Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 6 - Thema 2 - N1 - Goed genoeg

ucatieve uitgaven

BIEB

Goed genoeg Joke Guns

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

6

Goed genoeg

1 Lena beet zo hard op haar lip dat ze bijna wat bloed kon proeven. Ze moest haar ogen tot spleetjes knijpen om te kunnen lezen wat er op de affiche stond. Voor haar verdrongen haar klasgenoten zich voor de felgekleurde aankondiging die op het prikbord hing AUDITIES ZANG EN DANS SCHOOLTONEEL stond er.

‘Jullie mogen allemaal auditie doen, hoor!’ glunderde Maité terwijl ze haar lange, zwarte haren met een zwiep naar achteren gooide.

‘We mogen allemaal auditie doen omdat zij al weet dat zij een van de hoofdrollen krijgt,’ siste Mirabelle in Lena’s oor.

De schoolbel rinkelde irritant luid. De meeste kinderen draaiden zich om en renden naar hun klas. Alleen Mirabelle, Lena en Felix bleven achter. Nu kregen ze de kans om de affiche rustig te bestuderen.

‘Ze zoeken voor de hoofdrollen een meisje en een jongen die kunnen zingen en dansen,’ wees Felix. ‘Ik doe mee!

Misschien wordt het niks, maar ik probeer het toch.’

1

Lena keek haar buurjongen vol bewondering aan. Felix zong altijd en overal. Soms zat hij zelfs in de klas te neuriën zonder dat hij het zelf wist. Dan kuchte meester Hans altijd een paar keer, wachtte hij tot Felix hem verbaasd aankeek en zei ten slotte: ‘Mooi, Felix, daar ben je weer, bewaar je geneurie maar voor het speelkwartier.’

Lena had Felix nog nooit zien dansen, maar ze had er alle vertrouwen in dat hij ook dat wel zou klaarspelen.

‘Ze zijn ook op zoek naar kinderen die samen een achtergrondkoortje vormen,’ zag Mirabelle.

‘Zullen wij auditie doen voor het koor, Lena?’

Lena antwoordde niet. In gedachten verzonken zag ze zichzelf op het podium staan. Ze had de hoofdrol. Ze zong en danste en genoot zoals ze nog nooit genoten had.

‘Hé, dromer!’ lachte Felix, ‘ben je er nog?’

Met een schok belandde Lena weer in de werkelijkheid.

De hoofdrol? Zij? Ze was doodsbang voor publiek. Thuis durfde ze alleen te zingen wanneer ze zeker wist dat er niemand was. Bovendien had ze Maité horen zeggen dat de hoofdrollen niet alleen moesten gaan naar kinderen die goed konden zingen en dansen. ‘Ze moeten er ook goed uitzien, anders komt er geen kip naar ons kijken, dat staat vast! Kinderen met dikke billen hoeven dus geen auditie te doen,’ had ze met een brede glimlach en een veelbetekenende blik naar Lena verkondigd.

Ze schrokken alle drie toen ze een paar deuren hoorden dichtslaan. Zonder nog een woord met elkaar te wisselen, spurtten ze naar hun klassen. Lena en Felix naar 6C, Mirabelle naar 6B.

2

De hele ochtend zat Felix te neuriën. Meester Hans werd er helemaal gek van. Hij mocht kuchen wat hij wilde, Felix was telkens maar een paar tellen stil.

Lena zag voortdurend de affiche voor zich. Wat zou ze graag wat meer durven. En wat zou ze er graag uitzien zoals Maité. Lena’s handen gleden over haar korte, stugge haar. Ze had kort haar altijd het leukste gevonden, tot Maité haar duidelijk gemaakt had dat echte meisjes lange haren hebben. Ze keek naar haar stoere kaki1 spijkerbroek. Ook die kon niet door de beugel vond Maité, maar Lena droeg de broek lekker toch. Hij zat zo lekker. Haar billen waren trouwens veel te dik voor een rokje. Ook dat had ze al meer dan eens van Maité te horen gekregen.

‘Ik doe gewoon niet mee aan de audities,’ besloot ze.

Er viel een hele last van haar schouders. Plots werd opletten een stuk gemakkelijker.

