BESCHOUWINGEN TERUGKIJKEN

door Oel Sof

Terugkijken mag wel…. toch? Na het vreugdevolle afscheid van het vorige seizoen vielen wij van het ene in het andere sportevenement. Ach niet om zelf te doen natuurlijk, maar om naar te kijken. Van het WK is mij eigenlijk niet veel meer bijgebleven dan een leuke wedstrijd van Argentinië tegen Mexico. Het leverde meerdere Mexicaanse spelers een lucratief contract in Europa op. Ik heb prachtige aanvallers op de bank zien zitten. Manipulerende scheidsrechters gezien om vooral het toernooi voor de Duitsers tot een economisch succes te maken en een mooie kopstoot, die weliswaar geen doelpunt opleverde maar wel een titel tot voetballer van het WK. Dit tot teleurstelling van al die leiders die straks weer met hun jeugdige spelers op pad moeten. Veel gezeur was er over heer Bommel, die dat zelf had kunnen voorkomen door in de eerste minuut tegen Portugal de bal op het doel te schieten in plaats van ernaast. Maar eigenlijk was het gewoon te warm om te voetballen en daar heeft niemand het over. Het was goed weer om te zwemmen. Dus was er het EK zwemmen waar Pieter, Inge en Marleen het beste uit zichzelf boven haalden en waar door anderen een record uit de boeken gezwommen werd dat van dik uit de vorige eeuw stamde en toebehoorde aan een Oostblokvrouw die nu met mannelijke eigenschappen behept is. Er was prachtig fietsen te zien met weer een teleurstellend open einde. Wie is eigenlijk de winnaar geworden? Hoewel het bewezen is dat het testosterongehalte stijgt na alcohol consumptie, wordt dit niet door iedereen erkend. Dus: drank maakt meer kapot dan je lief is, krijgt hier een vervolg. En dan Bram Som die zich langs minder snelle mannen moest worstelen om als eerste over de finish te komen. Wat een wilskracht.

En dan tussen al die hoogtepunten en teleurstellingen door het bericht van het overlijden van erevoorzitter Teun Hagendijk. Door ons spelers altijd als Hagendijk aangeduid. Ik heb altijd bewondering voor deze man met zijn onuitputtelijke energie gehad. Hij was er altijd en niets was hem te veel. “Met doorzetten en volhouden is alles te bereiken” zei hij altijd. De basis van het sportcomplex is aan hem te danken en dat vooral omdat hij iedere week op de stoep stond bij de gemeente. “Laat ze maar gek van me worden” zei hij eens. En het resultaat was er wel naar. Wij moesten eens als club uit de derde klasse spelen tegen VVOG uit Harderwijk. Ik reed met Hagendijk mee in zijn Opel Admiral, een van de grootste Opels in die tijd. Hij vertelde dat hij zelf versteld stond dat hij daarin kon rijden, juist omdat hij zelf niets kon. “Ik heb een schildersbedrijf, maar ik kan nog geen kwast vasthouden” zei hij toen. “Ik zie alleen kans om de juiste mensen om mij heen te verzamelen en er goed voor te zorgen. Bovendien lukt hij mij ook telkens weer om die uitwedstrijden ging hij altijd mee. Vooral die keer dat in Friesland de Beerenburg ontdekt werd en Paul Wilstra en Hagendijk op de terugweg gebroederlijk naast elkaar over een emmertje hingen. Het gebit was inmiddels uit zijn mond gehaald. Leen Slobbe en Theo de Weerd hebben hem met de bus thuis afgeleverd tot in bed toe, zodat vrouw Barbara er niets van zou merken. Ze zijn de volgende dag nog wezen kijken hoe het met hem ging. Niets menselijks was hem vreemd. Prachtig toch. gasten aan het werk te houden. Dat is alles.” Naast het nieuwe complex en het goede boeren met zijn bedrijf, zat het hem ook sportief mee. Met een team dat zo ineens van alle kanten bij elkaar kwam, beleefde hij een Gouden Eeuw. Dat gaf hem nog meer zelfvertrouwen. Zo veel zelfs dat hij zich ook met het voetbalspelletje ging bemoeien. Ontzettend leuk waren de discussies daarover met hem. Met trainer Jan de Lange kon hij goed overweg. Ook al was hij het niet altijd met hem eens en andersom. Maar trainer Jan was slim. Liet Hagendijk in zijn waarde en ging zijn eigen gang. Dat kon ook, want hij boekte dan ook de nodige resultaten en dat straalde ook op Hagendijk af. Die kon met die resultaten overal voor de dag komen. Trots als hij was kregen wij dan een etentje aangeboden met de vrouwen erbij. Bovendien leverde het ons, maar alleen bij een kampioenschap, een paar voetbalschoenen voor het nieuwe seizoen op. “Maar” zei hij dan “Die hebben jullie niet van mij gekregen hè. Dit is een geschenk van mijn vrouw.” Natuurlijk betrok hij zijn vrouw overal bij. Juist door haar slechte gezondheid mocht zij niet vergeten worden. Dit was eigenlijk het enige wat hem behoorlijk tegenzat. Naar verre

