Man bijt hond Het dorp

Hetdorp Het ene dorp is het andere niet. Elk dorp heeft zijn eigen (speciale) plekjes, gewoonten en personen. Chiro Hermelinde uit Kemzeke en Chiro Icarus uit Deurne nemen ons mee op sleeptouw in hun dorp en stad. Door Mirte, Hannelore en Kato

Chiro Hermelinde: Tim Rottier, dat is de VB van de jongens. Als er iets te doen is in Kemzeke is hij er altijd bij. Op de Kemzeekse dorpsfeesten loopt hij met zijn broer in pak op de kermis rond met een draaiorgel. Daar zit een aapje op en daar komt muziek uit van K3 en zo.

We zijn een klein dorp, dus iedereen kent elkaar hier heel goed. We zijn een beetje een sekte aan het worden (lachen). Tussen de Chirojongens en -meisjes zijn er ook heel veel koppeltjes. Als je naar de oud-leiding kijkt, denk ik dat negen op de tien koppels zijn uit de jongens- en meisjesgroep. De ouders van de jongste leden zijn bijna allemaal oud-leiding van Kemzeke.

Niet te vergeten: de hond van leidster Fien, dat is zowat de Chirohond geworden.

Chiro Hermelinde: Ons oudercomité zeker, die zijn er altijd. Bij alles wat we organiseren, bijvoorbeeld bij ons Chirobal, komen ze helpen. Veel van die ouders zitten ook in onze kookploeg op bivak.

Onze eigen ouders zijn ook heel geëngageerd voor onze Chirogroep. Zij hebben ook in de Chiro gezeten. Onze mama’s zijn de woensdagdamesvan Kemzeke. Elke woensdag gaan ze samen wandelen, en daarna gaan ze op café en praten ze vooral over iedereen in het dorp.

Chiro Hermelinde: Ellen is Belgisch kampioen judo geweest! We hebben ook veel creatieve mensen. Als we decors maken voor het bivak of ons Chirobal steken wij daar tijd in. We kunnen ons ook heel goed verkleden. Als we naar een fuif gaan, gaan we heel vaak verkleed. Ondertussen hebben wij allemaal een

heel grote verkleedkoffer. We nemen op kamp allemaal twee koffers mee: een voor de gewone kleren en een volgestopt met verkleedkleren.

Chiro Hermelinde: We verkopen in september in het dorp varkenskaarten om geld in te zamelen. Dit jaar hebben we de kaarten verkocht verkleed als varkens met De drie biggetjesals achtergrondmuziek. Het was een mooi zicht. (lachen)

Een kaartje kost een euro en met een tombola kan je een varken winnen. Meestal wint uiteindelijk iemand van ons omdat wij het overschot zelf opkopen als we kaartjes niet verkocht krijgen (lachen). Je kan ofwel het levend varken winnen of het geld van het varken.

Chiro Hermelinde: Nee, iedereen kiest voor het geld. Maar goed ook, want als iemand daarvoor kiest, moeten we nog een varken gaan zoeken. (lachen)

Naast het kermisvarken hebben we een speciale vriendjesdag. Dan gaan we kinderen ophalen met een versierde tractor. Dan rijden we met vijf tractors door Kemzeke. Dat is een goede ledenwerving. We hebben zelf ook allemaal nog op de tractor gezeten. We zijn wel echt een Chirogroep van tradities.

Chiro Hermelinde: Wij spelen een beetje overal, maar meestal op de Chiroterreinen zelf. We hebben veel speelterrein, dus alle afdelingen passen hier tegelijk. Naast onze lokalen ligt een omheind sportveld, de Thuismatch. Dat is de naam van het veld, maar ook van een evenement met muziekbandjes dat elk jaar ter ere van de papa van Ruth georganiseerd wordt. Hij is een paar jaar geleden overleden.

Tijdens de coronacrisis speelden we op verschillende locaties in het dorp, zoals het Pauluspad, een lang pad dat naar het Paulusbos leidt. Iedere afdeling speelde op een andere locatie. Elke week wisselden we dan. Het Paulusbos hebben we op die manier een beetje herontdekt, tot voor kort speelden we daar minder vaak.

Chiro Hermelinde: Tijdens de dorpskermis worden er vanuit de kerktoren spulletjes gegooid, zoals een bonnetje voor de botsauto’s. Als je ze kan vangen, mag je ze houden. De grote prijs is de gouden kemel, dat is een gouden kettinkje met een kemel op. Dat is het teken van Kemzeke. Aan ons vroegere gemeentehuis hebben we een kinderversie. Bij de volwassenenversie moet je al goed je best doen om iets goeds te vangen, dat is veel hoger.

Chiro Hermelinde: Een paar jaar geleden hebben ze in het dorp naar aanleiding van 900 jaar Kemzeke een film gemaakt. Mensen uit Kemzeke speelden daarin mee. De broer van Fien speelde de hoofdrol. De film ging over een mysterie van Kemzeke waarvoor ze naar verschillende periodes in het verleden reisden. Die film werd in de kerk getoond, daar was een hele tribune gebouwd. Een week lang was er elke avond een vertoning. Heel Kemzeke is zo komen kijken.

Chiro Hermelinde: Op de grens tussen Kemzeke en Sint-Gillis-Waas, onze buurgemeente, staan de Twistkapelletjes. Vroeger stond er één kapel, maar er was discussie of die van SintGillis-Waas of van Kemzeke was. Omdat ze er niet uit kwamen, hebben ze een tweede kapel gebouwd, zodat beide dorpen een kapel hebben.

