Gonzo (circus) #101

101

Over vernieuwende muziek en cultuur

GRATIS MIND THE GAP-CD

met 3 exclusieve tracks

FLYING HORSEMAN KATI HECK DEMDIKE STARE PART CHIMP SUN ARAW DE EINDEJAARSLIJSTJES!

DANTE BOON & DAAN VANDEWALLE EKOPLEKZ PAUWEL DE BUCK RYAN FRANCESCONI ZOLA JESUS NIEUWE SERIE: RADICALE VRIJHEID

1. Op de barricaden!

Maar wie is de vijand?

januari - februari 2011 28,-

14 SIGNALEMENTEN Ekoplekz & Ryan Francesconi

15 COLUMN HET GEDACHTEGOED

16 EINDEJAARSLIJSTJES Het beste van 2010

20 RADICALE VRIJHEID 1.1 25 ELEVEN TIGERS Op de barricade voor vrijheid? Prima!

Maar wie is de vijand?

Ik ben de Twaalfde Tijger…

28 FLYING HORSEMAN

35 KATI HECK

39 DEMDIKE STARE

42 PART CHIMP

45 DANTE BOON & DAAN VANDEWALLE

50 PAUWEL DE BUCK

54 ZOLA JESUS

57 SUN ARAW

61 ABONNEREN!

98 COLUMNS

Broccolivoeten en straatduiven

Occulte goudgravers

Geluid als plastisch middel

Liedjes, jazz, avant-garde en engagement

Sonic Booze

Noise voor donkere nachten

Terug naar de Renaissance

Denken over een muzikaal mantra 2

Gonzo (circus) t-shirt of dvd’s cadeau

Na-gedachten

DE NIEUWE GONZO Dag Mevrouw de minister, hallo Joke

Vorige maand organiseerde Gonzo (circus) een feest in

Maar Lieven (Dolphins into the Future, moet u écht eens

niet onverdienstelijk numeroloog toegefluisterd gekregen.

laatste dat we van Lieven hoorden is dat hij – samen met

Brussel. We waren net bevallen van nummer 100, en dat diende gevierd, zo hadden wij van een beginnend maar

Mits zorgvuldig bijeengeraapte steun uit de zakenwereld (dank Vedett en De Revolutie) en onze Vele Culturele

Vrienden (dank deBuren, dank Beursschouwburg, dank Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond) konden wij de kosten van de bescheiden bacchanalen in Brussel en

Amsterdam voor Gonzo (circus) (en dus voor de belas-

tingsbetaler) beperken tot twee keer een paar honderd

euro. Mooi gedaan – bijna hadden we onszelf een pluim

op de hoed gestoken. Het feest in Brussel was plezant, met schone noise van het Kortrijkse ASAD en White River uit Tilburg. Er waren veel lezers en gratis bier + worst.

Van de Amsterdamse habbekrats zou de helft worden besteed aan een concert van Dolphins into the Future

(Lieven Martens), een Antwerpse jongen met noise-roots die helemaal op zijn eentje de wereld aan het veroveren

is. Lieven kon bij gonzoïsten in Amsterdam blijven slapen, en voor de geluidsinstallatie zorgde Vlaams Cultuurhuis

De Brakke Grond. We hadden dat Antwerps undergroundtalent graag voorgesteld aan onze achterban in Nederland ter stimulering van de Vlaamse muziekexport.

Maar toen kwam daar uw onderwijl legendarische kaasschaaf aangeschraapt, en van ons tegoed bleef nog 350 euro over. Nu bestaat de redactie van Gonzo weliswaar

uit een bende losgeslagen gekken die het geld dat ze met

hun dayjobs verdienen vergooien aan bier, drugs, vinyl en

concerttickets. Maar achter de schermen lopen één verant-

woorde dame en één strenge kassier rond: zij bewaken het geld van Gonzo (circus) met hun leven. Dankzij deze no-

bele verpersoonlijkingen van het bij de andere gonzoïsten minder gekende begrip “spaarzaamheid en goed bestuur”, bestaat Gonzo (circus) in 2011 20 jaar. En als er toch nog wat over is, gaan we met de hele redactie naar de sushi-

bar, waar elk redactielid één stukje sushi mag kiezen. En

naar luisteren: zeer ontspannend, aan New Age refererend spul, zie ook Gonzo (circus) 97), die komt wel terecht. Het

andere in de underground wereldvermaarde supersterren – Australië van zijn dolfijnengospel aan het bezwangeren

was. Waarschijnlijk ligt hij niet wakker van het feit dat we hem uiteindelijk niét hebben gevraagd. Die undergroundjongens redden zich wel, ook zonder subsidie. Ze kunnen

dan ook vertrouwen op wereldwijde, niet gesubsidieerde

netwerken van verwante zielen. Bovendien is honger goed voor de creativiteit.

