BRUZZ actua - editie 1688

Rubrieknaam

#1688 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

|

N I E U W S

|

A C H T E R G R O N D

&

O P I N I E

11 | 12 | 2019

‘Brussel is trots geworden op de chaos’ OUD-TOPMAN MIVB ALAIN FLAUSCH

© IVAN PUT

Trager rijden voor betere lucht

VLAANDEREN VERLAAGT MAXIMUMSNELHEID OP DE RING

Een kalender met een terugblik 2020 VOLGENS UITGEVERIJ PLAIZIER

DOE NET ALS PETER MEE AAN DE WARMATHON VAN BRUSSEL T.V.V. PARANTEE-PSYLOS En zorg ervoor dat kinderen met een beperking dichter bij huis kunnen sporten.

W A A R M

PETER GENYN PARALYMPIC TEAM BELGIUM ATLEET

T

INSCHRIJVEN OP DEWARMSTEWEEK.BE 19 dec. 2019 Koning Boudewijnstadion

H

N O

TEN VOORDELE VAN

MET DE STEUN VAN

Chou de Bruxelles

BRUZZ | VOORAF

Fotograaf Ivan Put trekt wekelijks door de stad voor een portret

MARTINE DRESSE, HOOGSTRAAT "Ik ben geboren in Brussel en heb hier altijd gewoond. Lang was ik secretaresse op de Japanse ambassade. Deze tweedehands Amerikaanse mantel kocht ik in de rue de Flandre. Iedereen kleedt

zich nogal klassiek. Ik hou van kleur. Vaak krijg ik leuke opmerkingen, behalve van mijn dochter die vindt de mantel maar niks. Ik leef met mijn drie ‘gekke’ honden Mazarin, Lady Dali en Lulu in een

klein, fijn appartement in Ukkel met een grote tuin. Dikwijls wandel ik door de Marollen, straten die ik ken uit mijn kindertijd. Mijn auto heb ik net weggedaan, te duur. Ik doe nu alles met de tram.

Met de auto zit je toch altijd vast in het verkeer. Daar worden de mensen ook slechtgezind van.

Bon ik laat je, ik moet nog een kast patineren. Werk genoeg, ik verveel me nooit."

11 DECEMBER 2019

I

3

Inhoud

CULTUUR IN BRUSSEL?

BRUZZ SELECT

Mobiliteit

Minder snel op de Ring 16

Spreektijd

Alain Flausch

“Het leven van een automobilist moet ondraaglijk worden” 10

03

Chou de Bruxelles

06

In beeld

08

De week

19

De Lege Doos

DE ULTIEME CULTUURGIDS VOOR BRUSSEL

NOG MEER BRUSSEL BIJ BRUZZ

GA NAAR BRUZZculture.be OF DOWNLOAD DE GRATIS BRUZZ APP

Het Grote Séverine Champeaux Foute Cadeau Ruil Bureau Ruil nu al je oude foute kerstcadeaus in bij BRUZZ! Elke dag

BRUZZ.be BRUZZ radio

Edito

EDITO

De jaarkalender van Plaizier 20

23

Een nacht op hotel

24

Enfant Terrible

27

Beeldspraak

28

Nick Trachet

29

Big City

Eindejaarsspecial

Een terugblik op een jaar vol verzet.

Volgende week

BRUZZ magazine

Nieuwe look

Ontdek vanaf maandag 16 december de nieuwe look van BRUZZ 24 Vanaf 16 december

BRUZZ tv

Meld nieuws

Hebt u nieuws uit Brussel, dan kunt u ons dat melden via het WhatsApp-nummer 0489-988.988 Persberichten kunnen via nieuws@bruzz.be

— STEVEN VAN GARSSE

Uitgaan van de eigen sterkte. Het is het beste recept voor een succesvol beleid.

Het mag dan ook verbazen dat het Brussels Gewest de meertaligheid niet eerder naar voren heeft geschoven om krachtig uit de hoek te komen.

Brussels minister Sven Gatz (Open VLD) is vandaag de eerste excellentie van Meertaligheid van het land. Hij komt nu, kort na zijn aanstelling, met een publieke nota die daar invulling aan moet geven. Die tekst is nog maar een eerste aanzet voor een echt taalbeleid, maar de bakens zijn wel gezet, onder meer met de oprichting van een commissie van experts én een mooie doelstelling: een doorleefde drietaligheid voor onze ketjes als ze achttien jaar worden.

De plannen vallen natuurlijk niet los te zien van de context. Het superdiverse Brussel is met zijn honderden talen vandaag al een toonbeeld van linguïstieke rijkdom. Het aantal Brusselaars dat twee of meerdere talen spreekt is enorm. Meertaligheid maakt al van oudsher deel uit van de identiteit van de hoofdstad, zij het in een sluimerende vorm.

Vandaag kan die meertaligheid de speerpunt worden van een vernieuwde identiteit. Mooi meegenomen is dan het verschil met de andere landsdelen, die mono-communautair zijn: Wallonië en

Vlaanderen.

Hoe belangwekkend meertaligheid ook kan zijn voor de Brusselse gemeenschapsvorming, we moeten hier uiteraard niet al te naïef in zijn. Er zijn wel degelijk valkuilen.

Iedereen begrijpt dat om een politieke gemeenschap te vormen, een demos zoals wetenschappers het noemen, de onderlinge communicatie van cruciaal belang is. Met een toren van Babel waar niemand elkaar nog begrijpt, komen we er natuurlijk niet. Of erger nog, met een taalpolitiek waarbij de ene taalgemeenschap de andere onder de knoet probeert te houden.

Ook daar heeft Brussel jammer genoeg al veel ervaring mee. We kunnen herinneren aan de jaren van het FDF, de partij die van de linguïcide zowat haar levensdoel had gemaakt. En net zo goed is er vandaag nog werk aan de winkel om de taalwetten te laten respecteren.

Het voordeel van deze benadering is dat ze niet vertrekt van wat afdwingbaar zou moeten zijn (taalwetten), maar juist van wat kansen biedt (taalbeleid). Als de Brusselaar op zijn achttiende inderdaad drietalig is, zoals Sven Gatz dat voluntaristisch naar voren schuift, dan zijn de taalwetten meteen overbodig.

Dat is in deze tijden van politiek cynisme alvast een zeer verfrissende boodschap.

BRUZZ | VOORAF

Fotografie

Een rijkdom om uit te spelen

“Een doorleefde drietaligheid voor onze ketjes als ze achttien jaar worden, is een mooie doelstelling”

11 DECEMBER 2019

I

5

BRUZZ | DE WEEK

In beeld

6

I

11 DECEMBER 2019

Tunneldak

BRUZZ | DE WEEK

Het dak van de Clovistunnel in de Clovislaan is er letterlijk af gegaan. Die spoorwegtunnel van meer dan honderd jaar oud verbindt Brussel-Noord met Brussel-Schuman. Volgens Infrabel was een renovatie noodzakelijk. Om de hinder voor het treinverkeer te beperken, is er de voorbije vier weekends dag en nacht gewerkt. Daardoor lag het treinverkeer alleen die acht dagen stil. De Clovislaan is al afgesloten sinds 14 oktober 2019 en dat blijft zo tot de zomer van 2020. Er is flink wat lawaaihinder, al zijn buurtbewoners ook verrast: velen onder hen wisten niet dat er een spoorwegtunnel onder hun straat ligt.

Š SASKIA VANDERSTICHELE

11 DECEMBER 2019

I

7

De week

Terugblik op het nieuws

Stripwinkel dicht

Zware val

87.550

B-gevaar, de enige Nederlandstalige stripwinkel sinds 27 jaar in Brussel doet met oudjaar de boeken dicht.

“Het is niet simpel als Nederlandstalige winkel,” zegt eigenaar Erik Deneyer. “Ik kan pendelaars niet aan mij binden, die hebben vaak al een eigen stripwinkel in hun thuisstad, en de Nederlandstalige Brusselaars komen steeds minder langs.”

Een man maakt zondag een val van twee tot drie meter diep aan een grot, gelegen aan de vijvers van Elsene. De omstandigheden worden onderzocht, maar de man, die sterk onderkoeld raakt, is in kritieke toestand.

Het Brussels Gewest telt eind november 87.550 werklozen, of 2,5 procent minder in een jaar tijd.

Dat blijkt uit cijfers van de Brusselse arbeidsbemiddelingsdienst Actiris. Het is al de 61ste maand op rij dat de werkloosheid in Brussel daalt. De werkloosheidsgraad bedroeg in november 15,6 procent. Een jaar geleden was dat 16 procent.

VRAAG OM MEER MIDDELEN VOOR BETERE JUSTITIE

Hoogste rechtscolleges van het land slaken noodkreet BRUZZ | DE WEEK

De drie hoogste rechtscolleges van het land slaken een gezamenlijke noodkreet. Ze vragen de volgende federale regering om na vijf jaar besparen weer meer middelen vrij te maken, zodat de rechters tijdig recht kunnen spreken. “Lange beroepsprocedures ontmoedigen investeerders,” zegt Roger Stevens, eerste voorzitter van de Raad van State.

— BRAM VAN RENTERGHEM

H

et gebeurt niet zo vaak dat de drie hoogste rechtscolleges – het Grondwettelijk Hof, het Hof van Cassatie en de Raad van State – een gemeenschappelijk memorandum uitsturen. Toch is dat precies wat ze deden op 6 december. Ze richten zich daarbij tot de volgende federale regering, en vragen om niet verder te besparen.

“Dit memorandum is een noodkreet na vijf jaar lineaire besparingen voor meer dan twee procent per jaar,” staat er te lezen. “Er is zoveel bezuinigd op werking en personeel en zo weinig geïnvesteerd, bijvoorbeeld in informatica, dat er nauwelijks nog op een kwaliteitsvolle manier tijdig recht kan worden gesproken.”

