Hoop magazine, september 2021

DE HOOP SA ME N O P WEG NA AR EEN NI EUW L EVEN

MAGAZINE

46STE JAARGANG NR 3 • 2021

IN DEZE EDITIE

HET VERHAAL VAN ELS

Wilma over de Interne Opleidingsschool

“Ik was de controle volledig kwijt”

Het gevaar van lachgas Nieuwe collega: Gerald Troost

H

God, schenk me kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

Serenity prayer DE HOOP MAGAZINE

2

VOORWOORD

GOEDE STRIJD

Het zijn verhalen van mensen die we op weg mochten helpen naar een Nieuw Leven. Maar het zijn geen gemakkelijke verhalen. Verhalen van Hoop zijn vrijwel altijd óók verhalen van gebrokenheid, van strijd, van vallen en weer opstaan.

Iemand die deze worstelingen van dichtbij meemaakt, is onze collega en artiest Gerald Troost. Hij heeft een lied geschreven over de strijd die onze cliënten voeren op weg naar een nieuw leven. Een goede strijd, waarbij Christus de hand reikt, ondersteunt, optilt en vult met genade en waarheid.

Zie pagina 19 voor de QR-code om het lied ‘Goede Strijd’ te beluisteren.

Over een andere collega leest u in het hoofdartikel van dit magazine (vanaf pagina 8). Het levensverhaal van Els van Weijen is een treffend voorbeeld van een langdurige strijd, die uiteindelijk levenslust en vrijheid heeft gebracht. En ook een verhaal met hoopvol toekomstperspectief.

Gelukkig hoeven cliënten van De Hoop de strijd niet alléén te voeren. Collega’s als Gerald Troost en Els van Weijen, en vele anderen, staan hen betrokken én professioneel terzijde. Zij durven te hopen voor onze cliënten, ook als die dat zelf (nog) niet kunnen.

Ook u, als ondersteuner van het werk van De Hoop, bent mede-strijder! Met uw financiële bijdrage en gebed, of als vrijwilliger. En wellicht dit jaar nog als deelnemer aan onze sportieve evenementen? Fiets op zaterdag 18 september 200 km of doe mee aan één van de Vrouwen lopen voor Vrouwen-­ evenementen.

Blijft u samen met onze cliënten en collega’s de goede strijd voeren?

DE HOOP MAGAZINE

Axel Pothof Directeur Vrienden van De Hoop

Wordt u ook zo bemoedigd door de Verhalen van Hoop, die we in elk Hoop-magazine met u kunnen delen? En heeft u de zes gesproken Verhalen van Hoop al beluisterd via de website van Groot Nieuws Radio? Zie www.grootnieuwsradio.nl/podcast

3

INHOUD

18

DE HOOP MAGAZINE

46STE JAARGANG NR 3 • 2021

DE HOOP Magazine is het magazine van Vrienden van De Hoop, met bijzondere verhalen van cliënten en alles wat er gebeurt in en om De Hoop en verbonden stichtingen.

08

HIGHLIGHTS & INTERVIEWS

08

“Eten was als een fysieke vriend”

06

14

Interne Opleidingsschool therapeutisch voor Wilma

“De opleiding was mijn redding”

13 COLUMN Maria

16

Mijn mooiste plek

20 BEDANKT!

“Zonder Filip zouden onze routes niet

zo fantastisch zijn”

Els over haar eetverslaving

“Hier kijken ze naar wat ik kan worden”

Strijd de goede strijd

18

Gerald Troost over zijn werk bij De Hoop en zijn muziek

21

Ambulante thuisbegeleiding

22

DE HOOP MAGAZINE

4

KORT & COLUMNS

28

Wat je wilt weten over...

26

NIEUWS & AGENDA In het kort

IN BEELD “Ik wil kleur en licht brengen”

27 ZAKENVRIEND

Antwan Tuin Totaal

Hobbelige en hoopvolle kilometers

30

“Een ballonnetje doen?”

31 MEDITATIE Omkering

Patrick en Jaap over hun bijzondere reis Hoe ga ik om met lachgas?

32

DE DAG VAN Sebastiaan van Baar

ITEM VAN BETEKENIS De knikkerpot in Vlissingen

INHOUD

14

“Ik weet nu dat ik er mag zijn.”

22

COLOFON De HOOP Magazine is een uitgave van Stichting Vrienden van De Hoop.

Vrienden van De Hoop is in het bezit van het CBFkeurmerk en door de Belastingdienst erkend als ANBI. Giften kunnen worden overgemaakt op rekeningnummer NL06.INGB.00.00.38.38.38.

Telefoon: 078 611 1355 E-mail: info@vriendenvandehoop.nl

26

Redactie Evelyn van der Ark Elize den Bleker Mariëlle Blom Hilleen Droogendijk Evelien Fokkema Marianne van der Poel Els van Weijen Fennegien Wietses Fotografie Ineke Linssen en anderen.

13

Concept, ontwerp & realisatie BladenMakers, Nijkerk Aansprakelijkheid Redactie en uitgever zijn niet aansprakelijk voor uitspraken van (ex-)cliënten.

Aanmelden magazine Via: vriendenvandehoop.nl/blijfopdehoogte

DE HOOP MAGAZINE

Drukwerk De Hoop Drukkerij, Dordrecht

5

NIEUWS

IN HET

16-18 september: doorzetters in actie Van D.V. 16 t/m 18 september wordt Cycle for Hope Rondje Nederland gehouden, het fiets­ evenement voor de allergrootste doorzetters. Rondje Nederland betekent: met je team in 48 uur in estafette 1.200 kilometer afleggen. En dat allemaal om cliënten van De Hoop te helpen, want de deelnemers laten zich sponsoren voor hun heldhaftige inzet.

Sponsor jij de deelnemers? Dat kan via cycleforhope.nl. Via die website kun je tijdens het evenement ook de voortgang van de deelnemers bijhouden. Kom op je eigen manier in actie voor onze cliënten en steun de fietsers. Of… schrijf je volgend jaar zelf in!

DE HOOP MAGAZINE

6

Kijk voor alle informatie op: cycleforhope.nl

KORT

Nieuw behandelaanbod voor persoonlijheidsproblematiek Per 1 oktober start De Hoop ggz met nieuw behandelaanbod voor volwassenen met persoonlijkheidsproblematiek. Er komen twee nieuwe deeltijdbehandelingen bij. Eén behandeling is specifiek voor mensen met persoonlijkheidsproblematiek. De andere biedt zorg op maat voor mensen met diverse problematieken.

Het deeltijdaanbod is beschikbaar voor mensen vanuit heel Nederland. De deeltijdprogramma’s zijn een intensieve behandeling waarbij deelnemers drie dagen in de week aan de slag gaan.

Heb je interesse of wil je meer informatie over dit behandel­ aanbod? Ga dan naar dehoop.org/deeltijd

Voor jongeren: op weg naar een positiever zelfbeeld De Hoop biedt sinds kort de BE YOU! Training aan. Dit is een online groeps­training voor tieners van 12-18 jaar om positiever naar zichzelf en de wereld te kijken.

In acht groepsbijeenkomsten wordt er samen met de trainers gewerkt aan het zelfbeeld door het maken van opdrachten. Deze zijn gericht op het ophalen van positieve gedachten. Hoe meer dit geoefend wordt, des te makkelijker de aandacht gaat naar positieve eigenschappen. De training wordt voorafgegaan door een kennismakingsgesprek en afgesloten met een evaluatiegesprek met trainers, tiener en ouder(s).

Ben of ken jij een jongere die zich graag wil inschrijven? Of heb je vragen? Neem contact op via hooponline@dehoop.org

AGENDA

AGENDA

H

TWEEDUIZEND-EEN-EN-TWINTIG

DAG VAN HOOP

11/9 Herfstwandeling Appelscha.

11 september Dag van Hoop Gelukkig kunnen we dit jaar weer een Dag van Hoop houden. Wees welkom in Dordrecht. ’s Ochtends kunnen de vrouwen al meedoen met een wandeling van Vrouwen lopen voor Vrouwen. ’s Middags zijn er rondleidingen en een Lofprijsevent met Gerald Troost en Jannica van Barneveld. Spreker is Nelinda Troost, over het onderwerp ‘Durf te hopen’. dagvanhoop.nl

CYCLE FOR HOPE RONDJE NEDERLAND

Chris start op 9 oktober in Dordrecht de cursus Kinder- en Tienerpastoraat. Aanmelden kan nog!

Kinderen en tieners groeien op in turbulente tijden.

