Lidewij van Wilgen

Lidewij

Lidewij van Wilgen is wijnmaker in de Languedoc op haar domein Terre des Dames. Ze heeft drie dochters en een Franse man. Meer over Lidewij en haar domein: terredesdames.com

Gezellige gastvrouw

Vorig jaar deed ik op deze plek een oproep aan druivenplukkers. Mijn oogst was dat jaar buitengewoon ongezellig geweest. Het professionele team, allemaal mannen van Marokkaanse afkomst, had verstoord opgekeken als ik in hun pauze met koffie en koek aan kwam. Uiteraard hadden ze veel lekkerder gebak bij zich en waarom wilde die grote blonde vrouw bij hen onder de boom zitten? Aan het eind van de oogst waren ze vriendelijk maar zonder omhaal naar huis gegaan. Daar zaten Jean-François, mijn werkman, en ik dan met een biertje en een schaaltje nootjes over de vallei uit te kijken. Echt feestelijk was het niet. En als ik dan weer eens gezellig met Nederlanders wijntjes zat te proeven leek het plan steeds logischer: dit is een leuke sfeer, stel je voor dat de hele oogst zo zou zijn? Het was een kleine stap naar mijn oproep van vorig jaar. In het voorjaar kwamen de eerste aanmeldingen binnen. Meerdere aardige, gemotiveerde mensen, die ik graag op het domein zou zien. Iemand kon begin september, een ander twee weken eind van die maand. Ik begon lijsten aan te leggen, die best ingewikkeld werden. Het deed me realiseren dat al die exacte data niet echt correleerden met de onvoorspelbaarheid van de oogst. Gelukkig lag dat moment nog ver in de toekomst. Begin juni was ik in de kelder bezig met een ingewikkelde assemblage toen er een Nederlandse bezoekster langskwam. Ze wilde wat wijnen proeven, ze zag er aardig uit. Ik legde mijn werk aan de kant en nam haar mee naar de tafel voor het huis. Ze keek naar het huis, naar het uitzicht en ja hoor, ze had zin om te oogsten. Maar deze vrouw liet het niet bij gezellige ideeën, de volgende dag kwam ze terug. Terwijl ik nu dus wel die assemblage moest afmaken, bleef ze naast me staan, vragen stellen en suggesties doen. Waar zou iedereen moeten slapen? Zou ik alleen lunches aanbieden of ook het avondeten? Aan wat voor soort maaltijden dacht ik? Een beetje onrustig keek ik met een schuin oog naar mijn berekeningen, het niveau in de tank dat langzaam opliep en de pomp die ik in de gaten moest houden. Ik begreep niet waarom het zo lang had geduurd, maar opeens viel toen het kwartje: bij al die gezellige oogstfoto’s die ik had gezien ging het vaak om een stel, waarvan de vrouw die leuke lunch op tafel zette terwijl de man zich op de wijn concentreerde. Of ze hadden alle twee hun handen vrij en een wijnmaker die achter de schermen werkte. Maar hier ben ík de wijnmaker en is dit het magische moment in het jaar waarop al mijn energie naar de wijn moet gaan. Natuurlijk zou ik niet tegelijkertijd een gezellige gastvrouw kunnen zijn. De volgende dag schreef ik aan iedere potentiële plukker uit Nederland een mail. Later plaatste ik een advertentie op de Facebookpagina van mijn dorp. Niemand oogst nog met de hand en binnen een week had ik meer aanmeldingen dan ik nodig had. Louise, David, Sofiane en alle anderen bleken leuke mensen die graag hun pauze met me doorbrachten. En na het werk lunchten ze thuis. Door de droge zomer rijpten de druiven niet gelijkmatig en half september moest ik het werk tien dagen stilleggen. Wat was ik blij dat ik geen mensen uit Nederland had laten komen. Tijdens het oogstfeest, waar iedereen met schalen zelfgemaakt eten aankwam, wist ik het zeker: ik had de perfecte oplossing gevonden. Die gezellige lunch wordt dus maar een proeverij – ik weet zeker dat ik veel leuker ben als de wijn eenmaal veilig op vat zit.

WAAROM WILDE DIE VROUW BIJ HEN ONDER DE BOOM ZITTEN?

© Illustratie Marieke van Ditshuizen