Dolly Bellefleur

Dolly Bellefleur is het alter ego van cabaretier en tekstdichter Ruud Douma. Als boegbeeld van de LHBT+-beweging vraagt Dolly al ruim drie decennia op haar geheel eigen wijze aandacht voor mensenrechten in het algemeen en de acceptatie van LHBT+ in het bijzonder. Voor haar tomeloze inzet voor de emancipatiestrijd van LHBT+ mocht ze in 2014 uit handen van Eberhard van der Laan de Andreaspenning van de stad Amsterdam ontvangen. In 2020 werd door COC Nederland de Bob Angelo Penning aan Dolly uitgereikt.

Boerendochter

Daar zit ik voor ons huisje, diep verscholen in het bos. Ik hoor de vogeltjes in ons zomerse buiten vrolijk fluiten. Een bonte mix van koolmeesjes, lijsters, merels, vinken, roodborstjes en spechten landt of stijgt op.

Ze gebruiken de voederplaats als start- en landingsbaan. Manlief heeft deze geknutseld van stukken zwerfhout die hij met touw aan elkaar heeft bevestigd. Ik kan uren naar de vogels turen. Wie wordt er nou niet vrolijk van hun gekwetter terwijl ze badderen in een bakje water? Wie krijgt er nou niet een brede grijns op het gezicht bij het zien van de acrobatische toeren die de vogels uithalen om met hun snavels de zaadjes te pikken uit de vetbollen die we hebben opgehangen?

Onze buurman is duidelijk geen vogelaar. Het tierelieren van de vogels bestempelt hij als takkenherrie. Het is volgens hem een ware aanfluiting. De specht maakt het volgens deze zuurpruim helemaal bont. “Waarom heeft deze vogel toch zulke obscene kleuren? Wat een uitslover”, jammert de kniesoor. Hij moest eens weten dat zich achter mij een kleurrijke paradijsvogel schuilhoudt. Het is nu moeilijk voor te stellen. Mijn hoge hakken heb ik hier aan de wilgen gehangen en vervangen door flatjes. Wat is dat trouwens een dolkomisch woord voor lage schoenen. Een flat of flatje associeer ik toch eerder met torenhoge stiletto’s. Maar dit terzijde.

Ik had nooit gedacht dat een stadsmens als ik zo zou kunnen genieten van het buitenleven. Wat is het heerlijk om, als afwisseling van alle glamour en glitter, met mijn handen te wroeten in de aarde. Ik zie Tom en Aat, die we als stekkies kregen, groeien als kool. Zal ik het over mijn hart kunnen verkrijgen om hun rode kroost straks in mootjes te hakken? Ineens voel ik namelijk een hechte band met een tomatenplant. Zou de liefde voor alles wat groeit en bloeit in mijn genen zitten? Mijn opa had immers een boerderij in Friesland en ik was, als mijn vader het familiebedrijf had voortgezet, bijna een boerendochter geweest. Ik heb er nooit met mijn vader over gesproken, maar het moet veel moed hebben gevergd om tegen de wens van zijn ouders in een ander beroep te kiezen.

Stel dat hij wel boer was geworden zoals hij was voorbestemd? Had ik dan later op mijn beurt het familiebedrijf voortgezet? Zou ik de rest van mijn dagen hebben gesleten als melkmeisje? Of zou ik de boerderij hebben omgetoverd tot een beauty farm? Ik kan mij ook voorstellen dat ik als therapeute bij het D.I.A.G.G., het Dolly Instituut Ambulante Geestige Gezondheidszorg, uiteindelijk de scepter zou hebben gezwaaid in mijn eigen zorgboerderij.

Eén ding staat vast: ik zou nooit een kaasboerderij hebben bestierd. Vanaf mijn jeugd gruwel ik namelijk van kaas. Dat weerhield mij er overigens niet van om enkele jaren geleden als Frau Antje van het Verkeerde Kantje de kaasmarkt in Alkmaar te openen. Het liep allemaal gesmeerd totdat de kaasmeester mij vroeg of ik met hem een aantal kazen wilde keuren. Iedere keer als hij mij zo’n geel brokje aanreikte veinste ik dat ik het in mijn mond stopte, maar wist ik het op slinkse wijze in mijn handtasje weg te moffelen.

Onder het luid geroep van “Say cheese” wist ik die dag zelfs ook nog met vele toeristen stralend op de foto te gaan. Zoals het een ware Prinses Glimlach betaamt. Ik hoorde mijn moeder mij influisteren: “Zij die niet kan lachen, moet geen winkel beginnen.”

