Column Be'In: (A)fluisteren

Tegen de achtergrond van Jette, onbelangrijke anekdotes door mystery writer Be’In Jette Herkenbaar of een (on)wijze levensles?

Dochter en zoon op weekend met de ‘skoete’ van Jette: dat zijn de muizen die al weg zijn. De katten hadden nog een vervallen Wonderbox weten te reanimeren en gingen richting Kortrijk. Ik had vage herinneringen aan een mooie aangelegde Leie waar we konden flanneren, we gingen onze plooifietsen in de koffer steken en naar het centrum fietsen. Ik had ook een zalig restaurantje gezien, de chef bleek ooit beste groentenkok te zijn geweest. De 22-jarige vegetariër in mij had goesting in zalig gedresseerde bordjes.

Het weekend zelf begon nat en grauw. Dus de plooifietsen lieten we al maar thuis. Misschien klaart het richting de zee wel een beetje op. Maar eenmaal aangekomen was het in Kortrijk even triest als in Jette. Chance dat we een wellnessweekend hadden geboekt. Het hotel was ooit geopend als design, maar de gekleurde ledlichtjes waren toch iets te retro voor ons. We duiken de wellness in. Mijn man en ik testen iedere sauna uit, daar het maar blijft regenen. Ik probeer nog wat shop- en cityplezier te verkopen met als uitkomst dat we iets voor sluitingstijd in het centrum zijn. Er ligt een paraplu in de koffer, maar we maken ons sterk. Naast de shopping is er eerlijk gezegd geen hol te beleven na 18 uur. Google Maps leidt ons naar de Leie, mijn regenjas zit ongeveer aan zijn verzadigingspunt. Het restaurant ligt naast het begijnhof. Komaan, we moeten toch iets van sightseeing doen? We banen ons er snel doorheen. Te snel, want het restaurant is om 18.45 uur nog niet open. Als verdwaalde schapen staan we ergens in een doorgang te schuilen. We horen het slot van de deur gaan en als eerste tafelgasten staan we klaar.

We doen dat te weinig, zo eens goed gaan eten. Mijn man drinkt geen wijn en ik ben de vegetariër, dus een ideale combi om met ons ergens te komen. Nu ging het om een restaurant met een ster. Dan sta je daar doorweekt te wezen in een grote Scandinavisch gestylde leefruimte. De hippe obers in geruite chino nemen onze jas aan. Ik waag me aan de mocktail, maar nadien zullen we enkel nog tweede-oors info van de sommelier aan de tafels rondom ons horen. We zijn met een achttal groepjes, waarvan er dus eentje niet aan ‘winepairing’ doet. We luisteren dus af en zijn in de ban van de uiterst gedetailleerde kennis en vertelcharme van de sommelier. We lachen even. Mijn man vond onderweg al dat sommige informatie van Wegen & Verkeer iets te accuraat ‘zou’ zijn: de wegen versmallen na 4.850 meter. Fenomenaal!

“Een zacht wijntje, dat 208 kilometer ten oosten van Lissabon wordt geteeld op hellingen van perfect 51°. Net vijf dagen na rijpheid worden de met dauw bedekte druiven met de hand geplukt door de pater familias, Stanislas, die dan weer zijn oenologisch talent van zijn vader doorkreeg die dan weer...”. We genoten!

Waze stuurt ons de volgende dag langs paadjes en pittoreske dorpjes, het is opgehouden met regenen. We halen onze twee vuile muisjes op, ze hebben net als brunch enkele hamburgers achter de kiezen. Ik weet niet meer wie wat, maar de ene had er zeker drie op. Gelukzakken!