Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 4 - Thema 3 - N1 - Moord in het dierendorp

ucatieve uitgaven

Moord in het dierendorp

BIEB

Clara Vanuytven

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

4

Moord in het dierendorp

1

Paniek Ik hoor kabaal. Wat een rumoer!

Het dorp dat staat in rep en roer.

Niet waar ik woon. Daar is het stil - iets wat ik nu net niet wil.

Ik leef heel saai. Da’s reuzestom.

Mensen zijn zo sloom1 en dom.

Maar in dat dorp, daar aan de grens?

Daar woont geen mens.

Er komt geen auto, zelfs geen fiets.

Rijden doet er bijna niets.

Maar vliegen doen ze beestig veel.

Daar sluipt of kruipt het merendeel.

Er trippelen koeien, er wroeten zwijnen.

Er springen kikkers en konijnen.

Wie daar woont, die denkt heel wijs: Mijn dorp, dat is een paradijs.

Maar mensen zijn er niet gegeerd2.

Al wie geen beest is, wordt geweerd.

Er wonen heel veel leuke dieren: beren, honden, pony’s, mieren, poezen, zebra’s ook … misschien.

Een dino heb ik nooit gezien.

En daar … waar beestig wordt geleefd?

Daar is er nu een moord gepleegd.

2

3

4

Zie, hoor, ruik, proef ‘Ik heb het gezien!’ riep de haan.

‘Ik weet hoe alles is gegaan.

Ik stond op het topje van de toren en daar kon ik maar weinig horen.

Maar ik zag de misdaad, in een flits, vanop de hoge torenspits.

Ik heb het gezien!’ riep de haan.

‘Ik weet wie de misdaad heeft begaan.’

Maar hanen moet je niet geloven.

En zeker niet die haan daarboven.

Haantje-de-voorste is zijn naam.

Hij wil op het eerste rijtje staan.

Wat haantjes zeggen - onverwacht daar is niet over nagedacht.

‘Ik heb het gehoord!’ riep de kwartel gauw.

‘Ik vloog heel hoog langs een gebouw.

De zon die scheen recht in mijn ogen.

Ik hield mijn kop dus wat gebogen.

De wind die blies de woorden aan.

Mijn pluimen zijn rechtop gaan staan.

Ik heb het gehoord!’ riep de kwartel luid.

‘Ik zat in die boom. En viel eruit.’

5

Maar hoenders moet je niet geloven, zeker geen kwartels van daarboven.

Kwartels in bomen? Die zullen wel liegen.

Want hoenders kunnen amper vliegen.

‘Ik heb het geproefd,’ riep het lam spontaan.

‘Ik zocht vers gras in de Lindenlaan.

Het groen was rood en proefde zoet.

Ik wist meteen: dit smaakt naar bloed.

Nu weet ik,’ zei ze welbespraakt, ‘hoe walgelijk een misdaad smaakt.

Ik heb het geproefd,’ blaatte het lam.

‘Dat bloed was vers, het gras nog klam3.’

Maar lammeren moet je niet geloven.

En zeker niet dat lam daarboven.

Dat lam was dartel4 en bebloed: het had een wonde aan zijn voet.

‘Ik heb het geroken!’ riep de hond luid.

‘Eerst hoorde ik een vreemd geluid.

De angst die deed mijn poten beven.

Mijn zweet ging aan mijn nekhaar kleven.

Ik rook paniek. Ook angst en woede.

Ik bleef voorzichtig, op mijn hoede.

Daar op mijn post, heldhaftig trouw.

Ik blafte: Hulp! Kom gauw! Kom gauw!’

6

Maar honden moet je niet geloven.

En zeker niet die hond daarboven.

Ik vroeg nog uitleg. Waarom? En hoe?

Maar hij sliep alweer. Hij was hondsmoe.

De toestand leek wel heel kritiek.

Want overal heerste paniek.

Zag? Hoorde? Proefde? Rook?

Het hele dorp was van de kook5.

Misschien was het wel goed bedoeld.

Maar niemand had zelf iets gevoeld.

7

Wat nu?

Een jakhals met een dikke buik, die wurmde zich door ‘t kattenluik.

