William Shakespeare (1564–1616):

55

Gjev kongar marmor, monument i gull, men desse vers av makt eig lengre liv; i dei du stødt vil stråla underfull, meir klår enn gråna stein der mose kliv.

Når krig har krasa statuar til sand og lauseld mangt eit mura verk fortært, skal aldri strid og sverd og eld og brand nå minnet ditt, som dette dikt held kjært.

Du lyser gjenom trassig gløymslenatt og Dauden sjølv; ditt lov gjev atterljom i alle tider som må vera att og slita verda, til den siste dom.

Så fram til dagen då du stig av jord, du skin i elskarsinn frå mine ord.

60

Som bylgjer rullar mot ein steinut kyst renn våre stunder snøgt imot sin slutt; kvar fylgjer etter den som var her nyst, forutan kvile skundar kvart minutt.

Ein nyfødd kravlar ut i hav av ljos og stig i glans og makt, men gjord til lags dreg myrkret honom brått imot sin os, for Tida krev si gåve heimatt straks.

Sjå, Tida tærer ungdoms blom i løynd og liner djupt i venleiks skalle skriv ho lever av naturens inste røynd og sigden hennar skjer alt som fekk liv.

Og likevel, i tider som vil fly, min song skal prisa deg på ny, på ny.

64

Når eg har sett at Tida slær i grus med harde hender farne aldrars prakt, når tårna rasar ned av gamle hus og eg ser tidlaus bronse knust med makt; når eg har sett at havet slær mot strand og svel eit nes av landet i sitt gap, sett òg ei bukt av havet verta land og såleis tap gje vinst og vinst gje tap; når eg har sett at tidsens skifteslag let jamvel kongerike falla fort, har eg fått lært å tenkja natt og dag at Tida eingong tek min Kjære bort.

Den tanken er som Dauden sjølv, og må med sorg ha det han gruvar skiljast frå.

71

Syrg ikkje meir når eg er lagd i grav når du har høyrt den døyvde klokkeklang som varslar verda at frå verdsens krav har sjølve jorda gøymt meg i sitt fang.

Og les du desse liner, gløym då vèl den hand som skreiv, for deg eg elska slik at heller vil eg gløymast av di sjel enn at du hugsar meg med kjøvde skrik.

Ja, dersom desse vers når auga ditt når eg er longe vorten eitt med leir, då gløym endå det namnet som var mitt og lat din kjærleik ikkje vera meir.

Så ikkje vise verda ser di naud og spottar deg med meg når eg er daud.

91 Éin rosar seg av ætt, éin av si makt, éin av sitt gull, ein annan av sitt pund, éin av sin klednad, sydd i siste prakt, éin av sin hest, éin av sin hauk og hund.

Og kvart eit lynde tek den lyst som høver der gledekjelda synest fløda mest, men slike serdrag minkar når eg prøver dei ut mot det eg veit er ålment best.

Din kjærleik betre er enn høgste byrd, han gjev meir frygd enn hest og hauk i flog, av ingen orden vert eg meire vyrd, han gjer meg meire rik enn alle òg: fatig i berre det, at slik ein skatt kan du ta bort, så eg stend tomhendt att.

129

Ho øyder ånda i ei flod av skam den lyst som rasar ut, og inntil då er lysta mordsjuk, blodig, grådig, ram, forsluken, svikefull, ustyrleg, rå, straks ho er uttømd, vanvyrd utan måte, heilt vitlaust ettertrådd, men ikkje før enn nådd, heitt hata liksom nedsvelgd åte, lagd ut te gjera den som svelgjer, ør, ør når han søkjer, ør òg når han held, i jag, på veg, ved målet utan taum; ein sæledrykk som drukken svid lik eld, ei frygd på førehand, og så, ein draum.

Alt dette verda veit, men ingen kan sky denne himmels veg til helvits brann.