Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 7 - Thema 9 - N3 - Buitengewoon betoverd

ucatieve uitgaven

Buitengewoon betoverd

BIEB

Reine De Pelseneer

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

7

Buitengewoon betoverd

vier verhalen van Ovidius

1

Wie was Ovidius?

Publius Ovidius Naso was een van de grote dichters die leefde ten tijde van het Romeinse rijk. Hij werd geboren in 43 voor Christus en overleed in 17 na Christus. We spreken hier dus wel echt over lang, lang geleden.

Ovidius groeide op in Sulmo, een stadje in de omgeving van Rome, dat vandaag Sulmona heet. Hij had op jonge leeftijd al veel interesse voor literatuur en op zijn achttiende verscheen zijn eerste dichtwerk. Hij leerde tal van bekende schrijvers kennen en werd zelf algauw erg succesvol.

Het bekendste boek van Ovidius is ongetwijfeld Metamorfosen. In dit werk presenteert hij een hele reeks verhalen uit de Griekse en Romeinse mythologie.

Het boek heet Metamorfosen, omdat er in haast elk verhaal wel een gedaanteverwisseling of metamorfose plaatsvindt.

Mensen, goden en nimfen1 veranderen bijvoorbeeld in bomen of dieren. Er gebeuren nog wel meer gekke dingen in die verhalen, maar daar lees je snel meer over.

Ook al is dit boek erg oud, heel wat schrijvers en kunstenaars laten zich vandaag nog altijd door de verhalen van Ovidius inspireren. Daarom laat ik je graag met enkele van die verhalen kennismaken!

2

3

Gekke goden, mensen en monsters De oude Grieken en Romeinen geloofden niet in één god, maar in heel veel goden en halfgoden. De Griekse en Romeinse mythologie bestaat uit een verzameling verhalen over die goden en hun relaties met mensen. In die verhalen vonden de mensen verklaringen voor het ontstaan van de aarde en allerlei natuurelementen.

Die Griekse goden waren een bijzonder stelletje. Ze gedroegen zich vaak erg gewelddadig en werden opvallend vaak verliefd. Ze gingen niet alleen relaties aan met goden, maar ook met mensen én zelfs met dieren. Erg trouw waren de goden niet, ze hadden vaak meerdere mannen en vrouwen. Bovendien kon een god zijn zus tot vrouw nemen of zelfs zijn dochter. Dat kunnen wij ons allemaal maar moeilijk voorstellen.

Maar het kan nog gekker, want naast goden en mensen worden de mythologische verhalen ook bevolkt door vreemde wezens als reuzen, monsters, draken en nimfen.

Goden konden gemakkelijk van gedaante verwisselen en ze konden er ook voor zorgen dat mensen plotseling veranderden in een plant of dier. Niet zo verwonderlijk dus dat Ovidius zijn boek Metamorfosen noemde.

Om je wegwijs te maken in de wirwar van goden, vind je hiernaast een lijstje met de bekendste goden. De Grieken en Romeinen gaven de goden meestal een andere naam, ook al gaat het om dezelfde goden die voorkomen in dezelfde verhalen. Ovidius gebruikte vooral de Romeinse namen.

4

Romeinse naam

Griekse naam

Functie

Jupiter

Zeus

oppergod

Juno

Hera

oppergodin, godin van het huwelijk en het gezin – zus en vrouw van Jupiter

Neptunus

Poseidon

god van de zee – broer van Jupiter

Pluto

Hades

god van de onderwereld – broer van Jupiter

Diana

Artemis

godin van de jacht – dochter van Jupiter, tweelingzus van Apollo

Venus

Aphrodite

godin van de liefde en de schoonheid – dochter van Jupiter

Mars

Ares

god van de oorlog – zoon van Jupiter en Juno

Cupido

Eros

god van de liefde – zoon van Venus

Apollo

Apollo

god van de zon, de levensvreugde, de boogschutters, kunst en muziek – zoon van Jupiter

