Nieuwsbrief
JAARGANG 19 • NUMMER 5 • MEI 2008
‘Een christelijk alternatief is er gewoon niet’ Timon (13) brengt zijn eerste levenjaren door in een weeshuis. Als hij drie jaar is, adopteren Piet en Bea uit Nederland hem. Timon is het vijfde kind dat zij opnemen in hun gezin. Op zijn vierde gaat Timon naar de basisschool. Er komen al snel signalen dat Timon moeilijk te hanteren is in de groep. Op verzoek van de school wordt een diagnose gesteld: ADHD, in ernstige mate. Piet en Bea vertellen over de problematiek van hun zoon én het gemis aan christelijke opvang. ‘Op de basisschool ging het met wat kunst en vliegwerk én veel overleg, nog best redelijk’, begint Bea. ‘In groep acht ging het pas écht mis. Het gedrag van Timon vroeg teveel aandacht. Ook kon hij behoorlijk ‘flippen’, zoals wij dat noemen. De plantenbakken en stoelen vlogen soms door de klas. Hij was niet meer te hanteren.’
hen zakjes wiet van de één naar de ander te brengen, was voor ons de maat echt vol. We hebben hem van deze school afgehaald.’ Timon zit op het moment van dit interview alweer vijf weken thuis. Piet en Bea zijn opzoek naar een goede school voor Timon en hopen deze binnen afzienbare tijd te vinden.
Een andere school
Timon is in de afgelopen jaren aan heel wat psychologische onderzoeken onderworpen. De uitslag is keer op keer bevestigend, maar ook confronterend. Bea: ‘Behalve ADHD heeft Timon ook hechtingsproblemen en een fors identiteitsprobleem. Hij heeft een laag zelfbeeld en functioneert sociaal niet goed. Piet en Bea vragen zich na ieder onderzoek één ding af: waar is het geestelijke aspect in dit verhaal? Daarom besluiten ze contact te zoeken met Chris. Bea: ‘We hebben bij Chris de vraag neergelegd of ze met ons willen kijken naar een christelijke alternatief op het gebied van onderwijs. Ze gaan ons helpen in onze zoektocht.’ Daarnaast willen Piet en Bea de mogelijkheden van christelijke hulpverlening bekijken. Piet: ‘Timon wil graag als christen leven, dit geeft hij zelf ook aan. Ik vind het een groot goed wanneer kinderen opgenomen kunnen worden op een plek waar hulpverleners gelovig zijn en waar ze ook op de geestelijke kant van de zaak letten.’ Bea: ‘Als christen sta je gewoon anders in dit soort situaties. Wij geloven dat God Timon aan ons gegeven heeft, zodat we hem kunnen vertel-
De school van Timon is welwillend en stelt voor hem een apart programma te laten volgen in verschillende klassen. Piet: ‘Hier had Timon helemaal geen zin in en halverwege het jaar hakten we de knoop door: Timon ging van school en kwam thuis te zitten.’ Al snel blijkt dat geen enkele school halverwege een leerjaar zit te wachten op een leerling met gedragsproblemen. Uiteindelijk lukt het toch om Timon op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen met psychische en/of gedragsproblematiek te plaatsten. ‘De laatste zes weken voor de zomervakantie kon Timon dan toch naar school’, vertelt Piet. ‘Na de zomer werd hij geplaatst op een zelfde soort school alleen dan voor voortgezet onderwijs. Daar ging het in eerste instantie redelijk, al werd hij – in verband met zijn huidskleur – dagelijks uitgescholden.’ Piet en Bea hebben het hier, net als Timon, erg moeilijk mee en zijn het ook niet eens met het beleid dat de school hierop voert. Bea: ‘We konden echter geen kant op. In het christelijke onderwijs was er geen alternatief voor hem. Toen we hoorden dat enkele oudere jongens Timon geronseld hadden om als koerier voor
Het geestelijke aspect
len hoe waardevol hij is. Ik zou graag willen dat Timon een hulpverlener krijgt die hem ook vertelt dat hij waardevol is in Gods ogen. Het lijkt ons heerlijk om te merken dat je geestelijk gezien op dezelfde golflengte zit met de behandelaars. Wij hopen dat – wanneer het écht nodig is om Timon op te laten nemen – er zo’n plek voor hem zal zijn. De namen die in dit artikel worden genoemd, zijn om privacyredenen gefingeerd.