BRUZZ - editie 1541

van 6 tot 12 oktober 2016

uit in bruss

+ el | vos sorti

es à bruxe lles

| out And

About in bruss

els

UIT IN BRUSSEL SORTIR À BRUXELLES OUT IN BRUSSELS 7

13 | 10 | 2016

# 1 5 41

elSeNe/Ix elleS

| aFGIFTeka

NTooR bRUSSel

x P702124

nl Fr en

RUSSelSe MedIa

VZw | FlaGeYPle

IN 18 Place

FlaGeY, 1050

N° 1541 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

lu

weekblad |

eeN UITGaVe

VaN VlaaMS-b

BEDRIJVEN- EN BELEVENISCENTRUM AAN HET KANAAL

LEVEN IN DE MAALDERIJ

blAudzun lA Fille inco nnue Amongster tiAgo rodrigues teju cole stArs oF the lid

1541_01_cove

Abandonnez

vos

congo arnetttes occidentales works

r.indd 1

03-10-16

19:18

p5

© SASKIA VANDERSTICHELE

FOTOGRAAF KURT DERUYTER

Cars, priests en haircuts p 14 - 15

POMPIDOU IN CITROEN

Winkels zonder opvolging

p 16 - 17

p8-9

‘Gamechanger’ of kers op de taart?

Van vader op zoon is niet meer

2 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

EDITO Een Frans filiaal

Steven Van Garsse Chef Weekblad “Er zijn géén communautaire redenen denkbaar om de collectie aan het publiek te onttrekken”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw.

Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert 0478-84.01.93 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns HOOFDREDACTIE Klaus Van Isacker (Nieuws), Jeroen Roppe (Strategie), Robert Esselinckx (Adjunct) WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Karen De Becker ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier REDACTIE Jean-Marie Binst, Bettina Hubo, Laurent Vermeersch, Danny Vileyn MEDEWERKERS Hilke Andries, Michaël Bellon, Hanne De Valck, An Devroe, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

Op dezelfde dag dat Jan Jambon (N-VA) de uitbreiding van het Kanaalplan tegen radicalisme aankondigde, zaten minister-president Rudi Vervoort (PS) en Serge Lasvignes van het Parijse Centre Georges Pompidou broederlijk naast elkaar aan een tafeltje in wat over afzienbare tijd een groot Museum aan het Kanaal moet worden.

In één trek werd Brussel zo een beetje de dépendance van Parijs. Het museum in het Citroëngebouw zal immers een deel van de rijke collectie van het Centre Pompidou huisvesten. Pompidou was er als de kippen bij om op twitter het nieuwe ‘Centre Pompidou Bruxelles’ aan te kondigen.

Wat minder uit de verf kwam, was dat dit princiepsakkoord eigenlijk het resultaat is van een slechte Belgenmop.

In 2011 ging het Fin de Sièclemuseum open. Daarmee kreeg het Museum voor Moderne Kunst de doodsteek. Een groot deel van de waardevolle collectie zit sindsdien in een depot. Het Citroëngebouw was voor de huidige directeur van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten, Michel Draguet, een van de plekken om die collectie weer voor het publiek te ontsluiten.

Alleen heeft de federale regering daar nooit brood in gezien. Een federale col-

lectie in een museum van het Brussels Gewest: geen sprake van. Het hoeft geen betoog dat huidige voogdijminister Elke Sleurs (N-VA) dat al zeker niet gunt aan de linkse Brusselse regering.

Het resultaat is absurd: Brussel zal over enkele jaren een collectie tonen die weliswaar flink wat volk zal trekken, maar door Parijs gekozen is. Terwijl de eigen Belgische collectie moderne schilderkunst in kelders stof zit te vergaren.

De collectie is van iedereen. Het is aan de overheid om die aan iedereen te tonen. De verzameling, zelfs al is ze niet volmaakt en werd ze de laatste decennia nooit aangevuld zoals het hoort, maakt integraal deel uit van de nationale geschiedenis. Er zijn géén communautaire redenen denkbaar om de collectie aan het publiek te onttrekken.

De PS hoopt nu wellicht om na 2019 in de federale regering te zitten. Dan heeft ze de hefboom terug om de collectie uit te lenen aan het Brussels Gewest.

Ondertussen heeft ze wel een deal gesloten met een Frans museum, een akkoord dat heel wat geld kan kosten - de Fransen komen natuurlijk niet gratis en waar Brussel toch niet bepaald trots op kan zijn. Het is een beetje als pronken met andermans veren.

WAUTER MANNAERT

“

De Brusselse regering heeft een communicatieprobleem” LAURETTE ONKELINX, Brussels PS-voorzitter (in ‘L’Echo’).

“

Alles verloopt top-down.

Jambon is helemaal niet op de hoogte van wat de ‘down’ al doet tegen radicalisering” YVAN MAYEUR, De burgemeester van de stad Brussel reageert op het Kanaalplan van de minister van Binnenlandse Zaken (op ‘Bruzz.be’).

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 3

Stedenbouw Aanvraag voor 200 parkeerplaatsen

MOBILITEIT Ook geen plannen voor draadloos netwerk in bus en tram

Promotor plant parking aan Rouppeplein

Wifi in stations, niet in metro

115 199

Studentenwoningen

Parkeerplaatsen

ROUPPE. Ontwikkelaar Artone plant studentenwoningen met een grote parkeergarage.

BRUSSEL - Een privépromotor heeft een vergunning aangevraagd voor de bouw van 115 studentenwoningen én 199 parkeerplaatsen bij het Rouppeplein. De parking zou publiek toegankelijk worden.

Rond de uitgebreide voetgangerszone in de binnenstad moesten vier nieuwe parkeergarages komen, maar daar kwam nog niet veel van in huis. Integendeel, het stadsbestuur moest na massaal protest het plan voor een parking onder het Vossenplein laten varen en ook voor de andere locaties werden de plannen nog niet concreet.

Voor het Rouppeplein dient zich nu wel een alternatieve oplossing aan. Projectontwikkelaar Artone wil er een parkeergarage met 199 plaatsen bouwen, als onderdeel van een nieuwbouwproject met 115 studentenwoningen. De parkeerplaatsen zouden ondergronds gebouwd worden, de koten in de vijf verdiepingen daarboven.

De promotor wil naar eigen zeggen tegemoet komen aan de vraag naar studentenhuisvesting en het tekort aan parkeercapaciteit in het zuiden van de Vijfhoek. De parking zou dan ook publiek toegankelijk worden. Of het plan om een nieuwe parking onder het plein te bouwen daarmee van de baan is, wil schepen van Mobiliteit Els Ampe (Open VLD) niet gezegd hebben.

Verschillende handelaars en buurtbewoners hopen alvast dat het niet tot een grote werf komt op het plein zelf. Bijkomend voordeel is dat er geen toegangshellingen moeten komen op het plein. Over de uitbating van de parking is nog geen duidelijkheid.

BRUSSEL – Sinds vorige week kunnen reizigers gratis wifi gebruiken in het metrostation Hallepoort. De andere 68 stations worden later dit jaar en volgend jaar uitgerust met een draadloos netwerk. Maar in de metro zelf komt er voorlopig geen wifi.

“Het draadloos netwerk wordt beschikbaar in het betalende gedeelte van de stations,” legt An Van hamme van de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB uit. “Achter de poortjes dus, tot op het perron.”

Voorlopig werkt het systeem alleen in Hallepoort. Tegen eind dit jaar komen er nog 26 stations bij en tegen eind 2017 zullen de passagiers in alle stations kunnen inloggen op het netwerk wifi.brussels.

Draadloos internet in de metro zelf zit er voorlopig echter niet in. “Technisch kan het wel, maar het is in deze fase niet gepland,” zegt Van hamme. Navraag bij het kabinet van Bianca Debaets (CD&V), Brussels staatssecretaris voor Digitalisering, maakt duidelijk waarom. “De stations uitrusten met wifi gaat redelijk snel en eenvoudig. Er zijn immers al verschillende hotspots. Wifi in de metro zelf is veel omslachtiger en duurder,” zegt woordvoerder Eric Laureys.

“Ook in Londen en Parijs worden de metrostations voorzien van wifi, maar niet de metro zelf,” voegt Lore Vandoorne, woordvoerster van Brussels mobiliteitsminister Pascal Smet (SP.A), hier nog aan toe.

© ALL CREATIVE COMMONS INGOLF

WIFI. Wel op het perron, niet in de metro.

Hoe zit het tot slot met de bussen en trams van de MIVB? Ook die krijgen volgens Van hamme voorlopig geen wifi, in tegenstelling tot bijvoorbeeld De Lijn, die sinds een jaar draadloos internet aanbiedt in een hele reeks trams en bussen.

Bettina Hubo

MEDIA Digitale Week stuwt bibliotheekwerking De nieuwbouw is gepland naast het gebouw van de socialistische bediendevakbond BBTK, grotendeels op een perceel dat al jaren braak ligt en ook als parking wordt gebruikt, met toegang via de Van Helmontstraat. Het project zou zo ook komaf maken met een decennia-oude stadskanker. Eerder heeft het stadsbestuur zelf overwogen

Het project zou ook komaf maken met een decennia-oude stadskanker om het terrein te kopen en te bebouwen.

Naast het braakterrein zou ook een pand gesloopt worden dat tot voor kort gebruikt werd door de plaatselijke afdeling van de Parti Socialiste.

Het vergunningsgdossier is momenteel in behandeling. Het Brussels Gewest beslist over de vergunning.

Laurent Vermeersch

Eerste e-boek van Bruzz BRUSSEL - Naar aanleiding van de Digitale Week in de bib geeft Bruzz in samenwerking met de Brusselse bibliotheken een eerste e-boek uit: Bruzzel in 16 kortverhalen.

selse bibliotheken werkte met Bruzz het e-boek Bruzzel in 16 kortverhalen uit.

Jean-Marie Binst

Het gebruik en de bibliotheekuitlening van digitale, Nederlandstalige boeken is in de hoofdstad nog lang niet ingeburgerd. “Van de twintig Nederlandstalige openbare bibliotheken in het Brussels Gewest bieden vier bibliotheken elektronische literatuur aan. De Digitale Week moet mensen vertrouwd maken met begrippen als e-reader, e-book en digitaal lezen,” stelt Patrick Vanhoucke van het Streekgericht Bibliotheekbeleid (SBB). Daaruit groeide het idee om tijdens de Digitale Week (van 8 tot 16 oktober) met een extra promotiemiddel uit te pakken. Muntpunt en de Nederlandstalige bibliotheken van Oudergem, Sint-Pieters-Woluwe en Schaarbeek beginnen op 8 oktober met het uitlenen van e-readers.

In de bib van Sint-Agatha-Berchem en Etterbeek wordt het gebruik van de e-reader uitgelegd. Het is de intentie om nog meer bibliotheken op dat spoor te zetten.

De werkgroep Digitaal Lezen van de Brus-

BRUZZEL in kortverhalen

>

BRUZZEL in 16 kortverhalen Vanaf 8 oktober is het e-boek gratis te downloaden via www.brusselsebibliotheken.be/ eboek.

Het e-boek bundelt de zestien uitgegeven lezersbijdragen van de Kortverhalenwedstrijd 2016 uit het weekblad BRUZZ, toen gecoördineerd door Ken Lambeets.

Vanaf 8 oktober kunt u alvast enkele auteurs een stukje kortverhaal horen voordragen op facebook.com/BRUZZbe

4 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 OKTOBER 2016

DE WEEK

IN BEELD In Etterbeek protesteren personeelsleden van ING. De bankdirectie heeft net aangekondigd dat de komende jaren meer dan drieduizend werknemers moeten opstappen. De beslissing wekt veel weerstand op, omdat de bankgroep vorig jaar nog flinke winst maakte.

in het NIEUWS VIERDAGENWEEK IN SINT-JOOST

Vorige maandag besliste de gemeenteraad van Sint-Joost-ten-Node in 2017 te willen overschakelen naar het stelsel van een vierdagenweek voor het gemeentepersoneel.

Het zou om een eerste proefproject gaan binnen het Brussels Gewest. Het financiële

prijskaartje van de werktijdvermindering werd echter nog niet berekend.

KLAP VOOR EUROSTADION

Uiterlijk zondag moet het milieu-effectenrapport (MER) voor het Eurostadion goed- of afgekeurd worden. Inmiddels raakte een ontnuchterend mobiliteitsadvies bekend van het departement Mobiliteit en Openbare Werken (MOW), dat uitgaat van een impact van het stadion op het verkeer in een veel ruimere omgeving dan het MER. Ook worden de toestroomcijfers van bezoekers per auto in het MER onderschat: in plaats van 30 tot 50 procent zou 80 tot 90 procent van buiten Brussel komen.

Verder bleek de verzadiging van de Ring in verschillende scenario’s berekend, waardoor het in het MER te veel koffiedik kijken is.

MEER GELD VOOR VERTAALWERK

De gerechtstolken en -vertalers hebben vorige vrijdag actie gevoerd op de trappen van het Justitiepaleis. Ze eisen behoorlijke verloningen en werkomstandigheden, nu justitieminister Koen Geens bekendmaakte dat hij de tarieven voor tolk- en vertaalwerk wil verlagen. Een gerechtsvertaler krijgt een derde - 4 eurocent per woord - van wat een vertaler van de overheid krijgt voor werk via openbare aanbesteding. Door de multiculturele gemeenschappen in Brussel valt er ook veel justitiewerk uit andere talen dan het Frans of het Nederlands te vertalen.

GEDULD VOOR SPOORWEGTUNNEL Het blijft wachten op de spoorwegtunnel die de gesloten overweg voor auto’s op de

Gentsesteenweg in Sint-Agatha-Berchem moet vervangen. De vergunningen - een gewestelijke en federale materie - blijven maar uit. Daarom heeft de gemeente een memorandum voorgesteld waarin gevraagd wordt om een gewestelijke ‘dirigent’ aan te stellen die het slakkendossier van de MIVB, Infrabel en het gewest orkestreert en stimuleert.

MAYEUR TIPT JAMBON

Brussels burgemeester Yvan Mayeur (PS) heeft gereageerd op het ‘kanaalplan inzake radicalisering’ dat minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) uitrolde.

De burgemeester betreurt het tekort aan preventie-acties en ‘een luisterend oor’ voor wijkbewoners, ook door de politie. In de hele zone ontbreken volgens Mayeur

vierhonderd agenten. Het lokale beleid moet worden versterkt.

STOELWISSEL BIJ EUROPALIA

Het culturenfestival Europalia moet in 2017 nog Europalia Indonesia vieren, maar op dinsdag 4 oktober werd al in Boekarest ondertekend welk land het gastland in 2019 wordt: Roemenië . Secretaris-generaal Kristine barones De Mulder legde het spoor uit voor die vijftigste editie. Eind december gaat De Mulder met pensioen. Vrijdag krijgt het personeel te horen wie haar opvolgt.

Jean-Marie Binst

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

© BELGA

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 5

uitgelicht Economisch-culturele vuurtoren verbindt verleden en toekomst

Kansen voor kanaalzone ANDERLECHT - Een oude maalderij langs het kanaal in Anderlecht gaat een nieuw leven tegemoet als het bedrijvenen beleveniscentrum Coop. Het complex moet een baken van hoop en trots worden voor de buurt.

Toeval of niet: terwijl ING duizenden ontslagen aankondigde in Etterbeek, verdrongen politici en andere belangrijke Brusselaars zich in Anderlecht bij de opening van Coop, vroeger bekend als Zuidhaven. Het project staat symbool voor het economische potentieel van de kanaalzone als broedplaats voor allerhande bedrijfjes.

“We mogen de negatieve berichten niet negeren, maar we moeten ook het positieve niet uit het oog verliezen,” verklaarde minister van Economie Didier Gosuin (Défi).

“Elke dag worden in Brussel 33 bedrijven opgericht. Daarmee is het gewest goed voor een derde van alle start-ups in België. Het kanaal is het dynamische hart van Brussel.

Hier krijgt de economie van morgen vorm.”

Het bedrijvencentrum Coop biedt polyvalente ruimtes, van kleine kantoortjes tot grote ateliers. Er is plaats voor twintig ondernemingen. Voorlopig zijn twee lokalen verhuurd, onder meer aan een videoproductiehuis. Op kruissnelheid zouden hier meer dan honderd mensen hun brood moeten verdienen.

Zowat alle mogelijke Brusselse overheden ondersteunen het project, dat ook flink wat geld kreeg van Europa. De man die alle instanties wist te overtuigen van het project is directeur José Menéndez, die zijn sporen verdiende in het bedrijvencentrum Euclides, dat onlangs zijn twintigste verjaardag vierde.

De projectnaam verwijst naar coöperatie, samenwerking. “We bieden de kmo’s hier een totaalconcept,” zegt Menéndez. “Logistieke oplossingen, afvalbeheer, gedeelde energie en uiteindelijk ook samenwerking tussen de ondernemingen. Ons doel is professionele synergieën, creativiteit en innovatie te faciliteren.”

De intentie om kruisbestuivingen te creëren, weerspiegelt zich ook in het gebouw. Het geld voor de renovatie vloeide vooral naar trappen en ontmoetingsruimten, met bijvoorbeeld een groot panoramisch terras op het dak.

