De Vijfhoek februari 2014

s é m u rés s i a ç n a en fr

P 3A 9110 afgiftekantoor Brussel X Oude Graanmarkt 5 1000 Brussel

BelGIË-BelGIQUe P.B. BRUSSEL X BC 6386

MAANDBLAD > JAARGANG 38 > NUMMER2 > FEBRUARI 2014 (behalve in juli en augustus)

BUREN VAN DE MARKTEN > P5 BAMBI CEUPPENS

STADSCHAP VIJFHOEK > P7 ANTWERPSE PLEIN

IN DE WEER VOOR BRUSSEL © ARNOUT WILLEMS

Brusselse pleinen: Het Antwerpse plein

HET UITHANGBORD > P9 BARON JOLY: EEN VERGETEN PATRIOT

FEBRUARI IN DE MARKTEN ©ROEL VAN HECKE

THEATER

LITERATUUR

INTERLITRATOUR

© ARNOUT WILLEMS

ANTWERPSE POORT ANTWERPSE PLEIN? Het zou een goede quizvraag zijn: bestaat het Antwerpse Plein in Brussel? Zowel de Ja- als de Nee-antwoorders zouden punten scoren, afhankelijk van de bron die gecheckt wordt. De verbreding en de splitsing van de weg waar de Lakensestraat op de Antwerpse Laan uitkomt heeft alles van een plein. Tegelijk wordt het nauwelijks als plein waargenomen, wegens bijna onzichtbaar en al helemaal wegens bijna onbereikbaar. Bovendien heeft geen enkele Brusselaar Antwerpse Plein als woonplaats. Wie op het plein woont, heeft als adres Lakensestraat.

In dit nummer maakt u kennis met bewoners van de buurt rond het plein, en met mensen die er werken. De reportages geven een genuanceerd beeld van de wijk.

Lang niet enkel kommer en kwel. Bovendien nodigen we 15 rappe lezers uit om samen het plein te ervaren en dat bij een grote friet, een boulet (of andere) en een pintje bij één van de laatste frietkoten in barakstijl op grondgebied Brussel.

Om daarna, de Flamingo in te duiken, of nee, dat kennen we, laten we naar de Blackbeard gaan. Of wie weet is er net die avond een show die de moeite waard is in de Punjab, om de hoek

Interlitratour is een brede samenwerking van Vlaamse cultuurfondsen, literaire organisaties, zelforganisaties en cultuurhuizen. Interlitratour gaat op zoek naar literaire pareltjes in de wereld, in Brussel, en in de wereld zoals ze vertegenwoordigd is in Brussel. De vele literaturen in deze wereld zijn op zich al een culturele schatkist van onschatbare waarde. De literaire kruisbestuiving in smeltkroes Brussel verrijkt deze schatkist met schitterende edelsteentjes. Gespreid over de maand februari 2014 biedt Interlitratour u de kans tot literaire ontdekking en muzikaal genot. Ook De Markten

DE WIJNGAARD SPEELT “K” werkt mee. In Muntpunt presenteren schrijvers van de Schrijversgroep De Markten ScriptaLinea, Collectif des Allumés de la Plume, Collectif de la ligne 10, Collectif du Théâtre singulier, Coletivo Entrelinhas onder de noemer Babellezingen hun teksten in evenveel talen als er in de groepen zijn.

• Babellezingen Muntpunt Zaterdag 8 februari om 15u Meer info over Interlitratour: www.interlitratour.be

Het heeft iets met dat lichaam te maken. Een vrouwenlichaam lijkt wel gevormd om geheimen te bewaren. Maar kan je zo’n lichaam wel vertrouwen met een geheim? Zal het niet hier en daar hints laten vallen, een blik werpen die net iets meer verklapt, een hand te lang laten aarzelen op een knie?

Wanneer Kaats lijf haar eerst langzaam en dan steeds sneller begint te verraden, raakt ze de greep op de gebeurtenissen kwijt. Want er zijn dingen waar Kaat niet over vertellen wil en al helemaal niet tegen haar man en haar drie dochters. Want als je het niet hardop zegt, dan is het bijna niet echt.

Spel: Fien Cuppens, Véronique Marchal, Goele Lousbergh, Ann Heylens, Inga Gijbels, Agnes De Meester en Tine Hombroux, Bart Deceuninck, Stijn Desmet en André Mattheus - Regie: Luc Vierendeels - Productie: Stefan Desseaux - Decor: Klimop Atelier • Zaterdag 15 februari om 20u30, zondag 16 februari om 15u30, vrijdag 21 en zaterdag 22 februari telkens om 20u30 en zondag 23 februari om 15u30 Reservatie: www.wijngaardtheater.be 02 468 20 61

2

THEATER

BAD VAN MARIE HET GASTGEZIN Het is een nieuw fenomeen. Iedereen organiseert thuis allerlei leuke, gezellige avonden: een theatervoorstelling bij de buren, bij andere buren een jazzconcert of misschien een poëzieavond met een streepje muziek en vervolgens bij de vrienden een interessant kookexperiment of een virtuele herbeleving van een gemaakte reis.

Bad van Marie kan niet achter blijven

en volgt deze nieuwe trend. Het gezelschap vond Soetkin Verwilt die met haar geadopteerde vluchteling Viktor Palev het land afreist om hem zijn verhaal te laten doen.

Deze avonden dienen drie doelen: ten eerste vermaak je de gasten en ten tweede profileer je jezelf en ten derde verdient, in dit geval Viktor Palev een centje bij.

“De spelers en het publiek zitten echt op elkaars lip. Dat maakt het leuker, het is bijna interactief. Je hebt heel direct contact met de acteur. Het publiek zit er helemaal in en herbeleeft samen met Viktor Palev zijn avontuur. Voor de bezoeker is het een heel andere manier van toneelbeleving. Ik vind het fantastisch dat ik op deze manier mensen thuis kan laten genieten van een avondje cultuur.

Ik zorg voor een hapje en een drankje.

Tot dan.”

Soetkin Verwilt • Donderdag 13 februari om 20u Locatievoorstelling in Sint Jans Molenbeek (precies adres wordt meegedeeld bij reservatie) Info en reservatie: De Markten, 02 512 34 25 Org. ism De Vaartkapoen Het Gastgezin is ook te zien in Ukkel (1/2) – Laken (6/2) – Schaarbeek (11/2) Sint-Gillis (14/2) en Koekelberg (15/2).

Info: www.cultuurcentrumbrussel.be

INFO

PASPARTOE: JE SLEUTEL TOT BRUSSEL! De Paspartoe is een spaar- en voordelenpas waarmee je punten kan sparen en omruilen bij deelname aan vrijetijdsactiviteiten bij Paspartoe-aanbieders.

De Paspartoe is er voor elke inwoner van het Brussels hoofdstedelijk gewest, vanaf drie jaar. Ook scholieren, studenten, leerkrachten en docenten van een Nederlandstalige Brusselse (hoge)school of universiteit kunnen de Paspartoe krijgen.

De Paspartoe is vanaf februari te verkrijgen (aan 2 euro voor -26jarigen, 5 euro vanaf 26 jaar) bij de Vlaamse Ge-

meenschapscommissie en Muntpunt.

