Verrekijkerbieb 4e leerjaar - Kijker 2 - N3 – Wat een familie!

ucatieve uitgaven

BIEB

Wat een familie!

Anja Van Geert

Kijker educatieve uitgaven

Verrekijker 4

2

Wat een familie!

Bommelghem, 31 oktober 1934 Het was bitter koud. De mist kleefde die vroege ochtend aan het kasteel. Geen vogel die het in zijn hoofd haalde te fluiten. Geen haan die kraaide.

Geen hond die blafte, zelfs niet in de verte.

Het was eng. Er hing iets bijzonders in de lucht, alsof je kon voelen dat er iets speciaals zou gebeuren. In het park rond het kasteel stond een oude eik. Zijn taken waren kaal en ze zwiepten onheilspellend.1 Ik herinner me het nog precies; het was de nacht voor de Grote Brand.

1

Hoofdstuk 1: Allerheiligen - 1 november 1999 ‘Opstaan, Door, tijd om te ontbijten.’ De stem van mama schalt2 door Doors hoofd en blaast zijn droom aan flarden.

‘Door, waar blijf je?’

‘Ik kom, ik kom. Waarom moet ik zo vroeg opstaan? Het is toch vakantie.’

‘Dat komt omdat we vandaag naar het kerkhof gaan. Het is Allerheiligen en we gaan de graven van opa en moemoe en de Anderen bezoeken.’

Door komt met enige tegenzin uit bed en gaat naar beneden. Zijn haren staan nog recht en hij veegt de slaap uit zijn ogen.

Mama is druk bezig in de keuken; de potten en pannen rammelen er op los. Door vindt het allemaal maar niets; hij houdt het liever rustig als hij net uit bed komt.

‘Door, wil je een omelet of een gekookt ei?’

‘Om’let, mam’ ‘Wablief? Bedoelde je om-e-let? Beter articuleren jongeman!’

Door eet zijn bord leeg en probeert of hij nog even naar de tv kan kijken.

‘Doooooooor, daar komt niets van in huis. Ga maar naar de badkamer. Over een half uur vertrekken we. Het is nog een eindje rijden.’

2

3

4

Het is al druk aan het kerkhof en papa parkeert de wagen een heel eind verder in de straat.

‘Ah Theodoor,’ zucht mama, ‘nu moeten we zo een heel eind stappen. Kon je echt geen plaatsje vinden dichter bij de ingang?’

‘Dat is toch niet erg, schat van me, een eindje wandelen is goed voor de gezondheid. Bovendien word je daar rustig van.’

Door ziet dat papa fijntjes knipoogt naar hem, maar hij let wel goed op dat mama het niet ziet. Papa is altijd rustig en kalm. Door vindt dat fijn. Samen met papa kan hij een hele namiddag in de tuin spelen of frambozen plukken of onkruid wieden. Soms mag Door in de kruiwagen zitten en dan rijdt papa met hem rond in de tuin. Met mama is het ook soms wel dolle pret; vooral als ze vellen papier op tafel leggen en de vingerverf erbij halen. Dan maken ze samen de gekste schilderijen.

Ondertussen zijn ze aan de ingang van het kerkhof aangekomen. Daar staan enkele kramen die bloemen en vooral chrysanten verkopen. Mama is net op zoek naar de mooiste potten met de dikste chrysanten als Door haar ziet. Het mooiste meisje van de hele wereld, dat is ze ongetwijfeld. En ze staat daar bij het kraam en kijkt naar hem. Door voelt hoe zijn mond droog is en hoe zijn lippen een soort scheve grimas3 maken. Eigenlijk wil hij lachen, maar dat lukt niet.

5

Terwijl mama twee potten met chrysanten in de armen van papa duwt, roept ze Door om ook een pot te dragen. De dame van het kraam zegt: ‘Oh mevrouwtje, Esmeralda zal wel helpen om de bloemen te dragen, dat doet ze graag, hé Esmeralda.’

Ze heet dus Esmeralda, wat een mooie naam, denkt Door, een naam als een diamanten parel, neen, een naam als een ijsje dat zacht op je tong smelt. Mmmmm.

Esmeralda schudt haar lange, zwarte haren naar achteren, neemt twee potten chrysanten, kijkt nog een keer diep in Doors ogen en stapt met hen mee.

‘Door,’ vraagt papa, ‘wat heb jij ineens? Waarom grijns jij de hele tijd?’

Door krijgt een kleur, maar zegt niets.

