BRUZZ - editie 1533

van 11 tot 18 AUGUSTUS 2016

N° 1533 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

de laatste dagen van de kub De conciërge neemt afscheid Zie pagina 3

© Saskia Vanderstichele

nieuwe collectie Belvue museum

steeds meer alternatieve vervoersmiddelen

‘We spelen op de ratio én op de emoties’ p 12-13

© Bart Dewaele

‘Op termijn laten we de auto thuis’ © Studio Philippe de FORMANOIR - PASO DOBLE

p 8-9

RAMAZAN guveli van de Brusselse Gülenbeweging

‘Erdogan steunen was een vergissing’ p 6-7

2 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 AUGUSTUS 2016

EDITO Wij tegen zij

danny vileyn, Senior writer “Van politic mogen we verwachten dat ze geen voorbarige conclusies trekken over onbekende afzenders”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert 0478-84.01.93 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Ken Lambeets ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier.

REDACTIE Jean-Marie Binst, Laurent Vermeersch, Bettina Hubo, Danny Vileyn.

MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet.

FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets.

DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

Politici moeten tegen meer kunnen dan een gewone sterveling, dat maakt deel uit van het politieke spel. Maar dat er grenzen zijn, valt niet te betwijfelen, ook in deze barre tijden. Dreigbrieven sturen mag niet, ook niet naar een politicus. Dat Emir Kir (PS), burgemeester van Sint-Joost-ten-Node, klacht indient tegen onbekenden na het ontvangen van een dreigbrief is dan ook heel normaal.

Op het gemeentehuis van Sint-Joost kwam een pakje met poeder aan en een brief waarin Kir aangemaand wordt om het land te verlaten en naar zijn ‘vriend Hitler Erdogan’ te trekken. Zoals het hoort werd de antrax-procedure opgestart: het poeder werd spoorslags naar het labo gebracht en de dertien mensen die er contact mee hadden naar het ziekenhuis. Gelukkig is ondertussen gebleken dat het pakje slechts suiker bevatte. Maar in deze mogen de autoriteiten geen risico’s nemen. Kir dient terecht klacht in, ook een dreigbrief met suiker is onaanvaardbaar. Maar met zijn oproep om racisme strenger te bestraffen en een verbindend discours te voeren gaat Kir de mist in.

Kir dient klacht in tegen onbekenden maar gaat er wel van uit dat de man of

vrouw die de dreigbrief heeft geschreven geen Turk is. Een autochtone Belg, een zwarte of een Chinees, het kan allemaal. Maar waarom zou de schrijver geen losgeslagen politieke tegenstander zijn? Het is een publiek geheim dat Kir dichter bij de AKP van Erdogan staat dan bij de andere strekkingen die Turkije rijk is. Kir heeft dus niet alleen politieke vrienden binnen de Turkse gemeenschap.

Met zijn verwijzing naar racisme hanteert Kir een moralistisch discours en laat hij de politiek al dan niet bewust opzij. Zijn oproep om een verbindend discours te voeren in plaats van te verdelen sluit hier ogenschijnlijk bij aan. Maar dat is het niet. Misschien heeft Kir zich in een stresssituatie laten gaan, maar zijn veronderstelling dat de dreigbrief racistisch is, duidt op een wij-zij-denken waar hij zogezegd tegen reageert.

En de ‘zij’ zijn hier tot nader order alle niet-Turken.

Maar ook mocht de dreigbrief van een politieke tegenstander komen: hij is en blijft onaanvaardbaar. Niemand verdient dreigbrieven. Maar van politici mogen we wel verwachten dat ze geen voorbarige conclusies trekken over onbekende afzenders.

WAUTER MANNAERT

“

Vader en zoon zet je gewoon asap het land uit. De schade die dit soort mensen bij jongeren aanrichten is enorm” JOHAN LEMAN, Voorzitter Foyer, over de video waarop de 15-jarige zoon van een geradicaliseerde imam uit Verviers oproept tot moord op alle christenen (op Facebook).

“

Ook mij willen ze nu criminaliseren. Ik weet niet of het zal pakken.

Ik wil in de eerste plaats een bruggenbouwer zijn’” YOUSSEF KOBO, Kabinetsmedewerker Bianca Debaets (CD&V) en opiniemaker (in ‘De Standaard’).

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 3

KUB-gebouw dra tegen de vlakte

Ook conciërge moet weg uit universiteitsgebouw

Atheneum moet naar containerklasjes

Licht, ruimte en af en toe een zot feestje

© SASKIA VANDERSTICHELE

KOEKELBERG - Nog heel even is het enorme KUB-gebouw aan het Elisabethpark zijn thuis. Nu de vroegere universiteit wordt afgebroken, moet ook grafisch vormgever Pieterjan Volckaert (30) vertrekken. Hij woonde er de afgelopen vier jaar als conciërge. “Een absolute luxe.”

Terug naar school. Binnen drie weken wordt er lesgegeven in de nieuwe containerklassen.

De sportzaal aan de Vande Sandestraat werd eind juni vrij onverwachts afgebroken. Ondertussen staat de nieuwe containerschool al bijna recht. Deze week bouwen de werklui er nog een modulaire sportzaal aan.

Over drie weken moeten de leerlingen van het atheneum er terechtkunnen. Een aantal van hen verhuist voor de tweede maal.

Hun eigenlijke schoolgebouw, in de Klein Berchemstraat, wordt volledig herbouwd en zal pas in 2018 weer beschikbaar zijn. Eind Buurtbewoners 2012 nam het atheneum daarom zijn intrek in het vroegere universiteitsgebouw van de KUB (de latere HUB), dat sinds 2010 leegstond.

Omdat de VGC grootse plannen heeft met de site en daar vaart mee wil maken, wordt het gebouw over enkele weken afgebroken. Nog deze legislatuur wil onderwijsminister Guy Vanhengel (Open VLD) op deze plek een nieuwe secundaire school voor het gemeenschapsonderwijs openen.

Maar er zijn nog meer concrete plannen. Op het aanpalende terrein waar de sporthal stond, komt er ook een basisschool en een reeks gemeenschapsvoorzieningen: een crèche, een nieuwe sporthal, extra werkruimte voor gemeenschapscentrum De Platoo, een bibliotheek en lokalen voor de chiro.

VGC onlangs ook de campus Kasterlinden-Poolster in Sint-Agatha-Berchem neer.

De private partner, die ondertussen eigenaar is geworden van alle terreinen en van het vroegere universiteitsgebouw, mag ook woningen bouwen. Het wordt een lange rij appartementsblokken langs de Vrijheidslaan, tot aan restaurant l’Heure Locale. Omdat de projectontwikkelaar zowel gemeenschapsuitrusting als woningen zal bouwen, werd de nv De Dapperen zopas gesplitst in twee nieuwe nv’s: Campus Koekelberg en Ko-Living.

De buurtbewoners zien de snelle ontwikkelingen op de tot nu toe open en groene site met gemengde gevoelens aan. Dat een lelijk gebouw verdwijnt en dat er nieuwe scholen en een crèche gebouwd worden, vinden ze alleen maar lovenswaardig. Maar ze hebben er grote moeite mee dat er over dit enorme vastgoedproject vooraf geen overleg is geweest, met name over de nieuwe woningen.

De buurtbewoners vinden het woongedeelte te volumineus. Hier en daar zullen de appartementsblokken acht à negen verdiepingen tellen en dat is te veel en te hoog. Hierdoor zal het uitzicht van de wijk veranderen en de omwonenden vrezen ook mobiliteitsproblemen. Voorts betreuren ze dat het groene karakter van de site verloren gaat. “De promotor kiest voor betonnering,” zo klinkt het.

“De promotor kiest voor betonnering”

Lovenswaardig Omdat de VGC snel wil gaan, werkt ze opnieuw met een PPS-constructie: een privé-promotor zal de scholen en gemeenschapsvoorzieningen bouwen. De VGC gaat hiervoor in zee met de nv De Dapperen, waarin onder meer bouwfirma Kairos zit. Die zette voor de

Gezellige woonst Zijn taken als ‘conciërge’ waren eerder beperkt: school openen, school sluiten en af en toe een ronde door het gebouw om te zien of alle lichten gedoofd waren. En ook de politie bellen als het alarm afging. “Die doorzocht dan het gebouw systematisch, net als in de film. Meestal was het vals alarm, slechts één keer werden er inbrekers gevat.”

Volckaert heeft op de eerste verdieping zowat een hele vleugel ter beschikking. Tot in 2010 zat daar de universiteitsbibliotheek. Van het vroegere kantoor van de bibliothecaris maakte hij een lichte, gezellige woonst met veel planten. Maar hij mag ook gebruikmaken van de leegstaande bibliotheek, een gigantische ruimte op twee niveaus. De ene helft is een werkruimte geworden,

Tribune Wat hij ook zal missen: de zotte feestjes in het gebouw. Om nog een laatste keer van de bijzondere setting te profiteren geeft hij er over enkele weken zijn eigen trouwfeest. En ook voor de theatervrienden van de K.A.K is er een aangepast afscheid.

Als de afbraak begint, wil Volckaert een tribune installeren zodat zij alles van op de eerste rij kunnen meemaken. “Moet kunnen, toch?”

Verzuchtingen Ze goten hun bezwaren in een petitie en die had effect.

Vorige maand keurde de overlegcommissie de afbraak van het HUB-gebouw en het programma voor de site goed, maar ze had bezwaren tegen de woningen.

“Een en ander wordt nu hertekend door de promotor,” zegt Dirk Lagast (SP.A), schepen van Nederlandstalig onderwijs in Koekelberg. “De gemeente wil de bouw van nieuwe scholen en gemeenschapsvoorzieningen zeker niet tegenhouden. Maar ze wil ook rekening houden met de verzuchtingen van de bewoners. Het is niet de bedoeling dat dit project de wijk schaadt.”

Bettina Hubo

© SASKIA VANDERSTICHELE

KOEKELBERG - Waar tot voor kort de VGC-sporthal stond, verrijst momenteel een containerschool voor het Koninklijk Atheneum Koekelberg. Het atheneum moet weg uit zijn andere tijdelijke locatie, het vroegere KUB-gebouw, dat tegen de vlakte gaat. Op de site komen nieuwe scholen, gemeenschapsvoorzieningen en woningen. De buurt is niet onverdeeld gelukkig.

Het schoolgebouw ligt er zoals elke vakantie stil bij. Maar deze keer keren de leerlingen van het Atheneum Koekelberg, dat er tijdelijk onderdak vond, niet terug in september. Alle schoolspullen zijn ingepakt in verhuisdozen.

Ook op de eerste verdieping, in de vertrekken van Volckaert, is het grote inpakken begonnen.

Vier jaar geleden kwamen hij en zijn partner hier eerder toevallig terecht. Eind 2011 had een groep indignado’s zich enkele dagen in het leegstaande gebouw genesteld en er een behoorlijke ravage aangericht.

Daarom zocht de HUB (opvolger van KUB) bij leegstandsbeheerder Entrakt een tijdelijke bewoner. “Wij stonden op de lijst, schreven een motivatiebrief en werden gekozen,” vertelt Volckaert.

voor Volckaert zelf en desgevallend nog een andere vormgever. Voorts staan hier nog een strijktafel, een wasrek en een badkuip. En er is een grote, zelf geknutselde vogelkooi met daarin nog één zebravinkje.

In de andere helft zijn alle boekenrekken blijven staan, zonder boeken evenwel. In de plaats daarvan liggen nu overal kostuums, hoeden en decorstukken. De ruimte doet immers ook dienst als kostuum- en toneelattributendepot van de K.A.K. oftewel Koekelbergse Alliantie van Knutselaars, Volckaerts nevenactiviteit. Het is een collectief van theatermakers, acteurs en andere artiesten die af en toe ‘theatrale gebeurtenissen’ organiseren, liefst in leegstaande gebouwen. Er waren sessies in het HUB-gebouw, maar ook in de Dandoy-koekjesfabriek en de Renaultfabriek in Vilvoorde.

Het hele depot verhuist eerstdaags naar Molenbeek, waar de K.A.K. voor een jaar of twee terecht kan in een verlaten magazijn voor auto-onderdelen aan het kanaal. Zelf trekken Volckaert en zijn partner naar een normale-mensen-appartement van 85 vierkante meter in Vorst. “Jammer dat we weg moeten.

Het was een luxe om hier te mogen wonen, met al dit licht, het uitzicht, al die ruimte. Er waren geen directe buren, van de leerlingen hadden we geen last. Ook was er de tuin, ooit heb ik er een zwembadje neergezet.

En helemaal boven, op het dak, had ik mijn kleine moestuin. Vorig jaar kweekte ik er nog tomaten.”

Een lege bib. De conciërge woonde lang in een lege bib.