Er komt veel op hen af. En er wordt nogal wat van hen verwacht: op school, in het gezin, de kerk, de sportclub, enzovoorts. Voor sommige kinderen loopt de druk soms hoog op. Hoe kunnen wij onze kinderen en tieners helpen bij de vele keuzes die zij moeten maken? Hoe kunnen wij hen wapenen?

Honderden deelnemers hebben in de loop van de jaren deze cursus gevolgd. De cursus is speciaal geschikt voor mensen die actief zijn in het pastoraat aan jongeren, in het jeugdwerk, of voor degenen die daarin werkzaam willen zijn. Ook is de cursus geschikt voor degenen die het jeugdpastoraat in hun eigen kerk/gemeente willen opzetten.

Meer info via: volwassenen.chris.nl/kerken/ktp

CYCLE FOR HOPE 200 KM CHALLENGE

18/9

18 september Cycle for Hope 200 km Challenge De uitdaging aangaan van 200 km fietsen, individueel of in teamverband. Dat kan op 18 september.

Verleg je grenzen en meld je aan via cycleforhope.nl/fiets-mee/ 200-km-challenge. Een deelnemer sponsoren kan natuurlijk ook!

HERFSTWANDELING APPELSCHA

23/10

23 oktober Herfstwandeling Appelscha Op 23 oktober maakt Vrouwen lopen voor Vrouwen een echte herfstwandeling bij Appelscha (op de grens van Friesland en Drenthe). De tocht gaat door een bosrijk gebied en langs de kleurrijke heide. Je komt langs verschillende natuurgebieden en landerijen.

Meld je aan via vrouwenlopenvoorvrouwen.nl/tocht/appelscha

DE HOOP MAGAZINE

Cursus Kinderen Tienerpastoraat

16/9

16 t/m 18 september Cycle for Hope Rondje Nederland Vanaf donderdag 16 t/m zaterdag 18 september gaan de fietsers van Rondje Nederland weer in estafette in 48 uur heel Nederland door. Kijk mee met hun enorme uitdaging via de live-uitzendingen. Die zijn te volgen via cycleforhope.nl

7

INTERVIEW

“Eten was als een fysieke vriend” DE HOOP MAGAZINE

8

“DE CONTROLE WAS IK VOLLEDIG KWIJT EN IK WIST NIET MEER WAT IK MOEST DOEN. IK WIST ÜBERHAUPT NIET MEER WIE IK WAS. IK ZWABBERDE MAAR WAT ROND IN MIJN LEVEN. IK WILDE NIETS LIEVER DAN DOOD.”

INTERVIEW

“Mijn vader was zwaar alcoholist en erg onvoorspelbaar”, begint Els haar heftige levensverhaal te vertellen. “Hij was vooral verbaal ontzettend agressief. Zo jong als ik was, had hij al commentaar op mij en kleineerde hij mij. Ik werd gewoon afgeserveerd. Er waren ook veel momenten van geweld in huis. Dat gaf een enorm gevoel van onveiligheid. Om het dragelijk te houden voor mezelf, lette ik extra goed op wat ik zei. Ik vermeed conflicten en was heel lief voor mijn moeder. En ik zei vooral niet wat ik vond. Ik denk zelfs dat ik dat op een gegeven moment ook niet meer wist. Ik dacht dat het normaal was zoals het er bij ons thuis aan toeging. Ik had geen referentiekader. Er werd ook niet gesproken over de problemen die er waren. Het was echt mijn geheim. Ik herinner me dat ik het ooit tegen een vriendinnetje zei, maar zij had ook zo’n vader.

‘Bij ons thuis is het veel erger’, reageerde ze. Dat motiveerde niet om het daarna nog eens te delen met iemand. Ik weet nog dat er een keer iets buitenshuis gebeurde. Op de terugweg zei mijn moeder: ‘Hier praten we met niemand over!’ Dat had ze niet hoeven zeggen, want dat voel je zelf wel aan. De schaamte is enorm.”

AFSTAND Els’ ouders gaan uiteindelijk uit elkaar en de rust keert in zekere zin terug. “Het is goed dat ze zijn gescheiden. Vrij snel zag ik in dat mijn moeder eigenlijk heel afstandelijk was. Er was een soort kilte. Daar heb ik het meest mee geworsteld. Ze heeft lichamelijk heel goed voor mij en mijn broers gezorgd, maar er was afstand. Het voelde op zo veel momenten alsof ik niet voor haar bestond. Tegen mijn broers deed en doet ze anders. Dat vind ik nog steeds heel moeilijk. Ik vind het ook lastig om iets over haar te zeggen, want er is nog steeds een zekere loyaliteit.

Ik weet dat er veel kinderen zijn die de mythe in stand houden dat hun papa en mama altijd het beste met hen voor hebben.

Dat is niet altijd waar. Nu moet ik er wel eerlijk bij zeggen dat mijn ouders ook veel nare dingen hebben meegemaakt, maar dat is niet voor alles een excuus.”

EEN BLOKJE CHOCOLA De eenzame jonge Els vindt troost in lezen. Even weg van de realiteit, in een andere wereld. Het bleef niet bij lezen alleen.

“Ik werkte al jong op zaterdagen en in de vakanties en had dus wat geld te besteden. Het begon met het kopen van een reep chocolade of soms een doos bonbons. Bij iedere pagina mocht ik dan een stukje pakken. Een dwangmatig patroon. Ik was toen een jaar of 12. Doordat ik iedere dag 12 kilometer naar en van school fietste, viel het niet op. Na mijn studie escaleerde het. Mijn opa, die voor mij een vaderfiguur was, overleed en een goede vriendin deed een zelfmoordpoging. Haar ouders wisten zich geen raad en stuurden haar naar mij. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor haar. Die twee dingen hebben me over het randje geduwd. Toen ik ook nog eens mijn baan verloor, was er geen houden meer aan. Eten was het enige dat me rust gaf. Ik zag met lede ogen aan dat ik dikker werd. Ik woog op een gegeven moment bijna tweehonderd kilo. Ik walgde van mezelf. Maar de knop ging niet om. Ik kan het niet uitleggen, maar er was zo’n intens verlangen naar eten. Het is als een fysieke vriend die je mist. Als ik niet at, voelde ik de pijn. Het was zelfs zo erg dat ik al rustig werd als ik naar de supermarkt liep. Natuurlijk nam ik me vaak voor om te stoppen.

Ik gooide zelfs eten in de vuilnisbak. Maar later viste ik het er weer uit. Zo verslaafd was ik! Op een gegeven moment denk je: het is toch te laat, ik ben toch al dik. Wat maakt het allemaal nog uit? De controle was ik volledig kwijt en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wist überhaupt niet meer wie ik was. Ik zwabberde maar wat rond in mijn leven. Ik wilde niets liever dan dood. Het leven had voor mij toch geen zin meer.”

ANIMATIEFILM De jaren gingen voorbij zonder dat er iets veranderde. “Ik had een goede uitkering, dus de stimulans om iets te moeten doen was er niet echt. Ik zat eigenlijk alleen maar binnen, in mijn donkere appartement. Op een gegeven moment, in een periode waarin ik het depressiefst was, zou mijn uitkering aflopen. ‘Als die afloopt, maak ik er een eind aan’, had ik bedacht.

Ik wilde niet wéér mijn handje ophouden. Het liep anders, want God greep in. Ergens had ik altijd al het besef dat er meer was. In de periode ervoor zag ik al eens een bord langs de weg

DE HOOP MAGAZINE

Els van Weijen (48) groeide op in een verstoord en onveilig gezin, zoals ze het zelf noemt. Haar vader was alcoholist en ook de relatie met haar moeder was niet zoals het hoort te zijn. Onvoorwaardelijke liefde kende ze niet. Om de pijn en het verdriet te dempen, gaat Els lezen en eten. Jaren worstelt ze met een eetverslaving en een depressie. Ze zat vast in een patroon waar ze zelf niet meer uitkwam. Een lange opname bij De Hoop veranderde haar leven. “Wat mij persoonlijk het meest heeft geholpen, is dat ik een baan kreeg. Ik had weer een doel in mijn leven.”