Bij het graf van opa Isidoor blijven ze staan. Mama bedankt Esmeralda voor haar hulp.

‘Graag gedaan, mevrouw. Tot ziens.’

Ze draait zich om en stapt weg. Door durft haar niet meer aan te kijken. Stel je voor dat hij weer zou grijnzen en dat papa het zou zien. Maar tien seconden later lijkt het wel of iemand met een touwtje aan zijn hoofd trekt en hij moet wel omkijken. Esmeralda staat een eindje verder op het kerkhof. Net op het moment dat Door naar haar kijkt, draait zij zich om.

Ze lacht en Doors mond valt open. Wat een stralende glimlach! Het lijkt wel alsof de zon plots begint te schijnen.

6

7

8

‘Zo, opa, hier zijn we weer,’ zegt mama terwijl ze de chrysanten vooraan op het graf plaatst. ‘Wat vind je van je kleinzoon Door? Hij is al gegroeid, vind je niet?’

‘Mama, waarom praat jij zo? Opa Isidoor kan jou toch niet meer horen?’

‘Dat is juist, Door,’ zegt papa, ‘maar het is niet omdat mensen dood zijn, dat we niet meer met hen mogen praten, toch?’

‘En wat antwoorden ze dan, papa?’ vraagt Door.

‘Tja,’ zegt papa, ‘dat kan ik niet echt horen. Maar soms is het alsof ik hun antwoorden in mijn hoofd hoor. Dat klinkt misschien een beetje raar, maar ik vind het heel normaal.’

‘Wat zeggen ze dan, papa?’ Doors mond valt weer een beetje open. Dit vindt hij echt wel gek.

‘Oh, gewone dingen, hoor. Soms heb ik een probleempje en dan vraag ik aan jouw opa, mijn vader, wat ik zou moeten doen. Of ik vraag het aan zijn vader. Of zelfs aan mijn overgrootvader.’

‘Echt?’ Door denkt dat papa hem voor de gek houdt, maar hij ziet er wel ernstig uit.

‘Ja hoor,’ zegt papa. ‘En als ik dan zo een tijdje met hen praat, dan weet ik daarna weer wat ik moet doen om het probleem op te lossen.’

‘En praat je dan ook met overgrootmoeder?’

‘Neen,’ zegt papa, ‘alleen met de mannen in de familie.

De vrouwen versta ik niet.’

9

‘Wat zeg je daar?’ vraagt mama. Zij is eindelijk tevreden met de manier waarop ze de pot bloemen op het graf heeft gezet en komt terug bij Door en papa staan.

‘Versta jij geen vrouwen? Dat verbaast me niets. Soms praat ik een hele avond tegen jou en het lijkt wel alsof je geen woord hoort van wat ik zeg.’

‘Maar schat toch, dat is niet waar,’ probeert papa te weerleggen.

‘O jawel, dan zit je met je neus in de boeken of kijk je naar de televisie en dan hoor je helemaal niets van wat ik zeg.

Zoals gisteren. Weet je nog wat ik je toen verteld heb?’

‘Euh…’ ‘Zie je wel!’

‘Kom,’ zegt mama beslist, ‘we gaan naar het graf van moemoe en de Anderen.’

‘Zie je, Door,’ fluistert papa, ‘soms is het beter dat we niet alles verstaan.’ En weer knipoogt papa stiekem naar Door.

Na hun bezoek aan het graf van moemoe stappen ze verder naar de oude kant van het kerkhof. Het graf van de Anderen is heel bijzonder. Het is groot en er staat een hek omheen. De grafzerk is al heel oud en hangt een beetje scheef. Achteraan staat een standbeeld van een engel.

Een heel mooie engel die een beetje triestig naar beneden kijkt.

10

Op de grafzerk staat in roestige letters ‘Laatste rustplaats van de familie Vanginderachterdeurstoplichter d’Anderen.’

Door vindt het een beetje geheimzinnig. Hij vraagt aan mama wie hier allemaal begraven ligt.

‘Ach,’ zucht mama.

Door wacht.

‘Ach,’ zucht ook papa.

Maar geen van beiden zegt iets.

11

‘Maar papa, onze familienaam is toch Vanginderen?’

‘Juist,’ zegt papa, ‘maar heel lang geleden heette onze familie Vanginderachterdeurstoplichter d’Anderen.’

‘O! Waarom is dat dan veranderd?,’ vraagt Door.

