Lyrikkforlaget © 2025
Lyrikkforlaget
Postboks 112
4395 Hommersåk
www.lyrikkforlaget.no
ISBN: 9788283984453
Omslag: Hana Costelloe
Sats: Hana Costelloe
Materialet i denne publikasjonen er omfatta av bestemmingane i åndsverklova.
Utan særskild avtale med Lyrikkforlaget er all eksemplarframstilling og tilgjengeleggjering berre tillate så langt det er heimla i lov. Utnytting i strid med lov eller avtale kan føre til erstatningsansvar.
Vintervegen
mang ei mørk vinternatt såg eg i undring inn i Vintervegen vart klår over at her hadde eg min heim – på eit støvkorn –mellom uteljelege solsystem i eit umåleleg, tidlaust rom
fatta ikkje kva lysår, spiraltåker, gasskyer og galaksar var visste ikkje kva vitskap kunne fortelje – og om orda deira var sanning vart dregen mot dette skremmande, ufattelege
går framleis i undring barndoms vegar inn i det heilage mysteriet – undrings vegar
vegar går gjennom livets skiftande tider, kor lenge og kvar, er uvisst
Vegen og vegane
møtte Vegen her om dagen, hadde gått lenge åleine og tala med seg sjølv
kor går du, Veg? undra eg fall i tankar, Vegen, djupt i si eiga verd, før han svara:
minnest dei gamle ferdselsvegane, sa han, mange vise gjekk dei, ga seg tid, tenkte, såg, tala med seg sjølv ‒ og med meg ‒leita etter føde for tanken, leita etter mål og meining med vandringa
er vorte gamal, sa han stilt, trur det var betre med gamlevegen; gjekk rundt bakkane, han, smaug varsamt inntil bekker og vatn, var trygg, ein veg med stabbesteinar mot juv og skrentar, med kvileplassar og vasskjelder for ro og kvile
nye vegar jamnar ut bakkane, går beint fram, går så snøgt at ein fer frå sjela
taler ein med den nye Vegen, høyrer ein ikkje svaret; dei ligg langt attende på ferda
gå med meg på gamlevegen, sjå blomar, høyr vinden kjæle med yrande liv, lytt til den gåtefulle tonen der dei unge dansar Vegen inn i sommarnatta, fletter hender og kviskrar løyndomsfylte gåter kor Vegen går? underleg at ikkje fleire spør; så mange stader, veit eg, til fjell og fjord, til bygder og byar, til rikdom, til armod, til glede og ulukke, til stader der ein kan misse seg sjølv eller finne seg sjølv?
lytt til Vegen medan du går, sa han, den har så mangt av
minne, gøymer segner og kostelege bilete av livsens
mangfald, kjærleik, glede, song, dans, avskil, sakn og sorg
kor Vegen går?
finn sjølv svaret ‒ ved å gå
men vit: steg du har gått, kan du ikkje gå attende
kvar Vegen vil ende?
Vegen endar vel ikkje, men vi blir att ein stad, der vi møter det ytst useielege ‒mors mystica
endra alt
(Komponisten Wolfgang Plagges har nytta denne teksta i komposisjon, ein epilog til Schönbergs «Verklärte Nacht», 2021)
var det i blygsle ho spurte om å gå ein tur ‒ blunka ho inni seg ‒kven veit?
vart gåande mest
ordlause trur eg
så mykje nytt å kjenne på, handa som varleg fann handa mi
det heile tidlaust, som det alltid har vore, og
nytt som ikkje er nytt, og likevel heilt nytt
denne sitrande skjelven gjennom det heile
ei ny meining, ein ny veg, eller ein veg som alltid har vore?