Zijn sjerp, zijn schouder, ook één oor?

Zijn bovenlijf kon er niet door!

Zijn buik zat vast. Zijn romp bleef hangen.

De burgemeester zat gevangen.

Hij jankte wel: ‘Blijf kalm, blijf kalm!’

Maar dat klonk als: ‘Alarm! Alarm!’

‘Genoeg!’ riep hij. ‘Genoeg gezeurd.

Vertel me wat er is gebeurd.

Heeft het slachtoffer diepe wonden?

Is het moordwapen al gevonden?

Misschien het werk van een rebel?

Of spionage in het spel?

Waar zijn er sporen? Is er een vloek?

Wie doet het hele onderzoek?’

Zo kwamen ze bij mij terecht.

Ik ben aan dieren sterk gehecht.

Ik hou van hen méér dan van mensen.

Een betere speurder kun je niet wensen.

Ik ben detective, een rechercheur6.

Ik maak een profiel7, ik herken een geur.

Elke pootafdruk verraadt een ras.

Ik ben een spoorzoeker eersteklas.

8

Zo’n onderzoek, met gevaar voor eigen leven, is iets wat ik - dolgraag - wil beleven.

Mijn eigen dorp blijft een frustratie8.

Nooit is er spanning of sensatie9.

Mijn laatste zoektocht? Stel je voor: een postpakket dat zijn adres verloor.

Maar … dit is een kolfje naar mijn hand10.

Ik voel die dader aan de tand.

Ze haalden me op, ze vroegen me raad.

- Ik sta altijd voor hen paraat Of ik wat tijd met hen kon delen?

Ik zou me zeker niet vervelen.

9

10

We gingen op weg De haan, de hond, het lam, de kwartel en ik.

Iemand hik … hik … hikte van de schrik.

Al wie niet bang was, liep vooraan.

De rest zou in ons voetspoor gaan.

Diverse rassen met pluimen en manen, van langharige poedels tot leguanen.

We waren met velen, een hele karavaan.

Ik zag zelfs een koe tussen kamelen staan.

Ze kromde haar rug, ze huppelde blij tussen acht bulten in een rij.

Ik zag ook ezels en wilde zwijnen, kippen, kalveren en konijnen.

Er waren bange, bibberende beesten, - dat waren dus veruit de meesten.

Maar ook dapperen die in geuren en kleuren, voorspelden wat er ging gebeuren.

De verhalen werden ruiger11. En ruiger. En ruiger.

De dader? Een schurk. Een monster.

Een bloedzuiger!

11

Misschien was hij nog lang niet klaar.

Die seriemoordenaar ...

‘Waar is die speurder? Ben ik te laat?

Wie lost dit op?’ riep de burgemeester kwaad.

Hij kroop naar voren, beet in mijn broek: ‘Ik wil een diepgaand onderzoek!’

Een gorilla, die hier pas kwam wonen, wou zijn politiepenning tonen.

Hij keek heel scheel, vanuit één oog, en stak zijn korte staart omhoog.

‘Ik ben van dienst. Ik ben een flik.

Ik doe een flikflak12 zonder schrik!’

We verlieten het dorp, op zoek naar de sporen.

Niemand wist waar, en ik liep wat verloren.

We stapten over heuvels, over rots en over steen.

We kropen over hagen, door dikke takken heen.

Tussen de bomen en over het mos, tot aan een open plek in het bos.

Stop!!

Hier?!

Ik schrok. Hier? O jeetje.

Ik ben bang van bloed. En niet zo’n beetje.

Onthutst bleef ik daar - stokstijf - staan.

Ik heb mijn ogen dichtgedaan.

Stop!!! Stop?

12

Stop!

Er lag geen bloed, geen afgekloven botten.

Geen tanden, nagels, of vlees dat gaat rotten.

Geen skelet, geen keutel.

Geen lijk of gereutel13.

Weet je wat ik vond?

Niets.

Niets?

Nu ja, het vraatspoor van een everzwijn, wat haartjes van een hermelijn14, pootafdrukken in het slijk.

Heel veel paniek, maar …

Er was geen lijk.