Mercurius

Hermes

god van de snelheid, boodschapper van de goden – zoon van Jupiter

Vulcanus

Hephaistos

god van het vuur – zoon van Jupiter en Juno

Ceres

Demeter

godin van de aarde en de oogst – zus van Jupiter

Minerva

Athena

godin van de wijsheid – dochter van Jupiter

Proserpina

Persephone

godin van de onderwereld en de lente – vrouw van Pluto en dochter van Ceres

Bacchus

Dionysos

god van de wijn en feesten

5

Apollo en Daphne Vol van trots loopt de mooie god Apollo over een bospad.

Hij richt zijn schouders naar achteren zodat zijn borstkas goed zichtbaar is en hij tilt zijn hoofd in de lucht. Zijn boog en zijn koker met pijlen hangen losjes over zijn schouder.

Kom maar op, wilde dieren, denkt hij, ik versla jullie stuk voor stuk. Hij heeft nog maar net een giftige pythonslang gedood met een regen aan pijlen, dus hij voelt zich dapperder dan ooit. Opeens ziet hij de kleine god Cupido, leunend tegen een boom, met pijl en boog in de hand.

6

Apollo roept hem spottend toe: ‘Ach, jongetje toch, wat doe jij in hemelsnaam met pijl en boog? Ben je niet veel te klein en te zwak om woeste gevechten aan te gaan en dieren neer te schieten? Kijk liever eens naar mijn sterke, gespierde schouders! Die zijn écht gemaakt om wilde beesten neer te halen en vijanden voorgoed naar het dodenrijk te sturen. Hou jij je maar gewoon bezig met de liefde en probeer mijn heldendaden niet te kopiëren.’

Cupido laat zich niet zomaar uitlachen door Apollo. Hij bijt onverstoorbaar2 terug: ‘Jij mag dan wel altijd raak schieten, Apollo, je vergeet dat ik dat ook doe. Mijn pijlen missen nooit hun doel en voor je het weet heb ik jou in mijn macht.’

Cupido spreidt zijn schattige vleugels en klapwiekt naar een nabijgelegen heuveltop. Daar haalt hij uit zijn koker twee totaal verschillende pijlen tevoorschijn. De ene pijl heeft een punt van schitterend goud die vurige liefde opwekt bij al wie hij raakt. De andere pijl is stomp en dof en dooft bij wie hij treft elk liefdesvuur. Cupido haalt diep adem, hij neemt de eerste pijl en spant vakkundig zijn boog.

Hij mikt op Apollo en ziet hoe de pijlpunt tussen de ribben door Apollo’s hart doorboort. Cupido glimlacht tevreden en gaat meteen op zoek naar zijn tweede slachtoffer.

7

Na enig gespeur ziet hij nimf Daphne met verwaaide haren door het bos dartelen3. Voor haar heeft hij beslist geen liefdespijl in gedachten, dus neemt hij een stomp exemplaar en richt hem op het mooie meisje.

Onmiddellijk dooft in Daphne elk verlangen naar verliefdheid en ze beslist dat ze nooit een man wil. Hoeveel aanbidders ook om haar hand vragen, ze weigert om met wie dan ook te trouwen. Daphne wijdt zich liever aan de kunst van het jagen. Ze laat zich inspireren door godin Diana en rent door de bossen op zoek naar een geschikte prooi.

Als Apollo – geraakt door Cupido’s liefdespijl – het meisje ontmoet tussen de bomen, staat zijn hart meteen in lichterlaaie4. De verliefdheid zindert als hete lucht in zijn lichaam. Daphnes fonkelende ogen, glanzende lokken en sierlijke armen doen hem naar adem happen. Hij wou dat hij zijn vingers door haar haren kon halen en haar zachte lippen kon zoenen. Hij stapt vol zoete gedachten op haar toe, maar Daphne haast zich sneller dan de wind weg.

