TINO Teambuilding - ROC Nijmegen december 2022

samen stijgen TINO Teambuilding ROC Nijmegen 1 December 2022

OP 1 DECEMBER...

DE MIJLPAAL VAN IRMGARD

maakten wij met ons team kennis met het TINO MDT programma en de onderliggende TINO methode. In de voorbereiding sprak dit programma ons aan, omdat het leerzaam is om te ervaren wat onze studenten, die al deelnemen aan TINO MDT, ervaren. Daarnaast lag de focus op jezelf en anderen beter leren kennen, iets dat leidt tot een betere verbinding.

In aanloop naar deze dag begon dit programma, en met name de bijbehorende activiteiten, al te leven in en rondom de teamkamer.

Van: 'wat moet ik precies aantrekken?' tot aan 'ik ben geblesseerd, kan ik wel meedoen?' De mooiste reactie was nog wel: 'SUPER spannend, maar ik ga het wel doen!' Dit symboliseert team Dienstverlening; goed voorbereid willen zijn, de uitdaging aangaan, maar wel binnen onze eigen mogelijkheden!

Het ochtendprogramma maakte dan ook veel los. Door te klimmen, boulderen en balance-boarden kwamen we erachter dat veel elementen in deze activiteiten, eigenschappen van het leven representeren. Moed en lef tonen, grenzen aangeven, keuzes durven maken, elkaar aanmoedigen en angsten overwinnen, zijn zo een kleine greep van wat we met elkaar hebben beleefd. Deze kwaliteiten werden zichtbaarder dan ooit.

Na een heerlijke lunch en het bezoek van de Sint, stonden we in het middagprogramma stil bij onze mijlpalen in het leven, de keuzes die zijn gemaakt en welke veranderingen dit teweeg heeft gebracht. Op een creatieve manier werden deze mijlpalen beschreven of beeldend gemaakt in verschillende workshops.

Naast het feit dat we elkaar hierdoor beter leerden kennen, gaf het hier en daar ook een gevoel van trots op het eigen creatieve proces. Daarvan zal het resultaat in dit magazine zichtbaar zijn.

Teksten met een titel in het geel (

) werden geschreven tijdens

de schrijfworkshop en teksten met een titel in het crème (

),

lichten de mijlpalen toe die gevisualiseerd zijn bij de beeldende workshop.

Ter afsluiting werd er nog een teambuildingsspel gespeeld op de bouldermat. Met bloed, zweet en tranen werd er geprobeerd om de winst in de wacht te slepen. Schoenen vlogen door de ruimte, blaadjes werden gejat, spullen verstopt en tot 10 tellen bleek ineens heel lastig. Nee, aan winnaarsmentaliteit, fanatisme én sabotage ontbreekt het echt niet in ons team. Gelukkig wel met een grote glimlach en voldoende sportiviteit.

Al met al een dag vol indrukken, waarin we onze doelen hebben bereikt door het vooral samen te doen. Bedankt TINO Sport voor de organisatie!

Esther, Jesmai en Rosanne

VANAF NU KIJK IK ERNAAR UIT! DE MIJLPAAL VAN IRMGARD Daar ga ik dan, eerst een teen, dan een voet en dan twee voeten. Ik schrik me kapot, dat ding doet het niet, dit kan niet, tis niet waar? Dus wel, ik spring er vanaf en doe gelijk mijn schoenen weer aan. Het feit ligt er nu toch écht! Dan hoor ik haar zeggen, terwijl ze mij het meelevende schouderklopje geeft: 'Zullen we afspreken dat je over 2 maanden 100 bent.' WE, denk ik! Het ligt toch echt bij mij. Ik weet het wel, maar wil het eigenlijk niet weten. Het gaat toch prima met mij? Dat buiten adem zijn en die medicijnen tegen de hoge bloeddruk, die neem ik voor lief. Maar nu komen er tranen en weet ik het zeker: de knop moet om!

Ik kom erachter dat ik alles automatisch zo onder mijn neus schuif. Daar stop ik mee, dat is de eerste afspraak die ik met mezelf maak. Bewegen, sporten, iets wat ik nooit doe, kan me helpen. Ik meld me aan voor een 'grip op je gewicht'-cursus en ga de confrontatie met mijn lijf aan. Na de eerste sportles doet alles pijn, alles is me teveel.

Dan valt het woord diëtiste; die stap ga ik ook nemen en maak meteen een afspraak.

Daar sta ik weer, trillend op de weegschaal, met een staaf die mijn vetpercentage rond mijn organen meet, in mijn hand. Ze zegt: 'Wat is je doel?' Doel! Ik heb geen doel, er moet gewoon wat af, het kan me niet schelen hoeveel, als het maar lukt! Ik krijg tips, lijsten, voorbeelden van menu’s, apps om het makkelijker te maken. Tellen van calorieën, water drinken, het weg laten van een wijntje, pijn in mijn maag, hongergevoel, het koud hebben, alles kom ik tegen. Maar het lukt me! De eerst 10 zijn eraf! Het gaat gemakkelijker dan ik denk!

