Interviews leerkrachten

Interviews met leerkrachten 1. Julien Declerck (interview verschenen in juni 2006, update 2 maart 2020) 2. Nicol Vandekeere (oktober 2006, update 9 maart 2020) 3. Luc Neels (februari 2007, update 16 maart 2020) 4. Lode Leupe (februari 2007, 23 maart 2020) 5. Edith Schouteeten (juni 2007, 30 maart 2020) 6. Jan Waelkens (oktober 2007, 5 april 2020) 7. Eliane Derde (februari 2008, 12 april 2020) 8. Roger Demanet (februari 2008, 19 april 2020) 9. Christophe Viaene (juni 2008, 26 april 2020) 10. Filiep Defraye [1] (oktober 2008, 4 mei 2020) 11. Walter Lanckmans (februari 2009, 3 augustus 2020) 12. Davy De Schrooder (juni 2009, 13 september 2020) 13. Marc Vromant (oktober 2009, 21 september 2020) 14. Mieke Bonny (februari 2010, 28 januari 2021) 15. Didier Stasse (juni 2011, 15 april 2021) 16. Patrick Holthof en Els Decruy (oktober 2011, 14 september 2021) 17. Gido Van Imschoot (lente 2014, 14 februari 2022) 18. Zuster Maria Lansen (oktober 1986 & juni 2018, 13 maart 2022) 19. Monique Mestdagh (oktober 2009, …)

20. Marc Van der Borght (oktober 2012, …)

21. Filiep Defraye [2] (oktober 2013, …)

Extra interviews met onder meer zuster Maria Lansen, Annie De Busschere en Edgard Buyse vind je als eerbetoon in onze rubriek ‘In memoriam’.

2 ———

Interview met Julien Declerck (juni 2006, update 2 maart 2020) Behalve uitstekend gezelschap jdens lange autori en naar afgelegen stageplaatsen – begin juli 2005 trokken we samen naar Konstanz en Bad Kissingen – laat Julien Declerck zich jdens de voorbereiding van dit interview andermaal kennen als een aimabele collega. Ook in Spermalie hee hij de voorbije 33 jaar een niet onaardig parcours afgelegd: aangeworven als leerkracht keukenprak jk promoveerde hij na amper twee jaar tot werkmeester; vanaf 1981 onderwees hij met verve het vak wijnleer en sinds 1987 fungeert hij als leraar keukentechnologie (theorie).

5BHA verblijdde deze prille en kwieke zes ger met een indrukwekkend vragenlijstje. Julien maakte een weloverwogen selec e.

Foto: oud-leerlingenavond 2006.

Hoe lang gee u al les in Spermalie?

Julien Declerck: ‘Ik ben binnengekomen in het schooljaar 1972-1973, maar ben pas na de krokusvakan e – dus in het jaar 1973 – begonnen.

Familie van mij was werkzaam in het Koninklijk Ins tuut Spermalie en via de heer Denys – pas directeur sinds 1972 en op zoek naar nieuw personeel – ben ik aangeworven, in vervanging van de heer Fransen die keukenprak jk gaf. Leuk detail: ik was nog maar de tweede leerkracht die de heer Denys in dienst nam, Cecile Verdonck was de eerste.’

Had u daarvoor al in het onderwijs gestaan?

‘Na enkele jaren college in Oostende ben ik op advies van mijn moeder, die kokkin was op het pla eland, overgestapt naar de hotelschool in Oostende. Na mijn stu-

men ze met een drieliterfles op de proppen. Buitengewoon fijne herinneringen heb ik eveneens aan de vele schoolreizen en excursies in binnen- en buitenland.’

We hebben vernomen dat u een culinaire fijnproever bent. Waar gaat u het meest op restaurant en wat eet u dan zoal?

‘Ik ga heel vaak op restaurant, die heb ik in enkele hotels en restau- meestal bij leerlingen en oudrants gewerkt, vooral in Brussel en leerlingen. Mijn voorkeur gaat naar aan de kust. Dan kreeg ik de geleexquise gerechten met tarbot en genheid om als inspecteur voor een kalfszwezeriken in samenhang met coöpera eve winkelvereniging (NV een karaktervolle bourgognewijn.

De Welvaart) te werken. Ik moest Ook een stukje ganzenlever met een onder meer marke ngstrategieën likoreuze wijn sla ik nooit af.’ uitdokteren, jaarlijkse inventarissen opnemen en de persoonlijke boekHebt u nog andere interesses? houding nakijken. Eigenlijk was ik ‘Ik heb een zwak voor misdaadvoorbestemd om onderwijzer te auteurs en heb een heuse collec e worden en dat is wellicht de reden thrillers in mijn bibliotheek: van Piewaarom ik als leraar in Spermalie ter Aspe, Luc Deflo, Bob Mendes, begonnen ben.’

Patrick De Bruyn en Stan Lauryssens tot Nicci French. Ik reis ook bijzonder Welke leuke herinneringen hebt u graag: mijn favoriete bestemming aan Spermalie? ligt in de Provence en meer bepaald ‘Wat ik mij nog levendig kan voorrond de Mont Ventoux. Na een druk stellen, zijn de memorabele banschooljaar kom ik daar in de zomerke en in het casino van Knokke. Als maanden tot rust. Ik vind er immers nieuwe leerkracht was mijn taak voldoende varia e aan natuur, sport veeleer beperkt tot het bereiden van (zwemmen), cultuur en fijne gastroeenvoudige gerechten. Op mijn eer- nomie. Ik heb ook een korte voetbalste banket in 1974 mocht ik het dessert klaarmaken. Na de kaasplank werden de lichten gedoofd en bracht men de Alexandra-ananas onder de schijnwerpers: bevroren gas werd met water begoten, kwam tot verdamping en vormde een gigan sche gaswolk. Meteen de apotheose van de avond! Bovendien koester ik fantas sche herinneringen aan alle klassen die mij als klassenleraar wisten te appreciëren. In 1992 bijvoorbeeld hee mijn klas, een 5e technische, mijn verjaardag uitbundig gevierd. In de lessen drankenkennis – wat dacht je? – had ik hun verteld dat ik in geEen daguitstapje naar Canterbury (1980) zelschap maar 1 flesje Rodenbach met Liliane Serreyn (mevr. Gobert) en dronk. Tot mijn grote verbazing kwa- Francis Claeys.

carrière (2e Na onale bij AS Oostende) achter de rug, maar deze sport viel onmogelijk te combineren met mijn opleiding aan de hotelschool.’

Was u populair bij de meisjes?

‘In het lager onderwijs voelde ik me zo aangesproken door de woorden van een gedreven missionaris uit mijn dorp dat ik in zijn voetsporen wou treden. Enkele jaren later leerde ik de meisjes kennen en toen was mijn passie om pater te worden snel over. Ik was de benjamin van ons gezin en daardoor werd ik thuis een beetje verwend. Later liet ik mij de belangstelling van de meisjes welgevallen! Ik was steeds modebewust en daar hielden ze wel van.’

Aan tafel met onder meer mevrouw Leupe en de heer Vanhecke (leraar dieetleer).

Wat vindt u van de jeugd van tegenwoordig?

‘Zoveel verschil met vroeger is er niet: jongeren zi en eveneens met talloze vragen en de groei naar volU gebruikt de borstelsteel meestal wassenheid verloopt ook niet al jd als kapstok. Wat is de bedoeling even rimpelloos. Ik vind dat ze de hiervan? kans moeten krijgen om uit hun fou‘Ik heb een goedgevulde portefeuille ten te leren. Soms mankeert de wil en heb mijn jas heel graag in mijn om door te ze en: volharden is trounabijheid. Nee, alle gekheid op een wens een belangrijke vereiste om in stokje: doorgaans besteed ik ruime de horeca te kunnen slagen. In elk aandacht aan ne e kledij en je kunt geval zijn ze nu een stuk asser ever je ou it niet zomaar achteloos laten en mondiger geworden.’ rondslingeren. In sommige klassen zijn er geen kapstokken voorhanden, Hoe lang denkt u nog les te geven? vandaar deze oplossing.’

‘Eerst was ik van plan om op mijn 55ste met brugpensioen te gaan.

Het valt op dat u uw boekentas al- Uiteindelijk vond ik me nog te enerjd onder de arm draagt. Is er daar giek en te enthousiast om er zo een verklaring voor? vroeg mee te stoppen. Mijn oudste ‘Aangezien ik nogal wat cursussen en zoon Frederic steunde mij daar vollevaklectuur meezeul, moet ik een vrij dig in en raadde mij aan om er zo zware boekentas torsen. lang mogelijk mee door te gaan. InJammer genoeg krijg ik de jongste tussen ben ik de 60 gepasseerd en jaren meer en meer last van mijn rug heb ik mij die keuze nooit beklaagd. en heb ik eerder onbewust de beste Nu zou ik vanaf mijn 62ste (is ook houding gevonden om de pijn een gebeurd, red.) van een welverdiende kkeltje te verzachten.’ rust willen genieten. Dat betekent dat ik er na dit schooljaar nog een

jaartje aan toevoeg. Ik sta dus min of meer op de drempel van mijn pensioen.’

Zal u uw dagen dan zinvol weten in te vullen?

‘Frederic is ac ef als dokter bij The Royal Flying Doctor Service in Australië en komt in 2007 als urgen earts naar Exeter (Devon) in Engeland. Ik kan hem dan geregeld een bezoekje brengen, nieuwe horizonten verkennen en wie weet heb ik intussen kleinkinderen bij wie ik mijn jd nu g kan doorbrengen. Mijn jongste zoon Christophe is ook een globetro er en zal waarschijnlijk in het buitenland een betrekking zoeken.

Dan kan ik hem achternareizen. Ook het verdere onderhoud van mijn tuin zal een flink deel van mijn vrije jd in beslag nemen. Mijn mo o is trouwens: je wordt een jaartje ouder en je moet zo nu en dan op adem kunnen komen.’

Wat is uw allermooiste herinnering aan Spermalie?

‘Dat is de erkenning die ik krijg van mijn leerlingen, maar ook de dankbaarheid die van oud-leerlingen afstraalt als ik ze ergens op reünies en oud-leerlingenavonden ontmoet. Ik wens jullie overigens allemaal veel geluk in het leven. En nog dit: ik hoop dat ik jullie regelma g mag tegenkomen en dat we dan leuke herinneringen kunnen ophalen!’

FRANCIS CLAEYS EN LEERLINGEN 5BHA (JUNI 2006) 3 ———

4 ———

Interview met Nicol Vandekeere (oktober 2006, update 9 maart 2020) Nicol Vandekeere – in lang vervlogen jden (prom. ‘73) oud-leerlinge van Spermalie, toen nog ‘School voor Hoteliersters’ – blikt met een vleugje nostalgie terug op haar rijkgevulde leraarsloopbaan. Vraag de doorsneeleerling(e) of oud-leerling(e) om haar als lesgeefster te typeren en de reac es schommelen gegarandeerd tussen heel a ent, streng en rechtvaardig. We klopten even bij haar aan voor een interview.

Van Maele. Kort daarop legde ik een examen af in de Snaggaardstraat nummer 11.’

Nicol, je bent oud-leerlinge van Spermalie. Hoe oud was je toen je er je eerste stappen ze e?

Nicol Vandekeere: ‘15 jaar. Nadat ik de nodige kennis had opgedaan, kreeg ik een sierlijk handgeschreven document naar het ontwerp van de heer Buyse. Ik was zo fier als een gieter: mijn naam prijkte immers tussen al die krullen van dat go sche schri . Stel je voor: afgestudeerd aan de ‘School voor Hoteliersters’!

Al vlug kwam de ontnuchtering.’

Met als gevolg dat je in Spermalie les bent gaan geven. Wanneer ben je daarmee gestart?

‘In september 1981! Meteen kreeg ik de vierdejaars zaalprak jk in ‘De Krekel’. Ik herinner mij die grote borden met een groene rand en te veel vingerafdrukken. Na de lerarenopleiding mocht ik mijn kennis aan de realiteit gaan toetsen in bedrijven, zodat ik die dan later aan mijn leerlingen kon doorgeven. Spermalie was de aanzet tot een fascinerende periode in het buitenland: het werd een prach ge rondreis door Duitsland met een vast verblijf in Frankfurt. Zo reisde ik heel wat Steigen-

berger hotels af om (school)opleidingen, seminaries en wijnproeverijen grondiger te leren kennen. Ik verbleef ook enige jd in Panhans hotel (Semmering) en in de hotelschool van Krems. Daar heb ik samen met de leerlingen een diner meegemaakt in de Ho urg van Wenen. Daarna gaf ik les aan de zesdes in de Hoeve en aan de vijfdes: prachtjaren met een pak spanningen jdens de stages, maar met zo veel blije gezichten, zowel van leerlingen als van de direc e of van de vaste medewerkers van de hotels en restaurants.

Later besloot onze vorige directeur om daar een punt achter te ze en.’

En nu geef je opnieuw les aan de vierdes.

‘Jawel, inmiddels is mijn taak als beschermjuf voor de vierdejaars aangebroken en ook dit vind ik boeiend: zoveel ontluikende jonge mannen en vrouwen sturen in hun levenskeuze is een uitdaging waar ik graag nog mee doorga tot …’

Hoezo?

‘Hoe een hotel in werkelijkheid funconeerde, wist ik niet. Een kredietkaart kende ik wel, maar hoe dat werkte …? Meteen rich ng Frankrijk (Novotel in Lille) dan maar! Daarna heb ik gewerkt bij vader (de patron) en madame in de Manderley in Hertsberge, een echte thuis overigens. Vervolgens ook een poosje in Als 15-jarige begon Nicol Vandekeere in de ‘School voor Hoteliersters’.

Brussel: in sterrenzaken, zoals resLinks staat Trees Goderis (inmiddels overleden) en rechts zie je Nymphe taurant ‘Chez Marcel’ en bij Eddy Dupont.

dur te zeggen, voelt zich ook goed in zijn vel!’

De leerlingen merken weleens op dat je veel verschillende soorten schoenen draagt. Heb je zo’n immense schoenencollec e?

‘Mevrouw Imelda Marcos ben ik niet, maar dat is inderdaad correct.

Mijn rek rode schoenendozen – want alles is opgeborgen – neemt behoorlijk wat plaats in. Voor iets wat je brengt of draagt waar je maar wilt, moet je zorgen. Stevige, lederen schoenen zijn de beste verwenbeurt voor onze voeten en waarom niet eens een hakje, een hip kleurtje of een modieus model? Afwisseling doet bovendien de ‘commerce’ draaien!’

Nicol (als leerkracht) jdens de vij igdagenviering van de zesdes in 1986.

Wat die stagecontroles betre : net voor je het hotel binnenstapte, had je naar verluidt een vast ritueel.

‘Ja ja, dat is uitgelekt door mijn begeleiders Mira, Mieke of Sofie of …

Het ritueel van kledij verwisselen om de ig bij die grote mijnheren te verschijnen. Als je dat op de koop toe op een verlaten landweggetje doet met de deur van de ‘Spermaliebus’ half open, dan trek je wel extra kijklus gen aan.’

‘Voor mezelf, jazeker. Op mijn lee ijd ben ik dat verplicht tegenover mijn leerlingen. Zie maar: te veel grijze haren worden gecamoufleerd met een kleurtje, er wordt gelijnd, we zorgen voor laddervrije kousen en kijk het maar na: mijn bord is steeds leeg!’

Je hecht flink wat belang aan collegialiteit. Wat waardeer je het meest bij je collega’s?

‘Hun echte zijn met een gewone babbel over de schoolperikelen en wat ze nog meer kwijt willen tegen me. Een kaartje of een telefoonklets uit een onverwachte hoek doet echt deugd.’

Vanwaar die buitengewone interesse voor de achtergrond van je leerlingen?

‘Of interesse het juiste woord is, Je bent streng voor de leerlingen. weet ik niet, maar ik zie dat zo. In Waarop vooral? september krijg ik 90 leerlingen die ‘Op beleefdheid, taalgebruik, discibij mij komen jdens de restaurantpline, netheid, voorkomen en vooral prak jk. Vanaf dat moment zijn het fierheid op hun ‘eigen zijn’. Bij het mijn leerlingen: egoïs sch, nietopeten van de gerechten bijvoorwaar? Willens nillens moeten we beeld die hun worden voorgeschosamenwerken. Hoe kun je dat nu als teld: ze moeten respect hebben voor je mekaar niet kent. Het is toch aanwie het hee klaargemaakt, maar genaam als iemand komt melden: ik ook omdat verkwis ng een onrecht krijg er een zusje of broertje bij, of is tegenover de telers van groenten, mijn papa en ik organiseren een gede vissers, de veehandelaars … en heim verjaardagsfeestje voor de jarizeker als je de ontberingen van som- ge mammie, of het gaat helemaal mige bevolkingsgroepen in acht niet goed thuis … vandaar dat mijn neemt. Zoiets doet le erlijk mijn taak en kledij niet ptop in orde zijn. hart bloeden!’

Tijdens de mise-en-place is voor mij een opvoedende taak weggelegd, Ben je ook streng voor jezelf? zoveel is duidelijk. Wie alles eerlijk 5 ———

de persoon: de jd van toen. Spermalie is een hotelschool als geen ander: elkaar ‘den duvel aandoen’, Vlaamse weken organiseren, stagecontroles doen, hotelbezoeken afleggen in het buitenland enz.

Alles bij elkaar een schat aan mooie herinneringen dus.’

Wat zijn overigens jouw hobby’s?

‘Kalligrafie, zijdeschilderen, patchwork, reizen om meer te weten over mijn vak, de mensen. Etymologie van gastronomische benamingen blij me ook interesseren.’

Wat is voor jou de ideale zondag?

‘Wakker worden zonder dat ochHou je van lekker tafelen en ga je tendmuziekje en zien dat die schat dan ook langs bij oud-leerlingen? van mij naast mij lekker verder soest.

Of kook je liever zelf?

Opstaan, samen ontbijten, bood‘Uiteraard en als ik het weet, schuif schappen doen met Anka (de hond), ik zeker niet aan bij leerlingen die met de kids aperi even, middagmanog op school zi en. Oud-leerlingen len, koffiedrinken bij ‘pépé’, de kids zoek ik niet speciaal op. Als het dan uitwuiven en nog een paar toch gebeurt, ben ik al jd fier dat zij ‘tu eringen’ doen links en rechts. of hij één van ons is. Zelf ben ik eer- Uiteraard niet elke week, want dan Is er de laatste jaren veel veranderd der een keukenmeid die weet hoe wordt het te voorspelbaar. Neen, we op school? het moet en de meester in zijn vak gaan ook eens aperi even bij de ‘Om het met de slagzin van Jacques aan het werk laat. Alles bijhalen, buren, familie of vrienden uitnodiVermeire te zeggen: ‘Een beetje wel schoonmaken, fijnhakken of … afgen of uit eten gaan of … of …’ en een beetje niet’. Leerlingen zijn wassen en opbergen. Het resultaat mondiger geworden, maar kennen mag wel gezien worden.’

Tot slot: wat is jouw lijfspreuk? helaas niet al jd hun grenzen. Waar‘Hoewel ik dat nooit le erlijk uitden en normen zijn zo weinig geWe hebben een foto opgediept spreek, hecht ik er ongewoon veel kend. Het respect voor medeleerwaar je op skila en staat. Ben je waarde aan: ‘Geloof in jezelf en belingen, poetsdames, werkmannen, een fervent skiester? nut de posi eve elementen die je in leraars en direc e alsook voor het ‘Zeg wel! Voor mijn part onthoud je je hebt’. En nog dit. Edith Piaf zong materiaal is soms bedroevend. Anvooral de laatste vier le ers. Ironisch ooit: ‘Heb spijt van niets, niet van derzijds hee Spermalie nog steeds natuurlijk! De skimonitoren hadden het goede en niet van het minder die aparte aanpak: het denken best hun handen vol aan zo’n ‘ster’. goede’. Daar sta ik ten volle achter.’ (theorie) en het doen (prak jk) zijn Ik was een absolute klungelaarster perfect met mekaar verweven. Iede- met maandverbanden aan mijn en- Bedankt voor dit gesprek. re afgestudeerde is blij als hij Sper- kels. Je ziet mij zo vertrekken met malie verlaat, maar is er bij de éérst ogen wijd open van de hoogtevrees.

FRANCIS CLAEYS aangeboden gelegenheid als de kip- Een regelrechte ramp dus! Warme (OKTOBER 2006) pen bij om aan te zi en of om mee chocolademelk met veel rum krijgt te werken aan een manifesta e.’ mij er zelfs niet overheen.’

Wat zijn je allermooiste herinneringen aan Spermalie?

‘Zo heb ik er een heleboel. Als dochter uit een arbeidersgezin slaagde ik aan de ‘School voor Hoteliersters’ (Spermalie) in Brugge. Eveneens heel belangrijk: oud-leerlingen die je niet vergeten en met wie je doodgewoon over hun levenswandel kunt praten. Wat ook in mijn geheugen gegri staat, is het muzikale optreden van het jeugdige wereldmuziekkoor Abadabukileyo van het SintGertrudiscollege in We eren jdens de feestviering van 50 jaar Spermalie in de Sint-Salvatorskathedraal in Brugge. En zoals elke ouder worden- Foto genomen in Bad Kreuznach (1986).

6 ———

Hoe zou het zijn met Luc Neels? (februari 2007, update 16 maart 2020) Het doet me vreemd hem ‘Luc’ te noemen. Hij hee het mij nochtans al e elijke keren in de mond gelegd, maar zonder enige gêne slaag ik er niet in. Met bepaalde mensen leg je een langer stuk van de weg af. Om één of andere reden spelen zij een belangrijkere rol in je leven dan de meeste anderen. MENEER Neels leerde ik als studente al kennen, toen ik stage liep, en op 1 september 1972 mocht ik hem collega noemen.

Eén jaar later was hij al mijn directeur en dat voor zo’n en jaar. Toen liepen onze wegen even uit mekaar om dan, weer onder zijn vleugels, een nieuwe stap te ze en in mijn onderwijscarrière hier in de Hotelschool Spermalie. Het was een blij weerzien. Méér nog dan de meesten onder jullie wou ik het zo graag weten. Hoe zou het zijn met Luc Neels, zo’n twee jaar nadat de deur van Spermalie achter hem dichtschoof??

