BRUZZ - editie 1534

van 18 AUGUSTUS tot 24 AUGUSTUS 2016

N° 1534 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

INTERVIEW Rechtsantropoloog Jogchum Vrielink

HOE VRIJ IS HET woord in tijden van terreur?

Lees p 6 - 7

© SHUTTERSTOCK

Nick Trachet niet mals voor halal

“ Als ik trek heb in een spieringkoteletje, dan mag mijn slager me dat niet ontzeggen.” p 15

Big City

Is een oude geuze goed voor mijn gezondheid? p 11

ZOMERSERIE Teken(ing) aan de wand

François Avril p 16-17

2 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGUSTUS 2016

EDITO Vrijheid

danny vileyn, Senior writer “De superdiverse samenleving zet de vrijheid, ook die van meningsuiting, onder druk”

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert 0478-84.01.93 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Ken Lambeets ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier.

REDACTIE Jean-Marie Binst, Laurent Vermeersch, Bettina Hubo, Jasmijn Post, Danny Vileyn.

MEDEWERKERS Hilke Andries, Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Jules Lemmens, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet.

FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets.

DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

Vroeger was het stukken eenvoudiger.

In de dorpse samenlevingen van weleer, was de eensgezindheid over wat hoort en wat niet hoort groot. En wie, zonder een vlieg kwaad te doen, toch voluit zijn eigen leven wou leiden, kon nog altijd uitwijken naar de stad. Stadslucht maakt vrij, heette dat. Het waren vrije vogels die het dorp inruilden voor de stad. Brussel heeft er zo in de loop van de geschiedenis vele honderdduizenden mogen verwelkomen. Maar ook in de stad liepen de mores niet al te ver uiteen.

De superdiverse stedelijke samenleving waarin we vandaag leven zet de vrijheid, ook die van meningsuiting, onder druk. Iedereen heeft zijn terechte besognes, iedereen heeft zijn eigen lange tenen. Toen er nog een grote mate van gemeenschappelijkheid heerste, was het de gemeenschap die ontoelaatbaar gedrag afstrafte. Nu proberen de politici de verloren gegane gemeenschappelijkheid met steeds meer wetten terug te brengen. Maar het is niet omdat er een wettelijk verbod is op uitschelden van kortgerokte vrouwen op straat dat het schorem zich dat gaat aantrekken.

Zo betoogt rechtsantropoloog Jogchum Vlierink in deze krant dat de seksismewet die Joëlle Milquet (CDH) des-

tijds heeft laten stemmen overbodig was en een aantasting van de vijheid van meningsuiting. Om intimidatie tegen te gaan, pleit hij voor het inzetten van lokvrouwen en lokhomo’s om een lik-op-stukbeleid te voeren. De vraag waarom dat niet gebeurt, is zeer terecht.

Vrijheid van meningsuiting is een lastige onderneming, het gaat niet over de mening van mensen die anders denken, het gaat over zeer uiteenlopende meningen die wij/zij walgelijk vinden. Maar ook in tijden van terreur betekent dat niet dat we de vrijheid van meningsuiting moeten inperken omdat die inperking ons geruststelt. Vlierink suggereert om eventueel een tijdelijk verbod op het verheerlijken van terrorisme in te stellen. Zo wil hij vermijden dat de wet ‘na de terreur’ oneigenlijk gebruikt wordt. Een suggestie die parlementairen best ter harte nemen, want een wet die meningen strafbaar stelt kan ook tegen fatsoenlijke mensen met zwaar afwijkende maar niettemin fatsoenlijke meningen gebruikt worden. Bovendien is de vrijheid van meningsuiting nu ook niet onbeperkt: actief aanzetten tot haat en geweld is terecht strafbaar. Daarom moet de vrijheid van meningsuiting maximaal zijn, maar niet onbeperkt. En dat moet ook in de toekomst zo blijven.

WAUTER MANNAERT

“

Zonder de EU stelt Brussel niets meer voor. Dan kan het voor handige Vlaamse staatslieden niet zo moeilijk zijn om die stad voor ons in te palmen” MARK GRAMMENS,

“

nestor van de Vlaamse Beweging (in ‘Knack’).

Hoeveel SP.A’ers hebben al geprobeerd om jonge moslims ervan te overtuigen dat ze hun rare opvattingen niet mogen opdringen aan anderen?”

Walter Zinzen, voormalig VRT-journalist, over het felbesproken interview van SP.Avoorzitter John Crombez (in ‘De

Standaard’).

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 3

A

fgelopen weekend werd aan de Onze-Lieve-Vrouw van Lourdesgrot, in de volksmond ’t Grotteke van Jette, de tenhemelopneming van Maria weer uitgebreid gevierd. Zondagavond trok er naar goede gewoonte een lange kaarsjesprocessie door de straten van Jette, met eindpunt ’t Grotteke. Halverwege het parcours, aan de Jacobs-Fontainestraat, kwam ook de Syrisch-orthodoxe gemeenschap erbij.

Maandagmiddag was er nog een gebedsmoment.

Vorig jaar kreeg ’t Grotteke, een replica van de Mariagrot in Lourdes, nog een fikse opknapbeurt naar aanleiding van de honderdste verjaardag. HUB

jette Mariaviering in ‘t Grotteke ook anno 2016 populair

Devoot in de stad door Ivan Put

4 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGUSTUS 2016

DE WEEK

IN BEELD De afbraak van de hoofdzetel van BNP Paribas Fortis vordert zienderogen. Tegen begin volgend jaar moet de constructie uit de jaren 1970 helemaal ontmanteld zijn. Daarna begint op de Warandeberg de bouw van de nieuwe hoofdzetel.

Tegen 2021 zouden 4.500 medewerkers daar hun intrek nemen.

in het NIEUWS Topterrorist niet gevat

Oussama Atar, neef van de broers Al Bakraoui en terrorist van het eerste uur, is in de nacht van 11 en 12 augustus door de mazen van het net geglipt tijdens een grote politieactie in verschillende Brusselse gemeenten. Atar staat te boek als een invloedrijke en gevaarlijke terrorist.

Negen jaar lang zat hij in Irak in de cel met IS-leider Abu Bakr al-Baghdadi. Moustapha en Jawad Benhattal, die een aanslag beraamden op het Rogierplein tijdens het recente EK-voetbal, zijn neefjes van de terrorist. Oussama Atar stond even op de terreurlijst van OCAD, maar werd daar later weer afgehaald, omdat hij niet meer aan de voorwaarden voldeed. Pas na de aanslagen van 22 maart dook zijn naam opnieuw op en werd de jacht op hem weer

geopend. Voorlopig dus nog zonder succes.

Bij de huiszoekingen in Laken, Anderlecht en Evere werden drie mensen, waaronder de moeder en de zus van Atar, opgepakt en even later weer vrijgelaten.

De Wolf cumulkoning

Vincent De Wolf is niet alleen burgemeester van Etterbeek en fractieleider voor de MR in het Brussels parlement. De Franstalige liberaal heeft daarnaast nog 22 andere mandaten. Dat blijkt uit de nieuwe

mandatenlijst van Cumuleo. Met zijn 24 functies, waarvan 10 bezoldigd, is De Wolf de nieuwe koning van de cumul in Brussel.

Hij wordt op de voet gevolgd door de Brusselse schepenen Philippe Close en Faouzia Hariche (allebeid PS). Zij hebben elk 21 mandaten. Ook Serge Vilain, voorzitter van het directiecomité van de gewestelijke investeringsmaatschappij finance.brussels, bekleedde vorig jaar 21 mandaten. Dan volgt gemeenteraadslid in Sint-PietersWoluwe en federaal parlementslid Francis Delperée (CDH) met twintig functies. De Brusselse gemeenteraadsleden Johan van Den Driessche (N-VA), Clémentine Barzin (MR) en Céline Vivier (MR) en schepen in Sint-Gillis Patrick Debouverie (MR) hebben elk negentien functies achter hun naam staan.

Hulpagenten krijgen wapen

Na een onderling gesprek hebben de politievakbonden, minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) en het Crisiscentrum en dreigingsanalysedienst OCAD beslist dat ook hulpagenten binnenkort een wapen krijgen. Na de machete-aanval op twee vrouwelijke politieagenten in Charleroi en de aanval op vier agenten in de Matongewijk werd de roep om de maat-

regel steeds luider. Omdat de politiebonden de maatregel zo snel mogelijk toegepast willen zien, moeten korpschefs meteen voorbereidingen nemen voor de opleiding en uitrusting van die agenten. Volgende maand wordt er een Koninklijk Besluit goedgekeurd dat die bewapening mogelijk maakt. Jambon werkt ook aan een KB waarmee het mogelijk wordt om voor heel het land te beslissen wanneer agenten hun dienstwapen mee naar huis mogen nemen.

JL en LV

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

© SASKIA VANDERSTICHELE

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 5

Uitgelicht Moslims moeten zich deze week inschrijven voor offerfeest

Tijdelijk slachthuis komt aan Vroegmarkt BRUSSEL - Moslims die volgende maand bij het offerfeest een schaap willen offeren, moeten zich deze week hiervoor inschrijven bij de gemeente. Het dier zal dan voor hen geslacht worden in het nieuwe tijdelijke slachthuis op de site van de Vroegmarkt.

De nieuwe regeling is een reactie op de recente verhitte discussie over het onverdoofd slachten tijdens het offerfeest. Vorig jaar verbood Vlaanderen het onverdoofd slachten op tijdelijke slachtvloeren. Door dat verbod kon er nog enkel ritueel geslacht worden in erkende slachthuizen.

In het Brusselse gewest mochten de gemeenten Schaarbeek, Molenbeek, Anderlecht en Brussel-Stad wel nog steeds een tijdelijke slachtvloer inrichten - bijvoorbeeld in de gemeentelijke garage - waar dan onverdoofd geslacht werd. Maar Brussels staatssecretaris voor Dierenwelzijn Bianca Debaets (CD&V) wilde af van dit soort toestanden. Samen met het kabinet van minister-president Rudi Vervoort (PS) werkte ze een geheel nieuwe regeling uit.

In de plaats van de tijdelijke slachtvloeren van de gemeenten heeft het gewest het privébedrijf ITC opdracht gegeven om begin september een tijdelijk modulair slachthuis te installeren op de site van de Vroegmarkt aan de Werkhuizenkaai.

Op 11, 12 en 13 september, de vermoedelijke data van het offerfeest, zullen daar 2.500 schapen kunnen geslacht worden. “Aanvankelijk was het de bedoeling om in de vier gemeenten zo’n mobiel slachthuis plaatsen, maar we willen alle Europese regels en dat betekent bijvoorbeeld dat je 1,5 vierkante meter per schaap

nodig hebt om de dieren vooraf te stallen. Dan kom je al vlug 1.000 vierkante meter. Die plek is er niet in elke gemeente,” zegt Stijn De Corte, adviseur van Debaets.

In het modulaire slachthuis zal onverdoofd geslacht worden. “Maar wel in veel betere omstan-

“Het is vergelijkbaar met het slachthuis van Abattoir, waar ook onverdoofd geslacht wordt” Stijn De Corte, kabinet Bianca Debaets (CD&V)

digheden dan vroeger op de tijdelijke slachtvloeren,” zegt De Corte. “We willen voldoen aan alle Belgische en Europese normen. Het wordt een tijdelijk slachthuis, erkend door het Federaal Voedselagentschap (FAVV). Het is dus vergelijkbaar met het slachthuis van Abattoir, waar ook onverdoofd geslacht wordt.”

Volgens het FAVV maakt het inderdaad niet uit of een slachthuis tijdelijk of permanent is. “Elk slachthuis dat wij erkennen moet voldoen aan alle normen, of het nu tijdelijk is en van inox of permanent,” zegt Lieve Busschots van het FAVV. “Het moet er natuurlijk wel eerst staan, voor het erkend kan worden.”

Om in overeenstemming te zijn met alle regels mogen de gelovigen de schapen niet zelf vervoeren en ze mogen ook niet meer aanwezig zijn in het slachthuis. Alleen erkende vervoerders mogen de schapen naar het slachthuis transporteren. Na het slachten brengt ITC de karkassen per koelwagen naar de vier gemeenten, waar de gelovigen ze mogen afhalen. Bij hun inschrijving krijgen ze hiervoor een moment toegewezen.