Bettina Hubo

4 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 AUGUSTUS 2016

DE WEEK

IN BEELD Vijf weken lang werd de zomer eigenhandig gecreëerd aan de Akenkaai in de Stad Brussel, ook als de zon even niet thuis gaf. Volgens Brussels schepen van Toerisme Philippe Close (PS) trok Brussel Bad 350.000 bezoekers, evenveel als vorig jaar. Het exacte bezoekersaantal kennen we binnen twee weken.

in het NIEUWS Brusselse draagt Belgische vlag tijdens openingsceremonie De Brusselse Olivia Borlée was afgelopen vrijdag de vlaggendraagster voor Team Belgium tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in de Rio de Janeiro.

Onder toeziend oog van koning Filip en koningin Mathilde betrad de Belgische delegatie om 02.05 uur Belgische tijd het Maracanã-stadion. Slechts negen Belgische atleten namen deel aan de parade. De

meervoudige Belgische sprintkampioene Olivia Borlée komt uit Sint-LambrechtsWoluwe en behaalde zilver op de 4x100 meter tijdens de Spelen van Peking in 2008. De Brusselse sprintkampioene zal op 15 augustus aantreden op de 200 meter in Rio.

Vrederechter bezoekt weg die bouw Eurostadion verhindert In de rechtszaak tussen de gemeente Grimbergen en bouwbedrijf Ghelamco over de buurtweg op Parking C heeft de vrederechter woensdag een bezoek gebracht aan de site. Zolang er geen uitspraak is in de zaak kan de bouw van het Eurostadion op Parking C niet van start gaan. De vrederechter wilde met het

plaatsbezoek de realiteit toetsen aan de informatie op kaarten en uit de buurtwegatlas. Volgens bouwbedrijf Ghelamco bestaat de buurtweg wel degelijk maar wordt hij niet meer gebruikt. Het bedrijf hoopt dat de vrederechter op basis van de vaststellingen die hij woensdag deed, de procedure ‘bevrijdende verjaring’ zal inroepen. De buurtweg kan dan geschrapt worden, een cruciale voorwaarde om met de bouw van het Eurostadion te kunnen beginnen, mits bouw- en milieuvergunning in orde zijn. Vijf buurtbewoners die zich in de zaak betrokken partij hebben gesteld, argumenteren dat ze de buurtweg wel degelijk zouden gebruiken als hij niet ontoegankelijk gemaakt zou zijn door de parking. De definitieve uitspraak wordt binnen enkele weken verwacht.

Politie gaat Pokémon-boetes uitschrijven De politie zal voortaan voetgangers beboeten die op de openbare weg afgeleid worden door hun smartphone. Dat is het gevolg van de Pokémon Go-rage, waarbij sommige ‘jagers’ zichzelf en anderen in gevaar brengen. De politie beroept zich onder meer op het artikel 7.2 uit de wegcode, waarin staat dat elke weggebruiker ‘zich correct moet gedragen op de openbare

weg en anderen niet mag hinderen of in gevaar brengen’. Wie zo in de ban is van zijn smartphone dat hij zonder kijken de straat oversteekt, auto’s hindert of fietsers omverloopt, kan dus onmiddellijk een proces-verbaal krijgen en een boete van 55 euro moeten betalen. De agent moet in zijn pv wel grondig beschrijven waaruit de hinder precies bestond. Wie enkel een sms’je verstuurt of even op internet surft terwijl hij op het trottoir wandelt, riskeert geen boete.

Samengesteld door Maria Groot

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

© IVAN PUT

Donderdag 11 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1533 I 5

Uitgelicht Onafhankelijke politievakbond trekt aan de alarmbel

‘Politie op straat beter beveiligen’ BRUSSEL - De politievakbond herhaalt de vraag aan de regering om extra maatregelen te treffen om de veiligheid van de politie te verbeteren. Zo zou ook de verkeerspolitie zich moeten kunnen wapenen, moet het personeelstekort aangepakt worden en zijn er zeker in Brussel te veel evenementen om te beveiligen.

Nadat afgelopen zaterdag in Charleroi twee politieagentes werden aangevallen door een man met een machete, staat de veiligheid van de politie weer hoog op de agenda. De politie wordt wel degelijk geviseerd door terroristen, zegt politievakbond VSOA, die ook vraagt om het dreigingsniveau voor commissariaten op te trekken van 2+ naar 3.

Ook de onafhankelijke politievakbond NVSP trekt aan de alarmbel. Volgens hen zijn niet zozeer de commissariaten, maar wel het personeel op straat kwetsbare doelwitten.

Zo bestaat zo’n 80 procent van de verkeerspolitie vooral uit de zogeheten ‘agenten van de politie’ of hulpagenten, die ongewapend aan ordehandhaving en wijkwerking doen en uitrukken voor verkeersinterventies. “Maar ook zij dragen het uniform, en iemand die de politie viseert, let niet op rangen en kan hen dus zomaar als slachtoffer uitpikken.”

Dat de agenten van de politie nog steeds niet gewapend hun job kunnen uitoefenen, is een doorn in het oog van de vakbond. “Er werd dan wel een Koninklijk Besluit uitgeschreven om dat mogelijk te maken, maar we wachten nog steeds op het uitvoeringsbesluit om deze regel echt in voege te laten treden”, vertelt Nicolas Beckers van de NVSP. Zelfs al komen de uitvoeringsbesluiten er

snel, dat betekent niet dat de politie op straat snel gewapend zal rondlopen. “Wie een wapen wil dragen bij de politie moet immers eerst een bijkomende opleiding volgen. De wapens moeten ook besteld worden, want het gaat hier alleen al in Brussel om enkele honderden agenten. Het kan dus wel nog enkele maanden duren voor dit besluit ook daadwerkelijk wordt uitgevoerd”, aldus Be-

“Iemand die de politie viseert, let niet op rangen” Nicolas Beckers, NVSP

ckers. Voorlopig kan de verkeerspolitie dus enkel de straat op met pepperspray en handboeien.

Maar ook het personeelstekort en de vele evenementen zorgen voor veiligheidsproblemen bij de politie, zeker in Brussel. “Zeker in de zomer is het niet overdreven om te zeggen dat 80 procent van de politieactiviteiten zich concentreert op het beveiligen van evene-

menten. Concerten, Europese tops, manifestaties: jaar na jaar worden het er meer. Maar de capaciteit gaat niet omhoog. Dat gaat ten koste van patrouilles, nabijheidspolitie en de beveiliging van gebouwen. Ook hier zouden meer gewapende hulpagenten kunnen bijspringen”, vertelt Beckers.

‘Voetgangerszone aanpassen’ Met de veiligheid van de commissariaten in Brussel zit het wel goed, vertelt Beckers. De ingang wordt bewaakt door agenten met machinegeweren en bezoekers worden gefouilleerd en gescreend. “Enkel de situatie van het commissariaat aan de Kolenmarkt laat te wensen over. We hebben burgemeester Mayeur al herhaaldelijk gevraagd om ervoor te zorgen dat er geen motorvoertuigen meer aan het commissariaat kunnen passeren.

Maar dat zou betekenen dat hij zijn voetgangerszone lichtjes moet aanpassen, en dat ligt gevoelig bij de burgemeester.”

De politievakbond wou beslissingen van de federale regering of het OCAD niet afwachten en zat dinsdagmiddag samen met de lokale politie om te bekijken welke maatregelen er al getroffen konden worden.

Mathias Declercq

De spraakmaker

Dat de 55-jarige Fatima Aberkan het wel heel erg bruin bakt, is niet eens waar. Cédric Moisse, haar advocaat, is gewoon goed bij de pinken.

Hij verkreeg de vrijlating omdat het Hof van Cassatie te lang getreuzeld heeft om een datum te prikken voor het beoordelen van het beroep dat ze aangetekend heeft tegen haar veroordeling. Fatima Aberkan maakt gewoon gebruik van de wetgeving en het (trage) gerechtelijk apparaat.

Toch spreken buitenlandse websites

van bureaucratische warboel.

Maar hier te lande wil terreurexpert Brice De Ruyver niet zover gaan. In De Standaard zegt hij: “Ik ga ervan uit dat de beslissing in eer en geweten genomen is, maar het is natuurlijk moeilijk uit te leggen. Maar goed, dat is nu eenmaal het systeem. Ik stel de rechtsstaat niet ter discussie.”

Uit politieke hoek waren de reacties schaars. Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) bijvoorbeeld, hield de lippen stijf op elkaar. Die stilte heeft ook te maken met de vakantie, maar allicht ook met een nieuwe terreurdaad daags na haar vrijlating: in Charleroi viel een illegale Algerijn vrouwelijke politieagentes aan met een machete.

FATIMA ABERKAN ©RV

Ze werd tot vijftien jaar cel veroordeeld omdat ze aan het hoofd stond van een terreurbeweging. Al na vier maanden wandelt Fatima Aberkan vrolijk de gevangenis buiten.

Premier Charles Michel (MR) kwam speciaal terug uit vakantie.

De Brusselse Fatima Aberkan heeft meer dan één koosnaampje – de

‘muze van de Belgische jihadisten’ en de ‘moeder van de Belgische jihadisten’ zijn twee vaak voorkomende, ook ‘de leidster van Daesh’ past in het plaatje. IS haat de laatste benaming omdat ze zou verwijzen naar het Arabische voor ‘hij die verdeeldheid zaait’.

Tijdens haar proces in april van dit jaar zei de openbaar aanklager: “Fatima Aberkan heeft de jihad in haar vingers.

Ze heeft veel voor haar zaak opgeofferd, waaronder één van haar zoons. Ze heeft gedurende jaren haar omgeving besmet met haar giftige en schadelijke ideeën.”

Fatima Aberkan had onder meer contact met terrorist Nizar Trabelsi

en de beruchte moslimextremiste Malika El Aroud met wie ze, met wapen in de hand, poseerde. Fatima Aberkan speelde ook een grote rol in de radicalisering van haar zonen en dochters – één van haar zonen stierf als IS-strijder. De familie Aberkan wordt vaak genoemd als het gaat over hand- en spandiensten aan IS. De vrijlating van Aberkan komt er onder strikte voorwaarden. Zo mag ze het land niet uit, moet ze zich regelmatig aanmelden bij een politiecommissariaat en mag ze Molenbeek niet meer in. Tijdens haar voorwaardelijke invrijheidsstelling zal Aberkan in het kader van deradicalisering psychologisch begeleid worden.

Danny Vileyn

6 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 AUGUSTUS 2016

Interview Ramazan Guveli, pleitbezorger van het gedachtegoed van Fethullah Gülen in Europa

‘Er is een heksenjacht gaande tegen ons’ BRUSSEL - De internationale Gülenbeweging van de Turks islamitische prediker Fethullah Gülen roept al jaren vragen op. Sinds president Erdogan zijn aartsvijand Gülen beschuldigde van de mislukte staatsgreep krijgen sympathisanten van de prediker meer dan ooit te maken met argwaan, haatcampagnes en boycots. Ook bij Brusselse aanhangers vlogen er stenen door de ruit. Ramazan Guveli, directeur van Dialogue Platform, een vereniging die pleitbezorger is van het gedachtegoed van Gülen in Europa, reageert op de verdachtmakingen.

Dialogue Platform werd in 2000 in Limburg opgericht door Belgisch-Turkse zakenmannen en onderwijzers, met als doel om bruggen te bouwen tussen moslims en niet-moslims. De vereniging verhuisde later naar de Montoyerstraat in Brussel waar ze regelmatig conferenties en lezingen organiseert over maatschappelijke thema’s zoals vrouwenemancipatie en radicalisering. Sinds Fethullah Gülen in 2009 erevoorzitter werd, is de vereniging het publieke gezicht van de denker. Toch hangt er geen portret van de prediker in het sobere kantoor van de Brits-Turkse directeur Ramazan Guveli.

En ook geen Turkse vlag.

Allereerst, wie is Fethullah Gülen?

Ramazan Guveli: Gülen is een islamitische geestelijke, intellectueel en vredesactivist.

Hij woont sinds 1999 in de Verenigde Staten, maar komt oorspronkelijk uit Turkije waar hij als prediker honderdduizenden mensen inspireerde met zijn sociaal activisme. Gülen was geen gewone imam. In plaats van moskeeën te bouwen, bouwde hij scholen. Volgens hem was onwetendheid het grootste probleem van zijn tijd. Ook Brussel telt twee scholen die gelinkt zijn aan de Gülenbeweging: het Nederlandstalige Lucernacollege in Anderlecht en het Franstalige Ecole des Etoiles in Haren.

Heeft de beweging nog andere idealen?

maar wij staan net als hen ook open voor niet-religieuze personen. Hizmet is begonnen vanuit het islamitische geloof, maar inmiddels zijn we een transnationale beweging die het meest actief is in niet-moslimlanden. De vergelijking met de Jezuïeten is misschien het beste omdat zij eveneens veel belang hechten aan onderwijs.

Met welke humanitaire of religieuze organisatie kan de Gülenbeweging het best worden vergeleken?

Guveli: We worden soms vergeleken met Opus

Dei. In veel opzichten verschillen we van hen,

Wat is uw reactie op de beschuldiging dat Gülen achter de mislukte staatsgreep zou zitten?

Guveli: Vanaf het moment dat het nieuws be-

Hoeveel sympathisanten hebben jullie in België?