Bij Gonzo zijn geen ontslagen gevallen. Wij hebben dan ook maar één (halftijds) betaalde kracht, die dubbele

shifts draait. De rest van de medewerkers draait dubbele shifts aan watdoeikmijngezin/relatie/sociaalleven-aan-

tarief. We kennen genoeg andere culturele verenigingen

die zich wél verplicht zagen om medewerkers te ontslaan.

De Kaasschaaf is een wondermooi principe – bij iedereen evenveel eraf, en bij de groten iets meer. Mààr! En nu

spreek ik ten eigen titel want ik heb – persoonlijk! – iets

meegemaakt! Waarvan ik bijna van mijn stoel flikkerde! Ik belde met een Cultureel Centrum om te polsen of ze een

nieuwe, jonge singer-songwriter wilden boeken, van wie

ik een cd’tje had gestuurd. “Ja, graag, hoeveel willen jullie om te komen spelen?” Ik: “Ik weet niet, hoeveel kunnen jullie geven?” Zij: “800 euro in orde?”. En toén flikkerde

ik dus van mijn stoel, want als ze ons vier bierworsten en een treinticket hadden gegeven, waren we ook gekomen.

Mogen wij u dus vragen om bij een volgende besparingsronde te snijden waar het vet zit, want bij ons zit u bijna op het bot.

Voor de redactie, Uw kapoen, (sb)

dan vechten we voor de stokjes. Met een knoop in onze

Ps: de persen rolden al, toen wij te horen kregen dat ASAD

euro dichter bij een break-even.

dus alle bovenstaande. Dank voor de 350 euro!

maag beslisten we dan maar die lieve Lieven Martens niét op Amsterdam los te laten. Zo waren we toch weer 250

afgebeld had voor het Amsterdams feest – kunnen we

Lieven toch nog aan onze noorderburen tonen. Vergeet

3

SIGNALEMENT EKOPLEKZ Grauwe elektronica,

verpulverend en analoog Nick Gutterbreakz is al een tijdje met pensioen. Als plaatjestippende blogger althans.

Hij verruilde de ene hobby voor de andere en wuifde zijn opvallendste liefde, dubstep, vaarwel.

Jarenlang was hij één van die dubstepkenners die jonge producers uit hun slaapkamer sleurde en aan de wijde wereld voederde. Tot hij er genoeg van had en teruggreep naar zijn andere liefde, die van de analoge elektronica en zijn alterego Ekoplekz.

Hij werd groot op een dieet van BBC Radiophonic Workshop-plaatjes, krautrock, Throbbing Gristle en Cabaret Voltaire. Als Ekoplekz plundert en verpulvert hij dertig jaar

RYAN FRANCESCONI Fingerpicking Newsom-secondant

Tijdens het arrangeren van Joanna Newsoms live-concerten en haar laatste opus ‘Have One On Me’ hervond Ryan Francesconi zijn liefde voor akoestische gecomponeerde muziek. De prachtige soloplaat ‘Parables’ die hierop volgde laat een indrukwekkend en virtuoos talent horen.

4

Vijf jaar geleden was Francesconi nog bekend onder de afkorting RF, en als één van de makers van Spongefork, een applicatie voor live-elektronische improvisatie. De klassiek geschoolde muzikant, die was onderwezen in

elektronische muziek om zijn eigen analoge honger te stillen. Ekoplekz houdt van het experiment, zijn analoge instrumenten, cassettespelers en het toeval van improvisatie.

Het is enigszins verrassend dat hij, als debuterende artiest, de twintigste vinylrelease op Punch Drunk mag inkleuren met zijn mokerslagen van oude geluiden in een krakend kosmisch jasje. Punch Drunk staat al ettelijke jaren te boek als een immer kwaliteit afleverend dubsteplabel; als dubstepliefhebber kun je blindelings hun platen kopen. Het verschil kan nauwelijks groter zijn. Het propere laptopwerk staat in fel contrast met de viersporenrecorder waarmee Ekoplekz zijn geluiden opneemt.