Debaets blijft intussen overleggen met de moslimgemeenschap om een mentaliteitswijziging teweeg te brengen zodat de moslims toch bereid zouden zijn tot verdoofd slachten of een gift als offer. De Corte: “Nu meteen een verbod op onverdoofd slachten opleggen is niet makkelijk, zeker niet nu de raad van state beslist heeft dat een algemeen verbod op onverdoofd slachten af breuk doet aan de godsdienstvrijheid. Deze nieuwe regeling heeft al bloed, zweet en tranen gekost.”

Bettina Hubo

De spraakmaker Philippe Roberts-Jones die vorige week op 91-jarige leeftijd overleed, was dichter, schrijver en professor kunstgeschiedenis aan de ULB. Maar hij raakte vooral bekend als hoofdconservator van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten (KMSKB).

In het persbericht dat het KMSKB rondstuurde naar aanleiding van het overlijden van zijn oud-directeur wordt Roberts-Jones geroemd als “een visionair man die de instelling grondig heeft veranderd en de modernisering van het museum op gang heeft gebracht.” Roberts-Jones begon er eind jaar vijftig te werken

en was tussen 1961 en 1984 hoofdconservator, bijna een kwarteeuw dus. Alles tezamen organiseerde hij 92 tentoonstellingen, waaronder de spraakmakende expo’s De eeuw van Bruegel en De eeuw van Rubens.

Maar hij pakte ook de gebouwen aan. Zo liet hij het museum voor oude kunst verbouwen en stampte hij het museum voor moderne kunst uit de grond. Dat ging zo: in 1962 richtte hij eerst een klein voorlopig museum voor moderne kunst in op het Koningsplein (een musée de poche).

Vanaf 1978 begon dan de bouw van het nieuwe museum, dat in 1984 -

Philippe Roberts-Jones

het jaar van zijn afscheid - werd geopend. Toen de huidige directeur Michel Draguet het museum in 2011

sloot, was hij – begrijpelijk – diep teleurgesteld.

Philippe Roberts-Jones woonde in de Roberts-Jonesstraat in Ukkel. De straat werd niet naar hemzelf genoemd, maar naar zijn vader Robert Roberts-Jones. Deze nazaat van een in Brussel gestrande Britse carrossier was advocaat en werd in 1943 op de Nationaal Schietbaan gefusilleerd omdat hij piloten van de geallieerden had geholpen.

De toen negentienjarige Philippe sloot zich prompt aan bij het verzet en werd verbindingsofficier van het Britse leger.

Na de oorlog ging hij rechten en kunstgeschiedenis studeren. In Parijs schreef hij vervolgens een doctoraat over de geschiedenis van de Franse spotprent. Het was het begin van een lange academische carrière aan de ULB, waar hij een nieuwe afdeling hedendaagse kunst op poten zette.

Daarnaast heeft hij zijn leven lang geschreven. Op zijn zeventiende begon hij met gedichten. In totaal publiceerde hij 36 dichtbundels onder de naam Philippe Jones. Voorts schreef hij novelles en talloze essays en naslagwerken over kunst.

Roberts-Jones kreeg een heleboel eretitel en werd in 1988 ook baron.

Bettina Hubo

6 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGUSTUS 2016

INTERVIEW Rechtsantropoloog Jogchum Vrielink breekt een lans voor de vrijheid van meningsuiting

‘Het blijft maar antiterreurmaatregelen druppelen’ LEUVEN – Als rechtsantropoloog kijkt Jogchum Vrielink met een bijzondere blik naar het maatschappelijk debat. En hij zit niet om een mening verlegen. De oplossing voor straatseksisme en -homofobie in Brussel? “Lokvrouwen en lokhomo’s.” Racisme juridisch bestraffen? “Geen goed idee.” Een antisemitisch optreden in je gemeente? “Zeker laten doorgaan.”

J

ogchum Vrielink (40), die zijn Friese voornaam deelt met slechts een handvol Nederlanders, is een goedlachse Nederbelg die zeventien jaar geleden naar de KU Leuven afzakte om er na zijn studies Bestuurskunde in Twente en Stockholm, Antropologie te studeren. Ondertussen is hij doctor in de Rechten en een van ‘s lands scherpste pennen als het op de verdediging van de grondrechten en de vrijheid van meningsuiting en vrijheid van godsdienst aankomt. Hij is onderzoeker aan de KU Leuven en gastdocent aan de Université Saint-Louis in Brussel.

In Pro Deo, zijn boek dat zonet van de persen rolde, bundelde hij een selectie van zijn columns. Een gesprek over vrijheid van meningsuiting, Dieudonné, seksisme en dubbele nationaliteit. Kan de batterij antiterreurmaatregelen die de regering aankondigt de vrijheid redden?

Zuhal Demir van de N-VA stelde recent voor om de dubbele nationaliteit af te schaffen.

Dat zou de integratie en de loyauteit aan dit land moeten bevorderen. Vindt u dat een goed idee?

Jogchum VRIELINK: Ik ben zelf bezig met het verkrijgen van de dubbele nationaliteit – voor alle duidelijkheid: ik probeer de Belgische nationaliteit te krijgen – dus hopelijk schaffen ze het niet af (lacht). Maar je moet natuurlijk niet blind zijn. Er zijn wel degelijk problemen met de dubbele nationaliteit. Als partnerlanden aanspraak maken op landgenoten voor bijvoorbeeld de legerdienst, dan zit je met een loyaliteitsprobleem.

Tegelijk denk ik niet dat je het loyaliteitsprobleem oplost door de dubbele nationaliteit af te schaffen. Loyaliteit is niet beperkt tot een stukje papier. Stel dat je de dubbele nationaliteit afschaft - wat niet evident is omdat je bepaalde nationaliteiten zoals de Marokkaanse bijna niet kunt afstaan, zodat je die mensen met grote problemen opzadelt - dan nog schaf je de innerlijke loyaliteitsstrijd waarmee mensen kunnen kampen niet af.

Het is veel belangrijker om de basis voor het conflict af te schaffen. Je moet er met andere woorden voor ijveren dat mensen met een dubbele nationaliteit loyaal zijn aan dit land.

In Amerika zweer je trouw aan de Verenigde Staten. Verder doet het er niet toe of je een andere nationaliteit hebt, zolang je eerste keuze Amerika blijft.

“Je mag niemand de mond snoeren met het excuus dat hij wel weer over de schreef zal gaan” Jogchum Vrielink Rechtsantropoloog

Bent u pleitbezorger van zo‘n eed?

VRIELINK: Ik ben daar zeker niet tegen. Ik zou

het zelfs fijn vinden dat er op de dag dat ik de Belgische nationaliteit krijg, een ceremonieel moment plaatsvindt waardoor ik een symbolische band met het land smeed.

Sommige mensen hebben het er moeilijk mee dat godsdiensten hoger in rang staan dan andere overtuigingen.

VRIELINK: Mensen denken dat vaak, maar dat

is niet zo. Ook niet-religieuze overtuigingen, zoals het atheïsme, feminisme en ecologische overtuigingen, zijn beschermd door de vrijheid van godsdienst en levensbeschouwing. Niet het onderscheid tussen religieus en niet-religieus is van tel voor de wetgever, maar de intensiteit van de overtuiging. Een hoofddeksel dragen uit religieuze overtuiging wordt terecht meer beschermd dan mijn over-

tuiging dat ik altijd en overal een petje moet kunnen opzetten omdat ik vind dat het me leuk staat.

Maar er gaan inderdaad wel eens stemmen op om de godsdienstvrijheid in de wet te schrappen, omdat de expressievrijheid en vrijheid van vereniging zouden volstaan voor godsdienstvrijheid. Die stelling gaat voorbij aan het gegeven dat de godsdienstvrijheid ook de juridische concretisering is van de scheiding van kerk en staat en bovendien de negatieve godsdienstvrijheid omvat: met welk ander recht ga je je – als niet-moslim – bijvoorbeeld verzetten tegen, pakweg, crèches die enkel halalvlees aanbieden? Het schrappen van de godsdienstvrijheid is trouwens een louter theoretische discussie. Als het al moeilijk is om de godsdienstvrijheid in de Grondwet te schrappen, dan is het al helemaal onmogelijk om dat op Europees en internationaal niveau te doen. Godsdienstvrijheid staat immers in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, het Handvest van de EU en in VN-verdragen, dus je zit er sowieso mee.

Toen ik pas in België aankwam vond ik het systeem van de erkende erediensten toch maar een vreemde bedoening. Vadertje staat zegt: ‘Jij wel, jij niet.’ Ondertussen heb ik er leren mee leven en valt er iets voor de bemoeienis te zeggen, omdat je zo ook een zekere invloed kan uitoefenen als staat. Maar het gevaar is natuurlijk dat dat te ver gaat.

Voor de islam bemoeit de staat zich zelfs op theologisch vlak. Ik zeg niet dat die eisen afzonderlijk te zwaar zijn, maar het geheel is verregaand. Al kan een godsdienst natuurlijk financiering weigeren – dan moet hij aan geen criteria voldoen.

Laten we even heel concreet worden. U bent burgemeester van een Brusselse gemeente en u verneemt dat de antisemitische komiek Dieudonné optreedt in uw gemeente. Wat doet u? (In het verleden hebben Brusselse burgemeesters de komst van Dieudonné proberen te verhinderen, red.).

VRIELINK: Ik zorg voor een forse beveiliging, maar het optreden gaat door. Ik stuur wel politieambtenaren in burger naar het optreden om te luisteren of hij juridisch niet over de schreef gaat – wat hij al meer dan eens gedaan heeft. Indien hij dat doet, vervolg ik hem eventueel.

De Raad van State in België is terecht zeer streng voor het nemen van zogenaamde preventieve maatregelen, waarbij je dus vooraf zoiets verbiedt, in Frankrijk is dat veel minder het geval. Hier in België mag je alleen ingrijpen als je de veiligheid onmogelijk kan garanderen. Maar je mag niemand de mond snoeren met het excuus dat ‘hij wel weer over de schreef zal gaan’. Tot hij foute dingen zegt,

is er niets gebeurd en kan je als overheid niet optreden.

Je moet ook opletten dat je geen vetorecht geeft aan tegenstanders, het heckler’s veto heet dat in het Engels. Burgemeesters hebben in het geval van Dieudonné niet alleen schrik voor het opzwepen van het publiek, ze vrezen vaak ook tegenreacties. Maar daaraan toegeven is de wereld op zijn kop. De overheid moet er net voor zorgen dat die persoon in vrijheid kan spreken en dat de andere partij vreedzaam haar ongenoegen kan uiten.

In mijn boek vergelijk ik de preventieve aanpak met de dystopische maatschappij in de film Minority Report met Tom Cruise. Die gaat over een samenleving waarin misdaden kunnen voorspeld worden en potentiële misdadigers opgepakt tot blijkt dat toch niet alle potentiële misdadigers misdaden zouden plegen. Waarmee ik wil zeggen: hoe walgelijk de uitspraken van Dieudonné ook zijn, toch hebben we meer te vrezen van overheden die totalitaire sciencefiction tot staatsbeleid verheffen.

Na de reportage ‘Femme de la Rue’ van Sofie Peeters, die de intimidatie van vrouwen in de Brusselse Anneessenswijk aankloeg, kwam toenmalig minister van Binnenlandse Zaken, de CDH’ster Joëlle Milquet, met een fel omstreden seksismewet op de proppen. U schrijft: de enige verliezer is de vrije meningsuiting.

VRIELINK: Niemand betwist dat zulk gedrag

moet aangepakt worden, maar dat kon ook met de bestaande juridische middelen. Het is een kwestie ervoor te zorgen dat de wet wordt nageleefd. De seksismewet gaat overigens enkel over vrouwen, maar ook holebi’s hebben onder intimidatie op straat te lijden.

De beste methode lijkt me om - excuseer me voor het woord - lokvrouwen en lokhomo’s in te zetten en een lik-op-stukbeleid te voeren, zoals elders gebeurt. Als de daders niet meer weten of een kortgerokte vrouw een politieagente of een gewone passante is, dan zullen ze wel op hun woorden letten. Ik begrijp niet goed waarom dat hier niet gebeurt.

Unia, het vroegere centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding, heeft klacht ingediend tegen de beheerder van de Vlaamse Verdedigingliga op wiens Facebookpagina uitlatingen met racistische ondertoon werden gepost naar aanleiding van de dood van een jonge Limburger van Marokkaanse origine.

VRIELINK: Het is niet aan mij om te oordelen

of ze bestraft moeten worden, maar aan de rechter. Dat ik de posts op die Facebookpagina walgelijk vind doet hier niets ter zake.