GOED dus, heel goed. En het werd een avond om op te schrijven.

denis én mijn opleiding aan het conservatorium kon ik ook dic e geven.

Het was toen nog de jd dat men mooi en keurig wou leren spreken, het fameuze ABN, en met s jl moest leren voorkomen. Achteraf beschouwd, heb ik daar het meeste plezier aan beleefd. Met de school in Izegem namen we aan tal van voordrach ornooien deel en we wonnen de meeste nog ook. We hadden jaarlijks een toneelopvoering. Isa Deleu denkt daar nog al jd met veel plezier aan terug. Het was een zalige jd.’

En toch werd u dan directeur?

‘De meeste van de dingen die ik gedaan heb, werden mij gevrààgd. Ik had niet die ambi e. Maar de kloosters kampten met roepingen, en toen zuster Christophora in Oostkamp een andere kloostertaak kreeg, was er geen zuster meer om haar op te volgen. Toevallig was ik in de buurt … Ik was meteen de jongste lekendirecteur van het hele bisdom.

Aan de periode in Spermalie houd ik erg veel goede herinneringen over.

Luc Neels met zijn echtgenote Bernade e. Rechts: Marleen Verhelst.

Ook de stagebezoeken waren een ’T VULDERSSTRETJE …

BOEIEND CURRICULUM aardig extraatje en verrijkend omdat Toen ik mijn fiets tegen de gevel Luc Neels was een boreling die, on- het een voor mij ongekende (schijn-) ze e, vloog ik entallen jaren terug danks de premature start, bijzonder wereld opende. Ook aan de manier in de jd. Ik herinner mij dat hij toen veel gaven meekreeg en dat is aan waarop ik hier uitgewuifd werd, hebzélf zei dat de gevel op niks trok. Hij zijn loopbaan te merken. Hij was le- ben mijn vrouw en ik nog lang met had net ‘Die Lommerpleke’ (roman- raar geschiedenis en Nederlands, warmte teruggedacht. Dit blij onsch als de pest, aan de rand van speelde toneel en regisseerde, werd vergetelijk.’ een bos) ingeruild voor een stadswo- directeur van een kleine school, adning. Geen mens die het begreep, junct-directeur van de Hotel- en tenzij misschien Gerard Vermeersch Toerismeschool Spermalie, is nog zaliger – zàlige man –, die het toen al jd permanent diaken en is nu ook ook had over de groene aanslag op de ceremoniemeester van de biszijn gevel en de woonkamer waar schop. Mij benieuwt het dan aan het nooit dag leek te worden, daar welke periode hij de mooiste herinaan de rand van Tillegembos. Maar neringen overhoudt. wat een verademing als je àchter die Luc Neels: ‘Dat is ontze end moeilijk gevel mocht kijken van de rijwoning te zeggen. Alles had zijn charme. Aan in de volkse buurt van de Vuldershet toneel heb ik mijn vrouw te danstraat. Aan de gevel is ondertussen ken, want we hebben mekaar daar iets gedaan en binnen is het nog de- leren kennen. Lesgeven is dan weer zelfde oase van rust, gezelligheid en een roeping. Maar door mijn opleigoede smaak. Ik word verwacht. ding als leraar moedertaal - geschie-

7 ———

8 ———

me dus vaak in het stadsarchief.

Stamboomkunde is mijn nieuwe passie, kwes e van de kleinkinderen het verhaal van ouders en voorouders achter te laten.

Reizen hebben we ook al jd graag gedaan. De toppers waren Australië, Hong Kong en Israël. We genoten volop van de cultuur van Toscane of de eenvoud van de romaanse kerkjes in de Oostelijke Pyreneeën. Nu zijn het wat meer citytrips maar toch hebben we nog ambi euze plannen zoals de tocht ondernemen vanuit Loyola, waar het geboortehuis van Igna us staat, naar Javier, waar Franciscus Xaverius geboren is. Weliswaar niet te voet maar toch helemaal in het spoor van de jezuïeteninspira e.

En mocht de toestand wat stabieler en veiliger worden, dan zouden we nog naar Jordanië willen ook.’

Die drang naar vernieuwing, dat vooruitstrevende kenmerkt u in alles. In 1976 werd u, alweer bij de eerste lich ng, tot diaken gewijd en aangesteld in de kerk van de bisschop, de Sint-Salvatorskathedraal.

Ook een premature kwes e want Mgr. Desmet diende toela ng in Rome te vragen omdat je volgens het kerkelijk recht twee jaar te jong was voor je wijding. Hoe is dat gekomen? En wat hield dat eigenlijk in?

‘Dat was in feite het gevolg van een innerlijke strijd met de Kerk als ins tuut. We zaten in de nasleep van het tweede Va caans Concilie. Alles was in beweging en véél gelovigen stonden op een kruispunt. Velen hebben toen ook afgehaakt. Het was een heel erudiete en ruimdenkende priester, die me aanmaande de opleiding te volgen en daadwerkelijk zelf iets te doen in die kerk in plaats van ermee te breken. Ook hier was de terugloop van priesterroepingen voelbaar. De permanente diakens namen krachtens hun wijding nu deel aan pastorale taken en assisteerden bij de diensten, doopten en konden voorgaan in huwelijken en begrafenissen. Mijn preken werden al snel

En of er nog dromen zijn, wil ik ten slo e nog weten.

‘Twee dochters en vijf kleinkinderen gesmaakt en gewaardeerd. Ik kon het zijn al een droom op zich maar een geloof goed duiden, zeiden de men- achterkleinkind weten geboren worsen. En zelf kreeg ik de mogelijkheid den, zouden we de absolute voltooiom de boodschap van het evangelie ing van die droom vinden EN de eerbruikbaarder en toegankelijker te ste diaconessen weten gewijd wormaken en de dienstbaarheid voor te den. Dat zou pas de max zijn.’ leven, want Mgr. Desmet maande (Vooruitstrevend en vernieuwend zal aan: ‘Je bent eerst diaken in je gezin hij dus al jd blijven.) en in je werk.’ Het ze e de mensen aan tot nadenken en ik kon laten Veel later dan gepland sta ik aan mijn aanvoelen dat geloof en leven geen fietsslot te prutsen. Het is een zachte afzonderlijke werelden zijn.’ novemberavond en de weemoed hangt over de stad. Bruges la morte Er wordt nog een blok hout in de doet zijn reputa e alle eer aan. Ik kachel geschoven en de glazen wor- kreeg een pak groeten en zoenen den bijgevuld. Zijn vrouw Bernade e mee en ik heb ze ondertussen met komt er even bijzi en en dat is het plezier uitgedeeld. Maar voor ik de moment waarop we niet meer kijken deur dich rok, zei hij nog: ‘Onze gounaar wat voorbij is. den huwelijksverjaardag hopen we nog te mogen vieren, maar dat ligt in Hoe hij nu zijn dagen vult en of zij Gods handen. Elke dag samen en in nog grote plannen koesteren, vraag goede gezondheid is al een reden om ik dan. dankbaar te zijn. Iedere dag hee ‘Mijn engagement op de parochie, immers genoeg aan zichzelf.’ ondertussen opgenomen in een federa e, blij tot er een opvolger klaar- Van sommige mensen wéét je dat gestoomd is en de bisschop zal ik, als het een voorrecht is ze gekend te ceremoniaris, verder dienen tot ook hebben. hij op rust gaat. En nu er meer verleden is dan toekomst wil ik alles weMARLEEN VERHELST ten over mijn geschiedenis. Je vindt (NOVEMBER 2006)

Interview met Lode Leupe (februari 2007, update 23 maart 2020) Uitgerekend op 24 juni 1976 solliciteerde Lode Leupe naar de func e van prak jkleraar. Enkele dagen later ontving hij een brief met uitvoerige felicita es voor zijn zaalproef. De jury had in Lode meteen een polyvalente jongeman gezien. In januari 2002 werd hij na 25 jaar dienst uitbundig gevierd. Over enkele maanden hee hij er niet minder dan 30 jaar Spermalie op zi en. Tijd dus voor een interview! We spoelen even terug.

Ik heb me laten vertellen dat je je hotelopleiding in Oostende hebt gevolgd. Hoe ben je dan in Spermalie beland?

Lode Leupe: ‘Ik ben een geboren en getogen Bruggeling. Ik wou niet meer verder in het ASO en koos voor een hotelopleiding. Ik vermoed dat De Groene Poorte nog niet bestond of dat je er enkel een A3 kon volgen.

Koksijde was uitgesloten: dan moest ik intern worden en de financiën lieten dat niet toe. Spermalie kwam evenmin in aanmerking, omdat het toen exclusief voor meisjes was: daar heb ik later weliswaar nog lange jaren van genoten! Het dichtste was Oostende en dat verklaart eigenlijk mijn keuze. In het jaar 1976 zag ik in de krant een personeelsadverten e met een vacature voor leraar zaalprak jk en theorie in Spermalie. Vrijwel ogenblikkelijk heb ik getelefoneerd, gesolliciteerd en even daarop moest ik een examen afleggen: ik slaagde en kwam er zelfs als beste kandidaat uit. Op dat moment was ik nog maître in restaurant en hotel La bonne Auberge in Zedelgem.’

Hoe lang geef je hier al les?

Het is mijn eenender gste jaar. Ik ben begonnen als prak jkleerkracht en leraar theorie zaal aan de vierdes.

In 1980 werd Hoeve Cortvriendt geopend: ik mocht er meteen lesgeven aan de zesdes en voorts ook aan de vierdes in de restaurants op school.

Twee jaar later werd er overgeschakeld op een volledig hoevesysteem: je gaf een week onafgebroken les en de week erop was je thuis. Gouden jden waren dat! De Hoeve was toen nog open op vrijdagavond. Verder heb ik één jaar het vak recep e gegeven aan het zesde beroep.

Toen werd je het slachtoffer van een auto-ongeval.

‘Ja en daarna kwam ik eerst uitsluitend in de vijfdes. Enkele jaren later stond ik weer in de Hoeve en mo-

menteel geef ik al twee jaar prak jk aan de derdes. Daarnaast heb ik gedurende twee jaar een cursus cocktails onderwezen aan de leerlingen van de sociale promo e. Een ‘cumulleke’, zoals dat heet!’

Had je daarvoor nog elders gewerkt?

‘Jazeker! Twee seizoenen in Alle sur Semois in de ‘Fief de Liboichant’ en een seizoen in Blankenberge, meer bepaald in hotel Des Colonies dat inmiddels niet meer bestaat. Na mijn hotelschool ben ik vertrokken naar Zwitserland: daar fungeerde ik als chef de rang in een groot hotel in Lenzburg, in de onmiddellijke omgeving van Zürich. Ze wilden mij vooral in dienst voor mijn uitgebreide talenkennis. Ik vertoefde ook nog een maand in het Italiaanse gedeelte van Zwitserland tot het heimwee begon te knagen en ik naar Vlaanderen ben teruggekeerd. Tevens heb ik een jaar gewerkt als chef de rang in Restaurant Saint Hubert in Pi em (Tielt). Ik herinner mij dat ze daar alle zaal-

Op de foto met Renée Strijdonck (promo e 1981).

9 ———

10 ———

een evenwich ge prijs-kwaliteitverhouding is. Hoewel ik er iets over afweet, neem ik doorgaans het menu met de aangepaste wijnen. Anders kunnen een goede elzaswijn en een rode bordeaux – als de prijs tenminste schappelijk blij – mij wel verlokken.’

1980. Lode Leupe samen aan het werk met Jean-Pierre Bostyn, eveneens leraar restaurantprak jk, jdens het banket van Euhofa dat toen nog in het Sint-Janshospitaal in Brugge plaatsvond. bereidingen en -versnijdingen tot in de puntjes verzorgden. Ten slo e was ik vier jaar maître in La bonne Auberge in Zedelgem.’

Een schat aan prak jkervaring dus!

Vind je het lesgeven na al die jaren nog even boeiend?

‘Beslist. De uitdaging blij bestaan: nu kan ik jongere leerlingen – de derdes met name – zo veel en zo vlug mogelijk alle knepen van het vak bijbrengen.’

Ga je weleens bij oud-leerlingen tafelen?

‘Dat gebeurt. Ik heb enkele vaste plaatsen, maar soms is dat ook louter toevallig. Waar je immers gaat langs Vlaamse wegen, je komt wel een oud -leerlinge van Spermalie tegen.’

Is je wijninteresse exclusief Frans of geniet je ook van andere wijnen?

‘Niet exclusief Frans. Het mag ook eens een ander land zijn, als er maar

Naar verluidt ben je een verwoede verzamelaar van an ek en oud zilverwerk. Is dat je grootste hobby?

‘Ik heb een aantal hobby’s, een beetje gespreid over het jaar: de ene maand werk ik een poosje aan mijn postzegels, de andere houd ik me meer bezig met huiselijke klusjes.

Vroeger heb ik e elijke rommelmarkten afgeschuimd om er oud hotelzilver te kopen, wat toen overigens vrij betaalbaar was. Ik heb er enkele unieke stukken op de kop kunnen kken tegen ronduit belachelijke prijzen. Helaas weet iedereen intussen wat ze je daar nu nog voor bieden.’

Sinds jaar en dag ben je een trouwe aanhanger van Cercle Brugge. Ben je daar fana ek in?

‘Neen, eenmaal het stadion uit ben ik het al vergeten, maar af en toe een clubman of een Anderlech an jennen, zit er toch in!’

Je bent leerkracht zaalprak jk.

Schuilt er ook een goede kok in je?

‘Koken kan ik een beetje. Ik heb trouwens nog cursussen koken gegeven aan verschillende vrouwenorganisaes, evenals cursussen cocktails.’

Wie is voor jou de culinaire top?

‘Met nostalgie denk ik terug aan de burgerkeuken van ‘ons moeder’ die op één morgen heerlijke soep, een verrukkelijk hoofdgerecht en een lekker nagerecht uit haar mouw kon toveren. Je moet weten dat ik uit een gezin van elf kom en dat zij daarbovenop tal van andere werkzaamheden op zich nam. Tot dusver heb ik al zoveel restaurants bezocht dat ik Banket naar aanleiding van 50 jaar Spermalie (2003): v.l.n.r. Daniël Meyns, vrees dat ik een aantal toppers zal vergeten op te noemen en daarmee Patrick Holthof, Jean-Pierre Bostyn, Heidi Vandewalle, Marc Vromant, Lode Leupe en Ferdinand Vermeiren. iemand zou kunnen kwetsen.’

Wat zijn je mooiste herinneringen aan Spermalie?

‘Ik heb de huwelijken van onze prinsen mogen meemaken – hoewel ik geen fan ben. Voor mij één van de hoogtepunten!

Verder waren er tal van buitenlandse banke en en manifesta es, zoals Het Weisser Ball in Aken (10x), de Duitse tenniskampioenschappen in Hamburg (2x), de banke en in Lalande de Pomerol (10x) en al die leuke stagebezoeken in het buitenland (Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Spanje). Die gebeurtenissen zi en stevig in mijn geheugen vastgeankerd!’

Je bent vaak in het buitenland geweest. Wat is je favoriete vakan ebestemming?

‘Het zuiden van Frankrijk en Mallorca, voornamelijk voor het mooie weer, de gastronomie, de natuur en ook een klein beetje de cultuur, maar vooral voor … de rust.’

Banket in Lalande de Pomerol.

Heb je een drukke agenda?

Links Benedicte Van Landschoot (prom. ‘96).

Mijn vrouw en ik hebben beiden een nogal grote familie die zich alsmaar uitbreidt. Bovendien geven mijn fawaarop we aanwezig moeten zijn. dat ik ondervind dat ik tegenover de milieleden ook regelma g een feestje Zelf volg ik nog computerlessen, om- huidige genera e flink achterophink.

Gasten ontvangen, koken en boodschappen doen, horen er eveneens bij. Lekker relaxed de krant lezen, kan zelfs een hele morgen in beslag nemen!’

We speurden in het Spermaliearchief en vonden er verbazingwekkend veel fotomateriaal van je, al dan niet verkleed, met of zonder baard. Hoe lang staat die er al?

‘Ik vermoed 28 jaar: vroeger zwart en nu grijs, nu kort en vroeger langer.’

De foto’s die we uit de spreekwoordelijke oude doos graaiden, zijn daar getuige van. Bedankt voor dit gesprek!

Voor het middeleeuwse ‘Banket van de wi e roos’: v.l.n.r. Lode Leupe, Marc Vromant, Bernard Louvaert (†), Didier Stasse en Jean-Pierre Bostyn.

FRANCIS CLAEYS (FEBRUARI 2007) 11 ———

Interview met Edith Schouteeten (juni 2007, update 30 maart 2020) ‘IN AL DIE JAREN VOND IK HIER OPRECHTE MENSELIJKE WARMTE EN GENEGENHEID BIJ COLLEGA’S. MAAR OOK OUD-LEERLINGEN BLIJVEN ME DANKBAAR, ZELFS NADAT ZE AL MEER DAN DERTIG JAAR ZIJN AFGESTUDEERD’ Ze hee een hele stoet inspecteurs en pedagogisch begeleiders over de klasvloer gehad … ze hee meer vakken (wiskunde, mavo, biologie, chemie, economie, fysica, en op een blauwe maandag ook nog eens Frans) onderwezen dan wie ook en … ze kreeg in haar langgerekte loopbaan meer uiteenlopende opdrachten toegeschoven dan haar lief was.

Edith Schouteeten is al 38 jaar als lerares aan dit ins tuut verbonden en toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat het vuur om les te geven brandt alsof het nog maar vanmorgen werd opgepookt!

Hoe kijk je terug op je 38-jarige loopbaan?

‘Toch met gepaste fierheid. Vaak was het heel zwaar, al blij het lesgeven hoogst interessant. De hele papierwinkel errond daarentegen slorpt onnodig veel energie op. Is dat wel voldoende rendabel? Ik heb zo mijn twijfels. Na een vakan e zie ik er weleens tegenop om opnieuw uit de startblokken te schieten: eenmaal in de klas ebt dat gevoel weer weg en ga ik er ten volle voor.’

38 jaar onafgebroken voor de klas staan: indrukwekkend, nietwaar?

Was dit je eerste school?

Edith Schouteeten: ‘Jazeker, en hoogstwaarschijnlijk mijn laatste.

Het begon eigenlijk al met een aardige anekdote. Als interimaris van Liliane Serreyn bezocht ik haar op de vooravond van de eerste schooldag met de bedoeling om wat cursusmateriaal bijeen te harken. In de terugrit – het was al goed donker – reed ik met mijn fiets parman g door een rood stoplicht. Een agent hield me tegen en merkte terecht op dat mijn licht niet brandde. De wijze raad van mijn pa indach g opperde ik dat het bij mijn vertrek wel nog perfect werkte. De wetsdienaar wuifde mijn smoes goedlachs weg en diende me prompt van repliek: ‘Maar meisje toch, er zit niet eens een lampje in (lacht).’

12 ———

handen op de tafel rustend, en het werd op slag muiss l. In één van mijn eerste lessen plantkunde moest ik het over de zonnebloem hebben.

Ik vertelde haar dat ik er geen gevonden had: anno 1969 kon je ze hier trouwens niet aantreffen.

In plaats daarvan had ik een margriet (van dezelfde familie) meegenomen.

Ze gaf me een bemoedigend schouderklopje en ik trok naar klas. Van realis sch onderwijs gesproken!’

Je had vrij snel begrepen dat een hotelschool zo haar eigen vaktaal hanteert. Toen je in je prille begindagen argeloos naar ‘de re er’ informeerde, kreeg je al meteen lik op stuk.

Heb je goede herinneringen aan Zuster Marie-Germaine, de directrice die je in 1969 in dienst nam?

‘In de gang kwam ik Jan Dewit (zie foto hierboven) – een strenge en rechtlijnige prak jkleraar – tegen.

Die wees me inderdaad al terstond ‘Uiteraard, zodra ze kon – na amper terecht: ‘Re er, re er, hoe durf je? twee jaar – hee ze me benoemd.

We spreken hier van een restaurant.’

Zuster Marie-Germaine (zie foto) Wellicht hield hij me voor een leerwas rijkelijk gezegend met charisma linge! Lange jd daarna nog ben ik en dwong torenhoog respect en hem met ‘meneer’ blijven aanspregezag af door haar houding: ze hoef- ken!’ de zich maar op te richten, beide

Franse chansons tot het semiklassieke of klassieke genre.

Inhoudelijk sterke films en goeie tvdocumentaires spreken me geweldig aan: zo kijk ik graag naar Overleven, Rare streken en Zwerfroute, ook wel een beetje met het oog op mijn lessen maatschappelijke vorming, als ondersteunende duiding voor mijn leerlingen.’

Je hebt zware klappen te verduren gekregen: je moeder s erf toen je amper vij ien was en je verloor ook een zoontje van acht. Wat met die krassen op je ziel? Ben je dit onbeschrijfelijke verdriet min of Bonn, 1974. ‘Ik had net mijn neus gemeer te boven gekomen? snoten. Het leek alsof ik iets gepikt had ‘Dat kom je nooit echt te boven …, en ik het wou wegmoffelen. Foto – bij maar ik heb veel moed geput uit het wijze van grap – genomen door de medeleven en de genegenheid van toenmalige directeur Daniël Denys.’ de collega’s – ook van de vele collega’s op rust – die ik van harte wil Leerlingen onthouden vooral pi ge bedanken voor de morele steun in anekdotes over leerkrachten bij wie de heel moeilijke jaren.’ spectaculaire fysica- en chemieproeven steevast de mist ingingen. Met welke culinaire hoogstandjes Is dat bij jou weleens voorgevallen? kan men jou bekoren?