Zo wacht bijvoorbeeld toekomstig shoppingcentrum Neo al ruim twee jaar op een uitspraak van de Raad van State, nadat verschillende organisaties beroep hadden aangetekend tegen de wijziging van het bestemmingsplan. Zo lang die uitspraak er niet is, beweegt er niks.

8

I

11 DECEMBER 2019

Hetzelfde met het grootschalige winkel- en ontspanningsproject Uplace van Bart Verhaeghe in Machelen. Op 18 augustus 2016 werd beroep aangetekend tegen de milieuvergunning. Pas op 24 oktober 2019 sprak het hoogste administratieve rechtscollege van het land zich uit over de zaak, en vernietigde het de milieuvergunning.

“Grote spelers zoals Uplace kunnen het zich veroorloven zo lang te wachten,” zegt eerste voorzitter Roger Stevens. “Maar kleinere spelers beginnen er liever niet aan.

In elk geval ontmoedigt het vooruitzicht van lange beroepsprocedures de investeerders.”

Een van de redenen van de trage doorlooptijd bij de Raad van State is het dubbel onderzoek, eerst door een onafhankelijk auditoraat en vervolgens door de staatsraad, zeg maar de zittende rechter.

VIJFTIEN MAANDEN Door de besparingen van elk jaar minstens twee procent, zijn er

Glunderende gezichten bij de lancering in 2014, maar shoppingcentrum Neo wacht al ruim twee jaar op een uitspraak van de Raad van State.

vooral auditeurs te kort, die de zaak al een eerste keer onderzoeken. “We vragen daarom een beperkte kaderuitbreiding van het auditoraat,” zegt Stevens, “zodat er twee auditeurs per staatsraad zijn.”

“Met de extra middelen voor personeel en informatica zouden we tot een procedure van maximaal vijftien maanden kunnen komen,” zegt Stevens. “Maar we steken niet alleen de hand uit voor extra middelen,” vervolgt hij. ”We willen ook intern kijken of we het proces kunnen verbeteren. Is zo’n dubbel onderzoek bijvoorbeeld nodig bij zaken die van bij het begin heel duidelijk lijken? Door een andere manier van samenwerking is hier vast tijdwinst te halen.”

Het probleem: voor zo’n hervor-

ming is er een nieuwe federale regering nodig, en die is nog niet meteen in zicht. Ook of de volgende regering verder wil besparen, of integendeel, in extra middelen zal voorzien, is nog niet bekend.

“Via de pers vernemen we dat er een begrotingstekort is van 11 miljard euro,” stelt Stevens.

“Daardoor zijn we toch bezorgd dat het dezelfde richting zal uitgaan, dat we opnieuw zullen moeten inleveren. Anderzijds staat er in één van de nota’s van informateur Paul Magnette (PS) dat er niet verder mag bezuinigd worden op justitie, maar of dat betekent dat we extra geld zullen krijgen, is niet geweten.”

Het memorandum wil nog in herinnering brengen dat het om

Wall of Memory

Trajectcontrole

Drietalig

In het Polis Center, het grootste politiegebouw in Brussel, wordt een herdenkingsmuur ingehuldigd agenten die sinds de politiehervorming van 2001 omkwamen tijdens de uitoefening van hun job. In totaal gaat het al om 27 overleden agenten in dienst.

De trajectcontrole op de Leopold III-laan, die in november vorig jaar geïnstalleerd is, lijkt haar vruchten af te werpen. Sinds de invoering ervan is het aantal snelheidsovertredingen op de belangrijke verkeersas drastisch verminderd. Het aantal grote inbreuken daalde met bijna 75 procent.

Brussels minister van Meertaligheid Sven Gatz (Open VLD) stelt in het Brussels parlement voor om drietaligheid op de leeftijd van achttien op te nemen in de oriëntatienota 2019-2024. Gatz wil het Brussels Gewest zo internationaal op de kaart zetten als meertalige regio.

Veel volk in het stadscentrum?

Goed nieuws!

BURGEMEESTER PHILIPPE CLOSE ( PS )

BRUZZ | DE WEEK

over een spoedcirculatieplan naar aanleiding van de verkeersellende door de kerstmarkt Winterpret (in ‘Le Soir’)

Cartoon Kim Kim Duchateau en Wauter Mannaert wisselen elkaar af voor hun kijk op de week

© PHOTONEWS

relatief kleine bedragen gaat, in het licht van de globale staatshuishouding, en van de economische baten die eruit voortvloeien. “De begroting van de Raad van State bedraagt nu 39 miljoen euro, en we komen van 40 miljoen euro,” zegt hij. “In elk geval zijn de middelen in buurlanden Nederland en Frankrijk verhoudingsgewijs groter.”

De doorlooptijd is in die buurlanden ook een stuk korter, maar, zo zegt Stevens, het systeem is er anders. “Hier komen veel zaken direct bij de Raad van State, waardoor een dubbel onderzoek nodig is. In Nederland en Frankrijk doen ze dat niet, omdat de zaak vaak elders al in eerste aanleg behandeld werd.”

11 DECEMBER 2019

I

9

Spreektijd

BRUZZ | DE VERHALEN

Oud-MIVB-topman Alain Flausch over zijn stokpaardje mobiliteit

‘Het leven van een automobilist moet ondraaglijk worden’

10

I

11 DECEMBER 2019

Acht jaar geleden vertrok Alain Flausch (69) met slaande deuren bij de MIVB. Te veel politieke inmenging en amper waardering voor zijn titanenwerk, oordeelde de flamboyante CEO. Vandaag toont de getogen Brusselaar zich opvallend mild voor de nieuwe mobiliteitsplannen van het Gewest. Al is een sneer nooit ver weg. “Vervoort is verschrikkelijk naïef met die bedragen buiten de begroting.”

— KRIS HENDRICKX EN STEVEN VAN GARSSE, FOTO’S IVAN PUT

We wilden u eerst vragen hoe u bent gekomen. Maar gezien de omstandigheden ...

Alain Flausch, even op krukken na twee privéongevallen: “Ik gebruik nog vaak het openbaar vervoer om de vinger aan de pols te houden.”

En hebt u ook over de Brusselse impact nagedacht?

FLAUSCH: Natuurlijk. Ik was de eerste om daarover naar de NMBS te stappen. In 2005 al zei ik aan Marc Descheemaecker (de toenmalige topman van de NMBS, red.): ‘Je hebt 28 stations in Brussel waar je niets mee doet. Draag die over aan mij en ik zorg ervoor dat ze bekend raken, dat er een herkenbaar uurrooster komt, enzovoort.’ Maar het bleek erg moeilijk. Descheemaecker vond dat ik zijn speelgoed afpakte en hij is ook geen Brusselaar. Il se foutait de Bruxelles. Hetzelfde met Jannie Haek later.

Zit die onverschilligheid tegenover Brussel er niet nog steeds in? Aan het Zuidstation trekt de NMBS een nieuwe

▲

ALAIN FLAUSCH: (Hilariteit terwijl we naar de krukken kijken) Met mijn auto, inderdaad. Maar ik gebruik het openbaar vervoer nog vaak hoor, onder meer om een vinger aan de pols te houden. Verder woon ik op een slechte plek, tussen Ukkel en Rode. Vroeger had je daar de boerentram, maar die heeft Jos Chabert afgeschaft als nationaal minister van Verkeer. Chabert a tué le vicinal. Terwijl dat een heel perfor-

mant en comfortabel netwerk was.

Veel aangenamer dan de bus, die een soort martelaar van het verkeer is, de hele tijd omgeleid …

Weet u, ik heb onlangs nog een paper gemaakt waarin ik het Belgische spoorsysteem doorlicht. Ik kom tot de conclusie dat we veel van de stiptheids- en betrouwbaarheidsproblemen kunnen vermijden als we die absurd lange lijnen zoals die van Oostende naar Sankt-Vith doorknippen. Niemand heeft die hele lijn nodig!

BRUZZ | DE VERHALEN

A

ls MIVB-baas was Alain Flausch altijd een man van de actie, een topman die naar de Brusselse maatschappij was gehaald ‘pour réveiller la vieille dame’ zoals hij zelf zegt.

Acht jaar na zijn vertrek blijkt Flausch nog steeds een ondernemend type.

Dat leiden we af uit de krukken waarmee hij café L’Ultime Atome binnenstrompelt. Het gevolg van liefst twee ongevallen: een eerste toen hij van een boot sprong, een tweede na een ladderval in zijn Griekse huis. Op zijn omzwervingen door Europa zag hij de voorbije jaren wel vaker beleid dat hem inspireerde.

“Kopenhagen heeft gewoon de plaats genomen die nodig is voor fietspaden.”

11 DECEMBER 2019

I

11

▲

hoofdzetel op via een ondoorzichtige procedure die amper aandacht schenkt aan architectuurkwaliteit of de rol van een stationsgebouw in de stad.

FLAUSCH: C’est la bruxellisation qui continue. De stad kan hen niet schelen. Het volstaat nochtans om rond ons te kijken. In de hele wereld zijn stations als kerken. Maar hier is de naam Pullmanhotel beter zichtbaar dan Brussel-Zuid! Men verstopt het station, terwijl stations een sterk stadssignaal kunnen zijn.

Kijk naar Charing Cross in Londen, Dat zegt ‘We are in London.’ In Brussel is het ‘We are in Pullman!’

BRUZZ | DE VERHALEN

Architectuur is één aspect, maar ook stedenbouwkundig is de stationsomgeving toch een catastrofe? In plaats van een buurt die zich op het station richt, lijkt het meer een station dat zich tussen de sporen en de auto-as ernaast heeft gewrongen.

FLAUSCH: Er is geen enkele visie op de integratie van het station in de buurt. Hetzelfde geldt voor het Noordstation. Het oude Noord- en Zuidstation waren wel geïntegreerd in de stad.

Maar om op het spoornet terug te komen: er moet een eenheidstarief komen in de GEN-zone (het Gewestelijk ExpressNet of voorstadsnet, red.). Ik stelde dat tien jaar geleden al voor en vandaag is het er nog steeds niet. Verschillende bevoegheidsniveaus liggen dwars en iedereen is bang om geld te verliezen. Terwijl zo’n tariefunie ook extra reizigers oplevert.

