Magazine Destelheide-Hanenbos nr 67 dec 2023

PB- PP

BELGIE(N) - BELGIQUE

P209319 3000 LEUVEN

Nr. 67 Magazine Destelheide & Hanenbos december 2023 februari 2024 Trimestrieel magazine

INHOUD Intro Expo 06

• Through the Open Aperture

Internationaal 08 11 13

• Creativiteit als balsem • StudioStar geeft jongeren een stem • Gluren bij de Europese buren

Artiest in Huis

COLOFON Redactie Guy Uyttebroeck Tina Deneyer Jaël Muls Lieselot Vanderroost Liesbet Van Lil Manu Van Doorsselaer Luka Trbović Barbara Pavlenishvili Eindredactie Tina Deneyer Coverbeeld © Barbara Pavlenishvili Vormgeving Nine O’Clock Somewhere

14 16 18

• Aszul droomt van meer • Theater Muto: over boormachines, eieren en idioterie zonder woorden • Ugo Dehaes: AI ten dienste van choreografie

Terugblik 20 22

• Kunstendag voor Kinderen: een duik in de wereld van Rik Wouters • Roadtrip Cultuureducatie: lessen uit Brussel

25

• Finissage CONNECTIONS

Groep in de kijker 26

• Freestyle Lab

TELEX 28 29 30 31

• Zit, speel en geniet • Join the Pipe met Hanenbos en Destelheide • Bedankt Marina, Anne, Paul en Patricia!

• Logeren in een ellips

INTRO Het jaar loopt op z’n laatste beentjes en dat betekent dat we in Destelheide samen met De Veerman opnieuw tientallen creatieve geesten mogen ontvangen tijdens de Winteracademie.

Zo fijn om te zien hoe het kleine broertje van de Zomeracademie in die dagen tussen de kerstkroketten en de nieuwjaarsbrieven mensen inspireert.

We ontvingen de voorbije maanden ook heel wat internationale gasten. Een delegatie van het Bulgaarse Youth Centre Plovdiv kwam op werkbezoek. Het centrum maakt net als wij deel uit van het netwerk van jeugdcentra met het Quality Label van de Raad van Europa.

Hun indrukken van Destelheide en Hanenbos lees je verderop in het magazine. Binnen- en buitenlandse studenten Ergotherapie streken hier ook neer tijdens de zomercursus rond creatieve expressie van de Arteveldehogeschool.

Het verhaal van de Oekraïense psychologe Olga Makarenko die met oorlogsvluchtelingen werkt, bewoog hen tot tranen toe.

In onze expohal ruilden we de werken van de ene internationale artiest in voor een andere. Samen met de Poolse kunstenaar Filip Wierzbicki-Nowak sloten we een succesvolle tentoonstelling af over de connectie tussen mensen en landen.

Amper een week later ging een nieuwe expo van start. Dit keer kozen we voor fotografie. De Montenegrijnse fotografe Katica Nišavić toont een indringende reeks foto’s van mensen op plekken over de hele werd. Prachtig hoe ze hun emoties weet te capteren.

Ook in Hanenbos was er veel bedrijvigheid. De Kunstendag voor Kinderen was opnieuw een groot succes. Kleine kunstenaars in de dop trokken het bos in en lieten zich inspireren door fauvist Rik Wouters. Nog in Hanenbos is de heraanleg van de buitenomgeving zo goed als afgerond. Het voorplein kreeg nieuwe banken en een podium waar kinderen in alle veiligheid kunnen spelen. Intussen is ook de aanplanting gestart. In het voorjaar zal alles mooi kunnen bloeien en groeien. Laat dat nieuwe jaar dus maar komen!

In naam van het hele team van Hanenbos en Destelheide wens ik jullie een heel gelukkig nieuwjaar en hopelijk tot snel in een van onze centra!

Guy Uyttebroeck Directeur Destelheide & Hanenbos

© Alex Vanhee

3

EXPO

EXPO: THROUGH THE OPEN APERTURE

Gewapend met een rugzak en haar onafscheidelijke camera trekt de Montenegrijnse Katica Nišavić al meer dan 10 jaar de wereld rond. “De perfecte ontsnapping naar het onbekende”, zo omschrijft ze de vele soloreizen die haar naar inspirerende plekken brachten.

Haar expo ‘Through the Open Aperture’ in Destelheide toont een selectie van de meest aangrijpende beelden uit haar indrukwekkende fotoreeks.

6

Reizen speelt een heel grote rol in je werk.

Waarom is het zo belangrijk voor je om de wereld te verkennen?

Katica Nišavić: “Reizen is voor mij een manier om nieuwe ervaringen op te doen. Ik ben altijd hongerig naar nieuwe avonturen en met een camera bij me kan ik de essentie van de plaatsen die ik bezoek vastleggen. Door mijn lens verken ik, leer ik over mensen en hoor ik ongelooflijke levensverhalen. Het heeft een grote invloed op mijn werk. Reizen is telkens een verrijkende ervaring die mijn horizon verbreedt.”

“Voor mij is de wereld ontdekken tegelijk een manier om mezelf te ontdekken.”

Maak je je nooit zorgen dat de aanwezigheid van de camera de authenticiteit van het moment zou kunnen aantasten?

Katica Nišavić: “Goeie vraag. Ik probeer het op een subtiele manier te doen en afleiding te vermijden.

Oogcontact maken en de ruimte van de persoon respecteren is cruciaal. In sommige situaties ga ik een gesprek aan om een band te creëren en ervoor te zorgen dat de persoon zich op zijn gemak voelt en zich natuurlijk gedraagt. Het is een delicaat evenwicht tussen het vastleggen van het moment en het respecteren van de authenticiteit van de mensen die ik fotografeer.”

Je tentoonstelling laat foto’s zien die in verschillende landen zijn gemaakt. Welke plekken op de wereld hebben op jou de diepste indruk gemaakt?

Katica Nišavić: “In 2019 bracht ik als vrijwilliger van het European Solidarity Corps bijna een jaar door in Destelheide. België heeft mijn hart gestolen. Maar ook Thailand was zo indrukwekkend mooi. Elk land liet zijn sporen na en bood unieke ervaringen, en soms zelfs cultuurschokken. Thailand, bijvoorbeeld, gaf een gevoel van grenzeloze exploratie. De diversiteit aan emoties en gezichten in mijn tentoonstelling weerspiegelt de impact die al die verschillende plaatsen op mij hadden.”

Wat hoop je dat de mensen meenemen uit je expo?

