BRUZZ - editie 1558

van 16 tot 22 februari 2017

N° 1558 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

+ UIT IN BRUSSE

L | VOS SORTIES

À BRUXEL LES

| OUT AND

ABOUT IN BRUSSE

LS

UIT IN BRUSSEL SORTIR À BRUXELLES OUT AND ABOUT IN BRUSSELS 17

23 | 2 | 2017

#1558

NL FR EN

WEEKBLAD |

EEN UITGAVE

VAN VLAAMS-BRU

SSELSE MEDIA

VZW | FLAGEYPLEIN

18 PLACE FLAGEY,

1050 ELSENE/IXEL

LES | AFGIFTEKANT

OOR BRUSSEL

X P702124

KÔJI FUKADA WEVA GABRIEL GABRIL + KLANGSTOF ÉL-MONTANO GIL EVANS ZWANGERE LAURA VAN GUY HENRIK OLAI DOLRON KAARSTEN

1558_01

FABRICE MUltraU-connecté RGIA

_cover.in

dd 1

13-02-17

19:46

MAALTIJD AAN HUIS IS GROEIENDE MARKT

DE FIETSKOERIER is overal p 12 - 13

Vlaamse partijen over decumul © SASKIA VANDERSTICHELE

Toestands eigenzinnige blik op de stad

‘We hebben nood aan plekken waar mensen met elkaar in conflict kunnen gaan’ p 6 - 7

‘Vervoort moet dringend werk maken van een officiële cumuleo.be’ p 5 VOORTBESTAAN van BRUSSELSE KANT ONDER DRUK

‘Brussel promoot chocolade en bier, maar niet de kant’ p 14 - 15

Nick Trachet goes hot

‘Chilli’s eten is als naar een horrorfilm kijken’ p 21

2 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 februari 2017

EDITO Angel

Steven Van Garsse Chef Weekblad “De dreiging van lowcostmaatschappijen en cargobedrijven om de luchthaven te verlaten kan tot nu toe ook met een korrel zout worden genomen”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw.

Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Ineke Le Compte, Ute Otten: sales@bruzz.be 02-650 10 63 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns HOOFDREDACTIE Klaus Van Isacker WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Karen De Becker ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier REDACTIE Jean-Marie Binst, Bettina Hubo, Laurent Vermeersch, Danny Vileyn MEDEWERKERS Hilke Andries, Michaël Bellon, Hanne De Valck, An Devroe, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

Het is al lang de bon ton in Vlaanderen om meewarig te doen over het Brussels Gewest. Vandaag is Brussel écht kop van jut. De Brusselse geluidsnormen voor dag- en nachtvluchten kunnen er op nul begrip rekenen. Politiek zit het dossier muurvast. Economisch Vlaanderen schreeuwt moord en brand. De toekomst van de luchthaven staat op het spel. Voor Brussel is het klaar: de leefbaarheid en de nachtrust van de Brusselaar staan voorop.

Het is een hardnekkige gewoonte in de Belgische politiek: om de zoveel tijd komt het luchthavendossier naar boven drijven, en telkens weer raken de debatten na verloop van tijd verhit. De discussies eindigen geheid in een dovemansgesprek.

De vraag is nochtans simpel: moet de economie zich aanpassen aan de mens, of de mens aan de economie?

Een eensluidend antwoord is niet evident.

De waarheid ligt in het midden en dat beseffen zowel Brussel, Vlaanderen als de federale regering. Waarmee dan weer niet gezegd is dat een compromis binnen handbereik ligt.

Toch wordt het debat niet altijd even eerlijk gevoerd. Brussel-bashing is een al te makkelijk tijdverdrijf geworden. Zeker in dit dossier.

De federale regering weet al lang dat Brussel zinnens was de tolerantiedrempel op de geluidsnormen te laten varen. Die zijn overigens al zeventien jaar oud.

De dreiging van lowcostmaatschappijen en cargobedrijven om de luchthaven te

WAUTER MANNAERT

verlaten kan tot nu toe ook met een korrel zout worden genomen. Lowcostmaatschappijen bouwen hun activiteiten inderdaad af op Zaventem, maar eerder door de moordende concurrentie, dan wegens de geluidsnormen, zo bericht ‘De Tijd’ nog deze week.

Als het over economie gaat, gaat het ook over geld. De luchthaven van Zaventem staat nu op een belangrijk keerpunt. Ze heeft de ambitie om een internationale luchthaven te worden, maar dreigt mogelijk een regionale luchthaven te blijven.

Dat is de keuze waar we nu voor staan.

Daarbij mag ook aangestipt worden dat de luchthaven voor zeventig procent in handen is van privéaandeelhouders. Hoe meer vluchten en passagiers, hoe lucratiever voor de aandeelhouder. In die optiek handelt de Brusselse regering legitiem als ze ook de gezondheid van haar inwoners wil vrijwaren. De Grondwet heeft haar daarvoor de instrumenten gegeven. Reguleren is geen zonde.

De discussie over leefbaarheid en economie is geen Brussels verhaal alleen.

Alle Europese steden worstelen ermee.

Laat dat een goed uitgangspunt zijn om aan tafel te zitten en een compromis uit te werken, waar aan beide kanten van de tafel winnaars en verliezers zullen zijn, maar waarbij de angel eens en voor altijd uit de voet is. Als premier Michel daarin slaagt, kan hij een plaats verdienen in het kleine kransje staatsmannen die dit land gekend heeft.

“

We respecteren de wetgeving helemaal! We gaan tot het einde van het systeem, en we sluiten de parking” ALAIN COURTOIS, schepen van de stad Brussel, dreigt in ‘L’Echo’ met de sluiting van Parking C als er geen vergunning komt voor het Eurostadion

“

Wat een verschil met de aanpak van de VS na 09/11!”

JAMES CAIN, voormalig Amerikaans ambassadeur en schoonvader van een van slachtoffers van de aanslag op Zaventem is geschokt dat alleen Belgische nabestaanden van het solidariteitsfonds zullen kunnen genieten (‘La Libre’)

Donderdag 16 februari 2017 I BRUZZ 1558 I 3

LEEFMILIEU Lage-emissiezone treft oudste Brusselse wagens

KINDEROPVANG. Crèches zullen niet langer moeten kiezen tussen ONE en Kind en Gezin.

welzijn Subsidies nog niet mogelijk

Crèche mag voortaan tweetalig zijn BRUSSEL - Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest krijgt binnenkort officieel tweetalige kinderdagverblijven, nu moeten crèches kiezen tussen de Franse en de Vlaamse Gemeenschap.

Minister Pascal Smet is principieel voorstander.

Er zijn al sinds 1989 tweetalige rusthuizen, maar officieel tweetalige kinderdagverblijven zijn er tot nog toe niet. Binnenkort komt daar verandering in: het Brussels parlement begint deze week met de bespreking van een ordonnantie die tweetalige crèches moet mogelijk maken. “Er is tijdens de vorige legislatuur al een hiaat vastgesteld,” klinkt het op het kabinet van minister Pascal Smet (SP.A) die samen met Céline Fremault (CDH) bevoegd is.

Nu zijn er kinderdagverblijven die, hoe vreemd het ook mag klinken, aan controle ontsnappen omdat ze niet (willen) kiezen tussen de Franse of de Vlaamse Gemeenschap. Als de ordonnantie gestemd is en de uitvoeringsbesluiten in het Staatsblad verschenen zal de burgemeester van de gemeente, waar de crèche gelegen is, de instelling die geen erkenning heeft - van de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap of de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) - kunnen sluiten.

Ook anderstalige crèches zullen zich bij de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie kunnen aansluiten. Het kabinet-Smet beaamt dat de tweetalige crèches een signaal zijn: de GGC had even goed kunnen opleggen dat crèches moeten kiezen tussen de Vlaamse en de Franse Gemeenschap. “De minister is principieel voor, maar tweetalige crèches staan niet in het regeerakkoord, er kunnen dus geen

“Tweetalige crèches staan niet in het regeerakkoord, er kunnen dus geen subsidies aan verbonden worden” Woordvoerster Pascal Smet

Een vijfde van huidige auto’s in 2020 uit gewest geweerd BRUSSEL – Van de 514.000 Brusselse auto’s die vandaag rondrijden, zullen er ruim 95.000 over minder dan drie jaar niet meer toegelaten worden in het gewest. Dat is een gevolg van de invoering van de lage-emissiezone (LEZ).

Ons land werd afgelopen voorjaar op de vingers getikt door de Europese Commissie omdat de grenswaarden van stikstofdioxiden herhaaldelijk overschreden werden. In juli besloot de Brusselse regering om vanaf 1 januari 2018, over tien maanden dus, een permanente lage-emissiezone in te stellen voor heel het gewest.

Voor de concrete uitwerking moet de regering nog een besluit nemen. Dat is al twee keer op de regeringstafel gepasseerd, het is nu wachten op de derde lezing. Ook het Brusselse Wetboek van Lucht, Klimaat en Energiebeheersing moet nog aangepast worden.

Leefmilieu Brussel zette eind vorig jaar wel al een website online, www.lez.be, waarin de grote lijnen van het plan uit de doeken worden gedaan. De invoering zal gefaseerd verlopen. De eerste twee jaar worden de iets minder vervuilende benzinewagens met rust gelaten. Het eerste jaar, 2018, worden alleen dieselwagens zonder euronorm of met euronorm 1 geweerd. Dat zijn de auto’s ingeschreven vóór 1997. Volgens automobielfederatie Febiac zijn er daarvan nu ruim vijfduizend in Brussel. Een jaar later worden ook de diesels met euronorm 2 gebannen, een kleine tienduizend wagens

Bettina Hubo

Welke wagens mogen nog binnen?

2018

toegelaten

2019

2020

NIET toegelaten

2022

2025

DIESEL benzine DIESEL benzine DIESEL benzine DIESEL benzine DIESEL benzine

EURO 6

EURO 5

EURO 4

EURO 3

EURO 2

EURO 1

EURO 0

2015 - 2019* 2011-2015* 2006-2010* 2001-2005* 1997-2000*

subsidies aan verbonden worden, maar de regelgeving is een eerste stap,” zegt de woordvoerster van Smet.

Danny Vileyn

volgens Febiac.

Vanaf 2020 wordt het echt menens. Dan mogen ook de benzinewagens met norm 0 en 1 het gewest niet meer binnen, evenals de diesels met euronorm 3, samen goed voor meer dan 80.000 wagens.

Volgens Joost Kaesemans van Febiac moeten de wagenaantallen enigszins gerelativeerd worden. “Het gaat over de auto’s die nu ingeschreven staan in Brussel. Maar het wagenpark wordt continu vernieuwd en met de LEZ in het vooruitzicht gebeurt dat mogelijk in een versneld tempo.”

De administraties Leefmilieu Brussel en Brussel Fiscaliteit hebben de afgelopen maanden gewerkt aan een ‘wetenschappelijk onderbouwde’ berekening van het aantal getroffen wagens, maar die cijfers wil minister van Leefmilieu Céline Fremault (CDH) voorlopig niet vrijgeven.

Behalve Brusselse wagenbezitters zullen ook pendelaars en buitenlanders getroffen worden door de invoering van de LEZ. Daarover zijn volgens Kaesemans al helemaal geen voorspellingen te doen.

De Brusselse LEZ geldt voor personenauto’s en lichte bestelwagens, maar niet voor vrachtwagens (zoals in Antwerpen) en ook niet voor oldtimers (meer dan dertig jaar oud en met een speciaal kenteken).

Dinsdag werd Fremault in de commissie Leefmilieu gevraagd naar de stand van zaken van de praktische voorbereiding van de LEZ. Blijkt dat de meeste zaken - cameracontrole, voertuigendatabank, boetes - nog in de studie- en overlegfase zitten.

1992-1996* nog ouder

* ingeschreven in het jaar ...

METRO MIVB-veiligheidsagenten zullen externe agenten vervangen

Twintig procent meer valideringen met veiligheidsagenten Sinds er veiligheidsagenten patrouilleren in het premetrostation Beurs is het aantal spontane valideringen er met 20 procent gestegen.

De Gewestregering besliste om extra veiligheidspersoneel aan te werven na de aanslagen van 22 maart 2016.

Na de dodelijke ontploffing in metrostation Maalbeek wilde de Brusselse regering de veiligheid en het veiligheidsgevoel in het ondergrondse net opkrikken.

Daarvoor zou onder meer extra veiligheidspersoneel worden aangeworven.

De extra patrouilles zijn er nu, al gaat het in eerste instantie om personeel van een externe

veiligheidsfirma. De bewakers mogen niet tussenbeide komen, maar patrouilleren in verschillende stations en verwittigen de interventiedienst van de MIVB als zich een probleem voordoet.

Ondanks die beperkte bevoegdheden, heeft de aanwezigheid van de veiligheidsagenten blijkbaar wel al een effect. Zo is het aantal reizigers dat spontaan zijn of haar

vervoerbewijs valideert in het premetrostation Beurs gestegen met twintig procent. Dat blijkt uit een parlementair antwoord van minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) op een vraag van Céline Delforge (Ecolo).

De minister verzekerde ook dat de inzet van een privébedrijf slechts een tijdelijke oplossing is. “Tegen het einde van het jaar worden de

externe agenten vervangen door veiligheidsagenten van de MIVB,” zegt Smet. Het privébedrijf werd ingeschakeld “om snel tegemoet te komen aan de vraag van de Brusselaars voor meer veiligheid”.

Met de aanwervingsprocedures bij de MIVB zou het volgens Smet veel langer geduurd hebben om het extra personeel in de stations Laurent Vermeersch te brengen.

4 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

DE WEEK

IN BEELD Trump laat ook de Brusselaar niet onberoerd. Zondag kwamen enkele honderden betogers protesteren aan de Amerikaanse ambassade. De betoging was op maat gesneden van Dyab Abou Jahjah die er de toehoorders toesprak en vertelde dat de Amerikaanse rechters de muslimban alleen hebben tegengesproken na het massale straatprotest. Een oproep om in België hetzelfde te doen. SVG

in het NIEUWS Geen wahabisten

“Onze islam is een gematigde islam. Wij zijn niet wahabitisch, noch salafistisch.”

Dat zegt Ndiaye Mouhameth Galaye, vertegenwoordiger van de Grote Moskee, in de onderzoekscommissie naar de aanslagen van 22 maart. Volgens hem zijn de Grote Moskee en het Islamitisch Cultureel Centrum (ICC) een bondgenoot in de strijd tegen de radicalisering. Ndiaye belooft ook volledige openheid over de financiering van de Grote Moskee.

Hellegat

Brusselaar Johan Loeckx wil op zondag 21 mei in het Jubelpark een Hellholefestival laten plaatsvinden. Honderden mensen hebben via Facebook al hun interesse uitgesproken. Loeckx moet wel nog een vergunning te pakken krijgen. De Amerikaanse president Trump komt eind mei naar Brussel. Loeckx benadrukt dat het geen protestactie is. “We willen vooral plezier maken.”

Meer volk nodig

Brussel Mobiliteit moet 102 mensen aanwerven om de taken correct uit te voeren.

Dat blijkt uit een audit die maandag in het parlement werd voorgesteld. “Ik zag nog nooit zo’n gebrek aan menselijke middelen,” zegt de betrokken consultant. Ook de organisatiestructuur moet anders. De kwestie komt donderdag op de regeringstafel.

Bevolking geschrapt

In de eerste elf maanden van 2016 zijn in totaal 801 mensen geschrapt uit het bevolkingsregister van Sint-Jans-Molenbeek. Dat zijn er meer dan de jaren daarvoor. Dat is mede door de extra agenten die Molenbeek dankzij het Kanaalplan ter beschikking heeft gekregen. Intussen treedt ook Vorst toe tot het Kanaalplan, dat zijn minister van

Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) en burgemeester Marc-Jean Ghyssels (PS) overeengekomen

Grote stroompanne

Een grote stroompanne dompelde een flink stuk van het noorden van Brussel donderdagavond in een diepe duisternis.

Als gevolg daarvan moesten ook enkele tunnels gesloten worden. De panne werd volgens netbeheerder Elia veroorzaakt door een koppelingsfout op een rail, waardoor verschillende hoogspanningsposten uitvielen. Rond 1 uur ’s nachts was het probleem grotendeels opgelost.

Veiligheidskorps voert actie

In het Brusselse justitiepaleis vonden de afgelopen dagen amper zittingen plaats omdat het Veiligheidskorps opnieuw

actie voerde. Het Veiligheidskorps staat onder meer in voor het transport van de gevangenen van en naar het justitiepaleis.

De acties hebben te maken met de onderhandelingen over de integratie van het Veiligheidskorps in de federale politie.

Samengesteld door Bettina Hubo en Steven Van Garsse

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 5

© BELGA

transparantie Laurette Onkelinx pleit na verhalen over graaicultuur voor decumul

PS wil vertrouwen herstellen BRUSSEL - De Brusselse PS wil sneller dan aangekondigd ‘het vertrouwen met de bevolking’ herstellen. De graaicultuur bij de Waalse intercommunale Publifin en de Vlaamse afgeleide Publipart maakt ook linkse politici in de hoofdstad zenuwachtig.

Alle kaarten moeten op tafel, zo luidt het. Een decumul tussen schepen-burgemeestersambt en een zitje in het parlement is het meest opvallende voorstel.