Guveli: Dat is een moeilijke vraag, want we zijn

een open beweging zonder hoofdkantoor en zonder lidmaatschap en er komen voortdurend mensen bij terwijl anderen afhaken. De beste indicatie is de Turks-Belgische koepelvereniging Fedactio, die 68 verenigingen groepeert die aan Hizmet gelieerd zijn.

“We hebben een vergissing gemaakt door Erdogan te steunen”

Guveli: De Gülenbeweging wordt in het Turks

Hizmet genoemd, wat je kunt vertalen als ‘dienstbaarheid’. Dat betekent dat we onze tijd en ons geld inzetten om anderen van dienst te zijn. We willen elk individu de mogelijkheid geven om zich te ontwikkelen tot een goed mens die een waardevolle bijdrage levert aan de gemeenschap. Daarom bouwen we scholen, bieden we humanitaire hulp in Afrika en zijn we sociaal actief. Onze basisbeginselen liggen in lijn met de Europese waarden. We verdedigen mensenrechten, individuele vrijheden en zijn tegen elke vorm van discriminatie.

federaties. En nu? Nu was het doodsimpel voor de AKP om ons op te sporen. Heeft meer transparantie geholpen? Ja, om ons leven in een hel te veranderen.

Jullie krijgen soms het verwijt dat de organisatie niet transparant is.

Guveli: Europese parlementsleden hebben mij

dikwijls gevraagd waarom we niet transparant zijn over welke scholen en verenigingen aangesloten zijn. Ik heb altijd geantwoord dat er in Turkije door de jaren heen verschillende groepen zijn gediscrimineerd: Alevieten, linkse groeperingen, conservatieven. Daardoor zijn Turken wantrouwig geworden om hun identiteit kenbaar te maken.

Toch hebben we gehoor gegeven aan de vraag om meer transparantie. We hebben alle Hizmet-sympathisanten gevraagd om lid te worden van verenigingen, onder de koepel van Fedactio. We hebben vakbonden opgericht en

kend werd heeft Gülen de coup veroordeeld en elke betrokkenheid ontkend. Ondanks het feit dat we zelf lijden onder de AKP-regering, keuren wij een militaire interventie nooit goed.

Gülen heeft laten weten dat hij pleit voor een onafhankelijk internationaal onderzoek.

Moet eventuele betrokkenheid van de Gülenbeweging ook onderzocht worden?

Guveli: Natuurlijk. Ik wil ook weten wie dit in vredesnaam Turkije én de Gülenbeweging heeft aangedaan. Er is een heksenjacht gaande tegen ons. Turkse kranten verwijzen naar ons als een virus, als kankercellen waarvan het land gezuiverd moet worden. Als blijkt dat sommige Gülen-aanhangers toch bij de coup betrokken waren, hebben ze de principes van Gülen verraden en moeten ze gestraft worden.

Hoe weet u zo zeker dat Gülen zelf niet betrokken is?

Guveli: Ik ontving de avond van de coup een

sms van een vriend uit Londen: ‘Er staan soldaten op de Bosporusbrug’. Ik ben meteen op internet gaan kijken en zodra ik de beelden zag vroeg ik me af of het wel een echte militaire coup was. Normaal gebeuren staatsgrepen ‘s nachts als iedereen ligt te slapen en niet om tien uur ’s avonds als iedereen tv zit te kijken.

Politieke analisten vragen zich inmiddels af of de coup bedoeld was om te mislukken.

Suggereert u dat de coup in scène is gezet door de regering zelf?

Guveli: Nee. Ik betwijfel niet dat het een echte

coup was, maar ik stel me wel vragen bij de amateuristische organisatie. Stel je voor dat Hizmet achter de coup zou zitten. Dat zou toch een zeer stomme zet zijn? Na de machtsovername heb je de steun van het volk nodig. Waarom zou je dan aan soldaten vragen

Vandaag zijn de islamitische prediker Fethullah Gülen en de Turkse president Erdogan elkaars rivalen, maar dat is niet altijd zo geweest. Tot een paar jaar geleden steunde de Gülen de Turkse premier en zijn AK-partij nog vanwege Erdogan’s beloftes voor meer democratie. Door meningsverschillen over buitenlandse politiek en botsende reacties op de Geziparkprotesten verslechterde de band. Het kwam tot een definitieve breuk in december 2013, toen Erdogan aankondigde een groot aantal privéscholen te sluiten, waaronder Gülenscholen. Vlak daarna werd er een groot corruptieonderzoek gestart naar diverse ministers, wat door sommige analisten werd gezien als een wraakactie van de Gülenbeweging. Sinds Erdogan zijn aartsrivaal ervan beschuldigde achter de mislukte staatsgreep van 15 juli te zitten, is de botsing heftiger dan ooit. om op burgers te schieten? 99 procent van de mensen is tegen zo’n machtsovername, dus daarna heb je een onbestuurbaar land.

Gülen krijgt soms het verwijt dat hij Erdogan zelf groot heeft gemaakt. Hij steunde de AKP tot 2013.

Guveli: Het spijt me, maar hoe konden wij

weten dat Erdogan deze weg zou inslaan?

Aanvankelijk promootte hij liberale waarden, sprak hij over Europees lidmaatschap en ging hij coalities aan met liberalen en democraten.

Hij beweerde dat hij geen islamist meer was, maar een moslimdemocraat. Iedereen dacht dat Turkije aan het veranderen was. Als we hadden geweten dat we werden misleid, hadden we hem nooit gesteund. Waarom zouden we onszelf die marteling aandoen? We hebben een vergissing gemaakt.

Waarom richt de Gülenbeweging zelf geen politieke partij op? Jullie hebben een uitgesproken visie, veel sympathisanten en de financiële middelen.

Guveli: Sommige academici die recent uit

Donderdag 11 AUGUTUS 2016 I BRUZZ 1533 I 7

Ramazan Guveli:

© Bart Dewaele

”Voor Erdogan is democratie slechts een middel. Een trein waar je vanaf springt als je je doel hebt bereikt.”

Turkije zijn gevlucht vinden dat we dat hadden moeten doen. Maar een van onze principes is dat we een apolitieke beweging zijn. We zijn daarvan afgeweken toen we close werden met de regering en daarvoor hebben we een zware prijs betaald. Tot vorig jaar geloofde ik dat het oprichten van een politieke partij onze open filosofie zou schaden, maar inmiddels ben ik het met die academici eens. Helaas is het nu te laat, want als organisatie heeft Hizmet in Turkije geen toekomst meer.

Volgens critici zijn jullie al lang bezig met infiltratie binnen het systeem.

Guveli: Infiltratie, dat woord suggereert dat een elite het alleenrecht heeft op alle jobs binnen overheidsinstellingen. Heb ik als Turks staatsburger soms geen recht om bij de overheid te werken, omdat ik van Fethullah Gülen

“Als blijkt dat sommige Gülen-aanhangers bij de coup betrokken waren, moeten ze gestraft worden”

hou? Onze beweging telt duizenden scholen en miljoenen afgestudeerden. Waar komen die terecht na hun studies? Ofwel in de private sector, ofwel bij de overheid. Als dat infiltratie is, zijn AKP-aanhangers en seculieren ook al jaren in het ‘infiltreren’.

Wat vindt u van de seculiere Belgische samenleving, waarin kerk en staat gescheiden zijn?

Guveli: Toen Turkije nog seculier was werd de

hoofddoek verboden, waardoor het recht van vrouwen op onderwijs in gevaar kwam. Dat vinden wij even kwalijk als vrouwen verplichten om een hoofddoek te dragen. Wij moeten vrije landen creëren waar individuele rechten worden gerespecteerd.

Als expat is het in België geweldig, maar als moslim is het niet altijd gemakkelijk. Dat is niet de schuld van België, dat is de schuld van

de moslims zelf. Wij moeten kritisch naar onszelf kijken. Als onze kinderen zulke vreselijke terreurdaden plegen, is het niet de fout van de niet- moslims dat ze schuin naar moslims kijken.

Mensen vragen zich sinds de opkomst van IS af of islam en democratie wel samengaan. Maar er is een groot verschil tussen onze manier van denken en die van islamisten, die religie met politiek mengen en de islam gebruiken voor hun eigen doelen. Voor Erdogan is democratie slechts een middel. Een trein waar je vanaf springt als je je doel hebt bereikt. Terwijl wij in de waarde van de democratie geloven en ervan overtuigd zijn dat de islam daar perfect mee samengaat. Corruptie en machtsmisbruik zorgen ervoor dat er vandaag nog weinig democratische islamitische landen zijn.

Maria Groot

8 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 augustus 2016

Mobiliteit Brussel bolt: de nieuwe vervoersmiddelen uitgelicht

‘Op termijn laten we de auto thuis’ BRUSSEL - Mensen op elektrische steps, hoverboards, monowiels of elektrische skateboards: Brussel wordt stilaan ingepalmd door heel wat nieuwe weggebruikers. Deze toestellen zijn zoveel meer dan de nieuwste gadget en ontpoppen zich volgens experts tot echte alternatieve vervoersmiddelen. Maar welke modellen bestaan er nu allemaal, wie gebruikt wat, en wat is net hun plaats op de weg? Tijd voor een overzicht.

Hoverboard

Elektrische step

Elk vervoersmiddel heeft zo zijn eigen voordelen en spreekt een ander segment gebruikers aan.

Het hoverboard lijkt zo weggelopen uit de cultklassieker Back To The Future, waarin Marty McFly naar het jaar 2015 reist en straten vol zwevende hoverboards aantreft. Boven de grond zweven doen de toestellen vandaag nog net niet, maar ook op twee wielen krijgt het hoverboard een futuristische look mee en lijkt het toestel steeds meer zijn draai te vinden op effen straten zoals die van de voetgangerszone.

In eerste instantie mikt het hoverboard vooral op kinderen die op vlakke oppervlaktes naar hartenlust kunnen draaien en keren, maar sommige merken proberen ook volwassenen te overtuigen om voor het hoverboard te kiezen. In de Weebot-winkel in de Vlaamsesteenweg, die zich voornamelijk op hoverboards toespitst, vind je bijvoorbeeld ware 4x4-modellen die de kasseien en hoge stoepranden van onze hoofdstad moeten kunnen trotseren.

“De elektrische step is een alternatief voor het woon-werkverkeer” Serge Werdefroy, Skateshop Twin Shop

De elektrische step, daarentegen, is ook bij volwassenen helemaal in trek en ontpopt zich stilaan tot een vervoersmiddel waar men niet langer om heen kan. “Ik verkoop er elke dag minstens één, en 80 procent van de steps is bestemd voor volwassenen die op zoek zijn naar een alternatief vervoersmiddel voor hun woon-werkverkeer”, zegt Serge Werdefroy van de skateshop Twin Shop in Ukkel.

De elektrische step scoort enigszins verrassend ook bij een ander doelpubliek. “Ik verkoop er steeds meer en meer aan mensen met een beperking. Zij hebben vaak moeite om zich te verplaatsen en de elektrische step kan hen daarbij helpen”, aldus Serge. Hij verkocht er in de afgelopen weken één aan een MS-patiënt met verlammingsverschijnselen aan zijn been en maar liefst drie aan mensen van kleine gestalte.

Monowiel Wat te denken van de meest blitse onder deze toestellen? Monowiel, solowheel, elektrische eenwieler, of monoroue in het Frans; het zijn allemaal verschillende namen voor hetzelfde concept. Waar de elektrische step kan beschouwd worden als de auto van de voortbewegingstoestellen, is het monowiel met zijn één enkel wiel zowat de motor onder die toestellen, klinkt het bij winkeliers en gebruikers

>

>

>

vind je in alle maten en kleuren.

Basismodellen vind je met een vermogen tussen de 300 en de 500 watt. De meeste batterijen hebben een autonomie van ongeveer 15 kilometer en een topsnelheid van 12 kilometer per uur. Hoewel voornamelijk kinderen verlekkerd zijn op de hoverboards, vind je in Brussel ook krachtigere modellen die ook op volwassenen mikken.

Manoeuvreren werkt heel intuïtief: je gaat vooruit door naar voren te leunen, remmen doe je door naar achter te leunen. Om te draaien leun je langs links of rechts naar voren. De prijs ligt meestal tussen de 350 en 450 euro.

Handelaars en gebruikers noemen het monowiel ‘de motor onder de elektrische vervoersmiddelen’. Size matters: hoe groter het wiel, hoe stabieler.

Hoe kleiner, hoe behendiger en lichter het toestel.

Er wordt wel geadviseerd om te leren rijden met een monowiel voor je ermee de baan op gaat. De huidige wetgeving zegt niets over elektrische eenwielers. In september wordt de wet echter aangepast zodat ook het monowiel een wettelijk kader krijgt. Een monowiel vind je vanaf 700 euro.

bevat vooraan of achteraan een motortje, goed voor een vermogen van 350 tot 500 watt. Na twee uur opladen kan je er zeker 30 kilometer tegenaan met een maximumsnelheid van 25 kilometer per uur. De elektrische step is zeer populair bij volwassenen die een alternatief zoeken om naar hun werk te pendelen. Ook mensen met een beperking of mensen van kleine gestalte doen steeds meer beroep op een elektrische step. Sinds de aanslagen van 22 maart zeggen verkopers dat de populariteit sterk gestegen is. De prijzen schommelen rond de 1.000 euro.

