01 | 15 | ruimteCAESUUR | Tonio de Roover | catalogus tentoonstelling

TENTOONSTELLINGSCATALOGUS

17/01 | 21/02 2015

Tonio de Roover

Tonio de Roover | 17-01-’15 – 21/02/’15 uitgangspunt 2015 | pagina 4 beelden tentoonstelling | pagina 5 openingswoord Johan de Koning | pagina 12 multiple | pagina 17 colofon | pagina 19

zie ook Tonio de Roover: www.tonioderoover.nl TRENTBEHEER

ruimteCAESUUR Lange Noordstraat 67 4331 CC Middelburg www.ruimtecaesuur.nu

Nico Out | PZC | 12-02-2015

Inhoud

uitgangspunt 2015

In 2015 bestaat ruimteCAESUUR 20 jaar. Dat gaan we vieren en vormgeven vanuit een buitengewoon eenvoudig concept: we willen werk tonen van een aantal kunstenaars waarbij wij bij het werk en de kunstenaar grote passie voelen door ontmoetingen in het nabije verleden.

Onze inspiratie en eigenwijsheid laat zich goed omschrijven met een citaat van Peter Sloterdijk uit zijn boek ‘Sferen’: ‘Het kind kijkt de zeepbellen na die het uit het pijpje waarmee het zojuist bedacht is de hemel in worden geblazen. Trillend en vol leven maakt zich een grote ovale ballon van het pijpje los, die door de bries wordt meegevoerd en wegzweeft over de straat. Hij wordt gevolgd door de hoop van het betoverde kind, dat zelf met zijn wonderbel de ruimte in zweeft, als was zijn lot voor een paar seconden lang met dat van het nerveuze voortbrengsel verbonden. Wanneer de bel na zijn bevende vlucht ten slotte uiteenspat, slaakt de zeepbelkunstenaar op het balkon een

kreet die tegelijk teleurstelling en vreugde uitdrukt.

Zolang de bel leefde was de bellenblazer buiten zichzelf geweest, zichzelf geweest, als hing het voortbestaan van de bol af van het feit dat hij gehuld bleef in een meezwevende aandacht. Op de plek waar de bel uiteenspat, blijft de uit haar lichaam getreden ziel van de bellenblazer een ogenblik alleen achter, als had ze zich op een gezamenlijke expeditie begeven en halverwege haar partner verloren. Maar dan gaat het spel weer onvermoeibaar verder. En ook een volgende bel is voor de maker het instrument van een verrassende zielsexpansie. Onmerkbaar wordt het spelende kind een inzicht geopenbaard dat het later op school weer zal verleren: dat de geest op zijn manier zelf in de ruimte is’ Architect Johan de Koning ontwierp voor dit jubileumjaar een nieuwe inrichting die het dilemma van de ruimte van CAESUUR vormgeeft: de spanning tussen de ruimte als etalage en de expositieruimte als witte doos, waar je in gaat.

Tonio de Roover

Johan de Koning

De Profundis vanuit de diepte opening Caesuur, LN67, 17 jan 2015 16 u.

Caesuur bevindt zich in een schemerzone.

Ergens tussen etalage en galerie of kamer in.

Dat is verder niet erg, het gaat tenslotte om wat er in te zien is. Maar voor een architekt is het een intrigerend gegeven. Niet meteen een ob-sessie, zo erg is het ook weer niet, maar als je – zoals ik – er een paar keer per dag langs fietst of loopt dan ga je er wel over nadenken.

Wat is dat nu eigenlijk voor ruimte? Is het strikt genomen wel ruimte? Als ik aan een willekeurige kennis vertel dat ik er iets mee ga doen, krijg ik dikwijls de opmerking te horen: o daar waar je niet naar binnen kan. Waarom wil jij daar iets mee? Nou daarom dus. Omdat het een ongewisse afloop heeft, omdat mensen niet verwachten dat een architekt er iets mee kan, dat het net lijkt of er niks mee te doen is.

Een avontuur. Je weet nooit precies waar het eindigt. Ruimte en diepte, hoe ondiep ook, lokt een reactie uit. Diepte die niet zo goed peilbaar is, kan niet

anders dan enorm veel spanning oproepen.

Diepte is architektuur. Diepte op het platte vlak is een suggestie. Perspectief, de truc die schilders hiervoor uitvonden of ontdekten – hoe je ‘t noemen wil – krijgt hier hoe dan ook een derde dimensie. Vormt dan een overgangszone tussen beeldende kunst en architektuur. Al in de 16e eeuw waren het juist architekten die zich verdiepten in het perspectief, maar schilders die er furore mee maakten.