De Brusselaars ontsnappen op dit ogenblik aan verhalen over graaicultuur en het moet gezegd dat in het regeerakkoord al een hoofdstuk opgenomen is over politiek en ethiek, alleen heeft het lang geduurd voor de regering-Vervoort in gang schoot en gaan sommige maatregelen pas in 2024 in. Maar de PS schakelt nu een versnelling hoger. Tegen 2018, dus na de volgende gemeenteraadsverkiezingen al, moet het gedaan zijn met het cumuleren van een schepenambt of burgemeestersambt met een zitje in het (Brussels) parlement. Het voorstel werd gedaan door Brussels PS-voorzitter Laurette Onkelinx, geflankeerd door de schepenen-parlementsleden Caroline Désir en Philippe Close. De decumul is al een oud thema in de hoofdstad.

De Vlaamse en Franstalige groenen zijn altijd al tegen cumul geweest om te verhinderen dat het Brussels parlement zou afglijden tot het niveau van een gemeenteraad, wat het bijwijlen ook geweest is. Of dat er te veel macht in handen van te weinig mensen zou worden geconcentreerd. Maar ook om het imago van politici als poenscheppers tegen te gaan.

Schrijven dat de Franstalige partijen laaiend enthousiast reageerden op de voorstellen van de PS zou de waarheid geweld aandoen. MR, CDH en Défi staan op de rem. Ze willen er best over

gewest. Dat laatste argument werd al op de persconferentie van de PS van tafel geveegd met het argument dat er in het kleine Brussel geen tekort aan politieke contacten is.

Vlaamse partijen Van Vlaamse kant zijn Groen en SP.A voor een decumul. De N-VA reageert verrassend afwijzend: “De beste manier om een decumul tegen te gaan, is de fusie van de negentien gemeenten. De voorstellen van de Parti Socialiste is morrelen in de marge. In Brussel is de verstrengeling tussen gewest en gemeenten zo groot dat een decumul de controle van gemeenteraad en parlement nog zal bemoeilijken.”

Fractievoorzitter van CD&V in het Brussels parlement, Paul Delva: “Wij staan achter een cumulverbod voor gemeenten vanaf 20.000 inwoners, maar de partijorganen kunnen afwijkingen toestaan. Vanaf 50.000 is er een totaalverbod zonder afwijkingen. Dat is het partijstandpunt, maar ik heb zelf aan een schepenambt in mijn gemeente Sint-Pieters-Woluwe verzaakt in 2012. Ik ben dus voor decumul.”

Els Ampe, fractievoorzitter van Open VLD wil eerst volledige transparantie over de huidige situatie, ze wil weten of er nu parlementsleden zijn die de regel overtreden.

Nu mogen parlementsleden die cumuleren niet meer verdienen dan 150 procent van de parlementaire vergoeding: “Vervoort moet dringend werk maken van een officiële cumuleo.be, waarop alle publieke mandaten en de vergoedingen staan zowel voor verkozenen als voor niet-verkozenen zoals kabinetsleden. Er wordt geïnsinueerd dat er parlementsleden zijn die de regel overtreden, die meer dan 150 procent binnenrijven met publieke mandaten. We willen weten of dat klopt en wie die parlementsleden zijn.”

Het Brussels parlement is ondertussen begonnen met de discussies rond ethiek en transparantie.

“Wij staan achter een cumulverbod voor gemeenten vanaf 20.000 inwoners” Paul Delva Fractievoorzitter CD&V Brussels parlement

praten, maar Vincent Dewolf (MR) vraagt zich af of die wijzigingen al in 2018 moeten. Olivier Maingain (Défi) is het eens met de decumul, maar alleen als alle parlementen meedoen, en Benoît Cerexhe pleit voor een band tussen gemeenten en

Danny Vileyn

De spraakmaker Een volkspartij voor Molenbeek.

Apolitiek en gebaseerd op burgeroverleg en –participatie. Het ballonnetje dat Brahim Chentouf (34) opliet in de pragmatisch getitelde Facebookgroep “On ne lâchera pas les politiciens à Molenbeek après les élections” beroert alvast de gemoederen in de gemeente.

Chentouf, alias Tchen, is geen onbekende in de gemeente. Als sociaal werker omnipresent in het straatbeeld en als eerste voorop in de strijd tegen het Molenbeek-bashing, maakt hij er een erezaak van om de lokale politici het vuur aan de schenen te blijven leggen. De Facebookgroep richtte hij op meteen na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012. “Niet na zes jaar, maar

elke dag van de termijn zullen we de politici en hun verkiezingsbeloftes nauwlettend in de gaten houden,” klinkt het in de beschrijving. Zo’n 1.350 mensen kijken ondertussen haast dagelijks mee op de vingers van de plaatselijke politiek.

En de balans, na ruim vier jaar beleid van de krappe meerderheidscoalitie van MR, CDH, en Ecolo? Die is allesbehalve positief, aldus Chentouf, die de sterke woorden niet schuwt. Hij beschuldigt de lokale politici van “een totale vertrouwensbreuk” met de bevolking, ja zelfs van verraad. “Laten we het concreet maken,” legt hij uit

Brahim Chentouf

aan de RTBF. “Hebben de mensen die op Ecolo en CDH gestemd hebben, gekozen voor een verhoging

van verschillende taksen?

Voor het afschaffen van gratis kinderopvang? Voor duurdere bewonerskaarten? Voor het opdringen van allerlei veiligheidsregels? Ik denk het niet. De Molenbekenaars hebben hun vertrouwen gegeven aan bepaalde partijen, dat vertrouwen is niet gerespecteerd.”

Chentouf probeerde het zelf nog even bij Gemeentebelangen Molenbeek, de partij van ex-N-VA’er Dirk Berckmans die begin 2015 in de meerderheid van MR-burgemeester Françoise Schepmans stapte. Na enkele maanden werd

hij bedankt voor bewezen diensten.

“Ik hamerde te veel op transparantie, dat was niet naar de zin van de beleidsmakers”, zegt hij daarover.

Met herwonnen moed wil Chentouf naar de gemeenteraadsverkiezingen van 2018. Niet met een politieke partij, wél met een programma samengesteld door de Molenbekenaars zelf. Politici die uit hun huidige partij willen stappen, zijn ook welkom.

“Rassemblement pour Molenbeek, RPM!” roept de ene. “MPM, Mouvement Populaire Molenbeekois!” suggereert een ander. Wat het ook wordt, tegen de lente wil Chentouf een programma opgesteld hebben.

Wordt vervolgd.

Mathias Declercq

6 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

T

oestands meest bekende project tot nu toe is Allee du Kaai.

In afwachting van het geplande park tussen de Havenlaan en het Becodok zijn enkele verlaten loodsen op de Materialenkaai omgetoverd tot een “spontane actiezone”, waar tal van verenigingen hun ding kunnen doen, van boksinitiaties tot een volkskeuken.

Er is een skatepark, een tot minicinema omgebouwde bus, een jeugdhuis, een zeefdrukakatelier en een moestuin.

Ondertussen lopen er ook projecten in Anderlecht, waar we het trio ontmoeten, en Sint-Gillis (zie kader).

Telkens staat het collectief belang voorop. Toestand staat voor tijdelijk gebruik met een missie, mijlenver van de pop-uphype. “We zijn niet vertrokken van een afgelijnd concept, of omdat het hip is,” zegt Coppens. “We waren maten, die het vet vonden om dingen te organiseren en we vonden het interessant om ongebruikte ruimtes te ontdekken.

We zagen daar een megapotentieel in, maar dan vanuit onze persoonlijkheid. Die is kritisch en een beetje activistisch. Wij vinden dat ruimte toegankelijk zou moeten zijn voor iedereen.”

De kiemen van Toestand werden gelegd op het Sint-Katelijneplein. De latere spilfiguren van de vzw liepen school in de Moutstraat. Ze zaten nooit in dezelfde klas, maar elke vrijdag na de les kwamen ze elkaar tegen op de kasseien en banken van ‘54’ (‘cinque quat’ ofte sainte-cath), “een constante vergadering waar iedereen welkom is,” aldus Coppens.

“54 is voor mij dé plek waar gebrainstormd kan worden,” vertelt Aerts.

“Een leeg plein, dat vrijheid geeft om mensen te ontmoeten, culturen te leren kennen en op het gemak tot laat in de avond te discussiëren.”

INTERVIEW Vzw Toestand timmert aan betere stad in verlaten gebouwen

‘Wij geven mensen ruimte, BRUSSEL - Van leegstaande gebouwen tijdelijk plekken maken waar alle stadsbewoners zich kunnen thuisvoelen en elkaar ontmoeten. Het is de ambitie van de Brusselse twintigers Felix Aerts, Niels Coppens en Pepijn Kennis. De toekomst van hun vzw Toestand oogt echter onzeker, nu de werkingssubsidies gehalveerd werden.

“De stad mag er niet alleen zijn voor mensen die genoeg geld hebben om ruimte te claimen” Pepijn Kennis vzw Toestand

Dat lege plein werd vorig jaar bedreigd toen het stadsbestuur de restaurants de toelating gaf om hun terrassen uit te breiden. Iets waar de jongeren zich tegen verzetten.

De basisgedachte achter Free 54 is dezelfde als die achter Toestand.

“We vertrekken vanuit het idee dat iedereen recht heeft op de stad,” zegt Kennis. “De stad mag er niet alleen zijn voor mensen die genoeg geld hebben om ruimte te claimen.”

De discussies op 54 brachten heel wat ideeën en initiatieven voort.

Jeugdhuis Dar is er ontstaan, net als hiphopgroep Stikstof en party-

platform 54 Kolaktiv. Het is uit dat laatste dat Toestand zou groeien.

“We organiseerden feestjes, maar wilden een stap verder gaan en iets doen met meer relevantie,” zegt Aerts. “We waren gefrustreerd door de moeilijkheid om ruimte te huren voor onze activiteiten. We wilden zelf ruimte hebben.”

Strijd om beperkte ruimte De Brusselse context speelde daarbij een bepalende rol. “We leven in een stad die superverdeeld is, tussen talen, culturen, gemeenschappen en politieke systemen,” zegt

Kennis. “Ondanks of net dankzij die verdeeldheid begint een en ander op te borrelen van onderuit, maar dat past niet in het kader dat van bovenuit is getekend met gemeenschappen of culturele centra.

Initiatieven vinden geen plaats, want die is in handen van de gevestigde waarden. Er woedt een strijd om de beperkte ruimte die er is. Wij zijn daar als jonge gasten ook mee geconfronteerd. Een betaalbare zaal vinden voor een feestje is heel moeilijk. Idem voor jonge kunstenaars die een atelier zoeken of mensen die geen betaalbare woning vinden. Er

is veel nood aan ruimte, en tegelijk staat er veel leeg. Het leek vanzelfsprekend om die twee te verbinden.”

Ongebruikte gebouwen vinden is niet zo moeilijk. Volgens een recente studie staat er 6,7 miljoen vierkante meter leeg. Eigenaars overtuigen is minder evident. Anders dan antikraakbedrijven zoals Lancelot of Entrakt, die bijvoorbeeld lege kantoren tijdelijk verhuren aan enkelingen, wil Toestand de ongebruikte ruimtes openstellen voor zoveel mogelijk mensen. “Wij willen leegstand niet privatiseren, maar op een andere manier teruggeven

aan de gemeenschap,” zegt Aerts.

“Het is pervers om ruimte te geven aan iemand die het eigenlijk niet nodig heeft met de bedoeling om krakers, clochards of druggebruikers op afstand te houden,” zegt Coppens. “Dat is geen oplossing voor de problemen die er zijn. Niet voor de leegstand, en niet voor de mensen die er hun toevlucht zoeken.”

Toestand wil niet alleen jonge hipsters bereiken, maar vooral ook mensen die meestal uit de boot vallen. De vzw gaat ook aan de slag materiële afdankertjes.

“Wij brengen dingen samen die de

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 7

is belangrijk om te beginnen met de jongeren die het moeilijkst te bereiken zijn”, zegt Aerts. “Daarna mengen we ze met al de rest. Iedereen kan met iedereen aan de praat raken. De vereniging Kyvos werkt bij ons bijvoorbeeld met mensen met een psychische kwetsbaarheid. Zij werkten aan een theatervoorstelling, en na verloop van tijd deden enkele jongeren mee. Dat zou nooit gelukt zijn als we een workshop georganiseerd hadden, of als ze zich hadden moeten inschrijven. Het kan omdat het in dezelfde ruimte gebeurt en omdat het vrijblijvend is. Dat leidt tot participatie. Het is ook omdat we zo open en vrijblijvend zijn dat we meer jongeren aantrekken dan veel jeugdhuizen. Soms is het moeilijk omdat we hen niet in een activiteit kunnen trekken, maar jongeren hebben soms ook gewoon behoefte aan een plek waar ze zichzelf kunnen zijn en even kunnen chillen. “ Maar het idealisme botst soms ook op de realiteit. Er wordt al eens gestolen, gevochten of gevandaliseerd.

“We moeten niet naïef zijn, wij hebben onze pere hier al gezien,” zegt Coppens. “Maar net daarom is het waardevol. De stad heeft nood aan

ook in hun hoofd’

“Er is nood aan plekken waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, maar ook in conflict gaan” Niels Coppens vzw Toestand

VRIJBLIJVEND.

© SASKIA VANDERSTICHELE

maatschappij als afval beschouwt,” zegt Kennis. “Gebouwen, maar ook mensen, zoals jongeren die niet in het kadertje passen, en dingen die worden weggegooid, omdat het goedkoper is om nieuw te kopen dan het te herstellen.”

“Het feit dat wij daar iets mee doen, is een boodschap aan de samenleving,” oordeelt Coppens. “Wij willen bewijzen dat de dingen waarin de maatschappij niet meer wil investeren waardevol kunnen zijn.”

In de tijdelijke projecten tracht Toestand een getrouwe afspiegeling van de stad tot stand te brengen. Plek-

ken waar iedereen aan bod komt, en elkaar ook kan ontmoeten. “Als coördinator hier in Biestebroek krijg ik keiveel voorstellen, maar ik zeg vaak neen,” zegt Coppens. “Wij verhuren geen ruimte. Geld is geen argument.

Elke activiteit moet bijdragen tot de diversiteit van het geheel. We halen geen twee fietsateliers binnen, of steken niet alle ruimte vol met kunstenaars. We willen alle publieken aanspreken en een link met de buurt opbouwen.”

Op Allee du Kaai komen bijvoorbeeld jongeren uit de wijk, maar ook Roma en mensen met een beperking. “Het

”Door open en vrijblijvend te zijn trekken we meer jongeren aan dan veel jeudhuizen,” zegt Felix Aerts (rechts op de foto).

Pepijn Kennis staat links, Niels Coppens in het midden.

plekken waar mensen elkaar kunnen ontmoeten, maar ook in conflict gaan. Als je iedereen in zijn getto laat, creëer je pas radicalisering en isolatie. Laat de mensen zich maar mengen. Dat geeft een goeie soep.

Wie met anderen in contact komt, zal veel meer open zijn, en minder vooroordelen hebben. Soms botst het dan, maar het is beter om de dingen uit te spreken dan problemen te negeren. Dan komt het vroeg of laat tot een echte explosie. Als we verder muren bouwen zoals Trump, maar ook wij hier in Europa, zal het fout aflopen.”

Hoe het verder moet met Toestand na afloop van de huidige projecten, is nog niet duidelijk. De vzw tracht een vaste, ondersteunende werking uit te bouwen, los van de lopende initiatieven. Dat is echter niet evident, omdat de werkingssubsidies

vanuit Vlaanderen zopas gehalveerd zijn. “De commissie verwijt ons dat we te weinig actief zijn in Vlaanderen,” zegt Kennis. “Nochtans geef ik bijna wekelijks lezingen in Vlaanderen over onze werking. Ook schrijven we een handleiding om onze expertise te delen. We willen blijven projecten ontwikkelen, maakt niet uit waar. Dat kan in Vlaanderen zijn, of in Brussel, waar we over een groter netwerk beschikken, of in het buitenland, waar we elk jaar een project doen tijdens de zomer. We willen ook andere projecten ondersteunen, mensen die zoeken naar gebouwen of onderhandelen met eigenaars, maar dat ligt nu moeilijk. Men verwacht dat wij met anderhalve voltijdse kracht evenveel resultaat boeken als een gemeenschapscentrum met twintig man.”

Dialoog Ondertussen loopt ook de samenwerking met de gemeenten niet van een leien dakje. “Hier in Biestebroek zouden ze willen dat we brandveilige muren zetten, maar dat is belachelijk als we binnenkort misschien weg moeten,” zegt Kennis. “In Sint-Gillis hebben we planten gezet en een podium gebouwd om de perceptie van het Marie Jansonplein te veranderen, maar nu hebben we alles weer moeten weghalen, omdat de markt van het Voorplein er tijdelijk plaatsvindt. Dat wisten we, maar daar is niet duidelijk over gecommuniceerd en we konden zelfs niet praten over een samenwerking. Als de overheid de voordelen van tijdelijk gebruik wil, moet ze ook kunnen faciliteren en zich flexibel opstellen.” Met Leefmilieu Brussel, de overheidspartner van Allee du Kaai, is er wel een constructieve dialoog.

Organisatorisch stelt de snelle groei van Toestand de initiatiefnemers telkens weer voor nieuwe uitdagingen. “Met drie projecten is onze organisatie al verdeeld,” zegt Kennis.

