BRUZZ actua - editie 1651

Rubrieknaam

#1651 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

|

N I E U W S

|

A C H T E R G R O N D

&

O P I N I E

27 | 02 | 2019

GEZOCHT: leerkracht Nederlands

_

CHRONISCH TEKORT LEERKRACHTEN NEDERLANDS IN FRANSTALIG ONDERWIJS

© SHUTTERSTOCK

JEF VALKENIERS

‘Nog steeds trots dat ik die weide in Ganshoren heb beschermd’

ACTIVISTE MODI NTAMBWE

‘Ambtenaren gedragen zich als kleine dictatortjes tegenover zwarten’

ZORGEN VOOR ELKAAR DA’S TOCH NORMAAL

Vlaamse sociale bescherming VLAAMSESOCIALEBESCHERMING.be

Sluit jij je ook aan bij de solidariteit vandaarom de Vlaamse Ook jij betaalt elk jaar een sociale bescherming? solidaire zorgpremie van 52 euro aan je zorgkas.

Op die manier verbeter je Wie veel zorg nodig heeft, krijgt via de Vlaamse sociale bescherming een Zo verbeter je de levenskwaliteit van meer dan 300.000 de levenskwaliteit van wie maandelijks zorgbudget. Aansluiten doe je door een zorgpremie te betalen aan zorgbehoevenden in Vlaanderen.

zorg nodig heeft en kan je zelf rekenen op solidariteit wanneer dat nodig is.

Vraag raad aan je zorgkas of ga naar VLAAMSESOCIALEBESCHERMING.BE

de zorgkas van je ziekenfonds. Zo draag je ertoe bij dat de Vlaamse sociale bescherming meer dan 300.000 zorgbehoevenden in Vlaanderen en Brussel helpt.

En je kan zelf een beroep doen op de voordelen wanneer je zorgbehoevend wordt.

Chou de Bruxelles

BRUZZ | VOORAF

Fotograaf Ivan Put trekt wekelijks door de stad voor een portret

MANU FANGULU NGOMA (25) "Ik luister bijna altijd naar gospelmuziek. Ik zing ook in het koor van de kerk waar mijn vader dominee is. Ik ben zot van voetbal.

Ik was aanvaller, maar ben gestopt omdat ik niet mocht overgaan. Toevallig heb ik dan de arbitrage ontdekt. Mijn ambities

als scheidsrechter zijn torenhoog, vandaar ook mijn facebookpagina ‘Manu le grand arbitre’ (Manu is net geen 1m50 groot, red.). Ik wil internationale topwedstrijden fluiten! Maar ook hier voel ik dat de voetbalbond mijn vooruitgang blokkeert door mijn

gestalte. Frustrerend. Dan speel ik piano en maak ik mijn hoofd leeg. Ik droom ervan een sportschool voor jongeren te stichten hier of in Congo. Door een toeval zat ik niet op de bewuste metro met de aanslagen. Le seigneur est mon guide."

27 FEBRUARI 2019

I

3

OUT NOW!

R U O Y GET PY O C E E F R NTPUNT OR

AT MU T BRUZZ.BE U O K C E H C 9 1 0 2 E D I U G Z Z U R B

Edito / Inhoud

Rubrieknaam

#1651 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE

AFGIFTEKANTOOR ANTWERPEN X P303153

L E V E N

I N

D E

S TA D

|

N I E U W S

EDITO

|

A C H T E R G R O N D

&

O P I N I E

27 | 02 | 2019

10

GEZOCHT: leerkracht Nederlands

Racisme

Analyse Nederlands in Franstalig onderwijs

_

— STEVEN VAN GARSSE © SHUTTERSTOCK

FRANS FIERENS

‘iende ressumque cum quas moluptat aspid magnati’

“Jammer genoeg zit het categoriaal denken bij de meesten onder ons ingebakken” Nieuw is dat er steeds meer stemmen opstaan uit de gekleurde samenleving om dat aan te kaarten. Een aantal mondige burgers, die als kind in de jaren tachtig racisme aan den lijve hebben ondervonden, heeft vandaag een positie bereikt waarin ze dat ervaren onrecht kunnen aanklagen. Ze pikken het niet meer, en ze komen op voor een racismevrije maatschappij, in naam van hun kinderen, in naam van hun lotgenoten.

Modi Ntambwe is zo iemand. Ze haalt in dit magazine hard uit naar de Belgische samenleving omdat die nog steeds de mensen uit de ex-kolonie niet voor vol aanziet. Excuses voor de koloniale wreedheden doen er

niet toe. Het gaat om de discriminatie van vandaag.

Ook Naima Charkaoui die bij in ons praatprogramma A La Carte getuigde en een boek heeft geschreven over racisme, is zo iemand. Charkaoui vindt dat er een slachtoffercultuur moet komen. Het is de enige manier om erkenning te krijgen voor het geleden leed. En de enige manier om het racismeprobleem te counteren. Geen taboes meer.

De stemmen van Charkaoui en Ntambwe hebben we in ons land nodig. Racisme is een sluipend gif, en met het toenemende populisme, waar ook sommige beleidspartijen gretig aan deelnemen, is een tegenstem broodnodig.

We zullen daarbij allen door het stof moeten, maar wel met de hoop dat er daarna een louterende dialoog kan ontstaan waar de gekleurde Belgen hun grieven open en bloot op tafel kunnen leggen.

We zullen hiermee het racismeprobleem en de vooroordelen niet zomaar uit de wereld helpen. Jammer genoeg zit het categoriaal denken bij de meesten onder ons ingebakken.

Het vergt soms moed om daar boven te staan.

Wat zeker helpt is het interculturele contact. Wie in een superdiverse stad als Brussel woont, gaat al snel inzien dat vooroordelen soms kloppen, maar meestal op helemaal niets gebaseerd zijn.

Wat ook kan helpen is als de gemeenschappen in deze stad met trots kunnen spreken. Trots op wat zij verwezenlijkt hebben.

Als ondernemer, als kunstenaar, of als actieve burger. Dat moeten momenten zijn die we met zijn allen koesteren.

‘Fici ni occuptat ma voluptatas repro veritas ma aut u’

14 Spreektijd Modi Ntambwe

BRUZZ | VOORAF

De wet-Moureaux uit 1981, dat het groeiende racisme wou aanpakken in de Belgische samenleving, is bijna veertig jaar later niet echt een succes gebleken.

Ook andere antidiscriminatiemaatregelen ten spijt, blijft het, voor wie een andere kleurtje heeft, vandaag een stuk lastiger in onze maatschappij om succesvol te zijn.

EVA DE BAERDEMAKER

18 Reportage Verloren wijkcinema's

22 Interview Jef Valkeniers

03

Chou de Bruxelles

26

Reportage Meditatieparcours

05

Edito

30

Nick Trachet

06

In beeld

31

08

De week

Muziek Koreaanse pop is hot

24

Enfant Terrible

32

Beeldspraak

33

Big City 27 FEBRUARI 2019

I

5

6

I

27 FEBRUARI 2019

BRUZZ | DE WEEK

In beeld

NIEUWE JOURDAN

© BART DEWAELE

Het begon met de kap van alle platanen twee jaar terug, en het sleepte een half jaar langer aan dan verwacht. Maar donderdag is het groot feest op het volledig heringerichte Jourdanplein. De gratis hotspot (al sinds maart 2018), de ruim toegankelijke pleinfrituur Maison Antoine, een 25-tal plaatsen voor kortparkeren, eenrichtingsverkeer voor bus en auto’s, speelse fonteinen ... alles kreeg netjes een plek om iedereen te bekoren. En de verbitterde handelaars? Zij haalden hun terrasstoelen uit, blonken hun witte kassa op en borgen hun spandoek met ‘Uw handelszaken blijven open tijdens de werkzaamheden’ op. JMB 27 FEBRUARI 2019

I

7

De week

Terugblik op het nieuws

Weg naar NY

Commissariaat dicht

162,4

Brussels parlementslid Françoise Bertieaux (MR), bekend als Madame Enseignement, verlaat na de verkiezingen de politiek. Zij verhuist naar New York, waar haar man woont. Ze stapt ook uit de Etterbeekse politiek.

Het commissariaat van Neerpede (Anderlecht) wordt vrijdag een tijd afgesloten en doorzocht door het parket. Er loopt een onderzoek naar het hoofd van de brigade, wegens verdenking van intimidatie, racistische uitspraken jegens homo’s en vreemdelingen, en antisemitisme.

Het Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse maakt nieuwe cijfers bekend. Het gewest telt een oppervlakte van 162,4 vierkante kilometer en is volgens de nieuwe berekeningsmethode één vierkante kilometer groter dan voordien. Ook overschrijdt het gewest sinds 1 januari 2019 de kaap van 1,2 miljoen inwoners.

VASTGOEDSECTOR ONTDEKT SOCIALE VERHUURKANTOREN

Privé bouwt vaker sociaal BRUZZ | DE WEEK

Beleggen in sociale woningen is in opmars. Met dank aan enkele fiscale gunstmaatregelen van de overheid. De tendens is mogelijk een win-winscenario voor zowel investeerders als voor mensen op zoek naar een betaalbare woningen, maar houdt ook risico’s in. — LAURENT VERMEERSCH

N

a onder meer rusthuizen en studentenkoten ontdekt de vastgoedsector een nieuwe niche: die van de sociale woningen. Enkele investeerders, ontwikkelaars en makelaars gaan tegenwoordig met plezier in zee met sociale verhuurkantoren. Dat blijkt uit een studie van de Brusselse Bond voor het Recht op Wonen (BBRoW). “Tot nu toe zijn meer dan 250 woningen in beheer gegeven en 900 zijn in aanbouw,” berekende de bond.

Sociale verhuurkantoren (SVK’s) zitten al enkele jaren in de lift en beheren ondertussen ruim 5.500 woningen in Brussel. Het gaat om appartementen die in privébezit blijven, maar verhuurd worden tegen sociale voorwaarden.

Traditioneel krijgen de SVK’s vooral oudere woningen van kleine eigenaars in beheer, maar nu komen daar steeds meer nieuwbouwprojecten bij. De Eklatoren aan het Weststation in Molenbeek en Central Gardens in de Anderlechtse Scheutwijk zijn enkele van de grotere projecten in de pijplijn.

De initiatiefnemers zijn promotoren zoals Revive en vennootschappen

8

I

27 FEBRUARI 2019

zoals Inclusio. Die laatste heeft naar eigen zeggen “uitgesproken sociale ambities” en is verbonden met grote industriële families zoals Colruyt en Janssen. Zij zoeken via deze projecten niet alleen een financiële, maar ook een maatschappelijke meerwaarde.

Ook immokantoor Trevi is op de kar gesprongen door sociaal verhuurde woningen aan te bieden aan investeerders. Het beheer door een SVK is in dat geval in de prijs inbegrepen. De sociale woning wordt zo een puur investeringsproduct, waarbij de huurprijs en de termijn op voorhand vastliggen. “Al na enkele maanden is Trevi erin geslaagd om tachtig woningen te verkopen met de formule SVK,” klinkt het. Zonder het sociale aspect in de kijker te zetten overigens.

Soms zijn er wel sociale motieven in het spel, maar uiteindelijk gaat het toch vooral om de harde cijfers.

“Het verschil in nettorendement tussen een woning beheerd door een SVK en een klassieke investering blijkt niet zeer groot,” zegt Werner Van Mieghem van de BBRoW. “Dat komt door een verlaging op de btw, en de vrijstel-

ling van onroerende voorheffing.”

Op een nieuwbouwwoning die sociaal verhuurd wordt, betaalt een investeerder 12 procent btw in plaats van 21. In Brussel worden eigenaars die verhuren via een SVK bovendien vrijgesteld van de jaarlijkse onroerende voorheffing sinds 2018. Kortom, het zijn vooral de fiscale gunstmaatregelen die de groeiende interesse in sociale verhuurkantoren verklaren.

RISICO’S Behalve de investeerders kunnen ook de sociale huurders wel varen bij de nieuwe dynamiek. Brussel bouwt maar mondjesmaat echte sociale woningen, maar dankzij de

SVK’s kunnen steeds meer gezinnen op de wachtlijst toch een betaalbare woning vinden. Maar de tendens houdt ook risico’s in, stelt de BBRoW. “De immokantoren en vastgoedbedrijven streven naar rendement,” zegt Van Mieghem.

“Wij vrezen dat zij hun lobbycapaciteit en hun netwerk zullen aanwenden om het plafond op de huurprijs te verhogen, waardoor de woningen hun sociaal karakter dreigen te verliezen. Dat mag de overheid niet toelaten.”

Daarnaast pleit de bond voor een langere verhuurtermijn. Eigenaars moeten nu vijftien jaar lang sociaal verhuren om te kunnen genieten van de btw-korting. “Sommigen

Gele hesjes

Jeugdinstelling

Fablabs

Tussen het Noord- en het Zuidstation manifesteren zaterdag een 250-tal gele hesjes - een groot deel afkomstig uit Frankrijk. 185 onder hen worden gecontroleerd. Drie buitenlanders en drie Belgen worden aangehouden wegens bezit van gevaarlijke voorwerpen.

Het schepencollege van Vorst geeft een gunstig advies voor een eerste jeugdinstelling van de Franse Gemeenschap in het gewest. In het pand aan de Brusselsesteenweg zal tegen 2021 plaats zijn voor 34 jongeren.

De Vrije Universiteit Brussel (VUB) en de Université Libre de Bruxelles (ULB) openen nieuwe fablabs in de oude rijkswachtkazernes van Elsene. Het wordt een deel van de campus voor industriële wetenschappen.

