Verrekijkerbieb - Leerjaar 3 - Kijker 1 - Thema 3 - N1 - Viktor en Valentijn

ucatieve uitgaven

Viktor en Valentijn

BIEB

Joke Guns

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 3

1

Viktor en Valentijn

1

1 Helemaal weg Het huis was leeg.

De kasten waren weg.

Er was geen tafel of stoel meer te zien.

Zelfs het oude tapijt in de woonkamer was verdwenen.

Valentijn duwde zijn neus nog wat harder tegen het raam.

Hij kneep zijn ogen tot spleetjes.

Maar dat veranderde niets aan wat hij zag.

Leeg was leeg, en weg was weg.

Traag draaide hij zich om.

Hij liep het tuinpad weer af.

Op de hoek van de straat stond zijn moeder te wachten.

Hij staarde haar bleek aan.

‘En?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Is er iets te zien?’

‘Nee,’ antwoordde hij met een krop in de keel.

‘Er is niets meer te zien.

Alles is weg.’

Ze legde haar hand op zijn schouder.

‘Niet doen!’ bromde hij met een snik in zijn stem.

Ze liet hem los.

Stil liepen ze samen de straat uit.

Ze waren al bijna thuis toen Valentijn zei: ‘We hebben gisteren nog geschaakt op school.

2

3

En vandaag is hij weg.

Ik heb niet eens afscheid genomen.’

Verdrietig duwde hij de voordeur open.

Hij gooide zijn boekentas onder de kapstok.

Zijn jas viel op de grond.

Vanaf nu was hij weer gewoon Valentijn.

Valentijn de bange.

Valentijn de stille.

Valentijn zonder Viktor.

Hij bukte zich om zijn jas op te rapen.

Een traan gleed over zijn wang.

En toen zag hij de envelop.

Wit met vlekken.

‘Voor Valentijn’ stond erop.

4

5

2 De brief Valentijn wist dat deze dag zou komen.

Viktor had het hem vorige maand verteld.

Hij had uitgelegd dat zijn moeder hier maar niet kon wennen.

Daarom zouden ze verhuizen.

De ma van Viktor kwam uit een ander land.

Valentijn wist niet eens meer welk land dat was.

Het kon hem ook niks schelen.

Stom land.

Stomme ma van Viktor.

Hij wist alleen nog dat het ver weg was.

Hij had een maand lang gedaan alsof er niets aan de hand was.

En nu waren ze dus echt weg.

Valentijn streelde de vuile envelop.

‘Maak je hem niet open?’ vroeg zijn moeder nieuwsgierig.

‘Straks,’ zei Valentijn.

6

7

Hij liep langzaam de trap op.

Bij zijn kamer treuzelde hij even.

Toen duwde hij de deur open en ging naar binnen.

Hij liet zich met een plof op zijn bed vallen.

Met een wilde ruk scheurde hij de envelop open.

Er vielen een paar snippers op de grond.

De brief die in de envelop zat, was kort.

Er stonden maar een paar zinnen in.

Ik ben weg.

Ma is heel erg blij.

Pa en ik zijn blij voor ma.

Maar leuk is het niet.

Ik zal je missen.

Zondag de tiende om vier uur Skype !

Viktor zonder Valentijn.

Valentijn drukte de brief tegen zijn borst.

Zonder Viktor was hij niets.

Zonder Viktor was hij nergens.

En toch zou het vanaf vandaag zo zijn.

Valentijn deed zijn ogen dicht.

8

Een korte tik op de deur deed hem schrikken.

‘Kom je naar beneden?’ vroeg zijn moeder.

Hij haalde zijn schouders op.

‘Ik maak eerst mijn huiswerk,’ zei hij toen boos.

Hij hoorde hoe ze weer naar beneden liep.

Vanaf nu zou alles anders zijn.

9

3 Dan toch niet alleen?

De bel klingelde luid en lang.

‘Doe jij de deur even open?’ vroeg papa.

Hij zat met zijn hoofd in het kastje onder het aanrecht.

