Verrekijkerbieb - Leerjaar 3 - Kijker 4 - Thema 8 - N3 - Vuurwerk!

ucatieve uitgaven

BIEB

Vuurwerk!

Frank Pollet

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 3

4

Vuurwerk!

1

1 ‘Mijn papa is een oen.’

Jorn is boos. Zijn papa is lid van de dorpsraad van Ekene. Dat is een club met mensen die goed voor Ekene proberen te zorgen. Dit jaar bestaat het dorp 700 jaar. En dat moet natuurlijk gevierd worden. Dus zullen er grote feesten plaatsvinden. Dat vindt Jorn wel fijn. Er komt een rommelmarkt. En Jorn heeft heel wat rommel die hij wil verkopen. Er komen kraampjes allerhande. Met snoep en frieten. Een popgroep geeft een optreden in een tent. Het wordt dus wel een gezellige boel.

Maar Jorn hoopt dat er geen vuurwerk wordt afgeschoten.

Zijn papa vindt vuurwerk mooi. Jorn ook wel, maar hij vindt het vooral gevaarlijk. Hij is er bang van. En ook Pootje, de hond van Mira, is er bang van. Heel bang.

‘Heel heel heel heel vreselijk veel bang! Zo veel bang als je maar bang kunt zijn,’ zegt Mira.

2

En dus vindt Jorn zijn papa een oen. Want zijn papa is met de dorpsraad naar de burgemeester gegaan. Daar zijn ze voor het grote feest van alles gaan voorstellen. Ook vuurwerk.

‘Mijn papa is de oenste oen die je maar kunt zijn. Nog oener dan ... dan ... een zéééér oene oen,’ zegt Jorn tegen Mira.

Het meisje knikt.

‘Ik zal het straks tegen Pootje zeggen,’ fluistert Mira.

3

2 ‘Het wordt een heel groot feest. En dat mag ook wel,’ vindt Jorns papa. ‘Een dorp dat 700 jaar bestaat, is niet niks.’

Hij is met de dorpsraad bij burgemeester Danny De Rechter ontvangen.

‘Was hij een beetje vriendelijk?’ vraagt mama.

‘Hij was niet een beetje vriendelijk,’ antwoordt papa.

‘Néé?’ schrikt mama.

‘Nee. Hij was niet een beetje vriendelijk! Hij was héél vriendelijk. En bovendien: alles wat we voorstelden vond hij goed.’

‘Echt?’

‘Ja, het oliebollenkraam, de loopwedstrijd, de tentoonstelling ...’

‘Wauw!’ zegt mama.

‘En het vuurwerk?’ vraagt Jorn stil.

‘Tuurlijk!’ roept papa uit. ‘Het wordt een mega vuurwerk, echt een knaller!’

4

Jorn krimpt in elkaar. Dus toch vuurwerk. Hij had gehoopt dat de burgemeester het geen goed idee zou vinden.

‘Waar zullen ze het vuurwerk afsteken?’ vraagt mama.

‘Geen idee. Dat doet er ook niet toe,’ lacht papa. ‘Zolang ze het maar niet in onze tuin doen, is het goed! Hahaha!’

Jorn vindt het niet grappig.

5

3 In de klas is het een drukte vanjewelste. Juf Lien heeft de kinderen van haar klas verteld over 700 jaar Ekene. De directeur wil met de school deelnemen aan het feest. Er komt een tentoonstelling. En dus moet iedereen aan het werk. Het zesde leerjaar maakt foto’s van oude gebouwen.

Het vijfde bouwt de belangrijkste gebouwen van het dorp na in karton. Het vierde maakt een groot stratenplan. En Jorns klas moet schilderen.

De juf heeft de taken verdeeld.

Kenzo moet het voetbalveld van Ekene schilderen.

Kiara schildert de kerk.

Mira maakt een schilderij van de Kolenbeek.

‘Jorn, doe jij het gemeentehuis maar,’ zei juf Lien.

En dus krijgt Jorn een foto van het gemeentehuis. Dat moet hij schilderen.

Maar zijn hoofd is gevuld met een probleem. Hij heeft geen zin om te schilderen.

6

En zeker niet het gemeentehuis. Daar werkt de burgemeester. En die vindt vuurwerk goed. Jorn denkt elke dag aan het feest. En dus ook aan het vuurwerk.

Hij heeft gelezen dat er elk jaar paarden sterven doordat ze van vuurwerk schrikken. Dat er tientallen honden en katten uit angst weglopen. Soms vinden de baasjes hen nooit meer terug.

Jorn denkt aan Pootje, de lieve hond van Mira. En hij weet wat hij zal doen!

