Verrekijkerbieb - Leerjaar 2 - Kijker 8 - Thema 8 - N3 - Het mysterie van Snaefellsnes

ucatieve uitgaven

Het mysterie van Snaefellsnes

BIEB

Reine De Pelseneer

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 2

8

Het mysterie van Snaefellsnes

1

Het verhaal van Jade Het is flink klimmen naar de top van de heuvel.

Door de stevige wind waaien mijn haren in mijn gezicht. Ik moet af en toe naar adem happen, maar ik geef niet op.

Als Jonas, mijn tweelingbroer, zonder te stoppen boven geraakt, dan ik ook. Hij staat samen met papa te zwaaien naast het rode vuurtorentje.

‘Nog een paar passen,’ zegt mama bemoedigend, ‘dan zijn we er.’

Op de top waait het pas echt hard. Maar het uitzicht is prachtig. Aan de ene kant zie ik de kleurrijke bootjes in het haventje. Aan de andere glinstert het water van de fjord1 in de avondzon.

Bergen doemen op2 in de verte. IJsland is echt het mooiste land dat ik ooit heb gezien.

Maar dat zeg ik niet hardop. Want dan zou Jonas met een grijns roepen: ‘Ik had het toch gezegd!’

2

Toen papa maanden geleden voorstelde om naar IJsland te reizen, vond ik dat maar niets. Jonas was meteen door het dolle heen. Maar mama en ik wilden liever naar Frankrijk. Daar huren we normaal gezien elke zomer een huisje. We genieten er van de warmte en eten buiten op het terras. Ik lees er lekker lui boeken in de schaduw.

En af en toe duik ik in het zwembad. Heerlijk!

3

Maar papa en Jonas wilden dus liever eens ‘iets anders’. Terwijl ik bij IJsland alleen maar aan koude dacht.

Toch kregen papa en Jonas hun zin. Gelukkig, denk ik nu, want stiekem vind ik IJsland fantastisch. We hebben de voorbije dagen al zoveel moois gezien. Watervallen, meren, bronnen met heet water, bergen en kraters3 …

En het is hier niet eens koud! Af en toe waait er een frisse wind, maar de zon doet goed haar best.

Nu hangt ze laag boven de fjord.

4

Alles ziet er sprookjesachtig en geheimzinnig uit.

Het lijkt alsof Jonas mijn gedachten raadt. Want hij komt naast me staan en zegt: ‘Snaefellsnes zit vol mysteries.’

Snaefellsnes is het schiereiland4 waar we nu zijn.

Het ligt aan de westelijke kant van IJsland.

Ik trek mijn wenkbrauwen op.

‘Wat bedoel je?’

‘Er is een vulkaan op dit eiland,’ zegt Jonas. Hij heeft magische krachten.’

Ik begin te lachen en schud mijn hoofd.

‘Doe niet zo gek, Jonas!’

‘Nee, echt, er is al zoveel gebeurd op dit schiereiland. Vreemde verdwijningen, verhalen over geesten en trollen …

De meeste IJslanders geloven trouwens in elfen en andere kleine wezens. Dat doen ze echt niet zomaar, hoor.’

Jonas kijkt ernstig, maar ik moet toch weer lachen.

Dat gelooft hij toch zelf niet?

5

Nu ja, mijn broer doet wel vaker raar. Voor iemand van negen weet hij trouwens bijzonder veel. Hij heeft zowat alles gelezen wat hij over IJsland kon vinden.

Maar elfen en geesten klinken toch echt te gek voor woorden … * De volgende ochtend gaan we al vroeg op stap.

Papa wil het hele schiereiland rond met de huurauto.

‘Ongelofelijk,’ zegt hij bij het ontbijt, ‘wat dit stukje IJsland allemaal te bieden heeft.’

Ik lepel de laatste happen skyr op, een soort dikke yoghurt. Skyr is typisch voor IJsland en heerlijk romig.

‘Iedereen klaar?’ vraagt mama.

Ik drink nog snel een slok thee en knik.

In onze kamer doe ik mijn wandelschoenen en mijn regenjas aan. Er hangen behoorlijk wat donkere wolken in de lucht.

6

Volgens de app5 op papa’s telefoon gaat het niet regenen vandaag, maar ik ben toch liever voorbereid.

Ik neem mijn fototas en dan kunnen we echt vertrekken.