Katica Nišavić: “Het concept van de expo draait om het idee van een complete cyclus, zowel wat de plaatsen betreft die ik heb bezocht als de emoties die ik heb ervaren. Voor mij is de wereld ontdekken tegelijk een manier om mezelf te ontdekken. Hoewel ik mijn eigen interpretatie heb, wil ik dat bezoekers hun eigen betekenis in de foto’s zoeken en vinden. Ik vind het leuk om te horen hoe mensen mijn werk verschillend interpreteren en ik hoop dat de tentoonstelling bij elke bezoeker een persoonlijke connectie en reflectie teweegbrengt.”

De expo ‘Through the Open Aperture’ is nog tot 31 januari gratis te bezoeken in onze expohal in Destelheide. Meer info op www.destelheide.be.

.

Wie is Katica Nišavić?

Katica Nišavić is 31 en woont in Podgorica, Montenegro. Door de jaren heen ontwikkelde ze haar fotografische talent. 2012 was een mijlpaal voor de jonge fotografe, toen ze de Mtel-fotowedstrijd won. Haar werk was al te zien in collectieve tentoonstellingen als ‘Fotorama’ en ‘Gezichten van Podgorica’. Haar foto’s kregen ook een plek in de prestigieuze reizende tentoonstelling PDP Conference op het Exit Festival in 2014 in Novi Sad. De wereldwijde voetafdruk van haar kunst breidde zich uit tot Sao Paulo, Brazilië. In 2015 werd ze de officiële fotograaf van de Servische Fashion Week in Montenegro. In maart van dit jaar hield Katica haar eerste solotentoonstelling in Montenegro, waarin ze haar reizen en de mensen die ze onderweg ontmoette, vastlegde.

Voor Katica Nišavić is fotografie meer dan alleen beelden; het wordt een unieke vorm van zelfexpressie. Door haar lens vertellen haar werken autonoom een verhaal, een intiem verhaal dat spreekt tot de essentie van haar leven en de bepalende momenten in dat leven.

INTERNATIONAAL

Creativiteit als balsem Al meer dan 25 jaar organiseert de opleiding Ergotherapie van de Gentse Arteveldehogeschool in Destelheide een zomercursus rond het gebruik van kunst en creatieve expressie in hun vakgebied. Studenten Ergotherapie uit binnen- en buitenland maken tijdens de cursus kennis met interessante praktijken. Dit keer nodigden coördinatoren Filip Dejonckheere en Joke Standaert onder meer Olga Makarenko uit. De Oekraïense psychologe is gespecialiseerd in ‘trauma informed care’ en werkt momenteel in Finland met jonge oorlogsvluchtelingen uit haar thuisland.

Filip, wat is het opzet van de jaarlijkse zomercursus in Destelheide?

Filip Dejonckheere: “Creativiteit is een expertise die tegenwoordig ontbreekt in de reguliere opleiding Ergotherapie. De zomercursus wil dat hiaat opvullen. Het doel is om studenten de gelegenheid te geven om verschillende mogelijkheden van creatief denken te verkennen.

Op die manier willen we hen inzicht te bieden in het gebruik van creatieve middelen in de dagelijkse praktijk om de kwaliteit van leven van cliënten te verbeteren. Het is een week waarin we verschillende vormen van creativiteit exploreren zoals VR, film, muziek of inclusieve dans of beeldend werk, met bijdragen van experts en mensen die creativiteit actief gebruiken in hun werk.”

De voorbije editie lag de focus op ‘trauma informed care’. Waarom?

Filip Dejonckheere: “Door de oorlog in Oekraïne zullen de komende jaren heel wat ergotherapeuten in aanraking komen met vluchtelingen, ook jonge kinderen, die getraumatiseerd zijn. Ik kwam een tijd geleden in contact met Olga Makarenko. Zij is sinds de uitbraak van de oorlog in haar land aan de slag gegaan met kinderen en jongeren die gevlucht zijn voor de oorlog, en heeft intussen al een pak expertise opgebouwd. Die is ze in Destelheide komen delen met studenten ergotherapie uit binnen- en buitenland.”

Olga, hoe raakte je betrokken bij traumazorg?

Olga Makarenko: “Voordien werkte ik als psycholoog met peuters in een Montessoricrèche in Oekraïne en had ik een privépraktijk voor volwassenen. Toen de oorlog uitbrak, ben ik naar West-Oekraïne gegaan en begon ik als vrijwilliger in een centrum waar kinderen werden opgevangen die uit oorlogsgebied in het oosten waren gevlucht. Ik deed relaxatie-oefeningen met hen maar ik gebruikte ook verschillende creatieve tools om kinderen te helpen met hun emoties om te gaan. Zo kregen ze onder meer de opdracht om hun huis te tekenen op een manier die hun gemoed van dat moment weergaf. Of ik vroeg hen om een briefje of bericht te schrijven

“Uit de tekeningen en brieven blijkt heel duidelijk hoe veerkrachtig kinderen zijn in de meest verschrikkelijke situaties.”

naar hun geboortedorp. Dat maakte bij een aantal kinderen uiteraard heel wat emoties los.

Met een psychotherapeutisch proces beginnen voor de oorlog is geëindigd, lijkt mij onmogelijk.

Trauma kan je maar behandelen wanneer het gestopt is en je je niet meer in die stresssituatie bevindt. Precies daarom zijn die creatieve tools zo belangrijk om toch al met de kinderen aan de slag te gaan in afwachting van het einde van die verschrikkelijke oorlog.”

Tijdens de zomercursus kregen ook de studenten die tekeningen en briefjes te zien.

En dat kwam stevig binnen.

Filip Dejonckheere: “Het raakte hen inderdaad diep. Hier in België lijkt de oorlog na bijna twee jaar wat verder van ons bed te staan.

De tekeningen en brieven van de Oekraïense kinderen bracht het gegeven weer heel dichtbij.

En het toonde ook dat we met kunst en creativiteit een heel krachtig medium hebben om mee te werken.”

Olga Makarenko: “Uit de tekeningen en brieven blijkt heel duidelijk hoe veerkrachtig kinderen zijn in de meest verschrikkelijke situaties. Ik zie zo vaak oorlogskinderen hun ouders troosten wanneer die overmand worden door verdriet. Het lijkt soms echt de wereld op z’n kop.”

“Praten over wat ze voelen en hebben meegemaakt, is voor hen een manier om het oorlogstrauma te verwerken.”

Je werkt momenteel in Finland met oorlogsvluchtelingen. Niet alleen met kinderen, maar ook met volwassenen.

Hoe probeer je hen te helpen?