‘Echt mislukt, nee. Wel herinner ik ‘Met heerlijke verse soep bijvoorme een experiment met natrium en beeld. Eigenlijk ben ik vooral verkikkalium die hevig reageren met water. kerd op feestelijke desserts, maar Aanvankelijk lukte alles! Enkele over- ook op gewoon gebak. Ik zou er zelfs enthousiaste leerlingen vroegen me mijn hoofdgerecht voor laten staan. om een groter stukje te gebruiken. Ik stemde toe … geen probleem!

Pas nadat ik dacht dat de proef af was, schoot een brokje dat kennelijk aan de wand was blijven kleven opeens regelrecht de hoogte in tegen het plafond.

Daarop tekende zich een scherpe bruine vlek af waarvan je de sporen nu nog kunt zien.’

Vraag het maar aan Geert Sablain en Brigi e Raçon. Als de eerste- en tweedejaars een waaier van fijne nagerechtjes klaargemaakt hebben, zegt Geert dan plagend: ‘Edith, hier is een heel bord voor je!’ Wat we hier op het personeelsfeest en op andere gelegenheden aan lekkers voorgeschoteld krijgen, weet ik echt te appreciëren.’

De archiefdoos liegt er niet om: zo te zien zul je een verfrissend ijsje inderdaad niet afslaan.

‘Haha. Deze foto is wel een kkeltje misleidend. Toevallig moest ik een ijshoorntje vasthouden voor een collega. Mijnheer Neels, toen adjunctdirecteur, kwam net voorbij met zijn fototoestel in de aanslag. Hij kende mijn zwak voor desserts en hee me die ‘loer’ gedraaid.’

Welke herinneringen aan Spermalie blijf je koesteren?

‘Drie jaar lang was ik samen met Gerda Vanlerberghe en Katrijn Eeckeman verantwoordelijk voor de slaapzaal. ’s Avonds gaven we extra uitleg aan de leerlingen. Aan die periode bewaar ik uitstekende herinneringen.

Op een dag lachten we zo hard en maakten we zo veel ‘leute’ dat een

Je bent een controlefreak in de goede zin van het woord: je werkt ontze end hard en minu eus aan je lessen. Hoe laat je dan eens stoom af?

‘Ik vind voldoende afleiding in mijn huishoudelijke taken: handenarbeid, schoonmaken, afwassen en strijken, maar al jd met een streepje muziek op de achtergrond. Mijn muziekkeuze is vrij ruim en varieert van hitgevoelige deuntjes, suikerzoete meezingers, ontroerende smartlappen en 13 ———

14 ———

Waar ben je het meest trots op?

‘Op mijn doorze ngsvermogen: dat ik nog al jd de kracht en de energie vind om ermee door te gaan. Bovendien blijf ik leergierig – ook wel eergierig – en kan ik spontane verwondering blijven opbrengen voor eenvoudige dingen.’

V.l.n.r. Annick Sohier, Bart Vercaemer, Lieve Vandepi e en Edith Schouteeten. In de achtergrond: Gerda Van Loocke en Luc Neels. leerlinge – Dominique Vincquier (prom. ‘73) – ons discreet kwam aanmanen om wat s ller te zijn. De omgekeerde wereld eigenlijk!

In al die jaren vond ik hier oprechte menselijke warmte en genegenheid bij collega’s. Maar ook oudleerlingen blijven me dankbaar, zelfs nadat ze al meer dan der g jaar zijn afgestudeerd. Als ik ze tegenkom –

en dat gebeurt geregeld – volgt meestal een gemoedelijk praatje: ben je getrouwd, heb je al kindjes, waar werk je …?’

Wat is op dit moment het belangrijkste in jouw leven?

‘Zonder enige twijfel mijn gezin en mijn familie!’

Over pakweg twee jaar ga je met pensioen. Zie je die fase vrolijk tegemoet?

‘De ene dag wel, de andere dan weer niet. Met gemengde gevoelens dus.

Ik zal de toffe collega’s en het lesgeven zelf heel erg missen. Ik geef graag uitleg, met name over dingen die logisch uit mekaar voortvloeien.

Als de leerlingen dat dan snappen, gee me dat een onvoorstelbaar gevoel van voldoening. Al die paperassen rond het lesgeven daarentegen zal ik absoluut niet missen, de doorlich ng evenmin …’

Dat we daar nog even van gespaard mogen blijven! Edith, van harte bedankt voor dit gesprek.

FRANCIS CLAEYS (JUNI 2007)

Interview met Jan Waelkens (oktober 2007, update 5 april 2020) Het klimmen der jaren lijkt hem niet te deren. Gevraagd naar het wonderrecept voor een eeuwige jeugd blij hij het antwoord nochtans gedeeltelijk schuldig. Jan Waelkens, pallieter pur sang, brengt elk jaar als vast redac elid van H&T News Spermalie een ronduit verrijkend verslag over zijn boeiende reisavonturen. Aan verre reizen hee Jan immers zijn hart verpand. Onze vaste redacteur op de praatstoel!

Jan, eerste en onvermijdelijke vraag: hoe lang geef je al les?

Jan Waelkens: ‘Begin oktober 1978, 29 jaar geleden dus, ben ik in Spermalie gestart: eigenlijk door bemiddeling van Marc Duynslaeger met wijlen directeur Denys. In die jd werkte ik bij P.R. (klasgenoot Koksijde) in Knokke-Zoute, waar ik overigens Eddy Govaert heb leren kennen als dynamische en leergierige jongeman. Ik moest hem wel een karig loon uitbetalen (lacht)!’

Je blij er opvallend jong uitzien.

Wat is het geheim van jouw eeuwige jeugd?

‘Ik zou het niet weten, ‘t is misschien gene sch bepaald. Maar ik denk wel dat een posi eve ingesteldheid er iets aan kan doen. We hebben maar administra eve taken ook de leiding één leven, dus moeten we er het nam bij allerlei banke en. Vóór beste van maken. It’s all in the mind: Spermalie heb ik nooit lesgegeven.’ dat heb ik in Thailand geleerd bij boeddhis sche monniken.’

Je studeerde samen met Marc Duynslaeger in Koksijde. Waren jul- Elk jaar breng je als redacteur van lie in klas ‘geduchte concurrenten’? H&T News Spermalie één of meer ‘Tijdens de vier jaar die we in beklijvende reisreportages. Hee de Koksijde doorbrachten, heerste er reismicrobe je al lang te pakken? een gezonde wedijver tussen een ‘Mijn echtgenote en ik hebben al jd viertal klasgenoten – waaronder graag gereisd: vroeger met de kinMarc en ikzelf – om telkens weer de deren ergens in Europa. Pas sinds beste resultaten te behalen. Door 2002 verkennen wij met ons tweedie posi eve studiea tude hebben tjes andere con nenten. Na een wij ook verder kunnen studeren, wat rondreis in Turkije met een te grote je meer mogelijkheden biedt en groep vakan egangers – en tot overwaardoor je een ruimere kijk op de maat van ramp, meestal mensen uit samenleving krijgt.’ het onderwijs – hebben we door Gerda Van Loocke een andere reisorVind je je job na al die jaren nog ganisator leren kennen. Nu reizen even boeiend? we tamelijk avontuurlijk met een ‘Het onderwijs (theorie of prak jk) groep van een twaal al personen. blij boeiend, omdat je de kans krijgt Mar ne, mijn echtgenote, bepaalt om elk jaar opnieuw zoveel mogelijk wel de bestemming, maar aangezien leerlingen naar een hoger niveau te wij vrijwel dezelfde interesses hebllen.’ ben en zij telkens een minu euze

Heb je daarvoor nog elders gewerkt?

‘Op het einde van mijn graduaatstudies in Anderlecht liep ik stage in het Brusselse Hilton Hotel. Ik heb er nog gedurende vijf jaar diverse taken in de boekhouding verricht. Tussendoor werkte ik in de weekends of ’s avonds in verschillende restaurants of banketzalen in het Brusselse. Het jaar voor ik naar Spermalie kwam, werkte ik in Knokke waar ik naast 15 ———

16 ———

re leerlingen, en bovendien kun je een ongekende varia e aan menu’s brengen. Trouwens, er is ook voldoende afwisseling door te werken in diverse restaurants van de school en met verschillende collega’s.’

Wat deed je het liefst?

‘Uitwisselingen organiseren, zonder de minste twijfel! Ik heb de allereerste uitwisselingen voor de zevendes mogen realiseren. In 1996 ben ik een drietal dagen naar de hotelschool van Helsinki getrokken om het eerste programma voor een uitwisseling te bespreken. De jaren daarop volgden Hoeve Hemelrijk 2002. Uitwisselingsproject met Puebla, Mexico.

Slovenië (Maribor), Göteborg en ook voorbereiding maakt, ga ik meteen lijk als je de instruc es in doe-hetMontreal. Tijdens ons bezoek in het akkoord met de boeking van de reis. zel oeken nauwkeurig opvolgt. Aan- buitenland organiseerden we een Zo reisden we de laatste vijf jaar gezien het soms lang duurt voor een banket met Belgische specialiteiten. naar Peru, Thailand, Mexicoloodgieter een klusje komt klaren, Bij het tegenbezoek van dat land Guatemala-Honduras-Belise, Sri Lan- heb ik onlangs zelf een hangtoilet werd dan een banket in hun s jl geka, en afgelopen zomer naar Cuba.’ geplaatst. Van websites, zoals die bracht. Ik koester ook blijvende hervan Gamma of Brico, kun je overiinneringen aan de stages die ik voor Je manier van reizen en de keuze gens behoorlijk wat opsteken.’ vijfdes, zesdes en zevendes (Hotel) van je reisbestemming vallen naar organiseerde, zeven jaar lang. Onverluidt gewoonlijk buiten de gang- Op school heb je vrij veel verschildanks deze ongemeen jdrovende bare paden. Klopt dat? lende jobs uitgeoefend. Welke? opdracht – ondertussen gaf ik ook ‘Tegenwoordig reis je probleemloos ‘Prak jklessen, technische vakken, nog les – was het buitengewoon naar allerhande bestemmingen. administra e sociale promo e, uit- interessant vanwege de ontelbare Avontuurlijke mensen reizen naar wisselingsprojecten, stagecoördina- contacten met horecamensen in moeilijker bereikbare plaatsen die e …. ja ik heb velerlei taken mogen binnen- en buitenland.’ heel wat exclusiever zijn. Velen kie- uitvoeren. Onlangs vroeg een leerzen voor een strandvakan e, lekker linge mij of ik het niet vervelend De laatste jaren besteed je aardig luieren in de zon. Ik verkies veeleer vond om elk jaar opnieuw restauwat jd en energie aan het uitwisseeen bestemming waar je iets boeirantprak jk te geven. Dat meisje lingsproject met Finland. Wat houdt ends kunt ervaren. Ook proberen we wou later ook lesgeven. Mijn antdat precies in en wat trekt je daarin dichter bij huis voor ons minder be- woord luidde: elk jaar zijn het ande- aan? kende loca es te bezoeken. Zo verkenden we onlangs Amsterdam, de Champagnestreek, de Elzas, de Loire, ook de stad Hasselt en heel recent Couvin (Viroinval) tussen Samber en Maas.’

Enkele collega’s kennen je als een handige doe-het-zelver. Waarop ga je als zelfdoener of alleskunner het meest prat?

‘Eigenlijk ben ik niet zo’n vaardige doe-het-zelver, maar ik probeer wel regelma g iets te verwezenlijken in en rond het huis. Vaklui werken een stuk vlugger en wellicht beter dan ik.

Een vijver aanleggen, behangen en schilderen … , allemaal niet zo moei-

Op het tennistoernooi vrouwen in Hamburg (1986) deelde ik de hotelkamer met Patrick Holthof. Onze leerlingen verzorgden er koude en warme buffe en voor duizenden tennisfanaten.

‘Als gevolg van onze uitwisseling tussen onze zevende jaren Hotel en studenten van de hotelschool van Helsinki kwam van Finse kant al snel de vraag of wij cursussen konden organiseren voor Finse keukenchefs.

Het gaat om beroepsmensen die een bijkomende opleiding volgen in de Helsinki Culinary School, en dan in de krokus- of paasvakan e bij onze chefs gedurende vijf dagen kennis komen nemen van de Belgische en Franse keuken. Niet echt een uitwisseling dus! Sinds 1996 zijn er tot dusver 16 groepen geweest, of in totaal zo’n 430 Finse chefs. De menu’s die ze onder leiding van onze keukenleraars bereiden, getuigen van een hoog niveau en worden door hen zelf gedegusteerd met een voortreffelijke wijn uit Frankrijk of andere wijnproducerende landen. Hoewel de organisa e van dit evenement behoorlijk wat jd van mij vergt, put ik er onwaarschijnlijke voldoening uit.’

Wat staat er dan zoal op de agenda?

‘Naast de gastronomische bezigheden in Spermalie bezoek ik met hen de meest typische toeris sche kanten van Brugge. Die Finse chefs willen telkens ook een gastronomische avond beleven in De Karmeliet (restaurant met drie Michelinsterren), met uitgebreid menu, alles erop en eraan, once in a life me.

Wij zijn er dan ook terecht trots op

des naar Londen. Veel minder leuk daarentegen: op de laatste morgen kreeg ik om zeven uur een telefoontje van mijn echtgenote met de melding dat de nacht ervoor een stuk van Spermalie was afgebrand (vrijdag 29 januari 1993, red.).

Het prach ge fotoalbum dat ik en ook andere collega’s ontvingen van Japanse meisjes, na een sessie restaurant- en keukenprak jk, zal ik ook blijven onthouden. Ze noemden mij Mr Green, omdat ik toen een lichtgroen pak droeg.

Maar de mooiste herinneringen heb ik aan waardering en hulp die ik weleens kreeg van collega’s. Eén voorbeeldje: in de periode dat ik de stadat hun afscheid, ‘een candlelightges coördineerde, zorgde ik ook voor dinner’ in Hoeve Cortvriendt, in niets de trein ckets voor de leerlingen hoe onder te doen. Integendeel, naar het buitenland. Bij het overhanhet is eigenlijk wel een stuk gemoe- digen merkte ik dat ik twee ckets te delijker en gezelliger bij ons.’ kort had voor een buitenlandse bestemming. Patrick Holthof reed A propos, bij een afscheidsdiner spoorslags naar het sta on en kocht met de Finnen kreeg je samen met twee ckets aan.’

Luc Van der Linden en Inge Denys plotsklaps de slappe lach. Ook Ben je als leraar restaurantprak jk enkele leden van het direc eteam ook geïnteresseerd in de keuken? bars en toen uit in een megalach- Wie of wat is voor jou de culinaire bui. Wat was er precies aan de top? hand?

‘De ingrediënten en de presenta e ‘Ik herinner mij dat diner in de hotel- van gerechten zullen al jd blijven school van Helsinki in maart 1996. Ik evolueren. Uit zelfrespect en respect heb er trouwens nog foto’s van. Dat voor de jonge leerlingen probeer ik was het einde van een meer dan zoveel mogelijk de trends bij te hougeslaagde uitwisseling met tal van den. Nochtans waardeer ik een klasplezierige momenten. Het klikte siek gerecht dat volgens de regels gewoon tussen ons lerarenteam en van de kunst bereid werd nog al jd de direc e en de leerkrachten van het meest.’ ginder. Wat er precies aan de hand was, weet ik niet meer: in elk geval Slotvraagje: ben je nog steeds de waren er om de haverklap komische levensgenieter van weleer? situa es of humoris sche uitspra‘Absoluut. Wat is er nu heerlijker dan ken, vooral van Luc Van der Linden.’ een avondje uit met vrienden?

Dat kan culinair zijn of doodgewoon Wat zijn je allermooiste herinnerin- een bistrobezoek. De mensen die mij gen aan Spermalie? dan vergezellen, zijn doorgaans ‘In mijn beginjaren reisde ik soms belangrijker dan wat er op mijn bord mee naar Rungis, de grote vroegligt. Maar ik geniet ook weleens van markt nabij Parijs. Dat was niet aleen tof (amateur)toneelstuk of heel leen interessant vanuit beroepsaf en toe van een echt goede film in standpunt, maar ook goed voor de een popcornvrije cinemazaal.’ teamspirit: collega’s beter leren kennen, zeg maar. Ik herinner mij ook de FRANCIS CLAEYS meerdaagse excursie met de zeven(OKTOBER 2007) 17 ———

Interview met Eliane Derde (februari 2008, update 12 april 2020) Recrea ef fietsen, lichaamsgerichte yoga en begeleid fitnessen – kortom, gezonde spor viteit – staan bij Eliane Derde hoog in het vaandel. Als de weergoden het toelaten, pedaleert ze rich ng Spermalie en probeert ze via allerlei zigzagpaadjes de bonkige kasseistroken te ontwijken. Als nieuwbakken licen ate (Nederlands, Engels) ze e ze ruim der g jaar geleden haar eerste schreden op het kronkelige onderwijspad. Sinds jaar en dag maakt Eliane ook deel uit van de raad van bestuur van onze bloeiende oud-leerlingenvereniging: op de drukke momenten biedt ze Renée Vileyn graag een helpende hand.

slogans bedenken voor de traiteurwinkel, ze tot fraaie posters uitwerken en gerichte brieven schrijven naar de klanten. Ik leerde ze limericks schrijven: je weet wel, de dichtvorm met het fameuze rijmschema. Het leuke aan onze school is dat we crea ef bezig mogen zijn met de leerlingen. Elk jaar zijn er nieuwe projecten die ons telkens heb aardig wat bijgeleerd: al die weer uitdagen. Vastroesten zit er keukentermen en woordenlijsten in dus niet in!’ verband met voeding.’

Je spoort de leerlingen voortIk vermoed dat Nederlandse en durend aan tot taalcrea viteit.

Engelse literatuur nog steeds hoog ‘Het jaarlijkse bezoek van Sinterop je prioriteitenlijstje staan. Ben klaas aan de kinderen van het perje een veellezer? soneel was volgens mij de ideale ‘Als ik kan, lees ik een boek. Niet gelegenheid om de leerlingen een alleen omdat ik dan eens s lzit, verhaal te leren voorlezen of om maar omdat ik mijn talen op peil poppenkast te spelen. Ik herinner wil houden. Daarom grijp ik vooral mij een leerling die soms sto erde, naar Engelse en Franse boeken. maar met de handpop van Samson Nicole Kidman doet het met een wonderen verrich e en zich vlot tot spelletje braintraining, ik hou mijn de dolenthousiaste kindjes rich e. hersencelletjes ac ef met een Leerlingen zelfvertrouwen geven, Ben je meteen na je licen aatsheerlijk boek.’ hun grenzen verleggen door ze alstudie in Spermalie begonnen? lerlei uitdagingen aan te reiken, ze Eliane Derde: ‘Jawel. De heer DeTaal ligt je duidelijk na aan het hiervoor mo veren … vind ik fannys, toenmalig directeur, belde mij hart? tas sch. Spreekangst werkt bij leerop voor een deel jdse baan. De ‘Ik wil de leerlingen een oog voor lingen meestal beklemmend. Voor volgende dag vernam ik dat ik in taal geven. Als je je taal beheerst, een groep verschijnen en hen aanSpermalie mocht beginnen: mewin je aan zelfvertrouwen en aan spreken, ligt niet zomaar voor de vrouw Annie De Busschere trad in persoonlijkheid. In mijn lessen hand. Daarom oefenen we kleine het huwelijk en verhuisde naar Ne- moesten mijn leerlingen speelse sketches en reclamespots.’ derland. Haar man, de heer Lingier, zou daar werken en zij koos voor een par mebetrekking. Ik was daar heel blij mee.’

Je gaf van meet af aan les aan de laatstejaars. Hoe verliepen die beginjaren?

‘Ik herinner mij dat de Engelse lessen in het zesde jaar helemaal niet evident waren voor iemand die net van de universiteit kwam. Daar studeerden we literatuur en taalkunde. Op school moest ik met handboeken werken die een totaal andere woordenschat gebruikten. Ik 18 ———

Op wijnreis met 6 Restaurant-Keuken en vier collega’s: v.l.n.r. Johan Ros, Gido Van Imschoot, Luc Van der Linden en Pieter Sanders.

bezocht zij Brugge voor de eerste keer: ze bleek stomverbaasd dat de Brugse dames zo voornaam gekleed gingen. Ze gedroeg zich ongemeen hautain en keek neer op de Bruggelingen. Ik moest met mijn neus in de lucht lopen en vooral vies kijken.

Door rake opmerkingen van de gasten was het voor mij niet bepaald makkelijk om erns g te blijven. Het werd een buitengewone avond!’

Wat zijn je beste herinneringen aan Spermalie en aan je oud-leerlingen?

‘Zoals de leerlingen denk ik met enig nostalgisch genoegen terug aan al de buitenschoolse ac viteiten.

Tijdens de reis naar Parijs liepen Een ritje op de paardenmolen: Dag van de leerling, Walibi 1999. V.l.n.r. twee leerlingen plots een eindje mee Dorien Maddens, Inge Buffel, Eliane Derde en Evelien Dewispelaere. in de marathon van Parijs.

De schoolreizen naar Londen zullen Lukt dat in klasverband? klasuur: als leraar besef je vaak niet me ook al jd bijblijven: het bezoek ‘Natuurlijk. Vroeger ze en we een welk onvermoed talent er in sommi- aan de tophotels, Fortnum and Mahele avond op touw voor het inter- ge leerlingen schuilt.’ son en Harrods, de avond naar een naat waarop de leerlingen sketches musical. Starlight Express bijvooren spots brachten. Af en toe moes- Naar verluidt heb je de Amerikaan- beeld was geweldig: acteurs vlogen ten ze zichzelf voor aap ze en en se komische film Sister Act en de voorbij en dansten … op skeelers. bijvoorbeeld een glas water over hun legendarische televisiereeks Fawlty Daarbij zongen ze de meeslepende hoofd gieten. Daar is durf voor noTowers in klas nieuw leven ingebla- liederen van Andrew Lloyd Webber. dig. Het was een hele organisa e: zen.