Kunstlijn en HRLM op atelierbezoek bij…

Ninet Kaijser

‘In mijn werk zit gevoel en fantasie’

Ninet staat al te wachten bij de zij-ingang van het ateliercomplex. “Joehoe, hier!” roept ze vrolijk. Ze heeft haar werkruimte in Broedplaats Bogotá, een verzamelplaats van kunstenaars, muzikanten en ambachtslieden. In het gebouw staan diverse zeecontainers op elkaar gestapeld. Ninet gaat voor de houten trap op en wijst links en rechts op de ateliers en studio’s van haar buren. Ook zij heeft haar werkplek in een container. Een beperkte, maar sfeervolle ruimte met aan de wanden grote en kleine tekeningen van haar hand. Op een bureautje liggen gebruikte en nieuwe potloden in verschillende kleuren en een puntenslijper. Het slijpsel van de afgelopen maanden zit in de prullenmand ernaast.

De kunstenaar tekent landschappen op papier of fotoprints. Organische vormen, vertrouwd, maar ook vervreemdend. De tekeningen zijn opgebouwd uit meerdere lagen potloodlijnen. Toeschouwers denken de werelden te herkennen, maar ze bestaan niet. “Mensen kijken naar mijn werk en twijfelen of ze de plek ooit bezocht hebben. Ze associëren de tekeningen met waar ze zelf zijn geweest. Toch is compleet onduidelijk waar en in welke periode het landschap is. Dat vind ik gaaf.”

Traag Veranderingsproces

Het werk van Ninet gaat over tijd en niet over een bepaalde plek. Ze verbeeldt natuurachtige vormen die zijn ontstaan door tijd. Zoals kustgebieden die in de loop der jaren langzaam van vorm veranderen. “De zones tussen water en land vind ik mooi en interessant. Het veranderingsproces daar is zó traag dat we het niet zien. Ik ben ook lang bezig met mijn grote tekeningen, meestal een halfjaar. Vooraf heb ik wel een plan, maar terwijl ik teken ontstaat het ook, heel organisch. De tijd die nodig is om het papier te vullen heeft een functie. Ik kan veel sneller werken, maar dat is niet wat ik zoek. Ik wil graag dat tijd invoelbaar is bij mijn werk. Daarnaast gaan mijn tekeningen over verstilling. Door de lange productietijd krijgen ze iets tijdloos. Was dit ooit, is het nu of juist de toekomst? Wij mensen vinden onszelf heel belangrijk op deze planeet, maar zijn we dat ook?”

Ninet verbleef een maand in Noorwegen ter inspiratie. Het ruige landschap had veel invloed op haar. Ze liep verschillende wandelroutes. In oktober, eigenlijk al een te natte maand, ging ze alleen op pad. “De dag ervoor had het geregend, alles was glibberig. De tocht omhoog was echt spannend. Toen ik boven kwam leek het landschap hierop.” Ze wijst op een tekening achter zich aan de wand. “Ik keek uit over zo’n soort fjord, maar dan met wolken en mist. Het was griezelig, ik zag bijna niks. Er was niemand boven en plots werd het donker. Dit landschap bestaat gewoon en doet alsof ik er niet ben. Het gaat hier niet om mij, dacht ik. Aan de ene kant was het waanzinnig mooi en werd ik er helemaal door opgeslokt, aan de andere kant voelde ik dat ik er niet hoorde. Er gebeurde zoveel met me op dat moment. Het was te groot, te overweldigend en een beetje huiveringwekkend.”

Normandi En Texel

De kunstenaar is altijd op zoek naar dit soort plekken. Een paar keer per jaar gaat ze naar Normandië. Ze is onder de indruk van de kliffen langs de kust. “Het kustgebied is bijzonder daar, het raakt me. We hebben ook een huisje op Texel. Ik voel me thuis bij de zee. Het water is fijn, maar kan tevens een beetje angstaanjagend zijn vanwege zijn omvang. Die dubbelheid vind ik interessant, het helpt me om het leven te relativeren. Wie ben ik en wat is echt van belang? Ik heb behoefte om aan de binnenkant te blijven, ook al ben ik expressief en aanwezig. Er gebeurt veel met mijn gevoel en in mijn fantasie.” Haar uitbundige lach en extraverte gedrag lijken in schril contrast te staan met haar verstilde werk. Uren achtereen kan ze aan een tekening werken. Het geeft haar rust. “Ik vind het heerlijk om alleen te tekenen, maar ik ben geen kluizenaar. Ik hou ook van contact met mensen.”

Haar werk is natuurgetrouw en onwerkelijk tegelijk. Ze tekent kleurrijke massieve vormen en complexe texturen. “Het is ook vaak gek en verwarrend”, zegt ze lachend. “Het zijn maffe vormen. Mijn kleine werken zijn vaak aanleidingen voor grote tekeningen.”

Ze wijst op de werkjes aan de wand. “Onder sommige tekeningen zitten fotoprints op papier, daar teken ik overheen. Bepaalde onderdelen of kleuren neem ik mee in de grote werken. De kleintjes zijn eigenlijk voorstudies. Ik heb een map vol met foto’s die mij prikkelen.”