Hoverboards

Monowiel

De elektrische step

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 9

JOUW GEMEENTE Brussel-Stad. De Cobra Art Gal-

‘Naar 18 kilometer per uur’

in koor. Blits, snel en voor de durvers.

Dat uniek karakter brengt ook verantwoordelijkheden met zich mee. “Net zoals je met een auto, of in dit geval een motor, moet leren rijden, raad ik het niet aan zomaar onvoorbereid met het monowiel de baan op te gaan”, zegt Fréderic Bonus-Plumridge, die zelf cursussen aanbiedt om met een monowiel te leren rijden.

Dé grote vraag blijft echter: waar moet men al deze nieuwe toestellen inpassen op de openbare weg?

Wettelijk gezien wringt er daar nog een schoentje, want het BIVV is nog volop bezig met een onderzoek naar deze nieuwe vervoersmiddelen. Zo valt bijvoorbeeld het monowiel voorlopig nog helemaal niet onder de wet van de voortbewegingstoestellen, aangezien er in de Belgische wetgeving met geen woord wordt gerept over toestellen met één wiel.

In de huidige praktijk worden voortbewegingstoestellen op het voetpad toegelaten zolang ze aan een stapvoets tempo rijden. Eenmaal ze sneller gaan, moeten ze zich op het fietspad begeven. Als dat er niet is, dan rijdt het toestel gewoon op de openbare weg. Hier geldt de grens van 25 kilometer per uur. Wie sneller rijdt, valt onder de gemotoriseerde voer-

Elektrisch skateboard En het is nog niet gedaan, want nog een andere elektrisch toestel staat klaar om zijn plaats te claimen in het straatbeeld. Het elektrisch skateboard zal u in Brussel vandaag nog niet al te veel zien rondzoeven, daarvoor zit het toestel nog te veel in de avontuurlijke off-roadsfeer.

Maar skaters ontdekken wel stilaan de voordelen van de elektrische tegenhanger van hun geliefde longboard of skateboard.

Deze zijn sowieso doorheen de jaren een bredere markt beginnen aanspreken. Niet enkel tricksters en pro’s banen hun weg door de straten, ook mensen die helemaal geen kaas hebben gegeten van een kickflip zullen zich steeds meer op een longboard wagen om het als een echt vervoersmiddel te gebruiken. Een elektrische aandrijving, ook beschikbaar in de vorm van een kit die je zo op je bestaand board kan monteren, kan daar enkel nog aan bijdragen.

Mathias Declercq

“Met de vernieuwing van de wetgeving speelt België een voortrekkersrol” Fréderic Bonus-Plumridge, instructeur

tuigen en heeft dus in principe een rijbewijs en een verzekering nodig.

Een herziening van de wetgeving dringt zich dus op. In september komt die er ook. Dan zullen ook eenwielers aan de wetgeving toegevoegd worden. De maximaal toegelaten snelheid voor al deze elektrische vervoersmiddelen zal ook teruggebracht worden van 25 naar 18 kilometer per uur, klinkt het bij de winkeliers. “En dat terwijl er al heel wat toestellen bestaan die snelheden tot 35 kilometer per uur halen, uitzonderlijk zelfs tot 50 kilometer per uur”, vertrouwt een winkelier ons toe.

Mobiliteitsproblemen

>

Het elektrisch skateboard

zit voorlopig nog in de avontuurlijke off-roadsfeer. In Brussel vind je nog geen winkels die elektrische skateboards verkopen, online bestellen kan wel al. Er bestaan ook kits om je bestaand skateboard of longboard te upgraden naar een elektrisch board. Ook mensen die geen kaas hebben gegeten van skaten ontdekken stilaan het elektrisch skateboard als vervoermiddel. Basismodellen vind je online al vanaf 300 euro.

“Met de vernieuwing van de wetgeving speelt België dus wel echt een voortrekkersrol”, vindt instructeur Fréderic Bonus-Plumridge. “We gaan als eerste Europese land deze toestellen opnemen in onze wetgeving.”

En zo kan ook het monowiel zich implementeren als een echt vervoersmiddel. “Zeker in Brussel kennen we allemaal de mobiliteitsproblemen.

Mensen die nu op kilometers van hun werk moeten parkeren wegens een gebrek aan parkeerplaatsen kunnen voortaan de resterende afstand overbruggen met een elektrisch vervoersmiddel. Op termijn zullen ze de auto zelfs gewoon thuislaten.”

lery en Bar in de Karthuizerstraat bestaat 25 jaar. De bar is voor velen

een instituut en dankt zijn naam aan de Cobra-kunstbeweging die naast Copenhagen en Amsterdam ook in Brussel ontstond. Fitim Pagarusha opende het café begin jaren 1990 en staat vandaag nog elke dag achter de toog. +++ Anderlecht. Een man met een valse kalasjnikov is vorige week donderdag rond kwart voor negen een café in Anderlecht op de Bergensesteenweg binnengevallen.

Daar bedreigde de man verschillende mensen. De politie kon de man niet vatten, maar vond wel zijn wapen terug. Het bleek om een vals exemplaar te gaan. +++ LAKEN. Het NEO-project aan de Heizel moet de bouw van nieuwe scholen opnemen in haar planning. Die eis is bij het Brussels Gewest op tafel beland en wordt gesteund door meer dan 1.000 mensen die de bijhorende petitie ‘Wij hebben scholen nodig!’ ondertekenden.

De petitie werd nog net binnen de deadline van het openbaar onderzoek naar het gewijzigde bestemmingsplan van NEO ingediend. “Ik hoop dat naar onze vraag om scholen geluisterd wordt wanneer het project van NEO een concrete vorm aanneemt,” zei initiatiefneemster Cristina Coteanu in ‘La Capitale’. +++ SCHAARBEEK. De

Brusselse Franstalige socialistische spoorbond CGSP-Cheminots maakt zich ongerust over het tekort aan personeel in verschillende treinstations, zoals in Schaarbeek “waar sinds 25 juli geen enkel personeelslid meer aanwezig is om reizigers te helpen die aankomen of vertrekken vanuit dat station.” Volgens de NMBS gaat het om een tijdelijke situatie. “Er is nog altijd een onderstationchef aanwezig in Schaarbeek, maar die helpt momenteel tijdelijk bij onderhoudswerken. Eens die werken afgerond zijn op het eind van de zomer zal hij weer voltijds aanwezig zijn in het station.” +++ ANDERLECHT. De minigolfbaan in

de Marius Renardwijk in Anderlecht is helemaal vernieuwd. De gemeente trok 10.000 euro uit voor herstellingen en de renovatie van de banen en de centrale vijver. Die was helemaal leeggelopen door scheuren in de bodem. +++ SINT-JOOST-TEN-NODE. De dreigbrief met verdacht poeder die vorige vrijdag op het gemeentehuis van Sint-Joost toekwam, bevatte geen sporen van antrax. Bij het ontdekken van het poeder werd afgelopen vrijdag de speciale antraxprocedure in gang gezet. De analyse van het verdachte poeder zou ongeveer 48 uur tijd in beslag nemen. Dat er geen antrax bij de dreigbrief zat, werd dus pas zondagavond laat meegedeeld aan de gemeente.

ADVERTENTIE

KL

MIJN GEDACHT

10 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 AUGUSTUS 2016

“Seoul is een voorloper wat betreft stadsplanning”

© MVRDV

Antoine Struelens, stedenbouwkundige

De Seoul Skygarden is de eerste high line die een autoviaduct gaat vervangen.

‘Maak van Herrmann-Debrouxviaduct een groene promenade’ Het Herrmann-Debrouxviaduct afbreken, zoals de Brusselse regering wil, zou vele tientallen miljoenen kosten, zegt stedenbouwkundige Antoine Struelens. Hij pleit ervoor om van het viaduct een groene high line voor fietsers en wandelaars te maken. Daaronder kan een stadsboulevard komen, met een capaciteit half zo groot als die van het huidige viaduct.

ANTOINE STRUELENS

Het idee is geïnspireerd op de Skygarden in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul. “Zo’n high line komt de leefbaarheid ten goede en verbetert ook nog eens de mobiliteit van zwakke weggebruikers.”

“Toen de Brusselse regering vorige week aankondigde dat ze het viaduct Herrmann-Debroux wil afbreken, werd het debat weer op de spits gedreven”, zegt Struelens, die zijn masterscriptie in 2013 schreef over de toekomst van urban highways in de eenentwintigste eeuw.

“Enerzijds zijn er de mensen die het viaduct willen af breken en in de plaats daarvan een stadsboulevard wensen”, stelt de oprichter van het fietsdienstenbedrijf Molenbike vast. “Anderzijds heb je de tegenstanders daarvan die alles bij het oude willen laten. HerrmannDebroux is de tweede toegangsweg van Brussel met dagelijks 40.000 auto’s die erover rijden, is hun argument.”

Struelens, die zelf tot een half jaar geleden in Oudergem woonde, ziet een tussenweg. “Het is nutteloos om het viaduct af te breken, en het zou bovendien enorm veel kosten ook. Om een voorbeeld te geven: aan de afbraak van het Reyersviaduct en de herinrichting van de laan hangt een prijskaartje van ruim 27

Antoine Struelens schreef in 2013 een masterscriptie over de toekomst van ‘urban highways’ in de eenentwintigste eeuw.

miljoen euro. En dat terwijl dat viaduct maar enkele honderden meters lang was, tegen bijna 3 kilometer voor HerrmannDebroux. Aan de andere kant: de stadsboulevard die de Brusselse regering wil, ligt er eigenlijk al – onder en naast het viaduct. Het zou dus veel leuker en creatiever zijn om van het viaduct een high line te maken.”

Struelens legt uit: “Een high line is een wandel- of fietspad, oorspronkelijk op een oud spoorwegviaduct. Sinds een spoorviaduct in New York in 2009 tot een groene High Line werd omgevormd, worden gelijkaardige projecten overal ter wereld ook zo genoemd. De High Line werd een van de grootste attracties in haar buurt. Ze heeft veel toeristen aangetrokken, en de hele wijk opgewaardeerd.”

“Een andere heel bekende high line is de Promenade Plantée in Parijs. Die was zelf eigenlijk de inspiratiebron voor de New Yorkse versie.”

“Sinds kort denken stedenbouwkundigen er ook aan om autoviaducten om te vormen tot high lines”, zegt Struelens.

“Het voordeel daarvan is dat die meestal veel breder zijn dan spoorviaducten, en dat er dus meer plaats is. Voor extra groen of een speciale strook voor skaters, bijvoorbeeld.”

Seoul Skygarden “De Seoul Skygarden is de eerste high line die een autoviaduct gaat vervangen.

Seoul is een voorloper qua stadsplanning”, zegt Struelens. “Ze plannen een lineair park, met daarin een botanische tuin. Het budget is goedgekeurd, een Nederlands architectenbureau heeft de opdracht gekregen. Verplaatsingen per fiets of te voet zullen veel sneller kunnen gebeuren, omdat via die esplanade nieuwe verbindingen worden gelegd.”

“In Genua ijvert burgemeester Marco Doria ook voor een groene high line. Een van de bekendste wegviaducten van Europa loopt dwars door de Italiaanse havenstad

en sluit zo het centrum af van de zee. Het idee van de activisten is om er een autotunnel onder de haven te graven, zodat het viaduct een groene wandelweg kan worden.”

“In São Paulo komt dan weer een upside down high line, een hangend park onder een viaduct dat nu al elke zondag dicht is voor autoverkeer. De hangende tuinen zouden de omgevingslucht meteen ook 20 procent zuiverder maken.”

“Gent trekt twee jaar tijd uit om via een studie alle opties voor het B401-viaduct, dat eindigt in de stad, te bekijken.”

Struelens denkt dat ook het HerrmannDebrouxviaduct perfect een groene high line kan worden, en heeft daarom een Facebookgroep opgericht rond het idee: ‘Un face lift vert pour Auderghem et son viaduc?‘ “Concreet zouden er meer toegangen voor fietsers moeten komen, en liften voor de voetgangers. Maar dat is goedkoper dan een complete renovatie voor zware vrachtwagens, of het bouwsel af breken. Bovendien vermijd je de verkeerschaos die een afbraak zou veroorzaken.”

“Als het autoviaduct afgeschaft wordt, zouden de files aan de in- en uitritten verdwijnen, en zou dat tegelijk plaats vrijmaken aan de Deltasite, waar het viaduct nu uitmondt. Daar kan de high line dan verbonden worden met de Groene Wandeling richting Stokkel, en doorgetrokken worden tot de campus van universiteiten VUB en ULB.” Als zijn plan werkelijkheid zou worden, pleit Struelens wel voor overgangsmaatregelen. “In een eerste fase kunnen we het Herrmann-Debrouxviaduct bijvoorbeeld sluiten op zondagen.”

