BRUZZ - editie 1531

van 14 JULI tot 3 AUGUSTUS 2016

N° 1531 WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VLAAMS-BRUSSELSE MEDIA VZW, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

VILLO

loopt spaak P 10

© SASKIA VANDERSTICHELE

DiEM25 op zoek naar de democratie 2.0

Yanis Varoufakis zendt zijn zonen uit p 6-7

Vanhengel zoekt oplossing voor Memorial Van Damme

Nog een stadion voor Brussel? p 3

Piet Joostens vertaalt

Pier Paolo Pasolini, meester van het woord p 14 - 15

ZOMERPAUZE We verschijnen twee weken niet.

De krant is er opnieuw op 3 augustus.

Dan verschijnt ook het augustusnummer van BRUZZ OUT.

2 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 3

Het zomert

STEVEN VAN GARSSE Chef weekblad “Hoe meer initiatieven, hoe beter, zolang de nachtrust van de Brusselaar er niet onder te lijden heeft”

Een zomer in Brussel, die mag er zijn.

En zeker al als het goed weer is. De straten liggen er stil bij. Het verkeer gaat zo vlot als we altijd zouden willen dat het ging. De wachtrijen in de supermarkt zijn kort. En iedereen loopt er vrolijk bij. Niet op vakantie gaan in juli en augustus en de zomer in de stad doorbrengen? Het is een goed bewaarde geheimtip.

De overheid en de culturele sector spelen hier duchtig op in. In minder dan tien jaar is het aantal activiteiten in de zomer verveelvoudigd. Brussel Bad, Brussels Summerfestival, Miniemenfestival, Midi-Minimes, een dansfestival aan Brigittine, the Summer of Photography, Recyclart Holidays, de Zuidfoor, Boterhammen in het park, Feeëriën. Couleur Café, Pleinopenair, Plazey en Brosella hebben we al achter de rug. Een mens zou er haast keuzestress van krijgen.

Niet onbelangrijk detail: de evenementen zijn er toch vooral voor de Brusselaar en de Belg, want het buitenlandtoerisme staat in de zomer op een laag pitje in Brussel.

Bemoedigend is dat de Brusselaars zelf ook het heft in handen nemen en ons excellente hangouts bezorgen. De

buvette in het Josaphatpark (Schaarbeek), of de bar Eliza in het Elisabethpark (Koekelberg)? Zonder een paar enthousiastelingen die de handen uit de mouwen steken zouden de plekken er niet gekomen zijn. En de formule werkt ook nog, want de terrassen zitten er eivol.

Hier en daar wordt geopperd dat het allemaal wat te veel aan het worden is, dat het overzicht zoek is. Dat, in naam van de stadsmarketing, alle initiatieven beter onder een overkoepelende naam gestroomlijnd zouden moeten worden, en beperkt in de tijd.

Denk aan het Edinburgh Festival, of de Gentse Feesten. Niets van. Hoe meer initiatieven, hoe beter. En zolang de nachtrust van de Brusselaar er niet (te veel) onder te lijden heeft, kan niemand daar wat tegen hebben.

Dat er dezer dagen met volle teugen genoten wordt van de stad betekent misschien ook dat de Brusselaar zachtjes de miserie aan het vergeten is die deze stad meemaakte het afgelopen half jaar. Dat er weer vooruitgekeken kan worden. En dat er, bij een koel drankje, kan nagedacht worden over hoe we de stad weer op de sporen kunnen krijgen.

“

© IVAN PUT

EDITO

In een stad zo divers als Brussel, is het dom om te vragen of mensen Franstalig of Nederlandstalig zijn. Een puur gewestelijke logica kan dat verhelpen” Kristof Calvo,

fractieleider Groen/Ecolo in de Kamer (in La Libre Belgique)

“

AANSLAGEN Herdenking 22 maart in metrokunst Vreemde gasten Het bouwverlof in de Ketelwijk zorgde voor vreemde gasten.

Samenleving Rustige bouwzone kreeg ongenode gasten

Onverwachte bewoning in nieuwe Ketelwijk ANDERLECHT - De eerste bewoners van de nieuwe Ketelwijk zijn neergestreken: zigeuners.

Ik heb moeten genezen van racisme” Rachida Aziz,

activiste en oprichtster van modemerk Azira (in De Morgen).

Het nieuwe stratenpark van de Ketelwijk langsheen de Lenniksebaan (Erasmus) is grotendeels afgewerkt, Met het bouwverlof palmden woonwagens vorige week de nieuw aangelegde Eekhoorntjesbroodhoek in. Langs beide kanten van de straat staan nu caravans en auto’s geparkeerd. Elektriciteitsdraden en waterslangen liggen over het verse asfalt. Kinderen spelen er. Het haar

van jonge meisjes wordt er buiten gekleurd.

“Er werd gevraagd om de site vrijwillig te ontruimen tegen vorige zaterdag,” stelt Marie Verbeke van de communicatiedienst van Politiezone Zuid. Maandag waren ze nog niet weg, integendeel. “Uit ervaring laten we dit niet aanslepen, anders stranden er nog veel meer. De burgemeester zal over een uitwijzing beslissen (op maandag, red.) zodat we de medemelding kunnen vernieuwen, en zo nodig bij herinnering kunnen doen naleven later deze week.”

Jean-Marie Binst

Sport VUB-analyse besteld door minister Vanhengel

COLOFON BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel 02-650.10.65 ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80, Gratis binnen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België 20 euro per jaar; IBAN: BE98 3631 6044 3393, BIC: BBRU BE BB van Vlaams Brusselse Media vzw. Buiten België 30 euro per jaar.

WAUTER MANNAERT

Een tweede nieuw stadion in Brussel?

BRUSSEL - Het Jesse Owens-stadion in Neerpede en NEO op het Heizelplateau zijn de meest geschikte sites voor een nieuw multifunctioneel atletiekstadion in het Brussels Gewest. Dat blijkt uit een analyse van het Kenniscentrum voor Sportmanagement van de Vrije Universiteit Brussel.

OPLAGE 62.609 exemplaren.

ADVERTEREN? Barbara Hartert 0478-84.01.93 ALGEMENE DIRECTIE Jo Mariëns ALGEMENE HOOFDREDACTIE Jeroen Roppe WEEKBLAD & MAGAZINE Steven Van Garsse (chef ) EINDREDACTIE Ken Lambeets ART DIRECTOR Heleen Rodiers VORMGEVING Ruth Plaizier.

REDACTIE Jean-Marie Binst, Laurent Vermeersch, Bettina Hubo, Danny Vileyn.

MEDEWERKERS Michaël Bellon, An Devroe, Elien Haentjens, Wauter Mannaert, Tim Schoonjans, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet.

FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Jo Voets.

DISTRIBUTIE Ute Otten VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Steven Van Garsse, Flageyplein 18, 1050 Elsene.

Bruzz is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw, wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bruzz.be

De analyse is besteld door het kabinet van Brussels minister van Financiën, Guy Vanhengel (Open VLD). Hoofddoelstelling is de mogelijkheden voor een nieuw atletiekstadion in Brussel onderzoeken. Ze moet ook dienen als werknota voor de taskforce die op zoek moet naar een oplossing voor de Memorial Van Damme. Want als het Koning Boudewijnstadion rond 2022 afgebroken wordt, moet de Memorial op zoek naar een nieuwe locatie.

“Een belangrijk woord in het hele verhaal is multifunctioneel”, zegt Jos Verschueren, samen met Simon Van Kerckhoven auteur van de analyse. In de analyse staat dat atletiek, rugby en hockey in het nieuwe stadion een plaats moeten krijgen, voorzien van catering-, hospitality- en mediafaciliteiten.

De infrastructuur moet geschikt zijn voor zowel topsport als sport die iedereen kan beoefenen. Ook scholen moeten er bijvoorbeeld terecht kunnen. In de analyse is sprake van een stadion met 23.000 overdekte zitplaatsen en 7.000 tijdelijke zitplaatsen, maar ook van 6.000 vierkante meter kan-

toorruimte verspreid over drie gebouwen.

Volgens de analyse van Van Kerckhoven en Verschueren zijn het Jesse Owens-stadion in Neerpede en de NEO-site op het Heizelplateau de meest geschikte locaties voor zo’n nieuw stadion. Vooral die laatste site doet de wenkbrauwen fronsen. Een nieuw stadion op zo’n anderhalve kilometer van de locatie waar het Eurostadion zal gebouwd worden roept vragen op. Maar volgens de analyse zijn de doelgroepen voor de twee stadions voldoende verschillend.

Het Koning Boudewijnstadion renoveren is volgens de analyse geen optie. De infrastructuur is te verouderd. Het nieuwe multifunctionele stadion zou 64 miljoen euro kosten. Atletiekstadions zijn volgens de analyse in de meeste gevallen eigendom van (regionale) overheden, sportfederaties of stichtingen.

De inkomsten uit exploitatie zouden jaarlijks 3,5 miljoen euro bedragen, verdeeld over de organisatie van (sport)evenementen (1,7 miljoen euro), en de verhuur van “stadion assets”, zoals bijvoorbeeld ruimte voor horeca en retail (1,8 miljoen euro).

Of zo’n nieuw multifunctioneel stadion er ook echt komt is nu de vraag. Deze analyse is volgens de auteurs nog maar een eerste aanzet. Het kabinet van minister Vanhengel benadrukt dat het gaat om een werkdocument dat het overleg met de verschillende stakeholders in het dossier moet stofferen.

Dries Ceuppens

Benoît eert maalbeekslachtoffers BRUSSEL - Op maandagavond 18 juli wordt in intimiteit het herdenkingskunstwerk van de terreuraanslag in metrohalte Maalbeek onthuld. “Het wordt een tegelmuurbeeld dat universeel aanspreekt, ongeacht culturele achtergronden of religie,” zegt kunstenaar Benoît van Innis.

Na de terreuraanslag van 22 maart 2016 in het metrostation Maalbeek gingen de ‘uitgepuurde tegelgezichten’ van Brusselaar Benoît van Innis (1960) de internationale en sociale media rond. Sinds 2000 was het werk geïntegreerd op de perrons. “Ik had acht anonieme portretten op Portugese tegels aangebracht, een totaalconcept met de perronarchitectuur van De Smet-Vermeulen Architecten,” licht Benoît toe.

“Ze staan voor de anonieme metropassagiers en bezorgen het station een menselijke huiselijkheid.” Het publiek smaakte de tijdloze eenvoud van de figuratieve kunst.

Kort na de aanslag circuleerde een van de gezichten, met toevoeging van een traan, op internet. Er kwam ook een filmpje met wereldburgers die stickers met de Maalbeek-gezichten opspelden. Benoît vond het allemaal zeer ontroerend. “Wat later kreeg ik een telefoontje van de vrouw die ‘de traan’ de wereld had ingestuurd. Ze verontschuldigde zich over haar spontane ingreep op mijn kunst. Vermits mijn werk in de openbare ruimte staat behoort het toe aan het collectieve geheugen, en stoort me dat niet, gaf ik haar te kennen. Een en ander bewees wel dat Maalbeek via dit kunstwerk op het netvlies gebrand staat.”

Benoît: “Vandaag is de oorspronkelijke

betekenis van die ‘anonieme portretten’ van passagiers op de muur verworden tot het gezicht van de anonieme, onschuldige slachtoffers.”

García Lorca De tegels bleven onbeschadigd bij de bomaanslag, maar de muur aan de ingang van de Etterbeeksesteenweg werd door de trilling zwaar beschadigd. Ook daar hing een werk van Benoît. “De MIVB en het Gewest vroegen me om een memoriaal te maken voor die plek. In maakte een nieuwe beeldmuur (2,75 bij 6,50 meter), die universeel verstaanbaar is. Daarin breng ik twee elementen samen die me heel mijn werk en leven dierbaar zijn: een tekening en poëzie.

Het is een kort gedicht van Gabriel García Lorca, dat in het Nederlands en Frans links en rechts in het werk staat. Daarnaast komen vertalingen in het Duits, Spaans, Engels, Arabisch, Russisch en Chinees. Ik herlees het gedicht vaak in de memoires van surrealist Luis Buñuel, Mijn laatste snik. En het past wonderwel bij de ontroering over de aanslag.”

Maandagavond krijgen de families van de slachtoffers, de hulpdiensten, politici en genodigden - of de koning komt blijft nog onbekend (op 12/7, red.) - een gesigneerde afdruk van het kunstwerk.

Jean-Marie Binst

>

Cadeau In de papieren BRUZZ van 3 augustus vindt u een uitneembare print van het Maalbeek-memoriaal.

VACATURE Voor het weekblad en magazine is BRUZZ op zoek naar een :

EINDREDACTEUR

(NL, M/V)

Met BRUZZ bouwen de Vlaams-Brusselse Media aan een een nieuw en uniek mediamerk.

Via meerdere kanalen (online, print, tv en radio) profileert BRUZZ zich als de referentie voor alles wat gebeurt in de hoofdstad. Passie voor Brussel is wat de BRUZZ-medewerker bindt.

FUNCTIE - Je taken zijn: tekstcorrectie en proeflezen, verbeteren van fouten, stijl, lengte, structuur en informatie (factcheck) - Je bent creatief in het zoeken naar titels en foto-onderschriften - Je overlegt met collega’s - Je volgt de workflow - Je respecteert deadlines

PROFIEL - Je hebt een universitaire opleiding in taalkunde, of vergelijkbaar door ervaring - De Nederlandse taal heeft geen geheimen voor jou - Je hebt een brede algemene kennis - Je houdt van Brussel en wil je engageren voor de stad

- Je bent nauwgezet en stressbestendig - Je kan zelfstandig functioneren in een team - Je bent communicatievaardig

WAT BIEDEN WIJ? - We bieden je een voltijdse baan aan in een aangename werkomgeving - We bieden je de kans om ervaring op te doen waardoor je op termijn in staat moet zijn om door te groeien in de mediasector Interesse? Stuur jouw kandidatuur en cv op tegen 18/07 naar Kristel De Wolf – HR manager Vlaams-Brusselse Media vzw – Flageyplein 18 – 1050 Brussel Mailen kan naar kristel.dewolf@brusselmedia.be

4 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 5

© SASKIA VANDERSTICHELE

DE WEEK UITGELICHT Gedaan met ongecontroleerde toeristische logiesverhuur vanaf 24 juli.

‘Airbnb moet regels volgen’ BRUSSEL - Commerciële internetplatformen als Airbnb konden tot nog toe in Brussel gedijen, onder andere wegens ongelijke controlewapens tegenover de hotelsector. Een overgangsperiode treedt nu in voege zodat internetplatformen zich compleet moeten schikken naar de regelgeving inzake toeristische logies. “Eindelijk gaat de wet worden nageleefd,” verzucht Rodolphe Van Weyenbergh, secretaris-generaal van de Brussels Hotels Association.

Precies een jaar terug heeft het Brussels Hoofdstedelijk Gewest de Ordonnantie van 8 mei 2014 aangenomen omtrent toeristische logies. Daardoor geraakte de jarenlange onduidelijkheid weggewerkt over toeristische verblijven in de hoofdstad, vooral inzake vrije concurrentie en minimale beveiliging. Bedoeling is dat wie al gastenkamers verhuurde, zoals via het commerciële internetplatform Airbnb, dit nu uiterlijk op 23 juli moet bewijzen, door officiële registratie.

De exploitant krijgt vooralsnog een jaar de tijd om de vereisten van de regelgeving in orde te brengen inzake brandveiligheid, verzekering, aangifte van de kamer of het huis, aangifte van de inkomsten en dies meer. De registratie moet gebeuren bij de Brusselse administratie voor Economie en Werkgelegenheid. Op die manier krijgt de overheid een duidelijker zicht op de ‘eerlijke’ concurrentie tussen de diverse spelers op de markt: hotels, jeugdverblijven, B&B’s, gemeubelde vakantiewoningen, gastenkamers, kampeerterreinen,...