Olga Makarenko: “Net als bij kinderen, werk ik bij volwassenen rond hun interesses. Dat kan heel breed gaan. Van koken, over handwerk tot muziek maken. Veel Oekraïense moeders die met hun kinderen zijn kunnen vluchten, kampen met stress en angst. Ik breng hen samen in groepen en pols eerst naar wat ze nodig hebben. Veel van hen zijn het vertrouwen in mensen kwijt, dus moet ik heel voorzichtig te werk gaan. Ik probeer hen in eerste instantie een veilige plek te bieden en ik geef hen de tijd om aan mekaar te wennen. Eens dat goed zit, starten we met activiteiten.”

Kan je een voorbeeld geven van zo’n activiteit?

Olga Makarenko: “Dat kan heel uiteenlopend zijn.

Zo hebben we hulppakketten klaargemaakt voor weeshuizen. Zo’n activiteit geeft de vrouwen de 10

kans om vanop afstand toch iets te kunnen doen voor de mensen die in Oekraïne zijn gebleven.

Tijdens die activiteiten komt de oorlog in hun thuisland uiteraard vaak ter sprake. Praten over wat ze voelen en hebben meegemaakt, is voor hen een manier om het oorlogstrauma te verwerken. We hebben een tijd geleden ook een koor opgericht. Oekraïners houden erg veel van muziek en zang. Het ontspant de geest én het lichaam. Precies daarom is het ook voor mij een heel nuttig instrument om mee aan de slag te gaan. Het koor bestaat uit volwassen vrouwen, mannen, tieners en kinderen. Het leuke is ook dat we intussen al meer dan twintig keer hebben mogen optreden.”

Filip Dejonckheere: “Wat Olga doet, vind ik een prachtig en krachtig voorbeeld van wat je kan doen met kunst en creativiteit. Ik denk dat het voor onze studenten een heel leerrijke ervaring is geweest die ze zeker zullen meenemen in hun toekomstige loopbaan als ergotherapeut.”

STUDIOSTAR GEEFT JONGEREN EEN STEM

De voorbije maanden werkten jongeren uit 11 Europese landen in 13 jeugdcentra die het Quality Label dragen van de Raad van Europa aan een podcastreeks rond het recht op vrije meningsuiting. Dat gebeurde in het kader van StudioStar, een Europees project waarbij jongeren van verschillende landen een creatief proces doorlopen en hun stem laten horen over mensenrechten.

StudioStar is een Europees initiatief van Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen (ADJ), samen met de Service National de la Jeunesse (SNJ) in Luxemburg. In de eerste StudioStar-editie van 2023 verkennen jongeren het concept van vrijheid van meningsuiting, hoe ver die vrijheid kan gaan, en welke waarde dat mensenrecht heeft in hun thuisland. Het resultaat is een podcastreeks met 11 afleveringen uit evenveel Europese landen.

Voor het eerste weekend van het Belgische luik van StudioStar trokken de jonge deelnemers tussen 16 en 24 jaar eind september naar de Hoge Rielen in Kasterlee. Eerst op het menu: een introductie tot het thema van mensenrechten en privileges via de Sonar Toolkit van jongerenorganisatie JINT. “De spelletjes van de toolkit waren echt de perfecte opwarmer”, blikt deelneemster Sara terug. “We staken zo op een erg laagdrempelige manier heel veel op over mensenrechten.” Omdat het podcastmedium voor de jonge deelnemers nieuw was om mee aan de slag te gaan, schakelde StudioStar de expertise in van podcastmaker Wederik De Backer.

Wederik bracht de groep een aantal inzichten bij over storytelling en liet hen kennismaken met audioapparatuur. “En dan was het tijd voor het echte werk: het concept van de StudioStarpodcast bepalen”, vertelt deelnemer Luka.

“We kwamen uit bij ‘Dinner table with friends’.

11

Het gaat dus om een groep vrienden die samenkomen tijdens een etentje en praten over dingen die hen bezighouden en die uiteraard te maken hebben met mensenrechten. We wilden dat de podcast een ongedwongen sfeer uitstraalde. Dat kon perfect door met het concept van een etentje te werken. Je hoort gelach, het klinken van glazen en af en toe iemand die vanuit de keuken roept dat het eten klaar is.”

Eind oktober sloeg StudioStar een weekend lang z’n tenten op in Destelheide. Wederik De Backer bracht dit maal ook muziekcomponist Frederik De Clercq mee. “We leerden met de hulp van Wederik en Frederik echt denken in termen van audio”, vertelt deelneemster Camille. “Het was echt superinteressant om te ontdekken hoe bijvoorbeeld geluiden uit de natuur of de stad, achtergrondmuziek en pauzes de kracht van een verhaal kunnen versterken. Ons verhaal kreeg in Destelheide z’n uiteindelijke vorm. Tijdens het aperitief praten we over objectivering van vrouwen en de ‘mannelijke blik’ in films. Tijdens het hoofdgerecht gaat het over zelfexpressie en kledingvoorschriften, bijvoorbeeld op school. Het dessert is het moment waarop we praten over respect en normen rond gedrag in musea. Het werd een heel boeiende podcast over dingen die jonge mensen bezighouden. Meer verklap ik niet”, knipoogt Camille.

Dat het een erg fijne en leerrijke ervaring was, bevestigen ook de andere deelnemers van StudioStar. “Ik heb een uitgesproken mening over alles eigenlijk en vind het onderwerp van zelfexpressie en mensenrechten erg interessant.

De podcast geeft me een kans om mijn mening met mensen over de hele wereld te delen”, vindt Kika. “Ook voor mij was het echt heel fijn om deel uit te maken van dit project. Het is belangrijk dat jonge mensen leren om hun mening te delen”, treedt Nora bij. “Elkaars mening leren kennen terwijl je creatief bezig bent, was echt een ideale combinatie. We zijn ook echt benieuwd naar de meningen van de jongeren uit de andere landen die deelnamen aan StudioStar”, besluiten Simon en Klara.

De podcast van de Belgische deelnemers aan StudioStar en ook de podcasts die werden gemaakt in de andere Europese jeugdcentra met het Quality Label van de Raad van Europa vind je via www.destelheide.be en Spotify met de zoekterm ‘StudioStar’. Je kan ze ook beluisteren door onderstaande code te scannen rechtstreeks in de Spotify-app.

Bekijk de aftermovie van StudioStar via de QR-code.

Gluren bij de Europese buren Begin november kregen we het bezoek van een delegatie van Youth Centre Plovdiv in Bulgarije.

Het jeugdcentrum in Plovdiv maakt net als Destelheide, Hanenbos en de Hoge Rielen deel uit van het Europese netwerk van Quality Labeled Youth Centres van de Raad van Europa.