9

INTERVIEW

“Eigenlijk was ik al zelfmoord aan het plegen door zo te leven.”

met een Bijbeltekst. Zulke dingen gebeurden vaker. God vroeg blijkbaar om mijn aandacht. Ik besloot Hem een kans te geven en zei: ‘Als U bestaat, laat Uzelf dan zien.’ En wat denk je, de uitkering liep niet af. Volgens mij had God de uitdaging aangenomen. Alleen deed ik vervolgens zelf niks met Hem. Na een half jaar stopte de uitkering alsnog. Toen werd ik bang. Ik had veel stress en sliep niet meer. De nachten bracht ik televisiekijkend door. Tijdens zo’n nacht gebeurde het wonderlijke. Op de BCC draaide de animatiefilm The Miracle Maker, dat ging over Jezus. In het poppetje Jezus zag ik echt Gods liefde. Dat raakte me diep. Toen heb ik weer gebeden: ‘God, als U bestaat, help me dan alstublieft.’ Ik viel als een blok in slaap. De volgende dag was alles anders. Er was opeens zo’n vreugde. God was er.”

MOEDERFIGUUR Els ging de Bijbel lezen en kwam via een lofprijsavond in contact met een echtpaar dat haar meenam naar de kerk. “Een geweldige kerk. Heel klein. Ik voelde me voor het eerst gezien.

Iedereen was betrokken op elkaar en dat was precies wat ik nodig had. Ik kon me niet meer verstoppen. Ik voelde heel veel liefde. De vrouw van dat echtpaar was echt een moederfiguur.

Ik kwam er veel over de vloer en het was nooit te veel. Ik gooide het roer drastisch om. Ik kreeg een baan en ik dacht: nu kan ik ook met God het eten aanpakken. In elf maanden viel ik negentig kilo af.”

DE HOOP MAGAZINE

10

ZELFMOORD Het leven van Els lijkt min of meer weer op de rit te zijn. “Maar toen kwam de desillusie. Als je zo zwaar bent geweest, laat dat veel sporen achter op je lichaam. Ik wilde graag een partner en een gezin. Mijn overtuiging was dat die dromen door hoe ik eruitzag niet meer zouden uitkomen. De depressiviteit kwam terug en in zo’n anderhalf jaar tijd at ik de negentig kilo er weer aan. Als je je maar ellendig genoeg voelt, gaat het vanzelf. Ik denk dat ik ten diepste de liefde die ik kreeg niet kon pakken. Ik verdroeg het niet, want ik was het niet gewend. Ik werd wantrouwend: wanneer zijn ze me zat en word ik aan de kant gezet? Ik werd boos op God: heb ik Zijn liefde me allemaal ingebeeld? De zelf moordgedachten kwamen ook weer terug.

Eigenlijk was ik al zelfmoord aan het plegen door zo te leven.

Ik weet nog goed dat ik met twee zware boodschappentassen over straat liep en ik mijn hart voelde overslaan. Nog even en dan ben je dood, Els. En dat heb je dan zelf gedaan. Ik sprak met iemand van het UWV en zij zei: ‘Je weet heel goed wat er

speelt, maar je krijgt het niet doorbroken.’ Ze had gelijk. Ik had professionele hulp nodig. Het kon zo niet langer. Een vrouw uit de kerk die verslaafd was aan alcohol, had eigenlijk ook hulp nodig en kon bij De Hoop terecht. Zij wilde niet en dat vond ik zo frustrerend. Toen dacht ik: Maar ik wil wel!”

OPNAME In eerste instantie krijgt Els bij De Hoop poliklinische hulp. Vrij snel kwam het besef dat dat niet voldoende was. Ze werd opgenomen. “Een hele stap was dat. Ik dacht: zit ik daar tussen de drugsverslaafden en alcoholisten. Nu kan ik zeggen dat ik me nog nooit ergens zo thuis heb gevoeld als daar. Er was zo veel herkenning. De reden waarom iemand verslaafd is, is meestal hetzelfde. Aan deze opname heb ik een heel goede vriendin overgehouden. In die periode viel ik weer heel veel af, maar de laatste veertig kilo lukten niet. Waarom kreeg ik het niet doorbroken? Waarom zocht ik altijd weer steun bij eten? En waarom bleef de somberheid? Dat resulteerde in een enorme worsteling met mezelf en met God. Ik begon te twijfelen of Gods wel echt zo liefdevol was. Stelde Hij in werkelijkheid niet juist veel eisen? Had ik te maken met een harde God? Achteraf denk ik dat God dit proces zo heeft geleid. Bij De Hoop leerde ik namelijk dat onder mijn depressiviteit en eetverslaving veel boosheid zat. Die had ik zo lang onderdrukt. Het was alsof God zei: ‘Toe maar, je krijgt ruimte om het eruit te gooien.’ God is zo genadig. Terwijl ik bij Hem vandaan liep, trok Hij me steeds weer terug en liet Hij mij zien dat Hij er nog steeds was. Hij heeft me net na mijn bekering heel nadrukkelijk Zijn liefde laten voelen zodat Hij me daarna kon vasthouden.”

VAN CLIËNT NAAR MEDEWERKER Bij De Hoop leert Els hoe ze in elkaar zit en krijgt ze weer een doel in het leven. “Ik kreeg inzicht in wat er in mijn leven gebeurde en de kans om veel dingen uit het verleden te benoemen. Nu weet ik waarom ik eet. En ik weet nu dat ik er mag zijn! De medewerkers van De Hoop hebben echt Gods liefde laten zien. Het was een warm bad. Wat mij uiteindelijk het meest heeft geholpen, is dat ik aan het werk ging. Toentertijd was het zo dat je na een paar weken behandeling al werkervaring ging opdoen. Er moest weer routine in het leven komen. Ik kreeg een baan op de media-afdeling. Daar mocht ik onder andere schrijven. Dat vind ik leuk en ik kan het ook nog eens! Dat werd gezien. Ik kreeg steeds meer mogelijkheden en taken. Toen mijn behandeling na 1,5 jaar stopte, kwam er een

“Ik weet nu dat ik er mag zijn.”

DE HOOP MAGAZINE

INTERVIEW

11

INTERVIEW

vacature. In eerste instantie ter vervanging tijdens zwangerschapsverlof. Toen die collega terugkwam, ging een andere collega weg en kon ik blijven. Al jaren ben ik communicatiemedewerker en schrijf ik voor het magazine van De Hoop. Al die jaren bleef eten helaas wel een issue. Ik voelde me soms zo hypocriet: ik schrijf verhalen van mensen die door God zijn veranderd, terwijl ik niet naar God ga als ik verdriet heb, maar naar de supermarkt. Sinds 2019 is dat gelukkig anders en heb ik mijn verslaving onder controle.”

JAPAN Na jaren knokken is het leven van Els ten positieve veranderd. Ze zit op haar plek bij De Hoop, heeft een fijn huis en lieve mensen om haar heen. Toch gelooft ze dat God nog een ander plan met haar leven heeft. “In 2019 was ik op een zendingsconferentie.

Het was aan het eind van een vakantie. Eigenlijk had ik meer zin in ontspanning dan in een conferentie. Toen leek het alsof een stem tegen me zei: ‘Hoelang blijf jij je nog verschuilen achter je excuses? Wanneer ga je wat doen?’ Ergens wist ik al heel lang dat ik iets met zending moest doen, maar nu wist ik het zeker: ik kan er niet meer omheen. Alle bezwaren die ik had, werden tijdens die conferentie van tafel geveegd. Terug thuis heb ik het gelijk gedeeld in de kerk. Als andere mensen het wisten, kon ik het niet meer wegstoppen. Tijdens een gesprek met een zendingsorganisatie kwam naar voren dat er nog wel wat dingen waren waaraan ik moest werken. Dat heb ik ook gedaan. In 2020 raakte ik de laatste veertig kilo kwijt, zodat ik nu 111 kilo afgevallen ben, en kwam ik God nog meer onder ogen. Niet meer rennen naar eten, maar naar Hem. In maart gaf OMF aan dat ze met me verder willen. Deze maand vertrek ik voor een jaar naar een Bijbelschool in Engeland.

Daarna ga ik als zendeling werken in Japan. Er verandert een hoop in mijn leven en dat geeft veel stress: het loslaten van hier, maar ook de praktische zaken. Er zijn momenten dat ik me afvraag: ‘Heer, waarom vraagt U dit van me? Ik durf niet, geef me moed!’ Toch heb ik nog steeds sterk de indruk dat Hij dit van me vraagt. Ik denk dat God de laatste puzzelstukjes op de juiste plek legt en zegt: ‘Je weet wat je had en je ziet nog niet wat je krijgt. Maar het wordt goed. Je staat op de drempel van een nieuw begin’.”

“In 2020 raakte ik de laatste veertig kilo kwijt.”

Meer weten over de plannen van Els in Japan?

Kijk op elsvanweijen.nl/japan

DE HOOP MAGAZINE

12

“Ik denk dat God de laatste puzzelstukjes op de juiste plek legt en zegt: ‘Je weet wat je had en je ziet nog niet wat je krijgt. Maar het wordt goed’.”