Hij vergeet alle regels en wetten en van nauwlettende productie is geen sprake. Het geruis en gekraak wordt opzettelijk behouden, alsof de computer nog niet bestaat. Op andere fronten omhelst Ekoplekz gelukkig nog altijd de digitale wereld.

Hij onderhoudt met regelmaat zijn

nieuwe blog, post al zijn tracks op Soundcloud en gebruikt PayPal om zijn muziek over de hele wereld te verkopen.

Ekoplekz verzoent oud met nieuw en eert, met respect, zijn oerhelden.

Ekoplekz neemt je mee in de vergane

compositietechnieken en werk had geschreven voor diverse kleine ensembles, startte zijn solocarrière als ambient-muzikant. Het ging knagen toen hij zich realiseerde hoe snel en gemakkelijk het maken van ambient voor hem was in vergelijking tot traditioneel componeren. Zijn laatste plaat als RF, ‘Views of Distant Towns’, kostte hem slechts één maand om te maken – van start tot finish. Veel te snel, besloot hij. Als tambura-speler in de Balkan-band The Toids en in de band van Joanna Newsom, waarin hij ook de rol van arrangeur kreeg toebedeeld, hervond hij zijn liefde voor het maken van muziek die toewijding en tijd vraagt.

Hij transformeerde het geluid van Newsoms ‘Ys’ naar een live-bezetting met volledig orkest en arrangeerde haar derde plaat ‘Have One On Me.’ Op ‘Parables’, zijn eerste plaat onder zijn volledige naam, maakt hij prachtige fingerpicking-muziek met uitzonderlijk veel lucht en ruimte.

Hoewel hij snel en virtuoos kan spe-

len, laat hij het snelle, ritmische spel waar fingerpicking nog weleens om bekend staat varen ten gunste van melodie en flair. Techniek in dienst van de composities, die invloeden laten horen van Bulgaarse, Turkse, Balinese en Afrikaanse volksmuziek en van klassieke barok. In februari

glorie van beschimmeld vinyl, van naar rommelmarkten verbannen krautrockplaten. Hij doet het voor eens zonder woorden. Geluid als leidraad naar de onbekende en of vergeten wereld van de elektronische pioniers.

“Het geruis en gekraak wordt opzettelijk behouden, alsof de computer nog niet bestaat.”

doet hij een solotour door Europa.

Die brengt hem onder meer naar Theater Kikker in Utrecht (in het kader van het tweede Open Strings Festival) en de AB in Brussel. Ook zal hij een huiskamerconcert geven in Gent. Een mooie kans om dit grote talent te ontdekken.

“Op ‘Parables’ maakt hij prachtige fingerpicking-muziek met uitzonderlijk veel lucht en ruimte.”

AUTEUR Katrien Schuermans BEELD Ekoplekz DISCOGRAFIE Volume 1 (eigen beheer, 2010, cd-r) Doctrine: 789305 (eigen beheer, 2010, cd-r) Volume 2 (eigen beheer, 2010, cd-r)

HET GEDACHTEGOED door De Geluidsarchitect

Stalag Zero/Distended Dub (Punch Drunk,2010, 12 WWW ekoplekznews.wordpress.com soundcloud.com/ekoplekz gutterbreakz.blogspot.com

AUTEUR Benjamin van Vliet BEELD Ryan Francesconi WWW http://www.are-f.com

ZELFBEDRUIPEND ZWEMBAD Het is onopvallend binnengewandeld, het groene ideeëngoed. Moeilijk was dat niet, kieren genoeg indertijd. Die zijn nu dicht. Iedereen zijn passiefhuis, waaruit geen ideeëngoed meer kan ontsnappen. Iedereen zijn waterput. Iedereen monopolist. En helemaal bovenaan, onder het geïsoleerde dak: de slaapkamermuzikant. Een drumcomputertje. Een gitaar en een micro. En een echt computertje. Contact met de buitenwereld is belangrijk voor de slaapkamermuzikant.

Zijn informatie haalt hij, net zoals zijn regenwater, uit vertrouwde bron. Een strenge selectie van vrienden garandeert dat enkel gefilterde informatie zijn passiefhuis bereikt. Veilig binnen het netwerk komt enkel de essentie van het wereldnieuws tot hem, en dat op elk uur van de dag. Wat op zich wel leuk is.