Geen lijk.

13

14

Was dit de plek? Dit was toch vreemd.

Ik zag wat pluimen van een eend, de nagels van een tijgerin, het harnas van een vogelspin.

Ook staarten van wat hagedissen.

Dingen die ze kunnen missen.

Het oude vel van een ratelslang: daarvoor is er toch niemand bang?

Ook een gewei? Dat is niet raar.

Dat hert verliest het ieder jaar.

Terug naar af Een luiaard met heel lange oren, die sleepte zich heel traag naar voren.

Zijn uniform leek veel te klein.

Dit moest de commissaris zijn.

Hij zuchtte: ‘Dit is geen moordzaak of complot.

We werden doodgewoon bedot15.

Wie heeft die moord het eerst verzonnen?

Want daarmee is het spel begonnen.’

Wat een schok. Wat een gebroddel16.

Ging het hier om wat geroddel?

Wie wou mij zomaar bedotten?

Ik laat wel niet met me spotten.

15

Ja, ik wist wie het had gedaan: het lam, de kwartel, de hond of de haan.

Die wilden graag hun straf ontkomen.

Ze hadden al de benen genomen.

Ze plaagden me vaker. En ik hen ook.

Maar heel het dorp was van de kook!

Op de terugweg gebeurde niets.

Ik zag een kater op een fiets.

En een giraf, die poetste schoenen.

Een ezel stond een geit te zoenen.

Ik vond een spoor tussen de koeien, maar die wilden met mij stoeien.

Ik liep daar weg. Gauw, gauw. Gauw, gauw!

Ik zocht een dader en geen vrouw.

Het dierendorp bleek afgezet.

De toegang werd - ook mij - belet.

De dienders17 lieten niemand door, maar brachten ons naar hun kantoor.

Het duurde nog een hele tijd voordat ze werden voorgeleid: Ze? Wie? De hond, de haan, de kwartel, het lam en … ik.

Hé!!! Slik.

Slik. Slik. Waarom ik?

Wat een onzin! Wat? Een klacht?

Waarvan werd ik opeens verdacht?

Ik woon hier niet. Ik kom ter hulp.

En plotseling ben ik de schurk?

16

17

De hond, het lam, de kwartel en de haan. Wie heeft het gedaan?

‘Ik ben hondstrouw, ik doe dat niet.

Ik ben een held en geen bandiet.

En dit lam is ook niet schuldig,’ zei de hond heel ongeduldig.

‘Onschuldig lam wordt toch gezegd?

Dat is terecht! Dat is terecht!’

Het lieve lam gaf hem een zoen.

Nu ja … Dat wou ze heel graag doen.

De brave hond ontweek haar snoet.

Maar zijn kop? Die kreeg een gloed.

Wat met de kwartel in de boom?

‘Ik heb gelogen,’ zei hij loom.

‘Ik kan niet vliegen. En daarbij …

Dat gerucht kwam niet van mij!’

De haan die nam daarna het woord: ‘In dit dorp gebeurt geen moord.

Wat een onzin!’ zei hij gekrenkt.

‘Geen kip van hier, die ons verdenkt.

Maar één ding moet je zeker weten.

Je mag die speurder niet vergeten!

Misschien dat hij zich erg verveelde, en graag detectiefje speelde.’

Ik? Ik?

18

Altijd sta ik voor hen klaar.

Niets is te veel, niets is te zwaar.

Al jarenlang ben ik hun vriend.

Die zever had ik niet verdiend!

Er werd hier veel te veel gelogen.

Ik voelde me heel erg bedrogen.

De leugentest ‘Jij wordt getest!’ riep een baviaan.

‘De leugendetector? Die staat aan.

Weiger je? Of werk je mee?’

Ik vond het maar een wild idee.

Ik ben detective, een rechercheur.

Ik maak een profiel, ik herken een geur.

Elke pootafdruk verraadt een ras.

Ik ben een spoorzoeker eersteklas.

‘Een test! En als jij toch niet slaagt?

Dan wordt er straks op jou gejaagd.’

Ze sleepten een hoop kookgerei, tafels, stoelen naar een propere wei.

