13e jaargang • nummer 3 • mei 2012
Horeb bode
Jan Pieter: “Soms voel je je zo klein, dat je bijna in een luciferdoosje past.”
Een handje helpen De nieuwe vrijwilligersruimte van Horeb is bijna klaar. Bewoners en vrijwilligers steken samen de handen uit de mouwen om het gebouw piekfijn in orde te maken. Wat motiveert vrijwilligers om zich bij Horeb in te zetten? Hoe ervaren de bewoners hun betrokkenheid? We vroegen het bewoner Jan Pieter Vonk (36) en vrijwilliger Bert den Uijl (49). Bij Horeb is het een drukte van belang. Mannen in blauwe overals, stoffig en vol verfvlekken, lopen af en aan. Vanuit de gebouwen klinkt het geluid van hamer en boor. Een busje barstensvol materialen komt net terug van de bouwmarkt en wordt vlug uitgeladen. Te midden van deze drukte staat Jan Pieter Vonk over zijn werkbank gebogen. Secuur meet hij iets af en zet vervolgens de elektrische zaag aan. Hij is timmerman en woont nu vijf maanden bij Horeb, om
los te komen van zijn cocaïneverslaving. Bert den Uijl komt met wat gereedschap uit de nieuwe vrijwilligersruimte lopen. De vrijwilliger heeft ‘twee rechterhanden’, zoals hij zelf zegt en helpt waar hij maar nodig is. Bert: “Als vrijwilliger ondersteun je de bewoners. Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten. Jan Pieter is bijvoorbeeld een professionele timmerman. Ik hoef hem echt niet te vertellen hoe hij zijn werk moet doen. Het belangrijkste is dat ik er simpelweg voor
de bewoners ben. Ik hoef niets bijzonders te doen. Ik dien de bewoners vooral door naar hen te luisteren.” Jan Pieter knikt. “Ik zie 24 uur per dag dezelfde gezichten van mijn medebewoners. Het is heerlijk om een keer met iemand anders te praten, die niet in hetzelfde schuitje zit.” Bert en Jan Pieter zijn het erover eens dat de meerwaarde van vrijwilligerswerk zit in de gesprekken tijdens en na het werk. Het is ontspannend voor de bewoners om eens