BRUZZ actua - editie 1679

#1679 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

|

N I E U W S

|

A C H T E R G R O N D

&

O P I N I E

09 | 10 | 2019

YOUSSEF & KOBO HASSAN AL HILOU OVER WERKEN MET KANSARME JONGEREN

‘Attitude is alles’

HET HUIS VAN DE ARCHITECT Een woning als visitekaartje

IN MEMORIAM

Bob Van Kerkhoven, de oudste Rode Duivel

© SASKIA VANDERSTICHELE

Bestel nu je spaghetti op

BRUSSELHELPT.BE Eet samen spaghetti met Brusselaars uit jouw buurt of ga zelf achter de kookpotten staan.

Steun Brussel Helpt en doe mee aan de Grootste Spaghettislag ter Wereld, op 30 november 2019.

De volledige opbrengst van Brussel Helpt 2019 gaat naar DoucheFLUX

Chou de Bruxelles

BRUZZ | VOORAF

Fotograaf Ivan Put trekt wekelijks door de stad voor een portret

PASCAL MAGEREN (42 ) , THURN & TAXIS "Elk jaar maakte ik een fietsreis samen met mijn twee broers. Van Engeland tot IJsland. Twintig jaar geleden was het onze ultieme droom om alle drie op dezelfde

fiets te reizen. We hebben een triplet-fiets laten maken, een tandem voor drie personen. In 2002 zijn we met die fiets vijf weken door Canada gefietst. Die

fantastische trip was de start van mijn blog www.velosophe.be, waar ik mensen wil verrassen met boeiende verhalen rond originele fietsen. Een boek volgde, Bike in-

spired creativity. Ik verdeel ook het bier Velosophe van een Zwitserse vriend en brouwer. Ik ben constant op zoek naar mooie verhalen achter creatieve fietsprojecten."

9 OKTOBER 2019

I

3

Inhoud

CULTUUR IN BRUSSEL?

BRUZZ SELECT

Reportage

Het huis van de architect 16

Spreektijd

Hassan Al Hilou en Youssef Kobo

“Minderheden zullen de boksbal blijven” 10

DE ULTIEME CULTUURGIDS VOOR BRUSSEL

Sport

De stille dood van de oudste Rode Duivel 24

NOG MEER BRUSSEL BIJ BRUZZ

GA NAAR BRUZZculture.be OF DOWNLOAD DE GRATIS BRUZZ APP

Midden in de Middeleeuwen Op zoek naar de sporen van de middeleeuwen in Brussel. Bram Vannieuwenhuyze, professor in de geschiedenis, wijst ons de weg.

Elke donderdag na BRUZZ 24

BRUZZ tv

2019

Brussel Helpt 2019

Doe op zaterdag 30 november 2019 mee met de Grootste Spaghettislag ter wereld! Maak of eet spaghetti met al je vrienden ten voordele van DoucheFLUX.

Inschrijven via brusselhelpt.be

Zaterdag 30 november

Verschillende locaties in Brussel www.brusselhelpt.be

Edito

EDITO

Tweekamp — STEVEN VAN GARSSE

Interview

20

03

Chou de Bruxelles

05

Edito

06

In beeld

08

De week

22

Enfant Terrible

27

Beeldspraak

28

Ondernemen Babysitapp Bsit

31

Nick Trachet

32

Big City

DoucheFLUX Elisabeth Mareels van DoucheFLUX is te gast in A la carte. Ze vertelt Melina alles over de missie en de werking van de organisatie.

Donderdag 10 oktober BRUZZ radio Herbekijk A la carte via BRUZZ.be/video

Politieke clans. Ze zijn moeilijk weg te denken uit de lokale Brusselse politiek.

En bij alle partijen.

Neem nu de SP.A. Voor Pascal Smet hier de plak kwam zwaaien, rolden Robert Delathouwer en wijlen Werner Daem bijna vechtend over straat. Bij Open VLD was er de jarenlange twist tussen Guy Vanhengel en Annemie Neyts, die nog terugging op Guy Verhofstadt, van wie Vanhengel woordvoerder was, en die vandaag nog verder leeft in de strijd tussen Els Ampe en het duo Vanhengel en Sven Gatz.

En dan hebben we het nog niet over de bikkelharde strijd tussen Charles Michel en Didier Reynders, die elkaar vandaag tegenkomen in de Europese cenakels. Bien étonnés de se retrouver ensemble.

Het zijn vaak onzichtbare strijdtonelen die desalniettemin diepe wonden kunnen nalaten en uiteindelijk ook, in de keuze van ministers, in het beleid, hun sporen nalaten.

Over enkele weken is het misschien wel de nacht van de lange messen bij de PS. Dan zijn er voorzittersverkiezingen in Brussel, met twee trio’s die, als we op de artikels in de Franstalige kranten mogen afgaan, elkaar nauwelijks het licht in de ogen gunnen. Het lijkt een pijnlijke voortzetting van die andere mythische strijd bij de PS tussen Charles Picqué, sociaal-democraat, en wijlen Philippe Moureaux, een marxist in hart en nieren.

Een en ander heeft te maken met het vertrek van Laurette Onkelinx. Ze laat een machtsvacuüm na, dat zich na de laatste verkiezingen op een vreemde manier invult. Lang was gekeken naar minister-president Rudi Vervoort als de

nieuwe sterke man, na het kaltstellen van Yvan Mayeur. Ook Philippe Close staat vandaag zeer dicht in de buurt van het machtscentrum van de Brusselse PS. Maar nu zijn er dus twee trio’s die het tegen elkaar opnemen, en die ideologisch nog niet eens zo ver uit elkaar liggen. De uitdagers zijn Rachid Madrane, voorzitter van het Brussels parlement, en Ahmed Laaouej, Kamerlid en burgemeester van Koekelberg.

Madrane profileert zich als de kandidaat van de militanten. Laaouej kan dan weer niet anders dan gezien worden als de kandidaat van het establishment. Hij heeft namelijk Philippe Close en Rudi Vervoort achter zich. Die opdeling tussen militanten en establishment is niet meer dan een rookgordijn, want Madrane heeft bijvoorbeeld de steun van Laurette Onkelinx en van Catherine Moureaux, dochter van Philippe Moureaux.

Sommigen zien Madrane als de kandidaat die meer oog heeft voor de militanten met een moslimachtergrond.

Laaouej zou dan de vrijzinnigheid meer op de agenda willen zetten. Maar of die verschillen echt zo groot zijn, is moeilijk te zeggen. Het conflict zou teruggaan op de aanstelling van Nawal Ben Hamou als staatssecretaris, ten koste van Fadila Laanan. Laaouej zou daarop een putsch hebben willen plegen tegen Laurette Onkelinx. Laaouej heeft dat altijd ontkend.

En zo zijn er dus twee kampen bij de PS. Wie wint, zal als eerste loodzware taak hebben om de partijleden weer op één lijn te krijgen en de eenheid te bewaren.

Tenminste, zo zal hij het zelf graag zien.

Waarschijnlijker zal hij zijn hele mandaat moeten vechten, wil hij door de andere clan geen kopje kleiner worden gemaakt.

“De nieuwe voorzitter van de Brusselse PS moet de partijleden weer op één lijn krijgen”

9 OKTOBER 2019

BRUZZ | VOORAF

Patrick Manghelinckx (JES)

I

5

6

I

9 OKTOBER 2019

BRUZZ | DE WEEK

In beeld

Rotvis

Š IVAN PUT

Tijdens het festivalthema van Nuit Blanche maakten kunstenaars ons het voorbije weekend attent op de klimaatproblematiek.

Het kunstenaarscollectief Captain Boome liet zijn potvis, die eerder al in Parijs, Valencia en Warschau aanspoelde, even op de dijk van het zeekanaal rusten.

Tegenover de site van Thurn & Taxis en onder de ramen van de UP-sitetoren. Een voltreffer was dat de nepvis geen vies geurtje had, wat van de klimaatpolitiek niet altijd gezegd kan worden. JMB 9 OKTOBER 2019

I

7

De week

Terugblik op het nieuws

Begrotingstekort

Controles deelsteps

739

De Brusselse regering kampt met een begrotingstekort, door een toename van de kosten en een daling van de inkomsten. Minister-president Rudi Vervoort (PS) vermeldt 500 miljoen tekort. Volgens minister van Financiën Sven Gatz (Open VLD) is het 600 miljoen, onder meer de renovatie van tunnels, de metro-uitbreiding niet meegeteld.

Het Brussels Gewest zet vijftien inspecteurs in voor de controle op deelsteps. In bepaalde zones, zoals de Vijfhoek, mogen die steps niet achtergelaten worden. De inspecteurs zullen de operatoren kunnen beboeten.

De gemiddelde huurprijs voor een woning in Brussel bedraagt 739 euro. Slechts een kwart van de Brusselse huurders besteedt minder dan 30 procent van zijn inkomen aan maandelijkse huur.

Dat blijkt uit de nieuwe huurdersenquête van het Observatiecentrum voor de Huurprijzen.

OOSTENRIJKSE SPOORWEGMAATSCHAPPIJ WIL ‘S NACHTS VAN WENEN NAAR BRUSSEL RIJDEN

BRUZZ | DE WEEK

Hoe de nachttrein verdween uit Brussel Het is nu meer dan vijftien jaar geleden dat de laatste nachttrein het station van Brussel verliet. In ons land waren er verbindingen naar onder meer Zürich, het zuiden van Frankrijk en Italië. Ook waren er speciale autoslaaptreinen, een subcategorie van de nachttreinen, waarop ook de auto mee kon. — JASMIJN POST

I

n 2003 is de NMBS gestopt met nachttreinen. Later waren er wel andere operatoren die in België nachttreinen aanboden. Zo had Deutsche Bahn bijvoorbeeld een nachttrein tussen Parijs en Hamburg, die ook stopte in Brussel. De City Night Line reed met een locomotief en personeel van de NMBS, en ook met een Belgische veiligheidslicentie. Maar ook de Duitse spoorwegen stopten in 2008 met hun nachttreinen.

De concurrentie van het vliegverkeer is een van de redenen die woordvoerder Dimitri Temmerman

8

I

9 OKTOBER 2019

aanhaalt, net als de liberalisering.

Internationale verbindingen moesten kostendekkend zijn. Ook kwam er in 2003 een Europese wetgeving die voorschreef dat de organisatie van een nachttrein van start tot finish moest gebeuren door één en dezelfde uitbater, in plaats van door meerdere operatoren.

Eerder was het een samenwerking over de landen heen.

VOORTREKKERSROL Maar de nachttrein komt mogelijk terug naar Brussel. De Oostenrijkse spoorwegmaatschappij ÖBB zou in

januari met een nachttrein tussen Brussel en Wenen komen, zei haar baas Andreas Matthä in een interview met de dagelijkse Wiener Zeitung. “De Oostenrijkse spoorwegen spelen echt een voortrekkersrol in deze,” becommentarieert spoorwegspecialist Herman Welter.

“Zij zien er wel brood in. ZürichBazel-Hamburg is al een zeer goede lijn die vaak volgeboekt is.”

Ook in Brussel zou er wel een markt zijn voor een nachttrein, zegt Raphaël Winkler-Goldstein van het collectief Back in Track Belgium. Dat collectief ijvert sinds mei voor de terugkeer van de nachttrein naar België en zamelde er al bijna tienduizend handtekeningen voor

in. “Er wonen duizenden expats in Brussel,” zegt Winkler-Goldstein.

“Voor veel van hen is de enige mogelijke connectie met het thuisland via het vliegtuig.”