Diepte die architektuur kan veroorzaken gaat door het oppervlak heen. Je kerft er als het ware in. Zo diep dat je er vervolgens ‘in’ kan.

Letterlijk. Vooral letterlijk, want in figuurlijke zin kan je ‘in’ heel veel kunstvormen zijn.

Architektuur, daar kan je echt naar binnen.

Maar in plaats van te snijden, gutsen of kerven kan je ook op een andere manier diepte creeren, die even letterlijk is en toch iets meer te maken heeft met die suggestie van het perspectief. Dat doet Tonio de Roover. Ook vandaag hier in Caesuur.

Je weeft houten stokjes aan elkaar, dunne

ribben tot ragfijne structuren, figuren die vlakken geven. Kwetsbare aluminium buisjes worden draadmodellen, frames gebouwd met bijna niks. Licht en lucht. Die hang je tegen de wand of beter nog, net iets ervoor. Door het licht geeft het frame een schaduw op de wand.

Als losstaand object werken die structuren ook in de natuur: ze komen los uit de achtergrond van bos of heide. Of je bekleedt het geheel met doorzichtige, halftransparante materialen, papier, verf, doek polyester, lamellen. En dan opnieuw het spel met licht. Wat zou ik graag zo’n reuze lampion in mijn etalage hebben hangen.

Je kan er helemaal in op gaan. Zo krijgt die structuur ruimte.

Distantie tot de werkelijkheid. Hellend of vlak, dik of dun.

Transparant of zwaar.

Structuur, materiaal, licht en schaduw.

Het zijn de ingrediënten voor een elementair spel dat ik onmiddellijk zou definiëren als architektuur.

Ze houden elkaar in evenwicht. Je zet vlakken

neer, met intervallen: je kan er tussendoor. En meteen zie je: het een maakt het ander. Een van mijn docenten op het Berlage Instituut, Herman Hertzberger werd beroemd met zijn aforisme: ruimte maken, ruimte laten. Als architekt doe je een ingreep in een situatie. Die controleer je. Maar tegelijkertijd creëer je iets wat je niet controleert. Collatoral damage noemen militai-ren dat. Een andere leermeester Steven Holl wees me erop dat het vak pas echt interessant wordt wanneer je gaat denken vanuit die oncontroleerbare bijvangst. Dat wat groeit uit wat je niet beheerst, maar wat wel een direct gevolg is van jouw handeling. Noem het schaduw.

Het werk van Tonio, zijn vederlichte structuren in verschillende materialen, sieren de witte wan-den. Zo licht en dun, zo ijl dat het soms lijkt alsof het er niet is, Onvatbaar is. Zo lijkt het tenmin-ste. Kunstenaars doen dat dikwijls meesterlijk: toveren met stof. Voor architekten is dat een stuk moeilijker. Bijna alles is zwaar en groot: je moet er immers in kunnen. In beide gevallen geldt: door ergens wat te plaatsen gebeurt er

wat. We nemen stelling. Maar kijk vooral tussen die wanden en achter de frames. Tussen de objecten en achtergrond. Neem notie van de schaduw, want daarin schuilt de echte kunst!

Johan De Koning

speciaal voor zijn tentoonstelling bij ruimteCAESUUR maakte Tonio de Roover op ons verzoek deze serie als multiple â‚Ź 75,- [ zonder lijst, incl. 6% B.T.W. | ruimteCAESUUR rekent geen courtage ]

Tonio de Roover - multiple

ondersteund door DE VROLIJKE AANDEELHOUDERS & DITO VRIENDEN VAN CAESUUR

colofon kernCAESUUR 2015 Willy van Houtum | Hans Overvliet communityCAESUUR 2015 Giel Louws | Michiel Paalvast Harmen Eijzenga | Ramon de Nennie Henk Vermeulen | Harrie Roosen Johan de Koning | Robbert Jan Swiers catalogus werk: ©Tonio de Roover foto’s: ©Giel Louws & Hans Overvliet ©Johan Nieuwenhuize | Trendbeheer Tevens omslag& achterplat logo: Niek Hendrix | Rinus Roepman [ snowball ] lay-out: Hans Overvliet

de Kattendijke/Drucker Stichting

Voordat je teksten en/of foto’s deelt, neem eerst even contact op met caesuur@zeelandnet.nl

TENTOONSTELLINGSCATALOGUS

17/01 | 21/02 2015

Tonio de Roover

Lange Noordstraat 67 4331 CC Middelburg www.ruimtecaesuur.nu