‘Dat is een heel verhaal, Door. Maar misschien ben je nu oud genoeg om de geschiedenis van je familie te kennen.

We zullen deze namiddag samen op bezoek gaan bij je grootoom Alidoor.’

Grootoom Alidoor? Daar heeft Door nog nooit van gehoord. ’Wat is een grootoom, papa?’

‘Een grootoom is een broer van je grootvader. Het is jaren geleden dat ik hem nog bezocht heb. Misschien moeten we dat nu samen maar eens doen. Ik zal hem opbellen zodat hij weet dat we eraan komen.’

Door weet niet zo goed wat hij hiervan moet denken, maar hij is wel razend benieuwd.

12

Hoofdstuk 2: Het huis van Alidoor Vanginderachterdeurstoplichter d'Anderen In de namiddag rijden papa en Door naar een groot huis dat omringd is door een groot park.

De deur gaat open en een vrouw met gitzwart 4 haar kijkt hen vragend aan. ‘Mijnheer Theodoor Vanginderen en jongeheer Door Vanginderen? Wees welkom! Mijnheer Alidoor verwacht jullie in het salon.’

Door weet niet wat hij ziet. Het lijkt wel een kasteel. De vloer blinkt als een spiegel, de trapleuning schittert als goud, de inkomhal hangt vol met grote schilderijen van sterke mannen in de prachtigste kleren. Als de salondeuren opengaan, neemt Door papa’s hand vast. Hij is zo onder de indruk van alles wat hij hier ziet. Het voelt een beetje raar in zijn buik en zijn hoofd duizelt.

13

14

‘Wel, wel, wel, wie we hier hebben!’ Een krassende5 stem komt uit de rode zetel. Dan pas ziet Door de oude man zitten.

‘Theodoor. Dat is lang geleden. En wie heb je daar bij jou?

Is dat de kleinste Door? Wel, wel, wel, wel.’

‘Dag oom Alidoor,’ zegt papa. ‘Dit is inderdaad mijn zoon Door. Hij is een beetje nieuwsgierig geworden naar onze familiegeschiedenis. Dus ik dacht dat het een goed idee was om met jou te komen kennismaken zodat jij hem wat verhalen zou kunnen vertellen over de familie.’

Papa zwijgt en friemelt wat met zijn vingers. Ik begrijp er niets van. Ik ben al tien jaar en ik heb nog nooit van een grootoom Alidoor gehoord. Nu zit ik hier ineens voor hem in een prachtig salon in een prachtig huis. Het is wel heel vreemd.

‘Albertina,’ krast Alidoor, ‘breng ons wat thee en koekjes.’

‘Zo, zo, zo. Wel, wel, wel, waar zullen we beginnen met onze geschiedenis?’ vraagt Alidoor.

15

Hoofdstuk 3: De vreemde geschiedenis van de familie Vanginderachterdeurstoplichter d'Anderen ‘Het was in het jaar 1816,’ steekt Alidoor van wal, ‘dat de jonge Benidoor aankwam in het kleine dorpje Bommelghem en op deze velden begon te werken. Niemand wist waar hij vandaan kwam en als mensen uit het dorp hem dat vroegen, dan mompelde hij ‘van ginder achter’ en hij schudde met zijn hoofd. Een grote prater was hij niet, maar werken kon hij. Met zijn eigen handen bouwde hij een huis, hij trouwde en kreeg een zoon Filodoor. Toen Filodoor 15 jaar was, bleek hij over dezelfde grote krachten te beschikken als zijn vader. Meer nog, hij was zo sterk als een os! Hij hielp zijn vader om hun huis nog groter te maken, en nog groter, tot de dorpelingen spraken over ‘het kasteel’.

Veel mensen kwamen vragen naar werk en Benidoor, jouw overoveroverovergrootvader, gaf ze werk op de velden rond het kasteel. De groenten, het fruit en het graan dat op de velden werd gekweekt, werd elke donderdag verkocht op de markt. Filodoor vertrok dan heel vroeg met paard en kar en kwam pas na de middag terug als alles verkocht was.’

16

‘Dan telde hij het geld op de keukentafel en op donderdagnamiddag mochten de mensen die op het veld werkten hun deel komen ophalen aan de achterdeur van het kasteel. Iedereen in het dorp was tevreden. Benidoor en zijn zoon Filodoor werden met respect behandeld.

De mensen uit het dorp noemden hen de heren van het kasteel. De mannen namen hun pet af en de vrouwen maakten een buiging.’