HET GOEDE VOORBEELD Voor het collectief is het duidelijk: “De trein is het ecologische transportmiddel bij uitstek. Het biedt de kleinste koolstofvoetafdruk per passagier ten opzichte van welk ander vervoermiddel dan ook.”

Back in Track Belgium onderzoekt dan ook welke nachttreinen weer in het leven kunnen worden geroepen.

“Er komt bijvoorbeeld een nachttrein tussen Parijs en Berlijn,” zegt Winkler-Goldstein. “Het zou

Proefdieren

Uitgeregend

Digitale boete

In 2018 werden in het Brussels Gewest 82.016 proefdieren gebruikt, een daling met 7,88 procent ten opzichte van 2017 (89.048 proefdieren). Dierenrechtenorganisatie Animal Rights hekelt wel het gebruik van apen en het gebruik van proefdieren bij toegepast onderzoek.

De Brussels Airport Marathon & Half Marathon van Think Pink, dat geld inzamelt voor onderzoek naar borstkanker, valt zondag letterlijk in het water. Van de 15.000 vooraf ingeschreven deelnemers stuurt de helft zijn kat. In totaal halen geen 7.000 sportievelingen de eindstreep.

Een parkeerboete zou binnenkort alleen nog achteraf worden verstuurd, met de post of digitaal. Met scanwagens, die 1.200 wagens per uur kunnen controleren, willen Brusselse gemeenten de papieren parkeerbon stilaan achterwege laten.

DIRECTRICE BARBARA TOURNAY-DUFRENNE

van het Franstalige Institut Marius Renard in Kuregem heeft veel leerlingen die al een taalachterstand hebben voor Frans, waardoor het verplichte Nederlands een te groot struikelblok wordt (in ‘De Standaard’)

BRUZZ | DE WEEK

De Oostenrijkse spoorwegmaatschappij ÖBB zou in januari met een nachttrein tussen Brussel en Wenen komen.

Ik hoop dat het verplichte Nederlands wordt afgeschaft

© SHUTTERSTOCK

Cartoon Kim Duchateau en Wauter Mannaert wisselen elkaar af voor hun kijk op de week

fantastisch zijn als die ook in Brussel zou stoppen: in het hart van Europa.” Het is afwachten of de Oostenrijkers erin zullen slagen om hun nachttrein in januari al door België te laten rijden.

“Januari is al heel dichtbij,” zegt Welter. “Dat is nogal ambitieus.

Dan moet iedereen wel meewerken.

Maar het is goed nieuws als het zou gebeuren. Dan zouden de Europarlementariërs het goede voorbeeld kunnen geven en met de trein naar Brussel reizen. Ik juich het toe. Je wint in de nacht een dag, en je verliest met het vliegtuig heel wat tijd in de luchthaven. Wie de nachttrein naar Brussel neemt, stapt uit in het centrum.”

9 OKTOBER 2019

I

9

Spreektijd

‘Wij doen niet aan bezigheidstherapie

Youssef Kobo en Hassan Al Hilou halen jongeren én CEO’s uit hun comfortzone

Youssef Kobo (links) en Hassan Al Hilou brengen met A Seat at the Table jonge werkzoekenden en werkgevers samen aan tafel.

10

I

9 OKTOBER 2019

— BRAM VAN RENTERGHEM, FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

W

ie slechts wat vage plannen met het leven heeft, en dan maar als een Oblomov de dagen in sluimerende toestand slijt, moet eens met Youssef Kobo of Hassan Al Hilou bellen. Na het telefoontje is van ledigheid beslist geen spoor meer: vooruit raken is hét motto van deze twee heren. En die attitude is besmettelijk. Zo’n zeshonderd jongeren – kansarmen, maar ook universiteitsstudenten en young professionals – zijn al aangestoken. Hun truc? Verwachtingen stellen.

“De jongeren van A Seat At The Table (ASATT) krijgen een agenda die zich kan meten met de agenda van een gemiddelde minister,” zegt Kobo. “Elke week zijn er meetings met top-CEO’s, bedrijfsbezoeken, kunnen ze spreken met de grootste namen en bieden we dure tickets aan voor netwerkevents.

Dat zijn enorme kansen. Ik verwacht wel dat ze zich inzetten, dat ze op tijd komen, zich gepast kleden en met twee woorden spreken.” “Als zij foert zeggen, dan stopt het voor ons,” zegt Al Hilou.

Dat klinkt streng.

HASSAN AL HILOU: Streng maar

rechtvaardig, en dat is nodig.

YOUSSEF KOBO: Anders raak je niet

We zijn een jaar verder. Zien jullie al een effect?

KOBO: Zeker, je ziet ze openbloeien. In het begin zijn ze heel timide. Elke nieuwe lichting jongeren zit negentig minuten ineengedoken bij de CEO. Ze durven niet te bewegen of te kijken, en durven al zeker geen vragen te stellen.

Logisch, ook voor mij was het bedrijfsleven in het begin enorm intimiderend.

Na een paar rondetafels krijgen ze meer zelfvertrouwen. En weer wat later is het of ze met die CEO op café zitten (lacht).

Vreemd dat de jongeren in het begin verlegen zijn, terwijl ze op straat zo zelfverzekerd overkomen.

AL HILOU: Dat is iets anders. De jongeren zijn inderdaad straatstoer, maar het moment dat ze in contact komen met iemand die ze binnen hun eigen netwerk, of dat van hun ouders, nooit zouden ontmoeten, zijn ze heel stil. We leren hen dat ze die stoerheid ook binnen bedrijven kunnen gebruiken om slim en zelfzeker over te komen. Bedrijven houden immers geen rekening met die schulp: die vragen zich af waarom de jongeren niet spreken. Of indien ze spreken, waarom ze zo agressief zijn.

KOBO: Agressief vind ik een verkeerd woord.

AL HILOU: Defensief dan. Ik begrijp dat wel. Als een agent hen op straat voor de zoveelste keer om een identiteitskaart vraagt, reageren ze beschermend. Als een bedrijfsleider dan vraagt wat voor werk ze doen, reageren ze soms op dezelfde manier. ▲

vooruit. Wij doen niet, zoals veel andere organisaties, aan bezigheidstherapie. Bij ons geen cinema, voetbal of Playstation-avond. Daarmee leg je de lat op de grond. Wij doen het tegenovergestelde. Wij valoriseren de jongeren. Wij nemen hen serieus.

BRUZZ | DE VERHALEN

’

Kansarme maar talentvolle jongeren samen aan tafel zetten met bedrijfsleiders.

Dat is het eenvoudige idee achter A Seat at the Table, een initiatief van ondernemers Youssef Kobo (CD&V) en Hassan Al Hilou. Het project bestaat exact een jaar en is een donderend succes. “Sommige bedrijfsleiders verwachten een vermoeiende middag met grofgebekte jonge gasten in trainingspak. Zij vallen van hun stoel.”

9 OKTOBER 2019

I

11

Hassan Al Hilou en Youssef Kobo

▲

KOBO: Als ik zeg dat we met een

groep kansarme jongeren langskomen, verwachten ze een paar jonge gastjes in trainingspak en met een grote mond. Maar dan blijken het allemaal jonge, beleefde, ambitieuze mensen te zijn, die over alles kunnen meepraten en nog eens deftig gekleed lopen ook. Dan zie je die CEO’s vaak van hun stoel vallen, en ontstaat er een boeiend gesprek, waarbij de jongeren ook vragen hoe ze aan een job kunnen komen, hoe de CEO dat heeft gedaan, enzovoort.

Dat overvalt die CEO’s, waardoor ze uit hun comfortzone komen, en zich openstellen.

Richten jullie je daarbij strikt op Brusselse jongeren of ook op Vlaamse?

KOBO: Zestig procent komt uit Brussel, veertig procent komt uit Antwerpen, Vilvoorde, en alles wat in de buurt van Brussel ligt (lacht).

AL HILOU: Laten we zeggen dat we de beleidsnota in realiteit brengen, wij slaan de brug tussen Brussel en Vlaanderen.

KOBO: Over vijf jaar willen we vijfhonderd bedrijven als partner en vijfduizend jongeren in onze trajecten hebben. Brusselse jongeren die meelezen kunnen altijd inschrijven op onze website asatt.eu (grijnst).

Waarom doen jullie dit eigenlijk?

AL HILOU: We hebben een poule kansarme jongeren, en een poule universiteitsstudenten en jonge professionals. Die groep gaat altijd gemengd aan tafel met de CEO’s.

Voor die bedrijven vormen de kansarme jongeren een onderdeel van hun Social Corporate Responsability. De sterke profielen willen zij aanwerven. Zij zijn soms al lang op zoek naar sterke profielen met een migratieachtergrond, maar vinden die niet. Wij slaan de brug die er niet was.

gen van de jongeren, en als iemand die de carrièreladder beklommen heeft, wil ik graag de weg tonen. We willen hen duidelijk maken dat ze niet zomaar kansen zullen krijgen, maar dat ze die zelf moeten creëren.

Voor veel jongeren is het altijd de schuld van iemand anders als iets niet lukt, of dat nu de overheid of de samenleving is. Maar zo kom je nergens. Het klopt dat de samenleving niet eerlijk is en het klopt dat er veel uitdagingen zijn, maar niks bepaalt je parcours zo sterk als je eigen attitude.

AL HILOU: En dat laatste krijgen ze ook te horen van de bedrijfsleiders.

Heeft het de jongeren al een job opgeleverd?

KOBO: Een goeie dertig jongeren hebben nu een stageplaats bij topbedrijven zoals Eubelius, een gerenommeerd advocatenkantoor.

Maar in het eerste jaar focussen we op de uitbouw van ons platform. Pas in het tweede jaar richten we ons echt op stages en jobs, waaronder studentenjobs.

AL HILOU: Daarom ook hebben we onze oorspronkelijk opzet om vijftien jongeren intensief te begeleiden, aan de kant geschoven en zijn we volop voor de uitbouw gegaan. ASATT moet eerst bekend worden.

KOBO: Ik ken de pijn en de uitdagin-

HASSAN AL HILOU A SEAT AT THE TABLE

ondernemer komt uit Nederland, groeit op in Brussel en woont nu in de UP-sitetoren, aan het kanaal volgt Economie-Wiskunde in het Atheneum in Anderlecht en studeert daarna innovatiemanagement is op zijn 15 jaar de jongste ondernemer van het land beste eigenschap (volgens Kobo): zijn tomeloze ambitie slechtste eigenschap (volgens Kobo): zijn Nederlands chauvinisme

Maar het is toch wel degelijk moeilijker voor iemand met een migratie-achtergrond?

KOBO: Absoluut! Maar ik geloof niet dat het binnen tien of twintig jaar beter wordt of dat de overheid de kloof zal dichten. Integendeel, het wordt alleen maar erger.

Hoezo?

KOBO: Minderheden zullen de boksbal blijven van het publieke debat. Ze zullen daarbij nog meer medestanders verliezen.

We leven in snel veranderende tijden. Wat voordien normaal was, staat nu op het spel. In plaats van die problemen op te lossen, wijst de politieke rechterzijde naar een zondebok, een beproefd recept. Het zijn de minderheden die onze welvaart, ons welzijn en onze toekomst bedreigen, niet onze veranderende plek in een geglobaliseerde wereld. En de gevestigde politici durven daar niets tegenin te brengen, uit schrik om stemmen te verliezen. Zij staan er gewoon op te kijken, of proberen rechts te ▲

Waarom doen de bedrijven eigenlijk mee? What’s in it for them?

“Ik zie alleen maar verhalen, verhalen, verhalen.