Daar zat een schroefje los.

Dat wilde hij eerst vastschroeven.

Valentijn zuchtte, maar stond niet op.

De bel klingelde opnieuw.

Nog langer nu, en nog luider.

‘Va-len-tijn!’ klonk zijn vader nu streng uit de kast.

‘OK, ik ga al!’ bromde Valentijn.

Hij stak zijn tong uit naar de benen die uit de kast staken.

Traag slofte hij naar de voordeur.

Valentijn trok de deur met een ruk open.

‘Oh, ben je toch thuis?’ lachte Pim. ‘Wat fijn. Kom je mee voetballen?’

Valentijn staarde Pim aan.

‘Voetballen? Ik? Met jou?’

10

11

Pim knikte.

Hij liet de voetbal zien.

Toen wees hij naar het grasveld tussen de bomen.

‘Die twee struiken zijn het doel.

Perfect!

Kom op.’

Valentijn aarzelde nog even.

Viktor had een hekel aan voetbal, wist hij.

Maar Viktor was er niet.

Viktor was weg en kwam niet meer terug.

‘Ik heb geen zin om te voetballen,’ loog hij.

Pim keek hem boos aan.

‘Dan zoek ik wel iemand anders,’ zei hij.

Hij stuiterde met de bal en rende weg.

Traag deed Valentijn de deur weer dicht.

Hij draaide zich om.

Daar stond zijn vader.

Er zat een pluis stof in zijn haar.

Hij zwaaide met de schroevendraaier.

‘Waarom wil je niet met Pim spelen?’

Valentijn zweeg.

‘Je houdt toch van voetbal?’

Valentijn zweeg nog luider.

‘Of vind je Pim niet leuk?’

12

Valentijn knikte en schudde tegelijk.

‘Pim is OK. Maar Pim is Viktor niet,’ zei hij uiteindelijk.

Daar had zijn vader geen antwoord op.

13

4 Een vriend van vroeger Valentijn zat maar wat te zitten.

Zijn huiswerk was al lang klaar.

‘Je kijkt geen televisie voor vijf uur!’ had mama net nog gezegd.

Het was pas twee uur!

Boos plofte hij zijn voeten op de bank.

‘Haal die voeten daar weg,’ riep mama boos.

‘Ga wat doen.’

En net op dat moment tikte iemand op het raam.

Valentijn keek hoopvol naar buiten.

Toen liet hij zich weer op de bank vallen.

Het was Pim maar.

En naast Pim stond Maarten.

Vroeger was Maarten de beste vriend van Valentijn geweest.

Ruzie hadden ze nooit gehad.

Maar op een dag was Viktor in het dorp komen wonen.

14

15

‘Viktor en Valentijn,’ had Viktor gezegd.

‘Dat klinkt goed!

Dat klinkt bijzonder.

Ik denk dat wij vrienden moeten worden.’

Viktor hield niet van voetbal.

Daarom had Valentijn niet meer gevoetbald.

Viktor vond Maarten niet zo leuk.

Daarom had Valentijn niet meer met Maarten gespeeld.

In het begin vond Valentijn dat rot.

In het begin vond Maarten dat rot.

Toen leerde Maarten Pim kennen.

‘Jij bent mijn beste vriend,’ had Viktor gezegd.

‘En Maarten is Pims beste vriend.

Wat fijn is dat.’

Nu was Viktor weg.

Pim en Maarten stonden in de voortuin.

‘Kom je voetballen?’ riepen ze.

Valentijn keek even naar zijn moeder.

‘Ga dan,’ zei ze zacht.

‘Ze wachten op jou!’

‘Een ander keertje misschien,’ zei Valentijn toen.

‘Straks komt Viktor op Skype.

Dat wil ik niet missen.’

16

Mama ging naar buiten.

Valentijn zag hoe ze met Pim en Maarten praatte.

Ze wees naar binnen.

Ze had het over hem.

Dat zag Valentijn wel.

De jongens haalden hun schouders op.

Samen liepen ze naar het grasveldje.

Voetballen kon prima met z’n tweeën.