“Een voorwaarde voor de high line is wel dat het Gewestelijk Express Net (GEN) er komt.

De capaciteit van de stadsboulevard onderaan zou immers maar de helft zijn van die van het huidige viaduct. En daar moeten we ook naar streven. Net zoals extra baanvakken zorgen voor meer auto’s op de weg, zal er minder verkeer zijn als er rijvakken worden geschrapt.”

Sara De Sloover

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 11

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE

HEIDI uit brussel:

Is de basiliek van Koekelberg zo gigantisch als ze eruit ziet, of lijkt ze groter door het befaamde ‘forced perspective’?

“De foto’s uit kikvorsperspectief versterken het monumentale karakter van de basiliek” Marc Dubois Emeritus hoofddocent (KU Leuven) en architect

Dat de basiliek van Koekelberg gigantisch is, staat buiten kijf. Met een totale buitenlengte van 164,5 meter is ze de op vijf na langste kerk ter wereld. In art-decostijl is de basiliek zelfs het grootste kerkgebouw ooit gebouwd. Maar dragen bepaalde visuele effecten bij tot de uitstraling van het imposante bouwwerk?

De term ‘forced perspective’ - of ‘geforceerd perspectief’ - verwijst naar de truc die gebruikt wordt om met de waarneming van de mens te spelen. Door optische illusies te creëren, lijken voorwerpen groter, kleiner of verder weg dan ze Net zoals de Sacre Coeur op Montmartre torent de basiliek in werkelijkheid zijn. van Koekelberg boven de rest van de stad uit.

In films en op foto’s kan dat bijvoorbeeld door mensen of voorwerpen zorgvuldig ten opzichte van elkaar te rangschikken, waarde zijkant ziet het koor er bijgevolg erg scheef uit, door het beeld de kijker volledig op het verkeerde alsof er geknoeid werd bij de bouw. been zet, ons met andere woorden forceert om anIn de basiliek van Koekelberg is van dergelijke ders te kijken. Misschien heb je al eens een foto misleiding evenwel geen sprake. “Als er bewust van een vriend gezien die de ondergaande zon met zou gewerkt zijn met gezichtsbedrog, dan zou dat twee vingers vasthoudt? Dat is het resultaat van geweten zijn”, zegt architect Sven Sterken (KU geforceerd perspectief.

Leuven) die gespecialiseerd is in religieus erfgoed.

Ook in de architectuur komen dergelijke kunst“Net omdat het zo’n bijzondere techniek is.” matige ingrepen voor om het menselijke oog te De locatie van de basiliek versterkt daarentegen misleiden. De kerk Santa Maria nabij San Satiro in wel de grootsheid van het bouwwerk. “Door de Milaan heeft een koor achter het altaar dat bij binkerk op een helling te plaatsen en de voorzijde nenkomst verschillende meters lang lijkt terwijl ervan te richten naar de stad, zijn alle foto’s genomen vanuit het kikvorsperspectief”, zegt emehet in werkelijkheid nog geen meter diep is. De architect bracht deze illusie tot stand door met perritus hoofddocent en architect Marc Dubois (KU spectieflijnen te werken vanuit het standpunt van Leuven). “Dit versterkt het monumentale karakter de persoon die de kerk binnenkomt, in plaats van van de basiliek.” de lijnen van de muur en de vloer te volgen. Langs Opdrachtgever koning Leopold II had goed naar

het voorbeeld van de Montmartre in Parijs gekeken. Ook deze kerk torent boven de rest van de stad uit. Doordat ze van op vele plaatsen te zien is, wekt ze een diep ontzag op.

Wat ook meetelt, is het zogenaamde eindperspectief als je aan de Kruidtuin staat. De rechte lijn tussen de Botanique en de basiliek, gevormd door de Kruidtuinlaan en de Leopold II-laan, is ongeveer vijf kilometer lang en zuigt ieders aandacht naar het kerkgebouw, of die persoon zich nu aan Sainctelette of op het Rogierplein bevindt. Door deze typische 19e-eeuwse stedenbouwkundige techniek lijkt de basiliek verder te staan dan in werkelijkheid, waardoor haar proporties in onze verbeelding nog indrukwekkender worden.

Speleologieclub Wie al eens binnenging in de basiliek, zal hoe dan ook overvallen worden door de grote zaal, die ruimte biedt aan 3.500 mensen. Ook de koepel, met een diameter van 33 meter en 89 meter hoog, is ontzagwekkend.

Door deze enorme afmetingen worden delen van de basiliek voor meerdere doeleinden gebruikt.

Het merendeel daarvan gebeurt in de ondergrondse verdiepingen, waar zich onder andere een theaterzaal met 228 zitplaatsen bevindt en het restaurant Le Basilic. Daarnaast zijn er ook vergaderzalen en een conferentiezaal (in de voormalige krypte) en huist de basiliek een speleologieclub. Voor deze laatste activiteit zijn er zelfs gangen gegraven onder de vloeren en tussen de verschillende verdiepingen.

ADVERTENTIE

Hou je van Brussel? Zeg het met jouw ideeën. www.betterfor.brussels Heb je ideeën om de mobiliteit, de huisvesting of het ondernemersschap in Brussel te verbeteren?

Deel ze met ons tot eind augustus. We investeren tot EUR 30.000 in het winnende idee en realiseren het in samenwerking met onze Brusselse partners.

Want zonder jouw hulp is het niet mogelijk om de dingen te veranderen. Jij bent het hart dat Brussel doet leven.

#betterforbrussels KBC Brussels part of KBC Group NV, Havenlaan 2, 1080 Brussel, België. BTW BE 0403.227.515, RPR Brussel.

Len Buggenhout

12 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 AUGUSTUS 2016

VADROUILLE 100 procent Belgisch

Tussen de twee salons kronkelt een gang met 100 procent Belgische voorwerpen van 1830 tot nu die een ander verhaal vertellen dan dat van de grote waarden.

Belvue museum Permanente collectie volledig vernieuwd

De geschiedenis van België 2.0 BRUSSEL – De permanente collectie van het Belvue museum is volledig vernieuwd. De geschiedenis van België en de democratie staan nog steeds centraal, maar de chronologische opbouw ruimt plaats voor een thematische en meer interactieve aanpak. Josse Abrahams: “We spelen zowel op de ratio als op de emoties. Er zit kennis in de tentoonstelling, maar we trekken de bezoekers mee op basis van herkenning, nostalgie of een andere prikkel.”

Donderdag 11 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1533 I 13

D © Studio Philippe de FORMANOIR - PASO DOBLE

e nieuwe tentoonstelling wil een breed publiek aanspreken. En dan komt vrijblijvendheid al gauw om de hoek loeren. Die potentiële valkuil proberen de samenstellers te ontwijken door massa’s informatie over ons land ter beschikking te stellen zonder de bezoeker te overdonderen. Je beslist namelijk zelf hoeveel je wil te weten komen over welk onderwerp. Dat doe je al swipend over de tablets die in het museum opgesteld staan, of door je te installeren aan een van de zogenaamde ‘persicopen’, waar je in je eentje rustig archiefbeelden kan bekijken. Ook geschikt voor tieners trouwens.

De expo is samengesteld door een team van ontwerpers en historici van het bureau Tijdsbeeld & Pièce Montée. Josse Abrahams van de Koning Boudewijnstichting, die het Belvue museum beheert: “Een zestal wetenschappers is er twee jaar intensief mee bezig geweest.”

Kennis over ons verleden is geen doel op zich, maar een middel om het België van vandaag te begrijpen.

Voor de opstelling ervan is gretig gebruik gemaakt van de frisse ideeën van de bende van Belvue. Die ‘bende’ is een groep van achttien twintigers die wekenlang gebrainstormd hebben over hoe je het publiek mee kan krijgen in het verhaal van die Belgische geschiedenis.

We ontmoeten de Brusselse Fanny Paquet in Belvue. “We hebben met de bende constant geijverd om te vertrekken vanuit getuigenissen van de Belgen van nu. Vandaaruit kan je de geschiedenis induiken. Aan het begin van elk salon is een video te zien waarin Vlaamse, Waalse en Duitstalige talking heads hun gedacht zeggen over de thema’s. Er komen verrassende antwoorden op de vraag wat democratie, godsdienst of solidariteit voor die mensen betekent.”

Twee parcours Je kan de nieuwe tentoonstelling op twee manieren benaderen. In de zeven thematische zalen, verspreid over twee verdiepingen, doorkruis je de geschiedenis van België met telkens een andere invalshoek. Tussen die salons kronkelt een gang boordevol 100 procent typisch Belgische voorwerpen die dateren van 1830 tot nu en die parallel een ander verhaal vertellen aan dat van de grote waarden.

1) De salons

© Studio Philippe de FORMANOIR - PASO DOBLE

Democratie, welvaart, solidariteit, pluralisme, migratie, taal en Europa. Deze zeven gekozen ankers klinken verdacht politiek correct. Maar er is zeker ook ruimte voor kritiek en humor.

De zaal rond Democratie start met de grondwet, toont een stamboom van de monarchie en een overzicht van de evolutie van het stemrecht. Wie dieper graaft, kan de brieven en verslagen lezen die Albert I schreef toen hij het Congo van Leopold II bezocht. Zijn kritiek was niet mals.

In de zaal rond Pluralisme neemt Fanny Paquet plaats aan een retro schoolbank. Veel aandacht in dat salon gaat naar de school-

strijd tussen katholieken en liberalen. Aan die schoolbanken zie je karikaturen en persartikels uit die periode. Maar ook grote mijlpalen zoals het legaliseren van euthanasie, abortus en het homohuwelijk. “Voor mij als Brusselse is het belangrijk om niet te vergeten dat iedereen zijn religie vrij mag beleven en dat we een school kunnen kiezen die overeenstemt met die keuze. We mogen niet vergeten dat daarvoor gevochten is,” zegt Fanny Paquet.

In het salon over Europa staat een onderhandelingstafel centraal. Aan die tafel zie je maquettes van de Europese instellingen in België en een grafische afbeelding van een kaart van Europa. Abrahams: “Vermoedelijk zal deze zaal de eerste zijn die aangepast moet worden, want door de Brexit, moeten we het Verenigd Koninkrijk misschien al gauw van de kaart halen. Sowieso zal de tentoonstelling regelmatig aangepast moeten worden aan de actualiteit.”

In de zaal over welvaart houdt Abrahams halt bij een grafiek. “Een van de dingen die mij

>

De passe-vite - of roerzeef in

mooi Nederlands - is uitgevonden in 1928 door de Belg Victor Simon. Hij zag zijn vrouw sukkelen en zweten bij het pletten en stampen van de groenten en wou haar werk verlichten. Nog datzelfde jaar bood de Henegouwer zijn uitvinding te koop aan op de vakbeurs van Brussel.

Tupperware doosjes. Is Tupperware Belgisch? U fronst terecht de wenkbrauwen. Tupperware is uiteraard Amerikaans, maar het ontwerp van de tentoongestelde doosjes is Belgisch.

De voetbal waar

“Het is wel tof om te weten dat we de grootste uitvoerder van aardappelkroketten zijn” Fanny Paquet, De bende van Belvue enorm gepakt hebben is het scherm met een grafische voorstelling van op zich droge cijfers.

Je kan het bruto nationaal product van België opvragen van 1820 tot nu en dat bijvoorbeeld naast dat van China of een ander zogenaamd groeiland leggen. En als je dat vergelijkt met dat van ons, zie je pas hoe laag dat van China ligt. Dat plaatst de termen als “groeilanden” wel wat in perspectief.”

“Maar op datzelfde scherm kan je ook de bierconsumptie van België bekijken. En dat is dan weer een dalende lijn, met een serieuze knik in 1920, na de invoering van de Wet-Vandervelde. Om te stranden op een niveau dat eigenlijk verrassend laag ligt,” lacht Abrahams. Paquet: “Er zijn zo veel elementen van België waar je niet stil meer bij staat. We gaan er te vaak aan voorbij dat we in een democratie leven, dat België best een rijk land is, dat de samenleving hier pluraal is. Maar ook al die kleine weetjes, zijn onweerstaanbaar. Ik vind het wel tof om te weten dat we de grootste uitvoerder zijn van aardappelkroketten zijn.”

2) Het geheugen van België Liefhebbers van dat soort weetjes kunnen zich uitleven in de galerie van het museum. In de gangen van de eerste en tweede verdieping, staat het ‘materiële geheugen’ van België tentoongesteld. Om die collectie te kunnen appreciëren, is een dosis zin voor eclecticisme meer dan welkom. Grootmoeders koekendozen staan er immers naast een kunstwerk

de Rode Duivels mee gespeeld hebben tijdens de oefenwedstrijd tegen Portugal. De bal waar niet alleen de Rode Duivels, maar vooral ook de latere Europese kampioen, inclusief Ronaldo, mee gespeeld heeft dus.

Een constateur.

Een klok waarin de ringen van de duiven werden gestoken na een duivenwedstrijd. De duivensport is op zich al typisch Belgisch, maar het bakeliet waaruit hij gemaakt is ook. Twee keer prijs dus.