Maar het droge nieuws volstaat niet meer.

Er is een vloedgolf aan creativiteit nodig om de nooit aflatende honger naar onbespoten informatie te stillen. Nieuws zonder ziel, zonder gevoel, zonder creativiteit maakt geen kans, en wacht een stille dood. Gelukkig gonst het netwerkje van de creativiteit, in uiteenlopende leuke disciplines. Prentjes. Fotografie.

Modieuze kledij. Knutselwerk. En, de leukste van allemaal: muziekjes.

Nu is creativiteit niet te verwarren met ideeën.

Ideeën, het is noodgedwongen een uitstervend concept. Creativiteit is een stap verder in de evolutie. Immers: we hebben alles wat we nodig hebben, alles is bereikt, alles is al eens eerder gedaan.

We gaan dan ook een tijdperk in van recyclage.

Met hernieuwde energie knutselen de slaapkamermuzikanten aan creatieve interpretaties en herwerkingen, als odes aan wat al bestaat.

Recyclage is een eer; eigendomsrecht is slechts een symbolische troost voor wie niet gerecycleerd wordt. In het geniep stelen behoort tot het verleden: dat doe je tegenwoordig openlijk.

Als een rapper – laten we hem Kenny noemen – een stukje King Crimson gebruikt, dan koopt hij een portie geloofwaardigheid – het zou dom zijn om dat dan te verzwijgen.

Recyclage van ideeën bestaat trouwens al langer dan vandaag. Nemen wij een willekeurige film uit de jaren 1990 met een geniaal idee: ‘Speed’ van Jan de Bont. In één zin samen te vatten, zoals het hoort: de bus ontploft als hij trager rijdt dan 50 mijl per uur. Nemen we nu een willekeurige strip uit de jaren 1960 met een geniaal idee: ‘Duel Der Idolen’ van Jan Kordaat. In één zin samen te vatten, zoals het hoort: de racewagen ontploft als hij trager rijdt dan 50 mijl per uur. ‘Speed’ is dus een stripverfilming, en wat zien we in de jaren 2000? De ene na de andere stripverfilming.

Jan de Bont, alias Jan Kordaat, is geen dief, hij is een visionair. Zou hij al een passiefhuis met zelfbedruipend zwembad hebben?

Reageren? degeluidsarchitect@gonzocircus.com

5

NIKA ROZA DANILOVA ÉMILE ZOLA THE VISITOR STRIDULUM XIU XIU FEVER RAY FORMER GHOSTS NIETZSCHE SCHOPENHAUER EN KIERKEGAARD

6

ZOLA JESUS Noise voor donkere nachten

Zola Jesus gooit de rauwe elektroruis van haar lp ‘The Spoils’ overboord, en zet op haar nieuwste ep’s ‘Stridulum II’ en ‘Valusia’ haar zangstem op de voorgrond. De donkere ondertonen zijn echter gebleven: “Ik ben doodsbang voor de liefde”.

Zola Jesus is het soloproject van de pas 21-jarige Nika Roza Danilova. Ze schuift aan voor een interview in de kelder van de Amsterdamse Paradiso, vlak voor haar tweede optreden aldaar. “Hopelijk gaat het deze keer beter, want de vorige keer was verschrikkelijk. Al na mijn eerste nummer werd mijn optreden bruut afgebroken door de geluidsman, omdat ik blijkbaar het optreden (van singersongwriter Josh Ritter, red.) in de grote zaal boven mij verstoorde.” Ze mocht na een pauze uiteindelijk haar concert wel afmaken, maar erg motiverend is zo’n onderbreking

niet. Danilova oogt erg vermoeid na drie maanden onafgebroken door Europa te hebben getourd. Dit is het laatste optreden voordat ze weer huiswaarts keert.

Het is voor haar ook de eerste keer dat ze zo lang onderweg is voor haar optredens, want ze is pas net afgestudeerd. “De afgelopen jaren waren zeer druk voor mij.

Ik studeerde en maakte tegelijkertijd muziek, waardoor mijn weekends vaak volgeboekt waren met optredens – waarvoor ik soms zelfs naar Europa vloog. Gedurende de tijd dat ik op reis was, had ik eigenlijk thuis hard moeten

studeren voor tentamens of aan de slag moeten zijn met werkstukken.” Het karakteriseert de mentaliteit van de jonge muzikante: ze heeft haar doel helder voor ogen, en is bereid daar hard voor te werken.