Onze eerste stopplaats is niet ver. Jonas wil per se6 de heuvel Helgafell beklimmen. Als ik uit de auto stap, loop ik meteen naar het pad dat naar boven leidt. Ik wil een voorsprong hebben op Jonas. Maar mijn broer roept: ‘Wacht even, Jade!’

7

Ik kijk hem vragend aan.

‘Er hoort een verhaal bij deze heuvel,’ zegt Jonas.

‘Je moet deze berg beklimmen zonder om te kijken en zonder te praten. Als je boven bent, moet je naar het oosten kijken en drie wensen doen. Als je die wensen aan niemand vertelt, gaan ze in vervulling.’

‘Ja ja, dat zal wel,’ zeg ik, maar ik doe toch wat Jonas zegt. Je weet maar nooit dat het echt werkt.

Op de top van de heuvel is het uitzicht op de fjord, ondanks de wolken, weer wonderlijk. Ik ga naast mijn broer staan met mijn gezicht naar het oosten.

In stilte bedenk ik drie wensen. Dat het mooi weer wordt vandaag, dat we zeehonden zien langs de kust en dat ik ooit nog eens terugkom.

Mama komt achter me staan en slaat haar armen om me heen. Ze glimlacht. ‘Ik hoef niets te wensen, denk ik. Ik heb al alles wat ik wil. Kijk toch eens hoe mooi het hier is.’

8

Papa en ik maken een hele reeks foto’s en dan dalen we weer af. De rest van het schiereiland wacht op ons.

In de auto kijk ik de hele tijd door het raampje. Het ene mooi landschap na het andere glijdt voorbij.

‘Nu wordt het spannend,’ fluistert Jonas wanneer de auto stopt.

‘Dit lavaveld7 gonst van de magie.’

Jonas vertelt een heel verhaal over mannen met bovennatuurlijke krachten.

9

Ik volg zijn geratel maar half, maar opeens trekt hij toch weer mijn aandacht.

‘Weet je dat hier veel mensen spoorloos verdwenen zijn?’

‘Kom op, Jonas, doe niet zo eng! We zijn op vakantie, weet je wel.’

Jonas lacht. ‘Ik dacht dat je mijn verhalen niet geloofde?’

‘Doe ik ook niet, maar je kunt het toch een beetje gezellig houden?’

10

Het lavaveld bestaat uit allerlei rotsachtige blokken begroeid met mos en andere plantjes. Het lijkt of we op een andere planeet rondlopen.

‘Dit lavaveld is 4000 jaar oud,’ zegt Jonas. ‘Maf, hé!’

Ik knik. Het is echt een speciale ervaring. We moeten goed uitkijken waar we lopen, want soms zitten er diepe spleten tussen de lavablokken.

Opeens breekt de zon door de wolken en de kleuren van het lavaveld veranderen. Ik begin stilaan te begrijpen waarom ze dit een magisch eiland noemen. Zou mijn eerste wens trouwens al uitgekomen zijn? Ik had om mooi weer gevraagd en beetje bij beetje verdwijnen de wolken …

‘Zullen we even pauzeren?’ vraagt mama. ‘Ik heb koekjes en drankjes bij. We kunnen wat eten en ondertussen genieten van de omgeving.’

Ze opent haar rugzak en we gaan allemaal op een lavarots zitten.

11

Van al dat wandelen heb ik alweer honger gekregen, dus ik schrok snel een koekje op.

‘Goed als ik nog wat rondloop met mijn fototoestel?’ vraag ik. ‘Blijven jullie nog maar wat zitten. Dan kan ik rustig foto’s maken.’

‘Goed, hoor,’ zegt papa, ‘maar wel voorzichtig, hé.’

Ik probeer te fotograferen hoe mooi de zon de oude lava doet glimmen. Maar als ik op het schermpje kijk, besef ik dat dat niet gemakkelijk is. Een foto kan nooit vastleggen wat ik hier in het echt zie. Stapje voor stapje ga ik verder, op zoek naar bijzondere foto’s. En dan hoor ik opeens een stem, heel zacht en hoog. Ik kijk om me heen en zie niemand. Er stond ook nergens een andere auto geparkeerd, dus wie hoor ik dan? De stem klinkt een stukje luider nu. Ik begrijp niet wat ze zegt, maar ik voel dat de stem me lokt. Ik ga dieper het lavaveld in …

12

Het verhaal van Jonas Mama reikt me het laatste koekje uit het pak aan.