De hersenen van Vesalius. Of beter: een 3D-print van zijn hersenen. Het Leuvense bedrijf Materialize is wereldbekend voor zijn driedimensionele producties. Ze doen dat ook voor de geneeskunde want zo kunnen specialisten het lichaam makkelijker bestuderen. En omdat Vesalius dat ook deed, hebben ze zijn hersenen geprint.

van Minne, een Leuvense stoof en pot Luikse siroop.

Bij Belvue zijn ze trots op enkele topstukken die ze mogen tentoonstellen: de Honer mondharmonica van Toots, de saxofoon van Adolphe Sax, de eerste motorfiets met vier cilinders die in massaproductie ging en een schaalmodel van de Lumumbashi, een vrachtschip dat in 1953 te water gelaten werd. Maar wij zochten op de tablet meer info op over deze voorwerpen.

Nadia Scheys

Belvue museum, Paleizenplein 7, 1000 Brussel. www.belvue.be

14 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 augustus 2016

Teken(ingen) aan de wand Vier weken lang, een beeld over Brussel, om op te hangen.

Het tweede beeld is van Jean-Claude Götting en komt uit ‘Le 9ème monde’, een boek met werk over Brussel.

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 15

Melancholie Melancholie en raffinement zijn nooit veraf in het werk van de Franse tekenaar JeanClaude Gรถtting. Met enkele penseelstreken kan hij een plek tot leven wekken, zoals op deze tekening het Justitiepaleis.

16 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 augustus 2016

ENFANT TERRIBLE Hanna Bonnie bezieler van ‘Le Phare du Kanaal’ Het kosmopolitisch karakter van het noorden van Parijs vind ik hier in Molenbeek terug”

© SASKIA VANDERSTICHELE

Discussiërende vrouwen op de achtergrond, verwikkeld in een werkvergadering, een mama op een uitje met haar dochter, in een hoekje iemand tokkelend op een laptop, collega’s die tussen het werk door komen lunchen.

Op de middag is het een gezellige drukte in Le Phare du Kanaal. “Ik kan niet klagen over een dalend zakencijfer omdat toeristen niet echt tot hier komen. Mijn klanten zijn voornamelijk buurtbewoners en mensen die langs het kanaal werken. Je hoort hier Nederlands en Frans door elkaar, een echt Brussels plekje maar dan met een Française achter de toog.”

Drie jaar geleden kwam Hanna voor haar job als stagiaire bij de Europese Commissie in de hoofdstad wonen. Ze studeerde politieke wetenschappen en internationale relaties. Maar in haar achterhoofd maakte ze, al sinds ze een kind was, plannen om haar eigen bar uit te baten. “Ik voelde dat er in Brussel het juiste klimaat hing om iets op poten te zetten. Gedurende anderhalf jaar heb ik contacten gelegd

en mij voorbereid. Ik ben eerst op zoek gegaan rond Sint-Katelijne en Sint-Gillis, plekken met veel freelancers maar ik vond niet het geschikte pand. Aan Molenbeek had ik niet meteen gedacht, dat was voor mij volledig onbekend terrein. Maar toen ik de ruimte hier zag, vielen alle puzzelstukken in elkaar, het was de gedroomde plek om de eerste verdieping in te richten als co-working space en van het gelijkvloers een bar te maken, helemaal wat ik wou.

Een gebouw met karakter, veel licht, een grote visibiliteit en niet te vergeten de iconische gevel met de kitscherige boot erop.”

“Ik kom niet uit een business familie maar ik ben opgegroeid met ouders die als zelfstandigen aan de slag waren. Dus kende ik het leven achter de schermen wel. En misschien heeft dit me wel een duwtje in de rug gegeven om uiteindelijk zelf de sprong te wagen.

Soms denk ik wel eens: ‘Hanna, wat doe je toch? Je neemt wel heel erg veel risico’s.’ Maar mijn doorzettingsvermogen wint dan van mijn

“ Ik ben opgegroeid met ouders die als zelfstandigen aan de slag waren” angst en twijfel. En hier in Brussel krijg je als (jonge) starter ook enorm veel steun, dat heeft natuurlijk ook geholpen. Ik heb me dit avontuur absoluut nog niet beklaagd.”

Iets opstarten als 27-jarige vrouw in Molenbeek dat als Brusselse gemeente niet meteen dé ‘publiekstrekker’ is, dat is gedurfd. “Ik geef toe dat, wanneer ik tegen anderen zei dat ik een business zou beginnen in Molenbeek, ze me voor gek verklaarden. Ik ben zelf opgegroeid in het noorden van Parijs, in de buurt van Porte de la Chapelle, ook niet meteen de

Hanna Bonnie. (1988). Deze jonge Française richtte co-working space Le Phare du Kanaal op langs het kanaal in Molenbeek. In september is er een groot verjaardagsfeest gepland voor het eenjarig bestaan.

meest gemakkelijke buurt. Het is een wat achtergestelde wijk maar er heerst wel een kosmopolitische karakter waar ik van hou en wat ik hier in Molenbeek ook terugvind, op die manier is het een beetje thuiskomen. Ik hou van een goeie mix. Ik probeer de drempel dan ook bewust laag te houden zodat zowel de moslima als de bobo-Vlaming hier een koffie wil komen drinken. De ondertussen bekende muzikant uit het Klein Kasteeltje, Hussein Rassim, kwam hier ook af en toe over de vloer. Alle buren waren al vanaf het begin heel nieuwsgierig en hebben me met open armen ontvangen in de wijk. Ook met onze tentoonstellingen die we onder andere al samen met het Huis van Culturen en sociale samenhang hebben georganiseerd, proberen we die bonte diversiteit van bewoners samen te brengen. En als ik met mijn vuurtoren aan het kanaal wat licht in Brussel en Molenbeek kan laten schijnen, doe ik dat met veel plezier.”

Hilke Andries

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 17

NICK TRACHET Brussel en de wereld culinair ontdekt Net terug van Frankrijk. Het diepe Frankrijk, het hart van Frankrijk: de Loirestreek.

Zoals zoveel landgenoten ben ik opgegroeid met la République.

Als kind ging ik er met mijn ouders heel vaak heen. Frankrijk is niet ver, maar ook het meest bezochte land ter wereld, de belangrijkste vakantiebestemming op deze planeet. Lucy Jordan’s droom, in het liedje van Marianne Faithfull, was om door Parijs te rijden, niet door New York of Hong Kong. Welgestelde Japanners en Chinezen willen trouwen in een kasteel aan de Loire.

Maar de Loire lag er wat eenzaam bij, dit jaar. De toeristen zijn er niet. Op de ruime parking voor het kasteel van Chambord stonden wel enkele Nederlandse sleurhutten, maar er werd niet van ver aangeschoven om binnen te gaan. In Blois was het stil, Orléans was nooit een erg toeristische stad.

Het ergste? De restaurants die dicht zijn. Het is opvallend hoeveel zaken de sleutel onder de mat schoven. De Franse streekkeuken sluit haar deuren, het hart van Frankrijk ontvolkt. De jeugd trekt weg omdat er geen werk is en er kwamen wel jonge gezinnen uit Parijs wonen. De huizen in de provincie zijn zo spotgoedkoop, maar de overheid heeft ook gesnoeid in het aanbod van treinen en bussen, vooral ‘s ochtends en ‘s avonds, waardoor pendelen geen optie meer is. De nieuwe huiseigenaars zien zich plots verplicht in Parijs te huren gedurende de werkweek en dan weer “naar huis” te komen voor het weekend.

De Ligeriaanse Horeca vaart daar niet wel bij. Op een ogenblik waren wij haast verplicht te dineren in een Pizzeria of een kebabzaak, want die schijnen wel te overleven samen met de Chinese eethuisjes. Ik snap de lokale bevolking wel: ik zou ook niet elke dag andouillette de Jargeau of bavette d’aloyau eten, moest ik daar wonen. Maar de Fransen blijven wel verbonden aan hun wortels en halen de humor boven: ooit al een pizza bourguig-

“De Franse streekkeuken sluit haar deuren, het hart van Frankrijk ontvolkt” nonne besteld? Dat is er één met wijngaardslakken. Ik moest even in mijn haar krabben toen ik voorbij een Japans eethuisje liep dat Sushi Descartes heette en wat dacht u van een voorgerecht van slakken en kikkerbillen? Dat stond in Beaugency op het menu als assiette anglaise. “Tongue in cheek”, noemen ze dat over de plas.

Nochtans blijft er genoeg Fransheid in de Franse keuken. Ik maak mij nog steeds vrolijk wanneer de garçon mij komt vragen welke groente ik wil bij mijn vlees: “des pâtes, des haricots verts ou des pommes vapeur?”. De basis van elke maaltijd blijft immers brood. Ik las recent dat de gemiddelde Fransman tot niet zo lang geleden dagelijks anderhalve kilogram brood weg stak en dat doorspoelde met anderhalve liter wijn per dag (toegegeven, die wijn was niet zo sterk als vandaag).

Wat ook heerlijk is? De lange middagpauzes. De meeste winkels, zelfs een aantal supermarkten, sluiten onder de middag voor een uur of twee/drie. Om uitgebreid te kunnen lunchen.

ADVERTENTIE

Ook in Frankrijk is het middagmaal traditioneel de hoofdmaaltijd. Dat zorgt voor het voortbestaan van de familiale keukentradities thuis, maar is uiteraard ook een steun voor de lokale horeca vanwege al die mensen die te ver van huis werken. Het avondmaal als hoofdmaaltijd vindt zijn oorsprong bij reizigers.

Wie ver moet reizen neemt doorgaans niet de tijd om ‘s middags uitgebreid te déjeuneren, dus kwamen de eerste avondrestaurants er bij de haltes van de postkoets, later bij het treinstation. Zo’n dertig jaar geleden nog was de meest voorkomende naam voor een eethuisje: “restaurant de la gare”. Ook als je eten zocht ging je automatisch in de buurt van een station op zoek.

Nu zijn restaurants overal.

Bij ons liep het vroeger ook zo. Ik herinner me hoe wij onder de middag van school rustig naar huis gingen eten. Nu wil het onderwijzend personeel zo snel mogelijk weg uit suburbia en daarom werden de lunchpauzes tot een ongezond minimum gereduceerd. Omdat de kinderen daardoor na schooltijd onbehoorlijk vroeg de straat op gestuurd worden, zijn ook de ouders verplicht hun middagmaal op te zeggen en met de kleintjes in de file te gaan aanschuiven op weg naar Fermettegem, waar de microgolf staat. Moesten we allen langer lunchen, er zouden minder files staan! Onthou daarbij ook dat een hoofdmaaltijd op de middag voedingskundig gezonder is dan één ‘s avonds, te kort voor het slapengaan.

Neen, de gewone Franse keuken mag dan onder druk staan, eten kunnen ze er nog wel, ver van sterrenkoks en restaurants gastronomiques waar al helemaal niemand zit en die evengoed in Sint Martens Latem of Rixensart zouden kunnen staan.

Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

18 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 augustus 2016

Muziek Soundtrack voor een nieuwe generatie doodgewone kinderen

‘Geen gebrek aan verbeelding’ >

BRUSSEL – Piet Maris en Theophane Raballand releasen een nieuw, tweetalig album van Ik en den Theo / Moi et le Théo.

De formule is ongewijzigd: twee mannen met een hoek af, een drumstel, een accordeon en tien liedjes om kei-luid mee te zingen. Dansen en springen mag. Of beter: moet!

Ik en den Theo / Moi et le Théo 2.0 kan je bestellen via ikendentheo.be. Bij de CD hoort een boekje met illustraties van Sarah Baur. De officiële cdrelease is begin september.

Piet Maris: Omdat het leven vol zit met van alles en nog wat. En wij doen, los van Ik en den Theo, nog veel andere dingen. We brengen, met Mek Yek en Jaune Toujours erbij, elk jaar een album uit. Niet dat het me zo veel moeite kost om te schrijven voor Ik & Den Theo, ik doe het heel graag en heb nooit inspiratie te weinig. Maar voor de opname leggen we de lat hoog. Deze plaat is iets harder geproducet dan de vorige, dus daar is ook veel tijd ingekropen. Het grote gevolg is dat we nu van nul moeten beginnen, want ons vorige publiek is nu aan het puberen en die lachen eens meewarig als ze hun broertje of zusje zien springen op Ik en den Theo.

Op de cd staat ‘voor kinderen van 3 tot 93’, maar wat is jullie échte doelpubliek?

Maris: Tot het einde van de basisschool. Ouder gaat ook, maar dan

© choux de bruxelles

Jullie eerste album dateert van 2011.

Waarom heeft het zo lang geduurd vooraleer er een nieuwe plaat van Ik & den Theo kwam?

Piet Maris: “Misschien moeten we nieuwe veiligheidsbrillen kopen.” willen ze al cool zijn. Het is moeilijk om op die leeftijd toe te geven dat je iets waar kleine kinderen uit hun dak op gaan ook neig vindt. Vanaf het middelbaar zijn jongeren toch gevoeliger voor de druk van buitenaf, zijn ze meer geconditioneerd.

