Column: Liefste innerlijke criticus

Liefste innerlijke criticus,

Of ik heb jou onlangs in leertherapie de naam ‘Zagemie’ gegeven, maar om eerlijk te zijn, ben ik nog niet overtuigd van die naam. Misschien heb jij wel een passende naam voor jezelf? Ik heb je al op zoveel manieren proberen te bestrijden, alsof je onkruid bent. Misschien klopt dat wel, want het gezegde gaat dat onkruid niet vergaat. En jij vergaat ook niet. Ik heb al geprobeerd je om te toveren met positieve mantra’s, je te negeren en je af te schrikken met allerhande ‘fuck offs’. Maar je bent er nog steeds.

Je laat me nooit met rust, je verpest alles met je doorlopende gezaag en commentaar. Je hebt ervoor gezorgd dat ik me haat tot in het diepste van mijn cellen. Ik wil zo graag wegvluchten van jou. Ik wil eigenlijk helemaal niet in jouw gezelschap vertoeven. Dat kan hard aankomen, maar het is zo. Ik heb jou niet graag en ik wil je niet bij mij. Toch blijf je daar zweven, rechtsachter, boven mijn hoofd, mij steeds volgend. Meer en meer sijpelt het besef naar binnen dat ik je best gewoon aanvaard. De oplossing is soms zo eenvoudig, maar soms zo moeilijk te vinden.

Ik bejegen je het best met liefde, ook al bestook jij mij non-stop met haat. Ik weet dat je het ergens goed bedoelt. Je wilt dat ik me overstijg. Dus toch ook een ‘dankjewel’ om er telkens te zijn voor mij en mij niet los te laten en het beste voor mij te willen. Ik ben tot het besef gekomen dat jij er ook moe van wordt. Je moet constant heel naarstig in de gaten houden wat ik allemaal verkeerd doe. En dat is volgens jou heel veel. Ik begrijp dat dit voor jou ook heel vermoeiend moet zijn. Ik begrijp het. Ik ben ook moe. Dus ga maar even slapen. Ik heb een gezellig bedje voor jou uitgekozen met zachte lakens uit tetradoek. Droom maar over mij die eindelijk alles juist doet.

En rust uit. Het is ok zo. Het komt allemaal goed. En als het niet goed komt, is dat ook ok. Dat maakt allemaal niets uit. Dat is het leven. En ik wil er toch zoveel mogelijk van proberen te genieten, aangezien ik meer en meer besef dat het kort is. En ik wil het niet verpesten met constante zelfhaat en door mezelf neer te laten halen en mezelf constant te moeten pushen om het beter te doen. Ik wil plezier maken en dat kan niet met jou aan mijn zij. Ik denk dat jij ook niet veel plezier en liefde kent en dat vind ik jammer voor jou. Ik zal je proberen graag te zien en jou telkens liefdevol in bed te steken als je te veel naar de voorgrond treedt. Slaap zacht.

Ann Verbeke schreef deze column tijdens de schrijflessen van de Jetse Academie in de Nederlandstalige Bibliotheek. Interesse? Informeer bij de Jetse Academie naar onze nieuwe schrijfcursussen die starten in september!