In bed met

SERGE GULIKERS

Ook deze zomer is nog niet wat we ervan hoopten. We zijn op weg naar normaal maar kunnen nog niet alle coronaregels overboord gooien. De cultuursector lijkt het momenteel het zwaarst te hebben. Er wordt volop gewinkeld en elke terrasstoel is bezet maar voor artiesten als Serge Gulikers is de agenda nog akelig leeg. We praten erover in het rustgevende blauwwit van een heerlijke Hästens boxspring bij Gasse Slaapcomfort.

Serge Gulikers, zanger, muzikant en zangdocent. Een artiest voor wie normaal gesproken te weinig dagen in een week zitten. “We hadden net een huis gekocht en ons eerste kindje was op komst,” vertelt Serge. “Toen kwam corona en stortte er van alles in. Al mijn optredens werden in één keer gecanceld waardoor een groot deel van mijn inkomsten wegviel. De zanglessen die ik geef konden deels online doorgaan maar digitaal lesgeven geven is niet ideaal. De situatie was niet bevorderlijk voor mijn muzikale gemoedstoestand. Mijn vrouw en ik kregen beiden corona en de verbouwing van ons huis kwam stil te liggen. Gelukkig waren we hersteld toen Mia werd geboren, maar thuis was het nog een behoorlijke troep. Ik had overwogen om minder te gaan optreden als ons kindje er eenmaal was, maar nu werd het opgelegd, het was geen keuze meer en dat voelde heel oneerlijk.”

ER WORDT GEEN GEHOOR GEGEVEN AAN DE ROEP VANUIT DE CULTURELE SECTOR

Het lijkt me leeg als je optredens en daarmee de interactie met het publiek ineens wegvallen. “Klopt,” beaamt Serge, “dat wat ik jarenlang met al mijn passie en liefde heb gedaan, mocht niet meer. Het is heel ingrijpend om te merken hoe kwetsbaar je bent als muzikant, artiest en creatief ondernemer en hoever je achteraan staat in de pikorde. Er kwamen wel financiële tegemoetkomingen vanuit de overheid, maar omdat ik online muzieklessen gaf, moest ik die deels weer terugbetalen. Het inkomen als artiest is al niet riant, daar heb ik ooit zelf voor gekozen, maar dit voelt niet eerlijk. Er wordt geen gehoor gegeven aan de roep vanuit de culturele sector. Optredens en festivals worden afgelast, dus ook de optredens die er voor mij inmiddels weer gepland stonden. Er is vanuit de cultuursector heel veel geïnvesteerd om te kunnen blijven werken, om te kunnen blijven doen wat we het liefst doen, én om ons publiek tegemoet te komen. Heel naar dat er dan zo makkelijk wordt gezegd: ‘Het gaat niet door.’ Je gaat je afvragen waar je het nog voor doet, waar je nog voor vecht. Ik kan me bijna niet meer herinneren hoe het voelt om reacties van een publiek na een goed optreden te krijgen. De artiest in mij is in een hoekje gedreven, er is me iets heel belangrijks afgenomen. Er moet maatwerk komen in wat er wel kan, in financiële vergoedingen, in alles. Wie heeft wat nodig? Waar leg je de grens? Met slechts één regeling waarbij je pech hebt als je niet aan de voorwaarden voldoet, doe je ondernemers uit de cultuursector ernstig tekort.”

Waar heeft Serge de motivatie uitgehaald om deze periode door te komen? “Sowieso had ik steun van mijn gezin maar ook van andere muzikanten,” zegt hij, “en uit lesgeven haalde ik voldoening. Gelukkig kan ik dat nu weer op locatie doen en het is voor zowel de leerlingen als mijzelf heerlijk om weer lekker voluit te kunnen zingen. Verder heb ik wat kleinschalige dingen gedaan, solo met gitaar en piano voor een familie opgetreden bijvoorbeeld. Toen ik zag hoe blij de mensen met mijn muziek waren, voelde ik hoe ik het gemist had. Die factor, dat wat kunst en cultuur met mensen doet, wordt onderschat door de politiek. De politiek luistert niet naar mensen, het gaat alleen om geld. Het welbevinden van zowel muzikant als publiek wordt buiten beschouwing gelaten. Mensen moeten met al hun zintuigen ervaringen kunnen opdoen en geïnspireerd raken, in musea, door muziek, in theater of bioscoop. De waarde daarvan kun je niet meten aan wat het opbrengt. Het lijkt of alles wordt afgevlakt, de diepte trekt weg uit de maatschappij. Grote artiesten en bands konden in het afgelopen jaar nieuwe albums maken maar kleinere artiesten zoals ik en veel van mijn collega’s, hebben die mogelijkheid niet. Dan word je dus gedwongen om ander werk te gaan zoeken. Wat blijft er dan nog over van deze sector als we straks weer mogen? Ondanks de fieldlabs die hebben aangetoond dat het veilig kan, worden de festivals gecanceld. Veel betrokken mensen gaan iets anders doen en komen niet meer terug. Daardoor krijgt de cultuursector nog een klap. We kunnen niet op de rem blijven

trappen, laat de mensen lekker buiten van een festival genieten. Nu worden er stiekem feestjes achter gesloten deuren gehouden, maak het dan veilig en legaal in de open lucht. Ik heb nooit de moed verloren, hoewel ik andere dingen moest gaan doen om inkomsten te genereren. Het liefst sta ik op het podium maar je moet keuzes maken over hoe je je leven verder wil inrichten. Daar ben ik stap voor stap mee bezig en ik laat optredens afhangen van de kwaliteit en niet de kwantiteit. Op dit moment ben ik bezig met de Rockopera Eve, geïnitieerd vanuit Schunck. (https://schunck. nl/rockopera-eve-storm-is-coming) Ik hoop dat het door kan gaan en dat de mensen dan merken wat ze gemist hebben. Zoals het voor mij voelde toen ik weer met een gitaar in mijn handen mocht zingen, zo zal het ook voor het publiek voelen. Laten we blijven kijken naar de mogelijkheden en vooral naar wat buiten kan. En vergeet dat maatwerk niet!”