STRIDULUM

Danilova studeerde Frans en filosofie, en alsof dat nog niet tijdrovend genoeg was bracht ze de afgelopen jaren ook aardig wat muziek uit. Dat deed ze vooral onder de naam Zola Jesus, waarmee ze een reeks platen maakte vol avant-gardistische elektronica als decor van haar dramatische, en vaak vervormde, stem. Maar ook maakt ze, samen met Xiu Xiu-frontman James Stewart, deel uit van Former Ghosts, dat zich ergens tussen synthpop en post-punk beweegt (zie GC#95). Als Zola Jesus wist ze vooral de aandacht te trekken met de langspeler ‘The Spoils’ (2009) en de ep ‘Stridulum’, en mocht ze dit jaar het voorprogramma verzorgen van Fever Ray. Haar eer-

“Ik wil niet falen in het bereiken van mijn doel.”

ste platen werden vooral gekenmerkt door een muzikale rauwheid, waarbij ze met haar stem opbokst tegen elektronische noise, maar op ‘Stridulum’ sloeg ze een ander pad in, en streek ze de muziek glad waardoor haar niet langer vervormde stem veel meer tot zijn recht komt.

Deze release werd, aangevuld met een aantal nieuwe tracks, in Europa als volwaardig album uitgebracht onder de naam ‘Stridulum II’ (zie GC#99). De titel verwijst naar de gelijknamige film uit 1979, die in het Engels ‘The Visitor’ heet. “Het is een Italiaans-Amerikaanse productie, gemaakt met een enorm budget en met grote sterren als John Huston en Sam Peckinpah. De film is destijds geflopt, omdat er volgens mij veel te veel mensen bij betrokken waren. Een grote productiemaatschappij kan geen integere arthouse film maken, dat werkt gewoon niet. Vooral het visuele aspect sprak me erg aan in deze film – dankzij het geld dat erin is gestoken is het een verbijsterende kijkervaring. Het plot is daarentegen erg mysterieus en draait rond de ziel van een jong meisje waarover God en de Duivel strijden. Maar als je de film ziet, heb je echt geen idee waarover hij gaat.”

Tijdens het optreden later die avond zal ze vooral nummers van ‘Stridulum II’ ten gehore brengen. Dat doet ze in haar eentje, terwijl ze haast gehypnotiseerd over het podium ijsbeert en zichzelf herhaaldelijk gevangen zet in

haar microfoonsnoer. Ze maakt weinig contact met het publiek, maar weet juist daarom te boeien. Het is vooral haar stemgeluid dat je, ondanks haar hoorbare vermoeidheid, de muziek inzuigt. Zo klein als haar postuur is, zo groot is die stem, die Diamanda Galás’ werk uit de late jaren 1980 in herinnering brengt. En dankzij tien jaar operazangles weet Danilova ook hoe hem te gebruiken, iets wat haar meteen een andere klasse zangeres maakt dan anderen met een vergelijkbaar geluid, zoals bijvoorbeeld Siouxsie Sioux en Lydia Lunch. Naast haar stem liggen de wortels van Danilova’s muziek in de avant-garde van begin jaren 1980, zoals Throbbing Gristle en The Residents, maar er zit ontegenzeglijk ook een gotisch randje aan.

KIERKEGAARD

Het eerste deel van haar artiestennaam verwijst natuurlijk naar de Franse schrijver Émile Zola (over het tweede deel zei ze ooit: “And Jesus. Why not Jesus?”). Het is echter vooral haar keuze voor de studie filosofie die het meest naar boven komt tijdens ons gesprek.

“Ik heb voor filosofie gekozen om persoonlijke redenen.

Het is toch vooral een studie van jezelf, maar ook van de mensen om je heen. Eigenlijk is het de studie van het leven. Ik denk op een soortgelijke manier over het maken van muziek, daarin word ik ook in sterke mate door persoonlijke overtuigingen gedreven. Door mijn studie filosofie ben ik tot inzichten gekomen over mezelf als persoon, maar ook over mezelf in relatie tot mijn werk.”