Ineens gaat de buitenwereld het ook zien en dat geeft me een duw in de goede richting en het worden er 36. In twee jaar tijd heb ik een compleet ander lijf en een compleet ander leven. Sporten, bewegen, geen medicijnen meer, niet meer buiten adem zijn. De positieve energie stroomt, de weegschaal is mijn vriendin geworden.

Vanaf nu kijk ik ernaar uit om erop te mogen staan. Ik durf het nu ook hardop te zeggen: 'Ik ben trots op mijzelf en mijn doorzettingsvermogen!'

Vandaag heb ik voor het eerst in mijn leven geklommen! Geklommen in een klimzaal met alles wat daarbij hoort. Ik word in een hesje gehesen, aangekoppeld aan de zekering en dan moet ik het zelf doen; ik klim! Doodeng, ontzettend spannend, mijn hart gaat tekeer, de adrenaline giert door mijn lijf, wat een gevoel geeft dit. Ik kan het gewoon. Mijn lijf kan dit! En weer moet ik huilen en zijn er tranen!

'Ik heb voor deze mijlpaal gekozen omdat dit mijn hele leven heeft veranderd. Het schrijven ervan vond ik ontzettend leuk. Niet verwacht dat ik dit zou kunnen (weer een mijlpaaltje).'

JESMAI'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

De mijlpaal gaat over mijn rol in mijn gezin en hoe deze onderhevig is aan veranderingen. De structuren zijn veranderd, door gezinsleden die erbij kwamen of die we verloren.

Voor lange tijd was ik de middelste van 3 kinderen. Later kregen we hier nog 2 zusjes bij, van mijn vader en zijn vrouw.

We werden een groter gezin met 5 kinderen, 1 broer en 4 zussen (nu 35, 34, 32, 22 en 19 jaar). Toen mijn vader overleed, 5 jaar geleden, is onze band nog hechter geworden. Delen van hetzelfde verlies verbindt.

De veranderingen in mijn gezin zijn van groot effect geweest op mijn huidige persoonlijkheid. Oog voor harmonie, gevoeligheid en verbinden komen hieruit voort.

Samen met mijn teamleden hebben we gesproken over onze achtergronden. Dit was waardevol, je ontwikkelt meer oog voor de ander en ik ben dankbaar dat anderen hun verhaal wilden delen.

Florien Sjoerdsma introduceerde het TINO element 'linkerbeenrechterbeen'.

EEN ANDER PAD BEWANDELEN DE MIJLPAAL VAN ANNE Met een backpack op mijn rug, wandelschoenen aan mijn voeten en een pelgrimspaspoort op zak, begon ik te lopen en liet ik Porto achter me. Het wandelen gaf me direct stilte in mijn hoofd. Stilte was iets waar ik al een tijdje naar verlangde. Het waren after-corona maanden. Mijn functie bij Pluryn was van nature al solistisch, en in coronatijd werd deze nog solistischer. De doelgroep bleef heftig, mijn werkplezier steeds minder. Ik voelde in mijn onderbuik dat ik de situatie wilde veranderen, maar ik zat vast in mijn hoofd. De behoefte om weg te gaan werd steeds groter. Ik nam 4 van mijn in totaal 5 vakantieweken op en vertrok naar Portugal voor een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella.

Elke dag liep ik, at ik als ik honger had en zorgde ik voor een slaapplek.

Meer was er niet, meer kon er ook niet. Elke dag in de natuur zijn gaf me energie. Onderweg ontmoette ik pelgrims uit alle windstreken met uiteenlopende leeftijden en achtergronden. In de avonden at ik samen met deze bijzondere mensen die allemaal om een eigen reden deze pelgrimstocht liepen. De grappige Volen uit Bulgarije liet me huilen van het lachen. De lieve Julia uit Zwitserland liet me huilen door de mooie gesprekken die we voerden. Voorzichtig vertelde ik de eerste dagen mijn medepelgrims dat ik twijfelde over mijn huidige baan.

Naarmate de dagen verstreken voelde ik me steeds krachtiger en gelukkiger worden. Ik genoot van het lopen. Ik genoot van het overwinnen van pijntjes door blaren of spierpijn. Ik genoot van het trotse gevoel als ik aan het einde van de dag aankwam op mijn slaapplek. Ik voelde: ik doe nu iets wat ik enorm leuk vind. In de tweede wandelweek merkte ik dat de gesprekjes met medepelgrims veranderden. Ik vertelde niet meer voorzichtig dat ik twijfelde over mijn werk, maar vertelde met overtuiging dat ik niet op de goede plek zat. Na 15 dagen bereikte ik Santiago de Compostella.