De vraag waarmee ik me bezighoud is de vol-

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 7

PRO DEO. Ongevraagd juridisch advies voor vrijheidsstrijders en andere fanatici. Universitaire Pers Leuven (2016), 204 pagina’s.

Even terug naar Nederland. Eerder dit jaar was er grote heisa bij de Bezige Bij toen bleek dat de uitgeverij een boek van Schaarbekenaar Abou Jahjah ging uitgeven. Bij een Vlaamse uitgeverij zou dat niet zo vlug gebeuren.

Vrielink: Dat heb ik me ook bedacht.

De Bezige Bij is natuurlijk van oudsher een uitgeverij die teruggaat tot het verzet in de Tweede Wereldoorlog en die altijd een pro-Joodse stem geweest is in de boeken die ze uitbracht.

Tegen die achtergrond heb ik wel begrip voor de auteurs die zich afvragen: moet hij wel in ons huis publiceren?

In de Nederlandse samenleving is de gevoeligheid voor antisemitisme ook groter dan hier in Vlaanderen. Hoe dat komt, weet ik niet. Toen ik hier zeventien jaar geleden aankwam, viel het me heel erg op dat de Nederlandse pers meer pro-Israël is dan de Vlaamse.

Maar dat betekent niet dat het antisemitisme in Brussel bijvoorbeeld minder is dan in Nederland.

Vrielink: En je mag antisemitisme niet tolere-

ren. Zeker omdat er binnen een snel groeiende bevolkingsgroep, de moslimgemeenschap, om diverse redenen een voedingsbodem voor is. Je mag dat absoluut niet onder de mat vegen met het gegeven dat ook de moslims gediscrimineerd worden.

Tot slot: hoe kijkt u tegen de antiterreurmaatregelen van de regering-Michel aan?

© bart Dewaele

VRIELINK: Het worden er wel heel veel. Het

gende: zijn de uitlatingen met onmiskenbaar een racistische ondertoon ook een overtreding van de racismewet? Om de racismewet te overtreden moet je actief aansporen tot haat en geweld. De meeste berichten die ik zag op Facebookpagina deden dat niet.

De vraag die we ons kunnen stellen is ook of je nog iets bereikt met een gerechtelijke vervolging. Voor mijn doctoraat heb ik gesproken met daders en slachtoffers van racistische meningsuitingen. Een veroordeling was noch voor de ene noch voor de andere positief. De

“De kritiek op de noodtoestand die de Franse regering heeft uitgeroepen, was niet nodig”

slachtoffers klaagden dat ze niet aan bod gekomen waren tijdens de rechtsgang en de straf oneigenlijk was: meestal gaat het om een boete, terwijl men eerder hoopte op alternatieve straffen. De vervolgden waren nog radicaler geworden en kwamen soms zelfs bij nog extremistischere groepen terecht. Maatschappelijke afkeuring werkt bij zulke voorvallen sterker dan een juridische veroordeling. De algemene afkeuring van de Facebookposts door alle Vlaamse partijen, inclusief het Vlaams Belang, is een belangrijk signaal.

blijft maar druppelen. Ik had me amper door de eerste twaalf gewroet en er kwamen er alweer achttien aan en het blijft maar komen.

Misschien kunnen we afspreken dat er slechts één vrijheidsvijandige maatregel tegelijk gelanceerd wordt: anders wordt reageren zo lastig (lacht).

Alle gekheid op een stokje: de kritiek op de noodtoestand die de Franse regering heeft uitgeroepen, was volgens mij niet nodig.

Maar het voordeel van de maatregelen die men neemt in zo een toestand, is dat ze tijdelijk zijn.

We gaan jaren last hebben van de maatregelen die de Belgische regering nu neemt. En vaak zijn ze niet nodig. Als je als regering echt van mening bent dat het verheerlijken van terrorisme op dit ogenblik moet bestraft worden, waar ik weliswaar tegen ben, voer dan tijdelijke wetten in. In het Engels spreekt men van sunset clauses, of van Auslaufklausel in het Duits. Zo’n wet geldt bijvoorbeeld voor vier jaar en loopt dan af, tenzij het parlement stemt voor een verlenging. We willen toch niet dat mensen die wetten voor het bestrijden van terrorisme oneigenlijk gaan gebruiken?

Danny Vileyn en Ken Lambeets

8 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGSTUS 2016

Paardensport Louna Schuiten wil zich tonen tijdens de Brussels Equestrian Endurance Masters

‘Veel meer dan een ritje op een paard’

© Pierre Jamblou

BRUSSEL - Louna Schuiten (23) heeft een goed oog in de toekomst. Ze werkt hard om zich door te zetten in endurance, een tak van het paardrijden, en hoopt dit jaar de internationale top vijftig binnen te dringen.

Van 18 tot 20 augustus treedt ze aan in de eerste editie van de Brussels Equestrian Endurance Masters, een competitie in het Zoniënwoud die ze een mooie toekomst toeschrijft.

Zoniënwoud Louna Schuiten traint heel veel in het Zoniënwoud. “Het zal zeker een speciale ervaring zijn voor mij.”

“Mijn passie voor paarden is ontstaan toen onze kuisvrouw me als driejarig meisje naar de kermis nam,” vertelt Schuiten. “Ik mocht er op een paard rijden en was op slag verliefd. Een jaar later begon ik bij coach Karine Boulanger, in Lasne, en sindsdien ben ik niet meer gestopt. Karine is ondertussen als een tweede moeder voor mij.”

De manege in Lasne werd ook snel haar tweede thuis. Ze trok er wekelijks zeker vier keer heen, trainde er urenlang, en ontwikkelde er de ambitie om zich te meten in competitie. Tot haar dertiende was dat in jumping, maar om verscheidene redenen besloot ze over te stappen naar endurance. “Ik hield niet echt van het jumpingmilieu. Je hebt zeer veel geld nodig om er te geraken, de paarden zijn enorm duur. In endurance moet je natuurlijk ook investeren, maar je kunt het paard veel meer valoriseren. Wij hebben bijvoorbeeld al paarden gehad die daarvoor nog geen resultaten hadden behaald, maar die we wel naar een hoog niveau hebben kunnen leiden.”

“Daarnaast had en heb ik ook gewoon de omkadering om door te kunnen groeien in endurance. En dan bedoeling ik zowel op vlak van

trainers als ouders, die mij altijd hebben gesteund, ook financieel.”

In endurance moet de ruiter met het paard een afstand afleggen die varieert van twintig tot honderdzestig kilometer. Niet in één ruk, want de gezondheid van het paard wordt nauw opgevolgd en kan voor de ruiter zelfs leiden tot het vroegtijdig einde van de wedstrijd.

“Elke dertig à veertig kilometer is er een veterinaire controle waarbij verscheidene parameters bij het paard worden gecontroleerd, zoals de hartslag en het niveau van hydratatie. Indien de dierenarts vindt dat alles in orde is, mag je voortdoen. Indien niet, moet je stoppen.

Dat kan zeer ondankbaar zijn. De beslissingen van de dierenartsen worden soms gecontesteerd, al zijn ze meestal correct.”

“Training vooraf is uiteraard primordiaal om je paard in optimale conditie te brengen. Tijdens de wedstrijd moet je ook goed luisteren naar je paard, toezien dat hij niet over zijn limieten gaat. Het heeft bijvoorbeeld geen nut te snel te starten. Als je aan de controle toekomt, moet je het zadel meteen afnemen en het paard besproeien met water, want je mag enkel de veterinaire controle binnen als het

“Ik zet veel in op het wereldkampioenschap dat in september plaatsvindt in Slowakije” Louna Schuiten, ruiter

paard onder een bepaalde hartslag zit. Als het paard dan al bekaf is, zal dat zeer lang duren en heb je het risico de wedstrijd te moeten staken. Bij endurance komt dus heel wat kijken.”

EK in Brussel Door de lange afstanden die de paarden moeten af leggen, vereist deze discipline ook zeer veel trainingstijd. De training van het paard duurt meer dan twee uur per dag, en een ruiter heeft meer dan één paard. Ook hier zorgt de uitstekende omkadering van Schuiten ervoor dat ze zo goed mogelijk kan werken om haar doelen te bereiken. “In België ben ik top drie, internationaal hoop ik dit jaar de top vijftig te halen. Ik zet veel in op het wereldkampioenschap dat in september doorgaat in Slowakije.

Daarom hebben we mijn paard gespaard, waardoor ik minder punten heb kunnen sprokkelen.”

“Mijn mooiste resultaten zijn vicewereldkampioen per ploeg en de dertigste plaats (tweede Europese, red.) op de Presidents Cup in Abu Dhabi, een prestigieuze competitie.

Dit seizoen gaat met ups en downs, hopelijk kan ik pieken tijdens het WK.”

Schuiten wil zo ver mogelijk geraken, maar beseft dat geluk daarin ook zeker een rol speelt. De volgende afspraak op haar programma is wel heel speciaal voor haar: de eerste editie van de Brussels Equestrian Endurance Masters gaat door in haar stad, op haar trainingsgrond.

“Dit is geweldig voor Brussel en voor onze discipline. Ik train zeer veel in het Zoniënwoud, je mag dus zeker stellen dat het een speciale ervaring zal zijn voor mij.”

“Men beseft het precies nog niet echt, maar dit wordt echt iets groot. De wereldtop zal tijdens deze competitie aanwezig zijn.

Volgend jaar wordt trouwens het Europees kampioenschap op dit parcours afgewerkt, de Europeanen zullen dus al wat aan parcoursverkenning kunnen doen.

Het is sowieso een wedstrijd met veel potentieel. Het parcours is top, de organisatoren hebben een uitstekende reputatie, Brussel is de hoofdstad van Europa,… Het zal zeker de moeite zijn om eens te komen kijken, al is het maar om de prachtige Arabische volbloeden te zien. En om te verstaan dat wat wij doen veel meer is dan een simpel ritje met een paard.” Tim Schoonjans www.brussels-endurance.com

ADVERTENTIE

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 9

LITERATUUR Erkenningsprijs boekdrukkunst in papiermand

Fernand Baudin Prijs afgevoerd

ZONDAG 21 AUGUSTUS: OPENDEURDAG

“Darling, you won’t believe this!”

van 13u tot 17u Prins Albertstraat 33 1050 Elsene

ONTDEK IN PREMIÈRE HET NIEUWE MODELAPPARTEMENT TER PLAATSE WWW.ERNEST-BRUSSELS.BE

Fernand Baudin Baudin, oud-docent van La Cambre, was typograaf en boekverzorger.

BRUSSEL - Na zeven edities wordt er in 2016 geen Fernand Baudin Prijs meer uitgereikt. De vereniging die de prijzen uitreikt, zal in de komende maanden worden opgeheven.

Sinds 2009 bekroont de Fernand Baudin Prijs boeken van een Brusselse of Waalse vormgever, drukker, binder of grafisch kunstenaar. Een beroepssector die te lang in de schaduw van de literatoren het zonlicht van erkenning niet zag.

De prijs was genaamd naar typograaf en boekverzorger Fernand Baudin (19182005), oud-docent van La Cambre, De initiatiefnemers van de prijs, vooral Brussels Invest & Export, en overheden als WBI en Awex konden de nodige toelagen niet meer ophoesten om het concours in stand te houden. Ook de partnerscholen La Cambre, de Academie voor Schone Kunsten van Brussel, Sint-Lukas, INSAS, de Erg en 75 kunnen de Prijs niet langer steunen.

Onleefbaar Nochtans kregen de bekroonde publicaties vorig jaar nog met een tentoonstelling in Point Culture volle aandacht. Ook Wiel’s pakte eerder al uit met een weekendexpo van de prijswinnaars. Maar een groot publiek is nooit buiten gekomen om de ‘mooiste creaties in drukwerk of grafisch design’ te bewonderen.

Extra inspanningen gaven de organisator onvoldoende zuurstof om te overleven. Zo was er de lancering van de Book Club in 2014, waarbij - naar de formule van leesclubs - bewonderaars een boek konden voorstellen waarna een gedachtewisseling volgde. De vereniging heeft in juli beslist dat ‘te veel moeilijkheden, waaronder vooral de bezuiniging op de begroting’ het voortbestaan van de prijs onleefbaar maakt.

De vereniging zelf wordt eveneens opgeheven. In Vlaanderen (en Brussel) kan grafische vormgeving of drukkunst nog wel met een prijs gehonoreerd worden bij de Henry Jean-Marie Binst van de Velde prijzen.