© REVIVE FOTO VALERIE CLARYSSE

FRANÇOIS DE SMET , kandidaat voor Défi (op ‘Twitter’)

BRUZZ | DE WEEK

Het Eklaproject van Revive in Molenbeek is goed voor 91 sociaal verhuurde appartementen.

Welkom in de kiesstrijd @JoelleMilquet en @dreynders! De verkiezingen van 1999 worden boeiend ;-) #retourverslefutur

Cartoon Wauter

Kim Duchateau en Wauter Mannaert wisselen elkaar af voor hun kijk op de week

vinden die vijftien jaar al te lang, maar voor ons mag dat gerust 20 of 25 jaar zijn,” aldus nog Van Mieghem. “Na vijftien jaar kan de eigenaar nu verkopen of verhuren voor de prijs die hij of zij wil. Wij stellen ook voor dat een deel van de meerwaarde terugvloeit naar de overheid.”

Zonder die recuperatie van de winst is de maatschappij op termijn immers slechter af dan met de bouw van sociale woningen, concludeert de bond. Die laatste blijven immers in handen van de overheid en kosten op jaarbasis niet veel meer dan de subsidies en fiscale kortingen die toegekend worden om het systeem van de SVK’s aantrekkelijk te maken.

27 FEBRUARI 2019

I

9

Analyse

Chronisch tekort aan leerkrachten in Franstalig onderwijs

BRUZZ | DE VERHALEN

GEZOCHT: leerkracht Nederlands Het Franstalig onderwijs in Brussel kreunt onder een tekort aan leraars Nederlands. Schooldirecteurs zijn genoopt tot halfslachtige oplossingen. Ze spreken vrijwilligers aan of organiseren zelfstudiepakketten.

Kan de nakende onderwijshervorming van de Franse Gemeenschap soelaas brengen? “We moeten werken aan het imago van het Nederlands.”

— STEFANIE NIJS, FOTO’S BART DEWAELE

N

ederlands is verplicht in het Franstalig onderwijs in Brussel: Brusselse leerlingen krijgen drie uur Nederlands vanaf het derde leerjaar, en vijf uur Nederlands vanaf het vijfde leerjaar.

Ook in het secundair onderwijs blijft Nederlands verplichte kost. Zo staat het in de federale taalwet uit 1963.

In de praktijk blijkt het moeilijk om die uren effectief te geven. De administratie houdt geen centrale cijfers bij, maar arbeidsbemiddelaar Actiris spreekt alvast van een structureel tekort.

Daar zit de opleiding van leerkrachten zeker voor iets tussen.

Nederlands is voor de Franstalige studenten die later in het lager onderwijs zullen lesgeven geen verplicht vak, zelfs niet in Brussel.

De hogeschool Francisco Ferrer in de hoofdstad is de enige die Nederlands als optie aanbiedt,

10

I

27 FEBRUARI 2019

via de nieuwe tweetalige lerarenopleiding.

Het zijn afgestudeerden met een bachelordiploma lager secundair onderwijs met optie Germaanse Talen die Nederlandse les geven in de Brusselse lagere scholen. Zij geven telkens een paar uur Nederlands aan verschillende klassen. Wie geluk heeft, kan op eenzelfde school een volledig lesrooster krijgen, maar vaak moeten die taalleerkrachten in verschillende scholen voor de klas staan. Geen aantrekkelijke werkomstandigheden, en dus verkiezen die leerkrachten Nederlands de secundaire scholen. Helaas is ook daar een lerarentekort.

De toekomstige nieuwe lerarenopleiding, net goedgekeurd door Franse Gemeenschap, wil het algemene tekort wegwerken. Elke leraar moet minstens vier jaar studeren, krijgt een masterdiploma en dus ook meer loon. Studenten

“Nederlands is niet verplicht.

We willen dat de mensen die die taal onderwijzen, dat met enthousiasme doen” JEAN-CLAUDE MARCOURT MINISTER VAN HOGER ONDERWIJS

lager onderwijs kunnen kiezen voor een talenpakket, en eventueel nog een extra specialisatiemaster in het talenonderwijs. Zo kunnen leerkrachten in de toekomst wel Nederlands geven aan hun eigen klas, en kunnen ze ook in het immersieonderwijs terecht. In 2020 moet die nieuwe lerarenopleiding van start gaan.

IMAGOPROBLEEM Nederlands blijft optioneel, en dus niet verplicht. Een bewuste keuze?

“We willen dat de mensen die Nederlands onderwijzen, dat ook met enthousiasme doen,” klinkt het bij minister van Hoger Onderwijs Jean-Claude Marcourt (PS).

Onderzoeker Eloy RomeroMuñoz van hogeschool Francisco

YASSINE SENHADJI

S

ocioloog Yassine Senhadji (25) is één van de 26 Nederlandstaligen die dit schooljaar via de organisatie Teach for Belgium in een Brusselse Franstalige school les geven, in zijn geval Nederlands in een technische en beroepsschool in Etterbeek.

“Ik ben geboren en getogen in Brussel, en ging zelf naar het Nederlandstalig onderwijs. Ik heb altijd al graag met jongeren gewerkt, al tijdens mijn studies sociologie gaf ik bijlessen.”

De organisatie Teach for Belgium organiseert zomercursussen voor wie naar het onderwijs wil overstappen, maar geen

“We zien vandaag Nederlands te veel als systeem en te weinig als middel om te communiceren” ELOY ROMEROMUÑOZ ONDERZOEKER HOGESCHOOL FRANCISCO FERRER

gen en uitwisselingen is er natuurlijk nog altijd die pijnlijke realiteit van leerlingen die geen behoorlijk Nederlands krijgen.

Minister van Onderwijs van de Franse Gemeenschap Marie-Martine Schyns (CDH) biedt enkele doekjes voor het bloeden.

“Als een leerkracht uitvalt, zullen zijn collega’s tot vier uur extra mogen werken, tegen betaling. Op die manier kan een tijdelijke vervanging opgevangen worden,” zegt woordvoerder Eric Etienne. “Ook willen we willen zogenoemde fonctions blanches creëren, waarbij mensen zonder lerarenopleiding de leerlingen begeleiden en oefeningen geven, in samenspraak met de afwezige leerkracht.”

NINON LEERLING VIERDE MIDDELBAAR

Ninon zit in het vierde middelbaar van een Franstalige school van de Stad Brussel. Normaal gezien krijgt ze vier uur Nederlands per week. Maar gedurende anderhalf jaar was er geen leerkracht.

“We maakten dan maar oefeningen op de computer, een uur per week. Daarvan leerden we niets bij. De resterende drie uur waren we vrij,” zegt ze. “Daarna was het aan de leerlingen om een manier te vinden om Nederlands te leren.” Eén middagpauze per week volgde Ninon een remedieringsles. “Dat was beter dan niets.” Dit jaar biedt de school die mogelijkheid niet meer. Gelukkig staat er sinds een maand een leerkracht Nederlands voor de klas. “In het begin dacht ik: minder les, waarom niet? Dat was cool,” lacht Ninon. “Daarna kwam het besef dat dat een nadeel was.” Zelf gelooft ze niet dat ze in staat is om een gesprek te voeren in het Nederlands.

Ook Martin* is een leerling van een secundaire school van de Stad Brussel. Hij zit in het tweede jaar. Sinds september heeft hij geen leerkracht Nederlands gezien. Toen de directie van zijn school in november begreep dat ze niet meteen een leerkracht zou vinden, kregen de leerlingen zelfstudiepaketten. “Twee uur per week maken we zelfstandig oefeningen onder toezicht van een begeleider, maar die kan ons niet met de leerstof helpen. We leren er niets bij,” vertelt Martin.

“Sinds twee weken zijn die begeleiders ermee gestopt, want ze zien er het nut niet van in.” Op initiatief van zijn vader volgt hij een uur per week thuis bijles Nederlands. “Ik maak me geen zorgen om mijn zoon, maar om zijn klasgenoten, van wie de ouders zich misschien geen bijlessen kunnen veroorloven,” zegt zijn vader verontwaardigd.

“Dat maakt me boos.” KVDP (*) Martin is een schuilnaam

▲

Ferrer, is eveneens tegen een verplichting. “We pleiten vooral voor een verbetering van het imago van het Nederlands in Franstalig België, wat nooit zal gebeuren als we zo blijven lesgeven. We zien vandaag de taal te veel als systeem en te weinig als middel om te communiceren.”

Op niveau van de lerarenopleiding pleit Romero-Muñoz voor meer uitwisselingen, zoals nu al gebeurt tussen Haute Ecole Ferrer en de Erasmushogeschool Brussel. Studenten uit beide taalgemeenschappen komen met elkaar in contact, wat het imago van de andere taal alleen maar ten goede komt.

In afwachting van hervormin-

lerarendiploma heeft, en hangt daar een tweejarig ‘moreel contract’ aan vast. “Ze werkt vooral met ‘moeilijke’ scholen, meestal in kansarme buurten.”

“Toen ik twee jaar geleden solliciteerde, was de school superblij, het was alsof ze goud in handen had. De directie was al sinds het begin van het schooljaar op zoek naar een nieuwe leerkracht Nederlands.

Sommige leerlingen hadden vanaf oktober tot juni geen les gehad.

Dat geldt niet alleen voor het vak Nederlands: één klas had zelfs geen docent voor een derde van haar totale lessenpakket. Al

die tijd brachten ze in de studie door.”

“Het meest opvallende bij mijn leerlingen is hun leerachterstand.

Vaak zijn ze in het vierde middelbaar al twee keer blijven zitten. Eindtermen zijn er niet, het programma en lessenplan zijn lang niet zo concreet als in het Nederlandstalig onderwijs.”

“Voor komend schooljaar heb ik verschillende opties: ik kan blijven doen wat ik nu doe, ik kan humane wetenschappen onderwijzen in het Nederlandstalig onderwijs, of zelfs in het Franstalig onderwijs. Als ik in een school van de Vlaamse Gemeenschap zou lesgeven, zou ik meer verdienen. De barema’s liggen er hoger.” SDS

BRUZZ | DE VERHALEN

“Sommige klassen zaten al een jaar zonder leerkracht’

“Geen les Nederlands? Eerst vond ik dat cool”

27 FEBRUARI 2019

I

11

Gezocht: leerkracht Nederlands

BRUZZ | DE VERHALEN

▲

“School heeft me bijna gesmeekt om te blijven” GWYN BOUWMAN

V

ier jaar geleden kwam de Nederlandse Gwyn Bouwman (30) in Brussel terecht door een stage bij de Europese Commissie, bij de afdeling onderwijs. “Daarna werkte ik nog een tijdje bij een ngo rond kinderrechten. Maar ik wilde liever iets praktisch doen, iets dynamisch, zoals het onderwijs.

“Mijn ideaal was Michelle Pfeiffer in Dangerous Minds (lacht) (Pfeiffer speelt een lerares die erin slaagt haar leerlingen uit achterbuurten warm te maken voor school, red.). Maar ik

12

I

27 FEBRUARI 2019

had geen lerarenopleiding, en je wordt toch voor de leeuwen gegooid als je voor de klas gaat staan. Via Teach for Belgium kwam ik in een Franstalige technische secundaire school terecht. Na een jaar ben ik vanwege de werklast met Teach gestopt, maar zij hebben mij wel een aantal heel nuttige tools meegegeven.

Over hoe je omgaat met multiculti, moeilijke klassen bijvoorbeeld.”

“Ik was de enige leerkracht Nederlands in de bovenbouw van een technische secundaire school in

Sint-Pieters-Woluwe.

95 procent van de leerlingen zijn jongens. Een leerplan of materialen waren er niet. Ik ben zelf een mini-bib begonnen: tevoren was er geen enkel Nederlandstalig boek in de school.”

“In het begin had ik disciplineproblemen, riepen leerlingen ‘les flamands sont des racistes’ en hadden ze er helemaal geen zin in.

Hun niveau was heel laag, net als hun motivatie, omdat leraren Nederlands alsmaar weer vertrekken. De meeste leerlingen hadden grote gaten in hun curriculum. Maar ik merkte: hoe beter de relatie met je leerlingen is, hoe makkelijker je iets kan bereiken. Op een gegeven moment leer

je bijvoorbeeld dat je les moet geven over techniek, iets wat aansluit bij hun leefwereld.”

“Na 2,5 jaar heb ik met kerst ontslag genomen, met het besef dat ik mijn klassen opnieuw zonder docent achterlaat. Weggaan was echt geen makkelijke keuze voor me, omdat ik weet dat er niemand anders is.

De school heeft me bijna gesmeekt om te blijven. Maar het viel niet meer te combineren met de lerarenopleiding die ik sinds september volg. Ik kon 24/7 alleen nog maar aan school denken, ik sliep heel slecht. Na de krokusvakantie ga ik opnieuw aan de slag, in een andere Franstalige school die hopelijk beter bij me past.” SDS

ANNICK ABESSOLO

A

nnick Abessolo (39) groeide op in Kameroen, en kwam naar Brussel om te studeren. Na een studie handelswetenschappen gaf ze economie in een Franstalige school, tot die dringend een tijdelijke leerkracht Nederlands zocht.

Abessolo kreeg de smaak zo te pakken dat ze Germaanse talen ging studeren.

“Ik kende wat Nederlands omdat ik het op vrijwillige basis bij het CVO had gestudeerd toen ik naar Brussel kwam. Ik sprak al Duits, en dat

hielp. Nederlands leren was déconstruire l’allemand. De zinsconstructies lijken op elkaar.”