Kevin: Ik denk dan aan onze pastoor, Fons. Hij woont naast onze lokalen en was vroeger de pastoor van de kerk hier. Hij is dat nu niet meer, maar hij komt nog altijd ons veld proper houden, het gras afrijden en zijn moestuin hier onderhouden. Elke keer zegt hij dat het de laatste keer is dat hij het doet, maar elke keer doet hij het toch opnieuw. Dus dat is toch wel iemand die het vernoemen waard is.

Jane: Wij gaan ook vaak naar het kerkhof hierachter, daar spelen we dan spelletjes in het donker of overdag. Dat is echt wel heel plezant.

Lotte: Even voor de duidelijkheid: het kerkhof is een officieel park en wordt nu niet meer als kerkhof gebruikt. Anders gaan de mensen nog denken: euhm, spelen op een kerkhof? (lacht)

Kevin: De afdelingen gaan soms ook naar het Boekenbergpark. Dat is hier echt vlakbij: er zijn grote speelweides en een speeltuin, dus voor zowel de jongere als oudere afdelingen is dat een heel plezant park om spelletjes te spelen. Soms gaan we ook naar het Te Boelaerpark: dat is iets verder, maar ook heel groot. Hier in Deurne is er best wel veel groen om een stad te zijn.

Lotte: Het kerkhof.

Kevin: Ja!

Lotte: Toen we zelf lid waren, hebben ze ons daar ‘s avonds eens spelletjes laten spelen. Sindsdien heeft dat een vibe gekregen van “Oh, het kerkhof!”. Twee jaar later is het officieel een park geworden en zijn er ook iets grotere grasvelden gekomen. Sindsdien zijn we er ook met de jongere afdelingen overdag naartoe gegaan om te spelen en met de oudsten is het altijd griezelen in het donker en spelen we verstopspelletjes. Jane: Het kerkhof is echt de ideale plaats om verstoppertje te spelen.

Kevin: Er is één boom die echt hol is. Je kan er goed in klimmen en je wordt er amper gevonden.

Als je iets atletischer bent, kan je ook op de muren rond het kerkhof kruipen. Als je daarop ligt, word je praktisch niet gevonden.

Jens, die nu oud-leiding is, verstopte zich daar altijd en die vonden ze nooit.

Lotte: We geven aan onze leden ook altijd mee dat ze bij het spelen uiteraard respect moeten hebben voor de graven. Dat vinden we zelf wel echt belangrijk.

Kevin: Elk jaar doen we een spaghettislag en een jeneveravond en dan nodigen we altijd de buurt uit. Ze komen zeker niet allemaal, meestal maar een paar mensen.

Maar we proberen hen zeker uit te nodigen om hen te laten weten dat ze welkom zijn. Bij de jeneveravond is het logisch om hen op voorhand te verwittigen, want dat feest duurt tot in de late uurtjes. Dan weten ze dat er misschien wel wat lawaai kan zijn.

Lotte: Wij kennen de buurt ook wel heel goed. We helpen altijd mee met activiteiten van de parochie of als een andere vereniging die mee in de parochie zit een quiz of zo organiseert. Dus ze kennen ons allemaal wel en meestal proberen we gewoon zo veel mogelijk met hen te babbelen.

Allemaal samen: De Turk.

Kevin: Wij zitten dicht bij de Herentalsebaan, op 100 meter. Daar zijn heel veel dürümzaken, een Domino’s Pizza en ‘de Turk’. Dat is de Turkse bakker, waar wij praktisch elke zondag binnenlopen voor een Turkse pizza, dürüm, koffiekoeken of broodjes.

Lotte: Die kennen ons al. Als er iemand binnenkomt met een Chiropull zeggen ze meteen: “Geef het lijstje maar.” Dan moeten we niet alles opsommen.

Jane: Meestal gaan we naar de braderij hier op de Herentalsebaan om te flyeren, dat is altijd begin september.

Kevin: We hebben enkele lagere scholen in de buurt die we elk jaar bezoeken om ons voor te stellen. En tijdens de eerste Chirozondag is er altijd overgang van de leden naar hun nieuwe afdeling. Ze doen dan een soort doop waarbij ze vuil worden en opdrachtjes moeten doen om te tonen dat ze de nieuwe afdeling waard zijn. Ik denk dat dat wel altijd leuk is voor nieuwe leden om te zien. Het is geen normale Chirozondag, maar ze ontdekken wel wat Chiro kan betekenen.

Kevin: Het is geen hobby of talent, maar er is wel een oud-leider, Quinten, die pastoor is. Hij is 27, maar is heel gelovig en hij woont nu in Nederland om priester te worden. Iedereen weet ook dat hij heel gelovig is en je kan heel diepgaande gesprekken voeren met hem. Hij is heel Chirominded, hij heeft in het verbond gezeten en meegeholpen op Krinkel.

Jane: Er zijn ook veel Chirogroepen die ons kennen door hem. “Ah ja, jullie zijn de Chirogroep van die priester!”

Kevin: Het is een speciale, maar echt wel een heel plezante gast. Hij heeft ooit eens tegen een auto gereden. Wij wonen in een dichtbebouwde buurt waar veel auto’s op straat geparkeerd staan. Elk jaar als we op bivak vertrekken, moeten we met een kleine vrachtwagen hier op het terrein rijden en moeten we een bocht maken. Hij dacht dat de bocht wel ging lukken, maar dat was niet zo. Nu weet de eigenares dat ze haar auto het beste verzet als het bivak eraan komt.