Wat heeft uw periode bij de internationale openbare vervoersunie UITP u geleerd, eerst als voorzitter en dan als secretaris-generaal?

FLAUSCH: Ik ben altijd geïnteresseerd

geweest in wat er elders gebeurt.

UITP is fantastisch omdat lokale organisaties hun leden makkelijk naar plekken in de hele wereld kunnen sturen om daar ideeën op te doen. Vaak komen ze met een paar frisse voorstellen terug. Ik deed dat ook met het MIVB-personeel, nog voor ik naar UITP ging. Het is een formule die veel goedkoper is dan steeds weer dure consultants aantrekken.

Een soort Erasmusprogramma voor openbaarvervoersmaatschappijen.

FLAUSCH: Inderdaad, ja.

12

I

11 DECEMBER 2019

Van welke stad kan Brussel vooral leren?

FLAUSCH: Kopenhagen heeft een evenwicht gevonden tussen de verschillende vervoersmodi: ongeveer 30 procent fietsers, telkens 25 procent voor auto en openbaar vervoer, en nog eens 20 procent voor voetgangers. Hoe zijn ze daarin geslaagd? Onder meer met een goed

openbaarvervoersnet en een magnifiek fietsnetwerk. Ze hebben gewoon de plaats genomen die nodig was voor fietspaden. Iedereen rijdt er met de fiets, ook tachtigjarigen.

Verder hebben ingezet op voetgangerszones. De bekende architect Jan Gehl kon het stadsbestuur daar al in de jaren 1960 van overtuigen. Ik heb Kopenhagen sinds de jaren 1970

zien veranderen van een gesloten stad naar een warme, gastvrije plek.

Mensen drinken er nu een glas wijn op het terras, zelfs bij -5 °C. De stad is vlakker dan Brussel, maar met elektrische fietsen zijn heuvels ook hier altijd minder een probleem.

Hoe kijkt u naar de mobiliteitsplannen van de Brusselse regering?

Alain Flausch

“In de hele wereld zijn stations als kerken. Maar hier is de naam Pullmanhotel beter zichtbaar dan Brussel-Zuid” ALAIN FLAUSCH OUD-MIVB-TOPMAN

Dat is soms nog zo. Emir Kir houdt erg vast aan de auto.

FLAUSCH: Klopt. Maar om op de vraag van daarnet te antwoorden: ik vind de plannen van de Brusselse regering echt goed. Een nieuwe metrolijn, nieuwe trams, dat zijn juiste beslissingen. Alleen vind ik Vervoort wel verschrikkelijk naïef met die grote investeringsbedragen, die buiten de begroting worden gehouden. In 2005 al stelde ik voor om een Brusselse infrastructuurmaatschappij op te richten, om investeringen te kunnen afschrijven.

Maar de PS wou er niet van weten.

Nu doet de overheid zelf iets gelijkaardigs, mais ils vont se faire tuer. Europa zal dit niet aanvaarden.

Dat veel overheden hetzelfde doen, verandert daar weinig aan.

Wat met Good Move, het gewestelijke mobiliteitsplan, dat al onder de vorige regering werd opgestart?

BRUZZ | DE VERHALEN

FLAUSCH: Ik ben in de eerste plaats kwaad dat het zo lang heeft geduurd.

Wat nu op tafel ligt, daar hadden we het al in de jaren 2000 over. Het heeft lang geduurd voor de PS het thema mobiliteit echt heeft ontdekt.

Haar droom was lang dat iedereen zijn eigen auto had, die desnoods oud, versleten en vervuilend mocht zijn. Alsof dat een sociaal recht is.

FLAUSCH: Een goed plan. Het is veel concreter dan vorige plannen of dan het Vlaamse mobiliteitsplan. En alle actoren zijn mee in bad, dat mag je ook niet onderschatten. Ook de veralgemeende zone 30 is een prima idee. Voor mij mag het zelfs naar 20 km/u op heel wat plaatsen, naar woonerven dus. In zo’n omgeving gebeurt er iets formidabels: kinderen gaan dan weer op straat spelen.

De Brusselse politiek beseft langzaam dat de auto echt moet teruggedrongen worden. Maar is de bevolking er klaar voor?

Alain Flausch: “Ik zou de slimme kilometerheffing toch proberen. En verder moet je de capaciteit voor de auto in Brussel blijven verminderen.”

FLAUSCH: Er is in elk geval een snelle evolutie bij de groep tot een jaar of 35. Mijn dochter heeft geen auto meer. En mijn schoonzoon met een hoge positie bij Tractebel fietst naar het werk. De handelaars blijven vaak nog wat achter, maar ik heb toch het gevoel dat we dicht bij een grote ommeslag zitten. Deze ochtend nog hoorde ik over een voorstel om autoreclame te verbieden. Meestal hou ik niet van verbieden, maar in dit geval heb ik toch een zekere sympathie voor het idee. Kijk eens naar die SUV’s in de stad. Ils prennent une place de dingue! Vaak raak ik niet in een parkeerplaats omdat zo’n ding twee plekken tegelijk inneemt.

▲

Blijft de vraag hoe het aantal auto’s verder kan dalen. De slimme kilometerheffing krijgt tegenwind uit Vlaanderen. Het gewestelijke 11 DECEMBER 2019

I

13

EEN KIND KAN DAT TOCH OOK? Love. Hate. Debate.

Start a conversation with the ING Collection.

Expo in het ING Art Center 23.10.2019 – 15.03.2020

ING België nv - Bank/Kredietgever - Vennootschapszetel: Marnixlaan 24, B-1000 Brussel - RPR Brussel - Btw BE 0403.200.393 - BIC : BBRUBEBB - IBAN : BE45 3109 1560 2789. Verzekeringsmakelaar ingeschreven bij de FSMA onder het nummer 12381A - www.ing.be - Verantwoordelijke uitgever: Philippe Wallez - Sint-Michielswarande 60, B-1040 Brussel. Pia Fries, Untitled, 2000 © SABAM, Belgium, 2019. Courtesy Galerie Mai 36 © Foto Vincent Everarts.

Alain Flausch

▲

FLAUSCH: Ik zou de slimme kilometerheffing toch proberen.

En verder moet je de capaciteit voor de auto in Brussel blijven verminderen. Narrow down! Het leven van een automobilist moet ondraaglijk worden in Brussel.

Ik zie geen andere mogelijkheden.

Het is jammer dat het via het parkeerbeleid niet lukt, want andere steden slagen daar wel in.

Parkeren moet veel duurder worden en het aantal bewonerskaarten kan ook aangepast worden aan het aantal plaatsen. Een bewonerskaart kost nu een belachelijk bedrag van 20 à 30 euro, terwijl de waarde van een plaats minstens 600 of 700 euro is.

Hetzelfde bij Villo, dat maar 30 euro per jaar kost. Gebruikers zijn bereid om meer te betalen, hoor en dan moeten we de stad niet zo vol reclame hangen.

De huidige regering wil het openbaar vervoer gratis maken tot 25 jaar en ook opnieuw voor senioren. Iets zegt ons dat u daar niet warm voor loopt.

FLAUSCH: (blaast theatraal) Ik ken geen voorbeeld waar gratis openbaar vervoer het juiste effect heeft gehad.

In Hasselt zijn vooral voetgangers en fietsers in die gratis bussen gestapt, die vervolgens te vol zaten. De studententarieven van de MIVB liggen vandaag trouwens al erg laag.

Pas op: ik vind sociale tarieven een goed idee. Maar moeten rijken echt gratis openbaar vervoer krijgen?

Voor senioren geldt dat nog meer: 65-plussers bezitten 70 procent van de rijkdom in dit land!

“Van de Brusselse chaos hebben we een soort troef gemaakt, waar we geleidelijk ook trots op geworden zijn” ALAIN FLAUSCH OUD-MIVB-TOPMAN

geboren in Brussel in 1950, twee kinderen, woont in Ukkel studeert recht en economie aan de ULB, master in Berkeley advocaat van 1973-1982

manager bij de chemische groep Prayon-Rupel 19821990

periode waarin het aantal reizigers ruim verdubbelt

managing director bij reclamebedrijf IP Belgium

voorzitter internationale vereniging van openbaar vervoer UITP 2009-2011

CEO van de MIVB 2000-2011, een

consultant voor Arthur D. Little

De gratis maatregel zit in het regeerakkoord omdat de PS de hete adem van PVDA voelt?

FLAUSCH: (Knikt)

De verlenging van de metro naar het noorden is al beslist, de volgende verlenging wordt wellicht die naar het zuiden en Ukkel. Uw opvolger Brieuc de Meeûs liet al weten dat hij meer ziet in een uitbouw van tramlijn 7 langs de oostelijke middenring tot metro. Akkoord?

FLAUSCH: Jazeker, uitbreiden naar Ukkel dient tot niets. De vroegere burgemeester van Ukkel viel mij ook altijd lastig met dat idee. Ik antwoordde hem dan dat ik best wel een studie wou doen, maar dat die geld

zou kosten en zou aantonen dat er niet genoeg gebruikers zijn. Tenzij de politici de studie manipuleren. Er zullen mensen op de metro zitten tussen 7 uur en 9.30 uur en daarna zullen de rijtuigen leeg zijn. Terwijl het echt een kolossale investering is.

In de plaats moeten we meer met de bestaande spoorweginfrastructuur werken.

In 2009 vroegen we u wanneer de metro naar het noorden af zou zijn als alles meezat. Herinnert u nog wat u antwoordde?

FLAUSCH: 2019?

Inderdaad, 2018 of 2019. We zijn ondertussen al bij 2030. Hoe komt dat?

FLAUSCH: Het beslissingsproces vertraagde. De groenen kwamen ook in de regering en het was eerst niet helemaal duidelijk of ze voor waren of niet. Mogelijk is het budget ook wat te rozig voorgesteld. Dat is een oude regel bij overheden om er beslissingen door te krijgen. De Amerikaanse minister Robert McNamara zei dat je bij infrastructuurwerken van de overheid het oorspronkelijke budget maal Pi moest doen.