“Brussel baadde in een juridisch vacuüm en er was oneerlijke concurrentie, onder meer door

IN BEELD Reclamemuren die ons leerden dat echte sportmannen roken, zijn uit het straatbeeld verdwenen. Maar de reclamemuren die ons resten, willen we koesteren. Nu Micromarché vervangen wordt door een flatgebouw verdwijnt ook de Zanussireclame.

Een Facebookgroep protesteert. DV

in het NIEUWS Anti-TTIP-activisten zijn aan een soort van stadsguerilla begonnen. Zo hebben ze in een nacht tijd 700 affiches in de metro vervangen door anti-TTIP-slogans, zeer tot ongenoegen van de reclameoperator.

Ze hebben ook het grote scherm op De Brouckère gehackt en ze protesteerden met potten en pannen aan het Borschettegebouw in de Europese wijk. De activisten verzetten zich tegen het akkoord tussen de EU en de Verenigde Staten dat de vrije handel tussen de twee grootmachten moet bevorderen.

Wijkcontracten in het nieuw

De Brusselse regering hervormt de contracten voor de stadsvernieuwing. Die zullen niet altijd meer aan één gemeente gebonden zijn. Het geld kan ook flexibeler ingezet worden. Middenveldorganisaties en de politieke oppositie zien vooral een grotere greep van de overheid, ten koste van de participatie door de wijkbewoners.

Rookverbod slecht nageleefd In Brussel wordt het vaakst gezondigd tegen het rookverbod in cafés en restaurants.

Dat blijkt uit cijfers die De Tijd kon inkijken.

In Brussel werd het minst gecontroleerd, maar werden wel de meeste inbreuken

ruilhandel in de sector: de gratis couchsurfing.”

Vandaag biedt Airbnb makkelijk 7.000 logies aan in het Brusselse gewest; bijna 65 procent daarvan zijn volledige appartementen en huizen. Tegenover de 17.000 kamers in hotels is dit dus enorm, zeker als in het verleden geen evenwaardige con-

“Het komt er nu op aan om controles uit te voeren” Rodolphe Van Weyenbergh, van de Brussels Hotels Association

trole- en taxatiesysteem werd uitgeoefend. Het gewest heeft wel meer personeel aangeworven, precies om controles te gaan uitvoeren.

Jean-Marie Binst

De spraakmaker vastgesteld. In een kwart van de gevallen werd gerookt waar het niet mocht. Het rookverbod bestaat nu vijf jaar.

nadat eind juni duidelijk werd dat vleugel C in de gevangenis van Vorst dicht moet.

Door die sluiting gaat het aantal gevangenen er van 350 naar 180 en dat heeft ook SVG gevolgen voor het personeel.

Vastgoed doet het goed

Door de lage rente en onzekerheid op financiële markten verkoopt vastgoed als nooit tevoren. In Brussel tekenden notarissen de voorbije drie maanden 16,5 procent meer transacties op dan dezelfde periode vorig jaar. De aanhoudende terreurdreiging lijkt de Brusselse vastgoedmarkt geen parten te spelen.

11.000 mensen op 11 juli

De vierde editie van Brussel Danst, het festival dat in het teken staat van de Vlaamse feestdag, heeft 11.000 mensen

naar de hoofdstad gelokt. Hoofdgast van de avond was Bart Peeters. De opkomst was lager dan de editie van 2015, toen er een recordaantal van 14.000 mensen de Vlaamse feestdag kwamen vieren in de hoofdstad.

Gevangenisfusie

De drie Brusselse gevangenissen (Vorst, Sint-Gillis en Berkendael) worden één, onder de noemer Gevangenis Brussel. De voorbereidingen daarvoor zijn opgestart,

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

Zomerpauze We verschijnen twee weken niet.

De krant is er opnieuw op 3 augustus.

Dan verschijnt ook het augustusnummer van BRUZZ OUT.

Voor de tweede keer wordt een Brusselaar Vlaamse bouwmeester.

KU Leuven-hoogleraar en architect Leo Van Broeck van het bureau Bogdan & Van Broeck heeft het de volgende vier jaar architecturaal voor het zeggen.

Het enthousiasme waarmee Van Broeck zijn visie toelicht laat vermoeden dat hij flink aan de boom zal schudden. Maar dat hij mensen in woontorens wil proppen, een uitspraak waarmee hij onlangs voor ophef zorgde, klopt niet. Van Broeck wil ook de fermette-bewoner au sérieux nemen. Op de vraag of hij een stedelijk architect is, antwoordt hij: “Ja, als u er bij neemt dat ik ook de dorpen wil redden.”

Vlaanderen is recordhouder files.

“We moeten de dorpskernen verdichten,” zegt Van Broeck. “Het moeten opnieuw de mini-stadjes worden die ze altijd al waren, knooppunten van landbouw en natuur.”

Als de dorpen compacter worden, dan wordt openbaar vervoer voor de overheid ook minder duur. Dorpsbewoners moeten net om de hoek een bus kunnen nemen naar de dichtstbijzijnde stad, ook om na een avondje theater, film of restaurantbezoek weer thuis te geraken. “Stel u voor,” zegt Van Broeck, “dat de Italianen rond de Toscaanse dorpen verkavelingen zouden aanleggen, denkt u dat Toscane nog aantrekkelijk zou zijn?”

LEO VAN BROECK © ID - TIM DIRVEN

Stadsguerilla

de logiesplatforms,” stelt Rodolphe Van Weyenbergh van de Brussels Hotels Association (BHA).

“We hebben altijd gepleit voor een commercieel platform dat enkel officieel gereglementeerde logies kan aanbieden. Het komt er nu op aan om controles uit te voeren, opdat dit kader aan logiesaanbod correct werkt.”

De regelgeving waaraan de gastenkamers en vakantiehuurwoningen vanaf 24 juli moeten voldoen, is maar een eerste stap. Tijdens en na de transitieperiode zullen de platforms die dit soort toeristische verblijf aanbieden ook transparanter moeten werken. “Wie denkt dat het nog om private verhuurders gaat die aan andere particulieren verhuren, heeft het mis,” stelt Van Weyerbergh. “Heel wat commerciële structuren die huizen en appartementen bezitten, zitten mee in het aanbod. Te lang konden ze een oneerlijkere concurrentie leveren met andere logementaanbieders, zoals de hotels.”

“Internetsites als Airbnb zijn louter commercieel, en hebben niets uitgevonden dat nog niet bestond. Als er over ruileconomie gesproken wordt, bestaat er maar één echte gratis private

De maatschappelijke kost van het verkavelen is zeer hoog: “Een al-

leenstaand passief huis in een verkaveling heeft nog altijd een grotere ecologische voetafdruk dan een negentiende-eeuwse rijwoning in de stad. Een woning in een verkaveling kost de overheid 3.000 tot 4.000 euro per jaar, een woning in de stad 1.400 euro.”

De regelgeving inzake ruimtelijke ordening moet gewijzigd worden, maar Van Broeck weet dat dit niet zonder slag of stoot kan. “Ik ga de fermettebewoners overtuigen om in de dorpskern te wonen.”

Het bureau Bogdan & Van Broeck

aan de Hooikaai is er sinds 2007.

Opvallende projecten van het bureau zijn Port Sud, een maalderij aan de Demetskaai in Anderlecht die tot bedrijvencentrum is verbouwd, de studenten- en bezoekersverblijven U-residence aan de VUB en het verbouwen van een kantoorgebouw tot 130 appartementen aan de Steenkoolkaai. Op de vraag van de website architectura.be in 2010 wat zijn favoriete Vlaamse stad is, antwoordde hij: “Vlaams als datgene waartoe ik zou behoren? Ik voel me gewoon lid van de mensheid op planeet aarde, dus kies ik Brussel, dat voor mijn part ook een Waalse, Belgische, Europese en wereldstad is.”

Danny Vileyn

6 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 7

© BART DEWAELE

Politiek DiEM25 wil alle Europeanen vertegenwoordigen

‘Democratie terug naar het volk’ BRUSSEL - Nu Europa aan het wankelen slaat, zijn er twee houdingen mogelijk: laten wankelen of nadenken om er vervolgens een nieuwe marsrichting aan te geven. Dat is wat DiEM25 wil doen, de beweging van de flamboyante Griek Yanis Varoufakis. Kan transparantie de democratie redden?

T

wee weken geleden was Yanis Varoufakis te gast in Bozar, de f lamboyante ex-minister van Financiën van Griekenland. Hij lokte 2.000 toehoorders, waaronder heel wat Engelstaligen.

Zijn grote eis is meer transparantie bij de besluitvorming als basis van de democratie van de toekomst. Zijn toespraak viel, toevallig of niet, samen met de grootste crisis in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog.

Groot-Brittanië stapt uit de Europese Unie.

Tenminste, dat is wat het Britse volk wil.

“In plaats van geringschattend te doen over de mensen die voor een brexit kozen, kunnen politici beter de onderliggende drijfveren serieus nemen. Ook in België kriebelt het om de middelvinger op te steken,” zo schreef Pieter-Paul Verhaeghe, een jonge stadssocioloog aan de UGent, in Knack. Politici moeten de onderliggende motieven van de brexiteers au sérieux nemen. Ondertussen lijkt de elite dat maar niet te begrijpen.

Dat onbegrip is één van de redenen voor de oprichting van DiEM25 (Democracy in Europe 2025), de politieke beweging die Varoufakis heeft opgericht en die ook in Brussel een antenne heeft. Wij nodigden drie Brusselaars van DiEM25 uit voor een gesprek.

‘European grassroots’ is wat de drie gesprekspartners bindt. Ze werken en leven alle drie in Brussel. Joren De Wachter is een Nederlandstalige Schaarbekenaar, Davide Castro en Guilherme Serodio zijn twee Portugese Brusselaars.

Wat drijft jullie om jullie bij DiEM25 aan te sluiten?

Joren De Wachter: Ik ben Belg, de enige hier

Guilherme Serodio, Joren de wachter en Davide Castro De drie Brusselaars van DiEM25 wonen en werken in de hoofdstad.

rond de tafel, en dat zeg ik niet zomaar, dat is zeer relevant. DiEM is een Europese grassroots beweging, we willen alle Europeanen vertegenwoordigen, van welk land ze ook afkomstig zijn. Ik ben een ondernemer in de softwaresector.

DiEM is een beweging, geen politieke partij.

We willen geen partijprogramma uitvoeren, maar het debat aanzwengelen en praten met mensen. Zoals de brexit zonet heeft aangetoond, zit Europa zwaar in de problemen. Europa is uiteen aan het vallen. Europa heeft een democratisch deficit en lijdt aan een gebrek aan transparantie. De wereld wijzigt in sneltempo. Technologie heeft een enorme impact op ons leven, maar de winsten van de technologie gaan naar een kleine groep.

Theoretisch leven we in de best mogelijke wereld, maar er zijn niet genoeg mensen die er iets van terugkrijgen of die sterk genoeg zijn om hun deel op te eisen. Wat ik vandaag ook heel erg mis zijn positieve verhalen over wat we met Europa kunnen bereiken.

Guilherme serodio: “Ik ben Portugees, en werk al vier jaar in België, ik heb in de private sector en voor de publieke sector gewerkt, nu ben ik zelfstandige. Ik heb de Griekse crisis en andere crisissen van dichtbij gevolgd.

We maken een crisis mee tussen de instellingen en de modale Europeaan die afhaakt.

DiEM25 is niet links of rechts. Zoals Joren daarnet al zei, gaat DiEM niet over partijprogramma’s.

Ik heb mij vroeger ook geëngageerd en verkiezingscampagne gevoerd en ik blijf politiek belangrijk vinden, maar DiEM gaat veel verder, DiEM gaat over een droom waaraan ik als individu mee bouw. Het gaat over entrepreneurship. Ik weet niet wat Diem25 gaat bereiken, maar er zijn heel veel enthousiaste mensen, onze generatie draagt een grote verantwoordelijkheid. Het gaat over meer dan geld verdienen.

Davide castro: Ik ben op mijn twaalfde naar Londen verhuisd, ik heb mijn adolescentenjaren in Londen doorgebracht.

Ik ben een schrijver, in Londen startte ik een magazine op over wat er omgaat in de EU en het Verenigd Koninkrijk en ik heb de aanloop naar de brexit van dichtbij gevolgd. Ik versta dus heel goed de gevoelens van de Britten die zich vragen stellen over de Europese constructie en de werking van de Europese instellingen.

Als Portugees heb ik ook nauwgezet de impact op de bevolking van de opeenvolgende crisissen gevolgd. Mijn motivatie voor mijn engagement is de democratie teruggeven aan de demos.

Wat betekent Yanis Varoufakis voor u? Is hij een cultfiguur?

leidt en de politiek van de Schäuble (Wolfgang, Duits minister van Financiën, red.) die iedere Europeaan moet ondergaan en uit de brexit en consoorten. Varoufakis laat zien dat er heel wat alternatieven zijn. Het perspectief is heel anders. Die alternatieven zijn bovendien positieve alternatieven. Het gaat erover dat we bezorgd zijn en zorg dragen en dat we het mogelijk maken dat mensen bezorgd zijn en zorg kunnen dragen.

Er was een paar weken geleden een discussie in De Zevende Dag tussen Patrick Dewael (Open VLD) en Kristof Calvo (Groen) die allebei binnen hetzelfde paradigma bleven: ‘Europa heeft beslist en wij voeren uit.’ Het was alsof ze zeiden: ‘Wij denken zelf niet na’. Zoals Einstein poneerde: je kan de problemen niet oplossen met de werktuigen die het probleem veroorzaakt hebben.

Als Europese beweging zeggen wij: wij kunnen nadenken. Varoufakis stapte op als minister om een nieuwe beweging op te zetten.

En ik feliciteer hem daarmee, want hij is iemand die de media haalt.

Davide: Varoufakis laat in tegenstelling tot de huidige machthebbers zien dat een ander Europa mogelijk is.

Ik geloof niet dat dit utopisch is. Wat echt utopisch is, is de overtuiging dat alles beter kan worden zonder de basics te veranderen.

Guilherme: Hij heeft heel wat branie, wat hij deed tijdens de financiële crisis was het systeem in vraag stellen.

Met de financiële crisis blusten we het ene brandje na het andere. Als we de schulden willen afbetalen en binnen het systeem willen blijven, moeten we nieuwe leningen aangaan.

Zo blijven we maar bezig zonder het probleem ten gronde op te lossen. Wat hij zei leek mij heel evident, maar het was groots omdat hij zijn visie Transparantie is een uiteenzette in de cenakels die niet sleutelbegrip binnen buiten het huidihet discours van ge systeem willen DiEM25, maar transJoren De Wachter, DiEM 25 denken en handeparantie is geen len. politiek project. Of Davide: Yanis is toch wel? DiEM telt een uitermate belangrijke figuur binnen de onder zijn leden liberalen, radicaal-links en beweging, maar dat geldt ook voor vele hongroenen. Wat bindt hen? derden anderen. Hij is heel inspirerend, maar Joren: Transparantie zit in dezelfde categorie hij is geen cultfiguur. Hij liet ons kennismaals “vrijheid, gelijkheid, solidariteit”, het is ken met een nieuw paradigma. Hij liet zien dat een onderliggend principe. Hoe je transparantie invult, en hoe je er geraakt, daar kuner een alternatief is, hij zette aan tot dromen. nen we over van mening verschillen, maar we Hij liet me ook zien hoe dicht het systeem individuen op de huid zit. Zoals ik op een vergamoeten het principe zelf wel onderschrijven. dering vorige week zei: het gaat erom dat we Evenmin als liberalen vrijheid tot in de details om elkaar geven. beschrijven, moeten we dat met transparantie Yoren: Yanis is een van de belangrijke initiadoen. Het gaat over hoe we de samenleving ortiefnemers van de beweging die ondertussen ganiseren, en hoe we ervoor zorgen dat beslissingen daaromtrent kunnen ‘gelezen’ worden.