Het fantas sche decor … daar kregen twee presentatoren praa en alles ‘Inderdaad. Ze zongen ‘My God’ uit we allen kippenvel van. De ideale aaneen, iemand verzorgde de muSister Act. Ze deden het zo goed dat afsluiter van een trip naar Londen.’ ziek, enkele stoere mannen bouwik hun voorstelde om jdens de slotden een sfeerbepalend decor. Ze viering van hun afscheid voor hun sjorden met palen in het restaurant ouders op te treden. Het werd een Stuvenberghe. Anderen zochten de schi erend spektakel! Met 6 Toerisjuiste kledij: wie geraakt aan acht me voerden we een heus toneelstuk pakken voor chirurgen? Het lukte op. Voor Fawlty Towers dienden bewonderwel: ze waren enthousiast en paalde hoofdacteurs ellenlange tekcrea ef. Iemand reed de clubzaal sten vanbuiten te leren. Ik herinner binnen op een bromfiets: een recla- me nog goed dat we op de gekste mespot voor pizzaline! De dozen wa- plaatsen spiekbrie es hadden geren gesponsord, maar jammer gehangen. Na al die repe es tussen noeg leeg (lacht).’ de middag gaf dat een immense voldoening.’

Je koestert een meer dan gewone belangstelling voor toneel, ballet en Ter gelegenheid van het interna ozang. Het klasuur vulde je zinvol in nale Euhofacongres in Brugge door de zesdejaars zo nu en dan (1997) vertolkte je een prominente zangcoaching te geven. rol jdens de middeleeuwse markt ‘Als jongere zong ik in een jeugdkoor in de Brugse stadshallen. op de parochie. Ik kan enkel meezin- ‘Dat gebeurde onder leiding van Jean gen. Vooral achteraf hebben we veel Luc Meulemeester, leraar (kunst) plezier gehad. In onze cultuur zingen geschiedenis. Hij vroeg mij de rol van we amper. Dat vind ik zo jammer. een Franse gravin (zie foto hiernaast) Soms zongen we luidkeels in het te spelen. Samen met haar gemaal 19 ———

20 ———

collega’s van de prak jk en de leerlingen zo overheerlijk koken en … ik proef zo graag en geniet mee van hun voortreffelijke culinaire prestaes.’

V.l.n.r. Els Decruy, Eliane Derde, Inge Denys en Mimi Janssens.

De uitwisseling naar Finland en Slovenië was ook een voltreffer.

‘Absoluut, met de zevendes was dat.

Daar knutselden we dan een Belgische avond ineen en serveerden we een typisch Belgisch menu. Al jd hadden we onze fameuze chocolade mee. We proefden er lokale ingrediënten, drankjes en leerden andere eetgewoonten kennen. Bovendien vernamen we iets wezenlijks over hun cultuur en folklore.

Samen met leerlingen en collega’s (Jan Waelkens, Inge Denys, Gerda Van Loocke, Marc Duynslaeger, Luc Van der Linden en Heidi Vandewalle) beleefde ik er geweldig veel plezier aan. In Mexico en Thailand kregen we les en bezochten we toeris sche bezienswaardigheden.

Er was geen Belgische avond meer.

Jammer!’

Je begeleidde leerlingen op skireis naar Semmering in Oostenrijk.

‘Ook heel tof. De hotelafdeling maakte daar superlekkere maal jden klaar onder leiding van de heren Holthof en Govaert. De leerlingen van de afdeling Toerisme bereidden een gidsbeurt voor in Wenen en leidden de andere leerlingen rond. ’s Avonds trokken we naar een opere e. Overdag gaf ik skiles. Eén van de nieuwe gezichten stelde zich bij wijze van grap voor als Zulma … zo heb ik haar de hele week genoemd.’

Om je condi e op te krikken, ga je regelma g fietsen en laat je ook geen enkele gelegenheid onbenut om te gaan fitnessen. Een gezonde geest in een gezond lichaam?

‘Mens sana in corpore sano, daar geloof ik vast in. We fietsen met enkele collega’s dezelfde rich ng uit: als het weer het toelaat, doen we dat samen. Gezellig in groep werken aan onze condi e! Jarenlang volgde ik yoga. Later schakelde ik over op fitness en ik probeer het vol te houden. Als ik ’s morgens na een uurtje fitness op school aankom, voel ik mij goed in mijn vel. Als leraar moet dat! Dat je enkele calorieën kwijtspeelt, is trouwens aardig meegenomen. Je weet toch dat mijn

Uit goede bron weet ik dat je bewust kiest voor gezonde voeding.

‘Gezonde voeding, daar begin je, denk ik, vooral op te le en als je kinderen krijgt: je wilt ze het beste geven. Alterna eve voeding kun je hun makkelijk voorschotelen als ze klein zijn; later vinden ze het minder lekker. Plots beginnen ze zich af te vragen waarom ze thuis zoiets op hun bord krijgen.’

Over thee ze en, kun je overigens ook een stevig woordje meepraten.

‘Elk jaar praat ik over thee en organiseer ik een ‘tea party’. Ik vind dat nodig, want in België hebben we te weinig feeling met thee. Gelukkig komt daar nu verandering in met de interesse voor groene thee.’

Vorig jaar hee Domien Laureyns een van jouw s jlvolle theepar jtjes op foto (zie hieronder) vereeuwigd. Eliane, van harte bedankt voor dit interview!

FRANCIS CLAEYS (FEBRUARI 2008)

Ten huize van Roger en Marianne (februari 2008, update 19 april 2020) Roger Demanet (70, in 2008), in een vervlogen verleden auteur van zes prach g geïllustreerde kookboeken onder de noemer ‘De beste Vlaamse streekgerechten’, was tussen 1970 en 1987 onafgebroken leraar keukenprak jk in Spermalie. Samen met z’n echtgenote Marianne Depaepe (prom. ‘77) baa e hij ook restaurant De Kogge uit in Nieuwpoort-aanZee. Voor H&T News haalden Julien Declerck en ondergetekende deze fris ogende West-Vlaamse meester-kok uit Brugge, thans woonach g in Jabbeke, nog eens voor de spotlights. En of we zin hebben in een glaasje wijn en een stukje cake? We beves gen met een goedkeurend hoofdknikje en laten ons een mooie, evenwich ge Zuid-Afrikaanse classic white (Tin Mine 2005) van het Huis Zevenwacht welgevallen.

Roger, die boekenreeks over de beste Vlaamse streekgerechten was in de jaren tach g een doorslaand succes, nietwaar?

Roger Demanet: ‘Jazeker en dat heb ik in hoofdzaak aan Spermalie te danken. Op een gegeven moment gingen we in Duitsland de Vlaamse keuken promoten.

De heer Denys, toenmalig directeur, liet me toe om alle gerechten samen met de leerlingen op school uit te proberen. Ik polste mijn leerlingen naar hun reac es die ze op de achterkant van het menu mochten neerpennen: de kri eken varieerden van archislecht tot uitstekend. Al de menu’s en die sterk uiteenlopende bedenkingen heb ik trouwens bewaard.

Deze boeken werden geschreven in samenwerking met auteur Julien van Remoortere.’

Tegenwoordig blijf je de Vlaamse keuken in het buitenland promoten.

Roger: ‘E elijke keren heb ik daarvoor alle uithoeken van de wereld afgereisd: Amerika, Angola, Tunesië, Jordanië, Frankrijk, Nederland, Duitsland, noem maar op. In 2008 vertrek

ik alweer naar Zuid-Afrika. Marianne, oud-leerlinge van de school, gaat met mij mee om de wijn aan te prijzen.’

Wat waren jouw persoonlijke ‘moments de gloire’ in Spermalie?

Roger: ‘Uiteraard de voorstelling van mijn boeken, de opening van Hoeve Cortvriendt in 1980 en de buitenlandse reizen. Een onbetwist hoogtepunt waren de banke en in het Casino Knokke. Het visbanket beva e alle soorten vis, schaal- en schelpdieren die je op dat moment op de Europese markt kon aantreffen. Ook het wildbanket was niet minnetjes: maar liefst 29 wildsoorten werden in diverse gerechten verwerkt, van ortolaan tot eland.’

Kom je, behalve met Marianne dan, nog weleens in contact met oudleerlingen?

Roger: ‘Vast en zeker, ze nemen regelma g contact op om advies in te winnen over vlees- en streekgerechten. De leerlingen bedachten me met de heel toepasselijke bijnaam Roger Paté, later in Koksijde Chef Paté, omdat ik een uitgesproken zwak had voor vleesgerechten en paté in het bijzonder. Na een boo ochtje tussen Brugge en Damme met een pak prominenten, waaronder John Bultynck en Louis Neefs,

21 ———

22 ———

Marianne: ‘Na Spermalie heb ik een opleiding wijnkennis voor beginners gevolgd. Met dezelfde mensen kwamen we zes jaar lang eenmaal per week samen om blind te proeven.

Na die periode wou ik de opgedane kennis verfijnen en heb ik me in Ieper ingeschreven voor een cursus sommelier. Ik slaagde voor mijn examen ‘sommelier en vin de France’.

Eén of twee jaar later volgde ik een cursus wereldwijnkenner. Intussen had ik me ook zelfstandig geves gd: ik had mijn eigen restaurant met feestzaal.’

Hoe ben je dan met Roger in contact gekomen? tekende Nesten voor het stadhuis het programma Kramiek waarin je Marianne: ‘Dat is eigenlijk onrechtvan Damme ooit een te gekke karika- twee mensen in de bloemetjes streeks gebeurd via Jean-Pierre tuur van me. Toen hij vroeg wat hij mocht ze en. Ik gaf één kramiek (fijn Bostyn (leerkracht restaurantprak jk eronder moest krabbelen, scandeer- koekebrood met krenten, red.) aan in Spermalie, red.). Roger zocht een den alle leerlingen in koor: Roger directeur Daniël Denys om hem sommelier maître d’hôtel voor zijn Paté.’ weer guns g te stemmen, nadat we buitenlandse reis naar Tunesië Hoeve Cortvriendt na een televisie- (1992) en Jean-Pierre had mijn naam Je hebt ook nog een stevige band opname als een onvoorstelbare opgegeven. Die reis viel perfect met enkele oud-leerkrachten van puinhoop hadden achtergelaten. jdens de vakan eperiode van mijn Spermalie.

Voor de andere had ik twee kandida- werk: ik kon dus mee. Terug uit Roger: ‘Met de regelmaat van de ten: Jan Cremers en Julien Declerck. Tunesië hee Roger mij gevraagd om klok gaan Marianne en ik met Julien Jan mocht mij als pa ssier vergezel- in zijn restaurant aan de slag te gaan.

(Declerck) en Lies op restaurant. Er is len naar Detroit; Julien kreeg een Eerst heb ik getwijfeld, want ik nog steeds een goede verstandhou- kramiekske als troostprijs (lacht moest drie jobs combineren. Uiteinding met Louis Van Windekens, Luc smakelijk).’ delijk koos ik voor Roger z’n restauVannieuwenhuyse en Carl Van rant.’

Moffaert. De televisiezender, BRT 1, Je echtgenote, Marianne Depaepe, is ooit bij mij langs geweest voor is maître d’hôtel en wereldwijnken- Nu doen jullie het toch wat rus ger ner. Savoureer jij weleens een aan? grand cru uit een topjaar?

Marianne: ‘Inmiddels hebben we De Roger: ‘Marianne is wijnproever en Kogge verkocht om ons enkel nog op -genieter. Ik ben een wijngenieter. de wijnhandel te focussen. Maar onVoor mij deugt de wijn of niet.’ langs hebben ze me gevraagd om Marianne: ‘Eigenlijk is hij veel te be- terug te keren naar Hotel Wielingen scheiden, want meestal weet hij wel in De Panne voor het management te vertellen of ik hem bijvoorbeeld in de zaal. Zo combineer ik twee een Spaanse of een wereldwijn jobs, of liever drie, ook het huishouvoorschotel.’ den.’

Roger: ‘In mijn restaurant De Kogge werd mijn wijnomzet ver envoudigd We wensen jullie nog het allerbesdankzij het advies van Marianne.’ te! Tot op het oud-leerlingenfeest?

Marianne: ‘Ons cliënteel van de Roger en Marianne: ‘Uiteraard, we wijnhandel hee nog al jd dat onbe- proberen er al jd bij te zijn.’ grensde vertrouwen van vroeger en FRANCIS CLAEYS blij wijn bestellen bij mij.’

FOTO’S: JULIEN DECLERCK (FEBRUARI 2008) Marianne, ben je al lang wijnconsuFoto met wijlen Jef Cosyn. lente?

Interview met Christophe Viaene (juni 2008, update 26 april 2020) Donderdag 27 september 2007: een kkeltje onverwacht kondigt Gert Maene, pedagogisch directeur van de eerste en de tweede graad, aan dat hij Spermalie na een dikke twee jaar verlaat om algemeen directeur te worden van het Sint-Bernardusins tuut in Knokke. Een goeie veer en dagen later wordt zijn opvolger bekendgemaakt: Christophe Viaene, een man van het huis, kan meteen op de warme sympathie van het korps rekenen, zoveel is duidelijk. Getuige daarvan de indrukwekkende lading sms’jes, berichten en telefoontjes die hem de dagen daarop ten deel vallen. Christophe reageert met een kaartje, waarop onderstaande tekst, in de leraarskamer: ‘De felicita es hebben me enorm deugd gedaan en me nog meer enthousiasme gegeven om er ten volle voor te gaan. Ik hoop op een heel goede, loyale en construc eve samenwerking.’

En Christophe, hoe verliep de samenwerking tot dusver?

Christophe Viaene: ‘Volgens mij prima. Ik vreesde al een beetje dat mijn vroegere collega’s mij niet zouden aanvaarden en dat ze zich nu anders zouden gedragen tegenover mij.

Maar ik hoor weinig of geen nega eve reac es en iedereen weet dat mijn bureau openstaat voor suggeses, vragen … Omdat ik tot voor kort zelf in de prak jk stond, zien ze mij ook als de geknipte persoon om bepaalde knelpunten weg te (laten) werken. Vandaar dat ik mij ook volledig kan vinden in de veelzeggende afscheidswoorden van mijn voorganger, Gert Maene: ‘Aangename collega’s die van een school proberen te maken wat het is: een plaats waar onze jongeren zich kunnen ontwikkelen en waar ze gelukkig zijn.’

Pedagogisch directeur, een func e met een ronkende tel, nietwaar?

Wat houdt die job precies in?

‘Een lijstje geven met ‘eerst doe ik dit, dan dit, dan dat,…’ is onmogelijk.

Elke dag staan in mijn agenda wel een paar vergaderingen aangekruist (met opvoeders, CLB, collega’s …) en enkele puntjes die absoluut afgehandeld moeten worden: examenregelingen opstellen bijvoorbeeld. Vaak komt daar dan weinig van terecht, omdat je constant telefoontjes krijgt van ouders, zelf ouders moet opbellen, leerlingen moet spreken … Pas ‘Als mensen me vragen welke job ik wanneer iedereen naar huis is, kun uitoefen, blijf ik liever aan de opper- je de geplande taken rus g afwervlakte. ‘Pedagogisch directeur’ krijg ken.’ ik maar moeilijk uitgesproken. Ik zeg dan gewoon dat ik in het onderwijs Wat is er nu plots zo anders? sta. Pas na enig doorvragen, ga ik er ‘Het jdsbesef is verdwenen: waar je een stuk dieper op in. Als persoon als leraar met tussenpozen op je hor ben ik niet veranderd … een tel loge kijkt wanneer een les moet gee je wel meteen een stempel.’ stoppen, wanneer er pauzes zijn … valt die jd nu volledig weg. En de Was de beslissing in een vingerknip jd vliegt! Ik klop ook veel uren op genomen of hee ze je menig school (gemiddeld veer g tot vij ig slapeloos nachtje gekost? per week), maar als ik thuiskom zit ‘Goh … toen de heer Neels ruim drie het werk er doorgaans op. Nog een jaar geleden met pensioen ging, had serieuze verandering: ik zit in een ik oprecht veel zin (lees: ambi e) om volledig ander collega-korps. Mijn zijn plaats in te nemen. De keuze is oversten zijn nu mijn collega’s: toen echter op Gert Maene gevallen. vreemd, maar ik begin er geleidelijk Het was een soort van keerpunt in aan te wennen. mijn leven: net voorbij de der g, de lee ijd waarop mensen zich weleens afvragen of ze hun huidige job nog tot aan hun pensioen verder willen doen. De lee ijd ook waarop je nog iets anders kunt beginnen. Die verandering is er toen toch gekomen: de nieuwe rich ng Hospitality moest geop maliseerd worden en ik heb daar mijn schouders onder kunnen ze en. Toen de vraag kwam om Gert Maene op te volgen, was het niet makkelijk om die baby (hospitality) ineens los te laten. Dat hee me welgeteld twee slapeloze nachten bezorgd. Aangezien ik die baan drie jaar geleden ten volle zag zi en, dacht ik dat het nu niet anders zou zijn. En ik moet zeggen: ik heb er nog geen moment spijt van gehad.’

23 ———

24 ———

Christophe Viaene, Els Decruy (foto 1) en Isabel Ma hys (foto 2) scoren als ‘sterren op de dansvloer’.

Ook de naam ‘Filiep’ kreeg ik aanvankelijk moeilijk over mijn lippen, omdat het al die jaren ‘meneer Defraye’ was.’

Ben je van plan om de pedagogische knop omgedraaid of blijf je leraar projecten die Luc en Gert in het van inborst? leven riepen verder uit te bouwen ‘Momenteel nog niet. Ik had gedacht en is er ruimte voor nieuwe dat ik het er moeilijker mee zou hebimpulsen? ben. Ik heb ook nauwelijks de jd om Je prijkt nu ook op de fotolijst tus- ‘Mijn hart ligt in Spermalie en ik ben het te missen. Mijn dagen zi en zo sen de overige staf- en direc eleden blij dat ik hier de job van pedagovol dat ik er gewoon niet aan kan in de lobby van Stuvenberghe. gisch directeur mag waarnemen. Het denken. In de toekomst mogen ze ‘Die foto hee nogal wat voeten in is van essen eel belang dat ik me nu mij gerust eens vragen om een of de aarde gehad. Hij moest passen snel inwerk. Ik besef dat ik nog veel ander gastcollege te komen geven. Ik binnen de andere foto’s en dat was moet leren en ik probeer hun prozal het met onnoemelijk veel plezier geen sinecure: maar liefst drie maan- jecten nu eerst goed op te volgen. Ik doen.’ den hee het geduurd voor ik in die ben mijn collega-directeurs extreem lijst zat!’ dankbaar voor de hulp en steun bij Welk(e) vak(ken) gaf je het liefst? de uitoefening van mijn job. In een ‘Economie: daarom ben ik ook leraar Luc Neels, pedagogisch directeur later stadium bekijk ik dan wel of er geworden. Van in het tweede midvoor Gert Maene, hee meer dan nieuwe ini a even kunnen komen.’ delbaar, toen ik voor het eerst dat twin g jaar lang een indrukwekvak kreeg, wist ik het al: ik wil later kend archief opgebouwd. Heb je al Ik neem aan dat je het lesgeven na economie geven. Merkwaardig, want ‘scha en op zolder’ ontdekt?

13 jaar on egelijk mist. Heb je die niemand in mijn familie staat in ‘Toen meneer Neels nog pedagogisch directeur was, werd je zo nu en dan (met het opgeheven vingertje!) op zijn bureau geroepen. Toch wel eigenaardig dat het nu mijn bureau is geworden! Eén deur bleef al jd angstvallig op slot. Al die jaren was ik brandend nieuwsgierig naar wat daar bewaard werd. Je kunt al raden wat ik eerst wou weten toen ik de sleutel van het bureau in handen kreeg. En ik moet zeggen … er ligt nog van alles uit de jd van toen, onder meer de foto’s van leraars die vroeger aan de ingang van de leraarskamer hingen. Uiteraard heb ik eens vluch g ‘gesnuisterd’, maar voor een grondige beurt ontbreekt Reis naar Edinburgh met 6 Hospitality (februari 2007). de jd.’

het onderwijs. De lerares in kwes e hee ongetwijfeld een grote indruk op mij gemaakt (lacht). Ik ben eigenlijk een theoriemens: de prak jk hospitality lag me minder, maar ik kon me lekker uitleven in de theorie van de evenementen.’

Vaak waren je lessen boeiend doorspekt met leuke anekdotes.

‘Vooral de leerlingen van Hospitality schotelde ik de smakelijkste anekdotes voor. Ik vond het zalig om dan uit eigen ervaring te vertellen: over feestjes waarop ik aanwezig was, over interna onale ar esten die ik begeleid heb … Vaak moest ik leerstof behandelen waar ik geen anekdotes aan kon vastknopen. Dan heb ik er toch een flink aantal uit mijn mouw geschud. De leerlingen waren aan mijn lippen gekluisterd en luisterden gefascineerd naar mijn verhalen. En ze waren s l. Konden zij vermoeden dat ik er heel veel verzon!

Duizendmaal sorry oud-leerlingen, mocht jullie dat nu een trauma bezorgen! Maar ik had wel jullie aandacht!’

Je animeert inderdaad graag: in het verleden was je ooit de grote bezie ler van het ‘Swingpaleis’ in Sperma lie. Als lid van het feestcomité pak je de laatste jaren regelma g uit met een verrassing. Nooit ge dacht om presentator te worden?

‘Het was een s lle ambi e. Als prille twin ger wou ik het helemaal ma ken in de media. Een kje naïef mis schien! Ik ben dan ook een jdje in de media gestapt: bij TV1, Donna en Radio 2. Ik verzorgde de buitenopna mes van muziekprogramma’s, deed aan ar estenbegeleiding, zorgde voor de ontvangst van gasten, deed af en toe een warming-up … Al na een paar maanden bese e ik dat je ofwel een hele lange arm ofwel ton nen geluk moet hebben om het tot presentator te schoppen. Ik ben dan overgestapt naar VTM die een aantal lokale zenders tot Radio Man go omvormde. Daar kreeg ik wel de kans om me als presentator te bewijzen. Heel leuk, maar eenzaam!’

Hoezo?

‘Je bent meestal moederziel alleen in de studio en tussen de platen door is het soms tergend lang wachten. Bij de start van VT4 heb ik aan allerhan de screentests deelgenomen om omroeper te worden. In eerste in stan e hebben ze toen voor bekende omroepgezichten gekozen.

