Jubileum door Jo vd Ven 2017

‘Heej Jo, kunde ge efkes un stukske skrève over 40 jaor Echo.’ Dit werd mij een paar weken geleden gevraagd (tussen de soep en de êrpel) door de huidige redactie. Ik heb ja gezegd, maar ik weet nou nog niet waarover ik het zal hebben. Over De Echo zelf en haar geschiedenis is al het nodige gezegd en geschreven.

Schrijven is nou niet mijn sterkste punt. Nu met schrijfmachines en computers kan ik me behoorlijk duidelijk maken, maar op de lagere school was schrijven voor mij een groot probleem. Geen enkele onderwijzer(es) kon iets wijzer worden van mijn hanenpoten. Elke leerling kreeg een stempel of plakplaatje in haar/zijn schrift als ze een 8 voor schrijven haalden. Ik zou zoiets al krijgen bij een 6. Maar ook dat was teveel gevraagd voor mij. Op mijn rapport heb ik nooit meer dat een 4,5 of 5 gehad voor schrijven.

Je zult het niet geloven, maar ik heb uiteindelijk schrijven geleerd van een Belg. Een Belgische pater die les gaf op een gymnasium (niet afgemaakt), waar ik een paar jaar vertoefd heb. Vijftig jaar later ben ik hem nog eens op wezen zoeken op Sparrendaal, waar hij nog steeds/weer verbleef. Hij was zeer vereerd dat hij tenminste nog iemand iets had kunnen leren. Het zij zo.

Maar, we dwalen af. Waar ging het ook weer over? De Echo, juist ja. Al 40 jaar. Maar wat is nou 40 jaar? Nog niet eens de helft van een mensenleven als we de statistieken mogen geloven. De gemiddelde leeftijd van de hedendaagse bevolking ligt in de Westerse landen boven de tachtig. En kinderen die nu geboren worden, kunnen zelfs al 100 jaar worden. Dan zal je wel gezond moeten leven; niet roken, gezond eten, veel sporten en al wat diens meer zij. Maar hebben ze nog wel tijd om te sporten? Zijn ze mobiel genoeg? Ik dacht het wel. Ze hebben ’s morgens hun mobiel eerder aan dan hun kleren. De jeugd kan niet meer zonder mobiel. Wij ook niet. Althans, de meesten onder ons. Het is een gemak, maar als het een verslaving wordt, dan is het al snel een plaag. Neem nou bijvoorbeeld bellen of app-en achter het stuur. Levensgevaarlijk. Nog even en het wordt door de overheid beschouwd als een misdaad. En dat is het ook. Net zo erg als met alcohol op achter het stuur.

Een stukje over De Echo, Jo. Ja joh, rustig maar. Kalmte kan je redden. Zeker op deze overspannen aardkloot. Wij hebben nergens geen tijd meer voor. Snel even dit, vlug even dat. We hebben amper tijd voor onszelf en voor anderen zeker niet. We zijn weer terug bij af: Ieder voor zich, God voor ons allen en ‘de gêit vur de koffieromme’. Rustig blijven is een van de beste eigenschappen die een mens kan bezitten. Toon van Bert van Toonne (een zwager van mij) leek ontzettend lui. Dat dacht bijna iedereen. Maar dat was zeker niet zo. Het was een heel rustig persoon, maar hij begon gewoon op tijd ergens mee. Hij bleef bezig en verlulde zijn tijd niet. En gewoon elke dinsdagmorgen naar Osse mêrt. Tijd zat.

De tijden zijn veranderd. Ook De Echo is veel veranderd. Een super-de-luxe blad is het geworden. Dat mag en kan allemaal. En volgens de redactie is het nog steeds betaalbaar. Is het nog wel nodig elke maand zo’n blad. Waarom niet? Zou ik zeggen. Ik denk dat de jeugd steeds minder geïnteresseerd is in een gedrukt medium. Die google-en op internet of appen naar elkaar als ze iets willen weten. Ik wil hiermee niet zeggen dat De Echo een naslagwerk is, maar door de ouderen wordt De Echo nog zeer zeker gewaardeerd en zal menigmaal geraadpleegd worden om te zien wat en wanneer er in Vinkel iets te gebeuren staat. En daar is het indertijd om begonnen. En ik moet eerlijk zijn; er staan verrekte mooie rubrieken in. Houden zo.

De techniek kan ons ingehaald hebben, maar De Echo kan en moet blijven bestaan. Laat De Echo een rustpunt zijn in ons jachtige bestaan. Dat wij allen er nog lang van mogen genieten. Ik hoop dat ik hiermee de mening van menig Vinkelnaar verwoord heb.

Tot slot wil ik de redactie van harte feliciteren met het 40-jarig jubileum. En op naar het volgend jubileum. Vanzelfsprekend hoop ik dat nog mee te maken.

Jo

Onder: De redactie van De Echo uit 1989. Vlnr: René vd Ven, Jan Barten, Jeannette vd Ven, Tonnie vd Lee, Jeanneke Driessen, Ton v Herpen en Jo vd Ven

foto: uit het privéalbum van Jo vd Ven