Maar waarom voelde ze zich dan toch zo triest?

3

4

2 ‘Ik ben thuis!’ hoorde Lena haar moeder beneden bij de trap roepen.

Fijn, dacht Lena. Met wat geluk hoefde papa ook niet over te werken.

Dan konden ze samen eten.

Lena was dol op gezelligheid, vooral als het buiten vroeg donker werd en er gebakken aardappeltjes met kip en appelmoes op het menu stonden.

Een uurtje later had ze het huiswerk voor meester Hans helemaal klaar.

Heel af en toe waren haar gedachten nog afgedwaald naar de audities die al snel gehouden zouden worden.

‘Doe niet belachelijk, Leen!’ had ze zichzelf een spreekwoordelijke stevige schop onder de kont gegeven.

‘Je doet niet mee, dat is het beste voor iedereen.’

Ze nam zich voor om er ook straks aan tafel niet over te praten. Ze had geen zin in discussies, in mama en zus die ‘doe het nou maar, wij vinden dat je geweldig bent!’ zeiden.

Ze had geen zin in het enthousiaste geknik van haar vader die het natuurlijk met hen eens zou zijn.

De heerlijkste etensgeuren gleden Lena’s kamer binnen.

Hongerig stopte ze haar schoolspullen in haar boekentas, schoof haar bureaustoel onder de tafel en liep ze haar kleine maar knusse slaapkamertje uit.

Mama en Marjan zaten al aan tafel. Papa schepte net de laatste aardappelen uit de pan in een grote porseleinen schaal.

Toen alle borden gevuld waren, vroeg mama: ‘En hoe was jullie dag? Is er nog iets bijzonders gebeurd?’

Lena zweeg zo luid ze maar kon en propte haar mond vol appelmoes, wat haar een afkeurende blik van papa bezorgde.

5

Marjan had duidelijk wel iets op haar lever. Ze gooide haar mes en vork met veel lawaai terug op de tafel en raasde: ‘Weten jullie wat zo verschrikkelijk oneerlijk is? Er worden audities gehouden op school. En ik mag niet meedoen!’

‘Waar zijn die audities voor?’ vroeg papa vol interesse.

‘En waarom mag jij niet meedoen?’ vulde mama snel aan.

‘Die audities zijn voor een musical,’ mopperde zus.

‘En ik mag niet meedoen omdat enkel de kinderen van 5 en 6 een rol krijgen.’

Marjan wilde boos van tafel weglopen, maar toen ze nog eens naar haar bord vol kip en appelmoes keek, bedacht ze zich.

‘Het is niet eerlijk!’ foeterde ze nog. Toen begon ze met een zucht te eten.

‘Dus jij doet wel mee?’ zei mama hoopvol tegen Lena.

‘Nee hoor,’ zei Lena een stuk opgewekter dan ze zich voelde.

‘Ik ben solidair met Marjan. Het is echt niet eerlijk dat zij geen auditie mag doen.

Samen uit, samen thuis, toch?’

Marjan keek Lena dankbaar aan.

‘Zo is dat, zus!’ knikte ze terwijl er wat appelmoes uit haar mondhoek liep.

‘Jammer,’ zeiden mama en papa tegelijk.

6

7

8

3 Op school werd er over niets anders meer gepraat.

Mirabelle oefende toonladders2 die vaker niet dan wel juist klonken. Felix danste van de speelplaats naar de klas, van de klas naar de eetzaal en van de eetzaal weer naar de speelplaats. Ondertussen neuriede hij steeds hetzelfde liedje.

Het leek wel of iedereen gek geworden was.

Maité liep te paraderen met haar neus in de lucht. Het groepje kinderen dat achter haar aanliep, leek elke dag groter te worden. Blijkbaar dachten ze dat hun kans op een rolletje in de musical daardoor groter werd.

Lena had het helemaal gehad.

