Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 8 - Thema 2 - N1 - De winterslaap van Timon

ucatieve uitgaven

De winterslaap van Timon

BIEB

Joke Guns

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

8

De winterslaap van Timon Voor Murielle, de tofste én de beste tandarts ter wereld!

1

Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval. Denken we.

1 De wekker zoemde doordringend schel. Timon kreunde alleen even maar deed geen enkele moeite om het apparaat uit te schakelen. Hij stopte zijn hoofd onder zijn hoofdkussen en trok daar zijn donsdeken nog eens overheen. Tevreden stelde hij vast dat de wekker nog nauwelijks te horen was. Hij wist dat zijn broers nu aan de ontbijttafel zaten. Hij wist dat zijn moeder al met de eerste patiënt bezig was in haar tandartspraktijk. Hij wist dat zijn vader in een volgepakte trein zat, op weg naar zijn kantoor in Brussel. Hij wist donders goed dat hij moest opstaan om niet te laat op school te komen. Timon bleef echter liggen waar hij lag.

2

3

Gisteren had hij een besluit genomen. De school kon prima zonder Timon en Timon kon prima zonder school. Daarom begon hij vandaag aan zijn winterslaap. Het was pas juni, maar enkel een kniesoor1 zou daarop letten.

De avond ervoor had hij zijn mogelijkheden op een rijtje gezet. Eerst wilde hij doen alsof hij ziek was. Dat plan werd al even snel weer afgevoerd want zijn moeder trapte nooit in die pogingen. Zijn oudere broers hadden het weleens geprobeerd op dagen dat ze een zware toets hadden. Niet één keer waren ze erin geslaagd om mama in de luren te leggen. Ze had een gruwelijke hekel aan leugens en liet hen dat keer op keer goed merken ook. De jongens hadden verder niet veel te klagen over hun ouders. Ze mochten best veel, als ze maar goed konden uitleggen waarom ze iets wilden doen of wilden krijgen.

Toen had hij aan de documentaire gedacht die ze de week ervoor op school hadden gezien. (Zie je wel dat hij ook nuttige dingen leerde!) ‘Dieren en hun winterslaap’ was de titel, en Timon had er aandachtig en met stijgende opwinding naar gekeken. Waarom mochten alleen dieren een hele winter slapen, had hij toen al verontwaardigd gedacht? Dat was discriminatie! Zijn blik was daarna bijna toevallig even op Lianne gevallen. Ze zat de rij voor hem en staarde dromerig door het raam. Voor de documentaire had ze geen aandacht. Voor Timon evenmin. Zo was het altijd.

4

Met een rood hoofd had hij zich opnieuw naar het scherm gedraaid.

Hij zag nog net de laatste beelden voorbijglijden, maar met zijn hoofd zat hij ergens anders.

Zijn plan stond vast. Hij eiste een winterslaap. Hij had alle antwoorden goed voorbereid. Er was maar één ding waar zijn moeder nooit tegenin ging: goed onderbouwde redelijkheid.

‘Timon, waarom lig je nog in bed?’

‘Omdat ik aan mijn winterslaap begonnen ben.’

‘Timon, doe niet zo belachelijk.’

‘Zeg je ook tegen een beer dat hij belachelijk doet?’

‘Timon, dat houd je geen uur vol!’

‘Wedden?’

‘Nu ja, een uur misschien wel, maar geen dag.’

‘Rrrrrrrrr.’

5

Het zoemende geluid begon hem nu toch te ergeren.

Met een zucht gooide hij het dekbed en het kussen van zijn hoofd en gaf hij een stevige tik op de wekker.

Precies op dat moment viel mama zijn slaapkamer binnen.

Haar mondmasker bengelde aan haar linkeroor.

‘Timon, waarom lig je nog in bed? Ben je ziek?’

Ze keek hem bij die woorden streng aan.

‘Nee!’ zei Timon in alle eerlijkheid.

‘Ziek ben ik gelukkig niet. Fijn hé. Ik begin vandaag gewoon aan mijn winterslaap.’

6

2 Mama stond met haar mond vol tanden naast het bed van Timon. Ze had alle vragen die hij verwacht én voorbereid had op hem afgevuurd. Hij had haar zonder enige aarzeling van antwoord gediend. Er was geen speld tussen te krijgen.

