3 minute read
Rebel rebel Zoë Chungong: bad girl met zeemeerminvibes
Tekst en fotografie Ringo Gomez-Jorge
REBEL REBEL
Iedere generatie heeft zijn rebellen die buiten de lijntjes kleuren en zo het straatbeeld vernieuwen. Wie zijn zij vandaag? Ontmoet Zoë Chungong (20), een girl gone bad met game character vibes die felgekleurde pruiken niet schuwt.
H
“Het is niet zozeer dat ik altijd een pruik draag, eerder dat ik vaak van kapsel verander. Afhankelijk van de vibe die ik wil uitstralen komt daar een pruik bij kijken. Zo was mijn haar een dikke week geleden nog een natuurlijke afro. Voor de pruik heb ik inspiratie gezocht bij Nicki Minaj, die samen met Rihanna echt wel een icoon voor mij is. Pruiken zijn sowieso meer een ding voor niet-witte vrouwen. Dat komt eenvoudigweg omdat kleuringen nefast zijn voor afro-haar. Hetzelfde geldt voor een stijltang. En dus grijpen we sneller naar een pruik.”
“Dit blauwe haar draag ik enkel op plaatsen waar ik me op mijn gemak voel. Zo kan ik bij tijden erg verlegen zijn. Als ik ergens naartoe moet waar ik weinig mensen zal kennen, durf ik soms het huis niet uit. Aan de andere kant ben ik professionele danser – momenteel dans ik voor Jan Martens – en heb ik op het podium geen last van zenuwen, al sta ik voor duizend man.”
“Van de blikken van onbekenden op straat ervaar ik weinig last: ik kan me er ondertussen makkelijk overheen zetten. Sterker nog, ik bekijk ze als een compliment. Krijg ik een vuile blik van een persoon die banaal gekleed is, dan weet ik dat mijn outfit goed zit. (lacht) Catcalling is standaard en het neemt niet echt toe als ik een pruik of een kort rokje draag. Er zijn dagen dat ik meer reacties te verduren krijg terwijl ik een lange broek draag. Een vrouw die een shortje draagt, gewoon omdat het bloedheet is, krijgt ook reactie. Weet je, het gaat echt niet om wat je draagt maar om wie je op straat tegenkomt. Dat zet mijn outfits in perspectief.”
“De meesten vinden dat ik er heel vrouwelijk uitzie maar zo bekijk ik het niet. Ondanks mijn korte jurken en lange nagels beschouw ik mezelf als genderloos. Vrouwenkleding is ook maar een idee dat door de samenleving bedacht werd. Wat mij betreft zou deze kleding ook bij een man passen. Moest ik als jongen geboren zijn, dan zou ik me dezelfde stijl aanmeten. Er bestaat een verschil tussen gender en geslacht. Mijn geslacht is vrouwelijk maar mijn gender is neutraal. Gender is de constructie van codes rond een geslacht, bijvoorbeeld de codes rond kleding en gedrag. Die codes wijs ik af. Ze beperken je in je vrijheid.”
“In deze outfit voel ik me een ‘game character’ en veranderen mijn bewegingen, mijn gedrag. Ben ik te basic gekleed, dan werkt dat op mijn gemoed. Ik ben dan ongerust dat men denkt dat ik ook banaal ben vanbinnen. Het draait allemaal om attitude en présence. Tijdens een interview wandelde Marilyn Monroe over straat met een reporter. Niemand keek naar haar om. Opeens zei zij: ‘Wil je zien hoe ik haar word?’ Vervolgens wandelde ze op haar typische flamboyante manier. En iedereen keek om.”
“Met deze kleding stel ik me toch ook kwetsbaar op. Ik toon immers mijn ware zelf. De durf komt van het besef dat je nooit voor iedereen goed kunt doen. Er zullen altijd mensen zijn die je haten, of je nu in hun vakje past of niet. Ik bedenk steeds: 30 procent van de mensen vindt je niet leuk zonder enige goede reden. Die gedachte helpt te relativeren.”
@lil.viee
