Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 7 - Thema 2 - N1 - En het feest werd een feest

ucatieve uitgaven

En het feest werd een feest

BIEB

Joke Guns

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

7

En het feest werd een feest

1

1 Meredith laat zich met een plof op de oude, houten bank aan de oever van het meer vallen. De hemel is helder.

De sterren schitteren opdringerig. Ze heeft er nauwelijks oog voor.

‘Achterlijke idioten!’ foetert ze terwijl ze haar te krappe schoenen uitschopt. Met een pijnlijk gezicht wrijft ze over haar tenen. Die zien er rood en opgezet uit. Haar lichtroze jurk zit vol vieze vegen, maar dat kan haar op dit moment helemaal niets schelen.

Ze hoort gehijg dat steeds luider wordt. Leonard en Bastiaan komen ook, beseft Meredith, en ze weet niet of ze daar dankbaar of juist ongelooflijk nijdig over moet zijn.

Boos veegt ze haar tranen weg.

‘Dus hier zit je!’ hapt Leonard naar adem terwijl hij kromgebogen de pijn in zijn zij verbijt.

Een paar tellen later komt ook Bastiaan bij het bankje aan. Hij wil gaan zitten, ziet dan de neerbuigende blik van Meredith en bedenkt zich.

‘Ik kan net zo goed even gaan liggen,’ mompelt hij. Hij zet zijn rugzak op de grond, trekt zijn donkerblauwe kostuumjas uit en spreidt die zorgvuldig uit op het gras.

Dan gaat hij met een diepe zucht liggen.

‘Dus ...’ zegt Leonard, opgelucht dat de pijn in zijn zij zo snel verdwenen is. Zonder schroom1 laat hij zich naast Meredith op de bank zakken. Hij negeert haar verontwaardiging en kijkt haar onschuldig aan.

2

‘Dus, dus, dus!’ praat Meredith hem na. ‘Dus nu is het zover.’

‘Nu is het zover,’ knikt hij. ‘Er is niets meer aan te doen. We kunnen er beter het beste van maken.’

Met een ruk draait Meredith zich van Leonard weg. Hij heeft makkelijk praten. Hij is niet zo alleen als zij. Ze kijkt naar Bastiaan die languit op het gras ligt, zijn ogen stijf dicht, en snauwt: ‘Als jullie maar niet denken dat er voor mij iets verandert. Ik wil jullie zo min mogelijk zien, begrepen?’

Bastiaan doet zijn ogen open, draait zich een kwartslag om en zegt, leunend op een elleboog: ‘Dat zal lastig worden.

Vanaf vandaag wonen we in hetzelfde huis.’

3

De werkelijkheid lijkt nu pas tot Meredith door te dringen.

Maandenlang heeft ze gedaan alsof er niets aan de hand was. De laatste weken is ze tot de aanval overgegaan.

Ze heeft gemokt en gebokt, ze heeft geweigerd om mee te gaan naar de zogezegd gezellige etentjes, ze heeft haar moeder duidelijk gemaakt wat ze van deze waanzin vindt.

Het heeft niet mogen baten. Bastiaan heeft gelijk. Vanaf vandaag is er geen terugweg mogelijk. Ze heeft er twee stiefbroers bij. Ze slaat haar handen voor haar ogen en begint hartverscheurend te huilen.

4

2 Het wordt donker, maar de weerspiegeling van de heldere sterren in het meer verlicht de oever.

‘Gaat het weer een beetje?’ vraagt Leonard bezorgd.

Meredith wil hem iets lelijks toeschreeuwen, maar iets houdt haar tegen. In plaats van een scheldpartij te beginnen, zegt ze uiteindelijk: ‘Ik heb geen traan meer over, denk ik.’

Een poos blijft het stil. Het is zo’n stilte die welkom is.

Na een paar minuten gaat Bastiaan zitten. Hij slaat plukjes gras en wat aarde van zijn donkerblauwe broek.

Met een vinger glijdt hij langs de strakke vouwen in zijn broekspijpen.

‘Ik heb een hekel aan broeken met een vouw,’ zegt hij plots zacht.

Zijn broer kijkt hem verbouwereerd aan, beseffend dat dit de eerste keer is dat Bastiaan het hardop ergens niet mee eens is.

Ze schelen nauwelijks een jaar in leeftijd, Leonard en Bastiaan, maar wat hun karakters betreft, is het moeilijk te geloven dat ze broers zijn. Waar Leonard zonder aarzelen het woord voert en zegt wat hij te zeggen heeft, wacht Bastiaan altijd angstig af. Hij is voortdurend bang om iemand te kwetsen, bang om de mensen waarvan hij houdt teleur te stellen.