Ik smul het op en drink mijn flesje sap leeg. Dan kijk ik op. Waar is Jade naartoe? Net kon ik nog zien hoe ze wat verderop foto’s stond te maken en nu lijkt het lavaveld leeg. Mijn hart begint sneller te kloppen.

‘Mama, Jade is weg!’

Mama en papa veren onmiddellijk op en kijken om zich heen.

13

‘Dat kan toch helemaal niet,’ bromt papa.

‘Ze zal zich verstopt hebben.’

‘Jade!’ roep ik. ‘We gaan weer voort. Kom maar tevoorschijn nu!’

Ik wil graag geloven wat papa zegt, maar ik weet dat ze zich niet zomaar verstopt heeft. Als er iets aan de hand is met mijn tweelingzus, dan voel ik dat in mijn lijf.

Mama zucht en begint dan ook te roepen: ‘Jade, dit is niet grappig meer!’

14

We roepen met z’n drieën uit volle borst8. Papa loopt in de richting waar Jade net nog stond.

‘Het is deze plek,’ mompel ik. ‘Er zijn hier al zoveel vreemde dingen gebeurd.’

Mama werpt me een kwade blik toe. ‘Jonas, dit is echt niet het moment voor onzin.’

Ik denk opeens aan een van de wensen die ik vanmorgen bedacht op de Helgafell.

Ik wilde dat er iets magisch zou gebeuren vandaag. Is het mijn schuld dat Jade verdwenen is?

Ik wandel tot bij papa in de hoop dat hij naar me wil luisteren. Maar net als ik over mijn wens wil beginnen, hoor ik heel zacht: ‘Ik ben hier.’

Jade!

‘Ik hoor haar,’ zeg ik, ‘ze moet hier ergens zijn.’

Papa heeft niets gehoord, maar hij gelooft me.

Ik roep: ‘Blijf praten, zus! We komen eraan.’

15

Ik spring van lavablok naar lavablok en papa volgt me op de voet. Uiteindelijk zie ik Jade liggen.

‘Meisje, wat is er gebeurd?’ vraagt papa paniekerig.

‘Ik weet het zelf niet goed. Ik ben gevallen, denk ik, en mijn voet zit vast onder die rots.’

Jades voet zit geklemd in een spleet onder een stuk lava. Papa wrikt9 heel voorzichtig aan haar schoen.

‘Doet dit pijn?’ vraagt hij.

Jade schudt haar hoofd en papa trekt een beetje harder. Gelukkig kan hij mijn zus zonder veel problemen bevrijden. Ik hoef me dan toch niet echt schuldig te voelen …

Papa draagt Jade naar de auto, ook al kan ze best wel lopen.

‘Zullen we terug naar het hotel rijden?’ vraagt mama. ‘Moeten we naar een dokter?’

Ik ben blij dat Jade dat allemaal niet nodig vindt.

‘Maar nee, er is niets aan de hand. We kunnen gewoon verder rijden en het eiland bekijken.’

16

Maar op de achterbank van de auto tikt Jade tegen mijn been. Ze fluistert in mijn oor: ‘Je mag dit niet tegen mama en papa zeggen, maar er is echt iets heel geks gebeurd. Ik hoorde een stem in het lavaveld, terwijl ik niemand zag. De stem lokte me, dus ik probeerde haar te volgen. Maar plotseling werd alles zwart en toen ik weer bijkwam, lag ik daar geklemd met mijn voet …’

Ik kijk mijn zus met grote ogen aan.

‘Je verzint dit, hé?’

‘Nee, ik zweer je dat het de waarheid is.’

Kloppen alle verhalen dan toch?

Is Snaefellsnes echt een magisch eiland?

17

De rest van de dag maken we niets abnormaals meer mee. We zien alleen waanzinnig mooie dingen. Zoals de indrukwekkende vulkaan, waarvan de besneeuwde top glinstert in de zon.

We volgen een heel steil en akelig paadje naar de rand van de krater.

In Hellnar, een piepklein dorpje aan de zee, zien we rotsen die wemelen10 van de vogels. En bij het strand spotten11 we zelfs zeehonden!

18

Papa en Jade maken tientallen foto’s.

‘Zie dat jullie nog wat ruimte overhouden voor de rest van IJsland!’ lacht mama.