Wat moest ze nu beginnen? In de tandartsstoel lag op dit moment een enorm lastige patiënt op haar te wachten.

‘Dan blijf je vandaag maar in bed. Morgen heb je er gegarandeerd genoeg van en zul je zelfs blij zijn om weer naar school te kunnen!’ besliste ze gedecideerd2.

Glimlachend stopte Timon zijn hoofd onder zijn hoofdkussen. Opdracht geslaagd, juichte hij in stilte, en hij was echt niet van plan om morgen met zijn winterslaap te stoppen.

Mama rende zijn slaapkamer uit en holde de trap af, in gedachten al bij de man wiens slechte kies ze moest ontzenuwen. Timon hoorde hoe ze de deur naar de praktijk opende en met een klap weer sloot. Eindelijk, hij kon weer rustig ademen. Voorzichtig ging hij rechtop zitten, luisterde nog eens goed of er echt niemand in de buurt was, en boog zich dan met zijn hoofd onder zijn bed. Hij haalde triomfantelijk een stapel boterhammen tevoorschijn. Die had hij de avond ervoor gesmeerd zonder dat iemand het gemerkt had. Zijn broers hadden elkaar in een computerspel het leven zuur gemaakt. Mama en papa hadden genoten van een film waar hij absoluut niets aan vond.

7

Een winterslaap was een fantastisch idee, maar in tegenstelling tot de dieren in de documentaire bezat Timon geen vetlaag.

‘Als iets niet direct lukt, moet je gewoon een beetje creatief zijn!’ zeiden zijn ontzettend creatieve ouders vaak. Ze hadden al die tijd al gelijk gehad, stelde Timon dankbaar vast terwijl hij de hele stapel naar binnen werkte.

Hij glipte even zijn kamer uit om naar de wc te gaan. Daar las hij een stapel strips, waarna hij terug naar zijn bed rende en onder de dekens dook. Hij soesde de hele dag.

Af en toe zette hij zijn radio aan en neuriede hij zachtjes mee met een heleboel liedjes die hij nauwelijks kende.

Wat een leven! Hij werd er zowaar moe van, van al dat luieren. Hij trok zijn donsdeken opnieuw over zijn oren en viel prompt in slaap.

‘Dus het is echt waar!’ brulde Casper zo luid dat Timon bijna uit zijn bed viel van het schrikken.

‘Winterslaap, onnozelaar!’ lachte Felix die zichzelf op de knieën klopte van verbazing.

Timon wreef zijn ogen uit, keek hen hooghartig3 aan en draaide zich op zijn andere zij.

Felix en Casper liepen hoofdschuddend de kamer weer uit.

‘Winterslaap, dat had ik zelf willen verzinnen! Dan had ik die verschrikkelijk moeilijke toets van wiskunde kunnen overslaan,’ hoorde Timon Casper nog foeteren.

8

Tevreden stelde Timon vast dat hij eindelijk zijn broers overtroefd had. Dat was nooit eerder gebeurd.

In gedachten overliep hij dag 1 van zijn winterslaap.

Die was ongelooflijk goed verlopen.

Morgen werd het een stuk lastiger. Dat wist hij nu al.

Hij moest vannacht maar even naar de keuken sluipen om nieuwe voedselvoorraden aan te leggen. Morgen kwam daar natuurlijk niets van in huis.

Hij hoorde papa thuiskomen. Er werd met potten en pannen gerammeld.

‘Gelukkig heb ik geen honger!’ dacht Timon, net voor hij weer in slaap viel, tevreden.

9

3 De volgende ochtend stelden mama en papa verbijsterd vast dat Timon zich trouw aan zijn plan hield. Zijn winterslaap was begonnen en hij was niet van plan daar iets te laten tussenkomen. Hij deed af en toe een oog open en zwaaide minzaam naar de andere gezinsleden.

Ze hoefden zich geen zorgen te maken. Hij was niet ziek of ongelukkig of iets dergelijks.

Felix en Casper gooiden de deur hard achter zich dicht.

Dat het niet rechtvaardig was, hoorde Timon hen nog brullen.

Met een nog diepere zucht dan de vorige dag vertrok mama naar haar tandartspraktijk. De patiënten leidden haar gelukkig af. Haar werk vereiste opperste concentratie.

Er was niets zo erg als per ongeluk boren in een tong in plaats van in een slechte kies.