“Ik kreeg de vraag van mijn toenmalige school om een zieke leerkracht Nederlands te vervangen. Voor twee weken, dat durfde ik nog aan. Het daaropvolgende schooljaar viel ik eerst een maand in, toen nog eens twee maanden en uiteindelijk werd dat het hele jaar.”

“De vraag bleek heel groot, en daarom ben ik daarna aan de VUB Nederlands en

Engels gaan studeren.

Dat was niet makkelijk, al die Nederlandstalige literatuur. Het is niet mijn tweede of zelfs niet mijn derde taal. Ik ben bijna klaar, ik moet enkel nog mijn scriptie indienen.”

“Ik geef les in de drie hoogste jaren van een technische school in het centrum. Omdat jullie belden, heb ik gevraagd wie er al eens meer dan een maand zonder leerkracht Nederlands heeft gezeten. Meer dan de helft bleek dat al te hebben meegemaakt.

Eén leerling vertelde zelfs dat hij het rustig aan deed, omdat hij ervan uitging dat de leerkracht toch over een maand of twee weer zou vertrekken.

Ik vind het onbegrijpelijk dat er niet één schoolsysteem is met moedertaalsprekers, in

de drie landstalen vanaf de kleuterklas.”

“Uitdagingen voor mij zijn het heel verschillende niveau van de leerlingen, en hun het nut van Nederlands aantonen.

Er zijn er veel die me zeggen: ‘Waarom moet ik dit leren, ik wil toch niet in België blijven later.’ Anderen vinden het geen ‘coole’ taal. Dat is mijn strijd, hen in contact brengen met Matthias Schoenaerts, met Bazart, met Oscar and The Wolf. Onlangs liet ik een Nederlandstalig liefdesliedje horen, om mijn leerlingen te tonen dat ook in het Nederlands over gevoelens gesproken wordt (lacht). Dat je je boos kunt maken, liefhebben, praten over reizen, koken of sport, allemáál in het Nederlands.” SDS

BRUZZ | DE VERHALEN

“Mijn strijd: hen in contact brengen met Matthias Schoenaerts, met Bazart”

27 FEBRUARI 2019

I

13

Spreektijd

Modi Ntambwe: “Geen enkele zwarte in dit land zal zeggen dat hij nooit met racisme te maken heeft gehad.”

14

I

27 FEBRUARI 2019

Activiste Modi Ntambwe klaagt discriminatie van Afrikaanse diaspora aan

BRUZZ | DE VERHALEN

‘Excuses voor het verleden?

Interesseren me niet’ De Brusselse activiste Modi Ntambwe (54) zit niet te wachten op excuses van de Belgische staat voor het koloniale verleden. “Excuses aan Congo. Wat schieten we daar mee op?

Ik leef niet in Congo, ik leef hier en nu, en wil dat het huidige racisme tegenover mensen van Afrikaanse origine stopt.”

— BETTINA HUBO EN HELEEN DEBEUCKELAERE, FOTO’S SASKIA VANDERSTICHELE

▲ 27 FEBRUARI 2019

I

15

Activiste Modi Ntambwe

▲

M

odi Ntambwe is de oudste telg van een typisch Congolees studentengezin dat begin jaren zeventig naar België kwam. Modi was toen zes. Haar vader, een jurist verbonden aan de universiteit van Lubumbashi, werd naar ons land gestuurd om hier zijn thesis te schrijven. Bedoeling was om hier enkele jaren te blijven en

racisme waar de Afrikaanse diaspora hier in België nog altijd mee te kampen heeft. Dat was ook waar het de VN-delegatie om te doen was.

Ook voor de experts gaat het niet zozeer om wat er in het verleden gebeurd is. Maar ze denken dat de wortels van het huidige racisme liggen in het gebrek aan erkenning van de wreedheden die destijds begaan werden en dat België zich

“De geest van de blanke Belg moet geherprogrammeerd worden” MODI NTAMBWE ACTIVISTE

BRUZZ | DE VERHALEN

dan terug te keren. Maar onder het regime-Mobutu verslechterde de situatie voor de Congolese universitairen dermate dat het ondertussen flink uitgebreide gezin besloot om hier te blijven.

Modi Ntambwe groeide aldus op in België en volgde na de middelbare school een graduaat rechtswetenschappen. Al vlug werd ze actief in de vrouwen- en mensenrechtenbeweging. Ondertussen coördineert ze ook het platform People of African Descent Belgium. Die organisatie werd gevraagd om het bezoek mee voor te bereiden van de delegatie van VN-experts die in ons land begin februari de mensenrechtensituatie van de Afrikaanse diaspora onderzocht.

De experts stelden na gesprekken met de overheid en burgerorganisaties een 74 punten tellend rapport op, waarin ze stelden dat mensen van Afrikaanse afkomst in België nog altijd te maken krijgen met hardnekkige racistische vooroordelen en discriminatie. Ook oordeelden de experts dat de Belgische regering zich moet excuseren voor de wreedheden begaan tijdens de kolonisatie.

Is dat ook uw mening: België moet zich excuseren voor het koloniale verleden?

MODI NTAMBWE: Excuses voor het koloniale verleden interesseren me niet. Excuses waarvoor en aan wie?

De meeste mensen die de koloniale tijd meegemaakt hebben, zijn overleden. Die excuses komen gewoon te laat. Mij interesseert het 16

I

27 FEBRUARI 2019

daarom moet excuseren. De pers heeft die excuses uitvergroot, terwijl het rapport nog ruim zeventig andere punten bevat.

Als er excuses moeten komen, is het voor de erfenis van de kolonisatie die vandaag nog zoveel mensen pijn doet.

Wat is de link tussen het koloniale verleden en het huidige racisme?

NTAMBWE: Die is dubbel. De mentaliteit van de koloniale administratie zit nog altijd ingebakken in het Belgische systeem. Hierdoor worden zwarten nog al te vaak achtergesteld en krijgen ze niet de dienstverlening waar ze recht op hebben. Je ziet dat bijvoorbeeld bij de gemeentelijke administratie. Heel wat ambtenaren zijn kleine dictatortjes die tegenover zwarten een andere houding aannemen en heel neerbuigend kunnen zijn. De dossiers belanden stelselmatig onderaan. Wij vragen geen voorkeursbehandeling, wel een correcte behandeling.

Daarnaast is er ook de beeldvorming over mensen met Afrikaanse roots, de stereotypen ontstaan tijdens de kolonisatie waarbij de zwarte steevast als minderwaardig wordt voorgesteld. Dan krijg je situaties zoals ik zelf meemaakte toen ik in België aankwam. We speelden op straat met anderen en mijn zusje en ik moesten paardje spelen voor het blanke kind. Was dat blanke kind fundamenteel racistisch?

Neen, maar het had in Afrika gewoond en daar was het normaal

dat de boy paardje speelde voor de blanke kindjes.

U hebt dus zelf ook te maken gekregen met racisme en discriminatie?

NTAMBWE: Ik denk dat geen enkele zwarte in dit land zal zeggen dat hij er nooit mee te maken heeft gehad.

Ik kwam hier op school aan en werd bij de eerste Sinterklaas meteen tot Zwarte Piet gebombardeerd. Je hebt als kind geen idee waarover het gaat, want Sinterklaas, en al zeker Zwarte Piet, behoren niet tot je traditie.

Toch krijg je al vlug door dat de ene de stouterik is en de andere de goede. Ik kan de pijn vandaag nog voelen.

Dat is maar een van de vele voorbeelden. Wij waren een gezin met acht kinderen. Mijn ouders hebben jarenlang moeten zoeken naar een geschikte woning. Normaal gezien kwamen wij in aanmerking voor een sociale woning, maar die hebben we nooit gekregen. Voor zo’n groot gezin was er niets, zeiden ze.

Mijn ouders moesten dus op de privémarkt iets zien te vinden, wat aartsmoeilijk was. Ze hebben uiteindelijk moeten liegen over het aantal kinderen. Ze zeiden dat ze er maar vier hadden, anders wilde niemand hen een woning verhuren.

De andere kinderen werden elders ondergebracht of moesten zich stil houden.

De discriminatie op de woonmarkt gaat vandaag gewoon door. Je mag een prima baan hebben, drie loonfiches kunnen voorleggen, je wordt gewoon wandelen gestuurd omdat je zwart bent.

Hoe zit het op de arbeidsmarkt?

NTAMBWE: Precies hetzelfde. Hoe vaak gebeurt het niet dat een zwarte, of hij nu onder- of overgekwalificeerd is, gewoon gediskwalificeerd wordt voor een job alleen vanwege zijn huidskleur. Ikzelf heb na mijn afstuderen vijfenhalf jaar moeten zoeken tot ik een job vond, een interimbaantje bovendien. Mijn schoolkameraden waren toen al dik vijf jaar carrière aan het maken.

U woont hier nu bijna vijftig jaar. Is de situatie wel verbeterd?

NTAMBWE: Weinig. Het is allemaal subtieler geworden. Vroeger was rassendiscriminatie zichtbaar, frontaal en daardoor voorspelbaar.

No blacks. Nu is het anders: je kan

Modi Ntambwe Geboren in Congo in 1965 Verhuist in 1971 naar België Behaalt een graduaat in de rechtswetenschappen Actief in vrouwen- en mensenrechtenbeweging sinds 1994 Coördinatrice van het platform People of African Descent Belgium, dat kadert in de International Decade for People of African Descent (VN) Laureaat Vredesvrouwen 2018

vijftien jaar ergens werken zonder in de gaten te hebben dat je omgeven bent door latent racisme, tot het op een dag ontploft.

België heeft intussen een antiracisme- en antidiscriminatiewetgeving gekregen. Is die niet effectief?

NTAMBWE: Er is de wet van 1981, herzien in 2007. Die is niet slecht, maar wordt te weinig toegepast.

Zoveel racisme en maar zo weinig veroordelingen, dat is niet normaal.

Het heeft ermee te maken dat er te weinig officiële klachten worden ingediend. Dat komt omdat de mensen geen vertrouwen hebben in justitie. Ze worden op alle niveaus ontmoedigd om een klacht over racisme in te dienen. Door de werkgever, door de vakbond, door de politie. ‘Ben je wel zeker’ of ‘Het zal tot niets leiden,’ krijgen ze overal te horen. Zelfs bij het Interfederaal Gelijkekansencentrum Unia krijgt niet elke klacht gevolg. Nochtans is

NTAMBWE: Neen, want op een dag worden ze wakker en realiseren ze zich: ik ben hier niet thuis. Ik ben niet gelijkwaardig aan mijn vriendje en ik zal minder snel in het leven vooruitgaan. Ze beseffen dat ze niet goed genoeg bevonden worden voor deze samenleving, alleen omdat ze zwart zijn, iets waar ze niks aan kunnen veranderen.

Ook aan hun Afrikaanse wortels hebben ze niet veel houvast, want Afrika wordt altijd negatief, hoogstens exotisch voorgesteld. Als je dan geen heel sterke thuissituatie hebt, kan dat leiden tot extreme situaties, gewelddadig gedrag, psychologische problemen, en zelfs tot zelfmoord.

werd gedaan opdat ze niet aan werk zouden gaan, ook de echtgenotes mochten niet werken. De Belgische overheid hield hun economische emancipatie tegen. Het gevolg is dat de armoede en precariteit bij de zwarte gemeenschap vandaag heel groot zijn. Vooral de vrouwen zijn kwetsbaar.

Racisme tast ook de mentale gezondheid van mensen aan?

En de mannen?

mensen niet worden geloofd, dat ze te horen krijgen dat ze zich de racistische bejegeningen inbeelden, heeft impact op de mentale gezondheid. In onze gemeenschap boomen diabetes en hoge bloeddruk, maar ook schizofrenie, depressie en andere psychische aandoeningen.

Met Marokko deelt België geen koloniaal verleden, maar ook de Marokkanen en andere NoordAfrikanen hebben te lijden onder racisme en discriminatie.

het belangrijk dat er aangifte gedaan wordt. Het moet geregistreerd worden, anders bestaat het probleem niet.

Excuses voor het verleden interesseren u niet. Wat dan wel?

NTAMBWE: Herstel. Er moet dringend een open dialoog opgestart worden.

Nuchter, zonder emoties en zonder politieke recuperatie. België moet in de spiegel kijken en zich realiseren dat er met het kolonialisme een dynamiek is opgezet om de ander te onderwerpen, in casu de zwarte. Die dynamiek, die koloniale mentaliteit is er vandaag nog steeds. De geest van de blanke Belg moet geherprogrammeerd worden.

Herprogrammeren, hoe doe je dat?

NTAMBWE: Door de mensen opnieuw

op te voeden. De ware koloniale geschiedenis moet worden opgeschreven, verteld en onderwezen.

Het moet geweten zijn. Het onder-

wijs speelt hierbij een belangrijke rol, want het vormt de volgende generaties.

In het rapport van de VN-experts wordt aangeraden om elke leerkracht een antiracismetraining te geven. Is dat nog nodig?

NTAMBWE: Zeker, zwarte en andere migratiekinderen zijn nog al te vaak de usual suspects van de klas. Als een zwart kind zelfbewust van zich afbijt, wordt het meteen weggezet als lastig of wild of hyperactief, een kind dat gedisciplineerd moet worden.

Kinderen met Afrikaanse roots hebben het niet makkelijk.