Mensen met een beperkt inkomen hebben recht op een gratis Paspartoe, waarmee ze aan verminderd tarief kunnen deelnemen aan het vrijetijdsaanbod.

Bij aankoop van de Paspartoe ontvang je een welkomstpakket, met onder meer een kortingsbon ter waarde van 6 euro, te gebruiken bij de culturele Paspartoe-aanbieders.

• Info: VGC, Paspartoe, 02 563 05 87, paspartoe@vgc.be.

Organisatie en info: De Markten, 02 512 34 25, www.demarkten.be, demarkten@demarkten.be 3

f TENTOONSTELLING

PROJECT

4

THE CAUCASUS, FROM SEA TO SEA

FROM GEORGIA. WITH LOVE?

Met de Olympische Winterspelen 2014 in Sochi staat de Kaukasus volop in de actualiteit. Reden te over voor BOZAR, De Pianofabriek en tal van andere organisaties om het project The Caucasus: from sea to sea op touw te zetten. Bedoeling is een licht te werpen op deze fascinerende regio tussen de Zwarte Zee en de Kaspische Zee, een lappendeken van verschillende volkeren met elk zijn eigen taal en cultuur.

De Kaukasus bestaat uit 7 deelrepublieken van de Russische Federatie en 3 onafhankelijke republieken: Georgië, Armenië en Azerbeidzjan. The Caucasus: from sea to sea wil hun diverse culturen tot hun recht laten komen. De eerste editie van dit meerjarige project focust op Georgië en Armenië. Op de affiche staan uiteraard muziek, film, theater, literatuur en fotografie, maar ook de politieke en sociale aspecten komen aan bod tijdens rondetafelgespreken en een internationaal colloquium. Tussendoor vergeten we niet te genieten van dansoptredens, wijn en culinaire specialiteiten uit de regio.

Want als er iets is dat alle Kaukasiërs met elkaar verbindt, dan is het wel hun eeuwenoude traditie van hartverwarmende gastvrijheid.

deBuren en De Markten presenteren From Georgia. With Love?, een tentoonstelling met foto’s en tekeningen van de Belgische kunstenaar Filip Berte en de Georgische fotograaf Kakha Kakhiani. De tentoonstelling vindt plaats in het kader van The Caucasus: from sea to sea, een project waarin Bozar, deBuren en andere Brusselse cultuurhuizen via voordrachten, debatten, filmvertoningen en toneel de blik naar deze bijzonder regio richten. deBuren focust daarbij op Georgië.

Midden in de Kaukasus, op het breukvlak tussen oost en west, is Georgië een land waarin traditie en vernieuwing botsen en schuren, waar schoonheid en haar tegenhanger elkaar afwisselen.Met een levendige Russische erfenis en de recente oriëntatie op het westen is dit een land dat volop nadenkt over de eigen positie in de Kaukasus en de rest van de wereld.

The Caucasus, from sea to sea is een organisatie van: BOZAR, deBuren, De Markten, Elzenhof, CINEMATEK, Koninklijk Conservatorium van Brussel, La Maison du Livre, De Pianofabriek, Ten Noey, ULB, Cevipol.

• Info en ticket: www.bozar.be

De tentoonstelling From Georgia.

With Love? bestaat uit twee series foto’s en tekeningen van Filip Berte, en twee series foto’s van Kakha Kakhiani.

Kakhiani neemt u in 24 foto’s op sleeptouw door zijn thuisstad, de hoofdstad Tbilisi. In een tweede reeks foto’s laat

hij zien wat een jonge Georgiër ontdekt in Turnhout. Filip Berte toont u in foto’s en tekeningen eveneensTbilisi en daarnaast de bizarre recente architectuur in de kuststad Batumi.

De foto’s en tekeningen van Filip Berte en Kakha Kakhiani ontstonden vanwege citybooks (http://www.citybooks. eu/nl), een internationaal artistiek

project van deBuren, aangevuld met een gloednieuwe fotoreeks van Berte over Batumi.

• Van 22 februari tot en met 23 maart Vernissage: vrijdag 21 februari van 18 tot 19u30 Elke dag, behalve op maandag, open van 12 tot 18u Gratis toegang © FILIP BERTE

BUREN VAN DE MARKTEN Bambi Ceuppens

© ARNOUT WILLEMS

Bambi Ceuppens (° 1963) is doctor in de Antropologie, en verbonden aan het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren. Zij publiceerde o.a. Congo Made in Flanders? Koloniale Vlaamse visies op blank en zwart in Belgisch Congo. (2003) De Vijfhoek: Was wonen op de Hooikaai een bewuste keuze?

Bambi Ceuppens: Ik wilde een appartement van voor 1940, in het centrum, zodat alles wat ik belangrijk vind op wandelafstand ligt. Dat ik af en toe door mijn venster een groepje toeristen met gids bewonderend naar boven zie kijken, is een minder leuk nevenverschijnsel. Ik voel me wel eens bekeken.

Ik woon hier sinds 2000 en de stad is mijn natuurlijke habitat. Ik ben geboren in Ukkel en bracht mijn eerste levensjaren door in Anderlecht. We verhuisden naar het platteland toen ik 2,5 was en daar voelde ik mij een bannelinge. Ik dacht aan Brussel als aan het verloren paradijs. Als het aan mij lag, kwam ik Brussel nooit uit!

DV: Pure liefde! Maar u hebt de wijk wel zien veranderen?

BC: Het wijkcontract heeft grote verbe-

teringen gebracht, al beantwoordden die niet altijd aan de verwachtingen van sommige buurtbewoners die droomden van meer gentrificatie. Zo bleek bij overleg met de stadsdiensten dat heel wat buurtbewoners tegen de heraanleg van het sportpleintje waren, omdat het jongeren van over het kanaal zou aantrekken. Op dergelijke consultatiemomenten komen vrijwel alleen maar witte, hoogopgeleide en hoofdzakelijk Vlaamse bewoners af.

Die zijn ook oververtegenwoordigd in buurtcomités. Het probleem is soms dat zij na een tijdje willen dat de stad een dorp wordt naar hun behoeften.

DV: Dan is voor hen de aanwezigheid van prostituees rond de KVS vast onaanvaardbaar?

BC: Voor mij zijn die meisjes als buren.

Na een tijdje kennen ze je en zeggen ze vriendelijk goedendag, wat mij van de

gesettelde buurtbewoners niet altijd te beurt valt. Zij zorgen paradoxaal genoeg ook voor veiligheid op straat. Als vrouw loop ik hier nooit alleen rond, er is altijd parate sociale controle. De plaats is ook interessant voor hen: centraal gelegen en voldoende druk om ook zelf de situatie onder controle te kunnen houden. Wat zouden ze aan de overkant van de ring moeten doen?

Daar is het echt gevaarlijk. Anders dan in de docu ‘Femme de la rue’ heb ik het meest last van witte mannen: zij zien vrouwen van Afrikaanse origine vaak als hoeren. Tijdens de werken aan de KVS hebben bouwvakkers mij het hele repertorium van obscene scheldwoorden toegeroepen. Als je geen enkel risico wil lopen op dit soort incidentjes, op overlast, verkeersagressie, ‘willekeurig geweld’ enz. dan kom je beter niet onder je Vlaamse kerktoren uit. Maar het gaat hier niet om typisch Brusselse of Molenbeekse fenomenen.