Als ik verhalen wil, ga ik wel naar de bibliotheek”

De CEO van UZ Brussel bijvoorbeeld, zei op een rondetafel: “I hire for attitude and I train for skills.” Dat was voor veel jongeren een echte eyeopener.

KOBO: Ze voelen zich gewenst, krijgen meer zelfvertrouwen beginnen sneller te lopen.

BRUZZ | DE VERHALEN

En hoe reageren de bedrijfsleiders?

Is dat gelukt?

KOBO: Oorspronkelijk hadden we twaalf evenementen gepland in een jaar. Dat zijn er 77 geworden. Nu bouwen we vijf nieuwe ‘satellieten’ uit. Een ervan is ‘Women in’, met vrouwelijke CEO’s in de schijnwerpers. We organiseren ook Moonshots: een twintigtal ondernemers die een boek schreven, komt daarover vertellen.

9 OKTOBER 2019

I

13

OPENDEURDAG SINT-JAN BERCHMANSCOLLEGE Zaterdag 12 oktober 2019 13.30 uur - 18.00 uur Wil u weten wat ons college te bieden heeft aan jongens en meisjes vanaf 12 jaar?

Breng dan een bezoek aan ons college en maak o.a. rond 15.00 uur het optreden van ons jeugdkoor mee.

Alle inlichtingen betreffende inschrijvingen kunnen op deze opendeurdag verkregen worden.

Zie hiervoor ook onze website

www.sint-jan-brussel.be

Sint-Jan-Berchmanscollege, Ursulinenstraat 4, 1000 Brussel tel 02/5120370 fax 02/5126475

Nederlandstalig JezuĂŻetenonderwijs in hartje Brussel

Hassan Al Hilou en Youssef Kobo

▲

Uw partij, de CD&V, staat er ook ‘op te kijken’. Meer zelfs: ze maakt deel uit van de Vlaamse regering en heeft het Vlaamse regeerakkoord mee geschreven, dat de samenleving in leden en kandidaat-leden opdeelt.

KOBO: Ik denk dat we bij het finale regeerakkoord inderdaad beter hadden moeten opletten met de verwoording van bepaalde elementen.

Zoals?

KOBO: Telkens als er religieuze

minderheden, minderheidsgroepen of nieuwkomers genoemd werden, was de framing wantrouwig. Dat strookt niet met de waarden van de CD&V, en dat was ook mijn kritiek op het CD&V-congres. Tegelijkertijd is dit regeerakkoord een zeer duidelijk antwoord op hoe Vlaanderen gestemd heeft. Maar of het extreemrechts zal afblokken?

Daar ben ik heel benieuwd naar.

AL HILOU: (schudt van neen) KOBO: Ik pleit er vanuit de CD&V eerder voor om de moed te hebben om daartegen in durven te gaan.

Tegelijk hebben we als partij tikken gekregen en moeten we nu een nieuw verhaal creëren.

“Het regeerakkoord is een zeer duidelijk antwoord op hoe Vlaanderen gestemd heeft.

Maar of het extreemrechts zal afblokken?”

YOUSSEF KOBO A SEAT AT THE TABLE

ondernemer, opiniemaker, publicist en lid van de CD&V woont in Antwerpen studeert rechten, maar maakte de studie (nog) niet af werkt enige tijd voor het kabinet van Brussels minister Bianca Debaets (CD&V), maar komt in een controverse terecht na enkele oude tweets die worden opgerakeld beste eigenschap (volgens Al Hilou): Zijn netwerk-tempo slechtste eigenschap (volgens Al Hilou): Zijn netwerk-tempo

En u? Op de verkiezingsavond zag ik u op het hoofdkwartier van de Open VLD. Flirt u met die partij?

AL HILOU: Neen. Toen ik zeventien was, waren zij een van mijn klanten, ik was hun strategische adviseur diversiteit.

Maar hebt u politieke ambitie?

AL HILOU: Nee, helemaal niet. Omdat ik een ondernemer ben, die niet van verhalen houdt. Aldoor hoor ik van politici dat ze een beter verhaal naar voren moeten brengen. Wel: I don’t give a shit about verhalen. Als ik een verhaal wil, ga ik wel naar de bibliotheek. Bij mij gaat het om actie, om emotionele genezing.

Hoe ziet u die genezing?

AL HILOU: Een tijdje geleden hadden wij een Vlaams Belang-stemmer en een PVDA’er in dezelfde ASATT-groep. Aan de basis van hun stemgedrag ligt een trauma. Bij die Vlaams Belang-stemmer was het die massa mensen aan het Noordstation, die transmigranten, voor wie hij bang was. Het Vlaams Belang beloofde genezing via een heel korte video: als wij verkozen worden, zullen we die mensen wegsturen.

Die PVDA’er is een gast die in diepe armoede zit. Kom daar niet af met een groot verhaal over gelijkheid, maar doe iets. Zorg dat je zijn moeder, die in de schulden zit, kunt begeleiden.

Die acties zie ik niet. Ik zie alleen maar verhalen, verhalen, verhalen.

En nog denken de mensen dat ze met verhalen moeten bezig zijn. Als Sammy Mahdi CD&V-voorzitter wordt, dan ben ik de eerste die hij kan uitnodigen om, als mede-Irakees, te helpen aan de praktijk (lacht). Maar niet om verhalen te verzinnen.

Zien jullie het nog goedkomen?

AL HILOU: Als er emotionele genezing komt wel, ja. Als de politici ook daadwerkelijk iets doén aan de grote problemen tewerkstelling, klimaat, mobiliteit.

KOBO: Weet je, als je de media een beetje volgt, denk je dat we in staat van oorlog zijn. Maar onze persoonlijke ervaring is toch helemaal anders. Voor ASATT zijn we bij driehonderd bedrijven, instellingen en organisaties langs gegaan, om ons verhaal te pitchen.

Zo goed als alles en iedereen heeft meteen ja gezegd. En er komen alleen maar bedrijven bij. Er is met andere woorden veel goodwill binnen het bedrijfsleven.

En dat is niet anders bij de jongeren, die wij succesvol samenbrengen.

AL HILOU: Als we die schoonheid die we bij de rondetafels creëren, kunnen overbrengen naar de samenleving, dan zou dat fantastisch zijn.

BRUZZ | DE VERHALEN

copy-pasten, in plaats van de moed te tonen om daartegen in te gaan.

Daarom: ga niet in een hoekje wachten tot de overheid met praktijktesten komt of je een job geeft. Dat zal niet gebeuren. Het wordt alleen maar erger.

Wie moet er voorzitter van de CD&V worden?

KOBO: Degene die ik voor ogen had, is nu minister geworden.

Benjamin Dalle?

KOBO: Ja, ik had gehoopt op hem als voorzitter. Maar Sammy Mahdi of Vincent Van Peteghem zijn ook twee zeer scherpe denkers die helder kunnen communiceren, wat ook niet een van onze sterktes was.

Liever een van hen dan Hendrik Bogaert?

KOBO: Ik vind Hendrik Bogaert een gentleman, maar ik vind niet dat we, zoals hij aangeeft, de N-VA moeten achtervolgen.

Zou u niet beter zelf voor het voorzitterschap gaan?

KOBO: Daar ben ik op dit moment niet geïnteresseerd in.

9 OKTOBER 2019

I

15

Reportage

BRUZZ | DE VERHALEN

Architectenwoningen in Brussel

‘Wij wonen in een schitterend gefaald experiment’ Peter Swinnen woont in een wooncomplex van Willy Van Der Meeren: “Die hield niet van een compromis en had een weerbarstig karakter.”

16

I

9 OKTOBER 2019

BRUZZ | DE VERHALEN

Glas-in-loodramen in de persoonlijke woning van Fritz Seeldrayers uit 1900 in Sint-Gillis.

De woning ontwerpen waar je zelf in woont, voor velen is het een fantasie, maar voor architecten is het meestal werkelijkheid. Die architectenwoningen zijn vaak zo bijzonder dat de jaren weinig vat hebben op hun charme. Twee hedendaagse architecten vertellen over hun liefde voor zo’n huis, net als de eigenaar van de persoonlijke woning van architect Fritz Seeldrayers in Sint-Gillis.

— MARJON UDO, FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

L

Die einddatum blijkt niet willekeurig gekozen. “Vanaf 1970 tekent de stadsvlucht zich al duidelijk af. Ook architecten trekken naar de Rand.”

Ongeveer één tot twee procent van alle panden in de stad is beschermd.

In de lijst van Brusselse architectenwoningen valt op dat tien procent dat label mag dragen. De eigen woning van een architect is al snel iets bijzonders, zo blijkt.

Luc Schuiten maakte in de jaren tachtig de omgekeerde beweging.

Nadat hij een van de eerste energie-neutrale woningen ter wereld ▲

insy Raaffels (VUB) doet voor haar doctoraat onderzoek naar die zogenoemde architectenwoningen. Als ze begint te vertellen over de parels van huizen die ze ontdekte, is er geen houden meer aan. “Ik studeerde ingenieur-architect aan VUB en voor mijn thesis koos ik architectenwoningen als onderwerp. In Vlaanderen waren die al voor een groot deel in kaart gebracht, over Brussel was nog weinig geweten. Ondertussen is het een enorme lijst geworden, met de focus op de periode 1830-1970.”

9 OKTOBER 2019

I

17

Het huis van de architect

▲

had gebouwd – Orejona - wilde hij onderzoeken hoe ecologie en leven in de stad elkaar kunnen vinden. In de weelderige tuin van het huis in Schaarbeek dat hij als architect grondig renoveerde, vertelt hij: “De buurt sprak me enorm aan, het had veel potentieel. Toen we het huis kochten, was het in een slechte staat.

Uiteindelijk betaalden we een zeer

platen triplex waaruit een organische vorm is gesneden. “Om tot die vorm te komen, hebben mijn vrouw en ik een kuil gegraven in het zand. Op welke manier zaten we beiden comfortabel en werd er geen onnodig water verbruikt? We gaan altijd samen in bad. We nemen de dag door, hebben tijd voor elkaar, het is een moment dat we koesteren.”

“Het grote verschil als je praat met een architect, of een familielid ervan, is dat je veel sneller en beter antwoord krijgt op je vragen” LINSY RAAFFELS BRUZZ | DE VERHALEN

ONDERZOEKER VUB

18

laag bedrag en dat gaf een extra impuls aan de uitdaging om van het huis uit 1906 onze eigen woning te maken. Zonder probleem kon ik de elementen die me stoorden verwijderen.” De achtergevel moest eraan geloven en werd gesloopt, net als de garageboxen die zich achter het huis bevonden. “De brokstukken vormden de basis van de tuin. Ik verspreidde ze, bracht er een reliëf in aan en bedekte alles met aarde. Zo gaf ik de ruimte terug aan de natuur. De biodiversiteit herstelde zich. Zo nu en dan komt er zelfs een reiger naar de vijver om een kikker te stelen.”

Ook binnen heeft het herenhuis grondige ingrepen ondergaan. Muren werden vervangen door metalen steunpilaren en een binnentuin mocht niet ontbreken. Een grote kast in de eetkamer tekende en maakte hij zelf. “Ik hou niet van decoratie. Als ik iets ontwerp is de schoonheid die erop volgt als een kers op de taart.

Een bevestiging dat de keuzes die ik maakte de juiste waren. De rol van de architect is het leven van bewoners bij wijze van spreken in scène te zetten en hun leven comfortabeler te maken.” Schuiten kiest zijn woorden zorgvuldig.