Al weer een gemiste kans! Hoewel … als ik nu zie hoeveel mensen succesvol starten en in geen jd weer in het vergeetboekje raken, ben ik blij dat ik vandaag op deze stoel zit.’

voor de lijn zeker?

‘Absoluut niet. Ik maakte er vroeger, toen ik nog voor de VRT werkte, een sport van om op alle BV-feestjes aan wezig te zijn. Maar die raak je op den duur ook beu. Dankzij (!) de exquise etentjes in Spermalie, inclusief de banke en, ben ik sinds mijn start hier in 1996 zowat twin g kilo aangekomen. Ondanks de goeie voornemens om daar iets aan te doen, lukt het me niet. En dan denk ik … een streep is ook een lijn (lacht).

Alleen denk ik daar dan de volgende dag weer anders over.’

Van een collega heb ik vernomen dat je ar s ek goed onderlegd bent, ‘een Picasso in wording’, en dat je uit de losse pols abstracte figuren penseelt. Klopt dat?

‘Als je een nieuwe Picasso zoekt, dan hoef je niet bij mij te zijn. Mocht er een talentenjacht - zoals idool of sterar est - bestaan voor kunstenaars, dan eindig ik gegarandeerd als allerlaatste. Wat niet wil zeggen dat ik niet goed kan kladden: de schilderijen in mijn woonkamer zien er trouwens heel duur uit (lacht)!’

Je bent een begenadigd moppentapper. Graag een uitsmijter voor dit interview!

‘Van jd tot jd tap ik een mop, maar of ze allemaal pedagogisch verantwoord zijn … is zeer de vraag (aarzelt)… Het lijkt mij toch maar best om die tussen pot en pint te vertellen.’

Je hebt je voorliefde voor exclusieve sportwagens nooit onder stoelen of banken gestoken. Een peperdure hobby toch?

‘Voor mij zijn exclusieve sportwagens Porsche en Ferrari. Die kan ik mij hoegenaamd niet permi eren. Ik heb al met een aantal auto’s gereden. Momenteel toer ik met mijn tweede sportwagen, een BMW Z3: die heb ik tweedehands buitengewoon voordelig kunnen aanschaffen.

Een exclusieve wagen, dat wel: het is de enige wi e BMW Z3 in België met een wit lederen interieur, maar daarmee is ook alles gezegd. Als ik zie met welke ‘bolides’ een aantal collega’s rijden, dan zijn die wagens een pak exclusiever en duurder!’

Dat is dan bij deze genoteerd. Op het eindejaarsfeestje in juni misschien? In elk geval veel succes met je nieuwe job!

FRANCIS CLAEYS (JUNI 2008)

Naar verluidt ben je verzot op hemelse hapjes. Je bent nu nog meer in de gelegenheid om recepes af te schuimen en om aan banke en aan te zi en. Niet zo goed 25 ———

26 ———

Interview met Filiep Defraye (oktober 2008, update 4 mei 2020) Het VTM-programma ‘Mijn restaurant’ groeide in het voorjaar uit tot een hype. De weerslag van het programma was (is) zelfs te merken aan het aantal inschrijvingen in de hotelscholen. De ‘Krant van WestVlaanderen’ wisselde van gedachten met onze directeur Filiep Defraye over het programma en over het beroep van restauranthouder in 2008.

Heb je jd om naar ‘Mijn restaurant’ te kijken?

Filiep Defraye: ‘Als ik ’s avonds thuis ben, dan probeer ik het programma mee te pikken. Ik zal er niet voor thuisblijven, maar als ik kan, dan zap ik ernaar. Ik heb nog niet de hel van de afleveringen gezien. Het programma hee succes omdat het een kijk achter de schermen biedt. Als klant zie je enkel de voordeur van een restaurant en de zijdeur naar de toile en en de keuken. Nu zie je wat er allemaal achter de keukendeur gebeurt, terwijl je als klant gezellig zit te tafelen.’

Ghislaine Van Son (pr. 2007, The Red Pepper in Oostende) is wel heel jong om een eigen restaurant te starten.

‘Dat meisje werd echt van de schoolbanken geplukt om deel te nemen aan het programma. In januari zat ze nog in het zevende jaar. Maar ze was dolenthousiast en ik begrijp dat, hoor. De kans om te winnen en zo een eigen restaurant te krijgen, is tenslo e één op de vijf. Dat is niet weinig. Een eigen restaurant was

Hee dat enkel met ‘Mijn restaurant’ te maken?

‘Koken is hot. Kijk maar naar de toevloed aan kookboeken en kookprogramma’s. Onze avondschool zit ook al vol. En je kunt geen jdschri haar droom. Achteraf bekeken zal ze meer openslaan zonder recepturen. er misschien anders over denken, Als je al die receptjes zou uitscheumaar het was zeker het proberen ren en klaarmaken, zou je de jd niet waard. Het is een kans die iedereen hebben om het allemaal te proeven.’ zou grijpen.’

Is het niveau van jullie leerlingen Leidt het programma echt tot meer nog even hoog als vroeger? leerlingen voor de hotelscholen?

‘Toen ik in 1981 als leraar star e, ‘Ik zal het moeten beginnen te gelo- zeiden mijn oudere collega’s al dat ven. Wij hebben inderdaad zo’n 50 % de leerlingen geen niveau meer haalmeer inschrijvingen voor volgend den. Wij zijn nu 27 jaar later en dat schooljaar (interview mei 2008, red.) wordt nog al jd gezegd. L’histoire se vergeleken met andere jaren op het- répète, maar ze hebben wel andere zelfde moment. Ons internaat zit vol vaardigheden die wij niet hadden en en we werken al met wachtlijsten. Er ze zijn mondiger geworden.’ is echt wel een effect. Maar onze school is al enkele jaren volgeboekt Is de opleiding geëvolueerd? op het einde van de vakan e.

‘Ja en neen. We geven nog al jd de Nu zullen we wellicht opnieuw ons basis mee. De drie pijlers waarrond maximum aantal leerlingen halen, we werken zijn de klassieke Franse zo’n 720. Het verschil zal zijn dat we keuken, communica eve vaardighewaarschijnlijk begin juli al onze deu- den met daarbij drie vreemde talen ren zullen mogen sluiten wegens en een goede basis bedrijfsecono‘uitverkocht’. mie. In vergelijking met vroeger zijn de leerlingen veel handiger ge-

Filiep Defraye met echtgenote Sabien op het huwelijksfeest van zijn dochter Y e (13 september 2008).

job: je bent onder blije mensen, in een aangename omgeving, iedereen is tevreden … Als je dit werk graag doet, voel je de last en de lange dagen niet. Wie het niet meer graag doet, gaat er onverbiddelijk uit.’

Een directeur met kokallures.

Hoeveel leerlingen telt de school nu?

‘Ongeveer 720. 600 daarvan volgen een hotelopleiding, 120 studeren toerisme of hospitality, wat meer met de organisa e van evenementen te maken hee .

Ons internaat telt 420 bedden en zit al een paar jaar vol. Wij hebben ook een eerste graad (12-14 jarigen) en een grote afdeling volwassenenon-

derwijs, die maar liefst 1700 leerlingen telt. 1100 leerlingen volgen hotelschool. Dit laatste zijn gastronomische opleidingen van 4 à 5 uur per week. Vroeger waren wij een meisjesschool, maar nu zijn we volledig gemengd (49 % jongens, 51 % meisjes).

Wij hebben een trouwe achterban van oud-leerlingen. Voorts hameren wij nogal op s jl en e que e. Dit is een van onze visitekaartjes.’

VRIJ NAAR EEN INTERVIEW UIT KRANT VAN WEST-VLAANDEREN HANNES HOSTEN (OKTOBER 2008)

worden rond alles wat met mul media te maken hee . Internet en vlot pc-gebruik zijn daar de exponenten van.’

Hoeveel van jullie oud-leerlingen blijven in de sector?

‘Onze opleiding is erg breed en dat is ook één van onze troeven. In het TSO krijgen de leerlingen amper 10 uur prak jk. In de overige 26 uur volgen ze algemene vakken, zoals talen en economie. Dankzij dit laatste zijn ze natuurlijk goed gewapend om snel een andere job te vinden.

Onze afgestudeerden hebben ook de kans gekregen om een stukje van de wereld te zien. Ze gingen op studiereis, liepen stage in interna onaal en Lieve Claes (pensioen) wordt in de bloemetjes gezet door Marie Reine na onaal bekende zaken … Ze kunVandenberghe (pedagogisch directeur) en Filiep Defraye. nen spontaan communiceren met vreemden, ze gaan uit zichzelf een Filiep Defraye (49, anno 2008) is ‘Guimardstraat’. Tussen 1987 en hand uitsteken om goeiedag te zega oms g uit Wevelgem en woont 1991 was hij ac ef in de banksecgen, ze maken makkelijk een babbel- er nog al jd. Hij komt uit de jeugd- tor, maar in 1991 keerde hij terug tje in de li … Communica eve vaar- beweging en studeerde toegepaste naar Spermalie als directeur van het digheden komen overal van pas.’ economische wetenschappen aan volwassenenonderwijs. ‘Mijn voorde toenmalige UFSIA in Antwerpen. ganger, Daniël Denys, nodigde mij En zo trekken er velen naar een Hij is gehuwd met Sabien Seynhae- al jd uit naar de eindproeven in baan buiten de horeca. ve. Het gezin telt drie kinderen juni’, verklaart hij. ‘Op een bepaald ‘De eerste vijf jaar blijven de mees(Y e, Jelle, Arne) en wordt binnen- moment vroeg hij me om terug te ten wel in een horecagerichte job. Ik kort verrijkt met het eerste kleinkeren. Ik werd eerst directeur van denk zo’n 90 % van de BSOkind. Hij star e in 1981 als leraar het volwassenenonderwijs en in afgestudeerden en 50 tot 60 % van economie en informa ca aan de 2000 algemeen directeur.’ de TSO’ers. Daarna zal het wel verHotel- en Toerismeschool Spermalie Sinds oktober 2016 doet Filiep het minderen. Van de TSO-afgestuin Brugge, maar werd van 1985 tot wat rus ger aan: hij werd samen deerden blij wellicht minder dan de 1987 gedetacheerd naar de koepel met Sonja Saelaert hal ijds direchel in de horeca. Werken in de hovan katholiek onderwijs of de teur van het volwassenenonderwijs. reca is een harde maar een mooie 27 ———

28 ———

Interview met Walter Lanckmans (februari 2009, update 3 augustus 2020) Een gastronomisch totaalpakket van briljante basics voor elke dag, een meesterlijke reeks, een jdloos basiswerk …: ‘Basistechnieken, eenvoudige gastronomie met Hotelschool Spermalie’ ontving unaniem lovende recensies, wat vorig jaar (13 april 2008) culmineerde in een nomina e voor de ‘Gourmand World Cookbook Awards’. Jammer genoeg net niet verzilverd! Auteur van deze klepper: geboren en getogen Dilbekenaar Walter Lanckmans. ‘Nomina e beste kookboek ter wereld’, zo kopte H&T News van juni 2008. De hoogste jd voor een verhelderende babbel.

Walter, waar heb je gestudeerd en wat deed je voor je in Spermalie aan het werk toog?

Walter Lanckmans: ‘Ik ben afgestudeerd aan de hotelschool van Anderlecht. Tijdens mijn militaire dienst fungeerde ik als kok van de toenmalige minister van Middenstand. Daarna ging ik ijverig aan de slag in verschillende restaurants in en rondom Brussel. In 1989 werd ik keukenchef in Novotel Brussels Airport. Later belandde ik in Novotel in de Katelijnestraat in Brugge: daar was ik chef-kok en nam ik het management waar van de F&B-afdeling. In 1998 ging ik hier van start als leraar keukenprak jk.’

Amper twee jaar later werd je prompt tot prak jkcoördinator gebombardeerd. Een moeilijke keuze?

‘Eigenlijk wel: ik stond graag voor mijn leerlingen en wou mijn kennis

Ik vermoed dat er ook nog een pedagogisch luikje aan vastzit.

‘Inderdaad. Tussendoor probeer ik me op de pedagogische begeleiding van de leraars keukenprak jk VSO en OSP te focussen. Samen met Gido Van Imschoot wil ik de preklassenraden met de prak jkleerkrachten in goede banen leiden. Ten slo e orgaper se doorgeven, anderzijds beniseer ik samen met Patrick alle maschouwde ik het voorstel van de dinifesta es buitenshuis – waar keuken rec e als een duidelijke blijk van ver- bij komt kijken – met de daaraan getrouwen. Die kans zou ik wellicht koppelde leerlingenbegeleiding.’ nooit meer krijgen. Als rela ef vreemde eend in de bijt was ik er mij Intussen pluk je de vruchten van je goed van bewust dat het niet makke- engagement. Bij de drie beste kooklijk zou zijn om deze leerkrachten te boeken genomineerd zijn, vervult je coachen, want het overgrote deel toch met enige trots. Wat maakt dat kende het reilen en zeilen van deze basiswerk – of beter gezegd de school als geen ander.’ reeks, want inmiddels verscheen ook al ‘Koude Kunstjes’ – zo speciaal?

En viel dat mee?

‘Eerst en vooral wil ik benadrukken ‘Het eerste schooljaar heb ik bewust dat dit niet alleen mijn verdienste is, geobserveerd en geluisterd naar col- maar die van al de chefs die vrijwillig lega’s en leerkrachten. Nu vorm ik op mijn vraag een gerecht hebben samen met Sabrina Caeckaert, Patrick gecreëerd. Het concept van de boeHolthof en Gido Van Imschoot een ken is speciaal: we vertrekken steeds hecht team: we werken goed samen vanuit een techniek, basisbereiding en proberen elk op ons terrein of product. Die worden eerst uitvoeconsequente lijnen uit te ze en.’ rig beschreven en getoond door middel van stap-voor-stapfoto’s. En dan Wat houdt jouw func e precies in? krijg je als toemaatje een volledig ‘Voor de prak jk maak ik de lesroos- uitgeschreven recept waarin ze gebeters per klas, de uurroosters voor de zigd worden. Het leuke aan de eerste prak jkleerkrachten, de vervangings- twee boeken is dat je ze ook dagelijks regeling en de prak jkwijzigingen kunt gebruiken: als je een welbepaal(o.m. voor banke en) jdens het de saus wilt bereiden; als je wilt weschooljaar, zowel voor de dagschool ten hoe je julienne snijdt of wat zure als voor het volwassenenonderwijs. room is.’

Ik zie er nauwle end op toe dat de HACCP-normen nageleefd worden en Zijn het gebruiksvriendelijke blijf waken over de voorschri en in boeken? verband met veiligheid en hygiëne.

‘Je neemt het boek bij de hand en Daarbij komt dat ik verantwoordelijk bladert naar de inhoudstafel: daar ben voor de aankoop van food en vind je een lijst met al de technieken, keukenmateriaal. Voorts wordt er bereidingen en producten die in het van mij verwacht dat het economaat boek voorkomen. Je hoe dus niet op maal func oneert. Ik volg ook de noodzakelijk het gerecht te bereiden kostprijsberekening van de menu’s dat erin staat: je kunt gewoon de op.’ saus maken en die dan bij je eigen

me dan niet tegenhouden: dan koop ik alles wat mij aanstaat en ga ik ogenblikkelijk aan de slag om met deze producten een maal jd te bereiden. Waar we ook gaan, we genieten steeds van de lokale keuken.’

Je hebt ook een poosje in Congo gekookt. Een posi eve ervaring?

‘Zeker weten: hierover kan ik uren doorgaan. Jammer genoeg is de samenwerking van de Pelikaan met de Broeders van Liefde stopgezet: de zwarte broeders ter plaatse hadden immers meer oog voor hun eigen gewin dan voor de mensen die de hulp effec ef nodig hadden.

Ook het gerenoveerde economaat in 2007 was een crea ef huzarenstukje. Deze ervaring heb ik een paar jaar V.l.n.r. Fernand Fonteyne, Rik Knudde, Griet Tessier en Walter Lanckmans. geleden in dit eigenste blad al neergeschreven. Één ding staat vast: ooit crea e serveren. Net voor de boehaalbaar was: daarvoor stelden Eric ga ik terug met mijn kinderen om kenbeurs kwam het derde boek uit: Van Daele en de architecten zich ga- hen te tonen hoe goed we het hier Het beste uit de zee, culinaire verfij- rant. Eerlijk gezegd, sinds de ingeeigenlijk allemaal hebben en om te ning met Hotelschool Spermalie. Het bruikname heb ik nog niks gevonden laten zien dat deze mensen ondanks boek is gestoeld op hetzelfde condat we anders hadden moeten aan- hun handicap en armoede toch gecept met dat verschil dat de bijbeho- pakken.’ lukkig kunnen zijn. Wat ik nog al jd rende gerechten van een hoger culimeedraag, is dat ik me niet meer nair niveau zijn.’

Koken is allicht jouw dada. Wat zijn druk maak wanneer er thuis een jouw culinaire kicks? luxeproduct begee , want je kunt Welke boeken staan er nog op sta- ‘Ik kan van alles genieten, al mag het ook perfect gelukkig zijn zonder al pel en waarover zullen ze gaan? niet te pikant zijn. Ik kan kicken op deze luxe.’

‘Het volgende boek zal gaan over simpele goede bloedworst met rode wild en gevogelte, nadien verschijnt kool of een bakje vers gebakken friet. Iets anders: een dikke drie jaar geleer eentje over nagerechten en gebak Wanneer ik echt gastronomisch wil den trapte je nog een aardig balletje en normaal volgt er nog een zesde genieten, dan ga ik met Katrien (mijn tegen de leerlingen van 4RK: toen over wijnen: dat wordt dan meer een echtgenote) naar de Herborist in jaste je de winninggoal voor het kol e naar de hand van onze wijnBrugge: voor mij is dat de culinaire leerkrachtenteam tegen de touwen. specialist Gido Van Imschoot. Ieder top voor de juiste prijs. Op reis haal Intussen heb je het ac eve voetbal jaar komt er een boek uit.’ ik mijn hartje op aan de markten met vanwege een hardnekkige blessure al de streekproducten. Katrien kan vaarwel gezegd. Voorgoed?

Ook het gerenoveerde economaat – zowat je paradepaardje – is een crea ef huzarenstukje (zie H&T News, juni 2007). Tevreden over het concept?

‘Heel tevreden. Dit kon alleen maar slagen door een beroep te doen op de mensen die er elke dag in werkten. We zijn samen rond de tafel gaan zi en en ik heb naar hun ideeën geluisterd. Zo hebben we samen een plan uitgewerkt van hoe het er zou moeten uitzien. Nadien heb ik dit plan met de HACCP-wetgeving moeten verzoenen. Belangrijk was ook of dit bouwkundig en technisch wel 29 ———

30 ———

Cercle of Anderlecht: een onoplosbaar dilemma?

‘Diep vanbinnen blijf ik een Anderlechtman, maar ik moet bekennen dat ik met mijn groene sjaal in de spionkop van Cercle sta als Anderlecht tegen Cercle speelt. Reken maar dat ik volop geniet wanneer ‘FC Loppem’ alweer verliest of ondermaats presteert in de Belgische compe e! Europees supporter ik voor al de Belgische ploegen.’

Heb je naast voetbal en koken nog andere hobby’s? vrijwel geen kraakbeen meer in mijn ‘Op zijn tweeënhalf jaar was het me ‘Op dit ogenblik kruipt er gigan sch knie. Ik ben niet meer in staat om gelukt. Op de vraag wie de goeie en veel jd in het rondvoeren van mijn korte, snelle bewegingen te maken, de slechte waren, antwoordde Sitwee kindjes van hot naar her: er laat staan om gewoon te lopen. Dit mon zonder verpinken en in de juis- rest mij dus nog weinig jd voor angemis compenseer ik door Simon – te volgorde: ‘de paarse’ en daarna dere hobby’s. Maar ik heb me voormijn zoontje dat ook voetbalt – af en ‘de blauwe’. Maar eigenlijk vond ik genomen om volgende zomer eindetoe wat extra ps te geven als hij in dit niet zo leuk, omdat Anderlecht lijk eens met ons bootje op de binde tuin tegen een balletje trapt en niet in de streek lag. Hij was wel zot nenwateren te gaan varen. Vroeger door naar zijn wedstrijden te gaan van het spelletje en wou eens naar heb ik diverse watersporten beoekijken.’ een echte wedstrijd gaan kijken. Cer- fend. Door mijn knie kan dit niet cle speelde toen in tweede klasse meer. Varen is echter geen proJe bent een Cerclefanaat in hart en kampioen en we maakten dit samen bleem: op het water kan ik met volle nieren en gaat hier op school mee. Toen hij op zijn vijf jaar zelf bij teugen genieten en heerlijk tot rust (samen met onder meer Johan de Cercle ging spelen, was mijn opkomen.’

Jonckheere, Dries Van Eenoo, Sodracht geslaagd: hij was voorgoed phie de Lille, Isabelle Constant …) ‘nen echte groene’. En zo ben ik ook Puur ontspannend wellicht, maar weleens verbaal in de clinch met meer en meer gaan kijken naar Cer- niet aan mij besteed: mijn hydrofoenkele diehard Clubsupporters: zo cle en ben ik warme sympathie gaan bie speelt me daarvoor te veel partellen we er ook wel een paar koesteren voor deze familiale verten!

(Pieter Sanders, Brecht Bekemans, eniging. Dit jaar heb ik voor het eerst FRANCIS CLAEYS Caroline Thomas, Hans Soete …). een abonnement aangescha .’

(FEBRUARI 2009) ‘Hier ben ik toch enige uitleg verschuldigd. Eigenlijk ben ik van kindsbeen af een verwoed Anderlechtsupporter, ‘ne mauve’ zoals ze zeggen. Ik ben opgegroeid in de rand van Brussel. Ik had twee keuzes: Anderlecht of Daring Molenbeek (later RWDM). Aangezien Anderlecht in die periode grote Europese successen boekte, was de keuze vrij snel gemaakt. Automa sch ben ik toen an Club (op dat moment nog een concurrent!!) geworden. Jaren later verhuisde ik naar Brugge. Op slag was ik verliefd op de stad: ik leerde er mijn vrouw kennen en wou daar absoluut blijven wonen. Toen Simon geboren werd, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat hij onder geen enkel beding Clubsupporter mocht worden.’