Emotioneel door een combinatie van trots en uitputting gooide ik mijn wandelschoenen in de lucht op het heilige plein voor de beroemde kathedraal. Op dat moment voelde ik heel duidelijk: ik neem ontslag. Het ontslag bij Pluryn voelde als een navelstreng die doorgeknipt werd. In de 8 jaren dat ik hier werkte heb ik me mogen ontwikkelen tot de hulpverlener die ik op dat moment was. Met veel tranen, maar ook vol overtuiging, nam ik afscheid. Voor me lag een onbekende toekomst. Ik wist op dat moment al dat ik een baan in het onderwijs zou willen. De kans dat dit meteen zou lukken achtte ik klein. Des te groter was mijn blijdschap en dankbaarheid dat ik een kans kreeg op het ROC-Nijmegen bij de opleiding Dienstverlening. Deze nieuwe baan bleek een schot in de roos. Ook al heb ik nog veel te leren, ik voel me op mijn plek en misschien nog wel belangrijker: ik zit weer vol energie. Met mezelf heb ik ondertussen afgesproken dat ik in de toekomst mijn onderbuikgevoel veel eerder ga volgen. Ik ben trots op het nieuwe pad dat ik ben gaan bewandelen.

'Ik vond het verrassend leuk om dit artikel te schrijven. Van tevoren dacht ik: dat kan ik eigenlijk niet. Maar met de uitleg en tips van Christel lukte het redelijk goed.'

WOUTER'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

De studie was een donkere, vermoeiende periode voor mij. Ik vond alles leuk, behalve studeren...

Het diploma (witte vak) zorgde ervoor dat ik aan het werk kon en écht betekenisvol iets kon doen. Dit resulteerde erin dat ik een kant van mezelf leerde kennen waarvan ik nog niet wist dat ik die überhaupt had en nu geniet ik van het werk dat ik doe!

Ik heb voor dit beeld gekozen omdat dit voor mij persoonlijk de grootste verandering teweeg heeft gebracht in mijn leven!

Het maken van dit beeld heeft voor mij persoonlijk niet veel toegevoegd, maar het was wel leuk om hiermee bezig te zijn als klusje 😉

HET MASKER DE MIJLPAAL VAN KOEN Gaat alles goed? Met mij gaat alles goed, met jou ook? Een makkelijk en simpel antwoord. Als men zich niet druk maakt om mij, dan kan men zorgen voor de ander.

Als alles goed gaat lijkt het voor de omgeving een rooskleurig leven. Maar houd ik dit vol als ik niet om mijzelf heb leren geven?

Op jonge leeftijd ben ik mijn broer verloren aan leukemie. Een gebeurtenis die het leven compleet heeft veranderd. Mentaal sterk, borst vooruit en het leven tegemoet.

Als kind, adolescent en volwassene, omgaan met een mijlpaal die iets met mijn leven doet. Als jong kind al klaarstaand voor iedereen die rouwt in mijn omgeving. Sta ik wel genoeg stil bij mijn eigen perceptie en beleving?

Hier sta ik dan, nu. 28 jaar, twee diploma’s, een huis en een mooie baan. Al door aan het ploeteren met op het oog een fantastisch bestaan. Maar wat is, op het oog, een rooskleurig leven, als je te weinig hebt geleerd om bij jezelf stil te staan? Ik ben trots dat ik het afgelopen jaar bewuster stil ben gaan staan. Door te luisteren naar mijn gevoel en bewuste keuzes te maken. Trots op het leiden van een leven van bewuster bestaan.

De mijlpaal in mijn leven is een boodschap. Ga het gesprek aan, ook met studenten.

Gaat het echt goed, of is het alleen het masker dat er toe doet?

'Het is een mijlpaal die mijn leven heeft gevormd zoals ik nu ben. Pittig, omdat het een persoonlijk verhaal is over een belangrijke mijlpaal. Ook goed, omdat het goed is om soms stil te staan.'

Van linksboven met de klok mee: Jori, Tom, Jelle & Koen

REMCO'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen?

In mijn werk zat ik een tijdje niet op mijn plek. De verhouding van energievreters en energiegevers was niet in balans.

De balans tussen energiegevers & energievreters op je werk is erg belangrijk. Uit mijn eigen ervaring heb ik geleerd dat je dit goed in de gaten moet houden. En wanneer je vastloopt hierin, je ook daadwerkelijk om hulp moet vragen. Dit verlicht je stress en zorgt voor een betere balans. Daarnaast is het altijd fijn als er iemand over je schouder meekijkt naar hoe je het werk hebt ingedeeld. En word jij hier dan nog wel vrolijk van? En waar dan wel van?