Investeer in waardevol vastgoed als eigenaar, geniet van een hoge levenskwaliteit als bewoner.

JOUW GEMEENTE

Ernest. Een prestigieus vastgoedproject in de Europese wijk vlakbij de Louizalaan.

BRUSSEL-stad. Viswinkel Noordzee opent dan toch een tweede fishbar aan de voet van de

Poelaertlift in de Marollen. Begin juli was de opening nog onzeker omdat Noordzee in de clinch lag met eigenaar MIVB over de huurprijs. Ondertussen is echter een akkoord in de maak en is de opening van de franchisezaak gepland op 23 augustus. Noordzee opende eerder al een fishbar in de Luxemburgstraat. +++ laken. Aan het Monument voor de Arbeid langs het kanaal kunnen kinderen zich nog tot begin september verfrissen in een ploeterbad van 14 bij 3,5 meter en 20 centimeter diep. Het bad is een initiatief van enkele enthousiaste buurtbewoners, in samenwerking met het collectief Pool is Cool. +++ SChaarbeek. In afwachting van de opening van een coöperatieve supermarkt heeft Bees Coop al een kleine testwinkel geopend in de Van Hovestraat. Leden die meehelpen kunnen er 250 producten kopen aan een voordelige prijs.

Het aanbod bestaat vooral uit lokale en biologische producten. Producenten krijgen volgens de initiatiefnemers een eerlijke prijs en voor droge voeding doen ze groepsaankopen. Dat drukt de prijs en zorgt voor minder verpakking. De zogenaamde Labo Market is enkel open op zondag en maandag. +++ sint-pieters-woluwe. De gemeente verkoopt momenteel vijf auto’s (of wat daar van overschiet) en een motorfiets die zijn achtergelaten en nooit geclaimd. Behalve een Fiat 500 Cabrio uit 2007 zijn de auto’s echte wrakken die enkel nog geschikt voor de verkoop van onderdelen. +++ vorst. Fatima Aberkan, ook ‘mama jihad’ genoemd, gaat bij haar zoon in de buurt van het Sint-Denijsplein wonen. In april werd de Syriëronselaarster nog veroordeeld tot 15 jaar gevangenis wegens betrokkenheid bij IS, maar door het betalen van een borgsom van 5.000 euro is ze voorwaardelijk vrij tot haar cassatieproces van start gaat in oktober. Één van de voorwaarden was wel dat Aberkan zich niet meer op het grondgebied van de gemeente Molenbeek mag begeven. LV en JL

• • • • • • • • •

prachtig gerenoveerde appartementen met authentiek karakter in de historische gebouwen van het Solvay-hoofdkwartier unieke mix van patrimonium en eigentijdse architectuur duurzaam project met een hoog niveau van afwerking rustige binnentuinen midden in een levendige wijk shopping, gastronomie, cultuur, ontspanning en groen vlakbij op loopafstand van alle Europese instellingen direct het centrum in of de stad uit via grote verkeersassen alle info vindt u op www.ernest-brussels.be of 02/201 00 01

©antitapas.org

MIJN GEDACHT

10 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 augustus 2016

FEESTCONCEPT ANTITAPAS trekt altijd duizenden mensen, maar vindt geen locatie meer in Brussel. ‘Een nachtburgemeester zou kunnen helpen’, zegt Maria Coenen.

‘Brussel heeft nood aan een nachtburgemeester’ Rotterdam beet al in de jaren zeventig de spits af, en intussen hebben tientallen Europese steden een ‘nachtburgemeester’. Die inspireert, en bemiddelt tussen politiek en nachtleven. “Ook in Brussel is het hoog tijd voor een nachtbaas,” zegt Maria Coenen, de eigenares van nachttempel Bonnefooi.

Steden als Amsterdam, Parijs, Toulouse, Antwerpen en Zürich hebben hun eigen nachtburgemeester. In mei besliste ook de Londense burgemeester Sadiq Khan er een aan te stellen. Sinds 2008 verloor de Britse hoofdstad een derde van zijn concertzalen, vooral door klachten over geluidsoverlast. Die neergang wil Khan stoppen.

JOUW MENING Fonteyn

Guido Fonteyn wil bij de lezer de indruk wekken dat we hier in België in de beste der werelden leven (Bruzz 1532, p.11). Je kunt je daarbij vragen stellen: is het naïviteit of is het bewust de ogen sluiten voor de mankementen in dit super Belgisch model? Hij schrijft letterlijk “onze staat is hervormd”, zonder erbij te vermelden dat er 40 jaar over heengegaan zijn en dat de zevende staatshervorming aangekondigd is voor 2019. Wat mij stoort is zijn vergelijking met “landen zoal Turkije”. Waarom citeert hij niet Syrië? Nergens in de wereld is een model van staatsstructuur volledig ideaal, maar de Scandinavische landen halen de top op gebied van welzijn en welvaart. En ook deze landen hebben minderheden. De vraag is gewoon: hoe ga je ermee om? Ik begrijp ook niet

MARIA COENEN

“De Stad is toleranter voor eigen evenementen” Maria Coenen, café Bonnefooi

Ook in Brussel kan het die kant uitgaan, zegt Maria Coenen van café Bonnefooi uit de Steenstraat. Haar café, een vaste waarde in het Brusselse nachtleven, is al meermaals een tijdlang dicht moeten blijven door klachten van één buur. “Die zou er op termijn voor kunnen zorgen dat de Bonnefooi moet sluiten.” Coenen verkocht haar andere café, L’Épaulé Jeté op het Flageyplein in Elsene, na klachten over geluidsoverlast.

Brussel heeft geen overkoepelende visie op het nachtleven, geen plan, zegt Coenen. “Symbolisch voor de aanpak nu: de Stad heeft geen nachtburgemeester, maar een ‘overlastmanager’. Die doet binnen haar takenpakket uitstekend haar werk. Maar het gaat dus alleen over overlast. Op het Sint-Goriksplein is het

sluitingsuur van de terrassen zo geleidelijk altijd maar vervroegd.”

“Er is ook geen centraal aanspreekpunt in het Gewest. Een nachtburgemeester, of hoe je het ook wil noemen, zou dat gat kunnen vullen. Nu zijn er negentien gemeenten, elk met hun eigen regelgeving lijkt het wel. De burgemeester van de gemeente beslist of hij toelating geeft, en op welke basis is lang niet altijd duidelijk.”

“De toelating voor een evenement komt bijvoorbeeld vaak heel laat, regelmatig pas drie dagen op voorhand. Soms is het een week, maar aan een festival voor 5.000 mensen begin je wel een jaar van tevoren. De jongens van feestconcept Antitapas hebben wel eens een feestje drie dagen vooraf moeten afgelasten omdat de vergunning geweigerd was.”

Voor feestjes van die omvang is er in Brussel ook geen zaal meer te vinden, stelt Coenen vast. “Al zeven jaar organiseren ze Antitapas, en elke keer weer moeten ze op zoek naar een nieuwe locatie. We weten nog niet waar of wanneer de volgende editie zal plaatsvinden. Een ander populair feestconcept, God Save the 90’s, heeft bewust beslist Brussel voortaan links te laten liggen.”

“Als het over haar eigen evenementen gaat, is de Stad ook toleranter, heb ik de indruk. Voor haar eigen Brussels Summer Festival kan midden in terreuralarm 3 de halve stad probleemloos worden afgesloten, en is geluidsoverlast plots geen bezwaar meer.”

“Op dit moment zijn organisatoren bang om de gemeente aan te spreken over hun creatieve plannen. Wat wij nodig hebben is iemand die het nachtleven op een positieve manier bekijkt, een bemiddelaar die ook onze kant van de zaak begrijpt. Waarom stedenbouwkundig geen studentenkoten inplannen in het hart van de Vijf hoek bijvoorbeeld? Gezinnen met kinderen klagen over een café vlakbij, maar studenten Sara De Sloover zouden blij zijn.”

ADVERTENTIE

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

lezersbrieven@bruzz.be

goed dat hij weigert over Brussel te schrijven omdat hij er te betrokken bij is. Is dat niet eerder de kop in het zand steken? Een model om fier op te zijn? Er is een spreekwoord dat zegt: “Een kinderhand is vlug gevuld”.

Marc Bataille, Zaventem

Taekwondo

In het artikel ‘Welke Brusselaars mogen dromen van medailles?’ vermeldt Tim Schoonjans terecht onze Brusselse scheidsrechters die op de Olympische Spelen een niet

onbelangrijke rol zullen spelen in de verwezenlijking van de droom van de Olympische kampioenen.

Maar hij vergeet Schaarbeekenaar Abdelhak Chbibi, een internationaal scheidsrechter in Taekwondo.

Ik ken Abdel al een aantal jaren en weet hoeveel inspanningen hij geleverd heeft om zijn Olympische droom te kunnen verwezenlijken.

We mogen fier zijn dat Abdel België vertegenwoordigt in een discipline waarin ons land bovendien veel kans maakt om podiumplaatsen te behalen.

Samuël Sourdeau, Tervuren

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

www.fedsvk.be 02 412 72 44

Donderdag 18 augustus 2016 I BRUZZ 1534 I 11

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE

LIESBET uit MECHELEN:

Is een oude geuze goed voor mijn gezondheid?

H “Geuze bevat nauwelijks restsuikers. Het heeft een lagere calorische waarde dan andere bieren” Laurence Van Nedervelde Chemisch ingenieur, Ceria/Coovi

et idee dat traditionele geuze goed is voor de gezondheid gaat al terug tot de jaren dertig van de vorige eeuw. Zo schreef apotheker Coelst, plaatsvervangend burgemeester van Brussel, in 1941: “Ik ben herstellende van een ernstige ziekte en om me weer op de been te helpen, raadt de dokter mij aan iedere dag een glas geuze, en liever nog een glas kriek, te drinken.” Geuze was toen al enkele decennia een populair bier in volkse buurten, net zo goed als bij de burgerij. En ook de dokters schreven het blijkbaar voor.

Maar is geuze ook écht goed voor de gezondheid?

Patrick Mullie, verbonden aan de VUB en onder meer specialist in de voedingswaarde van bier en wijn, moet het antwoord schuldig blijven. “Daarvoor zou ik de precieze samenstelling van oude geuze moeten kennen.”

Ook zijn VUB-collega Peter Claeys blijft op de vlakte: “Het gaat om een alcoholische drank. Dus is het altijd raadzaam om die met mate te gebruiken.”

Bij Cantillon, Anderlechtse brouwer van lambiek en geuze, ontkracht medewerkster Sophie Matkava meteen de idee als zouden aan geuze gezondheidskwaliteiten moeten worden toegedicht.

“Het is een levend product, zonder toegevoegde

suikers of andere toevoegingen, maar het is zéker geen geneesmiddel.”

Cantillon heeft zelf geen laboratorium en laat de bieren analyseren door het Institut Meurice van Ceria/Coovi. Laurence Van Nedervelde is er chemisch ingenieur gespecialiseerd in het brouwen van bier. Zij kent de traditionele geuze van binnen en van buiten. Van Nedervelde: “Geuze bevat nauwelijks restsuikers. Alle suikers zijn omgezet in alcohol. Het is dus een bier met een lagere calorische

© RV

SUIKERKLONTJES Geuze is gezonder dan vele andere bieren. Als je er geen suikerklontjes aan toevoegt, natuurlijk.

waarde dan veel andere bieren. Daarnaast bevat geuze heel wat micro-organismen.”

Of het een gezonde drank is, kan ook Van Nedervelde niet eenduidig beantwoorden. “Omdat het minder suiker bevat is het alvast gezonder dan heel wat klassieke bieren.”

“Daartegenover staat dat alcohol ook calorieën bevat. Op dat vlak is er dan weer geen verschil met andere bieren met een gelijkaardig alcoholpercentage.”

“Verder heeft het traditionele geuzebier ook een hoge aciditeit (zuurtegraad). Dat zou eventueel negatief kunnen zijn voor de gezondheid maar de aciditeit van cola ligt nòg hoger, alleen proef je die nauweljks door de overvloed aan suiker in het drankje.”

“Tot slot zijn er nog de micro-organismen. Dat zijn bacteriën die we ook in ons lichaam vinden. Ik ben geen arts maar ze zijn zeker niet ongezond. Wie er gevoelig voor is, zal er misschien wel geprikkelde darmen van krijgen.”

Slotsom: is geuze een gezonde drank?