30.000 leden telt in meer dan 20 landen. Hij Nu is dat niet het geval. Ik geef een voorbeeld: brengt een andere analyse van de crisis. Men enkele weken geleden is een dertienjarig meiswil ons laten geloven dat we moeten kiezen je gestorven in een ongeluk omdat vrachtwatussen het huidig systeem dat tot armoede

“Europa heeft een democratisch deficit en lijdt aan een gebrek aan transparantie”

gens dode hoeken hebben. Er was een krantenartikel waarin werd uitgelegd dat die dode hoeken worden veroorzaakt door het design van de vrachtwagen. Dat design is opgelegd door regelgeving. Vroeger was die nationaal, nu Europees. Men is bezig om die regelgeving aan te passen. Maar ondertussen sterven er in Europa elk jaar duizend mensen door dat opgelegd design met dode hoeken.

Als gemeenschap maken we hieromtrent keuzes. Wat is belangrijker: de winstmarges van fabrikanten van vrachtwagens als ze een nieuw design opgelegd krijgen (met minder dode hoeken), of het leven van duizend dertienjarige meisjes per jaar? Dit soort beslissingen moet transparant genomen worden.

België stuurt een vertegenwoordiger naar de vergaderingen in Europa waar over dat design wordt beslist. Maar we weten niet wie dat is, we weten ook niet welke positie die persoon inneemt of waarom. Nochtans is de keuze uitermate belangrijk: dwingen we fabrikanten om te investeren en redden we mensenlevens, of laten we begaan.

Die vraag kan uitgebreid worden naar andere beslissingsniveaus. Ook wie de Belgische regering naar de vergaderingen over de Tobintaks stuurt en welke positie hij of zij daar inneemt. We hebben het recht dat te weten omdat die vrouw of man ons vertegenwoordigt.

Artikel 33 van de Belgische grondwet zegt: ‘Alle machten gaan uit van de Natie’. Dat gaat over de volkssoevereiniteit. De macht gaat niet uit van de politici, maar van het volk. In ons parlement spreken de politici voor de camera, in Europa niet. Dat moet de veranderen, vandaar de slogan van Varoufakis: Europa moet democratisch worden of het zal verdwijnen.

Guilherme: Transparantie is geen doel, het is een middel om het politieke debat op scherp te stellen. Om na te denken en te handelen.

Het gaat niet over links of rechts, het gaat over participatieve democratie, engagement en empowerment.

Iedereen is welkom. We willen zoveel mogelijk mensen met zoveel mogelijk meningen bereiken om in 2025 een Europese Grondwet te schrijven. Nieuwe regels die een nieuwe politiek uittekenen, die ook mensen die zich nu niet politiek engageren verleiden. Allicht moeten we collectieve intelligentie aanspreken.

Het menselijk ras is ongemeen intelligent.

Danny Vileyn

>

DIEM25 Meer info : www.DiEM25.org

Varoufakis: het gezicht van DiEM25

Hij draagt leren vesten en hij rijdt met de motor. Hij is een academicus die in verschillende werelddelen heeft gedoceerd. De radicaal-linkse Yanis Varoufakis (°1961) was tijdens de Griekse crisis minister van Financiën en de opponent van de neoliberale Duitse minister van Finan-

ciën Wolfgang Schäuble. Uit onvrede met de gang van zaken verliet hij de regering, en is hij een van de medeoprichters en gezichten van DiEM25. De beweging wil tegen 2025 een ‘transparant en democratisch’ Europa.

Varoufakis heeft sexappeal en charisma te over. En dat speelt hij goed en graag uit.

Voor DiEM25 is een figuur als Varoufakis een geschenk van de goden. Tijdens zijn optreden in Bozar, in juni van dit jaar, net voor de brexit, zei hij zonder enige zweem

van twijfel: “Toen ik als minister van Financiën het volk hoorde protesteren tegen de besparingsmaatregelen die we aan het nemen waren, besefte ik dat ik niet rond de regeringstafel thuishoorde, maar tussen het volk dat aan het betogen was.”

Varoufakis heeft in Essex gestudeerd, waar hij zoals meer hoogopgeleide Grieken in de ban raakte van de post-marxistische filosoof en theoreticus Ernesto Laclau (+ 2014). Het Griekse Syriza is de partijpolitieke vertaling

van Laclau’s ideeën. Zijn vrouw, de Belgische Chantal Mouffe, inspireerde op haar beurt het Spaanse Podemos.

De eis van DiEM25 voor meer transparantie past een radicaal-linkse democraat zoals Varoufakis als gegoten.

Livestreaming

Op 9 februari 2016 stelde Yanis Varoufakis in Berlijn een nieuwe Europese beweging voor: DiEM25, Democracy in Europe Movement2025. Die beweging wil linkse partijen en politici, maar ook oude en

nieuwe sociale bewegingen samenbrengen om Europa wakker te schudden. Links is heel breed genomen, het gaat over radicaal links, liberalen en groenen.

De onmiddellijke prioriteiten zijn transparantie in de besluitvorming door onder meer livestreaming van de Europese ministerraden en volledige openbaarmaking van documenten van handelsbesprekingen over bijvoorbeeld bestuursvergaderingen van de Europese Centrale Bank. DV

8 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 9

Klimparcours In het bos in de uithoek van de speelweide ligt al een kort klimparcours.

Plattelandsleven Al sinds 1974 laat Het Neerhof de Brusselse jeugd kennismaken met het plattelandsleven. © BART DEWAELE

graag uitbreiden met een speelweide, bestaande uit eenvoudige speeltuigen en een avontuurlijk parcours in de bomen, en een waterspeelzone. Bij dit laatste moeten we ons enkele waterpartijen voorstellen, rond de regenwaterput, waarin speelstructuren, waterpompen en watervalletjes worden aangelegd.

Omdat Het Neerhof een beschermd landschap is, is een landschapsbeheerplan (LBP) noodzakelijk om wijzigingen aan de omgeving aan te brengen of stukken land te herbestemmen.

In februari keurde de Vlaamse regering een dergelijk plan goed voor de kinderboerderij.

Daarin zijn de landschapsingrepen en onderhoudswerken voor de komende twintig jaar vastgelegd. Naast de heraanleg van de parking, zijn onder andere ook de uitbouw van een speelweide en een zwemvijver opgenomen in dit LBP. “Het plan schetst de grote structurele lijnen, wat we wel en niet mogen doen”, zegt coördinator Jan Pille. “Maar over de concrete invulling zegt het niets. Zo hebben we bijvoorbeeld beslist om geen zwemvijver aan te leggen, maar een natuurlijke waterspeelzone. Volgens de reglementering zouden we immers een badmeester moeten aanstellen bij een zwemvijver en die middelen hebben we niet.”

Momenteel loopt er een aanbesteding voor de sanering van de huidige vijver (zie foto) en voor de aanleg van een afvoersysteem van het regenwater en een regenwaterput. Deze werken moeten in het najaar van start gaan.

Nadien kan daar de waterspeelzone ontstaan.

Ook aan het avontuurlijke speeldomein is al gewerkt. “In het bosje in de uithoek van de speelweide, ongeveer een hectare groot, hebben we al een kort klimparcours aangelegd”, zegt Pille. “Maar we zien het groter: we hebben al nieuwe bomen aangeplant om het speelbos uit te breiden. Daarnaast willen we meer reliëf aanbrengen op de weide, zodat ze meer de loop van de achterliggende beek zou volgen, en speeltuigen in natuurlijke materialen zetten.”

Perfecte match © BART DEWAELE

Reportage En toch hoopt Het Neerhof op geld van de VGC

‘Uitbreiden doen we hoe dan ook’

DILBEEK – De jeugd- en gezinsboerderij Het Neerhof van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC), net over de grens van Anderlecht met Dilbeek, wil binnenkort uitbreiden met een waterspeelzone en een avontuurlijk speeldomein. Net dat heeft de VGC in haar bestuursakkoord opgenomen, dus moet ze nu met de centen over de brug komen.

D

e vierkantshoeve, omringd door maar liefst 10 hectare landbouwgrond, biedt de Brusselse stadskinderen net over de gewestsgrens glooiende vergezichten die ze doorgaans maar zelden te zien krijgen.

Sinds 1974 al wil Het Neerhof de Brusselse jeugd immers laten kennismaken met het plattelandsleven, haar ook leren waar de melk vandaan komt en dat aardappelen onder de grond groeien. Maar bovenal wil Het Neerhof een plek zijn waar de kinderen

“We leggen geen zwemvijver aan, maar een natuurlijke waterspeelzone” Jan Pille, coördinator Het Neerhof

uit de stad zich zorgeloos kunnen uitleven in de nabijheid van koeien, paarden, varkens en geiten.

Die aanpak werkt: tijdens het schooljaar verwelkomt de boerderij elke zondag enkele honderden bezoekers. In de vakantieperiodes organiseert Het Neerhof ook gedurende de werkweek kampen die veel kinderen lokken.

Waterspeelzone Voor de organisatie zijn deze activiteiten evenwel onvoldoende. Ze wil haar aanbod

Vooral de graafwerken en het landschapsarchitectenbureau dat de plannen moet uittekenen, kosten handenvol geld. Middelen die Het Neerhof niet onmiddellijk heeft.

Nochtans staat er in het bestuursakkoord van de VGC dat het geld wil vrijmaken voor een avontuurlijk speeldomein. Aanvankelijk werd gedacht aan het nabijgelegen domein Vlazendaal in de Neerpedezone in Anderlecht, maar door het geplande Agrobiopool-project is daar geen plaats meer voor.

En dus komt Het Neerhof nadrukkelijk in beeld. De uitbreidingsplannen van de kinderboerderij en de ambitie van de VGC lijken een match made in heaven. Op vraag van VGC-lid Paul Delva (CD&V) antwoordde de bevoegde minister Pascal Smet (SP.A) in de commissie Jeugd, Cultuur en Sport deze piste te onderzoeken.

Smet zei ook hiervoor 505.000 euro veil te hebben, gespreid over vijf jaar, waarvan ongeveer twee vijfde kan worden gerecupereerd via Vlaamse subsidies. Dit budget komt grotendeels overeen met de geraamde kosten in het LBP van Het Neerhof. Toch moet het kabinet nog starten met de uitwerking van het voorstel dat aan de Raad van de VGC kan worden voorgesteld.

Ondertussen lijkt het speeldomein er hoe dan ook te gaan komen. Coördinator Jan Pille: “De minister weet dat dit voor ons belangrijk is en dat we dit bovenal op een participatieve manier willen uitdenken. We werken dan ook op twee snelheden: ofwel krijgen we de middelen en kunnen we snel aan het verhaal beginnen, ofwel krijgen we ze niet en dan zullen we stap voor stap, op ons eigen ritme, verder werken aan de speelweide.”

Len Buggenhout

JOUW GEMEENTE

SAMENLEVING Eerste leefstraat in Brussels Gewest

‘Wij claimen de straat’ BRUSSEL - Brussel krijgt zijn eerste leefstraat. Eind augustus richten bewoners ‘hun’ SintJan-Nepomucenusstraat in.

Leefstraten bestaan al langer in Gent. Een straat wordt gedurende enkele weken voor het autoverkeer afgesloten en door de buurtbewoners ingericht als een publieke ruimte, met bankjes, speeltuigen, planten en een kunstgrasveld.

Schepen Ans Persoons (SP.A) geraakte gecharmeerd door het initiatief en dankzij enkele enthousiaste bewoners van een straatje aan de KVS krijgt Brussel nu ook haar eerste leefstraat.

“Het is intussen een Europees project geworden,” vertelt Ans Persoons, “waar ook Brussel voor geselecteerd is samen met steden als Turijn en Rotterdam. Tegen 2018 willen we tussen de drie à vijf leefstraten hebben in de stad Brussel.”

Voor Persoons is het een participatief project bij uitstek. Buurtbewoners moeten zelf de ideeën leveren en ermee aan de slag gaan, moeten mogelijke obstakels wegwerken en met buren tot een consensus komen.

Dankzij de Europese subsidies staat daar wel een mooi bedrag tegenover. “Europa betaalt 30.000 euro, de stad doet daar nog eens 15.000 euro bij.” Het geld kan dienen voor de tijdelijke en of permanente herinrichting van de straat.

Wij zijn aanwezig op de kickoff van het project in een voormalig bierdepot waar nu lofts zijn ondergebracht. Een tiental bewoners is komen opdagen, allemaal enthousiast over het idee van de leefstraat. Er wordt Frans, En-

© STEVEN VAN GARSSE

LEEFSTRAAT IN GENT

Laken. Er komt schot in de zaak rond een nieuwe, grote omnisportzaal. Basketbalclub Basic-Fit Brussels vraagt daar al lang naar, en het stadsbestuur wil er ook topclubs uit andere zaalsporten mee naar Brussel lokken. De stad twijfelt nog tussen minstens twee locaties, beiden op de Heizelsite: het terrein van tennisclub Primerose, en een oude rolschaatsbaan. Of de nieuwe zaal door privésponsors of door het stadsbestuur betaald moet worden, is nog niet duidelijk. +++ BRUSSEL. Angelina, zo heet de nieuwste bar van horecagoeroe Frédéric Nicolay. Het is een eetcafé, met vooral pizza’s op de kaart. Angelina ligt vlakbij de Hallepoort, waar met Potemkine

al een ander café Nicolay lag: die bar is intussen al een half jaar gesloten. In oktober opent Nicolay er een nieuw, Aziatisch restaurant.

Nicolay is er rotsvast van overtuigd dat de wijk rond de Hallepoort genoeg leven in zich heeft om er nieuwe zaken te openen. +++ Zaventem. Het DirectoraatGeneraal Luchtvaart (DGLV) heeft bij vijf controles op Brussels Airport zware gebreken vastgesteld in de beveiliging op de luchthaven.

Zo bleek het mogelijk om zonder badge toegang te verkrijgen tot reeds ingecheckte bagage, en dat er geen röntgenscan op schoenen werd uitgevoerd wanneer de veiligheidspoort alarm sloeg.

Filip Van der Elst

De Brusselse versie zal er zeker anders uitzien. “Een vast format bestaat niet.”

ADVERTENTIE

gels, Nederlands en Duits gepraat.

“Wat wij willen doen is de straat terugclaimen. Dat is geen evidentie, omdat we kampen met straatprostitutie en onveiligheid,” zegt Johan,

“Het is een voordeel dat we geen zware discussies over de auto moeten voeren” Schepen Ans Persoons (SP.A) een van de enthousiaste bewoners.

De Sint-Jan-Nepomucenusstraat moet in tegenstelling tot de meeste Gentste Leefstraten niet autovrij gemaakt worden. Het is al sinds

jaar en dag doodlopend. “Het is inderdaad een voordeel dat de eerste leefstraat er een is waar we geen discussies over de auto moeten voeren,” zegt Ans Persoons. “Dat ligt in Brussel altijd wat moeilijk.”

Toch maakt dit het project niet per se eenvoudig. Zo zijn er enkele bouwwerven aan de gang. Johan: “We zullen oplossingen moeten bedenken om het werfverkeer toch toe te laten.” En één buur die in de straat op de gelijkvloerse verdieping woont, heeft zich al negatief uitgelaten over het project. Hem overtuigen is de boodschap.

Hoe de leefstraat eruit zal zien, zal pas eind augustus duidelijk zijn. Er gaan binnen de groep alvast stemmen op om de straatmeubels-gemaakt-van-paletten achterwege te laten en misschien iets te doen met een nabijgelegen metaalatelier.

Er is wel al een muur uitgekozen en een striptekenaar voor een nieuwe stripmuur. De keuze viel op de Brusselse kunstenares Dominique Steven Van Garsse Goblet.

Sociale Verhuurkantoren (SVK)

Verhuur uw woning zonder risico en zonder zorgen

a Gegarandeerde huur elke maand a

Verzekerd verhuurbeheer

a

Onderhoud van uw woning

a Hulp bij renovatie a Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

ADVERTENTIE

Van de regisseur van

«QU’EST-CE QU’ON A FAIT AU BON DIEU ?»

