Πισωγυρίσματα, επιπολαιότητα, συμφέροντα ή τι;...

Άλλο πάλι και τούτο… Άνοιγμα της λεωφόρου Μακαρίου στη Λευκωσία για όλα τα οχήματα.

Τις τελευταίες μέρες, σε απόφαση που πάρθηκε κατά πλειοψηφία, το Δημοτικό Συμβούλιο της πρωτεύουσας ανέτρεψε τα πάντα όσον αφορά δεσμεύσεις, πολιτικές, σχεδιασμούς και έργα που αποσκοπούσαν στην επίτευξη καλύτερων, πιο ανθρώπινων συνθηκών στο κέντρο της πόλης, για μια πόλη πιο φιλική στον άνθρωπο, τον κάτοικο, τον εργαζόμενο και τον επισκέπτη.

Το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) για τη Λευκωσία έχει προ πολλού ολοκληρωθεί και εγκριθεί. Δυστυχώς όμως, όπως παρατηρούμε, στην περίπτωση της ευρύτερης πόλης της Λευκωσίας, παρόλο που αποσπασματικά και κατά κύριο λόγο σε νέα έργα, κάποιες υποδομές που υποστηρίζουν τις αρχές της βιώσιμης κινητικότητας όπως ποδηλατόδρομοι, πεζόδρομοι και λεωφορειολωρίδες έχουν υλοποιηθεί, διαφαίνεται ότι έχουμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας και εμπόδια που αφορούν νοοτροπίες και συμφέροντα.

Στην προκειμένη περίπτωση, η φιλοσοφία για βιώσιμη αστική κινητικότητα με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι το ιδιωτικό αυτοκίνητο πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με αρκετά εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν για μελέτες και έργα μέχρι τώρα.

Ενώ παίρνουμε εκατομμύρια ως χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) με δεσμεύσεις όσον αφορά την υλοποίηση του σκοπού που τα παίρνουμε, που δεν είναι άλλος από το να αποσυμφορήσουμε τις πόλεις μας και να πετύχουμε πιο ανθρώπινες και υγιεινές συνθήκες για τους πολίτες και το περιβάλλον, ερχόμαστε ξαφνικά και κάνουμε στροφή 180° για να αναζωογονήσουμε, δήθεν, τη χαμένη εμπορική δραστηριότητα, που φυσικά επηρεάστηκε πολύ πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας του ιδιωτικού αυτοκινήτου στη συγκεκριμένη λεωφόρο για ένα σωρό άλλους λόγους, κυρίως με την κατασκευή γιγαντιαίων εμπορικών αναπτύξεων στην περιφέρεια της πόλης.

Η προχειρότητα και η πολιτική του ράβε-ξήλωνε μας εκθέτει διεθνώς, καθώς και στην ΕΕ που συγχρηματοδοτεί τα έργα με εκατομμύρια ευρώ για να βελτιώσουμε τις συνθήκες που ζούμε και εργαζόμαστε στις πόλεις μας. Να βάλουμε λίγο πράσινο, να βελτιώσουμε το αστικό περιβάλλον με λιγότερα καυσαέρια και θόρυβο, λιγότερο αυτοκίνητο, περισσότερο ποδήλατο, ευχάριστο περπάτημα και ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς, όπως το τόλμησαν και το πέτυχαν και άλλες, μεγάλες πόλεις στο εξωτερικό με πολύ μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στην εφαρμογή αυτής της προσέγγισης.

Φαίνεται όμως ότι δεν διαθέτουμε το βασικό και στοιχειώδες που είναι το όραμα και ο σεβασμός στον άνθρωπο.

Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Ή μάλλον μπορεί να εξηγηθεί, ότι δηλαδή μεμονωμένα συμφέροντα έχουν τη δύναμη να επικρατήσουν και να επιβάλουν τη θέλησή τους στους δημοτικούς άρχοντες και, μέσω αυτών, στην κοινωνία.

Πολιτικές, δεσμεύσεις, προγραμματισμοί, σχεδιασμοί, δαπάνες, όλα πάνε στον βρόντο γιατί έτσι θέλουν οι προαναφερόμενοι…

Στέλιος Αχνιώτης

Πολιτικός Μηχανικός