Omwille van de alcohol die er in zit is, kan men moeilijk zeggen dat het een gezonde drank is. Alles hangt ervan af in welke hoeveelheden het bier geconsumeerd wordt.

Maar vast staat dat geuze, door het gebrek aan restsuikers, een stuk gezonder is dan vele andere bieren. Tenminste als je er geen suikerklontjes aan toevoegt, zoals in sommige cafés nog wordt gedaan.

Steven Van Garsse

ADVERTENTIE

Hou je van Brussel? Zeg het met jouw ideeën. www.betterfor.brussels Heb je ideeën om de mobiliteit, de huisvesting of het ondernemersschap in Brussel te verbeteren?

Deel ze met ons tot eind augustus. We investeren tot EUR 30.000 in het winnende idee en realiseren het in samenwerking met onze Brusselse partners.

Want zonder jouw hulp is het niet mogelijk om de dingen te veranderen. Jij bent het hart dat Brussel doet leven.

#betterforbrussels KBC Brussels part of KBC Group NV, Havenlaan 2, 1080 Brussel, België. BTW BE 0403.227.515, RPR Brussel.

12 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 augustus 2016

VADROUILLE Muziek Nieuw festival door Muziekpublique

Wereldmuziek op BRUSSEL – Muziekpublique organiseert dit jaar voor het eerst het festival Hide & Seek. Met het festival wil de muziektempel mensen doen kennismaken met wereldmuziek én uitzonderlijke Brusselse locaties. “We hopen dat het een jaarlijks festival wordt, en dat we nog veel verborgen parels kunnen tonen.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

BART VAN BESIEN & ANANTA ROOSENS IN DE Solvay bibliotheek

Het beschermde gebouw geeft onderdak aan ongeveer 120 evenementen per jaar De meeste daarvan zijn niet vrij toegankelijk voor publiek. Maar er zijn elk jaar 25 à 30 culturele evenementen die iedereen kan bezoeken. Hide & Seek is er daar één van.

Donderdag 18 augustus 2016 I BRUZZ 1534 I 13

verborgen plekken Tango met een twist We bevinden we ons op één van de meest bijzondere locaties van het festival, de Solvay Bibliotheek. Bart Van Besien van Muziekpublique heeft als voorproefje op het festival een muzikante meegebracht. Violiste Ananta Roosens is bekend van Gotan Project en haar bijzondere tangocreaties.

Van huiskamer tot Reyerstoren

Ananta Roosens: “De tango die ik heb geschreven is iets heel anders dan klassieke Argentijnse tango. Er zitten elementen in die eigenlijk beter bij jazz, klezmer of klassiek passen. Maar er komen ook Arabische melodieën in voor.”

dat we in de toekomst echt in elke gemeente de verborgen parels kunnen tonen,” zegt Van Besien.

De muzikanten die op het programma staan zijn representatief voor de programmatie van de rest van het jaar. Het is zodoende een mooie gelegenheid om de mensen warm te maken voor het nieuwe seizoen. “Het Molièretheater in de Naamsepoortgalerij, waar Muziekpublique huist, gebruiken we niet in de zomer, dus het festival is ook een manier om de mensen te herinneren aan ons programma.”

Het idee voor Hide & Seek kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Van Besien: “We hadden al ervaring door ons Living Room Music Festival, waarbij we altijd een andere wijk uitkiezen en de concerten in de woningen van de mensen laten plaatsvin- Dag en avond den. Dat is onze specialiteit geworden, we Naast de avondconcerten, die op vijf verdoen dat al sinds Muziekpublique bestaat, schillende locaties plaatsvinden, is er ook veertien jaar nu. We organiseren dat vooral een dagprogramma, waarmee Van Besien voor echte muziekliefhebbers, die al zoveel een nieuw publiek hoopt te lokken. In saconcertzalen hebben gezien, en de muzi- menwerking met Brukselbinnenstebuiten kanten in een intiemere setting willen zien. en Edificio is er bijvoorbeeld een rondleiding in het LeDat festival is altijd opoldpark. Het een enorm succes, voormalige diedus we dachten die renpark, de botalijn door te trekken, nische tuin en de maar met een beetje campus van de een andere insteek, ULB komen aan door mensen onontdekte locaties te bod, waarna een doen ontdekken.” concert volgt in “We hebben helede Solvay Bibliomaal in het begin al theek. Van Besien: samengezeten met “De rondleidingen Bart Van Besien, Muziekpublique Brukselbinnenstezullen mensen buiten. Ze hebben met een interesse ons een lijst gegeven in het Brussels met onontdekte locaties in Brussel. We erfgoed zeker aanspreken. Daarnaast hohebben enorm veel locaties gecontacteerd. pen we ook toeristen te trekken, want we In het begin hadden we nog geen naam en werken samen met VisitBrussels. Wellicht ook geen subsidies. De subsidies die voor komen er dus mensen van buiten Brussel de helft van het budget moesten zorgen, die de stad beter zullen leren kennen en tekregen we eind juni pas binnen. Dat was gelijkertijd wereldmuziek leren ontdekken.” niet altijd even gemakkelijk tijdens het contact leggen. Dan moesten we bellen en zeggen: ‘We willen een festival organiseren op Dromedaristango eigenaardige locaties, maar de naam weten Van Besien en zijn team hebben hard nawe nog niet’. En ook het budget was toen gedacht over de locaties waar ze de muziniet rond. Dat kwam niet altijd even geloof- kanten programmeren. “Eén van de ‘conwaardig over, denk ik (lacht)’.“ certzalen’ is een antieke tram die vanaf het Sommige droomlocaties, zoals de riolen Trammuseum in Sint-Pieters-Woluwe door van Brussel, kreeg de organisatie niet te Brussel rijdt. Bij een rijdende, rammelende pakken. Er moest een beetje aan het con- tram past de chaotische muziek van een cept getornd worden, want de locaties zijn balkanband heel goed, de tango van Rooniet allemaal even verborgen. Ook het Ato- sens weer iets minder,” aldus Van Besien. mium en de Reyerstoren vonden hun weg Roosens, die aankomend jaar ook cursusnaar het progamma. Niet verborgen, wel sen zal geven bij Muziekpublique, maakt ongebruikelijk als concertlocatie. “We ho- ‘dromedaristango’. Traditionele Argentijnpen dat het een jaarlijks festival wordt, en se tango die prima in de woestijn zou kun-

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Bij een rammelende tram past de chaotische muziek van een Balkanband heel goed”

nen thuishoren, vol elementen uit klezmer, klassieke muziek en Arabische melodieën.

Voor Hide & Seek schreef ze, vertrekkende vanuit haar bestaande repertoire, nieuwe arrangementen voor cello en marimba, een instrument dat verwant is aan xylofoon.

Haar concert zal niet worden versterkt, net als de rest van de concerten. Roosens legt uit: “We willen de mensen de kans geven om de instrumenten te horen zoals ze eigenlijk zijn. Het past ook binnen de visie van Muziekpublique, want ook door het jaar heen programmeren we bijna alleen maar akoestische concerten.”

Hoe de muziek van Roosens zal klinken op de zolder van de Begijnhofkerk, weet ze nog niet, maar Van Besien belooft dat de ruimte de klanken eer zal aandoen.

Jasmijn Post

22 > 28/8, verschillende locaties.

Het programma is beschikbaar op www.muziekpublique.be

> AB in het Warandepark

Ancienne Belgique organiseert al jaren aan het eind van de zomer twee festivals die het publiek warm moeten maken voor het nieuwe culturele seizoen. Het concept is simpel: een week lang zijn er elke dag ‘s middags en ‘s avonds twee concerten. Overdag ligt de nadruk op Nederlandstalige muziek, en kun je je boterhammen opeten terwijl je naar liedjes van kleinkunsticoon Jan De Wilde luistert, de Nederlandse singer-songwriter Eefje de Visser bewondert of de West-Vlaamse rap van Brihang ontcijfert. In de avonduren verandert hetzelfde decor in een sprookjesachtig landschap, waar je kunt wegdromen op sfeervolle klanken van de populaire Melanie De Biasio, of je kunt verdiepen in Moondog, de legendarische New Yorkse cultzanger, beter bekend als de Viking from 5th avenue: Condor Gruppe Stefan Lakatos & Dominique Ponty brengen een hommage. Ook niet te missen: de experimentele jazz van Sons of Kemet en de dansbare tunes van de Brusselse artiest SKY H1.

Boterhammen in het park, 22 > 26/8, 12.00 uur Feeërieën, 22 > 26/8, 19.00 uur

14 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGUSTUS 2016

ENFANT TERRIBLE Illias VRIJWILLIGER Van ver zie ik er misschien een vechtersbaas uit maar ik ben eigenlijk heel verlegen”

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Ik ben opgegroeid in Oujda, een stad tegen de grens met Algerije. Waar een deel van mijn familie nog steeds woont. Ik mis ze bij momenten zeer erg, ik ben een echte familieman. Ik ben nu bijna vier jaar in Brussel. Hier zijn meer jobmogelijkheden dan waar ik vandaan kom.

Ik kan niet voor de andere personen spreken die zich in dezelfde situatie bevinden, namelijk zonder een vaste verblijfsvergunning, maar ik voel mij hier goed in de stad, het is hier zalig (zegt hij in aarzelend Nederlands, HA). Ik denk niet in grenzen, ik wil zoveel mogelijk nieuwe ervaringen opdoen en nieuwe mensen leren kennen. Jammer genoeg denken overheden daar anders over en is het niet zo gemakkelijk om zomaar vanuit Marokko naar België te komen om te werken. Ik ben met een tijdelijk visum hier naartoe gekomen. Ik heb hier op relatief korte tijd een groot netwerk kunnen opbouwen. Ik kan dan niet legaal werken, toch wil ik mij nuttig maken en daarom zet ik me

bij verschillende Brusselse organisaties in als vrijwilliger. Constructies bouwen, klussen, animaties met kinderen, koken, ... Door de uiteenlopende dingen die ik hier al uitvoerde, heb ik kwaliteiten in mezelf ontdekt waar ik tot nu toe nog geen weet van had.”

“Je steentje kunnen bijdragen, mensen helpen, dat voelt goed. Maar je moet jezelf keer op keer bewijzen. Ik krijg soms de vraag hoe het komt dat ik zo een groot netwerk heb kunnen opbouwen op zo’n korte tijd. Door in je zetel te blijven zitten, leren de mensen je niet kennen.

Je moet buiten komen, je gezicht laten zien en tonen wat je waard bent. Via mond-tot-mondreclame ben ik misschien wel de actiefste vrijwilliger van de stad geworden. (lacht verlegen) Ik ken hier ondertussen al bijna iedereen op de site van de Abattoir omdat ik regelmatig actief ben bij de vzw Cultureghem. Een organisatie met een filosofie waar ik helemaal achter sta en met onbevooroordeelde mensen die me

“ Een leven zonder liefde, is geen leven” al veel kansen hebben gegeven. Dan geef ik graag iets terug. Ik word vaak bejubeld om wat ik allemaal doe, maar een individu is niets op zichzelf. Je bent pas sterk als een groep.

Elke persoon heeft een doel, ik wil mijn leven verbeteren, in handen nemen. Mijn grootste droom is dan ook om te mogen werken zodat ik eventueel een familie kan uitbouwen, wat in mijn situatie nu niet mogelijk is. Ik omring me met veel Nederlandstaligen en wil nu ook graag Nederlands leren om met nog meer mensen te kunnen communiceren en mijn

ILLIAS 30 jaar. Woont vier jaar in Brussel en is de actiefste vrijwilliger van de stad.

kansen te vergroten.”

“Van ver zie ik er misschien een vechtersbaas uit, maar ik ben eigenlijk heel verlegen. De buitenkant is maar een façade, daar moet je door kunnen kijken. Ondanks alle vooroordelen die ik af en toe ervaar, blijf ik toch fier om Marokkaan te zijn. Ik wil niemand kwaad doen of teleurstellen. Een oprechte lach is dan voor mij dan ook het mooiste cadeau dat je iemand kan geven, veel waardevoller dan materiële dingen. Om te ontsnappen aan de soms harde realiteit, kan ik mij helemaal verliezen in sport. In de Brussels Boxing Academy leerde ik heel veel toffe mensen kennen die ondertussen echt vrienden zijn geworden. En net die vrienden zijn zo waardevol voor mij, ze zijn bijna familie geworden. Ik ben hier dan ook al heel veel mensen dankbaar. Noem mij gerust een softie, maar ik denk dat een leven zonder liefde geen leven is.”