Er is ook een café waar werknemers en bezoekers vanaf januari terechtkunnen voor een drankje of een dagschotel. Op de nieuwe ramen na bleef de oude maalderij verder onaangeroerd. Geen spatje verf of plamuursel

kwam eraan te pas. Enkele lokalen zijn zelfs nog ‘versierd’ met graffiti uit de tijd dat het gebouw leegstond.

Dat Coop met twee voeten in de realiteit van de kanaalzone staat, blijkt ook in de permanente tentoonstelling. Een Toyota Corolla uit de jaren 1970 verwijst bijvoorbeeld naar de handel in auto’s richting Afrika. En passant wordt het debat over de toekomst van die vaak verguisde activiteit in de wijk opnieuw opengegooid.

Het beleveniscentrum heeft ook oog voor de industriële geschiedenis, met de sociale strijd en opeenvolgende migratiebewegingen die daarbij horen. “Coop wil de Brusselaars trots maken op hun wortels en hen wapenen voor de uitdagingen van de toekomst met waarden zoals samenwerking en solidariteit,” verklaarde Fadila Laanan (PS), voorzitter van de Cocof en zelf kind van de kanaalwijken.

Bezoekers van Coop kunnen deelnemen aan een heleboel workshops, van brood maken tot bruggen bouwen. Het Coop-belevenis-

“Hier krijgt de economie van morgen vorm” Didier Gosuin Minister van Economie

parcours houdt op woensdag 9 november opendeurdag. Alle geïnteresseerden zijn dan welkom tussen 10 en 17 uur om de vele activiteiten te ontdekken.

Tot slot is er achterin ook een kleine scheepswerf, waar houten roeiboten kunnen worden gemaakt of hersteld. De oprichters van Coop hopen ooit roeiregatta’s te organiseren op het Laurent Vermeersch kanaal.

De spraakmaker Net zo groot als de verrassing was van Joëlle Milquets (CDH) ontslag zes maanden geleden als minister van Onderwijs, is die van haar met veel bombarie aangekondigde retour in de Brusselse politiek.

In een lang interview in Le Soir afgelopen weekend haalt ze uit naar pers, politiek en justitie en vertelt ze over de zes ‘stille’ maanden waarin ze is zich van de buitenwereld heeft afgesloten: geen politieke berichtgeving meer, geen journalisten op haar pad, tijd voor rust en bezinning.

Milquet moet voor de rechter verschijnen omdat ze net voor de federale verkiezingen in 2004 acht Brusselse kabinetsmedewerkers heeft aangeworven. Die hebben, buiten

hun uren, campagne gevoerd voor Milquet. Le Vif L’Express bracht dat verhaal uit. Justitie vindt dat er redenen genoeg zijn om haar te vervolgen.

Milquet blijft ontkennen dat ze iets fout heeft gedaan en wil met volle goesting weer aan politiek doen. Milquet is back. Zegt ze zelf.

Dat ze ambitie heeft, had onze redactie ook al opgevangen enkele weken geleden, toen bleek dat ze voorzitter wou worden van de Cocof-raad, ten koste van huidig voorzitter Julie De Groote. Quod non.

Milquet moet het stellen met het voorzitterschap van de commissie

JOELLE MILQUET

Binnenlandse Zaken in het Brussels parlement. Haar intrede daar vorige week lokte bij journalisten en po-

litici in de Lombardstraat alvast monkellachjes uit, onder meer omdat Milquet thema’s aansneed die buiten de bevoegdheid van die commissie vallen.

Belangrijker is de vraag of de CDH haar voordeel doet bij de terugkeer van Milquet. Binnen de partij, maar zeker ook bij de andere partijen, hebben ze het wel gehad met Milquet.

Daarbij komt dat de CDH in de peilingen verschrompeld is tot een minipartijtje. De christendemocraten halen nog amper 7,5 procent.

De CDH is daarmee de vijfde Franstalige partij. Voor een voormalige

Belgische machtspartij is dat pijnlijk weinig.

Alle partijen zitten al met de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 in hun achterhoofd, de prelude van de grote verkiezingen van 2019. En dan is het zaak om de sterkhouders te profileren. CDH heeft in Brussel niet l’embarras du choix.

Als Milquet in het vizier blijft van justitie kan deze terugkeer de partij zuur opbreken. Tenzij Milquet erop speculeert dat haar dossier op een sisser uitdraait. De magistraat die haar beschuldigt, heeft promotie gemaakt en zit, volgens Milquet, niet meer op het dossier.

Of daarmee de zweem van ‘gefoefel’ die over Milquet hangt, zal verdwijnen is nog maar de vraag. SVG

6 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

INTERVIEW Evelyne Huytebroeck analyseert het vorige en het huidige milieubeleid in Brussel

‘Aan luchtvervuiling kon ik te weinig doen’ BRUSSEL - “De PS wou tijdens mijn ambtstermijnen ook al groenestroomcertificaten voor de verbrandingsoven invoeren,” zegt Evelyne Huytebroeck (Ecolo), die tien jaar lang minister van Leefmilieu was in Brussel. Ze analyseert het milieubeleid in de eerste twee jaar van de regering-Vervoort, van de lage-emissiezones en wijkcontracten tot de groenestroomcertificaten. “Met de 100 miljoen euro die naar de verbrandingsoven gaat, kunnen drie biogascentrales gebouwd worden.”

S

teden en regio’s zijn ambitieuzer dan landen als het op de strijd tegen klimaatverandering aan komt,” oordeelt voormalig Brussels milieuminister Evelyne Huytebroeck (Ecolo).

Huytebroeck, nu Brussels parlementslid en gemeenteraadslid in Vorst, is net een paar uur terug uit Nantes. Daar vertegenwoordigde ze de European Green Party op een vergadering van plaatselijke en regionale besturen, ter voorbereiding van de klimaattop in het Marokkaanse Marrakech eind dit jaar.

“Vorig jaar hebben we voor de eerste keer echt gewogen op de klimaattop in Parijs,” zegt Huytebroeck (58). Als voorbeeld van een stad met een klimaat-drive haalt ze het Deense Frederikshaven aan, een klein stadje dat tegen 2030 volledig op hernieuwbare energie wil draaien.

De Brusselse regering heeft groenestroomcertificaten toegekend aan de verbrandingsoven in Neder-Over-Heembeek. Die kosten de Brusselaars voortaan tien miljoen euro per jaar.

Milieuminister Céline Fremault (CDH) zweeg als vermoord en minister van Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) zei dat de toekenning niet voor herhaling vatbaar is. Als milieuminister bent u er destijds wel in geslaagd om die vermaledijde certificaten tegen te houden.

Evelyne Huytebroeck: Tien jaar lang heb ik

moeten vechten tegen de PS om de groenestroomcertificaten voor de verbrandingsoven tegen te houden, maar we hebben nooit toegegeven. Het is begonnen in 2005 met toenmalig staatssecretaris voor Openbare Netheid Emir Kir (PS). Die speelde het spel hard: hij blokkeerde permanent groene dossiers. Maar we hadden en hebben goede redenen om tegen groene certificaten voor de verbrandingsoven te zijn.

Eén: die verbrandingsoven was toen al oud en is nu nog tien jaar ouder: 35 jaar. Men heeft ons om de oren geslagen met argumenten dat er in Vlaanderen en Nederland wel verbrandingsovens met groenestroomcertificaten zijn.

Wij hebben kunnen aantonen dat die Vlaamse en Nederlandse verbrandingsovens recenter waren en aan de vereiste criteria beantwoordden, wat niet het geval is voor de Brusselse.

Ten tweede zijn er quota voor groenestroomcertificaten. Ik heb gewaarschuwd voor een verzadiging van de markt: als je veel certificaten geeft aan de verbrandingsoven, schieten er weinig of geen meer over voor particulieren en voor hernieuwbare energie.

Na Kir is zijn partijgenoot Rachid Madrane staatssecretaris geworden (in 2012, red.) en het eerste wat hij me zei, was: ‘Ik wil groenestroomcertificaten voor de verbrandingsoven.’ Ik heb opnieuw nee gezegd en nog eens mijn houding toegelicht: op middellange termijn moeten we af van de verbrandingsoven, en die uitstap moeten we nu al voorbereiden.

Toen de groenen in 2014 geen deel meer uit-

Maar er is meer: om certificaten aan de verbrandingsoven toe te kennen, hebben ze het aantal moeten verhogen. Ik ben bang dat de Brusselaar hiervoor gaat opdraaien. Ook het advies van Brugel, de Brusselse regulator voor de energiemarkt, en de sociale partners in de Brusselse Sociaal-Economische Raad was negatief.

Een andere ‘groene’ beslissing die teruggedraaid wordt, is de bepaling uit het Brussels Wetboek voor Lucht, Klimaat en Energiebeheersing die stipuleert dat er vanaf 2015 geen dieselbussen meer mochten worden aangekocht. De MIVB zegt dat de techniek nog niet ver genoeg staat om voor andere bussen dan diesel te kiezen.

Huytebroeck: Waarom is het mo-

gelijk in andere steden en niet in Brussel? Dat de techniek niet ver genoeg staat, is geen argument.

We hadden het over Nantes. Daar rijden bussen op gas. Toen we het daar aan de regeringstafel over hadden, wierp men mij voor de voeten dat gasbussen kunnen ontploffen. Komaan zeg.

Wij hadden het principe van de stand still ingevoerd: geen stappen achteruit doen. De nieuwe regering heeft de offerte voor de dieselbussen al in december 2014 gelanceerd. Mijn collega Arnaud Pinxteren heeft de regering erop gewezen dat ze het advies moest vragen van de Raad van State. Die heeft zich vorige week uitgesproken, maar niet over de grond van de zaak. We zullen zien wat er gebeurt.

Wat ik ook heel erg vind, is het afvoeren van de voorbeeldgebouwen. Iemand van het kabinet van de burgemeester van New York is me er op de vergadering in Nantes nog tekst en uitleg over komen vragen. Eerst en vooral is er de naamsverandering: het zijn niet langer ‘voorbeeldgebouwen’, maar ‘Brusselse gebouwen’, wat natuurlijk een zeer breed en bijgevolg inhoudsloos concept is. Ze vallen niet langer onder de bevoegdheid van de minister van Leefmilieu, maar van de minister-president.

Ik weet best dat de voorbeeldgebouwen een globaal concept zijn dat ook met architectuur

“Op het vlak van luchtvervuiling moet Brussel samenwerken met de Vlaamse regering, die de Ring wil uitbreiden. Luchtvervuiling kent geen grenzen” Evelyne Huytebroeck Brussels parlementslid maakten van de meerderheid, werden onmiddellijk groenestroomcertificaten ingevoerd om de financiering van de verbrandingsoven rond te maken. Huidig milieuminister Céline Fremault heeft snel toegegeven aan de PS. Als u me nu zegt dat de Nederlandstaligen zich beginnen te mengen in de discussie, dan verheugt me dat. Toen ik minister was, was dat alvast niet het geval.

Voor ons is certificaten voor een oude verbrandingsoven weigeren een princiepskwestie. Die weigering ligt overigens volledig in lijn met de Europese richtlijnen die stellen dat er moet geïnvesteerd worden in hernieuwbare energie, recyclage en een biogascentrale. Met de 100 miljoen euro die naar de verbrandingsoven gaat, kunnen drie biogascentrales gebouwd worden.

EVELYNE HUYTEBROECK 1958: geboren in Brussel 1982: lid van Ecolo 2002-2003: samen met Marc Hordies en Philippe Defeyt politiek secretaris van Ecolo 2003-2004: samen met Jean-Michel Javaux partijvoorzitter van Ecolo 2004 tot 2014: minister van Milieu, Energie, Waterbeheer, Groene ruimtes, Natuurbehoud en Stadsvernieuwing in de Brusselse regering 2009-2014: minister van Jeugd en Jeugdzorg in de Franse Gemeenschapsregering 2014-2016: Brussels parlementslid en gemeenteraadslid in Vorst

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 7

EVELYNE HUYTEBROECK “Op internationale bijeenkomsten hoor je dat mobiliteit de zwarte vlek blijft in Brussel. In sommige steden worden veel radicalere maatregelen genomen.” © IVAN PUT

te maken heeft, maar het waren eerst en vooral duurzame gebouwen. Dat concept wordt nu overboord gegooid.

Wat de groenen blijkbaar niet konden en Fremault wel realiseert, zijn de lage-emissiezones.

Huytebroeck: Onze mening is geëvolueerd.

Tijdens de eerste deelname aan de regering waren we niet overtuigd. We twijfelden of een paar lage-emissiewijken wel iets zouden uithalen en of je niet beter het hele gewest zou omdopen. We hebben om die reden toen een studie laten uitvoeren. Het heeft een hele tijd geduurd voor die rond was.

We hebben er uiteindelijk voor gekozen om andere maatregelen te promoten. Om een lage-emissiezone in te voeren, is ook het akkoord van de minister van Mobiliteit nodig. Fremault zal moeten samenwerken met Pascal Smet, zoals ik met Brigitte Grouwels.

Ik heb er geen moeite mee om toe te geven dat ik niet alles gerealiseerd heb. Het is maar één van de vele nodige maatregelen.

Een lage-emissiezone lost niet alle mobiliteits- en luchtvervuilingsproblemen op.

Op welke verwezenlijking als minister bent u het meest trots?

Huytebroeck: Mijn beleid op het vlak van energie. In tien jaar tijd hebben we het verschil gemaakt. Energiepolitiek is niet alleen leefmilieu, het is ook sociaal-economisch.

Ik heb een globale politiek gevoerd. Je moet eerst de burger informeren, dan aansporen om zijn gedrag te wijzigen en ten slotte moet je diezelfde burger helpen.

Ik ben bijvoorbeeld nog altijd trots op het premiesysteem dat we op touw gezet hebben. Hoewel we de verplichte passief bouw hebben ingevoerd, is dat nog altijd nodig (bij renovaties bijvoorbeeld, red.). We hebben vooral gefocust op performante energieprestaties en verlaging van de energieconsumptie.

Ik heb de privésector, de Confederatie Bouw en beroepsscholen rond de tafel gebracht, omdat we werkgelegenheid in Brussel konden creëren. We hadden en hebben Brusselaars hard nodig om te isoleren en om passiefgebouwen op te trekken.

In sociale woningen moest er geïsoleerd worden of zuinige verwarmingsketels geïnstalleerd. De bewoners voelen de maatregel misschien niet aan als milieupolitiek, maar als een besparing in hun portemonnee. Dat geeft niet. We hebben de sociale sector en de OCMW’s er heel erg bij betrokken.

Deze regering werkt onvoldoende over de beleidsdomeinen heen. Dat is jammer. En er is weinig overleg met de bevolking, alles gebeurt top-down. Als je niet met de burgers werkt, zoals ik gedaan heb in de duurzame wijkcontracten, dan boek je geen resultaat. Ook bij de wijkcontracten is het woord ‘duurzaam’ geschrapt.

Op welke terreinen hebt u te weinig kunnen wegen als minister?

Huytebroeck: “Wat energie betreft, had ik al-

les in handen, maar op het vlak van luchtvervuiling niet. Daar heb ik te weinig aan kunnen doen. De aanpak is complex. Je moet met heel veel partners samenwerken: met de federale regering voor de fiscaliteit en om de voordelen voor de bedrijfswagens af te schaffen, en met de Vlaamse regering die tegelijk de Ring wil uitbreiden. Anders kom je niet ver: luchtvervuiling kent geen grenzen. Ik heb trouwens nog geen zwaar verzet van Pascal Smet tegen de verbreding van de Ring mogen noteren.

We kregen het verwijt tegen de metro te zijn.

A priori zijn we dat niet, maar als er dringend een en ander moet veranderen en het budget

is beperkt, dan moet je niet kiezen voor een metro die er over tien jaar nog niet zal zijn.

Dan moet je voluit gaan voor de uitbouw van het Gewestelijk Expressnet (GEN) en het versterken van het bovengrondse net. Je moet efficiënt en vlug zijn. Dat is een frustratie als je milieuminister bent, maar niet bevoegd bent voor Verkeer.

Op internationale bijeenkomsten hoor je dat mobiliteit de zwarte vlek blijft in Brussel. In sommige steden worden veel radicalere maatregelen genomen. Mijn eerste politieke strijd in 1985-1986 was protest tegen de Leopold II-tunnel die er alleen kwam voor de pendelaar – het Brussels Gewest bestond nog niet – en waarvoor we vandaag een zware tol moeten betalen. We moeten de vraag stellen of we op een dag geen tunnels moeten sluiten.

“Onze mening over lage-emissiezones is geëvolueerd.

Tijdens de eerste deelname aan de regering waren we als groenen niet overtuigd” Evelyne Huytebroeck Brussels parlementslid

Minister van Mobiliteit Pascal Smet zegt dat.

Huytebroeck: Zoveel te beter,

maar er is meer nodig. Waarom geen stadstol, zoals in andere grote steden? Je moet minder plaats durven te geven aan de auto bij iedere herinrichting van de openbare ruimte. Dat is geen populaire beslissing.