17

18

‘Ook Filodoor kreeg een zoon en iedereen was gek van deze baby die de mooiste donkere ogen had. Hij noemde hem Mohadoor. Helaas stierf de mama van Mohadoor toen hij pas vijf maanden oud was. Filodoor was zeer verdrietig.

Hij werd stil, praatte bijna niet en werkte zeer hard. Voor Mohadoor kwam er een dienstmeisje en een gouvernante6 in het kasteel wonen die ervoor zorgden dat Mohadoor gezond kon opgroeien en niets tekortkwam. Hij vond het allemaal best fijn en genoot van alle aandacht die hij kreeg.

Het liefst van al speelde hij in de velden en maakte hij een praatje met iedereen die daar werkte. Toen hij groter werd, was snel duidelijk dat hij niet dezelfde kracht had van zijn vader en grootvader, maar wel de wijsheid om alle mannen naar hem te laten luisteren als hij iets vertelde. Als er een belangrijke beslissing moest genomen worden in het dorp, werd al snel aan Mohadoor gevraagd wat hij ervan vond.

Ook de burgemeester nodigde Mohadoor af en toe uit voor een gesprek bij hem thuis. En Mohadoor ging graag op bezoek bij de burgemeester, want hij was verliefd op zijn mooie dochter Antoinette. Op een dag trok Mohadoor zijn stoute schoenen aan en vroeg aan de burgemeester of hij mocht trouwen met Antoinette. De burgemeester kuchte en keek Mohadoor diep in de ogen en zei: ‘Mohadoor, ik heb veel respect voor jouw mening en voor jouw familie.

19

Jouw vader en grootvader zijn harde werkers en jullie wonen in een prachtig kasteel. Maar ik heb maar één dochter en zij is mijn oogappel7. Ik wil enkel het beste voor haar. Ook de baron van Wittekerke de Beaufort wil met haar trouwen en ik heb hem al beloofd dat hij met Antoinette mag trouwen.’

‘De baron van Wittekerke de Beaufort,’ stamelde Mohadoor. ‘Maar dat is een hufter, een druiloor, een huilebalk en een aangeklede aap die zijn eigen veters niet eens kan strikken! En iedereen weet dat zijn moeder een heks is!’

‘Let op je woorden, Mohadoor, je hebt het wel over mijn toekomstige schoonzoon!’ waarschuwde de burgemeester.

‘Bovendien is hij van adellijke afkomst. En dat kunnen we van jou niet zeggen. Niemand hier weet waar jouw grootvader Benidoor eigenlijk vandaan komt.’

‘Zo, zo,’ zei Mohadoor. ‘Is dat het probleem? Is mijn familie niet goed genoeg omdat we geen adellijke naam hebben?’

Mohadoor werd heel boos en hij stampte op de vloer. ‘Hier zet ik geen voet meer binnen!’ riep Mohadoor. Hij sloeg de deur dicht en liep naar buiten. In de tuin zag hij Antoinette, hij stapte op haar toe en vroeg: ‘Lieve Antoinette, ik ben verliefd op jou. Wil jij met mij trouwen? Ik zal je alles geven wat je hart verlangt.’

20

Antoinette keek verlegen naar de grond en zei stil: ‘Ik moet doen wat mijn vader wil.’

‘Maar wat wil je hart, Antoinette?’

Met een heel stil stemmetje zei Antoinette: ‘Jou, Mohadoor.

Het liefst van al zou ik jouw vrouw zijn.’

‘Goed, mijn liefste,’ zei hij ‘luister goed. Om middernacht kom ik je hier weghalen en dan …’

Op dat moment wordt er op de deur geklopt. Het is Albertina die komt vragen of er nog thee of koekjes moeten zijn. Grootoom Alidoor knikt en vraagt om ook wat sandwiches klaar te maken, want zijn verhaal is nog niet klaar.

Door hangt aan zijn lippen en wil weten hoe het verder gaat met zijn overovergrootvader.

21

‘Dus,’ gaat Alidoor verder. ‘Mijn grootvader Mohadoor ging die nacht de mooie Antoinette ontvoeren en bracht haar naar het kasteel. Zij trouwden in het geheim nog voor de burgemeester er een stokje kon voor steken. Toen de baron van Wittekerke de Beaufort te weten kwam dat de mooie Antoinette ontvoerd was, werd hij gek en trok hij al zijn haren uit. Toen zijn moeder hem zo zag en hoorde wat er gebeurd was, werd ze ontzettend boos en ze verwenste Mohadoor en zijn hele familie. Ze sprak een vloek uit en zei: ‘Elke dochter die in de familie geboren wordt, staat een vreselijk lot te wachten!’