De plaat klinkt erg speels, minder inhoudelijk dan men van een geëngageerde kerel als jij zou verwachten.

Maris: Met dat engagement zijn we erg hard in Jaune Toujours bezig en ik wil dat niet de hele tijd doen.

Toch denk ik dat we rond dat speelse veel inhoud meegeven – in de eerste plaats over muziek. En er zitten in de teksten genoeg rare hoeken waar je over kunt nadenken, ook als kind.

Neem nu het nummer Robots: hoe summier die tekst ook is, hij gaat over Charlie Chaplin tot de huidige

maatschappij en over iedereen die geformateerd wordt. Maar het is nooit mijn plan om iets aan te leren met Ik en den Theo. Ons educatief plan zit in de volledige tweetaligheid van de cd. En dat is al een serieuze boterham.

Deze plaat vráágt ook om live gespeeld te worden. De interactie met het publiek zit er zelfs al ingeweven.

Maris: Het doet me plezier dat je dat zegt. We hebben heel veel geleerd door zoveel live te spelen. Maar op plaat mag het ook niet alleen maar een kermis zijn waarbij iedereen alleen maar staat te springen. Dus er zit balans in, maar met die participatie houd je hun aandacht vast.

Het is inderdaad niet de bedoeling om in je zetel te plakken en naar de plaat te luisteren, neen. Maar ik ben er gerust in: er is geen gebrek aan verbeelding, ook niet bij kinderen met iPads.

Binnenkort zien we Ik en den Theo / Moi et le Théo opnieuw op de Brusselse podia met deze nieuwe nummers. Verandert het kostuum en de inkleding van jullie optredens?

Maris: Neen (lacht)! We houden onze werkmansbroek en helm aan.

Onze veiligheidsbrillen zijn serieus aan het aftakelen, dus we kopen misschien best nieuwe. Maar we blijven bouwvakkers op scène.

Nadia Scheys

Flora Bloementapijt viert 150 jaar diplomatie met Japan

Ode aan de natuur in Japanse traditie

Het allereerste bloementapijt in Brussel dateert van 1971. In navolging van de veel kleinere versies elders in het land maakte de parking op de Grote Markt op 15 augustus van dat jaar plaats voor een fris maar vergankelijk bloemenkunstwerk met decoratieve arabesken als thema.

De eerste editie was meteen een groot succes, waarna beslist werd om van het bloementapijt een terugkerend evenement te maken.

Aanvankelijk enkel voor speciale gelegenheden (zoals de 150ste verjaardag van België in 1980), maar sinds 1986 sieren de bloemen elke twee jaar de Grote Markt.

Het thema van deze twintigste edi-

© Fujie Suzuki

BRUSSEL - Dit weekend siert het bloementapijt voor de twintigste keer de Brusselse Grote Markt. Maar liefst 600.000 begonia’s zijn nodig om het ontwerp, dat in het teken staat van 150 jaar diplomatieke banden tussen België en Japan, te kunnen uitvoeren.

Ontwerp Het bloementapijt is een samenwerking van de Belgische bloemenarchitect Mark Schautteet met de jonge Japanse grafische ontwerpster Fujie Suzuki. tie zijn de vriendschappelijke banden tussen België en Japan. Op 1 augustus 1866, exact 150 jaar geleden, tekenden beide landen hun eerste vriendschaps-, handels- en scheepvaartverdrag. De rijke culturele en diplomatieke uitwisseling die hierop volgde, was voor het selectiecomité voldoende om Japan als gastland uit te kiezen.

Het ontwerp van het tapijt kwam

tot stand door een samenwerking van de Belgische bloemenarchitect Mark Schautteet, die al sinds de jaren 1970 meewerkt aan de realisaties van verschillende begoniatapijten, met de jonge Japanse grafische ontwerpster Fujie Suzuki.

Volgens de Japanse ambassadeur in België, Masafumi Ishii, leest het bloementapijt als een ode aan de natuur in de Japanse traditie, met de

aanwezigheid van talrijke geluksbrengers. “Bloemen, vogels, de wind en de maan staan symbool voor de natuurlijke schoonheid”, laat hij weten in een persbericht. “Koi (Japanse karpers, red.) vertegenwoordigen kracht en groei. Naaldbomen en bamboes ten slotte staan symbool voor goede voortekenen.”

De aanleg van het tapijt zelf getuigt van een indrukwekkend staaltje

organisatorisch talent. De kweek van de bloemen in de juiste kleuren vraagt twee jaar voorbereidingswerk. Door de vergankelijkheid wordt het kunstwerk evenwel pas op de dag van de inhuldiging neergelegd met behulp van een honderdtal gemotiveerde vrijwilligers.

Ter voorbereiding wordt de tekening van het tapijt op een plastic folie met microperforaties overgezet. De inkleuring van de 1.800 vierkante meter grote tekening komt tot stand door de bloemen heel dicht tegen elkaar te plaatsen. Zo zorgen de vrijwilligers voor een microklimaat met een constante vochtigheid die de versheid en kleurenvariaties van de begonia’s garandeert.

Len Buggenhout

>

Het bloementapijt op de Grote Markt is te bewonderen van 12 tot en met 15 augustus. De inhuldiging met klank- en lichtspel vindt plaats op 12 augustus om 22u.

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 19

Laptopia De markt aan Abattoir Vrijdag 22 juli, 10 uur Aan de ingang van onze plaatselijke Delhaize hangt sinds kort een scherm waarop te lezen staat dat handtassen, boodschappentassen en ook caddies voortaan verboden zijn in de winkel. Je moet ze achterlaten bij de lockers aan de kassa die daar speciaal voor zijn geïnstalleerd. Met een boodschappentas een winkel binnenstappen is dan ook erg verdacht.

Hier op de met aan de achterkant van het dodedierendemontagecentrum Abattoir is iedereen nog altijd welkom met zijn caddie. Ook al is het een erg lelijke. En God weet uit de hoogoplopende discussies met zijn dienst-na-verkoop die al sinds de zevende dag overuren draait - dat lelijkheid nog altijd een bovengemiddeld vaak voorkomend euvel is in de categorie van de caddies. Delhaize zou eigenlijk moeten weten dat de meeste caddies zelfs gewoon te lelijk zijn om een winkeldiefstal mee te plegen - laat staan een aanslag. Toen onze bomma in de herfst van 1973 een rol behangpapier van haar zolder

haalde om het opberghok in de sacristie van de Sint-Servaaskerk in Oelegem te fatsoeneren, had dat al een frisser motiefje dan de doorsnee caddie vandaag.

Maar ik moest in deze multiculturele context maar eens ophouden met al die Christelijke referenties. Ik wil alleen nog zeggen dat wie nog geen caddie heeft, maar toch helemaal marktconform wil zijn, er ook gewoon ter plekke één kan kopen.

Prijzen variëren van tien euro voor een model met ruitjesmotief, tot 78 euro voor een model met iets minder ruitjes. Als beginner kan je natuurlijk ook zonder caddie, maar dan is een boodschappentas aangewezen, want uit sympathie voor het milieu doet niemand hier nog zijn buit in het plastic zakje.

Meestal is hier zoveel volk dat de bronzen stieren aan de ingangspoort er onrustig van worden. Op vrijdag is het iets kalmer, maar zaterdag en zondag kan je zonder

“Uit sympathie met het milieu doet niemand hier nog zijn buit in het plastic zakje” Michaël Bellon

liegen van een massa spreken. Mij maakt het niet uit, want ik kom toch niet om te kopen. Zodra ik ergens overaanbod waarneem, worden mij de motieven om tot aankoop over te gaan erg onduidelijk. De wetenschap dat wat ik eventueel zou kunnen nodig

hebben ook voorhanden is, volstaat. Verder vind ik kopen ook gewoon een lastige transactie waarvoor ik een intermenselijke drempel over moet die meestal hoger ligt dan de prijs. Online shoppen kwam wat dat betreft als een zegen, maar dat concept valt vooralsnog niet te verzoenen met de handelswijze hier. Voor de mensen die hier rondlopen is kopen duidelijk niet zo’n vrijblijvende aangelegenheid.

Bovendien is het online vooralsnog kwaad kersen kopen zonder dat er onderaan in de zak ergens een paar exemplaren geplet raken. Tenslotte bieden de kraampjes onder de immense luifel ook minstens evenveel keuze als het internet. Op het net is het zelfs onmogelijk geworden om met een interessante autokrik geconfronteerd te worden op het moment dat je naar een lookpers op zoek was.

Watermeloenen vinden er minder aftrek dan hier vanwege de hoog-

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. oplopende portokosten, en ook wie zijn gember met de emmer koopt, is in Anderlecht voordeliger af. Ik ben wat wantrouwig ten aanzien van de kramen waar het snoepgoed in bulk wordt aangeboden (zou dat bestaan, namaak-Twix?), maar zeer enthousiast over de nieuwe Foodmet met al die mooie mensen die elkaar ontmoeten rond rekken vol varkenspoten en bergen gehakt: Meat the world.

De markt aan de slachthuizen geldt terecht als clichébeeld van het multiculturele Brussel. Wellicht is er geen andere plek waar zoveel dialoog tussen de verschillende volkeren plaatsheeft als hier. Het is uitkijken hoever die dialoog zal leiden. Hoopt de Senegalese Saint-Gilloise heimelijk op een babbel met de Poolse Pajotter, dan leidt deze eengemaakte markt misschien ooit nog eens tot een hechte politieke unie.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

ADVERTENTIE

Beleef Brussel voluit

20 I BRUZZ 1533 I Donderdag 11 augustus 2016

train ik niet specifiek op, het is een gewoonte geworden. Als lijnrechter roteer je om de 45 à 60 minuten, net om die focus te bewaren. De stoelscheidsrechter blijft zitten en doet één à twee wedstrijden per dag.”

Tijdens tornooien leeft Jacquemin als een prof. Hij gaat bijvoorbeeld niet uit en mag dan ook geen alcohol drinken. Maar daarbuiten probeert hij zich los te maken van het tennis en te relaxen. Topwedstrijden zijn dan ook zware belastingen. “Ik ben dit jaar bijvoorbeeld lijnrechter geweest tijdens een halve finale op de Australian Open.

Daar zitten dan vijftien- à twintigduizend toeschouwers, er is live televisie, de Hawk-Eye ziet alles …

Die druk voel je wel, hoor. Al vind ik het toch vooral zeer leuk.”

“Een goede scheidsrechter moet zich uiteraard goed kunnen focussen en een juiste visie hebben, maar moet ook goed kunnen communiceren en eerlijk zijn. Het kan gebeuren dat je een fout maakt, dat moet je kunnen toegeven. Dat appreciëren de spelers ook. Je moet geen gendarme zijn. Er moet een wederzijds respect zijn met de spelers, dat moet je samen opbouwen.”

Tennis Xavier Jacquemin mag als lijnrechter naar de Olympische Spelen

‘Je moet geen gendarme zijn’

Paradijselijk

© RV

Xavier Jacquemin: “Na het tornooi trek ik met mijn vriendin door het land.”

BRUSSEL – Xavier Jacquemin (30) leeft in een droom, dat geeft hij zelf ook toe. Hij is een professionele tennisscheidsrechter en reist daarvoor 35 à 36 weken per jaar de hele wereld rond. Dat hij ook nog eens als lijnrechter naar de Olympische Spelen mag, mag als kers op de taart gezien worden. Maar het vraagt ook de nodige opofferingen, en focus. Heel veel focus.

“Laat ons zeggen dat ik nogal een turbulente speler was. Zeer nerveus, een slechte verliezer,” vertelt Jacquemin. “Nadat ik me slecht had gedragen op het veld besloot mijn club, Primerose, me naar een arbitragecursus te sturen. Als straf. Ik was zeventien – achttien jaar oud en zag dat eerlijk gezegd niet meteen zitten (lacht). Het was een beetje geforceerd, maar ik ontdooide snel en zag er het interessante van in.”

De Brusselaar was een verdienstelijke speler, maar zijn actieterrein

verschoof na die cursus steeds meer naar de rand van het veld. Hij arbitreerde eerst op de club om wat zakgeld te verdienen, maar mocht naarmate hij de verschillende niveaus doorliep op steeds grotere schaal actief zijn. “Vandaag ben ik internationaal scheidsrechter, ik mag overal ter wereld arbitreren.

Het is een leuke combinatie, want ik reis graag.”

“Ik zit 35 à 36 weken per jaar in het buitenland, van Australië over Qatar tot de Verenigde Staten. Ik doe al de Grand Slams. We zijn met een tachtigtal scheidsrechters die op dat niveau actief zijn. Jaarlijks arbitreren we elk 200 à 250 matchen. Een droom, ja. Dat geef ik toe. Maar het vraagt toch heel wat opofferingen, onder meer op familiaal vlak.”