Maar de tijd dringt.

Sara De Sloover Danny Vileyn

8 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

reportage Een leven vol passie

Het zat in de familie Ooit was Brussel bezaaid met honderden florerende familiezaken. Hoe langer, hoe minder domineren ze het straatbeeld. Mooie interieurs, vakmanschap en savoir-faire dreigen verloren te gaan. Geen sprake van jobhoppen, de eigenaars van deze vier adressen stonden hun hele leven vol passie in hun winkel en zouden zonder uitzondering, mochten ze opnieuw beginnen, precies hetzelfde leven leiden.

Maar zij zijn de laatste generatie die nog achter de toog zal staan.

Tekst Hilke Andries - Foto’s Saskia Vanderstichele

Quincaillerie Rapaille

W

ie de winkel van Vincent Rapaille binnenstapt, wordt overvallen door een gevoel van nostalgie. Sinds 1926 is hier schijnbaar niets veranderd. Veel voorwerpen komen recht uit de keukenkast of de garage van je grootouders.

“Door de kookprogramma’s op tv zijn die oerdegelijke keukentoebehoren weer heel populair geworden. Een passe-vite gaat hier regelmatig de toonbank over,” zegt Rapaille.

“Hier komen vaak mensen

over de vloer die een oud Brussels huis aan het verbouwen zijn en op zoek zijn naar materialen die nergens anders te vinden zijn.”

De winkel is van de vloer tot de nok volgestouwd met artikelen: van het kleinste schroefje tot een ladder. Vijf jaar geleden telde Rapaille ze: het waren er 5.500.

Kwaliteit heeft een prijs: een goeie schaar kost hier gauw 27 euro. “Ik ben de enige handelaar in Brussel waar je een botte schaar nog kan laten slijpen. Bij de jonge

generatie verandert de mentaliteit wel, ze kiezen voor duurzaamheid en willen daar wat meer geld aan uitgeven.”

Eén keer per jaar neemt Rapaille vakantie. “In Frankrijk.

À La petite vache

D

e winkel is genoemd naar de koe in de vitrine. “Dat beeld staat hier al zo lang de winkel bestaat. en moet al meer dan 100 jaar oud zijn. Die koe is de mascotte van de winkel geworden. Ze krijgt een ereplaats in onze living als we sluiten”, zegt Charly Uyttendaele.

Over die sluiting is al veel gepraat ten huize EeninckxUyttendaele. “Ik sta al 38 jaar met veel plezier achter de toog, maar nu wil ik graag genieten van alle dingen die we als zelfstandige hebben moeten laten. Reizen

bijvoorbeeld. Voor hem is de de winkel zijn leven, hij zal in een zwart gat vallen vrees ik,” vertelt Eeninckx.

“We leerden elkaar trouwens kennen in de winkel. Ik woonde achter de hoek en kwam hier met mijn mama inkopen doen. Toen is de vonk overgeslagen.”

Uyttendaele was niet zijn hele leven kaasboer. “Voor mijn legerdienst ben ik nog kapper geweest en knipte ik op het paleis van Laken het haar van koningin Fabiola, terwijl Boudewijn een ritje deed met de Porsche van mijn baas,” vertelt Uytten-

daele trots.

Aanvankelijk baatte de grootvader van Uyttendaele een algemene kruidenierswinkel uit, maar omdat de belastingen door de jaren heen op kaas het laagst waren, koos de familie voor dat product.

Vandaag leveren ze aan verschillende Brusselse restaurants.

SINDS 1934 HANDEL IN Kaas EIGENAARS

Martine Eeninckx (63) en Charly Uyttendaele (65) ADRES Leuvensesteenweg 69 - 1210 Brussel www.alapetitevache.com

Ik beklom de Mont Blanc al vier keer, maar als ik de meters op en af mijn ladder zou tellen in de winkel, mag ik er zeker nog een beklimming bijtellen. Ik heb allesbehalve een zittend gat.”

SINDS 1926 HANDEL IN IJzerwaren EIGENAAR Vincent Rapaille (52) ADRES

Brugmanlaan 252 1180 Ukkel www.quincaillerie-rapaille.be

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 9

Verhelst-Gooris

D

e derde generatie heeft de deur van de winkel nu definitief achter zich toe getrokken. Het begon als een winkel van de grootvader van Jacques Verhelst in algemene voedingswaren en verse koffiebonen. Daarna

kwam er een uitgebreide selectie kwaliteitswijnen en fijne traiteursproducten bij.

“Als jonge ket van 16 jaar stond ik hier al in de winkel.

Solange en ik komen allebei uit een nest van zelfstandigen. Het was evident dat ik

de zaak met mijn vrouw zou voortzetten. Zij wist dat ze de winkel erbij zou moeten nemen toen ze met me trouwde,” zegt Verhelst.

“Het contact met de klanten zal ik zonder enige twijfel missen. Mensen die naar de winkel kwamen, hadden zin om lekker te eten en te drinken. Daardoor hing er hier altijd een plezante sfeer.

De meeste klanten waren teleurgesteld, toen we vertelden dat we zouden sluiten.

We hadden een goeie band met hen. Een van onze vaste klanten kwam altijd al klagend de winkel binnen, maar uitgerekend hij gaf ons een heel groot boeket bloemen.

Sommige klanten kwamen extra vroeg ‘s morgens, om dagelijks enkele moppen te tappen met Jacques. We hebben hier veel gelachen.

Onze vaste klanten zijn onze vrienden geworden,” mijmert Gooris.

Vierenveertig jaar lang stonden ze van maandag tot zaterdag met twee in de winkel.

Zonder veel discussies. Nu, na achtentachtig jaar, ruimt het familiebedrijf plaats voor een Carrefour express.

SINDS 1928 TOT 2016 EIGENAARS Jacques

Verhelst (69) en Solange Gooris (67) HANDEL IN Wijnen en koffiebonen ADRES

Charles Woestelaan 130 1090 Jette

Maison Petré

D

e overgrootvader van Eddy Petré deed in toebehoren voor paarden. “Zo zijn we met lederen drijfriemen begonnen,” zegt hij. “Een lederen riem in die tijd was soms tot twintig meter lang, maar een koe is geen twintig meter lang. De riemen moesten verlijmd en verplakt worden. Het lederen tijdperk is voorbij: nu is alles in nylon.”

“Ik ben erin geboren, een opleiding heb ik nooit gevolgd.

Van opleiding ben ik zelfs fiscalist.”

Zijn atelier houdt hij gesloten voor elke bezoeker. “Daar laat ik nooit iemand binnen. Een goeie chef laat niet in zijn potten kijken.”

Het lijkt wel of de tijd is blijven stilstaan: overal oude vergeelde doosjes met etiketten uit vervlogen tijden. De stevige houten legplanken en de wand met tientallen kleine lades werden allemaal op maat ontworpen voor de vorige winkel. Toen het pand helemaal af was, kwam de boodschap dat het huis afgebroken moest worden

door werken aan het kanaal.

Rond de bestaande inboedel werd een nieuw gebouw gebouwd op de Ninoofsesteenweg. “Mijn vader zei altijd tegen mensen die hier iets gevonden hadden, waar ze al lang naar op zoek waren: ‘À Molenbeek, on trouve tout, mêmes des Belges.’”

SINDS 1885 EIGENAAR Eddy Petré (50) HANDEL IN Industriële

artikelen, slangen en drijfriemen, transportbanden ADRES

Ninoofsesteenweg 51 1080 Sint-Jans-Molenbeek

XXX

10 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

Elke dag feest

CULTUUR Sergio Duvalloni overweegt om de Sounds Jazz Club na dertig jaar te sluiten

‘Leven zonder mijn muziekclub zal hard zijn’ © XXXX

Sergio duvalloni “De zaak van mij en mijn vrouw mag niet uitgebuit worden voor business of voor een vastgoedproject” © SASKIA VANDERSTICHELEN

ELSENE - De Sounds Jazz Club in Elsene viert zijn dertigste verjaardag. Die club is niet minder dan het leven van eigenaar Sergio Duvalloni: “Als ik een pact met de duivel kon sluiten, ging ik nog drieduizend jaar door met de Sounds.”

Maar hij is bijna 65 en zijn leeftijd dwingt hem te denken aan een verkoop.

D

uvalloni en zijn vrouw Rosy Merlini zijn beiden van Italiaanse afkomst en beiden verliefd op jazz. Ze leerden elkaar kennen in Berlijn in de jaren tachtig. Samen kwamen ze naar Brussel. “Mijn vrouw verjaart rond deze tijd, op 2 oktober,” vertelt Duvalloni. “In 1985, kort voor haar verjaardag, zei ik: ‘Ik ga je een cadeau geven. Ik heb een pand gevonden en we openen een muziekclub.’” Een Frans restaurant in de Tulpstraat 28 vlak bij het gemeentehuis van Elsene was failliet gegaan. Op 10 april 1986 begon daar het verhaal van de Sounds Jazz Club.

“Ik herinner me de mooie periode van de jazz,” mijmert Duvalloni met z’n ruwe stem en een gerolde sigaret Van Nelle zware shag in de hand.

“Dertig jaar geleden was er de Bierodrome op het Fernand Cocqplein, de Brussels Jazz Club aan de Grote Markt, de Travers in Sint-Joost… er

waren zoveel plekken waar jazzmuziek gemaakt werd.” Het publiek trok van de ene naar de andere club.

Zo’n “circuit” creëren, lukt volgens de Brusselse Italiaan nu niet meer.

Er zijn nog dingen die Duvalloni betreurt. Hij is een rasliefhebber van

spelen, maar ook présence hebben.

Jazzmuzikanten in België bewegen te weinig, vindt hij. Muziekopleidingen hebben daar niet genoeg aandacht voor. “Je moet het publiek in de ogen kijken,” zegt hij tegen wie in de Sounds optreedt. “Imago en muziek gaan samen. Daar betalen mensen voor.”

Al is ook dat betalen moeilijker dan vroeger.

“Mensen waren meer gehecht aan hun muziek,” meent Duvalloni. Hij voert een pleidooi tegen de muziekbusiness via internet en het vrij streamen van muziek. “Waarom moet een muzikant gratis voor je spelen? Een muzikant is een artiest. Hij moet le-

“Van de belastingen mag een deel naar cultuur gaan.

Maar je mag geen geld in een bodemloze put storten” Sergio Duvalloni Eigenaar Sounds Jazz Club

livemuziek en van live-ervaringen.

Muzikanten moeten niet alleen goed

ven van zijn kunst. Bekende acteurs zijn niet meer waard dan jazzmuzikanten. Je betaalt voor een film, maar wil niet betalen om een orkest live te zien? Dat kan niet.”

De lockdown door de terreur in Parijs vorig jaar in november en de aanslagen in eigen land in maart, betekenden voor de club vijftig tot zestig procent minder bezoekers. “Tussen maart en juni heb ik ‘nul-avonden’ gehad. Dat betekent een goed orkest, en dan maar tien of vijftien mensen binnen.”

De club in hartje Elsene draait sterk op een buitenlands publiek. “Ik maak reclame in de hotels op de Louizalaan.” Maar die hotels waren maandenlang bedroevend leeg, ondervond Duvalloni. “Een stad moet leven van toerisme. Mensen die op vakantie gaan, tellen minder wat ze uitgeven. Iemand die bezoekt, al is het maar twee of drie dagen, dat is voor mij broodwinning. Het moet gedaan zijn met bang zijn.”

De Sounds Jazz Club is zeker niet alleen vergane glorie. Wie binnenstapt, verdrinkt meteen in een sfeer van diepe saxofoonsolo’s, bruine Brusselse gezelligheid en rode wijn.

Zijn club overleefde, omdat hij een pionier was van de moderne jazz, denkt Duvalloni. Het Brussels Jazz Orchestra debuteerde er, vertelt hij trots, en de voorloper van Vaya Con Dios. “Dani Klein was toen nog geen zangeres, maar een fan die verliefd was op de bandleider.”

Afgelopen donderdag begon een nieuw seizoen. Sinds jaren zijn er elke dag concerten, behalve op zondag. Wat valt er voor bezoekers dan te ontdekken tijdens het verjaardagsseizoen van jazzclub in Elsense? “Alles!” zegt Duvalloni. En, na aandringen: “De jonge orkesten tijdens de week. Het zijn jongeren, maar ze zijn echt heel sterk. Kom kijken naar de jamsessies, mastersessies van maandag tot en met donderdag.”

Duvalloni is bijna 65. De man is vol levenslust en goesting om de motor te blijven achter zijn geliefde club.

“Als ik een pact met de duivel kon sluiten, ging ik nog drieduizend jaar door met de Sounds,” zegt hij. Maar hij wil realistisch zijn: zijn oude moeder in Italië vraagt steeds meer zorg en de eigen gezondheid of die van zijn vrouw kan op hun leeftijd ook weleens omslaan.

Daarom denken Duvalloni en zijn vrouw aan verkopen. Het echtpaar woont boven de Sounds Jazz Club, het ruime pand is helemaal van hen.

“Als ik verkoop, zal het alles zijn,” zegt Duvalloni overtuigd. “Mijn staatspensioen is zelfs niet genoeg om de tabak die ik rook te betalen.”

“Het kan, een plek zoals de Sounds draaiende houden, maar het is hard werken,” benadrukt Duvalloni.

Hij is een trotse zelfstandige en in tegenstelling tot veel andere culturele spelers niet boos nu de subsidies aan de sector verminderen.

“Van de belastingen die ik betaal, mag er wel een deel naar cultuur gaan. Maar je mag geen geld in een bodemloze put storten. Er is vroeger veel geld verbrand door vzw’s in de culturele sector,” meent hij.

“Als er liefde is, breng je dingen tot een goed einde,” geeft Duvalloni mee. “Muzikanten zeggen me al lang: ‘Als je ermee stopt, denk aan mij.’” Maar in niemand zag hij al evenveel liefde en inzet als bij zichzelf. “Er is in dit gebouw een waanzinnig potentieel, met een kelder en een eerste verdieping die allebei even ruim zijn als de benedenverdieping en een grote tuin achteraan.

Je kan er een concertzaal van maken met restaurant, opnamestudio of live-uitzendingen.”

De Sounds moet alleszins een cultuurhuis blijven. Anders bloedt Duvalloni’s hart. Als het zo ver is, hoopt hij op inzet van de Franse of Vlaamse Gemeenschap of de gemeente Elsene om het behoud van die functie te garanderen. “De zaak van mij en mijn vrouw mag niet uitgebuit worden voor business of voor een vastgoedproject. De dag dat ik dit niet meer heb, zal hard zijn, hyperhard.”

Alexandra Lens

ADVERTENTIE

42

5

58

7 98 15

54

Kies je beroep uit en breng Brussel mee in vervoering jobs.mivb.be 42

5

58

54

7

98 15

ADVERTENTIE

r e e s i n O rg a ! e i t c a n ee

p a c i d n a h n e e t e m n e s n e m e w n e p l e h n Same Doe mee en organiseer een actie! Want samen met jou zamelen we geld in voor de Brailleliga en Indivo. Twee vzw’s die Brussel leefbaar maken voor mensen met een handicap.

Surf naar brusselhelpt.be voor meer info

DONDERDAG 6 OKTOBER 2016 I BRUZZ 1541 I 13

VERENIGINGSLEVEN Vijftig jaar Broederschap der Kaalhoofdigen

‘Iedereen wordt ooit kaal’ SINT-AGATHA-BERCHEM - De Nationale Broederschap der Kaalhoofdigen van België, met zetel in de hoofdstad, viert zaterdag haar gouden jubileum. Onze hamvraag: hoe kaal moet je zijn om lid te zijn van dit genootschap?

G

een haar op ons hoofd dat u het verhaal van deze club wil onthouden. Het was in 1966, tijdens het toenmalige programma Spel zonder grenzen, dat de gladkale burgemeester van Ciney in Frankrijk opgemerkt werd door de Confrérie Nationale des Chauves de France. Snel daarna werd in Ciney een Belgische pendant opgericht. Met als leuze: ‘Chauve, oui - chauvin, non’ (Kaal, ja - chauvinistisch, neen).

Net als bij de Franse, Zwitserse en Duitse broederschappen van kaalhoofdigen kregen de leden een toga en ontvingen ze een halsjuweel in de vorm van een symbolische, houten kam - voor de Belgen een gele. “Die zullen de nieuwe leden ook krijgen tijdens het kapittel op onze vijftigste verjaardag dit weekend,” zegt voorzitter Edmond Kerstenne.

Kale burgemeester Tijdens zo een kapittel gaat het er deels ernstig, grotendeels ludiek aan toe. Dit jaar gebeurt dat in de gemeentelijke Feestzaal van SintAgatha-Berchem. Dat de Kaalhoofdigen in dat ‘dorp’ hun zetel hebben spreekt voor zich. “Toen we rond 1994 met nog amper vier man waren, verhuisde de club naar Ukkel,” weet Kerstenne. “De toenmalige voorzitter dacht dat Kalevoet (een wijk in Ukkel, JMB) wel de bakermat van het broederschap mocht worden.”