8

‘Allerliefste, Daphne, blijf toch bij mij!’ jammert Apollo.

‘Je lijkt wel een angstig hert dat wegvlucht voor een leeuw, maar ik achtervolg je niet omdat ik je kwaad wil doen.

Ik jaag je na, omdat er liefde brandt in mijn hart.’

Daphne denkt er niet aan om te stoppen met rennen, ook al haalt ze haar benen open aan doornige struiken.

Intussen blijft Apollo maar praten, in de hoop haar van gedachten te doen veranderen. Hij schept op met zijn machtige vader Jupiter, met zijn boogschutterkunst, met zijn talent voor muziek en poëzie …

Maar Daphne wil er niet van horen en rent alsof haar leven ervan afhangt.

Apollo vindt dat het rennende meisje er alleen maar aantrekkelijker op wordt. Haar haren dansen in de wind en haar wangen blozen als appeltjes. Hij beslist om zijn mond te houden en zijn pas te versnellen. Daphne mag beslist niet aan hem ontsnappen.

Daphne geraakt stilaan in paniek, want ze voelt dat Apollo dichter en dichter komt. Ze is uitgeput van het rennen en ze hapt zwaar naar adem. Omdat ze geen kant meer op kan, roept ze naar haar vader, die een riviergod is: ‘Papa, gebruik alsjeblieft jouw macht om me te helpen. Bevrijd me van mijn meisjeslichaam, zodat Apollo stopt met me te achtervolgen.’

Ze is nog maar net uitgesproken of ze voelt haar armen en benen verstijven.

9

Haar huid raakt bedekt met een dunne laag schors, haar haren veranderen in groene blaadjes en haar voeten schieten wortel.

Apollo kijkt verbijsterd toe hoe de elegante nimf verandert in een laurierboom. Maar zijn liefde voor haar verdwijnt niet zomaar, dus hij streelt haar takken en kust haar bladeren.

Hij zucht: ‘Je zult nooit mijn echtgenote kunnen worden, maar wees dan alsjeblieft mijn boom. Laat me je bladeren gebruiken om kransen te maken voor Romeinse helden en laat me ook mezelf tooien met zo’n lauwerkrans5.’

Vol spanning wacht Apollo op een reactie van zijn geliefde boom. En ja hoor, een licht briesje steekt op en alle takken en bladeren van de laurierboom knikken zachtjes ‘ja’.

10

Juno en Jupiter Oppergodin Juno ziet hoe donkere wolken zich aan de hemel samenpakken en ze weet meteen dat er iets mis is. Haar echtgenoot Jupiter is ongetwijfeld weer uit op een avontuurtje met een andere vrouw.

Ze heeft er genoeg van dat hij andere vrouwen boven haar verkiest en ze beslist om hem nauwlettend6 in de gaten te houden. De machtige god merkt meteen dat zijn vrouw een vermoeden heeft van zijn ontrouw. Hij heeft net zijn hart verloren aan het mooie meisje Io en is bang dat Juno hen zal betrappen.

Op een dag liggen ze samen aan de oever van de rivier te genieten van elkaars gezelschap. Jupiter heeft een voorgevoel dat zijn vrouw eraan komt en verandert Io snel in een koe. Hij glimlacht in zijn vuistje, want Juno zal beslist niet in de gaten hebben dat hij hier samen met een meisje lag. Maar Jupiter onderschat de wijsheid van zijn vrouw …

‘Dag lieveling,’ glimlacht Juno als ze haar man ontmoet bij de rivier. ‘Wat een prachtige koe staat er daar naast jou!

Van wie is die koe eigenlijk en waar komt ze vandaan?’

Jupiter tokkelt zenuwachtig met zijn vingers op zijn bovenbeen. Hij verzint snel een leugen om van de vragen van zijn vrouw verlost te zijn: ‘Oh, die koe werd zomaar opeens geboren uit een brokje aarde.’

