22 MAART 2019 PODIUM VAN PAPIER Lieve festivalbezoeker, Denkoefening voor thuis ODE TO THE LOST DESIRE
Hoofdredactie: Nuno Blijboom | Schrijvers: Nunzio Caponio, Bart van de Woestijne | Vormgeving: Adam Oostenbrink - MISTERADAMTYPE.COM | Verantwoordelijke uitgever: Andrea van Wingerden Festival Cement Sint Josephstraat 18 ’s Hertogenbosch | Drukker: Copyshop Den Bosch | Beeld: Adam Oostenbrink
Vandaag begint alweer voor de twintigste keer Festival Cement. Ja, dat lees je goed: Festival Cement viert dit jaar haar twintigste verjaardag. Hoera! Dat gaan we vieren met schitterende voorstellingen en een interessant randprogramma. Het worden een mooie negen dagen. Dit jaar is de thematiek niet mals. Terwijl ik dit schrijf is de klimaatmars in Amsterdam net voorbij en komen de eerste berichten binnen over de ruim 35.000 mensen die mee hebben gelopen. Hier in Den Bosch gaat de klimaatdiscussie verder op de planken. Lize Pede en de Filipijnse kunstenaar Roberth Fuentes werken met Island of Slow drie dagen lang aan een surreële performance rond een prop plastic. Kunnen we van deze megavervuiler een levend object maken? Of wellicht een landschap vol levend plastic? In de installatie Plasticville van Bram van Helden en Thijn Kolk wandel je door een heuze tuin vol kunststof organismes. Wellicht dat een nieuwe blik op plastic ons vervuilende gedrag doet minderen.
Dan begin je.
De vorm is anders, maar jij bent het, je weet het zeker. Je kijkt naar je ogen naar je haren naar hoe je kijkt de blos op je wangen de spleet tussen je tanden.
Je kijkt naar de witte deur.
Je staat op.
Je stelt je voor dat daarachter iemand het huis binnenkomt.
Je bent minstens twee koppen groter dan jezelf.
Je voelt de tocht onder de deur door trekken, hoort je voordeur in het slot vallen.
Jullie kijken elkaar aan, en je stelt je voor, hoe jullie blik precies hetzelfde vragend is.
Je loopt je woonkamer in, knipt een lamp aan en doet de gordijnen dicht. Je doet de deur achter je dicht en gaat zitten.
Een paar lichte stappen. De klink gaat naar beneden, de deur gaat langzaam open. Eerst wat gerommel en dan zie je het.
Maar wat als het al te laat is en het einde der tijden nabij is? Zarah Bracht laatje met Wholesale Destruction zien hoe de millenialgeneratie de apocalyps ondergaat. Mocht dat te dichtbij komen, kun je ook langs Lobke Leirens en Maxim Storms, die met Happy Hour de ritualistische ondergang van twee marionetten verbeelden. Om over de twintig andere, net zo intrigerende voorstellingen – wegens ruimtegebrek kan ik helaas niet iedereen noemen – nog maar te zwijgen.
Je stelt je de omtrek van een kind voor, omlijst door je deuropening. Het kind schuifelt naar binnen en blijft hier, middenin je woonkamer, voor je staan. Het licht van je kamerlamp valt op het gezicht dat langzaam zichtbaar wordt terwijl je ogen wennen.
Veel plezier! De ogen zie je het eerst.
Zo staan jullie even. Je luistert naar de stilte van je kamer. Dan ineens begint het kind te praten. Je herkent de stem niet, maar wel hoe het praat. Het kind kijkt je aan en vraagt: ‘Wie ben jij?’ Je kijkt even naar de grond. Jullie dragen beiden dezelfde sokken. Je denkt na. Je twijfelt.
Liefs, Nuno Blijboom Hoofdredacteur Podium van Papier PS. Het zal je opgevallen zijn dat de dagkrant een andere vorm heeft dit jaar. Naast dit Podium van Papier is er dit jaar ook een meer uitgebreid Makersboek, onder leiding van mijn voorganger Filip Tielens. Hier vindt je de meer diepgravende en langere artikelen die je gewend bent te lezen op dagelijkse basis. En die is ook gratis.