RAPE UNE MISSION QUI DÉ

UN FLIC, UN BOULET

13/07

IN DE BIOSCOOP UGC Toison d’or/ De Brouckère Kinepolis Brussel

ARY

MEDI

ABITTAN CYRIL LECOMTE

SADOUN SLIMANE DAZI www.lumiere.be

REEM KHERICI

Dé komedie van deze zomer!

10 I BRUZZ 1531 I DONDERDAG 14 JULI 2016

DONDERDAG 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 11

rent ClearChannel, toont duidelijk dat er veel meer ritten mogelijk zijn.

In Antwerpen zijn er immers opvallend méér ritten met fors minder stations dan in Brussel.

Met ongeveer de helft minder stations halen ze er meer dan dubbel zoveel ritten. De vraag naar abonnementen is er zelfs zo groot dat er 11.000 mensen op een wachtlijst staan.

A

l sinds 2011 gaat de groei van Villo erg traag. Op vier jaar tijd zijn er slechts 300.000 ritten bijgekomen, terwijl het aantal stations in die periode wél verdubbelde. Ten opzichte van 2014 is er zelfs een stevige terugval.

Ook het aantal abonnees stijgt erg traag: in 2015 wa-

ren er 37.400 jaarabonnementen, slechts een fractie meer dan het jaar daarvoor. Het aantal kortlopende abonnementen (voor een dag of een week) daalde dan weer sterk: van 87.439 naar 72.000. Je ziet de evolutie van het Villo-systeem sinds 2010 op de grafiek rechts.

Nochtans heeft Villo, uitgebaat door reclamebedijf JCDecaux, helemaal geen ‘natuurlijke grens’ bereikt. Een vergelijking met het Antwerpse Velo, dat wordt uitgebaat door concur-

Reliëf en infrastructuur

Ritten

‘Mensen fietsen niet graag bergop’

Julien Uyttendaele (PS)

tions staan helemaal leeg of helemaal vol.

Het deelfietsensysteem Villo heeft veel trouwe gebruikers, maar hun verplaatsingspatronen zetten het systeem onder druk. Op elk moment van de dag zijn er tientallen stations volgeparkeerd of leeg, en dat ondermijnt het hele systeem, en houdt groei tegen. Een dertigtal grotere stations, elektrische Villo’s, en een betere verplaatsing van de fietsen moeten soelaas brengen.

37.000 abonnees maken dagelijks zo’n 4.100 ritjes met Villo, goed voor een totaal van 1,5 miljoen fietsbeurten per jaar (fors minder dan in 2014). Maar sommige stations zijn populairder dan andere, en

dat haalt het systeem uit balans.

Zo zijn de stations in het stadscentrum en aan de grote treinstations erg populaire bestemmingen, waardoor ze vlotjes vol fietsen komen te staan. Het is geen ongewoon zicht om daar dan losse fietsen te zien, achtergelaten door gehaaste reizigers die geen plaats vonden.

En dat levert het systeem veel kritiek op.

Gebruikers plaatsen foto’s van lege stations, of screenshots met alle lege stations rond hen op Twitter. Die kritiek wordt ook bijgehouden op de Twitter-account @wheresmyvillo, van Jonathan Van Parys. Het probleem wordt door zowat iedereen erkend, gaande van gebruikers (in het gebruikerscomité van Villo) tot politici als Bruno De Lille

(Groen). Zelfs Villo ontkent het probleem niet.

Steekproef

340

Waar is de kans het grootst dat een Brusselaar stoot op een leeg of vol station?

BRUZZ deed een steekproef, door een week lang op 23 momenten de openbare data van Villo te downloaden. In welke stations stonden het minst aantal fietsen, welke stonden dan weer erg vol?

We stelden vast dat er de hele dag tientallen ‘probleemstations’ zijn, van de in totaal 351. Dat zijn dus stations die vol of leeg zijn.

Opvallend: volle stations zijn er vooral in het (vlakkere) westen van Brussel en het centrum, de lege stations liggen eerder in

Stations

© Infografiek: Peter Dhondt / BRUZZ

“De kwaliteitseisen in het contract van het Gewest met JCDecaux zijn niet erg streng” © SASKIA VANDERSTICHELE

Stations

'Verhouding tussen het aantal ritten en het aantal stations voor het fietsdeelsysteem Villo in Brussel in de periode 2010-2015.'

het (heuvelige) oosten. Populaire stations zoals Beurs of Naamsepoort staan niet in de lijst, omdat ze regelmatig leeggemaakt of bijgevuld worden. Stations die verder van het centrum liggen, zoals Jubelfeest, krijgen dan weer zelden bezoek van de Villo-bestelwagens. Leeg is daar dus echt leeg.

LEEG OF VOL De Villostations in het centrum zijn erg populair, maar tientallen sta-

DE METROFOTOGRAAF Taïb Chabbi maakt met zijn smartphone foto’s in de metro.

298 Waarom kan in Antwerpen wat in Brussel niet lukt? Villo heeft structurele problemen die 255 Tim Gatzios en Peter Dhondt maar blijven aanslepen. Het Brusselse reliëf 1M 213 ontmoedigt verplaatsingen 0.8M 170 met de fiets. Mensen nemen eerder de Villo van boven0.6M 128 naar benedenstad, wat zorgt 0.4M 85 voor een probleem van volle VERHOUDING RITTEN EN STATIONS VILLO 0.2M 43 en lege stations. En dat ver1.6M 340 0 0 eist dan weer dat uitbater 2010 2011 2012 2013 2014 2015 1.4M 298 JCDecaux actief fietsen verplaatst. Het lijkt er op dat dat 1.2M 255 Ritten Stations in Antwerpen beter lukt dan 1M 213 'Verhouding tussen het aantal ritten en het aantal stations voor het Verhouding tussen in Brussel. Daar zijn amper fietsdeelsysteem Villo in Brussel in de periode 2010-2015.' © Infografiek: Peter Dhondt / BRUZZ het aantal ritten en 0.8M 170 lege stations. het aantal stations De afstand tussen de sta0.6M 128 voor het fietsdeeltions in Brussel is ook een 0.4M 85 systeem Villo in stuk groter dan in AntwerBrussel in de periode pen, klinkt het bij Mobili0.2M 43 2010-2015 teitsminister Pascal Smet 0 0 infografiek (SP.A). “Daardoor circuleren 2010 2011 2012 2013 2014 2015 © PETER DHONDT / BRUZZ

Ritten

BRUSSEL - Het Brusselse deelfietsensysteem Villo is in 2015 bijna 10 procent gekrompen. Het aantal ritten zakte met 150.000, terwijl er wel 21 stations bij kwamen. Die waren goed voor 299 extra ‘aanbindzuilen’. Een vergelijking met Antwerpen toont alvast dat er nog veel groei mogelijk is.

Ritten

Villo krimpt fors

de fietsen niet genoeg. Als er een station vol of leeg is moet een gebruiker meteen een heel stuk wandelen. En ook het gebrek aan fietsinfrastructuur remt het Villo-gebruik af.”

Toch zijn er tekenen dat 2016 een goed jaar wordt voor Villo. Sinds de aanslagen van 22 maart zijn er heel wat nieuwe gebruikers bijgekomen. De verkoop van jaarabonnementen en kortlopende abonnementen verdubbelde na de 1.6M aanslagen. En dat betekent wellicht ook meer 1.4M ritten. Tenzij de overvloedige regen spelbreker speelt.

1.2M

© SASKIA VANDERSTICHELE

PORTRET Chauffeur maakt foto’s met zijn smartphone

Stations

MOBILITEIT Uitbreiding om sukkelend Villo recht te trekken

“Villo heeft dus duidelijk last van iets typisch Brussels, het reliëf,” zegt Roel De Cleen van de Fietsersbond. “Mensen fietsen nu eenmaal niet graag bergop, zeker niet met de Villo-fietsen, die erg zwaar zijn.” En dus moeten er elektrische Villo’s komen, vindt De Cleen. Het bonussysteem dat bergopfietsers beloont werd recent uitgebreid, maar heeft slechts een beperkte impact.

De Villo-problemen zijn niet nieuw en staan ook steeds op de agenda van het gebruikerscomité, samen met de vraag naar elektrische Villo’s. Waarom slepen ze dan al zo lang aan? “De kwaliteitseisen in het contract van het Gewest met JCDecaux zijn niet erg streng,” is bijvoorbeeld te horen bij parlementslid Julien Uyttendaele (PS). Dat contract is niet openbaar.

“Er is bepaald dat de fietsen regelmatig onderhouden moeten worden en dat volle en lege stations beperkt moeten worden,” klinkt het op het kabinet van Mobiliteitsminister Pascal Smet. “We controleren dat, en ze komen hun verplichtingen na.”

Momenteel rijdt Villo drie keer per dag rond om fietsen te verplaatsen. Dat gebeurt om 5 uur, 11 uur, en 17 uur. Dat is meer dan vroeger, maar nog een stuk minder dan in Antwerpen. Daar rijden vijf ploegen de hele dag rond, van 6 tot 22 uur. Volle of lege stations zijn er een zeldzaamheid. Het Antwerpse systeem is ook een stuk populairder.

Kwaliteit kost geld

“JCDecaux ontkent de problemen niet,” klinkt het off the record in het gebruikerscomité van Villo. “Maar als het gewest meer verplaatsingsrondes wil, dan moet het ook meer betalen, zeggen ze steeds.

Ze beperken zich tot wat in het contract staat, niet meer.”

De invoering van elektrische fietsen wordt momenteel bestudeerd. Ook hier geldt: technisch mogelijk, maar het kost geld. Er staan ook andere - beperkte - oplossingen op de planning. In de loop van 2016 en 2017 worden een dertigtal populaire stations uitgebreid met aanbindpalen.

Welke dat zijn, ligt nog niet definitief vast.

Of dat voldoende is om de problemen op te lossen is onwaarschijnlijk.

Er loopt eveneens een studie die Villo vergelijkt met andere systemen. Zo is al gebleken dat de afstand tussen de stations in Brussel vrij groot is, wat een rem is op het gebruik.

Tim Gatzios

Onze redactie contacteerde Villo meerdere keren voor informatie en een reactie, zonder succes.

De metrofotograaf

BRUSSEL - Voor Brusselaar Taïb Chabbi, al 11 jaar werknemer bij de Brusselse vervoersmaatschappij, is zijn job veel meer geworden dan een banale dagtaak. Stations, sporen en metro’s in combinatie met zijn smartphone maken van hem een fotograferende metrobestuurder.

H

alf twee ‘s middags, de shift van Taïb Chabbi zit erop. Ook al draagt hij het bekende tweedelige MIVB-uniform, met zijn piercings en tattoo op zijn arm, heeft hij een rebels maar kunstzinnig kantje. Sinds 2005 is Taïb Chabbi metrobestuurder bij de Brusselse vervoersmaatschappij en legt hij per dag ettelijke kilometers af.

Vroeger had hij een kantoorjob, nu doorkruist hij elke dag Brussel ondergronds en fl itst er elke paar minuten een nieuw decor voorbij. En net die omgeving van stations, tunnels, metrostellen en apparatuur is de speeltuin van Taïb. Hij houdt ervan onderweg te zijn en mensen te vervoeren, in de letterlijke betekenis van het woord. Maar ook met zijn honderden foto’s die hij, grotendeels, tijdens zijn MIVB-loopbaan maakte, zet hij iets in beweging bij mensen.

Zijn smartphone is daarbij nooit veraf.

Altijd in de aanslag om mooie, verrassende of vreemde beelden te schieten.

Die kunnen gaan van een banale metroklink tot een technisch detail uit de bestuurderscabine of zichten van perrons en tunnels. “Ik heb mijn smartphone steeds in mijn zak zitten, het is klein en gemakkelijk in gebruik en de beelden zijn de dag van vandaag met zo’n 12.000 pixels van topkwaliteit.

Het enige waar je moet aan denken, is dat je telefoon altijd opgeladen moet zijn. En anders is er altijd wel genoeg elektriciteit in de metro aanwezig.”

Erasmus Als hij tussen de aankomst en het vertrek van een nieuwe metro noodgedwongen moet wachten valt zijn oog altijd wel op een interessant onderwerp of een klein detail om te fotograferen.

“Mijn lievelingsstation is de eindhalte Erasmus op lijn vijf. De doorzichtige dakstructuur is geweldig en met het vele metaal, de weerkaatsing van de zon, kun je fantastische effecten creeren. Je kunt ook nog de wolken en gebouwen erdoorheen zien, wat nog een extra dimensie aan je foto geeft. Als ik dan toch moet wachten, amuseer ik mij om tijdens die enkele minuten foto’s te nemen. En nee, ik ben nog nooit de tijd uit het oog verloren waardoor ik mijn vertrek heb gemist (lacht).”

“Ik krijg dingen te zien die de reizigers niet te zien krijgen” Taïk Chabbi, metrochauffeur

Hij houdt van technische gadgets en heeft piepkleine lenzen die hij op zijn telefoon klikt voor verschillende effecten. Een specifieke opleiding smartphonefotografie heeft hij nooit gehad.

Hij noemt zichzelf een autodidact. Al heeft hij wel een artistieke achtergrond door zijn studie; decoratieve kunsten waarbij hij als keuzevak voor fotografie koos. “Gedurende tien jaar heb ik thuis foto’s ontwikkeld in mijn eigen donkere kamer. En daarna heb ik de fotografie even laten rusten. Tot de smartphone zijn intrede maakte en ik met verschil-

lende apps en fi lters begon te experimenteren. Door te prutsen met die nieuwe technologie, ontdekte ik dat er wel leuke resultaten ontstonden.”

Al kan je op sommige foto’s nog maar amper een glimp van een metrowagon of station herkennen en worden het stuk voor stuk grafi sche, psychedelische pareltjes die heel ver van de realiteit staan. Van sommige foto’s weet de fotograaf zelf niet eens meer wat het precies is. Hij spiegelt en dupliceert foto’s, creëert speciale beelden door een fi sheye- en een groothoeklens.

Zijn voorkeur gaat uit naar macrofotografie waarbij hij bijvoorbeeld knopjes en vijzen uit zijn stuurcabine in detail fotografeert. Tijdens zijn pauzes kan je hem steevast met zijn telefoon in de hand vinden, druk in de weer met het bewerken van zijn kiekjes. “Soms duurt het bewerken maar vijf minuten, op andere momenten kan ik me er helemaal in verliezen.”

inspiratie.” Ook na de werkuren is hij een fervent fotograaf waarbij Brussel ook vaak een hoofdrol speelt. Op zijn Instagramprofiel heeft hij ondertussen ruim 700 exemplaren staan.

Zijn ambities? “Ik hoop om ooit mijn beste foto’s te kunnen tentoonstellen, ik weet niet of ik daarvoor de toestemming van de MIVB kan krijgen – bij deze stel ik ze voorzichtig de vraag (grinnikt). Ik kreeg al vaak de vraag wanneer er een tentoonstelling komt maar ik ben zoals veel creatievelingen geen goeie verkoper, ik maak liever gewoon foto’s.”

Kunst maakt al van in het begin deel uit van het DNA van de Brusselse metro. Ruim 80 werken van de hand van Belgische artiesten, sieren de perrons, lokettenzalen en gangen van de 69 metrostations. En misschien komt het MIVB-management na het zien van Taïb Chabbis werk wel nog op het idee voor de inrichting van een nieuw station.

Als je tot slot de fotograferende MIVB-chauffeur de keuze laat tussen voltijds fotograaf zijn of blijven rijden met zijn metro kiest hij toch, zonder al te veel twijfelen voor de metro. “Ik hou heel erg van mijn job maar in combinatie met mijn passie maakt het het nog mooier.”

>

Hilke Andries

Instagram Benieuwd naar de foto’s van Taïb Chabbi? instagram.com/tchbi69

Elke paar minuten flitst er een nieuw decor voorbij onder de grond.

© TAÏB CHABBI

Lokettenzaal Als metrochauffeur zit je dan ook letterlijk op de eerste rij om het leven in de tunnels onder de hoofdstad te aanschouwen. “Ik krijg dingen te zien die de reizigers niet te zien krijgen. Maar je moet er natuurlijk ook een goed oog voor hebben. Het gaat over lijnen, composities, kleuren. Die plots op de juiste plaats vallen.” Met het lichtspel, waan je je bijna in een obscure nachtclub.