11

‘Je lijkt haar niet zo bijzonder te vinden,’ antwoordt Juno sluw, ‘terwijl ik haar werkelijk wondermooi vind. Je zou me erg gelukkig maken door me die koe cadeau te geven.’

Nu krijgt Jupiter het benauwd, want hij voelt zich door zijn echtgenote in het nauw gedreven7. Als hij haar de koe niet wil schenken, dan maakt hij zich natuurlijk verdacht. Maar hij kan zijn lieftallige8 Io toch niet zomaar weggeven?

‘Wel,’ zegt Juno ongeduldig, ‘je gaat me die koe toch niet weigeren, hoop ik? Je hebt toch wel íéts over voor je allerliefste echtgenote?’

Jupiter kan niet anders dan de koe aan zijn vrouw te geven, waardoor hij zijn mooie minnares verliest. In gedachten mompelt hij: ‘Het spijt me, liefste Io, ik beloof je dat ik je zal bevrijden.’

12

Juno kent haar man en zijn listige streken maar al te goed, dus ze beseft dat ze de koe streng moet laten bewaken.

Niemand is daarvoor beter geschikt dan reus Argus, die met zijn honderd ogen alles ziet wat anderen ontgaat.

Om de beurt nemen slechts twee ogen tegelijkertijd even rust, de andere zijn voortdurend op Io gericht.

Overdag laat de reus de koe grazen op een weiland, terwijl hij zelf vanop een bergtop alles en iedereen in de gaten houdt. ‘s Nachts sluit hij Io op met een ketting om haar hals, zodat ze niet eens kan proberen te ontsnappen.

Io is diepongelukkig, want het groen dat ze eet, smaakt bitter en de grond waarop ze slaapt, is steenhard. Als ze haar mond opent om haar ongenoegen9 te uiten, weerklinkt er alleen maar geloei.

Jupiter kan niet langer aanzien hoe zijn geliefde moet lijden en hij roept zijn zoon Mercurius bij zich.

‘Mijn zoon,’ zegt hij, ‘ik wil dat je met je godenstaf naar de aarde vertrekt en reus Argus doodt.’

Mercurius durft niet anders dan zijn vader te gehoorzamen.

Hij vermomt zich als herder en met zijn staf en zijn herdersfluit in de hand, trekt hij naar het weiland waar Argus de grazende Io bewaakt.

Argus is aangenaam verrast wanneer hij de zuivere klanken van een herdersfluit hoort.

13

De hele dag op koeien letten is behoorlijk saai, dus hij laat zich graag afleiden door wat muziek.

Hij wenkt de herder: ‘Beste man, kom hier en zet je naast mij neer in de schaduw van de bomen. Laat me nog wat langer van jouw deuntjes10 genieten.’

Mercurius doet maar al te graag wat de reus hem opdraagt.

Hij wisselt liederen op zijn luit af met verhalen en blijft zo eindeloos lang aan de praat. Niet om de reus te vermaken, maar wel om zijn ogen stuk voor stuk te doen slapen.

Beetje bij beetje vallen de oogleden van de reus dicht, maar het duurt urenlang voor Mercurius hem helemaal in slaap krijgt. Hij houdt snel op met vertellen en neemt zijn godenstaf om de oogbollen van de reus te betoveren, opdat hij zeker niet meer wakker wordt. De reus doden, is daarna een fluitje van een cent. Mercurius drijft zijn zwaard in de hals van de reus, waardoor bloeddruppels in het rond spatten. Argus is dood en zijn honderd ogen zullen nooit meer zien wat er op aarde gebeurt.

Juno is woedend en verdrietig tegelijk. Om haar trouwe reus Argus nooit te vergeten, bedekt ze de veren van haar pauw met al zijn ogen. Vanaf dat moment zal iedereen zich Argus herinneren wanneer een pauw zijn kleurrijke, met ogen versierde veren uitstrekt.

