Verrekijkerbieb - 5e leerjaar - Kijker 4 - Thema 1 - N1 - De club van de foutjes

ucatieve uitgaven

De club van de foutjes

BIEB

Joke Guns

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 5

4

De club van de foutjes

1

Hoofdstuk 1 ‘Heb je alweer die rare schoenen aan?’

Magalie zucht diep terwijl ze naar mijn bruine veterschoenen wijst.

Ik haal mijn schouders nonchalant op. Die schoenen heb ik vorige week zelf mogen uitkiezen toen ik met mama in de stad was. Ze zitten lekker, ik kan er heerlijk mee rennen, en ik krijg er geen zweetvoeten in. Wat wil een mens nog meer?

Magalie denkt daar duidelijk anders over: ‘Ze zijn echt heel ouderwets, Marjolein. Waarom heb je die leuke rode niet gekozen?’

Ik kijk naar de schoenen die Magalie vandaag draagt. Ze zijn lichtblauw met een klein, sierlijk hakje. Over de wreef zit een smalle gesp1. Gisteren stonden die schoenen nog in Magalies favoriete modetijdschrift, vandaag zitten ze al aan haar voeten. Erg mooi, dat wel, maar lekker meespelen tijdens de pauze kan ze niet meer, want dan zwikt ze haar enkels om.

‘Wat maakt het nu uit welke schoenen ik draag,’ lach ik onbezorgd.

‘Het maakt zeker wat uit!’ zegt Magalie plots met schrille stem.

Wanneer ze merkt dat ik haar geschrokken aanstaar, gaat ze weer zachter praten.

‘Je moet me begrijpen, Marjo, op deze manier pas je niet in de club.’

2

Niet begrijpend kijk ik haar aan. Ze wijst naar Lola, Luna en Elena.

‘Onze club,’ zegt ze dan. Ze bloost erbij.

‘Wij hebben aandacht voor ons uiterlijk. We willen er goed uitzien. Dat is namelijk belangrijk, Marjolein, ook al snap jij daar duidelijk niets van.’

Mijn mond valt open van verbazing.

‘Ik heb elke dag schone kleren aan, hoor!’ protesteer ik.

‘Schoon en ouderwets,’ antwoordt Magalie met een vriendelijk lachje dat me nu woest maakt.

Zonder me nog een blik waardig te keuren, draait ze zich om en loopt ze naar haar club.

Ik kijk naar mijn schoenen. Ze zijn nog steeds bruin. En ze zitten nog steeds ontzettend lekker. Magalie en haar hele club kunnen de boom in.

3

4

Hoofdstuk 2 ‘Komt Magalie straks nog spelen?’ vraagt papa terwijl hij verwoede2 pogingen doet om de soep niet te laten overkoken.

‘Gewoon even naar de andere kant van het fornuis schuiven,’ wijs ik hem behulpzaam.

‘Oh, bedankt schat. Jij let tenminste op wanneer je moeder iets uitlegt,’ lacht hij.

De soep zakt weer naar een aanvaardbaar niveau en papa zucht opgelucht. Dan draait hij zich naar me om.

‘Dus?’ zegt hij.

‘Dus wat?’ vraag ik terwijl ik donders goed weet dat hij op een antwoord wacht.

‘Komt ze nog spelen? En zo ja, eet ze dan mee?’

Even aarzel ik om te vertellen wat er aan de hand is. Dan kijk ik hem aan en zeg rustiger dan ik me voel: ‘Magalie komt niet spelen, ze is namelijk officieel te oud om nog te spelen. En ze eet ook niet mee. Ze is uitgenodigd bij een vriendin van haar club.’

Papa fronst even zijn wenkbrauwen.

‘Leuk voor haar,’ zegt hij dan. ‘Een clubje. Jij zou ook bij een club moeten gaan. Zo maak je nieuwe vrienden.’

Wat een belachelijk idee, denk ik, maar ik ben zo wijs om mijn mond te houden.

We horen de deur opengaan.

‘Daar is mama!’ roep ik, en ik glijd van mijn stoel, klaar om naar haar toe te lopen.

‘Ik ben lekker sneller,’ plaagt papa. Hij rent naar de keukendeur.

5

‘De soep!’ roep ik waarschuwend.

Gealarmeerd draait papa zich om naar het fornuis.