‘Ongelukkig genoeg wel, want ik heb En ben je daarin geslaagd?

Davy De Schrooder maakt furore met Maudlin (juni 2009, update 13 september 2020) Er schuilt onversneden muziektalent in lo-leraar Davy De Schrooder: twee jaar lang al beroert hij sub el de toetsen van de keyboards en schraapt hij zijn keel op de tonen van Maudlin, een zesmansforma e die sinds juli 2008 haar tweede cd op het schap hee liggen en inmiddels vrolijk op de kar van het succes is gesprongen.

in een boerderij, waar we stevig konden gaan experimenteren en op zoek gingen naar het volmaakte geluid. We hebben dan ook meer dan een jaar opgenomen voor we alles perfect hadden zoals we wilden… soundfreaks heet dat dan. In een professionele opnamestudio zou dat voor zo’n groepje onbetaalbaar geweest zijn. Je mag toch op zo’n € 500 per dag rekenen en dan zi en we nog in de kleine studio’s. Wat mij/ons aantrekt in Led Zeppelin … het hele verhaal, de muziek en vooral de meesterlijke psychedelische stukken, wat wij op onze ‘ionesco’ ook proberen te brengen: een goed onderbouwde rockvibe met daarover heerlijke teugen gitaarsolo’s, een klassiek recept, maar nog steeds meesterlijk.’

van verschillende s jlen, maar door de muziekpers worden we meestal omschreven als postrock, posthardcore, alterna eve rock, doom. Maar met een jazzgeschoolde gitarist hoor je zeker ook die invloeden: zo wijken we vaak af van de gestructureerde maat van 8 zoals de radiodeuntjes en zoeken we het technisch een kje ingewikkelder in de maat van 3, 6, 7.

Dat wil dus zeggen dat het voor de muziekleek bij momenten moeilijk toegankelijke muziek is … hoewel we de laatste jd van onszelf merken Maudlin betekent overdreven sen - dat de nummers die we schrijven menteel, melodrama sch, huilerig gaandeweg minder hard worden en (i.h.b. door dronkenschap) en ver- meer naar de s jl van Pink Floyd be- Ben je ook geboeid door andere genres? wijst etymologisch naar de huilende ginnen te neigen.’

‘Zowat alles wat met een gitaar geMaria Magdalena uit de Bijbel. Dekt maakt wordt, boeit mij mateloos en de vlag de lading? M.a.w. proberen Volgens Henry Miller is muziek de jullie het publiek met onvervalste blikopener van je ziel. Klopt dat in dat gaat echt breed: laten we zeggen dat alles tussen de popdeuntjes tranentrekkers in te pakken? jullie geval? van Mika en de snerende gitaren Davy De Schrooder: ‘De groeps‘Ik denk niet dat onze mineur klinnaam Maudlin hebben we vooral kende muziek een weergave is van van Iron Maiden mij kan bekoren… gekozen op grond van zijn etymolo- wie we zijn. Je kunt onmogelijk de- maar om echt mijn hart te winnen gische betekenis. Hoewel we zes pressief zijn en een band als Maudlin moet de band een ongelooflijke livejonge mannen zijn die volop van het draaiende houden. Integendeel je leven genieten, maken we ietwat moet net energiek zijn, maar het is depressief klinkende muziek. Veel ook niet zo dat het een gimmick is: fans/mensen zoeken daar een reden we spelen eigenlijk gewoon wat we achter, maar het is gewoon wat er graag spelen, wat leuk klinkt voor bij ons uitkomt en waar we volgens ons.’ ons het best in zijn. We willen niet geforceerd klinken en iets anders Naar eigen zeggen zet je de legenmaken dan wat we doen, vandaar darische (hard)rockband Led Zeppedat we opteerden voor een naam lin op een muzikaal voetstuk. Wat die de lading dekt.’ trekt je aan in deze groep? Ben je al lang een Led Zepfan?

Naar het schijnt is het nochtans ‘De vergelijking met Led Zeppelin geen muziek voor watjes? Hoe valt komt eigenlijk vooral vanwege de het genre dat Maudlin brengt het manier waarop wij onze laatste cd best te omschrijven? ‘ionesco’ hebben opgenomen. Naar ‘Ons in een hokje plaatsen is erg het beeld van Led Zeppelin hebben moeilijk: eigenlijk zijn we een mix we zelf een opnamestudio gebouwd

31 ———

32 ———

ter voor geschikt zijn. Zo gaan onze eerstejaarsleerlingen ook niet aan een sterrenchef vertellen hoe hij zijn keuken moet runnen.’

Jullie tweede cd siert de rekken van menig cd-handelaar. Tevreden?

‘Zeker, we zijn ontze end tevreden!

Zoals al eerder vermeld hebben we meer dan een jaar aan het project ‘ionesco’ gewerkt: wanneer dat iets tastbaars wordt, wil je het eindproduct aan zoveel mogelijk mensen laten zien en horen. We hebben de cd ‘ionesco’ uitgebracht via het kleine Belgische platenlabel Offerandum Records en op een klein label ben je geen nummer, maar ken je het reilen en het zeilen en kun je er al jd terecht. In augustus van vorig jaar is ‘ionesco’ ook als dubbelelpee verschenen via een iets groter platenlabel uit Gent, namelijk Genet Records.

Maar er is nog meer heuglijk nieuws: zo kunnen we met onverholen trots melden dat ‘ionesco’ ook in Amerika via een gerespecteerd Amerikaans platenlabel op cd te verkrijgen zal zijn. Verder zal nog een ander label hem dan weer uitbrengen in Mexico… en het ziet ernaar uit dat we jdens de aankomende zomer voor de vierde maal door Europa zullen touren. Eind vorig jaar zijn ook onderhandelingen begonnen met platenfirma’s van Japan en Australië, dus met wat geluk kun je onze cd in vier con nenten terugvinden… dat is toch iets waar je dik tevreden en met gepaste trots op mag terugblikken.’

Is er - behalve dat het lekker bekt nog een reden waarom jullie op je webstek (www.ionesco.be) in het Engels communiceren?

‘Met Maudlin hebben we driemaal door heel Europa getourd. En bij iedere show verzamelen we fans, het is naar hen toe dat we de site in het

Wellicht heb je met Maudlin ook al hilarische taferelen meegemaakt?

Wat is jullie favoriete Spinal Tapmoment?

‘Het ul eme Spinal Tap-moment is Spinal Tap bekijken in de tourvan: dat is een klassieker die elke tournee meegaat en bekeken wordt. Grappig Engels runnen. We mogen van geluk is dat wij echt een versterker hebben spreken dat we in Vlaanderen zo die tot 11 gaat in plaats van 10. Leutaalvaardig zijn, want voor bands uit ke taferelen zijn de fes vals. We Wallonië is dit al stukken moeilijker. staan er al jd van versteld van wat Ik was nooit de grote lie ebber van we kunnen krijgen als we het maar taalvakken, maar gelukkig heb ik er op de rider ze en: een kommetje ook nooit echt met de pet naartoe met enkel blauwe m&m’s, een dartsgegooid, anders liep het nu iets bord … maar het meest hilarische stroever om de webstek te onderwas onze zebra. Zo hebben we ooit houden.’ eens voor een fes val in Italië een zebra op de rider gezet. Aangekomen Je betokkelt de keyboards. Heb je in onze backstageruimte bleek dat er nog een andere func e in de groep? cocaïne beschikbaar was voor ons: Schrijf je bijvoorbeeld teksten? blijkbaar dachten die mensen van de ‘Mijn func e binnen de groep omvat organisa e dat zebra een codewoord twee hoofdtakken: zo neem ik inder- was … Wat een verbaasde blik kregen daad de teksten voor mijn rekening. we toen we uitlegden dat we niets Bij de nieuwe plaat was dat geen si- met dat goedje konden doen en dat necure: aangezien we er een conwe echt een zebra wilden hebben.’ ceptalbum van gemaakt hebben, moest alles rond één thema draaien. Wat is die ene brandende ambi e We hebben dus een verhaal geschre- die je met de groep graag zo snel ven dat teruggrijpt naar eind de jaren mogelijk verwezenlijkt wilt zien?

40, waar medische experimenten ‘We zi en vol ambi es, maar we wilbelangrijker waren dan het ethische len ze ook niet té snel verwezenlijkt vraagstuk. We omschrijven hoe Sue zien. We amuseren ons in alles wat Ellen Ionesco ertoe gekomen is om we doen, overal waar we komen en een lobotomie (opera eve ingreep in dat is het belangrijkste. Als de ambide grijze hersensubstan e, red.) te es te snel bereikt worden, zal er laten uitvoeren door dr. Freeman. In sleet op komen … laat het dus nog de teksten benaderen we in de eer- maar even duren! Maar dit jaar gaan ste plaats haar gevoelens: die hebwe dus voor onze derde Europese ben we in een verhaalvorm gegoten. tour, hopelijk de eerste Amerikaanse Tevens is de tel ‘ionesco’ een mooie tour (nu de cd daar in maart 2009 is brug tussen onze eerder verschenen verschenen) en een Pukkelpop erbij mini-cd ‘solitary echo’ die rond de zou leuk zijn. We willen vooral eens roman ‘Le solitaire’ van Eugene Ioeen zomertour doen waarop we niets nesco draaide. Anderzijds valt ook dan fes vals spelen. Maar momenhet zakelijke deel onder mijn taken: teel is dat nog een ver-van-onszo onderhoud ik de connec es met bedshow.’ organisatoren, platenfirma’s… Wat muziek schrijven betre is mijn taak Wie weet. In elk geval succes ermee! uiterst miniem: in de band hebben we immers mensen die daar veel beFRANCIS CLAEYS (JUNI 2009)

Interview met Marc Vromant (oktober 2009, update 21 september 2020) Op 3 maart 2009 trad Marc Vromant toe tot het gestaag groeiende clubje vij igers in Spermalie. Een nieuwe voordeur of tram 5, zoals dat heet. Bij velen een mentale k die eventjes blij nazinderen, maar niet bij Marc: 50 of niet, als een verbale springveer blij hij aan de lopende band geva e oneliners produceren waarmee hij een op mis sche toon weet aan te slaan.

‘Alle schaal- en schelpdieren genieten mijn aandacht, maar er zijn helaas weinig dingen die ik niet vermag: gebakken kree met kalfshersenen en lamsoor in een champagnesausje van Pol Roger Rosé vind ik de max. Ik ben een Pomerolfan, maar jammer genoeg hangt daar een vlezig prijskaartje aan. Aan een Château La Conseillante 1975 bewaar ik de mooiste herinnering.’

Terug naar het verleden. Speciaal Wat deed je voor je in Spermalie voor dit interview uit de mo enbalaan de slag ging? Hoe ben je hier len gehaald: deze foto uit 1989. Het beland? personeelsfeest stond dat jaar in Marc Vromant: ‘Mijn laatste stage het teken van de lokale derby Clubwas in An bes aan de Côte d’Azur Cercle. Je had je in een coole zwarten daarna kon ik direct aan de slag wit gestreepte scheidsrechtersou it in Restaurant ’t Hoveke in Lauwe bij gehesen: zo’n verplichte verkleedRonny Leenaert. Na mijn militaire par j lijkt me nu net iets voor jou. dienst in Zedelgem werkte ik in ’t ‘Het idee kwam niet van mij, maar Klokhof in Marke bij Piet Lecot, maar van Daniël Denys zaliger. Dat was zo na enkele maanden opteerde ik op- zijn ding: iets speciaals doen ... Maar nieuw voor ‘t Hoveke. Begin jaren met ouder te worden, zou ik zulke tach g werd ik dan maître d’hôtel in gekke dingen waarschijnlijk niet Hotel du Nord aan het sta on in meer doen, alhoewel ...’

Kortrijk dat ondertussen het Parkhotel geworden is. Mijn schoonzus, Lieve Delannoy, gaf hier les informaca (het prille begin!) en bracht me op de hoogte van de openstaande betrekking.’

Vanwaar komt die uitgesproken voorliefde voor zaalprak jk?

‘Het contact met de mensen. Ik ben graag tussen de mensen en natuurlijk het showelement en het theater.’

Wat beschouw je als het culinaire summum? Bij welke fles wijn kun je heerlijk wegdromen?

Je bent een volbloed KV Kortrijksupporter. Blind fana ek of gemagd?

‘Volbloed supporter is veel gezegd, maar je moet realist blijven. KV Kortrijk hee het laagste budget van eerste na onale: dan weet je sowieso dat het niet gemakkelijk wordt. Ik ging vroeger iedere zondag naar thuiswedstrijden. Door onder meer televisiegelden spelen ze nu bijna al jd op zaterdag- of zondagavond en dit valt niet te combineren met mijn andere hobby.’

Eveneens in 1989 ze e je op school in een playbackshow met jongensach ge branie U2-frontman Bono neer. Als twen heb jij ongetwijfeld openlijk met dit gepassioneerde rockfenomeen gedweept.

‘Ik heb U2 pas echt leren kennen toen ik in de zomer van 1986 lange jd thuis zat wegens gezondheidsredenen. Uren kon ik naar U2 luisteren. Al vlug ging ik op zoek naar al hun materiaal: ik had bijvoorbeeld een twin gtal T-shirts van U2.’

Van welk U2-nummer word je week van nostalgie?

‘De intro van ‘Where the streets have no name’ (The Joshua Tree) is fenomenaal, maar aan ‘With or Without You’ (The Joshua Tree) heb ik heel mooie herinneringen.’

Op het personeelsfeest begin dit jaar pakte je uit met een muzikale primeur: alle collega’s mochten hun persoonlijke Belgische top vijf opsturen waaruit je samen met Didier Stasse de ul eme Spermalie top en dis lleerde. ‘Ne me qui e pas’ van Jacques Brel flonkerde boven in de ranglijst. Een waardige lijstaanvoerder?

‘Jazeker. Sommigen fronsten de wenkbrauwen maar dit lied – dat nog elke dag lee – behoort nu eenmaal tot ons na onaal erfgoed.’

33 ———

34 ———

veel plezier terug aan die momenten.’

In 1989 ze e Marc op school in een playbackshow met jongensach ge branie U2-frontman Bono neer.

Enig gegoogel leert mij dat je als enjarige knaap al op de planken stond. Toen figureerde je in ‘Paradijsvogels’ van Gaston Martens. Op Spermalie gaf je later gestalte aan ‘de stagiair van de groene leegte’, een hilarische bühne-act met enkele prak jkleraars waarin jij de hoofdrol vertolkte. Heb je je gekoesterde acteerambi es kunnen waarmaken?

‘Toen ik als veer enjarige intern werd in Koksijde verdwenen twee hobby’s: toneel en voetbal, al moet

gezegd dat het voetbal bij mij gelijkstond aan bankzi en. Ik ging al heel vroeg ieder weekend werken en van vrije jd was alleen sprake op zondagavond: juist ... tot en uur! Maar dat toneelstuk ‘De stagiair’ tar e alle verbeelding: alle (!!!) prak jkleraars droegen hun steentje bij tot het welslagen van dit ini a ef. Zelfs op zondagnamiddag repeteerden we. We waren dan ook zo fier als een gieter dat we toen 50 000 BEF (= 1250 EUR) konden overhandigen aan het Ins tuut. Vele collega’s denken met heel

‘Het toneelstuk ‘De stagiair’ tar e alle verbeelding: alle (!!!) prak jkleraars droegen hun steentje bij tot het welslagen van dit ini a ef.’

In jouw reac es proeven we vaak een ironische ondertoon, een subele tongue-in-cheekhumor. Onelinergewijs kom je veelal scherpzinnig uit de hoek. Was je de vaste lolbroek van de klas?

‘Ja, je hebt humor en humor. Als het juiste moment zich voordoet, verwacht of onverwacht, kan het best leuk zijn. Voor mij is de beste humor de spontane, redelijk vlugge reac e op een situa e of uitspraak. Voorgekauwde humor is niet voor mij. Het aspect ‘verrassing’ kan aan een bepaalde uitspraak een erg leuke wending geven. Ik rela veer ook graag, vandaar mijn lijfspreuk: ‘niets gee meer moed dan de komische zijde van de dingen te aanschouwen’. Ik speel graag met woorden en uitspraken uit de mond van iemand anders.’

In december 1999 begeleidde je de koninklijke familie jdens de recepe van het huwelijksfeest van prins Filip en prinses Mathilde: je was verantwoordelijk voor vier zalen waarop de televisiecamera’s vrijwel onafgebroken gefocust waren. Was dat jouw absolute Spermaliehoogtepunt?

‘Ja, één van de hoogtepunten zou ik zeggen. Ik ga graag naar het paleis.

Dat is iets speciaals. Of je nu royalist bent of niet doet niet ter zake, maar het bezorgt me telkens een aangenaam gevoel. Nog meer hoogtepunten: het toneelstuk ‘De stagiair’, Djerba, twaalf jaar Hoeve Cortvriendt ... Maar iedere middag na de maal jd samen met de collega’s een kwar ertje in de bar keuvelen, vind ik echt onmisbaar.’

Welke luch ge anekdotes komen je aanwaaien?

‘Ooit was er een mevrouw in Hoeve Cortvriendt die me een tandenstoker vroeg. Ik betrapte er mezelf op dat ik moeilijk een lach kon wegmoffelen, want die mevrouw had slechts één tand.

In het tweede jaar dat ik in Spermalie werkte, vond Daniël Denys me de

In december 1999 begeleidde Marc Vromant de koninklijke familie jdens de recep e van het huwelijksfeest van prins Filip en prinses Mathilde. geknipte persoon om het vak ‘Gastronomische cultuur’ aan het zesde jaar Toerisme (met Ann Tack!) te geven. Toen ik hem vroeg wat dat juist inhield, zei hij: ‘Je begint met de Romeinen en je eindigt met de creditcards!’ En alles wat daar tussenin zat, moest dan maar in dat ene uurtje per week de revue passeren …’

gezien speel ik, naargelang van het spel, in tweede of derde klasse.’

Wat gaat er door je heen als je een knappe carambole maakt of een moeilijke trek- of effectstoot perfect uitvoert?

‘De biljartspelers onder elkaar hebben tonnen respect voor het spel van hun tegenstanders. Na een Over naar je grootste hobby: je hebt prach ge stoot laten ze dit merken je hart verpand aan biljarten, band- door met de vingers te knipperen of stoten op klein biljart als ik me niet met hun krijtje tegen hun keu te kvergis. Een technische discipline ken. Die ene knappe carambole gee waarmee jij naar verluidt moeiteje nog geen garan e dat je de match loos uit de voeten kan? wint. De grootste voldoening zit in ‘Ik speel alle disciplines in het biljart: het feit dat je zo vlug mogelijk kunt vrij spel, bandstoten, kader 38/2, uitspelen: dit is in een hoog gemidkader 47/2 en driebanden. De verdelde.’ schillende speelwijzen kun je moeilijk met elkaar vergelijken. Na onaal Je bent ook nog voorzi er van biljartclub ‘Krijt op jd’ in Stasegem.

Daar komt wellicht van alles bij kijken?

‘Ik ben secretaris, geen voorzi er; geërfd van mijn vader en peter. De club bestaat sinds 1965. Mijn vader was één van de s chters. Sindsdien bleef er al jd iemand van de familie in het bestuur. Het vraagt een pak werk, maar het is wel tof.

Aangezien KOT Stasegem niet bij de Koninklijke Belgische Biljartbond is aangesloten, ben ik naar KortrijkHeule gaan spelen waar ik in de feSamen met collega-leerkracht en dera e kon aantreden, na onaal oud-leerlinge Trees Vande Walle dus.’ (prom. ‘76).

Hoe ver reikt je ambi e en hoeveel bekers prijken er in jouw trofeeënkast?

‘Ik s jg nog ieder jaar een beetje en in 2007 bereikte ik de vierde plaats in de Na onale Finale Drieband derde klasse in Soumagne bij Luik. In groepsverband (drie spelers) werden we ook in 2007 tweede in de Na onale Finale Beker Alexis en derde in de Interclub Mixte-finale.

Mijn droom is ooit, in om het even welke discipline, kampioen van België te worden. Dat is enkel nog mogelijk in derde of misschien ooit in tweede klasse, want ik ben nu net ietsjes te oud om nog veel hoger te geraken. Er prijken zo’n der gtal trofeeën ... in bananendozen op zolder.

De mooiste staan thuis in de gang: zodra ik opsta, geniet ik ervan ...’

40 is de ouderdom van de jeugd, 50 de jeugd van de ouderdom. Iets van gemerkt?

‘Nee. Ik ben nog jong, hoewel het chassis en de carrosserie het soms laten afweten. Ik denk zeker nog niet aan mijn pensioen, maar ik leer meer genieten ... (nog meer???)’

Fijn zo! Wat carrosserie en chassis betre … sinds juni dit jaar kan ondergetekende daar als nieuwbakken vij iger ook al een aardig woordje over meespreken.

FRANCIS CLAEYS (OKTOBER 2009) 35 ———

36 ———

Interview met Mieke Bonny (februari 2010, update 28 januari 2021) Afgelopen zomer vermaakte Mieke Bonny zich opperbest jdens haar meerdaagse pelgrimstocht naar San ago de Compostella. Daar besloot ze als kookouder alle culinaire registers open te trekken. Een dik half jaar later kijkt ze er onverminderd enthousiast op terug: ‘Tijdens zo’n trektocht kom je op heerlijke plekken. En het is ook een andere manier van leven, heel basic!’ Hoog jd voor een verhelderend interview. Bij de voorbereiding ervan legde ik mijn oor goed te luisteren bij collega Marleen Beuselinck: een evidente hulplijn die de thema’s kent waar Mieke (uiterst links op de foto) zich zo graag in wentelt.