14

En wat gebeurde er met Io? Wel, pas na een lange tijd beseft Jupiter dat hij het op een andere manier moet aanpakken. Hij omarmt zijn echtgenote Juno, streelt haar wangen en fluistert met zachte stem: ‘Mijn liefste, jij bent voor mij de allerbelangrijkste, dus ik zal je nooit meer bedriegen en je nooit meer verdriet doen, maar laat die arme koe toch weer een meisje worden. Zij heeft niemand iets misdaan.’

Juno laat zich inpakken door de vleiende woorden van haar man en ze geeft toe. Io wordt een meisje, dat langzaamaan weer op mensenbenen leert te lopen.

15

Orpheus en Eurydice Orpheus voelt zich de gelukkigste man ter wereld, want hij is net getrouwd met Eurydice, de vrouw waar hij zielsveel van houdt. Hij strijkt een lok haar uit haar gezicht en stopt ze voorzichtig achter haar linkeroor.

‘Ben jij net zo gelukkig als ik, lieveling?’ vraagt hij.

Eurydice glimlacht en roept vrolijk uit: ‘Nóg gelukkiger, want wie zou er niet dolblij zijn met de knapste dichter en zanger als echtgenoot!’

Orpheus bloost van trots en laat zijn vingers over Eurydices schouders glijden. ‘Laten we uitbundig genieten van dit huwelijksfeest,’ zegt hij.

‘Natuurlijk!’ lacht zijn vrouw en ze drukt een stevige zoen op zijn lippen. Daarna zwaait ze en huppelt ze tot bij de nimfen die een beetje verderop in het gras zitten te keuvelen. Orpheus kijkt toe hoe ze zich sierlijk naast de nimfen neervlijt, maar haast meteen schrikt hij op van haar felle schreeuw.

‘Een slang!’ krijst ze. ‘Hij heeft in mijn hiel gebeten!’

Het zijn haar laatste woorden, want het gif van de slang verspreidt zich razendsnel in haar lichaam. Orpheus rent naar haar toe met een hart dat paniekerig bonst, maar hij is al te laat: in een mum van tijd vloeit al het leven uit zijn geliefde weg. Tranen stromen over zijn wangen en hij roept naar de goden: ‘Waarom nemen jullie mijn bruid zo snel weer bij me weg?’

16

Zijn vrienden proberen hem te bedaren, maar Orpheus is ontroostbaar. Hij kan niet leven zonder zijn Eurydice, daar is hij zeker van.

Wanneer hij na een paar dagen nog steeds niet inziet hoe hij ooit weer uit dit dal van verdriet kan kruipen, besluit hij om naar het dodenrijk te reizen. Hij gaat op pad naar de Styx, de rivier die de levenden van de doden scheidt en betaalt een muntstuk aan de veerman11 om hem in zijn bootje naar de andere oever te brengen. Daar baant hij zich een weg tussen tientallen schimmen tot hij voor Persephone en Hades staat, de goden van de onderwereld.

Orpheus tokkelt zachtjes op zijn lier en zingt over zijn groot verlies. Tot slot smeekt hij: ‘Geef me alsjeblieft mijn Eurydice terug, maak haar dood ongedaan, want ik kan niet zonder haar leven.’

17

18

De schimmen van de overledenen die rond Orpheus staan, laten tranen over hun wangen rollen. Zo ontroerd zijn ze door het droevige gezang en het snarenspel van de dichter.

Gelukkig zijn ook Persephone en Hades niet ongevoelig voor zijn klaaglied.

‘Ik zal gehoor geven aan je vraag,’ zegt Persephone. ‘Je echtgenote mag je vergezellen naar het rijk der levenden.’

Orpheus kan zijn geluk niet op en als hij Eurydice even later tevoorschijn ziet komen, rent hij stralend op haar toe.