COLUMN

COLUMN MARIA

Maar haar aloude vijand wachtte haar op in de stilte. In de schaduwen van haar huis, achter de gordijnen. De alcohol was haar sluipmoordenaar. Ze sloot haar deur en deed deze nooit meer open. Iemand bracht fruit langs en hing het aan de voordeur. Daar bleef het hangen, er was niemand meer om het te ontvangen.

Na het verdriet komen de vragen. Was het voor niks geweest? Al die hoop, die vreugde over haar herstel? In gebed stelde ik die vraag, keer op keer. Het antwoord kwam toen ik besefte dat God buiten de tijd staat. Onze Heer was, is en zal komen. Hoe dat echt zit, is een mysterie, onbegrijpelijk voor ons tijdsgebonden wezens. Maar Hij is Meester over de tijd. Deze gedachte troost mij nog steeds. Voor Iemand buiten de tijd heeft elk moment evenveel waarde.

Niet alleen het begin of het einde telt, maar elk moment dat Maria bij ons was. Elke keer dat ze God zocht en vond. Vocht en won. Viel en opstond. Lachte, groeide, straalde. Al die momenten blijven werkelijkheid en zijn kostbaar. Sommige mensen noemen verslavingszorg een druppel op een gloeiende plaat, maar ik geloof dat het gaat om die momenten. Momenten van goud.

Laten we niet met wereldse ogen naar dit werk kijken, maar met de Eeuwige ogen van Hem. Als ik denk aan Maria, denk ik niet meer aan het netje sinaasappels, die langzaam verschrompelden aan de deurklink. Of aan de gesloten gordijnen.

Ik zie haar, Maria, wandelend naast onze Heer. Ze kijkt naar Hem op, met stralende ogen.

DE HOOP MAGAZINE

Ellen van de Polder-Zijp is projectleider bij Vrienden van De Hoop

De herinnering aan haar gezicht wordt door de jaren heen vager.

Nog steeds zie ik haar ogen voor me, die zo konden stralen. Vooral als ze iets goed had gedaan. Ze heette Maria. Ik werkte pas een jaar bij De Hoop, bij de communicatieafdeling. Zij had daar een werkervaringsplek. Door de weken heen zag ik haar onzekerheid omslaan in zelfvertrouwen. Ze had talent en een hart vol geloof.

Ze bloeide op. Uiteindelijk vertrok ze, vol hoop. Een eigen huisje wachtte op haar. Haar kind mocht misschien weer bij haar komen wonen. Ze ging met een lach.

13

PROJECT

DE HOOP MAGAZINE

14

“Nu kan ik anderen helpen door mijn ervaringen in te zetten.”

PROJECT

“De opleiding was mijn redding” Interne Opleidingsschool werkte therapeutisch voor Wilma Terwijl we een geschikte plek voor het interview zoeken, wordt Wilma door verschillende werkervaringsdeelnemers aangesproken. Met een glimlach groet ze hen en knoopt ze een gesprekje aan.

Deze mensen kent ze via een Stay Clean-groep, zo blijkt later. Het leiden van een Stay Clean-groep, waar lotgenoten ervaringen delen, was onderdeel van haar opleiding aan de Interne Opleidingsschool.

Ervaringsdeskundige De opname verliep goed. “Tijdens mijn behandeling dacht ik: verslaafd zijn aan alcohol? Dat nooit meer! Totdat het traject op z’n einde liep.

Toen kreeg ik het moeilijk. Ik meldde me aan bij de Interne Opleidingsschool van De Hoop om de opleiding tot ervaringsdeskundige te volgen.

Dat was mijn redding! Anders was ik weer gaan drinken.”

Veilige omgeving “De opleiding werkte voor mij als therapie. Ik moest veel reflecteren en leerde mezelf beter kennen. Nu kan ik anderen helpen door mijn eigen ervaringen in te zetten. Dat is het mooiste wat er is! Tijdens mijn opleiding leidde ik een Stay Clean-groep, belde ik oud-cliënten bij belcentrale Hope Alive en liep ik stage in een Huis van Hoop.

De bewoners in dat Huis van Hoop hebben hun verslaving of psychische problemen vaak al lang

achter zich gelaten. Dat is fijn, we kunnen er zelfs grapjes over maken. Wat ik wel zie is dat sommigen lichamelijke gevolgen ondervinden door het jarenlange gebruik van middelen.”

Droom En juist dié mensen helpen, is onderdeel van Wilma’s grote droom. Het certificaat als ervaringsdeskundige geeft haar een mooie opstap naar de opleiding verpleegkundige. “Na mijn opleiding wil ik graag een boerderijtje kopen. Hier wil ik mensen helpen die hun verslaving achter zich hebben gelaten, maar lichamelijk hulp nodig hebben. Dat lijkt me ontzettend leuk.”

Helpt u ook mee?

Help mensen zoals Wilma terug de maatschappij in. De Interne Opleidingsschool was Wilma’s redding. Geeft u zodat ook anderen hun verleden met verslavingen en psychische problemen kunnen inzetten om anderen te helpen? Zorg voor dat opstapje dat ze nodig hebben.

Doneer aan de Interne Opleidingsschool via vriendenvandehoop.nl/­ doneren of scan de QR-code.

DE HOOP MAGAZINE

Wilma rondde haar eenjarige opleiding af en is gestart met een opleiding tot verpleegkundige.

Ze sprankelt terwijl ze over haar toekomst vertelt. Dit was jaren geleden wel anders. Ze vertelt: “Mijn ex was agressief en bedreigde mij en mijn omgeving. Onder invloed van alcohol werd ik een stuk stoerder. Helaas bracht het mij niet veel: ik werd dakloos. Na een halfjaar kreeg ik weer woonruimte. In die tijd kwam ik tot geloof. Maar dit nam de angst die ik had niet weg. Ik kon niet omgaan met boosheid van anderen en van mezelf. Mijn enige vluchtmiddel was drank. Na een jarenlange verslaving werd ik opgenomen bij De Hoop.”

15

MIJN MOOISTE PLEK

In ‘mijn mooiste plek’ bespreekt een medewerker, cliënt of Vriend van De Hoop een locatie waar zij helemaal zichzelf kunnen zijn.

DE HOOP MAGAZINE

16

MIJN MOOISTE PLEK

“Hier kijken ze naar wat ik kan worden”

MIJN MOOISTE PLEK

Corné werd drie keer opgenomen bij De Hoop. Voor hem is zijn mooiste plek… de hoofdingang van De Hoop. Hij zegt: “De derde keer dat ik bij de ingang naar binnen stapte wist ik: Als ik nu niets doe, haal ik de 50 niet.”

Corné begint als tiener al drugs te gebruiken en gaat de criminaliteit in om die te betalen. Hij besteelt vreemden, maar ook zijn ouders. “Ze moesten alles van waarde verstoppen. Mijn vader legde zijn contant geld in de vriezer, tussen het vlees, zodat ik het niet vond. Mijn ouders hebben gevangen gezeten in hun eigen huis. Ik was de duivel zelf. Het boeide me niets wie ik pijn deed, als ik mijn drugs maar had.”

Corné keert met een duidelijke reden terug naar De Hoop. “Bij De Hoop kijken ze niet naar mijn verleden, maar naar wat ik kan worden. Andreea, mijn regiebehandelaar, vond dat ik niet eerlijk was. Ze zei: ‘Als je zo wilt blijven, dan bel ik de reclassering. Dan stoppen we hiermee.’ Daar raakte ze me zo mee. Ik ging zien dat ik niet alleen leugens tegen anderen vertelde, maar ook tegen mezelf. Ik heb me in april laten dopen. Mijn ouders die 25 jaar lang een verslaafd kind hadden, waren erbij en hebben tranen met tuiten gehuild om hoe ik ben veranderd.”

DE HOOP MAGAZINE

Corné wordt in 1998 en 2000 opgenomen bij De Hoop, maar valt al snel weer terug. “Daarna heeft het twintig jaar geduurd voordat ik de derde keer kwam.

Ik werkte, had relaties, zat in een methadontraject. Ik was niet ziek, ik stal niet. Maar ik leefde een leugen. Je kan jezelf wijsmaken dat het wel meevalt. Maar als ik geen methadon had, was ik de oude Corné. Dan jaagde ik achter de drugs aan.”

17

DAG VAN HOOP

Strijd de goede strijd GERALD TROOST OVER ZIJN WERK BIJ DE HOOP EN ZIJN NIEUWE NUMMER

Gerald Troost: voor velen een bekende naam in christelijk Nederland.