Het netwerk van de Quality Labeled Youth Centres van de Raad van Europa draagt al van bij de start internationale uitwisseling hoog in het vaandel. Het was dan ook in dat kader dat vijf medewerkers van Youth Centre Plovdiv en tien Bulgaarse jongeren begin november ons een bezoek brachten. “Bedoeling was om kennis te maken met de werking van de centra van Hanenbos, Destelheide en de Hoge Rielen”, vertelt medewerkster Katya Krivcheva. “Het is altijd heel leerrijk en bijzonder om te zien hoe collega’s in andere Europese landen te werk gaan.”

“De faciliteiten in ons eigen centrum zijn vooral toegespitst op sport. Wij liggen net buiten het stadscentrum van Plovdiv, de tweede grootste stad van Bulgarije”, legt Kalina Damyanova uit.

“Naast slaapaccommodatie en lokalen beschikken we over een groot outdoor sportcomplex met terreinen voor basketbal, mini-voetbal en nog heel wat andere sportieve activiteiten. Sport is voor ons de tool bij uitstek om aan nonformele educatie te doen. Via sport halen we jongeren tussen 15 en 29 naar ons centrum en introduceren we hen tot allerlei vormingen en activiteiten.”

“We kregen tijdens ons bezoek een rondleiding in de centra en uitleg over de missie, de visie en de educatieve programma’s die jullie aanbieden.

Allemaal heel interessant”, vindt Mariya Angelova.

“Als jeugdcentrum willen wij in de toekomst graag meer gaan werken rond de ontwikkeling van de creativiteit en artistieke vaardigheden van jongeren. Het was in dat kader heel boeiend om te horen en zien hoe er in Destelheide en Hanenbos rond kunsteducatie wordt gewerkt. De Kunstendag voor Kinderen in Hanenbos brengt jonge kinderen in contact met kunst en dat lijkt ons een heel fijn initiatief. In Destelheide waren we echt onder de indruk van de manier waarop jongeren op een heel laagdrempelige manier met kunst kennismaken.

Die combinatie van kunst en educatie is hier echt heel bijzonder. Ook knap om te zien hoe via het Artiest in Huis-programma het stereotiepe beeld van de ontoegankelijke kunstenaar wordt ontkracht. Het creatieproces van de artiesten die hier resideren is hier net heel toegankelijk voor de jongeren en andere gasten.”

ARTIEST IN HUIS

Aszul droomt van meer Aszul, een jonge singer-songwriter met Brusselse roots en bakken talent, zoekt sinds een paar jaar haar plekje in de Belgische muziekscene. En dat begint aardig te lukken. Eerder dit jaar bracht ze haar debuut ‘Porcelaine’ uit. Een EP die goed ontvangen werd door pers en publiek.

14

Kun je ons wat meer vertellen over je achtergrond en hoe je in de muziek bent beland?

Aszul: “Ik ben opgegroeid in Brussel, maar ik woon nu al een paar jaar in Liedekerke. Muziek is eigenlijk altijd een grote passie van me geweest, van jongs af aan. Ik herinner me dat ik al op mijn tiende begon met zanglessen. Maar mijn professionele carrière in de muziek begon eigenlijk pas toen ik 24 was. Daarvoor was ik wel altijd bezig met zang, viool, gitaar, en ik heb ook lange tijd gedanst. Dus kunst is altijd een rode draad in mijn leven geweest.”

Wat heeft je uiteindelijk ertoe aangezet om echt werk te maken van een zangcarrière?

Aszul: “Nadat ik was afgestudeerd, moest ik gaan werken en daar had ik eigenlijk niet zo veel zin in. (lacht) Ik begon te denken dat het misschien tijd was om serieus werk te maken van mijn zang. Gek genoeg was ik nog nooit in een muziekstudio geweest om mijn stem op te nemen. Op een bepaald moment besloot ik om dat gewoon eens te proberen. Ik nam een demo op en was echt verbaasd over het resultaat. Zo ben ik langzaamaan begonnen. Ik bracht mijn eerste drie singles uit in 2019, en in januari 2023 mijn eerste EP. Die release gaf me de kans om concerten te geven, wat met alleen singles nog niet lukte omdat ik nog niet genoeg materiaal had.”

Hoe zou je je werk omschrijven?

Aszul: “Ik vind het altijd moeilijk om mijn muziek te omschrijven, maar ik denk dat de grootste invloed R&B is. Mijn muziek heeft ook pop- en indie-invloeden. Ik noem het vaak ‘contemporary R&B’, net omdat het R&B is met allerlei andere invloeden. Ik haal inspiratie bij artiesten als Alicia Keys, die ik bewonder en waarmee ik ben opgegroeid, maar ook artiesten van nu zoals Damso, een Franstalige rapper, Charlotte Adigéry en Angèle. Ik luister naar veel verschillende genres.”

Je hebt onlangs je eerste EP ‘Porcelaine’ uitgebracht. Zit er een bepaalde boodschap in de songs?

Aszul: “Mijn EP gaat over hoe moeilijk het is om als artiest je weg te vinden in de muziekindustrie.

Dat is voor iedere artiest een uitdaging, vooral in de beginjaren. Je hebt nog geen netwerk, geen budget, en je zoekt nog naar je eigen identiteit als artiest. Ik vind het persoonlijk heel moeilijk, maar de passie en liefde voor muziek houden me gemotiveerd. Ik blijf hopen dat mijn dromen uiteindelijk werkelijkheid worden en dat ik mijn muziek kan delen met zoveel mogelijk mensen.”

Wat staat er in de nabije toekomst op de planning?

Aszul: “Nu mij EP uit is, heb ik meer en meer optredens en daar wil ik me hier in Destelheide goed op voorbereiden. Het is ook mijn bedoeling om aan een aantal wedstrijden mee te doen voor opkomende artiesten en bands. Op die manier kan je als beginnende artiest meedingen naar bijvoorbeeld een jaar lang begeleiding, artistieke residenties of coaching op maat. En dat kan voor mij heel waardevol zijn.”

Benieuwd naar de muziek van Aszul?

Scan de QR-code.

“De passie en liefde voor muziek houden me gemotiveerd.”

15

THEATER MUTO: OVER BOORMACHINES, EIEREN EN IDIOTERIE ZONDER WOORDEN

Klein, fijn, woordeloos theater.

Dat is het handelsmerk van Theater Muto. De voorbije maanden werken Stef en Fien Geers in Destelheide aan ‘Nest’, hun eerste voorstelling samen.

16

In ‘Nest’ staan jullie voor het eerst samen als vader en dochter op de planken.