‘Zo’n vreselijke hekel!’ herhaalt hij met een snik in zijn stem.

‘Ik vind je broek prachtig,’ zegt Meredith verbaasd, en ze meent het nog ook.

‘Je jasje ook trouwens. Het staat je goed, echt waar.

5

Maar als je die kleren zelf zo verschrikkelijk vindt, waarom heb je ze dan gekozen?’

Bastiaan zwijgt. Hij krijgt een hoofd als een boei en haalt dan ongemakkelijk zijn schouders op terwijl hij wanhopig naar Leonard kijkt.

Zijn broer haalt een keer diep adem en antwoordt in Bastiaans plaats: ‘Je moeder heeft onze kleren gekozen.’

‘Oh!’ zegt Meredith die geen verdere uitleg nodig heeft.

Ze heeft zelf gemerkt wat enthousiasme met haar moeder doet. Als mama iets heel graag wil, dan gaat ze er ook helemaal voor. Ze houdt zich niet in. Ze gaat recht op haar doel af en laat zich door niets of niemand tegenhouden.

Toen ze bijvoorbeeld, jaren geleden al, besliste dat ze viool wilde leren spelen, kocht ze onmiddellijk een prachtig instrument. De viool was enorm duur geweest, de lessen van de beste vioollerares van de streek hadden ook heel wat gekost. Dat eerste jaar van mama’s vioolgekte kon Meredith niet op vakantie met haar moeder. Het geld was namelijk op.

Meredith herinnert zich die tijd maar al te goed. Mama kraste op elk vrij moment op haar viool. Uiteindelijk was ze gelukkig beter geworden, zo goed zelfs dat ze nu in een orkest speelt.

In datzelfde orkest is Theo, de vader van Leonard en Bastiaan, de dirigent. Zo enthousiast als mama is over vioolspelen, zo enthousiast is Theo over mama.

En sinds vanmiddag zijn ze nu een gezin, zogezegd, en heeft Bastiaan vouwen in zijn broek. Vouwen waar hij een absolute hekel aan heeft.

6

‘Ik leid mama wel af,’ zegt Meredith geruststellend tegen Bastiaan. ‘Ik leid haar af van de vouwen in je broeken en van andere enthousiaste dingen.’

‘Bedankt!’ antwoorden Leonard en Bastiaan tegelijk.

Ze klinken opgelucht.

Daar aan het water, in het licht van duizenden sterren, doen ze samen voor het eerst iets anders dan kibbelen en ruziemaken.

7

3 Meredith springt op en staart naar de wolkenloze sterrenhemel.

‘Vreemd!’ zegt ze bedachtzaam, ‘ik hoor gedonder. Zou er slecht weer komen?’

‘Dat is mijn maag,’ antwoordt Leonard droog.

‘Ik heb honger. Je rende namelijk net na het voorgerecht weg.’

Hij wrijft verontschuldigend over zijn buik.

‘Jullie hoefden niet achter me aan te rennen!’ fluistert Meredith beschaamd.

Prompt krijgt ze weer een hekel aan de jongens die ze zonet nog aardig heeft gevonden.

Ook haar eigen maag begint luidruchtig te knorren.

Ze weet wat de gasten op het feest nu geserveerd krijgen: zalmrolletjes met mousselinesaus2 en aardappelkroketten.

Meredith is dol op zalmrolletjes. Het water loopt haar in de mond wanneer ze er nog maar aan denkt.

8

9

‘Achterlijke bruiloft!’ mompelt ze.

‘Ook een stukje?’ vraagt Bastiaan zacht.

Hij heeft, zonder dat Meredith en Leonard het gemerkt hebben, zijn rugzak opengemaakt. Hij haalt er drie plastic schaaltjes uit.

‘Jij mag de grootste, jouw maag knort het hardst,’ lacht hij naar zijn broer.

Stomverbaasd openen Meredith en Leonard elk een schaal. Zalmrolletjes!

De kroketten die ernaast liggen, zijn koud en slap. Er zit een vel op de mousselinesaus. Toch is Meredith nog nooit zo blij geweest met een maaltijd als nu.

‘Heb je ook aan messen en vorken gedacht?’ vraagt ze gretig. Bastiaan schudt verlegen het hoofd.

‘Geeft niks, zo lukt het ook prima!’ knikt Leonard die zijn portie al bijna op heeft.

Hij likt de laatste saus uit de pot en kijkt zijn broer goedkeurend aan: ‘Je bent zo’n stille, Bas, maar af en toe kun je behoorlijk verrassend uit de hoek komen!’