BRUZZ | DE VERHALEN

parkeerbeleid had die ambitie, maar is onder gemeentelijke druk verwaterd.

De MIVB telt 9.000 personeelsleden, tegenover een luttele 400 voor de gewestelijke mobiliteitsadministratie Brussel Mobiliteit. Het is daardoor vaak de MIVB die het mobiliteitsbeleid voor het gewest uittekent. Is dat niet de omgekeerde wereld?

FLAUSCH: Eigenlijk wel. Je hebt een transportautoriteit nodig in Brussel, zoals in Parijs. Want het klopt: terwijl Brussel Mobiliteit ontmoedigd raakt en mensen verliest, is de MIVB nog groter geworden de voorbije jaren. Je ziet dat ook bij de mobiliteitsapp die het Gewest nu wil ontwikkelen. Vandaag doet de MIVB dat. Het is niet logisch dat één van de openbaarvervoersoperatoren zich bezighoudt met een app die alle andere modi ook moet integreren.

Hoe hebt u de stad zien veranderen in die bijna zeventig jaar dat u hier woont?

FLAUSCH: Dankzij de Europese Unie is het een kosmopolitische stad geworden, met mensen van overal, in plaats van de provinciestad van weleer. Dat geeft een chaotische tint aan de stad, die goed past bij haar chaotische architectuur en mobiliteit. Van die chaos hebben we een soort troef gemaakt, waar we geleidelijk trots op geworden zijn. Vroeger was de chaos vooral een reden om neer te kijken op Brussel. Vandaag keert dat tij: er is vermenging, ambitie en trots in Brussel.

11 DECEMBER 2019

I

15

Mobiliteit

Vlaamse regering schroeft maximumsnelheid op de Ring terug

‘Dit hadden we twintig jaar geleden al moeten doen’ De verlaging van de maximumsnelheid op de Ring rond Brussel wordt door mobiliteitsexperts op applaus onthaald om wel vijf redenen. Nu nog zorgen dat de maatregel ook gerespecteerd wordt. — KRIS HENDRICKX BRUZZ | DE VERHALEN

H

16

et was de meest opvallende maatregel uit het klimaatplan dat de Vlaamse regering maandag voorstelde: de maximumsnelheid op de Ring rond Brussel gaat van 120 naar 100 km/u. De aanpassing zal pas in de loop van 2021 worden doorgevoerd.

Dat de verlaging in een klimaatcontext wordt voorgesteld is een beetje vreemd. De C02-winst die de maatregel oplevert tegen 2030 bedraagt immers amper 0,1 megaton, een kleine fractie van de inspanning die Vlaanderen wil doen.

Op Twitter werd de maatregel vooral op hoongelach onthaald. De meest gehoorde opmerking was daarbij dat 100 km/u een forse snelheidsverhoging inhoudt, met zo’n 80 km/u.

Toch kan de snelheidsverlaging op goedkeuring rekenen bij mobiliteitsexperts. Die wijzen er stuk voor stuk op dat 120 km/u rijden op een ringweg niet meer van deze tijd is.

“Eigenlijk hadden we dit twintig jaar geleden al moeten doen,” vindt mobiliteitsexpert Dirk Lauwers (UGent/UAntwerpen), die het over een anachronisme heeft. “Zolang gebeurt het al in het buitenland.”

Een blik op enkele nabije hoofdsteden leert daarbij dat 100 km/u nog aan de hoge kant is.

Op de bekende Périphérique in Parijs – weliswaar een stuk centraler dan de Ring rond Brussel – bedraagt de maximumsnelheid vandaag 70 km/u en wordt zelfs een daling

I

11 DECEMBER 2019

naar 50 km/u overwogen. Op snelwegen verder af van het Parijse centrum, zoals de A86, is de limiet vandaag 90 km/u. En rond Amsterdam mogen chauffeurs op de A10 sinds kort nog maar 80 km/u in plaats van 100.

NIETS DAN VOORDELEN De voordelen van een lagere maximumsnelheid zijn legio.

Behalve het bescheiden klimaatvoordeel is er de verkeersveiligheid. Door de beperking zal het snelheidsverschil tussen het verkeer op de verschillende rijstroken afnemen, met minder ongevallen tot gevolg.

Eén nuance is daarbij op zijn plaats.

Als de snelheid van personenwagens en vrachtwagens dichter bij elkaar ligt, zullen vrachtwagenchauffeurs ook vaker de middelste rijstrook gebruiken, een fenomeen dat tot zwaardere ongevallen kan leiden.

Daarvoor waarschuwt een studie van het Vlaams Verkeerscentrum uit 2015.

Minder snel betekent ook een betere doorstroming. Als de snelheid daalt, worden de volgafstanden tussen de wagens kleiner, met een grotere verkeerscapaciteit tot gevolg.

De optimale snelheid ligt daarbij overigens met 70 à 80 km/u, nog lager dan de beperking die in 2021 wordt ingevoerd. “Denk aan het blokrijden uit de jaren 1990,” zegt verkeersexpert Kris Peeters.

De doorstroming verbetert nog op een andere manier. Want ook het lagere aantal ongevallen veroorzaakt

“Het mooie aan de maatregel is dat de nadelen voor de automobilist erg beperkt zijn en de voordelen reëel” KRIS PEETERS VERKEERSEXPERT

© RESCAPE

minder incidentfiles. “En dat soort onvoorspelbare files leiden juist tot de meeste ergernis,” zegt Peeters.

“Het mooie aan deze maatregel is dat de nadelen voor de automobilist uiteindelijk erg beperkt zijn en de voordelen reëel.”

Voor de talrijke omwonenden van de Ring rond Brussel is de maatregel een grote stap qua leefkwaliteit. Minder snel betekent meteen ook minder fijn stof en dat is geen luxe. Een studie wees eerder uit dat bewoners die dicht bij de Ring wonen vaker ademhalingsproblemen hebben.

Meteen zal ook de lawaaihinder verminderen. “Het verschil tussen 120 en 100 kilometer per uur is daarbij erg reëel,” geeft Marijn Struyf van de Werkvennootschap, de

© PHOTONEWS

organisatie die de toekomst van de Ring rond Brussel plant, mee. “Het rolgeluid is de belangrijkste factor bij geluidsoverlast en neemt gevoelig af.”

NAAR EEN MAXIMUM VAN 70 KM/U? De aangekondigde verlaging gaat in de loop van 2021 in, lang voor de geplande heraanleg van de Ring dus.

De planning van die nieuwe Ring sleept al een vijftiental jaar aan en is nog niet voor de eerste jaren. Maar als de heraanleg er ooit komt, zal de maximumsnelheid sowieso niet hoger zijn dan 100 km/u.

De Werkvennootschap werkt vandaag met een aantal scenario’s, waarbij de grootste keuze er een is

tussen een scheiding van doorgaand en lokaal verkeer of geen scheiding.

In het eerste geval heeft de Werkvennootschap een piste met 100 km/u voor het doorgaande verkeer en een met … 70 km/u. Het lokale verkeer, dat langs op- en afritten rijdt, zal in de huidige scenario’s nooit sneller dan 70 km/u rijden.

Dat de maximumsnelheid op de nieuwe Ring maximaal 100 km/u zal zijn, heeft niet alleen met de waslijst van bovenstaande maatregelen te maken. “Een lagere maximumsnelheid betekent ook dat we een compactere Ring kunnen bouwen,” legt woordvoerder Struyf uit. “De rijstroken kunnen dan wat smaller en de bochten moeten dan niet zo breed.”

Een snelheidsverlaging aankondigen is één zaak, ze ook afdwingen een heel andere. De Ring rond Brussel staat vandaag niet meteen bekend om een dicht netwerk aan flitscamera’s en er wordt dan ook vaak veel sneller gereden dan 120, zeker na de avondspits. Of die handhaving drastisch verbeterd zal worden, is vandaag nog niet duidelijk, leert navraag bij het kabinet van Vlaams minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open VLD).

HANDHAVINGSBELEID Professor Johan De Mol (UGent) hamert alvast op de noodzaak van een degelijk handhavingsbeleid. “Op de Ring is dat essentieel. Als je niet consequent controleert, dan wordt

BRUZZ | DE VERHALEN

De maximumsnelheid op de Ring verlagen heeft vooral positieve gevolgen voor de verkeersveiligheid.

het mogelijk nog gevaarlijker dan vandaag. Dan zullen sommigen zich aanpassen aan de norm, terwijl anderen er hun voeten aan vegen en de verschillen in snelheid juist groter worden.”

Hoe de handhaving moet gebeuren, is een ander paar mouwen. Trajectcontrole is moeilijk bij zoveel in- en uitritten. “Je moet bij ongeveer elke oprit een camera zetten die werkt,” zegt De Mol. “Dat is technisch haalbaar, maar dat betekent nog niet dat het zal gebeuren.”

Ook bij de Werkvennootschap beseffen ze dat handhaving bij een nieuwe Ring hoort. “We zijn daar vandaag nog niet aan toe, maar het lijkt ons de logica zelve.”

11 DECEMBER 2019

I 17

De lege doos

Tussen burgers en gebouwen In 1996 was de vereniging Pétitions-Patrimoine helemaal alleen in de overlegcommissie om de Citroëngarage te behoeden voor de sloophamer. Het werd een overwinning voor de vzw. In het gebouw huist vandaag Kanal. Maar de vereniging Pétitions-Patrimoine zelf gaf er in 2018 de brui aan: “De promotoren winnen geld, en het is Brussel dat verliest.” — HELEEN DEBEUCKELAERE

H

et petitierecht van burgers voor de bescherming van onroerend erfgoed is bijna net zo oud als het Gewest zelf. In de eerste regering werd het petitierecht al ingevoerd: “Het was een zeer goed middel voor burgers om hun regering te dwingen iets te ondernemen,” zegt Antoine Boucher, een van de vroegere sterkhouders achter Pétitions-Patrimoine. “Met 150 handtekeningen konden we de regering verplichten tot een onafhankelijk onderzoek door de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen naar de erfgoedwaarde van een gebouw.