Hoe voelt dat?

Fien: “De samenwerking voelt eigenlijk heel logisch aan. Ik zit pas sinds 1 januari in het vak, maar ik ben altijd al met papa mee geweest op tournee als kind.

Terwijl anderen in de zomer op kamp gingen met de jeugdbeweging, ging ik meeop tour. We hebben altijd gezegd dat we ooit iets samen zouden doen.

En nu is het eindelijk zover.”

“Als je niets zegt, kun je met iedereen communiceren.”

Stef: “Ik maak al meer dan 30 jaar theater.

Sinds corona waren het soloprojecten. Het is heel verfrissend om met Fien een voorstelling te maken. Het loopt heel vlot. We zijn goede babbelaars en dat helpt.”

Hoe ontstaat zo’n voorstelling bij jullie?

Stef: “We beginnen met een heel ruw idee. We nemen een zaal, plakken grote bladen tegen de muur, pakken onze stiften erbij en beginnen gewoon te spelen. Spelletjes, clownerie, idioterie, en dan voegen we er theater aan toe.

We improviseren en experimenteren met allerlei dingen. Daarna komen de kruiwagens met materiaal erbij. Een boormachine, eieren, alles wat mogelijk de voorstelling haalt, schrijven we uit. En dan gaan we verder experimenteren. Soms moet je ook dingen laten vallen, zoals onze mooie messenwerpact in een kippenhok. Die haalde het niet omdat het niet in het decor paste. Het is echt een kwestie van ‘kill your darlings’ en geloof me, dat doet pijn ...”

Fien: “Het is een heel fijne manier van werken, maar wel één die veel tijd vraagt. Je moet de ideeën eerst fysiek maken om te weten of het werkt. Dat is anders dan werken met tekst. Bij tekst voel je veel vroeger aan of iets goed zit.”

Welk verhaal brengt ‘Nest’?

Fien: “De nieuwe voorstelling gaat over de eerste verjaardag van het heengaan van een kip.

Tegelijkertijd draait het om het doorgeven van het ambacht van vader op dochter en het proberen om een tweede generatie te starten.”

Stef: “We hebben altijd kleine voorstellingen gemaakt, nooit schreeuwerig. We zoeken geen bulderlach op, maar proberen af en toe een kleine glimlach en verwondering te creëren. We willen mensen meenemen in hun fantasie. Niet alles hoeft meteen duidelijk te zijn.”

Jullie hielden in Destelheide een try-out en open repetities voor onze gasten. Blijft dat spannend, ook na al die jaren?

Stef: “Wees daar maar zeker van. Als ik die spanning niet meer zou voelen, dan zou ik echt moeten gaan werken.” (lacht)

‘Nest’ van Theater Muto gaat in première in augustus 2024 tijdens Theater op de Markt in Hasselt. Daarna trekt de voorstelling naar culturele centra en theaterfestivals.

Bekijk ook onze Spotlight-video van Theater Muto:

Wat spreekt jullie zo aan in woordeloos theater?

Stef: “Als je niets zegt, kun je met iedereen communiceren. Je kunt overal ter wereld spelen, of het nu Argentinië of Australië is.

Met woordeloos theater kun je gewoon veel meer zeggen.”

17

Ugo Dehaes : AI ten dienste van choreografie Eind januari 2024 gaat ‘Limp’ van choreograaf Ugo Dehaes in première. Dehaes werkte intensief aan die nieuwe voorstelling als Artiest in Huis in Destelheide.

Je bent al meer dan 20 jaar actief als choreograaf, maar toch was je een laatbloeier in de danswereld.

Ugo Dehaes: “Ik ben heel laat beginnen dansen, op mijn achttiende pas. Ik studeerde tijdens mijn humaniora wetenschappen en wiskunde. Ik was eigenlijk voorbestemd om burgerlijk ingenieur te worden. Men zei me dat ik met die studie misschien directeur van een IBM-fabriek kon worden. Dat leek me eigenlijk behoorlijk saai (lacht). Ik ging in die periode ook regelmatig naar dansvoorstellingen kijken. Zo’n job leek me veel toffer. Ik ben dan als een gek danslessen beginnen volgen. Overdag, ’s avonds, hedendaags, klassiek.

Ik kwam al snel bij P.A.R.T.S terecht en later kon ik aan de slag bij Meg Stuart.”

Maar die fascinatie voor wetenschap en technologie is nooit verdwenen.

Ugo Dehaes: “Die is er inderdaad altijd gebleven.

In veel van mijn voorstellingen sloop wetenschap op de een of andere manier binnen. Tijdens de lockdown geraakte ik gefascineerd door robots, maar ik kende er zelf heel weinig van. Ik worstelde me door een hele reeks YouTube-tutorials over robotica en programmeertalen, en begon thuis met allerlei dingen te prullen. Ik liet met motortjes dozen rondrijden en planten bewegen. Later werden dat mijn eerste kleine robotjes. Zo groeide de idee van ‘Forced Labor’, een cyclus waarin ik onderzoek hoe ik dans kan maken met robots.”

In de interactieve installatie ‘Arena’ liet je het publiek robots manipuleren. ‘Simple Machines’ trainde robots om de rollen van danser en choreograaf over te nemen. In ‘Limp’, het derde deel van de cyclus, focus je weer veel meer op het menselijk lichaam.

Ugo Dehaes: “Ik heb ooit de hoop gekoesterd dat je dankzij artificiële intelligentie met 1 druk op de knop een dansvoorstelling zou kunnen genereren. Dat bleek al snel een illusie te zijn.

18

Foto’s ©June Dehaes

’Limp’ gaat daarom een andere weg op. Het is eigenlijk een duet tussen een éénbenige danser, David Framba, en de technologie van robots en artificiële intelligentie. In het begin van de voorstelling zie je hoe computers en robots de danser na zijn amputatie weer op de been helpen. Rondrijdende robotjes reiken hem bijvoorbeeld een kruk en een prothese aan. Andere robots tonen hem hoe hij weer kan bewegen. In een volgende stap laat ik de machines bewegingen analyseren en met behulp van artificiële intelligentie een choreografie creëren die de éénbenige danser kan uitvoeren.

Of dat zal lukken, weet ik op dit punt nog niet. Het einde van de voorstelling is dus ook voor mij nog een verrassing (lacht).

Je onderzoek van de voorbije jaren heeft je wel kritisch gestemd over het wonder dat artificiële intelligentie heet.

