Galician - The Protevangelion

O Protevanxelio CAPÍTULO 1 1 Na historia das doce tribos de Israel, lemos que houbo unha persoa chamada Ioaquim, que sendo moi rico, fixo dobre 1 ofrenda ao Señor Deus, tomando esta resolución: o meu ben será para o beneficio de todo o pobo. , e para que atope misericordia do Señor Deus para o perdón dos meus pecados.

2 Pero nunha gran festa do Señor, cando os fillos de Israel ofrecían os seus presentes e Ioaquim tamén ofreceu os seus, o sumo sacerdote Rubén opúxose a el, dicindo que non che é lícito ofrecer os teus presentes, xa que non xerou calquera problema en Israel.

3Por iso Ioaquín estaba moi preocupado e foi consultar os rexistros das doce tribos, para ver se era o único que non tiña descendencia.

4Pero despois de preguntarlle, descubriu que todos os xustos levantaran semente en Israel: 5 Entón recordou ao patriarca Abraham: "Que Deus ao final da súa vida lle dera ao seu fillo Isaac; polo que estaba moi angustiado, e non quería ser visto pola súa muller: 6Pero retirouse ao deserto e fixo alí a súa tenda e xaxunou corenta días e corenta noites, dicindo para si: 7 Non baixarei nin para comer nin para beber, ata que o Señor, o meu Deus, me mire, pero a oración será a miña comida e a miña bebida.

CAPÍTULO 2 1 Mentres tanto, a súa muller Ana estaba angustiada e perplexa por unha dobre razón, e dixo que vou chorar tanto pola miña viuvez como pola miña esterilidade.

2 Achegouse entón unha gran festa do Señor, e Judith a súa criada díxolle: "Ata cando aflixirás así a túa alma? Chegou agora a festa do Señor, cando non é lícito chorar.

3Toma, pois, esta capucha que lle deu quen fai tales cousas, porque non convén que eu, que son criado, a leve, pero ben lle convén a unha persoa do teu carácter superior.

4 Pero Ana respondeulle: "Aparte de min, non estou afeito a tales cousas; ademais, o Señor humilloume moito.

5 Temo que algunha persoa malintencionada che dea isto, e viñeches a contaminarme co meu pecado.

6 Entón Judit a súa criada respondeulle: -"Que mal che desexarei cando non me fagas caso?

7 Non podo desexarche unha maldición maior da que estás baixo, porque Deus pechou o teu ventre para que non sexas nai en Israel.

8 Ante isto, Ana estaba moi preocupada e, vestida a súa vestimenta de voda, foi sobre as tres da tarde a pasear polo seu xardín.

9 E viu un loureiro, sentouse debaixo del e orou ao Señor, dicindo: 10 Deus dos meus pais, bendíceme e mira a miña oración como bendiciches o ventre de Sara e lle deches un fillo Isaac.

CAPÍTULO 3 1E mentres miraba para o ceo, viu un niño de gorrión no loureiro,

2 E chorando dentro de si mesma, dixo: "Ai son eu, quen me xerou? e que ventre me levou, para que eu fose así maldito diante dos fillos de Israel, e para que me reproches e mofasen no templo do meu Deus: Ai de min, a que me podo comparar?

3 Non son comparable ás mesmas bestas da terra, pois ata as bestas da terra son fecundas diante de ti, Señor! Ai son eu, con que me podo comparar?

4 Non son comparable aos animais brutos, pois ata os animais brutos son fecundos diante de ti, Señor! Ai son eu, a que son comparable?

5 Non me poden comparar con estas augas, pois mesmo as augas son fecundas diante de ti, Señor! Ai son eu, con que me podo comparar?

6 Non son comparable ás ondas do mar; pois estes, xa sexan tranquilos ou en movemento, cos peixes que hai neles, louvate, Señor! Ai son eu, con que me podo comparar?

7 Non son comparable á terra, porque a terra produce os seus froitos e louvate, Señor!

CAPÍTULO 4 1 Entón un anxo do Señor estivo xunto a ela e díxolle: Ana, Ana, o Señor escoitou a túa oración; concebirás e darás a luz, e falarase da túa descendencia en todo o mundo.

2 E Ana respondeulle: "Vive o Señor, o meu Deus, todo o que eu deu a luz, sexa varón ou muller, dedicareino ao Señor, o meu Deus, e servirao en cousas santas durante toda a súa vida".

