Wat te doen met 8 miljoen

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 1

Wat te doen met 8 miljoen?

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 2

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 3

Keren David

8

Wat te doen met miljoen?

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 4

Voor Alun en Deborah

www.defonteinmeidenboeken.nl Oorspronkelijke titel: Lia’s Guide to Winning the Lottery Verschenen bij Frances Lincoln Children’s Books © 2011 Keren David Voor deze uitgave: © 2012 Uitgeverij De Fontein, Utrecht Vertaling: Karin Breuker Omslagafbeelding: Arianna Osti Omslagontwerp: Hans Gordijn Grafische verzorging: Text & Image, Gieten Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. isbn 978 90 261 3282 7 nur 284, 285

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 5

Hodstuk 1 Michien is h tovenarij, michien is h h l. Of michien is h alleen h bewijs dat h universum van toeval aan elkaar hangt. H do er ni toe. Je bent rijk.

E

én minuut nadat ik acht miljoen pond had gewonnen, gooide mijn moeder me het huis uit.

Ze zette me niet letterlijk op straat, maar ze stond daar gewoon, met uitgestrekte arm. De tranen stroomden over haar wangen en ze zei: ‘Er. Uit. Nu!’ met een stem die klonk alsof ze tussen ieder woord enorme slokken wodka naar binnen goot.

Ze had die avond trouwens flink rode wijn zitten tetteren.

Bourgogne, mooi in de kleur van haar lippenstift en haar teennagels.

Het sloeg echt nergens op, dat ze me eruit zette. Het was gewoon weer zo’n ruzie zoals we die de laatste tijd zo vaak hadden.

Ik vond dat het aan haar lag. Zij leek te denken dat het mijn schuld was. We hadden al de hele avond zitten kissebissen, en ik probeerde steeds redelijk en rustig te blijven. Maar hoe duidelijker ik haar uitlegde dat ze me echt twintig pond moest geven, hoe beveriger en emotioneler ze werd. Het was echt verschrikkelijk oneerlijk.

Mijn zusje Natasha was in de prijzen gevallen toen de avond nog jong was en mijn moeder zich klaarmaakte om naar een feestje te gaan. Mijn moeder liep Beyoncé te neuriën, deed haar

5

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 6

oorbellen in en bewonderde zichzelf in haar superstrakke paarssatijnen jurk van Karen Millen. Nat hoefde haar alleen maar te vertellen hoe fantastisch ze eruitzag en mijn moeder dook onmiddellijk in haar glitterhandtas en overhandigde haar twintig pond.

Tegen de tijd dat ik besefte dat ik ook dringend geld nodig had, omdat ik eerder die maand mijn verjaardag iets te uitbundig had gevierd, had mijn vader aangekondigd dat hij zogenaamd niet lekker was. Hun uitje ging niet door en mijn moeder zat alweer in haar spijkerbroek te mokken voor de tv.

‘Jij voert nooit iets uit, Lia,’ zei ze, terwijl ze met lange tanden haar aardappelvrije aardappeltaart van Weight Watchers zat te eten. ‘Waarom zou ik jou geld geven? Je hebt je zakgeld voor deze maand al gekregen.’

Mijn mond viel open. ‘Maar... je hebt Nat twintig pond gegeven. Dit is zó oneerlijk... Ik wil morgen gaan shoppen. Ik heb ook twintig pond nodig.’

Het was zo. Ik hád geld nodig. Ik had altijd geld nodig. Bij mijn favoriete kraam in Camden hing een geweldig leren jack uit de jaren zestig. Ik had mijn moeder daar op mijn verjaardag mee naartoe gesleept en haar met tranen in mijn ogen gesmeekt om het voor me te kopen, maar ze antwoordde dat ze geen tachtig pond ging betalen voor de armoedige afleggertjes van een ander. Ik kon er niet over uit... dat jack was een kóópje. Ze kon me gewoon nooit eens zelf iets laten beslissen – ze was het laatste jaar echt ongelofelijk gierig en bazig geworden. Waarschijnlijk had het iets met de leeftijd te maken... Misschien was ze verbitterd omdat zij uitgedroogd en rimpelig werd, terwijl ik er bij het juiste licht en met het goede jack redelijk oké uitzag.

Hoe dan ook, dat jack was mijn nieuwste truc om de aandacht te trekken van Raf... knappe, mysterieuze Raf, mijn laatste project. Ik had al veertig pond bij elkaar gespaard. Als ik er nog twintig pond bij kon krijgen... en de volgende dag van mijn vader nog wat kon lospeuteren...

6

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 7

‘Natasha had geld nodig om met haar vriendinnen uit te gaan.

Dat was een onverwachte uitgave. En zij krijgt niet zo veel zakgeld als jij. Schei toch uit, Lia.’ ‘Je geeft haar alleen maar geld omdat je zo ontzettend graag wilt dat ze vriendinnen hééft,’ zei ik. Ik wist dat het een beetje gemeen was om dat te zeggen – Natters had vorig jaar een rottijd gehad toen ze in handen viel van een stel pestkoppen – maar dat was nog geen reden om haar totaal onverdiende en onrechtvaardige extraatjes toe te schuiven.