Hoe ben je in Spermalie beland en hoe lang is dat intussen al geleden?

Mieke Bonny: ‘Ik heb hier verschillende ‘inloopbaantjes’ gehad. In het schooljaar 1987-1988 was ik internaatsopvoedster in de voormalige gebouwen van de schippersschool bij een 40-tal leerlingen van de eerste graad. Daar hou ik heel mooie herinneringen aan over: zo leerde ik de werking van het internaat kennen. Tijdens de zomervakan e werd ik ingeschakeld voor het uniformlokaal en werd ik aangezocht om gordijnen te maken met zuster Vanbaelenberghe. Af en toe moest ik ook inspringen aan de recep e: keer op keer kreeg ik de bibber als er een telefoon kwam uit een Steigenberger hotel en ik voormalig directeur

Ik had net een nieuwe auto gekocht, maar mijn Fiatje werd toch nog even op de dijk gezet in Knokke! Wat een leute hebben we gehad toen een klas van 23 leerlingen erin slaagde om allemaal plaats te nemen en Alexander Surmont zelfs nog startklaar achter het stuur zat! Tijdens de voorbereiding van zo’n dag hebben we trouwens eens een dansje geoefend op de Van Damme Sluis in Zeebrugge. Meer uitleg kun je krijgen bij Griet Tessier. En dan zijn er ook de gewone momenten waar ik van geniet: samen boterhammetjes oppeuzelen in de leraarskamer, de gesprekken over de dingen des levens … Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt aan bod! In oktober 2009 mocht ik mee op wijnreis met 6RK, een klas waaraan ik al vier jaar op rij lesgeef. Het programma was prima, de collega’s waren allemaal even charmant en de leerlingen hebben zeker hun beste beentje voorgezet. Dat het eten en de wijn lekker waren, hoe geen betoog. Ik ben ook wel een échte Bourgondiër!’

Daniël Denys moest doorverbinden.

Mijn Duits is immers allesbehalve en ik vreesde dat ik een verkeerde boodschap zou doorgeven. Ik was ook even interimaris voor Roos Dewi e: een aantal uren Nederlands in combina e met een interim in Hemelsdaele. Bovendien was ik ook een poosje studiemeesteres.’

Zijn er naast je ervaring als internaatsopvoedster andere Spermaliemomenten die je als een kleinood blij koesteren?

‘Op het internaat mocht ik precies zorg dragen voor een grote ‘menage’. De ‘Dag van de leerling’ aan zee met opdrachten allerhande georganiseerd door de werkgroep pastoraal zal me ook al jd bijblijven.

Pelgrimstocht naar San ago de Compostella: samen met de andere medewerkers ze en Pierre en Wouter tenten op, graven hudo's, laden en lossen de vrachtwagen, roeren al eens mee in de po en, helpen boodschappen doen ...

Elk schooljaar bouw je aan een hechte vertrouwensband met je leerlingen. Dit jaar geef je uitsluitend les – full me godsdienst – aan de tweede en de derde graad: lee ijdsgenoten van je zoon Wouter (16). Welke waarden probeer je hen mee te geven?

‘Mijn grote doelstelling is de onverschilligheid tegengaan: als godsdienstleerkracht weet je dat je met een vrij heterogeen publiek werkt en dat het grootste deel helemaal niet op die godsdienstles zit te wachten.

Toch biedt dit vak 1001 mogelijkheden om leerlingen te laten nadenken over het leven. Zo merk je dat onze jongeren nog heel erg openstaan voor het zoeken naar zin in het leven. Als ze dan ook nog wat vinden in de Blijde Boodschap die ik hen wil aanreiken, maakt mij dat natuurlijk gelukkig. Bij het doorgeven van leeren leefstof is respect al jd mijn basisprincipe. Vanuit een respectvolle houding met een open blik naar de wereld kijken en op zoek gaan naar hoe ze daar als jonge mens hun plaats in kunnen vinden en zelf een bijdrage kunnen leveren, is voor onze jongeren een hele opdracht! En als dat allemaal wat zwaar klinkt, dan voeg ik daar ook nog aan toe dat ik de leerlingen de boodschap meegeef dat ze van het kleine en eenvoudige van elke dag moeten leren genieten! Een aantal leerlingen was op uitstap naar de zee. Het viel dik tegen en ze zaten wat te zeuren.

Toen was ik wel dolblij met deze reac e van een leerling uit 4RK: ‘Wat zi en we hier eigenlijk nega ef te doen, mevrouw Bonny hee ons toch geleerd dat we van alles moeten genieten.’ Blijkbaar was dat de aanzet om de sfeer posi ef te laten keren.’

Voor Johan Bonny – jouw neef – was het priesterschap een uitgesproken roeping. Intussen hee hij het zelfs tot bisschop van Antwerpen geschopt. Je stamt uit een katholiek nest?

‘Ik ben geboren en getogen op een boerderij in Eernegem. Van huis uit heb ik een flinke dosis eenvoudige boerenwijsheid meegekregen. En ook het geloof kreeg ik met de paplepel mee: dat hoorde er gewoon bij. Daarnaast heb ik in mijn jeugd een paar mensen mogen ontmoeten die me mijn eigen weg in het geloof hebben leren zoeken: Valère Goemaere, onze toenmalige parochiepriester, en Staf Vuylsteke, mijn vormselcatechist, zijn echte sleutelfiguren geweest die verdere levenskeuzes mee bepaald hebben. De keuze van mijn neef om priester te worden en de samenwerking met hem in de dienst voor evangelisa e zorgden voor een verdere verrijking.’

tot voor kort ook de doopcatechese.

Ac es als Welzijnszorg en Broederlijk Delen liggen me ook na aan het hart. Zo brengen we bijvoorbeeld elk jaar 160 mensen samen voor een solidaire maal jd.’

Vorig jaar was je kookouder voor een enthousiaste groep jongeren jdens een meerdaagse pelgrimstocht naar San ago de Compostella. Je deed allerlei schilderach ge streken en steden aan: een extra por e sightseeing, zeg maar. Hoe blik je daarop terug?

‘Kathleen Lescouhier, oud-leerlinge van Spermalie en kookouder op het kamp, maakte van onze tocht een fotoboek dat op een salontafeltje ligt in onze woonkamer. We kijken er regelma g in terug om al die mooie momenten te kunnen herbeleven. Het was een hele uitdaging, maar we waren met een sterke groep vrijwilligers.

De weg naar Compostella is onvoorstelbaar gevarieerd en prach g wat Je verricht parochiaal werk voor natuur betre . Tijdens zo’n trekSint-Andreas Aartrijke. Wat drij je tocht kom je op heerlijke plekken. daarin en waaruit bestaat jouw en- Het is ook een totaal andere manier gagement? van leven, heel basic! Alle materiaal ‘Ik voel dat geloof mijn leven zin en zit in een vrachtwagen: we komen rich ng gee . Op een parochie zijn aan op een veld, de logis eke ploeg er nog behoorlijk wat mensen met (een 8-tal mensen) slaat de handen geloof bezig. Als elk op zijn eentje in elkaar en binnen een goed uur bezig is, gaat er veel verloren. Daar- staat er een kamp op poten waar we om ben ik blij samen met anderen met 74 mensen kunnen samenleven. mensen te kunnen samenbrengen En dat deden we 14 dagen na elrond geloof. Waar je samen iets be- kaar!’ lee , gee dat dubbel zoveel voldoening: je leert van elkaar, je inspireert elkaar. Wat ik precies doe? Ik ben teamlid op de parochie. Dat betekent dat je met een aantal mensen onder leiding van een priester de verantwoordelijkheid draagt voor het reilen en zeilen van de parochie: de liturgie, het opvolgen van werkVoel je lesgeven aan als een roegroepen (kindvriendelijke viering, ping? buurtwerking, doopcatechese, ‘Ik doe het geweldig graag. Voor me- vormselcatechese, rouwwerking ...), zelf heb ik de afspraak gemaakt dat aandacht voor het verenigingsleven ik voor de klas blijf staan zolang ik er en natuurlijk oog hebben voor allerplezier aan beleef en zolang ik voel lei noden bij mensen. Bij een aantal Gezellig aan tafel met Caroline Vandat ik onze jonge gasten nog iets te zaken ben ik heel nauw betrokken: hulle (ex-collega), Els Quar er en vertellen heb.’ ik coördineer de vormselwerking en Katrien Lansen.

37 ———

38 ———

Mieke met een uitbundige Brigi e Raçon die het feestgedruis op temperatuur houdt.

Je man Pierre en je zoon Wouter waren eveneens van de par j. Wat was hun taak en hoe staan zij daar tegenover?

‘Pierre is chauffeur van dienst (voor de tocht naar Compostella legden we circa 3500 km af). En dat is heus niet allemaal autosnelweg. Vaak raak je maar via piepkleine wegeltjes bij een veld. Bij momenten is het echt millimeterwerk om tussen een hekken te kunnen manoeuvreren ...

Samen met de andere medewerkers ze en Pierre en Wouter tenten op, graven hudo’s, laden en lossen de vrachtwagen, roeren al eens mee in de po en, helpen boodschappen doen ... Sinds 2001 gaan we mee op jongerentocht. Dàt is onze zomervakan e: het is een aangename manier om én iets te zien én om samen onze vakan e door te brengen én ons te engageren.’

Zo’n pelgrimstocht lijkt op een tradi oneel kamp. Kun je jongeren daarvoor nog warm maken?

‘We hadden een groep van 74 mensen. Dus ja, jonge mensen zijn nog warm te maken voor zoiets. De groep bestaat uit jongeren tussen 16 en 25 jaar. Het zijn gasten die samen willen genieten van het op tocht zijn: samen je weg zoeken met kaart en kompas, soms onder de blakende zon en soms eens door de gutsende regen, het creëert een band. Daarnaast hebben ze iets gemeenschappelijks: ze staan open voor dat iets meer, op zoek naar hoe geloof in hun leven iets kan betekenen. Tijdens de morgen- en avondbezin-

ningen en ook onderweg is er een crea ef en modern aanbod van bezinningen. En net zoals bij elk kamp wordt er ook aardig wat afgelachen, geravot, muziek gemaakt, gespeeld ... Kijk gerust eens op de website van IJD (www.ijdbrugge.be).

Misschien krijg je nu zelf wel zin om mee te gaan. Deze zomer trekken we van 15 tot 29 juli naar Assisi.’

wordt. Aankomen in Compostella was tof, maar alleen omdat we aanvoelden dat we dat samen als groep gerealiseerd hadden en dat we twee weken lang ten volle op elkaar hadden kunnen rekenen. Het genieten van elke stap, van elk moment maakt overigens ook het dagdagelijkse leven de moeite waard. Als je die stappen kunt ze en samen met mensen die je graag ziet, dan wordt de weg nog mooier.’

Tot slot: wat is jouw passie?

‘Ik vrees dat ik een te realis sch mens ben om echt passioneel met iets bezig te zijn. Laten we het eerder een levensdoel noemen. De parabel van de talenten is daarbij een belangrijke inspira ebron. Op de eerste plaats is dit Bijbelverhaal voor mezelf een posi eve s mulans: ik heb talenten gekregen en ja, ik ben het aan mezelf en aan God verplicht om daar iets mee te doen. En het verhaal is ook een drijvende kracht achter al mijn engagementen (gezin, school, parochie, verenigingsleven ...): ik kan mensen helpen hun talenten te leren ontdekken en hen zo laten aanvoelen hoe zinvol en waardevol je leven wordt als je iets onderneemt met de gaven die je kreeg. Het is een verhaal van gave en opgave!’

Hoe zou je de jeugd van tegenwoordig beschrijven?

‘Boeiend! Ze zijn met zoveel bezig, het zijn wereldburgers geworden.

Eigenlijk daagt de jeugd mijn generae uit om mee te blijven met alle nieuws op het vlak van communicae en levensvisie. En wij als volwassenen hebben daar de mooie taak in om hen wat te begeleiden en te sturen, om ervoor te zorgen dat ze in al hun enthousiasme toch ook wel een Ik hoop dat je daarin blij slagen, beetje met de voeten op de grond Mieke. Bedankt voor het interview. blijven en tradi onele waarden en houdingen niet uit het oog verlieFRANCIS CLAEYS (FEBRUARI 2010) zen.’

Er wordt beweerd dat je na zo’n tocht een ander mens bent geworden. Geldt dat eveneens voor jullie?

‘Het is voor mij telkens weer een moment om aan te voelen waar het eigenlijk om gaat: we zijn maar een kleinigheid te midden van die grote natuur. Mensen hebben elkaar heel hard nodig om iets moois te kunnen realiseren. Onze tocht hee bijna al jd een bijzondere eindbestemming. Het is echter telkens weer de weg ernaartoe die het mooist is, waar er ontze end veel beleefd

Interview met Didier Stasse (juni 2011, update 15 april 2021) Every inch a gentleman, zo kennen we Didier Stasse. Mijn royaal bebrilde gesprekspartner, die intussen zo goed als der g jaar onderwijservaring in Spermalie achter de kiezen hee , staat me te woord in onberispelijk Nederlands, af en toe een ietsepietsie gedrenkt in een alleraardigst Limburgs. Met de eerste vraag delf ik meteen naar zijn roots. werd ik in een Nederlandstalige school, het Sint-Hubertuscollege in Neerpelt, gedropt. Mijn ‘schoolse’ Nederlands heb ik daar geleerd.

Uiteraard liepen die eerste jaren niet helemaal van een leien dakje.’

schoolkameraad jdens mijn driejarige opleiding in de hotelschool.

Eerder toevallig kwam ik hem in Antwerpen tegen. Hij vertelde mij dat er een vacante plaats was voor een restaurantleerkracht. Na een sollicita egesprek met directeur Daniël Denys kon ik begin september 1982 aan de slag. Hoogst uitzonderlijk verliep dat gesprek op een zaterdagvoormiddag bij hem thuis: zaterdag was op dat moment immers mijn enige vrije dag.’

Waar volgde je jouw hotelopleiding?

‘Na een bezoek aan Ter Duinen in Koksijde en de STIO in Oostende ben ik op internaat gegaan in de hotelschool van Oostende. Daar heb ik mijn huidige collega’s Patrick Holthof, Marc Van Der Borght en Eddy Govaert leren kennen: we zijn samen afgestudeerd.’

Vind je jouw job na al die jaren nog even boeiend? Wat trekt je daarin aan?

‘Met jonge mensen werken, houdt me jong. De evolu e bij de jeugd voltrekt zich razendsnel. Het blij een absolute uitdaging om voortduDidier, liggen jouw roots in rend mee te zijn met de nieuwe Limburg? trends. Zolang ik van mijn leerlingen Didier Stasse: ‘Ik ben geboren in een goede respons blijf krijgen, zal Namen, hoofdstad van Wallonië. Na ik mijn job graag blijven doen. Boeen diepe economische crisis rond Hoe ben je dan in Spermalie bevendien heerst er onder de collehet jaar 1965 was er in die contrei- land? ga’s een uitstekende sfeer: we en opvallend weinig werkgelegen- ‘Na vier jaar als kelner in Antwerpse schieten heel goed met elkaar op en heid. Mijn vader keek uit naar een restaurants en de toen verplichte helpen elkaar waar nodig. Jammer nieuwe job als bouwkundig ingeni- militaire dienst ben ik via werkgenoeg zie ik mijn genera e colleeur en vond die in een zinkfabriek in plaatsleider Patrick Holthof in Sper- ga’s één per één vertrekken: Guy het Noord-Limburgse Overpelt. Als malie terechtgekomen. Zoals geHeirbaut en Lode Leupe gingen met Franstalige knaap van twaalf jaar zegd was Patrick een heel goede pensioen, Nicol Vandekeere en Jean-Pierre Bostyn werken enkel nog deel jds.’

Op het internaat van Oostende leerde ik Marc Van Der Borght kennen. In Spermalie zijn we collega’s geworden.’

Je koestert ongetwijfeld mooie herinneringen aan Spermalie. Kun je er een aantal bovenspi en?

‘Spermalie was een meisjesschool toen ik er les begon te geven. Iedereen kende iedereen. Voormalig directeur Daniël Denys drukte de sfeer perfect uit: ‘Spermalie is één grote familie’. Mijn vrouw (oudleerlinge Hilde Verwaetermeulen, promo e 1983) heb ik leren kennen toen ze pas afgestudeerd was in Spermalie. Wat ik nooit vergeet: voor het Banket van De Wi e Roos 39 ———

40 ———

Foto uit de prille beginjaren.

Links ex-collega zaalprak jk Paul Renders.

Didier Stasse en Ferdinand Vermeiren staan garant voor een heerlijke barbecue op de sportdag.

‘Italië is een van de Europese landen die mij het meest aantrekt qua cultuur, natuur, klimaat en gastronomie. Italiaans is een taal die erg nauw aanleunt bij het Frans (mijn moedertaal). Ik heb uit interesse en vanwege prak sche redenen drie jaar Italiaans gevolgd om in Italië te kunnen reizen. Waar je ook op reis gaat, de mensen zijn aangenaam gecharmeerd als je de moeite doet om hun taal te spreken.’

waren de restaurantleerkrachten piekfijn uitgedost in middeleeuwse edellieden. Voor mijn rijzige gestalte paste enkel het pak van kardinaal. Toen wij in de hallen aankwamen, vroeg de regisseur of ik mijn bril wou afze en. Een anachronisme, weet je wel! Ik zag dus hoegenaamd niets … tot algemene hilariteit. Uiteindelijk liet hij het na lang onderhandelen dan toch toe. Tot slot: toen Koning Albert II in 1994 Je prioriteit op vakan e: natuur of zijn intrede deed in Brugge heb ik cultuur? hem met de school mogen bedie- ‘Een goed evenwicht tussen natuur nen. Gui g en gul lachend oogde hij veel meer ontspannen en losser dan zijn betreurde broer Boudewijn. Ook dat blij een onvergetelijk moment.’

en cultuur vind ik uitermate belangrijk. Cultuur vooral als het gaat over historische gebouwen, steden en dorpjes waarvan het karakter nog grotendeels bewaard is gebleven.

Dat trekt me wel aan.’

Hoe belangrijk is muziek voor jou?

‘Muziek kan ik moeilijk missen.

Zelfs jdens mijn verplaatsingen per fiets van school en naar huis heb ik mijn MP3 op.

Mijn huisgenoten hebben het niet begrepen op jazz: daarom zet ik mijn MP3 op, zo stoor ik hen niet.’

Ben je als leraar restaurantprak jk ook geïnteresseerd in de keuken?

Met welk gerecht kunnen we je aan tafel lokken?

‘De keuken is meer een hobby dan een beroep voor mij. Oesters eet ik zowat het liefst. Truffels zijn ook subliem als parfum in een eenvoudig gerecht, zoals ze in Umbrië worden bereid. Jonge duiven in combina e met ganzenlever vind ik een feestmaal jd.’

Je bent hevig gebeten door de reismicrobe. Vooral Italië draagt jouw voorkeur weg. Zijn daar redenen voor?

Het Banket van De Wi e Roos: v.l.n.r. Lode Leupe, Marc Vromant, Bernard Louvaert, Didier Stasse en Jean-Pierre Bostyn.

Van welke plaat krijg je een ‘yeahgevoel’? Is dat ook je favoriete plaat aller jden?

‘Als jazzplaat is ‘Kind of blue’ van Miles Davis de onbetwiste mijlpaal van de cooljazz. Van sommige platen van Frank Zappa, echte fusion overigens, krijg ik nog steeds cen meters dik kippenvel.’

Jaren tach g: banket in het Casino van Knokke.

Hou je de vinger aan de muzikale pols? Volg je de nieuwe trends?

‘Door mijn kinderen Willem (23), Charlo e (21) en Lore (19) volg ik natuurlijk de allernieuwste trends op de voet. Meestal, als ze thuis zijn, staat JimTV of TMF aan.’

Heb je nog andere hobby’s?

‘Naast reizen, koken en muziek ga ik graag fietsen. Wekelijks geniet ik intens van een heerlijk par jtje zwemmen. Vroeger heb ik me zelfs een poosje op compe ezwemmen toegelegd. Tot Belgisch kampioen heb ik het nooit geschopt (lacht). Door mijn hotelopleiding kon ik niet meer trainen.

Als je zo’n opleiding volgt, moet je je wél voor de volle honderd procent kunnen geven.’

Juist, Didier. Een gouden raad die horecastudenten maar beter niet in de wind slaan!’

De leraars zaalprak jk heffen even het glas na het Banket van Spermalie (2010) . V.l.n.r. Jean-Pierre Bostyn, Jan Waelkens, Marc Vromant, Patrick Holthof en Didier Stasse.

Vanwaar die ruime interesse voor jazzmuziek?

‘Mijn interesse voor jazz kreeg vooral vorm jdens de jaren tach g.

De ‘fusion’ is rond die jd ontstaan: het was toen elektrische en elektronische muziek waar funk, pop en jazz samenvloeiden. Nogal complexe muziek, zeg maar!

Van daaruit ben ik naar zuivere jazz beginnen te luisteren. Van de roots tot de hedendaagse jazz is een vrij lange weg afgelegd. Dit wil niet zeggen dat ik geen andere muziekgenres apprecieer, zoals met name blues en pop in de brede zin.’

FRANCIS CLAEYS (JUNI 2011)

Didiers zilveren jubileum in Spermalie (januari 2008).

41 ———

42 ———

Interview met Patrick en Els (oktober 2011, update 14 september 2021) Een ijzersterke discipline, orde en beleefdheid: dat verwacht Patrick Holthof (53), verantwoordelijke gastronomie aan Hotel- en Toerismeschool Spermalie, van zijn leerlingen én van zijn gezin. Wij bezochten Patrick en zijn vrouw Els (43) aan zee, waar ze de drukte van de afgelopen maanden achter zich laten.

Hebben jullie kinderen de e que eregels met de paplepel meegekregen?

Patrick: ‘We waren thuis zelf met vijf kinderen. Mijn moeder was heel streng en had zo haar regeltjes. Ik heb automa sch een paar dingen van haar overgenomen.’

Zoals?