7

4 ‘Jorn! Wat heb je nu gedaan?!’

Juf Lien gilt wanneer ze het schilderwerk van Jorn ziet.

‘Wat is dat?!’

Iedereen komt naar Jorn toegelopen.

‘Dat is het gemeentehuis, juf,’ fluistert hij.

‘Ik zie helemaal geen gemeentehuis!’

‘Dat is normaal,’ zegt Jorn.

Alle kinderen van de klas willen Jorns schilderij zien.

Wout roept: ‘Maar Jorn, zo ziet het gemeentehuis er helemaal niet uit!’

‘Nee!’ zegt Margo. ‘Het gemeentehuis is grijs, en dit is geel, en oranje en rood!’

‘Vreselijk!’ zegt Kiara.

Kenzo roept: ‘Zouden we niet beter aan Jorn vragen wat hij geschilderd heeft?’

Het wordt stil in de klas.

Juf Lien geeft Kenzo gelijk.

8

‘Vertel het eens, Jorn. Wat stelt jouw schilderij nu echt voor? Je moest het gemeentehuis schilderen, maar dit ...’

Jorn slikt. Hij wil iets zeggen, maar zijn stem klinkt schor.

Hij kucht.

‘Dit is het gemeentehuis, maar je kunt het niet meer herkennen,’ zegt hij. ‘Want het staat in brand. Er zijn vuurpijlen op terechtgekomen en nu brandt het helemaal op.’

9

5 ‘En?’ vroeg Mira de volgende dag. ‘Je mama en papa konden er niet mee lachen zeker dat je met een nota in je agenda thuiskwam?’

‘Pft,’ zei Jorn.

‘En wat betekent dat?’

‘Mijn mama, dat viel nog best mee. Maar mijn papa was vreselijk boos. Hij vond me een ondankbaar schepsel.’

‘Ondankbaar?’

‘Ja, want hij zorgt voor vuurwerk, en ik vind het dan nog niet goed ook. Ik zou hem moeten bedanken, vindt hij.’

Mira knikte.

‘Heb je al eens aan je papa gevraagd wat hij zo fijn vindt aan vuurwerk?’

Jorn haalde zijn schouders op.

‘Hij vindt het mooi. Hij zegt dat iedereen ervan houdt. Ik vertelde hem dat ik gelezen had dat in 2008 een mens gestorven was door het vuurwerk. Hier vlakbij. In Zele.

10

Twee paarden waren zo hard geschrokken van vuurwerk, dat ze van hun weide af gelopen zijn. Ze waren helemaal in paniek en zijn de snelweg op gelopen. Twee auto’s zijn er tegenaan geknald. Een bestuurder en de twee paarden waren op slag dood ...’

‘Goh, wat erg,’ zuchtte Mira. ‘En wat zei je papa toen je dat verteld had?’

‘Hij heeft me niet eens laten uitspreken,’ gromde Jorn.

‘Hij zei gewoon: het vuurwerk in Ekene wordt niet bij de snelweg afgestoken, maar bij de Ekenbeek. Dus zal er geen stom paard op de snelweg lopen.’

‘Zei hij echt stom paard?’ wilde Mira weten.

Jorn knikte.

‘En toen ik zei dat er soms katten en honden van schrik weglopen, lachte hij.’

‘Echt?’

‘Ja, hij zei dat die beesten dan maar wat slimmer moesten zijn.’

11

6 ‘Morgen is het zover,’ zuchtte Mira.

‘Ja,’ zei Jorn, ‘morgen is het zover ...’

Ze zaten op een bankje op de dijk van de Kolenbeek.

‘Luister eens ...’

Jorn spitste de oren.

‘Ik hoor niks,’ zei hij na een tijdje.

‘Toch wel,’ zei Mira. ‘Je hoort het ruisen van de bomen, en de vogeltjes die zingen.’

Jorn knikte.

‘Mooi hé?’

Jorn bleef knikken.

‘Morgenavond zul je dat hier niet meer horen,’ zei Mira.

‘Nee ...’

‘Misschien moeten we iets doen? Een betoging of zo?’

Mira glimlachte: ‘Dat is te laat, Jorn. En bovendien: grote mensen luisteren niet naar kinderen. Wij zijn niet belangrijk.’

Jorn dacht na.

12

‘En als we met velen zijn?’ probeerde hij. ‘Met de hele school?’

Mira keek hem aan. Jorn begreep meteen dat Mira niet in zijn plan geloofde.

‘Met de hele klas?’ probeerde hij nog eens.

Mira schudde het hoofd.

‘Kenzo mag niet van zijn mama, zeker weten. En Kiara is verre familie van de burgemeester. En Dora mag nooit wat.