‘Doe niet zo vals,’ zei mam.

Ik nam een grote hap spaghetti en slurpte als een Dyson om alle slierten naar binnen te werken.

‘Moet dat nou?’ vroeg ze, met een afkeurend boulimiagezicht.

‘Nou, het is gewoon zo. Jij denkt dat Nat heel veel financiële hulp nodig heeft om vrienden te kopen. “Kom maar, jongens, ik betaal de popcorn!” Maar dat laat alleen maar zien hoe wanhopig ze is. Sorry, hoor, maar het is zo.’

Ik wilde echt niet bot zijn. Ik had Natasha wat de sociale verhoudingen op school betreft prima kunnen helpen, als er maar eens iemand naar me had geluisterd. Maar dat gebeurde natuurlijk niet.

Hoe dan ook, ik was maar liefst achttien maanden en twee dagen ouder dan Natasha. Dat zou iets waard moeten zijn. Wat zij kreeg, hoorde ik minimaal ook te krijgen.

‘Het is niet éérlijk,’ zei ik weer, hoewel ik wist dat dat totaal zinloos was. Altijd als ik mijn ouders wees op zaken die overduidelijk oneerlijk verdeeld waren, rolden ze met hun ogen en zeiden: ‘Het leven is niet eerlijk, Lia. Weet je dat nou nog niet?’

Waarschijnlijk de meest irritante zin ooit.

Mam werd een beetje rood in haar gezicht en ze goot nog een flinke scheut wijn in haar glas. Ik wees haar behulpzaam op het feit dat haar make-up was uitgelopen, waarna ze mij ervan beschuldigde dat ik haar superdure waterproof mascara had gestolen. Ik knipperde snel met mijn ogen – om het bewijs te mas-

7

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 8

keren – en begon onmiddellijk met mijn ‘O, mijn god, hoe kun je mij beschuldigen van díéfstal, o, mijn god, je eigen dochter!’verdediging.

‘En trouwens,’ vervolgde ik, ‘als je dat ongelofelijk miezerige beetje zakgeld dat ik krijg zou verhogen, zou ik mijn eigen mascara kunnen kopen.’

‘Dat verhaal kennen we nu wel, Lia,’ zei ze. ‘Waarom ga je zelf niet wat geld verdienen? Papa heeft je een zaterdagbaantje aangeboden.’

‘O, alsjeblíéft zeg,’ zei ik. ‘Ik ben niet geïnteresseerd. Dat heb ik je al verteld.’

Kijk, dat mijn vader nou niets beters met zijn leven wist te doen dan de familiebakkerij overnemen, wilde nog niet zeggen dat ik van plan was om iedere zaterdag taarten te verkopen. Ik veronderstelde dat ik ooit op een dag misschien wel zou beslissen om de zaak over te nemen... in de verre, verre toekomst. Op mijn vijftigste of zo, als mijn leven voorbij was. Maar niet iedere zaterdag. Dat bracht het onvermijdelijke veel te dichtbij.

Mam rolde met haar ogen. ‘Het perfecte zaterdagbaantje ligt voor het grijpen, maar je bent te lui om het aan te pakken. Je moet trouwens niet zo hard praten. Je vader is niet lekker.’

‘Ja hoor,’ zei ik. ‘Arme papa.’ We wisten allebei dat hij niet echt ziek was. Hij was gewoon chronisch moe van het iedere dag vroeg opstaan – ‘bakkersuren draaien’ noemde hij dat – en hij was allergisch voor de meeste van haar vriendinnen. Begrijpelijk.

‘Niet dat jij om iemand iets geeft, behalve om jezelf,’ zei ze, whám, zomaar uit het niets.

Ik begon op een onzichtbare viool te spelen. Ik zou zó aan Britain’s Got Talent kunnen meedoen. De Ongelofelijke Lia! Speelt luchtviool en jaagt tegelijkertijd haar moeder in de gordijnen!

Mam klakte afkeurende met haar tong. ‘Je bent echt verschrikkelijk. Ik weet niet wat er met jou aan de hand is.’

8

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 9

Mijn moeder heeft besloten me te haten, dát is er met me aan de hand, dacht ik, maar ik wist niet hoe ik dat moest zeggen zonder de indruk te wekken dat ik zielig was. In plaats daarvan begon ik de heat door te bladeren. Het is ongelofelijk hoe afzichtelijk je eruit kunt zien en toch een ster kunt zijn.

‘Hoe dan ook, Lia, het is knap brutaal van je om extra geld te vragen, terwijl jíj volgens mij donderdag dat tientje uit mijn portemonnee hebt gepikt. Het geld groeit me niet op mijn rug, weet je.’

Ik geeuwde. Wat een gedoe om niks. Hoe durfde ze mij van diefstal te beschuldigen, terwijl ik vast van plan was om dat beetje geld keurig terug te betalen? Ik had het gewoon nodig. Mijn lippenbalsem was op. Het was praktisch een medische noodsituatie.