Haar moeder zou het maar niets vinden, dat ze met haar handen eet.

‘Waar heb je dat eten vandaan?’ vraagt ze nieuwsgierig.

Even aarzelt Bastiaan. Dan geeft hij toe: ‘Ik heb het gepikt na het oefenfeest gisteren.’

Het oefenfeest, ook dat was een idee van Merediths doortastende3 moeder geweest.

‘Er mag niets misgaan met het eten en de muziek. De dag voor de bruiloft oefenen we alvast een keer,’ had ze vastbesloten gezegd.

10

Bastiaan haalt zijn schouders op en zegt verontschuldigend: ‘Echt pikken was het eigenlijk niet, hé.

Wat over was, werd zomaar in de vuilnisbak gekieperd.

Ik heb deze zalmrolletjes gered. Toch?’

Angstig staart hij de twee anderen aan.

‘Je hebt ze gered!’ giert Leonard het na een paar tellen uit.

‘Heel even, maar nu zijn ze op,’ bevestigt Meredith met een spijtige blik in haar lege schaaltje.

‘Ik heb ook nog dessert meegenomen,’ zegt Bastiaan.

11

4 De lucht wordt steeds koeler. Bastiaan heeft zijn jasje terug aangetrokken.

Leonard ziet hoe Meredith in haar dunne roze jurk steeds harder zit te rillen.

‘Wil je mijn jasje aan?’ vraagt hij haar terwijl hij zich, zonder op een antwoord te wachten, alvast uit zijn wat te krappe kostuumvest wurmt.

Dankbaar neemt ze zijn aanbod aan. Al snel voelt ze hoe er weer wat warmte door haar verkleumde4 lijf stroomt.

‘Het spijt me,’ fluistert ze moeizaam. Ze heeft het nooit makkelijk gevonden om sorry te zeggen, en vandaag al helemaal niet.

‘Ik begrijp het wel!’ begint Leonard, maar Meredith onderbreekt hem.

‘Je begrijpt het niet! Ik ben al die maanden boos geweest op jullie. Ik wilde jullie er niet bij hebben, jullie twee en Theo. Mama en ik hebben het altijd goed gehad. Door jullie werd alles anders. Maar weet je, eigenlijk is Theo helemaal niet zo verkeerd! Hij heeft nooit dingen in mijn plaats beslist. Hij is er alleen bij gekomen, samen met jullie. Voor jullie is er veel meer veranderd!’

Ze zwijgt en legt haar koude handen op haar wangen die nu vuurrood zijn.

Dan gaat ze verder: ’Het spijt me dat wij erbij gekomen zijn, mijn moeder en ik. Mijn moeder wil vouwen in jullie broeken. Ze wil nette jasjes en een belachelijk oefenfeest.

En wat ze wil, doet ze ook. Jullie zouden moeten boos zijn op mij!’

12

13

14

Bastiaan ziet dat Meredith op het punt staat opnieuw in huilen uit te barsten. Snel gaat hij naast haar op de bank zitten.

‘Niet huilen!’ zegt hij ongerust.

Leonard ijsbeert naar het meer en terug. Hij denkt zo hard na dat er een rimpel in zijn voorhoofd komt. Dan zegt hij: ‘Voor jouw moeder er was, hadden we geen vouwen maar gaten in onze broeken. En we aten macaroni uit blik. Heb je enig idee hoe smerig dat smaakt? Theo is de beste vader ter wereld, maar in zijn eentje is hij soms ook behoorlijk waardeloos. Sinds hij jouw moeder kent, is ons leven anders geworden. Ze overdrijft soms, dat is waar. Verder vind ik haar best lief, als jij dat oké vindt.’

Een hele poos is op dat bankje aan de oever van het meer niets meer te horen dan de wind die langs het wateroppervlak streelt.

Het is bijna muziek.

15

5 ‘Zou het feest al afgelopen zijn?’ vraagt Leonard zich af. Hij is zijn horloge thuis vergeten.

Ze hebben net samen genoten van een grote pot vol chocolademousse. Honger hebben ze gelukkig niet meer.

Er zit een grote chocoladeveeg op Bastiaans linkerwang.

Merediths handen zijn vuiler dan ze ooit geweest zijn. Ze kan zich niet herinneren dat ze ooit chocolademousse heeft gegeten zonder een lepel.

‘Zou iemand ons al missen?’ vraagt Meredith.

‘Zouden ze heel erg boos zijn op ons?’ vult Bastiaan stilletjes aan wat ze alle drie denken.