Om tien uur liet ze meneer Hermanussen uit en deed ze de deur naar de wachtkamer open voor de volgende patiënt.

‘Dag Murielle,’ zei Tina terwijl ze haastig haar handtas van de vloer raapte en de praktijk binnenrende, ondertussen een hand tegen haar wang drukkend.

Een klein beetje geërgerd stelde Murielle vast dat Tina alweer met Mariken, haar jongste dochtertje gekomen was. Het was een lief kind, daar niet van, maar het meisje was drie, kon geen tel stilzitten en zorgde er bovendien voor dat ook haar moeder voortdurend opsprong uit de tandartsstoel.

Na tien minuten gaf ze het op.

10

11

‘Tina, zo kan ik je geen prik geven, laat staan je kies vullen!’

Ze zweeg even en keek naar de jonge vrouw die met een vuurrood hoofd stotterde: ‘Het is zo moeilijk om overdag een babysit te vinden. En ze gaat pas na de zomer naar school.

Het spijt me zo! Zal ik een andere keer terugkomen? Mijn kies doet maar een klein beetje pijn.’

‘Niets van!’ antwoordde Murielle geschrokken!

Een patiënt met pijn laten vertrekken, was zelfs nog erger dan iemand per ongeluk in de tong boren. Ze dacht even diep na.

‘Ik heb een idee, Tina! In de woonkamer staat een grote doos vol speelgoed. Vind je het goed dat Marike daar even gaat spelen? Dat is voor haar ook fijner dan stilzitten bij de tandarts.’

Opgelucht knikte Tina.

Een ogenblik later hoorden ze hoe Mariken enthousiast de doos speelgoed leegkiepte. Tevreden ging Murielle aan het werk. Eindelijk bleef Tina rustig in de stoel liggen.

Na een paar minuten had Mariken het wel gezien. Al het speelgoed in de doos was jongensspeelgoed. Ze vond autootjes maar stom. En ze had geen zin om een huis te bouwen. Verveeld sabbelde ze een tijdje op haar duim.

Toen stond ze op en zag ze dat er een trap was, midden in de woonkamer. Dat was gek! Bij haar thuis was de trap in de hal. Bovendien zat er een hekje voor hun trap, zodat Mariken nooit naar boven kon zonder het eerst aan haar ouders of grote zus te vragen. Erg vervelend was dat, en totaal overbodig.

12

Met een brede glimlach zette ze haar voet op de eerste tree, toen ook haar tweede. Trots ging ze steeds hoger.

Zie je wel dat ze het kon? Zo’n hekje was nergens voor nodig!

Ze kwam in een gang met wel erg veel deuren. Waar zou het speelgoed liggen dat ze wél leuk vond?

Op goed geluk gooide ze een deur open.

‘Waaaaaah!’ schreeuwde Timon die net midden in een spannend stripverhaal zat en zich wezenloos4 schrok.

‘Waaaaaah!’ riep nu ook Mariken die van schrik op haar billen viel.

13

4 Toen Mariken van de eerste schrik bekomen was, werd ze nieuwsgierig.

‘Ben jij ziek?’ vroeg ze geïnteresseerd.

‘Nee,’ schudde Timon vastberaden zijn hoofd, toch wel blij met een beetje afleiding.

‘Ik houd mijn winterslaap.’

Mariken ging vrijpostig5 op de rand van zijn bed zitten.

Met bungelende beentjes vuurde ze de ene na de andere vraag op hem af.

‘Hou jij van pannenkoeken met appelmoes?’

Nee dus, dacht Timon, wie vindt dat nu lekker!

‘Wat is jouw lievelingssprookje?’

Timon dacht diep na. Eigenlijk voelde hij zich te oud voor sprookjes, maar vroeger had mama er hem wel een heleboel voorgelezen. Daar had hij altijd van genoten.

Mariken wachtte niet op antwoord maar kletste vrolijk verder: ‘Ik vind de prinses op de erwt het leukste.

Die prinses ligt altijd maar in bed. Net als jij. Haha, jij bent misschien wel de prins op de erwt!’

Nog voor Timon kon protesteren, was Mariken de kamer uitgerend. Hij hoorde hoe ze op haar billen de trap afgleed, tree voor tree. Beneden werd er in kasten gerommeld en met deurtjes gegooid. Hoe ze het voor elkaar had gekregen, wist hij niet, maar een paar minuten later stond het meisje opnieuw naast zijn bed, nu met een handvol erwten in haar handjes.