In het kasteel waren Mohadoor en zijn geliefde Antoinette heel gelukkig en een jaar later werd hun zoon Polydoor geboren. Twee jaar later hun dochter Polydora. Zij groeiden op en kregen alles wat ze maar wilden.

Mohadoor had er ondertussen voor gezorgd dat de naam van de familie een adellijk tintje kreeg. Voortaan heetten zij niet langer de familie Vanginderachterdeur, zoals de mensen uit het dorp hen vroeger genoemd hadden, maar wel de familie Vanginderachterdeurstoplichter d’Anderen.

Dat stond beter voor een familie die op een kasteel woonde.’

22

‘Toen Filidoor stierf, kocht Mohadoor het mooiste plekje op het kerkhof en liet er de prachtigste zerk op zetten.

Hij vroeg aan de beste beeldhouwer van de streek om een standbeeld te maken van een engel met het mooiste gezicht ter wereld.

‘Zo,’ dacht Mohadoor, ‘nu zijn we echt de beste familie van de streek. Niemand heeft zo’n mooie rustplaats op het kerkhof. De burgemeester niet en al zeker die betoeterde8 baron van Wittekerke de Beaufort niet!’

23

‘De jongen Polydoor was nog mooier dan zijn vader. Alle meisjes uit de hele streek zochten een excuus om naar het kasteel te komen om die mooie Polydoor van dichtbij te kunnen zien. En Polydoor genoot van alle aandacht.

Voor elk meisje had hij wel een lief woord, bij elk meisje probeerde hij een kus te stelen. Ieder meisje dacht of hoopte dat hij met haar zou trouwen, maar Polydoor had geen zin om te trouwen; hij wou op reis gaan en de wereld zien. Op een dag nam hij afscheid van zijn ouders en van zijn zus en vertrok. Twee jaar later kwam hij op een mistige ochtend weer thuis met een baby in zijn armen. Hij vertelde het trieste verhaal dat hij de allermooiste vrouw van de wereld had gevonden, maar toen zij hun zoon op de wereld zette, stierf zij. De baby heette Philidoor en zijn tante Polydora beloofde voor hem te zorgen. Polydoor bleef niet in het kasteel wonen, maar hij vertrok op expeditie naar de Noordpool. Anderhalf jaar later kwam hij terug in het kasteel, weer met een baby in zijn armen. In het Noorden was hij verliefd geworden op een Eskimovrouw. Zij had hem een zoon geschonken maar was ook snel daarna gestorven. Hij noemde de jongen Frigodoor en weer zorgde Polydora voor hem. Vader Polydoor was een echte avonturier en hij trok de wereld rond. Elke twee of drie jaar kwam hij even terug in het kasteel wonen en bijna altijd bracht hij een baby mee.’

24

‘Grootvader Mohadoor schudde het hoofd en waarschuwde zijn zoon Polydoor dat de mensen uit het dorp kwaad over hen begonnen te spreken. Maar Polydoor deed wat hij het liefste deed, reizen en alle mooie plekjes op de wereld bezoeken. Na vele jaren woonden er zeven zonen van Polydoor op het kasteel: Philidoor, Frigodoor, Coridoor, Stukadoor, Diodoor, Alidoor en de veel jongere Isidoor.’

25

‘Onze tante Polydora zorgde voor ons als een echte moeder en ze deed haar best om ons op te voeden tot deftige jonge mannen.

Maar toen sloeg het noodlot toe. Op een nacht sloeg de bliksem in en het kasteel stond in brand. Tante Polydora probeerde ons allemaal te redden, maar toen ze de kleine Isidoor uit zijn bed kwam halen om naar buiten te dragen, viel er een brandende balk op haar. Ze kon niet meer opstaan en riep naar Isidoor dat hij zo snel mogelijk naar buiten moest rennen. Net op tijd liep Isidoor het kasteel uit. Maar de mooie en lieve Polydora kon niet meer gered worden.

Daar stonden we dan: zeven broers en helemaal alleen. Onze vader was na zijn laatste reis niet meer teruggekomen. Niemand wist waar hij was en of hij zelfs nog leefde. Onze grootouders waren al lang gestorven en onze tante was in de brand omgekomen.’

Alidoor stopt even met vertellen en schraapt zijn keel. Zijn ogen blinken en Door ziet dat hij een traan wegpinkt.