Je vindt hetzelfde in New York, Londen en Parijs waar Vlaamse toeristen graag naartoe trekken. Je bent stadsburger of je bent toerist. De hele heisa rond het gewelddadige Brussel of Molenbeek zet meer Vlaamse pennen in beweging dan Franstalige. Niet omdat Franstalige Brusselaars of Walen toegeeflijker zijn voor geweld, maar omdat ze realistischer zijn en het stadsleven minder idealiseren. Zij schatten het correcter in: neergeschoten worden in Brussel of Molenbeek is gelukkig uiterst zeldzaam.

DV: Naast uw wetenschappelijk werk aan het Midden-Afrikamuseum doet u ook onderzoek naar migratie, diversiteit, postkoloniaal racisme…

BC: België is nog nooit zo divers geweest maar steekt de kop in het zand.

Dat ons land een migratieland is wordt nooit beleidsmatig geformuleerd. Er is in het Brussels Gewest geen onderzoeksinstituut dat zich bezig houdt met die superdiversiteit. De stad is nochtans een labo waar een breed spectrum aan onderzoeksobjecten voor het rapen ligt: van Euro-expats over politieke vluchtelingen naar slachtoffers van mensenhandel… Men beschikt enkel over statistieken, er wordt nauwelijks veldonderzoek verricht. Bij veel Brus-

”

Je ziet twee uitersten: een idealisering van het kosmopolitisch Brussel of een angst voor de gevaarlijke migrantenstad.

selaars leeft wel het besef dat multiculturaliteit de regel is. Het zijn vaak Vlamingen bij wie nog de nostalgie leeft naar de goede tijd dat we nog ‘onder

ons’ waren, dat er nog ‘echte’ Brusselaars waren. Het succes van de missen in het Brussels verraadt die heimwee.

Je ziet twee uitersten: een idealisering van het kosmopolitisch Brussel of een angst voor de gevaarlijke migrantenstad. Die migratiestroom is een mondiale realiteit, hoe hard ‘Fort Europa’ ook zijn stekels overeind zet.

DV: U liet zich kritisch uit bij het unisono KVS-succes van het theaterstuk Missie van David Van Reybrouck.

BC: Ik vond het stuitend dat iedereen meeging in het verhaal van de blanke Westerse held die in de beste paternalistische traditie het bevrijdend licht brengt in het donkere Afrika. Het standpunt van de Congolezen kwam er niet bij te pas. Het gaat steeds om dezelfde dominante representaties. Het stuk kiest voor een koloniale interpretatie van de postkoloniale Congolese werkelijkheid. Het wereldbeeld van de Vlaamse katholieke missionaris wordt niet in een bredere, kritische context geplaatst. Het religieuze veld in Congo kleurt bijvoorbeeld al lang niet meer uniform Rooms, heilskerken nemen een heel grote plaats in. De KVS heeft daar een kans gemist om de conservatieve fantasma’s rond het koloniaal verleden te doorprikken.

DV: De KVS levert nochtans een scène voor Congolese kunstenaars en organiseert jaarlijks een festival in Kinshasa?

BC: Maar in hun raad van bestuur zit 5

BUREN VAN DE MARKTEN (vervolG)

niemand van Congolese origine. Op dit moment is de modale in België verblijvende Congolees beter opgeleid dan de modale witte Belg. Toch zijn Congolezen meer getroffen door werkloosheid dan Marokkanen en Turken. Wijst dat op racisme? Misschien zijn de Brusselse Congolezen te mondig?

DV: Ondervindt u zelf vormen van racisme?

BC: Het is al gebeurd dat ik in een winkel niet mocht betalen met mijn kredietkaart. Plots was hun betaalterminal stuk. Of ze lieten mij wel betalen, als een gunst, met de vermelding dat ze dat niet toestaan aan Marokkanen. Een tijd geleden vond ik een briefje onder mijn ruitenwisser met de beschuldiging iemand te hebben aangereden.

Volledig onterecht, dus stapte ik naar de politie. De agent aan de balie ging op zoek naar een collega die ook Nederlands kende. Die hield het briefje onder mijn neus en vroeg mij in het Frans of ik het kon lezen. Ik heb vier universitaire diploma’s! Nederlandstaligen spreken mij trouwens gewoonlijk aan in het Frans. Wie niet wit is moet blijkbaar Franstalig zijn. Politieagenten in Brussel zijn vaak ronduit onbeschoft.

In mijn ervaring speelt het vaak in mijn voordeel dat ik Nederlandstalig ben.

Politiemensen zijn vaak Vlamingen die de stad niet kennen, er niet wonen en er totaal geen voeling mee hebben. Hun verbaal geweld is confronterend. Als ik hoor dat een afgetuigde homo door 6

Résumé en français

de politie aan zijn lot werd overgelaten, verwondert mij dat niet.

DV: Wat is uw visie over integratie? Zit daar ook nog een portie racisme in vervat?

BC: Men heeft nog altijd de neiging om wat migranten meebrengen aan kennis - taalkundig, cultureel, ervaring - te zien als iets negatiefs of als iets dat niet bestaat. Wanneer ze hier komen, zouden ze van nul moeten beginnen. Alles mag - binnenskamers - maar naar buiten toe moet iedereen zijn zoals ‘wij’.

Een hoofddoek zou ok zijn binnenshuis, terwijl hij net buitenshuis moet worden gedragen. Misschien dragen vrouwen onder die seksloze chador wel sexy lingerie? De criteria voor integratie zijn tegenstrijdig. Vaak zie je dat mensen die op papier het meest voldoen aan een aantal integratiecriteria, gestigmatiseerd worden. Van alle buitenlandse groepen zijn het uitgerekend (mannelijke) ‘kutmarokkaantjes’ die het meest huwen met ‘witte’ vrouwen.

Congolezen spreken een van de beide landstalen en hebben de hoogste opleidingsgraad van alle groepen in België, maar ook de hoogste werkloosheidsgraad. Om ontmoedigd te geraken! Als mensen zich buiten de maatschappelijke structuren voelen staan (onderwijs, arbeidsmarkt, culturele evenementen) dan creëren ze andere structuren waar ze zich wel verbonden mee kunnen voelen. Die kunnen onschuldig zijn, maar ook uitlopen in organisaties zoals bv. Sharia4Belgium.

© ARNOUT WILLEMS

DV: Zag u positieve Brusselse initiatieven betreffende integratie?

BC: Voor de verkiezingen organiseert de PS sinds een aantal jaren regelmatig studiedagen voor mensen van Afrikaanse origine met lezingen en workshops over thema’s die hen nauw aan het hart liggen zoals jongerenproblematiek, ontwikkelingssamenwerking…

Een aantal jaren geleden gaf Philippe Moureaux er een speech en vele deelnemers vertelden mij dat hij net deed of zijn publiek uit analfabeten bestond.