We kunnen bijna niet geloven dat we de volgende dagen weer zoveel moois zullen zien. Maar toch is het zo. Als we Snaefellsnes een dag later verlaten en verder rijden naar het noorden, blijven we grote ogen trekken. Alles in IJsland is mooi.

Dit is de beste vakantie ooit!

Tijdens de reis praten we niet meer over wat er in het lavaveld is gebeurd. Maar als we veertien dagen later op het vliegtuig naar huis zitten, vraag ik aan Jade: ‘Heb je die stem nog gehoord?’

‘Welke stem?’

‘Die van in het lavaveld, natuurlijk.’

‘Nee, misschien was het ook maar inbeelding.

Geesten en elfen bestaan toch helemaal niet.’

Ik haal mijn schouders op. Waarschijnlijk komen we de waarheid nooit te weten.

19

Thuis We zijn sinds gisteren terug in België, maar mijn hoofd zit nog vol met IJsland. Ik mis de betoverende landschappen. Jonas ook, denk ik, want hij bladert nog altijd door de reisgidsen.

‘En wat denken jullie?’ vroeg papa toen het vliegtuig gisteren landde. ‘Volgend jaar toch maar weer gewoon naar Frankrijk?’

Mama en ik moesten lachen en we gaven eindelijk toe dat het een heerlijke reis was. Al zei mama: ‘Toch vind ik Frankrijk ook niet mis.’

Gelukkig hebben we afgesproken dat we ooit nog een keertje teruggaan naar IJsland.

20

21

Ik stop mijn fotokaartje in de computer.

Oeps, blijkbaar heb ik bijna vijfhonderd foto’s gemaakt … Ik laad ze allemaal op en klik dan vluchtig van de ene foto naar de andere. Bij sommige foto’s blijf ik wat langer hangen. Soms roepen ze weer helemaal de bijzondere sfeer van IJsland op. Ik zie het haventje en het witte kerkje.

Op een andere foto staat Jonas op de top van de Helgafell. Dan beland ik bij de foto’s van het lavaveld. Ik vind het gek om terug te denken aan wat er daar gebeurd is. Heb ik die stem nu echt gehoord of niet?

De foto’s van het lavaveld zijn in ieder geval mooi.

De meeste foto’s lijken een beetje op elkaar, maar dan … Ik kijk met open mond naar de foto op het scherm. Zie ik echt wat ik zie? Of ben ik knettergek aan het worden?

‘Jonas!’ roep ik. ‘Jonas, kom kijken!’

Mijn broer klapt zijn boek dicht en snelt tot bij de computer. ‘Wat is er?’

22

Ik wijs naar het scherm en ik zie hoe Jonas schrikt.

‘Wie is dat? Was daar iemand bij jou?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik heb daar helemaal niemand gezien.’

Maar de foto op het scherm liegt niet. Ze toont heel duidelijk de schim12 van een klein meisje …

23

Woorduitleg 1

fjord = smalle, diepe inham aan een bergachtige kust 2 opdoemen = tevoorschijn komen 3 krater = de opening van een vulkaan 4 schiereiland = een eiland dat aan één zijde nog met het vasteland is verbonden 5 app = programma op je gsm (bv. weerbericht of spelletje) 6 per se = in elk geval, hoe dan ook 7 lavaveld = een met (oude) lava bedekt veld (lava = de hete stof die een vulkaan uitspuwt) 8 uit volle borst = luid 9 wrikken = een voorwerp dat vastzit heen en weer bewegen om het los te maken 10 wemelen = krioelen, door elkaar bewegen 11 spotten (in deze zin) = ontdekken, opmerken 12 schim = iemand die je maar vaag kunt zien en min of meer doorzichtig is

24

Jade vindt het eerst maar niets dat ze met haar familie naar IJsland reist. Daar is het altijd koud, toch? Maar algauw ontdekt ze dat IJsland een bijzonder mooi land is.

Volgens haar tweelingbroer Jonas heeft het schiereiland Snaefellsnes zelfs magische krachten. Jade weet niet goed of ze dat wel moet geloven. Maar dan hoort ze opeens een stem …

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 2.

ISBN 978 90 486 2281 8 Bestelnummer 60 1021 197 KB D/2015/0147/337 NUR 191 Illustraties: Lucy Elliott Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 622818

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.