“Het is zoeken naar extra mensen, en manieren om hen uit leggen wat wij doen en hoe. Je kan immers niet op drie plekken tegelijk zijn.”

“Wij hebben niet gestudeerd om een vzw te runnen en personeel te leiden,” zegt Coppens. “We evolueren voortdurend en leren bij al doende.

Nu zoeken we stabiliteit, maar we blijven zeker dingen doen. We geven aan iedereen de boodschap: probeer gewoon. Dat hebben we zelf ook gedaan. We geven letterlijk ruimte aan mensen, maar ook ruimte in hun hoofd. De maatschappij doet vaak het omgekeerde. Wij moedigen mensen aan om te proberen, en te falen. Dat is niet erg, daar leer je uit.”

Laurent Vermeersch

Lopende projecten Allée du Kaai Vier loodsen met buitenruimte staan open voor sociale, culturele en artistieke verenigingen.

Nog tot midden 2018 op de Materialenkaai.

In opdracht van Leefmilieu Brussel, dat er nadien een park zal aanleggen.

Marie Moskou Tijdelijke invulling van het Marie Jansonplein, beter bekend als de Carré Moscou, op de plek van het voormalige Munthof in Sint-Gillis aan de moskoustraat. 11.000 vierkante meter openbare ruimte en een oude renaultgarage als atelier.

Biestebroek In voormalige gebouwen van platenfirma PIAS, goed voor 6.000 vierkante meter.

In de Veeweidestraat 102-104, Anderlecht.

>

Meer info: toestand.be

8 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

ONDERWIJS Meer en meer Brusselse leerlingen lopen school buiten hun stad

‘Pendelende scholieren zijn volhouders’ PAJOTTENLAND - Voor het ochtendkrieken kan je het al zien op het openbaar vervoer: het aantal Brusselse scholieren dat richting Vlaams-Brabant pendelt, neemt toe. Vanuit het centrum en het westen van het Brussels Gewest lijkt de keuze voor een school in het Pajottenland - en bij uitbreiding Halle - evident. Om vele en diverse redenen, vertellen de schooldirecteurs.

Het Vlaamse taalbad, de witte school of ‘weg van de verleidingen van de grootstad’.

V

orige maand gaf Vlaams onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) mee dat het fenomeen van Brusselse kinderen die in Vlaams-Brabant schoollopen in vijf jaar tijd met dertig procent is gestegen. Een statistisch antwoord op een parlementaire vraag van de Dilbeekse burgemeester-volksvertegenwoordiger. Vooral Dilbeek, in de onmiddellijke Rand, is met bijna een vierde van alle schoolpendelaartjes uit de hoofdstad koploper in instroom.

De bezorgdheid van de overheden gaat over ‘uitdagingen’ waarvoor scholen staan, en ‘extra middelen’ om dat beter op te vangen. Maar hoe percipiëren de schooldirecties het fenomeen? Wat zijn hun ervaringen? Hoe vangen zij de pendelscholier op? Een kijk richting Pajottenland, de dorpen tussen Asse, Ninove en Halle, of van Neerpede tot Pamel (van oost naar west) en van Asse tot Kokejane (van noord naar zuid).

Gestage groei Een eerste reden van ‘wegloop’ uit de stad is het capaciteitsprobleem van de Brusselse scholen. Daardoor raken ook Vlaamse randscholen overbevraagd. Al gaan er een pak meer kinderen (8.051) uit Vlaanderen naar Brussel, dan omgekeerd (5.560). “Ook bij ons wordt er gekampeerd om in te schrijven,” nuanceert Guido Van Den Cruijce, directeur van Sint-Angela (katholiek secundair onderwijs) in Ternat. “In dat opzicht verschilt het hier niet van Brussel.”

Wel is de groei aan Brusselse leerlingen een vast fenomeen geworden. Van Den Cruijce: “Vorig schooljaar hadden we vijftig leerlingen, die thuis anderstalig zijn, dit schooljaar al tachtig.” De groei lijkt verwaarloosbaar, maar de geografische spreiding van de herkomst van de leerlingen, is een uiting van de demografische evoluties. “In 2004 hadden we drie kinderen uit het Brusselse op een totaal aantal leerlingen van 908. In 2013, 2014 en 2015 een tiental,” stelt Lieve De Smet, directeur van de Sint-Godelieve-instituut uit Sint-Martens-Lennik. “Sinds dit schooljaar 2016-2017 zijn er in onze humaniora op 1.155 inschrijvingen 16 uit Brussel, waarvan meer dan de helft uit Anderlecht. Al blijft het veel minder dan de 29 kinderen uit Edingen en Lettelingen (Henegouwen).”

Voor het Technisch Atheneum in Liedekerke gaat het om acht procent kinderen uit Brussel, “zeer beheersbaar, omdat de groei mondjesmaat gaat”, luidt het daar. Voor Sint-Angela in Ternat gaat het slechts om drie procent, een dertigtal Brusselaars.

Bus en trein Het openbaar vervoer is een voedingsbodem voor pendelstromen uit de stad. Onder meer het basisonderwijs Sint-Godelieve in Lennik haalt met een schoolbus kinderen op aan de rand van de stad in Vlezenbeek en Sint-Pieters-Leeuw.

Met De Lijn (bussen 118, 142. 144 en 160) raakt groot en klein Brussel uit. “Destijds hebben we goed onderhandeld met De Lijn, zodat het busparcours kon worden afgeleid tot de schooldeur,” stelt De Smet.

“Frans op de speelplaats spreken, is zichzelf verstoppen, vooruitgang afremmen en anderen uitsluiten” Rudi Veyt, directeur Basisschool Sint-Godelieve, Sint-Martens-Lennik

“Een kind kan op de Vismarkt bus 118 nemen tot onze basisscholen en middelbare scholen.”

Ook de vlotte treinverbinding als navelstreng van Brussel naar het Pajottenland draagt bij. Directeur Jethro De Schinckel van het Technisch Atheneum in Liedekerke bevestigt de goede bereikbaarheid dankzij het treinstation op tien minuten van de school, hoewel er nog andere treinhaltes en scholen tussen Sint-Agatha-Berchem en Liedekerke zijn.

Zelfs een complexer traject heeft succes, zo bewijst een school op de Pajotse grens met Oost-Vlaanderen. Het verre Immaculata-Maria Instituut (Roosdaal) ziet sinds een paar jaar Franssprekende kinderen met De Lijn uit het Zuidstation komen, soms via overstap langs Leerbeek (Gooik) - goed voor 23 kilometer gependel uit de stad.

“Hierdoor is al eens Frans te horen op de speelplaats, maar dat kunnen we goed in de hand houden,” zegt de directie.

Specifieke factoren Het gegeven ‘platteland’ is ook een aantrekkingspool, en wel om meer dan één reden. Ouders hebben vaak de perceptie dat de negatieve invloeden van de grootstad op de buiten uitgefilterd zijn. Al mogen de achttienjarigen over de middag op straat, wat hebben ze te velde te beleven? “Zonder te zeggen dat een joint niet tot in een Vlaams dorp raakt, weet iedereen dat jongeren zich veel beter zouden kunnen amuseren in een stad,” geeft De Schinckel van het atheneum in Liedekerke mee. “Ouders hebben de perceptie dat hier meer harmonie aanwezig is. De school straalt rust

uit, zonder contaminatie en invloeden van de stad, vinden zij.”

“In het algemeen valt er geen patroon waar te nemen, welke Brusselaars hier stranden: het is even goed de Marokkaan als de Vlaamse Brusselaar die zich beter voelt in een meer authentiek Vlaams milieu. Wel is het uniek voor Liedekerke en Denderleeuw dat hier een aanzienlijke zwart-Afrikaanse gemeenschap woont. Die stuurt niet louter de eigen kinderen naar ons. Ze ziet zich zowat als ‘schoolambassadeur’ om ook zwarte kinderen van familie en vrienden uit Brussel aan te zuigen.”

Een stap verder in de aantrekkingskracht is voor directrice Lieve De Smet in Sint-Martens-Lennik de aangeboden ‘zorg’. “Ik heb de perceptie dat het aantal ‘Brusselaars’ dat wij hebben ook af komt op de ‘zorg’ waarmee wij elk individueel kind omkaderen. Zorg wordt gezien als een ‘traditionele’ schoolorganisatie en schoolcultuur. En soms gaat het nog verder. Ooit kreeg ik van een Turkse moeder letterlijk te horen: ‘Het is nog een witte school, daarom schrijf ik mijn kind hier in.’“ Ook de Nederlandse omgevingstaal kan bij de schoolkeuze voor Vlaams-Brabant doorslaggevend zijn. “Het is onze ervaring dat kinderen uit Brussel zich heel snel aanpassen en behoorlijk goed vorderen met Nederlands, hoewel het soms zelfs hun derde taal is,” verdedigt Gilbert Torisaen, directeur van Don Bosco Halle.

Frans taboe Dat kinderen Frans praten op de speelplaats kan in de regio in het algemeen niet door de beugel. Overal wordt systematisch ingegrepen, voor de ene school bij het minste,

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 9

aanschuiven aan brussel-zuid.

Het openbaar vervoer is een voedingsbodem voor pendelstromen uit de stad.

© IVAN PUT

“Het is niet de Brusselaar die schoolmoe is die dagelijks moeite zal doen om naar een verre school te gaan” Jethro De Schinckel Directeur Technisch Atheneum Liedekerke

© IVAN PUT

voor de andere na herhaling. Don Bosco Halle werkt met stickers in de schoolagenda. Andere scholen vragen een leerling na drie verwittigingen ‘op gesprek’. “Zonder repressief op te treden, willen we wel dat ze inzien dat Frans spreken hen niets bijbrengt in de school, integendeel,” stelt Torisaen. “Sommige leerkrachten storen zich er meer aan dan andere. Die meertaligheid biedt trouwens werkkansen voor later. Zoals een Griekse oud-leerling, die hier viertalig werd en de school bedankte omdat hij door die talenkennis werk had gevonden.”

In het atheneum van Liedekerke, pakken ze het iets subtieler aan.

“We geven mee dat ‘Nederlands blijven spreken’ alleen maar voordelen oplevert als anderstalige en dat de studievorderingen hierdoor optimaler verlopen,” stelt directeur De Schinckel. Een betere integratie moet de kliekjesvorming van het isolement onder Franssprekenden doorbreken. Van Den Cruijce (Sint-Angela Ternat): “Ouders of partners van ouders moeten we nog vaak voor die Vlaamse taalreflex winnen. Het vraagt al inspanningen genoeg van de leerkrachten, dus geven we de ouders mee om kinderen ook in Vlaamse naschoolse activiteiten als een Nederlandstalige jeugdbeweging of sportclub te laten

instappen. En zijn we fijngevoelig voor alle beeldspraak van leerkrachten in agenda’s of op rapporten. ‘Je moet een tandje bijsteken’, zal niet iedereen begrijpen.”

“Frans spreken - zo geven we Franstalig vriendengroepjes mee - is zichzelf verstoppen,” zegt Rudi Veyt van de Basisschool Sint-Godelieve in Sint-Martens-Lennik. “Je remt er je vooruitgang mee af en sluit anderen uit.”

Tolken “De grootste conflicten om de taal hebben we eerder met de ouders. Zij ‘eisen’ soms pertinent om Frans te spreken, zodat de leerling al eens

moet tolken. Of er komt een tolk bij. Een last op zich,” zo zucht een directeur.

Het is geen sinecure om als kind vroeg te gaan pendelen, of de ouder nu in de Rand werkt en je meerijdt, en nog minder als je een heel eind openbaar vervoer moet nemen. “Ik zie die evolutie niet als negatief, integendeel,” stelt atheneumdirecteur De Schinckel uit Liedekerke.

“Kinderen die hier in een volledig Vlaams milieu willen schoollopen, én daarom afstanden afleggen, doen veel inspanning, als volhouders. Het is niet de Brusselaar die schoolmoe is die dagelijks moeite zal doen om ver naar school te gaan.”

Voor een niet-courante opleiding ten slotte willen Brusselaars zeker investeren in tijd en kilometers.

Het bewijs: een zevende specialisatiejaar Verwarmingsinstallatie in Liedekerke. De specifieke vorming die aangeboden wordt, staat hier centraal.

Dat de instroom van Brusselse leerlingen in wezen niet problematisch is, geven alle directeurs graag te kennen. Brusselaars trekken al jaren naar het Pajottenland om er te wonen. Nieuw daarbij zal wel zijn dat een grotere populatie Brusselaars ook daar Nederlandstalig onderwijs heeft gevolgd.

Jean-Marie Binst

10 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

BRUSSEL - Het debat rond Brussels Airport is terug van nooit weggeweest. Aanleiding is de strikte toepassing van Brusselse geluidsnormen. Die zouden het vliegen over de stad onmogelijk maken. Maar hoe zit dat nu precies? De luchthaven in acht vragen.

1I

Waar gaat het over?

Sinds 2000 heeft het Brussels Gewest geluidsnormen voor vliegtuigen, maar al even lang mogen luchtvaartmaatschappijen die normen met een bepaalde marge overschrijden. ‘s Nachts (van 23u tot 7u) is dat met 6 decibel, overdag (van 7u tot 23u) met 9 decibel. In mei 2016 verklaarde minister van Leefmilieu Céline Fremault (CDH) dat Brussel de wet voortaan strikt zal toepassen. Wie de norm overschrijdt, wordt beboet. Verschillende luchtvaartmaatschappijen dreigen met vertrek.

2I

Zijn die nieuwe normen dan zo streng?

Neen, het is de luchthaven die zo dicht bij de stad ligt.

Daardoor zijn de normen, die vanuit gezondheidsoogpunt steek houden, moeilijk haalbaar voor oudere vliegtuigen. Dat geeft vooral tussen 6 en 7 uur ‘s morgens problemen. Dan is het al erg druk op de luchthaven, maar gelden nog steeds de strenge nachtelijke normen, waarvoor binnenkort nog eens de marge wegvalt.

ECONOMIE Brusselse geluidsnormen ter discussie

DE LUCHTHAVEN in acht vragen

3I © ID MAITRISE

Tussen 6 en 7 zijn de meeste mensen toch al wakker?

Dat zegt Michael O’Leary, de CEO van Ryanair. Hij begrijpt niet dat er een probleem is met vliegen tussen 6 en 7 uur ‘s ochtends. “Mensen zouden dan toch al wakker moeten zijn en werken?

Dat is toch niet onredelijk?”

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is een interval van acht uur een minimum om mensen te kunnen laten slapen. Een onderzoek van de ‘Maakbare Mens’ bij 512 mensen toont aan dat 6 procent voor 6 uur opstaat, 30 procent tussen 6 en 7,42 procent tussen 7 en 8 en 22 procent na 8 uur. Bijna twee op de drie staan dus op na 7 uur.

4I

Kunnen die vliegtuigen dan niet gewoon een uurtje wachten?

Dat ligt moeilijk. Voor een luchthaven is het een troef om vroeg in de ochtend operationeel te zijn. Dat maakt het mogelijk voor reizigers om bijvoorbeeld met een trans-Atlantische vlucht te landen, over te stappen op een Europese vlucht en om 10 uur beginnen te vergaderen. Valt het eerste uur weg, dat wordt Brussels Airport een minder aantrekkelijke luchthaven.

5

Zijn er al vliegtuigmaatschappijen vertrokken door de geluidsnormen?

Yangtze River Express is op 31 januari 2017 verhuisd naar Amsterdam – al is teruggekeerd misschien een beter woord. De Chinese vrachtcarrier was pas sinds 29 maart 2015 actief op Brussels Airport, ongeveer twee jaar nadat het in Schiphol voet aan grond had gezet. De belangrijkste activiteiten zijn trouwens altijd in Amsterdam gebleven.

ADVERTENTIE

Zonwering en rolluiken

Geniet van onze

SUPER ACTIES geldig tot 20 mei 2017

02 425 49 57

info@auquier-jette.be www.auquier-jette.be

AUQUIER nv Jettelaan 354 1090 JETTE Open 9.00 > 12.00 & 13.30 > 17.00 (vrijdag > 15.00) week-ends : 9.30 > 12.30

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 11

Een teken aan de wand zou het pas zijn als Saudia Cargo vertrekt, al dertig jaar trouwe klant op Zaventem. Daarvan zei Brussels Airport ook dat het op 31 december naar Frankfurt zou vertrekken, maar dat ontkende Saudia Cargo met klem.

Wel toont het zich erg bezorgd over de nieuwe geluidsnormen, net als Singapore Airlines Cargo, Ryanair, Thomas Cook en TUI, die allemaal dreigen met vertrek of herschikkingen.

6I

omwonenden maatregelen uit om geluidsoverlast te beperken. Zolang dat echter niet Europees of zelfs wereldwijd geregeld is, is de kans reëel dat luchtvaartmaatschappijen naar die plek trekken waar de regels op dat moment het soepelst zijn, want ze willen hun (dure) toestellen zo lang mogelijk gebruiken.

Door de specifieke ligging – aan de oostrand van een stad waar de wind meestal uit het westen komt – heeft Brussels Airport daarbij niet de beste kaarten.

van meer dan 55 dB(A) gemiddeld gedurende een etmaal.

Voor de omgeving rond Brussels Airport gaat het in 2015 om 96.075 mensen, over de gewesten heen.