Wat minder bekend is, is dat hij sinds kort ook medewerker is bij De Hoop.

We spreken Gerald over zijn werk bij De Hoop, zijn nieuwe nummer dat hij schreef naar aanleiding van zijn werk en zijn optreden tijdens de Dag van Hoop op 11 september.

DE HOOP MAGAZINE

18

Velen zullen bij zijn naam denken aan muziek, maar buiten dat is Gerald Troost sinds kort ook thuisbegeleider bij De Hoop. Hij begint zijn verhaal: “Ik ben opgeleid als maatschappelijk werker. In mijn jongere jaren heb ik ook minderjarige asielzoekers en blinde mensen begeleid. Dus ik weet een beetje hoe het eraan toe gaat in de zorg. Dat is inmiddels wel zo’n vijftien jaar geleden, want daarna ben ik echt actief bezig gegaan met mijn eigen bedrijf in de muziek.”

OMMEKEER De coronatijd heeft er bij veel artiesten ingehakt, zo ook bij Gerald. “Tot anderhalf jaar geleden hadden zowel mijn vrouw Nelinda als ik geen baan en leefden we volledig van de muziek. Toen de coronacrisis kwam, schoten we wel even in de stress. We hadden helemaal niks meer staan, alles werd afgezegd. Inmiddels is mijn vrouw voorganger bij de kerk Mozaïek0318 in Veenendaal, waar ze het erg naar haar zin heeft en veel tot zegen kan zijn. Een aantal maanden later ben ik gevraagd om bij De Hoop te komen werken. Dat leek me wel wat.

Het was een moeilijke tijd, maar het is toch nog goed gekomen”, zegt hij lachend. “De coronatijd heeft ons echt tot mooie, nieuwe dingen gebracht.”

GERAAKT Gerald werkt sinds begin 2021 drie

dagen per week bij De Hoop. De rest van de dagen besteedt hij aan muziek en andere projecten. “Als thuisbegeleider bezoek ik cliënten en werken we aan verschillende levensgebieden, zoals lichamelijke en geestelijke gezondheid, een stukje dagbesteding en het opbouwen van een sociaal netwerk.

Uiteindelijk met als doel om hun leven naar een next level te krijgen. De verhalen die ik hoor van cliënten raken mij als persoon. Ik ervaar liefde voor mensen, wie ze ook zijn of wat ze ook gedaan hebben. Ook bid ik vaak voor mensen als daar ruimte voor is. Tegelijkertijd leer ik zelf heel veel. Waar het werk in de muziek wat vluchtiger en solistischer is, merk ik dat dit werk meer van de lange adem is. Je loopt veel langer met mensen op. Het leert mij om op een open, onbevooroordeelde manier naar de ander te kijken en

DAG VAN HOOP

Luister het nieuwe nummer via Spotify

NIEUW NUMMER Vanuit zijn bewogenheid met de cliënten die hij begeleidt raakt Gerald geïnspireerd en schrijft hij een nieuw nummer, ‘Goede strijd’. “Het nummer is ontstaan vanuit de relatie met cliënten. Zij die net als ik vallen en soms dingen doen die niet handig zijn. Ik ervaar echt dat God wil aanmoedigen om vol te houden, om de goede strijd te strijden. Dat is ook de strekking van het lied: we mogen weten dat als we zijn gevallen, God ons weer omhoog wil trekken. We mogen weer opstaan en opnieuw beginnen. Het is best een vrolijk lied geworden met blazers en een band, ondanks dat de problematiek misschien wat zwaarder is. De vrolijkheid

in het lied zit ‘m erin dat er hoop is.

Hoewel we soms vallen: er is altijd de mogelijkheid onszelf te herpakken dankzij de genade van God. Het lied is voor een ieder die struikelend achter Jezus aangaat.”

DAG VAN HOOP Tijdens de Dag van Hoop op 11 september zal Gerald zijn nieuwe nummer voor het eerst live ten gehore brengen. “Ik vind het heel mooi dat ik dit mag doen. Ik ben dankbaar dat ik dit lied heb mogen schrijven en het nu live mag zingen tijdens de Dag van Hoop. Mijn vrouw spreekt deze dag en zingt ook mee. Ik zie het als een voorrecht om dit samen te mogen doen.”

SONGTEKST We vragen Gerald welk gedeelte van

het lied er voor hem uitspringt. Hij citeert: “Geef mij al je scherven en schade.

Ik kwam ooit met een doel hier op aarde. Om jou te vergeven. Om met jou te leven! Keer je naar Mijn licht en Mijn goedheid. Vul je met genade en waarheid. Niets houdt Mij tegen.

Ik geef jou Mijn zegen.

Dat wens ik cliënten bij De Hoop ook toe. Een leven waarin ze vrede mogen ervaren met zichzelf, met de ander en met God.” Meer weten over het werk van Gerald? www.geraldtroost.nl DE HOOP MAGAZINE

loyaal te blijven, ook als de ander in de ellende zit.”

19

BEDANKT

“Zonder Filip zouden onze routes niet zo fantastisch zijn” “Regelmatig vertrekt Filip met een schepje en zaag de bossen in”, vertelt projectleider Cycle for Hope Michel. Hij wil Filip bedanken voor het vele werk dat hij verricht rondom de organisatie van de mountainbikeroutes van Cycle for Hope. “Hij zet de routes uit en onderhoudt ze. Zonder hem zouden onze routes niet zo fantastisch zijn! Filip heeft een groot hart voor mensen in nood. Jaren geleden was hij vrijwilliger bij Horeb (toenmalige locatie van De Hoop in Beekbergen, red.) en begeleidde cliënten. Extra bijzonder is dat dit de start- en finishlocatie was van de tochten dit jaar. Dankzij Filip konden we vanaf deze plek prachtige routes door de bossen mountainbiken, voor cliënten van De Hoop!”

Michel van Rijswoud Projectleider Cycle for Hope

DE HOOP MAGAZINE

20

WAT JE WILT WETEN OVER

WAT JE WILT WETEN OVER

Ambulante thuisbegeleiding

Voor wie is ambulante thuisbegeleiding geschikt?

Voor wie is ambulante thuisbegeleiding geschikt?

De bovenstaande situatie schetst een voorbeeld waarin ambulante thuisbegeleiding uitkomst kan bieden. Deze vorm van begeleiding is er om mensen te helpen hun zelfredzaamheid te behouden, te compenseren en soms zelfs te vergroten. Begeleiders die ambulante thuisbegeleiding bieden komen bij de cliënt thuis en helpen met structuur, planning, zaken waar de cliënt zelf niet uitkomt. Ze bieden een luisterend oor en zorgen voor spanningsregulatie.

Waarom is ambulante thuisbegeleiding belangrijk?

Waarom is ambulante thuisbegeleiding belangrijk?

Een voordeel van ambulante thuisbegeleiding is dat sommige cliënten eerder kunnen vertrekken bij de instelling waar ze hulp krijgen voor hun verslavingsproblematiek of psychische problemen. Anderen kunnen juist langer thuis blijven wonen. Verslechtert de situatie, dan kunnen ze met behulp van begeleiding toch structuur vasthouden en mee blijven doen in de samenleving, waardoor ze langer thuis kunnen blijven wonen en in hun eigen omgeving en netwerk kunnen blijven.

Wat doen de begeleiders als dingen fout gaan?

Wat doen de begeleiders als dingen fout gaan?

Doordat begeleiders thuiskomen bij cliënten zien zij hen in hun eigen omgeving en kunnen ze al vroeg de signalen oppikken als de problemen zich weer opstapelen. Vroegsignalering heet dat in jargon.

Als de cliënt de grip verliest, gaan de begeleiders open in gesprek. Ze vragen dan bijvoorbeeld of de cliënt meer hulp nodig heeft. Dat doen ze volgens de presentiebenadering. De ambulante thuisbegeleider ondersteunt, de regie ligt bij de cliënt.

MEER WETEN OVER AMBULANTE THUISBEGELEIDING? KIJK OP DEHOOP.ORG/AMBULANTE-THUISBEGELEIDING

DE HOOP MAGAZINE

Stel, je hebt al veel behandelingen achter de rug, maar je blijkt chronisch te worstelen met verslavingsproblemen. Daarnaast ben je hooggevoelig. Thuis krijg je geen goed overzicht op je planning, je dagstructuur en financiën. De inkomsten en uitgaven heb je nog op een rijtje, maar het invullen van je belastingpapieren of het aanvragen van een ontheffing voor het betalen van waterschapsbelasting lukt je zelf niet. Het overzicht ontbreekt en veel dingen blijven liggen. Zodra er vervolgens een aanmaning of herinneringsbrief op je deurmat valt, neemt de spanning in je hoofd toe. Je ervaart meer prikkels en stress en je hoofd zit vol.