3 E velaquí apareceron dous anxos, dicíndolle: Velaquí o teu marido Ioaquim que vén cos seus pastores.

4 Pois un anxo do Señor tamén baixou a el e díxolle: "O Señor Deus escoitou a túa oración. Apúrate e vai de aquí, porque velaquí, Ana, a túa muller, quedará embarazada".

5 E Ioaquim baixou e chamou aos seus pastores, dicindo: Traedme dez cordeiros sen mancha nin tacha, e serán para o Señor, o meu Deus.

6 Tráeme doce becerros sen defecto, e os doce becerros serán para os sacerdotes e os anciáns.

7 Tráeme tamén cen cabras, e cen cabras serán para todo o pobo.

8 E Ioaquim baixou cos pastores, e Ana púxose á porta e viu a Ioaquim vir cos pastores.

9 Ela correu e colgándolle do pescozo e dixo: "Agora sei que o Señor me bendixo moito.

10 Pois velaquí, eu que era viúva xa non son viúva, e eu que era estéril concebirei.

CAPÍTULO 5 1 E Ioaquim estivo o primeiro día na súa casa, pero ao día seguinte trouxo as súas ofrendas e dixo: 2 Se o Señor é propicio comigo, que o poña de manifesto a placa que está na fronte do sacerdote.

3 E consultou o prato que levaba o sacerdote e viuno, e velaquí que non se atopou nel pecado.

4 E Ioaquim dixo: "Agora sei que o Señor é propicio para min e quitou todos os meus pecados.

5 E baixou do templo do Señor xustificado, e foise á súa casa.

6 E cando se cumpriron os nove meses de Ana, deu a luz e díxolle á parteira: "Que dei a luz?

7 E ela díxolle, unha nena.

8 Entón Ana dixo: O Señor engrandece hoxe a miña alma; e deitouna na cama.

9 E cando se cumpriron os días da súa purificación, deu de mamar ao neno e chamoulle o nome de María.

CAPÍTULO 6 1 E a nena aumentaba cada día en forza, de xeito que cando tiña nove meses, a súa nai púxoa no chan para probar se podía estar de pé; e cando dera nove pasos, chegou de novo ao colo da súa nai.

2 Entón a súa nai colleuna e díxolle: "Vive o Señor, o meu Deus, que non volverás a camiñar nesta terra ata que eu te introduza no templo do Señor".

3 En consecuencia, fixo da súa habitación un lugar santo, e non permitiu que nada estraño ou impuro se achegase a ela, senón que convidou a algunhas fillas de Israel sen mancha, e apartárona.

4 Pero cando o neno tiña un ano, Ioaquim fixo unha gran festa e convidou os sacerdotes, escribas, anciáns e todo o pobo de Israel; 5 E Ioaquim fixo unha ofrenda da moza aos sumos sacerdotes, e bendicirona dicindo: "O Deus dos nosos pais bendiga a esta nena e ponlle un nome famoso e perdurable por todas as xeracións". E todo o pobo respondeu: Así sexa, Amén.

6 Entón Ioaquim ofreceuna por segunda vez aos sacerdotes, que bendicirona dicindo: "O Deus altísimo, mira esta moza e bendímola cunha bendición eterna".

7 Entón a súa nai colleuna, deulle o peito e cantou o seguinte cántico ao Señor.

8 Cantareille un novo cántico ao Señor, o meu Deus, porque me visitou e quitou de min o oprobio dos meus inimigos e deume o froito da súa xustiza, para que agora se lle conte aos fillos de Rubén. , que Anna dá mamar.

9 Entón ela puxo o neno a descansar no cuarto que ela consagrara, e saíu a servirlles.

10 E cando rematou a festa, fóronse alegres e louvando ao Deus de Israel.

CAPÍTULO 7 1Pero a nena creceu, e cando tiña dous anos, Ioaquim díxolle a Ana: "Levámola ao templo do Señor, para que cumpramos o noso voto que lle fixemos ao Señor Deus, para que non sexa. enfadado connosco, e a nosa oferta sexa inaceptable.

2Pero Ana dixo: "Agardemos o terceiro ano, para que non coñeza ao seu pai". E Ioaquim dixo: "Agardemos.