Ze omhelzen elkaar en Orpheus fluistert: ‘Kom, liefste, we gaan hier snel vandaan, want wij horen thuis waar het licht schijnt en de vogels fluiten in de bomen.’

Ze willen al vertrekken naar het pad dat uit de donkere diepte naar boven kronkelt, maar Persephone roept: ‘Wacht nog even, aan mijn gunst hangt een voorwaarde vast: je mag bij het naar boven klauteren niet één keer omkijken naar je geliefde, Orpheus. Pas als je het dal van Avernus voorbij bent, kun je naar haar kijken. Wend je eerder je blik om, dan zal Eurydice onmiddellijk weer worden opgenomen in het dodenrijk.’

Orpheus gaat akkoord. Als hij nu even op zijn tanden bijt en erop vertrouwt dat Eurydice veilig achter hem loopt, kan hij haar de rest van zijn leven zoveel bekijken als hij wil.

19

Hij zet de eerste stappen op het steile pad en zegt met zachte stem: ‘Volg me maar, lieveling, en blijf dicht bij mij, dan kan er ons niets gebeuren.’

Hij wandelt zo traag mogelijk, want Eurydice heeft nog pijn aan haar voet door de slangenbeet. Het pad is duister en dichte nevelslierten maken het moeilijk om te zien hoe de weg precies loopt. Geregeld weerklinken er onheilspellende geluiden, maar Orpheus en Eurydice houden dapper vol. Na urenlang strompelen ziet Orpheus in de verte een streepje zonneschijn. Het Avernusdal, denkt hij, we zijn bijna aan de rand van het dodenrijk!

Maar wat is het stil achter hem … Een gevoel van angst beklemt opeens zijn borst en zonder het echt te beseffen kijkt hij om. Was hij bang dat Eurydice hem niet kon volgen of werd zijn verlangen om haar te zien ondraaglijk groot?

Orpheus heeft geen idee wat hem opeens beving12, maar meteen na zijn roekeloze daad, stort zijn vrouw de diepte in. Eurydice probeert zich ergens aan vast te grijpen om haar val te breken, maar er is niets dan nevel en leegte.

Orpheus roept zijn geliefde nog wanhopig na, maar hij is haar voorgoed verloren.

Orpheus gaat gebukt onder zijn verdriet en trekt zich terug in de bossen van het hooggebergte. Ontelbare vrouwen zouden graag aan zijn zijde vertoeven om te genieten van zijn mooie woorden en zijn diepe stem. Maar Orpheus moet niets meer van de liefde weten en zingt zijn liederen enkel nog voor bomen en dieren, altijd denkend aan Eurydice.

20

Glaucus en Scylla Ooit was Glaucus een gewone visser, maar door een hap van een toverkruid veranderde hij in een bizar wezen dat een diep verlangen naar water kende. De zeegoden namen hem op in hun midden en zorgden ervoor dat hij zijn sterfelijkheid verloor. Glaucus werd een god met een zeewierkleurige baard, geschubde armen en een vissenstaart. Hij voelt zich opperbest in zijn nieuwe gedaante, maar helaas brengt zijn veranderde uiterlijk ook ongeluk met zich mee …

Op een stukje strand, omringd door hoge rotsen, ontdekt Glaucus op een dag de beeldschone Scylla en hij is meteen vervuld van13 liefde. Als het meisje hem ziet, vlucht ze echter zo snel als ze kan de rotsen op. Bovenop een afhangend stuk rots gluurt ze voorzichtig naar het vreemde wezen in het water. Glaucus ziet tot zijn spijt alleen maar afkeuring in haar ogen.

21

‘Wees niet bang,’ zegt hij, ‘ik ben geen monster, maar een watergod en ik heb alleen maar goede bedoelingen.

Ik ben ondersteboven van jouw schoonheid, dus laat me alsjeblieft niet alleen.’

Scylla laat zich niet verleiden door de praatjes van de zeegod en rent met vlugge passen weg van de golvende zee.