Nooit gedacht dat er in de duistere buik van Brussel zoveel moois te zien zou zijn. Maar ook wolken ontsnappen niet aan zijn arendsblik. “Op sommige dagen kan ik twintig of dertig foto’s maken en dan kan het zijn dat ik gedurende een week geen enkele foto neem.

Het hangt een beetje af van mijn mood, denk ik. Maar ik zit nooit lang zonder

© TAÏB CHABBI

12 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 juli 2016

Stel zelf je vraag EN STEM op BRUZZ.BE © SASKIA VANDERSTICHELE

FRANK uit brussel:

Klopt het dat er een geheime tunnel onder de Grote Markt loopt en waar leidt die dan heen?

BRUZZ ging op speurderspad, samen met Brussels schepen van Patrimonium Geoffroy Coomans de Brachène (MR), telg van een van de legendarische zeven families die Brussel stichtten. Op zoek naar een onderaardse tunnel in het hart van de stad.

“Nieuw stadspersoneel foppen we met de donkere tunnel” Geoffroy Coomans de Brachène

schepen van Patrimonium

En die blijkt inderdaad te bestaan. Het gaat om een smalle, maar toegankelijke tunnel die al uit de middeleeuwen dateert. Hij is opgedeeld in twee aaneensluitende gangen, samen een soort langgerekte keldergang.

Het verhaal doet de ronde dat de tunnel Stadhuis en Paleis met elkaar verbindt. De koninklijke en de stedelijke macht in het geheim met elkaar verbonden. Maar dat verhaal blijkt niet te kloppen.

Waar bevindt die tunnel zich? Als je via de Grote Markt op de binnenkoer van het stadhuis komt, vind je in de rechterhoek van de koer een trap.

Die leidt naar een goed afgeschermde keldergang, die volledig dienstdoet als technische ruimte. Hij ligt en hangt ook vol kabels en buizen van elektriciteitsverbindingen, onder meer tussen de administratie en het stadhuis. Een deel van de voetgangerstunnel leidt naar het achterliggende Hotel Amigo, eertijds onderdeel van de grote ge-

© FILIP VAN ZANDYCKE

Langs het water

Dodengang Gevangenen werden destijds vanuit hun cel via deze gang naar het Stadhuis geleid. vangenis. De gang passeert tot aan de huidige cellen van het politiecommissariaat. Dat is beslist geen toeval.

Coomans de Brachène: “Destijds werd de gevangene vanuit zijn cel via die tunnel tot in het stadhuis gebracht (nu de Trouwzaal, red.) waar recht werd gesproken. Indien hij veroordeeld werd, kon hij via de gang van het stadhuis onder de Grote Markt tot het Broodhuis worden gebracht. Van daar kon de terechtstelling op de Grote Markt gebeuren. Zo zouden Egmont en Hoorn mogelijk ook via deze gang gepasseerd zijn voor-

aleer ze op de Grote Markt werden onthoofd.”

“Nieuw stadspersoneel wordt vaak gefopt door een zoektocht richting Koninklijk Paleis te moeten maken door deze ‘Dodengang’. Eens afgedaald wordt het licht gedoofd. Vandaar de mythe.”

Wie op de Grote Markt staat, ziet trouwens enkele licht-en verluchtingsroosters liggen van deze tunnel. Op deze manier kun je de gang ook bovengronds opmerken. Zeker in de winter. Want dan bijt de sneeuw zich minder goed vast op de kasseien boven de ‘warme’ tunnel. Jean-Marie Binst

I

k heb de afgelopen weken vaak aan de verzen van de zeventiende-eeuwse Engelse dichter John Donne moeten denken:

“No man is an island entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main.”

de aanslagen van Brussel was al overal aan de Beurs geschreven: “What about Gaza?” en bijna iedere dag werd de vlag van Israël verscheurd. Dat was nu toch wel ventileren van gevoelens? Maar ik denk wij veel werk hebben voor meer tolerantie en begrip, niet voor het tegendeel.

Imke Roebken, Brussel

Cultuurflamingantisme (1)

De Brusselse parlementsleden R. Coppens en S. Cornelis beroepen zich op hun “zoete cultuurflamingantisme“ en stellen daarbij dat “het Nederlands meer succes boekt met positieve maatregelen dan met wettelijke regels.” Dat is slechts zeer ten dele waar en vraagt om enkele kanttekeningen. Is alzo het succes van het paradepaardje van de bij het establishment aanhurkende Brusselse Vlamingen, het Nederlandstalig Onderwijs, niet in belangrijke mate te verklaren door de nogal belabberde toestand van de Franstalige tegenhanger? Is ook het “aanvaarden“ van een Vlaamse schepen in heel wat Brusselse gemeenten niet vooral een gevolg van de vele bijkomende tienduizenden euro’s die de lokale besturen dan opstrijken, hoewel de invloed op

Respectvol samenleven

ANS PERSOONS

Geen mens is een eiland.

Alle mensen zijn verbonden met en afhankelijk van elkaar.

lezersbrieven@bruzz.be

Ik wil toch even mijn verbazing over enkele uitspraken van Yamila Idrissi (BRUZZ 1529, p.6-7) uitdrukken. Ze zegt dat moslims boos zijn als het over Palestina gaat en dat ze in onze samenleving deze boosheid niet kunnen ventileren terwijl hen dat in hun hart raakt.

Ik denk dat ze dat toch kunnen, in België mag iedereen zijn mening zeggen en ook manifestaties enzovoort organiseren. Ook zijn niet enkel moslims pro-Palestina.

Leerkrachten van mijn dochters hebben vaak hun duidelijke sympathieën ten uitdruk gebracht. (Zo zei een leerkracht in een lagere school dat Hamas absoluut geen wapens heeft en de kinderen allemaal geen speelgoed terwijl Israël dat wel heeft.). Ik vind dat leerkrachten en politici zoals Idrissi toch de opgave hebben om voor meer begrip onder elkaar te zorgen en niet het tegendeel te forceren. In het conflict tussen Palestina en Israël spelen niet enkel deze twee landen een rol en alle betrokkenen hebben fouten gemaakt en mensen vermoord.

Zeker mag een parlementslid haar mening hebben maar ze moet niet doen alsof het thema Palestina in België een taboe is. Op de dag van

Het beste team wint, niet de beste spelers

Ook in het buurtparkje Au bord de l’eau in Laken leven de buurtbewoners respectvol samen.

JOUW MENING Yamila Idrissi

MIJN GEDACHT

Donderdag 14 juli 2016 I BRUZZ 1531 I 13

het beleid van de Vlamingen daarvoor zowat omgekeerd evenredig is? Is tevens de toegeeflijkheid van dit zoal ‘zoete cultuurflamingantisme’ bij het aanvaarden van de tweetaligheid van de diensten in plaats van deze van de ambtenaren op het niveau van het Brussels Gewest niet een fenomenale capitulatie die de deur wagenwijd heeft opengezet voor de aanstelling van eentalige creaturen in hoge ambtelijke functies?

Is dit niet eveneens zo voor het feitelijk opgeven van de voorheen vereiste meerderheid in beide taalgroepen van het Brussels parlement bij de stemming over de gewestregering en haar regeerprogramma? Laat het voor beide liberale parlementsleden een troost of zelfs een aanmoediging zijn: de N-VA is blijkbaar stilaan in het zelfde bedje ziek.

J. Van Assche, erevolksvertegenwoordiger

Cultuurflamingantisme (2)

Ik lees met belangstelling het artikel van René Coppens en Stefan Cornelis (BRUZZ 1529, p.13). Zij erkennen het belang van taalwetgeving, maar stellen dat de vurigste verdedigers ervan geen open geest hebben kunnen ontwikkelen. Met

name zou dit niet het geval zijn geweest wat betreft het openstellen van ons onderwijs.

Ik denk dat ik één van de vurigste verdedigers geweest ben van een correcte toepassing van de taalwetgeving, als bezieler van de Juridische Werkgroep van het Vlaams Komitee Brussel, waar ik onlangs het voorzitterschap aan Hilde Roosens heb overgelaten. Maar steeds hebben wij geijverd voor een ruime openheid van onze Vlaamse scholen te Brussel naar al wie van de diensten van onze gemeenschap wil gebruik maken, vaak genoeg de Vlaamse Regering aangezet meer middelen en mensen in te zetten zodat er in onze Vlaamse scholen te Brussel – en overigens in heel Vlaanderen – voor ieder kind een plaats zou zijn. Wij hebben erop gewezen hoe belangrijk het is niet alleen de kinderen in onze scholen goed Nederlands te leren, maar ook hun ouders bij te staan

in het verwerven van minstens de rudimenten van onze taal, om voldoende scholen te bouwen en te zorgen voor een keurige presentatie van de bestaande scholen, die er helaas maar al te vaak armoedig bijstaan.

Wat betreft de promotie van onze taal kunnen de harde verdedigers van de eenvoudige rechten van de Vlamingen te Brussel zich verheugen in de vrijblijvende inspanningen die zoete cultuurflaminganten leveren. Maar wie verantwoordelijkheid draagt in onze hoofdstad moet ook de moed hebben vastberadend op te treden tegen de Brusselse overheden die maar al te vaak de simpele rechten van Vlamingen in onze hoofdstad met voeten treden. Ze mogen er zijn, de zoete cultuurflaminganten; maar er is meer inzet nodig dan dat we van die zijde gewoon zijn.

Prof. Dr. Joost Rampelberg, Erevoorzitter Vlaams Komitee Brussel vzw

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BRUZZ-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bruzz.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren.

Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

Open wonde De wereld is één web geworden. Heel wat mensen hebben het moeilijk met die verregaande verstrengeldheid, dat heeft 1de uitslag van het Britse referendum aangetoond. Een beslissing die het grote ‘Europa’ in Brussel neemt, heeft een impact op het doen en laten van een kleine visser in Hastings. Bommen die vallen op Damascus, zorgen voor meer vluchtelingen in Calais. Wat ver weg lijkt, is toch vlakbij.

Steeds meer mensen hebben het gevoel dat beslissingen boven hun hoofd genomen worden, vinden dat ze geen vat meer hebben op de wereld die hen omringt.

Niet toevallig blijkt “take back control” één van de meeste efficiënte politieke slogans van deze tijd. Het verlangen groeit om letterlijk en figuurlijk terug een eiland te worden: afgescheiden van de rest, onder ons, zoals vroeger, beheersbaar.

De stem voor de Brexit was een vraag voor meer controle, maar heeft vooral tot meer chaos geleid. Het Verenigd Koninkrijk is een Verdeeld Koninkrijk geworden: jong tegen oud, steden tegen plattenland, hoogopgeleid versus laagopgeleid, wit versus gekleurd … Alle breuklijnen worden plotsklaps blootgelegd en uitgediept.

Het land is één grote open wonde. En niemand lijkt echt te weten hoe het nu verder moet.

Ans Persoons (SP.A) is schepen van Nederlandstalige Aangelegenheden in Brussel-Stad. Deze toespraak hield ze naar aanleiding van de Vlaamse feestdag in het Brusselse stadhuis.

“Scheuren en breken is makkelijk, verenigen en perspectief bieden is veel moeilijker” Ans Persoons (SP.A), Schepen

Het kan ook anders. De visie van het vermoorde Britse Parlementslid Jo Cox werd vaak samengevat aan de hand van één citaat: “We are far more united and have far more in common with each other than things that divide us.” Woorden die nu vaak aangehaald worden door voorstanders van Europa, en woorden die voor mij ook treffend de levensvisie van deze stad, onze hoofdstad, omschrijven.

Zelfs in de geladen dagen en weken na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek zijn we erin geslaagd om ons niet te laten verdelen. Brusselaars van allerlei slag of stoot kwamen samen aan het Beursplein, zochten en vonden troost bij elkaar, schreven woorden van hoop op de grond en op de muren, toonden veerkracht en éénheid. De schouder van een onbekende werd een houvast in wankele tijden.

Er is heel wat gekrakeel ontstaan, er werd volop met de vinger gewezen, verantwoordelijkheid en schuld lustig doorgeschoven, maar dit bleef beperkt tot de politiek. De Brusselaars, de mensen, hebben zich niet uit elkaar laten spelen.

Alsof we wisten: geen mens is een eiland. We komen van overal en nergens, maar onze toekomst is verstrengeld want we delen deze stad. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, als we ons overgeven aan wantrouwen, aan haat tegenover onze medebewoners, dan zinkt het schip.

Nadat de uitslag van het referendum bekend was, werd Groot-Brittannië opgeschrikt door een golf aan racistische incidenten. Mensen lieten hun wildste duivels los. Iets gelijkaardigs had ook hier kunnen gebeuren na de aanslagen.

Respectvol samenleven blijkt vaak maar met dunne draadjes aan elkaar te hangen. In Brussel hebben de mensen ervoor gekozen om samen te komen aan het Beursplein, om elkaar vast te pakken en niet uit te schelden.

Perspectief bieden U denkt nu vast: wat hebben die beschouwingen over de Brexit en het Brussel van na de aanslagen met de Vlaamse feestdag te maken? Wel, veel.

Ook hier zijn de mensen onzeker. De cijfers die de Vlaamse Jeugdraad vorige week vrijgaf, spreken boekdelen: één op drie jongeren zit slecht in zijn vel. Grootste boosdoeners zijn de druk om te presteren en faalangst. Eerdere studies tonen aan dat onze Vlaamse jongeren een gitzwart toekomstbeeld hebben: langer werken, geen of een laag pensioen, meer terreur, meer natuurrampen, een grotere kloof tussen arm en rijk, zo zien zij de wereld evolueren.

Steeds meer mensen haken af. Niet alleen in Vlaanderen, maar in verschillende Europese landen. De angst groeit: angst om er niet meer bij te horen, om overruled te worden, om te verliezen, om zichzelf kwijt te raken.

Als er onzekerheid en fatalisme heerst, is het verlangen naar ‘meer controle’ logisch en gerechtvaardigd. Maar hoe doen we dat? We hebben twee opties: We kunnen trachten een eiland te vormen. Take back control. Greep krijgen. Door ons af te sluiten, de rest van de wereld trachten buiten te houden, samenwerkingen op te blazen. Maar het verlangen om een onaf hankelijk puur blok te vormen ‘zoals vroeger’, lijkt vooral tot meer onzekerheid en interne verdeeldheid te leiden.

Er is ook een andere, een tweede optie.

De afgelopen weken hebben we massaal naar het Europees Kampioenschap voetbal gekeken en met pijn in het hart de uitschakeling van onze Rode Duivels aanschouwd. Ik denk dat iedereen tot dezelfde conclusie is gekomen: het beste team wint, niet de beste spelers. Dit is zo in het voetbal, maar geldt eigenlijk voor alles.

We zijn vandaag meer dan ooit afhankelijk van mekaar, of je dat nu fijn vindt of niet. En net daarom kunnen we als samenleving enkel vooruit, enkel slagen, als we iedereen mee naar boven trekken, en er niemand overboord geduwd wordt omdat hij of zij even niet mee kan. We kunnen focussen op een elite aan beste leerlingen, of zorgen dat al onze kinderen degelijk onderwijs krijgen. We kunnen mensen met een beperking op hun eigen ritme laten meedraaien. We kunnen van de strijd tegen armoede een absolute prioriteit maken. Ervoor zorgen dat iedereen werk vindt en niemand zich ‘uitgesloten’ voelt. Het beste team wint, niet de beste spelers.

Ik denk dat veel angst voortvloeit uit de vrees om uit de boot te vallen. Er is maar één remedie, en dat is perspectief bieden, aan iedereen. Zo creëer je zekerheid en vertrouwen. En het is net door samen te werken dat we uitdagingen die onbeheersbaar lijken, weer onder controle krijgen.

Scheuren en breken is makkelijk, verenigen en perspectief bieden is veel moeilijker, maar het is een noodzaak.

