Μια ξαφνική αγάπη

Μια ξαφνική αγάπη

Μια ιστορία του χειμώνα από την Ε’ Τάξη και τη Νίκη, την Άνη, την Ειρήνη τον Τίτο, τον Γιάννη, την Ιωάννα, τον Μάνο, τη Χαρά, την Κωνσταντίνα, τον Αντώνη, τον Σάββα, τον Ένις, την Έλενα, τον Γιώργο, τον Δίκαιο

Μια ξαφνική αγάπη

Ο Ερνέστο γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Όταν ήταν μικρός αρρώστησε πολύ σοβαρά, τόσο που κόντεψε να πεθάνει. Έμεινε για πολύ καιρό στο νοσοκομείο κάνοντας θεραπείες ώσπου τελικά έγινε εντελώς καλά. Τα μαλλιά του είχαν πέσει αλλά δεν τον πείραζε καθόλου, γιατί ήδη ξαναφύτρωναν πιο γερά και δυνατά από πριν. Πιο πολύ τον ένοιαζε που στο νοσοκομείο δεν είχε άλλα παιδιά για να παίζει κι ένιωθε μοναξιά. Οι γονείς του του αγόρασαν ένα ωραίο τόπι αλλά εκείνου δεν του έφτανε και το παρατούσε στην άκρη του δωματίου του. Την ημέρα που γύριζε στο σπίτι του από το νοσοκομείο είδε στην άκρη του δρόμου ένα τραυματισμένο περιστέρι. Το πήρε στην αγκαλιά του και το φρόντισε με στοργή. Από τότε το είχα πάντα κοντά του και έγινε ο μοναδικός του φίλος. Όταν ο Ερνέστο δυνάμωσε, οι γονείς του αποφάσισαν να κάνουν ένα δώρο στον εαυτό τους για να ξεχάσουν την περιπέτεια που πέρασαν: ένα μεγάλο ταξίδι στα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού! Ο μικρός, που λάτρευε τα ταξίδια, πηδούσε από τη χαρά του.

Ένα πρωί ξεκίνησαν οι τρεις τους με ένα τεράστιο καράβι να γνωρίσουν τον κόσμο. Όλα έμοιαζαν τέλεια μέχρι που μια καταιγίδα που ξέσπασε ξαφνικά, έριξε το καράβι σε μια ξέρα. Όταν ο καιρός καλυτέρεψε, όλοι είχαν χαθεί και οι επιβάτες και το πλήρωμα. Γλίτωσε μόνο ο Ερνέστο που γραπώθηκε από το βιολοντσέλο του που επέπλεε δίπλα στου την ώρα του ναυαγίου. Τα κύματα τον έβγαλαν σε ένα νησί. Βρήκε καταφύγιο σε μια μικρή σκοτεινή σπηλιά. Εκεί κοιμόταν τα βράδια. Έπινε γλυκό νερό από μια πηγή δίπλα στη σπηλιά και έτρωγε τα τρόφιμα από τις προμήθειες του ναυαγισμένου καραβιού, που είχαν βγει στην παραλία του νησιού. Όταν δεν έβρισκε τίποτα πια ψάρευε στα ρηχά ή έτρωγε από τα χόρτα που φύτρωναν στο νησί. Κάθε βράδυ, που έπεφτε ο ήλιος, έβλεπε ένα δυνατό φως να αναβοσβήνει στην άλλη άκρη του νησιού αλλά φοβόταν να πάει προς τα εκεί γιατί δεν ήξερε τι θα ήταν. Κι αν ήταν μαγικό; Μια μέρα βρήκε το κουράγιο και αποφάσισε να ακολουθήσει το φως και να δει τι ήταν. Ο δρόμος τον έβγαλε σε έναν φάρο. Χτύπησε τη μεγάλη , ξύλινη πόρτα με όλη του τη δύναμη αλλά ο φαροφύλακας δεν τον άκουγε. Ο ήχος τον κυμάτων ήταν πολύ δυνατός και εκείνος βρισκόταν στην κορυφή του φάρου προσπαθώντας να κρατήσει αναμμένο το φως του. Ο Ερνέστο χτυπούσε ώσπου δεν άντεχε άλλο και τον πήρε ο ύπνος εκεί έξω. Το άλλο πρωί ο φαροφύλακας τον βρήκε, τον έβαλε μέσα στον φάρο, τον φρόντισε και ειδοποίησε να έρθουν από τη στεριά να τον πάρουν. Όταν μπήκε η Άνοιξη ήρθαν και πήραν τον Ερνέστο πίσω στην πόλη που γεννήθηκε. Όμως καθώς ήταν μόνος πια τον έβαλαν σε ένα ορφανοτροφείο. Εκεί μεγάλωσε με μοναδική παρέα τη μουσική του και το αγαπημένο του περιστέρι που δεν τον έχανε από τα μάτια του! Διάβαζε πολύ γιατί ήθελε να γίνει γιατρός και ερευνητής και να βρει το φάρμακο που θα γιάτρευε όλα τα παιδιά που θα αρρώσταιναν όπως κι εκείνος. Και τα κατάφερε. Έγινε ένας σπουδαίος γιατρός και βρήκε το φάρμακο που έψαχνε. Όμως εξακολουθούσε να μην έχει φίλους γιατί δεν είχε μάθει πώς να τους πλησιάζει. Μια μέρα του χτύπησε την πόρτα ένας δικηγόρος και του είπε πως ο προπάππους του του είχε αφήσει μια σπουδαία κληρονομιά: ένα μικρό σπιτάκι στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Ερνέστο μετακόμισε στο καινούριο του σπίτι. Ήταν μικρό αλλά πολύ όμορφο, Πάνω από τον κόκκινο καναπέ ήταν η φωτογραφία του προπάππου του και στη Βιβλιοθήκη υπήρχαν ένα σωρό βιβλία. Σε ένα συρτάρι βρήκε ένα σπασμένο ρολόι. Είχε σταματήσει στον πόλεμο όπου ο προπάππους είχε πάει στρατιώτης. Το κοίταζε κάθε μέρα κι ένιωθε ευγνωμοσύνη για όσα είχε.