Ugo Dehaes: “Met artificiële intelligentie en robots kan je geweldige dingen doen. Laat dat zeker duidelijk zijn. Maar nu die technologie meer en meer ingang vindt in ieders leven, zijn veel mensen geneigd om de tekortkomingen ervan te vergoelijken. En dat terwijl we vaak minder tolerant zijn ten opzichte van fysieke of mentale beperkingen bij mensen. Die beperkingen van de technologie mogen we niet wegmoffelen. Al die technologische hulp is goed als je iets wil doen dat in het stramien zit van wat verwacht wordt.

Neem nu de voetprothese die David draagt in ‘Limp’. Die helpt hem om opnieuw te stappen.

Daarvoor is ze gemaakt. Maar als ze probeert te gebruiken om te springen of te dansen, bots je meteen op beperkingen. Dan is het meer iets dat tegen je werkt dan voor je.”

In ‘Limp’ ontdekt danser David Framba dus welke mogelijkheden én beperkingen de technologie voor hem heeft.

Ugo Dehaes: “Ja, en dat is confronterend. Ook op andere vlakken is dit een allesbehalve makkelijk proces voor hem. David was professioneel danser tot hij z’n been verloor na een ernstig verkeersongeval. Hij ging ervan uit dat hij na z’n amputatie nooit meer ging dansen. In het begin van onze samenwerking probeerde hij manieren te vinden om wat hij kende, opnieuw te doen. Dat leidde tot veel frustratie. We zijn daarom een andere weg in geslagen en op zoek gegaan naar wat je als geamputeerde danser allemaal kan doen wat iemand zonder amputatie niet kan. Omdat bij ons een been in de weg zit bijvoorbeeld. Dat maakt dit proces intensief, maar ook heel mooi. Een dans maken met een lichaam dat zo anders is, is sowieso heel bijzonder.”

GRATIS DUOTICKET VOOR ‘LIMP’ IN CC DE MEENT Op vrijdag 2 februari 2024 is Ugo Dehaes met ‘Limp’ te gast in cultuurcentrum De Meent in Beersel.

Wij mogen voor die voorstelling een duoticket weggeven. Interesse?

Mail naar info@destelheide.be.

TERUGBLIK

Kunstendag voor Kinderen: een duik in de wereld van Rik Wouters

Meer dan 80 enthousiastelingen zakten op zondag 19 november af naar Hanenbos voor de Kunstendag voor Kinderen. Ons centrum zette voor de tweede keer z’n schouders mee onder het initiatief.

Samen met cultuurcentrum De Meent nodigden we op zondag 19 november kinderen van 3 tot 12 jaar uit voor een nieuwe Kunstendag voor Kinderen.

Het evenement stond volledig in het teken van het thema ‘topstukken en het topstukkendecreet’, waarmee de Vlaamse overheid om zeldzame en onmisbare voorwerpen in Vlaanderen wil beschermen en in kaart brengen.

Dit jaar kozen we na grondig speurwerk in de databank om de kleurrijke topstukken van de Belgische kunstenaar Rik Wouters in de spotlights te zetten. De betoverende setting van Hanenbos, gehuld in prachtige herfstkleuren, bood het ideale decor voor een unieke duik in de wereld van deze fauvistische schilder.

20

ARTISTIEKE ATELIERS OP MAAT Tijdens Kunstendag voor Kinderen bood Hanenbos twee gratis artistieke ateliers aan, elk geïnspireerd door de kunstwerken van Rik Wouters. In het bos gingen de jongste kinderen van 3 tot 7 jaar op zoek naar Fauve. Het wezentje was erg verdrietig omdat de bomen hun kleuren verloren. Gelukkig waren de kinderen er om het bos een nieuw leven vol kleuren in te blazen.

De oudere kinderen maakten met Mastiek een reis door het prachtige groen van Hanenbos met een verteltheater in de hand. Tijdens die ontdekkingsreis leerden ze meer over Rik Wouters, de Belgische schilder die ooit in de buurt woonde. Geïnspireerd door Wouters’ muze, Nel, voorzagen ze hun favoriete persoon van kunstig liefs. Achteraf gingen ze naar huis met een hoofd vol weetjes over Rik Wouters en een hart vol liefde voor hun eigen kunstwerken.

ROADTRIP CULTUUREDUCATIE: LESSEN UIT BRUSSEL

Brussel wordt almaar diverser, armer en ouder. Dat brengt een pak maatschappelijke uitdagingen met zich mee. Hoe speel je daar als cultuureducatieve organisatie op in? Het was dé centrale vraag van het roadtripevent ‘De waarde van cultuureducatie en participatie voor een divers, grootstedelijke ouderengroep’ in samenwerking met Destelheide en Brussels Ouderenplatform.

Tijdens het roadtripevent gaf Brusselkenner en auteur Hans Vandecandelaere een inkijk in onze hoofdstad. Met z’n 1,2 miljoen zijn ze, de Brusselaars. En elk van hen heeft verschillende lagen. ‘Couchkes’ noemt Vandecandelaere ze.

Je afkomst is er één van. Je beroep een ander.

Ben je vrouw, man, non-binair? Gelovig, zoekend?

Met de juiste papieren of niet? Wonend in 22

Foto’s ©Labolobo

Molenbeek of Watermaal-Bosvoorde? Als mensen een bepaalde criterium delen, dan behoren ze tot een groep. Maar al die lagen vermengen zich ook, waardoor de groep versplintert. Zo ontstaat hyperdiversiteit. Het is als de pepers uit Zuid-Kivu die je in de Belgische chocoladetaart van een Brussels klasserestaurant proeft.

Zo’n hyperdiverse stad stelt ons voor specifieke uitdagingen. Denk maar aan het belang van cultuursensitieve gezondheidszorg. 165 000 van die 1,2 miljoen Brusselaars zijn bovendien 60-plussers. En over 10 jaar heeft 1 senior op de 2 er een migratie-achtergrond. Het zijn cijfers die nazinderen. Ook bij Giulia Suganyes, coördinator van Labolobo, en Ronald Vrydag, directeur van het Brussels Ouderenplatform (BOp). Met hen praten we na over uitdagingen én oplossingen op het domein van cultuureducatie.

“Digitale informatie is voor ouderen moeilijk te grijpen.”

- Ronald Vrydag, directeur van Brussels Ouderenplatform

Welke uitdagingen zien jullie voor jullie organisaties?

Ronald Vrydag: ”Sinds corona merken we opvallend vaker dat ouderen niet kunnen volgen.

Vooral het digitale vormt een enorme struikelblok.

Jezelf informeren is belangrijk als je regisseur wil blijven over je eigen leven, maar digitale informatie is voor ouderen moeilijk te grijpen.

Sociaal isolement is ook een grote uitdaging.