‘Ik zal blij zijn als die audities achter de rug zijn,’ zuchtte ze geërgerd. Met hangende schouders ging ze op zoek naar een rustig plekje om haar boterhammen op te eten. De eetzaal was lawaaieriger dan ooit. Daarom liep ze de lange gang door, op zoek naar een ruimte waarin niet gezongen en gedanst werd. Tijdens de middagpauze werden alle klaslokalen afgesloten, dus dat was geen optie. Helemaal aan het eind van de gang waren de toiletten. Lena wilde erg graag een rustige ruimte vinden, maar zo wanhopig was ze nu ook weer niet! De doordringende geur die voortdurend bij de wc’s bleef hangen, paste niet bij haar verrukkelijke boterhammen met kaas en aardbeienjam.

‘Je mag wel bij mij komen zitten,’ hoorde ze plots de stem van Mathilda, de schoonmaakster van de school.

Dankbaar schoot Lena het schoonmaakhok in. Dat bleek een stuk groter en vooral veel gezelliger te zijn dan ze gedacht had.

9

Het eerste deel stond vol met emmers en dweilen, flessen schoonmaakmiddel en bleek, schuursponsjes en pakken toiletpapier. Maar daarachter was een gezellig kamertje waarin een ronde tafel, een paar stoelen en een boekenkastje stonden. In een hoek stond de koffie te pruttelen.

Schuchter liep Lena de kamer in. Ze pakte haar brooddoos uit haar rugzak en keek Mathilda vragend aan.

‘Het is prima, hoor, ik begrijp je heel goed,’ lachte ze.

‘Iedereen loopt maar te zingen en te dansen. Af en toe wordt het me ook te veel. Dan kom ik naar mijn kamertje, geniet van een kop sterke koffie en kan ik er weer even tegen.’

Heel even kon Lena ontspannen van haar boterhammen genieten. Toen werd er op de deur geklopt.

‘Mathilda, kun je even met een emmer en schoonmaakspul naar de eetzaal komen?’ vroeg de directeur van de school.

‘Een jongen van het zesde heeft overgegeven. Stress denk ik, voor zijn auditie. Ik heb de meeste troep al opgeruimd, maar helemaal fris is het daar nog niet.’

Mathilda knipoogde naar Lena: ‘Blijf maar lekker zitten, kind, ik ben zo terug.’

Lena leunde achterover, deed haar ogen dicht en knabbelde aan haar boterham die dik belegd was met jonge kaas en een laag aardbeienjam. Die jam had haar moeder zelf gemaakt.

Ze at alles tot de laatste kruimel op en genoot van de stilte.

Zachtjes begon ze te zingen. Er was toch niemand die haar kon horen. Met gesloten ogen zong ze alle liedjes die ze de voorbije dagen gehoord had. Ze zong de liedjes die de muziekleraar speciaal voor de musical geschreven had.

10

De teksten kende ze niet, maar de melodieën kon ze ondertussen wel dromen. De hele school zong ze.

Ze ging zo in de muziek op dat ze niet hoorde dat ze niet langer alleen was.

‘Kind, wat kun jij prachtig zingen!’ zei Mathilda ademloos.

‘Vertel het niemand!’ smeekte Lena bleek van ellende.

11

4 Vrijdag. De dag van de audities was eindelijk aangebroken.

Mathilda had haar belofte gehouden en aan niemand verteld dat Lena kon zingen.

Dat ze al lang spijt had van die belofte, was duidelijk te merken. Lena had elke dag haar boterhammen in het schoonmaakhok opgegeten, en elke dag had Mathilda geprobeerd haar te overtuigen om toch mee te doen aan de audities.

‘Ik doe het echt niet, Mathilda,’ had Lena keer op keer gezucht. ‘Ik word misselijk wanneer ik merk dat er iemand me kan zien. Zingen is fantastisch, maar publiek is een ramp.’

Uiteindelijk had Mathilda het opgegeven.

‘Maar toch is het verdraaid jammer,’ had ze nog gezegd.

‘Die Maité met haar neus in de wind zingt lang niet zo mooi als jij.’

Bij die opmerking had Lena gebloosd van plezier, maar ze had zich niet bedacht.

12

‘Kom je naar mijn auditie kijken?’ vroeg Felix, die absoluut geen last had van plankenkoorts3, haar enthousiast.

Lena knikte: ‘Ik kom naar jou én naar Mirabelle kijken en luisteren. Jullie doen het vast schitterend!’