Dit zijn allemaal vragen die je je telkens weer bij werkzaamheden moet stellen. Daarnaast is het ook belangrijk om te kijken of jij wel de juiste taken uitvoert. Past dit bij je talenten en weet je waar je goed en minder goed in bent? En nee zeggen is ook een antwoord, heb ik geleerd. Zelf heb ik altijd gedacht dat ik sterk in mijn schoenen sta en dat dit mij nooit zou overkomen. Maar het overkomt je soms! En dat is niet erg, het is vooral de weg daarna. Kun je jezelf herpakken en werken aan een betere balans? Dit is mij gelukt en ik sta weer met beide benen in het werk. Met plezier en passie voor het onderwijs. In eerste instantie vond ik het lastig of schaamde ik mij om hierover te praten. Maar nu het weer wat verder van mij af staat merk ik dat ik dit gemakkelijk kan en ook wil laten weten aan mensen. Eigenlijk kijk ik zelfs positiever terug op die situatie dan voorheen. Het is eigenlijk een ervaring die past op mijn CV.

MARITA'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

Een wirwar van draden tussen puur geluk maar helaas ook verdriet.

Zoveel moois mogen ervaren, maar een breuk is de reden dat ik het paradijs verliet.

Aotearoa jij hebt ons zoveel gegeven, dit neemt niemand ons ooit meer af.

Ik had hiervan niks willen missen, de hobbels is juist wat ons richting gaf.

Een pas op de plaats, stilstaan bij wat echt belangrijk is in het leven.

Carpe Diem, hoe cliché ook, is het enige dat telt, je gevoelens een plekje geven.

De adembenemende natuur heeft ons tot het bot doen glimmen van geluk.

De cultuur, het rondreizen, de dankbare studenten het kon haast niet stuk.

De adembenemende natuur, de zon, de ijzige zuidpoolwind voelde soms koud.

Echter de essentie van het leven is al het moois kunnen delen met de mensen waarvan je het meeste houdt…

Mooi om samen met collega’s middels het creëren van onze beelden elkaar nog beter te leren kennen, eerlijk en oprecht mogen zijn met soms zelfs een kijkje in de ziel.

Het masker af, de ruwe bolster achter de frivole blik.

Fijn en waardevol.

LEEF HET LEVEN! DE MIJLPAAL VAN ESTHER Bijna 18 jaar, ik was een jonge meid met rode krullen uit een dorp, gelukkig en met een fijn en relatief zorgeloos leven. Op een avond zat ik met een biertje op een feestje waar ik niemand kende, wachtend op mijn vriend (en zijn vrienden) die maar niet kwam opdagen. En daar kreeg ik de onwaarschijnlijke boodschap… een ongeluk met 4 personen en maar 2 overlevenden en daarmee het verlies van mijn 1e grote liefde.

De rollercoaster waar ik daarna in terechtkwam, het alleen voelen maar niet eenzaam zijn, iedereen die doorging met (zijn zorgeloze) leven, het grote verdriet van zijn ouders, maakte dat een relatief zorgeloze meid, een volwassen vrouw moest worden.

Ik heb moeten leren dat ondanks lieve mensen om mij heen, je het zelf moet doen.

Dat heeft me tot een sterk en krachtig mens gemaakt. Het heeft me vriendschappen gekost, maar nieuwe dierbare zijn er uit ontstaan. Maar misschien nog wel belangrijker, het heeft me de waarde van het leven doen inzien. Ik ga niet uit van vanzelfsprekendheden, ik leef bewust en probeer altijd te waarderen wat ik heb.

Ondanks de heftigheid van verlies, ben ik niet bang voor tegenvallers en verlies. Ik was al van het glas halfvol, dit is alleen maar versterkt. En ja, deze situatie, neem je je hele leven mee. Ondanks dat ik het nooit zo had willen leren, heb ik geleerd te waarderen wat het me heeft gebracht. Het leven is hard, maar kan ook o zo mooi zijn, dus ja, leef het leven!

Van linksboven met de klok mee: Job, Rick, Esther, Rosanne, Moniek & Det

MARJORIE'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

Wetende dat ik niet zo goed tegen hoogtes kan, had ik toch besloten te gaan klimmen. Bij de eerste poging ben ik niet heel hoog gekomen, omdat ik de paniek voelde en heel erg trilde.

Bij de tweede poging lukte het om hoger te komen, maar ik blokkeerde volledig bij het besef dat ik hoger was geklommen.

Ik voelde me veilig genoeg en werd goed aangemoedigd door mijn collega’s, waardoor ik de tweede poging aandurfde.