Om je hoofd stil te krijgen grijp je het liefst weer naar een fles alcohol.

21

INTERVIEW

Hobbelige en hoopvolle kilometers DE HOOP MAGAZINE

22

UREN BRACHTEN ZE MET ELKAAR DOOR IN DE AUTO. DE EEN ALS CLIËNT BIJ DE HOOP EN BESTUURDER VAN DE AUTO, DE ANDER ALS BESTUURDER VAN DE ORGANISATIE. MAAR NA ACHT JAAR ZIT DE RIT EROP. BEIDEN NEMEN ZE EEN AFSLAG OP HUN WEG NAAR EEN NIEUW LEVEN. IK SPREEK MET PATRICK VAN DER HELM (58) EN JAAP DE GRUIJTER (49).

INTERVIEW

een keer Patricks levensverhaal. Het raakte hem. Wanneer Jaap op een dag een werkafspraak heeft op forse afstand van Dordrecht, vraagt hij aan Patrick of hij hem wil rijden. “Dat vond jij, als beroepschauffeur, leuk om te doen. En sindsdien, als het paste in zijn agenda, bracht Patrick mij vaak naar mijn afspraken.” Het betekende het begin van vele kilometers samen in de auto.

DORP “Wat vond je eigenlijk van onze afdeling?” vraagt Patrick geïnteresseerd.

Jaap hoeft er niet lang over na te denken: “Ik had me nooit echt bedacht dat de locatie in Dordrecht werkelijk als dorp functioneert waar cliënten ook lang kunnen wonen. Ik kwam je tegen als je aan je motor aan het klussen was. Ik kwam je tegen als je spullen vanuit het distributiecentrum van De Hoop naar de afdelingen bracht. Ik kwam je echt vaak tegen. Als in een dorp.” En in een dorp hoor je verhalen. Zo hoorde Jaap

OP STRAAT Een jaar na het overlijden van zijn vader maakt Patrick opnieuw iets heftigs mee.

“Ik reed een meisje aan met de vrachtwagen. Ze f ietste door rood, mijn licht was groen. Ik heb nog geprobeerd haar te ontwijken, maar dat kon niet meer.

Ze is ter plekke overleden.” Door deze gebeurtenis begon Patrick nog meer drugs te gebruiken. Het leverde hem hoge schulden op. Omdat hij de huur van zijn appartement niet meer kon betalen, werd hij uit zijn woning gezet.

Vier jaar lang woonde hij in zijn truck

OP DE WEG Kilometers maken is Patricks tweede natuur. Voor zijn aankomst bij De Hoop maakte hij er al vele. Langs pieken en door diepe dalen. Patrick: “Mijn vader en ik werkten allebei in de transportsector.

Hij was mijn beste maatje. Maar hij heeft zijn pensioen niet mogen halen en overleed in 1998. Ik was verdrietig en boos.

En ondanks dat mijn broer, mijn zus en mijn moeder er voor mij waren, kon ik voor mijn gevoel mijn ei niet kwijt.” Hij wilde zo ver mogelijk weg van Nederland en bracht veel tijd door op de weg, in zijn vrachtwagen. Om zijn gevoelens te verdoven gebruikte hij drugs: speed.

Hij raakte verslaafd.

en reisde hij voor zijn werk heel Europa door. Maar het dal kon nog dieper. Als hij op een dag door Zuid-Frankrijk rijdt op weg naar een klant, hoort hij dat zijn werkgever failliet is verklaard. Patrick belandde nu echt op straat. Nog eens vier jaar lang leidde Patrick een zwervend bestaan, tot hij via het Leger des Heils in Den Haag doorverwezen wordt naar De Hoop. Een belangrijk kruispunt in zijn leven, maar geen weg zonder hobbels. “Ik ben wel tien keer uit behandeling geweest”, zegt Patrick. Hij kon zich moeilijk aanpassen aan het leven in een groep en liep meerdere keren weg. Maar elke keer kwam hij terug. Met hulp kwam hij weer op de juiste weg en in 2011 kreeg hij een woning bij Beschermd Wonen. Het werd een plek waar hij zich thuis voelde.

ONDERWEG Tijdens de autoritten waarbij Patrick Jaap naar zijn afspraken reed, was er allereerst ruimte om met elkaar bij te kletsen. “Het is heel bijzonder om elkaar te kunnen volgen in het leven. Waarbij je heel duidelijk ziet dat het soms meezit en dat het leven soms tegenzit. Dat je dat met elkaar kunt delen is mooi”, vertelt Jaap. Het creëert een bijzondere vriendschap tussen hen. Onderweg mochten Jaap en Patrick veel van elkaar leren. “Patrick kan erg genieten van de ‘gewone’ dingen in het leven. Een goede kop koffie, een gesprek met elkaar, iets moois wat je onderweg ziet. Patrick heeft mij daarin echt voorgeleefd. Hij ziet kostbare en mooie details en wijst mij daarop. Dat liet hij me letterlijk zien onderweg.” Als Patrick in zijn binnenspiegel keek naar Jaap, zag hij een man die altijd hard aan het werk was. “Ik vind

DE HOOP MAGAZINE

Ze zijn allebei op hun eigen manier naar het interview gekomen. Als Jaap en Patrick elkaar zien, nemen ze eerst de tijd om elkaar te vragen hoe het gaat. Het kenmerkt de bijzondere band die ze hebben. De beide heren respecteren elkaar en dat is voelbaar.

Ik vraag hun of ze hun eerste ontmoeting nog kunnen herinneren. “Dat is een poos geleden”, antwoordt Patrick met een grijns. Maar ze weten het nog goed. “In mijn eerste maanden als bestuurder van De Hoop ben ik alle afdelingen langsgegaan om kennis te maken”, begint Jaap. Zo ook bij de afdeling Beschermd Wonen, waar Patrick een bewoner was. Het kennismaken begon wat stroef. De bewoners vonden het spannend om de nieuwe directeur te ontmoeten. Maar na een kwartier veranderde dat en vroeg een van de bewoners of hij voor Jaap mocht bidden. Jaap: “Ik kan me nog steeds goed herinneren dat dat gebeurde. Het was heel echt en puur. En zo is het contact met Patrick en de andere bewoners van Beschermd Wonen ontstaan.”

23

INTERVIEW

“Patrick is gaan stralen. Hij is een levend verhaal van hoop.”

Jaap heel betrouwbaar. En trouw. Dat waardeer ik erg in hem”, zegt hij.

Patrick van der Helm Oud-cliënt De Hoop

DE HOOP MAGAZINE

24

Jaap de Gruijter Oud-voorzitter Raad van bestuur De Hoop

VERTREK En nu, na acht jaar, komt er een einde aan de gezamenlijke autoritten. Jaap vertrekt als bestuurder van De Hoop en vervolgt zijn weg als lid van de Raad van Bestuur bij ASVZ, een grote instelling voor zorg aan verstandelijk gehandicapten. Hoe kijkt hij terug op de afgelopen acht jaar? “Wat er voor mij uitspringt is dat De Hoop een Bijbelse opdracht heeft die in de kern nog steeds hetzelfde is als toen De Hoop begon in 1975. Vormen veranderen. Maar de reden waarom we het werk doen, waarom we hoop willen verlenen, was er al toen ik in 2013 bij De Hoop kwam werken en die is er, nu ik vertrek, nog steeds.”

AFSLAG Ook Patrick heeft een nieuwe afslag genomen in zijn leven. Sinds november 2020 woont hij niet meer bij

Beschermd Wonen, maar heeft hij een eigen woning gekregen in Dordrecht.

“Het voelde alsof ik in het diepe gegooid werd. Ik had het zo fijn bij Beschermd Wonen. Maar als ik nu kijk naar de stap die ik genomen heb en waar ik nu ben, dan ben ik daar heel dankbaar voor.” Eén keer per week heeft Patrick nog gesprekken bij De Hoop met zijn begeleider. “Voor jou is dat nodig om op die manier structuur en veiligheid te hebben”, zegt Jaap terwijl hij Patrick aankijkt. Die knikt. “En ik heb ook een ontzettend fijne kerkelijke gemeente om me heen staan”, vult Patrick aan. “Dat zie ik echt als het mooie van De Hoop”, zegt Jaap. “Je hoeft het niet alleen te doen. Kerken willen echt een actieve rol spelen. Goede, professionele zorg en begeleiding is belangrijk, maar een gezond netwerk is dat ook. We kunnen wat dat betreft tot op de dag van vandaag niet zonder de kerken.” Hij kijkt naar Patrick en vervolgt dan enthousiast: “Ik heb gezien wat de kracht van gemeenschap is, als

INTERVIEW

Beiden nemen een goed gevulde kofferbak mee, met daarin wat ze leerden bij De Hoop.