‘Ik wist niet eens dat we erwtjes in huis hadden!’ zei Timon verbouwereerd.

14

‘Iedereen heeft erwtjes in huis. Als mama vergeten is om boodschappen te doen, eten we erwtjes. Ik hou helemaal niet van erwtjes. Til je matras een stukje op!’ commandeerde ze.

Te verbaasd om na die woordenvloed iets te weigeren, kwam Timon zijn bed uit en lichtte hij zijn matras een stukje op. Snel stopte Mariken de erwten eronder.

‘Zo,’ knikte ze tevreden, ‘je mag je bed weer in, hoor!

Slaap maar. Ik zal snel zien of je een echte prins bent.’

Timon kroop terug onder zijn deken, blij dat zijn broers er niet bij waren om dit mee te maken. Ze zouden niet meer bijkomen van het lachen, en dat kon hij echt niet hebben!

15

Mariken ging op de mat naast Timons bed zitten en keek hem zwijgend aan.

‘Slaap dan!’ zei ze, duidelijk geërgerd omdat ze het sprookje niet naar haar hand kon zetten.

‘Ik doe mijn best!’ gromde Timon nijdig.

Een kwartier later gaf Mariken het op.

‘Je bent een prins van niets!’ zeurde ze.

‘Ik heb het thuis ook bij Lianne geprobeerd. Die is een prinses van niets.’

‘Lianne?’ stotterde Timon die in een ruk rechtop zat.

‘Lianne Vermeersch?’

‘Natuurlijk, er bestaat maar één Lianne!’ antwoordde Mariken, overtuigd van haar eigen gelijk.

‘Dat is mijn grote zus, Lianne Vermeersch.’

‘Hoe is, waar, ik bedoel, euh, nee, laat maar,’ zei Timon die blozend weer ging liggen.

‘Mariken, waar zit je!’ hoorden ze Timons moeder op dat ogenblik paniekerig roepen. ‘En wat doen al die erwten op de trap?’

Snel klauterde Mariken recht. Ze keek schuw naar Timon en zei: ‘Ik denk dat mama klaar is. Ik denk ook dat ik eigenlijk niet naar boven had mogen komen van jouw mama.’

Schuldbewust keek ze er niet echt bij.

‘Ik denk dat je gelijk hebt!’ zei Timon die zich met een zucht achterover liet vallen.

Hij had wel weer even genoeg bezoek gehad.

16

17

5 ‘Ben je je winterslaap nog niet moe?’ vroeg mama een paar uur later hoopvol.

Timon had net de laatste boterhammen naar binnen gewerkt. Hij hoopte maar dat mama de kruimels op zijn hoofdkussen niet zag liggen.

Hij schudde verwoed met zijn hoofd, gaapte eens luid en draaide zich met zijn gezicht naar de muur.

‘Jammer,’ zei mama rustig.

‘Dan ben je er morgen ook niet bij wanneer de andere rollen voor de musical verdeeld worden op school. Tina vertelde dat haar dochter Julia mag zijn.’

Timon slikte even maar bleef liggen waar hij lag.

De musical! Die was hij helemaal vergeten. Hij had niet zoveel met het feest op het einde van het schooljaar, maar wel met zingen en dansen.

Wat wilde hij graag een belangrijke rol krijgen, zeker nu hij wist wie Julia mocht spelen!

Hij hoorde zijn vader thuiskomen van het werk. Hij hoorde zijn broers mopperen tijdens het huiswerk maken. Daarna speelden ze een woest spelletje op de spelcomputer.

Timon draaide steeds rustelozer heen en weer in zijn bed. Zijn donsdeken gleed op de grond. Boos stampte hij met zijn voeten in de lucht. Hij wilde vermijden dat Felix zijn record zou verbreken bij dat schietspelletje. Hij wilde verschrikkelijke graag de hoofdrol in de musical krijgen. Hij wilde vooral een heerlijke warme maaltijd verorberen, want die boterhammen kwamen zo stilaan zijn oren uit.

Maar hoe kon hij dat allemaal doen zonder dat zijn broers hem zouden uitlachen?

18

Hij hoorde het hen al zeggen: ‘Een winterslaap van twee dagen, wat ben je toch een sukkel. Kun je dan helemaal niets goed doen?’