“Neem nu een bad. In veel gevallen is dat een gebruiksvoorwerp, misschien knap ontworpen, maar het blijft een object. Mijn bad heb ik zelf gemaakt.” Het bad in kwestie is gemaakt van op elkaar gestapelde I

9 OKTOBER 2019

Raaffels is onder de indruk van de filosofie van Schuiten. In de twee en een half jaar sinds het begin van haar doctoraat, heeft ze al veel verschillende huizen en bewoners ontmoet.

“Elk huis heeft zijn eigen charme en verhaal. Een bijzondere ontmoeting had ik met Lucien-Jacques Baucher.

De 89-jarige architect woont nog altijd in zijn huis in Ukkel. Hij is nog erg fit en heeft een goed geheugen.”

Door de verschillende bezoeken die ze hem bracht, ontstond er een goede band. “Het grote verschil in spreken met een architect, of een familielid ervan, is dat je veel sneller en beter antwoord krijgt op je vragen. Om te achterhalen wat een woning uit bijvoorbeeld 1908 betekende in het oeuvre van een overleden architect is erg veel wetenschappelijk onderzoek nodig en dan nog ben je er misschien niet helemaal zeker van.”

De woning van een architect is in veel gevallen meer dan alleen het dak boven zijn hoofd en dat van zijn gezin. Tijdens de opkomst van de art nouveau haalden architecten alles uit de kast om toekomstige klanten te imponeren en om interesse te wekken voor de nieuwe stijl. De gevel werd een visitekaartje, hun bureau een staalkaart van materialen en technieken. De grens tussen bouwpromotor en

architect vervaagde in sommige gevallen ook. “Fernand Lefever bebouwde verschillende percelen rond 1910 tijdens de aanleg van het Elisabethpark in Koekelberg. In de Pantheonlaan zie je dat er meer huizen wel dan niet zijn naam dragen. Zijn eigen woning springt er met een opvallend balkon het meeste uit. Wie een gelijkaardige, of minder uitgesproken, woning wilde betrekken, kon zich gemakkelijk inbeelden hoe het zou zijn om langs het nieuwe park te wonen.”

SCHRIL CONTRAST “Je moet je ook niet laten afschrikken door een gevel,” deelt Raaffels haar ervaring. “De persoonlijke woning van Fritz Seeldrayers in Sint-Gillis had ik al een aantal keer op een foto gezien, de vuile façade en de onbekende architect gaven weinig aanleiding om me erin te verdiepen.” Tot Grégory Van Aelbrouck het pand uit 1900 een aantal jaar geleden kocht en openstelde voor bezoekers. De grauwe buitenkant staat in schril contrast met de glimmende gele en oranje tegels in de hal en de kleurrijke glas-in-loodramen met papegaaien op de eerste etage.

Van Aelbrouck glundert terwijl hij vertellend door zijn huis loopt.

Voorlopig kan hij er nog niet in wonen, het is in slechte staat. Een renovatie van meerdere jaren staat

hem te wachten. “Nadat ik het huis gekocht had, nam ik een jaar de tijd om zoveel mogelijk te weten te komen.” Hij sprak met experts, buurtbewoners en dook in archieven om documenten te vinden.

“Ik verwacht dat de renovatie tussen vijf en zeven jaar zal duren.

Je moet in zo’n onderneming de tijd nemen om het op de juiste manier uit te voeren. Vroeger wilde ik architect of archeoloog worden. Nu ben ik beide een beetje in mijn eigen huis.” Hoewel het pand voorlopig meer weg heeft van een werf dan van een gezellige woning stelt Van Aelbrouck het geregeld open.

Voor nieuwsgierigen naar architectuur of voor vrienden tijdens een cocktailparty. Op termijn is het doel om het te laten beschermen.

“Als je zo’n huis koopt, met een bepaalde historie, heb je ook een verplichting om er zorg voor te dragen. Graag zou ik het huis weer naar de oorspronkelijke staat willen brengen. Het is een demonstratiewoning, zo’n huis onthult de schoonheid en de specifieke keuzes van een architect.” Met het plannen van de renovatie duiken ook andere vragen op. Is het waardevoller om de oude ruiten te behouden of is het beter de nieuwste isolatienormen te volgen? Van Aelbrouck zal de ruiten niet vervangen. “In ruimtes waarin je niet heel veel tijd doorbrengt, vind ik het niet nodig om die aanpassing

HET HUIS VAN DE ARCHITECT Elke woensdag na BRUZZ 24 op tv en op bruzz.be

Luc Schuiten bij zijn zelf ontworpen bad: “De rol van de architect is het leven van bewoners bij wijze van spreken in scène te zetten en hun leven comfortabeler te maken.”

Jacques Tati. Drie blokken witte kubussen met kleurrijke elementen en grote glaspartijen omringd door veel groen. “De dag dat onze vierjarige dochter voor het eerst op school een huis zal moeten tekenen, verwacht ik dat de juf vreemd zal opkijken. Ons huis lijkt helemaal niet op een klassieke woning.”

Het Vierwindenbinnenhof in Tervuren is een van de eerste cohousingprojecten van het land.

“Terwijl dat initieel niet de opzet was van de architect. Willy Van Der Meeren stelde in 1954 samen met collega en bouwpromotor Leon Palm een prototype woning voor in Luik: de CECA-woning. Dat huis was bedoeld om op grote schaal voor (staal)arbeiders te kunnen bouwen. Door prefab elementen te gebruiken, in combinatie met goedkope materialen kostte elke woning minder dan een Ford, dat was hun slogan.”

BRUZZ | DE VERHALEN

te doen. Ik kan extra gordijnen ophangen, zoals men vroeger deed.”

Met een scalpel schraapt hij laagje voor laagje van het behang. “In de slaapkamer zitten zes of zeven lagen bloemetjesbehang. Heel voorzichtig probeer ik die te verwijderen, maar als ik te veel doe is er geen weg meer terug.” Soms helpt het toeval een handje. “Op een dag scheen er een lichtstraal de hal binnen en ik zag een reliëf onder de blauwe verf. We hebben extra lampen langs de muur gezet en ontdekten een geometrisch patroon. Wellicht met de hand geschilderd in brons- en goudkleur.”

Honderd jaar geleden was handwerk duidelijk goedkoper dan nu.

“Uniek is de enorme hoeveelheid handgeschilderd behangpapier. In de meeste kamers is er een brede band onder het plafond, in de traphal zelfs de volledige muren. Om dat in ere te herstellen, moeten we onderzoek doen.” Een moeilijke opdracht, want waar sommige eigenaren kunnen terugvallen op bouwplannen en oude foto’s, is er van zijn huis geen beeldmateriaal terug te vinden. “In het archief van de gemeente vonden we de grondplannen, die zijn nooit veranderd. Verder hebben we absoluut niks om ons op te baseren, behalve het huis zelf.”

Architect en voormalig Vlaams bouwmeester Peter Swinnen woont in een wooncomplex dat doet denken aan een decor in een film van

SOCIALISTISCH IDEAAL Het succes was enorm, ongeveer 4.500 mensen schreven zich in om zo’n CECA-woning te kopen. Die coup op de woningmarkt leidde tot een boycot van de Nationale Huisvestingsmaatschappijen. De woning was naar hun mening te goedkoop en te slim, te vooruitstrevend. Ze wilden hun doorsneehuizen voor reguliere, en dus hogere, prijzen, blijven verkopen. Het plan leek een stille dood te sterven.

“Gelukkig was er iemand op de lijst die doorzette: Benoit Verhaegen bezat een stuk grond in Tervuren, waar uiteindelijk acht woningen in drie clusters werden gerealiseerd.

Ze zijn op een jazzachtige manier verdeeld over het perceel, iedereen kreeg zijn eigen tuin en er was een groter gedeeld stuk groen. Het grote socialistische ideaal van Van Der Meeren kreeg in Tervuren een kleine bourgeois-variant.”

Tegelijkertijd bleef hij trouw aan zijn socialistische idealen. “Zijn mantra was niet voor niks ‘construire pour le plus grand nombre’.” Toch stelt Swinnen zich vragen bij dat bouwen op grote schaal. “In het Vierwindenbinnenhof werd alles jarenlang opgevolgd door Van Der Meeren, die er woonde tussen 1954 en 1964. Die zorg zou veel moeilijker te garanderen zijn, mocht het project in een veelvoud uitgevoerd zijn. Het resultaat zou minder overtuigend zijn.”

“Als je zo’n huis koopt, met een bepaalde historie, heb je ook een verplichting om er zorg voor te dragen” GRÉGORY VAN AELBROUCK EIGENAAR WONING VAN ARCHITECT FRITZ SEELDRAYERS

De woningen waren niet gebouwd om langer dan 25 jaar te blijven staan. Ondertussen zijn ze beschermd en is het samenhuisexperiment verdergegaan met andere gezinnen. “De huizen zijn niet groot, in de winter leven we op een kleine oppervlakte, dicht bij de verwarming.

De muren zijn dun en er is enkel glas. Als het te koud is, trekken we een extra trui aan. Maar zodra de lente begint, gaan de ramen en deuren open en wordt het huis ineens vijf keer zo groot.”

Swinnen voelt zich niet alleen aangetrokken tot de eenvoudige bouwstijl van Van Der Meeren. “Hij hield niet van een compromis, had een weerbarstig karakter. Nieuwe technieken die volgens anderen niet zouden werken, testte hij toch. In zijn huis wonen, bevestigt mijn vermoeden dat een paar simpele ingrepen een wereld van verschil maken, zonder dat dat veel moet kosten. De CECA-woningen zijn een schitterend gefaald experiment, waar wij nu zeer genereus in wonen.”

9 OKTOBER 2019

I

19

Interview

Patrick Manghelinckx neemt afscheid van stadslab JES

‘We mogen niet focussen op wat er misgaat’ Directeur Patrick Manghelinckx zwaait na achttien jaar dienst af als directeur van jeugdwerking JES. Een generatie lang hield hij de vinger aan de pols in de Brusselse straten, bij ketjes en jongvolwassenen van allerlei allooi. Zijn organisatie werkt vooral met jongeren die niet zelden een zware rugzak dragen, uit de armste wijken en met een complexe achtergrond. Van vermoeidheid heeft hij geenszins last. “Wat ik nu wil doen, daar moet ik nog over nadenken,” vertelt hij. “Maar in ieder geval zal het iets met de stad zijn.

Die laat me niet los.” — LILITH GEERAERTS, FOTO SASKIA VANDERSTICHELE

M

BRUZZ | DE VERHALEN

anghelinckx kent de onderbuik van Brussel als zijn broekzak. De vijfhonderd vrijwilligers en werkers van JES zijn aanwezig op en rond de moeilijkste pleinen en straten in de stad. Ze helpen kwetsbare jongeren op weg naar een job, een opleiding, papieren. Kortom, ze geven nieuwe hoop. “Mensenwerk is het moeilijkste wat er is,” vindt Manghelinckx. “Er zijn geen geijkte processen, geen machines die het werk doen. Onze werkers staan dichter bij de mensen dan hulpverleners. Ik denk niet dat ze in iemands leven ‘ingrijpen’, de jongere moet het zelf doen. Als de RVA een jongere schorst of als iemand terug naar de gevangenis wordt gestuurd, dan is dat hun eigen verantwoordelijkheid.

Dat moet je als hulpverlener wel kunnen incasseren, je investeert immers veel. Met zulke teleurstellingen kunnen omgaan, is belangrijk, telkens opnieuw. In de onderbuik van de stad werken, betekent er zijn voor wie dat het meeste nodig hebben. Blijven proberen, dat vraagt een hoge weerbaarheid. Maar soms zijn de codes en regels van de straat sterker.”