3 Cando o neno cumpriu tres anos, Ioaquim dixo: "Imos convidar ás fillas dos hebreos, que non teñen mancha, e que tomen cada unha unha lámpada e que se acendan, para que o neno non volva atrás. a súa mente dirixirse ao templo do Señor.

4 E así o fixeron ata que subiron ao templo do Señor. E o sumo sacerdote recibiuna, bendiciuna e díxolle: María, o Señor Deus engrandece o teu nome por todas as xeracións, e ata o fin dos tempos o Señor amosaralle a súa redención aos fillos de Israel.

5 E púxoa no terceiro chanzo do altar, e o Señor deulle gracia, e ela bailou cos seus pés, e toda a casa de Israel amou.

CAPÍTULO 8 1 E os seus pais marcháronse marabillados e louvando a Deus, porque a nena non volveu a eles.

2 Pero María permaneceu no templo como unha pomba educada alí, e recibiu o seu alimento da man dun anxo.

3 E cando ela tiña doce anos, reuníronse os sacerdotes no concilio e dixeron: "Velaí, María ten doce anos; que faremos con ela, por temor a que o lugar santo do Señor, o noso Deus, sexa contaminado?

4Entón os sacerdotes respondéronlle ao sumo sacerdote Zacarías: ‐"¿Estás de pé no altar do Señor e entras no santuario e fai peticións por ela e fai todo o que o Señor che manifeste".

5 Entón o sumo sacerdote entrou no Santo dos Santos, e levando consigo a coraza do xuízo 1 fixo oracións por ela; 6 E velaquí que o anxo do Señor veu a el e díxolle: Zacarías, Zacarías, saia e convoca a todos os viúvos do pobo, e que cada un deles traia a súa vara, e aquel por quen o Señor mostrará un sinal será o esposo de María.

7 E os clamores saíron por toda Xudea e soou a trompeta do Señor, e todo o pobo correu a reunirse.

8 Tamén Xosé, botando a machada, saíu ao seu encontro; e cando se atoparon, foron ao sumo sacerdote, collendo cada un a súa vara.

9 Despois de que o sumo sacerdote recibiu as súas varas, entrou no templo para orar; 10 E cando rematou a súa oración, colleu as varas e saíu e distribuíunas, e non houbo milagre que as acompañe.

11 A última vara foi tomada por Xosé, e velaquí unha pomba saíu da vara e voou sobre a cabeza de Xosé.

12 E o sumo sacerdote díxolle: Xosé, ti es o escollido para levar á Virxe do Señor para gardala para el.

13 Pero Xosé negouse, dicindo: "Eu son vello e teño fillos, pero ela é nova, e temo parecer ridículo en Israel".

14Entón o sumo sacerdote respondeulle: "Xosef, teme ao Señor, o teu Deus, e lembra como Deus tratou con Datán, Coré e Abiram, como se abriu a terra e os enguliu por mor da súa contradición".

15 Agora ben, Xosé, teme a Deus, para que non pasen cousas semellantes na túa familia.

16 Entón Xosé, tendo medo, levouna á súa casa, e Xosé díxolle a María: "Velaí que te saquei do templo do Señor, e agora deixareiche na miña casa; Debo pensar no meu oficio de construción. o Señor estea contigo.

CAPÍTULO 9 1 E aconteceu que nun concilio dos sacerdotes díxose: Fagamos un veo novo para o templo.

2 E díxolle o sumo sacerdote: "Reunídeme sete virxes sen mancha da tribo de David".

3 E os servos foron e leváronos ao templo do Señor, e o sumo sacerdote díxolles botar sortes diante de min agora, quen de vós fiará o fío de ouro, quen o azul, quen o escarlata, quen o liño fino. , e quen o verdadeiro roxo.

4 Entón o sumo sacerdote coñeceu a María, que era da tribo de David; e chamouna, e a verdadeira púrpura tocoulle fiar, e ela foise á súa casa.

5Pero dende aquela o sumo sacerdote Zacarías quedou mudo, e Samuel foi colocado no seu cuarto ata que Zacarías volveu falar.

6 Pero María colleu a púrpura verdadeira e fíouna.

7 E colleu unha pota e saíu sacar auga, e escoitou unha voz que lle dicía: "Salve, chea de graza, 1 o Señor está contigo; ti es bendita entre as mulleres.

8 E mirou ao seu redor á dereita e á esquerda (para ver) de onde saía aquela voz, e entón, tremente, entrou na súa casa e, deitando a pota, colleu a roxa e sentouse no seu asento para traballala. .