Ik ben begonnen met wat poëzie, en daar wil ik ook graag mee eindigen. Wat mij betreft zijn de volgende verzen van Gerrit Komrij de moderne Nederlandse variant van Geen mens is een eiland.

Er is geen vrijheid in de zandwoestijn, Al staan er nergens hekken, nergens palen.

Het is maar beter - als je vrij wilt zijn Om sierlijk door een labyrint te dwalen.

14 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 15

VADROUILLE Literatuur Piet Joostens vertaalde Pier Paolo Pasolini

‘Vertalen is een vorm van kannibalisme’

Piet Joostens

“Pasolini is altijd een onzuivere kunstenaar geweest.”

BRUSSEL - Hoewel Pier Paolo Pasolini bij ons vooral bekend is als regisseur van films als ‘Accattone’, ‘Il Decameron’, ‘Teorema’ en ’Salò’, vond hij zichzelf in de eerste plaats een schrijver. Om dat beeld bij te stellen vertaalde de Brusselse auteur Piet Joostens Pasolini’s belangrijkste poëzie, proza en polemieken uit de jaren 1960 en 1970. “In Pasolini’s teksten lees je zijn woede en zijn eenzaamheid.”

B

loed, zweet en tranen.

Die opofferingen getroostte Piet Joostens zich om een persoonlijke keuze van teksten uit het gigantische oeuvre van Pier Paolo Pasolini samen te stellen, te vertalen en van een lezenswaardig voorwoord te voorzien. “Alleen al de poëzie omvat 2.000 pagina’s op bijbelpapier.

Daarnaast liet hij enkele romans, massa’s essays en krantenartikelen over maatschappij, kunst, literatuur en film na. Na zijn dood werd nog een hoop onuitgegeven teksten teruggevonden. Ik heb zo goed als alles gelezen, heel wat stukken zelfs meermaals.”

“Ik wou vooral onderzoeken in welke mate Pasolini’s teksten vandaag nog overeind blijven. Hij leefde op een kantelmoment in de Italiaanse geschiedenis. Kort na de Tweede Wereldoorlog was Italië nog steeds een agrarisch land. In de jaren 1960 en 1970 brak de massaconsumptiecultuur er heel plots door.

De veranderingen waren enorm.

De Italianen zijn toen op korte tijd andere mensen geworden.”

“Het is belangrijk om naar die periode terug te blikken, omdat daar veel miserie is begonnen. Voor jonge maatschappijcritici is het interessant om te zien dat hun kritiek op het wilde kapitalisme, de nivellerende genotscultuur, het entertainment enzovoort niet van vandaag is, maar een hele geschiedenis kent. Veel van de problemen die Pasolini beschrijft op politiek, cultureel en seksueel vlak zijn ook vandaag nog relevant. Het is een stem die blijft inspireren.”

Waar ontstond jouw interesse voor Pasolini?

Piet Joostens: Tijdens mijn studies Romaanse filologie in Gent in

>

VAARWEL EN BESTE WENSEN. de vroege jaren 1990 bliezen zijn films me helemaal van mijn sokken. Daarna ben ik hem gaan lezen, te beginnen met zijn romans.

Pasolini schreef over thema’s waar ik zelf mee worstelde als jonge, homoseksuele student met een engagement binnen de radicaal-linkse studentenbeweging; ik wou mij absoluut niet conformeren aan een lifestyle die daarbij hoorde.

Pasolini formuleert algemene kritiek op de consumptiemaatschappij en de moderne wereld vanuit een heel persoonlijk engagement, niet vanuit een vertrouwd denkkader of gehoorzaamheid aan een partij.

Vandaag moeten alle meningen bij een bepaald standpunt aansluiten, niemand zet nog zijn eigen struggle op papier. In Pasolini’s maatschappijkritische teksten lees je veel over hemzelf, over zijn woede en zijn eenzaamheid. In zijn latere teksten ontdek je dat hij niet zeker is van zijn denken over de maatschappij, hij toont zijn eigen rafels en kwetsbaarheid.

Tot slot spraken zijn heel brute en prozaïsche teksten vermengd met poëtische beelden mij enorm aan.

Hoe ben je tot een selectie van teksten uit dat indrukwekkende oeuvre gekomen?

Joostens: Een goede vriend van me, de Nederlandse dichter Frank Keizer, toonde me In Danger, een boekje dat enkele jaren geleden in de Verenigde Staten werd uitgegeven. Daarin wordt de poëzie van Pasolini gecombineerd met zijn maatschappijkritiek. Die combinatie werkte wel.

Dat was mijn inspiratiebron, maar ik heb een heel andere tekstkeuze gemaakt. Enkele van Pasolini’s belangrijkste essays waar in Italië nog vaak naar verwezen wordt, zoals zijn kritieken over de verrechtsing van de hippies, terreur, neofas-

PIER PAOLO PASOLINI 1 960 © SASKIA VANDERSTICHELE

Aan mijn geletterde tijdgenoten Ik zie jullie, jullie bestaan, we blijven vrienden

en we zijn blij elkaar te treffen in de een of andere kroeg

of in de huizen van ironische Romeinse dames…

Maar onze begroetingen, onze glimlach en onze gedeelde passies

zijn gebaren in een niemandsland… Voor jullie een wasteland, voor mij een grens tussen één geschiedenis en een andere.

We zullen het nooit meer echt eens kunnen worden, want ik ben bang

dat de wereld in óns haar eigen vijand is.

VERTALING PIET JOOSTENS, 2016 UIT LA RELIGIONE DEL MIO TEMPO, 1961

cisme, drugs of abortus, waren nog nooit naar het Nederlands vertaald.

Een deel van Pasolini’s poëzie wel, maar in een volgens mij te verheven en maniëristisch Nederlands - daar heb ik nieuwe vertalingen van gemaakt. Zowel van zijn vroege, meer

persoonlijke als van zijn latere politieke gedichten.

Wat waren de grootste moeilijkheden tijdens het vertalen?

Joostens: Het Italiaans van de late Pasolini is meestal rechttoe recht-

aan, zijn stijl is zowel in poëzie als in proza nogal ruw. Pasolini was niet zo geïnteresseerd in mooie zinnen of in een bijdrage aan de burgerlijke cultuur. Als vertaler moet je dan ook vermijden dat je de plooien te glad strijkt.

Veel mensen denken dat poëzie vertalen het moeilijkste is wat er is. Pasolini maakt in het begin veel gebruik van rijm, al is dat iets eenvoudiger in het Italiaans omdat veel woorden op een klinker eindigen. Ik heb veel geluisterd naar hoe hij zelf voorlas en sprak. Als je hem hoort voorlezen, hoor je dat rijm bijna niet. Daarom liet ik het rijm vallen en koos ik voor een gebalder Nederlands. Al maakt dat het vertalen er niet per se gemakkelijker op.

Voor mij is vertalen veel meer dan een tekst begrijpbaar maken. Een vertaler moet de intensiteit en de concentratie van een tekst proberen te behouden. Je moet een stem vertolken. Dat kruipt soms onder je huid, het is een vorm van kannibalisme.

Bij ons is Pasolini in de eerste plaats bekend als regisseur. Helpen zijn teksten om zijn films beter te begrijpen?

Joostens: Om de politieke betekenis van zijn werk te begrijpen, zijn zijn teksten heel belangrijk. In Italië en in Frankrijk werden Pasolini’s teksten overigens altijd naast zijn films gelezen.

Neem bijvoorbeeld de drie films van de Trilogie van het Leven – de verfilmingen van de literaire middeleeuwse werken Decamerone, The Canterbury Tales en De vertellingen van Duizend-en-een-nacht. Ze beschrijven een volkse cultuur, een lichamelijkheid en een ongegeneerdheid die niet exhibitionistisch is en dat al-

lemaal in een carnavaleske traditie.

Als je zijn essays leest, merk je dat Pasolini geen kostuumfilms wilde maken van de Middeleeuwen met stomme grappen en penissen en borsten, noch dat hij een eerbetoon wilde brengen aan de grote schrijvers zoals Boccaccio en Chaucer.

Neen, Pasolini wil met dat drieluik aantonen dat er in die zogezegd obscurantistische Middeleeuwen op een veel vrijere manier werd omgegaan met naaktheid, humor en blasfemie dan van vandaag. Die levenskracht vormde een commentaar op onze tijd.

Pasolini kwam toevallig in Rome terecht, waar hij bevriend geraakte met Fellini. Hij schreef enkele dialogen voor La Dolce Vita. Pasolini heeft nooit filmschool gevolgd, hij was een schrijver die films maakte.

Toen hij stierf, riep zijn beste vriend Alberto Moravia (Italiaans auteur, red.) op het Campo de’ Fiori: ‘Ze hebben een dichter vermoord!’ Niet enkel omdat Pasolini poëtische beelden in zijn films gebruikte, maar ook omdat hij letterlijk op alle fronten een dichter was.

Hoe werd Pasolini door zijn tijdgenoten bekeken?

Joostens: Pasolini bleef zich wel een communist en marxist noemen, maar hij stelde ongewenste vragen ook aan de communistische partij.

Hij had niet één publiek. Hij is altijd een heel tegenstrijdige en onvoorspelbare persoonlijkheid geweest.

Op een bepaald moment kreeg hij voor de verfilming van het Evangelie van Matteüs een grote prijs van het Vaticaan, terwijl de kerk al zijn vorige en volgende films verboden heeft.

Op het einde van zijn leven was Pasolini een beroemdheid. In 1972 en 1973 schreef hij grote stukken op de voorpagina van de Corriere della Sera, niet bepaald een radicale krant. Hij was een ster omwille van zijn films, maar ook vanwege zijn boeken die belangrijke prijzen hadden gewonnen. Op straat kende iedereen hem, in verschillende milieus. Maar ondanks zijn vele vrienden en kennissen is hij altijd een heel eenzame man gebleven.

“Pasolini is altijd een heel eenzame man gebleven. Dat voel je als je zijn teksten leest” Piet Joostens, auteur en vertaler Pasolini voerde polemieken op een manier die we vandaag niet meer kennen.

Joostens: Ik noem hem liever een uitdager dan een provocateur. Wan-

neer hij iemand uitdaagde, of een groep mensen, zette hij zichzelf nooit uit de wind. Hij daagde daarmee ook zichzelf uit, hij werkte zichzelf mee in de problemen. In zijn allerlaatste televisie-interview zei hij: ‘Schandaliseren is een recht, geschandaliseerd worden is een plezier’.

Hij schreef die polemieken niet voor zijn plek in de kunstgeschiedenis of opdat de camera’s op hem zouden staan. Dialectiek was heilig voor hem. Soms kreeg hij wel eens een repliek, maar tot zijn grote verdriet kreeg hij nooit een echt weerwoord. Dat is een deel van zijn grote tragiek.

Welke hedendaagse kunstenaars of intellectuelen doen jou aan Pasolini denken?

Joostens: In de film zie ik wel gelijkenissen met de Deense regisseur Lars von Trier, een man die vaak misbegrepen wordt. Mensen denken dat hij vooral provoceert, maar zijn films gaan op een heel wezenlijke manier over onze wereld en onze problemen. Ook de ruwheid en de esthetiek van Pasolini vind ik bij hem terug.

Een schrijver in de stijl van Pasolini zie ik niet meteen. Schrijvers zijn vandaag te veel bezig met hun eigen profiel, ze zijn bang om zichzelf helemaal in vraag te stellen. Een figuur als Pasolini is misschien wel ondenkbaar geworden in het hedendaagse systeem van media en uitge-

Pasolini: Poëzie & polemieken.

Vertaald, samengesteld en ingeleid door Piet Joostens.

Uitgeverij Polis (2016), 200p, 19,95 euro.

vers waarin alles aan een duidelijk, liefst verkoopbaar en vermakelijk profiel moet beantwoorden.

Misschien komt iemand als Dyab Abou Jahjah nog wel in de buurt.

Zijn columns in De Standaard zijn uitdagend en altijd verrassend, net als bij Pasolini.

Ga je nog meer werk van Pasolini vertalen, of ben je nu klaar met hem?

Joostens: Deze bundel vormt voor mij een afgerond geheel, een nieuwe selectie uit zijn oeuvre komt er zeker niet.

Er is nog één ding dat ik misschien wel wil doen. Na Pasolini’s dood is er een map gevonden met 111 sonnetten over zijn liefdesverdriet.

Niemand wist dat die bestonden.

De sonnetten zijn gericht aan Pasolini’s grote muze Ninetto Davoli, een jonge acteur en arbeider met wie hij een relatie had die veel verder ging dan vriendschap.

In de jaren 1970 werd Davoli verliefd op een vrouw. Pasolini aanvaardde dat min of meer, maar schreef in het geheim heel verbitterde, treurige sonnetten – ook bewust een verwijzing naar The Dark Lady uit de Sonnets van Shakespeare. Pasolini’s sonnetten zijn afwisselend verfijnd én rauw, hij schrikt niet terug voor thema’s als zelfmoordgedachten en masturbatie. Ik heb er al eens enkele vertaald in een literair tijdschrift, misschien moet ik de rest er ook nog bij nemen.

Ken Lambeets

16 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 17

ENFANT TERRIBLE MICKAEL MONRIBOT

NICK TRACHET

KEUKENMEESTER

Brussel en de wereld culinair ontdekt Kent u lodde? Dat is een veelvoorkomende vis die helemaal in het Noorden van de oceaan rondzwemt.

Ik vond er een pakje van in een supermarkt. En eerlijk gezegd is dat de allereerste keer dat ik ooit lodde in handen heb gehad, ondanks het feit dat ik mij toch al jaren lang bezighoud met eetbare vissen en dat ik er veel over had gehoord.

De lodde behoort tot de familie van de spiering, l’éperlan als dat meer bellen doet rinkelen. De familie der Osmeridae dus.

Deze kleine visjes zijn op hun beurt verwant met de zalm. Dat zie je onder andere aan de adiposevin, een klein vet vinnetje achteraan de rug van deze visjes. Zalmen en forellen hebben die ook. Wetenschappelijk heet de lodde Malotus villosus, een naam die mij altijd aan het lachen brengt. Ik heb trouwens ooit in Denemarken een zeiljacht gezien dat Malotus heette. De eigenaar bleek een gepensioneerd visserijbioloog te zijn die zijn hele leven onderzoek had gedaan rond de lodde. Ons woord malloot, een beetje in onbruik geraakt, betekent een onnozel persoon, maar oorspronkelijk was het een hommel of wesp.

Misschien is deze er van afgeleid? Er bestaat wel een vissoort die ‘kever’ heet (Trisopterus luscus, een kabeljauwachtige), dus waarom geen wesp? Lodde zelf zou een Oudnoors woord zijn.

In het Engels spreekt men van capelin. In het Frans van capelan.

Loddes leven rond het Noordpoolijs, in de Atlantisch Oceaan, de Stille Oceaan, de Beringzee en de Noordelijke IJszee. Ze houden van zee- en zoet water. Tenslotte is ijs vooral zoet water, dus de Noordelijke zeeën zijn doorgaans niet zo zout. De totale massa visjes moet gigantisch zijn. Maar er zijn slechts enkele landen die er op vissen, dat zijn voornamelijk IJsland en dan ook nog Noorwegen en Rusland. De totale vangst kan van het ene jaar tot het andere heel erg variëren, waar voor dit voorbije jaar was er toch ongeveer een vangstquota van bijna 150.000 ton. En dat is dan nog een slecht jaar!

Eerste regel: de kok heeft altijd gelijk. Tweede regel: zelfs als de kok ongelijk heeft, geldt de eerste regel”

“Vooral de kuit van de lodde kan een erg gegeerde, dure specialiteit zijn” Lodde wordt vooral gevangen als industriële grondstof voor de productie van visolie en vismeel, maar toch zijn er landen waar het visje wordt geapprecieerd voor zijn eigen kwaliteiten.