Je hebt die ogen eerder gezien, ergens, maar weet niet meer waar.
Vertel je het wat je weet?
Je blijft kijken.
Bart van de Woestijne
Je herkent de trui die het kind draagt: het is die ene trui die jij altijd droeg. Ineens overvalt je het gevoel dat je naar jezelf kijkt. Je kijkt naar het gezicht, naar hoe het verschijnt.
Desires are born and bred in an extraordinary land. A faraway place that you and I can only access naked and alone. A place where everything is possible, but nothing will ever happen. I dwell there night and day, and I wait amid all the forgotten sparkles available to my darkest senses. I satiate myself with thick contemplations of me becoming the deepest you. From there, no one gets away alive, nor you or I can defeat the ghostly images of perfection. That faraway place, the extraordinary land, is our death disguised as fresh morning dew for the thirsty people of the heart. That precious land is our grain of sand for which we are willing to kill the mountain. Run! Run from that land and be ready to die without killing. Offer your nakedness to the first passer-by, give your body to the guardian dog and die. Sacrifice your grainy dream and die. In the silence of your death, I will watch and wait till your very last thought disappears forever. How many of you are there? How many ‘thoughts’ must I slaughter to free myself from the hunting ghost of your lonely nakedness? A new day will come, and only silence will reign. The wind will sweep away our bodies to rest, and there, in the farthest corner of our senses, perchance, we might meet in the flesh of a star. There we’ll hold hands, sing and mourn our loneliness before you run again. Desires belong to the Gods. Colourful and vibrant, they are the blueprint of possibilities, a hologram containing the creation of the new. Man is the product of the Gods’ creations and within himself are left traces of the original desire from which he is born. In the best-case scenario, man’s desires are pale remains of the beginning of time. That’s when a genius is born. Rare. Unfortunately, most of the time, the common man’s desires are nothing more than fixation given by its social environment, suggestion implanted in its psyche. Even sexual desires don’t belong to him. They belong to nature, a force that takes different shapes giving the illusion of the self. What we call ‘desire’ is often the limitations that keep us away from our true self and from the possibility to resonate with the universe in our full splendour.
Its 8.08 AM and I desire to stay in bed to contemplate my desires and play with them in my imagination. That’s as far as my splendour goes right now. Each one of them has a string of images attached to it and it can be quite entertaining to observe the variations of their potential fulfilment. Most of them do not have enough energetic stimulus to make it to the plane of physical reality, and as a result, I am still in bed. Some have been with me for a long time, and some are new. To be precise, they are never entirely new. Usually, it is a primary ‘desire’ which created a cluster of sub-desires. They look different, but they are just variations of my primal physiological or emotional need. Things get complicated when strange ‘desires’ appear and don’t even belong to me or my social programming. I have one with me right now. It belongs to a foreign entity, a bodyless spirit, that has found shelter in my body wishing to fulfil their agenda of energy vampirism. It’s very cunning and manipulative to the point that it’s able to fully control my body and let it act according to its ‘desire’. The desire to stay in bed is not mine. 8.21 AM. I managed to desire myself out of bed. I desire to go to a faraway place where a big magical rock is waiting for me. I will get inside the rock and seat in it with my eyes closed. At that point, I have the desire to sing tunes that will make the atoms of the big rock vibrate to a high pitch frequency. I desire the cells of my body to vibrate along with that rock and dissolve their tiny desires for death. I desire to record that sound for you and share it. Do you desire to listen to it? If your desire is strong I will go to that faraway place, I’ll seat in the magical rock, close my eyes and I sing to dissolve our tiny desires for death before you run again. 11.06 AM. Just desires. I am still in bed. Don’t know If I’ll ever make to that rock. Nunzio Caponio schrijver Lo Lie Taa