Tijdens de rondleiding houdt hij stil in de opnamestudio van het oude industriegebouw in de Werkhuizenstraat in Molenbeek.

“Deze studio was de eerste niet-commerciële muziekstudio in België, en een voorbeeld voor anderen,” vertelt hij. Bands als de Black Box Revelation namen hier hun eerste demo op. Voorzichtig en lachend geeft hij toe dat hij zelf ook

20

I

9 OKTOBER 2019

wel wat muziek heeft gespeeld, zij het niet op professioneel niveau. De directeur vertelt liever over zijn jongeren dan over zichzelf en hij blijft tijdens het hele gesprek een prima diplomaat.

We lopen verder naar de open keuken, waar tientallen jongvolwassenen leren hoe ze in de horeca hun handen uit de mouwen steken. Hij toont de multimediaruimte, waar videoproducenten of gamedevelopers in spe hun digitale creativiteit kunnen botvieren. Hij leidt ons graag langs de klimmuur, de polyvalente ruimte met de hoge nok - waarin alles mogelijk lijkt - de cafetaria, zijn bureau. Op het dak kijken we samen uit over de kanaalwijk, en de Molenbeekse moskee.

“Ik ben opgegroeid in Brussel,” gaat hij verder. “De Chiro in Schaarbeek is een vormende plek geweest voor veel van mijn vrienden en voor mezelf. Driekwart van de jongeren daar kwam ook uit de armoede.” Of hij zelf in de job staat omdat hij voeling heeft met moeilijkheden tijdens het opgroeien? “Op twaalfjarige leeftijd heb ik ook wel het een en ander meegemaakt na de scheiding van mijn ouders,” geeft hij

toe. “Mijn moeder, maar ook de jeugdbeweging heeft mij toen recht gehouden. Deel uitmaken van een groep is het allerbelangrijkste voor een mens. Dat geeft betekenis aan je leven. Wie geen verbinding voelt, die ben je kwijt.”

LEVENSWIJSHEID Manghelinckx leerde daarna ook veel uit zijn periode als hulpverlener in de jeugdzorg. Wat hem erg opviel, was hoe een probleemjongere levenswijsheid bezit die andere jongeren nog niet meekregen. “Kwetsuren op de ziel en op het lichaam maken iemand snel volwassen,” vindt Manghelinckx. “De maturiteit die ik bij sommige jongeren heb gezien is ongelooflijk. Ze kunnen bijzonder goed reflecteren over wat goed is en wat fout. Bovendien leren ze dingen op straat die ze nergens anders leren. Uit de handen van de politie blijven, functioneren in de drugshandel - je moet erkennen dat dat competenties zijn. Als je dat positief durft te bekijken, dan kan zo iemand een goede beleidsmaker worden, of een gewiekste ondernemer.”

Patrick Manghelinckx geboren in 1965 begint zijn loopbaan in het jongerenwerk bij de Chiro in ‘88, waar hij dan al drie jaar leiding geeft

wordt in 1997 jeugdconsulent bij de VGC wordt door vzw JES uitgenodigd om in 2001 directeur te worden van de organisatie

is eveneens actief betrokken bij verschillende andere stedelijke organisaties rond zorg en jeugd

“Eén leerkracht, familielid of vrijwilliger die in hen gelooft.

Dat kan het verschil maken” PATRICK MANGHELINCKX AFSCHEIDNEMEND DIRECTEUR JES

werkers dienden een klacht in tegen de politie, omdat ze het geweld onnodig en extreem vonden. Ook Manghelinckx wil dat doen. Enkele van de jongeren die werden ondervraagd door de politie, zaten naar hun zeggen onder het bloed door de hardhandige aanpak.

“Deze week hoorde ik nog dat sommige van onze werkers niet meer met de politie willen samenwerken,” geeft hij toe. “We proberen de ordediensten te begrijpen - straffen is soms nodig. We zijn ook niet blind, er ís criminaliteit en drugstrafiek, maar ik merk dat de onverdraagzaamheid tegenover de jongeren de laatste acht jaar enorm is toegenomen, samen met het politiegeweld.”

“Waar dat verlies van begrip en mildheid vandaan komt? Dat is voer voor sociologen. Een zestienjarige in de gevangenis steken, dat klopt volgens mij niet. En een dossier bij het parket opstarten voor een twaalfjarige die een muur heeft beklad, dat gaat er volgens mij ook ver over. Zo’n dossier voor vandalisme gaat tien jaar mee. Experimenteren en schenen schoppen heeft níks met achtergrond te maken, maar alles met een puberbrein. Kinderen uit goede buurten of kleine dorpen

maken op die leeftijd ook fouten, maar allerlei soorten beleidsmakers polariseren. Politici gedragen zich zélf niet als volwassenen. Zowel Bart De Wever als Gwendolyn Rutten heeft al uitlatingen gedaan waarvan ik denk: dit mag niet door de beugel kunnen. Het discours is zo verscherpt en cassant. Já, ik vind dat je moet straffen als iemand iets fout heeft gedaan. Maar als je een jongere naar de gevangenis stuurt, zal hij alleen leren hoe hij een carrière uitbouwt als gangster. ‘Yes,’ denken sommige jongeren dan. Naar de gevangenis gaan, dat is een statussymbool.”

VERLOREN GENERATIE “Ik denk dat we wel met een soort verloren generatie hebben gezeten.

In de jaren negentig stonden hele wijken van Brussel in brand, overal waren er rellen. De situatie lijkt beter te zijn geworden. Maar wie zich op die manier manifesteert, communiceert tenminste nog iets. Veel jongeren zijn apathisch geworden en dat is niet toevallig de generatie die naar Syrië is getrokken. Wie hier geen erkenning vindt, vertrekt of zoekt erkenning in andere milieus.

Sommigen vinden die, door één iemand die in hen gelooft. Veel van die jonge gasten worden geweldige sporters, of, zoals ik al zei, ondernemers. 85 procent van de jongeren met wie wij in aanraking komen, wil vooral anderen geven wat ze zelf niet hebben gekregen. Die worden vaak werker bij ons. Ze willen zich positief engageren voor hun neven, hun broers, en hun buurjongens, zodat zij wél iets kunnen uitbouwen. Eén goed voorbeeld hebben ze nodig, één leerkracht, familielid of vrijwilliger die in hen gelooft. Dat kan het verschil maken.”

“Ik ben trots op wat we met die werkers al bereikt hebben,” zegt hij nog. “Vooral in de Maritiemwijk.

Daar aan de kerk kwamen voortdurend auto’s aan voor drugshandel.

Samen met de jongeren hebben we dat plein hertekend op maat van hun noden. Nu is er een voetbalplein, een avonturenparcours, en een zaaltje van waaruit we kunnen werken. De buurt herademt door de aanwezigheid van de kinderen en tieners. En oké, daar hangen camera’s en die hebben ook hun nut bewezen. We zijn daarin niet naïef. Liefde geven én grenzen stellen: die combinatie is een tijdloos recept.”

9 OKTOBER 2019

BRUZZ | DE VERHALEN

Daar ligt volgens de directeur dé sleutel van waardevol jeugdwerk: het talent van jongeren versterken en niet focussen op wat er misgaat.

“Wat wij doen, is perspectief bieden.

Maar soms is het bijzonder moeilijk om patronen te doorbreken,” geeft hij toe.

Vorige maand raakte de politie nog slaags met enkele jongeren in Elsene bij een drugscontrole tijdens een feest van enkele JES-werkers. De

I 21

Enfant Terrible Bijzondere mensen in een bijzondere stad

Brussel voel ik als pure nostalgie naar mijn jeugd Werner Claeys,bedrijfsrevisor en oprichter van Groupe Audit Belgium

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Onverwacht kreeg ik in 2013 vanuit Parijs het aanbod om in België een kantoor te starten voor het internationale netwerk Groupe Audit. Ik had na mijn studies handelswetenschappen in Brussel (EHSAL) en een extra master accountancy en revisoraat in Leuven, bij Ernst & Young en bij BB&B-Bedrijfsrevisoren gewerkt.

Ja, economie en boekhouding waren al mijn enige sterktes in mijn humanioratijd. Toen kwamen medeleerlingen zelfs bij mij thuis studeren.

Het is in België zeer moeilijk om een eenmansbedrijf te beginnen als bedrijfsrevisor. Toch nam ik de uitdaging aan, geruggensteund door relaties en budgetten die me vanuit Parijs toegeschoven werden.

Dankzij de overname van het bedrijfsrevisorenkantoor Jos Vanhees in 2014, en in 2016 van VDP Audit (Vandaele Pirenne & co.) en Danvoye & Co groeiden we snel tot een bureau van vijf man. Twee jaar later, en weer een overname verder, waren we al met vijftien medewerkers. Ondertussen staat de teller op 21, verspreid over Antwerpen, Nijvel en onze zetel in Jette, met als belangrijkste activiteit audit.

Ik moet bekennen dat het beroep in volle technische evolutie is, sinds de controles op revisoren in 2014 strenger zijn geworden. Risico’s identificeren en daar een audit op afstemmen, heeft meer en meer te maken met analyse van IT-systemen. De hamvraag is: zijn de programma’s waarmee een bedrijf vandaag werkt wel getrouw? Geen wonder dat een aantal oudere bedrijfsrevisoren die IT-evolutie niet meer wil bijbenen. Met een gemiddelde leeftijd van 35 jaar bij ons personeel, kunnen wij die grote studie- en tijdsinvestering wel opbrengen. Om stress te counteren hebben we een eigen bedrijfscultuur: we beperken het aantal dossiers per persoon en kiezen daarmee voor minder rentabiliteit. Dat komt eveneens het werkklimaat erg ten goede. Wie we als klanten hebben in Brussel? Zij die vanaf een omzet van negen miljoen euro een audit moeten laten doen of zij die dit

Werner Claeys (35)

vrijwillig laten doen. Dat gaat van Wibra, Biogen en Ziegler, en van Brik Student en amateurtheaterhuis Zinnema tot Leefmilieu Brussel en het Olympisch Comité. Alles samen goed voor ongeveer 250 dossiers voor de controle van jaarrekeningen. Daar komen nog eens een tweehonderdtal eenmalige opdrachten bij.

Ik denk dat ik de jongste man in België ben die de stap durfde te zetten naar de oprichting van een nieuw auditbureau. Sommigen verklaarden me gek.

Het enige probleem is personeel vinden, want dat is schaars. We moeten de hele selectieprocedure zelf organiseren. En dat terwijl de grote jongens de Kinepolis afhuren om studenten, die pas de tweede maand van hun laatste jaar inzetten, uit te nodigen met filmtickets, eten en alles erop en eraan. Ze geven hen al voor kerst van dat studiejaar een contractgarantie.

Dat wij met zoveel Vlaamse werknemers in Jette zitten, spreekt voor zich. De Buitenring kent amper of geen files ’s ochtends, het is de Binnenring die vastzit richting Zaventem. Ook heeft Brussel dat internationale en onbenoembare karakter. Noem eens een andere stad waarin alles evident en zonder complexen is, met een tolerante mentaliteit. Antwerpen? (lacht) Alles buiten ’t Stad is toch parking, zeggen ze daar.

Brusselaars zijn veel bescheidener op dat vlak.

Veel vrije tijd heb ik niet meer met drie kinderen en deze job die eigenlijk mijn hobby is. Maar Brussel is voor mij pure nostalgie, zoals ... met het eerste lief naar Kinepolis gaan. Brussel is echter geen studentenstad, vandaar dat ik nog een jaartje Leuven heb gedaan, om eens echt uit de bol te kunnen gaan. En omdat budget voor een student belangrijk is: een spaghetti voor vijf euro en een pint voor één euro.

