Płaczące brzozy, smutne drzewa (...), które liść po to snadź odziewa, aby płakały z każdą wiosną. [T. Lenartowicz]
Tam, gdzie życie już zgasło w popiele, bluszcz pnie się. - Dziwne, dziwne to zielę! [Klub Pickwicka]
A ty, cyprysie posępny, przyjacielu okrzepłych zwłoków niedostępny! Twa gałąź, miła czułym sercom i smutkowi. [F. Karpiński]
Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą i biedne serce moje spalą w aloesie [J. Słowacki]
Kiedy gwiazda traci swoją energię, ciśnienie wywierane przez jej jądro przestaje wystarczać
do podtrzymania jej zewnętrznych warstw. Jądro gwiazdy zapada się pod własnym ciężarem z olbrzymią prędkością, a jej zewnętrzne warstwy wyrzucane są w przestrzeń w mniej lub bardziej gwałtowny sposób. Po jądrze pozostaje obiekt o wielkiej gęstości zbudowany z materii zdegenerowanej. Mgławica powstająca wskutek nagłej ekspansji zewnętrznych warstw gwiazdy to tak zwana Nebula. Majowie nazywali ją Xibalba. Miejscem, w, którym zmarłe dusze rodziły się ponownie.
Niedługo wybuchnie, a umierając da początek nowym gwiazdom.