Alsof elke migrant een arme dompelaar is uit de derde wereld. Het beleid moet rekening houden met de diversiteit van de doelgroep. Daar zit een blinde vlek op beleidsvlak.

DV: Ziet u ook solidariteit in de stad?

BC: In grote steden zie je de kloof tussen de haves en de haves nots het duidelijkst. Maar als ik met zware pakken aan het sleuren ben word ik altijd spontaan geholpen door mensen van buitenlandse origine die niet of nauwelijks Frans spreken. Ik woon dicht bij het Klein Kasteeltje. Slechts eenmaal vroeg iemand mij daar geld voor, wat ik hem ook heb gegeven. En heel onlangs, toen ik boodschappen ging doen in een van de handelszaken op de Diksmuidelaan die overwegend worden gedreven door Noord-Afrikanen, kwamen daar een paar Romavrouwen binnen die twee aardappelen op de toonbank legden en in gebrekkig Frans vroegen hoeveel die kostten. Bleek dat ze net een paar cent te kort kwamen om ze allebei te kopen. Ik stond al klaar om te vragen hoeveel ze te kort kwamen, toen de winkelbediende hen zelf de aardappelen toeschoof. Over dat soort gebeurtenissen lees of hoor je nooit in de media. Iedereen weet intussen wel hoe groot de kloof tussen rijk en arm is in Brussel: waarom vragen we eens niet aan al die daklozen, die mensen zonder papieren, die armen, welke ervaringen zij hebben met ‘echte, witte’ Belgen en die vermaledijde ‘immigranten’? Misschien ook tijd om daar eens onderzoek over te doen?

Marleen Janssens

Bambi Ceuppens est docteur en Antropologie et attaché au Musée royal de l’Afrique centrale à Tervuren. Elle a publié e.a. “Congo made in Flanders?”. Elle habite depuis 2000 à la Porte d’Anvers: tout ce qu’elle trouve d’important se situe à proximité. La ville est son environnement naturel. Elle a vu le changement de son quartier.

Le contrat de quartier a apporté beaucoup d’améliorations, même si elles ne répondent pas toujours aux attentes de certains habitants du quartier qui rêvaient de plus de gentrification (éviction sociale).

Bambi fait également de la recherche en matière d’immigration, de diversité et de racisme postcolonial. Elle est d’avis qu’il existe encore de la solidarité dans la ville, par exemple: “Lorsque je faisais mes courses dans un des des commerces majoritairement nord-africains du Boulevard de Dixmude, quelques femmes roms sont entrées déposant deux pommes de terre sur le comptoir. Elles demandaient le prix dans un piètre français. Elles leur manquaient juste quelques cents. J’étais prête à payer l’argent manquant, lorsque le préposé au magasin leur donna les deux pommes de terres.”

STADSCHAP VIJFHOEK > ANTWERPSE PLEIN?

Antwerpse plein? Ja zo heet het pleintje aan het einde van de Lakenstraat en het begin van de Antwerpse steenweg aan deze kant van de Vijfhoek. Een ongelukkig pleintje van niemendal met een fritkot en parkeerplaatsen ervoor en errond zodat het eigenlijke plein onbereikbaar en oninteressant wordt en eerder aansluit op het verkeersknooppunt van de Kleine Ring dan dat het enige betekenis heeft voor de buurt.

Openbare ruimte?

Er wordt hier kwistig gesmost met openbare ruimte. Aan de overkant, extra muros, liggen de buitenmaatse trottoirs tussen Antwerpse steenweg en Albert II laan langs de even groteske grijze Vlaamse Broeikas er buitenschalig ongezellig bij, wel bezaaid met boombakken en banken (die elders ontbreken). De misrekende tunnelbult en het misplaatste zebrapad aan de Koekelbergse kant verplichten voetgangers oncomfortabel om te lopen op hun weg van vijfhoek naar Noordwijk.

De Arduin-Hooikaai achter de KVS kunnen we dan wel smaken: een zorgvuldige aanleg, een mooi kunstwerk, ruimte om te flaneren èn ruimte om te spelen, klein en groot. (Over het mismeesterde PlassenPlein aan de kruising met de Handelskaai graag een andere keer.) Blijft de Polykliniek toren tussen Arduinkaai en Vaartstraat die blijkbaar al een lange tijd meer dan half leeg staat en waarvoor er “recyclage in woningen” plannen zouden bestaan, hopelijk lost men dan ook het lelijk gat (rommelparking) op tussen deze toren en de mooie KVS Box. Prostitutie & horecastrategie Het Antwerpse Plein is de laatste tien jaar ook berucht als prostitutiebuurt en FOTO’S © MARCEL RIJDAMS

de stad tracht onder druk van de buurtbewoners hier onder meer met ruimtelijke ingrepen en een immobiliënstrategie op te reageren. De road blocks in vele straten rond de Lakensestraat helpen dan wel om de autocarrousels die rond de tippelaarsters draaien te breken maar kunnen moeilijk als creatief straatmeubilair beschouwd worden.

De recente soap rond de duurbetaalde open-gesloten-open Tropicana is gekend, de stad tracht door het opkopen van deze overlast veroorzakende bar de problemen weg te werken, wait and see.

Twee jaar geleden heeft men al een andere vorm van horecastrategie ingezet om de uitstraling van de buurt te verbeteren. Op initiatief van het OCMW werd Frédéric Nicolay aangezocht om café Flamingo in te richten als trendy ontmoetingsplaats. Het café kent sindsdien onmiskenbaar succes, over de impact op de buurt is er minder eensgezindheid, het feit dat een nieuw publiek de buurt aandoet zal zeker bijdragen tot een gezonder samenleven en wij denken niet dat het de gentrificatie sterk in de hand werkt zoals sommige vrienden vrezen.

Promotorengedoe Er doen zich andere fenomenen voor in de buurt waar vragen bij gesteld kunnen worden.

In de Lakensestraat en de Ladderstraat staat al enkele jaren het voormalige theater Arte te verkrotten, de Antwerpse promotor “who Loves Life” (Living in Funky (Fabulous) Environments L.I.F.E.) plant er studentenkoten zoals er door een andere promotor in hetzelfde bouwblok aan de Spaarstraat al gerealiseerd werden.

Op de hoeken van de Jacqmainlaan en de Kleine Ring, twee lange tijd als stadskankers aanslepende bouwblokken werden uiteindelijk woningen gebouwd nadat een eerder kantoortorenproject was afgewezen. Maar gaat het om de vorm of over de inhoud? Chateau Promotions bouwde tussen Jacqmainlaan, Kooplieden- en Pelikaanstraat 84 appartementen over 10 bouwlagen, (de “torens” telden 16 bouwlagen) onder de slogan: “Uw beleggingsappartement op een droomlocatie voor Eurocraten” de naam van het project werd “Residentie Manhattan View”. Chateau Promotions is een succesvol immobiliënbedrijf dat een aparte investeringsformule met zogenaamd gegarandeerde opbrengsten heeft uitgedokterd. Zij beheren zes soortgelijke projecten in de Vijfhoek (herkenbaar aan allemaal dezelfde gordijnen). Hun rechtstreekse cliënten zijn kapitaalkrachtige investeerders, in tweede orde verhuren zij via een dochtermaatschappij en daarbij mikken ze op “Expats, Eurocraten en internationale zakenmensen” (sic) die in Brussel werken en tijdelijk wonen.