Voor de wijziging van de vertrekroutes in april 2015, waren dat

er nog 106.725, een daling dus met 10 procent, maar een toename met 20 procent van het aantal blootgestelde mensen in de (Vlaamse) rand.

Voor Schiphol zijn dat ‘maar’ 52.500 mensen. Diverse maatrege-

len, zoals een speciaal voor nachtvluchten aangelegde Polderbaan, midden in de velden, maar ook het kosteloos isoleren van meer dan 12.000 woningen, hebben daartoe bijgedragen.

Bram Van Renterghem

ADVERTENTIE

Waar naartoe?

Zowat elke stad in Europa vaardigt onder druk van omwonenden maatregelen uit om geluidsoverlast te beperken

7I

Zal het zo’n vaart lopen?

Moeilijk in te schatten, maar de meeste economen nemen de dreiging ernstig, zo ook professor Economie Eddy Van de Voorde (UA). Volgens hem berokkenen de strengere Brusselse geluidsnormen aantoonbare en becijferbare schade. “Vooral de imagoschade en rechtsonzekerheid zorgen ervoor dat investeringen zullen worden vertraagd, of worden opgeblazen,” klinkt het.

8I

REGIE: HAN COUCKE

VU: Peter Rogiers I een productie van BroedBloeders VZW - Biezenstuk 91- 9000 Gent I Ontwerp: Pieter De Poortere

Amsterdam, Frankfurt en Parijs worden vaak genoemd als alternatieven voor Brussel. Luchtvaartmaatschappijen zouden met die luchthavens zelfs al voorakkoorden hebben over slots: tijdsperiodes waarin de startof landingsbaan mogen worden gebruikt.

Toch valt het te betwijfelen of daar wel zoveel plaats is. Zo liet de slotcoördinator van Schiphol in het NRC van 22 april 2016 verstaan dat de pieken aan de rand van de dag vol zitten, net als de nacht (van 23 tot 7 uur, red), waar de toegestane limiet voor het aantal starts en landingen bijna helemaal bereikt is. Ook voor 2017 voorziet men 31.600 van de 32.000 toegestane nachtvluchten in te vullen, dat zonder een eventuele verhuizing van de maatschappijen uit Brussel.

In Duitsland besliste een rechtbank in 2012 dan weer dat vliegen tussen 23 uur en 5 uur voortaan verboden was op Frankfurt, tot groot onbegrip van CEO Christophe Franz. “Dit is een goede dag voor onze rivalen in Parijs, Londen, Amsterdam en Dubai,” klonk het.

In september 2016 kondigde de Duitse deelstaat Hessen daarbovenop aan de geluidsnormen nog strenger te willen maken.

Parijs, Londen, Kopenhagen, Zürich, Wenen: zowat elke stad in Europa vaardigt onder druk van

Weg met de strengere normen dan maar?

Het is maar hoe je het bekijkt. Er zijn goede redenen om de geluidsoverlast in te perken.

Aanhoudende stress door lawaai vergroot het risico op hart- en vaatziekten. Dat risico wordt groter vanaf een blootstelling aan geluid

17/02/17 I 20U00 I DE KRIEKELAAR I SCHAARBEEK

VAN PRETTIG WEERZIEN TOT VERRASSENDE ONTDEKKING OMDAT HET VERHAAL VAN DE DESIGNICONEN IN ONZE HUIZEN BEGON WWW.ADAMUSEUM.BE - BELGIËPLEIN - 1020 BRUSSEL - OPEN 6/7 [GESLOTEN OP DINSDAG] - GRATIS AUDIOGIDS [NL/FR/EN] > 90MIN.

- COMBI TICKET ADAM+ATOMIUM BESCHIKBAAR

www.designbysign.com

ADVERTENTIE

12 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

reportage Deliveroo-boys zijn de hangjongeren van vandaag

De FIETSKOERIER is overal BRUSSEL - Op het Beursplein in het centrum van de stad en aan Baljuw in Elsene troepen ze samen, de koerierboys, en iets minder in aantal, de koeriergirls, die maaltijden uit restaurants thuis of op kantoor afleveren. Deliveroo, met ruim duizend koeriers, en nieuwkomer Uber Eats zijn de grootste spelers op de markt.

Blijkbaar weten de stadsbewoners het concept wel te smaken, afgaande op het aantal rondrijdende thermoboxen.

D

e getunede brommertjes van weleer zijn fixies en uitgebouwde fietsen geworden. De koeriers klimmen op hun fiets uit passie voor de tweewieler en ook wel voor het geld. Maar wat ook hun drijfveren zijn, die nieuwe ‘hangjongeren’ kleuren het straatbeeld van Brussel als (fiets)stad.

Drie koeriers die al ontelbare hongerige Brusselse magen hebben gevuld, staan te wachten voor de Brusselse Beurs. Samad Jabri (21 jaar, student rechten), Raphaël Cassaert (33 jaar, zelfstandige) en Jules De Roeck (22 jaar, zelfstandige).

Een gesprek terwijl ze aan het werk zijn, gemakkelijk is het niet. Hun ogen staren onophoudelijk naar hun smartphones. Bij elke binnengelopen bestelling, is het snel zoeken naar het restaurant om binnen de kortste keren met het eten bij de klant te staan. Pakketje afgeleverd? Dan staan ze, soms met in het ene hand een sigaret en in de andere hun telefoon, weer leunend tegen hun fiets op hun vertrouwde plekje.

Jabri doet dit werk sinds september. “Geen wonder dat het zo populair is bij studenten: je kan je eigen uren kiezen. Ideaal als student.

Ik bedank voor een baan in een fastfoodketen waar je de hele tijd hetzelfde moet doen in een stinkende frietgeur. Ik heb beweging, zit in de buitenlucht. Wat een verschil!”

“Alleen voor het geld moet je het niet doen,” geeft Jabri toe. “We zijn niet slecht betaald, maar wie grof geld wil verdienen, vindt ongetwijfeld iets beters. Maar deze job kijkt vooruit. Wij als jongeren hebben begrepen dat de fiets de toekomst is, vooral in de stad. Vroeger fietste ik amper, sinds ik deze job doe, neem ik voor al mijn verplaatsingen de fiets. Ik ben zoveel sneller op mijn bestemming, geen auto of openbaar transport dat daaraan kan tippen!”

“Ik werk als zelfstandige koerier,” zegt De Roeck. “Normaal voor 21 uur per week, maar het kan oplopen tot 40 uur of zelfs 50 uur. Met

25 uur werken per week, heb ik genoeg om van te leven. De rest is spaargeld. Bij mijn vorige job, in een winkel, telde ik de uren af. Dat gevoel is weg en ik verdien meer. ‘s Avonds volg ik een opleiding tot fietsmecanicien. Een eigen zaak is mijn droom.”

Cassaert is al een dertiger, maar voelt zich in zijn sas tussen het wat jongere geweld. “Ik heb altijd gewerkt in openlucht en ik hou van fietsen: deze job als koerier is me op het lijf geschreven. Ik ben net begonnen met mijn eigen onderneming, waarbij ik als tuinman op een cargofiets naar mijn klanten rij. Als vader in een gezin met twee kinderen, biedt mijn baan als koerier me financiële zekerheid en krijg ik de kans om mijn stad tot in de details te leren kennen. En als ik een glimlach krijg, is het contact met de klant en de restaurants ook heel aangenaam,” zegt Cassaert.

“Deze job is een aanrader voor wie gewicht wil verliezen” Raphaël Cassaert Zelfstandig fietskoerier

Vriendschap Ze staan in groepjes te praten, elkaars fietsen te inspecteren of kleine reparaties uit te voeren. Ze kennen elkaar, ze werden vrienden. “Mensen bestempelden deze job soms als minderwaardig, maar ik trek me niet aan wat de buitenwereld denkt,” zegt De Roeck stellig. “Ik doe het erg graag en er is veel respect tussen de collega-fietsers. De sfeer tussen de jongens, die ik ondertussen vrienden kan noemen, is geweldig. Het allerfijnste is dat het heel relaxed werken is, zonder baas die achter je veren zit. Een dik jaar geleden kwam ik in Brussel aan en kende ik niemand. Dankzij mijn job, leerde ik veel mensen kennen. We hangen dan wel op straat, maar halen geen stommiteiten uit.”

“We hebben allemaal een andere achtergrond, maar we schieten heel goed met elkaar op,” voegt Cassaert eraan toe.

“Ik ben geboren in Casablanca, daar is zo’n koeriersysteem op de grote boulevards ondenkbaar,” zegt Jabri. “Fietsen zit niet in de Arabische cultuur. Mijn mama probeerde me dit werk af te raden, omdat ze fietsen in de stad heel gevaarlijk vindt. Maar het tij keert: voor de oude Marokkaanse generatie is fietsen iets onbekends, maar mijn vrienden fietsen wel.

Dat heeft ook te maken met de structuur van

de stad. Als er meer voetgangerszones zouden zijn, dan zouden de jongeren veel meer fietsen.”

Als zelfstandige vraagt het werk wel om investeringen, want de verzekering, de gsm-rekening, de uitrusting en de fiets zelf natuurlijk, betaalt hij of zij zelf.

“Als je gepassioneerd bent zoals ik, dan zie je dat als een investering,” zegt De Roeck. “Voor mijn werk als koerier heb ik geïnvesteerd in een elektrische fiets, ook om te voorkomen dat ik helemaal bezweet aankom bij mijn klanten. De pittige heuvels in Brussel vragen om een inspanning. Ik rij per shift soms tussen 60 en 120 km. Deze job is een aanrader voor wie gewicht wil verliezen,” lacht Cassaert.

Regenweer Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. “Het weer is onze grootste vijand,” zegt De Roeck. “Bij regen krijg je het koud én loop je het gevaar om uit te schuiven. Ik heb al veel ongevallen zien gebeuren. Zelf heb al vier keer een ongeval gehad door auto’s die mij de weg afsneden. Gelukkig had ik mijn helm aan en viel de schade mee, want wie out is, kan niet meer werken voor een tijdje. Vooral

het centrum is catastrofaal. In Elsene is het een tikje beter. Maar als zelfs de politie op de fietspaden parkeert, is het toch ver gekomen.

We hebben nog een lange weg af te leggen in Brussel.”

“Maandag is de rustigste dag. Dan zijn de klanten nog gemotiveerd om zelf naar buiten te komen,” legt De Roeck uit. “Vanaf donderdag, en zeker bij slecht weer, lopen er meer bestellingen binnen. Mensen zijn moe en willen niet zelf koken. Op een topdag zijn dat twaalf tot veertien bestellingen per uur. Dan verdienen we goed.”

En de klanten, die leren ze op den duur wel kennen. “De goede en de minder goede,” zegt De Roeck. “In de Wetstraat hebben we een grote klant die nooit een fooi geeft en amper goeiedag zegt. Een fooi is niet het allerbelangrijkste, maar een glimlach bij een levering maakt de job aangenamer. In openlucht werken en fietsen, daar is het mij het meeste om te doen,” besluit De Roeck.”

“Of de klanten zijn lui. Ooit moest ik pizza’s leveren en merkte ik op mijn gps dat het adres zich aan de overkant van het restaurant bevond. Ik heb mijn fiets laten staan en ben te voet de straat overgestoken met de dozen,” Hilke Andries zegt Cassaert.

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 13

fietsen in de stad. Samad, Jules en Raphaël fietsen Brussel rond met maaltijden in hun thermoboxen. ““Fietsen en ondertussen betaald worden, wat wil je meer?”

© SASKIA VANDERSTICHELEN

‘Dit is geen modegril’ GINO VAN OSSEL, professor retail en marketing aan de Vlerickhogeschool.

De afhaalchinees kennen we al lang, en sommige restaurants bedienen hun klanten ook thuis.

Maar sinds enkele jaren zien we bedrijven die online bestellingen opnemen voor een hele waaier aan restaurants en de maaltijden tot bij de klant brengen.

Tegenwoordig is veel te doen om de strijd tussen Deliveroo en Uber Eats, maar het fenomeen van het onlinebestelplatform gaat al wat langer mee. Pizza.be was bijvoorbeeld al een begrip bij mensen die vooral fastfood aan

huis laten leveren. Daarna kwam Take It Easy, dat ook gerechten van meer hoogwaardige eethuizen rondbracht, en zelfstandige fietskoeriers inzette om ze te verdelen. De Brusselse start-up gooide ondertussen de handdoek in de ring, maar dezelfde formule vinden we nu terug bij Deliveroo en Uber Eats.

“Dit is meer dan een modegril,” zegt Gino Van Ossel, professor retail en marketing aan de Vlerick-hogeschool. “Net zoals e-commerce veel groter zal worden dan postorderverkoop ooit geweest is, zal ook dit veel groter worden dan de pizzaboer die ook aan huis levert.”

Het nieuwe zakenmodel is mogelijk gemaakt door de popularisatie van de smartphone, maar beantwoordt ook aan een reële

vraag, klinkt het. “Er is een latente behoefte bij de consument.

Die heeft steeds minder tijd en zin om zelf boodschappen te doen en eten klaar te maken. Zelf afhalen kost ook moeite. Voor de deur parkeren is vaak geen evidentie, en ben je even te laat, is je maaltijd koud.”

Daarnaast zijn ook de restaurants ervoor gewonnen, zelfs al moeten zij een vergoeding betalen. “De meeste kunnen vaak moeilijk omgaan met leveringen.

Het personeel heeft het al druk, en het is niet evident om extra personeel aan te werven door de arbeidskosten, en ook omdat bestellingen zich vooral concentreren op enkele piekmomenten.”

De omvang van de onlineplatformen biedt restaurants bovendien de kans om nieuwe klanten aan

te trekken en extra omzet de draaien.

Restaurants lijken ook niet meteen hun eigen zakenmodel te ondergraven. Het thuis bestellen komt boven op uit eten gaan.

“Slechte economische periodes zijn een uitzondering, maar structureel gaan mensen steeds minder eten kopen en zelf klaarmaken,” zegt Van Ossel. “Het zijn vooral supermarkten die er iets van kunnen voelen, maar zij spelen daarop in door zelf steeds meer kant-en-klaarmaaltijden aan te bieden. Die zijn bovendien nog een beetje goedkoper dan wat aan huis geleverd wordt.”

Het over de kop gaan van Take Eat Easy hoeft er niet op te wijzen dat het businessmodel niet werkt, maar is eerder een uiting van de strijd die verschil-

lende internationale bedrijven momenteel voeren om de markt te veroveren. “Een webshop opzetten, is een hele investering.

Daarna moet je omzet maken.

Take Eat Easy heeft foute keuzes gemaakt, onder meer door te snel op verschillende plaatsen te willen lanceren. De concurrentie is nu erg groot, maar de markt zal zich consolideren met twee of drie spelers.”

De investeerders achter de bedrijven rekenen erop dat de zaak op termijn heel lucratief wordt.

Daar moeten de koeriers echter niet meteen op hopen. “Zij zullen nooit de bestbetaalde job hebben, maar voor studenten kan het een leuke bijverdienste zijn.

Als de vraag verder groeit, kan de prijs per kilometer wel de hoogte ingaan, omdat het moeilijker

wordt om koeiers te vinden.”

Of de bedrijven zich aan alle regels houden is niet meteen duidelijk. “Maar als er spelers zijn die niet correct werken of geen belastingen betalen, zal dat niet blijven duren. Als de markt zich consolideert, gaan de cowboys eruit.”

Als de sector verder groeit, kan de dienst ook buiten de grote steden functioneren. “Je hebt een zekere bevolkingsdichtheid nodig met voldoende restaurants en potentiële klanten op kleine afstand,” aldus nog Van Ossel.

“Anders lopen de kosten op, en moet de consument te lang wachten op zijn levering. Maar als de vraag toeneemt, kan het zeker ook werken in pakweg Wezembeek.”

Laurent Vermeersch

14 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

KANTWINKEL RUBBRECHT. De winkel op de Grote Markt gaat volgende maand dicht, maar Eline Rubbrecht (achteraan) blijft kant produceren, onder meer voor de export en de kerk

©SASKIA VANDERSTICHELEN

HANDEL Kantwinkel Rubbrecht sluit na zestig jaar

‘Niemand is bekommerd om voortbestaan van Brusselse kant’ BRUSSEL – De kantwinkel Rubbrecht op de Grote Markt bestaat zestig jaar. Maar in de plaats van feest te vieren, gaat de zaak dicht. Na de sluiting blijft er nog slechts een vijftal kantwinkels over in het centrum. “Als men wil dat de Brusselse kant overleeft, is er politieke steun nodig,” zegt Eline Rubbrecht.

A

l een hele poos houdt de kantzaak Rubbrecht uitverkoop.

Zakdoekjes, kanten kraagjes en napperons worden in de etalage aangeprezen met kortingen tot zeventig procent. Nog een dikke maand kunnen toeristen en kantliefhebbers hier hun profijt doen. Dan is het afgelopen.

De zaak ging open in 1957.

“Een neef van mijn moeder begon ermee,” vertelt Rubbrecht in haar sfeervolle atelier boven de winkel. “Hij kocht en verkocht de kant die gemaakt werd door kantwerksters uit de buurt van Brussel. Toen mijn ouders de zaak begin jaren zeventig overnamen, drukten ze er hun eigen stempel op. Mijn moeder had ook interesse in antieke kant, ze restaureerde

“De voetgangerszone trekt een publiek met een kleiner budget aan” Eline Rubbrecht Uitbaatster kantwinkel

stukken en probeerde tegelijkertijd de kanttechniek te vernieuwen, door bijvoorbeeld te werken met kleuren of ingewerkte gedroogde bloemen.”