Het zag er niet naar uit dat ik ook maar iets uit haar zwaarbewaakte portemonnee zou kunnen lospeuteren, dus zette ik de tegenaanval in, gewoon voor de lol.

‘Jíj bent degene die alleen maar aan zichzelf denkt. Wat is er zo bijzonder aan dat feestje, Paula? Ben je soms verliefd op een of andere gepensioneerde?’

Ik noemde mijn ouders de laatste tijd bij wijze van experiment soms Paula en Graham in plaats van mam en pap. Het werkte prima, vond ik. Het trok in ieder geval hun aandacht. Waarschijnlijk omdat ze eigenlijk Sarah en Ben heten.

‘Noem me geen Paula,’ snauwde ze. Daarna wauwelde ze nog een hele tijd door, en intussen kwam de lottotrekking op tv. Ik luisterde met een half oor mee, want ik had een lot. In mijn schooltas. Ik had geen zin om het te gaan halen, want ik wist dat je die dingen toch nooit wint.

‘Ik ben het zat,’ zei Paula. ‘Je neemt me voortdurend in de maling.’

‘Vierendertig!’ zei de presentator. Mijn beha-maat. Of het huisnummer van mijn oma, zoals ik later tegen de pers zou zeggen.

9

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 10

‘Ja hoor, het is al goed,’ zei ik.

‘Je gedraagt je alsof je hier in een hotel zit en een stel persoonlijke slaven hebt om je te bedienen. Je schijnt te denken dat mijn portemonnee een geldautomaat is.’

‘Nummer zeventien!’ zei de presentator. Het huisnummer van mijn vriendin Shazia. Het klonk goed. Ja. Zeventien.

‘Je bent gemeen tegen die arme Natasha.’

‘Daar wordt ze hard van,’ mompelde ik. Op de achtergrond rolde de bal met nummer drieëntwintig door de buis naar beneden. Drieëntwintig. Mijn droomleeftijd. Niet meer naar school en zo vrij als een vogel.

‘Andere meisjes behandelen hun ouders niet zoals jij. Andere meisjes zijn lief tegen hun moeder.’

‘Mmm... echt?’ vroeg ik. Nummer eenenveertig rolde op zijn plaats. Paula’s volgende verjaardag. En zij maar denken dat ik niets om haar gaf.

Vier getallen. Vier goed. Het gaat de goede kant op, dacht ik.

Dat moet wel wat zijn. Misschien win ik een paar honderd pond.

Maar ik moest het controleren... het loterijbriefje erbij pakken...

Dus ik zei: ‘Yo, Paula, kun je misschien effe je muil houden?’

Op dat moment begon ze te schreeuwen. Ze zette haar wijnglas met een klap op de glazen koffietafel – had een bloedbad kunnen worden – en gilde: ‘Nu is het genoeg! Ik heb het helemaal gehad met jou! Bied je excuses aan!’

Ik hoorde haar nauwelijks. Ik zat als verstijfd, met mijn ogen aan de tv vastgelijmd, en zag drie kleine balletjes op hun plaats rollen.

Dertien. Rafs geboortedag. Het was een persoonlijke triomf geweest om daar na veel speurwerk achter te komen – Raf was niet iemand voor verjaardagsfeestjes. Toen het allemaal bekend werd, moest ik doen alsof ik dit nummer had uitgekozen omdat we toen ik klein was op nummer 13 hadden gewoond.

‘Nummer acht!’ Jacks verjaardag. Acht september. Ik wist zeker dat ik acht had.

10

13120/1205-v8_13120-1205-v8.qxp 1-6-12 12:40 Pagina 11

Zeven. Mijn geluksgetal sinds ik op mijn zevende verjaardag bij de scouting ging en besloot dat dat de gelukkigste dag van mijn leven was. Een beetje ironisch, want bij de scouting bleek een geheime terreurbeweging te zitten, die mijn leven twee jaar lang tot een hel maakte. Het waren de Elfjes en ze haatten de Dwergen.

‘Je negeert me gewoon! Je hebt geen respect!’ schreeuwde ze, terwijl ik die pokkenelfjes uit mijn hoofd zette en in gedachten nerveus de nummers controleerde en nog eens controleerde. O, mijn god. O, mijn gód. O, míjn gód. O...

‘Eh, Paula...’ zei ik voorzichtig.

Inmiddels stond ze te wijzen en te gillen dat ze Er Genoeg Van Had, dat ze Er Niet Meer Tegen Kon. En ik kon de woorden niet vinden om haar te vertellen wat er misschien was gebeurd, en ik kon de schaamte niet verdragen als zou blijken dat ik me had vergist in de getallen. Stel je voor dat ik de verjaardag van Arme Kleine Natasha had gekozen in plaats van die van Jack?

Stel je voor dat ik mijn eigen behamaat was vergeten?

Dus ik zei: ‘Prima. Goed. Ik ga al, ik ga.’

Ik greep mijn spijkerjack, trok mijn nep-Uggs aan en pakte mijn schooltas.

En ik liep het huis uit – ik, met mijn misschien-wel-gouden lot.

11