17

5 Een gesprek van niks Papa zette de computer aan.

‘Vier uur, had je toch gezegd?’

Valentijn knikte.

Vier uur, had Viktor in de brief geschreven.

Hij ging in papa’s stoel zitten.

Toen drukte hij op het knopje ‘Skype’.

Op het scherm zag hij wie online was.

Oma was er.

Tante Trees ook.

Maar voor hen had hij nu geen tijd.

Blij koos hij de afbeelding van Viktor.

Toen drukte hij op het telefoontje eronder.

Er klonk een vreemd gerinkel.

Vijf keer.

Zes keer.

Zeven keer.

Valentijn werd ongeduldig.

Er gebeurde helemaal niets.

18

19

Hij keek over zijn schouder naar papa.

‘Probeer het nog een keer, zoon,’ knikte die.

Valentijn drukte opnieuw op het telefoontje.

En weer klonk het gerinkel.

Na wel tien rinkels verscheen er een gezicht.

‘Viktor!’ schreeuwde hij blij.

Maar al snel begreep hij dat hij zich vergist had.

Het was de ma van Viktor die hem lachend aankeek.

‘Dag Valentijn,’ knikte ze vriendelijk.

‘Hoe gaat het met jou?

Is het weer bij jullie ook zo goed?’

‘Goed, en ja, lekker weer, mevrouw,’ zei Valentijn snel.

‘Is Viktor er ook?’

‘Ja, hoor!’ zei ze vrolijk.

‘Hij speelt buiten met een buurjongen.

Hij doet je veel groeten.’

‘Bedankt,’ zei Valentijn stil.

Hij voelde hoe papa een kneepje in zijn schouder gaf.

Mama streelde zijn wang.

Het kon hem niet schelen dat de ma van Viktor het zag.

‘Dag dan maar,’ zei ze.

Ze zwaaide nog even naar hem.

Toen verdween haar gezicht.

‘Dag,’ zei Valentijn stil.

20

21

6 Drie is OK! De boekentas van Valentijn stond naast de voordeur.

Mama had er een extra koek in gedaan.

Peperkoek met suiker.

Daar was Valentijn dol op.

Hij dronk nog snel zijn kop melk leeg.

Toen plantte hij een zoen op de wang van mama.

Papa kreeg een luchtkus, want zijn baard prikte te erg.

Valentijn slofte naar de deur.

Hij trok zijn jas aan en pakte zijn boekentas.

Vroeger haalde hij Viktor altijd eerst op.

Dat hoefde nu niet meer.

Miste hij Viktor nog?

Hij wist het niet zeker.

Hij voelde zich alleen, dat wel.

Hij trok de voordeur open.

‘Hoi Valentijn!’ riep Pim. ‘Ga je met ons mee naar school?’

Valentijn hapte naar adem.

Naast Pim stond Maarten.

‘Hoi Valentijn,’ zei Maarten nu ook.

Valentijn stak zijn hand op.

‘Hoi,’ zei hij aarzelend.

22

‘Kom op, haast je wat,’ lachte Pim. ‘We zijn al laat.’

23

Valentijn zette een stap naar voren.

En dan nog een.

Hij zwaaide zijn tas op zijn rug.

Hij slikte, zocht naar de juiste woorden.

‘Mag ik echt mee?’ vroeg hij toen.

‘Maar jullie hebben elkaar toch al?

Jullie zijn met z’n tweeën.’

Maarten en Pim keken hem verbaasd aan.

Het bleef even helemaal stil.

‘Wat is er mis met drie?’ vroeg Maarten toen.

24

Viktor is naar een ander land verhuisd.

Dat maakt Valentijn verdrietig.

Een nieuwe vriend wil hij niet.

Maar is Valentijn echt zo eenzaam als hij denkt?

En was Viktor wel een echte vriend?

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 3.

ISBN 978 90 486 2282 5 Bestelnummer 60 1021 297 KB D/2015/0147/338 NUR 191 Illustraties: Yoeri Slegers Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 622825

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.