Trailrun langs berg en dal... Wie sjoen is os Limburg?

Eindelijk liep Saskia Bons weer eens een trail na jaren corona en andere dwarsliggers. Een blij verslag!

weg, kortste afstand is 9 kilometer, en de route loopt zigzag door zo’n klein gebied dat je eigenlijk nooit ver weg bent, mocht er iets misgaan. Dus zet hem vast in je agenda, dan gaan we volgend jaar met de halve GAC!

Nog even ter herinnering het reglement ter goedkeuring van trails, waar de Cauberg Trail natuurlijk honderd procent aan voldoet:

1. Het trailparkoers bestaat uit één ronde.

2. Er is een trailparkoers van tenminste 15 kilometer in één ronde.

3. Er is onderweg een verzorgingspost met minimaal Cola en Tuc, en zonder plastic bekertjes. (De verzorgingspost bij de Cauberg was zo overdadig met o.a. pannenkoeken en gevulde koeken dat ik zelfs mijn puberdochters bijna om heb om volgend jaar mee te doen!)

4. Het parkoers telt minimaal drie heuvels waarvan minimaal één hoge.

5. Zeker 80 procent van het parkoers is onverhard. Niet geldig is: de mogelijkheid om in de berm te lopen langs de weg.

6. Een meerderheid van de deelnemers draagt trailschoenen, een rugzak, kniekousen en een buff.

8. De deelnemer kan onderweg genieten van fenomenale uitzichten. Mist, snot voor de ogen of slechtziendheid wordt de organisatie niet aangerekend.

9. Er is (gratis?) bier verkrijgbaar binnen 50 meter van de finish.

10. De deelnemer wordt een dag na de trail nog regelmatig herinnerd aan zijn prestatie door forse spierpijn.

Zaterdag 25 maart liepen we eindelijk weer eens een trail, de CAUBERG TRAIL | Valkenburg a/d Geul. In 2019 liepen we die trail voor het eerst, en we vonden het toen zo leuk en mooi en gezellig dat we ons voornamen om dit jaarlijks te gaan doen. Tja, en toen kwam corona… de rest is bekend. Nu, na vier jaar waren we dus eindelijk terug, maar wel met een lichte weemoed, want van ons vaste groepje ontbrak natuurlijk Elmer… gelukkig hebben we een goede vervanger in Dennis Gruijs. Annette Klein, Dennis en ik liepen de 18 kilometer, Mark van Wees ging natuurlijk ‘gewoon’ voor de 30 kilometer.

Voor iedereen die eens wil proberen ‘is dat nou wat voor mij, zo’n trail?’ is de Cauberg Trail een hele leuke instapper. Niet te ver

7. Er zijn minder dan vierhonderd deelnemers op de langste afstand (regel is iets versoepeld, het gaat erom dat je niet in file loopt).

Het was al zo lang geleden dat prompt iedereen dingen vergeten was. Ik had geen plastic zakje voor mijn telefoon (gelukkig regende het niet hard) en ook mijn nummerband niet bij me (je weet wel, zo’n handig ding waardoor je geen gaten in je hardloopshirt hoeft te prikken, en onderweg een shirtje uit of jasje aan kunt doen zonder dat je nummer onzichtbaar

Wat doe jij met je startnummers en medailles?

Na 9, 18 of 30 kilometer bereik je dan hijgend, zwetend en modderig de finish en krijg je eindelijk je welverdiende beloning: een schitterende medaille!

(Of, voor de cynici onder ons, een waardeloos stuk blik aan een vodje polyester.) Maar wat doe je daar dan mee? Bewaar jij je medailles in een ouwe schoenendoos? Hangen ze boven je bed? Doe je ze om naar je werk? Maak je er sleutelhangers of oorbellen van of een slinger voor boven een babybedje?

Heb je na twintig Sylvestercrossen je badkamer opnieuw betegeld? Of belanden al die aandenkens na een week in de vuilnisbak? Laat het weten op redactie@gach.nl, met foto!

En vraag 2: wat doe je met je mooie gepersonaliseerde startnummer? Bert blijkt ze allemaal te bewaren in een multomap. Wij zien groen van jaloezie en van spijt dat we hier niet óók mee zijn begonnen twintig jaar geleden. Dus tip voor nieuwe lopers: begin er nu mee, voor jullie is het nog niet te laat!

wordt). Annette was haar compressiekousen vergeten. De organisatie was vergeten hoe je efficiënt sporttassen teruggeeft uit de garderobe (resultaat: enorme wachtrij). Verder was ik vergeten om mijn voeten goed in het vet te zetten voor de start, waardoor ik een paar blaartjes opliep op het modderige parkoers. Mijn horloge was vergeten hoe hij de gps moest vinden, maar daar hadden meer horloges moeite mee (wij gps-zoekers herkenden elkaar aan de wichelroede-achtige bewegingen die je daar blijkbaar voor moet maken). En de zon was vergeten hoe hij hoort te schijnen na een trail, waardoor het geen replica werd van de nazit in 2019, urenlang in hemdje en korte broek op het terras.

Maar verder ging alles goed! We hadden een eigen ondersteuningsteam in de personen van Cor Messing en Bert de Goede, die ons chauffeerden, moed inspraken, toejuichten en medailles afhaalden. Hoe verwend kun je worden? En gelukkig waren we allemaal niet onze trailschoenen vergeten, want die had je echt wel nodig in de modder.

De route was schitterend, met pittige klimmetjes, mooie vergezichten en ook nog een sprong herten links en een rijtje everzwijnen rechts. Arme beesten natuurlijk, want die zagen hun kleine leefgebiedje ineens overspoeld met hardlopers. Ik hoop dat ze inmiddels van de schrik bekomen zijn.

Tijdens het lopen, heb ik nog een klein marktonderzoekje gedaan en geconstateerd dat daar een behoorlijke verschuiving zit. Voorheen droeg iedereen alles van Salomon, van schoenen tot peperduur rugzakje. Die Salomon-schoenen zie je nog wel veel (naast vele andere merken), maar opvallend veel mensen dragen nu

Elmer van Krimpen is niet meer

Met veel verdriet delen we mee dat ons redactielid Elmer van Krimpen op 18 april is overleden. We wisten het, we zagen het aankomen, hij heeft het langer volgehouden dan verwacht en toch is daar pats boem, de shock: it’s real! We gaan hem missen, onze enthousiaste loper, trainer, redactielid en vriend. Dank voor al je inzet Elmer, geniet van de eeuwige renvelden en Carla veel sterkte toegewenst!

Redactie GAC Magazine een trailrugzakje van Decathlon. Goede kwaliteit voor ongeveer een kwart van de prijs, ook handig voor GAC-trainers die bijvoorbeeld op een duurloop water, EHBO, telefoon en een reddingsdeken mee willen nemen (nee, ik word niet gesponsord).

Tekst en foto’s: Saskia Bons