Door is onder de indruk van alles wat zijn grootoom Alidoor verteld heeft. Wat een familiegeschiedenis! En hij wist daar helemaal niets van!

26

Hij neemt zich voor om thuis alles nauwkeurig op te schrijven in een mooi schrift. Maar hij wil nog weten hoe het verder gaat met zijn grootvader Isidoor.

‘Wel, wel, wel,’ gaat Alidoor verder, ‘de kleine Isidoor was nog zo jong, veel jonger dan al de andere broers.

Hij werd meegenomen door eenvoudige mensen uit het dorp die de rest van zijn leven voor hem zorgden. Wij, de oudste broers, staken de handen uit de mouwen en bouwden het kasteel weer op. Niet zo groot als ervoor, maar groot genoeg om er allemaal in te wonen. Philidoor werkte op het veld en zorgde dat er eten op tafel kwam.

Frigodoor kreeg heimwee naar het Noorden en hij vertrok op expeditie naar de Noordpool. Coridoor en Stukadoor werkten in het huis en deden klussen in het dorp. Diodoor vertrok naar het klooster en ikzelf ging studeren in de grote stad.

Isidoor zagen we bijna niet meer. Hij verhuisde en kwam nog een keer op bezoek, samen met jou, Theodoor, toen jij ook tien jaar was. Even oud als jouw zoon Door nu.

Verder had ik geen nieuws meer, tot ik deze morgen telefoon kreeg en jullie me vroegen of jullie op bezoek mochten komen.’

27

28

Hoofdstuk 4: Theodoor vertelt verder ‘Mijn vader Isidoor vertelde me dat hij vroeger op een kasteel woonde, maar dat er iets verschrikkelijks gebeurd was en dat hij daar nooit nog iets mee te maken wou hebben. Hij zei dat zijn familie vervloekt was en hij had zelfs zijn naam laten veranderen om te voorkomen dat het ongeluk ook hem of zijn kinderen zou achtervolgen.

Slechts een keer bracht hij me hier mee naartoe en net voor hij stierf vertelde hij me zijn echte naam en waar het graf van zijn familie stond op het kerkhof.’

‘Wel, wel, wel,’ zegt grootoom Alidoor, ‘dus jij bent degene die er elk jaar bloemen gaat brengen. Zelf ga ik niet meer, ik ben te oud en kan niet goed meer stappen, maar Albertina gaat het graf nog elk jaar bezoeken.

Wel, wel, wel.’

29

Hoofdstuk 5: Een stamboom?

Wanneer papa en Door terug naar huis rijden, zit Doors hoofd helemaal vol gedachten. Wat een geschiedenis! Wat een familie!

‘Papa, zullen we morgen alles samen opschrijven? Ik wil dit nooit meer vergeten. Misschien kan ik er een spreekbeurt van maken en in de klas vertellen.’

‘Goed idee, Door. Of je kunt er later een boek over schrijven. Dat wordt vast mooi. En dan moet je er een stamboom bij maken. Waarop je iedereen van de familie Vanginderachterdeurstoplichter d’Anderen een plaats geeft. We vragen mama om morgen papier en verf klaar te leggen.’

30

31

Woorduitleg 1 2 3 4 5 6 7 8

32

onheilspellend = dreigend schallen = luid klinken grimas = rare, trekkende beweging in je gezicht gitzwart = heel donker krassen = scherp keelgeluid maken gouvernante = kinderjuffrouw oogappel = lieveling betoeterd = gek

Het is Allerheiligen en Door bezoekt het kerkhof.

Elk jaar bezoekt hij met zijn ouders het graf van ‘de Anderen’, maar wie zijn ‘de Anderen’ eigenlijk?

Papa Theodoor besluit dat het tijd is dat Door hun familiegeschiedenis ontdekt.

Ze gaan op bezoek bij grootoom Alidoor.

Daar valt Door van de ene verrassing in de andere.

Wat een familie!

Dit boekje maakt deel uit van de Verrekijkerbieb 4.

ISBN 978 90 486 2283 2 Bestelnummer 60 1021 397 KB D/2015/0147/339 NUR 191 Illustraties: Vero Beauprez Verantwoordelijke uitgever die Keure Kleine Pathoekeweg 3, 8000 Brugge RPR 0405 108 325 © Copyright die Keure, Brugge

9 789048 622832

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

No part of this book may be reproduced in any form by print, microfilm or any other means without written permission from the publisher.