Το ΚΟΙΝΟΝ των Ωραιων Τεχνων | 07 | ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2019

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΒΕΒΑΙΟ ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ»

Μὲ τὸ τεῦχος αὐτὸ τὸ περιοδικό μας κλείνει δύο χρόνια ζωῆς. Καὶ μ’ αὐτὸ τὸ 7ο τεῦχος ἐγκαινιάζουμε μιὰ νέα περίοδο: τὸ περιοδικὸ κυκλοφορεῖ πλέον μὲ τὴν φροντίδα τῶν ἐκδόσεων Μαΐστρος, στὸ πλαίσιο μιᾶς εὐρύτερης συνεργασίας ποὺ ἐγκαινιάστηκε μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ ποιητικοῦ βιβλίου REC τοῦ Χρήστου Ἀναγνωστόπουλου. Διατηροῦμε φυσικὰ τὴν αὐτοτέλειά μας ὡς πρὸς τὸν τίτλο, τὸ ὕφος καὶ τὸ περιεχόμενο τοῦ περιοδικοῦ ὡς ἕνα βῆμα ἐκφράσεως τοῦ Ὁμίλου Ἐρασιμόλπων ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΤΕΧΝΩΝ. Ἀλλάζουμε τὸ σχῆμα μας, ὑπακούοντας στὶς ὑποδείξεις πολλῶν φίλων, ἀλλὰ παραμένουμε πιστοὶ στὶς ἀρχές μας καὶ στοὺς σκοποὺς ποὺ ἐξ ἀρχῆς ἔχουμε θέσει.

Τὸ εἰσαγωγικὸ κείμενο τοῦ 1ου μας τεύχους ἔκανε λόγο γιὰ μιὰ μεγάλη ἀνατροπή. Αὐτὸς παραμένει ὁ στόχος μας κι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ μᾶς ἔκανε μὲ τὶς μικρές μας δυνάμεις νὰ «βγοῦμε στὴν ἀγορά». Γιὰ μᾶς ἡ μεγάλη ἀνατροπὴ συνίσταται στὴν ἀνάγκη ἑνὸς πνευματικοῦ ἀναπροσανατολισμοῦ τῆς σημερινῆς οἰκουμένης, πέρα ἀπὸ τὰ ἀντιθετικὰ σχήματα ποὺ ἐπικράτησαν κατὰ καιροὺς στὴν πνευματικὴ ζωή. Ὑπηρετοῦμε τὴν ἀνάγκη μιᾶς συνθέσεως καὶ στὸ πλαίσιο αὐτὸ προσπαθοῦμε νὰ ἀναδείξουμε τὴν πνευματικὴ παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας στὶς οἰκουμενικές τους διαστάσεις, μακριὰ ἀπὸ τὴν προκρούστεια κλίνη ἑνὸς ἑλληνοκεντρικοῦ ἐθνικισμοῦ. Ἔτσι, μὲ ἰδιαίτερη αἰσιοδοξία διαβάζουμε τὴν ἐπισήμανση τοῦ σύγχρονου γάλλου συγγραφέα Μισὲλ Οὐελμπέκ:

Δὲν πιστεύω πὼς ἡ Ρωσία ἔχει ἀναλάβει τὸν ρόλο τοῦ οἰκουμενικοῦ καθοδηγητῆ τῆς ἀνθρωπότητας –ὁ θαυμασμός μου γιὰ τὸν Ντοστογιέφσκι δὲν προεκτείνεται τόσο πολύ- ἀλλὰ θαυμάζω τὴν ἐπιμονὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς περιοχές της, πιστεύω πὼς ὁ Ρωμαιο- καθολικισμὸς θὰ ἔκανε καλὰ νὰ ἐμπνευστεῖ ἀπ΄ αὐτήν, καὶ πιστεύω πὼς ὁ «οἰκουμενικὸς διάλογος» θὰ μποροῦσε χρήσιμα νὰ περιοριστεῖ σὲ ἕνα διάλογο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι μόνο μιὰ «θρησκεία τῆς Βίβλου» ὅπως λέγεται πολύ πρόχειρα· εἶναι ἐπίσης, καὶ ἴσως πάνω ἀπ’ ὅλα, μιὰ θρησκεία τῆς Ἐνσάρκωσης). Ξέρω δυστυχῶς πὼς τὸ Μεγάλο Σχίσμα τοῦ 1054 ἦταν, γιὰ τὴ Χριστιανικὴ Εὐρώπη, ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους· ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, πιστεύω πὼς τὸ τέλος δὲν εἶναι ποτὲ βέβαιο πρὶν ἔρθει.

(Ἰανουάριος 2019 στὸ https://harpers.org/archive/2019/01/donald-trump-is-a-good-president Βλέπε καί: https://neoplanodion.gr/2018/12/17/)

τὴν ἀναβάπτιση στὴν πίστη τῶν πατέρων ἡμῶν ποὺ δίνει νόημα στὴν ἀγάπη, 4 τὴν κοινοκτημοσύνη τῶν ἀγαθῶν, 4 τὴν κοινότητα ποὺ δὲν συνθλίβει τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου

Ἐπιμένοντας λοιπὸν στὰ ἀρχικά μας αἰτήματα γιὰ:

> τὴν ἀναβάπτιση στὴν πίστη τῶν πατέρων ἡμῶν ποὺ δίνει νόημα στὴν ἀγάπη,

> τὴν κοινοκτημοσύνη τῶν ἀγαθῶν,

> τὴν κοινότητα ποὺ δὲν συνθλίβει τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου

ὄχι γιὰ νὰ δημιουργήσουμε μιὰ νέα οὐτοπία, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὰ ἔχουμε ὡς κριτήριο μιᾶς ζωῆς «ποὺ δὲν κατανοεῖ τὴν ἐπιβίωση ὡς αὐταξία, ποὺ ἀντιλαμβάνεται τὴ φιλοσοφία ὡς μνήμη θανάτου καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν θάνατο μὲ τὴν προσδοκία τῆς Ἀνάστασης κι ὄχι τῆς τέφρας», βαδίζουμε πρὸς τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἐνσάρκωσης, ψάλλοντας τὸν κατ’ ἐξοχὴν πολιτικὸ ὕμνο τῶν Χριστουγέννων:

Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς,* ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο·* καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς,* ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται.* Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον,* αἱ πόλεις γεγένηνται·* καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος,* τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν.* Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί,* τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος·* ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί,* ὀνόματι θεότητος,* σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν.* Μέγα σου τὸ ἔλεος, δόξα σοι.