“Bovendien was de toenmalige eerste schepen, nu onze past-vicevoorzitter, ons zeer goed gezind. Maar onder burgemeester Armand De Decker konden we het schudden.

Dat deed ons verhuizen naar SintAgatha-Berchem, waar de kale burgemeester Joël Riguelle graag meedoet met onze plaisanterieën. Hij maakt sketches voor ons, waarvan iedereen in zijn broek moet plassen.

Kom zaterdagmiddag maar luisteren.”

Drie soorten kaal Inmiddels bestaat het comité hoofdzakelijk uit Brusselaars, al nuanceert de voorzitter dat: “Ik woon al lang in Brussel, en ben hier in de bank op pensioen gegaan, maar ik ben van Stavelot. Ik was er lid van de folkloristische Confrérie des Blancs-Moussis (witkappen die de vierde zondag van de vastentijd feest

KAAL EN TROTS

houden, JMB). Schrijf maar dat ik Brussel ben komen evangeliseren.”

Maar wie is kaal genoeg om lid te worden, blijven we vragen. “Iedereen, die van nature een kale knikker of kale vlekken heeft. Trouwens iedereen wordt vroeg of laat kaal,” stelt Kerstenne. Een intronisatie, een stagejaar en uiteindelijk een volwaardig lidmaatschap, het is voor vele kletskoppen weggelegd. Als hun kaalhoofdigheid maar een ‘natuurlijk fenomeen’ is, dus geen gladgeschorenen toegelaten. “Tijdens de stage moet je tonen dat je een leven leidt dans la joie et la bonne humeur.

En beloven dat je nooit je kaalheid zult proberen te voorkomen.”

Het jubileumjaar zal niet ongezien voorbijgaan met een stoet, een receptie in het Brussels parlement en sketches tijdens de kapittelviering.

© JEAN-PIERRE DE MESMAEKER

ADVERTENTIE

“Zaterdag worden de nieuwkomers gedoopt met bosbessenalcohol” Edmond Kerstenne Voorzitter

“Uiteindelijk beland je in een van de drie categorieën: de ‘kletskop van geboorte’, met een kroontje achteraan, de ‘gekroonde kletskop’, die bovenaan kaal werd maar nog haren rond de schedel heeft, en de ‘integrale kletskop’, die als de volle maan glimt van nature. Ook vrouwen kunnen lid worden, maar die mogen haar hebben.”

“Zaterdag worden de nieuwkomers gedoopt met een pollepel bosbessenalcohol uit Trois-Ponts, onze antihaarshampoo. De overschot mogen Jean-Marie Binst ze opdrinken.”

>

Onderneemster worden in Brussel? oriëntatie-

TOUR

JA OF NEE-CAFÉ Voor alle vrouwen met goesting om te ondernemen •

Panelgesprek en meet & greet met ervaren Brusselse onderneemsters

•

Stel je vragen en deel je twijfels

•

20 oktober om 19u in AMAZONE - Brussel

Het volledige aanbod en gratis inschrijven: www.tovinbrussel.be

ONDERNEEMSTER WORDEN

Gratis advies op 0800 62242

PROGRAMMA 8 OKTOBER

- 10.30u: Stoet van Centraal Station naar Brussels Parlement, viering & receptie.

- 13.30u: Manneken Pis draagt toga van de Kaalhoofdigen en plast bier.

- 15.30u: Kapittel, intronisatie nieuwe leden, diner en feest in de Gemeentelijke Feestzaal van Sint-AgathaBerchem, Koning Albertlaan 33.

Info: www.chauves.be

Traject Ondernemende Vrouwen

een initiatief van

i.s.m.

gesteund door

www.gelijkekansenbrussel.be www.facebook.com/be.equal.be.brussels

14 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

Haircuts Deruyter: “Dit zijn de mannen van Wolf’s Bar, een groep die een paar keer per week samenkomt voor hun street workout. Veel van hen komen uit de Kanaalwijken, en ze hebben een hyperdiverse achtergrond. Ze behoren tot de top van België, en doen ook mee aan competities in het buitenland.”

© KURT DERUYTER

samenleving Lang leve het geroezemoes van Brussel Babylon

Het lied en verdriet van BRUSSEL - Immigranten uit de hele wereld belanden in Brussel. Maar hoe verzoenen ze de cultuur van hun vaderland met die van hun nieuwe woonplaats? Fotograaf Kurt Deruyter legt die zoektocht vast. “Ze assimileren niet, maar creëren een nieuwe identiteit, waarbij Brussel het uitgangspunt vormt.”

E

uropese politici discussiëren over het handelsverdrag met de Verenigde Staten, Chinezen kopen land in Afrika en iedereen kent dezelfde Hollywoodsterren. We weten wat globalisering op macroniveau betekent, maar vergeten bijna dat culturen elkaar dagelijks in Brussel tegenkomen.

In de winkels, garages, theehuizen en cafés van Kuregem, Molenbeek en Anderlecht ontmoeten al die werelden elkaar. Pakistanen beginnen een Afrikaanse winkel, Senegalese priesters geven concrete adviezen over het leven in een multi-etnische wijk en in Molenbeekse kapsalons hangen geen posters meer van acteurs uit Bever-

ly Hills 90210, maar van de Guinese voetballer Paul Pogba, die in het Franse elftal speelt.

Het is de kosmopolitische realiteit van de wijken langs het kanaal in Brussel, die we amper kennen. Fotograaf Kurt Deruyter brengt daar verandering in. “Ik wil laten zien dat het belangrijke wijken zijn, al is het leven er niet altijd prettig. Zo leren de mensen die wereld via mijn foto’s kennen en kunnen we het debat stofferen en de angst tegengaan.”

Voor zijn boek Halfway Home ging de Deruyter al als een antropoloog het veld in, om de ‘aankomstwijken’ vast te leggen op beeld, nu zoomt hij verder in op drie aspecten van het leven van immigranten: economie, zingeving en identiteit. Cars, priests en haircuts zijn drie pars-pro-toto-

concepten die elk een boek op zich vormen.

Cars gaat over de etnische economie.

“In aankomstwijken kunnen mensen kwaliteiten inzetten,” zegt Deruyter.

“Daar hebben ze voordelen die elders in onze maatschappij eerder nadelen zijn.” Goed Berbers kunnen spreken, bijvoorbeeld. Of een goede kennis hebben van Oost-Afrika. “Met die kwaliteiten kan je in de rest van België niet veel beginnen, maar wel in Kuregem, omdat daar veel Oost-Afrikanen wonen. Dan kan je een winkel beginnen, want de afzetmarkt is er groot genoeg voor.”

Voor Priests bezocht Deruyter allerlei geloofscentra: van het Anderlechtse Praise Centre tot bij de Senegalese mouriden, een aftakking van het soefisme, in Vorst. “Het viel mij op

dat het tijdens preken vaak over heel concrete zaken gaat, Over hoe je moet leven tussen zoveel verschillende religies, of wat de positie van de vrouw is in deze maatschappij.”

Vanwege die praktische inslag speelt het geloof in het begin vaak een grote rol. Ook helpt de gemeenschap dikwijls met werk en onderdak. “Dat is verrijkend, maar het kan ook verstikken,” vindt de fotograaf. “Op den duur laten nieuwkomers voor een gedeelte die etnische inspiratie los, en overstijgen ze haar.”

“Met Haircuts laat ik dat proces zien.

Hoe mensen zich een nieuwe, stedelijke identiteit aanmeten.” De stad vormt de mensen, maar de mensen geven de stad ook vorm. Die voortdurende wisselwerking kan een leven Jasmijn Post lang blijven boeien.

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 15

Cars Deruyter: “De auto speelt een belangrijke rol: het maakt vaak het verschil voor wie een baan zoekt. In sommige gevallen delen meerdere jongens zo’n auto. Het is daarnaast ook een statussymbool.

In het weekend wordt hij van stal gehaald om ermee te gaan cruisen.”

>

KURT DERUYTER Installatie Baraplein 7/10 tot eind 2017 Tentoonstelling Muntpunt 26/10 > 13/11 Bibliotheekproject, Muntpunt + Foodmet (Abattoir) 26/10 > 13/11 19/12 publicatie Cars Voorjaar 2017 publicatie Priests Zomer 2017 Haircuts Meer info op www.halfway-home.org Crowdfundingscampagne op www.growdfunding.be © KURT DERUYTER

de kosmopoliet ADVERTENTIE

Priests Deruyter: “Dit is in het Anderlechtse Praise Center, een gospelgroep. Het concert duurde tot diep in de nacht en werd afgewisseld door preken. Wat een ambiance! Wat een joie de vivre! Het is een bovendien ook belangrijke plek, omdat het geloof voor mensen een ankerpunt vormt in het sociale contact.”

U zoekt een rusthuis of een andere woonvorm voor ouderen?

Vraag informatie en advies bij Home-Info.

Met de steun van de VGC en de GGC.

© KURT DERUYTER

16 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 OKTOBER 2016

cultuur Brussel op zoek naar een Bilbao-effect

Pompidou aan het kanaal BRUSSEL - Met het Centre Pompidou heeft het Brussels Gewest een partner van formaat gevonden voor de uitbouw van een culturele hotspot in de Citroëngarage.

Volgens een economische studie kan de investering, geraamd op 140 miljoen euro, in enkele jaren worden terugverdiend en honderden banen opleveren.

E

én enkel gebouw kan soms veel veranderen.

Het klassieke voorbeeld is het Guggenheim in Bilbao. Het museumgebouw van architect Frank Gehry katapulteerde de Baskische stad van industrieel achterland naar een populaire citytripbestemming. Het veelbesproken Bilbao-effect wordt door heel wat steden aangegrepen om gedurfde investeringen te verantwoorden.

Minister-president Rudi Vervoort heeft er zelf al verschillende keren naar verwezen in het kader van zijn museumproject voor de Citroëngarage.

Zonder collectie dreigde het project echter een enorme witte olifant te worden. Dat scenario lijkt nu afgezworen door het protocolakkoord met het Centre Pompidou. Het Parijse instituut, dat een van de grootste collecties moderne en hedendaagse kunst ter wereld bezit, zal niet alleen werken, maar ook

“Citroën moet uitgroeien tot hét culturele vlaggenschip van Brussel” Rudi Vervoort Minister-president

knowhow aanleveren om het museum uit te bouwen. Zo moet de Citroënsite uitgroeien tot “hét culturele vlaggenschip van Brussel,” zegt Vervoort.

Hoe de samenwerking er precies zal uitzien, is nog niet duidelijk.

Ook over de financiële kant van de zaak moet nog onderhandeld worden. Het Centre Pompidou is natuurlijk geen liefdadigheidsinstelling. Voor de werken en diensten zal het gewest flink mogen betalen.

Het mag echter wat kosten voor

Vervoort en zijn voormalige kabinetschef Yves Goldstein, die het project in goede banen moet leiden.

Voorafgaande studies gaan uit van totale kosten van 140 miljoen euro.

Door in zee te gaan met een wereldmerk zoals het Centre Pompidou, zouden heel wat deuren moeten opengaan. Die naam kan bijvoorbeeld grotere namen aantrekken voor de architectuurwedstrijd die nog dit jaar wordt uitgeschreven.

Ook kan de Parijse inbreng grote privéverzamelaars of - wie weet -

ADVERTENTIE

WILT U UW ENERGIEVERBRUIK VERMINDEREN? Het Energiehuis vergemakkelijkt u 3 keer het leven

1 Tips en begeleiding: de meest rendabele werkzaamheden kiezen, de beste technieken, een offerte ontcijferen.

2 Energiepremies: met de gewestelijke premies kunt u een aanzienlijk deel van uw werken bekostigen. Het Energiehuis geeft u advies bij het indienen van uw dossier.

3 Brusselse groene lening: als u een lening nodig hebt om uw werken te financieren, dan helpt het Energiehuis u bij het indienen van uw dossier om een Brusselse groene lening te krijgen.

Let op, geld lenen kost ook geld.

T 02/563 40 00 – info@maisonenergiehuis.brussels

ADVERTENTIE

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 17

Kom de ideale investering bewonderen en bezoek het nieuwe modelappartement ter plaatse:

Opendeurdag 16 okt.

CITROEN

Zilverstraat 7, 1000 Brussel (13u-17u)

Minister-president Rudi Vervoort (PS) en Serge Lasvignes van het Centre Pompidou tekenden het protocolakkoord in de Citroëngarage.

© IVAN PUT

de federale regering over de streep trekken om de Belgische collectie moderne kunst alsnog ter beschikking te stellen. “De deur blijft altijd open,” zegt Vervoort daarover.

Terugverdieneffect Bovenal moet de inbreng van het Centre Pompidou extra volk naar Brussel brengen. Volgens een economische studie kan de cultuurpool, met behalve een kunstmuseum ook een architectuurcentrum, tussen 500.000 en 1 miljoen bezoekers per jaar lokken. Zelfs in het eerste scenario lopen de terugverdieneffecten op tot meer dan 50 miljoen euro, via inkomsten in onder meer de toeristische sector.

In het maximale scenario, gelijk aan de bezoekersaantallen van het Guggenheim, is sprake van bijna 100 miljoen euro. De investering zou zich met andere woorden heel snel kunnen terugverdienen. Dat was ook het geval in Bilbao.

De vergelijking met de Baskische stad gaat echter niet helemaal op. Brussel hééft al een bloeiende kunstscene met tal van kunstenaars, beurzen, galerijen en musea.

Die dynamiek trok al meermaals de aandacht van gerenommeerde internationale media, en is ook een van de redenen waarom het Centre Pompidou interesse toont.

Het kanaalgebied is al lang niet meer het industriële niemandsland van weleer. Tekenend is bijvoorbeeld dat net achter de Citroëngarage momenteel een oud postgebouw wordt afgebroken om plaats te maken voor appartementen. Aan

de overkant van het kanaal gebeurt straks hetzelfde met een deel van de KBC-gebouwen. De cultuurpool in de Citroëngarage is met andere woorden eerder de kers op de taart, dan een echte game changer qua stadsvernieuwing.

Banen Blijft de vraag of het project ook iets kan betekenen voor de dualisering van de stad. Na de meer gegoede bewoners zullen waarschijnlijk meer en meer toeristen de weg naar het kanaal vinden, maar zullen pakweg de buren uit de Molenbeekse Maritiemwijk zich de plek kunnen toe-eigenen?

Op dat vlak blijven de verklaringen vaag. Vervoort spreekt over het “opnieuw bij elkaar brengen van beide kanaaloevers” als één van de doelstellingen van het project.

Serge Lasvignes, topman van het Centre Pompidou, benadrukte “het belang van cultuur in deze tijden waar tolerantie onder druk staat van xenofobie”.

Maar hoe de sociale ambities van het project waargemaakt kunnen worden, is voorlopig niet erg duidelijk. Wel moet het project banen opleveren. De cultuurpool zelf zou werk verschaffen aan 72 mensen, maar daarnaast schat de eerder vermelde economische studie het aantal onrechtstreekse banen op 337 tot 673. In het openingsjaar zouden er nog eens 222 extra kunnen bijkomen. In het meest rooskleurige scenario betekent dat in totaal bijna duizend jobs.

Laurent Vermeersch

Cultuurpool zoekt naam De geplande cultuurtempel in de Citroëngarage heeft nog geen naam.

Die kan verwijzen naar het Centre Pompidou, maar ook naar het kanaal of het automerk. In principe trekt Citroën begin 2018 naar een nieuwe stek op de TACT-site, tussen Thurn & Taxis

en het logistiek centrum TIR. Tegen dan moet een architectuurwedstrijd tot een concreet reconversieplan leiden voor de 35.000 vierkante meter showroom, ateliers en kantoren. De programmatiestudie gaat uit van 15.000 vierkante meter exporuimte. Daarnaast

zou 9.000 vierkante meter gewijd worden aan architectuur, met het CIVA als belangrijkste poot, en komen er polyvalente en pedagogische ruimtes.

Een stuk van het gebouw zou publiek toegankelijk moeten worden.

Voor de opening wordt gemikt op 2020.

Een openbaring voor investeerders in de hoofdstad van Europa In het centrum van Brussel, tussen het Muntplein en het Martelarenplein, rijst Orfeo & Tosca op. En daar kunt u de vruchten van plukken.

Deze unieke woonplek voor expats is een opportuniteit voor wie nog op zoek is naar echt rendement.

• • • • • • •

Uitzonderlijke mix van patrimonium en eigentijdse architectuur Duurzaam project met een hoog niveau van afwerking Rustige binnentuinen midden in een levendige wijk Onderdeel van het gerenommeerde Chambon-project Perfect op maat van veeleisende expats Hogere huurprijzen, hoge rentabiliteit Eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan expats

Meer info of een bezoek? Neem een kijkje op orfeotosca.thechambon.be of bel 02 201 00 01.

Wij geven u graag meer uitleg en details.

Powered by

ADVERTENTIE

ADVERTENTIE

Nederlandstalig Jezuïetenonderwijs in hartje Brussel

Tiens?

Sint-Jan Berchmanscollege

OPENDEURDAG

Ben je student en zit je met een vraag over Brussel?

Zaterdag 15 oktober 2016 • 13.30 uur - 18.00 uur Wil u weten wat ons college te bieden heeft aan jongens en meisjes vanaf 12 jaar?