Vooral de kuit van de vis kan een erg gegeerde, dure specialiteit zijn, in Japan noemt men ze masago. De eitjes worden vrolijk gekleurd en men versiert er sushi mee. Bekender is misschien de tobiko, dat zijn de eitjes van vliegende vissen (Exocet). Maar masago is fijner en voelt korrelig op de tong. Ik begrijp dat masago zoiets als ‘zand’ betekent.

De visjes zelf zijn populair in Rusland en Oekraïne, allicht een overblijfsel van de Sovjettijd, want rond de Krim zwemmen geen loddes rond in de natuur. Ze hebben hun plaats als zakuski, bij de aperitief borrel. Ze smaken eigenlijk wel wat zoals haring. De echte liefhebbers eten ze met kop en kont, maar u kunt u amuseren met de ingewanden eruit te halen en de kop

er af te snijden, maar dat is een gefiedel, deze visjes zijn maar goed tien tot vijftien centimeter lang!

Spoel de visjes en laat ze goed uitdruppen. Droog ze dan af met een handdoek op keukenpapier, anders gaat de bloem klonteren. Doe ze dan in een oude broodzak, samen met een schep bloem, wat peper en desnoods een snuif zout. De zak dichtplooien en dan goed schudden.

Laat olie heet worden in een pan. Dat hoeft geen diepe frituurpan te zijn, een gewone koekenpan of wok werkt ook. Haal een greepje bebloemde visjes uit de zak, schudt het teveel aan bloem eraf door een zeef en gooi ze in de zingende olie. Niet te veel ineens. Anders zakt de temperatuur van de olie te snel.

Laat mooi krokant bruinen. Even in de zeef laten uitdruppen en met de vingers oppeuzelen in gezelschap van een goed glas wodka! Russen kruiden de vis nog met dille.

Een ander (Russisch) receptje is een soort escabeche. Kruid de visjes naar believen met laurier, zwarte peper en zout. Leg ze in een ovenschotel en giet er eerst een kopje sterke zwarte thee over, daarna zet je de vis volledig onder met keukenolie. Zet in de oven bij 150 graden en laat rustig anderhalf uur garen. De vis is nu ongeveer gesteriliseerd en smaakt dan ook als sprot uit blik. Bewaar onder de olie in de koelkast. Voor op een toastje.

Ook in New Foundland is de vis populair. De gigantische loddescholen komen in juni aan langs de kusten en de inwoners trekken er dan op uit om de vis te verzamelen, met een schepnetje. Echt kinderspel. Men organiseert er zelfs capelin safaries voor de toeristen. Die ze bakken en roosteren boven vuurtjes op het strand. Smakelijk.

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/trachet

ADVERTENTIE

PROEF HOE EXCLUSIEF WONEN IN HARTJE BRUSSEL SMAAKT © SASKIA VANDERSTICHELE

Een van de guitige slogans op de Facebookpagina van Mickael Monribot (26). Nog een paar dagen is hij keukenmeester in bar- en eettent Les Pénates, achter het Flageyplein. De schalkse duivel-doet-al tovert er met weinig installaties - kreeg pas recent een oventje inventieve quiches, fougasses en zelfgeklopte chocolademousse. Monribot: “In 2020 ga ik een restaurant openen in Bordeaux, waar ik vandaan kom. Tot dan rest mij nog vier jaar om in alle vrijheid de wereld te ontdekken.

Ik wil naar de Indonesische archipel en naar Australië. Maar eerst naar Martinique, voor een jaartje werk met Caraïbische strand- en zonervaring.”

Net op tijd dus om zijn Brussel-ervaring in te blikken. “Toen ik het met een vriend over Martinique had, kreeg hij ook zin. Hij is meteen vertrokken. Vond al werk en een stek. En wacht me er op in de buurt van de Rocher du Diamant (pirateneiland en eerste Franse basis op de Antillen, JMB).”

Wat hij er gaat doen? “Als er in de wereld één

beroep nodig is, is het dat van kok. Nooit ondervond ik problemen om werk te vinden. Met mijn bachelor Wetenschappen in Bordeaux kon ik niets aanvangen. Eerst wou ik nog in Parijs specialiseren in chemische en nucleaire branden. Maar ik bleef thuis voor een meisje. Toen het later anders uitdraaide, ben ik vertrokken: eerst voor een jaar naar Londen, zonder een woord Engels te spreken, nu Brussel. Na drie nachten gastenkamer vond ik via een website voor kamergenoten een stek in Vorst. Een huis met zeven studentinnen (lacht).“

Zeventig uren dienst “In de Kasteleinswijk werkte ik anderhalf jaar in restaurant Chez Albert, dat dicht ging.

Voor dezelfde eigenaar, die zaken opent en sluit, stond ik zes maanden in loungebar Playground. Ook die zaak ging dicht. Toen ik wat rond Flagey liep stapte ik Les Pénates binnen en liet mijn cv na. Tien minuten later

“Tweemaal 600 euro gewonnen met het EK-voetbal: meteen een feestje gebouwd” belde de patrone me op. Ik mocht beginnen.

Sinds mei is Rémy de nieuwe baas, en veranderde de ploeg – het wordt me wat te deftig gestructureerd. Zestig tot zeventig uren per week heb ik er geklopt, van 09.30 tot 01.00 uur ’s nachts. Het leverde me een bom spaargeld op voor het restaurant dat ik wil starten.

Je verdient hier meer dan in Frankrijk. Waarom het keukenwerk me bevalt? Ik wil gewoon

MICKAEL MONRIBOT 26 jaar, afkomstig uit Bordeaux en drie jaar barman en kok in Brussel. Om te kunnen sparen voor een restaurant. Vertrekt op 18 juli naar Martinique voor een nieuw leven.

elke klant plezieren. Als de klant klaagt over het eten, ben ik helemaal van de kaart.”

Een alleenstaande twintiger in Brussel wil toch ook feesten, vragen we als we zijn T-shirt zien: Sleep with me. Free Breakfast. “Vanuit Brussel sta je direct overal: op parties in Gent, Luik, Bergen. Er is hier een open geest voor contacten, die haaks staat op de mentaliteit in Bordeaux. Daar zijn mensen veel gereserveerder en de bars sluiten stipt om 02.00 uur ’s nachts, de danstenten om 06.00 uur. Vooral electro ligt me, als ik duchtig wil uitgaan. Anders wordt het reggae, rustig thuis. En als ik een dipje heb, zet ik variété française op: Brassens en consoorten. Pure jeugdnostalgie.“ En dan die Facebookfoto van onlangs, met vrienden samen in hun blote kont. “Ik had tweemaal tien euro op het EK-voetbal ingezet.

Win ik toch wel twee dagen na elkaar zeshonderd euro zeker. Meteen 150 euro afgehaald en iedereen opgebeld: Venez, on va faire la fête.”

Jean-Marie Binst

ET IS M S N N KE I CE O O K I A L S E RV K A T M A S I D EN E DE R ER-

ATIS R G AR N P

2 JAKTISCHE DEIENSTEN PRA NLIJKE SOO

EXCLUSIEVE VIP-PREVIEW ZONDAG 31 JULI 2016 VAN 13 TOT 17 UUR, WARMOESBERG 40

ONTDEK EEN ICONISCH PROJECT IN HET CENTRUM VAN DE HOOFDSTAD THE CHAMBON. Ooit de majestueuze hoofdzetel van een grote bank. Vandaag een unieke woonresidentie met luxe-appartementen in hartje Brussel.

Een unieke plek om te wonen of te investeren!

Allfin nodigt u op zondag 31 juli uit om ter plaatse de afgewerkte nieuwbouw te ontdekken. Vanaf 13 uur wordt u verwelkomd met een hapje en een drankje en krijgt u een exclusieve rondleiding in: • de reeds aangelegde tuin naar de hand van landschapsarchitect Wirtz, • het prachtig afgewerkte art-deco gebouw, • een volledig ingericht luxe-appartement.

Tot 17u kan u doorlopend kennismaken met: • het exclusieve pakket Residential Services, • de eigen verhuurdienst gespecialiseerd in verhuur aan eurocraten, • interessante investeringsmogelijkheden.

Vooraf inschrijven op www.thechambon.be is vereist.

Wees snel, de plaatsen zijn beperkt!

Nu al meer weten over de uitzonderlijke investeringskansen in de laatste fase van The Chambon? Bel dan 02/201 00 01 of kijk op www.thechambon.be

www.thechambon.be

Vastgoedprojecten op toplocaties

ADVERTENTIE

DONDERDAG 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 19

Laptopia NIEUWSTRAAT Dinsdag 21 juni, 14 uur

Tiens?

De neiging om na een wandelingetje door de rue Neuve voor de metaforen uit de rayon van het rioolwezen of de veehouderij te putten is redelijk groot. Maar ik ben in een goede luim en gun de Brusselse bevolking vandaag haar Nieuwstraat, en omgekeerd. Het is dan ook relatief kalm: de solden zijn pas voor binnenkort, en de stroom kooplustigen is nog maar net hernomen nadat de bommelding van deze ochtend in City 2 het werk bleek van een verwarde man, die in zijn bomgordel een preparaat van zout en koekjeskruimels meezeulde. Tragikomisch op een manier in overeenstemming met het woord ‘bommelding’, dat ik steevast verkeerd lees wanneer het neergeschreven staat, hoewel het in de meeste gevallen effectief slechts om een ongevaarlijk bommel-ding blijkt te gaan.

Zou de bedelaarster aan onze voeten er enig benul van hebben hoe het komt dat haar inkomsten deze ochtend zo dramatisch kelderden?

En hoe maken de ordediensten

zo iemand duidelijk dat ze tien meter verderop moet gaan zitten omdat er gevaar dreigt? In welke mate verkeren kansarmen in het algemeen trouwens in onwetendheid betreffende de staat van de wereld? Immers geldt: erst das Fressen en dan de terreurdreiging.

Ik vraag me ook af hoe een wereldbeeld eruitziet dat hoofdzakelijk gebaseerd is op wat er in de Nieuwstraat te zien is. In welke mate is zo’n wereldbeeld eigenlijk vertekend? De oude bedding van de zelfverklaarde Nieuwstraat slijt zienderogen uit door het onophoudelijk panta rhei van mensen en dingen die voorbij gaan. De enigen die noodgedwongen even tijdelijk de rug rechten in de stroom zijn de personeelsleden die buiten roken, de men in black van de security, en de blinde etalagepoppen. Ergens in de monocultuur zouden ook nog echte bewoners moeten gedijen, maar of zij echt bestaan is niet zeker.

moeten toegeven dat de vitrinelikkers er over het algemeen nogal happy en ontspannen uitzien.

Tenzij het om scholieren gaat, zijn de mensen die de camino ondernemen wel meestal alleen eventueel aangevuld met een kinderwagen of een smartphone. Evolueren in de Nieuwstraat is dus geen groepsgebeuren. Voorts is lang niet iedereen die door de Nieuwstraat flaneert van plan iets te kopen.

Winkelstraten hebben er baat bij dat de klanten niet te veel tijd en energie moeten steken in hun oriëntatie, waardoor ze zich in de meeste steden ontwikkeld hebben langs de langste rechte lijn die er in het centrum te vinden is. Ook voor veel niet-kopers is deze straat dus gewoon de kortste weg van punt A - de allesbehalve buitenaardse vliegende schotel op het Rogierplein - naar (Munt) punt B. Als het alternatief voor dat traject Adolphe Maxlaan heet, dan

“De objectieve observator zal moeten toegeven dat de vitrinelikkers er over het algemeen happy en ontspannen uitzien” Michaël Bellon Toch is het niet zo dat de mensen hier als koopzieke zombies voor zich uit lopen te staren, zoals wie negatief wil doen over deze cul-de-sac van het kapitalisme misschien graag zou concluderen. De objectieve observator zal

Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren. snap je dat mensen er vrijwillig voor kunnen kiezen spitsroeden te lopen op losse dals met fossiele kauwgumresten, tussen opgestapeld karton, door een penetrante wafelgeur, en onder de schijtende duiven. De opeenvolging van vertrouwde merknamen en winkelketens stelt een mens ook gerust. De Islamitische Staat is hier nog geen feit - getuige bijvoorbeeld de hoek met de Sint-Michielsstraat, waar boetieks als Etam, Tezenis en Hunkemöller de argeloze voorbijganger omringen met vrouwen in bikini en ondergoed. Ik vraag me af aan welke andere kant van de wereld al deze vrouwen die me zo familiair aankijken zich op dit moment bevinden. Zijn ze zich er van bewust dat ze geafficheerd worden voor een legertje Brusselse klerelijers in een troosteloze winkelstraat? Horen ze dan hoe de kerkklokken van de Finisterraekerk waarschuwen tegen het verderf? En houdt iemand hen aan hun belofte dat we een hete zomer zouden tegemoet gaan?

De hele reeks nalezen? > BRUZZ.be/laptopia

BOEK Het verhaal van Yazan, een vluchteling in België

‘Brussel heet ons welkom’

Een vraag over Brussel?

BRUZZ geeft je het antwoord.

Stel jouw vraag over jouw stad op bruzz.be Volg je score in de poll.

En verneem het antwoord in big city van BRUZZ.

BRUSSEL - Karen De Becker geeft met het boek ‘Nooit meer bang zijn’ een stem aan de Syrische jongen Yazan (1993), die in 2012 met zijn broer het oorlogsgeweld ontvluchtte. Dat een boek toch nog een andere uitwerking heeft dan artikels en tv-reportages merken we aan het woord ‘bootvluchteling’, dat voortaan bijna een fysieke herinnering oproept.

V

erwacht geen heldenverhaal – al mocht Yazan ooit als de beste Engelssprekende 12-jarige van Syrië een gesprekje voeren met de ‘engel van de vluchtelingen’ Angelina Jolie – maar wel een verhaal van een gewone jongen die opgroeit in het levendige Aleppo met westerse fi lms en een vader die Engelse verhalen voorleest. Achteraf pas dringt het tot hem door dat militaristische eerbewijzen aan president Bashar al-Assad misschien niet echt deel uitmaken van een normale jeugd.

De route op het bijgevoegde kaartje bekijk je met groeiende verbazing naarmate de afmattende tocht verder gaat door Turkije, Griekenland, Italië, Duitsland, Denemarken en Zweden. De mensensmokkelaars, die weten dat zij de enige hoop van de broers zijn, staan in schril contrast met de warmte en offers van zijn familie. Yazan ontmoet maar één man die niet met zijn portefeuille maar met zijn hart helpt. De espresso in het Italiaanse Lecce waarnaar zo lang werd uitgekeken, krijgt

door de vernederingen in het opvangkamp een bijzonder bittere nasmaak. Er zijn sprankeltjes humor, maar ze dus wel erg bitter.

Zwarte bladzijden Al bekruipt je als lezer af en toe de vraag waarom Yazan niet zelf het hele ik-verhaal schreef, toch heeft De Becker het talent om zich als medium te doen vergeten. Ze weet de argeloze, warme toon van de jongen te vatten, terwijl de nodige afstand het verhaal overzichtelijk maakt. De hoofdstukken worden van elkaar gescheiden door een inktzwarte bladzijde die je bijna opgelucht omslaat. Het pas opgeknapte droomhuis van het gezin met de meters fotoalbums en duizenden digitale foto’s wordt platgebombardeerd, Yazans doodzieke moeder krijgt geen visum om haar zonen nog eens te zien. Daarom springen de titels van de hoofdstukken ‘Een gelukkig kind in Aleppo’ en ‘Brussel heet ons welkom’ eruit. Al zag Yazan zijn buren in Aleppo niet alleen als ze op je deur klopten omdat je te veel lawaai maakte, toch ervaart hij in Brussel dezelfde ‘zach-

Als lezer bekruipt je de vraag waarom Yazan niet zelf het hele ik-verhaal schreef

te multiculturaliteit’. Yazans antwoord op ‘waarom België’ is universeel: ‘Zo onlogisch is het toch niet om te willen leven in een stad of land waar je familie of vrienden hebt.’