Enkele voorbeelden van niet direct duurzame bewoning en niet noodzake-

lijk verrijkend voor het samenleven in een wijk. Om over na te denken.

Marcel Rijdams 1 www.ilovelife.be/ (zie ook oud Leonidas Dansaertstraat – Papenvest) 1 http://www.chateaupromotion.be/chateau-promotion/uniek_beleggingsconcept Résumé en français

Porte d’Anvers? Un petit square de rien du tout avec parking devant et autour d’une friterie. C’est faire le bordel d’un lieu public. De l’autre côté, extra muros, il y a des trottoirs hors dimension et un passage pour piétons superflu.

La petite Porte d’ Anvers est également devenu tristement célèbre comme lieu de prostitution. La ville essaye en vain d’y remédier, sous la pression des citoyens du voisinage en installant des road blocks. D’autre part il y a des phénomènes assez bizarres. Dans la rue Laeken et la rue de l’Echelle, par exemple, il y a depuis quelques années un ancien theater délabré “Arte”. Un promoteur a l’intention d’en faire des résidences universitaires. Sur le coin de l’avenue Jacqmain et le Petit Ring, un autre promoteur a finalement transformé les bâtiments délabrés, dits “cancres” en logements. Destinés aux “expats, Eurocrates et hommes d’affaires internationals”, qui travailllent et habitent à Bruxelles. Voici quelques examples de logement pas tellement durable qui n’ajoutent rien à la convivialité d’un quartier. Matière à réfléchir.

7

SPEAKERS’ CORNER > RANDA CARRANZA

Cuando hace doce años me lancé a la aventura de establecerme en Europa (gracias a que poseo también la nacionalidad italiana); uno de estos grandes amigos ofreció apoyarme a encontrar trabajo si decidía venir a Bruselas.Así empezó mi historia en esta ciudad y en este país que hoy también considero mi casa.

Al iniciodescubrí con cierto alivio que es difícil sentirse totalmente ‘extranjero’ viviendo en Bruselas: la variedad de nacionalidades y lenguas que se mezclan en esta ciudad es impresionante. Ya luego me tocó buscar oportunidades y actividades que me permitieran socializar e integrarme al sistema. Por suerte, si algo no falta en esta ciudad es ¡algo que hacer! Al respecto, cabe destacar entre otros el excelente trabajo de los centros culturales flamencos como De Markten y De Rinck, por citar aquellos en los cuales realizo actividades cada semana.

© ARNOUT WILLEMS

Mis recuerdos de infancia son muy pocos, pero curiosamente uno de ellos incluye a mi hermana mayor -a quien siempre le fascinó la historia y la geografía- contándome un día acerca de los Países Bajos. Curioso digo, porque el destino me trajo por primera vez, muchos años después, desde mi querida Limaa Holanda. Gracias a una generosa beca, tuve una experiencia de seis meses que me permitió entablar lindas amistades con gente de varias partes del mundo, entre ellos, tres belgas.

8

Lo que más me gusta de vivir en el centro de la ciudad es que éste se siente más ‘vivo’ que otros barrios. Y tengo todo lo que necesito a unos cuantos minutos de distancia. Lamentablemente el vandalismo y la violencia son más frecuentes. Pero este no es un factor que me afecte demasiado. Siendo limeña y habiendo crecido durante una de las épocas más duras en el Perú, uno aprende desde pequeña(o) a luchar y defenderse en una metrópoli de más

de 7 millones de habitantes. Quizás por eso aprecio más aún el vivir en este ‘pequeño pueblo’(kleindorp),como lo llaman algunos. Bruselas me ha dado a lo largo de estos años una gran experiencia y calidad de vida. Y una riqueza cultural invalorable.

Al día de hoy tengo la dicha de contar con grandes amigos en varias partes de Europa, a quienesconocí durante su paso por esta ciudad. Y cuento también con amigos flamencos que me han acogido como familia. Sin embargo, si algo puedo resaltar de mi experiencia personal con la gente belga, es el hecho que los círculos son algo cerrados. Me da la impresión queno están dispuestos a incluir rápidamente a alguien de una cultura que desconocen.Y no hablo precisamente de discriminación, que ciertamente existe en algunos sectores, como existe también en muchos otros países. Hablo más bien de una actitud reservada y distante con respecto a lo ‘desconocido’, pareciera ser que prefieren mantenerse seguros dentro de su universo personal/familiar. Lamentablemente este individualismo tan marcado puede en ocasiones llegar a sentirse –en mi caso– como egoísmo, indiferencia y falta de buenas maneras.

Un ejemplo que me molesta particularmente se presenta cuando viajo en metro: en el 90 por ciento de los casos, antes de intentar dirigirle la palabra a un extraño para pedir permiso y pasar, se abren camino a la fuerza.

Hablando de integración en general, algo que considero muy importante es el poder comunicarse en el mismo idioma. En el caso de aquellos que como yo, hemos decidido establecernos en este país, es vital aprender la lengua local. El tema de la migración es muy complejo y los casos son muy diferentes, pero yo soy de la opinión que no podemos pretender que el sistema se adapte a nosotros, sin hacer ningún esfuerzo por aprender el idioma, conocer a la gente y tratar de entender sus costumbres. En mi caso, aún tengo trabajo pendiente… El siguiente paso es familiarizarme más con la política, en vista de las próximas elecciones.

Luego de estos12 años y muchas experiencias,obtuve recientemente la nacionalidad belga. ¿Cómo me siento?

Ante todo, sigo sintiéndome orgullosamente peruana, con una pizca quizás de ‘Belgitude’.

Randa Carranza

In Speakers’ Corner laten we elke maand een wijkbewoner met migratieachtergrond aan het woord over straat, wijk en stad en dat in zijn of haar moedertaal.

De Nederlandstalige versie vindt u op www.demarkten.be

HET UITHANGBORD >BARON JOLLY: EEN VERGETEN PATRIOT © STEFAN MOENS

De Van Gaverstraat is wat rustiger geworden sinds mannen die op zoek zijn naar betaalde liefde deze straat niet meer kunnen inslaan tijdens hun zogenaamde carrousel d’amour tussen de Hooikaai en de Koopliedenstraat. Maar ondanks petities en forse aankondigingen blijft het straatje wel een vaste pleisterplaats voor straatmadeliefjes.

Ze staan ook overdag verspreid over het trottoir alsof ze onder elkaar de straat hebben verdeeld. Halverwege de straat valt ons oog op een opvallend roodgekleurd pand waarvan de façade voorzien van een H.Hartbeeld en een gedenkplaat ter ere van un illustre inconnu genaamd baron Jolly.

De straatnaam zelf verwijst naar de eigenaar van de eigendommen die hier halverwege de 19de eeuw werden verkaveld. Maar wie was deze luitenant-generaal eigenlijk? Zijn naam vinden we ook op een andere plek in Brussel terug en niet de minste: op de sokkel van de Congreskolom. André Edouard Baron Jolly (1799-1883) behoorde immers tot de eerste regering die België kende: het zogenaamde

Voorlopig Bewind.