Ik heb dit beeld gekozen omdat ik deels mijn mijlpaal heb bereikt. Een andere keer wil ik proberen om de 5 meter klim te halen. Dan heb ik mijn mijlpaal bereikt.

Bij het maken van dit beeld zat ik eerst nog vol met adrenaline en dat moest eerst zakken. Dit maakte dat ik even geen inspiratie had en niet wist wat ik moest maken. Het was leuk om hiermee bezig te zijn, nadat ik weer werd geïnspireerd door het enthousiasme om mij heen en het delen vanonze ervaringen van de ochtend.

LANGS HET TUINPAD VAN MIJN OUDERS DE MIJLPAAL VAN DET 9 juli 2006, de aarde houdt even op met draaien, mijn moeder zucht haar leven weg, een merel zingt zijn hooglied en ik huil stille tranen. Is het onverwacht? Nee, al maanden weet ik dat dit moment zou komen en dat we vanaf dit moment met iets groots bezig zullen gaan: het kopen van het huis waar mijn broers en ik geboren zijn.

'Ma, hoe zou je het vinden als Tineke en ik hier samen met de honden gaan wonen?

Dat we jouw levenswerk, de tuin, voortzetten?' 'Prachtig', fluistert mijn moeder en ze knijpt zachtjes in mijn rechterhand. 'Nou, dan gaan we dat gewoon doen!' zeg ik en ik zie dat mijn antwoord haar geruststelt. Wat volgt is een turbulente tijd: eerst het afscheid van mijn moeder en daarna maanden van slopen –strippen-uitzoekenweggooien-en langzamerhand weer opbouwen. In die tijd zeggen meerdere vriendinnen tegen mij: 'Wat ga je doen? Je bent gek, je gaat toch niet vanuit bruisend hartje Nijmegen naar een suf slaapstadje als Grave verhuizen?! Det, jij bent zo'n stadstijger!' 'Jullie kennen mij maar half', zeg ik dan, 'het klopt, ik hou van het leven in de stad. Daarnaast ben ik ook een buitenbeest dat het liefst in overall door de weilanden struint.' 23 december 2006: de verhuiswagen rijdt van Bottendaal naar Grave, de eerste doos die uitgepakt wordt is die met de kerstspullen; 's middags staat de boom te stralen, een lichtpunt in de enorme chaos, daaronder sereen de kerststal van mijn overleden ouders. Vanaf dit moment breekt voor mij een nieuw leven aan, word ik als het ware opnieuw geboren, mijn beide helften vallen samen. Het water uit de Nijmeegse Waal en de Graafse Maas vloeien samen, worden 1 rivier en ik loop in balans, als een completer mens, in de uiterwaarden van die rivier. Ik prijs me gelukkig en ben dankbaar als ik de hoge bakenbomen zie staan; ankerpunten voor de schippers in het verleden, heden en toekomst; ankerpunten voor mij als ik langs het tuinpad van mijn ouders loop.

'Ik vond het bijzonder om op een onverwacht moment stil te staan bij een van de belangrijkste en indrukwekkendste gebeurtenissen in mijn leven en daar woorden op papier aan te geven.'

Van linksboven met de klok mee: Remco, Tjerk, Nico, Siham & Carolien

Tijdens de schrijfworkshop met Christel Jansen.

MONIEK'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

Ik was 16 jaar oud. 1e jaars student bij Maatschappelijke Zorg en ik ging stagelopen in de gehandicaptenzorg.

Tijdens deze stage is er iets wezenlijks veranderd voor mij.

Naast dat ik veel leerde over hoe ik deze doelgroep moest begeleiden, leerde ik dat ik betekenisvol kan zijn voor anderen en dat ik kan leren.

Door deze ervaring vond ik mijn leergierigheid terug. Ik voelde me gesteund en ervaarde een rugdekking die ik nog niet kende.

Ik ging mogelijkheden zien.

Tijdens de workshop met Melody Toering over balans.

ROSANNE'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

Dit is de John Frostbrug in Arnhem. Dit beeld staat symbool voor mijn verhuizing vanuit Doetinchem naar Arnhem, en alle mijlpalen die daarop volgden.

Ik heb de stap gezet om in Nijmegen te gaan werken op het ROC, ik ging volleyballen bij een andere club, leerde mijn man kennen waarmee ik uiteindelijk ben getrouwd en mijn lieve dochter mee heb gekregen.

Ik heb voor dit beeld gekozen omdat het allemaal terug te brengen is naar de eerste stap die ik 6 jaar geleden heb gezet.

Het was tijd voor een nieuwe fase in een nieuwe stad. Daarnaast ben ik inmiddels een trotse Arnhemmer (voor zover ik dit mag zeggen) en vind ik deze brug echt het symbool van Arnhem.