Ze stookten een vuur. Hé! Wat nu?!

Lag ik straks op de barbecue?

Ik zag hun muilen met scherpe tanden.

Daarin wou ik toch niet belanden.

‘Doe die leugentest! Doe die maar vlug.

Maar mij zie je hier nooit meer terug!’

19

Ik voelde mij heel erg verward: de schrik die sloeg me om het hart.

Met op mijn lijf een échte slang werd ik opeens ook heel erg bang.

Met spinnenwebben in mijn oren, - opdat ik alles goed zou horen ‘Of ik de volle waarheid sprak?’

‘Ja … Ja,’ zei ik. Maar het klonk zwak …

Heel zwak.

Waar!

De boa knikte. ‘Waar! Het is waar!

De detective is geen gevaar.’

Oef! Oef …

Eindelijk had dit dorp gesnapt dat ze geen boef hadden betrapt.

Ik deed mijn werk, ik wou geen sleur.

Ik was een echte rechercheur.

‘Weet je wat?’ zei een agent ‘Nu je hier toch bezig bent?

Je hoeft geen boeven meer te vangen.

Maar blijf toch nog een tijdje hangen.

Doe ons eens een keertje voor.

Hoe doe je dat? Hoe ruikt een spoor?’

20

21

Moest ik echt aan die pladijzen, mij als speurder gaan bewijzen?

Heer ezel stapte uit een struik.

Hij droeg een lange, rosse pruik.

Hij zei: ‘Je bent slim. En vingervlug.

Jij vindt een schuldige zo terug.

Hoe word je speurder? Hoe vind je sporen?

Word je met dat talent geboren?’

Die lof? Die deed mijn oren gloeien.

Kon mijn beroep de dieren boeien?

Ach, het viel me toen niet op: die glinsterogen in hun kop.

‘Ik leg het uit,’ zei ik gevleid.

‘Ik maak wat tijd. Ik maak wat tijd.’

Luister!

‘Sporen zoek je in de sneeuw.

Maar niet de sporen van een leeuw.

Pootafdrukken? Zijn die nog heet?

Ren dan weg. Of hij pakt je beet.

Vogels huppen, dat lijken takjes.

Uitwerpselen zijn verdroogde kakjes.

Braakballen18 zijn niet van een tijger.

Maar van een uil, een meeuw of reiger.

Zoek naar nesten of naar holen.

Vissen zwemmen steeds in scholen.

22

Een vossenburcht19 is géén kasteel.

De vacht van een vos is ook nooit geel.’

Er volgde toen een luid applaus.

Mijn kop? Rood als … tomatensaus.

‘Hoe slim!’ zei iemand. ‘Dat is knap!’

Dat zei ook al dat handgeklap.

Dit was heel leuk. Dit was niet saai.

Ik voelde me een beetje fraai.

Maar alles was nog niet voorbij.

Want na die testen volgden … zij!

De pers was daar. En de tv.

Die brachten hun reporters mee.

Test …test … een microfoon riep ‘test’.

Het klonk eerst als een bijennest.

Zoem zoem. Test, test. Weer zoem. En zoem …

Er wachtte mij nog grote roem.

23

24

Interview Hun vragenlijst was ellenlang: ‘Heb je ‘n geheim? Ben jij niet bang?

Kun jij ’s nachts nog slapen?

Heb jij een mes? Een wapen?

Hoe spoor jij een verdachte op?

Is dit je droom? Blijft dit je job?’

‘Geen geheim,’ moest ik bekennen.

‘Hoe ik beesten kan herkennen?

Weet je wat?’ zei ik spontaan.

‘Ik toon je mijn scherpe reukorgaan.’

Snnuuuffff! Was daar iets in de struiken?

Kon ik iets horen? Of iets ruiken?

‘Ik ruik een wortel … Dat moet zijn …

Het windje van een groot konijn?’

Een luid applaus gaf me gelijk.

Ze lachten luid. Ik voelde me rijk.

Ik had zomaar wat uitgekraamd.

Maar Piet Konijn was heel beschaamd.

Er kroop iets op mijn been.

Ja, dat herkende ik meteen.