9 E velaquí o anxo do Señor estaba ao seu carón e díxolle: Non temas, María, porque atopaches gracia ante os ollos de Deus; 10 O que, cando o escoitou, razoou consigo mesma o que significaba aquel tipo de saúdo.

11 E o anxo díxolle: "O Señor está contigo e concibirás.

12 Ao que ela respondeu: Que! ¿Debei concibir polo Deus vivo e dar a luz como fan todas as demais mulleres?

13 Pero o anxo volveu respondeu: Non é así, oh María, senón que o Espírito Santo virá sobre ti e o poder do Altísimo cubrirache con sombra; 14 Xa que logo, o que nacerá de ti será santo, e chamarase Fillo do Deus vivo, e chamaráslle o nome de Xesús; porque salvará o seu pobo dos seus pecados.

15 E velaquí, a túa curmá Isabel, tamén concibiu un fillo na súa vellez.

16 E agora é o sexto mes con ela, que era chamada estéril; pois nada é imposible para Deus.

17 E María dixo: Velaquí a serva do Señor; fágase en min segundo a túa palabra.

18 E despois de facer a súa roxa, levoulla ao sumo sacerdote, e o sumo sacerdote bendiciuna, dicindo: María, o Señor Deus engrandece o teu nome, e serás bendicida en todos os tempos do mundo. .

19Entón María, chea de alegría, foise á súa curmá Isabel, e chamou á porta.

20 Isabel, cando o oíu, foi correndo e abriuna, bendiciuna e díxolle: "¿De onde me é isto que a nai do meu Señor veña a min?

21 Para el! en canto a voz do teu saúdo chegou aos meus oídos, o que hai en min saltou e bendixote.

22 Pero María, ignorando todas aquelas cousas misteriosas que lle falara o arcanxo Gabriel, levantou os ollos ao ceo e dixo: Señor! Que son eu para que todas as xeracións da terra me chamen bendito?

23 Pero sentíndose cada día que se facía grande, e tendo medo, foise á casa e escondeuse dos fillos de Israel; e tiña catorce anos cando sucederon todas estas cousas.

CAPÍTULO 10 1 E cando chegou o seu sexto mes, Xosé volveu de construír casas no estranxeiro, que era o seu oficio, e entrando na casa, atopou á Virxe feita.

2 Entón, batendo na súa cara, dixo: Con que cara podo mirar ao Señor, o meu Deus? ou, que vou dicir sobre esta moza?

3 Porque recibín a unha Virxe do templo do Señor meu Deus, e non a conservo tal!

4 Quen me enganou así? Quen cometeu este mal na miña casa, e seducindo de min á Virxe, a ensuciou?

5 Non se cumpre exactamente en min a historia de Adán?

6 Porque no mesmo instante da súa gloria, veu a serpe e atopou a Eva soa e seduciuna.

7 Xusto do mesmo xeito me pasou a min.

8 Entón Xosé ergueuse do chan, chamouna e díxolle: "Oh ti que fuches tanto favorecida por Deus, por que fixeches isto?

9 Por que afeitas así a túa alma, que foi educada no Santo dos Santos e recibiches o teu alimento da man dos anxos?

10Pero ela, con chorro de bágoas, respondeu: Son inocente e non coñezo a ninguén.

11 Entón Xosé díxolle: -"Como é que estás embarazada?

12 María respondeu: "Vive o Señor, o meu Deus, que non sei por que medios.

13 Entón Xosé tivo moito medo e marchou dela, pensando que debía facer con ela; e así razoou consigo mesmo: 14 Se oculto o seu crime, serei culpable pola lei do Señor; 15 E se a descubrín aos fillos de Israel, temo que non sexa que estea embarazada dun anxo, me atopará traizoando a vida dun inocente.

16 Que farei, pois? Despedireina en privado.

17 Entón chegou a noite sobre el, cando velaquí un anxo do Señor apareceulle nun soño e díxolle: 18 Non teñas medo de coller a esa moza, porque o que hai dentro dela é do Espírito Santo; .

19 E ela dará a luz un fillo, e chamaráslle o nome de Xesús, porque el salvará ao seu pobo dos seus pecados.

20Entón Xosé ergueuse do sono e glorificou ao Deus de Israel, quen lle dera tal graza e conservou á Virxe.