Ik hou ervan om te knutselen en ik kwam erachter dat ik dit te weinig aan het doen ben. Daarnaast bracht het echt een gesprek op gang door het samen te doen.

GELUKKIG HEBBEN WE DE FOTO'S NOG DE MIJLPAAL VAN ANNE Ik had bewust contact gelegd met twee mannelijke therapeuten. Ik dacht: bij twee mannen zal hij zich vast beter op zijn gemak voelen. Hém over de streep krijgen om samen hulp te zoeken, was een goeie workout geweest. Maar het was gelukt. En daar gingen we. Vrijdagmorgen. Wel wat kil in de auto. Het was geen beste week geweest thuis. Maar nu de schouders eronder. We hebben twee baby’s, dus het zal niet aan mij gelegen hebben wanneer wij dit niet redden.

Zijn beslissing, vertelde hij mij, had hij liever medegedeeld wanneer mijn ouders (die kwamen immers straks - gezellig - op bezoek) weer weg zouden zijn. Vanavond dus.

Dan had hij het willen zeggen. Lekker samen op de bank. Maar ja, de therapeut stelde zulke concrete vragen, hij kon het écht niet meer voor zich houden…

Diezelfde middag op een terras in de vrieskou, met een sigaret en een glas rode wijn, mijn ouders tegenover me, voelde ik een paar minuten lang iets in mijn lichaam wat mij in de maanden erna houvast heeft gegeven: rust. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: 'Je voelt rust. Het ergste wat kon gebeuren is vanmorgen gebeurd en je voelt evengoed een moment van rust. Het bestaat dus nog. Ergens. Wanneer de wanhoop de komende tijd door me heen raast, denk aan dit moment.' Direct daarna sloeg de paniek toe.

Het voelde niet als keuze per sé, het was de enige reële mogelijkheid. Met twee baby’s, maar zónder dak boven ons hoofd. Wél had ik een baan. Dus dat was top.

Maar die was in Amsterdam. Jammer dat het huis van mijn moeder in Nijmegen stond, maar ach, misschien werkte het wel: een woon-werkafstand van 120 kilometer per enkele reis, een paar keer per week, als alleenstaande moeder van een tweeling.

Op papier waren de feiten vrij onaantrekkelijk, stelden mijn beste vriendinnen en ik samen vast: alleenstaande moeder, 37 jaar oud, inmiddels mét tatoeage (ook nog de namen van haar eigen kinderen, quelle tristesse!), sinds enige tijd élke dag aan de wijn, sigaretten per twee tegelijk, alleenstaande moeder (zei ik dat al?) van een

tweeling, twee baby’s en oh ja: dakloos en dus weer inwonend bij haar eigen moeder.

Want jaja: alleenstaande moeder. Dat dát maar duidelijk is. Werkelijk, mijn situatie was zó treurig dat ik er met mijn allerbeste vriendinnen regelmatig zo vréselijk om heb gelachen. Met als kers op de taart de foto die ik mijn vriendinnen appte van mezelf tijdens het zetten van mijn eerste tatoeage. Die Anne toch. Gekke meid. Een tatoeage.

Alleenstaande moeders maken keuzes. Heel veel, heel snel en heel vaak. Vanuit een gevoel dat nóg mooier is dan het gevoel van rust dat ik voelde op dat terras: intuïtie.

Ik was tijdens de relatie ‘even’ vergeten dat mijn intuïtie zo sterk is, een lekker sterk rechterbeen waar ik op kan staan. Dat de man in mijn dagelijkse leven in de jaren hiervoor mijn rechterbeen dagelijks tackelde, dat hij ertegen schopte en daarna deed alsof er geen bloed uitkwam, dat bleek mijn rechterbeen niet te zijn, kwam ik achter.

Hoe fijn! Het was al die tijd mijn linkerbeen. En daardoor staat rechts elke dag lekkerder… Fijn he? Proost! Op mijn lieve, sterke rechterbeen!

'Ik vond het leuk en boeiend om dit te schrijven. Omdat het al het fundament in mijn leven heeft veranderd.'

Van linksboven met de klok mee: Anne, Elvira, Simon, Dafne & Ingmar

Van linksboven met de klok mee: Marita, Anne, Jesmai, Wouter & Bas

MAN MET DE HANDEN* DE MIJLPAAL VAN MICHIEL Van ondersteuner die zelfstandig les moest gaan geven, naar beheerder en ondersteuner van de docenten die in het atelier komen! Met inlevering van salaris!

Deze keuze is zo goed voor me geweest, ik zie me nu weer fluitend rondlopen in het atelier. Bovendien kan ik het nu op een fijne manier volhouden tot mijn pensioen. Ik merk dat mijn creatieve hersens weer volledig inzetbaar zijn!! Ook om mijn collegadocenten te inspireren. Dat maakt mij gelukkig. Dit was mijn mijlpaal en ik ben trots op mijn keuze die ik zelf heb gemaakt.