NTAMBWE: Klopt, maar voor de zwarten is het leven hier nog moeilijker, omdat ze er minder goed in geslaagd zijn om een zelfvoorzienende gemeenschap te worden.

De migratiegeschiedenis van de Marokkanen is anders, recenter ook.

Zij kwamen om economische redenen en hebben inmiddels een zekere economische autonomie.

Zij worden ook gediscrimineerd op de arbeidsmarkt, maar zij hebben deels hun eigen werkgelegenheid gecreëerd en zijn daardoor autonomer.

De meeste zwarten zijn destijds niet naar hier gekomen om een plek op de arbeidsmarkt te veroveren, maar om te studeren en met de bedoeling later terug te keren. Alles

“Diversiteitsplannen helpen niet.

Ik denk dat het tijd is voor quota” MODI NTAMBWE ACTIVISTE

NTAMBWE: Inderdaad, terwijl zij in de zwarte gemeenschap de steunpilaren zijn. Ondanks hun kwetsbaarheid steunt de gemeenschap op hen. Zij bekommeren zich om de zieken, de vluchtelingen.

NTAMBWE: Zij hebben minder veerkracht, zijn minder in staat om in moeilijke omstandigheden toch door te zetten. Wij vrouwen geven niet op. De mama’s moeten hoe dan ook een oplossing vinden om hun kinderen te voeden. Ze doen er alles voor, wat hen heel kwetsbaar maakt. Sommigen komen terecht in de mensenhandel en de prostitutie.

BRUZZ | DE VERHALEN

NTAMBWE: Vooral het feit dat

Vrouwen van Afrikaanse origine hebben het nog harder te verduren dan mannen?

In hun rapport tonen de VN-experts zich bezorgd over het ontbreken van data over discriminatie en diversiteit.

NTAMBWE: Klopt, het ontbreken van data is een groot probleem. Via dataverzameling kan je nagaan in welke mate het Belgische engagement rond gelijkheid en diversiteit wordt bereikt. Tijdens het bezoek gaven de Belgische overheidsinstanties toe dat er weinig cijfergegevens zijn. Etniciteit kan niet geregistreerd worden vanwege de privacy, zo klinkt het. Maar dat is onzin, wij hebben er geen enkel probleem mee om onze afkomst aan te duiden.

Wat moet er volgens u gebeuren om echt vooruitgang te maken?

NTAMBWE: Er moet dringend een nationaal actieplan voor de strijd tegen racisme en discriminatie komen, zoals de VN-werkgroep ook voorstelde. En gezien de ondervertegenwoordiging van mensen met Afrikaanse roots bij justitie en in de politiek en de ambtenarij pleit ik ook voor een meer voluntaristische politiek. Diversiteitsplannen helpen niet. Ik denk dat het tijd is voor quota.

27 FEBRUARI 2019

I

17

Reportage

Hoe die wijkbioscoop een meubelwinkel werd

Als het witte doek is gevallen

FORUM: Van wijkcinema naar meubelwinkel.

Met de restauratie van het Aegidium, een voormalig cinemacomplex op het Sint-Gillisvoorplein, worden de oude, Brusselse wijkbioscopen even in de kijker geplaatst. Dat geheugensteuntje is welkom: aan heel wat gebouwen is vandaag amper nog te merken dat ze ooit het schouwtoneel waren van een roemrijk filmverleden. Drie opmerkelijke metamorfoses. — ELLEN DEBACKERE, FOTO’S BART DEWAELE

D

e jaren 1930 en 1950 waren gouden tijden voor de wijkcinema’s: de doorbraak van de gesproken film en de bevrijding na de twee wereldoorlogen leidden ertoe dat de vele Brusselse zalen voortdurend volliepen. De zaaltjes waren vaak kleine familiebedrijfjes waarbij de man als filmoperateur optrad, en zijn vrouw aan de kassa zat.

Maar vanaf de jaren 1970 kregen de wijkcinema’s het moeilijk. De opkomst van de televisie en de grotere bioscoopcomplexen in het centrum van de stad resulteerden in een lawine aan faillissementen. Veel wijkzalen moesten de deuren sluiten.

Vandaag is de Stockel in Sint-PietersWoluwe een van de laatste wijkcinema’s die nog overblijft.

“Veel wijkcinema’s werden omgevormd tot winkels,” vertelt filmhistorica Isabel Biver, die met haar boek Cinémas de Bruxelles. Portraits et destins in de geschiedenis van de Brusselse wijkcinema’s dook.

“Het is opvallend dat de dierenwinkels van 18

I

27 FEBRUARI 2019

Tom&Co en de schoonheidswinkels van Di erg veel panden bezitten die voordien een wijkbioscoop waren. Daarnaast zijn er veel meubel- en schoenwinkels: voornamelijk zaken die veel ruimte nodig hebben.”

Ook bouwhistorica Karen Vannieuwenhuyze zag tijdens haar onderzoek naar Brusselse interbellumbioscopen dat het merendeel van de wijkcinema’s werd omgevormd tot commerciële ruimtes.

Vandaag zijn die niet allemaal even herkenbaar meer. “Er is al veel schade aangericht,” zegt Vannieuwenhuyze. “Maar wie goed kijkt, kan de oude bioscopen herkennen aan hun luifels en aan de centrale, brede ingang.

Vaak wordt die bovendien geflankeerd door een smallere toegangsdeur die naar een bovenliggende woning leidt.”

Over de teloorgang van de wijkcinema’s moeten we volgens Biver niet al te naïef zijn.

“Het heeft geen zin om bioscopen in leven te houden puur om hun erfgoedwaarde,” oordeelt ze. “Het is tijd dat de bioscoop zichzelf heruitvindt. We moeten nadenken over nieuwe concepten rond mensen samenbrengen in een cinema.”

I

n 1921 zag de Forum het licht, een van de grootste bioscopen van Sint-Jans-Molenbeek.

Molenbeek telde in die periode heel wat wijkcinema’s: in een straal van honderd meter waren maar liefst vijf bioscopen te vinden, goed voor zo’n 5.082 plaatsen. De Forum had plaats voor 1.490 toeschouwers. Met enkele loges, zuilen en een granieten trap die richting balkon leidde, straalde de Forum heel wat allure uit.

In 1975 moest de bioscoop de boeken sluiten. De benedenverdieping onderging sterke aanpassingen, maar de imposante hoofdgevel - waarin de naam

BRUZZ | DE VERHALEN

© KEN ROE

van de bioscoop nog steeds gegraveerd is - staat sinds 1997 op de Brusselse bewaarlijst. Huidig eigenaar Hassan Khachani baat er vandaag een meubelwinkel uit. “Ik was zelf niet op de hoogte dat hier vroeger een bioscoop was,” vertelt hij.

“Pas toen ik in 2011 bij de notaris zat, kreeg ik te horen dat de gevel beschermd is.”

“De meeste mensen weten heel weinig over de filmgeschiedenis van dit gebouw,” zegt Khachani.

“We krijgen hier zo nu en dan wel studenten over de vloer die meer willen weten.

En onlangs kwam een oud

koppel vertellen dat zij elkaar hier in de bioscoop hadden leren kennen.” Voor zijn meubelzaak brengt de filmgeschiedenis van het gebouw niets op, denkt Khachani. “Ik zou daar beter gebruik van moeten maken,” zegt hij. “Ik denk eraan om oude foto’s op te hangen zodat buurtbewoners meer kunnen leren over de geschiedenis van hun wijk.”

“Onlangs kwam een oud koppel vertellen dat zij elkaar hier in de bioscoop hadden leren kennen” HASSAN KHACHANI UITBATER MEUBELWINKEL FORUM

▲ 27 FEBRUARI 2019

I

19

▲

“Voor onze marketing is het zeker niet slecht dat hier vroeger een belangrijke bioscoop zat” WILLIAM YANG CEO HOTEL MARIVAUX

T

oen de Marivaux in 1922 in de Adolphe Maxlaan werd gebouwd, nam de bioscoop

meteen de plaats in van de allereerste echte cinemazaal die Brussel had gekend: het Théâtre Du Cinématographe. De architecten Heilbron, Lambert en Hubrecht gaven de bioscoop een van de mooiste façades van de stad: twee krachtige muurpijlers, een korfboogprofiel in art-decostijl en een indrukwekkende ingang.

In de grote zaal was plaats voor 1.685 kijklustigen. Tot in 1966 had de Marivaux

één cinemazaal, maar de jaren nadien kwamen daar geregeld zalen bij.

In 1992 werd de bioscoop gesloten. Het gebouw werd het voorwerp van verschillende herbestemmingsprojecten, maar werd uiteindelijk overgekocht door het naburige hotel Vendôme, dat het bioscoopgebouw omtoverde tot een plaats met seminariezalen.

Vandaag huist Hotel Marivaux in het oude

gebouw waarvan de façade en de ingang werden beschermd. De oude zalen worden gebruikt voor vergaderingen en conferenties.

William Yang, vandaag de CEO van dat hotel, vertelt dat de filmgeschiedenis hen geen windeieren legt.

“Bezoekers vragen geregeld naar de oorsprong van de naam van ons hotel en dan is het altijd fijn zo’n mooi verhaal te kunnen vertellen. Voor onze marketing is het zeker niet slecht dat hier vroeger een belangrijke bioscoop zat.”

© PHOTONEWS

MARIVAUX: Van wijkcinema naar hotel.

De teloorgang van de wijkbioscoop De Brusselse wijkcinema’s zien het licht in de jaren 1920.

Vooral in Sint-Joostten-Node, Schaarbeek en Elsene schieten de zaaltjes als paddenstoelen uit de grond.

20

I

27 FEBRUARI 2019

In deze periode telt de stad al meer dan tachtig wijkcinema’s.

Vanaf de jaren 1930 gaat het erg snel. Er ontstaan indrukwekkende zalen die meer dan 1.000

toeschouwers kunnen ontvangen, zoals de Plaza en de Métropole. Aan de vooravond van WO II telt Brussel 111 wijkcinema’s. Typisch was dat ze vaak gespecialiseerd waren

in een bepaald genre, zoals oorlogsfilms of westerns. Na de oorlog stijgt het aantal nog meer: in 1960 telt de stad maar liefst 126 bioscoopzalen.

Daarna gaat het

bergaf. In 1987 telt Brussel nog 22 zalen.

Aan het begin van de 21ste eeuw blijft er nog een tiental plaatsen met een permanente bioscoop over.

“Er blijft helemaal niets van over, alleen de toiletten beneden bleven bewaard” YOUSSEF AISSA MANAGER SUPERMARKT IN VROEGERE CENTURY-BIOSCOOP

CENTURY: Van wijkcinema naar supermarkt.

© PHOTONEWS

S

inds zijn ontstaan in 1938, gaf bioscoop Century de toon aan in Sint-Joost-ten-Node. Dat was niet niets, want door de aanwezigheid van talrijke filmdistributeurs werd Sint-Joost sinds 1908 immers aangezien als de meest cinematografische wijk van Brussel. Met ruimte

voor 1.200 toeschouwers nam de Century er het voortouw.

Maar in 1976 slaat het noodlot toe: na een brand wordt de cinema voorgoed gesloten. Alleen de oorspronkelijke voorgevel werd bewaard. In 1976 werd beslist de voormalige bioscoop om te bouwen tot

een winkelgalerij. Vandaag huist een supermarkt op de benedenverdieping, maar huidig manager Youssef Aissa is niet te spreken over de voorgevel. “Weinig mensen weten nog dat hier vroeger een cinema was,” vertelt hij. “Enkel de oudere mensen van de buurt. Die stellen af en toe nog eens

vragen over de zaal, en of ze die eens mogen zien. Maar er blijft helemaal niets van over, alleen de toiletten beneden bleven bewaard.”

Volgens Aissa levert de filmgeschiedenis van het gebouw geen voordelen op.

“Het zou beter zijn als we de toelating zouden krijgen om de muur te renoveren. Nu vallen de stenen naar beneden,” zegt Aissa. “Maar we mogen er niet aankomen, want de gevel wordt beschermd.”

27 FEBRUARI 2019

I

21

Interview

Jef Valkeniers, de laatste staatssecretaris van het jarige Brussels Gewest

‘Ik heb altijd iets met Brussel gehad’ “Al in 1988-1989 heb ik de eerste stuurgroep opgericht voor de reconversie van de Kanaalzone.” Jef Valkeniers (86) wil dertig jaar na de eerste verkiezingen voor de Brusselse Hoofdstedelijke Raad, zoals het parlement toen heette, het nog eens hebben over het jaar dat hij als staatssecretaris het Brussels Gewest mee in de steigers hielp zetten. — DANNY VILEYN, FOTO BART DEWAELE

G

BRUZZ | DE VERHALEN

ewezen staatssecretaris, gewezen senator, eresecretaris van de Kamer, erevolksvertegenwoordiger, ereburgemeester van Dilbeek. Het visitekaartje van Jef Valkeniers oogt indrukwekkend. En hij zou er met gemak nog een tiental titels kunnen aan toevoegen.