Hilke Andries

DonDerDag 18 aUgUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 15

NICK TRACHET

Brussel en de wereld culinair ontdekt Er is iets ergs gebeurd. Ik had het niet zien aankomen, niemand heeft mij iets gezegd.

Ik ga naar de Italiaanse slager om de hoek en zie al spoedig dat er binnen van alles weg is, geen pasta meer op de schappen achteraan maar obligate waterflessen, geen Italiaanse kazen meer.

Ik doe enkele stappen achteruit en kijk op de vitrine: in grote letters staat er: “Nouvelle direction, 100% Halal”.

Dit begint nu wel de spuigaten uit te lopen! Het was de enige winkel in de buurt van het Bockstaelplein waar nog varkensvlees werd verkocht.

Vader Franco moet jaren geleden zijn aangewaaid in Laken vanuit Sicilië. Recent werd de winkel opengehouden door wat ik vermoed zijn zoons te zijn, die onder elkaar vrolijk een Siciliaans dialect spreken waar ik verder geen touw aan kan vastknopen. Ze wonen ergens in Wallonië, ver van Laken.

Met de jaren heb ik hier het landschap van de slagerijen zien verschralen. Er waren hier vroeger twee paardenslagers, een Vlaamse schapenslagerij, een Ardeense charcuterie en verschillende ‘gewone’ beenhouwers, zelfs eentje die ook tripier was. Verder stond er een tripier op de markt op zaterdag, samen met verschillende verkopers van charcuterie. Langzaamaan begonnen ze te sluiten. Paardenvlees was niet populair meer en de meeste slagers hadden geen opvolging. Tot niet zo lang geleden leerde men een stiel in de winkel, doorgaans van zijn vader of gewoon bij iemand die het kende. Ik bezoek nu en dan nog een kapper die vertelde hoe hij als jonge gast naar een coiffeur toe stapte en gedurende maanden (jaren?) ‘leergeld’ heeft betaald om de knepen van het vak te leren. Vandaag zijn er scholen waar iedereen hetzelfde leert. De band met de stiel wordt doorgeknipt, het werk gestandaardiseerd. Niet dat dat altijd slecht is.

Sommige ‘ambachtslieden’ hadden verkeerde dingen geleerd en gaven die fouten door aan de volgende generatie, denkende dat

“Als ik trek heb in een spieringkoteletje, dan moet de slager daarvoor zorgen” het zo moest. Wie zich sommige ambachtelijke bieren van vroeger herinnert, weet waarover ik praat. Maar slagers van vader op zoon hebben ook hun voordelen. Ze zijn minder middelmaat, anders, niet altijd volgens het schoolboekje.

De onzekerheid van het werk als zelfstandige eiste ook zijn tol.

Van minstens twee slagers weet ik dat ze ‘in de fleur van hun leven’ de rolluiken neer lieten om in loondienst te gaan. Er is een gebrek aan slagers in dit land. Heel wat veertigers trokken naar de supermarktketens of groothandels om snel “nog een pensioen op te bouwen”.

Als ik voorverpakt varkensvlees uit de supermarktjes even buiten beschouwing laat, is de dichtstbijzijnde winkel voor worsten en patés nu al anderhalve kilometer van thuis verwijderd. Dat is misschien acceptabel in Suburbia, maar niet in een stad.

Ik vind dat slagers, die naam waardig, dienst aan de bevolking

moeten verlenen die hun eigen geloof en gewoontes overstijgt.

Het is niet omdat zij geen varkensvlees eten, dat ons als consumenten de keuze mag worden ontzegd.

Het sympathieke varken, een bijzonder intelligent dier, werd door Karl Linnaeus Sus scrofa domestica gedoopt en geplaatst in de familie der varkens (Suinidae). Het is nog altijd hetzelfde varken als het wild zwijn uit de natuur, maar dan rozig en aandoenlijk lief, al kunnen gefrustreerde varkens al eens gevaarlijk uit de hoek te komen, net zoals hun wilde soortgenoten.

Het varken is, tot spijt van wie het benijdt, het meest gegeten dier op aarde! Geen koe of schaap dat ook maar in de buurt komt. Ook het sympathieke kipje (de meest voorkomende vogel op aarde) komt er niet aan te pas, zeker wanneer we niet tellen in aantal individuen, maar in kilo’s. Varkens en mensen hebben een groot deel van hun geschiedenis samen beleefd. Omdat, als alleseters, varkens en mensen eenzelfde dieet appreciëren, waren de twee soorten voor elkaar geboren.

De mens zorgde voor voedsel, het varkentje betaalde dat gul met zijn eetbaarheid. Dans le cochon tout est bon, zeggen de Fransen. Even the ‘oink’, voegen de Britten daar aan toe. Waar mensen zijn, zijn varkens. Van de Chinezen over de Papoea’s tot de Indianen van het Amazonewoud. Die laatsten kennen de pekari, het ‘penseelzwijn’ (de Europeanen kenden oorspronkelijk alleen de haren waarmee men penselen en borstels maakte). Ook in Afrika zijn er zwijnen, zoals het wrattenzwijn (Phacochoerus africanus) dat behoort tot dezelfde zwijnenfamilie maar, zoals ik in Mauritanië merkte, gewoon wordt opgediend in de restaurants van dat Moslimland. Wrattenzijn is blijkbaar halal? Ik eis van een slager dat hij professioneel is. Als ik trek heb in een spieringkoteletje, dan moet hij daarvoor zorgen.

Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet ADVERTENTIE

FESTIVAL Indies Keeping Secrets viert jubileum in stijl

Brussels best bewaarde geheim organiseert minifestival BRUSSEL - Muziekliefhebbers die niet bang zijn van een verrassing, kunnen zondag hun hart ophalen op het eerste minifestival van Indies Keeping Secrets.

De Brusselse concertorganisator programmeert vier optredens op evenveel verschillende locaties. Wie en waar dat gaat zijn, weet niemand. Volgens het welbekende concept worden locaties en artiesten pas op het allerlaatste moment bekendgemaakt.

De succesformule van Indies Keeping Secrets is even eenvoudig als uniek. Muzieklief hebbers schrijven zich in per mail, verzamelen op een bepaalde plek in Brussel en worden opgepikt door de organisatoren die hun naar de geheime locatie brengen. Ook de naam van de artiest kent het publiek pas wanneer ze op de locatie aankomen.

Onze stad kende al negentien edities, waarvoor de gratis plaatsen, meestal een honderd-

tal, steeds in sneltempo volzet waren. Voor haar twintigste editie heeft de organisatie iets speciaals in petto. Op het Indies Keeping Secrets Festival worden er van ‘s morgens tot ‘s avonds niet één, maar vier concerten georganiseerd, elk op een eigen unieke locatie.

Ook nu houdt de organisatie het evenement kleinschalig en zal er maar plaats zijn voor een zeventigtal enthousiaste muziekliefhebbers. Aangezien achter de speciale editie een hele organisatie zit, zal een kaartje dit keer ook geld kosten.

Jules Lemmens en Mathias Declercq © JO VOETS

Er is plaats voor een zeventigtal enthousiaste muziekliefhebbers.

>

Wie het eerste Indies Keeping Secrets Festival niet wil missen, kan een kaartje kopen door een mailtje te sturen naar brussels@ indieskeepingsecrets.com. De organisatie lost ook regelmatig tips over de locaties en de artiesten via hun Facebookpagina.

Fiets, wandel of beweeg mee op ZONDAG

2016

4

SEPTEMBER

in de Vlaamse Rand en de Groene Gordel rond Brussel

Verken Pajottenland & Zennevallei vanuit PROVINCIEDOMEIN HUIZINGEN Verken de Druivenstreek vanuit JEZUS-EIK (OVERIJSE)

met optredens van CLOUSEAU, LAURA TESORO, RADIO OORWOUD en MATHIAS VERGELS, STRAATTHEATER, een AVONTURENBOS, GLADIATORENLOOP en MTB-ROUTES in het zoniënwoud, KINDER-, KLEUTER- en SPORTDORPEN, een STREEKPRODUCTENMARKT, en een flinke dosis couleur locale.

www.gordelfestival.be

16 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 augustus 2016

Teken(ingen) aan de wand 4 weken lang, een beeld over Brussel, om op te hangen.

Het derde beeld is van François Avril.

De andere beelden zijn van Jean-Claude Götting, Benoît van Innis en Ever Meulen.

Donderdag 18 augsutus 2016 I BRUZZ 1534 I 17

FRANรงois AVRIL

De Franse illustrator Franรงois Avril (1961) staat bekend om zijn tekeningen van taferelen in de grootstad, waarbij de lezers zelf een verhaal moeten verzinnen. In het verleden was Parijs zijn favoriete speeltuin, maar in Brussel voelt hij zich ondertussen ook thuis, getuige deze tekening van de buurt van het Zuidstation.

18 I BRUZZ 1534 I Donderdag 18 AUGUSTUS 2016

OP VADROUILLE MET NICK TRACHET Vaak gaan uitstapjes in het weekend naar verre oorden of grote bestemmingen, maar Nick Trachet blijft dichter bij huis.

Deze zomer laat hij zijn licht schijnen op enkele Brusselse musea.

1

2

Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen

Plantentuin van Meise

Federale instellingen onder de loep De plantentuin van Meise

Een onopvallend grassprietje © SASKIA VANDERSTICHELE

BRUSSEL - ‘100 Masters’ is een initiatief om de bezoeker naar de permanente tentoonstellingen van onze musea te trekken, inclusief stukken uit de natuurwetenschappen of uit de techniek. Deze week gingen we in Meise kijken, in de Nationale Plantentuin, al heet die nu officieel ‘agentschap plantentuin Meise’.

WATERLELIE Victoria amazonica is een subliem mooie plant, de grootste aller waterlelies. Maar uniek is deze plant zeker niet. Er zijn heel wat plantentuinen die er bezitten, en dan zwijgen we nog over zijn natuurlijke habitat.

D

e Botanique ofte Kruidtuin dateert al uit de tijd van de Franse bezetting. In 1797 werd hij ingericht op de Hofberg maar in de Hollandse tijd (1827) werd er een nieuw park met serres voor aangelegd net buiten de stadsmuren van Brussel. Het is mogelijk daar dat het eerste witloof werd geteeld, een vondst van de lokale vorser Frans Breziers en zijn ploeg tuinders, zo rond 1835.

Reuzenaronskelk Maar de stad breidde uit, en voor planten werd het ook in Sint-Joost wat benauwd. De tuin verloor grond aan het (voormalige) Noordstation en later ook aan de noord-zuidverbinding en de Kleine Ring. De collectie levende planten week in 1937 uit naar het domein van Bouchout op de grens van Meise en Wemmel.

Een rampzalige beslissing, want zo kwam een unitair Belgisch instituut terecht in wat later Vlaanderen zou heten. Vlaamse politici vonden zoiets ‘zonevreemd’ en Franstalig België vreesde voor de vervlaamsing van de instelling. De arme plantentuin, wiens roeping nochtans internationaal is, heeft decennia lang geleden onder de situatie, verwaarlozing en rechtsonzekerheid waren zijn deel. Maar de laatste jaren is er verbetering te merken, de plantentuin… bloeit, voorzichtig.

Het plantenpaleis en het gebouw met de laboratoria en het gigantisch herbarium dateren van het eind van de jaren 1950 van vorige eeuw. In dat gebouw zitten -al naargelang de bron- 3 of 4 miljoen planten opgeborgen. Er werken een dertigtal onderzoekers uit binnenen buitenland. In het midden van het park staat ook nog het kasteel van Bouchout, waar Charlotte, keizerin van Mexico, het grootste deel van haar leven in waanzin heeft doorgebracht. Ze stierf er in 1927.

Meise is ondertussen één van de grote plantentuinen op aarde. Zij zijn onder andere wereldexpert op het gebied van de Rubiaceae, de koffiefamilie. De Plantentuin heeft trouwens ooit het drinken van koffie gered. Honderd jaar geleden werden de koffieplantages wereldwijd getroffen door een schimmelziekte, men verwachtte zelfs dat de arabica-koffie zou uitsterven. Het was de botanicus Emile Laurent die in Congo een andere soort koffie, de robusta ontdekte en voorstelde als alternatief.

Maar we kwamen voor de meesterwerken.

In de officiële lijst van de Brusselse 100 Masters staan er drie uit de Plantentuin: de Balat-broeikas, de victoriakas en de reuzenaronskelk (Amorphophallus titanum). Die laatste is alweer uitgebloeid en aan een niet bloeiende reuzenaronskelk is bijzonder weinig te zien. Er zijn verschillende exemplaren in de collectie aanwezig, waardoor we dit jaar al tweemaal een bloei mochten meemaken.