Tot dat onderzoek was afgelopen werd iedere ingreep ‘on hold’ gezet.”

“Politici moesten ons dan wel serieus nemen. Legden ze een petitie zomaar naast zich neer, dan trokken wij naar de Raad van State. Zo hebben we het art-nouveauhuis van architect Paul Hamesse op de Tervurenlaan kunnen redden.”

Maar in 2009 was het gedaan. Onder toenmalig minister van Patrimonium Emir Kir (PS) ging het van een verplichting voor de regering naar een vrijwillige keuze. Kir verdedigde die beslissing door met de vinger te wijzen naar de

verenigingen die van de petitie gebruikmaakten: “De petitie is te vaak een laatste redmiddel geworden om een vastgoedproject tegen te houden, dat kan niet de bedoeling zijn,” zei Kir daar toen over tegen BRUZZ. Die opmerking van Kir toont volgens Boucher wat er mis is met de huidige regelgeving. “We laten de vrije markt spelen. Economische belangen gaan boven erfgoed, en in het beste geval zullen we een boekje maken en een paar mooie foto’s nemen.” Maar dat is niet het enige probleem.

“Waar erfgoed daarvoor een zaak van burgers en politici was, verwerd het na 2009 tot een pion in politieke spelletjes en identitaire kwesties.”

Boucher verwijst daarmee naar het politiek getouwtrek rond het Legermuseum in 2017. Het museum werd toen bedreigd met sluiting door een tekort aan suppoosten en budget.

Die besparingen kwamen van het federale niveau, waar toenmalig minister Steven Vandeput (N-VA) aan de knoppen zat. Volgens Philippe Close (PS), toen schepen van Toerisme, was er sprake van een “opzettelijke strategie” bij de N-VA om nationale instellingen “beetje bij beetje droog te leggen om de ontmanteling

De wet

‘De regering kan de beschermingsprocedure instellen op verzoek van een vereniging die de handtekeningen ingezameld heeft van honderdvijftig personen.’

Ingediend door regering-Picqué I Sinds In 1993 werd de eerste versie van het petitierecht ingevoerd, wat werd overgenomen in 2004 in het Brussels Wetboek voor Ruimtelijke Ordening (BWRO), en aangepast in 2009 en in 2017.

Huidig bevoegd minister Pascal Smet

en verhuis van bepaalde collecties naar Vlaanderen makkelijker te maken”.

Brussels parlementslid Isabelle Pauthier (Ecolo) herinnert zich nog hoe onroerend erfgoed de gemoederen kon bewegen, van haar tijd bij Atelier de Recherche et d’Action Urbaines (ARAU). “Als we daar iets rond deden, kregen we altijd veel reacties binnen, meer dan bij eender welk ander onderwerp.”

Pauthier wil vandaag niet ingaan op de bevoegdheid van haar collega in de meerderheid, staatssecretaris Pascal Smet (one.brussels), maar ze ziet wel opties voor de toekomst: “In het regeerakkoord is er sprake van een veelheid van participatieve trajecten die eventueel de leemte in de wet rond het petitierecht kunnen opvangen.”

Antoine Boucher ziet het minder rooskleurig in: “Zelfs gebouwen die niet gesloopt werden, zoals de Citroëngarage, wachten nog steeds op een status die hen beschermt. Soms wordt er in de plaats van een bescherming een voorwaarde in de vergunning ingeschreven, maar die voorwaarden zijn veel makkelijker om te omzeilen. Er is geen hefboom meer om de media, de politiek of de juridische wereld te dwingen om te luisteren, en het is Brussel dat uiteindelijk verliest.”

BRUZZ | DE VERHALEN

De redactie pluist wekelijks de wetboeken uit op zoek naar redeloze regelgeving

De oude Citroëngarage, gered door de burger, nu kunstencentrum Kanal. © PHOTONEWS

> Een suggestie voor deze rubriek? Ga naar BRUZZ.be/delegedoos. Daar kunt u de reeks ook nalezen.

11 DECEMBER 2019

I 19

Fotografie

Jaarkalender 2020 van Plaizier

Brussel zoals het ooit werkte Naar jaarlijkse gewoonte brengt de Brusselse uitgeverij Plaizier een fotokalender uit. Het thema: ‘Brussel aan het werk’. Voor 2020 zijn de maanden gevuld met zwart-witfoto’s uit het Fonds Kessels, uit de Archives d’Architecture Moderne (AAM). De werksfeer van het interbellum is er duidelijk in te zien. — JEAN-MARIE BINST B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

W

20

illy Kessels (18981974) was in het interbellum een van de belangrijkste modernistische fotografen, al duwde zijn collaborateursveroordeling na WO II hem decennialang in het verdomhoekje. In zijn gloriejaren werd hij graag ingehuurd, vooral door architecten, bedrijven, uitgeverijen en fabrieken. De selectie die Plaizier uit het immense archief viste, geeft een nostalgisch, wat intimistisch cachet aan elk atelier, kantoor, laboratorium of verkoopadres dat Kessels lens vereeuwigde.

Gino Van Ossel, marketingprofessor aan de Vlerick Business School, schreef op het schutblad van de kalender zijn bevindingen over de thematiek van Brussel aan het werk: het leven zoals het is.

“Werkten er in het interbellum nog zo’n 150.000 arbeiders in Brussel in het zweet in kleine ateliers of grote fabrieken, dan zijn het er vandaag nog amper 30.000. (…) De Brusselse herenhuizen zijn stille getuigen van de kunde van ambachtslui en vakmannen.” Maar dat mooie plaatje schermt de realiteit af. Er zijn wel wat vrouwen in beeld gebracht, maar beleven ze buiten ‘serveren’ achter de toog, winkelen met het hoedje op, terwijl thuis de was, het kookfornuis en het kleine grut wacht, echt hun job ten volle? “De term glazen plafond moest nog worden uitgevonden,” luidt Van Ossels commentaar.

“Mag ik het een goede zaak vinden

I

11 DECEMBER 2019

dat de secretaresse van gisteren niet meer bestaat? Ofwel heeft zij zich getransformeerd tot een persoonlijke assistente die een rijkere jobinhoud heeft dan vroeger.

Zij tikt niet langer brieven, maar is nu de rechterhand van een heel team van managers.”

We halen er wat maanden bij om een en ander te illustreren, al is het spijtig dat Plaizier niet voor elke maand een ander bedrijf koos. Voor januari vult de winkel L’Union Economique in de Kleine Dalstraat het plaatje. Vijf dames met identieke cache-poussières staan achter de toog. Hun klanten, dames en heren met obligate hoed – anders ging je de stad niet in - kijken met een wat dromerige blik en beheerst verlangen naar de artikels. Het is bijna halfelf en ‘er staan nog veel wachtenden voor u’. Niets veranderd in honderd jaar.

De foto voor de maand maart is bij de Etablissements Raoul Simon genomen, een reproductieatelier voor plannen in Sint-Gillis. Een dactylo kijkt zonnig naar haar tekst, goed belicht met een bureaulamp, een solitair gegeven op kantoor. Wellicht heeft het doorslagje goed zijn best gedaan en het rood-zwarte inktlint evenzeer.

Er moeten geen lettertjes weggegomd worden en overtypt. Anders is het gesteld met de dactylo die in de hoek routineus het dictee van haar patron volgt. Het heeft een van de twee mannelijke bedienden afgeleid. De andere schrijft naarstig verder met zijn vulpen of doet

“De term glazen plafond moest nog worden uitgevonden” GINO VAN OSSEL MARKETINGPROFESSOR VLERICK BUSINESS SCHOOL

althans dat de fotograaf niet voor hem staat. De sfeer van het houterige kantoor lijkt wat geforceerd. Het is duidelijk dat de baas, de handen op de rug, de orde van zaken dicteert.

Anders is het gesteld in apotheek Gripehoven op de Kiekenmarkt, waar de magistrale bereidingen voor het oog van de patiënt of hun familie worden klaargemaakt. De koperen weegschaal is geijkt, de stalen kassa vervangt ‘het schof vol geld’.

Confiserie Meyers in Laken laat de fotograaf meekijken, maar de receptuur zal de man niet meegekregen hebben. Ook voor andere maanden koos Plaizier intrigerende taferelen: de letter-

KALENDER Brussel at work, jaarkalender 2020 www.plaizier.be 27,50 euro

Apotheek Gripekoven, Kiekenmarkt 43, Brussel. © 2019 W. KESSELS SOFAM BELGIË

Établissement Raoul Simon, reproductie van plannen, Overwinningstraat 28, Sint-Gillis. © 2019 W. KESSELS SOFAM BELGIË

kasten van zolderdrukkerij Van Buggenhout in de Washuisstraat (september) of het Olivetti-atelier in hartje stad (november), zowaar een Repair Café avant la lettre.

Hoeveel geblokkeerde regelbeentjes, letterdopjes op letterstaafjes en in elkaar gewrongen letterhamertjes of stuk geprutste cursors en koffersloten van de typmachinekoffers zouden hier niet vakkundig hersteld zijn? Het is een tijd die we, nu retail en trade op China’s leerschool geënt is, allen meteen terug willen. Maar enige blijk van onderdanigheid en respect voor de patron, die werk verschaft, houden we bij het erfgoed. Zover willen we de tijd niet terug zien keren.

WI N BRUZZ geeft drie exemplaren van de jaarkalender van Plaizier weg.

Mail deze week nog naar win@bruzz.be, met Plaizier als onderwerp.

Winkel L’Union économique, Kleine Dalstraat 18, Sint-Joost-ten-Node. © 2019 W. KESSELS SOFAM BELGIË

11 DECEMBER 2019

I

21

Wat betekent deze handdruk?