‘Wat is rozig, heeft een huis en eet een gebakje?

Dat is heel zeker een jarig slakje!’

25

Ik geef het toe: het werd te dol.

Ik sloeg ook helemaal op hol.

Net toen ik dacht: ik ben hier klaar.

Want dit is vreemd. Ja, dit is raar.

Die moord was een verzonnen daad.

Ze houden mij maar aan de praat.

Eindelijk kreeg ik in de gaten: Ik werd bedot door al mijn maten.

Verrassing!

De hond, het lam, de kwartel en de haan?

Ja, heel het dorp kwam bij mij staan.

Een nijlpaard hing nog vlaggen uit.

Een grijze muis kuste een puit20.

Een poema en een bruine ree dansten de rumba met zijn twee.

Een kat die zong vanuit een kooi.

Het klonk niet vals, maar heel erg mooi.

Ik hoorde toen hun échte plan.

Ik schrok ervan. Ik schrok ervan.

Een tijger maakte een spagaat21.

En gaf me daarna een plakkaat.

Hij hijgde. Dat kwam door die buiging.

Maar hij zei - met overtuiging ‘We hebben met een vals gerucht, je weggelokt uit jouw gehucht22.

26

We zochten geen moordenaar. Of wurger.

Maar voor ons dorp een ereburger.’

Ohhhh! Oh! Oh! Nu begreep ik pas waarom de pers aanwezig was.

Die reuzenpenning was voor mij.

Wat was ik blij! Wat was ik blij!

De sleutel van het dorp. In goud.

Die kreeg ik ook nog toevertrouwd.

‘Die titel heb je echt verdiend.

Je bent met allen hier bevriend.

En jij staat altijd voor ons klaar …’

Ik knikte maar. Ik knikte maar.

Het werd een leuk, gezellig feest.

En ik? Ik vierde nog het meest.

Ze zeiden - en dat vond ik kras dat ik het grootste fuifbeest was!

Paniek Hélp! Help! Hoorden we daar iemand gillen?

Wie stond er zo hard te trillen?

‘Help! Help! Want hier is iets gebeurd!!!’

Een egel - met veel bloed besmeurd kwam pinnig aangelopen.

Zijn hemd? Dat had geen knopen.

27

Zijn gele broek die zakte af.

Wat was dat gek! Wat was dat maf!

Zijn scherpe stem die klonk heel hees.

Had hij zo’n schrik? Had hij zo’n vrees?

‘Help! Help! Kom mee. Toe, kom gauw!!’

Die egel die trok aan mijn mouw.

‘Er is, in het bos, een moord gepleegd!

Het spoor is nog niet weggeveegd.

Het is écht waar, wat ik u zeg.

Kom mee. Vlug! Vlug! Ga nog niet weg!’

Een moord? Een moord?

Dat had ik eerder al gehoord …

Nee, ik voelde geen frustratie.

Ik wou geen spanning of sensatie.

Een moord? Daar trapte ik niet in.

Ik ging terug … naar mijn gezin.

28

29

Woorduitleg 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18

30

sloom = traag gegeerd zijn = graag gezien zijn klam = vochtig, nat dartel = levendig, speels van de kook zijn = in de war zijn rechercheur = politieman die misdaden onderzoekt profiel = beschrijving van persoon en zijn karakter frustratie = teleurstelling sensatie = opwinding een kolfje naar mijn hand = het is heel geschikt voor mij ruiger = grover, wilder flikflak = achterwaartse handstand-overslag gereutel = rochelend keelgeluid hermelijn = roofdier bedotten = foppen gebroddel = gepruts diender = politieagent braakballen = onverteerde resten in balvorm, die terug uitgebraakt worden

19 20 21 22

vossenburcht = het hol van een vos puit = kikker spagaat = een zit, met de benen helemaal gespreid gehucht = klein dorp

31

32

Zeg? In dat dorp, daar aan de grens?

Daar woont geen mens.

Er wordt daar ‘beestig’ goed geleefd.

Maar daar is nu … een moord gepleegd.

De dader? Dat blijft een geheim.

Lees maar hardop! Een boek op rijm.

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Lucy Elliott Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.