Victoria amazonica is een subliem mooie

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 19

4 3

3

Laptopia Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.

Terras Brasserie Verschueren Dinsdag 19 juli, 11 uur

plant, de grootste aller waterlelies. Maar uniek is deze plant zeker niet. Er zijn heel wat plantentuinen die er bezitten, en dan zwijgen we nog van zijn natuurlijke habitat, de Guyana’s en het Amazonebekken in Zuid-Amerika.

De ‘kas van Balat’, staat nu in het herbetum, het kruidengedeelte van de tuin. Deze zwierige serre werd door hofarchitect Alphonse Balat gebouwd om juist de Victoria-waterlelies te huisvesten in het Leopoldspark. De kas heeft de verhuizingen naar Sint Joost en Bouchout overleefd en werd vorig jaar, na lang kwijnen, hersteld in zijn originele staat. Het is een mooie broeikas, maar een topstuk voor de plantentuin?

“De Plantentuin heeft ooit het drinken van koffie gered” Nick Trachet, reiziger van dienst

Ik vroeg Botanicus Koen Es wat ze in de plantentuin nu zelf een topstuk noemen.

Hij troonde mij mee naar het fruticetum, het deel waar de bomen en struiken staan, en stopte bij een grote naaldboom: op het naamkaartje staat Metasequoia glyptostroboïdes Hu & Cheng. Het is een watercipres, maar een heel zeldzame. In het Westen kende men deze boom enkel als fossiel.

Hij kwam lang geleden vrij algemeen voor in het Noordelijk halfrond, maar verdween met de grote ijstijden. Men dacht dat hij volledig was uitgestorven tot men in China enkele bomen aantrof in het zuidwesten van Hubei, een provincie in het centrum van het land. Vanaf 1947 werd de plant weer verspreid via de plantentuinen in de wereld, en sinds dat jaar staat er één in Meise.

Het is een forse boom die in de winter zijn naalden verliest. Het verhaal doet denken aan dat van de Wollemi-naaldboom (Wollemia nobilis), die wat verderop staat. Deze naaldboom was bekend als fossiel uit de tijd van de dinosaurussen tot er een levend exemplaar werd gevonden in de Blue Mountains van Australië, in 1994! Het veertigtal bomen dat er verborgen zat, bleek ook nog

genetisch identiek, waardoor het eigenlijk om één enkel exemplaar gaat. Spectaculair allemaal, maar ondertussen kunt u Chinese watercipressen kopen in de tuincentra en Wollemia wordt gepromoot als kerstboom in Australië. Erg uitzonderlijk zijn ze ondertussen dus niet meer.

Iedereen kent de vrouwentongen? Dat zijn planten van het geslacht Sansevieria. Eén van deze soorten, de Sansevieria trifasciata var. Laurentii is uniek. Het is een typische sansevieria, maar dan met gele randen, Hij werd meegebracht door Emile Laurent (die van de koffie) uit Congo, kort voor zijn dood. Het was een uniek exemplaar, men heeft nooit een andere vrouwentong met gele randen in de natuur gevonden! Ondertussen sieren er miljoenen de Belgische vensterbanken, in zoverre dat men in Nederland van de ‘Belgenplant’ spreekt. In de savannekas van het plantenpaleis staat hij bescheiden tussen veel indrukwekkendere planten. Maar bedenk even dat alle (maar dan ook alle) geelgerande sansevieria’s ter wereld afleggers zijn van uitgerekend dit plantje! Dat is al een uniek stuk in de wereld van de Belgische musea.

Speltvelden Maar er bestaat één plantje dat nóg uitzonderlijker is. Het zou onze Nationale Bloem kunnen zijn. Zijn portret prijkt op de Flora van België. Het is een plantje dat nergens anders voorkomt dan in ons land. Zo een plant noemt men een endeem: de Ardeense dravik (Bromus bromoideus), een onopvallend grassprietje dat pas werd ontdekt in 1821 in Comblain-au-Pont (Provincie Luik). De grassoort wordt geassocieerd met de teelt van spelt, een oude specialiteit van de Ardennen, en het plantje kwam uitsluitend voor in de buurt van speltvelden in de provincies Luik en Luxemburg. Ik schrijf ‘kwam’, want de kweek van spelt werd verwaarloosd en met de komst van moderne landbouwtechnieken verdween de Ardeense dravik. Sinds 1935 is hij niet meer gezien in de natuur. Maar er bleken nog zaden te liggen in de Plantentuin. In 2005 heeft men deze zaden laten kiemen en nu is de plant uit de dood opgestaan. Elk jaar wordt er een perkje van ingezaaid en misschien kan ze ooit weer in de natuur worden uitgezet: spelt is opnieuw populair in de milieubewuste keuken. Maar ondertussen is de Ardeense dravik hét topstuk van de collectie, als u het mij vraagt, Een plant, een beetje saai en bescheiden, die echt nergens anders te zien is.

Nick Trachet

Er is iets ongerijmds aan een stoel die op de straatstenen staat. De paar stoelen waarmee iemand die verhuist een parkeerplaats voor zijn huis probeert te vrijwaren bijvoorbeeld, hebben op mij minstens evenveel effect als netjes bij de gemeente aangevraagde verkeersborden. Vier stijve houten poten op de harde oneffen kasseien, de bekleding van fijn stof blootgesteld aan een heel andere soort fijn stof: het inerte zitmeubel dat binnen zo vertrouwd oogt, wordt op straat een kwetsbaar Fremdkörper.

En een terras, dat zijn veel straatstoelen bij elkaar. Ook om het territorium van de terrasjesmens af te bakenen maken cafébazen en hun klanten gebruik van het flinterdunne aura van de gedienstige stoel.

Al bij het ochtendgloren uitgezet, vrijwaart de makke kudde een hele dag de zorgenvrije zone, de semi-publieke vrijplaats waar voorbijgangers alleen nog door of langs kunnen in ruil voor hun toestemming om aangestaard, beoordeeld en gekeurd te worden.

Het stadsterras claimt de luxe van het landelijke buitenleven op de drukke straathoek, en slaagt daar vaak nog in ook. Zeker op het Sint-Gillis-Voorplein, waar flarden van bloemkoolbladeren en restjes snijboon op de grond herinneren aan de passage van de markt, en waar de schaduw van de acacia’s en van de fantastische beluifelde cafégevel de zonverlichte gevel van de Sint-Gilliskerk eens zo hard laten schijnen. Het verschil met de Mediterranée is miniem. Heeft Sint-Gillis trouwens iets zuiders omwille van de migratiebewegingen uit het verleden, of hield de migrant hier halt omwille van het zuiders karakter dat al aanwezig was?

Brasserie Verschueren heeft natuurlijk ook een gelagzaal, en niet de minste, maar die art-decococon die in de winter zo wordt gekoesterd, is nu een donkere lege huls.

Vandaag gaat iedereen met overtuiging NAAST het gebouw zitten. En wie dat al heeft gedaan, kan dan gadeslaan hoe nieuwe kandidaat-terrasjesmensen deze voorpost tussen stadspoort en Bareel benaderen. Al-

leenstaande twijfelaars vertragen naarmate ze dichterbij komen de pas, kijken even rond of er misschien iemand zit die ze kennen, om dan weer stevig door te lopen als dat niet het geval is. Zij die hun beslissing al hadden genomen, nemen hun lange aanloop te baat om al positie te kiezen en de ideale zitplaats te bepalen. Op het moment waarop ze zich neerzetten, zie je hun houding ontspannen.

Terwijl de ene nog snel even naar het toilet gaat, monstert de ander alvast de kaart.

Interessant zijn ook de gesprekspartners, die naar de Parvis komen afgezakt met de uitdrukkelijke bedoeling om bij te praten.

Ze zijn minder bezig met het uitkiezen van een plaatsje dan met de mentale voorbereiding van hun parlé.

Je ziet hoe ze eerst de gespreksonderwerpen in hun hoofd nog even op een rijtje zetten, om eens ze zitten meteen te beginnen aan een intense conversatie waarbij ze de omgeving volledig uit het oog verliezen.

Dit laatste volledig in tegenstelling tot de eenzaten die op het ochtenduur nog in de meerderheid zijn, en die vasthouden aan boek, krant of smartphone waar ze regelmatig de blik van opslaan, of die boven hun sigaret en hun bruin geglazuurde retrokop koffie uitstaren, met de blik op wat in de stad voor oneindig kan doorgaan. En dan heb je nog de mensen die op het terras zitten zoals mensen vroeger op de drempel voor hun deur zaten, om een praatje te slaan met een bekende buur die zich met dat doel even over een stoel vooroverbuigt.

Tussen al die verschillende mensies met uiteenlopende intenties loopt de cafébaas aldoor met gelijkmatige tred heen en weer. Een keer om de bestelling af te nemen, een keer om ze te brengen, een keer om te aanhoren dat hij met de rekening mag komen, en dan nog een keertje met het gepaste wisselgeld.

Alles voor zijn kudde stoelen die pas ‘s avonds laat weer op stal zal gaan.

“Het stadsterras claimt de luxe van het landelijke buitenleven op de drukke straathoek” Michaël Bellon

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

DonDerDag 18 aUgUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 20

ZweMMen Colette Crabbé ziet dochter Claire michel veertig jaar na zichzelf op de olympische Spelen

moeder en dochter Olympisch BRUSSEL – Colette Crabbé (59) mag fier zijn. Het is veertig jaar geleden dat ze haar sportief hoogtepunt bereikte met een deelname aan de olympische Spelen in montreal. De kranige zwemster is vandaag nog steeds actief en behoort zelfs tot de wereldtop bij de masters. ze is daarnaast ook de fiere moeder van Claire michel, die België zaterdag in rio zal vertegenwoordigen in de triatlon.

“M

et mijn negentien jaar was ik zeker niet de jongste zwemster op de Olympische Spelen van 1976,” vertelt Crabbé. “In die tijd moet de gemiddelde leeftijd rond de achttien jaar gelegen hebben, nu is dat eerder boven de twintig jaar. En al de deelnemers waren amateursporters, ook dat is ondertussen veranderd. Maar verder was en is dit nog steeds hét sportief evenement.”

Crabbé leerde pas op haar tiende zwemmen, maar had de smaak snel te pakken. Na een paar jaren trainen begon ze naam te maken in het Luikse, van waar ze afkomstig is, alvorens nationaal en zelfs internationaal sterk te presteren. “Je had toen natuurlijk nog de Berlijnse Muur, maar we reisden wel in West-Europese landen om te zwemmen, ja. Al waren we natuurlijk amateurs, leven van het zwemmen was toen en is nu nog altijd zeer moeilijk.”

“Ik zwom elke dag, elf keer per week.

Zwemmen is een sport die nu eenmaal veel training vraagt. Uiteraard waren de Olympische Spelen altijd een doel, die competitie heeft gewoonweg een geweldig aura rond zich. Ik heb aan wereldkampioenschappen en andere grote competities deelgenomen, maar dit was toch wel iets anders.”

In tegenstelling tot haar dochter kwalificeerde Crabbé zich zonder veel problemen voor de Spelen. Een jaar op voorhand had ze al de gewenste tijd gezwommen, dus kon ze zich in alle rust voorbereiden op de sportieve hoogmis. “Aangezien ik toen net mijn secundaire studies had afgewerkt, ben ik een jaar naar de Verenigde Staten getrokken om te trainen. Naar Long Beach in Californië. Ik kreeg een kleine beurs en kon er bij iemand blijven logeren. Dat blijft een zeer mooie ervaring.”

münchen 1972 Die grondige voorbereiding resulteerde in uiteenlopende prestaties. In de vierhonderd meter wisselslag behaalde ze een zeer knappe twaalfde plaats en brak ze ruimschoots het Belgische record. In de tweehonderd meter schoolslag kon ze haar beste tijd niet benaderen en eindigde ze onderaan het deelnemersklassement. “Dankzij de goede prestatie in de zeer zware vierhonderd meter wisselslag was ik zeker niet ontgoocheld. We hadden als zwemmers het geluk dat we de eerste week van de Spelen in actie

COLETTE CRABBÉ (tweede van rechts) verzamelde heel wat mooie prijzen, onder meer met de estafetteploeg.

moesten komen. Dan ben je nog ge- Zwemmen is een intensieve sport, je concentreerd en is het nog rustig in kunt dat moeilijk lang volhouden.” het atletendorp. Naar het einde van “In 1998 heb ik het terug opgepikt. de competitie toe, werd er meer feest In Vancouver (Washington), waar gevierd dan wat anders (lacht).” we in de Verenigde Staten wonen, “Het was geweldig om de openings- gingen de World Masters Games ceremonie mee te maken en te zien door. Ik wou het nog eens proberen welke sporters allemaal deelnamen. en schreef me in, maar constateerIk vond het ook leuk om in het dorp de snel dat ik training miste. Zo ben te raden wie welke sport deed, dat kon je meestal zien aan hun lichaamsbouw. Het was trouwens de eerste keer dat er zoveel veiligheid was op Olympische Spelen. Montreal was de eerste editie na de aanslagen van München, in 1972.