Vernieuwen was nochtans niet makkelijk, omdat de meeste klanten uiteindelijk toch voor het traditionele werk kozen.

Tussen de kant geboren Eline Rubbrecht werd veertig jaar geleden tussen de kant geboren. Als kind woonde ze boven de zaak, met uitzicht op de Grote Markt en het stadhuis. “Ik was van jongsaf geboeid door de kant. Geleidelijk ben ik in het vak gerold.” Rubbrecht runde de zaak een heel aantal jaren samen met haar moeder. Los van de winkel ondernamen ze ook artistieke projecten. “We hebben samengewerkt met stylisten en interieurarchitecten. Met badenproducent Aquamass hebben we ooit zelfs een badkuip gemaakt waarvan de rand bekleed was met een print van kant.”

Rubbrecht leerde ook patroontekenen. “Vroeger was dat een echt vak, je was patroontekenaar. Tegenwoordig doet één van de kantwerksters het meestal. Maar om ervoor te zorgen dat er voldoende variatie is, ben ik zelf patronen gaan ontwerpen.”

Nu haar moeder zich na 44 jaar uit de zaak terugtrekt, stopt Rubbrecht met de winkel.

“De productie én de winkel, dat is te veel voor

één persoon.” Ze geeft toe dat het ook steeds moeilijker wordt om je brood te verdienen met een kantwinkel. “Mijn ouders hebben de mooiste jaren gekend.”

Toeristen houden nog steeds van kant, zegt Rubbrecht, maar de gemiddelde Belg vindt het oubollig. “Kant is voor hen het stoffige kleedje onder de vaas van oma. Terwijl het zoveel meer is. Ze kennen het gewoon niet.”

Rubbrecht haalt een kanten bloemetje uit een van de laden die volgestouwd zijn met oude patronen, fijne draden en waardevolle stukken antieke kant. “Ze snappen niet hoeveel tijd hierin gegaan is, ze hebben geen waardering voor handenarbeid.”

Gelukkig zijn er altijd nog de kenners, die de waarde van kant inzien en ook willen betalen voor een exclusieve blouse of een kanten bruidssluier. Zo’n bruidssluier kan tweehonderd tot vijfduizend euro kosten.

De winkel had recentelijk ook te lijden onder de lelijke stellingen die maandenlang de gevels van de huizenrij bedekten om de renovatie mogelijk te maken. Voorts waren er de aanslagen die de toeristen een hele tijd weghielden uit de stad. “Onze winkel is zeven dagen op zeven geopend, soms tot tien uur ‘s avonds. Al die tijd moet het personeel betaald worden. Als er dan geen volk komt.”

Ook de invoering van de voetgangerszone was voelbaar tot op de Grote Markt. “De voetgan-

DonDerDag 16 febrUarI 2017 I BRUZZ 1558 I 15

ADVERTENTIE

ting great lady s a r b e l e inger -C s-

iS mply the Best

gerszone trekt een ander publiek aan, jonger en met een kleiner budget. Ik heb klanten nodig die geld uitgeven aan iets dat niet noodzakelijk is.

Dat type klanten, althans een deel, komt graag met de auto tot vlak bij de Grote Markt. Maar ze moeten hier wel geraken. Ik denk dat de kwaliteitswinkels uiteindelijk zullen verdwijnen uit het centrum.”

Rubbrecht stopt dan wel met de winkel, maar niet met de kant. “Ik blijf ontwerpen en produceren. De goede klanten zullen me via internet wel weten te vinden. Zonder de winkel ga ik ook meer tijd hebben voor artistieke projecten, voor de export en voor de kerkkant.”

Rubbrecht maakt al jaren altaarkleden en kanten priestergewaden voor kerken in binnen- en buitenland, zelfs voor het Vaticaan. “Onder de huidige paus is dat wel iets minder, want hij verkiest heel sobere gewaden.”

Ook exporteert Rubbrecht sinds jaar en dag naar landen als Japan, de Verenigde Staten, Dubai en Saudi-Arabië. “Meestal zijn het bestellingen op maat. In de Arabische landen houden ze bijvoorbeeld van tafelkleden met een gouddraad erdoor, hier vinden ze dat kitsch.”

Zondag 19.02.2017 om 15u

“Kant uit China is veel minder van kwaliteit, drie keer wassen en er zitten grote gaten in”

W:HALL

Charles Thielemanslaan 93 1150 St-Pieters-Woluwe v Tickets €15 Reservatie & info: 02/218.44.88 of via willemsfonds.brussel@skynet.be

www.brusselsconcertband.com

Chinezen Terwijl het twintig jaar geleden op en rond de Grote Markt wemelde van de kantwinkeltjes blijft er na volgende maand nog maar een vijftal zaken met echte Brusselse kant over. Er zijn nog wel souvenirshops die ‘Brusselse’ kant uit China verkopen. “De Chinezen hebben geprobeerd om met eigen materialen onze kant te kopiëren. Het is ook handmade, maar de kwaliteit is veel minder. Drie keer wassen en er zitten grote gaten in,” zegt Rubbrecht.

De kantwinkels die hun waren wel in eigen land laten maken, hebben steeds meer moeite om kantwerksters te vinden. “Ze zijn met minder en worden ouder. Vroeger was het een echt beroep, aangeleerd van moeder op dochter, tegenwoordig vaak een bijberoep. Een van mijn kantwerksters is politieagent. Je ziet nu ook vaak dat mensen eerst een andere job uitoefenen en pas als ze kinderen hebben, overschakelen op kantwerk. Dat kunnen ze thuis doen.”

Zal de Brusselse kant overleven? Eline Rubbrecht zucht eens diep. “Het kan, op voorwaarde dat er politieke wil is om de sector te helpen. Nu bekommert niemand zich om het voortbestaan van de kant. Ook de musea hebben geen interesse. Zowel het museum voor het Kostuum en de Kant als het Jubelparkmuseum tonen alleen antieke kant, niet de hedendaagse productie.

Brussel zou veel chauvinistischer moeten zijn, trotser ook. De stad en het gewest promoten wel bier, wafels en chocolade, maar niet de kant.”

met de sponsoring van

ADVERTENTIE

“Een van mijn kantwerksters is politieagent”

Bettina Hubo

Echte Brusselse kant anno 2017 Vroeger had je in Brussel zowel kloskant (met klosjes) als naaldkant (met naald en draad). “In vergelijking met de Brugse kant was het Brusselse kantwerk fijner,” zegt Eline Rubbrecht.

“Brugse kant was meer bedoeld voor dagelijks gebruik, tafellakens en zo. Het moest stevig zijn en dus werd met een dikkere draad gewerkt. Brusselse kant was delicater en exclusiever, het waren de kanten kragen en

© SASKIA VANDERSTICHELE

waaiers om mee te paraderen aan het hof van de koning.”

In de loop der tijden verdween het kloskant uit onze contreien.

Ateliers in India namen de activiteit over. De naaldkant bleef, maar de technieken evolueerden. Rubbrecht: “De fijne, arbeidsintensieve Brusselse kant was peperduur en lastig in onderhoud. Daarom schakelde men over op makkelijk wasbare kantsoorten, die ook niet meer

honderd procent handmade waren. Vandaag heb je enerzijds de princessenkant, een techniek waarbij de kantwerksters bloemetjes en blaadjes naaien en die in een kant-en-klaar stuk tule verwerken. Anderzijds is er de lintjeskant waarbij de werksters machinaal vervaardigde linten zo aan elkaar vastnaaien dat er sierlijke krullen en andere motieven ontstaan.”

HUB

16 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE

NILS uit TERNAT :

In Brussel is de bewegwijzering met de gouden sint-jakobsschelpen naar Compostela onvolledig.

Leiden de gouden sint-jakobsschelpen, die hier en daar in de Brusselse voetpaden zijn verwerkt, naar het bedevaartsoord Compostela?

E

en sint-jakobsschelp of jakobsmantel (Pecten jacobaeus) in messing op een voetpad, een gevel, zelfs een kerk of twee in Brussel.

Ze glimmen zaligmakend in de zon. En intrigeren diegenen die al wat verder staan van de katholieke leer, we geven het toe. De emblemen wijzen u de pelgrimsroute naar de stad Santiago de Compostela in Galicië (Spanje). U hoorde er al wel van, ‘de helende deelgenotenroute die inspirerend werkt voor hen die naar wat dan ook zoekende zijn, maar uiteindelijk aankomen als een pelgrim’. Mijn vrouw stapt al jaren een week een stukje af, als ze zeventig zal zijn, hoopt ze eindelijk aan te komen.

Compostela is een oud bedevaartsoord dat in de elfde, twaalfde en dertiende eeuw makkelijk een half miljoen pelgrims op de been bracht, vooral uit Frankrijk en Spanje. De heilige Jakobus de Meerdere, broer van Johannes de Evangelist en neef van Jezus (hun moeders waren zussen), wordt er vereerd. In het Nieuwe Testament (Handelingen van de Apostelen) komt hij enkele malen aan bod, en staat dat hij door Herodes Agrippa I werd afgeslacht als volgeling van de Godszoon.

Een boot uit Jaffa bracht het lijk van Jakob van Jaffa tot de Kaap Finisterre (uiterste westen van Galicië). “Een legende stelt dat engelen sint-jakobsschelpen droegen om het schip te vergezellen naar Spanje,” zegt Luc De Bolle, voorzitter van het Vlaams Compostelagenootschap. Die vereniging blaast de pelgrimages naar Compostela jaar na jaar nieuw leven in. “In 2016 vroegen 1.500 pelgrims een geloofsbrief bij ons aan, om te vertrekken.” De vereniging heeft ook een WaalsBrussels broertje, Les Amis de Saint-Jacques de Compostelle. “Met zeshonderd aanvragen van ge-

“Een legende stelt dat engelen sint-jakobsschelpen droegen om het schip met het lijk van Jakobus te vergezellen naar Spanje” Luc De Bolle Voorzitter Vlaams Compostelagenootschap

loofsbrieven vorig jaar, een cijfer dat al jaren gelijk blijft,” voegt voorzitter Pascal Duchêne daaraan toe. Beide associaties vinden elkaar jaarlijks in Brussel, waar de Galicische gemeenschap op de eerste zaterdag van juni een Santiago-feest organiseert. Het verwijst naar de eerste pelgrimstocht naar Compostela rond 1150, toen de Codex Calixtinus verscheen - zeg maar de eerste reisgids voor stap-het-zelf-af. Het pad werd in 1987 als eerste ‘Cultuurroute’ erkend door de Europese Raad, en heeft niets vandoen met de Europese Grote Routepaden (GR). De Santiagoroutes leiden langs oude bedevaartsoorden. Hoe zuidelijker, hoe beter bewegwijzerd ze zijn. In Brussel blijft de bewegwijzering onvolledig (met sint-jakobsschelpen en stickers), al doen vrijwilligers hun best. Zuidelijker zijn er gele bordjes (in Frankrijk op de route van Le Puy naar Roncevalles en in Spanje op de Camino francès). Het netwerk loopt van Friesland of de Poolse grens tot Santiago via verschillende geofficialiseerde Compostelaroutes. Maar er loopt er maar eentje door Brussel, de Via Brabantica. Die komt van Mechelen en splitst naar Leuven of Brussel.

En van Brussel gaat die naar Halle om te splitsen richting Nijvel of Namen. In de hoofdstad verbindt ze twee belangrijke Sint-Jakobskerken: Onze-Lieve-Vrouw-van-Goede-Bijstand en SintJakob-op-Koudenberg, waar schelpen aan de gevel pronken. Een devote processie verbindt de eerste met de Kapellekerk, op de jaarherdenking in juni. De middeleeuwse Hallepoort, initieel uit 1357-1383, blijkt trouwens de historische plek voor wie in Brussel start. Er staat sinds 1999 een moderne menhir, ontworpen door de Galicische kunstenaar Manolo Paz. Wie een kijkje door de uithollingen neemt, kan zich de tocht al inbeelden, een jakobsmantel aan de rugzak. “Mensen hebben er vandaag nood aan zichzelf (terug) te vinden, en daar komt een spirituele dimensie bij - welke ook - in brede zin,” getuigt Duchêne nog.

Bon vent, alors.

Jean-Marie Binst VOLGENDE WEEK: Zou het ooit mogelijk zijn om het Volkshuis van Victor Horta in Brussel herop te bouwen?

JOUW MENING

lezersbrieven@bruzz.be

VERKEERSCHAOS En weer eens een plan om de verkeerschaos in het Brusselse te ontlasten. Zouden we het eens niet iets radicaler moeten aanpassen?

Ik geef maar een voorbeeld: aan alle eindstations van de metro’s later ook van tram en bus - parkeergelegenheid. Voor wie dan het openbaar vervoer benut, is het parkeren gratis of zo goed als gratis. Een jaarkaart voor bijvoorbeeld 60 euro. Met die kaart kan je dan GRATIS op het openbaar vervoer.

Dat zou de stad beslist ontlasten.

Bovendien is het Brusselse openbaar vervoer behoorlijk. Dus… Slimme auto-adepten zullen nu denken: “Minder drukte in het centrum van Brussel, daar kunnen wij nu lekker van profiteren.” Mis, want wie toch met de auto van buiten Brussel in Brussel wil, zal een

boete, tol (of abonnement?) moeten betalen. Dat kost natuurlijk geld, maar de huidige situatie - inclusief de luchtvervuiling - kost ook geld.

“Tel uit je winst,” zeggen ze. Coördineer eens de kosten en baten.

Ik ga dat niet doen, dat ligt niet in mijn deskundigheid. Wat ik wel kan doen is: suggesties leveren en mijn burgerplicht enigszins vervullen. Ter illustratie: ik woon in een klein dorpje op de grens van het Ruhrgebied. Als ik naar Düsseldorf, Oberhausen, Bochum of Keulen wil, dan rijd ik tot het dichtbijgelegen station (Kleve), en parkeer daar gratis mijn auto. Soms blijft de auto daar zelfs enkele dagen staan. Of: voor een Italiaanse stad is de binnenstad van Bologna vrij rustig. Dat komt omdat het autoverkeer er beperkt is. Op zondag in de middenstad zelfs verboden…

Eric de Kuyper

BRUSSELSE DOTATIE

PARKINGS

De Brusselse regering kondigde in januari aan dat het Brussels Gewest de negentien gemeenten gaat steunen “als nooit tevoren”.

Concreet gaat de algemene dotatie aan de gemeenten omhoog van 271 miljoen euro (in 2016) naar 341 miljoen euro (in 2017). Zou er ook iemand zijn in de regering die een beetje oplet dat dit geld NIET naar gemeenten gaat die ofwel de taalwetgeving aan hun laars lappen (Sint-Lambrechts-Woluwe) dan wel nul komma nul euro besteden aan het Nederlandstalige onderwijs in hun gemeente? Zeven van de negentien gemeenten hebben wel geld in de begroting voor Franstalige gemeentescholen, maar niet voor Nederlandstalige. Hoog tijd dat dat verandert.

Graag reageer ik op al de parkings rond het Brusselse die ons de mogelijkheid geven om de auto gratis of zelfs betalend te parkeren bij het binnenkomen van het Brussels Gewest. Met als voorbeeld Coovi. Men doet er alles aan om de wagens te weren in het Brusselse, maar de problemen om de auto’s te parkeren, dat is wat anders.

Kom je uit het Pajottenland en wil je je wagen parkeren in Anderlecht, dan is er een groot probleem. Nergens is er nog een plaatsje vrij. Nu

Vincent Verouden, Watermaal-Bosvoorde

heeft men aan een tweehonderdtal wagens de mogelijkheid gegeven om zich op de parking Park and Ride te parkeren via een systeem van aanmelden, via allerlei procedures. Buiten die procedures kan een gewone bezoeker er niet meer terecht, maar er zijn nog honderden wagens die problemen hebben om een plaatsje te bemachtigen.

In de weekends staat die parking vrijwel leeg.

Is het daarom dat men promotie voert voor het openbaar vervoer?

Anita Degreef, Sint-Pieters-Leeuw

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bruzz.be. Schrijven kan

naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

MIJN GEDACHT

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 17

BOULEVARD LENOIR in Parijs, met omgevormde middenberm, kan als voorbeeld voor Brussel dienen.

‘Poincarélaan moet stadsesplanade worden, geen openluchtparking’

V

orige week kondigde de Stad Brussel aan dat ze parkeermeters zal plaatsen om komaf te maken met het wildparkeren op de middenberm van de Poincarélaan.

“Een verdienstelijk initiatief op korte termijn, maar het zal niet leiden tot een opwaardering van dit stuk Kleine Ring,” zeggen stadsplanners Rien van de Wall en Wim Menten. “Integendeel: het bevestigt de idee van de ringlanen als restruimte en periferie.

Waarom geen groene wandeling op de middenberm?”