Hij ging hier aan de slag als vrijwillige tolk Arabisch-Engels bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen, en geeft in scholen uitleg over Syrië en IS, dat in 2012 in Aleppo zelfs nog niet bestond. Yazan stapt volgend academiejaar in het Welcome Student-refugees Programme aan de VUB. Hoewel hij een IT-achtergrond heeft, kiest hij na zijn tocht door de hel voor Social Sciences (een bachelor die in het Engels wordt gedoceerd), omdat hij asielzoekers wil bijstaan.

Yazans eerste kennismaking met Brussel vond plaats wanneer hij met de trein in het Zuidstation binnenreed. Hij zag er mensen van alle mogelijke rassen en huidskleur met de roltrap naar boven komen: een beeld dat voor hem voor altijd zal gelinkt zijn aan een thuisgevoel.

An Devroe

>

NOOIT MEER BANG ZIJN Borgerhoff & Lamberigts, 2016

20 I BRUZZ 1531 I Donderdag 14 JULI 2016

Donderdag 14 JULI 2016 I BRUZZ 1531 I 21

Basketbal Terry Deroover wil met Belgische 3x3-ploeg een referentie worden

“Mijn shot is de voornaamste reden waarom ik vandaag in eerste speel” Terry Deroover

© OLIVIER MULABA

‘Ik ben graag de kleine ambetanterik’

BRUSSEL – Terry Deroover (25) is een geduldige basketballer, en dat wordt beloond.

Hij heeft er altijd voor gekozen stap per stap te groeien en dat heeft hem tot de Belgische eerste klasse gebracht. De Brusselaar viel ook in het oog van de Belgische 3x3-ploeg, waarmee hij begin deze maand een kwalificatietornooi voor het Europees kampioenschap afwerkte. Ze plaatsten zich niet, maar Deroover is gecharmeerd.

“W

erkelijk heel mijn familie speelt of heef t basketbal gespeeld, van de grootouders tot de petekinderen,” vertelt Deroover. “Ik was nog geen vier of ik speelde al babybasket. Ik had altijd wel een bal in mijn handen, of het nu thuis was of langs de zijlijn van een wedstrijd van mijn vader of moeder. We gingen ook regelmatig naar Oostende kijken en naar wedstrijden van Eric Struelens, een goede vriend van mijn vader.”

De jonge Brusselaar was gebeten door basketbal en blonk er ook in uit. Toch bleef hij Ganshoren tot zijn achttiende trouw, ondanks voorstellen van grote Belgische clubs. In samenspraak met zijn vader besloot Deroover rustig aan te groeien. “In elke leeftijdscategorie domineerde ik en had ik veel speeltijd. Dat vond ik belangrijk. En als het te gemakkelijk werd, schoof ik door naar een hogere categorie. Toen ik bij de U16 van de nationale ploeg werd opgenomen, kon ik zowat overal heen.

Maar ik bleef.”

“Op mijn achttiende zette ik de stap naar tweedeklasser Carnières. Mijn coach van de nationale ploeg overtuigde me dat het het

juiste moment was, dus volgde ik hem. Het is iemand die ik vertrouw, die jongeren opleidt, het was dus de beste keuze. En ik had het geluk om in een goede groep terecht te komen.”

Deroover zette de stap zonder al te veel problemen en trok het seizoen daarop naar de Willebroek Kangoeroes, toen dé topploeg in tweede klasse. Opnieuw was het een trainer van de nationale ploeg die hem kwam halen, opnieuw was het een keuze om rustig aan te groeien. “Ik ben maar 1 meter 78, daar moet ik ook rekening mee houden. Pas op, het stoort me niet om altijd de kleine te zijn.

Ik ben graag de kleine ambetanterik (lacht).

Ik speel nogal agressief en met veel wil. Mijn

shot is mijn grootste troef, dat is de voornaamste reden waarom ik vandaag in eerste speel.”

“Het eerste seizoen werd ik meteen kampioen met Willebroek. Maar omdat tweede klasse toen een gesloten competitie was, mochten we niet opgaan. Best frustrerend, ja, maar dat wisten we op voorhand. Na mijn tweede seizoen was ik op weg naar reeksgenoot Fleurus, tot eersteklasser Leuven ineens met een aanbod kwam: een profcontract voor drie jaar. Een droom! Die kans moest ik grijpen.”

Dwerg van het tornooi Terry Deroover is een guard, een positie waarop je rond je 27ste à 28ste top bent. Toen hij als 21-jarige bij Leuven toekwam, had hij dus nog een hele weg af te leggen. Niet zozeer het niveauverschil was een probleem, hij moest vooral een leider zien te worden. “In tweede was ik eerder een scorer, in eerste moest ik de ploeg meer in handen leren nemen. De coach heeft me daarbij geholpen, maar hij was hard.

De ene match speelde ik tien minuten, dan weer niet … Ik vond moeilijk mijn ritme. En als ik iets fout deed, moest ik naar de bank.

Het was moeilijk.”

“Toen onze guard zich op het einde van mijn tweede seizoen blesseerde, zei de coach dat ik mij de drie resterende wedstrijden moest bewijzen. Ik slaagde daarin, kreeg het seizoen erop veel meer speeltijd en was gelanceerd.

Ondertussen kan je mij zien als een vaste waarde in eerste klasse, denk ik. Afgelopen seizoen ben ik teruggekeerd naar Willebroek en daar zette ik dezelfde statistieken neer met iets minder speeltijd. Ik slaag er in om op korte tijd belangrijk te zijn.”

De ambitie van Deroover reikt nog verder. Hij groeit nog steeds als speler en wil het niveau van een Belgische topclub halen, of eventueel naar het buitenland trekken. Onlangs kwam daar nog een nieuwe uitdaging bij. Hij werd namelijk opgebeld door Jacques Stas, de trainer van de Belgische 3x3-ploeg, om deel te nemen aan het kwalificatietornooi voor het Europees kampioenschap. “Ik had nog nooit aan 3x3 gedaan, maar ik heb toegehapt. Tot mijn grote verrassing merkte ik dat er heel wat tactiek bij kwam zien, en dat interesseerde me meteen.”

“Het kwalificatietornooi in Poitiers was zeer leuk. Het ging er hard, maar fair aan toe. De andere deelnemers waren bijna allemaal stevige mannen, ik was de dwerg van het tornooi (lacht). Het was een topervaring. Jammer dat we ons niet hebben kunnen plaatsen. Door twee afzeggingen konden we weinig roteren en we misten ook wel wat ervaring. Het had gekund, maar door kleine zaken is het niet gelukt.”

Die ervaring stond Deroover zo aan dat hij verder wil in 3x3. De omkadering van de ploeg is aan het professionaliseren en hij wil deel uitmaken van dit project. “Dat heb ik aan de coach verteld. Ik wil de Belgische trui dragen en iets opbouwen met deze ploeg. Samen met de groep wil ik van België de komende jaren een referentie maken.”

Tim Schoonjans

>

Terry Deroover Volg Terry Deroover op www.instagram.com/td.4.swish/ en www.facebook.com/Official-TerryDeroover-Fanpage-312686862212761/

SPORTagenda

ESTAFETTE

abonnement basic-fit brussels

Bram Van de Velde “Moet jij daarin zwemmen?” Mijn vader staart naar het groen-bruine sop voor hem. Ik: “Jep, vijf honderd meter.” Hij weer: “Je bent gek.”

Het is mei 2013. In mijn wetsuit, voor vijftig euro overgekocht van een vriend, en op blote voeten sta ik langs het kanaal Bocholt-Herentals. Hier in Geel, in de Antwerpse Kempen, zal ik starten in mijn eerste triatlon.

Even voordien had ik mijn loopschoenen afgezet aan de tweede wisselzone. Daarna mijn fiets aan de eerste wisselzone, vlakbij het kanaal. Mijn toenmalige vriendin had me nog een plagend ‘hulp nodig?’ toegeroepen, terwijl ze zag hoe ik voor het eerst mijn perineum van een laag broekvet voorzag. Moet je doen tegen het schuren, zo was me verteld.

De wedstrijdleider legt nog even de spelregels uit. Tot aan de boei, tweehonderdvijftig meter verder en terug is de opdracht. En verder: dit is een niet-stayerwedstrijd. Wieltjeszuigen is dus verboden. Het is ieder voor zich.

Als de politie heeft doorgegeven dat het parcours volledig verkeersvrij is, laat de scheidsrechter ons in het water. Mijn pak vult zicht met koud kanaalwater, terwijl ik een plaats zoek tussen de tientallen zwemmers in het kanaal.

Knal! We zijn vertrokken. Mijn eerste triatlonwedstrijd is een feit. Ik krijg langs alle kanten klappen. Spartelende voeten in mijn gezicht, een hand die aan mijn schouder trekt. Ik krijg een slok van het goedje binnen. En nog een. Andere triatleten hadden me voor het gewoel tijdens het zwemgedeelte gewaarschuwd. De zichtbaarheid is beperkt. Een claustrofobisch gevoel maakt zich van me meester. Lichte paniek noopt me ertoe van crawl te veranderen naar schoolslag. Ik draai me zelfs even op mijn rug om op adem te komen.

De grote gele boei komt traag dichterbij. Het keerpunt stel me gerust.

De helft zit erop. Ik ga meer langs de oever zwemmen. Als ik links ademhaal zie ik de schroeven van de plezierbootjes die aangemeerd liggen. En een trap. Een medewerker van het evenement reikt me zijn hand. Met wat hulp sleur ik mezelf uit het water.

Nog gedesoriënteerd van mijn verblijf in het donkere water, loop ik mijn fiets straal voorbij. Tijd om dat natte wetsuit van mijn lijf te pellen. Geen lachertje. Echte triatleten trainen niet voor niets ook op de wissel.

Na de traagste wissel in de geschiedenis van deze sport zit op mijn fiets. In mijn kersvers doch tweedehands triatlonpakje. Ook vijftig euro, van dezelfde vriend. De paniek van in het water maakt plaats

voor verwondering. De Kempen staan in bloei. Het parcours voert me in twee lussen langs het kanaal en doorheen de velden. Een seingever slingert me een aanmoediging toe. Dit is een mooie sport.

Het fietsonderdeel is puur genieten.

Na twintig kilometer komt ook daar een eind aan. Lopen is pure business.

Lopen is mijn sport. Het is wat ik al jaren doe en wat me uiteindelijk naar de triatlon gelokt heeft. Nu kan de wedstrijd echt beginnen.

Het looponderdeel heeft niet het fraaie decor van zo-even. Pijlen en seingevers sturen me door een ordinaire Vlaamse woonwijk. Geeft niet. Ik heb geen tijd om rond te kijken. Vooruitkijken en triatleetjes oprapen is de enige taak die me rest. Mijn vader staat langs het parcours. “Ik voel me goed!”, roep ik.

Ik voel me ook goed. Heel goed zelfs.

Ik sta op het punt om een droom te verwezenlijken en ik voel na het zwemmen en het fietsen nog voldoende kracht door mijn benen stromen om collega-atleten de onderkant van mijn zolen te laten zien.

Dit gevoel kan je niet kopen.

De finish lonkt. De chip rond mijn enkel geeft aan de computer mijn eindtijd door. Die is van geen benul. Achter de glazen van mijn zonnebril probeer ik enkele tranen te verbergen. Puur contentement. Ik hap in een stuk peperkoek en een banaan. Het smaakt naar meer.

Start to triatlon

Bram Van de Velde is radiopresentator op BRUZZ en actief vrijetijdssporter

Achter de glazen van zijn zonnebril probeert Bram enkele tranen te verbergen.

Basket van de straat

De Internationale Basketfederatie FIBA is de grote bezieler achter die opmars. Over heel de wereld worden initiatieven opgezet om 3x3 te promoten en dat slaagt aan. Ook bij ons, en met knappe resultaten. Kijk maar

zondag 17 juli grote prijs kaatsen Elk jaar trekken de beste kaatsers van het land nog eens naar Brussel, waar hun sport vroeger uitvoerig werd beoefend. Ze verzamelen traditiegetrouw op de Grote Markt om de Grote Prijs van Brussel te kaatsen. De ploegen die halverwege het kampioenschap de eerste vier plaatsen innemen, zullen het komende zondag tegen elkaar opnemen. De twee beste ploegen spelen diezelfde dag nog de finale. Alle informatie vindt u terug op www.fjpwb.be.

zaterdag 30 juli brussels beach rugby Rugbyclub BBRFC Celtic organiseert zaterdag een beach rugbytornooi op Brussel Bad. Tegen negen uur ’s ochtends zullen maximaal twaalf mannenploegen en zes vrouwenploegen strijden om de ovale bal. De ploegen mogen tot twaalf spelers tellen, waarvan er vijf tegelijkertijd op het zand zullen staan.

Omstreeks negentien uur zou het tornooi gedaan moeten zijn en kan de feestelijke derde helft beginnen.

paralympic team streetfest

Basketbal 3x3 op het Muntplein

BRUSSEL – Twee ploegen van drie spelers, één basketbalring en één bal. Dat is 3x3 basketbal, ook wel gekend als streetbasketbal. Dat die discipline aan een opmars bezig is, kan u op zaterdag 16 juli ontdekken op het Muntplein.

Hebben de uitstekende prestaties die basketbalploeg Basic-Fit Brussels vorig seizoen heeft neergezet u gecharmeerd? Dan overweegt u misschien om een abonnement te nemen bij de club uit Neder-OverHeembeek. Wacht daar niet al te lang mee, want tot 31 augustus kost dat abonnement honderdvijftig euro, daarna moet u er vijftig euro meer voor betalen. Het biedt u niet enkel toegang tot de competitiewedstrijden van de club, maar ook tot vriendschappelijkeen bekerwedstrijden. Alle informatie vindt u op www.brusselsbasketball.be.

naar de bronzen medaille die onze dames hebben behaald op het wereldkampioenschap in 2014.

In België wordt ook een kampioenschap georganiseerd, 3x3 Masters genaamd. Het kampioenschap doet vijf steden aan waar kwalificatietornooien worden opgezet. Op zaterdag 16 juli staat het derde tornooi op het programma, in Brussel. Ploegen van de U13 en de U15 zullen in de loop van de voormiddag aan hun wedstrijden beginnen, hun finales gaan rond dertien uur van start.

Ploegen van de U18 en de 18+ zijn in de

namiddag aan zet, rond 18 uur worden de finales in hun categorie afgewerkt. Behalve het spektakel van de partijen zelf zal er ook tussen de wedstrijden door heel wat te zien zijn dankzij de Shootout Contest en de Dunk Contest. Toeschouwers kunnen gratis genieten van de beste shots en de gekste dunks.

De top vier van elk kwalificatietornooi plaatst zich voor de finale, die op 30 juli zal plaatsvinden in Antwerpen. Daar zullen de 3x3 basketbal kampioenen 2016 gekroond worden. Behalve prijzengeld plaatsen de mannelijke winnaars van de 18+ categorie zich ook voor de World Tour in Lausanne, die op 26 en 27 augustus plaatsvindt.

>

Tim Schoonjans

3X3 Alle informatie vindt u op www.3x3masters.be.

Van zeven tot achttien september zal een hele selectie Belgische atleten aan de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro deelnemen. Om hen en hun disciplines in de bloemetjes te zetten, organiseert het Belgian Paralympic Committee dit evenement. Van twaalf tot negentien uur kan men zich bijvoorbeeld wagen aan een initiatie handbike of rolstoeltennis, een demonstratie capoeira bijwonen, enzovoort. Wie deelneemt aan drie van de vijf sporten krijgt ook nog eens een goodie bag. Alle informatie vindt u op www. paralympic.be.

zondag 31 juli fandag RSCA Voetbalclub Anderlecht opent naar jaarlijkse gewoonte de deuren van zijn Constant Vanden Stock stadion. Zowel in als rond het stadion zal jong en oud met een paars-wit hart zich kunnen uitleven. De apotheose volgt in de namiddag, wanneer aangeschoven kan worden om handtekeningen van de spelers te bemachtigen. Op www.rsca.be zal het volledige programma bekendgemaakt worden.

Tim Schoonjans