Voor het eerst waren er bijvoorbeeld metaaldetectors Colette Crabbé, ex-zwemster in het dorp, iets dat men en moeder van triatlete Claire Michel vandaag gewoon is.”

Crabbé heeft genoten van het hoogtepunt uit haar sportcarrière, maar terug in België hernamen de ‘serieuzere’ ik er terug ingerold en ondertussen zaken. Ze trok naar de universiteit train ik een viertal keer per week. en bleef tijdens haar studies zwem- Bij de masters heb ik verschillende men, maar toen ze haar diploma in wereldtitels en wereldrecords op 1980 te pakken had, was het ermee mijn naam staan. In april ben ik gedaan. “Mijn professionele carrière bijvoorbeeld nog naar het Europees heeft toen de bovenhand genomen. kampioenschap in Londen getrok-

“Een podiumplaats zal voor Claire niet mogelijk zijn, vrees ik”

ken. Je kunt zeggen dat ik aan mijn tweede carrière bezig ben (lacht).”

De carrière van Crabbé heeft haar dochter Claire Michel ook geïnspireerd.

Zij ontdekte per toeval – toen ze een krantenartikel vond – dat haar moeder aan de Olympische Spelen had deelgenomen. De droom ontstond om in de voetstappen van haar moeder te treden en dit jaar is ze daar in geslaagd. “Ze heeft die competitiedrang van mij overgenomen, ja.

Ze heeft verschillende sporten uitgeprobeerd, maar telkens was ze net niet goed genoeg om tot de top door te stoten. Bij triatlon lukt dat wel en ik ben daar zeer fier op. Zeker omdat het zo snel is gebeurd.”

“Uiteraard gaan wij ook naar Rio. Het feit dat ze aan de start staat is een verwezenlijking, maar geen eindpunt. Daarvoor is ze te competitief. Een plaats in de top zestien is mogelijk, al moet je in een triatlon-

wedstrijd afrekenen met zoveel variabelen. In het zwemmen heb je een afgesloten baan, maar zij moeten in open water zwemmen dat koud kan zijn, ze kunnen materiaalpech hebben, etc. Een podiumplaats zal voor Claire niet mogelijk zijn, vrees ik.

Sommige tegenstanders kan je nu eenmaal bijna niet kloppen. Maar we zien wel. Ik ben er zeker van dat ze alles zal doen om er te staan.”

Tim Schoonjans

Donderdag 18 AUGUSTUS 2016 I BRUZZ 1534 I 21

SPORTagenda

ESTAFETTE

Olympische Brusselaars

Bram van de velde Nog 88 ronden te gaan in de puntenkoers, het slotevenement van het omnium in het baanwielrennen. Ik heb er al 72 achter de kiezen. De Brit Mark Cavendish gaat op zoek naar olympisch goud. Hij gaat even ostentatief voor het peloton uitrijden en probeert een ronde te pakken. Jammer genoeg voor hem, vindt hij geen steun van zijn Duitse metgezel. En alleen de afstand overbruggen is zelfs voor de viervoudige ritwinnaar van de jongste Tour te veel gevraagd. Dan maar focussen op de tussensprints om de tien ronden.

Die leveren ook punten op.

Ik hou van wielrennen. Maar baanwielrennen, daar heb ik nooit iets aan gevonden. Wat mensen bezielt om in november zes dagen in het Gentse Kuipke te slijten om er horendol gedraaid te worden? Ik weet het niet.

Of golf, een sport die eigenlijk maar een ‘sport’ is. Wees het gerust met me oneens, maar echte sportievelingen zouden op zijn minst hun materiaal zelf dragen. Toch?

Of nog: boogschieten. Ik deed het ooit op vakantie in Tunesië. Leuk, maar de status van sport heeft het in mijn ogen nog niet verdiend.

Kleiduifschieten op de staande wip in het Josaphatpark, daar durf ik de sport nog van inzien. Vooral dan de derde helft aan een tafeltje in de Buvette Sint-Sebastiaan.

Maar dan komen de Olympische Spelen. De televisie serveert een maand lang niks anders dan sport. Ik vergeet bewust even de elvendertigste herhaling van alle Bond-films en de liefdesreality Vind je lief.

Zelfs de meest futiel ogende sport wordt deze dagen uitvergroot, uitgesmeerd én uitgelegd. Kajak krijgt evenveel aandacht als wielrennen en zelfs koning voetbal moet eens om de vier jaar aandacht inleveren ten voordele van pakweg zwemmen of zelfs schermen en synchroonduiken.

Dat vergrootglas op Rio, dat verandert alles. En al helemaal als er een Belg meedoet.

Ik merk dat de sportkwab in mijn bovenkamer de jongste weken toleranter is geworden. Ik laat van nature weinig sporten toe. Enkel wielrennen, triatlon, zwemmen en atletiek krijgen echt mijn aandacht. Voetbal? Net genoeg om niet door de mand te vallen op café.

Maar hockey bijvoorbeeld, een sport met een erg stevige verankering in Brussel en met een nationaal team dat helemaal op dreef is, neen

dank u. Tot nu. De Spelen dwingen mij ertoe mijn nauwe blik even open te trekken.

Dus dank u Thomas Pieters voor het opvijzelen van mijn interesse in de golfsport. De enige birdies die mij tot dusver interesseerden waren de blinde vinken van mijn grootmoeder. Voortreffelijk, met een Ename of een Westmalle Tripel erbij. De green of een hole in one, dat ging nog net. Die termen zijn die an sich zelfverklarend genoeg om door de mazen van het net in mijn hoofd te glippen. Maar sinds Pieters’ eervolle vierde plaats enkele dagen geleden, prijken er ook birdies, bogey’s en eagles tussen mijn sportjargon.

Dank u ook Robin Ramaekers. Je lag te vroeg uit het boogschutterstoernooi. Maar mede dankzij jou weet ik nu dat boogschieten een afvalrace is, met sets per confrontatie tussen twee schutters. Een beetje zoals in tennis.

Je hebt op Thomas Pieters voor dat je je pijl en boog zelf draagt.

Maar als je over vier jaar in Tokio personeel nodig hebt om je pijlen te waxen en de punten te slijpen, ik ben kandidaat.

Op mijn televisiescherm heeft Mark Cavendish inmiddels zijn gouden olympische droom laten varen. Hij rijdt defensief. Om zilver te consolideren. Hij loert slinks naar de Deense uittredende kampioen Lasse Hansen. Elke ontsnapping van de Deen wordt door Cavendish gepareerd. Viviani juicht!

Ik verbaas mezelf. Ik heb net de volledige 160 rondjes van de puntenkoers uitgekeken. Eerste keer ooit. Ik kijk nu al uit naar het schermen in de moderne vijfkamp bij de vrouwen, aanstaande donderdag.

Olympische ontdekkingen

Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter

ROBIN RAMAEKERS Bram Van de Velde wil graag Ramaekers’ pijlen waxen en punten slijpen op de Spelen van Tokio.

Bowling Europees kampioenschap in Wemmel

Bowling van de bovenste plank BRUSSEL – Bowling Stones ontvangt van 17 tot 28 augustus het Europees kampioenschap bowling voor mannen. De Europese top zakt dan af naar Wemmel, onder hen ook Brusselaar Mats Maggi.

Maar liefst 218 spelers en 42 begeleiders (trainers bijvoorbeeld) uit 37 Europese landen zullen het tegen elkaar opnemen in Bowling Stones, de grootste bowling van de Benelux.

Volgens de voorzitter van de Europese bowlingfederatie zijn die aantallen een record. De Belgen treden aan met zes spelers, waaronder

één Brusselaar: Mats Maggi. Een speler die zeker potentieel heeft en al onder meer verschillende nationale titels op zijn palmares heeft staan, maar het gebrek aan ondersteuning speelt hem zoals vele sporters parten.

Tijdens de eerste twee dagen van het Europees kampioenschap zullen de spelers voornamelijk kunnen acclimatiseren en kunnen ze de 36 lanen van de bowling eens uittesten.

Vrijdagavond wordt het tornooi echt op gang getrapt met de openingsceremonie, die van acht uur tot half negen ’s avonds zal doorgaan. De dagen daarna gaan de ballen echt aan het rollen en zal er dagelijks meestal al

vanaf negen uur ’s ochtends gespeeld worden, en dat tot ’s avonds. Om de paar dagen staan er medailleceremonies op het programma, tot de laatste dag van het tornooi.

Dit EK is dé gelegenheid om een sportdiscipline te ontdekken die velen onderschatten.

De juistheid van de worp, het effect dat je de bal geeft, het inschatten van de olielaag die op de baan ligt; bowling is veel meer dan even een balletje naar kegels werpen. Tot volgende week zondag kunt u het aan den lijve ondervinden in Bowling Stones.

Tim Schoonjans

Alle informatie vindt u op www.emc2016.be.

Onze Brusselaars kunnen de komende dagen een finale beslechten op de Olympische Spelen, en dat in verschillende disciplines. De Red Lions doen mee voor de medailles halen (halen verwijderen); zij zullen op donderdag achttien augustus in actie komen. Jaouad Achab (taekwondo) zal van zijn kant aan zijn tornooi beginnen. Vrijdag loopt onze 4x400 meter ploeg met de Borlées zijn eerste wedstrijd, om eventueel op zaterdag de finale te halen.

Triatleet Claire Michel zal zaterdag haar eerste Olympische wedstrijd afwerken en marathonlopers Willem Van Schuerbeeck en Koen Naert komen zondag, tijdens de laatste dag van de Olympische Spelen, in actie.

sportfolders van de vgc Het volgend sportseizoen komt er stilaan aan, dus heeft de sportdienst van de Vlaamse Gemeenschapscommissie zich ingezet om een paar handige folders samen te stellen.

Op www.sportinbrussel.be kunt u onder meer de G-sportfolder ontdekken, dat een handig overzicht biedt van lessenreeksen voor kinderen, jongeren en volwassenen met een beperking. De 50+ Sportkaart brochure geeft dan weer aan waar vijftigplussers overdag terecht kunnen om bijvoorbeeld aan tai chi of pilates te doen.

zaterdag 20 augustus DiscOvery Days Ultimate Frisbee Club XLR8RS geeft u komend weekend de kans om hun discipline beter te leren kennen. Met hun DiscOveryDays en Hat on Sunday, waar iedereen die het wilt aan kan deelnemen, bieden ze een laagdrempelige manier aan om ultimate frisbee uit te proberen.

Plaats van afspraak is het Kappelleveld, aan de Albert Dumontlaan 10 in Sint-LambrechtsWoluwe. Alle informatie vindt u op www. xlr8rs.be.

The Color Run Na passages in Oostende en Antwerpen is de Color Run aan zijn Brusselse editie toe. En het is deze keer een speciale editie, want het wordt een Night Version. De lopers kunnen tussen negentien en één uur ’s morgens op de terreinen van Tour & Taxis terecht (de start is tussen half tien en half elf). Elke deelnemer zal een blacklight hoofdlamp krijgen en dat zal in combinatie met fluorescerend poeder voor spektakel zorgen. The Color Run draait om plezier maken, hoe snel men het vijf kilometer lange parcours aflegt is dan ook niet van belang. Alle informatie vindt u op www. thecolorrun.be.

zondag 21 augustus basic-fit Brussels herneemt Basketbalclub Basic-Fit Brussels speelt zijn eerste voorbereidingswedstrijd tegen BCM Gravelines-Dunkerque, in Calais. The B.R.E.A.K. vzw organiseert voor deze gelegenheid een verplaatsing naar het noorden van Frankrijk. Op www.brusselsbasketball.be vindt u hierover al de nodige informatie.

Samengesteld door Tim Schoonjans