Ik heb hiervoor gekozen omdat mijn creativiteit nu veel beter tot uiting komt en ik veel gelukkiger in mijn werk ben! De verantwoordelijkheid van zelfstandig lesgeven paste niet bij mij. Ik vond het te moeilijk en kreeg het niet spits met het beheren van het atelier.

*en dus weer een goede zeer creatieve ondersteuner!!!

'Ik vond het prettig en het laat zien dat sommige keuzes die je maakt, goed voor je zijn! De man met het creatieve brein die weer tot zijn recht komt.'

JOB'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

Mijn tijd op het CIOS, waarbij een 8 knoop symbool staat voor die tijd. Helaas is het niet helemaal zichtbaar, maar het moet dus een 8 knoop voorstellen 😉 De gekozen mijlpaal gaat over mijn persoonlijke ontwikkeling, nieuwe ervaringen en toffe tijd op het CIOS. Op deze mbo sport en bewegen opleiding heb ik mezelf enorm goed leren kennen en veel kwaliteiten ontdekt. Tevens heb ik ook juiste manieren gevonden voor bepaalde vuilkuilen. Het profiel wat ik volgde was buitensportcoördinator. Dit zorgde voor de meest toffe kampen waarbij je een hele waslijst met ervaringen in je tas kon stoppen.

Het heeft mij ontzettend goed gedaan. Mijn tijd op de middelbare school was best pittig in de beginjaren. Het CIOS heeft mij een enorme boost gegeven en laten zien waar ik goed in ben. Het beeld dat ik er aan heb gekoppeld was een 8 knoop. Voor sommigen bekend en voor anderen niet. De 8 knoop wordt veel in de outdoor-wereld gebruikt en staat voor mij voor een verbinding. Het is een knoop die heen gaat, maar ook altijd weer terugkomt. Het is een knoop die zorgt voor veiligheid. Het is een knoop die je leert als basis voor dat je grenzen kan opzoeken of verleggen.

Het idee om erover na te denken was leuk. Het in beeld brengen was goed bedacht, maar vond ik wat lastig. Daarom kreeg ik geen voldaan gevoel toen we moesten stoppen.

DE DICHTE, ZILVEREN DEUR, WORDT EEN GOUDEN, NIEUWE DEUR. DE MIJLPAAL VAN ANNE-MARIEKE En ineens…. een gesprek in 2016. Ik zit aan tafel met mijn leidinggevende en de interimmanager. Ik draag mijn oude vertrouwde stalen neuzen en werk met fantastische mensen. Er gaat een deur voor mij dicht, waarvan ik niet had verwacht dat deze ooit dicht zou gaan. Al tien jaar lang rijd ik, ’s ochtends om 6.30 uur, 75 kilometer heen en aan het eind van de middag rijd ik weer 75 kilometer terug. De laatste jaren, haastend, om op tijd te zijn bij het kinderdagverblijf. Gelukkig is dit maar 1 dag in de week, de laatste 4 jaar. Ik ben boventallig. In de nieuw ingerichte organisatie, een ontwikkel- en werkbedrijf, komt mijn functie van docent niet meer voor. De participatiewet heeft zijn intrede gedaan. Jeugdzorg, de Wet sociale werkvoorziening en de Wet maatschappelijke opvang gaan volledig op de schop.

Wat als….. ik 2 jaar eerder niet was geswitcht van functie, binnen de organisatie? Wat als…. ik geen andere baan kan vinden die ik goed kan combineren met mijn gezin?

Wat als…. ik na mijn WW geen werk heb gevonden? Wat… wil ik eigenlijk? Kortom veel vragen en geen antwoorden.

Heb ik een keuze in deze verandering? De verandering gaat snel, de keuzes die ik hierna maak soms ook. Hoe vind ik een bureau dat mij kan begeleiden in een ‘werk naar werk traject’? Welke opleiding is interessant voor mij om te volgen? Waar kan ik vrijwilligerswerk doen? Ik hou me vast aan de nieuwe deuren die open zullen gaan, nu de vertrouwde deur is gesloten. En dan, na oneindig veel sollicitaties en weinig gesprekken, gaat er een nieuwe deur voor mij open.

Ik solliciteer op de functie van docent bij ROC Nijmegen, zonder mijn netwerk te gebruiken. Ik word gebeld, ik ben aangenomen. Ik ben ervan overtuigd dat de verkeerde sollicitant is gebeld om goed nieuws te vertellen. Ik kan het niet geloven.