Van nostalgie gesproken, was dat even een opdoffer toen ik deze zomer mijn kinderen van Bruparck wou laten genieten. Ik was gechoqueerd, oeps Bruparck weg. — JEAN-MARIE BINST

studeerde handelswetenschappen aan EHSAL en behaalde nadien een master na master accountancy en revisoraat aan de KU Leuven Werkte voor Ernst & Young en BB&B-Bedrijfsrevisoren. Begon als bedrijfsrevisor in 2014 Groupe Audit Belgium in Jette. Heeft drie kinderen van 8, 5 en 4 jaar.

22

I

9 OKTOBER 2019

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D © SASKIA VANDERSTICHELE

9 OKTOBER 2019

I

23

Sport

In memoriam Bob Van Kerkhoven

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Van Kerkhoven in 1960 met de wedstrijdbal van België-Nederland, gespeeld op 8 april 1956.

De stille dood van de oudste Rode Duivel Deze week kwalificeren de Rode Duivels zich voor Euro 2020. Hoe populair ze ook zijn, alles kan verkeren. Molenbekenaar Robert ‘Bob’ Van Kerkhoven - lang kapitein van Daring Molenbeek en ook zeventien jaar gemeenteraadslid - was van de bijna zevenhonderd Rode Duivels die ooit op het veld stonden met voorsprong de langst levende. Dit jaar zou hij 95 jaar geworden zijn … ware hij twee jaar geleden al niet overleden, zonder dat iemand daarvan op de hoogte was.

— MICHAËL BELLON

B

RUZZ wilde Bob Van Kerkhoven opzoeken naar aanleiding van de aanstaande interlands van de Rode Duivels, en van de verjaardag van Van Kerkhoven die volgens Wikipedia op 1 oktober valt. Van Kerkhoven woonde tot voor kort met zijn vrouw in hoog-Molenbeek, maar zijn telefoonnummer bleek niet meer in gebruik, en de conciërge wist te

24

I

9 OKTOBER 2019

vertellen dat hij en zijn vrouw al een tijdje overleden waren. De burgerlijke stand van Molenbeek estigde. Bob Van Kerkhoven is al op 18 juni 2017 overleden, en zijn vrouw nauwelijks acht maanden later. Omdat het echtpaar kinderloos stierf, nadat zij hun zoon Guy al op jonge leeftijd hadden verloren, kreeg het overlijden geen enkele ruchtbaarheid.

RWDM, de Belgische voetbalbond

noch de media publiceerden een overlijdensbericht of een in memoriam.

GOETHALS Bob Van Kerkhoven droeg nochtans twintig jaar lang - van het seizoen 1940-1941 tot 1962 - de zwart-rode kleuren van Daring Molenbeek, een voorloper van RWDM. Jean Boterdael van heemkundige kring

Molenbecca, ook verrast door het overlijden, weet dat Van Kerkhoven nog samen in de ploeg stond met Raymond Goethals. De rechtsbenige centerhalf werd uiteindelijk de onbetwistbare kapitein, en speelde er meer dan vijfhonderd wedstrijden in het eerste elftal, zowel in eerste als in tweede klasse. Van Kerkhoven was geen beroepsvoetballer en had ook geen baantje bij de club, maar was zelfstandig verhuizer in de firma van zijn vader. Trainen op de club kon pas na de dienst om zeven uur ’s avonds. Als hij van Molenbeek naar de Heizel reed om daar de trui van de Rode Duivels aan te trekken, deed hij dat met de verhuiswagen.

Van Kerkhoven was geen vaste waarde in het Belgische elftal dat in die tijd nog werd samengesteld door een selectiecommissie waarin vriendjespolitiek en getouwtrek tussen de grote steden en clubs een

RODE DUIVELS De nationale ploeg speelt op donderdag 10 oktober thuis tegen San Marino en op zondag 13 oktober in Kazachstan.

De ploeg is bijna zeker geplaatst voor het EK 2020, want één punt uit de vier resterende wedstrijden volstaat.

Doelman Rie Meert, Bob Van Kerkhoven, Robert Maertens, Martins Schroyens, Rik Coppens en José Moës (vlnr) na Van Kerkhovens eerste interland.

WK 1954 Bob Van Kerkhoven klaagde niet.

“Als ze niet tevreden waren geweest van mij, dan zouden ze wel iemand anders op de bank hebben gezet,” vertelde hij aan BRUZZ in 2014. Hij genoot van de reizen die de selecties voor de Rode Duivels opleverden en mocht uiteindelijk ook negen keer het veld op, waarmee hij ongeveer aan hetzelfde aantal caps zit als Leander Dendoncker, Jason Denayer, Jordan Lukaku, maar ook Josip Weber, Theo Custers of Fernand Goyvaerts. Zijn meest bijzondere ervaring was het wereldkampioenschap van 1954 in

Zwitserland, het enige WK tussen 1939 en 1981 waarvoor België zich wist te kwalificeren. Hij was de laatste overlevende van de selectie die in Bazel onverhoopt een 4-4 gelijkspel haalde tegen grootmacht Engeland, alvorens de vermoeidheid en de hitte in Lugano resulteerden in een 4-1 verlies en de uitschakeling tegen de Italianen. Van Kerkhoven keerde terug met een Zwitsers klokje als beloning van de voetbalbond.

PENALTY Van Kerkhovens beste herinnering aan de Rode Duivels dateert van twee jaar later, toen op 3 juni 1956 een recordaantal van 59.299 mensen naar de Heizel kwam voor de legendarische vriendschappelijke wedstrijd tegen de onoverwinnelijk geachte Hongaren van Ferenc Puskás. België won die match met 5-4, en het eerste doelpunt was afkomstig van Van Kerkhoven: “Dat was op een penalty. De match was nog maar tien minuten bezig, de druk was groot. Maar ik had de week voordien met een penalty tegen Antwerp gescoord, dus zei Antwerpspeler Vic Mees lachend dat ik deze penalty dan ook maar moest nemen.” Van Kerkhoven schoot de bal mooi in het dak van het doel, waarna België eerst nog 1-3 achter kwam, maar de ‘machti-

“Als ze niet tevreden waren, dan zouden ze wel iemand anders op de bank hebben gezet” BOB VAN KERKHOVEN OUD-RODE DUIVEL, IN 2014

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

rol speelden. Toch werd hij tussen 1951 en 1956 37 keer opgeroepen voor de nationale ploeg, als een van de enige spelers van Daring naast Robert Moyson, tussen de vedetten van Beerschot, Antwerp, Anderlecht en Standard. Omdat hij ook stevige concurrentie had in de figuur van Louis Carré van Club Luik, bleef Van Kerkhoven meestal op het reservebankje zitten. Dat had ook te maken met de strenge regels die destijds golden voor vervangingen.

Spelers wisselen was in clubverband verboden tot het seizoen 19671968, en bij de nationale ploegen mocht het alleen in de eerste helft, zelfs al raakte een van de medemaats op het veld geblesseerd.

Het hoogtepunt van Van Kerkhoven bij de Rode Duivels: hij scoort met een penalty tegen het machtige Hongarije.

ge Magyaren’ toch nog met 5-4 versloeg.

Het stille overlijden van een ooit populaire Rode Duivel als Van Kerkhoven stemt dus tot nadenken.

Want populair wás Van Kerkhoven destijds. Molenbeeks burgemeester Edmond Machtens zette hem steevast als stemmenkanon op zijn lijst, waardoor de ex-voetballer van 1965 tot 1982 gemeenteraadslid was. Zijn naam staat bijvoorbeeld te lezen op de eerste steen van het Olympisch Zwembad in de gemeente, en in oude cafés zoals ‘In de Linde’ kan je zijn portret nog zien hangen. Heemkundige kring Molenbecca beschikt over een ruim dossier over de bekende gemeentenaar en leverde ook de foto’s bij dit artikel.

Voetbalhistoricus Peter Mariën bevestigt dat Van Kerkhoven nog steeds de langstlevende Rode Duivel ooit is. Ook al is hij volgens de burgerlijke stand niet op 1 oktober … maar op 1 januari 1924 geboren. Hij werd dus 93 jaar en vijf maanden oud. De nog steeds in leven zijnde oud-Unionspeler en Rode Duivel Augustin ‘TinTin’ Janssens, die op 24 september 90 jaar werd, staat derde op dat lijstje van oudste Rode Duivels, na Théo Collette van CS Verviers.

Met dank aan Heemkundige Kring Molenbecca voor de beelden 9 OKTOBER 2019

I

25

BrailleTech hulpmiddelenbeurs

Blind of slechtziend?

17 > 19 OKT 2019

Kom ze ontdekken, vergelijken en testen bij de Brailleliga.

10u > 16u30 gratis toegang

Engelandstraat 57 1060 Brussel T +32 (0)2 533 32 11 info@braille.be www.braille.be

Er zijn oplossingen om uw dagelijks leven een stuk gemakkelijker te maken!

Beeldspraak

Vroeger was alles slechter

Flashback

I

Jean Roba met Bollie en Billie, 1991. © PHOTONEWS

n interviews naar aanleiding van zijn nieuwe plaat Santeboutique, heeft Arno het in verband met het nummer Flashback Blues over nostalgie. De zeventigjarige kijkt niet graag terug, en dat is te begrijpen. Met het ouder worden vergroot immers de kans dat je al eens definitief hebt moeten vaststellen dat het verleden echt niet terugkeert.

Maar er speelt in onze moeilijke verhouding met het verleden nog iets anders. Waar je soms geneigd bent om leuke momenten van vroeger achteraf nog iets rooskleuriger voor te stellen dan ze al waren, kan het omgekeerde ook het geval zijn: mindere momenten herbeleven we in onze herinnering soms juist nog negatiever dan we ze op het moment zelf ervoeren.

Alsof je pas achteraf echt kan doorvoelen hoe

vervelend bepaalde periodes in het verleden wel zijn geweest. Van situaties waar je destijds nog mee kon leven, of die je toen nog wist goed te praten, zegt je buikgevoel nu duidelijk dat je er onder geen beding naar terug wil.

Alsof goede moed, optimisme, adrenaline en andere middelen om je te distantiëren en dissociëren, je met een subtiele kater achterlaten zodra ze uitgewerkt zijn. De backlash van de flashback.

Op zoek naar voorbeelden hoeven we het niet eens over de ernstige trauma’s te hebben.

Hoewel … Neem nu Kerstmis, of de winter in het algemeen. De kerst is een goed voorbeeld van een periode die door allerlei kunstgrepen en pepmiddelen wordt opgeleukt. Maar je moet in de zomer eens de oefening doen, en je voorstellen dat het alweer

Kerstmis is, en je in een donkere straat in natte sneeuwpap staat. Langer dan vijf seconden hou je dat niet vol. Niemand verruilt uit vrije wil zijn gin voor een warme chocomelk.

Of neem de donkere jaren tachtig. Velen hebben die overleefd door te zwelgen in muziek die de zwartgalligheid exploiteerde. Luister je nu naar het vrolijkste van Joy Division, dan schaam je je toch een beetje voor die dansjes op de rand van de afgrond.

Ik weet ook nog hoe ik ooit met voldoening om geleverde arbeid en verdiende centen vakantiejobs afhaspelde in de GB Resto. Wanneer ik daarna nog eens terugdacht aan dat baantje in de geurkeukens werd het me altijd droef te moede.

Met de sentimenten die de foto bij dit stukje

oproept, is iets gelijkaardigs aan de hand. Ik vermoed dat het beeld in 1991 nog bedoeld was als een kleurrijk kiekje met enige wervende kracht.