Δεν έβγαινε έξω παρά μόνο για να πάει στη δουλειά του. Φοβόταν πια πολύ τα ταξίδια και δεν ταξίδευε όσο κι αν το ήθελε. Κάθε απόγευμα καθόταν απέναντι από το παράθυρο που έβλεπε στη θάλασσα, έπαιζε τη μουσική του, έκλεινε τα μάτια του και ονειρευόταν πως ένα καράβι με πεταλούδες, αντί για πανιά, τον έπαιρνε μακριά. Στην ακτή ο προπάππους και οι γονείς του τον χαιρετούσαν και τον ενθάρρυναν να ξεπεράσει το φόβο του και να φύγει μακριά… Μια μέρα άκουσε ένα ξύσιμο στην πόρτα κι όταν την άνοιξε είδε μια γάτα. Την αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Την υιοθέτησε και πέρναγε ώρες μαζί της. Ακόμη και το περιστέρι τη συμπάθησε. Ήταν μια χαρούμενη, ζωηρή γατούλα που έπαιζε συνέχεια με τα χρυσόψαρα στη γυάλα. Αυτά τα καημένα βέβαια δεν ήταν και τόσο χαρούμενα αλλά τι να γίνει… Η ζωή τους κυλούσε πιο ευχάριστα πια. Ο Ερνέστο είχε δυο πολύ αγαπημένους φίλους. Το περιστέρι συνέχιζε τις πρωινές του βόλτες στην πόλη. Εδώ και καιρό είχε προσέξει μια κοπέλα, τη Μαριάννα. Ήταν δασκάλα. Την έβλεπε που στεκόταν μπροστά στο παράθυρο και διόρθωνε τα γραπτά των μαθητών της. Πίσω της είχε έναν μεγάλο χάρτη για να τους κάνει Γεωγραφία και να τους μάθει τον κόσμο. Τον τελευταίο καιρό η Μαριάννα έμοιαζε πολύ λυπημένη. Μόλις χτυπούσε το κουδούνι για το σχόλασμα, έβγαινε αμέσως έξω και τριγυρνούσε για ώρες στο δρόμο ψάχνοντας κάτι.

Το περιστέρι την άκουσε που ρωτούσε κάποιον περαστικό, αν είχε δει μια κίτρινη, φουντωτή γάτα αλλά εκείνος δεν ήξερε τίποτα. Αμέσως σκέφτηκε πως ίσως να έψαχνε τη Λούσυ και σκέφτηκε ένα σχέδιο για να φέρει τη Μαριάννα στο σπίτι του Ερνέστο. Το επόμενο πρωί πήρε στο ράμφος του μια φωτογραφία που είχε τραβήξει ο Ερνέστο τη Λούσυ και, όταν η Μαριάννα βγήκε από το σχολείο, την άφησε να πέσει μπροστά στα πόδια της. Εκείνη έσκυψε, τη σήκωσε και την κοίταξε με αγωνία. Το περιστέρι άρχισε τότε να πετά κάνοντας κύκλους από πάνω της μέχρι να καταλάβει και να το ακολουθήσει. Σιγά σιγά έφτασαν στο σπίτι του Ερνέστο. Η Μαριάνα χτύπησε την πόρτα και της άνοιξε εκείνος κρατώντας στην αγκαλιά του τη Λούσυ. Η γατούλα άρχισε να τρίβεται πάνω της και η Μαριάννα έκλαιγε από χαρά. Έγιναν καλοί φίλοι με τον Ερνέστο. Περνούσαν συχνά μαζί τα απογεύματα, συζητώντας και κοιτάζοντας τη θάλασσα. Ένα τέτοιο απόγευμα ο Ερνέστο της ζήτησε να τον παντρευτεί. Εκείνη δέχτηκε συγκινημένη και σε λίγο καιρό έγινε ο γάμος. Μάλιστα η αγάπη της Μαριάννας βοήθησε τον Ερνέστο να ξεπεράσει το φόβο του για τη θάλασσα και κανόνισαν να πάνε ένα μεγάλο ταξίδι του μέλιτος!