Brusselaar Jolly studeerde tijdens de Napoleonistische tijd aan het Keizerlijk Lyceum, maar zijn eigenlijke militaire loopbaan begint aan de Artillerie- en Genieschool van Delft. Tijdens de Hollandse tijd waagt hij zich niet zonder succes aan het schilderen, maar de Belgische Revolutie brengt hem helemaal op het voorplan want Jolly schaart zich aan de kant van de

Belgische opstandelingen. Hij wordt gebombardeerd tot kapitein van de burgerwacht die patrouilleert in de wijk waar hij woont. Zijn belangrijkste wapenfeit is echter dat hij samen met Charler Rogier en baron d’Hooghvorst in het Stadhuis van Brussel een “Commission administrative” opricht, een commissie die later omgedoopt zal worden tot het Voorlopig Bewind. Enkele dagen later wordt hij benoemd tot commissaris-generaal van het Belgische leger, dat eigenlijk niet bestaat en hij dus uit het niets moet proberen op te bouwen. Hij zal in 1831 koning Leopold I bijstaan aan het hoofd van het leger maar tegenover de Hollandse overmacht had Jolly geen verhaal en neemt dan ook meteen na de Tiendaagse Veldtocht ontslag. De tussenkomst van het Franse leger zal nodig zijn om koning Willem te overtuigen zijn leger uit België terug te trekken.

In hetzelfde jaar wordt Jolly secretaris van de commissie die moet toezien op de oprichting van een monument voor de gesneuvelden van de Belgische Revolutie op het Martelaarsplein. een kolfje naar zijn hand want in vredestijd wijdt hij zich met hart en ziel aan de kunst: hij organiseert in september 1833 de eerste grote kunsttentoonstelling in België en wordt in december zelfs lid van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Volgens een catalogus uit die tijd beoefent Jolly “als liefhebber, op niet onverdienstelijke wijze, de schilderkunst. Koning Leopold I

vraagt Jolly, nadat een vredesakkoord met Nederland is gesloten, om deel uit te maken van de gemengde Nederlands-Belgische commissie die de grenzen tussen Nederland en België en die tussen België en Luxemburg definitief moest vastleggen. Gedurende vier jaar zal er in die commissie gediscussieerd worden over welke akkers, gehuchten en dorpen aan deze of gene zijde van de Belgisch-Nederlandse en Belgisch-Luxemburgse grens zullen liggen. Het is dan ook Jolly zelf, als voorzitter van de commissie, die op 8 augustus 1843 in Maastricht zijn handtekening mag zetten onder de conventie die deze grenzen bepaalt.

Hij zal van koning Leopold als beloning voor zijn cartografische inspanningen de titel van baron krijgen.

Op het einde van zijn loopbaan begint hij zich meer en meer te interesseren voor technische constructies. Hij ontwerpt plannen voor bruggen over de Rijn, de Theems en waagt zich zelfs aan een Scheldebrug, als verre voorloper van de Lange Wapper. In 1866 maakt hij zelfs, samen met een Antwerps ingenieur, plannen voor een tunnel onder het Kanaal…

Het grote herenhuis waar de baron in woonde en dat met zijn façade op de Hooikaai stond moest wijken voor de sloophamer. Gelukkig moest hij het zelf niet meemaken want hij stierf in 1883, net voor de start van de sloopwerken. Als troost en aandenken kreeg hij in het midden van de straat een arduinen gedenkplaat met daarop een

samenvatting van zijn professionele carrière. Over zijn ingenieursplannen wordt echter met geen woord gerept.

Stefan Moens

In deze rubriek staan we even stil bij een opvallend uithangbord, boodschap, gedenkteken, opschrift of de naam van een winkel, een café waarvan we de achtergrond proberen te achterhalen.

Résumé en français

Dans la rue Van Gaver se trouve une plaque commémorative rappelant la mémoire d’une figure oubliée de l’histoire belge: André Edouard Baron Jolly (1799-1883). Il a été membre du premier gouvernement belge et lieutenant général sous le roi Léopold premier. Selon ses contemporains, il a été un peintre non sans mérite. Il a reçu le titre de baron en raison de son engagement dans la commission chargée de fixer la frontière entre la Belgique et les Pays-Bas et celle entre la Belgique et le Grand Duché du Luxembourg. Il dessina encore de nombreux plans de ponts à la fin de sa vie, notamment pour des ponts surplombant la Tamise, le Rhin et l’Escaut.

9

> ALTIJD MAAR UW PLAN TREKKEN Minor-Ndako (Lingala voor onderdak) is een vzw die opvang en begeleiding biedt aan buitenlandse niet-begeleide minderjarigen binnen het kader van de Bijzondere Jeugdzorg. De leefgroep ‘Major’ is gehuisvest op de Hooikaai en richt zich op 16-18-jarigen.

Deze jongeren worden voorbereid op zelfstandig (begeleid) wonen. Ze leren er verantwoordelijkheid nemen, budgetbeheer, huishoudelijke taken, sociale vaardigheden…

Résumé en français

© ARNOUT WILLEMS

10

Voor het huis van Minor-Ndako, recht tegenover het KVS-gebouw, drentelen dames op zeer hoge hakken in groepjes van twee of drie. Het is een winderige, regenachtige winteravond en alle beschutting is welkom.

Als ik aanbel wordt een venster op de eerste verdieping geopend en krijg ik een stel sleutels toegeworpen. Begeleidster Inge stelt mij voor aan vier Afghaanse jongeren: Najib, Adil, Bilal en Ashoqullah. Dat er op dit ogenblik enkel Afghanen bij Minor-Ndako verblijven is toeval. Ik mag mee aanschuiven voor een Afghaanse maaltijd klaargemaakt door Ashoqullah. De jongens zijn erkende vluchtelingen die hier los van elkaar toekwamen na een odyssee van twee tot zes maanden. Ze maakten deel uit van groepen vluchtelingen maar ze kenden niemand persoonlijk. Over hun precieze herkomst, hun vluchtwegen, de sommen betaald aan de passeurs en de mensensmokkelaars zijn ze zeer vaag. Ze dragen hun geheimen samen met het gewicht van de eenzaamheid.

Hun familie, vrienden en dorpsgenoten bleven in een land waar ze moeilijk kunnen over spreken. Misschien wel in het Pasjtoe met elkaar. Ze hebben niets materieels van hun land bij zich: geen foto, geen tastbaar stukje jeugd.

Ze glimlachen verlegen als ik hun vraag

naar de fijne dingen thuis in Afghanistan. “Je kunt er zwemmen in de rivier, en vissen!”

Brussel kennen ze nog maar enkele maanden. Ze gaan naar school in Woluwe en in Halle. Het bestaan van grootsteden leerden ze tijdens hun tocht door West-Azië en Zuid-Europa. Dat het uiteindelijk België en Brussel werd, was een kwestie van toeval. Ze wilden weg uit hun land, naar Europa. Via Fedasil kwamen ze terecht bij Minor- Ndako. Ze zijn hier graag, klinkt het overtuigend.