Beleefde begroeting of dubieuze deal?

Gebeurtenissen krijgen pas betekenis door context en achtergrond. Journalisten geven het bredere kader, zodat je goed geĂŻnformeerd het debat kan volgen of aangaan.

Al meer dan 20 jaar zorgt het Fonds Pascal Decroos dat journalisten hiervoor de nodige tijd en middelen krijgen.

Steun diepgravende journalistiek.

Steun het Fonds Pascal Decroos. www.fondspascaldecroos.org/doneer

Het Fonds Pascal Decroos is een project van Journalismfund.eu vzw

Stadsleven

SORTEREN Om de opening van het nieuwe hotel goed voor te bereiden – en in de markt te zetten – lanceerde de hotelketen met afdelingen in Londen en Amsterdam in oktober een oproep voor testkandidaten.

Die zouden gratis mogen dineren, overnachten en ontbijten in ruil voor feedback. Even leek het fout te lopen toen vijf dagen voor de geplande opening op 1 november een mail werd verstuurd met het

Onze reporter testte het nieuwste hotel van Brussel uit

Slapen op een bedje van hipheid Een zoektocht naar honderd kandidaten om hun fonkelnieuwe hotel aan een test te onderwerpen. Die oproep lanceerde hotel Qbic in Brussel-stad enkele maanden geleden. BRUZZ offerde zich op en ging eten, slapen én ontbijten voor de goede zaak. Undercover.

— ELLEN DEBACKERE

bericht dat ze er nog niet klaar voor waren.

Maar een tweetal weken later kon het nieuwste hotel van Brussel dan toch de deuren openen. Om welkomstgeschenkjes zit de keten niet verlegen. Twee glazen cava, chocolade en een pluchen beertje met Do not disturb op zijn buik dreigen van de objectieve hoteltesters die we ooit waren, kritiekloze bewonderaars te maken.

Want ook hotelkamer 125 pakt uit met nieuwigheden. Zo wordt de klassieke pedaalemmer vervangen door een plank met vier gaten en bijhorende vuilnisbakjes. Sorteren: voortaan ook in je hotelkamer. De badkamerartikelen willen op dezelfde ecologische golf meesur-

Alleen de gevel herinnert nog aan wat vroeger het Sheratonhotel was.

fen. Wegwerpspullen of overbodig plastic vinden we in onze kamer niet terug. De bussen shampoo verstrekken zelfs advies: Stop the water while using me.

LOKALE PRODUCTEN Centraal in de Qbic-hotels staat dan ook het concept ‘ecologie’. Zo gaan ze altijd op zoek naar bestaande hotels of andere gebouwen die ze kunnen rebranden. In Brussel was het voormalige Sheratonhotel een perfecte uitvalbasis, gezien de levendige buurt en de nabijheid van de Louizalaan. Onder het motto duurzaamheid en recycleren, gaven ze in mei de achtergelaten inboedel gratis weg.

Het biologische aspect wil de keten op zoveel mogelijk domeinen laten meespelen, van het toiletpapier dat ze aanbieden, tot het eten dat wordt geserveerd.

Wanneer we ’s avonds onze voeten onder één van de vele tafeltjes schuiven, kiezen we voor een mix van groenten, hapjes en kaas. “We werken met zoveel mogelijk lokale producten,” vertelt de vriendelijke ober, met niet aflatende glimlach.

Maar hoe ecologisch is het nieuwste hotel van Brussel echt, vragen we ons na een rustige nacht tussen de kraakverse lakens af, terwijl we ons tegoed doen aan een royaal ontbijtbuffet. Zo valt de verlichting in onze kamer niet automatisch uit wanneer we die verlaten. Pogingen om voedselverspilling tegen te gaan – zo vragen sommige hotels een meerprijs als je je bord overvol laadt en de helft laat staan – zien we evenmin.

Of het hotel volledig op groene stroom draait, zoals het belooft, kunnen we niet controleren. Wel zijn we getuige van een slim en vooral hip hotel dat veel aandacht besteedt aan de ‘belevenis’. De locatie – op een boogscheut van het bruisende Flageyplein – draagt bij aan dat imago.

Vooraleer we het pand verlaten, kruipen we nog even op één van de schommels. Niemand van de trendy zakenmensen die het hotel vooral lijkt aan te trekken, kijkt vreemd op. Saai is het nieuwste hotel van Brussel allerminst.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

D

e lichte verfgeur en de mondhoekbrede glimlach van de personeelsleden verraden dat het Qbic hotel in de Paul Spaakstraat gloednieuw is.

Met een opvallend en kleurrijk interieur wil het hotel zijn voorganger – het ‘Four Points by Sheraton’-hotel – doen vergeten.

Schommels met het opschrift ‘Swingers welcome – At your own risk’ en neonverlichting die ‘Let’s get nude’ uitschreeuwt, doen inderdaad aan een volstrekt ander type hotel denken dan aan het voormalige businesshotel dat er sinds 1991 huisde. Saaie zakenhotels bestaan er genoeg, moet Qbic gedacht hebben. Alleen de bakstenen buitengevel met groene raamkozijnen herinnert aan wat ooit was.

Maar voor nostalgie geen tijd.

Een aanmeldbalie die in niets nog te vergelijken is met de klassieke aanmeldbalies – geen personeel, geen papier, maar wel een tapijt met oerwoudmotief – stelt ons in staat om in minder dan een minuut in te checken. Wat volgt is een wandeling door haast psychedelisch ingerichte gangen naar hotelkamer nummer 125. En nog enkele verrassingen.

Vooraan op de foto: de vier aparte vuilnisbakjes om zelf te sorteren.

11 DECEMBER 2019

I

23

Enfant Terrible Bijzondere mensen in een bijzondere stad

Het centrum van Brussel is Disneyland geworden Charlotte Pasternak, eigenaar/curator rariteitenkabinet La Meute

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Dat ik iets artistieks zou doen was voorbestemd. Mijn vader is graveur, en mijn moeder grafisch vormgever.

Ze heeft vroeger de lay-out van De Standaard gedaan, toen nog op de ambachtelijke manier, met loden letters. Ik wilde ook graag iets visueels doen, maar kon niet tekenen en dus werd het fotografie. Wat is er mooier dan te schrijven met licht? Ik werkte heel artisanaal, meestal met diapositieven. Ik zocht naar een expressievorm tussen foto en film in. Na verloop van tijd werd dat onhoudbaar, omdat zowel de producten voor de ontwikkeling als het kwalitatieve papier verdwenen ten voordele van de digitalisering.

Toen was voor mij de lol eraf.

Maar ik heb me nooit financieel afhankelijk willen maken van de fotografie, dan moet je sowieso te veel compromissen sluiten. Na mijn studies heb ik met een vijftal bevriende kunstenaars Le Fontainas geopend, een café op de Kolenmarkt. Het bestaat intussen bijna twintig jaar en ik sta er nog altijd drie keer per week achter de bar. Ik ben er trots op dat we het een geheel eigen stijl hebben kunnen geven, de foto’s aan de muur zijn overigens van mij. Het is één van de weinige plekken in Brussel waar als vanzelf een zeer gemengd publiek over de vloer komt. Homo, hetero, queer, het maakt allemaal niet uit. Bij de laatste Gay Pride hebben we op het terras urenlang een dj-set gedraaid voor een gigantische menigte die uit de bol ging. Een kippenvelmoment!

Toen ik mijn fotoapparaat aan de wilgentakken heb gehangen, ben ik mijn eigen winkel/galerij begonnen, La Meute. Noem het gerust een rariteitenkabinet (lacht). Het is een bonte verzameling van antiek, creaties van jonge kunstenaars/ontwerpers, artisanale objecten en decoratie. Ik ben gefascineerd door schoonheid in het algemeen én ik betrap mezelf er op dat ik ook een voorliefde heb voor dingen die verdwijnen. Voor mij is La Meute veel meer dan een winkel, het is een plek waar al mijn hersenhelften bij elkaar

komen: kunstgeschiedenis, biologie, filosofie, metafysica … Eigenlijk wil ik via de objecten verhalen vertellen. Ik denk dat dat ook het unieke karakter uitmaakt van de winkel, ik wil zeker niet de zoveelste antiekzaak zijn als in de Marollen. Maar evident is het niet, het is geen goudmijn, verre van zelfs. Ik heb ook de indruk dat het consumentengedrag de laatste jaren heel anders is geworden. Iedereen wil zich nu een trendy restaurant of citytrip kunnen permitteren om hip te zijn. Mensen zijn amper nog gevoelig voor poëtische dingen.

Hoe ik de voorwerpen selecteer? Goh, dat is hetzelfde als vragen aan een artiest waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Heel concreet schuim ik veel tweedehandszaken af, of mensen komen me hun inboedel brengen. Ik probeer ook regelmatig - als ik de middelen heb - naar beurzen in Londen te gaan, omdat daar nog een grote liefde voor het ware vakmanschap bestaat. Arts & crafts, weet je wel.

Ik heb me als twintiger geweldig geamuseerd in Brussel. Het nachtleven speelde zich vaak underground af, op de meest onwaarschijnlijke plekken. Ik ging vaak met een bende homovrienden op stap, ze noemden ons ‘de vleermuizen’ omdat we allemaal altijd in het zwart gekleed gingen (lacht). Nu is alles overgereglementeerd en vercommercialiseerd. Het centrum met de voetgangerszone en alle Airbnb-toeristen, het is gewoonweg Disneyland aan het worden. Gelukkig zijn er nog de Brusselaars, met hun zelfrelativering en weerbaarheid.

Maar de politici, ronduit rampzalig! Een tijdje geleden hebben ze hier een jaar lang de straat opengebroken waardoor ik heel veel klanten ben verloren. Amper twee weken van tevoren werd ik via een flut-fotokopietje op de hoogte gebracht van die werken. Geen enkel serieus overleg, niks. Nee, deze stad wordt al jaren mismeesterd en al haar charme gaat stilaan verloren. Als morgen de revolutie uitbreekt, sta ik op de eerste rij. — PATRICK JORDENS

Charlotte Pasternak (44) is geboren in Ukkel uit Russisch-Poolse ouders. Ze studeerde fotografie aan la Cambre en werkte gedurende tien jaar als fotografe.