Aanleiding om naar de villa in Hollands-Kaapse stijl in Schepdaal te trekken is de dertigste verjaardag van het Brussels Gewest. Valkeniers werd een jaar voor de eerste verkiezingen als staatssecretaris binnen de federale regering bevoegd voor Brussel, samen met wijlen Jean-Louis Thys van de toenmalige PSC en nu ook wijlen Philippe Moureaux (PS). Pas sinds begin dit jaar heeft Valkeniers geen politiek mandaat meer. Hij bracht een deel van zijn leven door bij de Vlaamsnationalisten, maar eindigde als gemeenteraadslid voor Open VLD. Valkeniers is altijd een flamingant geweest. Hij verliet de Volksunie toen die onder Bert Anciaux een al te linkse toer opging, een linkse jongen is hij nooit geweest. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij niet bij de N-VA terechtgekomen is. “Ik ben altijd een sociaal liberaal geweest,” zegt hij. “Dat heb ik van mijn grootvader langs moederskant, brouwer Emiel Eylenbosch, een echte volksmens. Hij bouwde huizen voor zijn arbeiders en als die tachtig procent van de lening hadden afbetaald, zei hij: ‘Ge hebt uw best gedaan, de rest hoeft niet meer.”

22

I

27 FEBRUARI 2019

U liet ons weten dat u het niet eens bent met de N-VA, meer nog, u zou er niet bij kunnen/willen horen.

het kinderpardon, dat moet hier toch ook kunnen?

JEF VALKENIERS: Ik ben dan wel Vlaamsgezind, maar tegen de splitsing van België. Ons land is al zo klein binnen Europa en de wereld.

Als we het in stukken kappen, dan stellen we niets meer voor. En dan die uitspraak van Jan Jambon die zegt: ‘laten we de boel onbestuurbaar maken.’ Dat vind ik als minister onverantwoord. Ten tweede ben ik het helemaal oneens met de cultuur van de angst die Theo Francken creëert. We worden niet overspoeld door vreemdelingen. Dilbeek, een van de rijkste gemeenten van het land, met 42.000 inwoners, moet 56 asielzoekers opvangen. Wij vangen er 36 op. Je kan moeilijk beweren dat Dilbeek hieronder lijdt.

Ik kan niet tegen de overdrijvingen van de N-VA. Er is geen enkele politieke partij in ons land die open grenzen wil, alle partijen zijn met hun eigen argumenten tegen open grenzen. Laat Francken ophouden met die loze beschuldigingen.

Ik ben het ook oneens met mijn eigen partij als Maggie De Block en Gwendolyn Rutten zeggen dat het Armeense gezin van de achtjarige Anna-Maria het land moet verlaten omdat de procedure uitgeput is en de ouders gefoefeld hebben. Sinds wanneer moeten kinderen boeten voor de fouten van hun ouders? Dat is meisje is hier geboren, spreekt perfect Nederlands en is een aanwinst voor het land. Ook werken beide ouders. Nederland hanteert

Meer nog: volgens u ligt de economie plat mochten alle ‘vreemdelingen’ het land verlaten.

VALKENIERS: Je moet geen genie zijn

om dat vast te stellen. Het volstaat om een paar bedrijven te bezoeken.

De vleesverwerkende sector bijvoorbeeld: werken voor zo’n bedrijf betekent noodgedwongen werken in ondankbare omstandigheden, bij een temperatuur van amper vier graden. Ik heb zo’n bedrijf bezocht in Vlaams-Brabant: er werken 800 mensen van wie 650 migranten. Dat zegt genoeg.

VALKENIERS: Het zesde studiejaar en

de lagere cyclus van de Latijnse heb ik in Ganshoren in het Heilig Hartcollege gevolgd. Ik heb altijd iets met Brussel gehad, ik spreek ook een aardig mondje Brussels. Maar voor de hogere cyclus wou ik weg onder de overbeschermende vleugels van mijn moeder en ging ik naar Melle, een college waar Arthur Valkeniers, een neef van mijn vader nog overste geweest was. De helft van mijn medeleerlingen in Melle kwam uit de Franstalige bourgeoisie, ik werd er aardig gepest. Maar ik zei altijd: wacht maar tot de examens. Dan kwam mijn wraak. In Melle ben ik flamingant geworden.

“We hebben amper nog goede redenaars in het parlement”

allochtone stemmen. De N-VA wordt bij een aantal mensen gepercipieerd als een racistische partij. Ik heb honderden huisbezoeken gedaan bij allochtonen, negen op de tien spreken Frans – ik heb nog nooit zoveel Frans gesproken in mijn leven – maar ze zijn wel trots dat hun kinderen Nederlands, Frans, Engels en een thuistaal zoals Berbers of Turks spreken. Een groot deel van de allochtone Dilbekenaren stelt het heel goed. Wat betekent dat voor de verfransing? Er wordt meer Frans gesproken, maar er is één Franstalige minder verkozen. Dat is onder andere te danken aan onze lijst.

Ook de Rand ‘verbrusselt’.

OUD-STAATSSECRETARIS

U hebt als staatssecretaris uw steentje bijgedragen aan de voorbereiding van het Brussels Gewest.

VALKENIERS: Steden dijen overal ter

VOOR BRUSSEL

VALKENIERS: In 1987 was ik verkozen

JEF VALKENIERS

wereld uit, zo ook Brussel. In Dilbeek zijn er 1.200 moslims die mogen stemmen, 900 Italianen en 800 Afrikanen uit verschillende landen.

Die mensen zijn hier, dus moeten we ze bij de politiek betrekken. Op de Open VLD-lijst stonden zes allochtonen en ik ben ervan overtuigd dat we de elfde zetel die we gehaald hebben, één meer dan de N-VA, te danken hebben aan de

Jef Valkeniers geboren in 1932 in Schepdaal studeert Geneeskunde verhuist naar Zuid-Afrika om zich te specialiseren in neurologie begint in 1970 zijn politieke carrière bij de Volksunie, stapt in 1993 over naar Open VLD van 1971 tot 1976 burgemeester van Schepdaal, later van Dilbeek 1974-1985 en 1995-2003 volksvertegenwoordiger 1985-1995 Senator staatssecretaris voor het Brussels Gewest 19881989

Jef Valkeniers in zijn geliefde Dilbeek: “Je kan moeilijk beweren dat Dilbeek lijdt onder de vluchtelingen.”

met meer stemmen dan Vic Anciaux.

Vic deed moeilijk, en Hugo Schiltz en Jaak Gabriels vroegen mij om staatssecretaris te worden. Het was maar voor veertien maanden, kreeg ik te horen en ik hapte toe. Ik kreeg Brussel met de bevoegdheden leefmilieu, sociale huisvesting en werkgelegenheid.

Dan moest ik vliegensvlug een kabinet samenstellen. De VU was tegen politieke benoemingen. In tegenstelling tot andere partijen hadden wij geen mannetjes in de administratie. Ook daar ligt een verschil met de N-VA: ze steken de administraties vol met hun mannetjes. Ik ben mensen gaan zoeken aan de universiteit en in het verenigingsleven: VUB-professor Fons Buekens, internationaal gerespecteerd inzake verbrandingsovens en waterzuivering, en Jaak De Blander, de alom gewaardeerde voorzitter van streekvereniging Zenne en Zoniën.

U moest samenwerken met Philippe Moureaux van de Parti Socialiste.

VALKENIERS: Mijn minister was

Philippe Moureaux en mijn collegastaatssecretaris was Jean-Louis Thys. Ik kwam met allebei goed overeen – ik was geen concurrent, want ik was geen kandidaat in Brussel – alhoewel Moureaux minstens een keer per dag moest kunnen zeggen qu’il était marxiste.

Ik heb heel goede herinneringen aan mijn werk als staatssecretaris voor Brussel. We hebben Actiris en het Brussels Instituut voor Milieubeheer opgericht en ik hoor dat ze nog altijd goed werk verrichten. Ook klein chemisch afval haalden wij al vroeger

op dan in Vlaanderen en Wallonië.

Maar waar ik vooral heel erg trots op ben is dat ik de bescherming van de weide van boer Hoogsteyns in Ganshoren in gang heb gezet. Toen ik zag dat er grote bouwwerken bezig waren ernaast, wist ik dat ik moest voortmaken met de bescherming of die mooie natuur zou binnen de kortste keren volgebouwd worden. Ik kijk er nog altijd naar als ik Brussel binnenrijd. Die weide is eigendom van het OCMW van Brussel en toen er verkiezingen waren mocht ik er van Hoogsteyns verkiezingsborden plaatsen. Toen zijn contract moest vernieuwd worden, stond erin dat er geen borden meer mochten komen.

U was niet alleen politicus, maar ook huisarts en neuropsychiater. Zijn er onder politici meer mensen met een psychiatrisch profiel dan gemiddeld?

VALKENIERS: Dat zou ik niet durven

te zeggen. Er lopen overal een paar rare vogels rond. Daar is niets mis mee.

Ik heb altijd hard gewerkt. Het eerste jaar in de Kamer – we waren toen nog met 212 – waren er 120 interpellaties, waarvan twaalf van mij. Ik stelde voluit mondelinge vragen. De voorzitters waren altijd heel streng. Vragen om te mogen interpelleren die niet onderbouwd waren, werden afgewezen. Het aantal interpellaties schoot de hoogte in toen de toenmalige CVP na de dioxinecrisis op de oppositiebanken belandde en zich verveelde. Het is een partijgenoot die dat toegelaten heeft, ik heb het hem meermaals gezegd: Herman De Croo.

We hebben amper nog goede redenaars in het parlement. Ik herinner me de tijd van de vermoorde PS’er André Cools en zijn partijgenoot Henri Simonet aan Franstalige kant, en de liberalen Herman Vanderpoorten en Frans Grootjans aan Vlaamse kant. Wat een plezier om naar die mannen te luisteren. Nu zie ik alleen Patrick Dewael die dat niveau benadert.

Het niveau is in het algemeen gedaald, ieder parlementslid heeft medewerkers, maar informeert zich verder onvoldoende, dat hoor ik van de ambtenaren die in het parlement werken. Toen er in mijn tijd problemen waren met geïnterneerde psychopaten vloog ik naar het Herstedvester-instituut in Kopenhagen, omdat dat de autoriteit was. Ik vroeg het woord niet als ik niets te zeggen had.

27 FEBRUARI 2019

BRUZZ | DE VERHALEN

Hoe bent u flamingant geworden?

I

23

Enfant Terrible Bijzondere mensen in een bijzondere stad

In Brussel creëer je je eigen familie

Nasima Amin, ontwerpster van plantenaccessoires

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Mijn appartement staat vol kleurrijke planten. Het lijkt wel een jungle. Groen in huis geeft mij rust en een thuisgevoel. Mijn sanseveria gaat al vijftien jaar mee. Mijn pannenkoekenplant, de hipste kamerplant van 2018 dankzij Instagram, is een recentere aanwinst. Ik ga er liefdevol mee om. Ik zorg voor genoeg water en licht, maar planten zijn sowieso overlevers. Nu ja, de ene plant past beter bij je dan de andere en dat moet je gewoon aanvaarden.

Een groene stad ligt mij na aan het hart en ik ben graag creatief bezig met design en interieur. Daarom heb ik met Botawall mijn eigen start-up opgericht. Ik ontwerp plantenaccessoires die ik in een atelier in Anderlecht laat maken. Art deco is daarbij een permanente bron van inspiratie. In mijn eerste project heb ik met het wijkcomité van de Elsensesteenweg metalen stokken op maat gemaakt voor klimplanten aan de gevels. Ook aan de boetiek Urban Therapy in de Vlaamsesteenweg heb ik zo’n constructie aangebracht voor een verticale tuin. Voor binnen heb ik moderne, stijlvolle plantenhangers en -staanders in staal en bloempotten in jute. Als je maar weinig plaats hebt in je appartement, kun je de muren en het plafond gebruiken om meer groen in huis te halen. Decoratie hoeft niet altijd een fotolijst of een poster te zijn. De artikelen zijn te koop in mijn webshop en in enkele Brusselse bloemenwinkels.

In mijn pop-upstore in L’Auberge Espagnole, een project van het gewestelijke agentschap hub.brussels om ondernemerschap te stimuleren, toon ik mijn collectie. Klanten kunnen zien dat de metalen constructies helemaal niet zo zwaar zijn en dat de afwerking tot in het detail verzorgd is. Ik verkoop ook tafellinnen en kussenslopen die gekleurd zijn met natuurverf op basis van plantaar-

dige ingrediënten. Daarvoor ben ik naar mijn geboorteland Bangladesh getrokken. De ateliers zijn er sterk in het pure handwerk, maar scoren minder goed in de creatieve uitvoering. Op termijn hoop ik een vaste winkel te hebben en te kunnen leven van Botawall. Nu werk ik nog deeltijds voor Levi’s in Zaventem.

Ik ben opgegroeid in Dhaka. Brussel betekende voor mij geen grote cultuurschok. Het kostte mij wel zes maanden om het Engels onder de knie te krijgen.

Ik ging naar St. John’s, een privéschool in Waterloo en kwam er terecht in een internationale omgeving.

Dat heeft het voordeel dat ik nu vrienden over de hele wereld heb. We houden contact via Facebook.

Toen ik achttien was, keerde ik met mijn gezin terug naar Bangladesh, maar ik heb na een jaar beslist om in België te studeren. Het was toen niet evident voor een Bengaals meisje om alleen naar het buitenland te vertrekken. Mijn ouders hebben me laten gaan in de overtuiging dat ik na mijn studie zou terugkeren.

Maar het beviel me hier zo goed dat ik gebleven ben.

Mijn jongere zus woont intussen ook bij mij. Ik ga geregeld terug om bij mijn familie energie op te laden.

Ik woon dolgraag in Elsene. Op een beperkte oppervlakte leven zoveel verschillende mensen, het is er aangenaam om rond te wandelen en aan ontmoetingsplekken is er geen gebrek. Ik ben onlangs verhuisd van Flagey naar Stefania en heb een hond in huis gehaald. Wat Brussel zo bijzonder maakt, is dat zoveel inwoners van elders komen en weinig of geen familie in de stad hebben. Je creëert daarom je eigen familie. Het is niet ongewoon om met Kerstmis je vrienden uit te nodigen.