Breng dan een bezoek aan ons college en maak o.a. rond 15.00 uur het optreden van ons jeugdkoor mee.

Laat het weten op BRUZZ.be. En BRUZZ zoekt het voor je uit. Want in oktober maakt Big City plaats voor studenten.

Alle inlichtingen betreffende inschrijvingen kunnen op deze opendeurdag verkregen worden. Zie hiervoor ook onze website www.sint-jan-brussel.be Voor meer info: Sint-Jan-Berchmanscollege, Ursulinenstraat 4, 1000 Brussel tel 02/5120370 fax 02/5126475 ADVERTENTIE

TOUR & TAXIS DE PAARDENBEURS VAN BRUSSEL KORTINGSBON

-2 EUR WWW.BRUSSELS-HORSE-DAYS.COM

NIET CUMULEERBAAR

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 19

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE

Zijn de studentenkamers in Brussel duurder dan elders?

D

e prijzen van studentenkoten in Brussel vergelijken met die in andere studentensteden is niet eenvoudig, onder meer omdat het cijfermateriaal voor Brussel onvolledig is. Eén ding staat echter vast: Brussel is niet per se duurder.

Zo verhuurt de VUB al koten voor 297 euro per maand, kosten inbegrepen. Het aantal van die gesubsidieerde kamers is evenwel beperkt, momenteel zijn er 1.265. Wie er geen plek vindt, kan zich wenden tot Brik, de servicedesk voor Brusselse studenten, die zelf driehonderd kamers heeft voor Vlaamse studenten. Voor een basiskamer betaal je - kosten inbegrepen - gemiddeld 375 euro, en dat twaalf maanden lang. Wil je een eigen douche, dan wordt het gemiddeld 410 euro. En met een kitchenette erbij, kom je aan 500 euro per maand.

Voor wie hier niet terechtkan, heeft Brik een database met vierduizend kamers van privéeigenaars. “Wat daar het prijsgemiddelde is, kunnen we met onze huidige website niet berekenen,” zegt Christine Schraepen van Brik.

In Leuven heeft de universiteit wel zicht op alle kotprijzen, zegt Ludo Clonen van de huisvestingsdienst. Een basiskamer is er iets goedkoper dan bij Brik, onder meer omdat je sommige koten nog voor tien maanden kan huren. De gemiddelde prijs - kosten inbegrepen - bedraagt 325 à 355 euro. Voor een comfortkamer – in Leuven is dat met douche én toilet - ben je gemiddeld 460 euro kwijt.

Kippenkot. Het nieuwe

Vooral in het duurdere nieuwbouwsegment zijn de verschillen tussen Brussel en bijvoorbeeld Leuven of Gent klein. Ook in Brussel hebben de bouwpromotoren sinds enige tijd het studentenvastgoed ontdekt. Ze spelen in op de wensen van kleine investeerders en op het tekort aan studentenhuisvesting in een stad met negentigduizend studenten. De oude Leonidasfabriek op de Papenvest en een deel van de ASLK-site en van het Solvaygebouw in Elsene zijn ondertussen verbouwd tot hippe luxekoten. Andere projecten staan in de steigers.

Bru Upkot in Elsene, een tot luxekoten verbouwd kantoorgebouw met studentencoach, cinema, speelzaal, fitness en… kippen.

© ID DIETER TELEMANS

“Voor Bru Upkot was er een wachtlijst van 180 man. De koten zijn dus niet te duur” Tom Van Damme Upgrade Estate

Voor een comfortkamer in zo’n project moet de student al gauw een kleine 500 euro neertellen, zowel in Leuven als in Brussel, zegt

Carlo Olaerts van Wilgimmo, een immokantoor dat in beide steden studentenkamers beheert en verhuurt. “In Brussel is de huur misschien iets hoger, omdat de grondwaarde duurder is. De kosten zijn dan weer lager dan in Leuven.” En ja, hij krijgt ze makkelijk verhuurt, in Brussel nog makkelijker dan in Leuven.

Dat er in dit nieuwbouwsegment amper een prijsverschil is tussen Brussel, Antwerpen en Gent bevestigt ook Tom Van Damme van Upgrade Estate. Dat bedrijf is vooral actief in Gent, maar opende deze zomer ook Bru Upkot, een studentenflat op de grens tussen VUB en ULB, met studentencoach, ontspanningszaal, cinema en enkele kippen voor de duurzaam-

heid. “Er was een wachtlijst van 180 man. De koten zijn dus niet te duur,” zegt hij. Zopas ging er een gelijkaardig Upkot open in de Paleizenstraat, naast Sint-Lukas. Volgend jaar begint Jet Upkot aan het station van Jette.

Bettina Hubo

VOLGENDE WEEK In oktober maakt Big City plaats voor studenten. Ben jij een Big City Student?

Zit je met een vraag over Brussel? Laat het ons weten via bruzz.be/bigcitystudent.

JOUW MENING

lezersbrieven@bruzz.be

EXAMENPROCEDURE VGC De berichtgeving “Opnieuw ophef over aanwervingsproeven VGC” in BRUZZ 1540 geeft het standpunt weer van Isabelle De Meyere van ACOD en niet van ACV Openbare diensten. ACV Openbare Diensten erkent dat er een structureel probleem is met de huidige examenprocedure bij de VGC. Die examenprocedure is gelijk voor aanwerving en bevordering.

Momenteel slagen er te weinig VGC-personeelsleden die al in dienst zijn bij de VGC. Dat is niet alleen demotiverend voor de interne medewerkers, maar ook nefast voor de organisatie van de VGC: enerzijds moet nieuw personeel altijd worden opgeleid en ingewerkt en anderzijds moet het in dienst zijnde personeel in functie van de continuïteit van het werk de niet-ingevulde taken bovenop zijn takenpakket uitvoeren. ACV Openbare Diensten werkt momenteel aan een voorstel om de kern van het

probleem aan te pakken en zal dat aan de onderhandelingstafel aan het beleid voorleggen.

De VGC-Raad is de plaats waar de antwoorden worden gegeven op parlementaire vragen en dat zal het bevoegde collegelid Bianca Debaets volgende week doen in de commissievergadering van de Raad van de VGC. In tegenstelling tot wat in het artikel wordt gesuggereerd, was er in 2013 een staking van de hele VGC, niet enkel van de Gemeenschapscentra, omwille van de besparingen van toenmalig VGCcollegelid De Lille (Groen).

Toen verloren veel tijdelijke personeelsleden hun job en 55 plaatsen werden geschrapt. Bovendien werd de arbeidstijd van 36,5 uur per week opgetrokken naar 38 uur. ACV Openbare Diensten wenst het debat over de examenprocedure in alle sereniteit op de juiste plaats te voeren en voor ons is dat het bijzonder onderhandelingscomité VGC. Rudi De Coster, secretaris Brussels Gewest

WARANDEPARK Henriette van Eijl heeft het bij het rechte eind in BRUZZ 1538: het Warandepark heeft veel geleden onder de onverantwoorde evenementen van de voorbije maanden.

Het park werd deze zomer gewoon geprivatiseerd. Reusachtige witte tenten boden een zielige aanblik en belemmerden de doorgang. Vrachtwagens en ander werfmateriaal stonden er opgesteld. Door een besluit van de gedelegeerd burgemeester werd het dagenlang zo goed als ontoegankelijk voor wandelaars en joggers.

Eenzelfde scenario op de vooravond van de autovrije zondag.

Een lachertje was het bericht in vrolijk koeterwaals op enkele toegangspoorten: “Onder LANDELIJK BRUSSEL. De park is gesloten van uitzonderlijk zaterdag 17 september van 20u tot zondag 18 10u en zondag van 18 tot 19u tot maandag 19 september om 8u. Gelieve te excuseren dit ongemak.” Hopelijk was dat

koeterwaalsiaans pareltje niet van de hand van de stadsdiensten of de politie. Het getuigt van onverholen minachting voor de Nederlandstaligen. De lokale overheid is zich blijkbaar niet bewust van haar opdracht terzake. Je zou kunnen dromen van de oprichting van een onafhankelijk milieubewust organisme, belast met het beheer van de stadsparken.

Karel van den Akker, Sint-Joost-ten-Node

STANK VOOR BANK In BRUZZ 1540 gaf Febelfin enkele vergoelijkende cijfers als reactie op de vraag waarom er zo weinig bankautomaten in Brussel zijn.

Sta me toe om zelf enkele cijfers te geven. Sinds de financiële crisis in 2008 hebben de banken in België 10.000 mensen laten afvloeien, bijna een vijfde van het totale personeelsbestand. Daar zijn de ontslagen bij ING niet bijgerekend.

Parallel heeft men sindsdien één vijfde van alle kantoren gesloten.

Die cijfers komen uit het jaarverslag van Febelfin.

Zal ik nog een ander cijfer geven?

Drie miljard euro. Dat is de winst die de vier grootbanken samen geboekt hebben in de eerste helft van 2016. En wat dacht u van 33 miljard? Het bedrag dat de banken werd toegeworpen om hen te redden. Wat kreeg de bevolking als dank? Minder rente op de spaarcenten, hogere tarieven en minder dienstverlening voor de klanten.

In mijn wijk in Molenbeek alleen al verdwenen de voorbije vijf jaar de enige drie bankkantoren. Hartje Molenbeek, een opeengepakte bevolking van meer dan dertigduizend mensen, één van de drukkere winkelstraten en in kilometers omtrek geen bankkantoor te bespeuren. Geen cijfer of statistiek van Febelfin die hieraan kunnen verhelpen. Als men ondanks de megawinsten toch wil herstructureren, dat men dan eens kijkt naar de bonussen en de toplonen die onze bankiers ontvangen. Het zou goed zijn dat Febelfin die cijfers eens bezorgt.

Jef Van Damme, Fractieleider sp.a Brussels parlement

© François Curlet. Courtesy Air de Paris, Paris

ADVERTENTIE

za 8/10 20.30u

jazz

MADE IN JAPAN 07.10.2016-08.11.2016 O 07.10

It’s Glenn Miller Time vr 21/10 20.30u Abdijkerk Grimbergen

ZEFIRO TORNA/ VOCALCONSORT BERLIN/ GHALIA BENALI

klassiek

20.30u - 20.45u | 21.30u – 21.45u performance T Shape

De Allegorie van het Verlangen

wo 12/10 20.30u

Yurie Umamoto & Ruta Butkute JOHN CAGE, ENRICO CASTELLANI, FRANÇOIS CURLET, LUCIO FONTANA, RUMIKO HAGIWARA, SADAHURU HORIO, AKIRA KANAYAMA, ON KAWARA, YVES KLEIN, TETSUMI KUDO, LEMM&BARKEY, TSUYOSHI MAEKAWA, TAKESADA MATSUTANI, JONAS MEKAS, YUKO NASAKA, SANKICHIRO NASAKA, HERMANN MAIER NEUSTADT, YOKO ONO, NAM JUNE PAIK, HENK PEETERS, KEIKO SATO, JAN SCHOONHOVEN, SHOZO SHIMAMOTO, HIROSHI SUGIMOTO, ATSUKO TANAKA, RYUJI TANAKA, RICHARD TUTTLE, GÜNTHER UECKER, YURIE UMAMOTO, PAUL VAN HOEYDONCK, PHILIPPE VAN SNICK, JEF VERHEYEN, MIKI YAMAMOTO, JIRO YOSHIHARA

#madeinjapan #jpnbxl

GLENN MILLER ORCHESTRA

+ Plantentuin Meise: Rumiko Hagiwara dagelijks vanaf 9u30, www.br.fgov.be

OZARK HENRY MET STRIJKERSKWARTET

dans za 29/10 20.30u

NEEDCOMPANY/ GRACE ELLEN BARKEY Forever

Volg ons op Facebook en Instagram

Harmony is Paramount pop/rock

Info en tickets: ccstrombeek.be Cultuurcentrum Strombeek Gemeenteplein z/n, 1853 Strombeek-Bever Openbaar vervoer Brussel > Strombeek: tram 3 (Esplanade), bus 230, 231, 232

CULTUURCENTRUM STROMBEEK, GEMEENTEPLEIN, 1853 STROMBEEK-BEVER, WWW.CCSTROMBEEK.BE ADVERTENTIE

advBRUZZ_B185xH255.indd 1

28/09/16 17:22

MIJN GEDACHT

Donderdag 6 OKTOBER 2016 I BRUZZ 1541 I 21

Urgent “In de wegcode staat dat sirenes mogen worden aangezet in ‘urgente situaties’, maar nergens wordt uitgelegd wat die dringende gevallen precies zijn.”

‘Stop de sirenes’

H

et collectief Stop Sirènes vraagt een “redelijk” gebruik van sirenes door de politie en andere hulpdiensten. Nu worden sirenes te vaak onnodig opgezet, zegt Yvan Vandenbergh van de actiegroep, die vorige week gehoor vond bij minister Céline Fremault (CDH). Zij heeft bij Leefmilieu Brussel een studie besteld naar het sirenegeloei. Begin 2017 zou die klaar zijn.

In de wegcode staat dat sirenes op minimaal 110 decibel moeten loeien, zegt Vandenbergh. “Dat is ontzettend luid. In discotheken mag het geluid maximaal op 90 decibel staan. Dat de sirenes zo luid moeten staan, komt door verzekeringsclaims van bestuurders die waren gebotst met ambulances en beweerden dat ze de sirene met de radio aan niet hadden gehoord.”

De leden van de actiegroep wonen vaak in de buurt van politiecommissariaten, ziekenhuizen of gevangenissen. “Ik begrijp dat sommige Brusselaars hier helemaal geen last van ondervinden, maar voor anderen maken die loeiende sirenes het leven erg moeilijk.”

“Als mensenlevens in gevaar zijn, bij auto-ongelukken of gaslekken bijvoorbeeld, dan is het evident dat een sirene noodzakelijk is,” benadrukt Vandenbergh. “Daar willen wij niet aan tornen. Maar als de alarmsignalen voor alles en nog wat worden ingeschakeld, valt het bestuurders minder op.

In de wegcode staat dat sirenes mogen worden aangezet in ‘urgente situaties’, maar nergens wordt uitgelegd wat die dringende gevallen precies zijn. Dus gebruikt de politiecombi die gedetineerden van de gevangenis van Sint-Gillis naar het Justitiepaleis vervoert, sirenes, net als dierenambulances of geldtransporten. Wij willen dat die misbruiken stoppen.”

Vandenbergh is zelf freelancejournalist en ghostwriter, en werkt van thuis uit. “Ik woon in het centrum,

Yvan Vandenbergh

“Sinds de lockdown is het gebruik van sirenes in Brussel exponentieel toegenomen bij de politie”

© IVAN PUT

tussen het César De Paepeziekenhuis en een politiecommissariaat, en hoor soms vijf tot zes sirenes per uur. Dan wordt het moeilijk om je te concentreren.”

De politie heeft Amerikaanse sirenetoestellen met vijf verschillende deuntjes, en wisselt die vaak af.

“Dan schrik je elke keer weer. Niet alleen het volume is storend, maar ook de toonfrequentie.”

“Studies tonen aan dat inwoners van de stad onder meer door geluidsoverlast beslissen te verhuizen. Minister Fremault was lange tijd gefocust op de geluidsoverlast door vliegtuigen, maar nu de politieke machine daar in beweging is gezet, heeft ze ook een oor voor Stop Sirènes.” Ze heeft de actiegroep beloofd om buitenlandse oplossingen te bekijken. “De Brusselse politie zet sirenes aan om door rood te rijden. Als ze zelf de verkeerslichten konden besturen, hoefde dat niet.

Sommige trams kunnen dat al, op de Lambermontlaan bijvoorbeeld.

In Peking gebruiken ambulances zeer sterke led-lichten die laag op het voertuig zijn geplaatst. In Amsterdam experimenteren ze dan weer met vibraties. Die zijn voelbaar voor chauffeurs tot op een afstand van vijftig meter.”

“Sinds de lockdown afgelopen november is het gebruik van sirenes in Brussel exponentieel toegenomen bij de politie. Agenten zetten de sirenes aan voor alles en nog wat. Van de vijf beschikbare tonen gebruiken ze bovendien het vaakst ‘Yelp’, de meest indringende van allemaal.”

“De studie naar de overlast door sirenes zal objectiveren wat wij emotioneel aanvoelen. We hopen dat de minister daarna ook gaat handelen. Het stuk van de wegcode over sirenes blijft federaal, maar bij hulpdiensten, brandweer en politie heeft het gewest, en ook de gemeenten, wat in de pap te brokken.”

Sara De Sloover

22 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

VADROUILLE Wide VERCNOCKE

“Ik geloof wel in naïviteit. In de zin van onbevangenheid, verwondering. Zonder blind te zijn of je verantwoordelijkheden te ontlopen.”

STRIPS Wide Vercnocke

Strippen

in arctische wateren Een speer, een narwaltand, gefaalde mannelijkheid, sjamanistische rituelen en wonderlijke metamorfosen. Stripmaker Wide Vercnocke is terug, met zijn kenmerkende poëtische beelden, kundig onkundige lijntjes, en het uit arctische wateren opgeviste Narwal.