Terwijl er nu vooral een ontstellende tristesse van uitgaat.

De boekenbeurs, of wat het ook was waarop de slapgewassen luizenpakken van Bollie & Billie je naartoe wilden lokken, was vast ook een evenement om naar uit te kijken.

Terwijl je vandaag de blauwe wilgengriep krijgt van de amateuristische beursstand met loeihete spotjes die hun schamel licht weerkaatsen op onderbenutte whiteboards, beplakt met zwart-witfoto’s op te kleine formaten.

De snelle pose waarmee tekenaar Jean Roba en zijn doodgeflashte geestelijke kinderen in het rommelige decor hebben plaatsgenomen, illustreert niet alleen een ferme dip in de prestatiecurve van de persfotografie, maar ook de ontwapenende overmoed waar de ontluikende marketingtechnieken in de jaren negentig last van hadden. De levensgrote poppen waren revolutionair om de manier waarop ze striphelden tot leven wekten die voorheen alleen in vakjes en verbeelding voorkwamen. Terugblikkend op de vormloos aaneengenaaide lompen waarin de jobinterimarissen op de foto zijn gestoken, moet je concluderen dat de helden beter in hun strip waren gebleven. Zéker Bollie en Billie, want de sproetige roskop en de hyperspaniël met zijn heen en weer slingerende oren zijn in hun getekende verschijning bij uitstek de incarnatie van jeugdige joligheid in een onverbeterlijk heden.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Elke week verzint Michaël Bellon een nieuw onderschrift bij een oude persfoto

— MICHAËL BELLON

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/beeldspraak 9 OKTOBER 2019

I 27

Ondernemen

Babysitapp maakt zich op om Europa te veroveren

‘We geven ouders hun vrijheid terug’ B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Stel: je hebt een tafeltje voor twee gereserveerd om de verjaardag van je allerliefste te vieren, maar in je familie- en vriendenkring is niemand beschikbaar om op je kinderen te passen. De Brusselse app Bsit helpt je om snel een betrouwbare babysit te vinden. CEO Dimitri De Boose is overtuigd van zijn product: “Als ouder heb je geen excuus meer om niet meer uit te gaan.” — TOM VAN BOGAERT, FOTO SASKIA VANDERSTICHELE

28

D

riehoog in de Louizalaan heeft Bsit zijn hoofdkwartier. Het groeiende bedrijf heeft de hele verdieping ingepalmd. Topman Dimitri De Boose (42) draagt een T-shirt met het bedrijfslogo: een B in de vorm van een groen hartje.

Hij heeft een carrière achter de rug in de financiële en de vastgoedwereld en bijt zich nu vast in het ondernemerschap. Zijn ambities klinken welhaast on-Belgisch: binnen een jaar Parijs veroveren en vervolgens Europees markleider worden. Investeringsfondsen pompten onlangs drie miljoen euro in het bedrijf, dat dit jaar verkozen werd tot Belgische start-up van het jaar. De gepassioneerde mountainbiker is bezig aan een serieuze beklimming.

Twee Brusselse moeders stonden in 2015 aan de wieg van Bsit. Géraldine Biebuyck vond tot haar grote ergernis nooit een babysit. Haar collega-vermogensbeheerder Donatienne van Houtryve kampte met hetzelfde probleem. Dat smeekte om een technologische oplossing. De app werd eerst alleen in Brussel gelanceerd, een stad waarin expats

I

9 OKTOBER 2019

en nieuwe inwoners meestal niet kunnen rekenen op grootouders in de buurt. De twee oprichters zijn niet meer actief in het bedrijf, maar gaan nog altijd prat op hun geesteskind. De Boose, medestrijder van het eerste uur, werkte eerder met de man van Biebuyck aan een nooit doorgebroken app om pakjes te laten bezorgen.

Vertrouwen was van in het begin het sleutelwoord, want je vertrouwt je bloedjes van kinderen niet toe aan om het even wie. De Boose zegt dat hij het warme water niet heeft uitgevonden: “We vertrekken van de aanbevelingen van vrienden en mond-tot-mondreclame. Zo werkt het al lang in de praktijk, maar in de app is het aanbod van beschikbare babysitters veel groter.

Vroeger belde je rond om een babysit te vinden, en als er niemand vrij was, bleef je thuis. Wij geven ouders hun vrijheid terug.”

ALGORITMES In de app hebben ouders het laatste woord. Als ze voor een bepaalde tijdsduur een babysit

TARIEVEN Ouders en babysitters spreken onderling het tarief af. In Brussel ligt de gemiddelde prijs op 7 à 8 euro per uur, in Vlaanderen op 5 à 6 euro. Ouders moeten zich abonneren op Bsit om de app te kunnen gebruiken. Een jaarabonnement kost 4,5 euro per maand voor het standaardaanbod en 6,5 euro voor het uitgebreide aanbod, met onder meer ook opvang tijdens de vakantie. In de beginjaren haalde Bsit zijn inkomsten uit het babysitten zelf: 1,5 euro per sessie. “We zijn overgeschakeld op de abonnemementsformule omdat we zo beter onze financiële inkomsten kunnen inschatten. Het sluit ook aan bij de uitbreiding van onze diensten. We bieden nu ook oplossingen op langere termijn aan voor de opvang na school en tijdens de vakantie.”

De app is intussen actief in alle grote Belgische steden en ook in onze buurlanden. De kaap van de 400.000 geregistreerde gebruikers is pas overschreden. De ene helft bestaat uit ouders, de andere – niet betalende - helft uit babysitters.

Wat is het profiel van de typische gebruiker? “De ouders wonen in de

digitale deeleconomie. Niet Uber, maar Airbnb was een inspiratiebron, zoals blijkt uit de oorspronkelijke naam AirBsit. De Boose herinnert zich nog goed de dreigende brieven die hij kreeg van het merkenbureau van het Amerikaanse onlineverhuurplatform. “Onze eerste reactie luidde dat we in een andere branche werkten en dat de ‘air’ in onze naam verwees naar de ademruimte die we aan ouders gaven. Maar we wilden geen tijd en energie in een mogelijk proces steken. Bsit was ons eerste idee, maar die domeinnaam was bezet. We hebben de URL dan maar opgekocht.”

VADER VAN VIER

“Ook voor de babysitters is de app een revolutie, want ze hebben nu veel meer opdrachten” DIMITRI DE BOOSE CEO BSIT

stad en beschikken over een zekere kapitaalkracht. Ze moeten immers geld hebben voor zowel een restaurant- of theaterbezoek als voor de babysitter. De babysitters zijn heel vaak jonge studentes, maar ook mannen en gepensioneerden geven zich op om kinderen van school te halen en thuis op te vangen. Ook voor de babysitters is de app een revolutie, want ze hebben nu veel meer opdrachten en ze kiezen nog altijd zelf welke uitnodigingen ze accepteren of afwijzen.”

Bsit volgt als beloftevolle Belgische speler het spoor van de

Het komende jaar ligt de focus van Bsit op Parijs, waar het bedrijf een kantoor met vier medewerkers heeft geopend. De Franse hoofdstad moet de deur openen voor een Europese doorbraak, waarna ook Berlijn en Londen in het vizier komen. De Boose is niet bang voor de concurrentie, want “we hebben de beste oplossing op de markt”.

Dreigt met een te snelle buitenlandse groei niet het Take Eat Easy-scenario? De Brusselse maaltijdbezorgingsdienst overtilde zich en ging roemloos ten onder.

De Boose glimlacht: “Op basis van de huidige opbrengsten en kosten zouden we al rendabel in België kunnen zijn, maar we mikken op een snelle groei om marktleider in Europa te kunnen worden.” Een bod van een grote techspeler wijst hij niet a priori af: “Alles is te koop in het leven. We hangen nu ook af van investeerders.”

De Boose is zelf een trouwe klant van Bsit. Hij heeft vier dochters van respectievelijk twaalf, tien, zeven en twee jaar oud. Hij schakelt wekelijks een babysitter in als hij met zijn vrouw op stap gaat of aan sport doet. “Het contact met de babysitters is altijd heel fijn. En ik merk ook wat een verschil ik met mijn werk kan maken. Al verdien ik een pak minder dan vroeger, de voldoening is zoveel groter.”

Bedrijfsfiche NAAM Bsit ACTIVITEIT App waarmee ouders een babysit kunnen vinden BEDRIJFSLEIDER Dimitri De Boose, voorheen actief bij de Brusselse investeringsmaatschappij Gimb, het Parijse vastgoedbedrijf Stam en uFund, specialist in tax shelter MEDEWERKERS 30

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

zoeken, maakt de app een selectie op basis van algoritmes. Babysitters op wie jij of je vrienden al een beroep hebben gedaan, krijgen voorrang. De app zoekt in het klantenbestand van de babysitter ook naar leden van jouw netwerk, bijvoorbeeld werknemers van hetzelfde bedrijf of ouders die hun kinderen naar dezelfde school sturen. Als de babysitter vlakbij woont, verschijnt hij ook bovenaan in het lijstje. Andere criteria: de taal die de babysitter spreekt, zijn vaardigheden en certificaten en zijn waarderingsscore. Gewapend met die profielgegevens kan de ouder uitnodigingen sturen naar kandidaten en, na een chatsessie over de praktische afspraken, de knoop doorhakken.

Dat leidt in de regel tot goede matches, vertelt De Boose: “98 procent van de ouders geeft een topscore van vier of vijf.

Klanten zijn eigenlijk alleen ontevreden als de babysitter op het laatste moment afzegt of gewoon niet komt opdagen. Toucher du bois, maar er zijn nog geen incidenten geweest, waarvoor de verzekering is moeten tussenbeide komen.”

GEREGISTREERDE GEBRUIKERS 400.000, van wie circa 80 procent in België INGEZAMELD KAPITAAL 3 miljoen euro in 2019, voorheen in meerdere rondes 2,8 miljoen euro www.bsit.com

Dimitri De Boose van babysitapp Bsit: “Onze klanten wonen in de stad en beschikken over een zekere kapitaalkracht.”

9 OKTOBER 2019

I 29

Nick Trachet Brussel en de wereld culinair ontdekt

Okersoep maar dat slijmen is nu net de essentie van okers in de keuken. Het is alsof je zou proberen tomaten hun rode kleur te doen verliezen.

Dat slijm heet in apothekerstaal mucilage.

Het is een mengsel van glycoproteïnen dat in ons lichaam ook wordt afgescheiden. Slijmen die wij produceren in de hoest zijn niet zozeer afvalstoffen, maar een stof die irritaties moet compenseren en

“Het is omdat okers er altijd zo beeldig bij liggen dat ik er nu en dan eens koop” speciaal worden gekweekt voor export naar Matonge en Kuregem.

Okers hebben een oprechte groentesmaak zoals sperziebonen, maar daarbij een karakteristiek die vooral de planten van de Kaasjeskruidfamilie (Malvaceae) bezitten: ze scheiden slijm af. Gek, op alle Amerikaanse pagina’s over okers geven ze tips om ‘gumbo’s’ niet te laten slijmen (hard koken, roosteren ...),

schadelijke stoffen uitdrijven. Daarom is thee van malva (heemst) al eeuwen een geliefd middeltje tegen hoest.

In de keuken bindt dit plantenslijm sausen en soepen. Afrikaanse sausen om gegeten te worden bij rijst, gierst of maïspap bevatten al eens okers, om het geheel smeuïg te maken.

Ik leerde okers kennen in de Surinaamse okersoep: okra bravu.

Kook een kip in twee liter water tot bouillon.