— TOM VAN BOGAERT

Nasima Amin (36) komt uit Bangladesh. Op dertienjarige leeftijd verhuisde ze naar Brussel, waar haar vader als diplomaat werkte. Ze studeerde aan een privémanagementschool en ging erna aan de slag bij Levi Strauss en Kipling. Vorig jaar opende ze een webwinkel in plantenaccessoires, die nog tot 25 april een pop-upzaak heeft aan het Jourdanplein. www.botawall.com

24

I

27 FEBRUARI 2019

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D © SASKIA VANDERSTICHELE

27 FEBRUARI 2019

I

25

Gezondheid

Een meditatieparcours in de achtertuin van het ziekenhuis

Mentale veerkracht uit de natuur

26

I

27 FEBRUARI 2019

— JEAN-MARIE BINST, FOTO SASKIA VANDERSTICHELE

I

psycholichamelijke benaderingen van meditatieve praktijken. Het internet staat bol van technieken en audio-opnames die je daarin begeleiden. Ik wou een unieke combinatie uitwerken.” Leefmilieu Brussel vroeg bij de heraanleg van de Gewestelijke Groene Wandeling in de groenzone achter het Erasmusziekenhuis of ‘de grootste buurman’, de ULB, wou participeren met een functioneel project.

Het voorstel vanuit de psychiatrische dienst om een meditatieparcours te integreren in het park, sloeg meteen aan. Zo werd het in juni 2017 al aangelegd, in afwachting van de hele afwerking van het domein, maar nu pas communiceert de overheid over het project (zie info).

Sierlijk geïntegreerd in het idyllische natuurdomein - op de groene rug van stad naar Pajotten-

▲

n de commerciële galerie van het ULB-Erasmusziekenhuis hangen opschriften als ‘Gekken hebben het voorrecht om alles te zeggen zonder iemand te kwetsen’. Maar op het meditatieparcours rond de vijver van het achterliggende parkje, dat deel uitmaakt van het heringerichte Vogelzangdomein, ligt de focus op luisteren naar zijn lichaam en interne verstilling. Zich afsluiten van (negatieve) externe prikkels, is een eerste stap naar zelfbeheersing en innerlijke rust.

“Het meditatieparcours dat we hebben uitgewerkt naast het ziekenhuis is een unieke mix van diverse relaxatietechnieken,” zegt Suzanne Askenazi, die door de week psychiatrische patiënten lichamelijk verzorgt als kinesiste, maar ook mentaal als therapeute.

“Er bestaan al lang verschillende

land - staan zes panelen met instructies. Ze dragen een QR-code om de oefeningen, met de gsm bij de hand, ter plaatse te doen. Of om het gedownloade programma thuis te (her)beluisteren. Het parcours zelf houdt het midden tussen het type Fitometerparcours van Sport Vlaanderen en een Dr.Kneipprelaxatiepad.

“Eigenlijk flirt het meditatiecircuit met een combinatie van elementen uit lichamelijke en geestelijke ontspanningsoefeningen: van technieken uit hypnose en sofrologie (dynamische relaxatie om geestelijk welbehagen in positieve energie om te zetten, red.) tot mindfulness, yoga, en boeddhistische zelfkennis en -beheersing. Ik heb alle sterke elementen uit die diverse praktijken willen integreren in één oefeningenparcours. Net zoals een Fitometerparcours de gebruiker aanzet tot tienmaal pompen of tienmaal optrekken, vraagt meditatie om enige discipline. Het gaat erom om elke oefening (twintig minuten, red.) vol te houden.”

Hoe Askenazi op het idee kwam? “Een kinesist in de geestelijke gezondheidszorg begint natuurlijk met werken op het lichaam, zoals elke kinesist,” zegt ze. “Daarnaast leert hij of zij aan de patiënt om te beseffen wat zich afspeelt tussen lichaam en geest.

Die verbondenheid is niet te versmaden. Stressgerelateerde

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Stress is een hinderlijke metgezel. Dat weet Suzanne Askenazi, kinesiste verbonden aan de afdeling psychiatrie van het ULB-Erasmusziekenhuis, maar al te goed.

Om patiënten, ziekenhuispersoneel en studenten, maar ook gewoon elke stedeling, te ontstressen, bedacht ze een meditatieparcours. Uniek in Europa.

27 FEBRUARI 2019

I

27

INFO

PATIËNTEN De nabijheid van het meditatieparcours komt in eerste instantie de psychiatrische patiënten ten goede.

Aan het eind van hun opname worden ze – eerst binnen, dan buiten – in contact gebracht met de oefeningen. De psychiatrische afdelingen voor adolescenten en volwassenen kennen stilaan de weg.

“Mensen zijn bang voor psychiatrie,” zegt Askenazi. “Ze denken verkeerdelijk dat het hen door elkaar schudt. Psychiatrie is voor zotten, denken ze, en dus niet voor mij. Bijgevolg wachten ze te lang op professionele begeleiding om een degelijke oplossing aangereikt te krijgen. Zware depressies zijn veel moeilijker te behandelen als ze lang hebben aangesleept.

Eigenlijk is het meditatieparcours een vitrine voor de wereld, om te laten zien hoe ‘eenvoudig’ de middelen zijn die we toepassen in deze afdeling. Het komt erop aan dat de patiënt stress en emoties leert te beheren. Op de gsm kan de patiënt, ook in zijn of haar kamer, de meditatieoefeningen doen.”

Verder heeft Askenazi ook goed nagedacht over het welzijn van al wie in het ziekenhuis werkt. Haar parcours is er ook voor hen. “Wie in de gezondheidssector werkt, is gevoelig voor een burn-out. Het personeel oefent grotendeels mentaal - en soms fysiek - erg belastend werk uit, bij dag of bij nacht. Sommige mensen zijn bij wijze van spreken met beide voeten

Uit het Meditatieparcours

De oefeningen zijn ter plaatse gratis te downloaden via de QR-code of voor thuisgebruik via leefmilieu.brussels/ meditatieparcours

“Eerste oefening: ten volle aanwezig zijn in het hier en nu. Ga comfortabel zitten.

Sluit de ogen. Voeten plat en stevig op de grond. Ontspan de knieën op bekkenbreedte.

Ook liggend kan je dat doen.

Neem de tijd om elk steunoppervlak te voelen.

Haal twee- tot driemaal diep adem en voel de lucht als essentiële bron van energie binnenstromen. Voel bij de uitademing de nutteloze en stressgebonden spanningen wegvloeien. Laat je helemaal gaan. Als de blik van de eerste keer. Nieuwsgierig naar de ervaring die gaat komen (...).”

Suzanne Askenazi: “De wereld zou veel beter draaien mochten kinderen op school al meditatietechnieken aanleren.”

SASKIA VANDERSTICHELE

in de grond geworteld, anderen wankelen door onzekerheden en twijfels - beroepshalve en privé - of worden er bijna door neergebliksemd. Zij kunnen een evenwicht vinden door naar de signalen van hun lichaam te luisteren. Tijdens de middagpauze hebben ze de natuur met het parcours bij de hand.”

“Ook veel studenten kampen met zware stressproblemen. Ze grijpen te snel naar geneesmiddelen om hun

sche opleidingen komt het grootste aantal zelfmoordpogingen voor.”

PUBLIEK Een conditio sine qua non voor Leefmilieu Brussel was dat de aanleg van het parcours elke Brusselaar ten goede kon komen. Het stadsmilieu, de drukke leefomgeving, en gsm- en internetgebruik belasten de rust in het hoofd van de stedeling. “Mensen staan zodanig onder druk, op alle

“Als mensen voelen wie ze zijn, kunnen ze ‘juist’ kiezen waarin ze hun energie steken” SUZANNE ASKENAZI KINESISTE EN MEDITATIETHERAPEUTE

studies vol te houden. Ook voor hen hebben we deze gratis app ontwikkeld en in een modelparcours uitgewerkt. Ze kunnen het oefenschema gemakkelijk in hun kot toepassen. Professor Gwenolé Loas, van de afdelingen psychiatrie en slaapkliniek, deed onderzoek naar burn-out bij studenten en stelde onder meer vast dat het fenomeen onrustwekkend veel voorkwam bij studenten geneeskunde. Het zou bijna zover gaan dat één op de twee studenten zelfmoordgedachten had tijdens zijn studietijd. In de medi-

niveaus dat de oververmoeidheid al hun reserves doet opbranden,” zegt Askenazi. “Het is dus goed dat mensen gratis in contact komen met dit soort zelfhulp.”

“Stress leren beheersen en zichzelf leren kennen, gaat via een ‘leerschool’ als sofrologie. Vaak is de situatie een gevolg van een verkeerd beheer van zichzelf. Een connectie met het lichaam is nodig. Leren voelen wat het lichaam zegt. Hoe men ‘zich goed voelen’, maar ook ‘zich slecht voelen’ waarneemt als individu. De signalen van het

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

problematieken worden vaak onderhouden door wervelende gedachten, van bezorgdheid, ontevredenheid, verdriet om het verleden, angst voor de toekomst …

Vermits lichaam en geest aan elkaar gelinkt zijn, kunnen pijnen elkaar beïnvloeden. Wie lichamelijke klachten en pijnen heeft, kan zijn gedachten continu nog meer belasten, waardoor men zich slecht voelt. Depressie en angstaanvallen kunnen het gevolg zijn. Omgekeerd kunnen ook voortdurende negatieve gedachten of mentale belastingen zich uiten in lichamelijke kwalen, zoals migraine, buikpijn, spierspanningen … De kinesist zal een aantal beweegoefeningen voorschrijven, die luisteren naar wat het lichaam zegt. Ook ademhalings- en meditatieoefeningen kunnen bijdragen tot ‘verademing’ en rust in het hoofd en het lichaam.”

Inhuldiging Meditatieparcours en nieuw stuk Regionale Groene Wandeling in het Vogelzanggebied op 20 maart om 14u45.

Aansluitend geleide wandeling.

lichaam zullen toestaan dat iemand zich anders in de omgeving kan plaatsen, en gemakkelijker keuzes kan maken. Pas als mensen voelen wie ze zijn, kunnen ze kiezen en beslissen waarin ze hun energie willen steken.”

We doen zelf een oefening op een grote steen en op een boomstam (zie kaderstuk) en laten de woorden doordringen. “Om je niet volledig te verliezen in de samenleving, moet je eerst goed beseffen wat echt waarde heeft voor jou,” haalt Askenazi aan.

“Alleen zo leef je gezond in een maatschappij die zo vermoeiend kan zijn door al haar impulsen van informatie en nieuws die op ons afkomen. Met het meditatieprogramma kunnen mensen autonoom hun leven weer op het goede spoor zetten, om beter te functioneren in de grootstad.” Dat de Brusselse gewestoverheid dat beseft, door de schouders te zetten onder de aanleg van deze meditatietuin, is een positief signaal. Maar Askenazi droomt van nog meer toepassingen: “De wereld zou veel beter draaien mochten al op school meditatietechnieken aangeleerd worden. Alles draait rond prestatie, terwijl de recuperatie van energie broodnodig is om stand te houden. Ook komen er existentiële elementen bij kijken: het eigen lichaam voelen en zich vrij voelen, in plaats van door te drammen. Die bewuste relatie met jezelf ontwikkelen, moet van kinds af aan. Ik ben er stellig van overtuigd dat iedereen dat nodig heeft.”

27 FEBRUARI 2019

I

29

Nick Trachet

Brussel en de wereld culinair ontdekt

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Solomon gundy

Solomon Grundy, Born on Monday, Christened on Tuesday, Married on Wednesday, Took ill on Thursday, Grew worse on Friday, Died on Saturday, Buried on Sunday.

That was the end of Solomon Grundy.

Dit is een zogenoemd nursery rhyme waarmee Britse kindjes de dagen van de week leren. Het stond ooit in mijn lesboek Engels. Niet echt grootse poëzie.

Niet zoals Three Blind mice of Georgie Porgie. Maar voor een man als ik, die altijd met eten bezig is, is het vooral een getuige van goed huishouden. Het gaat over het gebruiken van overschotten, restjes.

Vlees of groenten komen soms in grote porties het huishouden binnen, denk aan rosbief of witte kool. Dan is de huishoudster verplicht een hele week recepten te maken met hetzelfde, maar liefst toch elke keer anders, want variatie op het menu houdt de harmonie in het gezin. Overvloed wordt saai. “Eeuwigheid is twee personen en een hele ham,” zou schrijfster Dorothy Parker hebben verzucht. Een oud Brits kookboek heeft het op die manier over schapenbout: zo’n bout is groter dan een lamsbout en vooral, heeft een veel sterkere smaak.

Dus eet je er minder van. Gebruik hem dan zo: warm op zondag, koud op maandag, opgebakken op dinsdag, gehakt op woensdag, curry op donderdag, bouillon op vrijdag en zaterdag cottage pie. Dat laatste noemen de Fransen een parmentier: onder saus en met een laag aardappelpuree erop in de oven.

Solomon G(r)undy is een verbastering van salmigondis. Komt van Salamentum condire en dat betekent ‘zout vlees kruiden’. Net zoals salade is salmigondis dus een mengsel. Het is een deftig woord

“Salmigondis is een deftig woord voor een verzameling van kliekjes” voor een verzameling van kliekjes. Heel gastronomische kliekjes, want opgenomen in de Larousse gastronomique van 1938.