Glaucus geeft het toch niet zomaar op, want hij denkt: als een kruid mij in een zeegod kon veranderen, dan bestaat er vast ook een kruid dat bij Scylla het liefdesvuur kan aanwakkeren. Hij zwemt door woeste wateren tot bij het paleis en de kruidentuin van tovenares Circe. Daar smeekt hij met een brandend hart: ‘Lieve, Circe, ik weet hoeveel krachten u bezit als tovenares. U bent de enige die mij kan helpen, u bent de enige die mij van mijn wanhoop kan verlossen. Ik heb mijn hart verloren aan het meisje Scylla, maar ze rent alleen maar van me weg. U hebt ongetwijfeld een toverspreuk of toverkruid dat haar van gedachten kan doen veranderen.’

Circe neemt de zeegod aandachtig in zich op en voelt plotseling hoe de liefde in haar eigen lichaam begint te vlammen. ‘Ach, Glaucus, toch,’ fluistert ze met zwoele stem, ‘waarom zou je die ondankbare Scylla najagen?

Zoek liever een vrouw die jouw verlangen met hetzelfde verlangen beantwoordt. Jij verdient een vrouw die spontaan overweldigd wordt door hartstocht als ze je ziet en geloof me, zo’n vrouw bestaat … Ze staat hier voor je. Wees verstandig Glaucus en neem mij tot vrouw.’

22

Glaucus schudt heftig nee, waardoor zijn lange haren in het rond zwieren. ‘Ik wil Scylla,’ zegt hij, ‘en geen andere vrouw kan haar vervangen.’

Circe voelt zich diep beledigd en ze mompelt in stilte dat ze wraak zal nemen. Niet op de zeegod die ze liefheeft, maar op het meisje dat hij boven haar verkiest. Onmiddellijk begint de tovenares een aantal kruiden fijn te stampen en ze fluistert toverspreuken voor zich uit. Met haar toverdrankje op zak en met een hele stoet toverdieren achter zich aan, reist Circe naar de plek waar Scylla vertoeft. Ze vindt het strandje waar Scylla graag rust in de schaduw van de rotsen. In het water dat daar aanspoelt, giet ze het flesje met de duistere drank leeg. Als Scylla even later gaat baden in het water, begint haar lichaam meteen te veranderen. Haar armen en benen worden veelkoppige monsters die kronkelen en blaffen. Scylla krijst het uit als ze haar mismaakte lichaam ziet, terwijl Circe staat te lachen op het strand. Het meisje dat wegvluchtte van de zeegod die ze voor een monster aanzag, moet nu zelf als een monster door het leven …

23

Woorduitleg 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

24

nimf = vrouwelijk, mythologisch wezen dat in bossen en rivieren woont, meestal een mooi meisje onverstoorbaar = door niets of niemand uit evenwicht te brengen; rustig en kalm dartelen = zich speels bewegen, huppelen, springen in lichterlaaie = in vuur en vlam lauwerkrans = een van laurierbladeren gevlochten krans, gedragen als overwinningskroon nauwlettend = met grote aandacht in het nauw gedreven zijn = knel zitten, geen kant meer op kunnen (niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk) lieftallig = aangenaam, innemend, mooi ongenoegen = ontevredenheid deuntje = liedje veerman = iemand die met een veerboot de mensen van de ene oever naar de andere brengt wat hem beving = wat hem overmeesterde, wat hem overkwam vervuld van = vol van

Eeuwen geleden schreef de Romein Ovidius een boek vol bijzondere verhalen over goden, halfgoden, mensen, reuzen en monsters. Door de eeuwen heen zijn mensen de mythologische verhalen van Ovidius graag blijven lezen en daarom laat ik ook jou vier van die verhalen ontdekken in dit boekje. Verwacht je aan bizarre vertelsels met een flinke dosis liefde en heel wat gemene plannetjes …

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Maarten Zerelik Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.