Doe er vanaf het begin gehakte ajuin, een zestal pimentkorrels (lontaï, piment de la Jamaïque), zwarte peper, laurierblad en wat selder bij. Als na anderhalf uur de bouillon niet sterk genoeg is, voeg er dan wat blokjes bij.

Haal daarna de kip uit de bouillon en neem wat kippenvlees eraf, voor in de soep. Doe dan nieuwe groente in het nat. In Suriname gebruiken ze tajerblad, maar dat is hier niet te vinden, spinazie moet het maar doen. Doe er ook nog gerookte vis bij, je vindt ze ook in de Afrikaanse winkel, zo niet een kipper, bijvoorbeeld, in handige stukjes verdeeld!

Ook een pittig chilipepertje hoort erbij, niet opengesneden (tenzij je de soep erg heet lust). laat nog een kwartiertje koken. Tenslotte zet je het vuur erg laag en voeg je er in schijfjes gesneden okers aan toe. Laat heel zacht trekken tot de okers gaar zijn en hun bindende werk hebben gedaan. Dit kan een maaltijdsoep worden, opgediend met rijst of met tomtom van banaan.

Hiervoor kook je enkele kookbananen gaar in water zoals aardappelen en prak je die tot puree.

Die puree dien je op naast de soep, of je rolt er ballen van die in de soep worden opgediend.

Smakelijk.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Okersoep is een reis door de wereld van Afrika en de diaspora van de Afrikanen. Okers zijn hier makkelijk te krijgen, en van goede kwaliteit ook nog.

Er zijn hier steeds meer winkels voor klanten uit de ‘Sub-Saharaanse diaspora’, zoals dat zo mooi klinkt.

Vluchtelingen uit Afrika, dus. Die winkels worden zelden gerund door Afrikanen zelf. Het zijn bijna altijd Indiërs, oorspronkelijk uit India of Pakistan, die achter de toog staan. Ze stallen hun groente en fruit buiten de vitrine uit, op straat .

Maniok ligt er te krullen in bakken, yam oogt nog aardser dan maniok en is vaak wormstekig, ook van kookbananen geloof je al niet meer dat ze eetbaar zijn, met al die zwarte vlekken. Maar wie daartussen liggen te glunderen, dat zijn de okers. Okra’s heten ze in de meeste boeken, maar ik prefereer de Suri-Nederlandse naam oker.

Gombo hoor je ook wel eens, op de Franse Antillen en in de bayous van Louisiana. Wetenschappelijk heten ze Abelmoschus esculentus en van oorsprong komen ze uit

Afrika. Naar Amerika kwamen ze met de slaven mee.

Het is omdat okers er altijd zo beeldig bij liggen dat ik er nu en dan eens koop. Frisgroen en viltig van huid zijn ze vijfkantig, iets tussen een groene chilipeper en een snijboon in. Martine, mijn Afrikaanse raadgeefster, verklaarde verwonderd: “In Gabon of Togo liggen ze er nooit zo mooi bij als hier in Brussel!”

Het is alsof ze ergens

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/trachet

9 OKTOBER 2019

I 31

COLOFON

Big City

BRUZZ

Stel zelf je vraag en stem op BRUZZ.be

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65 ABONNEMENTEN

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België: 25 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 30 euro per jaar.

OPLAGE : 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marthe Paklons, 02-650 10 61 sales@bruzz.be DISTRIBUTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE

Jo Mariens

Op het hoekhuis prijkt het beeld van een engel. Of is het iets anders?

HOOFDREDACTIE

© FC

Gerd Hendrickx

Kristof Pitteurs (algemeen hoofdredacteur), Mathias Declercq Steven Van Garsse CULTUUR & UIT REDACTIE

Jean-Marie Binst, Eva Christiaens, Filip De Rycke, Sara De Sloover, Tim Gatzios, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Stefanie Nijs, Jasmijn Post, Bram Van Renterghem, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Roan Van Eyck, Danny Vileyn, Tom Zonderman MEDEWERKERS

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Nicolas Alsteen, Gilles Bechet, Michaël Bellon, Céline Emmerechts, Patrick Jordens, Tom Peeters, Niels Ruëll, Sophie Soukias, Nick Trachet, Tom Van Bogaert, Michel Verlinden EINDREDACTIE

Waarom staat er een engel boven op het hoekhuis van de Brabantstraat en de Aarschotstraat? > GUIDO UIT BOUTERSEM

W

aar de Brabant- en Aarschotstraat samenstromen, werd in 1846 een reeks aan elkaar gekoppelde huizen gezet. Al snel - tussen 1880 en 1905 - werden ze vertimmerd, vergroot of met meer vensters verlucht voor andere functies, als winkelpand vooral. Van de rosse buurt nog geen sprake.

Met de jaren werd ook het interieur grondig aangepakt (1917 en 1924) door architect M. Van Eycken. Er kwam zelfs een Nederlandse architect, Th. Bowman, bij.

Die gaf met wat art-deco-elementen een totaal nieuwe look aan de gevels.

In die jaren was het pand namelijk het Belgische Centraal Kantoor geworden van de Nederlandse nv Noord-Braband Verzekeringen. Die vereniging blijkt eerst actief onder de naam Noord-Braband Maatschappij van Verzekeringen op het Leven. Het Brusselse bijhuis overleefde van 1886 tot 1921. In 1843 was die verzekeringsmaatschappij ontstaan

32

I

9 OKTOBER 2019

als het Noord-Brabands Begrafenisfonds en in 1969 werd ze overgenomen door de Delta Verzekeringsgroep (nu Delta Lloyd). Waarom geven we u dat allemaal mee?

Het dateert van die belle-époquejaren dat de visibiliteit van het hoekhuis belangrijk wordt naast de spoorweg. De verzekeringsagenten hadden mogelijk niet genoeg aan flyers uitdelen van de begrafenisfondsen - nu bekend als overlijdensverzekeringen - in de cafés, zoals dat toen gebruikelijk was. Boven op het kroondak, dat met zijn spitse hoekpartij wel op het voorsteven van een schip lijkt, komt een rijzig symbool/embleem van de verzekeringsmaatschappij: Nikè van Samothrake, wat staat voor de allegorie van de overwinning.

Typisch voor vele ondernemingen is dat ze zich verfijnde Griekse of Romeinse allegorieën eigen maken, denk maar aan de godin met sterrenkroon ‘De Triomferende Vooruitgang’ boven op het Hotel Métropole, die voor geloof in de commercie staat.

Karen De Becker

Dat het Nederlandse ‘begrafenisfonds’ voor de overwinningsgodin Nikè kiest, is mogelijk een gevolg van de mondiale bekendheid die ze kreeg. Haar gevleugelde beeltenis werd in 1868 door de Franse consul en amateurarcheoloog Charles Champoiseau in stukken ontdekt op het Egeïsche eiland Samothrake. Eén vleugel ontbreekt, samen met een borst en nog wat meer. Het wordt snel een kroonjuweel onder de museumschatten van het Louvre.

Het beeld dateert van een paar eeuwen voor Christus. De godin straalt een verleidelijk pathos uit, door haar naturalistische en realistische stijl. Een fijn Oudgrieks chiton, mogelijk zijde, flirt gedrapeerd tegen haar lichaam aan. De zotte wind onthult gewild maar subtiel haar contouren en verborgen, wiegende schoonheden. En wat zagen we enkele decennia geleden plots onder haar voeten geschilderd op het gebouw: ‘Peep Show’. Och, dat verwees gewoon naar meer tastbare ‘overwinningen’ in het kwartier.

VORMGEVING CULTUUR & UIT Heleen Rodiers ACTUA Ruth Plaizier KALENDER UIT

Sam De Ryck VERTALING

John Arblaster, Martin McGarry, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Wauter Mannaert, Noémie Marsily, Steve Michiels, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke

Voer uw evenement in op Encodez votre événement sur Enter your event on www.agenda.brussels VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van Eco Print Center (De Persgroep) en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

— JEAN-MARIE BINST

VOLGENDE WEEK In veel steden worden de rivieren waarrond ze gebouwd zijn weer blootgelegd. Zijn er nog plannen voor de Zenne-blootlegging in Brussel?

Meld nieuws

Hebt u nieuws uit Brussel, dan kunt u ons dat melden via het WhatsApp-nummer 0489-988.988 Persberichten kunnen via nieuws@bruzz.be

DB623070I9

Verpleegkundige woonzorgcentrum Releghem Ben je begaan met onze ouderen? Werk je graag in een woonzorgcentrum? Hecht je veel belang aan een comfortabele omgeving en een gezellige en familiale sfeer? Dan ben JIJ diegene die we zoeken!

Functie Als verpleegkundige ben je verantwoordelijk voor het welzijn en de verzorging van de (dementerende) bewoners van het woonzorgcentrum. Je doet meer dan alleen maar medisch verzorgen. Je hebt aandacht voor het algemene welzijn van onze bewoners: niet alleen fysiek, maar ook geestelijk en sociaal moeten ze zich goed voelen. Sterker nog, je doet er alles aan om ze de beste tijd van hun leven te bezorgen. Je doet niets liever dan samenwerken met andere disciplines. Je begeleidt de collega's zorgkundigen en vervult dan ook graag een actieve rol binnen het multidisciplinaire team. Je werkt voornamelijk overdag in vroege, late of af en toe onderbroken diensten, en één weekend op twee.

Profiel Je bent een zorgzaam iemand met passie voor je vak. Naast een goede beroepskennis beschik je over sterke relationele en communicatieve vaardigheden waardoor elke bewoner zich meteen thuis voelt. Je bent een constructief teamlid dat meebouwt aan een kwaliteitsvolle bewonerszorg met oog voor huiselijkheid. Bovendien bezit je een diploma in de verpleegkunde.

Aanbod Een voltijdse tewerkstelling (38 uur/week), 26 vakantiedagen, maaltijdcheques (€8), fietsvergoeding voor wie naar het werk fietst, 100% tussenkomst in het openbaar vervoer, hospitalisatieverzekering en attractiviteitspremie. Je ontvangt bijkomend 11% voor onregelmatige prestaties.

Interesse? Solliciteer via onderstaande link:

“Ver gaan voor mijn job? Ik ga liever ver in mijn job.” regiotalent.be

DB619785H9

DB629063J9

DB620047H9

DB627065I9

https://www.jobsolutions.be/register/4164.

Vind een leuke job in jouw buurt. regiotalent.be

Vancouver/West Canada & Alaska!

Want ’t is pas morgen maandag!

DB586828C9

TE KOOP Shiba Inu pups Huiselijk opgegroeid met kinderen en katten Regio Diest

(gratis toegang, wel even online reserveren)

0496/12 32 90

DB629429J9

0 €1.25

HK 107 043 90

Knappe groepsreis met luxe cruise Holland America Line 3 afreisdata 2020 8/5 - 17/7 - 4/9 infodag woensdag 16 oktober om 13u stipt in ons auditorium te Sint-Truiden Reisfamilie Carlier

van 50 tot en met 69 jaar.

10 fijne dagen vanaf

€ 1.899

Het Bevolkingsonderzoek Borstkanker geeft vrouwen van 50 tot en met 69 jaar de kans om elke twee jaar een screeningsmammografie te laten nemen. Het bevolkingsonderzoek maakt het mogelijk om borstkanker al in een vroeg stadium op te sporen en te behandelen.

Ontdek hoe ook jij kan deelnemen op www.bevolkingsonderzoek.be

/persoon

www.deblauwevogel.be

Luikersteenweg 62 • St-Truiden • T 011 70 55 00

DB628456I9

DB623518I9

Haal alles uit je zondag.