‘Gefopt,’ lach ik terwijl ik me als eerste in mama’s armen gooi.

Mama werkt in het buitenland. Ze is alleen tijdens de weekends thuis.

‘Hoe is het deze keer met de soep?’ vraagt ze nadat ze mij en papa uitgebreid gekust en geknuffeld heeft.

‘Prima,’ bromt papa. ‘We kunnen binnen vijf minuutjes aan tafel.’

6

‘Eet Magalie niet mee?’ vraagt nu ook mama.

‘Vandaag niet,’ antwoordt papa snel.

‘Oh,’ zegt mama.

‘Maar Marjolein gaat misschien wel bij een club,’ vult papa snel aan.

Ik zie de ogen van mama oplichten. Ze wil zo graag dat ik wat meer vrienden krijg. Hoopvol kijkt ze me aan.

‘Ik ga misschien wel bij een club,’ herhaal ik uiteindelijk mak3.

7

Hoofdstuk 3 Af en toe moet ik mezelf hard knijpen om te kunnen geloven dat het echt zo is.

Magalie werd in het eerste leerjaar mijn beste vriendin. Mijn enige vriendin eigenlijk, nu ik er nog eens over nadenk. Dat gebeurde plots, en een reden was er niet. Het was gewoon zo.

Drie weken geleden was ze nog steeds mijn beste vriendin.

Vijf jaar lang alle geheimen met elkaar delen, dat is best lang, toch?

Maar vandaag zijn we niets meer. Geen vriendinnen, geen vijanden, niets.

Magalie hoort nu bij de club. Ze gedraagt zich alsof ze twintig is, en ik vind er geen barst aan.

Eén keer heb ik geprobeerd om ook bij de club te komen, want alleen is maar alleen.

Luna giechelde. Elena wees verwijtend naar mijn veterschoenen die er nog even bruin uitzagen.

‘Tja,’ had Magalie fijntjes geglimlacht.

Ik had me met een ruk omgedraaid en was weggelopen.

Sip leun ik tegen een van de doelpalen van het voetbalveld.

‘Mag jij er ook niet bij?’ hoor ik plots achter me.

Daar staat Linus. Mijn blik glijdt onmiddellijk naar zijn schoenen. Die zijn nieuw en zien er hip uit.

‘Wat is er mis met jou?’ gniffel ik, al een klein beetje getroost omdat zelfs zo’n knappe jongen als Linus blijkbaar niet welkom is in de club.

‘Ik praat over de verkeerde dingen, zeggen ze.’

8

Hij zucht diep en gaat dan verdrietig verder: ‘Ze kletsen over alles en iedereen, maar het gaat nergens over. Als ik dan probeer om het over interessante dingen te hebben, over iets wat ik op het nieuws gezien heb of zo, dan worden ze boos. Ik moest wat minder serieus zijn, ofwel vertrekken.

Zoals je ziet ben ik dus vertrokken.’

Mijn mond valt open van verbazing.

Linus gaat in kleermakerszit in het gras zitten. Ik laat me naast hem op de grond zakken.

Samen kijken we naar de rest van de school.

‘Daar loopt Mika,’ wijst Linus. ‘Hij is pas vandaag uit de club gegooid omdat hij sinds gisteren een nieuwe bril heeft. Die past niet bij het imago van een coole club, hebben ze hem verteld.’

‘Jozefien mag er niet bij omdat ze altijd de beste van de klas is,’ weet ik te vertellen. ‘Lola is steeds tweede, en ze wil Jozefien er niet bij, puur uit jaloezie.’

Linus wijst, en ik wijs, en al snel komen we aan tien kinderen die niet bij de club mogen.

‘We zouden zelf een club moeten beginnen,’ moppert Linus zuur.

Ik denk plots weer aan mijn belofte aan mama en papa.

‘Waarom niet?’ zeg ik ferm, terwijl ik opsta en wat gras van mijn broek sla.

Vol verwachting kijkt Linus me aan.

‘Proficiat Linus!’ lach ik.

‘Je bent nu lid van de club van de foutjes.’

Gierend van het lachen slaat Linus zich op de knieën.

9

‘En je mag alleen lid worden als er iets mis met je is!’ vul ik aan.

‘Gelukkig praat je vaak over ernstige dingen, anders had ik je uit de club moeten gooien.’