Daar moest hij iets op verzinnen.

Hij piekerde zich suf. Dat de meest verrukkelijke etensgeuren tot in zijn slaapkamer te ruiken waren, maakte zijn denkwerk er niet eenvoudiger op.

En toen dacht hij aan oma. Die zei altijd stilletjes tegen mama: ‘Als ik iets gedaan wil krijgen van je vader, zorg ik er altijd voor dat hij denkt dat het zijn eigen idee is.’

Zo eenvoudig was het dus!

Timon moest ervoor zorgen dat de anderen dachten dat het hun eigen idee was dat Timon uit bed kwam.

19

6 Terwijl het hele gezin, behalve hijzelf dan, zat te smullen van de gebakken kip met kerriesaus, sloop Timon eerst zijn bed en vervolgens zijn kamer uit. Zonder ook maar een geluidje te maken, slaagde hij erin naar beneden te lopen.

Hij zag de rug van zijn vader door de open keukendeur, en hij hoopte maar dat papa zich niet net op dat ogenblik zou omdraaien.

Met een zucht van verlichting bereikte hij zijn doel: het grote bureau waarop de computers van zijn broers stonden. Hij gniffelde even. Casper kon dan misschien de knapste dingen maken met zijn handen, Timon was de computerkampioen. Felix was dan misschien gevatter en sneller, maar Timon was het stille water dat toch lekker het meeste gedaan kreeg.

In een mum van tijd had hij de instellingen van de computers van zijn broers veranderd.

Hij controleerde alles nog eens extra. Toen haastte hij zich even stil als hij gekomen was weer naar boven.

Gelukt.

Nu kon hij alleen maar afwachten.

Beneden werd de tafel leeggeruimd. Hij hoorde hoe het bestek met iets te veel geweld in de vaatwasser werd gemikt. Dat wilde zeggen dat Felix aan de beurt was.

Nagelbijtend lag Timon naar de geluiden te luisteren.

Hoorde hij voetstappen op de trap? Sloeg de buitendeur dicht? Of was dat mama die nog naar een late patiënt moest?

20

Uiteindelijk werd zijn geduld beloond.

‘Ik kom er echt niet in! Ik snap niet wat er aan de hand is.

Voor het eten lukte het prima!’

De paniek in de stem van Casper was tot boven te horen.

‘Mijn powerpointpresentatie moet af zijn, papa. Morgen moet ik alles indienen, anders krijg ik een nul, je weet hoe De Lange erover denkt!’

De tranen waren in zijn stem te horen.

‘Ik kijk er weleens naar!’ suste Felix.

‘Kijk jij er maar eens naar,’ glimlachte Timon boven.

Natuurlijk snapte ook Felix er niets van.

21

Timons plannetje werkte nog beter dan hij zich had voorgesteld.

‘Dan moeten we Timon vragen om eens naar de computers te kijken. Je weet dat hij daar meer van snapt dan wij,’ hoorde hij papa voorstellen.

Een paar tellen later stonden zijn broers naast zijn bed.

‘Kun je eens naar Caspers computer kijken, Timon? Hij komt niet meer in zijn schoolprogramma.’

Traag draaide Timon zich om.

‘Maar dan moet ik stoppen met mijn winterslaap,’ zei hij loom.

‘Alsjeblieft broer,’ smeekte nu ook Casper.

‘Ik heb je hulp echt nodig!’

Timon keek zijn broers quasi aarzelend aan.

Toen zwaaide hij zijn benen over de bedrand en zei: ‘Goed dan, voor een noodgeval wil ik mijn winterslaap wel onderbreken.’

Opgelucht renden Casper en Felix de trap af.

‘Hij komt!’ riepen ze blij naar hun ouders.

‘En morgen word ik Romeo!’ zei Timon tevreden tegen zichzelf.

22

23

Woorduitleg 1 2 3 4 5

24

kniesoor = iemand die voortdurend zeurt gedecideerd = met veel overtuiging hooghartig zijn = denken dat je beter bent dan anderen wezenloos = suf vrijpostig = stout, brutaal

Timon wil op een dag niet uit zijn bed komen. Hij heeft geen zin in school. Dus besluit hij om een winterslaap te houden.

Maar of zijn ouders daar zo blij mee zijn?

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Madeleine van der Raad Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.