Patrick: ‘Ik kan het niet verdragen dat mijn kinderen van tafel gaan als niet iedereen klaar is met eten.

Gsm of televisie als ze aan het eten zijn, kan ook niet bij ons thuis. Ook als er ’s avonds een uur wordt afgesproken om te eten, verwacht ik dat ze op jd zijn. Het is er geen hotel.

Ik moest zulke dingen vroeger thuis ook niet proberen.’

Hoe was het om een jaar lang door een cameraploeg gevolgd te worden?

Patrick: ‘In het begin was ik argwanend: wat gaan ze allemaal filmen?

Wat willen ze eigenlijk? Maar na een goede week kreeg ik vertrouwen in de filmploeg en creëer je een soort band met hen.’

leuk om te zien hoe zoiets lee bij de mensen.’

Els, zien we op de tv de échte Patrick, die vaak heel streng en gestrest rondloopt?

Els: ‘Ja. Het werk dat Patrick doet, vraagt heel veel discipline. Als er koninklijke banke en of recep es zijn, moet alles tot in de puntjes in Mocht alles gefilmd worden? orde zijn.’

Patrick: ‘Ja, maar ik had hen wel op Patrick: ‘Op dat niveau krijg je ook voorhand gezegd dat ik niets opmaar één keer een kans. Als het nieuw zou doen. Ik ben geen acniet goed is, word je nooit meer teur, ik ben wie ik ben.’ gevraagd.’

Els: ‘Hij is ook al jd in de weer. Je In enkele weken jd werd je wel hoort hem van ver a omen.’ (lacht) een bekend persoon.

Patrick: ‘Ze filmen zelfs vaak de hiePatrick: ‘Ik word nu inderdaad vaak len van mijn voeten om dat weer te herkend. Het is zeker niet vervegeven.’ lend, de mensen zijn gewoon opEls: ‘Maar de joviale en goedlachse recht geïnteresseerd.’

Patrick die af en toe ook wordt geEls: ‘Binnen de familie en onze toond, zien we thuis natuurlijk veel vriendenkring krijgen we veel vrameer.’ gen over het programma. Het is

Zijn jullie vroeger vaak met de kinderen op restaurant geweest?

Patrick: ‘Ja, maar eenvoudige restaurants of bistro’s, zeker geen sterrenrestaurants. Dat doen we liever met ons tweetjes, dan kost het ook niet zo veel. (lacht) Maar het liefste van al eten we thuis.’

Wie staat er achter de kookpo en?

Els: ‘Tijdens de week ben ik dat meestal.’

Patrick: ‘Maar als er iets speciaals is of er komen vrienden, dan is het mijn beurt. Het lekkerste eten maak je nog al jd zelf.’

Wat is jouw favoriete gerecht om klaar te maken?

Patrick: (zonder aarzelen) ‘Tomate creve es (tomaat-garnaal, red.)!

Dan maak ik ook alles vers: ik pel de garnaaltjes, ik maak de tomaten grondig schoon, snij zelf de frietjes én maak verse mayonaise.’

Els: ‘Kijk hoe hij glundert als hij erover praat!’ (lacht)

Ben je iemand die zijn werk meeneemt naar huis?

Patrick: ‘Het is niet zo dat mijn stress verdwijnt als ik de garagepoort van de school uit rijd. Als er hec sche toestanden zijn, zoals koninklijke banke en of manifestaes, heb ik ook thuis de behoe e om daarover te praten.’

Vind je het belangrijk dat een vrouw kan koken?

Patrick: ‘Absoluut. Als ik naar de supermarkt ga, hou ik bewust de karretjes van de jonge moeders en vrouwen in de gaten. Bijna nergens zie ik verse groenten, fruit of vers vlees, maar bijna overal voorverpakte en kant-en-klare maal jden.

Ik denk niet dat er nog veel jongeren vers leren koken van hun mama.’

Kijk jij zelf naar hen op?

Patrick: ‘Ik hou wel hun evolu es in dresseren en koken in de gaten. In het Hof van Cleve gaan eten, staat alleszins nog op mijn verlanglijstje.’

Blijf je leraar tot aan je pensioen, of heb je s ekem een andere droom?

Patrick (lacht naar zijn vrouw): ‘Het Je staat nu 31 jaar in het onderwijs. is nog mijn grote droom om hier in Zijn de jongeren veel veranderd?

België een eigen hotel te openen.’

Patrick: ‘Tegenover de leraars zijn Els: ’Als we op reis zijn, gaat Patrick ze veel mondiger geworden. Zolang al jd vragen of hij de keuken kan ze beleefd blijven, heb ik er geen zien en de manager mag spreken.’ probleem mee dat ze meer vragen stellen.’

Zou jij Patrick volgen in zijn droom?

Zijn sterrenchefs als Peter GoosEls: ‘Absoluut! Ik zou de administrasens of Sergio Herman vaak de reeve en financiële kant voor mijn den dat jongeren zich op Spermalie rekening nemen. Dat ligt volledig in inschrijven? de lijn van het werk dat ik nu doe.’

Patrick: ‘Veel van hen kijken inder- Patrick: ‘We zouden dus een goed daad heel erg op naar die grote team zijn (lacht). Een hotel fascichefs. Er zijn zelfs gasten van 12 jaar neert mij gewoon in al zijn aspecdie nog nooit een aardappel hebben ten. Hopelijk blij het niet bij die geschild, maar die wel Peter Goos- droom.’ sens, Piet Huysentruyt en Sergio Herman kennen.’

DELPHINE VAN SNICK © Story

43 ———

44 ———

Interview met Gido van Imschoot (lente 2014, update 14 februari 2022) ‘SPIRIT GAAT ALS EEN STEEKVLAM DOOR DE SCHOOL EN DAT WERKT ALS EEN SNEEUWBALEFFECT: GOEDE LEERLINGEN TREKKEN NIET ALLEEN NIEUWE GOEDE LEERLINGEN AAN, MAAR OOK GOEDE DOCENTEN, CHEFS DIE ZICH VOOR EEN BAAN ALS LEERKRACHT OP DIT NIVEAU WILLEN ENGAGEREN’ De beminnelijke Gido Van Imschoot (56) – het ene woord komt er niet harder uit dan het andere en pragma ek stroomt met het bloed door de aderen – is niet op één visitekaartje samen te va en. Hij is staflid in de Hotel- en Toerismeschool Spermalie Brugge, maar ook auteur en reisleider. Rode draad in dat alles is zijn passie voor wijn, een ‘never ending story’ die hem onder meer president van de Vereniging Vlaamse Sommeliers maakt: ‘Professioneel kijk ik alle dagen verder dan de schoolpoort breed is’.

ben niet weinig fier dat het verhaal slowfood jaren geleden al in onze lessen geïntegreerd werd.’

Maar hoe dan ook: jullie worden gedirigeerd door een hongerige markt, terwijl jaren geleden net het onderwijs de bakens uitze e, toch?

‘Ik kan mijn leerlingen plaatsen in ‘Klopt, er lee een enorme vibe zowat 130 etablissementen. Dat onder de nieuwe genera e chefs. gaat dan van de gekende Michelin- Wij kunnen alleen maar intens de sterrenhuizen tot catering voor het voelsprieten uitze en en deze geWereld Economisch Forum (WEF) in mo veerden maximaal begeleiden.

Davos of grote banke en aan het Maar dat is dan ook meteen het Hof.’ goede nieuws: de enorme inzet en de passie van de leerling anno De foodhype maakt dat we al en- 2013. Spirit gaat als een steekvlam kele jaren in een wereldje leven door de school en dat werkt als een waarin elke man hobbykok gewor- sneeuwbaleffect: goede leerlingen den is en elke ober met argusogen trekken niet alleen nieuwe goede geviseerd wordt. Hoe blijven jullie leerlingen aan, maar ook goede doovereind in een wereld waarin de centen, chefs die zich voor een klant het almaar beter weet? baan als leerkracht op dit niveau ‘Je stelling klopt. Sinds ‘Mijn restau- willen engageren.’ rant’, zeg maar, is dat ronduit een Laten we met het officiële luik be- probleem geworden. Iedereen is Gaat het de komende jaren nog ginnen: wat is je hoofdjob? recensent, iedereen is journalist, harder met de foodies?

GIDO VAN IMSCHOOT: ‘Als staflid chef, zaalmeester en productspecia- ‘Ik denk dat we de piek bereikt hebben ik in de Hotel- en Toerismelist, aangevuld met hordes cri ci en ben. En ik ben ook niet ongelukkig school Spermalie in Brugge verant- wijnpausen … Als school denken we dat we opnieuw echt eten op ons woordelijk voor de stages van de daar veel over na. Kijk, alleen al in bord krijgen.’ leerlingen – een taak die ik sinds Vlaanderen zijn er 27 hotelscholen.

2004 uitvoer – én ik ben eindverHoe ga je als goede onderwijsinstel- Wat bedoel je? antwoordelijke voor zowel de wijn- ling met die hype om? Elke dag stel- ‘Typisch aan hypes zijn de wilde opleiding als de aankoop van de len we die vraag: we sturen dan ook uitspa ngen, de kantjes. Als school godendrank (lacht). Die job oefen ik constant bij. Niet zo lang geleden hebben we er toch al jd over gein een viervijfdesysteem uit, maar hadden wij hier een cateringafdewaakt dat het over eten ging en met veel inzet en betrokkenheid. ling: die is nu getransformeerd tot blééf gaan. Dat we een technische De school ligt me na aan het hart.’ ‘gastronomie’ met grote G. Ook de opleiding onderhielden waar je, stages en studietrips verschuiven. Ik zoals dat heet, leerde koken.’

Stagemeester voor een toch wel ben niet weinig fier dat wij al voor grote naam in de Belgische onder- de grote naamsbekendheid naar Hoe zijn de stages geëvolueerd? wijswereld. Hoeveel adressen Catalonië reisden en kennismaak‘Verbeterd op alle niveaus. De jstaan er dan in je zakagenda? ten met de moleculaire keuken. Ik den dat een leerling als afwasser

GIDO VAN IMSCHOOT: ‘DE BASIS BLIJFT HET HART VAN DE OPLEIDING. ALS UNIFORMSCHOOL HEBBEN WE DE NAAM STRENG TE ZIJN. DAT HOORT ZO. ACHTERAF BEGRIJPEN ZE DE DEUGD VAN ZO’N STRUCTUUR’

wijzen? En wat doen we met dit professionalisme waar zo’n restaurant een chef-kok-tuinier benoemd hee ? Gaan wij deze rich ng ook doceren? Als leraar probeer ik ambi e over te brengen, want zo creëer je een gol eweging. Bedrijfsblindheid is dodelijk, we hadden het er daarstraks al over. Dus proberen we elke leerling te mo veren in zijn of haar privé-interesse.

Wil de student interna onaal gaan?

Dan steunen we dat! Maar de basis blij het hart van de opleiding. Als uniformschool hebben we de naam ingeboekt werd, liggen achter ons. een evolu e, in de hand gewerkt streng te zijn. Dat hoort zo. Achteraf Was ook niet eerlijk: men leerde er door de macht van tv. De opleiding begrijpen ze de deugd van zo’n niets en het gasthuis foeterde ach- wordt ‘gebruikt’ door sommigen om structuur.’ teraf voorspelbaar dat de leerling na een paar jaar prak jk handelaar toch niets kon. Ja maar …’ te worden. Veel te jonge sommeEven over je andere bezigheden. liers zeggen ongezouten dat ze snel Ondertussen heb je zes boeken op Hoe ondermijnd is de func e van winkelier willen worden. De percep- de markt gebracht, waaronder een maître d’hôtel, gastheer of somme- e van het avond- en weekendwerk gegeerd werk over champagne. lier in de (hotel)sector tegenwoor- in de horeca schrikt hen af, terwijl Wijn is anno 2014 ook zo’n dada. dig? de winkel elke dag om 18 uur sluit. Waar loopt het mis?

‘Dat is een job die steeds meer ver- De boswachter wordt dus stroper ‘Oh, het goede nieuws is alvast dat dwijnt en sowieso van inhoud ver- (lacht). Weet je: van de 120 somme- er door de mondiale interesse nog andert. Het management wordt liers in de vereniging (Vereniging weinig echt slechte wijn gemaakt alsmaar belangrijker. Ook hier zie je Vlaamse Sommeliers, red.) staan er wordt. Er is ook geen excuus meer slechts der g effec ef in de horeca. om foute flessen te produceren.

Dat zegt genoeg, zeker?’

Kennis is wijdverspreid en de techniek staat op punt. Het slechte Maar ook hier een keerzijde: de nieuws is dat de consument te veel opleiding van de ‘cavist’ wordt be- supermarktwijn drinkt en er daarom ter … te veel ‘mainstream’ gemaakt ‘Klopt. Wijnwinkels worden nu ge- wordt: flesjes die risicoloos zijn en stuurd door echte wijnkenners. En dus iedereen lust, terwijl wijn net wat kun je tegen kennis hebben?’ persoonlijk en speels moet zijn.

Soms gedurfd, anders, karaktervol.

Wat is in jouw vak dé onderwijsuit- Het grootste gevaar voor de toedaging voor de nabije toekomst? komst is dan ook standaardisa e.

‘De complexiteit van de productDaarom hou ik wel van de zogekennis. Overdracht wordt cruciaal. naamde garagewijnen Alles is zo fusion vandaag, wie kent (boe ekwijntjes die vaak als speelnog de herkomst? Wij als school tje van de wijnmaker geproduceerd hebben daar de duidelijke taak de worden, wars van tradi e en regels, basis te blijven herkennen. Als een red.), als er maar wat gebeurt en restaurant als Hertog Jan (drie Mi- beweegt.’ chelinsterren) alleen al zelf zeven verschillende soorten tomaten © TRAVEL MAGAZINE teelt, wie gaat dat morgen onder45 ———

46 ———

Ten huize van Zuster Maria (najaar 1986, update 13 maart 2022) Op zaterdag 14 mei 2016 verruilde zuster Maria Lansen op 83-jarige lee ijd het jdelijke voor het eeuwige. Zuster Maria (promo e 1962) staat bovenal in ons geheugen gegri als hét gezicht van de ‘Hotelschool Spermalie’ in de jaren 70, 80 en 90. Haar taak bleek allesomva end: als werkmeester, als econoom, maar ook als internaatsopvoedster … Een grote steun en vaste toeverlaat voor leerlingen, een tweede mama! Wij doken in het rijk gestoffeerde Spermaliearchief en na enig speurwerk diepten we het volgende ar kel uit Poeskaffee – de voorloper van H&T News Spermalie – op. Het interview, dat we lichtjes bewerkt hebben, dateert uit ver vervlogen jden … uit het najaar van 1986! Wij publiceren het als postuum eerbetoon aan de diepbetreurde superzuster Maria Lansen.

IN 1962 BEN JE AFGESTUDEERD. KEN JE NOG ALLE NAMEN VAN JOUW MEDELEERLINGEN? ZUSTER MARIA LANSEN: ‘Therese Billiet, Liliane Cabooter, Annemie Decaluwé, Annemie Devos, Jeanine Houben, Siska Quintens, Liesbeth Samyn, Chris ane Stassen, Nadia Verbanck en Winny Vriens.’

geloof me vrij: ik was doodop, maar blij dat de klus op één dag geklaard was.’

JE WAS STUDIEMEESTERES VOOR INTERNEN EN EXTERNEN EN HIELD TOEZICHT OVER HET ECONOMAAT. KUN JE DE EVOLUTIE VAN DE HOTELSCHOOL SCHETSEN EN JEZELF DAARIN SITUEREN? ‘Elk jaar groeide de school aan, elk jaar werd er verbouwd of paste men hier en daar iets aan. Tot dusmaken, zodat ik de vakken elke ver is dat het leven van onze school: avond nog eens grondiger kon indat hee me jong en soepel gehoustuderen. Dan raak je niet in paniek den.’ en kun je voldoende rust inbouwen, wat belangrijk is in een examenperi- JE KENT ELKE OUD-LEERLINGE. HOE ode.’

KUN JE AL DIE NAMEN ONTHOUDEN? KOM JE NOG IN CONTACT MET ‘Alle oud-leerlingen kennen mij en VROEGERE SPERMALIEKLASGENO- ik ken ze vrijwel allemaal bij naam.

TEN? Vroeger was dit rela ef makkelijk: ‘Ja, hoewel we in die 24 jaar nog meestal schreef ik de leerlingen in, maar twee keer samengekomen ik gaf ze hun uniform, ik ontving ze zijn. Na 20 jaar, in 1982, heb ik mijn met hun ouders op het internaat … klas uitgenodigd in Hoeve ik heb daar een goed geheugen Cortvriendt. In 1984 hebben we in voor. Zo had ik bijna alle leerlingen restaurant De Boekeneute afgeal drie keer gezien voor ze op sproken. Af en toe zie ik iemand van school kwamen. Bovendien konden mijn klas en natuurlijk ook weleens de leerlingen mij 24 uur op 24 op een oud-leerlingenavond. Elk jaar kijk ik razend benieuwd uit naar de inschrijvingen, maar tot mijn spijt stel ik vast dat er weinig klasgenoten bij zijn.’

WAS ER IN DIE TIJD OOK AL EEN EXAMEN ZAAL- EN KEUKENPRAKTIJK? ‘Het proefwerk zaal- en keukenprak jk bestond in 1962 ook al, maar het was anders. Om 8.30 uur WAS JE EEN GOEDE LEERLINGE? was er ‘trekking van het menu’. Na‘Ik probeerde al jd mijn uiterste dien mochten we een half uurtje in best te doen om alle vakken goed in ons boek of schri bladeren en dan te studeren en bij te houden. Ik kon konden we starten. Om 12.30 uur wel niet studeren zoals de leermoesten we klaar zijn en om 14.30 lingen dat nu doen. Zo had ik bijuur dienden we het prak jkexamen voorbeeld alle leerstof al bekeken zaal af te leggen. ‘s Avonds omvoor ik het eerste proefwerk moest streeks 22 uur was het afgelopen en

bereiken … en ik droeg en draag de leerlingen in mijn hart. Nu ligt het wel anders en daar heb ik drie redenen voor: er zijn veel meer leerlingen, ik blijf geen driemaal zeven en sinds 1984 ben ik niet meer zo nauw betrokken bij alle ac viteiten.

Meestal ben ik er nog wel.’

ZUSTER, HEEL WAT LEERLINGEN HEBBEN SCHRIK VAN JE EN PROBEREN TIPTOP IN ORDE TE ZIJN. HOE VERKRIJG JE DAT VAN HEN? ‘Schrik is geen goed woord. Ze weten dat mijn ja een ja is en mijn neen een neen. Je moet het trouwens zo doen of ze weten niet meer waaraan ze zich moeten houden. Zo bouw je ook een goede manier van gezag op. Goddank kreeg ik dit van mijn vader zaliger en moeder mee.

Jongeren verlangen een vaste – zeg maar strenge – hand die het goede beoogt.’

WELKE JAREN LIJKEN JE DE MOOISTE? ‘Ik kan moeilijk vergelijken. Elk jaar hee veel goede en ook wat mindere momenten. Hoe groter de school, hoe meer problemen: die zijn er om besproken en opgelost te worden. Aanvankelijk ging het makkelijker, logisch. De jdsgeest is veranderd … niet eenvoudiger geworden: dat ondervinden we in elke organisa e, elke gemeenschap, in elk gezin, op elk werk en ook in elke school.’

PROFICIAT! KUN JE IETS VERTELLEN OVER JE NIEUWE FUNCTIE? DAARDOOR BEN JE NATUURLIJK WAT MINDER IN DE HOTELSCHOOL. HOE DENK JE DAAR ZELF OVER? ‘Ja, nu ben ik sinds 1984 algemeen overste van onze congrega e. Meer werk en meer zorgen dus! Zo ben ik meer bij de zusters en minder bij de leerlingen van de hotelschool. Ik draag zowel de zusters als de leerlingen in mijn hart en ik probeer de verdeelsleutel te vinden die iedereen voldoening schenkt. Graag geef ik jd en aandacht aan allen. Trouwens, mijn roeping is er te zijn voor allen die aan mijn zorgen worden toevertrouwd. Ik neem de omstandigheden zoals ze zich voordoen, want alles is voor mij goddelijke voorzienigheid en ik ben zielsgelukkig in wat ik nu doe. Vaak heb ik aan oud-leerlingen gezegd: ‘Je zult gelukkig zijn in de mate dat je anderen gelukkig maakt. Je hoe niet aan je eigen geluk te denken. Als je meer aan de anderen denkt, krijg je geluk voor jezelf.’

KUN JE TOT SLOT EEN ANEKDOTE VERTELLEN DIE JE DE JONGSTE JAREN MET DE LEERLINGEN BELEEFDE? ‘T.D., een vlij ge leerlinge moest vlug nog iets vragen aan een interne, een medeleerlinge en dat na 22 uur. Eigenlijk mocht dat niet! S ekem sloop ze naar de andere kamer waar een enkel bed – het onderste van een stapelbed – stond. In de vier hoeken van dat bed was een opening gemaakt waarin je ijzeren staven recht kon ze en. T.D. stopte haar duim in zo’n holte, draaide ermee en … jawel … muurvast. Ocharme, ze kreeg haar duim er niet meer uit. T.D. stond daar met de tranen in haar ogen. Wat nu? Eigenlijk mocht ze niet op kamer A34 zijn en zo kon ze daar evenmin blijven staan. Vlug dan naar mijn kamer om hulp! Gelukkig was de directeur nog op school. Met hamer en beitel werd koortsach g gewerkt om haar duim los te wrikken. Grote zweetdruppels parelden op Trees d’r gezicht. Ze slaakte een zucht van opluch ng toen haar duim uit die benarde posi e bevrijd was. Trees weende en wij lachten. Dat kan ik niet vergeten, ook niet als Trees eens op bezoek komt … hé Trees …!’

FRANCIS CLAEYS (VRIJE BEWERKING VAN EEN INTERVIEW UIT POESKAFFEE)

ZIE OOK: IN MEMORIAM

JE BENT NU HOOFDZUSTER VAN HET KLOOSTER GEWORDEN. 47 ———