Van de Franse provincies kwam de salmigondis bij de Engelse adel terecht, waar de toevoeging van vis er een essentieel deel van werd. Salmagundy

werd een kleurrijke koude schotel van vlees, eieren, vis, groente, fruit, bloemen en noten, met een ansjovis-dressing en specerijen. Eigenlijk zoiets als bij onze grootouders kouwe plat heette (maakt iemand dat nog?). Vandaar stak de naam de Oceaan over naar de kolonies om er solomon gundy te worden.

Vandaag is solomon gundy in Nova Scotia (een provincie van Canada) niets meer dan rolmops met ajuinringen die geserveerd wordt op een cracker met roomkaas. Het is zowat de nationale snack van het gebied. En ja, het gerecht combineert dus vis en kaas, maar een salmigondis?

In Jamaica gaat het nog anders, maar o zo eenvoudig en lekker. Eerst en vooral hebben we bokking nodig. Dat zijn warm gerookte haringen, maar dan hard gerookt, zodat ze de reis naar Afrika of de Caraïben, waar vandaag nog bokking wordt verkocht, kunnen overleven. In fijnbesnaarde supermarkten zijn ze doorgaans niet te vinden. Indien u in zo’n voedselwoestijn woont, neem dan gerookte vis in blik. Haal het visvlees uit elkaar als kruimels en snippers en doe die in een kom. Snipper een ajuintje fijn en wat ringetjes van pijpajuin. Hak een chilipepertje fijn. Om in de Jamaicaanse stijl te blijven, moet dat een Scotch bonnet zijn, een moordend heet vruchtje.

Die lampionvormige chili’s uit de Afrikaanse winkels komen in de buurt.

Bijkruiden met gestampte pimentkorrel (lontai, allspice) en een lepel of twee olie.

Goed mengen. Er zijn mensen die alles door de blender halen. Dat geeft dan een soort pikante visrillettes. Maar met kleine brokjes is toch wel beter. Serveer op toastjes of crackers. Heerlijk met wat reggae op de achtergrond. Er is trouwens kant-en-klare solomon gundy in potjes te krijgen. In de Britse supermarkt, bijvoorbeeld. Smakelijk.

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/trachet

VACATURE

Lerian (www.lerian.be) is een dynamische talenschool met kantoren in Antwerpen, Brussel, Gent en Luik. Al meer dan 20 jaar biedt Lerian een waaier van kwaliteitsvolle taaldiensten aan bedrijven aan.

Voor de regio Brussel werft Lerian dynamische, gemotiveerde en creatieve freelance taaltrainers Nederlands aan

TAAK het geven van privé, duo- en/of groepsopleidingen (drie tot zes cursisten) aan volwassenen in professionele context.

De opleidingen zijn functioneel en interactief met focus op communicatie.

AANBOD - Een freelance contract met degelijke vergoeding, een job vol uitdagingen in een multiculturele omgeving - Een doorgedreven opleiding door onze pedagogen, didactische onder-

steuning met inhouse ontwikkelde syllabi - Een zeer goed geoliede organisatie.

Samen met de planner stel je zelf je uurrooster samen in functie van je beschikbaarheden

Geïnteresseerd?

Mail je cv naar conny. awouters@lerian.be.

We ontmoeten je graag voor een gesprek!

Tot binnenkort.

Cultuur

A.C.E. La Madeleine, Duquesnoystraat 14 , 1000 Brussel vrijdag 1 maart, 20 uur

Korea zendt zijn muzikanten uit 1 maart staat bij de Belgische fans van A.C.E. al maanden aangestipt in hun agenda. Dan komt het populaire K-popfenomeen naar Brussel, en dat dankzij een petitie van hun trouwe fans. Wie het nu in Seoel hoort donderen, is niet mee met de hype van de Koreaanse popmuziek, want ook Brussel surft helemaal mee op de ‘Hallyu’, de Koreaanse golf. — JASPER CROONEN

W

e reizen even zeven jaar terug in de tijd. Gangnam Style van PSY sprokkelt als eerste video ooit een miljard views bij elkaar op Youtube. Een mijlpaal voor de videowebsite, maar het betekent vooral de grote doorbraak van Koreaanse popmuziek, of kortweg K-pop. Wat PSY online realiseert is vandaag bijna een peulenschil te noemen bij het wereldwijde succes waarvan groepen als BTS of Blackpink genieten. Doen die namen niet meteen een belletje rinkelen? Nochtans vullen die laatsten dit voorjaar arena’s in heel Europa en stond BTS dit jaar als eerste Koreaanse groep ooit op het podium van de Grammy’s. Die wereldsterren slaan Brussel voorlopig over, maar dankzij een soort crowdfundingcampagne staat het viertal A.C.E. nu dus wel in de hoofdstad.

“De website Mymusictaste is een enorm bekend platform bij K-popfans,” verduidelijkt een van de trekkers achter de A.C.E.-fanclub. “Daar kan je als fan een oproep lanceren om je favoriete groep naar je land te halen. Mymusictaste organiseert dan de tour op basis van het aantal fans dat zich achter zo’n oproep schaart. Meer dan 25.000 fans hebben de band op die manier naar Brussel gehaald.”

Zo’n fanclub runnen, dat is een taak waar je in de K-popcultuur niet licht overgaat. Het fandom koopt zelfs regelmatig cadeaus voor hun chouchous. Soms betalen ze zelfs de catering op de dag van

het concert. Nog zo’n gewoonte: een 10-kilozak rijst aan de armen schenken in naam van je favoriete band. “Nee, een zak rijst, dat doe ik nog net niet,” lacht Hind. Zij is een Brusselse K-popfan en zakt op 1 maart ook af naar La Madeleine. “Ik ben niet eens zo’n gigafan van A.C.E., maar het is voor veel Brusselse liefhebbers een overwinning voor het genre. Eindelijk komt K-pop ook hier in de concertzalen.”

“Steeds meer mensen interesseren zich voor het fenomeen: honderden vaste klanten komen hier regelmatig langs” UITBATER SUPERDRAGONTOYS

HALLYU Toch is het zeker niet de eerste keer dat Koreaanse muzieksterren in onze hoofdstad halthouden. Zo stond het populaire viertal The Rose vorig jaar al in La Madeleine. Het blijft bovendien niet bij de overgeproducete K-pop. Ook andere genres binnen de Koreaanse scene breken steeds meer door in Europa, en dus ook hier in Brussel. Het alternatieve gitaarkwartet Hyukoh staat drie dagen na A.C.E. in de Ancienne Belgique en La Madeleine ontvangt twee weken later ook hiphopdrietal EPIK HIGH. Ook de ‘K-pop Belgium Society’, een community voor liefhebbers van Koreaanse cultuur, voelt dat die cultuur steeds meer leeft. “Onze activiteiten trekken jaar na jaar meer volk,” zegt voorzitster Lena Scheers.

“Vooral naar ons Koreafestival Hallyu komen al een jaar of twee steeds meer geïnteresseerden.” Die naam is trouwens niet toevallig gekozen. Hallyu of ‘Koreaanse golf’ wordt gebruikt voor de globale verspreiding van Koreaanse popcultuur sinds het begin van deze eeuw.

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Ook Brussel gaat voor de bijl voor K-pop

VOORAL NEDERLANDSTALIGEN Al blijkt die globale verspreiding in onze tweetalige hoofdstad vooral bij één taalgroep doorgebroken. We steken ons licht nog even op bij SuperDragonToys. Die winkel op de Anspachlaan is al enkele jaren een autoriteit op het vlak van Aziatische popcultuur. “Steeds meer mensen interesseren zich voor het fenomeen. We spreken van honderden vastere klanten die hier regelmatig langskomen. Al voel je wel duidelijk dat een grote meerderheid Nederlandstalig is.”

Dat beaamt ook Lena Scheers van K-pop Belgium Society: “We hebben wel wat Franstalige Brusselaars die deelnemen aan onze activiteiten, maar de meerderheid komt uit Vlaanderen.” Al is dat ook logisch: hun festival vindt immers plaats in Antwerpen.

“Je moet niet ontkennen dat het een niche blijft,” zegt Hind, die wel Franstalig is. “Maar ik vind persoonlijk dat je toch merkt dat het ook bij Franstaligen steeds meer leeft. In Parijs bijvoorbeeld vullen de K-popsterren probleemloos de grootste arena’s.” Dan stroomt La Madeleine minder vlot vol. Voorlopig zijn er nog altijd tickets te koop. Die 25.000 fans blijven voorlopig blijkbaar ... thuis.

© JASPER CROONEN

27 FEBRUARI 2019

I

31

Beeldspraak Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift

Hete brokken in een romantische ruïne

B R U Z Z | LO S VA N D E T I J D

Wereldtentoonstelling

1910. Brand op de Wereldtentoonstelling.

‘L’amour’ verbrand in het Frans paviljoen. © PHOTONEWS

Een poëtische persfoto die het misschien tot een historisch museum had kunnen schoppen in plaats van tot een archief. Als je haar bekijkt, komen spontaan een paar gelijkaardige beelden voor de geest. De in een eeuwige omhelzing gecarboniseerde geliefden in Pompei, bijvoorbeeld.

Maar ook de foto van Alfred Eisenstaedt, waarop een Amerikaanse marinier op 14 augustus 1945 de overwinning viert door - overigens ongevraagd - een aanwaaiende voorbijgangster op Times Square te kussen. Die beroemde foto is genomen dag op dag 35 jaar na deze, die op haar beurt een voorschot lijkt te nemen op die 35 catastrofale jaren in

de recente geschiedenis van West-Europa.

Het is 1910, vier jaar voor de nog ondenkbare Eerste Wereldoorlog: welvaart en vooruitgang, almaar fraaiere en uitdijende steden, en te midden van het opgepompte nationalisme ook hier en daar een prille Europese gedachte, zoals Stefan Zweig zo helder beschreef in zijn testamentaire kroniek De wereld van gisteren.

Die elementen zijn ook de drijvende krachten achter de elkaar snel opvolgende Wereldtentoonstellingen. Miljoenen burgers komen daar welvaart, stad en internationale betrekkingen vieren.

En niet alleen met taart en koffie. Het zelfs naar

hedendaagse normen nog megalomane Expo 58 staat ons nog klaar voor ogen, maar ook de Brusselse Wereldtentoonstelling van 1910 op Solbosch en in het Jubelpark was groots van aanpak. De constructies die ervoor werden gebouwd waren zo ambitieus dat het achteraf gezien misschien niet hoefde te verwonderen dat op 14 augustus grote delen in vlammen opgingen en instortten tot deze romantische ruïne, waarin alleen nog de liefde restte.

Alvast een hint dat er grenzen waren aan de groei en een einde kon komen aan het feestje.

Op een wat geforceerde manier benadert de man in uniform het zoenoffer, alsof het de stoffelijke

resten van echte mensen betreft. Alsof hij voor de foto nog eens overdoet hoe hij officieel het overlijden wilde attesteren, maar toen tot zijn verbijstering vaststelde dat de slachtoffers nog passioneel aan het leven vasthielden.

Overigens waren dit soort publieke omstrengelingen geen evidentie op het einde van het Victoriaanse tijdperk, waarin de liefde sowieso verworden was tot een aangebrande abstractie, en Wereldtentoonstellingen hoofdzakelijk bezocht werden door heren met stijve kragen en dames in kuise korsetten.

Halfnaakte lijflijkheden konden eigenlijk alleen als je zoals deze hete brokken een gevleugelde allegorie van steen was, of wachtte tot na de oorlog.

Deze foto spreekt net als die van Eisenstaedt aan als makkelijke metafoor voor het gedeelde verlangen dat liefde uiteindelijk en hoe dan ook altijd zou overwinnen.

Voor de hunker naar haar snelle terugkeer na de verwoesting. Vraag het iedereen afzonderlijk, en je zal vaststellen dat er consensus bestaat over de na te streven naastenliefde. Laat iedereen vervolgens weer zijn gang gaan, en het zal snel blijken dat die universele consensus niet volstaat om groot onheil te voorkomen. De ongeïnformeerden, de benadeelden, de bedreigden, de mishandelden, de geesteszieken en de andere menselijken lijken dan een noodlottig mechanisme te voeden dat alles langzaam van de rails doet lopen zoals in 1910 al aan het gebeuren was. Eigenlijk had deze foto dus kunnen volstaan als wereldtentoonstelling.

— MICHAËL BELLON

De hele reeks nalezen? » BRUZZ.be/beeldspraak 32

I

27 FEBRUARI 2019

Big City

Stel zelf je vraag en stem op BRUZZ.be

Het centrale beeld droeg een tijd vleugels, zo leerde het restauratie-onderzoek en de staalplaten kroon kreeg er verlichting bij. © J. DECROLY

Waarom kwam er een vrijheidsbeeld op Hotel Métropole en kwam het er voor of na dat van New York?

JEAN UIT BRUSSEL

H

et 46 meter hoge vrijheidsbeeld op Liberty Island (VS) - 93 meter als de sokkel wordt meegeteld - werd gemonteerd en ingehuldigd in 1886. Het kwam er als staatsgeschenk van Frankrijk per schip in kisten aan, nadat Frédéric Bartholdi het in 1884 had afgewerkt.

Replica’s en varianten van het vrijheidsbeeld zijn er genoeg te vinden: van Lviv (Oekraïne), Arraba (Israël) en Bahria (Pakistan) tot Taipei (Taiwan) en Adelaide (Australië). Maar het beeld op het Hotel Métropole is helemaal geen vrijheidsbeeld. Daarmee is de kous niet af. Over het pronkerig gedecoreerde café (uit 1890) en naburige hotel (1894) Métropole aan het De Brouckèreplein hebben we wel andere weetjes te delen.