Tegelijk draaien ze zich om en kijken naar de lichtjes die in de verte schitteren, naar de lampions5 die boven de ronde tafels hangen.

‘Ze missen ons niet,’ stelt Leonard nuchter vast.

‘Dat is niks voor mijn moeder. Ik kan nooit iets stiekem doen. Vaak weet ze al dat ik iets van plan ben nog voor ik het zelf weet,’ zegt Meredith bezorgd terwijl ze in de richting van de lichtjes blijft turen.

‘Ze is verliefd,’ zegt Bastiaan schuchter.

‘Zij en papa zijn verliefd. Heel erg. Op elkaar bedoel ik. Dan merk je de simpelste dingen niet meer op, gewoon omdat je alleen maar denkt aan degene waarop je verliefd bent.’

‘Bah!’ zucht Meredith hartsgrondig.

‘Ieuw!’ proest Leonard. ‘En ze zijn al zo oud. Papa is bijna veertig.’

‘Mama ook,’ knikt Meredith verontwaardigd.

16

17

Minutenlang blijft het stil.

Ze hebben elk genoeg aan hun eigen gedachten.

Af en toe glijdt er een rilling over Merediths ruggengraat.

Ze ziet dat Leonard zit te klappertanden en beseft schuldbewust dat dat haar schuld is. Zij heeft nog steeds zijn jasje aan.

‘Als ze ons niet missen, kunnen ze ook niet boos worden omdat we van het feest vertrokken zijn!’ roept ze plots uit.

Opgelucht staat Leonard op.

‘We gaan terug!’ knikt hij.

‘We doen alsof er niets aan de hand is. Het werd ons wat te saai, met al die volwassenen. Daarom zijn we even gaan wandelen. Afgesproken?’

Meredith staat op, slaat een stofje van haar jurk waar nu ook een grote vlek van de chocolademousse op zit en geeft vervolgens het jasje terug.

‘Bedankt, Leonard!’ zegt ze verlegen.

‘Gaan we?’ glimlacht Leonard terwijl hij snel zijn jasje aantrekt. Als bij toverslag stopt hij met klappertanden.

Goedkeurend streelt hij het fluweel.

18

19

6 Toen ze wegliep, had ze haar uiterste best gedaan om zo snel mogelijk te rennen, om de anderen voor te blijven.

Ze had een leegte gevoeld die een paar tellen later zonder meer vol tranen was gestroomd.

De boosheid van maanden bleek echter in de koele zomerlucht te zijn opgelost.

Ze kijkt naar links. Daar loopt Leonard.

Hij heeft een ondoorgrondelijke blik. Zo kan Theo ook kijken, weet Meredith ondertussen. Ze kan bijna raden hoe Leonard eruit zal zien wanneer hij volwassen is.

Dan kijkt ze naar rechts. Daar strompelt Bastiaan in zijn te krappe, zwarte schoenen.

Spontaan vertraagt ze haar pas, en ook Leonard houdt zich in.

‘Doet het erg pijn?’ wijst ze naar zijn voeten.

Bastiaan schudt eerst zijn hoofd, zucht dan: ‘Eigenlijk wel.’

Leonard kijkt naar het stuk dat ze nog moeten lopen.

‘Trek ze uit!’ zegt hij dan op besliste toon.

Verwilderd blijft Bastiaan staan en kijkt zijn broer ongelovig aan.

‘Ik meen het, trek ze uit!’ herhaalt Leonard.

‘We moeten alleen nog deze weide oversteken.’

Bastiaan schudt verwoed zijn hoofd en kreunt: ‘Daarna moeten we ook nog langs de parkeerplaats. Daar liggen van die gemene scherpe steentjes.’

20

21

‘Dan dragen we jou eroverheen!’ valt Meredith Leonard bij.

‘Wij samen, dat kunnen we best, toch? Kijk maar eens hoe simpel het is.’

Meredith springt lachend op Leonard zijn rug en doet voor hoe het moet. Leonard lacht goedkeurend.

‘Een stiefzus hebben, kan soms verdraaid handig zijn, wist je dat?’

22

23

Woorduitleg 1 schroom = gevoel van aarzeling of twijfel 2 mousselinesaus = Hollandse saus die vermengd wordt met stijfgeklopte room 3 doortastend = vastberaden om iets te willen bereiken 4 verkleumd = stijf van de kou 5 lampion = papieren lantaarn gebruikt als feestverlichting

24

De mama van Meredith trouwt met de papa van Bastiaan en Leonard. Er is zelfs een groot trouwfeest. Maar of de kinderen daar gelukkig mee zijn?

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Yoeri Slegers Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.