‘Gelukkig heb jij ouderwetse, bruine veterschoenen,’ glimlacht Linus tevreden.

10

Hoofdstuk 4 ‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt mama geïnteresseerd.

Het is zaterdag en ze zit heerlijk ontspannen te doen alsof ze de krant leest.

‘Ik ben het clubverslag aan het schrijven,’ leg ik uit.

Mama knikt goedkeurend.

Zij en papa zijn dolgelukkig met de club, al hebben ze geen idee wat we eigenlijk doen. Ze hebben zich jarenlang zorgen gemaakt over mij.

Ik heb het nooit erg makkelijk gevonden om nieuwe vrienden te maken.

Ik had Magalie en dat was genoeg. Dat zei Magalie in elk geval.

Glimlachend herlees ik de lijst met namen in het verslag.

Linus vond dat ik de voorzitter moest zijn.

‘Jij hebt de club bedacht,’ had hij enthousiast geroepen.

‘Maar jij bent veel beter in dingen uitleggen,’ had ik snel geantwoord.

Daarom is Linus nu voorzitter en ben ik de secretaris.

11

Onze club heeft ook al acht leden.

Zo ziet de lijst eruit: Voorzitter: LINUS (praat over saaie dingen) Secretaris: MARJOLEIN (heeft erg ouderwetse veterschoenen) Leden:

MIKA (totaal oncoole bril) JOZEFIEN (gewoon te slim) MAITE (heeft een gekke stem) VALENTIJN (heeft een idiote naam) MOHAMMED (heeft Luna ooit uitgelachen, toen ze drie was of zo) RANI (vindt dat Mohammed gelijk had) HEDDA (praat niet goed Nederlands) SEBASTIAAN (heeft een buitenboordbeugel)

We bestaan nu twee weken.

De eerste dagen was dat ook het enige dat we deden: BESTAAN. Maar dat is nu al heel anders.

Tijdens de speeltijden praten we met elkaar, en tijdens de middagpauze zitten we altijd aan dezelfde tafel.

In het begin vond ik ons maar een zielig groepje. Een club vol mislukkelingen, dacht ik.

Maar Linus weet ontzettend veel.

(En hij is ook nog eens verschrikkelijk knap!)

12

Mika ziet nu eenmaal niets zonder bril. Hedda kan er niets aan doen dat ze nog niet goed Nederlands praat, ze woont hier nog maar pas. En Jozefien? Die is gewoon heel erg lief voor iedereen.

De club van de foutjes is fantastisch!

‘Wat doen jullie eigenlijk?’ vroeg Magalie me gisteren, na schooltijd, nieuwsgierig.

‘Zei je wat?’ antwoordde ik verrassend bijdehand4, waarna ik me omdraaide en achter bij Linus op de fiets sprong.

‘Eet je mee?’ vroeg ik hem.

‘Papa is soep aan het maken.’

13

14

Hoofdstuk 5 ‘Zullen we komende vrijdag na school samen een film kijken?’

Het was een idee van Valentijn. Hij had die ochtend een spannende dvd gekregen voor zijn verjaardag.

De club juichte. Alleen ik aarzelde. Op vrijdag komt mama altijd thuis, en daar ben ik het liefst bij.

Linus keek me lang en aandachtig aan. Ik ging ervan blozen, dat voelde ik.

‘Kan het misschien bij jou thuis?’ stelde hij voor.

‘Dan ben je thuis als je moeder komt, en leert ze ondertussen al je vrienden kennen,’ fluisterde hij zodat de anderen het niet konden horen.

Dankbaar knikte ik hem toe: ‘Ik vraag het straks aan papa,’ beloofde ik.

15

Natuurlijk vond papa het meteen goed. Hij heeft het mama aan de telefoon verteld, en ook zij was door het dolle heen.

En nu is het eindelijk vrijdag.

Papa heeft beloofd om heel veel extra soep te maken.

Er liggen wel zes zakken chips in de voorraadkast. En in de koelkast staan flessen vol appelsap, vers van bij de fruitboer.

Wat is het moeilijk om er op deze dag mijn hoofd bij te houden.

‘Lees jij even verder, Marjolein?’ vraagt meneer Frips streng.

Ik heb natuurlijk geen idee waar we gebleven zijn en kijk geschrokken opzij.