VOLGENDE STAP Patrick vertelt dat hij aan het denken werd gezet om een volgende stap te zetten naar het meer zelfstandig wonen door een bezoek aan het Huis van Hoop in Zuidplas. Hij zag daar hoe bewoners midden in een woonwijk met elkaar zoveel mogelijk het gewone leven beleven. Met begeleiding, maar zo zelfstandig mogelijk wonen.

“Voor mij was een woon- en leefgemeenschap niet de beste optie. Ik had behoefte aan alleen kunnen wonen, met behoud van de begeleiding van De Hoop”, vertelt Patrick. Jaap vult enthousiast aan: “Eigenlijk woont Patrick dus in zijn eigen Huis van Hoop: met professionele begeleiding vanuit De Hoop en met liefde omgeven door veel contacten uit zijn kerkelijke gemeente.

Dat is precies het hart van de Huizen

van Hoop die inmiddels door heel Nederland zijn ontstaan. In de Huizen van Hoop zie ik de oorsprong van De Hoop terug. In 1975 opgericht vanuit kerken in Dordrecht en nu zijn er opnieuw allerlei lokale initiatieven, ondersteund door de kerken.”

ZEGENEN Het zelfstandig wonen van Patrick is een punt om te markeren. En met het vertrek van Jaap is het tijd om de auto te parkeren. Beiden nemen een goed gevulde kofferbak mee, met daarin wat ze leerden bij De Hoop, een verscheidenheid aan herinneringen en goede moed voor de verdere reis. Jaap zegt: “Ik weet niet hoe mijn leven was geweest als ik net als Patrick een dierbare had verloren op jonge leeftijd. Misschien waren mijn omstandigheden dan ook heel ingewikkeld geweest.

Het besef dat het in het leven ook andersom had kunnen zijn, dat neem ik mee.” En wat ze elkaar toewensen?

“Veel geluk en zegen”, zegt Patrick re-

soluut. Jaap neemt het dankbaar aan.

“Iemand zegenen is goede woorden over iemand uitspreken. Daarmee wil ik Patrick ook zegenen met alle goeds.

Ga met God! Ik hoop dat je tot zoutend zout mag blijven. Dat ben je voor mij geweest en dat mag je voor anderen ook zijn.” Als Jaap over acht jaar nog eens langs De Hoop rijdt, hoopt hij dat je er nog steeds levende verhalen van hoop mag treffen. “Ik hoop dat het een warme plek blijft waar mensen zich gastvrij en welkom ontvangen voelen.

Die sfeer proefde ik acht jaar geleden en nu nog steeds. En ik hoop dat die sfeer er over acht jaar nog steeds is.

Een sfeer die je laat voelen: je mag er zijn. Je bent gekend.”

DE HOOP MAGAZINE

je verbonden bent met elkaar. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Patrick is gaan stralen. Hij is een levend verhaal van hoop.”

25

IN BEELD

“Ik wil kleur en licht brengen” Marieke Rijke is als vrijwilliger interieurcoach op de afdeling Postklinische Behandeling met Wonen. Samen met cliënten maakt ze de huiskamers op de afdeling gezellig door meubels te vervangen en spulletjes te kopen tegen een klein prijsje.

“Ik ben thuis vaak creatief bezig.

Op een bepaald moment dacht ik: ik heb dit nu zoveel voor mezelf gedaan, ik wil mijn creativiteit inzetten voor anderen. Dat was mijn gebed. En nu kan ik dat helemaal kwijt op de afdeling. Ik wil op deze manier kleur en licht brengen in de levens van cliënten. Ik hoop dat ze daar doorheen mogen voelen dat ze waardevol zijn. Door het gezellig te maken en mij open te stellen voor iemand, hoop ik iets te betekenen voor de ander. Juist door de kleine dingen heen.”

Benieuwd naar het hele verhaal van Marieke? Scan de QR-code of ga naar vriendenvandehoop.nl/ marieke-ik-wil-kleur-en-lichtbrengen

DE HOOP MAGAZINE

26

ADVERTORIAL

ZAKENVRIEND ANTWAN TUIN TOTAAL

Anton heeft zelf het bedrijf opgericht. “Ik heb eerst bij verschillende werkgevers ervaring opgedaan, maar ben uiteindelijk voor mezelf begonnen. De vrijheid trok en daarbij had ik andere ideeën over tuinbeleving: de tuin als verlenging van je woonomgeving, als een vergroting van je woongenot. Ik maak graag mooie dingen. Antwan Tuin Totaal is niet van de tuinen die helemaal betegeld worden, met twee potten erop.”

Anton is zakenvriend van De Hoop. “Als christelijke ondernemer ben ik er niet alleen voor mezelf, maar ook voor een ander. Daarom heb ik een aantal mensen in dienst met afstand tot de arbeidsmarkt.

Met De Hoop hebben we een mooie connectie. Ik kom er al jaren op bijeenkomsten. Een paar jaar geleden hebben we met het hele bedrijf en het bedrijf van een collega het terrein van De Hoop in één dag helemaal opgeknapt. Daar werden de jongens vrolijk van en wij ook; het geeft binding. Ze vragen dan waarom je dit doet en zo kom je op diepere vragen van levensernst en levensdoel.”

DE HOOP MAGAZINE

Anton Visser is eigenaar van Antwan Tuin Totaal.

Hij vertelt: “Het bedrijf bestaat 20 jaar en we hebben 25 medewerkers. Wij zijn ‘buitengewoon’ goed in het ontwerpen, realiseren en onderhouden van tuinen.”

27

HOE GA IK OM MET

“Een ballonnetje doen?”

HOE GA IK OM MET LACHGAS?

Op straat zijn ze regelmatig te vinden, lege patronen van lachgas. Of misschien hoort u jongeren weleens praten over “een ballonnetje doen”.

Wat is dat eigenlijk? En moeten we ons er zorgen over maken?

DE HOOP MAGAZINE

28

Sjacco van Iwaarden Verslavingsarts KNMG bij Hoop ­Online als ZZP’er

Volgens verslavingsarts Sjacco van Iwaarden is het antwoord op de vraag of we ons zorgen moeten maken ‘ja’. “Het gaat hier om het recreatief inhaleren van lachgas (distikstofmonoxide), een fenomeen dat in de jaren ’90 voorkwam.

Je kon toen op party’s een ballon kopen gevuld met lachgas. Het is een tijd van de markt geweest, maar sinds kort weer terug. Sinds 2015 is er een sterke toename in gebruik onder 12- tot 16-jarigen.

Ongeveer tien procent van deze jongeren heeft ooit lachgas gebruikt. Cijfers over het aantal jongeren dat verslaafd raakt, zijn er nog niet. Wel blijkt uit de praktijk dat gebruikers steeds meer nodig hebben voor hetzelfde effect (tolerantie) en dat er craving optreedt (voortdurende drang om lachgas te gebruiken). Dat zijn duidelijke kenmerken dat het hier om een verslavend middel gaat.”

Sjacco legt uit wat lachgas doet: “Bij het inhaleren ontstaat een korte roes, van 1 tot 5 minuten. Je voelt je ‘high’, opgewekt, vrolijk, je wordt lacherig en krijgt een warm gevoel. Sommige mensen ervaren plotseling gevoelens en ge-

HOE GA IK OM MET

HULP VOOR KINDEREN EN JONGEREN

Ook op langere termijn zijn er gevolgen.

Sjacco: “Er kan bij regelmatig gebruik hersenbeschadiging optreden. Dit komt omdat lachgas de werking van vitamine B12 blokkeert. Lachgas kan leiden tot

“Er zijn duidelijke kenmerken waaruit blijkt dat het hier om een verslavend middel gaat.”

zuurstoftekort in de hersenen. Dat geeft concentratieproblemen, hoofdpijn, duizeligheid en je kunt flauwvallen. In combinatie met verkoudheid kan een toename van druk in het hoofd ontstaan, met als gevolg oorpijn en zelfs blijvende gehoorschade. Je loopt het risico te stikken als je tussendoor te weinig zuurstof inademt of als het lachgas wordt geïnhaleerd via een zak op het hoofd.

Ook kan het leiden tot onvruchtbaarheid. Het is een gevaarlijk middel en niet geschikt om recreatief te inhaleren.”