Ze praten met haast religieuze ernst over hun school en de opleiding die ze daar volgen: kok, lasser, voeger. Hun blik tast de toekomst af. Zelfstandig worden, een baan, misschien een auto.

“Of voetballer worden”, zegt Najib. “Ik word dan je coach”, voegt de vlotte Adil er meteen aan toe. Maar Najib vindt geen voetbalclub. “Er is veel in Brussel, maar de toegankelijkheid is een probleem”, verduidelijkt Inge. Ashoqullah doet kickboksen in Schaarbeek. Bilal en Adil zouden graag naar een fitnesscenter gaan, maar dat is duur. Twee van hen gingen al naar een voorstelling in de KVS-box. Ze maken ook uitstappen met de begeleiders: naar de kerstmarkt, de klimzaal, het Zoniënwoud. Of ze gaan op bezoek bij hun vrienden.

Brussel is een drukke stad, zeker als je uit een Afghaans dorp komt. De jongens klagen over het nachtlawaai in hun straat: vechtpartijen, aan scherven geslagen bierflesjes, dronken mannen.

Over de vrouwen in hun straat waren ze in het begin geshockeerd en spraken ze vol minachting. Gaandeweg kregen ze meer begrip: “misschien kunnen die meisjes niet anders”. Soms laden politiecombi’ s hen allemaal op, maar na enkele uren zien ze hen terug op hun vaste stekken. Tropicana, het café op de hoek, heeft een slechte reputatie en wordt regelmatig na politiecontroles gesloten. “Waarom gaat het dan toch altijd opnieuw open”, vragen de Minor-Ndakomensen zich af.

De jongeren leren ook om te gaan met administratie. “Niet dat ze daar altijd positieve ervaringen mee opdoen.

Naar de gemeentelijke administratieve dienst gaan is een verschrikking,” vertelt Inge. Eens je een ticket hebt kunnen bemachtigen moet je nog drie uur aanschuiven. Bilal knikt stoïcijns: hij werd tweemaal weggestuurd eer hij eindelijk zijn identiteitspapieren kon afhalen. Huishoudelijke karweien worden volgens beurtrol georganiseerd.

De voedselsubsidie bedraagt 5 euro per dag per persoon, tot voor kort was het

3 euro. Hier komt dus wel wat budgettaire planning bij kijken. Hetzelfde voor hun kleding: daar krijgen ze 14 euro per maand voor.

In Molenbeek is een moskee met een imam die Pasjtoe spreekt. Daar gaan ze bidden. Ze leren er andere Afghanen kennen, zoals die “van de kerk” die een mars van Brussel naar Gent organiseerden om aandacht te vragen voor hun situatie. Deze jongeren volgen alles wat in hun land gebeurt zo goed mogelijk via internet en TV. Af en toe bellen of skypen ze met hun familie, maar er is niet altijd telefoonverbinding of internet met hun dorpen. Als ze horen van aanslagen of fundamentalistische terreur in hun streek zijn ze ongerust en lijden ze onder hun machteloosheid.

Volgens Inge hebben sommige jongeren fysische problemen en slaapritmestoornissen als gevolg van stress. Het zijn pubers zonder de steun van een geruststellende sociale identiteit. Of ze soms geen spijt hebben uit Afghanistan vertrokken te zijn toen ze nauwelijks 14 jaar waren? “Geen spijt”, zegt Najib, “wel pijn daar”. En hij wijst naar zijn hartstreek. “Altijd maar uw plan moeten trekken”.

Minor-Ndako (Lingala pour “hébergement”) est une asbl qui fait l’accueil et accompagne les mineurs immigrés non-accompagnés, dans le cadre du Service d’Aide Spécialisé à la Jeunesse. Le groupe de vie “Major” est hébergé au Quai au Foin et s’adresse aux jeunes de 16 à 18ans. Major les prépare à mener une vie autonome (accompagnée). Ces jeunes apprennent à prendre de la responsabilité, à gérer leur budget, les tâches ménagères… Il y a quelques’uns qui vont à l’école à Woluwé, d’autres à Halle. Ils ont déjà l’expérience de vivre dans de grandes villes, en traversant l’Asie occidentale et le Sud de l’Europe. C’est tout à fait par hasard qu’ils ont débarqué en Belgique et à Bruxelles.

Marleen Janssens ©

ZELDZAME BEROEPEN >FRIETKOT BARAKA nog altijd de voorkeur aan een echte friet, waarbij men zich de duimen en vingers kan aflikken”.

Op het plein van de maand bevindt zich, goed zichtbaar, frituur Baraka. Samen met het frietkot aan de Kapellekerk is dit nog het enige authentieke, losstaande exemplaar dat in de vijfhoek te vinden is. Eind jaren negentig besliste de toenmalige burgemeester De Donnea om de fritkoten uit het stadsbeeld te laten verdwijnen. De vorige eigenaars mochten hun stek wel blijven behouden. Na dertig jaar besloten ze om er mee te stoppen en anderhalf jaar geleden liet ze hun zaak over.

Het gele goud Op een doordeweekse dag bezochten we de “barak” en hadden een gesprek met Pascal Gemis, de man die de frietjes bakt en de klanten vriendelijk voorziet van het gele goud. Het frietkot is niet groot, enkele zit- en staanplaatsen en een vuilbak, meer is er niet te zien. De klanten wachten buiten. Pascal woonde hier vroeger in de omgeving en kwam hier regelmatig. Hij vertelt ons dat de oude eigenaars hem nog opgeleid hebben, zodat hun traditie voortgezet wordt.

Wat is het geheim van een lekkere portie friet? “De frieten worden gebakken in ouderwets ossenvet dat

dagelijks ververst wordt, zeker niet in olie en op 140 °. De kwaliteit van de aardappelen speelt ook een grote rol. Onze Belgische frietpatatten worden geschild en gewassen door een Limburgse landbouwer geleverd.” Klanten kunnen kiezen uit een kleine, gemiddelde en grote portie overheerlijke frieten, overgoten met een saus en dit aan een goedkope prijs. Ondervindt Pascal concurrentie van de durumzaken en snackbars die in de stad als paddenstoelen uit de grond schieten?

“Helemaal niet, zij serveren meestal friet van de kant-en-klare soort.

De liefhebbers geven vandaag toch

Verkoop De zaak draait goed, de ene na de andere klant komt hier langs om snel een bakje friet naar binnen te spelen. Belgacompersoneel, ambtenaren van de Vlaamse Gemeenschap, KVS-bezoekers, de meisjes van plezier die we hier in de wijk veelvuldig aantreffen, zelfs toeristen passeren hier. Een bezoek aan een frietkot maakt geen verschil tussen rang, stand, godsdienst noch cultuur. De Baraka is zeven dagen op zeven open en dat van 11u tot 6u ´s morgens. In de vroege uurtjes bestaat het cliënteel vooral uit mensen die ’s nachts werken: taxichauffeurs, politieagenten, horecapersoneel.

“Belangrijk is een goeie mond aan mond reclame en de ideale ligging, langs beide kanten van de kleine ring ziet men ons kot staan” vertelt de uitbater ons.

