CAMPO interviewt Clara Furey

Clara Furey over haar doorbraakvoorstelling Dog Rising: “Geluid is de architectuur van de ruimte”

© Mathieu Verreault

De Canadese Clara Furey is al lang geen onbekende meer in het internationale danscircuit. Met haar internationale doorbraakvoorstelling Dog Rising (2021) is ze eind maart voor de allereerste keer te zien in CAMPO. Een ideale kennismaking met het werk van deze choreografe, wiens nieuwste creatie later dit voorjaar in première gaat tijdens het Brusselse Kunstenfestivaldesarts. Lees hier een interview met Furey.

Opwekkende schokken, bot-doordringende polsslagen en empathische energie zijn slechts enkele van de tastbare kwaliteiten die Clara Furey in haar hypnotiserende trio Dog Rising heeft geïnjecteerd.

De uit Québec afkomstige choreografe van Bent Hollow Compagnie begon met het creëren van het stuk in 2020, in het heetst van de pandemie, met als gevolg dat er geen enkel fysiek contact is tussen de dansers Baco Lepage-Acosta, Be Heintzman Hope en Brian Mendez.

Furey onderzocht hoe je het kunt laten lijken alsof iemand aangeraakt wordt zonder die daadwerkelijk aan te raken. Een danser laat zijn beweging uit zijn lichaam stromen en als een

onzichtbare golf door de ruimte kabbelen tot die het volgende lichaam bereikt, waardoor reactief contact ontstaat. Volharding en herhaling zijn de sleutels tot deze beeldtaal, aldus de choreografe.

"Een van de eerste vertrekpunten bij het maken van Dog Rising was hoe we het skelet sterker konden maken – hoe we een gebaar konden vinden, of fysiek materiaal, dat we aan het skelet zouden geven,” vertelt ze.

Furey begon haar artistieke parcours niet als danseres, maar als muzikante. Ze studeerde klassieke muziek aan het historische Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse de Paris en begon als jongvolwassene kort met zingen en songwriting voor ze een dansopleiding volgde aan de École de danse contemporaine de Montréal. Furey acteerde ook in diverse films.

© Guillaume Simoneau

Als artieste met een interesse in verschillende disciplines, gebeurde haar overstap van muziek naar dans spontaan. "Het voelde als een noodzaak, die te maken had met wie ik toen was,” zegt Furey. "Ik denk dat pianospelen erg eenzaam is en ik wilde meer in groep werken. Maar ik had ook de fundamentele behoefte om te bewegen. En mijn liefde voor dans kwam zeker voort uit mijn liefde voor muziek. Ik was iemand die uitging om te dansen op goede dj's. Ik denk dat bewegen voor mij een gezonde manier was om mijn energie te kanaliseren, om mijn energie vast te houden, en ik voelde dat ik mijn liefde voor muziek kon voortzetten door middel van dans.”

In de lijn van het samenbrengen van kunstvormen haalde Furey's in opdracht gemaakte solo When Even The inspiratie uit de onvoltooide poëzie van de Canadese singer-songwriter Leonard Cohen. Tijdens een tentoonstelling in het Musée d'art contemporain de Montréal, gewijd aan het overleden icoon, voerde ze het werk van november 2017 tot april 2018 negentig keer op naast Coaxial Planck Density – een loden sculptuur van een dood lichaam van de Britse beeldend kunstenaar Marc Quinn.

"Ik trek niet echt een sterke grens tussen beide media,” zegt Furey over dans en muziek. Ze choreografeerde in 2019 ook Rather a Ditch voor de Frans-Canadese actrice Céline Bonnier, een existentiële solo gebaseerd op Steve Reichs compositie Different Trains uit 1988.

Furey's eerste stuk als artistiek leider was Cosmic Love uit 2017, een mindful onderzoek naar vibraties, gedeelde energie en gewichtloosheid. In zekere zin was deze verkenning het startpunt voor Dog Rising, waarbij ze voor een bredere bewegingsstijl koos.

"Het kan er soms zeker mechanisch uitzien,” zegt Furey. "Soms ziet het er eerder seksueel uit, afhankelijk van waar in het lichaam de slag komt. Soms lijkt het op grooven zoals je op een dansvloer zou doen, maar het is zo hardnekkig dat het uiteindelijk niet meer lijkt op iemand op een dansvloer. Ik zou kunnen zeggen dat het allemaal ritmische borst -en bekkenoefeningen zijn."

De lichamelijkheid van Dog Rising is nauw verweven met de soundtrack, die heel persoonlijk is voor Furey – deze is van haar broer Tomas Furey, met wie ze vaak samenwerkt (hij zit ook achter de muziek voor Cosmic Love).

Tomas is opgeleid in elektroakoestische instrumenten en weeft in Dog Rising lagen gearticuleerde beats samen tot een percussieve soundscape. In combinatie met het overwegend rood getinte licht creëert de muziek een betoverende ervaring voor de kijker. Het is net als de dansbeweging zelf een integraal onderdeel van het stuk.

"Muziek speelt altijd een erg grote rol in mijn werk,” zegt Furey. "En op een bepaalde manier heb ik het gevoel dat de dans soms ook gewoon dit soort elektro-immersief geluid belichaamt, omdat het een groot deel uitmaakt van waar ik artistiek zo van hou.”

"Ik heb tot nu toe altijd gewerkt zonder scenografie en ik heb het gevoel dat geluid de architectuur van de ruimte is. Het voelt echt alsof geluid veel ruimte inneemt in dit soort werk.

Ken je het gevoel dat je met geluid kan hebben in een grote kerk, of in een donkere grot, hoe geluid kamers kan creëren? Ik heb het gevoel dat er in dit werk en in mijn manier van werken veel ruimte is voor geluid om dat te doen."

Dit interview is een vertaling van een interview door Emily Lyth dat verscheen bij Stir.