Een jaar na haar studies opende ze samen met enkele vrienden het café Le Fontainas. In 2012 begon ze haar eigen galerij/winkel La Meute in Elsene, waar ze ook woont. www.lameute.be

24

I

11 DECEMBER 2019

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D © SASKIA VANDERSTICHELE

11 DECEMBER 2019

I

25

Beeldspraak

Een plan voor de kleine man

Rijkdomschaamte

1933, Colporteur of huis-aan-huisverkoper op de Anspachlaan. © PHOTONEWS

Nu we het toch hebben over het woord van het jaar, kom ik via vliegtuigpoolen en vliegschaamte terecht bij rijkdomschaamte. De Nederlandse mediamadam Linda De Mol had het erover in de glossy die iets minder beschaamd haar naam draagt. Omdat ik me het tijdschrift niet kan veroorloven, heb ik het bewuste artikel niet helemaal gelezen, maar ik was blij dat Linda haar rijkdomschaamte benoemde. En ik voel geen enkele aandrang om er meewarig of verontwaardigd over te doen. Is rijkdomschaamte een begin van de oplossing voor sociale ongelijkheid? Het lijkt in ieder geval een nobel idee van de rijken om van de armen indien niet hun schulden, dan toch tenminste hun schaamte over te nemen. Toch resten er vragen.

Veronderstelt schaamte

een soort schuldbekentenis?

Of is rijkdomschaamte al onvermijdelijk als je even van je kerstkalkoen opkijkt naar de arme straatventer op bijgaande foto? Heb je misschien vooral last van rijkdomschaamte wanneer je je rijkdom onrechtmatig verworven hebt? Maar wat heet dan - behalve zwartwerk, belastingontduiking en andere gangbare vormen van fraude - allemaal onrechtmatig? Volgens Linda De Mol mag een neurochirurg die veel gestudeerd heeft best wat meer verdienen, terwijl zij in het leven toch vooral veel geluk heeft gehad. Het is knap dat zij zich schaamt voor het geluk dat een ander niet heeft, maar had die neurochirurg ook geen geluk dat hij zo hard kon studeren? Misschien is rijkdomschaamte wel iets voor de sufferds die zichzelf niet kunnen wijsmaken dat

hun rijkdom volledig verdiend en verantwoord is.

En nu we het toch hebben over jaaroverzichten. Eén van de interviews die me het meest zijn bijgebleven is dat met de Franstalige Brusselse schrijver Thomas Gunzig.

Die kwam naar aanleiding van zijn roman Feel Good uit de kast als succesvolle middenklasser, die zonder de back-up van bemiddelde ouders toch in financiële onzekerheid leeft. Zijn bekentenis is herkenbaar.

De laatste weken lieten twee vrienden me nog verstaan dat als ze soms dingen lieten schieten, dat niet kwam door een gebrek aan enthousiasme, maar aan financiële marge. Steeds meer middenklassers moeten wijken door de precariteit, terwijl de vangnetten onder de valkuilen in de sociale piramide al vol liggen met

mensen die het al veel langer veel slechter hebben.

Die middenklassers combineren nu rijkdomschaamte met financiële onzekerheid.

Wat als nergens een duidelijke grens tussen rijk en arm valt te trekken, maar er sprake is van een continuüm waarin iemand altijd iets armer is dan de ene, maar ook iets rijker dan de andere? Dan is er ook niet zoveel verschil tussen de superrijke die in ruil voor zijn belastingvoordelen en wat teambuilding in Davos zelf zijn goede doelen uitkiest, en de goedbetaalde ambtenaar die buiten het zicht van de bedelaars op een derde vliegvakantie vertrekt in ruil voor wat linkse sympathieën. Zoals er weinig verschil is tussen een prins die recht meent te hebben op privileges omdat hij in Laken is geboren, en de ‘eigen mensen’ die hetzelfde vinden omdat ze Vlaming zijn. Solidariteit duurt vaak maar zolang de eigen voorraad strekt en tot het geweten is gesust.

Daarna mag je jezelf toch wat belonen met hetgeen je door hard werk, nu ja, verdiend hebt. Ongelijkheid schijnt de wereld bovendien gemotiveerd te houden, en het gerucht wil dat Bezos, Musk en Zuckerberg uiteindelijk meer welvaart genereren dan de onsexy solidariteitsmechanismen van de staat. Zullen we solidariteit dan maar helemaal privatiseren? Of toch eens onderzoeken waar die rijkdomschaamte vandaan komt, zonder het communisme te herinstalleren of het loon van de neurochirurg te halveren. In het jaar nadat deze foto werd genomen was er al het Plan De Man. Misschien lucht het iedereen op als we in 2020 werk maken van een plan voor de kleine man.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Elke week verzint Michaël Bellon een nieuw onderschrift bij een oude persfoto

— MICHAËL BELLON

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/beeldspraak 11 DECEMBER 2019

I 27

Nick Trachet

Brussel en de wereld culinair ontdekt

Truffels

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Truffels zijn van een omvervallende exclusiviteit. Ik viel inderdaad ooit omver van het verbluffende aroma dat ze verspreidden, maar ook van de prijs voor zwarte truffels ‘uit de Périgord’.

Het was in een bekende paddenstoelenwinkel in hartje Brussel. Ik besloot er toen niet over te schrijven. Er zijn limieten!

De hogere standen gruwden vroeger van paddenstoelen. Die waren binnen het kader van de oude voedingsleer enkel goed voor boeren en landlopers. Les gens de qualité konden er niet tegen. Maar voor truffels maakte men een uitzondering: ‘dat zijn geen paddenstoelen’. Zo werden ze symbool voor rijkdom, rijkdom die je niet alleen kan zien, maar ook al van ver kunt ruiken. Altijd goed om op te vallen. Wie zei daar dat geld niet stinkt?

Truffels zijn ondergrondse zwammen. De Europese truffels behoren tot het biologische genus Tuber, maar er zijn daarbuiten nog andere, men spreekt van ‘honderden’ soorten. In de grote keuken kennen we er drie: de zwarte

truffel (Tuber melanosporum), de witte van Alba (T. magnatum) en de zomertruffel (T. aestivum).

Ik bezocht Alba in Piemonte tijdens het jaarlijkse truffelfestival en was verwonderd over de enorme variatie in prijs.

Wij kregen er voorgezet in onze gîte (agroturismo) want de tartufaio was langsgekomen en had er wat mee voor het avondmaal. Dat ging nog om redelijke prijzen.

Eerder op reis in Bobbio (Emilia-Romagna) maakte ik kennis met zomertruffel. Dat is een zwam die eruitziet als een

“Truffel gebruiken in de keuken is zoals pinten drinken in Noorwegen: denk vooral niet na over de prijs” truffel, maar véél goedkoper is en meer naar kokosnoot dan naar truffel smaakt. En dan zijn er die truffels uit Azië die alleen truffel zijn in naam, en helemaal naar niets geuren of smaken.

En zwarte paddenstoelen, zoals de hoorn des overvloeds die er in de paté uitzien als stukjes truffel, maar weinig

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/trachet

28

I

11 DECEMBER 2019

smaak hebben en niet duur zijn.

Met het beetje ervaring dat ik nu heb, is het duidelijk dat niet alleen de soort, maar ook de plek waar hij geplukt wordt en het tijdstip, bepalend zijn voor de kwaliteit. Op de truffelmarkt van Alba zit er bijvoorbeeld een jury waar iedereen met zijn truffel naartoe kan om te laten keuren hoeveel die waard is. Het resultaat kan een paar nullen schelen in de prijs.

Truffels kopen is eigenlijk onbegonnen werk voor een leek.

En toen vond iemand de truffelolie uit.

Bedwelmende geurstoffen zoals die in de périgordtruffel schuilen, werden grondig onderzocht en blijkt dat er honderden verschillende aroma’s in een goede truffel huizen.

Dat is te veel om na te maken. Dus haalden ze er de belangrijkste uit:

2,4-Dithiapentaan en 2-Methyl-1-butanol. De eerste is een zwavelverbinding die gewonnen wordt uit aardgas en tot mijn verbazing ook natuurlijk blijkt voor te komen op zweetvoeten, in stinkende adem en in winden. Maar goed, het goedje wordt opgelost in olijfolie en dan verkocht in de luxeafdeling van de delicatessenwinkels. In kleine flesjes.

In aanloop naar de feesten vond ik al dikke, plompe truffels ingemaakt in potjes. Ze zagen er best prachtig uit, maar het ging evengoed om zomertruffel (aestivum) met toevoeging van ‘aroma’s’, lees truffelolie.

De verontwaardiging rond truffelolie is één van de reden die tot de oprichting van SlowFood heeft geleid.

Trek in truffel? Ga naar een betrouwbare winkel en koop ze rauw.

Truffel gebruiken in de keuken is zoals pinten drinken in Noorwegen: denk vooral niet na over de prijs. Schaaf ze fijn (er bestaan speciaal ontworpen ‘mandolines’ voor). Echte truffels passen bij zowat alles, maar zijn altijd beter in eenvoudige bereidingen: over Italiaanse pasta, op gekookte aardappelen, in een omelet ... Bressekip met zoetwaterkreeftjes en truffels à la financière is voor m’as-tu vu’s.

Smakelijk.

Big City Stel zelf je vraag en stem op BRUZZ.be

Klopt het dat in Schaarbeek of Sint-Joost ooit stierengevechten plaatsvonden?

Een trotse Spaanse stierenvechter, in lang vervlogen tijden ook ooit in Brussel te zien.