“We pleiten voor een visie die de stadssnelweg transformeert tot een nieuwe publieke ruimte in het centrum van Brussel,” zeggen Menten en Van de Wall, twee stadsplanners die samen KleineRing.be hebben opgericht, een initiatief dat met inwoners en verenigingen nadenkt over de toekomst van de ringlanen. “De Poincarélaan ligt midden tussen wijken die behoren tot de meest dichtbevolkte en dichtbebouwde van het gewest. Ook verbindt ze het Zuidstation, een internationale toegangspoort tot de stad, met de Ninoofsepoort, binnenkort een nieuwe place to be aan het kanaal. Maar als een bredere visie uitblijft, dan dreigt het potentieel van die boulevards als publieke ruimte en hefboom voor de ontwikkeling van dit stuk stad opnieuw voor jaren, zelfs decennia onbenut te blijven.”

“Binnen enkele maanden begint Brussel Mobiliteit met de aanleg van fietspaden op de Poincarélaan.

Dat aan de middenberm niet wordt geraakt, toont aan dat een integrale visie, die verder kijkt dan de mobiliteit, vandaag ontbreekt. Andere gewestelijke diensten werken momenteel het programma voor het stadsvernieuwingscontract ‘HeyvaertPoincaré’ uit. Of de middenberm in dit project wel onder handen zal worden genomen, valt af te wachten. In 2011-2012 nam de stad zich al eens voor om tussen de Anderlechtse- en de Ninoofsepoort sportinfrastructuur

Wim Menten Stadsplanner

Rien van de Wall Stadsplanner

“We pleiten voor een visie die de stadssnelweg transformeert tot een nieuwe publieke ruimte in het centrum van Brussel”

op de middenberm aan te leggen. Het idee verdween snel van tafel.”

“Welke rol moeten de boulevards spelen in het Brussel van morgen?

Stadssnelweg, openluchtparking… of een ruimte waarin verkeer en verblijf met elkaar in evenwicht worden gebracht? Het is hoog tijd dat de overheden samen met buurtbewoners en middenveldorganisaties een gecoördineerde visie uitwerken.”

“In Parijs bijvoorbeeld is de middenberm van de Boulevard Lenoir omgetoverd tot een zone met wandelpaden, fonteinen, speel- en sportterreinen, marktkramen en wadi’s op een middenberm die met twintig meter smaller is dan die van de Poincarélaan. Ook de middenbermen van de Avenida de Portugal in Madrid en de Avenida da Liberdade in Lissabon zijn wandelingen geworden met zitbanken of terrassen. Picknickplekken, skateparken en agoraspaces zijn eveneens mogelijk. Of waarom niet een paar ateliers voor kleinschalige productie en herstellingen?”

“KleineRing.be trekt in 2017 de wijken in en gaat met bewoners en handelaars in gesprek over hoe de toekomst van de boulevards er voor hen moet uitzien. Als de stad en het gewest het ernstig menen met de bereikbaarheid, de leef- en de luchtkwaliteit, dan moeten ze voor de Poincarélaan zo snel mogelijk zoeken naar parkeermogelijkheden voor bewoners buiten de openbare weg (op aanpalende percelen of ondergronds langs de centraal gelegen Zennekokers) en moeten de parkeertarieven geharmoniseerd worden. Dat gaat over parkeertarieven op en buiten de openbare weg, zodat parkeren op straat duurder wordt dan in een parkeergarage, over dezelfde parkeertarieven in aangrenzende gemeenten of correcte prijzen voor parkeerkaarten. Ook moet de Zuidfoor duurzaam in de wijk geïntegreerd worden. Is de functie van dit stuk Kleine Ring voor doorgaand verkeer ook niet aan Sara De Sloover herziening toe?”

18 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

VADROUILLE >

RUIMTE De tentoonstelling met uniek werk van Luc Peire loopt nog tot en met 14 mei in FeliXart Museum, Kuikenstraat 6, 1620 Drogenbos.

Open van donderdag tot zondag van 10.30 tot 17u.

Groepsbezoeken ook op andere dagen mogelijk na reservatie op het nummer 02/377.57.22.

Toegang: 5 euro.

Rondleidingen met een gids kosten 60 euro. www.felixart.org.

luc peire, brasilea 1961, olieverf op doek, mu.ZEE oostende.

metrostation roodebeek Brussel

Š FOTOSTICHTING JENNY EN LUC PEIRE

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 19

LUC PEIRE VOOR ENVIRONNEMENT

in Musee National d’art moderne, Parijs, 1967.

© JEAN MIL

tentoonstelling Luc Peire, meester van het abstract verticalisme in FeliXart

Oneindig hoog, oneindig diep © LUC PEIRE - FOTO STEVEN DECROOS

DROGENBOS - Aan Luc Peire (1916-1994), de meester van het abstract verticalisme, onder meer bekend van de ‘aankleding’ van het metrostation Roodebeek wijdt FeliXart een schitterende overzichtstentoonstelling. Het kunstwerk Environnement laat je heel even zweven in de oneindige ruimte.

H

elemaal aan het einde van de expo daalt de bezoeker een trap af en wordt hij geconfronteerd met een reusachtige witte kubus. Binnenstappen wordt lichtjes gehinderd door een doos met schoenovertrekken, de elektronische muziek van het Opus 297 Environment van componist Louis De Meester klinkt dreigend, Na het binnentreden en het sluiten van de deur is het even naar adem happen. De spiegelwanden met verticale lijnen slagen erin om een gevoel van oneindigheid te creëren, duizelingwekkend en verwarrend. En het is net dat streven naar oneindigheid dat volgens Peire samenvalt met de zoektocht van elke mens.

Met Environnement poogt hij die zoektocht in een universele taal te brengen.

Peire deed de idee op toen hij in 1965-1966 in New York verbleef. Environment staat mijlenver verwijderd van de schilderijen uit zijn ‘blauwe periode’ aan het begin van de tentoonstelling. Maar toch vormen de kunstwerken van Luc Peire volgens zijn neef Marc Peire geen breuk met de traditie: “Als WestEuropeaan brak Peire niet met het verleden.

Integendeel. Geleidelijk liet hij zijn modernisme organisch en logisch groeien vanuit twee renaissanceprincipes: de mens en de ruimte.

Dat bezorgde hem een unieke plaats binnen de abstracte beweging.”

Schriftje Een Clairefontaineschriftje met ruitjes illustreert de uitspraak van Marc Peire. Het schriftje bevat een lijstje van alle tekeningen waarvan hij sporen kon terugvinden. De

eerste tekening is gedateerd 1934, de laatste 1993. De weg van het potlood op papier is te vergelijken met de manier waarop de mens tastend zijn weg zoekt in het duister, schreef Henri Matisse. En dat is een lange weg, Peires inspiratiebronnen voor 1934 zijn zijn grootvader, een landschap, een stilleven met bloemen. Zijn tekengerief bestond uit vetpotlood, grafietpotlood en Oost-Indische inkt. Tussen 1936 en 1938 richt hij zich op de wezens die de mens vergezellen bij het werk op de (Brugse) akkers: een os, een paard, een liggende koe.

Nadat Peire in 1947 uit La Jeune Peinture Belge is gestapt, wordt zijn beeldentaal steeds abstracter, aan het einde van de jaren 1950 brengt hij de menselijke figuur terug tot een lijn in de ruimte, een evolutie die in FeliXart mooi te volgen is en dankzij krantenknipsels en affiches ook historisch gesitueerd wordt.

Een hoogtepunt van de expo zijn de LuminoTours en de schaduwen die ze afwerpen, maar ook de foto’s van de integratiewerken waarvoor Peire samenwerkte met architecten en urbanisten laten zien waarvoor de kunstenaar stond: het metrostation Roodebeek, de Place Carrée in Marne-la-Vallée en Het Teken in UZ Gasthuisberg in Leuven behoren tot de belangrijkste. Het Teken wordt in 1992 geplaatst, twee jaar voor het overlijden van Peire.

Danny Vileyn

20 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 febrUAri 2017

ENFANT TERRIBLE BERNADETTE MERGAERTS GEO- EN FOTOGRAFE Mensen zeggen dat ik goed kan kijken. Wellicht komt dat omdat ik als kleutertje al voor een Brueghel of een Miro werd gezet”

© SASKIA VANDERSTICHELE

Ik fotografeer al sinds mijn tiende. In het begin was dat met een Kodakske of een iets beter apparaat van mijn grootvader of tante. Pas toen ik na mijn opleiding geografie Oriental and African Studies ging studeren in Londen, kocht ik mijn eerste echte toestel.

Terug in Brussel volgde ik een cursus fotografie en is de passie echt begonnen. Met vrienden trok ik elk jaar naar de Mois de la Photo in Parijs. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd, zowel technisch als inhoudelijk. Ik heb heel lang analoog gewerkt, in zwart-wit ook. Het ontwikkelen gebeurde thuis in de badkamer.

Ik heb een nogal gevarieerde carrière achter de rug, maar fotografie, geografie en mijn liefde voor verre landen waren altijd wel ergens aanwezig. Ook toen ik bij Apple werkte. Ik zat er in de computerverkoop, maar kon veel reizen.

Nadien ben ik op de communicatieafdeling van de VUB terechtgekomen, waar ik de foto’s maakte voor de brochures en de website.

Mijn volgende carrièreswitch was een beetje vreemd. Hoewel ik in die tijd amper de namen van de ministers van de verschillende regeringen kende, ging ik werken op het kabinet van toenmalig premier Elio Di Rupo. Ik was er protocol officer, organiseerde de reizen van de premier en ontving de buitenlandse delegaties. Ik moest alles documenteren: foto’s maken van alle bezoeken. En de geografie kwam eraan te pas, omdat ik bij alle bezoeken vooraf toch even de gebruiken en karakteristieken van het land in kwestie bestudeerde. In drie jaar tijd hebben we zestig reizen gemaakt.

Na de verkiezingen van 2014 was het afgelopen en had ik geen job meer. Toen besliste ik om helemaal voor de fotografie te gaan. Ik werk nu één dag per week in een kunsthogeschool en maak fotoreportages voor bedrijven.

Daarnaast heb ik mijn eigen projecten. Mijn squares, zoals ik ze noem. Vierkante foto’s, meestal dertig op dertig, zonder kader. Als

“Ik loop met mijn iPhone langs de straten en druk af, zonder inzoomen” kind had ik al een zwak voor vierkante beelden. Enkele jaren geleden kreeg ik van mijn oude moeder een iPhone cadeau. Die staat nu altijd in de squarestand. Ik loop langs de straten en druk af, zonder inzoomen. Ook de hele verwerking gebeurt met de iPhone: lichter, donker, meer contrast, een filter. Maar nooit knippen, ik herkadreer nooit.

Ik heb intussen vijf boekjes gemaakt met squares. Vaak zijn het beelden van op of rond het Flageyplein, de buurt waar ik al veertig jaar woon. Soms van verder, Grimbergen, waar ik

opgegroeid ben, Oostende, of nog, Mallorca, mijn tweede thuis.

Een van de boekjes bevat alleen foto’s van het Brusselse openbaar vervoer: in de tram, bij de metrohalte, in een bushokje. Ik ben zelf een fervente gebruiker van het openbaar vervoer.

Mijn favoriet is tram 81.

Ook in mijn foto’s zie je de geograaf. Er zit veel natuur in mijn beelden, bloemen, wolken, zand, maar ook architectuur, gebouwen of details van muren. Mensen zeggen dat ik goed kan kijken. Ik denk dat dat komt omdat ik als kleutertje al meegenomen werd naar musea waar ik voor een Brueghel of een Miro werd gezet.

Eind vorig jaar heb ik voor het eerst geëxposeerd. Ik werd 58 en heb 58 squares opgehangen in een voormalige fotogalerij. Het was heel spannend, maar ik heb de smaak te pakken.

Binnenkort trek ik met mijn werk naar Frankrijk, Spanje en Griekenland.

Bettina Hubo

BERNADETTE MERGAERTS (58) is geografe en fotografe. Ze werkte na haar studies achtereenvolgens in de IT-sector, op de communicatieafdeling van de VUB en als protocol officer op het kabinet van premier Elio Di Rupo.

In 2014 besloot ze zich helemaal aan de fotografie te wijden.

DonDerDag 16 febrUarI 2017 I BRUZZ 1558 I 21

NICK TRACHET brUSSeL en De WereLD CULInaIr onTDeKT Er zijn verschillende redenen om fruit en groente te kopen: omdat ze smakelijk zijn, gezond, nostalgisch, exotisch... maar ik kocht deze pepertjes eigenlijk omdat ze mooi zijn. Op de markt ‘lachten ze naar de mensen,’ zoals mijn vader dat placht te zeggen. Ze zaten knus gestapeld in een zestal kartonnen dozen, de handelaar (van Turkse oorsprong), had er dus vertrouwen in dat hij er veel zou verkopen. Ze zijn een centimeter of tien lang en glanzend groen.

Het zijn chillipepers. Ik schrijf dus chilli, niet chili, omdat dat laatste verwarrend is. In Latijns-Amerika zeggen ze trouwens vaak aji (spreek uit ‘achi’) in plaats van chilli. Het is daarenboven geen peper, want echte peper zit botanisch in een heel andere familie. Om het nog helemaal ingewikkeld te maken, behoren de chilli’s tot verschillende soorten: Capsicum annuum, C. frutescens, C. baccatum en wellicht nog andere. Ze behoren, net zoals de aardappel en de tomaat, tot de Nachtschadefamilie.

Deze glimmende groene hier zijn jalapeño’s. Dat is misschien de meest populaire chilli in de tex-mextraditie. Een variëteit die erg bekend is in de Verenigde Staten, waar ze het uitspreken als

‘halapienjow’. Jalapeño is genoemd naar Xalapa, de hoofdstad van de staat Veracruz aan de Golf van Mexico.

Er zijn bijzonder veel varieteiten chilli. Het is zoals met appelen en peren. In the Eden Project, de botanische tuin van Cornwall, zagen we er heel wat op rijtjes geplant, geordend volgens de ‘Hitteschaal van Scoville’. Die schaal van scherpte is genoemd naar de uitvinder, de Amerikaanse scheikundige Wilbur Scoville (1865-1942).

Hij extraheerde de actieve stof, capsaïcine, met alcohol en zette die dan voor aan een panel van proevers, in verdunningen met suikerwater.

De eenheden (SHU) van de schaal slaan op de verdunning die nodig is om de scherpte niet meer waar te nemen. Een gewone poivron haalt 0, de tabasco-peper 5.000.

Maar sterke chilli’s kweken is vandaag een soort sport geworden.

En eigenaardig genoeg niet noodzakelijk in de tropen. Enkele jaren geleden was de topscore voor een amateur in Schotland, enige tijd later werd de hoofdprijs gewonnen

Jalapeño “Er zijn bijzonder veel variëteiten chilli. Het is zoals met appelen en peren”

door een kweker in Dorset in Engeland, vandaag schiet de schaal al de twee miljoen eenheden voorbij: het Guiness Book of Records noteert alweer een nieuwe, de Carolina reaper, die een score behaalt van 2,2 miljoen SHU. Volgens mij gaat een mens van zijn stokje als hij zoiets proeft!

Wij brachten een pakje Dorset naga-zaadjes mee van Cornwall, mijn zoon zaaide ze in potten en waren we niet zo klein behuisd, we hadden een winkeltje kunnen be-

ginnen. Het zijn vrolijke planten, die, behangen met rode vruchtjes, zelfs niet zouden misstaan als kerstversiering. Met de overvloed aan pepertjes hebben we er tenslotte confituur van gemaakt.

Maar deze jalapeño’s hier zijn groen en nog niet rijp. Ze werden gekweekt in Andalusië. Achter het groen zie je het rood al doorschemeren. Jalapeño’s heten nog redelijk mild te zijn, variërend van 2.000 tot 8.000 SHU. Wat doe je daar nu mee, behalve in de fruitschaal leggen en gebruiken als conversatieonderwerp?

Ik at bij Chi-Chi’s ooit gefrituurde jalapeño’s. Dat bleek ongeveer het enige lekkere dat ze daar op de kaart hadden. Het recept lijkt nogal eenvoudig. Snij de pepers open. Of je de zaadjes eruit wil halen moet je zelf weten, maar doe dan beter keukenhandschoenen aan. De capsaïcine aan je vingers komt binnen de kortste tijd terecht in je ogen of neus. Bij brand kan je je gezicht afvegen met olie en dan wassen met zeep, want water alleen neemt de stof niet met zich

mee. In de mond helpt suikerwater.

Het is mijn ervaring dat koolzuurhoudende drankjes de zaak alleen maar erger maken.

Vul de pepertjes met een kaas zoals philadelphia (of tonijnsla), rol ze daarna door los geklopt eiwit en paneermeel en frituur ze bij 180 graden gedurende enkele minuten. Waarschijnlijk moet je dat rollen in paneermeel een paar keer herhalen om een mooie laag te krijgen. Na het bakken even laten uitdruppen. Zo krijg je hete happen die het hart verwarmen bij de borrel. Je kan jalapeño’s ook vullen en in de oven klaarmaken, dat is minder vet. Maar er zijn heel wat vullingen te bedenken. Door een gesuikerde vulling te gebruiken ga je overigens de ravage van de Scoville-eenheden wat tegen.