CAPÍTULO 11 1 Entón veu Anás o escriba e díxolle a Xosé: "¿Por que non te vimos desde o teu regreso?

2 E Xosé respondeulle: "Porque estaba canso despois da miña viaxe e descansei o primeiro día".

3 Pero Anás, volvendo, decatouse de que a Virxe estaba encinta.

4 E foi onda o sacerdote e díxolle: Xosé, en quen tanto confiabas, é culpable dun delito notorio, porque profanou á Virxe que recibiu do templo do Señor e se casou en privado. ela, non descubrindollo aos fillos de Israel.

5 Entón dixo o sacerdote: "Fixo Xosé isto?

6 Anás respondeulle: "Se envías a algún dos teus servos, verás que está embarazada".

7 E foron os servos e atopárono como el dixo.

8 Ante isto, ela e Xosé foron xulgados, e o sacerdote díxolle: María, que fixeches?

9 Por que afeitas a túa alma e esqueceches o teu Deus, xa que te criaste no Santo dos Santos, recibiches o teu alimento das mans dos anxos e escoitaches os seus cantos?

10 Por que fixeches isto?

11 Ao que ela respondeu con chorro de bágoas: "Vive o Señor, o meu Deus, que eu son inocente ante os seus ojos, xa que non coñezo a ninguén.

12 Entón o sacerdote díxolle a Xosé: -"Por que fixeches isto?

13 E Xosé respondeulle: -"Vive o Señor, o meu Deus, que non me preocupei por ela.

14 Pero o sacerdote dixo: "Non mintas, senón declara a verdade. casaches con ela en privado, e non llo descubriches aos fillos de Israel, e humillácheste baixo a poderosa man de Deus, para que a túa descendencia fose bendicida.

15 E Xosé calou.

16 Entón díxolle o cura a Xosé: "Debes devolver o templo do Señor, a Virxe, que levaches de alí".

17Pero chorou amargamente, e o sacerdote engadiu: "Vou facervos a ambos a beber a auga do Señor, 1 que é para a proba, e así a vosa iniquidade será exposta ante vós".

18 O sacerdote colleu a auga e fixo beber a Xosé e mandouno a un lugar montañoso.

19 E volveu perfectamente, e toda a xente preguntouse de que non se descubrise a súa culpa.

20 Entón o sacerdote dixo: "Como o Señor non puxo en evidencia os teus pecados, eu tampouco te condeno".

21 Entón, mandounos.

22Entón Xosé colleu a María e foise á súa casa, alegrando e louvando ao Deus de Israel.

CAPÍTULO 12 1 E aconteceu que o emperador Augusto decretou que todos os xudeus que eran de Belén de Xudea fosen tributados: 2 E Xosé dixo: "Coidarei de que os meus fillos sexan impostos; pero que farei con esta moza?

3 Avergoño de que a tributen como a miña muller; e se a taxo como a miña filla, todo Israel sabe que non é a miña filla.

4 Cando chegue o tempo do nomeamento do Señor, que faga o que lle pareza.

5 E selou a burra e púxoa encima, e Xosé e Simón seguírona e chegaron a Belén a tres millas.

6Entón Xosef, volvendo-se, viu a María triste e díxose dentro de si: Quizais teña dor polo que hai dentro dela.

7Pero cando se volveu, viu a rir e díxolle: 8 María, como é que unhas veces vexo tristeza e outras risas e alegría no teu rostro?

9 E María respondeulle: Vexo cos meus ollos dúas persoas, unha chorando e chorando, e outra rindo e alegrando.

10 E volveu cruzar o camiño, e María díxolle a Xosé: "Báixame do burro, porque o que hai en min vai saír.

11 Pero Xosé respondeulle: "Onde te levarei? pois o lugar é deserto.

12 Entón María díxolle de novo a Xosé: báixame, porque o que hai dentro de min preme moito.

13 E Xosé levouna abaixo.

14 E atopou alí unha cova e deixouna entrar nela.

CAPÍTULO 13 1 E deixando a ela e aos seus fillos na cova, Xosé saíu buscar unha comadrona hebrea na aldea de Belén.

2 Pero mentres ía, dixo Xosé, mirei para o aire, e vin as nubes abraiadas e as aves do ceo parando no medio do seu voo.

3 E mirei cara a terra, e vin unha mesa estendida e xente traballadora sentada arredor dela, pero as súas mans estaban sobre a mesa e non se movían para comer.