Aan het hooghartige5 gezicht van Magalie zie ik meteen dat ik van haar geen hulp moet verwachten.

‘Laatste regel van pagina 20,’ fluistert Mika zachtjes vanaf de bank achter mij.

‘En toen trok het leger verder …’ begin ik te lezen.

Dat ging maar net goed!

16

De uren kruipen voorbij als slome slakken.

Tijdens de lunchpauze tikt Elena me op mijn schouder.

Verlegen vraagt ze: ‘Mag ik ook bij jullie club? Die van ons is best een beetje, nou, je weet wel, saai en zo.’

Ik kijk Linus en de anderen vragend aan.

Dan kijk ik Elena recht in de ogen en vraag haar: ‘Wat is er mis met jou?’

Ze wordt vuurrood en stamelt: ‘Wat denken jullie wel! Er is helemaal niets mis met mij!’

‘Tja,’ knikt Mohammed vriendelijk.

‘Dan hebben we een probleem,’ vult Linus met zijn breedste glimlach aan.

Elena haalt haar schouders op.

‘Ik snap er niks van!’ zegt ze wat bozig.

‘Dit,’ zeg ik plechtig, terwijl ik met mijn arm boven de clubtafel zwaai, ‘is de club van de foutjes. Jullie wilden ons niet in de buurt hebben. Met ons is er wél iets mis.’

Elena heeft duidelijk wat tijd nodig om die informatie te verwerken.

Dan zegt ze stil: ‘Ik begrijp het. Wat hebben we lelijk gedaan, hé. Eigenlijk was het Magalie … nee, dat mag ik niet zeggen. We deden er allemaal aan mee. Het spijt me, wat we deden was verkeerd!’

17

Traag draait ze zich om.

Heel even aarzel ik nog. Dan roep ik haar na: ‘Zie je wel dat er ook met jou iets mis is? Welkom bij de club. Kom je vanavond mee naar de film kijken?’

18

Hoofdstuk 6 De woonkamer is wel erg krap.

De dvd zit in de dvd-speler, de televisie staat op stand-by6.

De soep is al lang op, ook al had papa drie volle pannen gekookt.

We zitten met zijn allen in de zetel, op de vloer en op de vensterbank. Valentijn heeft zonet een tweede glas appelsap omgegooid en schaamt zich er wezenloos voor.

En mijn ouders? Die draven rond met bakjes chips en popcorn, en hebben er nog nooit zo gelukkig uitgezien.

Iedereen is er, ook Elena.

In het begin van de avond was ze nog erg stil. Heel even staarde ze zelfs naar mijn veterschoenen.

Maar nu doet ze vrolijk met de rest van de club mee.

19

‘De film gaat beginnen!’ zegt Valentijn plechtig, en snel gris ik zijn glas appelsap van het hoekje van de salontafel, voor hij ook deze portie omgooit.

Net wanneer hij op de startknop wil duwen, gaat de bel.

‘Missen we nog iemand?’ vraagt mama.

Ik haal mijn schouders op. Volgens mij zijn we compleet.

20

21

22

Bij de deur kucht papa even.

We draaien ons allemaal tegelijk om.

Daar staan Magalie, Lola, Luna en nog een paar kinderen ‘waar niets mis mee is.’

‘Wij …’ begint Lola, en ze geeft Magalie een stevige por.

‘Ik, euh,’ stottert Magalie nu. Haar hoofd heeft de kleur van een pioenroos, een kleur die erg vloekt met het modieus oranje van haar topje.

Ik schiet in de lach.

‘Kom binnen,’ wenk ik.

‘We gaan nu echt beginnen!’ knikt Valentijn.

23

Woorduitleg 1 gesp = voorwerp om twee uiteinden aan elkaar vast te maken 2 verwoed = hevig, fel 3 mak = meegaand 4 bijdehand = slim en snel van reactie 5 hooghartig = denken dat je beter bent dan anderen 6 stand-by = wachtstand

24

Marjolein en Magalie zijn beste vriendinnen.

Hun vriendschap verandert wanneer Magalie in een club gaat. Daarom besluit Marjolein om haar eigen club op te richten: de club van de foutjes!

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 5.

ISBN 978 90 486 2536 9 Bestelnummer 60 1021 497 KB D/2016/0147/105 NUR 191 Illustraties: Kristina Ruell Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 625369

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.