O ja, verse chilli’s zijn eigenlijk erg gezond en ondanks de pijn is de brand van pepers totaal ongevaarlijk. Het is zoals naar horrorfilms kijken: stresserend, maar je weet eigenlijk dat er je niks kan gebeuren. Chilli’s bevatten heel wat vitamine C, een noodzaak in deze grieperige tijden. Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

ADVERTENTIE

Zoek je Nederlandstalige

? r

Surf naa

22 I BRUZZ 1547 1558 I I DonDerDag Donderdag 16 28 17 febrUAri november2017 2016

ARCHITECTUUR Tentoonstelling werpt licht op onbekende Amerikaanse jaren VOETBAL – meer dan alleen titelambities met rWDm

‘nu ben ik een man op het veld’ SINT-JANS-MOLENBEEK – voetballers die ook supporter zijn van hun club worden schaarser, maar nicolas maeyens (24) is er nog zo een. hij maakte zijn debuut bij FC brussels en keert nu terug naar rWDm. een keuze van het hart, maar ook met titelambities.

I

k vind dat je als jonge gast voorging met ups en downs. “Ik herinner al moet spelen, niet op de bank me mijn eerste wedstrijd nog goed: zitten. Daarom heb ik Anderthuis tegen Doornik. We wonnen lecht op mijn veertiende verlamet 1-0 dankzij een goal van Luten,” vertelt Maeyens. “Ik kwam tula. Een fantastische herinnering. bij FC Brussels terecht, speelde Je debuut maken in het Edmond er op mijn zestiende al bij de reMachtensstadion is toch wel wat.” serven en maakte als zeventien“Ik was maar gedurende sommige jarige mijn debuut in tweede klasse. periodes een titularis. Bij het begin UNIEKkeuze PORTRET Mijn was dus de juiste.” van mijn derde seizoen kreeg ik van Een foto Victor en Julia bij de sequoia, Het is invaneen ploeg metHorta onder anMichel De Wolf minder speelgedie zo breed was dat er Lutula een tunnel het deren Le Postollec, en doorliep, Vese- in legenheid en ben ik over mijn toeYosemitedat National Park isMaeyens het enige portret linovic de jonge zijn vankomst beginnen na te denken. Ik hun verblijf in Amerika. eerste stappen bij de grote jongens besliste opnieuw te studeren en in zette. Twee seizoenen lang maakte een lagere divisie te spelen, bij Woluwe-Zaventem. Dat ik in de vestihij deel uit van de eerste ploeg. Dat ADVERTENTIE ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN (SVK) V E R H U U R U W G O E D ZO R G E LO O S Het SVK garandeert : = een stipte huurbetaling = een degelijk verhuurbeheer = het ouderhoud van uw woning = hulp bij renovatie = fiscale voordelen

www.fedsvk.be - 02 412 72 44

De Horta’s in Amerika SCHAARBEEK - Eenmaal de cultuurshock van de monotone wolkenkrabbers te boven, voedde Victor Horta zich tijdens zijn ballingschap in de Verenigde Staten van 1916 tot 1918 met nieuwe beelden en vooral nieuwe geluiden. In het Autriquehuis kunt u tot 10 oktober die weinig bekende periode van Horta leren kennen.

H

et Autriquehuis met de getinte voegen aan de Haachtsesteenweg met huisnummer 266 op zich is al reden genoeg voor een bezoek. Het huis van ingenieur Eugène Autrique is een van de eerste huizen die Horta bouwde in 1893. Wie er aanbelt, kan door het huismuseum wandelen van keukenkelder tot zolder.

De scenografen, stripauteurs Schuiten en Peeters, richtten het huis weerhoorde in alsofhoe de oorspronkelijke beaire sommige spelers woners het werden, pand netofverlaten hebniet betaald dat ze thuis ben. De waswarm hangtwater nog op in de buineens geen meer hadanderie, zolder weer hun den, heeftopook wel zijn een dan rol gespeeld. gebruikte ideeën gestouwd.

BovenIk had het geluk dat Vermeersch me dien bestaan trapleuning graag had en ikdeopflorale tijd werd betaald en mozaïekvloer, de moderne radi(lacht).” ators en linoleum uit hun magische De tocht van de turnleraar in lastripdivisies De Theorie vangoed, de Zandkorrel gere begon want na in hetenecht. zijn de eerste Hortwee een “Het half seizoen bij Woluta-toetsen,” zegt Sophie we-Zaventem, dwong deFerooz ploeg van de het Autriquehuis: zochtklasse. hier al promotie af naar “Hij tweede naarcontractverlenging manieren om meer Zijn lagnatuurlijk achteraf licht binnen te trekken, bijvoorklaar, maar door een misverstand beeld met een raam met minimale ging dat niet door.

Uiteindelijk trok vlakverdeling, en “Daar het metaal, van hij naar Waterloo. werd aan de mooi constructiebalk, komtmaar bloothet te een project gebouwd, liggen.” werd een raar seizoen, waar de best betaalde spelers op het einde geen Indirecte kritiek De voorzitter was cent meer kregen.

“Horta heeft al in dede opdrachten binnogal speciaal, stijl van Vernen voor het Brugmannziekenhuis meersch.” in Laken en het Museum voor Schone Kunsten in Doornik als de EerVier rode kaarten ste Wereldoorlog uitbreekt,” zegt “Vorig seizoen speelde ik voor Ferooz. “Om in 1915 een Londens Pepingen.

Daar had ik een mooi congres Dat bij te wonen wecontract. stop ik nietover weg,demaar deropbouw, toen nog Ze spoedig de mentaliteitdieviel tegen. zijn werd moestIkzijn er zeerverwacht, Vlaamsgezind. benvrouw niet Julia Carlsson, Zweedse perfect tweetalig,die maar het luktwas, me doendan uitschijnen dat Dat ze naar Stockmeer behoorlijk. ik dat seiholmook reisden.

Eenmaal in kaarten Londen zoen nog eens vier rode kunnen ze niet meer niet. naar Al Brussel, pakte, hielp uiteraard bij al omdat de wel bezetter op de hoogte was heb ik er een degelijk seizoen en Horta Daarom bij terugkeer worden gespeeld. vind zou ik het niet gearresteerd. vrouw toerde erg om in lagereZijn divisies te spelen. door haar om teveel spreIk word noggeboorteland altijd beter. Door te ken over hetje lot de Belgische spelen, krijg veelvan zelfvertrouwen, oorlogskinderen.

Toen het na neneem je meer verantwoordelijk en gen je maanden te gevaarlijk werken durf te ondernemen.

Bij Brussels werd,me dook ook zijdat in de illegaliteit. werd verweten ik te lief was Het koppel trok naar Amerika waar op het veld. Wel, nu ben ik een man Julia op het haar veld.”liefdadigheidswerk kon voortzetten.

Het ‘American aid for Maeyens was vorig seizoen een paar Homeless zou nu keer te zienBelgian in het children’ Edmond Machomgerekend Niet 11 miljoen euro maar opgetensstadion. als speler, bracht hebben.” als supporter.

Hij stond meteen ach-

Amerikastraat - om in een huis van Alphonse Balat aan de Louizalaan te gaan wonen. Was zijn weelderig “Natuurlijk is geworden in tijden huis antireclame niets in het voetbal van wederopbouw?

Hij werkte zijn zeker, maar het Brugmannziekenhuis en kunstenvan RWDM paleisproject in Doornik af met flink wat is ideaal voor mij.” besparingen.”

“Toen hij het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar) ontwierp, waarvan de bouw in 1922 begon, was dat in art deco, een logisch vervolg van de art nouveau. Voor de akoestiek van de Henri Le Boeufzaal inspireerde hij zich op het Mormon Tabernacle voor de toepassing van de materialen.” Op de originele plannen vertrekken er lijnen vanaf de piano “Ineens bevond Victor Horta zich naar alle kanten in de concertzaal, tussen de wolkenkrabbers van New waarbij hij dan résonance troublante York, waar de standaardisering hem of écho puissant noteerde. “Eigenlijk shockeerde. Op alle mogelijke manieren was hij afgesneden van zijn bracht hij uit Amerika vooral technische oplossingen mee. Er gaat werk. Hij verdiende de kost met lezingen, niet over de ‘modern style’ wel beton in de constructie, waar zoals hij van plan was, de Amerihet metaal nu in verwerkt is, maar kanen wilden hem horen vertellen overal ramen en deuren van hetzelfde formaat, zoals hij in de VS gezien over ‘the old style’. Dus ging het © MICHEL OOSTERS had, ging toch te ver voor de man over gotiek en Vlaamse renaissandie gewoon was elke gevelsteen te tekenen.

Horta ter het project en was er vorig jaar al lers komen en gaan, maar de basis bleefdenk toch ik. vooral graag bij geweest, maar hij had al zal blijven, EenHorta.” scenario Verwachtisgeen grotemogeexpo, getekend bij Pepingen. “Tijdens de zoals Beerschot ook hier de hebben verbeelding wordt eerste match die ik bijwoonde, tegen lijk. De maar spelers getekend wel op gang gebracht Sterrenbeek, dacht ik: ‘Op dat veld voor de ambitie van de club.” in dat huishet waar het tramgetingel wil ik staan.’ Spelen voor een paar Niet alleen ambitieuze project af en toe doordringt.

De duizend man is veel leuker dan voor van de club spreekt de spelers aan, geesten van Horta, Autrivijftig man.” ook de goedgevulde tribunes.

De que, Schuiten en Peeters “Het is overdreven om te zeggen dat trouwe aanhang van RWDM is een waren rond,zeenzaterdag zijn we tekenen bij RWDM een droom was. echte troef, daterzullen nu 1893, 1916-1918, of Met die ploeg in eerste klasse spelen in de derby tegen Léopold Ukkel in ‘Brüsel’?

De expo zou dat wel zijn. Maar het is natuuropnieuw784 bewijzen.

“Voor zo’n putoontjehet notitieboekje dat lijk fantastisch om terug te keren en bliek moet alles geven. Onze Horta in Amerika, voorSophie zo’n Ferooz enthousiast publiek te supporters zijnbijhield het voorbeeld van Autriquehuis de maquette Bozar, spelen.

Voor die mensen wil je alles een twaalfde man. Het van is nog iets uitvergrotingen vanVroeger Horta’s kapot spelen. Ik ben supporter van anders dan bij FC Brussels. en foto’s de club, ja, maar dat maakt geen kwamenprentbriefkaarten ze naar de ploeg kijken die ce, niet op zonder te verwijzen naar vanhun kloosters Texas ennu Californië verschil het veld.

Ik geef altijd in stadioninspeelde, komen de vernielde en naar The hun Big Trees California. Een alles voor mijnsteden club.” in zijn land en ze ploegof kijken.” dus indirect kritiek te geven op de foto “De van derby Victorblijft en Julia bij toch Horta wel iets Duitsers.” de sequoia, die zo was dat er bijzonders.

De breed supporters kenIn een brief van 12 januari 1916 is een tunnel doorliep, Yoseminen mensen uitin dehet gemeente te National Park is het enige portret te lezen hoe tevreden de studenvan de tegenpartij en sommige ten, maar ook de professoren van van hun verblijf in Amerika. spelers, zoals ik, kennen heel Devroe de Harvard University, Cambridge,

wat tegenstanders. Bij An pakweg Massachusetts, waren over Horta’s Manage ken ik weinig volk, bij lezing - geïllustreerd met de diaproGanshoren bijvoorbeeld heel jector - over de Belgische architecde ploeg. Een derby is toch altuur. Dankzij zijn oratorisch talent tijd een tikkeltje specialer.” mocht hij architectuurgeschiedenis Nicolas Maeyens, voetballer RWDM Een zege in de derby moet doceren aan de George Washington RWDM helpen om de tweeUniversity. de periodetitel binnen te haMaeyens is als middenvelder de link len. Zoals Maeyens aanhaalde, is Horta bleef Horta en de aanval. de titel dé prioriteit. Hij deelt het tussen de verdediging “Zijn lezingen brachten Hij staat veel aan de basishem van van acenthousiasme van de tribunes en Georgia tot aan de Stille Oceaan. ties, is belangrijk in balrecuperatie wil hogerop. “Ik heb de afgelopen Hijheeft was verrukt overtrap. de ongerepte en een goede Met die seizoenen een paar clubs gehad, natuur en de mission style de arkwaliteiten is hij een van dein troeven nu wil ik stabiliteit. Natuurlijk is chitectuur.

Tijdens een lezing in het van een ploeg die niet onder stoelen niets in het voetbal zeker, maar het Mormon van Salt of bankenTabernacle steekt dat ze voor de Lake titel project van RWDM is ideaal voor City “We (Utah) maakte de akoestiek gaat. willen kampioen worden, mij. Wat de toekomst brengt, weet vanisdeduidelijk. zaal veelDaar indruk op hem.

Als dat praten we met ik niet. Ik zie mij niet meteen verTot ik 1 oktober 2017 de Horta’s de oorlog terug naar mekaar over,namaar dat betekent niet trekken. Als de kans zou krijgen het Autriquehuis, Brussel komen,dat is er dat we denken wegeen er algeld zijn.meer We om nu te in tekenen om met RWDM 266 zes voor arbeidsintensieve onderschatten niemand.” art-nouin divisie Haachtsesteenweg 1B te spelen binnen 1030 veaurealisaties.

Zelfpaar verlaat de ar“Deze ploeg zal een seizoenen à acht jaar, zouSchaarbeek ik dat met de ogen chitect ook zijn de Woensdag-zondag van 12 tot 18u Tim Schoonjans standhouden.

Ereigen zullenwoning wel wat- in spedicht doen.”

“Ineens bevond Horta zich tussen de wolkenkrabbers van New York, waar de standaardisering hem shockeerde”

“Onze supporters zijn het voorbeeld van een twaalfde man”

>Horta in Amerika

Donderdag 16 febrUAri 2017 I BRUZZ 1558 I 23

ADVERTENTIE

Laptopia Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

Bibliotheca Wittockiana woensdag 8 februari, 10.15u

17–20 FEB 2017 TO U R & TA X I S , B R U S S E L S

De wereld draait door. Maar grote pijlen wijzen de uitweg uit de eindeloze nieuwsstroom, en leiden naar een kleine bibliotheek, waar de wereld van gisteren gekneveld ligt in lange, maar overzichtelijke rijen boekbanden. Die weg, van wat we nog allemaal zullen moeten weten naar wat we niet per se meer hoeven te weten, vervolg ik nauwgezet. Op zoek naar de geruststelling dat je ook overeind blijft als je niet alles gelezen hebt wat gedrukt staat.

De Bibliotheca Wittockiana is relatief recent. Een laatste ark voor wat voor en tijdens de digitale overgang nog op papier werd gezet. Het gebouw uit de jaren tachtig herbergt onder meer 33 in kalfsleer gebonden delen van de Encyclopédie van Diderot en d’Alembert uit de jaren 1750. En het is ook een museum over boeken. Met boeken over boeken, en boeken over het maken van boeken.

Maar ik wil in de beslotenheid van de leeszaal gaan zitten, rug aan rug met woorden die met de jaren minder zijn gaan betekenen.

Gesloten boeken onder elkaar.

De bibliotheek heeft geen krakende vloeren, en geen verkruimelde bibliothecaris die weleens in slaap valt tussen de steekkaarten. Met een eigentijds systeem kunnen sommige boekenkasten zelfs om hun as draaien. Niet om een geheime gang prijs te geven, maar om ‘s avonds als een muur de ruimte af te sluiten, en overdag het licht binnen te sluizen. Al maakt daglicht de karakteristieke leeslampjes op de leestafels natuurlijk niet overbodig. Een beetje abat-jour verslaat de dag.

Maar dan nog zullen duizenden bladzijden nooit nog het licht zien. Dat hebben ook bibliofielen al lang erkend. Omdat zij niet alleen voor het innerlijk, maar ook voor het uiterlijk vallen, hebben de meest onzekere boeken zich in ruil voor hun laatste greintje intellectueel kapitaal de artistieke allure van een sculptuur aangemeten. Ze zijn van gebruiksvoorwerp

omgeboekt tot kunstobject. Verbrande boeken, beschilderde boeken, boeken van steen… ook die bevolken de Bibliotheca.

De rest blijft vooralsnog in het gelid staan. Sommige stijf van de pretentie.

Andere zijn slap en rafelig, maar duidelijk meer geliefd. De meeste boeken dateren uit de tijd dat nog een uniform vereist was: er staan lange classicistische rijen rood, blauw, beige en groen. Met kleine vergulde lettertjes die stijlvol slijten.

Sommige banden verbergen geen samenhangend geheel, maar samengebonden deeltjes: boekenfaçadisme.

Hier en daar wordt het spel van horizontale en verticale lijnen verstoord door scheefgezakte exemplaren met te weinig basis om op zichzelf te staan.

Uit één boek is het leeslint ontsnapt, een ander draagt het rugnummer van een in onbruik geraakt classificatiesysteem. De twee worden gescheiden door een gecodeerd kartonnetje. Classificatie is belangrijk, want suggereert een Ordenend Principe. De plaats die een boek krijgt toebedeeld, is van belang. Wellicht zit er ook evolutie in. Kan een verstokt muurboekje op een dag populair worden? Hoe is de stemming bij de achterblijvers, als hetzelfde populaire deeltje alweer door een charmante lezer op de lange tafel wordt opengevouwen? Hoeveel boeken staan door de druk van de concurrentie onder constante spanning? Zijn er echt boeken die nog nooit werden opengedaan? Is zo’n stilgeboren bestaan dan verteerbaar voor de betrokkene, of op zijn minst in boekenmiddens bespreekbaar? Hoeveel loze woorden kan een bibliotheek verantwoorden, en hoeveel geheimen liggen er nog in besloten?

“Zijn er echt boeken die nog nooit werden opengedaan?”

Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

TAKE ART HOME AF F O RDABL E A RTFA I R . COM

24 I BRUZZ 1558 I Donderdag 16 februari 2017

VOETBAL - Mohammed Aoulad voelt zich als Brusselaar kiplekker bij Union Saint-Gilloise

“Het was een droom om bij Anderlecht te tekenen. Magnifiek. Ik moet de club bedanken dat ze in mij geloofden, ik ben er trots op dat ik het truitje gedragen heb van de beste club van België. Ik weid liever niet uit over de speelkansen die ik al dan niet heb gehad.

Daar hebben andere mensen over geoordeeld.

Ik weet alvast dat ik alles heb gegeven.”

‘Wat wij neerzetten, is vrij formidabel’

Geen spijt

MOHAMMED AOULAD. “Als je wint, is alles goed, maar zodra we verliezen, voel je druk.

Dat is niet slecht. Ik hoop met de club de play-offs te kunnen halen,” zegt Mohammed Aoulad, links op de foto in het shirt van Union Saint-Gilloise.

Mohammed Aoulad - Geboren op 29 augustus 1991 - Raakte via FC Brussels bij RSC Anderlecht - Speelde onder meer met Westerlo in eerste klasse - Wil met Union Saint-Gilloise de play-offs halen

© BELGA

BRUSSEL – Mohammed Aoulad heeft op amper 25-jarige leeftijd al een rijk gevulde carrière achter de rug. Na een paar seizoenen in de eerste klasse speelt hij vandaag een trapje lager, bij Union Saint-Gilloise in divisie 1B. Beschouw het als een kleine stap achteruit om er dan twee vooruit te zetten. De Brusselaar vindt stilaan zijn beste vorm terug en hoopt de Unionisten te helpen aan de play-offs.

A

nderlecht is me op mijn zevende komen halen bij Crossing Schaarbeek,” vertelt Aoulad. “Ik was goed en dat was hen opgevallen. Ik heb bij Anderlecht altijd mijn kans gekregen, daar kan ik niet over klagen. In mijn generatie, die van ’91, zat onder anderen Ziguy Badibanga. Uiteindelijk ben ik tot mijn veertiende bij Anderlecht gebleven.”

Toen nam de Brusselaar een vrij onverwachte beslissing. Hij ging zaalvoetbal spelen.

Zijn kleine gestalte kwam daar beter tot zijn recht, oordeelde hij. Als technische speler die hij altijd was, kleefde de bal van kleins af heel de dag aan zijn voeten. Zijn passage in de zaal scherpte die techniek nog wat aan.

“Een jaar later heb ik me opnieuw aangesloten bij Crossing Schaarbeek. Voor het plezier, maar het is altijd mijn ambitie geweest om professional te worden.”

“Het was voor mij logisch dat ik voor FC Brussels koos, toen ze een voorstel deden.

Mijn passage daar blijft een zeer goede her-

innering. Ik heb er veel plezier gehad. Mede dankzij de kansen die ik daar kreeg, heb ik de carrière die ik vandaag heb. Het was een mooie club, zij het met een atypische voorzitter, Johan Vermeersch. Met hem heb ik me altijd goed verstaan. Ik ben iemand die altijd zegt wat hij denkt en dat kon hij wel appreciëren, vermoed ik. Hij heeft veel voor de club gedaan, al had hij ook wel zijn minpunten. Maar ik onthou eerder de positieve zaken dan de negatieve.”

De herinnering aan Brussels is voor Aoulad des te aangenamer, omdat hij daar zijn transfer afdwong naar RSC Anderlecht.

Het was een mooie overstap, maar bij de paars-witte buren kreeg hij nooit echt zijn kans. Tweemaal werd hij uitgeleend. Bij Charleroi liet hij zich opmerken met een uithaal naar zijn trainer en het bestuur, net nadat hij had gescoord. Mede daardoor keerde Aoulad vroegtijdig terug naar Anderlecht.

“Daar praat ik liever niet meer over, dat is iets negatiefs en uit het verleden. Of me dat een slecht imago heeft gegeven? Neen, voetbalfans zijn wel slimmer dan dat. Ze onthouden wat op het veld gebeurt. Alleen dommeriken veranderen niet.”

“Ik praat liever met mijn voeten dan met mijn mond. Al lach ik graag op training en maak ik graag ambiance” Mohammed Aoulad Voetballer Union Saint-Gilloise

Aoulad verkaste uiteindelijk naar STVV, toen in tweede klasse, en later naar eersteklasser Westerlo. Hij verzamelde er heel wat speelminuten en wist regelmatig te scoren, zelfs al is hij een flankaanvaller. Afgelopen zomer liep zijn contract bij eersteklasser Westerlo af en zat hij zonder ploeg. “In januari wou de club mijn contract nog verlengen, maar ik hield de boot af omdat ik andere voorstellen op zak had. Het was niet het moment. Niet lang daarna ontwrichtte ik zowel mijn linker- als mijn rechterschouder, zodat ik zonder club zat. Maar spijt van mijn keuze heb ik niet.”

In oktober kwam de clubloze Aoulad weer boven water. Union Saint-Gilloise was op zoek naar een vervanger voor de geblesseerde Nicolas Rajsel, en kwam bij de vinnige Brusselaar uit. Hij ziet de stap naar divisie 1B als een kleine stap achteruit, om er later twee vooruit te zetten. “De volksmond zegt dat het een week duurt om te herstellen van een blessure die je één week aan de kant heeft gehouden.

Als je dan weet dat ik zes maanden niet heb gespeeld… Maar ik vind mijn niveau terug en ben daar blij om. Ik kan zeker nog vooruitgang boeken. Ik luister naar de mensen die er iets van weten. Daarbij ben ik, hoewel ik al een hele tijd meedraai, nog maar 25.”

“Ik ben geen spits, eerder iemand die laat scoren. Bij Union gebeurt het wel dat ik vooraan speel. Ik ben een van de spelers met de meeste ervaring en doe dat, zelfs al ben ik daarin niet gevormd. Een leider mag je me niet noemen, ik praat liever met mijn voeten dan met mijn mond. Al lach ik graag op training en hou ik ervan ambiance te maken.”

Zoontje De Brusselaar herkent bij Union heel wat trekken van Brussels, zoals de trouwe aanhang die de club door weer en wind luidkeels steunt. Wat hem wel enigszins verraste, is dat er bij de club de nodige druk wordt gelegd op de spelers. “Verloor ik bij de Vlaamse clubs waar ik heb gespeeld twee of drie keer op een rij, dan gebeurde er niet veel. Hier wel. Als je wint, is alles goed, maar zodra je verliest, voel je druk. Al is dat niet slecht. Ik hoop met de club de play-offs te halen.”

“Wat we neerzetten, is vrij formidabel, dat moet iedereen onthouden. In het begin van het seizoen had haast niemand verwacht dat we zouden staan waar we nu staan. Vergeet niet dat we een van de kleinste budgetten hebben van divisie 1B. Het collectief is onze sterke. Als je collectief goed presteert, volgt het individuele wel.”

Aoulad heeft een contract tot het einde van dit seizoen met een optie voor een bijkomend jaar. Wat de toekomst brengt, dat weet je in de voetbalwereld nooit. De geboorte van zijn zoontje heeft hem naar eigen zeggen rustiger gemaakt, en hij is voor hem een extra bron van motivatie. “Op het einde van het seizoen maak ik een balans op. Er is zeker een mogelijkheid dat ik volgend jaar nog bij Union speel. Ik sluit geen deuren, ik bekijk alles. Natuurlijk is het mijn ambitie om hoger te gaan.

Dat is toch bij iedereen zo?”

“Op het einde van mijn carrière wil ik in de spiegel kunnen kijken en trots zijn op wat ik heb gepresteerd. Ik denk dat ik goed op weg Tim Schoonjans ben om dat te bereiken.”

Donderdag 16 februari 2017 I BRUZZ 1558 I 25

SPORTagenda

ESTAFETTE Sinds ik er in januari een maand heb rondgetrokken, weet ik het wel zeker: Nieuw-Zeeland is het mooiste land ter wereld. Dat komt voor een groot deel door de mooie natuur die verspreid is over het Noorder- en Zuidereiland, gaande van de rotsige kust met opeenvolgende baaien die er telkens weer anders uitzien, al dan niet uitgedoofde vulkanen met sneeuw op de top, prachtige natuurparken, onbewoonde eilandjes, verlaten stranden met spelende zeehonden en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nog een troef: de kiwi’s houden van sport. Op de Olympische Spelen in Rio eindigde Nieuw-Zeeland met vier gouden, negen zilveren en vijf bronzen medailles op de negentiende plaats in de medaillestand: niet slecht voor een land met amper vierenhalf miljoen inwoners. Het gematigd zeeklimaat en de mooie plekken om te sporten, zitten daar natuurlijk voor iets tussen.

Nieuw-Zeelanders houden het meest van rugby, cricket, kajak en netbal: een soort combinatie van basketbal en korfbal die door de spelsnelheid en spanning best aangenaam om te volgen is.

Wie op vakantie gaat naar Nieuw-Zeeland, heeft sowieso de nodige beweging. Wij vullen onze dagen vooral met lange wandelingen op onbewoonde eilandjes en vulkanen, door regenwoud en langs watervallen. Maar de grootste sportieve prestatie leveren we in Tongariro National Park, waar klaarblijkelijk heel wat scènes uit The Lord of the Rings zijn gefilmd.

De Old Coach Track is een mountainbikeparcours dat heel mooie natuur combineert met ingenieuze bouwconstructies. Tussen 1906 en 1908 wordt de weg gebruikt om met paard en kar passagiers en goederen te vervoeren tussen de twee uiteinden van een spoorweg die wegens het grote hoogteverschil op dat moment nog niet met elkaar verbonden zijn. Na 1908 raakt de alternatieve weg al snel in onbruik en hij zou vandaag helemaal vergeten zijn, als hij enkele jaren geleden niet in ere werd hersteld en in 2010 werd heropend als wandel- en mountainbikeparcours. Nieuw-Zeelanders houden namelijk van fietsen, op voorwaarde dat het een beetje spectaculair is. Fietsen op de weg zegt hen weinig, maar een spectaculaire afdaling of een uitdagend mountainbikeparcours moet je hen geen twee keer voorschotelen.

De Old Coach Track vertrekt langs uitgestrekte weilanden

waarop grote kudde schapen grazen vintage Nieuw-Zeeland, zeg maar. Al snel duiken we een stukje oerbos in.

Wat verderop komen we een voormalig viaduct tegen, waarvan alleen de roodbruine pijlers zijn blijven staan, als reuzen in een desolaat natuurlandschap.

Op de Old Coach Track liggen ook cobblestones, hadden ze op voorhand gezegd. Als rasechte Flandriens hebben we daar naar uitgekeken: niets leukers dan met de handjes los op het stuur en met een groot verzet over de kasseien te dokkeren. Maar in Nieuw-Zeeland leggen ze hun kasseien op een andere manier dan in Europa: slechts hier en daar steekt er eentje heel wat centimeters boven de grond uit, waardoor je erg oplettend moet sturen en balanceren, zeker in volle afdaling. En bergop, wanneer je al erg je best moet doen om niet om te vallen, zijn ze ook al niet gemakkelijk te ontwijken.

In het midden van het traject ligt een oude spoorwegtunnel. Daar duik je best niet te snel in: enkele seconden lang ben je verblind door de duisternis. En net wanneer je ogen zich aan het donker hebben kunnen aanpassen, moet je die dekselse tunnel opnieuw uitrijden. Maar een ingenieus bouwwerk is het wel, hoor.

Op de laatste en misschien wel hoogste brug van de dag, het Hapuawhenua Viaduct, mag je in principe niet fietsen om geen tegenliggers te hinderen, maar aangezien wij hier alleen zijn, doen we het toch. Niet weggelegd voor mensen met hoogtevrees. Aan de andere kant van het viaduct staan enkele grote picknicktafels, die welgekomen zijn voor verpozing. Op de achtergrond zingt de toei of tui, onze favoriete lokale vogelsoort, zijn vrolijke wijsje.

Het laatste deel van het parcours gaat in dalende lijn, richting het in de zomer verlaten bergdorpje Ohakune, vooral bekend wegens de wintersport en wortelteelt. Met een verfrissend ginger beer (niet-alcoholisch drankje van Australische makelij, KL) en een uitzicht op de hoogste berg van het Noordereiland komen we weer op onze positieven.

Als ik het allemaal neerschrijf, terwijl de regendruppels op het koude vensterglas neerslaan, vervult mijn hart zich met niets dan heimwee. Nieuw-Zeeland, wij zijn nog niet klaar met elkaar.

KEN LAMBEETS

Verlaten viaducten

Freelancejournalist Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten

BASketBAL Jonge asielzoekers en ketjes staan samen op het veld

Basketbal zonder grenzen BRUSSEL – Basketbalclub Basic-Fit Brussels organiseert op woensdag 22 februari voor het derde jaar op rij de Youth Integration Day. Jongeren uit asielcentra nemen het dan op tegen leeftijdsgenoten uit Brussel.

De Youth Integration Day draait om meer dan basketballen en punten scoren. Het biedt kinderen uit de Fedasil-opvangcentra van

Sint-Pieters-Woluwe en Neder-over-Heembeek de kans om een woensdagnamiddag vol plezier te beleven en zo eventjes de dagelijkse problemen vergeten. Voor hun tegenstanders – jeugd uit Neder-over-Heembeek en spelers van Basic-Fit Brussels – is het dan weer een mogelijkheid om zich open te stellen voor andere culturen of geconfronteerd te worden met hun onbekende problemen.

De ketjes kunnen op 22 februari een hele

namiddag lang hun beste basketbalskills bovenhalen in zaal Jean Cappellemans (Neder-over-Heembeek). Ze krijgen er kleine trainingen en de Youth Integration Day wordt afgesloten met een minitornooi. De deelnemende kinderen spelen in gemengde ploegen tegen elkaar. De club roept alle geïnteresseerden alvast op om langs te komen en door hun aanwezigheid dit initiatief te steunen.

Het gaat trouwens zeer goed met de jeugd van Basic-Fit Brussels. Ze kan rekenen op een uitstekende omkadering en plukt daar de vruchten van. Dat bewijzen de U21, die zich opnieuw hebben geplaatst voor de finale van de AWBB-beker (Association Wallonie-Bruxelles de Basketball), een prijs die ze vorig jaar zelfs wonnen. De finale wordt op zondag 12 maart gespeeld tegen Charleroi, Tim Schoonjans in Libramont.

Vrijdag 17 februari School Grappling Brussels Brazilian Jiujitsu Academy organiseert vrijdag voor de tiende keer een School Grappling in Molenbeek. Kinderen uit het eerste en tweede leerjaar van Nederlands- en Franstalige scholen, maken op de mat uit wie de sterkste is.

Zaterdag 18 februari België-Rusland Onze nationale rugbyploeg neemt het in haar tweede wedstrijd in divisie 1A van de European Nations Cup op tegen Rusland. Om 15u wordt de aftrap gegeven in de kleine Heizel. Meer informatie vindt u op www.fbrb.events.

Zondag 19 februari Winter Rowing Regatta’s Royal Sport Nautique de Bruxelles organiseert naar jaarlijkse gewoonte zijn Winter Rowing Regatta’s. Om 11u begint de twaalfde editie van de Head of the River (start ter hoogte van de Van Praetbrug): roeiers proberen om de beurt de beste tijd neer te zetten over een afstand van vijfduizend meter. Om 14u begint de 93ste Grote Winter Handicap: de ploegen krijgen een handicap toegewezen in functie van onder meer het aantal roeiers en het soort boot. Wie op papier de snelste is, vertrekt als laatste. Alle details vindt u op www.royal1865.be.

Outdoorhockey Het indoorhockeyseizoen was dit jaar een grand cru voor onze Brusselse ploegen. De mannen van Royal Racing Club de Bruxelles verlengden hun titel dankzij een zege in de finale tegen Namen.

Bij de dames was White Star Evere te sterk voor de Waterloo Ducks. Nu de prijzen in de zaal zijn uitgedeeld, is het tijd om buiten hockey te spelen.

Dit weekend staat de eerste speeldag na de winterbreak op het programma. Met Racing tegen Daring is er bij de mannen meteen een derby.

Thaiboksgala Napoli Gym uit Evere (Triton zwembad) organiseert een gala waar amateur- en junior thaiboksers aan de bak zullen komen. Om 13.30u worden de deelnemers gewogen, twee uur later betreden de eerste twee de ring.

Dansatelier De 22-jarige Mamadou Wague is student hedendaagse dans bij P.A.R.T.S. in Vorst, en geeft van 15 tot 16.30u een workshop hiphop in gemeenschapscentrum Ten Weyngaert (Vorst). Hij leert basics aan zoals de connectie met de muziek, met ritme en groove. Wague wil een technische kennis opbouwen waarmee de dansers verder kunnen evolueren. De workshop is gratis, inschrijven is ten zeerste aangeraden (www.tenweyngaert.be).

Woensdag 22 februari Dansfolies De Simonetzaal in Anderlecht ontvangt de zesde Brusselse editie van Dansfolies. Tijdens deze danswedstrijdhappening voeren leerlingen uit het basis- en secundair onderwijs de danscombinaties op die ze tijdens het schooljaar hebben samengesteld en geoefend. Een jury bepaalt welke scholen de beste performance neerzetten.

Tim Schoonjans