Mirabelle zat aan haar nagels te bijten. ‘Zo, dat was mijn laatste nagel,’ zei ze terwijl ze opstond en Felix met zich meetrok. ‘Ik geloof dat de audities zo beginnen. Gaan we alvast naar de sportzaal?’

Het was plots een stuk stiller op school. Groepjes kinderen slenterden nerveus naar de plek waar de audities gehouden zouden worden.

In de sportzaal zaten de eerste rijen vol met kinderen die auditie wilden doen. Sommigen zagen er bleek uit en prevelden voortdurend de liedjesteksten. Anderen keken vol zelfvertrouwen rond. Aan een apart tafeltje zat de muziekleraar. Naast hem zat een vrouw die wel een hoofd groter was dan hij. Ze had gemillimeterd zwart haar en droeg oorringen die tot op haar schouders hingen.

Ze glimlachte geruststellend naar iedereen die de zaal binnenkwam. Lena kende haar, maar wist niet precies van waar!

Het geroezemoes verstomde toen de leraar opstond.

‘Welkom!’ galmde hij.

‘Het is fantastisch dat zo veel kinderen mee willen doen aan onze musical. Het is de allereerste keer dat we zo’n groot spektakel organiseren, en we rekenen erop dat iedereen zijn beste beentje voorzet.’

Toen kuchte hij even gewichtig en zei: ‘Naast mij zit Wendela Geluk. Wendela heeft, zoals sommigen van jullie wel weten, op deze school gezeten. Daarna is ze actrice geworden. De voorbije jaren heeft ze in de prachtigste musicals opgetreden.

13

Het is dan ook een hele eer voor onze school dat Wendela toegestemd heeft om de regie4 van onze schoolmusical te doen.’

Er volgde een oorverdovend applaus waar maar geen eind aan leek te komen. Wendela stond op en stak haar beide handen in de lucht.

‘Stop!’ lachte ze, ‘stop, stop, stop! Het applaus komt pas aan het einde van de voorstelling. Voor het zover is, hebben we nog veel werk te doen. Laten we beginnen met de audities.’

14

5 En toen was het zover. De een na de ander werd naar voor geroepen. De muziekleraar zat achter de piano en begeleidde alle liedjes. Wendela gaf aanwijzingen. Ze vroeg Felix of hij ook ontzettend boos kon kijken (wat niet zo goed lukte aangezien hij steeds de slappe lach kreeg).

Ze vroeg Mirabelle of ze wat luider kon zingen, wat lager, wat hoger. De jongen van 6A, die eerder die week had overgegeven, besloot dat hij toch geen auditie wilde doen.

Lena begreep hem goed!

Wendela schreef na elke auditie iets op.

Toen Maité aan de beurt was, werd het muisstil in de sportzaal. Zenuwachtig greep Maité de microfoon beet. De muziekleraar begon te spelen. Maité zette het lied in. Het klonk best aardig, maar Lena merkte al snel dat Wendela niet erg onder de indruk was.

Het leek wel of alle kinderen van het vijfde en zesde auditie gedaan hadden.

Ze renden opgewonden naar hun klassen terug.

‘Na het weekend horen we wie mag meedoen!’ riep Felix.

‘Iedereen mag meedoen!’ verbeterde Mirabelle hem. ‘Wie geen hoofdrol krijgt, krijgt een bijrol. Bovendien zijn er een heleboel kinderen nodig voor het koor.’

Felix haalde zijn schouders op.

‘Ach, ik kan mijn gezicht geen seconde in de plooi houden.

Het is veiliger voor mij om palmboom te spelen of zo.’

Lena zag het al helemaal voor zich en gierde het uit.

15

‘En jij?’ vroeg Felix.

‘Waarom heb jij geen auditie gedaan, Lena? Volgens mij was je de enige van de hele klas. Zelfs Boris heeft meegedaan, en hij zingt zo vals als een kalf dat klem zit met zijn pootjes.’

Lena zweeg. Ze had tijdens de audities zangkriebels gevoeld. En toen Maité aan de beurt was geweest, had ze zelfs willen schreeuwen dat zij het beter kon. Toch had ze niet gedurfd. Maité zag er nu eenmaal beter uit. Daar kon Lena niets aan veranderen.