4 Os que tiñan carne na boca non comían.

5Os que levaban as mans á cabeza non os atraían: 6 E os que os subiron á boca non meteron nada; 7 Pero todos os seus rostros estaban fixados cara arriba.

8 E vin as ovellas dispersas, e aínda así as ovellas quedaron paradas.

9 E o pastor levantou a man para golpealos, e a súa man continuou en alto.

10 E mirei para un río e vin os cabritos coa boca preto da auga e tocándoa, pero non beberon.

CAPÍTULO 14 1 Entón vin unha muller que baixaba das montañas e díxome: "Onde vas, home?

2 E díxenlle: Vou buscar unha comadrona hebrea.

3 Ela respondeume: Onde está a muller que vai dar a luz?

4 E eu respondín: Na cova, e ela está comprometida comigo.

5 Entón a parteira dixo: "Non é a túa muller?

6 Xosé respondeulle: "É María, que foi educada no Santo dos Santos, na casa do Señor, e caeu na miña sorte, e non é a miña muller, senón que concibiu polo Espírito Santo.

7 A parteira preguntou: -¿É isto certo?

8 El respondeu: "Ven e vérao.

9 E a parteira foi con el e púxose na cova.

10 Entón unha nube brillante cubriu a cova, e a parteira dixo: "Hoxe a miña alma está engrandecida, porque os meus ollos viron cousas sorprendentes e a salvación chegou a Israel.

11 Pero de súpeto a nube converteuse nunha gran luz na cova, de modo que os seus ollos non podían soportar.

12Pero a luz foi diminuíndo pouco a pouco, ata que apareceu o neno e chupou o peito da súa nai María.

13 Entón a parteira berrou e dixo: "Que glorioso é este día no que os meus ollos viron esta extraordinaria visión!

14E a parteira saíu da cova e Salomé atopouse con ela.

15E a parteira díxolle: Salomé, Salomé, contareiche unha cousa sorprendente que vin.

16 Unha virxe deu a luz, cousa que é contraria á natureza.

17 Ao que Salomé respondeu: "Como vive o Señor, o meu Deus, a non ser que reciba unha proba particular deste asunto, non vou crer que unha virxe dera a luz".

18Entón entrou Salomé, e a parteira díxolle: María, móstrate, porque hai unha gran controversia sobre ti.

19 E Salomé recibiu satisfacción.

20 Pero a súa man estaba seca e xemeu amargamente.

21 E dixo: Ai de min pola miña iniquidade! porque tentei ao Deus vivo, e a miña man está lista para caer.

22 Entón Salomé suplicou ao Señor e dixo: "O Deus dos meus pais, lémbrate de min, porque son da descendencia de Abraham, Isaac e Xacob".

23 Non me fagas un oprobio entre os fillos de Israel, senón que me devolva a sanidade aos meus pais.

24 Porque ben sabes, Señor, que realicei moitos oficios de caridade no teu nome e recibín de ti a miña recompensa.

25 Sobre isto un anxo do Señor púxose xunto a Salomé e díxolle: "O Señor Deus escoitou a túa oración, tende a man ao neno e lévao, e así serás restaurado".

26 Salomé, chea de alegría inmensa, foi cara ao neno e díxolle: "Tocareino.

27 E propúxose adoralo, porque dixo: "Este é un gran rei que naceu en Israel".

28 E enseguida Salomé foi curada.

29Entón a parteira saíu da cova, sendo aprobada por Deus.

30 E velaí! veu unha voz a Salomé: Non digas as cousas estrañas que viches, ata que o neno chegue a Xerusalén.

31Entón tamén saíu Salomé, aprobada por Deus.

CAPÍTULO 15 1Entón Xosé preparábase para marchar, porque xurdiu un gran desorde en Belén pola chegada 1 duns sabios do leste,

2 Quen dixo: Onde nace o rei dos xudeus? Porque vimos a súa estrela no leste, e vimos para adoralo.

3 Cando Herodes oíu isto, turbouse moito, enviou mensaxeiros aos sabios e aos sacerdotes, e preguntoulles no concello.

4 E díxolles: "Onde tes escrito sobre Cristo rei, ou onde debería nacer?

5 Entón dixéronlle: En Belén de Xudea; porque así está escrito: E ti Belén, na terra de Xudá, non es a máis pequena entre os príncipes de Xudá, porque de ti sairá un gobernante que gobernará o meu pobo Israel.