Jan de Lange kreeg een jaar dispensatie om in de hoogste klasse trainen. Zijn papieren reikten tot een klasse lager. Hij haalde een mooie derde plaats en won de KNVB beker. De volledig gediplomeerde Gerrit Wijngaard volgde hem op. Een wedstrijd of vier ging het goed. Toen was het effect de Lange uitgewerkt en drukte Gerrit zijn stempel. Resultaten bleven achterwege en dat vond Hagendijk maar niets. In zijn eigen woordenboek kwamen alleen maar positieve woorden voor. Hij kon geen vat op de man krijgen. Hij baalde ervan een vergissing gemaakt te hebben. Een trainer ontslaan in die tijd kwam niet veel voor. Dat was nieuws. Maar zijn cluppie was hem heiliger dan een passant als trainer. Leuk vond hij het echter niet. Hij kwam mij uit mijn werk ophalen om te getuigen voor de rechtszaak. Een advocaat kon niet beter kletsen dan hijzelf, dus die had hij niet nodig, vond hij. Mis, want de rechter had alleen maar oog voor het feit van ontslag. In een prachtig betoog over het hoe en waarom van dat feit was hij minder geïnteresseerd. Toen wij de rechtszaal verlieten en Hagendijk nog eens omkeek, zei hij geërgerd door het verlies: “moet je toch eens kijken, dat weegschaaltje hangt zo scheef als maar kan”. Toch vond hij in Cas Hubregtse weer een trainer, die negen wedstrijden op rij wist te winnen en de vreugde weer bij hem terug bracht.

Hij keek uit naar de wintersportvakanties die hij met zijn nicht doorbracht, zoals hij zei, en verhaalde dan met de bekende pretoogjes over zijn fabuleuze skiën. Dat konden wij toch niet staven, totdat hij op een keer in het gips terug kwam. Toen bleek tot zijn teleurstelling, dat hij toch niet altijd alles in de hand had, want hij was door anderen van de sokken geskied. Jazeker, Hagendijk was ad rem in zijn antwoorden, een aangenaam causeur, een snelle beslisser, maar ook een sociaal mens. Hij stak zijn waardering voor zijn jongens nooit onder stoelen of banken. Maar dat was andersom niet anders. Daarom moest en zou ik bij de uitvaartdienst aanwezig zijn, waar ex-voorzitter Arie van der Giesen de honneurs voor de vereniging op uitstekende wijze waarnam. Nu had Hagendijk altijd een bloedhekel aan terugspelen. Terecht, zoals ook het WK weer bewees. Maar over terugkijken heeft hij nooit met een woord gerept. Dus hoef ik mij niet bezwaard te voelen om het toch even te doen.

Door Rogier Bal

Aan de start van een nieuw seizoen wil ik deels terugblikken op de fantastische afsluiting van het vorige seizoen met de promotie naar de tweede klasse als hoogtepunt. Tevens wil ik, weliswaar vanuit een nieuwe rol als supporter, vooruitblikken op de toekomst.

Laat ik een ieder bedanken voor de leuke reacties op de door mij geschreven stukjes, ik merkte dat veel van jullie de input rond het eerste elftal waardeerden, hetgeen mij heeft gemotiveerd om ook dit jaar een bijdrage te leveren. Jan Laffeber vroeg mij ook dit jaar een rubriek te verzorgen, daarbij nogmaals benadrukkend dat dit natuurlijk niet is als speler van het eerste elftal maar als supporter.