Die middag had ze geen zin in het gezelschap van haar vrienden. Ze sloop naar het schoonmaakhok van Mathilda om daar haar boterhammen op te eten.

Mathilde was niet alleen. Naast haar, aan de kleine ronde tafel, zat Wendela Geluk.

‘Oh, sorry, ik wist niet dat je bezoek had,’ stamelde Lena.

‘Doe niet gek,’ lachte Wendela. ‘Ik hou gewoon niet zo van de drukte van de eetzaal. Dat is altijd al zo geweest. Toen ik hier op school zat, at ik ook al vaak mijn boterhammen bij Mathilda.’

Verlegen ging Lena zitten. Ze maakte haar brooddoos open.

‘Is dat aardbeienjam?’ vroeg Wendela gretig.

‘Hij is heerlijk hoor,’ antwoordde Mathilda nog voor Lena iets kon zeggen.

‘Lena’s moeder maakt hem zelf. Verrukkelijk.’

‘Ruilen?’ vroeg Wendela terwijl ze een van haar eigen boterhammen liet zien.

En zo kwam het dat Lena een tel later zat te smullen van een boterham met honing.

‘Lekker!’ smakte Wendela enthousiast. ‘Complimenten voor je moeder!’

16

Lena voelde de verlegenheid van zich afglijden.

Wendela praatte over haar carrière. Ze vertelde dat ze het vroeger op school weleens moeilijk gehad had. ‘Er waren een paar meisjes die dachten dat ze alles beter wisten,’ zei ze. ‘Ik was te dik, vonden ze. Ik droeg de foute schoenen.

En mijn haar zat verkeerd. Ik heb me toen al voorgenomen om vooral mijn eigen zin te doen. Ik bleef schoenen kiezen die lekker zaten. Ik was toen al dol op lekker eten en ben dat nog steeds. Dat ik daarom een maatje meer heb, vind ik niet erg. En ik liet mijn haar kort knippen. Toen al.’

Lena greep naar haar eigen korte lokken. Ze staarde naar haar stevige kuiten in de kakigroene spijkerbroek. Was ze dan toch misschien goed genoeg?

‘Heb je nu al kinderen voor elke rol?’ hoorde Lena Mathilda vragen.

Wendela schudde traag haar hoofd.

‘Het is niet makkelijk, Mathilda. Er zijn prachtige stemmen voor het koor. Daar ben ik echt blij mee. Dat meisje met die donkere krullen, Mariabella of zo heet ze, geef ik een kleine solo. Dat doet ze vast prachtig. Maar de hoofdrollen baren me zorgen. Een paar jongens komen in aanmerking, maar dan moeten ze nog stevig repeteren. Bij de meisjes ligt het moeilijker. Er deed maar één kind mee voor die rol.’

Lena gromde geërgerd: ‘Dat komt omdat ze iedereen verteld heeft dat zij die rol zeker krijgt.’

‘Oh!’ zei Wendela droog. ‘Dat vreesde ik al.’

‘Lena zingt prachtig,’ flapte Mathilda eruit.

17

18

6 Wendela staarde Lena, die met een hoofd als een boei5 haar spullen bij elkaar zocht, aan.

‘Dus jij kunt zingen?’ vroeg ze.

‘Als een nachtegaal!’ beaamde Mathilda die, nu ze zich toch versproken had, vond dat ze dat wel kon vertellen.

‘Waarom heb je dan geen auditie gedaan?’ vroeg Wendela verbaasd.

‘Ik durf niet.’

Het kwam eruit als een hees gefluister.

‘Ik wil niet dat er mensen naar me kijken wanneer ik aan het zingen ben.’

Heel even dacht Wendela na.

Toen barstte ze in lachen uit.

‘Dan is dit de perfecte musical voor jou!’

Lena begreep er niets van. Was dit dan een musical zonder publiek? Dat kon toch niet de bedoeling zijn?

‘Het is een verhaal over een meisje en een jongen die elkaar erg leuk vinden. Dat heb je wel uit de liedjes begrepen, denk ik. Het meisje is verhuisd naar een andere stad.