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 23

W

e zijn veel gewoon van Wide Vercnocke, maar met Narwal, zijn derde beeldverhaal – dat op 13 oktober verschijnt bij de uitgeverij Bries, maar op 8 oktober al wordt voorgesteld bij MOK in de Dansaertstraat – slaat hij ons toch behoorlijk met verstomming. In 2013 debuteerde de drie jaar eerder aan Sint-Lukas afgestudeerde jongeling met Mijn muze ligt in de zetel, een klein en ongewoon kluwen intieme en hilarische beeldende gedichten die zich losjes rond een fascinerend ‘zelfportret’ drapeerden.

Een jaar later hulden de fijne leeswaren van Wildvlees zich in een donkerder kleurenpalet en dito sfeer voor een absurde trip door Brussel, bevolkt door herten, transmutaties, het verlangen en Godfried van Bouillon. Narwal is in veel opzichten een voortzetting van dat intense woelen in de ziel en put nog steeds uit de unieke mix van een wijd uitdijende verbeelding en een mooie organische stijl die zijn personages met ruwe, bijna schetsmatige contouren de vloeibaarheid gunt om in het gat tussen werkelijkheid en fantasie te duiken.

Maar de poëtische kracht van Wide Vercnockes nieuwe vertelling is nog weergalozer, de symboliek nog verfijnder, de kunde die schuilt in zijn typerende onkundige lijntje nog groter, de intimiteit nog intenser.

Best grappig om vijftigduizend keer de piemel van je vader te tekenen, zijne sjamaan. (lacht)

“Ik heb gevloekt op dit boek, ja. Soms begreep ik zelf niet waarom het zo hortend liep” Wide Vercnocke Stripmaker

© HELEEN RODIERS

rijkdom “Brussel heeft mij rijker gemaakt. De confrontatie die in eerste instantie verstikkend is, maar al snel kantelt naar een enorme vrijheid, zuurstof.”

Diepzee duizend meter We zullen het verhaal hier niet de oneer aandoen om het prozaïsch in enkele lijnen samen te vatten. Dat ontkent de contrastrijke spanning die Wide Vercnocke opzet tussen lichtheid en diepgang, en tussen de snelle lijn van zijn tekeningen en de traagheid waartoe zijn woorden aanmanen. Narwal is als een metafoor die helder, fonkelend uit de arctische wateren aan de oppervlakte komt, om meteen weer op te lossen en weg te zinken, als een ongrijpbaar verlangen. Die symbolische sferen omvatten heel wat: gefaalde mannelijkheid, sjamanistische rituelen, de narwal, innerlijke strijd, hedendaagse metamorfosen en vloeibare identiteit. In de bedwelmende, singuliere beeldtaal van Wide Vercnocke uit zich dat als de versmelting van een speerwerper en een narwal, de fluïditeit van vrouwen- en mannenlichamen, of de open wonde die een alles overstemmende – prachtig naïef verbeelde – zijnsruis binnenlaat. “Als de spanning tussen grijpende handen en loslatende handen,” klinkt het in Narwal. Of nog: “Diepzee duizend meter reist het licht naar de grens tienmaal minder dan de schaduw die naar boven vecht.”

Dit moet een intense trip zijn geweest.

Wide Vercnocke: Ik heb gevloekt op dit boek, ja. Soms begreep ik zelf niet waarom het zo hortend liep. Het ging veel moeilijker dan mijn vorige boeken. Nu, dat is ook gelinkt aan de manier waarop ik werk, heel intuïtief. Aan een masterplan hou ik me niet. Ik begin ergens – een speerwerper en een narwal, dat zit visueel goed – en dan is het freewheelen, spielerei rond een harde kern, en komen de

beelden als een visoen in mij op. Zo dijt dat universum stilaan uit. Vanuit een vertrouwen dat er zich iets zal aanbieden wat mooi is, helder, waardevol voor de lezer. Op die manier komt er natuurlijk ongewild heel veel van mezelf in terecht, onbewuste verlangens en gevoelens. Wat precies, daar heb ik het raden naar.

De I Tjing en Maria “Escape? From oneself there is no escape,” luidt een van de vele wijsheden van Wide Vercnockes oma. In het werk van Wide Vercnocke, wiens verstripte gespierde zelf vaak figureert in zijn boeken, is die intimiteit meer dan voelbaar.

Narwal is het eerste grote project dat zijn moeder, die overleed toen hij aan Wildvlees werkte, niet meer heeft gekend. Het is niet moeilijk om in de vertelling, waar poëzie en metamorfosen opbollen tot een vat vol connotaties, op haar sporen te stoten.

Behalve de narwal – een dier waarvan het kalf levenslang aan de zijde van de moeder blijft – zijn er het voortdurende spel tussen licht en duister, de oermoederverwijzing in het Venusbeeldje van de sjamaan, en de therapeutische rol van die sjamaan, gemodelleerd naar Wide Vercnockes vader. “Ja, Jezus Christus…

Dat heb ik er zeker niet doelbewust in gestoken. Het is wel zo dat de strip maken onder een heel ander gevoel verliep dan de vorige boeken. Misschien begrijp ik over een jaar of twee pas wat er precies heeft gespeeld.”

Je vader, Boutman, duikt wel heel bewust op in Narwal.

Vercnocke: Het laatste anderhalf jaar ben ik hem beginnen te observeren. Dat was best vreemd in het begin. Het was de eerste keer dat ik zoiets vroeg aan mijn vader, maar hij heeft zich daar helemaal voor opengesteld. Die momenten waren van een puurheid die ik toen ook buiten de strip heel hard verwelkomde.

Is het geen heikele kwestie, zo’n familieonderneming?

Vercnocke: Het is intens, ja. In die sjamanensessies komen onvermijdelijk toch ook de gevoelens en gedachten die ik over hem heb naar voren. Het is een bijzondere mens. Hij was vroeger leerkracht Nederlands-Engels in het vijfde en zesde middelbaar. Zijn lessen waren bijna performances, heb ik gehoord. Hij schrijft ook al zijn hele leven lang gedichten – vandaar de liefde voor poëzie –, heel mooi, een tikje naïef, maar ook met veel schoonheid. En hij heeft zichzelf toch al wel een paar keer uitgeroepen tot sjamaan, workshops gegeven…

Hij put uit de I Tjing, Maria uit het christendom, de natuur als oermoeder, een heel eclectische verzameling, waar wat voor valt te zeggen. Hij draagt een rijke geschiedenis met zich mee, en dan ook nog eens die hoek eraf, dat maakt het heel plezant. Vroeger bracht dat ook problemen met zich mee, er zijn dingen gebeurd en we hebben onze ruzies gehad, maar daar heb ik nu geen last meer van. Nu pluk ik er net de vruchten van. Hij heeft me veel gegeven. Hij heeft zijn rol echt geacteerd voor mij.

Sauvez le zizi Naïviteit en schoonheid, ze gaan hand in hand in het werk van Wide Vercnocke. “Ik geloof wel in naïviteit, ja. In de zin van onbevangenheid, verwondering. Zonder blind te zijn of je verantwoordelijkheden te ontlopen. Dan kan je jezelf een verlicht man noemen. Dat is ook wel iets wat ik heb meegekregen thuis. Ik ben heel vrij opgevoed. Alles kon, alles mocht. Op de muren tekenen, met je piemel bloot lopen.

Moest niet – belangrijke toevoeging.” (lacht) Wat vond je van de zizi van Sint-Gillis?

Vercnocke: Keigoed! Heel grappig, maar nog beter dan de graffiti vond ik de discussie die daarover op straat is losgemaakt. Zelfs in de kleedkamer van mijn basketbalploeg, een mix van striktere en lossere moslimmannen, blanken en zwarten, iedereen sprak erover. Da’s toch prachtig. Wanneer babbel je anders nog eens over zo’n thema? Hij heeft al veel goeds gedaan, meer dan veel penissen, zal ik zeggen.

Hoe zit het met die speer en de narwaltand?

Vercnocke: Ik heb wel een beetje een obsessie met fallussen. De symboliek die dat ding met zich meedraagt, en tezelfdertijd de kwetsbaarheid ervan. De frictie tussen de machovisie van ‘altijd staalhard’ en de diepere symboliek.

Die idee van het bewijzen van je mannelijkheid intrigeert me vooral. Ik heb me nooit thuisgevoeld in die rigide indeling. Dat je nu heel veel genderfluïditeit hebt, verbaast me niet eens. Door in Brussel te wonen, aan het Fontainasplein, vlak bij de gay neighbourhood, ben ik daar nog meer mee geconfronteerd. Die mannelijkheid die als een soort van status wordt gedragen, als wapenschild. Die fierheid, de manier waarop je jezelf presenteert, speelt heel hard. Is dat de selfiecultuur? Ik weet het niet. Feit is dat in wezen iedereen tussen de uitersten man en vrouw zwerft.

Over zwerven gesproken: je hebt Brussel ingeruild voor Vilvoorde?

Vercnocke: A radical place! We wilden heel graag een huis met een tuin. We wonen nu een paar maanden bij mijn schoonmoeder in Nossegem, tussen de bossen en de velden.

En ik moet toegeven, er is wel een soort rust over mij aan het neerdalen. Maar ik heb er elke dag moeite mee. Die veelheid aan mensen, gedachten, ideeën en culturen… Brussel heeft mij rijker gemaakt. De confrontatie die in eerste instantie verstikkend is, maar al snel kantelt naar een enorme vrijheid, zuurstof. Ik ben hier realistischer geworden. Je hebt hier het gevoel echt in de wereld te staan. Je kan je een keer de enige blanke voelen, weg uit de white privilege. Eigenlijk zouden alle Vlamingen eens drie jaar in Brussel moeten wonen.

Vlaanderen zou er wel bij varen. Kurt Snoekx

>

Narwal Uitgegeven bij Bries, ligt op 13 oktober in de boekhandel. Op 8 oktober om 19.30 uur wordt het boek voorgesteld bij MOK, Dansaertstraat 196, Brussel.

24 I BRUZZ 1541 I DONDERDAG 6 OKTOBER 2016

VIERING Museum opent deuren voor herdenkingsweekend

Ook Erasmushuis viert 500 jaar Bosch ANDERLECHT - Met als centrale gastheer de triptiek ‘Aanbidding van de Wijzen’ organiseert het Erasmushuis een feestweekend ‘500 jaar Jheronimus Bosch’.

Dans, muziek en gastronomie uit de renaissance maken buiten het mooie weer uit. Binnen trekt het drieluik de aandacht, net voor een restauratieklus.

H

et Erasmushuis (14501515) is een van de oudste gemeentelijke musea van ons land. Het scoort meteen in de top drie van Brusselse gemeentelijke parels, naast het Hortamuseum en het Charliermuseum. In dit voormalige gotische kapittelhuis van Anderlecht wordt een van de belangrijkste collecties rond het werk van Erasmus gearchiveerd. Los daarvan vormt het interieur an sich een exclusief decor, met antiek meubilair – waaronder vermoedelijk de eerste Hollandse kast met tulpenmotief – en schilderijen en tekeningen van Metsys en Holbein tot Dürer.

Ook hangt er sinds eind jaren 1970 een kostbaar houten drieluik, toegeschreven aan een navolger van Jeroen van Aken, alias Bosch (ca. 1450-1515) of diens atelier van ‘knechten’. Het Bosch Research and Conservation Project (BRCP) dat in 2010 met internationale experts werd opgericht naar aanleiding van het Bosch-herdenkingsjaar

2016, schrijft het werk voorlopig toe aan Gielis van den Bossche (1490-ca.1557). Een topartiest van de Brusselse schildersgilde en die zo goed als de hand van de meester zelf had. Het paneel hing oorspronkelijk in de Anderlechtse kapittelkerk Sint-Pieter en Sint-Guido. Tot het in 1973 werd gestolen.

zou kopen, konden de boeven gevat worden in een hotelkamer in Diegem. De kerkfabriek, eigenaar van de ‘Aanbidding der Wijzen’, vertrouwde het paneel nadien toe aan het Erasmushuis, waar het van betere klimatologische condities (maximaal 18°C en 55 procent vochtigheid) en betere beveiliging kon genieten.

Rare sleutel

Het paneel werd in 1973 gestolen uit de Sint-Pieteren Sint-Guidokerk Het handvol dieven roofde het kunstwerk met een touw vanuit een bovenraam van de kerk.

Dankzij een valstrik, opgezet met een kunsthandelaar die het werk

Boeiend aan het werk is het linkerachterpaneel, dat het meest te zien was als de triptiek - zoals gebruikelijk - doorgaans gesloten in de kerk hing. Daarop is volgens overleving van de opeenvolgende conservators van het Erasmushuis, Daniel Van Damme (stichter van het Erasmushuis), Jean-Pierre Vanden Branden en adjunct-conservator Kathleen Leys, de heilige Hiëronymus te zien. “Hiëronymus is de bijbelvertaler, wiens werk door Erasmus werd hertaald,” geeft Leys mee. “Vaak wordt hij afgebeeld als kluizenaar, biddend voor zijn bijbel.

DRIELUIK Heel wat elementen in dit werk komen opvallend terug in de Bosch-triptiek van het Prado.

De rode pij zou verwijzen naar het kardinaalrood van zijn titel.”

Uitermate intrigerend is echter dat er een Sint-Pietersleutel in de lucht zweeft naast de heilige. Daardoor wordt eveneens verondersteld, onder meer door de huidige conservator Ann Arend, dat het om Petrus gaat. Arend: “Het werk hing eeuwen in de Sint-Pieter- en Sint-Guidokerk, waardoor het zeer aannemelijk is dat het om Sint-Pieter gaat.” Maar het zou dit bedevaartsoord weleens beter uitgekomen zijn dat het om Sint-Pieter ging en dat de heilige ‘herdoopt’ werd, leeft ook als uitleg van vorige conservators. Een ander

werk in het Erasmushuis, toegeschreven aan Joos van Cleve, toont namelijk eenzelfde gezicht van de heilige Hiëronymus, in donkere pij evenwel, en die zichzelf kastijdt.

Dat er zeker geen verwarring zou mogen ontstaan over de ‘echtheid’ van Petrus op de triptiek, verklaart ook de latere toevoeging van een Petrussleutel. Zij het van een iets te opvallende disproportionele omvang. Aan de restauratie-onderzoekers om dat eindelijk uit te klaren.

Niet naar Nederland De triptiek blijkt in vele aspecten geïnspireerd op de legendarische

ADVERTENTIE

Nieuw bij BRUZZ!

City Nieuws

Ieder halfuur rechtstreeks vanuit de stad

DONDERDAG 6 OKTOBER 2016 I BRUZZ 1541 I 25

PETRUS? In gesloten toestand toont het drieluik SintPieter, maar conservators betwistten of het oorspronkelijk niet eerder bijvelvertaler Hiëronymus was. De Petrussleutel blijkt achteraf toegevoegd.

© BART DEWAELE

© BART DEWAELE

versie van Bosch’ ‘Aanbidding der Wijzen’ in het Prado in Madrid. Dat werk werd vermoedelijk in 1495 in opdracht van Pieter Schelfve en Agneese de Gramme d’Anvers door Bosch gerealiseerd voor een Antwerpse kerkkapel. In 1574 werd het zoals veel Zuid-Nederlands werk naar het Escorial verhuisd voor Filips II van Spanje. Zo kwam het achteraf in het Pradomuseum. Het blijkt duidelijk dat de schilder van de versie in het Erasmushuis het paneel uit Antwerpen gezien heeft.

Sint-Pieter staat er rechtop met een sleutelbos aan de gordel. Ook de heilige Magdalena keert weer.

Sint-Jozef is uitgebeeld met een waterketel. Terwijl hij op het Erasmushuispaneel water uit de bron haalt om Jezus te wassen.

Uit infraroodonderzoek van de Pradotriptiek blijkt dat Bosch het lam bij een zuil op een grafheuvel heeft overschilderd. Wie de Anderlechtse triptiek heeft geschilderd, moet die oorspronkelijke versie gezien hebben, want ook hij heeft dergelijke zuil op een grafheuvel geschilderd.

Daardoor kon de triptiek gedateerd worden.

De Erasmushuisversie van de Aanbidding is opgenomen in de bere-

deneerde catalogus Jeroen Bosch die naar aanleiding van het herdenkingsjaar is uitgekomen. Op de Nederlandse overzichtsexpositie ‘Bosch 500’ in ‘s Hertogenbosch werd het werk niet gepresenteerd.

Wel stelt het Erasmushuis dat de restauratie van zijn Bosch-triptiek dit jaar zal beginnen dankzij 1.254 euro steun van het Fonds Jonckheere, voor kunstwerken met Europese dimensie uit Brusselse openbare instellingen, van de Koning Boudewijnstichting. Het gaat om kleine ingrepen als behandeling van opstuwingen in de verf.