En Anja en Katrien vinden vuurwerk keitof. En Aagje ook.’

Jorn wist dat Mira gelijk had.

‘Niet iedereen denkt erover zoals jij ...’ zuchtte Mira.

Jorn keek haar strak aan. ‘... en ik,’ voegde Mira eraan toe.

‘En toch,’ fluisterde Jorn. ‘En toch ...’

13

7 ‘Jorn, je bent zo stil, jongen!’

Jorn schrok. De stem van juf Lien klonk niet echt vriendelijk.

‘Je zit met je gedachten ergens anders, denk ik.’

‘Sorry,’ fluisterde Jorn.

‘Waaraan dacht je?’ vroeg de juf.

‘Aan ... aan ... vanavond,’ zei Jorn.

‘Aha, vanavond! Dat begrijp ik, jongen. Daarnet dacht ik er ook nog aan. Hm, ik heb al zin in frieten. Jullie ook?’

Heel de klas juichte.

‘En op de rommelmarkt wil ik kijken of ik geen mooi vaasje vind voor op mijn salontafel. En natuurlijk kijk ik uit naar het vuurwerk!’

Jorns maag kromp ineen. Hij keek naar Mira. Ze keek triest.

Toch knipoogde ze naar hem.

‘Jaja, Jorn, het wordt een heel fijn feest. 700 jaar Ekene, daar zal nog lang over gesproken worden, denk je niet?’

Jorn zei niks. Hij staarde naar de vuilnisbak. Daarin lag zijn tekening van het gemeentehuis. Boos had de juf ze in vieren gescheurd en weggegooid.

14

15

8 Het was een zachte avond. Een fris windje streek langs de mensen op het feest. Iedereen was vrolijk. 700 jaar Ekene, dat kon je toch slechts één keer vieren!

Jorn had gevraagd aan zijn mama en papa of hij, bij het begin van het vuurwerk, mee met Mira naar haar huis mocht gaan.

‘Mira wil dan op Pootje letten,’ zei Jorn.

Mama vond het meteen goed.

Papa reageerde: ‘Maar Jorn, waarom kom je niet gewoon mee genieten van het spektakel?’

‘Ik haat vuurwerk! Ik wil Mira helpen om voor Pootje te zorgen.’

‘Komaan, Jorn, je wilt toch niet bij zo’n stomme hond zitten wachten tot het vuurwerk voorbij is? Dan heb je er niets van gezien!’

Maar Jorn bleef erbij dat hij mee op Pootje wilde passen.

16

Uiteindelijk zuchtte papa dat hij zo’n zoon niet verdiende.

Maar hij gaf toch toe.

Toen het na tienen was en het al flink begon te duisteren, zei Jorn dat hij met Mira meeging.

‘Wil je een pak friet?’ vroeg papa.

‘Ik heb er al twee op,’ antwoordde Jorn.

‘Ach, een derde kan er ook wel bij.’

Gauw vond Jorn zijn vriendinnetje terug bij het oliebollenkraam, de afgesproken plek.

Samen trokken ze naar Mira’s huis, naar Pootje.

17

9 ‘Oooooooooh!!’

‘Aaaaaaaaah!!’

De toeschouwers vonden het vuurwerk heel mooi.

‘Dit is toch schitterend,’ zei Jorns papa, terwijl hij zijn vrouw tegen zich aantrok. ‘Wat een mooie afsluiter voor ons feest!

Wow!’ Toen de laatste vuurpijl was uitgedoofd, stuurde Jorns mama hem een sms’je: Alles oké, jongen?

Grtz Mams Een kwartier later had ze nog steeds geen antwoord ontvangen.

Ze stuurde hetzelfde sms’je opnieuw.

Toen ook dat onbeantwoord bleef, belde ze Jorn op.

‘Shit, voicemail,’ siste ze.

18

Ongerust ging ze op zoek naar Jorns papa. Die had gezegd dat hij nog een pintje ging drinken in café Het Oude Roet.

Onderweg daarheen liep ze Piet, de papa van Mira, tegen het lijf.

‘Zeg, Piet, heb je na het vuurwerk Jorn en Mira al gezien?’

Piet fronste de wenkbrauwen en zei: ‘Nee, en eh... het vuurwerk is nu wel al een tijdje voorbij. Ik zal Mira eens bellen.’

Maar op Mira’s telefoon antwoordde de voicemail, en ook op de vaste lijn werd niet opgenomen.

‘Het is al bijna middernacht. Het vuurwerk is al drie kwartier voorbij. Ze hadden al terug moeten zijn. Ik ga kijken,’ zei Piet.

‘Is het goed dat ik meega?’