Als scheidsrechter staat Jacquemin garant voor het navolgen van de regels. Hij moet ervoor zorgen dat de spelers zich voorbeeldig gedragen op het veld en dat hij samen met de lijnrechters de juiste beslissingen neemt. Die rol van lijnrechter neemt hij soms ook zelf op, en hij arbitreert

zowel bij de mannen als de vrouwen. “Er is voor mij geen verschil tussen een mannen- of vrouwenwedstrijd, een gemakkelijke tennismatch bestaat niet. De impact van een trage bal kan bijvoorbeeld

“De druk van 20.000 toeschouwers en live televisie voel je wel” Xavier Jacquemin

onduidelijker zijn dan die van een zeer snelle bal, wat de beslissing of de bal in of uit was moeilijker kan maken.”

“Je moet heel de match gefocust zijn om fouten te voorkomen. Daar

Respect geniet Jacquemin in heel het tenniswereldje, maar toch was hij niet zeker van een plaats op de Olympische Spelen. Volgens hem zouden er wereldwijd wel achthonderd scheidsrechters zijn die hebben gesolliciteerd voor een plaats in Rio, waarvan maar zeventig à tachtig werden geselecteerd. “Ik wou er echt bij zijn, het was de kans van mijn leven. Londen was te vroeg voor mij, en indien het nu niet was gelukt, dan had ik nog vier jaar moeten wachten. Nee, het moest nu gebeuren. Olympische Spelen in Rio, het heeft iets mythisch. Iets paradijselijks.”

“Ik ben geselecteerd als lijnrechter. De stoelscheidsrechters zijn de toppers en meer ervaren arbiters.

Op sportief vlak zal mijn werk vergelijkbaar zijn met andere tornooien, het enige verschil is dat dit de Olympische Spelen zijn. Dat zal je toch wel merken, denk ik. Het is een eer om België te vertegenwoordigen. En het is ook wel leuk dat we er echt midden in zitten, zeker omdat we tijdens andere tornooien als scheidsrechter eerder geïsoleerd zijn.”

De Brusselaar zal de eerste week van de Spelen actief zijn. Eens het tennistornooi erop zit, trekt hij met zijn vriendin het land in om Brazilië te bezoeken. Een voordeel van zijn job. “Die combinatie is zeer leuk, ik doe dan ook zeer graag wat ik doe. Zolang dat blijft duren, blijf ik scheidsrechter. Maar ik kan nu nog niet zeggen wat de toekomst zal brengen. Het is soms moeilijk om de ene week actief te zijn op een Grand Slam en de week erna op een klein tornooi te arbitreren. Maar nu lukt dat nog, ik heb er plezier in. En dat is voor mij het belangrijkste.”

Tim Schoonjans

Donderdag 11 augustus 2016 I BRUZZ 1533 I 21

SPORTagenda

ESTAFETTE

Olympische Brusselaars

FILIP VAN DER ELST Als je aan een voetbalsupporter vraagt wat voor hem de mooiste periode van het jaar is, zal het antwoord zich meestal ergens in de periode rond april en mei situeren: wanneer het seizoen naar zijn einde loopt, de prijzen worden uitgedeeld en desgevallend het titelfeest kan losbarsten. Voor supporters van kleinere clubs ligt dat toch net iets anders: meestal is de ijdele hoop op een titel of promotie dan al een maand of twee gaan vliegen. De kleineclubsupporter snakt vooral naar het einde en hoopt in het beste geval nog op een paar kleurrijke eindeseizoenswedstrijden en een stunt tegen een uitgebluste topploeg. En die kijkt vooral uit naar wat daarna volgt: de voorbereiding.

Want eenmaal alle ontgoochelingen van het voorbije seizoen zijn verdund tot hooguit vage herinneringen is het tijd voor een nieuwe oefencampagne. Midden juli is de supporter alweer lang vergeten dat hij een drietal maanden geleden had gezworen nooit ofte nimmer nog zijn bloed, zweet en tranen te verliezen aan een club die steevast tekort schiet in de eigen verwachtingen. Pas gemaaid gras ruikt immers nooit zo goed als onder een warme zomerzon. De voorbereiding is de tijd van de nog niet verbroken beloftes: dan is het heden niet meer dan een potentieel voor wat nog komen zal.

Doorgaans oefent zijn club tegen de provinciale ploegjes uit de buurt die de wedstrijd koppelen aan de jaarlijkse pensenkermis, en zo de omzet van het jaar draaien. Daartegenover staat dat de grotere, maar nog steeds relatief kleine, club vertrouwen mag tanken. Een 0-6-overwinning mag altijd gezien worden, ook al heeft de tegenstander elf spelers moeten zoeken die niet op vakantie of op Tomorrowland waren.

Een Nederlandse kleineclubsupporter verwoordde het bijpassende gevoel als volgt: “Elke strohalm wordt aangegrepen om de hoop te voeden. Zijn hart maakt een sprongetje als de nieuwe linksbuiten met een schaarbeweging zijn directe tegenstander het bos in stuurt. ‘Eindelijk! We hebben er weer eentje.’ Dat die tegenstander de rechtsback van de lokale amateurvereniging is die net twintig kilo te zwaar van vakantie is teruggekeerd, wordt glad vergeten.” Een illustere manager zorgt ook nog eens voor een bataljon testspelers uit alle windstreken van de wereld, waarvan je je doorgaans afvraagt of ze ooit al eens een voetbal van dichtbij hebben gezien. Als er dan toch eens eentje per toeval de weg naar de netten vindt, kan de zoektocht naar de nieuwe Messias alweer even getemperd worden.

Doorgaans koppelt de club er ook nog een stage aan, waar een halfbakken teambuilding voor leuke foto’s op sociale media zorgt en

de supporter toch even het gevoel krijgt dat die verrotte groepsgeest van vorig seizoen nu tenminste echt verleden tijd is. Maar eigenlijk wordt hem zand in de ogen gestrooid: tijdens de voorbereiding is het leuk zandkastelen bouwen op het strand, maar eenmaal de competitie vol aan de gang is en de eerste twijfels zijn gezaaid komen de oude demonen toch terug gewoon opzetten.

Tijdens de oefencampagne is iedereen nog zorgenvrij en zijn er maar weinig blessures en schorsingen die roet in het eten gooien.

Supporters komen op plaatsen waar ze anders nooit komen: de fans van Union werden deze zomer nog getrakteerd op een geweldig snoepreisje naar Ipswich. Sportieve waarde? Nul komma nul, maar afgezien van een kampioenstitel is een verplaatsing per boot ongetwijfeld het mooiste wat je als voetbalfan kan meemaken. Met het ter ziele gegane FC Brussels maakte ik ooit nog legendarische verplaatsingen naar Luxemburg en Boulogne-sur-Mer mee. De mooiste oefenwedstrijd was een duel tegen Beitar Jerusalem op een camping in Nederland. De speaker kondigde het duel aan als een “internationale topwedstrijd”, en enkele leden van de familie Flodder kwamen verbaasd kijken naar de dertig verdwaalde Brusselaars die op deze zomerdag óók niets beters te doen hadden. Voor een kleineclubsupporter is zo’n Europese wedstrijd immers het equivalent van deelname aan de Champions League: it’s the best they can get.

Trainers zullen wel zeggen dat de voorbereiding dient om automatismen te slijpen en tactische systemen en nieuwe spelers uit te proberen. Ongetwijfeld is dat ook wel zo, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het toch vooral de fans zijn die optimaal profiteren van de combinatie tussen zomer en voetbal. Ik vraag me regelmatig af of voetbal trouwens niet leuker zou zijn als je de competitie tijdens juli en augustus zou laten doorlopen. Nu zitten supporters zich op decemberavond verkleumd op een tribune af te vragen wat de zin van het leven is. Is het geen betere optie om die arme zielen op zo’n koude winteravond gewoon aan het haardvuur te laten zitten en hen pas het huis uit te jagen als het kwik een respectabele hoogte heeft bereikt?

Intussen gaat de bal weer aan het rollen, worden de eerste punten verspeeld en zal dat zorgvuldig opgebouwde optimisme al snel smelten als sneeuw voor de zon. Maar geen nood: eenmaal nieuwjaar voorbij is kunnen we snel weer uitkijken naar juli.

De bal gaat weer aan het rollen

Journalist Filip Van der Elst kijkt bij het betreden van een voetbalstadion eerder naar de tribunes dan naar de grasmat

Beachvolley Tornooi van Barbar Girls in Jubelpark

Op 7 mei ging het Belgisch beachvolleybalkampioenschap van start in het Ter Kamerenbos. Dertien manches later keren ’s lands beste strandvolleyballers terug naar de hoofdstad om te strijden voor de titel van Queen en King. De zestien beste dames en

mannen treden aan in het Jubelpark. Het weekend ervoor streden zij nog als duo’s in Knokke-Heist voor de nationale titel. De duo’s Dries Koekelkoren/Tom Van Walle en Maud Catry/Els Vandesteene kroonden zich tot Belgisch kampioen.

Komende zaterdag staan de kwalificatiewedstrijden op het programma, zondag volgt de Grand Slam. Dries Koekelkoren en Tom van Walle moeten goed in het oog gehouden worden. Zij reisden afgelopen jaar de wereld rond om punten te verzamelen en zich zo te kwalificeren voor de Olympische Spelen, maar

Zaterdag 13 augustus Brussels with love Eigenlijk begint het tennistornooi van Brussels Gay Sports al op vrijdag 12 augustus, want dan gaat het welkomstfeest voor de deelnemers door in het stadscentrum. De serieuze zaken beginnen zaterdag al om acht uur ’s ochtends en lopen door tot omstreeks negen uur ’s avonds. Op zondag worden de poulewedstrijden voortgezet en gaat de eliminatieronde van start, maandag worden de laatste wedstrijden gespeeld en zullen de winnaars in de bloemetjes gezet worden. Om aan de grote vraag te kunnen voldoen, wordt er op twee velden gespeeld: die van de Royal Primerose Tennis Club (Dikkelindelaan 41 in Laken) en die van Euro Tennis Club Sint-Joost-ten-Node (Gemeenschapslaan 12). Alle informatie staat op www.bgs.org.

Maandag 15 augustus Discobole Brussel heeft het steeds moeilijker om atleten te vinden voor de werpnummers, mede door het groeiend aantal synthetische velden die daar niet voor gemaakt zijn. Maar dat betekent niet dat die disciplines in de hoofdstad onbestaande zijn.

Dat bewijst Discobole van Daring Athletic Club Molenbeek. Vanaf veertien uur zullen atleten aan de Sippelberg aan de slag gaan in verschillende disciplines, waaronder het discuswerpen en polsstokspringen. Een mooie gelegenheid om deze minder bekende disciplines te ontdekken.

Dinsdag 16 augustus Tango Workshops

Wie kronen zich tot Queen en King?

BRUSSEL – De beste Belgische beachvolleyballers verzamelen op zaterdag 13 en zondag 14 augustus in het Jubelpark. Ze zullen er onderling uitmaken wie dit jaar de Queen en King van het beachvolleybal zijn.

De Olympische Spelen zijn op gang getrapt en ook voor onze Brusselaars is de money time echt aangebroken. Donderdag 11 augustus begint golfer Nicolas Colsaerts aan zijn tornooi, net als judoka Toma Nikiforov (-100kg) en François Heersbrandt (50m vrije slag). Onze hockeyspelers zijn donderdag al aan hun vierde poulewedstrijd toe, tegen Spanje. Een dag later spelen ze hun laatste poulewedstrijd tegen Nieuw-Zeeland, Jonathan en Kevin Borlée (400 meter) beginnen dan aan hun tornooi. Maandag begint het tornooi voor onze twee vrouwelijke Brusselaars op de 200 meter lopen: Cynthia Bolingo Mbongo en Olivia Borlée. Een dag later is het aan Anne Zagré (honderd meter horden) en start Jonathan Borlée op de 200 meter. Woensdag vecht taekwondoka Si Mohamed Ketbi (-58kg) zijn eerste gevechten uit, Jaouad Achab (-68kg) volgt een dag later.

Schaarbeekenaar Abdelhak Chbibi treedt op als scheidsrechter in taekwondo.

slaagden daar spijtig genoeg niet in.

Met dit evenement wil Barbar Girls, dat de competitie organiseert in samenwerking met de Belgische volleybalbond, ook van zichzelf laten spreken en beachvolleybal onder de aandacht brengen in Brussel. Daarom zullen er eveneens initiaties georganiseerd worden om jongeren warm te maken. Daarnaast zullen er vriendschappelijke wedstrijden plaatsvinden om hier echt een groot beachvolleybalfeest van te maken.

Tim Schoonjans

www.barbargirls.be

Wilt u deze zomer wat aan uw danstechnieken werken? Dan moet u op dinsdag 16 en/of donderdag 18 augustus eens naar La Tangueria (Jetse Steenweg 239 in Sint-Jans-Molenbeek) gaan.

Daar zal telkens om half acht ’s avonds aan de tangotechniek gewerkt worden en om twintig na acht een thematische workshop (rollen wisselen voor een betere connectie) doorgaan. Voor het eerste zijn alle niveaus welkom, voor de workshop moet men minstens drie maanden tango dansen.

Voor prijzen, informatie over inschrijvingen (noodzakelijk) en andere workshops moet u op www.marisayoliver.com zijn.

Tim Schoonjans