Jean-Marie Binst

>

FEESTPROGRAMMA

Tijdens het herdenkingsweekend ‘500 jaar Jheronimus Bosch’ opent het Erasmushuis niet alleen de deuren voor geleide toelichting bij de triptiek door stadsgidsen. Harpiste Azalaïs brengt sfeermuziek. Voor kinderen zijn er grime- en schildersateliers in Boschstijl. Buiten zorgt Prima Nocta voor een lampionnenbal. En er zijn boeren- en hofdansen op muziek uit Bosch’ tijd door Les Gaillards de Rodemarck en Trivelin, naast een ambachtenmarkt en een heuse ‘educatieve’ smidse in werking op de binnenkoer. Ook de mid-

deleeuwse maag wordt gespijsd met likeuren, siropen, wijnen, hipocras en gefermenteerde honing.

500 jaar Bosch op 8/10 van 12 tot 22u op 9/10 van 10 tot 18u Gratis toegang www.erasmushouse.museum

ADVERTENTIE

Voortaan hoor je al het nieuws uit Brussel elke ochtend en elke vooravond op het halfuur in het City Nieuws. Luister via 98.8 of op BRUZZ.be

7u30

8u30

9u30

16u30

17u30

18u30

26 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 oktober 2016

ENFANT TERRIBLE Lara Gasparotto fotografe Ik hou van Brussel, maar ik zal me er nooit helemaal thuis voelen, mijn wortels zitten diep in de Condroz”

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Net na mijn studies heb ik mij gesetteld in Brussel, nu zo’n zes jaar geleden. Heel veel van mijn vrienden woonden hier al en omdat ik voor mijn job veel naar Antwerpen en Luik moet, is het gemakkelijk om in het centrum van het land te wonen.”

“Ik ben opgegroeid in Comblain-au-Pont, een plattelandsdorp in Luik. Hoewel ik een plattelandsmeisje in hart en nieren ben, hou ik van de Brusselse chaos. Het is een ongetemde stad waar niet alles meteen voor het grijpen ligt.

Maar vergeleken met verschillende megalopolissen zoals Mexico-Stad, Lima of Shanghai die ik bezocht voor mijn werk, is Brussel maar een klein stipje. Vanuit Brussel sta je met de trein binnen het uur in de natuur en daar haal ik letterlijk mijn zuurstof.”

“Een getraind oog zal wel al flarden van Brussel herkend hebben in mijn foto’s, maar Brussel is mijn rustpunt. Het is een plek waar ik niet werk, waar ik weg ga met vrienden en mij amuseer. Het omgekeerde van de vele pende-

laars, zou je kunnen zeggen. Ik word vooral beïnvloed door de natuur op het platteland. Ik hou van Brussel, maar ik zal me er nooit helemaal thuis voelen, mijn wortels zitten diep in de Condroz verankerd.”

“Omdat - naakte - vrouwen vaak het onderwerp zijn van mijn foto’s, zou je mijn werk fragiel kunnen noemen. Ik hou van de schoonheid van het vrouwelijke lichaam. Geef toe, dat is toch mooier dan een naakt mannenlichaam.

Ik ben op dat vlak zeker een feministe. Af en toe fotografeer ik eens een man, omdat we hen ook nodig hebben. De mensen op mijn foto’s zijn vaak vrienden van mij. Ik werk, zeker voor intieme foto’s, graag met mensen die dicht bij me staan. Ik ga niet aan de slag in een studio, ik hou van de realiteit van het leven. Mijn foto’s zijn niet van Instagram geplukt, die plek waar iedereen altijd blij en gelukkig is. En in het nemen van selfies ben ik al helemaal een kluns. Ik hou heel erg van het magie van het moment. Als ik een foto neem, heb ik nooit

“Ik ben een kluns in het nemen van selfies” een vooropgesteld beeld in mijn hoofd. Niets is geënsceneerd, Vite fait, bien fait.” (lacht) “Ik heb altijd al de goesting gevoeld om de wereld te ontdekken. Ook als kind wou ik graag reizen. Nu doe ik dat met mijn camera in mijn koffer. Oekraïne is een land dat me al vijf jaar fascineert, ik ben er al elk jaar teruggekeerd.

Een land waar bijna niemand naar om kijkt. Ik wil de laatste mysteries in de wereld ontdekken. Mijn laatste expo is dan ook een persoonlijke revolte tegen het feit dat alles al geweten is, ik geloof daar niet in. Als kind wil je altijd nieuwe dingen blijven ontdekken. Waarom

Lara Gasparotto (27) is een beloftevolle Belgische fotografe. Ask the dust, uitgegeven bij Ludion, is de naam van haar laatste boek. Nog tot 29/10 loopt haar expo in STIEGLITZ 19, Klapdorp 2, Antwerpen. www.laragasparotto.be

moet dat stoppen als je volwassen bent geworden? Ik speel met de spanning tussen wat we al weten en wat we zien. Je toont een stuk, daarom moet je nog niet geloven dat dat de realiteit is: er blijft steeds een soort mysterie hangen voor de toeschouwer.”

“Als ik hardop mag dromen, zou ik in de toekomst graag ons land vertegenwoordigen op de biënnale van Venetië. Ja, ik ben ambitieus.

Denk ik. Voor een meisje uit een klein dorpje, sta ik best al ver. Maar ik bekijk alles dag tot dag, ik zie wel hoe mijn carrière loopt. Ik wil altijd iets afleveren van een goeie kwaliteit, anders maak ik liever niets. Ik maak foto’s zoals ik een goeie thee voor mijn gasten zou zetten, om mensen te plezieren, te entertainen. Mijn expo loopt nog, mijn boek is net gepubliceerd en ik ben verhuisd. In december stel ik tentoon in Den Haag. Ik moet eerst mijn hoofd wat leegmaken en weer op adem komen vooraleer ik me in een nieuw avontuur stort.”

Hilke Andries

DonDerDag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 27

NICK traCHEt brUSSeL en De WereLD CULInaIr ontDekt Ik ben geen zoetekauw. Dessertjes en snoepjes zeggen mij niet zoveel, gebakjes (pateekes) bij de koffie hoeven niet, al zijn er uitzonderingen die de regel bevestigen.

Ik geef toe nu en dan te capituleren voor een javanais: dunne amandelbiscuitlaagjes afgewisseld met mokkaboterroom, geglaceerd met chocolade. Die gebakjes worden meestal in kleinere porties verkocht dan de joekels van taartjes die de gemiddelde Belg op zondagmiddag durft binnen te schuiven wanneer Tante Zoë op bezoek is.

Maar er zijn meer javanais. Ze bestaan als koekjes, zelfs als ijs! Gelaagde hapjes, met koffiesmaak, en afgewerkt met een ganache (chocolade en room), dat is ongeveer de teneur. Zelfs het huiselijke kinderdessert van laagjes petit-beurre met koffieroom wordt tegenwoordig al een javanais genoemd.

Waarom Javaans? Omwille van de koffie? Dat is niet mogelijk.

In Frankrijk en België hebben we nooit Java met koffie geassocieerd.

Turkije, Arabië, Brazilië, tot daar aan toe. Het recept is ook niet zo oud. In de Larousse gastronomique van voor de oorlog wordt noch het eiland Java noch javanais vermeld.

Pellaprat en Clément zwijgen

erover. Enkele bloggers hebben het over een Frans patisserierecept, maar javanais wordt in Franse bronnen nooit geclaimd.

Ik vermoed dus dat het een Belgisch recept is.

Niet dat de Fransen niets zouden hebben met Java. Voor de Yéyé-jaren dansten de Fransen de java, wat in feite een wals is. In de overvolle dancings van Parijs werd de valse musette dicht tegen elkaar gedanst, zonder rond te tollen zoals in Wenen, er was helemaal geen plek voor gyroscopisch dansen.

Dat was la java. Zwaar uitgaan heet er nog steeds faire la java. Het woord zou trouwens niets te maken hebben met het eiland, maar een verbastering zijn van “ça va?” zoals uitgesproken met de tongval van de Auvergnats die in Parijs cafés uitbaatten. Vervolgens zongen Serge Gainsbourg en Juliette Gréco “La Javanaise” in 1963.

Waarom zij dat onderwerp kozen, weet ik niet, want de tekst heeft niets Aziatisch en het ritme is geen java, eerder een valse anglaise, maar “La Javanaise” is ook een veel pornografi scher chanson paillarde, dat

Javanais

Ik zag het verband met de javanais onmiddellijk.

Hier echter geen mokka en boterroom, maar eerder boerse biscuitlaagjes van verschillende kleur. De smaak is die van specerijen, een beetje speculaasachtig. “Ik werk zeker wel veertig minuten aan zo’n spekkoek,” zei de man. Elk laag deeg wordt in een springvorm gespreid en dan enkele minuten aangebakken onder de grill, dan komt er een tweede laag deeg op, van een andere kleur.

Weer bakken en zo dan om en om verder tot de koek wel tien centimeter dik is.

Nederlanders vinden dat deze stevige lekkernij hoort bij hun koloniaal verleden. Het recept werd regelmatig opgediend in koloniale middens in Indonesië bij grote feesten zoals Kerstmis en Nieuwjaar. Maar het is zeker geen Indonesisch recept. Het kwam mee met de Nederlanders uit Europa, maar werd lokaal wel overgenomen. In het Bahasa, de taal van Indonesië, spreekt men van spekuk.

Maar het recept is oorspronkelijk ook niet Nederlands. Wie

“Zelfs het kinderdessert van laagjes petit-beurre met koffieroom wordt al een javanais genoemd” vandaag nog door studenten wordt gezongen. Misschien een erotische verwijzing?

Het mysterie van de naam javanais voor een gebakje was niet te doorgronden, tot ik deze zomer in Brouwershaven kwam, in Zeeland.

Daar stond een man op de markt die beweerde uit Indonesië te komen en hij verkocht spekkoek.

Java ligt in Indonesië. Spekkoek is een vrij zwaar gebak bestaande uit laagjes van verschillende kleur, zodanig dat een plak lijkt op een stuk doorregen spek, vandaar de naam.

verder zoekt, komt terecht bij de Midden-Europese baumkuchen, boomkoek dus, in het Frans bekend als gâteau à la broche. Dat is een gebak dat gemaakt wordt door biscuitdeeg te gieten op een spit (nu ja, een cilinder), dat draait voor een open vuur. Door verschillende kleuren deeg te gebruiken, krijg je het effect van de jaarringen van een boom wanneer je het gebak doorsnijdt. Het afdruppend deeg stolt in de vorm van takken, vandaar die boom. Maar niet iedere Duitser heeft een open haard, laat staan een spit dat ervoor kan worden gezet. Dus ontstond een platte versie in taartvorm die in de oven gaart. Die noemen ze schichttorte: laagjestaart. De Duitse laagjes zijn wel dunner en lijken al meer op onze javanais. Als je op schichttorte googelt, vind je dat die plots razend populair is geworden in Engeland, door het televisieprogramma “The Great British Bake Off ”. Dit is de tweede keer dat ik achter een Nederlands koloniaal recept een Pruisische achtergrond ontdek!

Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BrUZZ.be/trachet

ADVERTENTIE

KLEUTER EN LAGER ONDERWIJS SCHOOLJAAR 2017 - 2018

EEN SCHOOL KIEZEN? Hoe kies ik een school? Wat is goed onderwijs? Hoe schrijf ik mijn kind in op een Nederlandstalige school in Brussel? Kom naar een infomoment infomoment. Je krijgt er alle informatie.

Wanneer? n Infomoment 1: Dinsdag 25 oktober 2016 van 16 tot 18 u. n Infomoment 2: Dinsdag 25 oktober 2016 van 19.30 tot 21.30 u. n Infomoment 3: Maandag 12 december 2016 om 20.00 u.

Waar?

n Infomoment 1 en 2: Administratiehuis van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, Emile Jacqmainlaan 135, 1000 Brussel n Infomoment 3: Gemeenschapscentrum Nekkersdal, Emile Bockstaellaan 107, 1020 Brussel

Schrijf je op tijd in voor een infomoment via inschrijveninbrussel.be

OOK VOOR ALLE KINDEREN GEBOREN

IN 2015

ADVERTENTIE

KLEUTER EN LAGER ONDERWIJS SCHOOLJAAR 2017 - 2018

OOK VOOR ALLE KINDEREN GEBOREN

IN 2015

Je kind inschrijven in een Nederlandstalige kleuter- of lagere school in Brussel?

Meld je kind aan op inschrijveninbrussel.be inschrijveninbrussel.be, tussen 9 januari en 3 februari 2017. Meld ook kinderen aan, geboren in 2015. Ook als ze pas naar school gaan vanaf 1 september 2018.

Meer informatie over de procedure? Informatie over het kleuter-, lager en secundair onderwijs?

Surf naar inschrijveninbrussel.be inschrijveninbrussel.be.

ADVERTENTIE

SECUNDAIR ONDERWIJS SCHOOLJAAR 2017 - 2018

Je kind inschrijven in een Nederlandstalige secundaire school in Brussel?

Je vindt alle informatie op inschrijveninbrussel.be inschrijveninbrussel.be.

Donderdag 6 OKTOBER 2016 I BRUZZ 1541 I 29

Laptopia Brussels schepen van Handel Marion Lemesre (MR) wil een wedstrijd uitschrijven om de Brusselse frietkoten een nieuwe, uniforme look te geven. Ze wil met andere woorden water en vuur - architectuur en frituur - met elkaar verzoenen. Ze wil dat we voortaan onze curryworsten in een kiosk van Clear Channel kunnen kopen. Het doet wat denken aan de fictieve Europese richtlijn over de krommingsgraad van de bananen, en klinkt ook als een typisch voorstel van verdwaalde liberalen. Zij zullen de abstracte illusie van het vrij ondernemerschap en de vrije markt zelfs niet ter discussie stellen wanneer die door prijsafspraken, bedrijfsspionage, dumpingpraktijken, belastingontwijking of sjoemelsoftware wordt ondermijnd, maar wanneer een ondernemer iets produceert dat ze beneden hun stand achten, dan moet de overheid wel dringend ingrijpen.

What’s next? De Brusselse clochards in pakjes van Natan?

Volières voor onze stadsduiven?

Geen penissen meer op blinde muren?

Wel dapper dat ze met de Belgische friet en de Belgische koterij twee Belgische symbolen tegelijk op de schop durft te nemen. Alleen speelt ook hier weer de kwestie van de negentien gemeenten.

Als de stad Brussel voor een bepaald frietkotmodel kiest, dan kiezen de andere gemeenten geheid voor een ander. En met die verdraaide communautaire windstilte is het vast ook nog even wachten voor het uitvaardigen van bouwvoorschriften voor frituren gewestelijke materie wordt.

Boze frituristen zullen dus dreigen met verhuizing naar de overkant van de Kleine Ring.

Voor Baraque Tabora aan de Lakensepoort is dat bijvoorbeeld niet ver. Mevrouw Lemesre moet toch eens zeggen wat er mis is met een frituur als deze. De lichtbak bovenop het dak mag dan met tape bij elkaar gehouden worden,

Frituur Baraque Tabora maandag 26 september, 22 uur

sloten en kabels nog wat kleine kotjes en kastjes tegenaan geklonken zijn, past netjes tussen de glasbakken, de vuilnisbakken, de elektriciteitskastjes en de pissijnen die de rest van het pleintje sieren. Langs de zijkant is er nog plaats voor een terrasje met een luifel, waar het nog best meevalt met de pisgeur. Je hebt er ook vrije inkijk in de open keuken en het berghok, waar grote blauwe emmers, kartonnen dozen en een ontkoppelde ijskast verbergen wat er te verbergen valt. De gevel wordt voorwaar opgevrolijkt met bloembakken vol geraniums.

De tekeningen op het raam getuigen van humor en tonen onder meer een ‘Mitraillette origine Belge contrôlée’. Links twee schoorsteentjes met een paddenstoelen dakje, bovenaan een heuse

“What’s next?

De Brusselse clochards in pakjes van Natan? Volières voor onze stadsduiven?”

Michaël Bellon het baken maakt van ver duidelijk dat hier een Frituur/Friterie te vinden is. Het kot, waar met hang-

dakgoot, rechts twee vuilnisbakjes voor gescheiden afval. Een derde vuilnisbakje houdt de deur open.

De klant kan er al in zien liggen wat hij straks weer gaat weggooien.

De scheef afgezaagde aluminiumplaten en onhandig vastgevezen profielen kunnen niet verdoezelen dat het pand is uitgerust met een state-of-the-artalarmsysteem met veiligheidscamera’s. Het licht is zo verdomd fel dat automatisch al het vet uit de lucht wordt gefilterd.

De berg voorgebakken frieten raakt nooit opgespateld, en plastic bidons spuiten onophoudelijk sausen. Zo’n geïmproviseerd frietkot is niet gebouwd voor de eeuwigheid, maar veel zal het toch niet schelen.

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

ADVERTENTIE

DUIZENDEN VERHALEN TIENTALLEN ACTIVITEITEN ÉÉN CAFÉ Van boekenverkoop tot quiz, van voorleesmarathon tot literaire avond, van brunch tot lunch …

Afspraak in Staminee de Bib!

Illustratie: Gudrun Makelberge

Ontdek het volledige programma op www.muntpunt.be.