19

10 ‘In de hal brandt licht, ze zijn vast gewoon thuis,’ zei Piet.

Op het moment dat ze de hal binnenstapten, zag Jorns mama een briefje op de vloer.

We zijn Pootje achterna!

Mira & Jorn Piet knikte: ‘De hond is dus ontsnapt. Verdorie. Hoe kan dat nu?!’

Jorns mama stond er beteuterd bij.

Ze slikte moeilijk en fluisterde: ‘Het is na middernacht en pikkedonker. Wie weet waar ze zijn ...’

Opnieuw knikte Piet.

‘We moeten hen zoeken, Piet.’

Piet haalde zijn schouders op: ‘Ik heb geen idee waar te beginnen. En in het donker zoeken, is onbegonnen werk.’

20

Terwijl ze met bevende handen haar telefoon nam en haar man belde, begon Jorns mama te wenen.

‘Ik heb mijn man altijd gezegd dat vuurwerk gevaarlijk is. Je ziet nu wel wat er van ko... Ja, schat, Jorn en Mira zijn weg.

De hond gaan zoeken ... Gaan lopen, wat anders? Ja, ja, ik ben hier bij Piet ... Mira’s papa. Nee, ik weet het niet. Nee, geen van beiden beantwoordt de telefoon. Echt niet. Ja, ’t is goed. Tot straks.’

‘Ja, lieveling, Piet hier. Kom je naar huis? Onze Mira is Pootje gaan zoeken. Ja, nu, ja. Ik weet het, ik weet het, maar wat kan ik doen? Kom je? Tot straks, lieveling.’

Toen Piet en Jorns mama de woonkamer binnenstapten, zagen ze waarom hun kinderen de telefoon niet beantwoordden: hun toestellen lagen allebei op de tafel in de woonkamer.

21

11 ‘Jij wilde per se vuurwerk. Wel, je hebt je vuurwerk gehad!

En je ziet wat ervan komt! Onze kinderen zijn spoorloos!’ weende Jorns mama. ‘En onze Jorn heeft het je nog zo vaak gezegd: papa, vuurwerk is gevaarlijk. Papa, er zijn altijd honden die gaan lopen. Je ziet nu wel wat ervan komt!’

Mira’s ouders stonden er beteuterd bij.

‘Onze Mira zei dat ook altijd,’ snikte Mira’s mama. ‘We wisten dat Pootje bang was bij onweer, maar vooral bij vuurwerk. Die knallen, dat licht ... We hadden het moeten proberen tegen te houden!’

‘Ik ga hen zoeken,’ zei Jorns papa. ‘Het is mijn schuld dat de kinderen ...’

‘Ik ga mee,’ antwoordde Piet.

Op dat moment zwaaide de deur open. Mira, Jorn en Pootje kwamen naar binnen gewandeld.

De mama’s begonnen te huilen en trokken hun kinderen dicht tegen zich aan.

22

‘Ik ben zo blij dat ik jullie zie! We waren vreselijk ongerust!’

‘Waren jullie niet bang in het donker? Waarom heb je ons niet gebeld? En waarom ...’

‘Gelukkig hebben jullie Pootje gevonden,’ zei Piet. ‘Was hij in paniek? Hebben jullie ver moeten zoeken? Waar was hij naartoe?’

‘We hebben toch een heel eind moeten lopen,’ antwoordde Mira. ‘En in het donker kun je moeilijk zien. Het was niet gemakkelijk. Maar we zijn terug. Mét Pootje!’

‘Ja,’ zei Jorn, ‘Pootje was helemaal in paniek. Het was vreselijk om te zien. Hij vindt vuurwerk echt niks!’

Jorn keek recht in het gezicht van zijn papa.

Die knikte en zei: ‘Ik nu ook niet meer, jongen.’

23

12 (sms’je van Jorn) Yo Mira Ze hebben niks door.

En we hebben niet gelogen: ‘We zijn Pootje achterna’ klopte perfect.

Grtz Jorn

(sms’je van Mira) Hey Jorn Ja, ze weten niet dat we gewoon zijn gaan wandelen. Maar ze houden toch lekker niet meer van vuurwerk!  Slpwl Mira

24

In het dorp waar Jorn woont vindt een groot feest plaats.

Jorn hoopt dat er geen vuurwerk wordt afgeschoten.

Hij vindt vuurwerk wel mooi, maar vooral gevaarlijk.

Hij is er bang van. En ook Pootje, de hond van Mira, is er bang van.

Heel bang ...

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 3.

ISBN 978 90 486 2282 5 Bestelnummer 60 1021 297 KB D/2015/0147/338 NUR 191 Illustraties: Katrien Van Schuylenbergh Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 622825

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.