Maar eerst dus even terug naar eind vorig seizoen. Ik schreef in het laatste Zwervertje van vorig seizoen dat het seizoen reeds geslaagd was door het schorsingsvrije seizoen, ongeacht de resultaten in de nacompetitie. Toen wist ik uiteraard nog niet dat we in de finale tweedeklasser Rozenburg met 6–1 aan de kant zouden zetten. Als u er bij was, dan heeft u gezien dat we die wedstrijd superieur waren aan een tegenstander die er een lang en zwaar seizoen op had zitten in de tweede klasse. Tevens werd duidelijk dat de sportieve wraak nog altijd de mooiste manier van wraak is, want we hebben aan iedereen laten zien wat een geweldige vereniging we hebben. We hebben als spelers genoten van de door jullie verzorgde entourage rondom de wedstrijd, we hadden daardoor het gevoel een thuiswedstrijd te spelen. Als groep (inclusief de begeleiding) hebben we optimaal gepresteerd, maar ik ben van mening dat die prestatie voor een groot deel werd bepaald door de interactie tussen de sfeer die De Zwervers als vereniging uitstraalt en de spelersgroep. Kortom, een seizoen dat de perfectie benaderde….

Ik wil namens die spelersgroep van seizoen 2005–2006 dan ook iedereen bedanken die middels het bijdragen aan dat Zwerversgevoel dus indirect ook heeft bijgedragen aan dat prachtige seizoen.

En dan nu vooruitblikken. Ik moet bekennen weinig wedstrijden te hebben gezien in de voorbereiding door de afstand die ik deze zomer even bewust heb genomen van het voetbalspelletje. Overigens heb ik gisteren met de jongens van het derde voor het eerst weer tegen een balletje aangeschopt bij De Zwervers en ik merkte dat het groene (kunst)gras nog steeds aangenaam rook! Wel heb ik begrepen dat de uitslagen van het eerste in de voorbereiding nog niet echt om over naar huis te schrijven zijn. Tevens bereikten mij al enkele kritische geluiden omtrent het niveau van de spelersgroep. Ik wil een ieder dan ook direct oproepen om als “twaalfde man” achter ons eerste elftal te gaan staan en spelers en begeleiding de tijd te gunnen om een optimale balans te vinden in hun grotendeels nieuwe spelersgroep. schenken aan de op tweede klasse niveau onervaren nieuwe spelersgroep. Ook de trainer zal hier waarschijnlijk zeer content mee zijn, het geeft zijn groep ongetwijfeld meer body en perspectief.

Ik wil de hele spelersgroep en begeleiding dan ook veel succes wensen dit seizoen en wil jullie meegeven dat ik afgelopen seizoen weer eens heb ervaren hoe belangrijk de teamgeest is om te kunnen presteren. Respect voor elkaars verschillen in normen, visie en (spel)opvattingen en de bereidheid om voor de teamprestatie individuele belangen opzij te zetten zijn mijns inziens belangrijkere ingrediënten voor prestaties dan voetbalkwaliteiten. Ga ervoor, geef alles want dan weet je dat het behaalde resultaat in elke wedstrijd het maximaal haalbare was en kun je elkaar niets verwijten. Aan de supporters en een ieder die De Zwervers een warm hart toedraagt de taak om het elftal te steunen door dik en dun en dan wordt het weer een mooi seizoen.

Een groot deel van de ervaring van de groep van vorig seizoen is immers gestopt en vertrokken en dat betekent dat de nieuwe groep tijd nodig zal hebben om aan elkaar en wellicht ook aan het niveau te wennen. Handhaving lijkt me derhalve dan ook een reële doelstelling, oeps…. nu bemoei ik me met zaken die me niets meer aangaan! Een opsteker is de terugkeer van Arie en Bas Heiden, zij zijn teruggekomen op hun beslissing om te stoppen met voetballen en het getuigt mijns inziens van karakter dat ze de ervaring willen

Tot slot wil ik nog even stilstaan bij het bericht omtrent het opgelopen scheurtje in de milt van aanvoerder Mario Spencer. Geschrokken van het bericht en vooral de gevolgen die een ogenschijnlijk onschuldige botsing met de keeper blijkbaar kunnen hebben, wil ik Mario (en zijn gezin) heel veel sterkte wensen bij zijn herstel en ik hoop dat hij spoedig weer bij De Zwervers te zien is. Het doet de relativiteit van een aantal zaken maar weer eens bevestigen!!!

Ik wil alle Zwervers vanaf deze plek dan ook een voorspoedig seizoen toewensen, met vooral veel voetbalplezier en dat de Zwerverskantine ook dit seizoen weer een plezierige ontmoetingsplaats mag zijn voor ons allen!!!