Net als ouderen die financieel minder krachtig zijn. Met de energiecrisis kregen we signalen dat sommigen moesten kiezen tussen een activiteit bijwonen en hun appartement verwarmen. En dan is er nog de diversiteit. Elkaar leren kennen, verschillende culturen bij elkaar brengen lukt niet door alleen maar de deur open te zetten.”

Giulia: “Labolobo ziet die diversiteit eerder als een feit dan als een uitdaging. Participatie van ouderen is dat wel. Ouderen, zeker als ze geïsoleerd leven, moet je gaan halen. Ze komen niet uit zichzelf. Ook mobiliteit is een uitdaging, want je moet er tegenwoordig goede digitale vaardigheden voor hebben. En laat de ouderen van nu net van een non-digitale generatie zijn.

Zo kom je weer bij sociale isolatie uit. Kan je niet meer bewegen, dan kom je niet meer buiten. Je ziet niemand en niemand ziet jou nog. Zo maak je uiteindelijk geen deel meer uit van de stad.”

Leg je andere klemtonen dan vroeger?

Ronald Vrydag: “Toch wel. Bij alles wat we doen trekken we de laatste jaren veel meer de kaart van samenwerken met andere organisaties.

Met de Digitrein lukt dat mooi. Ook om verschillende culturen samen te brengen, is samenwerken met buurtgerichte organisaties een must. We willen de stem van de ouderen meer op het beleid laten wegen, maar dan moeten we wel alle signalen oppikken. En dat kan alleen als we de positieve krachten in Brussel bundelen. De Werkgroep Gekleurde Wijsheid is daar een goed voorbeeld van.”

Welke Labolobo-projecten vind jij good practices, Giulia?

Giulia Suganyes: “Onze elektrische tuktuks zijn een manier om ouderen veilig naar buiten te vergezellen zodat ook zij kunnen deelnemen aan culturele evenementen. Op de tuktuk zitten ouderen als op een troon. Vanuit een positieve insteek maken we hen zichtbaar in de stad.

Verder hebben we een Comité der wijzen.

Dat is een diverse groep ouderen die rond inclusiviteit in de openbare ruimte werkt. Ze geven aanbevelingen en tips aan de politiek. Om zo’n groep van 15 tot 20 deelnemers te hebben, moeten we uren aan de telefoon hangen. Dat is geen detail, maar een wezenlijk onderdeel van de methodologie. Participatie van ouderen gebeurt niet in een vingerknip. Zeker niet sinds covid.”

Welke antwoorden hebben jullie in petto?

Ronald Vrydag: “Het BOp wil ouderen uit hun kot krijgen en hen aanmoedigen om op eigen tempo en volgens eigen keuzes te participeren aan het maatschappelijk leven. Daarom organiseren we activiteiten zoals leesclubs of vormingen rond digitale zelfredzaamheid. Die zijn een middel om samen te zijn, nieuwe dingen te ontdekken, talenten te ontwikkelen. Verder zetten we in op informeren. Daarom zijn we een open huis waar ouderen met hun vragen terechtkunnen. Ook ons magazine informeert.”

23

Labolobo zet ook erg in op transversaal werken.

Giulia Suganyes: “Klopt. Schoolkinderen brengen we bijvoorbeeld in contact met rusthuisbewoners uit dezelfde wijk. Mengen van leeftijdsgroepen levert altijd een win-win op. Het is superefficiënt om ouderen actief te houden en om jongeren te sensibiliseren om anders naar ouderen te kijken. De straat ligt geplaveid met intergenerationele opportuniteiten. En toch moet je die ontmoetingen forceren want onze steden zijn niet bedacht op dat ‘mengen’. Labolobo zorgt dan voor de mayonaise: we slopen praktische en emotionele drempels, want er is niks zo verbindend als samen iets creëren of beleven.”

Jullie project Staytion sluit aan bij Vandecandelaeres pleidooi voor zorgzame buurten.

Giulia Suganyes: “Absoluut. Ik geloof sterk in commons zoals Staytion. Daarbij worden bestaande ruimten die niet meer actief zijn, bottum-up gereactiveerd door collectieven in de buurt. Dat doen we met het leegstaand station van Jette. Mobilitycoaches geven er onder meer tips over hoe je mobiel kan blijven in de stad.

Zulke commons bieden de garantie op een duurzame buurt en op meer sociale cohesie.”

Hans Vandecandelaere noemde ook een goed ingerichte publieke ruimte als een van de hefbomen.

Ronald Vrydag: “Het is ook een van de 8 domeinen van een leeftijdsvriendelijke stad. Dat concept van de Wereldgezondheidsorganisatie vinden we inspirerend voor onze werking. Voldoende banken op straat zijn echt belangrijk als we ouderen willen aanmoedigen om buiten te komen. Ook de veiligheidsgedachte speelt als je het over participatie hebt. Het lijkt een randvoorwaarde, maar dat is het niet. ’s Avonds komen ouderen nu eenmaal niet snel meer buiten. En net dan worden er culturele voorstellingen geprogrammeerd.”

Waarom is cultuureducatie volgens jullie zo’n sterk middel in dit verhaal?

Giulia Suganyes: “Non-verbale artistieke talen zijn ideaal om mensen te verbinden. Ze zijn universeel. Via muziek en kunst kan je dus ook verbaal minder sterke mensen bereiken. Dansers bijvoorbeeld, kunnen heel goed verbinden zonder woorden. We zouden echt allemaal meer moeten dansen! Want het zorgt voor een betere mobiliteit, voor een betere sociale cohesie en voor meer levensvreugde.”

Tekst: Publiq/Veerle Vanbuel.

ENKELE TIPS 1 We moeten niet meer in naam van ouderen spreken. Een sectorevenement waar zelf geen ouderen spreken? Kan eigenlijk niet. Ze moeten aan boord komen.

2 Spreek niet meer over ouderen in het algemeen. Een actieve senior van 60 heeft niks te maken met de 90-jarige die in een rusthuis leeft.

Diversiteit binnen ouderen is ook een feit.

3 Word een warrior van de kleinschaligheid. Als je mensen wil verbinden, moet je in kleine groepjes werken. Dan creëer je betere banden.

4 Blijf niet op je eiland zitten. Bundel je krachten met andere organisaties.

5 Denk aan een ‘maïzena-persoon’. Die heeft als enige taak mensen of instellingen in een buurt te verbinden. Je moet echt aanklampen, anders mislukt de verbinding.

FINISSAGE CONNECTIONS

Eind november viel het doek over de expo CONNECTIONS van Filip Wierzbicki-Nowak.