Ik! Vroeger had ik dagen stress voor een spreekbeurt of presentatie. Ik! Een middelbare scholier die een faalangsttraining volgde. Op de dag dat ik in de WW kom, begin ik als docent, bij de opleiding Secretarieel.

En nu werk ik alweer zeven jaar met de meest fantastische mensen, de studenten van het ROC Nijmegen en sta ik voor groepen, voer stagegesprekken en organiseer diploma-uitreikingen. Sinds september bij de opleiding Dienstverlening. Een nieuwe mijlpaal.

Al zeven jaar lang zit ik iedere ochtend tien minuten op de fiets en ’s avonds weer tien minuten terug.

'Ik vond het heel erg leuk om deze mijlpaal op te schrijven. Niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden en het is ook fijn om iets op te schrijven.'

Van linksboven met de klok mee: Saskia, Mariëlle, Marjorie, Tim & Michiel

CAROLIEN'S MIJLPAAL Welke mijlpaal heb je gekozen en waarom?

De overgang van het studentenleven naar het ‘volwassen leven’ was voor mij een hele fijne verandering. Dat had ik nooit verwacht, want gedurende mijn studententijd zag ik best wel op tegen het werkende leven.

Wie wil dat nou niet, non-stop koffiedrinken met vriendinnen en de stad in gaan wanneer je zin hebt? Toch mis ik het niet, omdat het werkende leven mij veel goeds heeft gebracht! Wil je daar meer over weten? Zoek mij dan op met een kop koffie 😊 Mijn ‘werkende’ leven speelt zich af in het onderwijs bij het ROC-Nijmegen. Dit beeld staat voor mij voor: plezier, passie, (persoonlijke) ontwikkelingen, inspirerende studenten en fijne collega’s!

Tijdens het maken van het beeld ontstonden er in ons groepje een aantal mooie gesprekken. Tevens zorgde het maken van het beeld voor een bepaalde rust, met af en toe een frustratiemoment als het touwtje niet meewerkte. Ik vond het een leuke techniek om mee bezig te zijn!

Tijdens de lunch kwam Sinterklaas ook nog even langs.

"De workshop in de middag vond ik het interessantst. Het gaf inzicht/verdieping en het was mooi om dit met een collega te doen.”

“Dit is iets wat ik ook met studenten zou willen toepassen.”

“Ik heb meer inzicht gekregen in mijn eigen capaciteiten." ”Dank voor de geweldige dag. Wat jullie doen is echt fantastisch. Ik heb een topdag gehad met collega's!”

“Ik vind het mooi om op deze manier te kijken (…) dit is iets waar ik de komende periode over na blijf denken."

“Na deze dag zou ik graag nog meer willen leren de sterkte kanten bij mij en mijn studenten te kunnen herkennen, en ideeën opdoen hoe ik deze kan toepassen.”

”Een leuke en leerzame manier om jezelf uit te dagen en om collega’s beter te leren kennen.”

”Het spelen tijdens de laatste opdracht blijft mij het meest bij en het ongemak dat ik in de ochtend ervaarde.”

“Tijdens het boulderen zag ik veel positiviteit en doorzettingsvermogen van mijn collega's.”

“Ik wil graag iedereen bedanken voor deze inspirerende en leerzame dag.”

“Op deze manier leer je collega’s kennen op een manier waar je normaal niet altijd evenveel tijd voor hebt.”

“Tijdens het interviewen van de mijlpaal heb ik nieuwe verhalen gehoord. Dit was mooi, dat schept een band.”

“Ik zou hier zeker mee willen blijven werken. Ben benieuwd naar de andere TINO componenten.”

"Bedankt voor de ontzettend leuke dag!"

“Leuke afwisseling tussen theorie en praktijk. Het zorgt voor een goede sfeer.”

“Het heeft me aan het denken gezet. Ik vond de ochtend confronterend en ongemakkelijk. Dat was een spiegel. Bij de opdracht over mijlpalen heb ik nieuwe verdieping gekregen.”

'Samen stijgen' is het verslag van de teambuildingsdag georganiseerd door TINO Sport voor medewerkers van ROC Nijmegen. Sinds 2020 nemen er studenten van deze beroepsopleider deel aan het TINO MDT programma.

Tijdens deze dag maakte het team kennis met activiteiten uit het programma en elementen van de onderliggende TINO methode. Ook leerden ze elkaar beter kennen en werden ze uitgedaagd hun eigen mentale en fysieke grenzen te verleggen, precies zoals de studenten ervaren tijdens hun deelname aan TINO MDT.

Ontwerp, redactie en lay-out> HUMINT Solutions Fotografie> Cecile Bok Meer weten? Kijk op www.humints.com & www.tino-mdt.nl of mail naar florien.sjoerdsma@humints.com Copyright © 2023 HUMINT Solutions