Verslavingsproblemen en psychische problemen zijn er in diverse soorten en maten en kunnen al op jonge leeftijd spelen. De Hoop ggz heeft een afdeling speciaal voor kinderen en jongeren in de leeftijd van 4-18 jaar.

Het team van professionals bestaat uit orthopedagogen, psychologen, GZ-psychologen, (verslavings)artsen, ouderbegeleiders en kinder- en jeugdpsychiaters.

Zij bieden zorg en begeleiding binnen de diverse behandelvormen die De Hoop ggz aanbiedt. Over het algemeen start een hulpverleningstraject met poliklinische behandeling. Hierbij wordt een kind/jongere samen met de opvoeder(s) aan een behandelaar gekoppeld waarmee tijdens (twee)wekelijkse afspraken aan persoonlijke behandeldoelen wordt gewerkt.

Als tijdens de behandeling blijkt dat er een intensievere aanpak nodig is, dan kan de behandeling worden opgeschaald naar een deeltijdbehandeling of klinische behandeling. Een deeltijdtraject duurt 14 weken en vindt plaats in groepsverband. Een op maat

gemaakt schoolprogramma op de interne school van De Hoop ggz, is onderdeel van de behandeling. Wanneer klinische behandeling nodig is, verblijft een kind of jongere dag en nacht in de kliniek. Ook in dit geval wordt de (groeps)behandeling afgewisseld met dagdelen waarop de interne school wordt bezocht.

LOCATIES Op verschillende locaties van De Hoop wordt hulp geboden aan kinderen en jongeren. De poliklinische behandeling kan plaatsvinden in Dordrecht, Houten, Amersfoort, Veenendaal, Rotterdam en Vlissingen. Deeltijdbehandeling vindt plaats in Dordrecht en Ede. Klinische opname kan alleen in Dordrecht.

MEER INFORMATIE Vragen over de afdeling kinderen jeugdpsychiatrie? Of maakt u zich zorgen over uw kind en hebt u advies nodig ten aanzien van eventuele behandeling? Neem gerust contact met ons op! Dat kan telefonisch op werkdagen via 078-611 1311. Of neem een kijkje op: dehoop.org/hulp-voorkinderen-en-jongeren

DE HOOP MAGAZINE

dachten die eerder onbewust waren.

Negatieve effecten zijn tintelingen in armen en benen, duizeligheid, hoofdpijn, misselijkheid, verwardheid en angst.”

29

DE DAG VAN

DE DAG VAN SEBASTIAAN VAN BAAR

07.00u

Sebastiaan van Baar is verpleegkundige op de afdeling Crosspoint, waar men zich richt op detox, oftewel afkick.

We hebben overdracht van de slaapdienst. Ik kan me een half uurtje inlezen en we nemen tijd voor gebed.

Dat vind ik geweldig bij De Hoop: het geloof is hier zo ontzettend levend. Ik heb twintig jaar in de ouderenzorg gewerkt en wilde wat anders. Toen ik ervoor ging bidden kwam gelijk De Hoop in me op. Mijn eerste gedachte was: “Ik ga echt niet met verslaafden werken!” Ik heb het aangepakt als Gideon. Ik zei dat als ik op de site van De Hoop geen vacature voor verpleegkundige zag, ik het niet zou doen.

Maar ik zag er gelijk een. Ik vind het hier geweldig. Ik kan er echt zijn voor de mensen.

10.30u

We drinken koffie. Dat is gewoon ontspannen. Soms komen er emoties bovendrijven, maar dat gebeurt eigenlijk de hele dag.

11.00u

De cliënten schuiven aan voor koffie, een praatje en medicijnen. Om acht uur ontbijten we met elkaar.

Het is maandag; dan hebben rond deze tijd psycho-educatie. We hebben vier weekthema’s. Aan de hand van die thema’s bespreken we met de cliënten zaken over hun leven, hun toekomst, de dingen die risico op terugval geven. We hebben heel verschillende mensen op de afdeling, van mensen die op de beurs werkten tot mensen die jarenlang dakloos waren.

Het is divers en kleurrijk.

09.00u

13.30u

07.30u

Het is tijd voor de dagstart met ­cliënten. We doen een rondje: hoe zit je erbij, hoe was je nacht? Er wordt gelezen, we luisteren een lied en we bidden. Na de dagstart doen de cliënten corvee. Rond deze tijd arriveren ook nieuwe opnames. Daar zijn vaste uren voor. Deze dag zijn er twee nieuwe mensen. We proberen ze op hun gemak te stellen. Mensen zien erg tegen een opname op. Voor wie twijfelt: DE HOOP MAGAZINE

30

weet dat je welkom bent. We hebben geen oordeel over je verslaving. We weten dat er een reden voor is. We willen er voor je zijn.

Na de lunch kunnen de cliënten wandelen, sporten, soms winkelen.

15.00u

Er is koffie voor de cliënten. De dagploeg draagt over aan de avondploeg.

Eén collega blijft intussen bij de cliënten. Het was een goede dag.

MEDITATIE

Frans Koopmans, Beleidsmedewerker Identiteit De Hoop ggz

OMKERING Het is een van de meest bijzondere kenmerken van het Evangelie van het Koninkrijk: veel zaken worden omgedraaid. Wie zich vernedert wordt verhoogd, wie zijn leven wil behouden moet het verliezen, wie belangrijk wil zijn moet worden als een kind, enzovoorts. Juist in een wereld die vaak zo gericht is op prestatie, aanzien en carrière kan deze boodschap zorgen voor f risse lucht, voor broodnodige relativering.

Voor onze hulpverlening aan mensen die kampen met verslavings- en/of psychische problemen is deze boodschap van belang. Onze zorgvisie is herstelgericht: herstel in de relatie tot jezelf, de ander, de schepping en – als de cliënt daarvoor openstaat – tot God. Als medewerkers onderkennen we het belang ervan. Herstel in de relatie met God betekent: een ander perspectief op jezelf en de werkelijkheid van je leven krijgen. Wie je bent, wordt duidelijker voor je. Wat je in je leven lang zo belangrijk vond, is dat niet meer. Waar je eerst helemaal geen oog voor had, krijgt nu je volle aandacht. Door herstel in de relatie met God kijk je niet alleen anders aan tegen jezelf, maar vervolgens ook tegen de ander en de wereld. Een echte perspectiefwisseling, een omkering.

God zoekt de mensen op die in de wereld niet in tel zijn, op wie wordt neergekeken. Zodat Hij hun genadig kan zijn, hun levens kan omkeren en zij daardoor op weg mogen gaan naar een nieuw Leven.

DE HOOP MAGAZINE

God keert alles om. In de lofzang van Maria lezen we (Lucas 1:51-53, HSV): “Hij (God) heeft hen die hoogmoedig zijn in de gedachten van hun hart, uiteengedreven. Hij heeft machtigen van de troon gestoten en nederigen heeft Hij verhoogd.

Hongerigen heeft Hij met goede gaven verzadigd en rijken heeft Hij met lege handen weggezonden.” Wat een omkering!

Een paar hoofdstukken later citeert de Heer Jezus in zijn prediking in de synagoge van Nazareth de profeet Jesaja (Lucas 4:18-19), waar Gods heil blijkt uit te gaan naar de armen, de gebrokenen van hart, de gevangenen en de blinden.

31

ITEM VAN BETEKENIS

De knikkerpot in Vlissingen

Item van betekenis Op de balie van de polikliniek in Vlissingen staat een knikkerpot. Medewerkers en cliënten die een gebeds­ punt hebben dat verhoord is, stoppen een knikker in de pot om dit te markeren. Met elkaar tellen ze zo hun zegeningen.

DE HOOP MAGAZINE

32

De traditie ontstond jaren geleden al. Lineke Karel, behandelbeleidsverantwoordelijke bij de polikliniek in Vlissingen: “We zochten iets om cliënten te bemoedigen en ons geloof zichtbaar te maken. Ik kende de knikkerpot van huis uit en een collega had er al eerder mee ge-

werkt.” Bij de pot hoort ook een gebedsdoos die in de teamkamer staat.

Door de pot op de balie te zetten zijn de knikkers zichtbaar voor iedereen. Regelmatig komen er dan ook vragen over wanneer iemand zich bij de balie meldt. “Dat geeft mooie gesprekken,” verzekert de dame achter de balie. “Cliënten voelen zich bemoedigd. Dat wij als team ook voor hen bidden vinden ze bijzonder. Zelf nemen ­cliënten ook weleens een knikker mee: ‘Mag deze ook in de pot? Er is bij mij een gebedspunt verhoord’.”