Honderden gasten bezochten in Destelheide de bijzondere tentoonstelling met werk van de Poolse kunstenaar, wiens oeuvre al over de hele wereld te zien was. We sloten de expo af in stijl met een finissage op 23 november samen met Filip Wierzbicki-Nowak. Hij blikte tevreden terug.

“Destelheide bleek een heel inspirerende omgeving te zijn voor mijn artistieke residentie en de tentoonstelling die daar het resultaat van was.

Ik kan me geen betere plek voorstellen voor een project over de connecties tussen verschillende sferen van ons leven en de relaties tussen landen.

Fijn om te horen ook dat zoveel mensen van de expo hebben genoten.”

25

GROEP IN DE KIJKER

Freestyle Lab Freestyle Lab was in november weer in da house in Destelheide! Het Belgische platform voor urban dance brengt honderden dansers van alle generaties en dansniveaus samen rond de Belgische hiphopcultuur.

“Het doel van Freestyle Lab was van bij de start om freestyledansers meer kansen te geven en Belgische toptalenten over de hele wereld te promoten”, vertelt Mike, danser, docent en levenspartner van oprichtster Anissa Brennet.

“In de jaren ’90 was ons land echt top op het vlak van freestyle. Maar nadien viel er een grote leemte. Anissa wilde in 2016 het tij keren en richtte daarom het Freestyle Lab op.” En of het tij keerde. Anissa, Mike en hun team wisten de Belgische urban of street dance de voorbije jaren weer stevig op de kaart te zetten. “In 2016 was de eerste prioriteit om de dansers ruimtes te geven waar ze konden oefenen.

Tot dan kwamen ze samen om te dansen in het Brusselse Noordstation”, vertelt Mike. “Maar op een bepaald moment kon dat meer en moesten we op zoek naar andere plekken.” Die plekken vonden ze en dat gaf hen de kans om hun werking verder uit te bouwen. “Intussen bieden we lessen en workshops aan aan kinderen en volwassenen, voor beginners en gevorderden”, legt Mike uit. “Freestyle is zoals het woord het zegt een heel vrije manier van dansen, dus leren we hen uiteraard geen vaste choreografieën aan. Wat we wel doen, is hen een aantal basisbewegingen bijbrengen waarmee ze dan volop kunnen improviseren.”

Freestyle Lab staat intussen ook bekend om z’n dance battles, waarop telkens honderden freestyle dancers afkomen. “Freestyle leeft opnieuw in België en dat geeft ons een zalig gevoel”, zegt Mike. Freestyle Lab is een regelmatige gast op Destelheide. “We geven hier regelmatig workshops en een van de speerpunten van onze werking, het zomerkamp, organiseren we al van bij de start hier in Destelheide. De omgeving is perfect, we hebben ruimte genoeg om te dansen en we zitten vlak bij Brussel. Onze dansers kunnen hier echt een aantal dagen in een bubbel leven, iets wat in de drukke stad niet mogelijk is. Onze deelnemers zijn telkens heel enthousiast over deze plek, dus wees er maar zeker van dat je ons hier nog vaak zal zien!”

26

Foto’s © Margaret Targo @ Freestyle Lab

TELEX

ZIT, SPEEL EN GENIET Verblijf je in Hanenbos en heb je zin om gezellig samen buiten te zitten of wat uit te rusten na een verkwikkende wandeling? Dat kan vanaf nu op de knappe nieuwe zitbanken! Ook het grote zeil over de eetplek achteraan aan het gebouw is intussen geplaatst. Zo zit je daar voortaan mooi beschut tegen regen én zon. Ook het podium op het nieuwe, groene voorplein is nu klaar. Nog meer plaats om veilig te spelen en te ontspannen!

28

JOIN THE PIPE MET HANENBOS EN DESTELHEIDE! Dorst gekregen van al dat creëren, amuseren en leren? Dan kan je die voortaan lessen met een Join The Pipe-drinkfles van Destelheide en Hanenbos!

Join the Pipe zet zich in voor schoon drinkwater en een schonere planeet.

Met jouw aankoop draag je bij aan de financiering van watertappunten en de strijd tegen de plastic soep in ontwikkelingslanden. Zo bouwen we samen aan een duurzame toekomst.

De Join the Pipe-drinkfles is ontworpen om wereldwijd schoon en veilig drinkwater toegankelijk te maken. De fles, gemaakt van suikerriet, is herbruikbaar en vermindert het gebruik van vervuilend single-use plastic. Ze is BPA-vrij en mag in de vaatwasser.

Een fles met het logo van Hanenbos of dat van Destelheide kost 9 euro. Je kan ze kopen aan het onthaal van onze centra. Volgens het ‘Buy One Give One’-principe doneert Join the Pipe voor elke verkochte fles een exemplaar aan een schoolkind in een ontwikkelingsland. Zo wordt jouw aankoop een dubbele bijdrage aan een betere toekomst.

29

BEDANKT, MARINA, ANNE, PAUL EN PATRICIA! Begin november wuifden we tijdens onze personeelsvergadering Marina Weemaels, Anne Decremer, Paul Royer en Patricia De Bosscher uit. Alle vier gaan ze met welverdiend pensioen. Marina was maar liefst 28 jaar lang bij ons aan de slag. Eerst als poetsmedewerker, later als barverantwoordelijke.

Anne verzorgde 12 jaar lang het onthaal. Paul en Patricia waren de voorbije zes jaar respectievelijk onze assistent-coördinator van de technische dienst en medewerker bij de poetsdienst. Marina, Anne, Paul en Patricia, ontzettend bedankt voor jullie jarenlange inzet en harde werk. Geniet van de nieuwe fase in jullie leven!

TELEX

LOGEREN IN EEN ELLIPS Sinds juni van dit jaar is onze nieuwe slaapblok in Destelheide in gebruik.

Binnenkort komt daar ook de fonkelnieuwe Zevenbron bij, een heel bijzonder ellipsvormig gebouw met acht kamers voor twee personen en een vergaderzaal met zicht op de prachtige groene omgeving. Als alles volgens plan verloopt, kunnen in het voorjaar van 2024 de eerste gasten hun intrek nemen in de Zevenbron. Ook de eerste fase van de renovatie van de oude slaapblokken gaat goed vooruit. Tegen mei 2024 zouden de eerste twee blokken in een nieuw jasje moeten zitten. Meteen daarna worden de andere twee slaapblokken onder handen genomen.

RETOURADRES Destelheidestraat 66 1653 DWORP

Algemene Dienst voor Jeugdtoerisme vzw beheert de Hoge Rielen, Destelheide en Hanenbos in opdracht van de Vlaamse Overheid.