Beleving Verbeelden

Ninet raakte onlangs nog geïnspireerd op de Canarische eilanden tijdens een bezoek aan haar dochter. Ze zag daar waterpoelen tussen het lavagesteente. Het zeewater kwam omhoog en spoelde over de rotsen heen. “Die ervaring zit in mijn hoofd, thuis probeer ik die beleving te verbeelden. Mijn gevoel en interpretatie komen op papier samen. Mijn werk gaat altijd over momenten waar ik die grootsheid voel. Dat kan ook in iets kleins zitten. Knalgele vetplantjes die zich tussen de rotsen door worstelen, daar kan ik me over verwonderen. Er is zoveel wat we niet weten of nog nooit hebben gezien, de rest verzin ik er zelf bij.”

“We zijn maar een klein onderdeel van het grote geheel, slechts voorbijgangers. Leven was er altijd al en dat zal ook zo blijven. Als je kijkt naar de hedendaagse discussie rondom klimaatproblematiek dan denk ik: we kunnen ons druk maken om de aarde, maar die gaat niet kapot: wij gaan eraan. De aarde heeft al zoveel doorstaan en dat gaat nu ook weer gebeuren. Ons leventje is eindig en daar maken we ons zorgen om, de aarde redt het wel. Dit besef geeft mij een gerust gevoel, minder eindig. Langs de kust in Normandië herken ik bepaalde stenen, die verplaatsen niet. Ze zijn er altijd ondanks de getijen. Mooi toch?!”

Een Beetje Verliefd

De tekenaar werkt graag met Luminance-kleurpotloden van Caran d’Ache, een beetje vettige potloden. Ze pakt een nieuw zwart potlood uit een doos en slijpt de punt. “Dit vind ik het allerlekkerste. Een nieuw potlood met zo’n vers geslepen puntje.” Ze loopt naar een tekening aan de wand. “Dit werk zit al de hele tijd naar mij te lonken.” Staand tekent ze met kracht kleine ronde bewegingen op het papier. “En nu uren doorgaan, heerlijk.” Nauwkeurig zet ze lijnen en rondjes. “Dat precieze werken hoort bij mij. Ik hou er van gedetailleerd bezig te zijn, in controle. Als ik hier wegga is het atelier weer opgeruimd, geen losse rommeltjes. Orde geeft me rust.”

Via haar werk probeert ze grip te krijgen op het leven. Ninet is analytisch ingesteld en zoekt naar antwoorden op de grote vragen des levens. Het tekenen geeft haar houvast. Door de kleine herhalende bewegingen urenlang achter elkaar uit te voeren is het bijna meditatie. “Ik kom in een soort ritme, een oneindig gevoel. Heel ontspannen ben ik aan het werk, soms luister ik naar een podcast. Vaak vergeet ik de tijd en moet ik een wekker zetten. Ik kan helemaal in mijn landschappen verdwijnen. Als ik zoveel maanden aan één tekening werk, wordt het een vriend. Ik raak een beetje verliefd, het werk is dan mijn gezelschap. Ik hoop dat toeschouwers zien dat de tekeningen echt een deel van mij zijn.”

Worstelen Met Opspattend Water

Op de grote werken zitten wel vijf potloodlagen. Ze zijn nodig om de juiste vormen, dieptes en kleuren te krijgen. Momenteel worstelt Ninet met het opspattende water tussen het lavagesteente op de tekening. “Het stromende water zoals ik het in mijn hoofd heb, is moeilijk om op papier te krijgen. Ik probeer dat overweldigende gevoel van de zee op de Canarische eilanden te verbeelden. Met het juiste licht erbij. Ik ben op deze tekening voor het eerst gaan gummen, dat heb ik nog nooit gedaan. Hier wat kleur weg en daar iets meer erbij. Die balans bepalen gaat helemaal vanzelf. Het is een combinatie van intuïtie, techniek en ervaring.”

De kunstenaar is het liefst zo lang mogelijk bezig met één tekening. ‘Onderweg zijn’ vindt ze bijna belangijker dan het eindproduct. ”Ik geniet van projecten die lang duren. Zolang het werk niet klaar is kan er nog van alles gebeuren. Als een tekening op het einde komt, rek ik dat moment. Ik zeg tegen iedereen dat het nog niet af is. Het werk is pas klaar als ik er een hele dag aan gewerkt heb en niemand de verandering ziet. Ik voel me daarna een beetje leeg en verdrietig. De tekening laat ik nog even in mijn atelier hangen en pas dan is het weer tijd voor nieuw project.” ✶

Ninet is van 8 december tot 14 januari 2024 te zien bij

Galerie KRUIS-WEG68 aan Kruisweg 68 in Haarlem

Tekst: Meta van der Meijden. Fotografi e: Christhilde Klein.