Als belangrijkste voorbeelden noemt ze Nietzsche, Schopenhauer en Kierkegaard. Dat zijn niet bepaald de meest blijmoedige denkers, maar het is geen verwonderlijke keuze – ze komen qua atmosfeer erg overeen met de donkere ondertonen in haar muziek. “Ik kan er niet precies de vinger op leggen, maar hun denken ligt in de lijn van wat mijn muziek uitademt. Het geeft een gevoel van isolatie en van vervreemding. We proberen te ontdekken wat de zin is van het leven. Als dat ons niet lukt, of als we tot de ontdekking komen dat er geen zin of doel is, hoe gaan we daar dan mee om als mensen?”

FRAGIEL

Het is een fundamentele vraag, maar te oordelen naar haar zelfverzekerde manier van praten heeft ze er haar eigen antwoord al op gevonden. “Ik denk dat mensen zichzelf een doel geven, zodat ze voelen dat ze een plek op deze wereld hebben of een reden om hier te zijn. Zonder een reden voor ons bestaan zijn we dieren, die slechts leven om vervolgens te sterven. Als je als mens naar het leven kijkt, dan wordt het een stuk kostbaarder. Daarom is het ook belangrijk om de keuze te maken waarom je blijft leven, omdat je er ook voor kunt kiezen om daar niet meer aan mee te doen. Ik

AUTEUR Andy Leenen, m.m.v. Maarten Schermer BEELD Pieter Kers DISCOGRAFIE New Amsterdam (Sacred Bones Records, 2009) Tsar Bomba (Troubleman Unlimited, 2009, ep) The Spoils (Sacred Bones Records, 2009) Stridulum II (Souterrain Transmissions, 2010) Poor Animal (Souterrain Transmissions, 2010, 7’’) LEES lees meer over Xiu Xiu in gonzo 63 WWW www.zolajesus.com

7

denk dat te veel mensen gehoorzamen aan de druk om te blijven leven omwille van de mensen om ze heen. Ze vinden het egoïstisch om uit het leven te stappen, maar uiteindelijk komt het er op neer dat je zelf de baas bent over je eigen lot. Je moet voor jezelf zien uit te vinden waarom je er bent en wat je doel is in het leven, en of dat doel het waard is om voor te blijven leven. We zijn tenslotte maar fragiele wezens, die op ieder moment kunnen overlijden.”

Het is een donkere bril om een mensenleven door te bekijken, al is ze het daar zelf niet mee eens. “Ik vind het ook een manier van denken die je kracht kan geven. Als je zelf de baas bent over je eigen lot, dan betekent het dat dit ook volledig jouw wereld is, zonder de morele druk van mensen om je heen. Je kunt doen wat jij wilt dat je doet.”

DOODSANGST

Voor iemand die pas 21 jaar is klinkt ze erg vastberaden. “Als je jezelf een doel hebt gegeven in je leven, dan realiseer je je ook dat je elk moment dood neer kunt vallen. Dat is een gedachte die me angst inboezemt. Ik voel me alsof ik op een missie ben, en ik wil niet falen in het bereiken van mijn doel. Er mag niets in de weg staan.”

Enigszins verbaasd verneem ik vervolgens dat ze ook al getrouwd is, en ze voegt er bovendien nog aan toe doodsbang voor de liefde te zijn. “Het is vergelijkbaar met mijn angst voor de dood. Liefde is een afleiding van je eigen

8

persoonlijke doel, omdat je door liefde je doel vindt in een ander mens. Ook die ander kan elk moment overlijden, of beslissen jij niet meer het doel van zijn leven bent. Aan de andere kant is liefde ook een erg dierlijke emotie, het is een manier om mensen aan te moedigen om seks te hebben en zichzelf voort te planten. Het is bijna een trucje van je eigen hersenen. Omdat ik liefde heb gevonden, voel ik

“Liefde is bijna een trucje van je eigen hersenen.” me alsof ik gehoorzaam aan wat mijn brein me vertelt als mens. Dieren hebben seks, maar genieten daar niet van – ze voelen gewoon dat ze het moeten doen. Mensen zijn slimmer dan dat en hebben orgasmes en seksueel plezier nodig, omdat we het anders niet zouden doen. Daar zijn we te slim voor. Juist daarom is het belangrijk om over liefde na te blijven denken, omdat we op een punt zijn waarop we te snel tevreden zijn met ons leven. We worden diezelfde dieren, maar er zijn een hoop vragen te stellen en dingen om over na te denken – ook binnen jezelf. Dat is geen spiritueel iets. Kom op, je leeft, en je kunt maar beter begrijpen waarom.” �