De godin met sterrenkroon op het dak doet wel enigszins denken aan Lady Liberty, maar ze is jonger.

Ze maakt deel uit van de beeldengroep De Triomferende Vooruitgang.

Het werk symboliseert de overvloed en de vrede, gebaseerd op het economische leven dat zijn oorsprong vindt in het (toenmalige) vertrouwen in het heden en de toekomst. Allemaal elementen, die samen met het geloof in de mens en de wetenschappelijke en industriële evolutie, een referentie vormen naar het juveniele en enthousiaste België.

De triomfantelijke allegorie viert wellicht onrechtstreeks ook de vooruitgang van de bouwheer van het hotel, de bierbrouwersfamilie Wielemans uit Vorst. Zij wil met haar café Métropole als imposant, chic-burgerlijk etablissement tonen dat ze goed boert. De Franse architect Alain Chambon mocht er met marmer uit Namibië zijn gang gaan, van Franse renaissancestijl tot empirestijl.

Maar terug naar het dak. In 2012 liet de eigenaar de beeldengroep

naar beneden halen. En dat bleek dringend nodig, want het monument kon elk moment aan diggelen vallen. In de voorstudie tot restauratie (2009) van Françoise Urban en Marianne Decroly, lezen we dat het beeld van Brusselaar Jean-Philippe De Haen (1831-1900) uit geassembleerde stukjes zink is gemaakt. Onderzoek van zes verflagen laat zien dat er eerst een beigeroze kleur op zat. Later werd de eindlaag gebroken wit, wat na de restauratie ook het geval is.

Medailleur en beeldhouwer De Haen gebruikte een (toen) modern, licht te verwerken materiaal: zink. Van 1850 tot 1900 was dat ‘in’, maar nadien raakte zink voor buitentoepassingen in onbruik, omdat het niet duurzaam is in ons klimaat.

Op een gewapende betonsokkel van 380 bij 150 cm, staat de beeldengroep als kers op de hoteltaart. Vier meter hoog is de groep. Links zit de Overvloed, met de hoorn. Rechts zit de Vrede, met een olijftakje, een bloemenkrans en een duivennest in de helm van Athena. In het midden staat vrouwe Vooruitgang. Zij draagt een puntige kroon in staalplaat (waar later verlichting in verwerkt wordt).

Mogelijk is de kroon geïnspireerd op Lady Liberty, maar de historici bevestigen het niet. De Vooruitgang draagt twee essentiële ontdekkingen van die tijd, een schroef (van het stoomschip) en een bliksemschicht (verwijzend naar elektriciteit). Haar vleugels blijken later te zijn toegevoegd, maar ook afgevallen.

Maar na ruim een eeuw, en vooral door luchtvervuilingsfactoren, heeft de allegorie te maken met erosie. De bedekking in koper verweert. De naden tussen de geassembleerde stukken zink beginnen te lossen. En een algehele corrosie zet zich door, met gaten tot gevolg. Tijd om het hele gevaarte naar beneden te halen in 2012, te restaureren en terug te plaatsen in 2017. Alles onder het toeziend oog van architect-restauratiespecialist Hervé Vanden Haute.

Op dit moment legt Vanden Haute de laatste hand aan de restauratie van een ander stuk erfgoed: de beschermde hotellift. Die zal eerstdaags weer in al zijn praal en glorie op en neer gaan. Uit sterker materiaal dan het beeld, gelukkig maar. — JEAN-MARIE BINST VOLGENDE WEEK Waarom zit ik op sommige tramlijnen enkel in oudere modellen?

27 FEBRUARI 2019

I

33

COLOFON BRUZZ

EINDREDACTIE

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65

Karen De Becker, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Tom Zonderman

ABONNEMENTEN

VORMGEVING

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België: 25 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 30 euro per jaar.

OPLAGE : 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marthe Paklons, 02-650 10 61 sales@bruzz.be DISTRIBUTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be ALGEMENE DIRECTIE

Jo Mariens HOOFDREDACTIE

Kristof Pitteurs (algemeen hoofdredacteur), Kim Verthé, Steven Van Garsse

Heleen Rodiers (art director), Ruth Plaizier VERTALING

Johan Arblaster, Martin McGarry, Laura Jones FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Bart Dewaele, Kim, Wauter Mannaert, Noémie Marsily, Steve Michiels, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke, Voer uw evenement in op Encodez votre événement sur Enter your event on www.agenda.brussels VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van Eco Print Center (De Persgroep) en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

NIEUWSMANAGEMENT

Bram Van Renterghem, Sara De Sloover, Mathias Declercq CULTUUR & UIT

Gerd Hendrickx

6

REDACTIE

Jean-Marie Binst, Filip De Rycke, Tim Gatzios, Kris Hendrickx, Bettina Hubo, Stefanie Nijs, Jasmijn Post, Kurt Snoekx, Sophie Soukias, Vera Tylzanowski, Roan Van Eyck, Laurent Vermeersch, Danny Vileyn, Tom Zonderman MEDEWERKERS

Nicolas Alsteen, Gilles Bechet, Michaël Bellon, Jasper Croonen, Céline Emmerechts, Patrick Jordens, Tom Peeters, Véronique Rubens, Niels Ruëll, Tim Schoonjans, Nick Trachet, Tom Van Bogaert, Michel Verlinden

Meld nieuws

Hebt u nieuws uit Brussel, dan kunt u ons dat melden via het WhatsApp-nummer 0489-988.988 Persberichten kunnen via nieuws@bruzz.be

DB374215D7

DISTRILOG ZOEKT:

Chauffeur C/CE I Teamleader Nacht I HR/Payroll Officer Aankoop AssistanT I Transportplanner I Warehouse Admin Coordinator

DB582352B9

M eer i n f orm at ie ? T e l : 0 3 8 6 0 6 5 2 3 I w w w.w e rk bi j di s tri l o g. be

Cyprus & Israël One team, one family, one mission

#EenJobMetPassie

Steven Van Genechten Accountmanager Nationale Regie

Jeruzalem · Galilea · Betlehem · Nazareth Luxe groepscruise met Blauwe Vogel-begeleiding vanuit Brussel inbegrepen vliegreis, culinair volpension uitgebreid drankenpakket 4 excursies, NL-talige gids infodag in Sint-Truiden donderdag 14 maart om 13u gratis toegang, wel even online reserveren, aub

eenmalige afreis 2019 zaterdag 7 december

Reisfamilie Carlier

Ontdek je carrièrekansen op

8 fijne, zonovergoten dagen vanaf:

¤1.590

www.deblauwevogel.be

Luikersteenweg 62 • St-Truiden • T 011 70 55 00

mijntoekomstbijroularta.be DB521967F8

DB582074B9

DB374216D7

advertorial – FATIMA VINDT DE CHEMIE BINNEN THUISVERPLEGING –

“Thuiszorg is me op het lijf geschreven”

OOK INTERESSE?

Je ziet ze wel vaak rondrijden; de thuisverpleegkundigen van het Wit-Gele Kruis. Zij bieden zorg op maat én staan klaar voor een gezellige babbel. Onze reporter ging een dagje op pad met Fatima El Ouadi in Sint-Pieters-Leeuw.

“Ik heb een job dicht bij huis met goede uren zodat ik werk en privé perfect kan combineren. Dat is wel belangrijk met drie kleine kinderen”, lacht ze.

Fatima, die een master in chemie heeft, liet zich een jaar geleden bij de VDAB omscholen tot verpleegkundige.

“Een goede beslissing, want een job als thuisverpleegkundige is me op het lijf geschreven. Ik draag mijn steentje bij tot de maatschappij, want door thuisverpleging kunnen mensen langer in hun vertrouwde omgeving blijven”, gaat ze verder. Wanneer Fatima bij de mensen thuis komt, wordt ze met haar stralende glimlach enthousiast ontvangen.

“De combinatie tussen het verzorgende en het sociale aspect vind ik bijzonder leuk. Bovendien bouw ik een vertrouwensband op met de mensen en krijg zo een totaalbeeld van hun welzijn”, legt ze

“

MULTICULTURALITEIT IS PLUSPUNT FATIMA EL OUADI THUISVERPLEEGKUNDIGE

Ik ben van Marokkaanse origine en ervaar dit als een pluspunt. Ik kom bij mensen van verschillende nationaliteiten en mijn multiculturele afkomst helpt me mee de juiste beslissingen te nemen.

Fatima El Quadi en haar bedrijfswagen.

uit. We zien dat Fatima bij de ene patiënt instaat voor wondzorg, bij anderen inspuitingen toedient of zich ontfermt over de psychiatrische zorg.

Een uitgebreid takenpakket, waarbij zowel de technische als de sociale competenties essentieel zijn. Wanneer Fatima even een

tweede opinie wil bij een probleem met een patiënt, belt ze snel even haar leidinggevende op.

“Ja, dat kan ik altijd. Ik sta er nooit alleen voor. Collega’s staan altijd klaar om tips te geven en tijdens de overlegmomenten wisselen we van ideeën en lossen we eventuele problemen op”, besluit ze.

Woon- en Zorgcentrum Onze-Lieve-Vrouw

Het Wit-Gele Kruis heeft je heel wat te bieden! Als grootste organisatie in thuisverpleging zijn we mee met de allernieuwste trends en kan je steeds rekenen op een goede begeleiding. Het Wit-Gele Kruis staat voor een warme organisatie, die veel belang hecht aan respect, teamwerk en professionaliteit. Er wordt geen onderscheid gemaakt in geslacht, leeftijd of origine.

Wil jij, net als Fatima, het beste van jezelf geven voor je patiënten? Neem dan contact op via solliciteren@wgkvlb.be

te Wezembeek-Oppem

Onze sterk geëngageerde en gemotiveerde collega’s, die dagelijks het beste van zichzelf geven en een gouden hart hebben voor zorgbehoevende ouderen, zijn op zoek naar m/v

Verpleegkundige (1 weekenddienst op vier)

HET OCMW VAN HULDENBERG

• Bachelor of gegradueerde verpleegkundige die wenst te werken in een omgeving vol uitdagingen • contract van onbepaalde duur • overname anciënniteit • maaltijdcheques • tewerkstellingspercentage is bespreekbaar.

zoekt een (m/v):

HOOFDDESKUNDIGE ZORG EN SENIOREN

Zorgkundige

B4 – B5 • voltijds • contract bepaalde duur • vervangingscontract (mogelijk onbepaalde duur na 1 jaar)

• Je beschikt over een diploma dat toegang geeft tot de titel zorgkundige • overname anciënniteit • maaltijdcheques • tewerkstellingspercentage is bespreekbaar • contract van onbepaalde duur.

Je werkt onder leiding van het afdelingshoofd vrije tijd, zorg en sociaal huis en je geeft leiding aan alle medewerkers van de dienst zorg en senioren • Je staat in voor het personeelsbeleid, coördinatie en leiding van de dienst • Je ontwikkelt een visie rond seniorenaanbod • Je staat in voor de coördinatie en leiding van de thuiszorgdiensten en je neemt hierin ook een signaalfunctie waar • Je volgt ook het kwaliteitsbeleid van het lokaal dienstencentrum en de thuisdiensten op • Je werkt activiteiten uit voor het lokaal dienstencentrum, je zoekt en begeleidt vrijwilligers • Je bent communicatief en respecteert de wetgeving.

Diplomavereisten: aanwervings- en bevorderingsvoorwaarden op de website) én 4 jaar relevante beroepservaring. Geïndexeerde brutomaandwedde minimum € 2.837,72 en maximum € 4.622,85.

Interesse?

Neem rechtstreeks contact op met dhr. JP Van Dam, Directeur, Tel. 02 731 27 39 of mail naar info@wzc-olvrouw.be

Uiteraard dien je te beschikken over de nodige competenties en persoonlijke kwaliteiten om de beoogde functie optimaal in te vullen • Je bent in het bezit van een rijbewijs B. Aanbod: Boeiende en gevarieerde functie in een dynamische werkomgeving, een aantrekkelijk salaris waarbij relevante ervaring (max. 6 jaar) overgenomen wordt en extralegale voordelen (26 dagen verlofregeling, glijdende

Voor meer info, surf naar www.wzc-olvrouw.be

Uw

Meer informatie? Geïnteresseerd? over onder meer loonvoorwaarden kan je terecht op de personeelsdienst van de gemeente Huldenberg, 02 302 43 21 of via e-mail personeelsdienst@huldenberg.be

personeels-

advertentie

DB580801B9

Stuur je sollicitatiebrief met je cv, een uittreksel uit het strafregister en een kopie van je diploma uiterlijk op 03/03/2019 per aangetekend schrijven of per gewone brief (de poststempel dient als bewijs) naar de gemeente Huldenberg t.a.v. het Vast Bureau, Gemeenteplein 1, 3040 Huldenberg. Deze documenten kunnen eveneens tegen ontvangstbewijs worden afgegeven uiterlijk op 03/03/2019 op de personeelsdienst of per mail worden verzonden aan personeelsdienst@huldenberg.be.

DB582691B9

Wij bieden: een aangename, moderne werkomgeving waar een goede sfeer heerst, interne en externe bijscholing, gemakkelijk bereikbaar vanuit de regio.

hier?

contacteer ons snel op rrs@roularta.be of 051 26 67 89 DB486277C8