Hjartet er ingen logrande hund

Mor mi minte mest om eit insekt der ho sat som fanga i sin eigen lenestol, sokken saman på midten, med dei tynne armane og beina stikkande fram. Berre hovudet hennar var som før, i alle fall så lenge ho ikkje opna munnen og prøvde å seie noko. Ho hadde ei blokk i fanget og konsentrerte seg om fingrane som ikkje ville lukke seg skikkeleg rundt blyanten. Då ho var ferdig, reiv ho lappen av blokka, gav han til meg og venta til eg hadde lese. Far min i stolen ved sida av hadde duppa av med hendene falda over brystet. – Den blinde som leier den halte, las eg høgt. Ho lo då, ein mørk, hol lått. Eg prøvde å le, eg også, før eg sa at bussen straks var her, løfta kofferten og gjekk ut av huset.

Når eg no tenker tilbake på dette, er eg ikkje lenger sikker på om det var slik, at ho lo, for når eg prøver å sjå henne for meg, tolke lyden som kom ut av henne, kan det like gjerne vere at mor mi gret.

*Eg går ut på dekk i lag med dei andre passasjerane. Båten sakkar farten. Folk på kaia vinkar under paraplyar og svære hetter. Landgangen blir smekka på plass, eg skundar meg i land. Fleire blir møtte med handtrykk og klemmar. Bilane svingar snart ut mot hovudvegen, ein etter ein.

Om far min hadde stått her, hadde han vore lett å få auge på. Han ville ha ruva høgt over dei andre. Han ville ha bore kofferten min til bilen, spurt om turen hit gjekk greitt, og så ville han ha køyrt meg heim. Men far min veit ikkje lenger kva fil han skal legge seg i, han kan ikkje lenger måle avstand og tid. Samla sett, sa legen, er han ein risiko.

Kåpa blir tung av regnet. Eg trillar kofferten bort mot busshaldeplassen.

Eit eldre ektepar står alt og ventar. Dei klagar over at det alltid blæs her. Og at bussen er sein. Klagen er som ein jamn straum, dei byter på å leie an. Bussen blinkar inn på haldeplassen. – På tide, stønnar kona. Eg følgjer etter med kofferten. – Du skal utover? spør sjåføren.

Eg nikkar og finn ein ledig tosetar midt i bussen. Eg dreg opp glidelåsen på støvlettane, legg kåpa frå meg og tørkar ansiktet med skjerfet.

Det er framleis lyst nok til at ein kan sjå landskapet opne seg. Sjøen blenker, trass regnet. Ein kan til og med seie at sjøen glitrar. Det finst så mange metaforar med lys i seg.

Landskapet minner om bileta søstera mi og eg teikna som barn. Vi låg utover stovegolvet og teikna utsikta frå huset. Tone var ivrig med fargane. Horisonten, sa far min, det er der alt forsvinn. Det er så langt blikket når, sa han. Vi teikna hav som møter himmel, med ein lang strek.

Bussen køyrer over bruer og gjennom karrig landskap, før det opnar seg og vegen ligg tett ved sjøen igjen. I skråninga bygger dei slike firkanta samanhengande hus. Alle vil ha utsikt. Høyrer brokkar av samtalane. Dei reiser til husa sine, til kona, til barna, og ein seier han skal selje huset dagen etter. Ei skal innom butikken før ho skal heim og ete middag, og ein mann snakkar høgt i mobilen på eit språk eg ikkje anar kva heiter. Ei jente trur at kjærasten låg med ei anna i helga, og skal slå opp når ho har pressa fram sanninga. Ho græt i fanget til ei venninne, kveilar seg saman i tosetaren. Ein gut håper på ein lærlingplass, han har venta lenge nok, seier han. Dei går av bussen, ein etter ein.

Sjølv reiser eg til ein stad som alltid er den same, ein stad langt inn i barndommen.

Vi rundar eit nes og endå eit.