Het publiek kijkt voortdurend naar de jongen die achtergebleven is. Het meisje zingt de liedjes achter een wit doek. Het publiek kan alleen haar schaduw zien. Pas aan het eind van de musical zien ze elkaar terug.’

Lena liet zich traag op de stoel zakken.

‘Probeer het nu maar!’ drong Mathilda aan.

‘Ik wil je heel graag horen zingen,’ knikte nu ook Wendela.

‘Ken je het nummer ‘Hoe erg mis ik jou!’ uit je hoofd?’

Lena knikte. Ze aarzelde nog even, haalde toen diep adem en begon te zingen.

19

Eerst zong ze nauwelijks hoorbaar, zo zacht. Maar het nummer was zo prachtig dat ze het niet kon laten er helemaal in op te gaan.

Toen de laatste noten geklonken hadden, zei Mathilda met een snik in haar stem: ‘Wat heb ik je gezegd, Wendela, een nachtegaal is het!’

‘Ik heb voor dat andere meisje een erg fraaie bijrol,’ knikte Wendela tevreden.

20

7 Die maandagochtend werden alle kinderen van 5 en 6 in de sportzaal verwacht.

Alleen Lena was er niet. Felix en Mirabelle keken bezorgd om zich heen. Lena had wel bij hen op de schoolbus gezeten, maar nu leek ze onvindbaar.

‘Aandacht, aandacht,’ zei de muziekleraar, die direct het woord gaf aan Wendela Geluk.

Ze keek tevreden naar de gespannen gezichten van de kinderen.

‘Jullie hebben talent!’ zei ze enthousiast.

‘Op deze school zitten heel wat kinderen die prachtig kunnen zingen en goed kunnen dansen. Wie dat niet kan, heeft vast heel andere talenten.’

‘Ja, zo is dat!’ zei Boris vanop de achterste rij. Iedereen lachte.

Wendela knikte naar de muziekleraar die haar teken begreep en achter de piano ging zitten.

‘Ik heb hier een lijst met namen,’ ging ze nu verder.

Alle kinderen die met de audities meegedaan hebben, hebben een rol gekregen. Misschien is het niet de rol van jullie dromen geworden. Toch denk ik dat we juist gekozen hebben. Talent ontdek je soms op audities. Talent ontdek je soms ook op onverwachte plaatsen. Zo ontdekte ik degene die een van de hoofdrollen in onze musical krijgt. Luister maar.’

De muziekleraar speelde de intro van ‘Hoe erg mis ik jou!’

Achter een groot, wit doek was alleen een schaduw te zien.

En toen begon de schaduw te zingen. Waar eerst nog gefluister had geklonken, was nu alleen nog het prachtige lied te horen.

21

‘Wat mooi!’ zuchtte Felix.

‘Daar is Lena dus,’ glimlachte Mirabelle.

Verlegen kwam Lena tevoorschijn.

Achter het witte doek zingen, was minder eng geweest dan ze gedacht had.

‘Zo mooi heb ik nog nooit iemand horen zingen!’ juichte een jongen van de vijfde.

Lena bloosde en wist niet welke kant ze op moest kijken.

Mirabelle stond op en begon te applaudisseren. Felix deed mee, en al snel stonden alle kinderen enthousiast in hun handen te klappen.

Zelfs Maité deed mee.

‘Ik ben goed genoeg,’ zei Lena zachtjes tegen zichzelf.

‘Als je dat maar nooit meer vergeet!’ lachte Wendela Geluk haar toe.

22

23

Woorduitleg 1 2 3 4

kaki = grauwgele stof of kleur toonladder = reeks van acht op elkaar volgende tonen plankenkoorts = angst om op te treden regie = leiding over de uitvoering van een toneelstuk, film, musical …

5 een hoofd als een boei hebben = een rode kleur krijgen

24

Op de school van Lena zijn er audities voor het schooltoneel. Ze kan heel mooi zingen, maar vindt van zichzelf dat ze niet goed genoeg is. Totdat ze hulp krijgt uit een onverwachte hoek.

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Madeleine van der Raad Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.