2 minute read
Column Vivianne Rijnders
Next Article
RIJNDERSVivianne
COLUMN
Juli was de maand dat de zomervakantie begon. De maand van heet weer. Van lange dagen en buiten leven. En de maand van André Rieu. Het mocht weer! Na twee lange jaren van stilte in de stad en vooral stilte op het Vrijthof was het Rieu-circus weer neergestreken op haar thuisbasis. Helaas had ik geen kaartje kunnen bemachtigen maar ik kon bijna elke concertavond in mijn eigen achtertuin meegenieten. Als de wind een beetje gunstig waaide kon ik alles volgen. Ik hoorde zelfs het geroep: “Gaot nao hoes!” “Nein!” “G’r moot goon slaope!” “Nein!” Heerlijk. Vuurtje aan, wijntje erbij en ik genoot op mijn tuinbankje tot en met de laatste klanken. Lek geprikt door de muggen maar dat had ik er wel voor over.
Maar ook overdag was de sfeer in de stad fantastisch. Zoveel mensen, zoveel nationaliteiten en verschillende talen. Veel muziek op straat, de gezelligheid stuiterde om me heen. Uren ronddwalen en kijken naar iedereen die daar flaneerde en pareerde. Het was weer te snel voorbij.
Ik las dat de Vrijthofconcerten Maastricht dertig miljoen euro in het laatje bezorgen. En als je dan weet dat in onze stad bijna achtduizend gezinnen in armoede leven, waardoor elf tot vijftien procent van alle kinderen moet opgroeien in armoede, staat dat wel heel haaks op elkaar. Ik heb op een basisschool gewerkt in één van de rijkste wijken van de stad. Voor de zomervakantie verkondigden daar veel kinderen zonder met hun ogen te knipperen dat ze naar de Malediven gingen. Of naar Zuid-Afrika. Naar het vakantiehuis in Portugal en daarna nog even naar Euro Disney. Maar daar waren ze met kerstmis ook nog geweest. Of ze gingen met mama naar Bonaire en daarna met papa naar Thailand. De school waar ik nu werk staat in een heel andere buurt. Veel kinderen hebben nog nooit de zee gezien. We gingen op schoolreisje naar Fun Valley. En echt, er waren kinderen die, toen ze het water zagen, dachten dat ze aan zee waren. De meesten blijven dus thuis. En genieten van de kampdagen die Trajekt voor hen organiseert. Kamperen achter het buurthuis! Ze verheugen zich er enorm op. Badjes in de tuin en met z’n allen naar Fort Willem. Een enkeling gaat met de bus naar Spanje. Sommigen gaan een paar weken naar familie in Turkije of Marokko. En komen heel verdrietig terug omdat het afscheid zo zwaar viel.
De kloof blijft. En groeit. Kunnen die dertig miljoen daar niets aan veranderen? Het zal ongetwijfeld bijzonder naïef gedacht zijn, menig politicus zal deze opmerking vreselijk dom vinden. Maar toch. Die Vrijthofconcerten worden bezocht door mensen die het financieel goed hebben. In het orkest zitten mensen die als kind in de gelegenheid waren om muziekles te krijgen. De kinderen uit die bijna achtduizend gezinnen hebben die mogelijkheid niet. Die achtduizend gezinnen kunnen geen Vrijthofconcert bezoeken. We hebben het over gelijke kansen voor alle kinderen. Hoort daar ook niet het recht op muziekles bij? Hun ouders zouden een concert met ze moeten kunnen bezoeken. Dus, wat valt er te realiseren met wat André Rieu de stad oplevert? Of kan André Rieu zelf iets doen? Ik heb gelezen dat hij en zijn orkest gratis muzieklessen zouden gaan verzorgen aan kansarme kinderen in Limburg. Ik juich het van harte toe maar heb er nog niets van gemerkt. Dus meneer Rieu, als u dit leest … ? Wie weet!