LUCASJAN UIT SINT-JOOST

T

© PHOTONEWS

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

oréador, en garde!’ zal ons als meezinger uit de opera Carmen (1875) van Georges Bizet niet helpen met het antwoord. Het verbasterde Franse toréador is een slechte vertaling van het Spaanse torero. En bij dat beroep in lovertjespak hoort het stierengevecht, een in Spanje sinds 2013 erkend ‘immaterieel cultureel erfgoed’. Unesco heeft de rituele slachting gelukkig nog niet tot de erfgoedstatus verheven, zoals flamenco. Tot onze contreien is het barbaarse gevecht van een cuadrilla aan mannen tegen één dier ook nooit afgezakt. Al had dat gekund. Want in Brusselcentrum en ook in Schaarbeek zijn wel degelijk stierengevechten georganiseerd. Over Sint-Joost vonden we niets terug.

Dat houdt het met een festiviteitenambtenaar en een gemeenteraadslid, beiden van Spaanse komaf, bij een jaarlijkse Feria van de Perzik en Abrikoos.

Eerst Brussel. Filips II van Spanje (1527-1598), zoon van keizer Karel V, u bekend van het hertogelijk paleis op de Koudenberg, heeft het nooit gehad met de Spaanse Nederlanden. Hij kwam amper één keer op bezoek.

Toen hij met zijn kerkhervormingen en centralisatiepolitiek (de Tachtigjarige Oorlog vanaf 1567) het bloed van onder de nagels van landvoogdes Margaretha van Parma vandaan had gehaald, stuurde hij Ferdinand Alvares van Toledo, hertog van Alva, naar hier. Om mano dura orde op zaken te stellen. Alvares liet in 1568 achttien edellieden executeren, om maar één schandaal te noemen, wat

Margaretha deed weglopen, zodat Alvares landvoogd werd.

Om zijn overwinningen op de prins van Oranje te vieren stond hij grootste praalstoeten in het land toe, waarin geschenken getoond werden, zoals een gezegend zwaard vol edelstenen en goud gekregen van de paus. Zo begonnen op 21 maart 1569 voor weken lang feestelijkheden bij de Sint-Goedelekerk (nu kathedraal), waar sarcastisch genoeg het jaar voordien Egmont en Hoorn werden opgebaard. ‘Er werden vreugdebedrijven, renspelen en stierengevechten binnen Brussel ingericht. Een Gedenk- en Legpenning 1569, ter nagedachtenis van de overwinningen van den Hertog van Alva bij die spelen, werd uitgegeven, met aan de keerzijde van het borstbeeld een stierengevecht,’ zo staat te lezen in archiefstukken van het tijdschrift Algemeene Munt-en Penningkunde, uitgegeven in

Leiden in 1839. Ware Spaanse propaganda dus.

Over stierengevechten in Schaarbeek bevestigt de gemeente dat enkel van 21 augustus tot 4 september 1853 dat soort volksvermaak werd ingericht, door derden. Schaarbeeks historicus Léon Verreydt schreef er Une amusante histoire de courses de taureaux à Schaerbeek over. De gemeente zorgde enkel voor de houten afrasteringen en tribunes in open veld bij de Vooruitgangsstraat, al lezen we elders op de Markt (nu Ernest Solvayplein), meer niet. Kostenplaatje voor de tijdelijke Plaza de Toros: enkele honderdduizenden oude Belgische franken.

Spanjaarden-van-toen vonden het een stunt om per boot stieren te laten afreizen, en echte toreros, matadors en picadors (te paard).

Om gevoelige zielen gerust te stellen werd verwittigd dat er geen druppel bloed zou vloeien.

De hoorns van de stieren kregen een beschermprop. En het dier werd buiten de arena geslacht. En toch stierf één paard aan stierstoten. Ook een ‘tamme Belgische stier’ deed mee en één Brusselse amateur-stierenvechter, wat tot komische scènes leidde. Prinses Isabella van Bourbon zorgde zelfs voor erebadges voor de handigste matadors. Oh ja, of al dierenrechten werden opgeëist in die tijd?

Zeker: petities en protest te over bij de aankondiging. Maar toch kwamen er 12.000 kijklustigen naar de stierengevechten, zelfs met treinen uit Frankrijk. En dat terwijl Schaarbeek rond 1850 amper 8.630 inwoners telde.

— JEAN-MARIE BINST

VOLGENDE WEEK is er geen Big City. Op 8 januari 2020 krijgt u antwoord op de vraag: Waar komt het Brusselse drankje half-en-half vandaan?

11 DECEMBER 2019

I 29

BRUSSELS VOLKSTEJOÊTER

ZOÊTERDAG, ZONDAG, MOINDAG een komedie van EDUARDO de FILIPPO gebaseerd op de Franse vertaling van Huguette Hatem

11, 12, 17, 18, 19, 24; 25, 26, 31 JANUARI + 1 & 2 FEBRUARI 2020

Zinnema, Anderlecht Veeweidestraat 24-26, 1070 Anderlecht

Geen plaats voor hokjes

REGIE: Jean-François D’Hondt VERBRUSSELING: Marc Bober

€16, €18, €49 (arrangement met restaurant Den Appelboom)

COLOFON BRUZZ

CULTUUR & UIT

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65

Gerd Hendrickx

ABONNEMENTEN

Jean-Marie Binst, Eva Christiaens, Filip De Rycke, Sara De Sloover, Tim Gatzios, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Stefanie Nijs, Jasmijn Post, Bram Van Renterghem, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Roan Van Eyck, Danny Vileyn, Tom Zonderman

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België: 25 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 30 euro per jaar.

OPLAGE : 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marthe Paklons, 02-650 10 61 sales@bruzz.be

REDACTIE

MEDEWERKERS

Nicolas Alsteen, Gilles Bechet, Michaël Bellon, Céline Emmerechts, Patrick Jordens, Tom Peeters, Niels Ruëll, Nick Trachet, Tom Van Bogaert, Michel Verlinden

DISTRIBUTIE

EINDREDACTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be

Karen De Becker CULTUUR & UIT :

ALGEMENE DIRECTIE

VORMGEVING CULTUUR & UIT Heleen Rodiers ACTUA Ruth Plaizier

Jo Mariens HOOFDREDACTIE

Kristof Pitteurs (algemeen hoofdredacteur), Mathias Declercq, Steven Van Garsse

Geert Van der Hallen

KALENDER UIT

Sam De Ryck VERTALING

John Arblaster,

Meld nieuws

Martin McGarry, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Wauter Mannaert, Noémie Marsily, Steve Michiels, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke

Voer uw evenement in op Encodez votre événement sur Enter your event on www.agenda.brussels VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van Eco Print Center (De Persgroep) en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

Hebt u nieuws uit Brussel, dan kunt u ons dat melden via het WhatsApp-nummer 0489-988.988 Persberichten kunnen via nieuws@bruzz.be

DB623070I9

OCMW Sint-Genesius-Rode Het Woonzorgcentrum ‘De Groene Linde’ in Sint-Genesius-Rode is een vernieuwd woonzorgcentrum dat beschikt over een moderne infrastructuur.

Onze medewerkers verlenen dagelijks zorg aan zorgbehoevende ouderen, ouderen met dementie en ouderen met nood aan palliatieve zorgen. We streven naar zorg op maat en om ons team te vervolledigen, zijn wij op zoek naar een gemotiveerde en bekwame collega:

Zorgkundige Deeltijds of halftijds • dagdienst • onbepaalde duur

DB640153K9

Functie: • Je bent binnen het team verpleegkundigen en zorgkundigen verantwoordelijk voor de verzorging van de rusthuisresidenten met als doel hen een zo comfortabel en aangenaam mogelijk verblijf te garanderen. • Je staat in voor de lichaamsverzorging, de comfortzorg en de preventieve verzorging van de bewoners. • Je helpt bewoners met de maaltijden.

Profiel: • Je bent houder van een getuigschrift zorgkundige of gelijkgesteld.

Aanbod: • Je kan aan de slag in een aangename, moderne en werkzekere omgeving • Extralegale voordelen: maaltijdcheques t.w.v. € 8 •Tussenkomst in het woon- en werkverkeer met het openbaar vervoer (NMBS, De Lijn, TEC) en fietsvergoeding • Gratis hospitalisatieverzekering met gunsttarief voor aansluiting van inwonende gezinsleden. • 11% weddetoeslag voor onregelmatige prestaties en vergoeding voor avond- en weekendwerk.

• 26 verlofdagen per jaar. • Geen onderbroken diensten. • Overname van nuttige privé-anciënniteit (max. 8 jaar).

Voor meer inlichtingen over deze functie kan je terecht bij de personeelsdienst van het OCMW op 02 383 09 79. Bij uitnodiging voor het wervingsexamen, ontvang je een volledige functie beschrijving.

Interesse? Stuur je kandidatuur met cv naar OCMW t.a.v. het Vast Bureau, Dorpsstraat 74, 1640 Sint-Genesius-Rode of mail naar info@ocmwrode.be DB640346K9

AANKOOP nertspels (bontjassen) • parels oude merkhorloges • oud goud zilveren en gouden munten • tin tandgoud • allerlei zilver • porselein zijden tapijt • rode koralen • edelstenen schilderijen (16e-17e-18e E) • porselein merkhandtassen • diamanten

BEL 0489 94 49 72

DB643081L9

GRATIS OFFERTE

DB620629H9

DB634786J9

DB641821K9

Op zoek naar passende kandidaten voor je bedrijf?

Wij staan voor je klaar

hallo@regiotalent.be

tel. 051 26 67 89

Malta!

Rondreis met Vlaamse gids 6 AFREISDATA 2020 4/4 (Paasvakantie) • 4+18+25/5 15/6 • 14/9 INBEGREPEN • vliegreis • knap 4****hotel • maaltijden & drankjes • alle excursies INFODAG Donderdag 16 jan. 2020 om 13u in ons auditorium te St-Truiden Gratis, wel even online reserveren, aub.

8 fijne dagen vanaf

€ 999 /persoon

Reisfamilie Carlier

Luikersteenweg 62 • St-Truiden • T 011 70 55 00 • www.deblauwevogel.be