Muntpunt • Munt 6, 1000 Brussel

30 I BRUZZ 1541 I Donderdag 6 OKTOBER 2016

HOCKEY Manuel Brunet wil na Olympisch goud ook de titel met Daring

‘Rio was geen verrassing’ MANUEL BRUNET “ We zijn een groep vrienden die al meer dan tien jaar samen speelt. In de groep leefde de overtuiging dat we iets geweldigs konden neerzetten als we er samen voor gingen, en dat is ook gebeurd.”

de taal waren vergelijkbaar met wat ik gewoon was en ik boekte er vooruitgang. De Europese manier van spelen vroeg wel een zekere aanpassing. Argentijnen zijn technisch zeer sterk, maar meer individualistisch in het spel. Dankzij die Spaanse ervaring ben ik meer aangepast aan beide types, de ideale combinatie volgens mij.”

Aan 2012, het jaar van de Olympische Spelen in Londen, houdt Brunet geen al te goede herinneringen over. De bondscoach wou dat zijn spelers dat seizoen in de Argentijnse competitie uitkwamen en daarom keerde hij terug naar zijn thuisland. Een fout, oordeelt Brunet, omdat die competitie minder sterk is. De Argentijnen werden maar tiende in Londen.

Die ontgoocheling kon Brunet achteraf verteren in Brussel. “Na Londen zat ik bijna bij hockeyclub Antwerp, maar uiteindelijk koos ik voor Daring, omdat daar al een paar Argentijnen speelden. Een goede keuze, want ik heb er een familiale club gevonden. Iedereen kent elkaar. Ik mis mijn familie hard, maar de familie van Daring verzacht dat gemis.”

In de finale tegen België waren de Argentijnen de outsider. Voor Brunet was het een droomfinale, waarin ze het voordeel hadden dat een zevental Argentijnen in de Belgische competitie speelt.

“Toch maakten we het verschil nog ergens anders,” zegt Brunet.

“We hebben van mentaliteit onze grootste sterkte gemaakt. Het was natuurlijk geweldig om zo’n fantastisch publiek achter ons te hebben. Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een hockeystadion.”

“Eigenlijk hadden we de wedstrijd al gewonnen voor ze begon, precies door die mentaliteit. We

Match per match

SINT-JANS-MOLENBEEK – Manuel Brunet (30) ontwaakt uit een droom. Hij veroverde Olympisch goud met de Argentijnse nationale ploeg, ten koste van België. Een verrassing? In elk geval niet voor hem, want hij weet maar al te goed dat je met mentaliteit ver komt. Brunet wil met zijn ervaring en strijdershart ook zijn hockeyclub Daring aan prijzen helpen.

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

“D

e helft van de Argentijnse kern die in Rio goud pakte, is in 2005 wereldkampioen geworden bij de -21 in Rotterdam,” vertelt Brunet.

“We zijn een groep vrienden die al meer dan tien jaar samen speelt. We weten wat we kunnen. Daarom was het geen verrassing dat we in Rio de gouden medaille konden pakken.”

In de Argentijnse stad Rosario begon de zesjarige Brunet aan de weg die hem de voorbije zomer naar Rio leidde. Jarenlang combineerde hij hockey met voetbal, maar hij koos uiteindelijk voor de stick. Tegen zijn zestiende behoorde hij tot de beste jongeren van het land. “Zo ben ik bij de nationale ploeg geraakt en kon ik mee wereldkampioen worden. Ik kreeg daarna verschillende buitenlandse aanbiedingen, maar wees die lang af. Tot er in 2008 een aanbod uit Spanje kwam. Het was een moeilijke keuze, maar mijn ouders hebben me ervan overtuigd dat ik de ervaring moest uitproberen.”

“Ik heb drie seizoenen bij het Spaanse Pozuelo gespeeld, in Madrid. Dat viel zeer goed mee. Het klimaat en

De meteorologische omstandigheden vroegen wat meer aanpassingen dan de Spaanse zon, maar op het veld liet Brunet zich meteen gelden. Hij hielp de ploeg de afgelopen seizoenen aan een plaats in de play-offs en geraakte met Daring zelfs tot in de halve finales van de Euro Hockey League.

“Ons niveau is elk jaar gestegen, tot vorig seizoen. We hebben geen goede keuzes gemaakt met onze aanwinsten, ze maakten te weinig het verschil. Na het seizoen is dat tijdens een vergadering met de voorzitter en de sleutelspelers openlijk gezegd. Daar zijn lessen uit getrokken, want dit jaar zijn er wel echte versterkingen bij gekomen. Ons goed seizoenbegin bewijst dat.”

“We moeten op dit elan voortdoen, maar we kijken nog niet te ver vooruit. Match per match. Ik probeer mijn steentje bij te dragen met mijn ervaring en inzet: altijd alles geven en in functie van de ploeg spelen.”

Die ervaring is inderdaad niet mis.

In 2014 behaalde Brunet met Argentinië brons op het wereldkampioenschap en afgelopen zomer volgde de ultieme bekroning: goud op de Olympische Spelen. “Sinds die bronzen medaille hield de hockeywereld meer rekening met ons, maar toch verwachtte niemand Argentinië in de finale in Rio. Alleen voor ons was het geen verrassing. In de groep leefde de overtuiging dat we iets geweldigs konden neerzetten als we er samen voor gingen, en dat is ook gebeurd.”

“Na de kwartfinale tegen Spanje hebben we een klik gemaakt. Het was een hard bevochten wedstrijd die we met 2-1 hebben gewonnen, tegen een ploeg die net als wij tot de laatste snik strijdt. Achteraf beseften we dat we in Rio waren om kampioen te worden.”

“Ik mis mijn familie hard, maar de familie van Daring verzacht dat gemis” Manuel Brunet Hockeyspeler

wisten dat we zouden winnen en hebben het gedaan. Het is een droom die werkelijkheid is geworden.”

Na de Olympische Spelen nam Brunet een week vakantie in Brazilië, weg van de drukte van de vieringen. Die vakantie was nodig om even tot rust te komen en goed aan het nieuwe seizoen te kunnen beginnen. Hij wil hier immers nog iets tonen met Daring. “Het zou fantastisch zijn om dit seizoen te eindigen met opnieuw een finale, maar de weg is nog lang. Ik train de vrouwenploeg, waar mijn vrouw bij speelt, en hoop ook met hen iets neer te zetten. We willen dit seizoen promoveren naar de eerste klasse.”

“Misschien ligt mijn toekomst in het trainerschap. Ik zie wel wat er op me af komt. Als international ga ik zeker door tot het wereldkampioenschap in 2018. We zullen hard moeten werken om daar sterk te presteren. Want dat is onze ambitie: met Argentinië tot de elite van het hockey blijven behoren.”

Tim Schoonjans

Donderdag 6 oktober 2016 I BRUZZ 1541 I 31

ESTAFETTE

SPORTagenda

FILIP VAN DER ELST

Wat is dat toch met voetballers die gokken op hun eigen wedstrijden? Toen twee voetballers van OH Leuven daarover vorig seizoen in opspraak kwamen, leek het een om een eenmalig feit te gaan. Twee spelers die even niet genoeg hebben nagedacht.

En daarmee was de kous af. Maar deze week is gebleken dat wel meerdere voetballers zich lieten vangen aan de gokduivel. En niet van de minste: Anderlechtcoryfee Olivier Deschacht zou 50 euro ingezet hebben op een nederlaag van zijn eigen club in de Champions League.

Uiteraard geldt ook voor Olivier Deschacht het vermoeden van onschuld: de bewering dat niet hij, maar wel zijn broer Xavier de bewuste weddenschap heeft geplaatst met zijn account, verdient op zijn minst een gedetailleerd onderzoek. Maar zelfs dan nog rijzen er vragen: hoe kan Xavier probleemloos de account van zijn bekendere broer nuttigen? En vooral: Olivier heeft dus wel degelijk ook zelf een account op gokwebsites. Zolang je niet op je eigen wedstrijden gokt, is daar natuurlijk niet zoveel mis mee. Maar toch heb ik het moeilijk om de aantrekkingskracht van sportweddenschappen te begrijpen. Zeker niet bij iemand van wie je mag verwachten dat hij dat extra zakcentje niet nodig heeft. Is het de spanning? Of gokken voetballers uit verveling? Uiteraard getuigt gokken op de eigen duels, en dan zeker op een nederlaag, van een nog hoger waanzingehalte. Het is alsof premier Michel zelf zou voorspellen wanneer zijn regering valt. Of prins William en prinses Kate die zelf een gokje plaatsen op de naam van hun pasgeborene.

Of het verhaal nu klopt of niet, het blijft sneu voor Deschacht. Een smet op het blazoen van een clubicoon, amper enkele selecties verwijderd van het record van meeste aantal wedstrijden voor Anderlecht ooit. Dat record staat nog altijd op naam van Paul Van Himst, en ligt op het duizelingwekkende aantal van 566 duels.

Je kan op àlles wedden tijdens een voetbalwedstrijd: wie wint en wie verliest, de uitslag, de doelpuntenmaker, de minuut van het eerste doelpunt, de inworpen, hoekschoppen en vrije trappen. Je ziet soms de meest fascinerende verhalen rond weddenschappen passeren. John Pryke, een fan van de Engelse degradatiekandidaat Leicester City ,toonde zich vorige zomer hoopvol: hij had er 25 euro voor over dat zijn club de Engelse landstitel zou pakken, niet meteen een verwachting die gedeeld werd door de analisten. Maar Leicester verbaasde vriend en vijand, pakte de titel en Pryke was plots 42.000 euro rijker. Zo’n 1.650 keer zijn oorspronkelijke inzet.

Niet alleen rond winst en verlies duiken straffe wedden-

schappen op. Op het EK 2012 kon je voor veel geld voorspellen dat de schoenen van de Portugese topspits Ronaldo gestolen zouden worden. Of je kon hopen dat één van de winnaars de tornooibeker zou laten vallen. Toen spits Luis Suárez in actie kwam op het WK 2014 in Brazilië, wedde een slimme Noor voor nog geen vier euro dat hij misschien wel eens een tegenstander zou durven te bijten.

Niet onverstandig, want de Uruguayaan had immers al twee keer zijn tanden in een andere speler gezet. En wat gebeurde? Suárez nam een hap uit de schouder van de Italiaan Chiellini en de Noor won 674 euro (175 keer de oorspronkelijke inzet). Achteraf kon je dan weer voorspellen wie het volgende slachtoffer zou worden van de bijtgrage Suárez. Ter informatie: als je denkt dat hij popster Miley Cyrus ooit zal bijten, kan je duizend keer je inzet terugwinnen.

De Engelse ex-voetballer Matthew Le Tissier beschreef in zijn autobiografie Taking Le Tiss hoe hij een lumineus idee kreeg: met zijn ploeg Southampton nam hij het in 1995 op tegen Wimbledon. Hij gokte op het moment van de eerste inworp van de wedstrijd. De “opdracht” van Le Tissier was even onschuldig als eenvoudig: zelf zo snel mogelijk aan de bal komen en dan de bal gewoon in de tribune keilen.

Daarmee kon hij de inzet liefst 56 keer verdubbelen. Alles verliep volgens plan: Le Tissier kreeg meteen de bal, maar hij wou niet dat zijn subtiele matchbeïnvloeding te veel zou opvallen. De sabotage moest lijken op een mislukte pass, maar jammer genoeg raakte hij de bal nét goed genoeg zodat een nietsvermoedende ploeggenoot de pass nog kon onderscheppen. Weg megawinst, dus, maar het idee mocht er zijn.

Soms gaat het bij voetballers verder dan een gokje van 50 euro. Levende legende Luc Nilis heeft zowat al het geld dat hij met voetbal verdiende, verbrast aan gokken, zij het vooral in het casino. Het meest tragische verhaal is misschien wel dat van Gilbert Bodart: de voormalige doelman, tevens ex-Rode Duivel, kwam in opspraak tijdens het omkoopschandaal met de Chinees Zheyun Yé, verdween nadien in de anonimiteit en kwam in geldnood vanwege een gokverslaving. Hij vond werk op de marketingdienst van de Grotten van Han, maar na amper een maand ensceneerde hij een inbraak en ging zelf met de inhoud van de kassa lopen. Bodart bracht vier maanden in de gevangenis door, en als je zijn naam nu noemt, denkt niemand nog aan zijn prachtige carrière als doelman. Laten we hopen dat het Olivier Deschacht en andere voetbalgokkers beter vergaat.

De gokduivel heerst

Journalist Filip Van der Elst kijkt bij het betreden van een voetbalstadion eerder naar de tribunes dan naar de grasmat.

wielrennen Bioagrico haakt af bij Cureghem Sportief

Oudste wielerclub valt zonder sponsor BRUSSEL – Wielerclub Cureghem Sportief heeft slecht nieuws gekregen: hun trouwe hoofdsponsor, Bioagrico, haakt af voor volgend seizoen. Een domper, maar dat mag geen invloed hebben op de jeugdwerking.

“We zijn de afgelopen seizoenen verwend geweest,” vertelt bestuurslid Michel Meert.

“Bioagrico is sinds 1998 onze trouwe hoofd-

sponsor, maar twee weken geleden liet het weten ermee te stoppen. Die beslissing viel niet om sportieve redenen, maar het is wel een klap voor ons.”

Het huidige seizoen loopt op zijn einde en het volgende wordt voorbereid. Tegen februari moeten het materiaal en de kledij voor het team klaar zijn. De zoektocht naar een nieuwe sponsor moet de komende weken gebeuren. “De sponsor helpt een deel van het materiaal en de wielerkledij te bekostigen. Het

is niet evident om een zakelijke partner te vinden met een passie voor het wielrennen.”

“Om die reden beperken sommige clubs zich tot een kleine groep renners in één of twee leeftijdscategorieën. Wij hebben altijd opengestaan voor iedereen. Bij Cureghem Sportief rijden tachtig renners.”

De enige en oudste Brusselse wielerclub vreest dat ze komend seizoen, als er geen extra steun wordt gevonden, alleen een teamprogramma kan opstellen voor nieuwelingen en junioren, maar dat is nog zeer voorwaardelijk. “We blijven inzetten op onze jeugd.

Het is geen toeval dat onze beloften nog altijd tweede staan in de beker van België.”

Tim Schoonjans

>

www.cureghemsportief.be

RWDM Girls in de prijzen De RWDM Girls zijn door de UEFA beloond als beste club in de UEFA Grassroots Awards. Die prijs wordt uitgereikt aan de club die zich het beste inzet voor spelers met plaatselijke roots.

Het is een beloning voor de club die sinds dit seizoen onderdak vindt bij RWDM. Ze staat open voor alle meisjes, ongeacht hun niveau, en biedt een goede opleiding aan. Een aanpak die loont, want de girls halen uitstekende resultaten.

Vrijdag 7 oktober Lessenreeksen Yoga Sporten, maar ondertussen toch volledig tot rust komen, dat kan met yoga. Vanaf vrijdag kunt u daarvoor wekelijks terecht in gemeenschapscentrum De Rinck (Anderlecht), zowel beginnelingen (van 10.15 uur tot 11.30 uur) als meer gevorderden (van 17 uur tot 18.15 uur en van 18.15 uur tot 19.30 uur). De lessen lopen tot 26 mei en kosten 80 euro. Meer informatie op www.derinck.be.

Zaterdag 8 oktober Sportfeest in Astridpark De Anderlechtse sportclubs palmen tussen 14 en 18 uur voor even het Astridpark in. Tijdens het sportfeest staan er allerhande demonstraties en initiaties op het programma, van American Football tot kajak en vechtsporten. Daarnaast zal er heel wat sportanimatie zijn, met een klimmuur, archery game en opblaasminigolf. Deelnemen is gratis.

Grand Prix Albert Dayer Atletiekclub Royal Racing Club de Bruxelles ontvangt vanaf 13 uur zowel jonge als volwassen atleten voor hun Grand Prix Albert Dayer. In het Drie Linden Stadion (Watermaal-Bosvoorde) staan zowel loop-, spring- als werpnummers op het programma.

Meer details op www.rrcb-athletisme.be.

Zondag 9 oktober Foulées des Flosses Het Zoniënwoud is zondag het decor van loopwedstrijd Foulées des Flosses. Op een omloop die matig heuvelachtig is, kunnen de lopers kiezen tussen een afstand van acht en van vijftien kilometer. De start en de aankomst liggen aan Sportcity in Sint-Pieters-Woluwe (Salomélaan 2). Ter plaatse kunt u nog inschrijven, daarvoor betaalt u 10 euro. Een halve euro daarvan wordt doorgestort naar Handicap International. Meer informatie op www.enjambee.be.

Maandag 10 oktober Fresh Meat Day Roller derby is een fullcontactsport, een soort rugby op rolschaatsen, maar dan zonder bal. U kunt er vanaf 19 uur mee kennismaken op de Fresh Meat Day van de Brussels Derby Pixies in het Anderlechtse Planet Park. Op het programma staat een opwarming zonder en met rolschaatsen, gevolgd door ateliers om de basis aan te leren.

U moet sportief gekleed zijn, rolschaatsen, een helm en een mondbeschermer meebrengen en minstens achttien jaar oud zijn. Alle details vindt u op de Facebookpagina van de Pixies, waar u zich ook kunt inschrijven voor de Fresh Meat Day. Tim Schoonjans