Frietkotcultuur Ondertussen is de frietkotcultuur in Vlaanderen erkend als immaterieel cultureel erfgoed. “Frietjes halen bij de frituur is een levende traditie die nostalgie, genot, samenhorigheid en geborgenheid oproept.” Het Nationaal Verbond van Frituristen hoopt ook op erkenning in de Franse en Duitse gemeenschap van ons land. Daarna kan een dossier worden ingediend voor internationale erkenning. De Franse gemeenschapsminister van Cultuur, Fadila Laanan steunt alvast het project.

Résumé en français

Sur la place du mois se trouve bien visible la friterie Baraka. Outre celle sise au pied de l’église de la Chapelle, elle est le seul exemplaire non attenant encore authentique situé dans le pentagone.

Pascal Gemis est l’homme qui cuit les frites et qui fournit l’or jaune aux clients.

Il nous révèle les secrets d’une délicieuse portion de frites.

“Les frites sont cuites dans la graisse de bœuf renouvelée chaque jour, et certainement pas dans une huile et à une température de 140 degrés. La qualité des pommes de terres joue un grand rôle également. Nos patates frites belges sont fournies épluchées et lavées par un fermier limbourgeois.” Le commerce fait des bonnes affaires: les clients se succèdent pour manger rapidement un paquet de frites. “L’important c’est la publicité de bouche à oreille et la localisation idéale: la friterie est visible des deux côtés de la petite ceintures” nous raconte l’exploitant.

Nous offrons une délicieuse grande portion de frites à une terrasse à côté de la Baraka aux 15 premiers qui nous sonnent (02 512 34 25).

• Rendez-vous le mardi 18 février à 19h.

VOOR DE LEZERS VAN DE VIJFHOEK De eerste 15 bellers (02 512 34 25) kunnen samen met ons en op onze kosten een frietje stekken op het gelegenheidsterras achter de Baraka (Al naargelang je goesting krijg je er een frikandel, gehaktbal of satéke bij.) Zo wordt het plein eens gebruikt waarvoor het kan dienen: om volk tegen te komen en er mee te babbelen.

• Afspraak op dinsdag 18 februari om 19u.

11

BERICHTJES VAN HIER EN GINDER

VERENIGINGEN EN ANDERE LEUKE ACTIVITEITEN De Vlaamse Club voor Kunst, Wetenschap en Letteren organiseert in februari, telkens op maandagavond om 19u45, 2 lezingen in De Markten. Op 3 februari komt Jan Caeyers zijn boek “Beethoven” bespreken. Hoe Ludwig van Beethoven, achterkleinzoon van een bakker uit Mechelen, zich vanuit de 18de eeuw ontpopte tot één van de beroemdste componisten en inwoners van de toenmalige muziekmetropool Wenen. Op 17 februari is Koen Peeters te gast, die het zal hebben over “Duizend heuvels”, waarin hij de complexe geschiedenis van de Rwandese bevolking schetst.

Samen zingen, in een gezellige, warme zaal tussen gezellige, warme mensen: het kan een leuk alternatief zijn tijdens de barre februaridagen. “De Zingende Brug” houdt op 23 februari, tussen 15u en 18u, haar maandelijkse zangronde in De Markten. Iedereen is welkom! Op het programma staan, zoals altijd, frisse volksliederen in een grote verscheidenheid van talen.

• Info: www.vlaamseclubbrussel.be, info@vlaamseclubbrussel.be

In februari vinden er op diverse plaatsen in Brussel literair-artistieke manifestaties plaats.

Interlitratour gaat op zoek naar literaire pareltjes in de wereld, in Brussel, en in de wereld zoals ze vertegenwoordigd is in Brussel. De vele literaturen in deze wereld zijn op zich al een culturele schatkist van onschatbare waarde. De literaire kruisbestuiving in smeltkroes Brussel verrijkt deze schatkist met schitterende edelsteentjes. Gespreid over de maand februari 2014 biedt Interlitratour u de kans tot literaire ontdekking en muzikaal genot.

De biecht van Liszt. Unieke combinatie van theater en muziek .

De oudere Franz Liszt wil graag priester worden. Oog in oog met God wordt hij met zijn verleden geconfronteerd en slaan de twijfels toe. Samen met zijn publiek peilt hij naar de essentie van zijn bestaan. De biecht van Liszt is een diepmenselijke zoektocht naar de hoogte- en dieptepunten in het muzikale en persoonlijke leven van Franz Liszt.

Zaterdag 15 februari om 20u, Paleis der Academiën, Hertogstraat 1, 1000 Brussel.

• Info: brussel@davidsfonds.be 0479 10 22 89 12

• Info: 02 215 30 13 of www.dezingendebrug.be.

• Info: www.interlitratour.be

WEL EN GEZOND Eind 2013 ging Expertisecentrum Dementie brOes van start met het ‘Inloophuis dementie’. Op vastgelegde tijdstippen is er een medewerker van brOes aanwezig in het lokaal dienstencentrum De Harmonie, Harmoniestraat 1, 1000 Brussel om een luisterend oor te bieden en informatie te verstrekken aan ieder die met dementie wordt geconfronteerd. De medewerker van brOes geeft advies op maat of verwijst de hulpvrager gericht door naar de juiste organisatie.

• Info: www.cgg-brussel.be Greet Reynders@cgg-brussel.be 02 778 01 70

COLOFON Werkten aan dit nummer mee: Nora De Kempeneer, Pol Vervaeke, Etienne Philips, Jan Op de Locht, Marcel Rijdams, Arnout Willems, Stefan Moens, Marleen Janssens, Werner Debus en Fran Lomme.

Foto’s: De Markten en ingezonden

ZOEKERTJE Axcent vzw zoekt jongeren tussen 16 en 24 die voor de camera over levensbeschouwing willen getuigen . Houdt levensbeschouwing je bezig? En ben je bereid jouw overtuigingen en twijfels hierover te delen met anderen? De interviews kaderen binnen een project rond jongeren en levensbeschouwing.

• Info: Fien Engelbrecht, 0478 076 925 fien.axcent@gmail.com

Lay-out en druk: Drukkerij Atlanta Schaffen Oplage: 7.000 Advertentiewerving: De Markten, 02 512 34 25, demarkten@demarkten.be Verantwoordelijke uitgever: Isolde Boutsen De vijfhoek is het maandblad van De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel 02 512 34 25, demarkten@demarkten.be, www.demarkten.be

Met de steun van de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

De Markten maakt deel uit van Cultuurcentrum Brussel.

Steun De Vijfhoek: Hartelijk dank aan Georgette Bracke.

Uw steun blijft welkom op rekeningnummer 433-1147061-61 van De Markten met vermelding “steun De vijfhoek”.

Voor het maartnummer van De Vijfhoek zijn teksten en aankondigingen welkom tot uiterlijk 12 februari.

Openingsuren onthaal: Openingsuren onthaal: maandag tot donderdag van 9 tot 20u, vrijdag van 9 tot 17u en zaterdag van 9 tot 13u (behalve tijdens de schoolvakanties)