Wim Nelissen 50 jaar jachtopzichter Activiteitenkalender Beersberichten Van de redactie Avondfietsvierdaagse Politievaria Foto van de maand Sportdag HBV Play Back Tuigpaardenconcours In gesprek met Leny Claassen Geslaagden Hanneke Strik mijn herinneringen BOB Beers Best Jong Nederland Tourspel Vormsel Parochieberichten
2005
Juli/Aug.
maand
Deze
Wim Nelissen 50 jaar jachtopzichter
Met Beers Best bijlag e
Op een van de mooiste plekjes in Beers staat sinds 1919 een wit huisje met kleurige vensters aan de rand van het bos. ‘Het huis van de boswachter’ zeggen we in Beers. Het is niet groot en Riek, de vrouw des huizes, kan met moeite haar gasten herbergen in de kamer tijdens een verjaardag. Maar het is er gezellig en knus. Met een bakje koffie aan de keukentafel horen we hoe Wim 50 jaar geleden jachtopzichter is geworden. Zijn vader, Piet Nelissen, kwam in 1919 vanuit Empel naar Beers op verzoek van Baron Ernest van Hövell, de vader van Frans die tot vorig jaar in huize Ossenbroek woonde. Als jachtopzichter was hij o.a. verantwoordelijk voor het bewaken van het jachtveld, het verzorgen van de wildstand, het bestrijden van de stroperij en het zorgen voor voerplaatsen voor de dieren. In 1920 trouwde hij met Agnes Lemère en zij kregen één zoon: Piet. Helaas overleed Agnes na enkele jaren en Piet trouwde opnieuw, nu met Dora Kerstens. Samen kregen zij 3 kinderen: Martien, Klaar en Wim. Van jongsaf aan ging Wim al met zijn vader op pad en ontwikkelde zich zijn liefde voor de natuur en voor de dieren. Hij leerde heel veel van zijn vader en toen deze na ruim 35 jaar stopte, nam Wim zijn taken op 1 mei 1955 over. Hij werd tevens onbezoldigd rijksveldwachter en kwam in dienst van de jachtcom-
binatie, maar de zorg voor de bossen hoorde er ook bij. “Tegenwoordig moet je hier beslist een opleiding voor volgen”, zegt Wim, “maar ik ben er dus vanzelf ingerold.” Wim vergelijkt zijn werk met dat van een boer. “Ik werk ook met dieren en kan evenals een boer niet altijd na tien uur gewerkt te hebben zeggen dat ik ermee stop. Ik heb een grote vrijheid, maar ik moet er wel op tijd zijn.” Tegenwoordig heet dit
beroep milieuwachter, maar deze doet niets meer voor de jacht en is in dienst van de gemeente. Wim echter is in particuliere dienst, maar omdat de bossen tegenwoordig niets meer opbrengen voor particulieren, is een jachtopzichter eigenlijk veel te duur. Samen met zijn hond Mirza brengt hij veel tijd door in de bossen. Hij weet precies waar de dieren zich schuilhouden. “Als wij hier een half uur rond zouden rijden, (Zie verder pagina 3)