6 E despediu os sumos sacerdotes, preguntoulles aos homes da casa do concello e díxolles: Que sinal viches do rei que naceu?

7Respondéronlle: "Vimos unha estrela extraordinariamente grande que brillaba entre as estrelas do ceo, e sobrepasou tanto a todas as outras estrelas, que non se fixeron visibles, e así sabiamos que un gran rei naceu en Israel e, polo tanto, vimos para adoralo.

8 Entón Herodes díxolles: "Ide e investigade con dilixencia; e se atopades o neno, devolvédeme aviso, para que eu tamén o adore.

9 Os magos saíron, e velaquí, a estrela que viron no leste ía diante deles, ata que chegou e quedou sobre a cova onde estaba o neno con María, a súa nai.

10 Entón sacaron avea dos seus tesouros e ofrecéronlle ouro, incenso e mirra.

11 E sendo advertidos nun soño por un anxo de que non volvían a Herodes por Xudea, marcharon para o seu país por outro camiño.

CAPÍTULO 16 1Entón Herodes, ao decatarse de que se mofaban dos sabios, e moi enfadado, mandou a algúns homes que fosen e matasen a todos os nenos que estaban en Belén, desde os dous anos en diante.

2 Pero María, ao oír que habían de matar os nenos, estaba atemorizada, colleu o neno, envolveuno en pañales e deitouno nun pesebre, porque na pousada non había lugar para eles.

3 Tamén Isabel, ao oír que o seu fillo Xoán estaba a piques de ser buscado, colleuno e subiu ás montañas e buscou ao seu redor un lugar onde esconderse; 4 E non había ningún lugar secreto para atopar.

5 Entón ela xemeu dentro de si mesma e dixo: "O monte do Señor, recibe á nai co fillo".

6 Porque Isabel non podía subir.

7 E ao instante o monte dividiuse e recibiunos.

8 E apareceulles un anxo do Señor para que os preservase.

9 Pero Herodes buscou a Xoán e mandou servos a Zacarías, cando ministraba no altar, e díxolle: "Onde escondeches o teu fillo?

10 El respondeulles: "Son ministro de Deus e servo do altar; como debo saber onde está o meu fillo?

11 Entón os servos volveron e contáronlle todo a Herodes; polo que se indignou e dixo: "¿Non semella este fillo seu rei en Israel?

12 Enviou de novo os seus servos a Zacarías, dicíndolle: "Díganos a verdade onde está o teu fillo, porque sabes que a túa vida está na miña man".

13Entón foron os criados e contáronlle todo isto:

14 Pero Zacarías respondeulles: "Son un mártir de Deus, e se derrama o meu sangue, o Señor recibirá a miña alma".

15 Ademais sabede que derramades sangue inocente.

16 Con todo, Zacarías foi asasinado na entrada do templo e do altar e preto do tabique; 17 Pero os fillos de Israel non sabían cando foi asasinado.

18 Entón, á hora do saúdo, os sacerdotes entraron no templo, pero Zacarías non se atopaba con eles, segundo o costume, nin os bendiciu; 19 Con todo, aínda seguían esperando que os saudara; 20 E cando descubriron que non chegaba en moito tempo, un deles entrou no lugar santo onde estaba o altar, e viu o sangue que estaba no chan conxelado; 21 Cando, velaquí, unha voz do ceo dixo: Zacarías é asasinado e o seu sangue non será borrado ata que veña o vingador do seu sangue.

22 Pero cando oíu isto, asustou e saíu e contoulles aos sacerdotes o que vira e oíra; e entraron todos, e viron o feito.

23Entón os tellados do templo ouvearon e desgarraronse de arriba abaixo: 24 E non atoparon o corpo, pero só sangue endurecido coma pedra.

25 E equivocaron e dixéronlle ao pobo que Zacarías foi asasinado, e todas as tribos de Israel souberon diso, choraron por el e lamentaron tres días.

26Entón os sacerdotes xuntaron consello sobre a persoa que o sucedese.

27 E Simeón e os demais sacerdotes botaron sortes, e a sorte recaeu sobre Simeón.

28 Porque o Espírito Santo aseguroulle que non morrera ata que vira a Cristo vir en carne.